จอดรถที่หน้าบ้าน เข้าไปเห็นม๊ากำลังทำกับข้าวอยู่กับพี่ผ่องที่หลังบ้าน ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูพี่หมอกจะเหม็นขี้หน้าพี่ผ่องอย่างแรงเลยครับ ทำซะพี่ผ่องกลายเป็นจุลินทรีย์ไปเลย ไม่มอง ไม่สนใจ ทำเป็นว่าไม่เห็นพี่เขาอยู่ในสายตา น่าสงสารพี่เขาครับ พี่แกเดี๋ยวนี้เห็นหน้าพี่หมอกเลยเดินหนี ไม่มาใกล้ๆอีก
“ม๊า วันนี้มีไรกินครับ เดี๋ยวผมกินด้วย”
“เอ้า ไม่ใช่ว่าโซ่ยตี๋จะไปค้างกับอาหมอกหรอ?”
“ก็กินข้าวกับม๊าก่อนไง แล้วไอ้เฮียอ้ะ?”
ตอนนี้ก็เย็นๆแล้ว เพราะพวกผมประชุมกันนาน ไม่ใช่อะไรหรอก กว่าจะครบองค์ประชุม แถมยังเถียงกันอีก งานเลยเดินช้ามาก
“อยู่ข้างบนหน่ะ”
ผมพยักหน้า เห็นพี่หมอกมันนั่งที่โซฟากดมือถือของมันไป เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เปิดประตูมา เห็นไอ้เฮียนั่งเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่ มันหยิบไปแค่ไม่กี่ตัวหรอก แต่ไอ้ตู้เสื้อผ้าที่ปกติโล่งอยู่แล้ว แถมผมยังเอาไปอีก ตอนนี้เลยมีแต่ไม้แขวนเสื้อเต็มไปหมด
“เฮีย? จะไปไหนวะ?”
“…..”
มันไม่ตอบ ขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะคิดอะไรอยู่ ผมลงไปนั่งข้างๆ เอาไปแค่นี้ดูเหมือนจะไปแค่ค้างคืน แต่ถ้ามันออกไปข้างนอกผมก็คิดว่าผมน่าจะอยู่กับม๊าดีกว่า..
แล้วไอ้คนที่นั่งกดเกมอยู่ข้างล่างมันยอมไหมวะเนี่ย…
“เฮีย?”
“กูจะไปตามไอ้ดื้อกลับมา”
“ใครวะ?”
“พี่รหัสมึง”
“เอ้า!! ยังไง?”
“เดี๋ยวเฮียค่อยเล่าให้ฟัง เรื่องมันยาว ตอนนี้เดี๋ยวไม่ทันเที่ยวรถ ดูแลตัวเองดีๆ ดูแลม๊าด้วย เดี๋ยวเฮียกลับมา” มันเก็บกระเป๋าเสร็จก็ลุกๆไปเลยครับ
“ไอ้เฮีย!?”
“ไม่ต้องห่วง…ยังไงพี่มึงก็ต้องกลับมา ทั้งคู่ ทั้งเฮีย ทั้งไอ้ฟิน”
เห็นมันพูดแบบนี้แล้วก็พูดไรต่อไม่ออก
ตอนนี้ตาไอ้เฮียดูแน่วแน่เสียจนคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรหยุดมันได้อีกแล้ว
“ดูแลตัวเองด้วยนะเฮีย เจอไอ้พี่ฟินก็ฝากตีก้นมันแรงๆเลย เล่นเอาคนอื่นเป็นห่วงกันไปหมด”
“เออ เฮียจะตีให้แม่งนั่งไม่ได้เลย”
ผมก็เดินตามลงมาส่งเฮียข้างล่าง เห็นมันเดินเข้าไปคุยกับม๊าอยู่สักพักนึง ม๊าก็พูดคล้ายๆกับผม เรื่องที่ให้ดูแลตัวเองดีๆ ม๊าถามว่ามีเงินพอไหม เฮียไม่ทั้งพยักหน้าหรือส่ายหน้า ทำเพียงแต่บอกลา
เห็นไอ้พี่หมอกมองตามหลังเฮียออกไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันหันกลับมาจ้องผมขวับเลยครับ เดี๋ยวนี้ไอ้พี่หมอกนี่ก็ชักจะรู้แล้วนะว่าผมคิดอะไร
ยิ้มแหยๆ เกาหัวเกาพุง สายตาดุๆนั่นทำเอาผมอยากจะเผ่นแน่บไปเลย
“จะบอกว่ามึงจะนอนนี่หล่ะสิ”
“แหะๆๆ”
มันต้องอดทนมาตั้งหลายวันแล้ว ผมก็สงสารมัน แต่จะให้ทำยังไงได้วะครับ
พี่หมอกกดหน้าจอมือถือสักพักก็หยิบขึ้นมาคุย “นี่ผมหมอกนะ ลุงครับ ฝากเอาเสื้อผ้าผมมาให้หน่อย”
เห้ย!!!
“หยิบชุดนักศึกษามาด้วยครับ แค่นี้นะ”
“……”
“มองอะไร”
“พี่ลงทุนเนอะ”
“มึงเบี้ยวกูมาหลายรอบแล้ว”
“เห? พูดอะไรนะ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย โอ๊ะ ม๊าเรียกแล้ว เดี๋ยวผมไปหาม๊าก่อนนะ”
ม.ม..ไม่ทัน
มันขายาวกว่า ลุกขึ้นยืนเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวผมที่มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ มันคว้าคอเสื้อผมแล้วลากขึ้นไปชั้นสองเลยครับ ผมนี่พยายามจะยึดราวบันไดไว้ แต่ก็ไม่ได้ผล จะเรียกให้ม๊าช่วยหรอ ? เรื่องดิ!
“พี่..”
มันเหวี่ยงผมเข้าไปในห้องก่อน แล้วล็อคประตู..
ซีนนี้คุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“กูต้องอดทนมาตั้งกี่วัน มึงรู้ไหม”
“ด…ด..เดี๋ยวขอนับก่อนนะครับ”
“ไม่ต้อง!! 11 วัน กูตอบให้”
“ขอบคุณครับ” ขอบคุณที่นับแทนกู ตอนนี้มันเดินไปปิดหน้าต่าง ทางประตูว่างก็จริง แต่ผมไม่กล้าวิ่งฝ่าออกไปหว่ะ เดี๋ยวอากาศจะยิ่งหนาวไปกว่านี้ บรึ๋ย หมอกลงจัดเลยหว่ะ
“พี่จะท…ท..ทำอะไรวะ?”
“หึ มึงยังต้องถามอีกหรอวะ”
ก.ก..ก็กูไม่รู๊!!
“นั่งลง”
ผมนั่งลงที่เตียงตามที่มันสั่ง “เหยิบขึ้นไปอีกหน่อยดิ”
เพียงแค่มือเดียว แต่แรงก็เยอะพอที่จะกดไหล่ผมให้นอนลงไปกับเตียง จูบที่ไม่ทันตั้งตัวทำผมสติกระเจิงไปหมด ไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ คือถ้ากูเป็นกระดาษป่านนี้คงฉีกกูจนเป็นผงไปแล้วใช่ไหม? บางครั้งมันก็กัดจนผมต้องร้องออกมา แต่สิ่งที่ตามมาก็เป็นจูบเบาๆที่กดซ้ำตรงรอยกัดนั้น ทำให้ผมไม่รู้ว่าจะโกรธหรือเขินก่อนดี
“ม..ม๊าอยู่ อือ”
มันไม่ถอดเสื้อออก ตอนนี้มันมุ่งแต่จะถอดกางเกงผมออกลูกเดียว ทั้งกางเกงกับเข็มขัดร่นไปอยู่ที่หัวเข่า แล้วก็ติดอยู่อย่างนั้น เพราะเวลามันจูบ มันจะหยุดทำทุกอย่าง ความสนใจทั้งหมดจะจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากอย่างเดียว เป็นจูบที่ผมว่าเมากว่าเหล้าแรงๆหลายเท่า
“กูทนไม่ไหวแล้ว..”
รายงานให้กูฟังทำไมวะ..
“อย่าหลบหน้ากู” ใครจะกล้าไปจ้องหน้ามึงวะ! ถ้าจ้องหน้ามึงแล้วกูไม่สั่นก็ยกถ้วยเขียนชื่อกูลงกินเนสบุ๊คเถอะ! มีใครเคยบอกไหมว่ายิ่งเวลาแบบนี้ออร่ามึงยิ่งแรงหน่ะ!
“ผมไม่กล้าจ้องหน้าพี่อ้ะ..” ทำไมเสียงผมมันเบาแบบนี้วะ เหมือนแรงมันหายไปหมด เสียงแทบไม่ออกจากคอเลยครับ
“ทำไม?”
ตัวผมกลายเป็นเครื่องผลิตความร้อนคู่กับมันที่ชอบผลิตอากาศหนาวๆออกมา ผมรู้สึกเหมือนตอนนี้ตัวผมกำลังจะละลายกลายเป็นเจลเหลวๆ ยิ่งเวลามันมองมาที่ผมด้วยสายตาแบบนี้ บ้างครั้งก็เผลอกลั้นลมหายใจไว้..
“หน้าพี่ลามกหว่ะ…”
“แล้วมันเป็นเพราะใครหล่ะ? อย่ามาบอกว่าไม่รู้ กูไม่เชื่อ”
โดยที่ไม่มีเจลหรือออฟชั่นเสริมอื่นๆ มันพยายามดันนิ้วเข้ามา ขอโทษทีเหอะ กูเจ็บโว้ย! “พี่ อย่าดิ ผมเจ็บหว่ะ ไม่เอาแล้ว”
“อย่าพึ่งดิวะ”
“จ…เจ็บ”
แล้วไอ้ลิงกูมันถูกถอดตอนไหนวะ! ทำไมไม่เห็นจะรู้ตัวเลย! มันคงเห็นว่าผมเจ็บจริงๆเลยย้ายมือไปที่อื่นแทน มันก็ทำจนผมเคลิ้มนั่นแหละครับ ไอ้นี่มันเทคนิคแพรวพราวดีจังหว่ะ ผมถึงกับนอนเฉยๆไม่ได้ เอามือสองข้างขึ้นไปกอดรอบคอมัน
บางทีมันก็เร่งจังหวะที่มือมันพร้อมๆกับกัดหูผมเบาๆ
…รู้สึกเหมือนบางอย่างในตัวจะระเบิดออก…
“อ..อ.อึก! อิ้อ….”
เกร็งตัวสองสามทีก็รู้สึกเปียกที่หน้าท้อง ทำให้ผมพึ่งรู้ว่าเสื้อนักศึกษาก็ถูกปลดกระดุมออกซะแล้ว
ของเหลวสีขุ่นไหลตามแรงดึงดูด ผมเห็นมือข้างหนึ่งของพี่หมอกปาดมันขึ้นมา
ก้มลงมาจูบอีกแล้ว จะหายใจไม่ทันก็เพราะจูบนี่หล่ะ..
“พ..พ.พี่หมอก”
มันดันนิ้วเข้าไปใหม่ แต่รอบนี้ไม่ฝืดเหมือนเดิม เข้าใจรีไซเคิลนะเอ็ง!
รับรู้ถึงนิ้วมันที่เข้ามาอยู่ในตัวแล้วผมก็รู้สึกแปลกๆ
มันยังไม่ชินเท่าไหร่…
“สามนิ้วแล้วนะ”
“พ..พี่ไม่ต้องบอกก็ได้”
เสียงผมหรือเปล่า?
ทำไมมันดูเหมือนคนหมดแรงขนาดนั้นกัน?
ไม่สิ มันดู…เสียงเหมือนกระตุ้นพี่หมอกเขา ผมไม่ได้ตั้งใจนะ แต่มันเป็นไปเอง..
“กูขอนะ”
“พี่น่าจะพูดคำนี้ตั้งแต่แรก…”
“ทำไม มึงไม่ให้หรอ?”
“เปล่า”
พี่หมอกไม่รอคำตอบผม ค่อยๆดันตัวเข้ามาอย่างช้าๆ เผลอดันตัวขึ้นไปกอดพี่หมอกไว้แน่น ขมวดคิ้ว ไม่ว่ายังไงก็ยังรู้สึกแปลกอยู่ดี
รู้สึกร้อน…ร้อนไปทั้งตัว
ความร้อนที่มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และก็ยังหาทางระบายออกมาไม่ได้ซักที
“…พี่หมอก”
“มึงนั่นแหละ…ที่ทำหน้าลามก” ก้มหน้าลงมาจูบ ตอนนี้รู้สึกว่าผ้าปูที่นอนจะยับไปหมด พี่หมอกดันตัวเข้ามาแรงๆ จนหัวผมไปชนกับผนัง โคตรเจ็บเลยหว่ะ
“เฮ่ย…เจ็บไหมวะ”
“โอ้ย พี่หมอกแม่ง…”
ย้ายมุมเลย มานอนขวางกับเตียงแบบนี้ก็หัวชนกำแพงดิวะ “กูว่ามึงขึ้นมาอยู่ข้างบนดีกว่า”
ผมส่ายหัวเลยครับ เรื่องดิ ไม่เอาหรอก “พี่..อย่าพูดนานได้ไหม…รีบๆเหอะ”
ตอนนี้เรื่องเจ็บดูเหมือนจะดึงความสนใจผมไปได้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ พี่หมอกหัวเราะในคอเบาๆแถมยังอมยิ้มอีก ผมยิ่งไม่กล้ามองหน้า พี่หมอกกอดตัวผมไว้ ทำให้ตัวผมไม่ไถลไปชนกำแพงอีก รู้สึกว่าตัวพี่หมอกจะเข้ามาลึกกว่าเมื่อกี้ซะอีก
“อึก…พ…พี่..อืออ” ร้องครางต่ำในคอไม่หยุด ทุกครั้งที่พี่กระแทกตัวเข้ามาจนสุด บ้าเอ้ย รู้สึกดี…รู้สึกดีจนพูดอะไรไม่ออกเลย ได้ยินเสียงตัวเองครางแล้วก็แปลกใจตัวเอง แต่ตอนนี้ทุกอย่างผมปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึก…
“ผ….ผม.จะไม่ไหวแล้ว”
“จะไปก่อนเลยก็ได้”
พี่หมอกเร่งจังหวะ บางครั้งรู้สึกเย็นๆเพราะหัวเข็มขัดที่ยังคาอยู่ที่กางเกงพี่หมอกกระทบกับผิวผม ดูเหมือนพี่หมอกเห็นว่าผมมองอยู่ ก็ปล่อยมือออกจากตัวผมข้างหนึ่ง ดึงเข็มขัดออก
สายตาพี่หมอกไม่เคยย้ายออกจากผม
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมอายจนไม่รู้จะมุดไปอยู่ที่ไหน
เสียงเตียงกระทบกับผนังดังต่อเนื่อง ได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมาจากผนัง “อะไรวะ ไอ้ตี๋มันทะเลาะกับไอ้ฮ้งอีกแล้วหรือไง” ทำให้ต้องลดเสียงลง พยายามใช้สองมือดันหน้าขาพี่หมอกไว้ไม่ให้ใส่แรงลงมามากเกินไป แต่จะห้ามมันอยู่ได้ยังไงกัน..
“อาตี๋ อาหมอก กินข้าวได้แล้วนะ!”
พี่หมอกหยุด ผมก็หยุดเหมือนกัน
ได้ยินเสียงม๊าเรียกมาจากบันได ผมลืมไปเลยว่าอยู่บ้าน! เหมือนจะนึกออกแค่ช่วงเริ่มแต่พอทุกอย่างมันกระจุยมาถึงตอนนี้ก็ลืมไปหมด
“ตี๋?”
ม..ม.ม๊าไม่ต้องเดินขึ้นบันไดมานะครับ
“ครับๆ” ตะโกนออกไป ไอ้พี่หมอกก็เหมือนแกล้งกัน สวนกายเข้ามาช้าๆ กะฆ่าผมให้ตาย
“ด..ด..เดี๋ยวผมลงไป…อึก” ไอ้เสียงตอนหลังมันหลุดออกมาเอง อยู่ดีๆก็กระแทกเข้ามาอย่างนี้ พี่คิดจะทำอะไรวะ เสียงม๊าเงียบไปแล้ว ผมถอนหายใจยาว ขมวดคิ้วมองหน้าไอ้พี่หมอกได้ไม่นานมันก็ก้มลงมาจูบเหมือนจะขอโทษที่แกล้งผม
“พ..พี่แกล้งผม”
“มึงมันน่าแกล้ง”
“อ..อ.อึก”
“ชอบทำตัวให้กูต้องหัวปั่นไปหมด..อือ…มึงนั่นแหละที่แกล้งกู”
หมายความว่าอะไรกันนะ?
พอมันกระแทกตัวเข้ามาแรงๆอีกที ผมก็ทนไม่ไหว
“พี่หมอก…”
เป็นผมที่ดันตัวขึ้นไปหา ไม่ต้องรอจนถึงมัน ริมฝีปากของเราก็พบกันที่ตรงกลาง..
หัวของผมว่างเปล่า
คำพูดที่คิดเอาไว้ก็เผลอพูดออกมา แต่ไม่รู้ว่าจะฟังรู้เรื่องหรือเปล่า
“ผมก็หัวปั่นไม่แพ้พี่นั่นแหละ….”
ในช่วงเวลาสั้นๆนั่น สิ่งที่เก็บเอาไว้ ทั้งในตัวและในใจ ก็เผลอทลายกำแพงนั่นออกมาหมด …
……………………………….
………………………
………………
[Coin28 : complete]
[16.11.54]
ใจแก่ชรา เหี่ยวสุดๆ 555
เเอบเอาเรื่องนี้ไปลงเด็กดี ใช้ยากสุดๆ แถมหน้ากระทู้รันเร็วซะตามไม่ทัน
ไว้เดี๋ยวมาแถมตอนเฮียฟิน แต่ตอนนี้ขอตัวไปเหี่ยวต่อ
รู้สึกเหมือนถูกลอกความคิด....หรือเราคิดไปเองวะเนี่ย?เอ่อ
ตอนนี้ก็อยากจะขอทอล์คอะไรเพิ่มนิดหน่อย แบบว่ามันติดค้างในหัวใจมาสักพักและ (เสี่ยวหว่ะเรา 55)
ขอบคุณทุกๆคนที่ตามอ่านมานะคัฟ
หลายครั้งหลายตอนที่เขียน ก็รู้สึกว่าดีไม่พอ แต่ก็ยังมีคนตามอ่าน คอยแสดงความเห็นให้ป๋มรู้ว่ายังมีคนตามอ่านอยู่ หลายๆครั้งมันก็เหนื่อยๆ หงุดหงิดแบบไร้สาเหตุ (อะไรของเมิงหว่ะ) ที่ตัวเองยังเขียนได้ไม่ดีพอ มึนๆงงๆไปกับตัวเอง แต่ก็ยังไม่ได้หายไปไหน คนที่มาอ่านใหม่ คนอ่านหน้าเดิมๆ (555) ที่ยังอยู่กันจนถึงตอนนี้ ขอบคุณคัฟ ขอบคุณ กลัวว่าถ้ามีมาม่าแล้วทุกคนจะไม่อ่านกันซะอีก เพราะหลายๆครั้งที่คิดก็คิดว่า เออ มันไร้สาระอย่างนู่นอย่างนี้ (ทอล์คก็มึนๆ) เอาเป็นว่าตอนนี้รู้สึกเหมือนมันยังไงก็ไม่รู้ (แล้วคนอ่านจะรู้กับเมิงไหมวะคัฟ!) ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคัฟ อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหน โฮฮฮฮฮฮฮ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3458050 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก