Coin 28.1
Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead....
ไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงคำนี้ขึ้นมา
เป็นประโยคในเพลงๆหนึ่งที่เคยฟัง ไม่ได้ชอบหรือติดหูอะไรหนักหนา แต่เวลานี้กลับนึกถึงขึ้นมา
บ้านนี้..
มันก็ดูมีชีวิตชีวาเหมือนเดิม
อะไรหายไป?
ที่ๆคนๆหนึ่งเคยเข้ามาอยู่ เป็นช่วงเวลาสั้นๆ สั้นจนแค่เพียงพริบตาเดียว ก็ไร้เงาของเขาคนนั้นซะแล้ว
ฟิน..
ไม่
จะไม่พูดชี่อนี้ออกมา สัญญากับตัวเองไว้แล้ว
ต่อให้คิดถึงแค่ไหน..ก็จะไม่ขอร้องให้มันกลับมา
บางทีก็อดจะเกลียดตัวเองไม่ได้ ทำไมบางครั้งคนเราถึงต้องปากไม่ตรงกับใจขนาดนี้ อยากจะพูดคำง่ายๆออกไปยังพูดไม่ได้
ไอ้ฟินกลับแพร่ไปแล้ว
ไม่รู้เพราะอะไร แต่มันบอกว่ามันหมดแรง มันเหนื่อย มันไม่อยากจะสู้อีกต่อไป
มันกำลังยอมแพ้ หันหลังให้กับฝันของตัวเอง
อยากจะอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้ แต่มันกลับเลือกที่จะหนีจากทุกอย่าง กลับเข้าไปอยู่ในกรงแต่โดยดี
สามปีไม่พอหรอ สามปีที่ผ่านมายังไม่ทำให้มึงเข้มแข็งพออีกหรอ?
ถึงผมจะอยู่ข้างๆมัน แต่ก็ทำอะไรให้มันไม่ได้เลย
มันกลับไปแล้ว
มันเข้าไปลาม๊า ผมไม่รู้ ติดรถผมที่จะออกไปส่งงานเพื่อนที่หอ แล้วก็ขอกลับไปที่บ้านลุงมัน
มันลงจากรถไป หันมาแล้วบอกว่าลาก่อน..
แค่นั้น แค่นั้นจริงๆที่มันพูดออกมา
รู้ความหมายของคำนั้นโดยไม่ต้องพูดต่อ
มันจะไม่กลับมาแล้ว
มันจะไม่กลับมาหาผมอีก…
บีบคั้นเท่าไหร่มันก็ทำเพียงก้มหน้าหลบ เพราะท้องฟ้าเริ่มมืด เวลามันก้มหน้าเห็นแสงวิบวับสะท้อนจากไฟข้างทางเลยนึกว่ามันร้องไห้ เปล่า มันไม่เคยร้องไห้ ทั้งๆที่อยากจะเห็น สุดท้ายก็เป็นแค่แสงที่สะท้อนออกมาจากต่างหูของมัน
“พูดออกมาซิวะ! ปกติมึงช่างพูดนักไม่ใช่หรอไง แล้วมาใบ้แดกอะไรตอนนี้!!”
มันส่ายหัว ไม่ดิ้นตัวออกจากแขนผม
ยิ่งบีบต้นแขนมันแน่นเท่าไหร่ ยิ่งเจ็บที่ใจตัวเองมากเท่านั้น
ถ้าเป็นแบบนี้…ทำเฉยชาใส่มันตั้งแต่แรกก็คงดี
จะทำเป็นไม่สนใจ ไม่คอยมองหา ไม่คิดห่วง
ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็คงจะดี แต่มันไม่ใช่แล้วสำหรับวินาทีนี้ วินาทีที่ทุกอย่างสายเกินกว่าจะกลับไปย้อนแก้ไข
ไม่ว่าเหตุผลเงื่อนไขหรืออะไรก็ตาม
ตอนนี้…ผมคงชอบมันหมดหัวใจ
มันเป็นแค่ความชอบ ใช่ บอกตัวเองว่าเป็นแบบนั้น ชอบกับรักมันต่างกัน ผมไม่ได้รักมัน
เวลาสั้นๆ จะรักกันได้ยังไง
ตอนนี้กาลเวลากำลังพิสูจน์มัน…
ม๊าเข้าโรงพยาบาล เจอเรื่องแย่ๆที่ทำให้ต้องปวดหัวหนัก ทุกอย่างเหมือนดาหน้ากันเข้ามาหา สองบ่าหนักอึ้ง แต่เพราะว่าเป็นพี่ เป็นลูกชายคนโต ความอดทนเป็นสิ่งที่ต้องทำให้ได้ ไม่ว่าจะเหนื่อยล้าแค่ไหน
ต้องอดทน
ข่มตานอน ไม่หลับ ได้ยินเสียงนาฬิกาเดินไปแต่ละวินาที มันเชื่องช้า
อยากจะให้เวลาผ่านไปเร็วๆ สักวัน ที่ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ อาจจะลืมมันได้
เหมือนทางที่เคยทับซ้อนกันมันแยกออก ตอนนี้มองไปข้างๆก็ไม่เห็นมันเดินบนทางของมันอีกต่อไปแล้ว เพราะมันได้เลือกทางใหม่ ทางที่แม้แต่ตัวมันเองยังต้องกัดฟันเดินผ่านไป
….ยังจำกลิ่นมันได้
บางครั้งนั่งอยู่ว่างก็คิดขึ้นมาว่าถ้าพูดกับมันออกไป มันจะตอบอะไรกลับมา แต่เพราะว่าไอ้ฟินมันเข้าใจยาก คำตอบที่จะได้ฟังนั้นจึงคาดการณ์ไม่ได้
คิดจะพูดก็พูด คิดจะทำก็ทำ ใช้อิสระเล็กๆที่ตนเองมีอยู่ ละเลงสีเต็มที่ในพื้นที่เหล่านั้น ไม่มีการคิด ไม่มีการวางแผน ทำไปเรื่อยๆเท่าที่มันจะทำไหว
แล้วตอนนี้หล่ะ ไอ้พื้นที่เล็กๆนั้นยังมีอยู่ไหม หรือว่าหายไปเสียแล้ว…
เวลาผ่านไป
วินาที
นาที
ชั่วโมง
วัน
อาทิตย์
ยาวนานในความคิด แต่ทุกอย่างรอบตัวก็ยังเกิดขึ้นเหมือนๆเดิม
ไม่มีการติดต่อกลับ
มันไม่มีมือถือ มือถือมันหายไปตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่เคยได้คุยกันผ่านโทรศัพท์ซักที
คิดถึง..
คำนี้ ที่ไม่อยากจะพูดออกมา ไม่ได้พูดให้ใครฟังนอกจากตัวเอง
อยากจะไปตามมันกลับมา
แต่จะให้ทำได้ยังไง..
ในเมื่อมันเป็นคนเลือกที่จะเดินหนีไป ก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว มันเป็นคนพูดเองด้วยซ้ำว่าจะไม่ขอผูกมัดกับใคร ใครที่ว่าก็คงมีผมรวมอยู่ด้วย
บางวันเพื่อนมันมีแวะมาหา แต่ก็ต้องทำหน้าผิดหวังกลับไป บอกได้แค่ว่า มันไปแล้ว..
เพื่อนมันเยอะ เยอะจนยังแปลกใจว่าทำไมบางทีมันถึงรู้สึกเหงาขนาดนั้น
ตอนกอดมัน ก็รู้สึกได้ ว่าในใจของฟินมีช่องโหว่ขนาดใหญ่ ที่ไม่รู้ว่าผมจะเติมเต็มมันได้หรือเปล่า บางครั้ง มันว่างเปล่า แต่บางครั้งก็เหมือนอารมณ์หลายๆอย่างกำลังตีรวนในตัวมัน ดูสับสน เอาแน่เอานอนไม่ได้
รออะไรอยู่..
ในใจยังหวัง อีกไม่นานก็คงปิดเทอม มันคงจะกลับมา
ไม่
มันไม่ได้กลับมา
ถ้าจะกลับมาจริงๆ มันคงกลับมาแล้วตั้งแต่เมื่อวาน อย่างสายก็วันนี้
ขับมอไซค์ไปหาบ้านลุงมัน ตัวบ้านปิดเงียบ ไม่มีไฟเปิดสักดวง
ถึงได้ขับกลับบ้าน
คงไม่มีหวังแล้ว…
หึ ไอ้ฟิน
มึงนี่มันร้ายจริงๆนะ
เวลาแค่สั้นๆ ก็ทำให้กูเป็นได้ขนาดนี้
ถอนหายใจ ทำอะไรไม่ได้ คงต้องเริ่มใช้ชีวิตอย่างนี้ ชีวิตที่ไม่มีมัน..
สักวัน ทุกอย่างก็อาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที
อาจจะชินกับการอยู่แบบนี้ มันจะยากอะไร ก็อยู่แบบนี้มาหลายปี จนกระทั่งมาเจอมัน ก็เท่านั้นเอง
ยืนมองไฟบนเพดานที่ดับๆติดๆ รู้อยู่ว่าต้องเอาหลอดไฟมาเปลี่ยนสักที แต่ก็ยังยืนมอง ไม่ขยับตัวไปไหน
เสียงมือถือดังขึ้นทำลายความเงียบ
หยิบขึ้นมาดู เบอร์ที่ไม่รู้จัก
ไม่อยากรับ แต่นิ้วก็กดปุ่มสีเขียวจางนั่นไปแล้ว
“ฮัลโหล”
“…..”
“ฮัลโหล?”
“….”
“ถ้าไม่พูดผมวางแล้วนะ”
“….เฮีย”
จำเสียงได้
เสียงที่ตอนนี้แหบพร่าหน่อยๆ…
ผมตัวสั่น นั่งลงกับเตียง
“ใคร”
“…จำกูไม่ได้หรอ…”
จำได้ จำได้ทุกอย่าง
ทุกอย่างที่เป็นมึง
แม้จะเป็นภายนอกที่เห็น เท่าที่สังเกตได้ แต่ก็จำได้ทุกอย่าง
“กูล้อเล่น..เป็นไง สบายดีไหม”
บังคับเสียงไม่ให้สั่น
พยายามนึก ประโยคอะไรกันนะที่เขาคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ แต่นึกไม่ออกสักที
“สบายดี..แล้วเฮีย?”
“กูสบายดี”
“หรอ? ไม่มีกูอยู่ สบายเลยสินะ”
“อืม แล้วโทรมาทำไม”
“….โทรมาเฉยๆ”
“มีมือถือแล้วหรอ”
“อืม”
“…….”
“……”
“มึงจะกลับมาไหม?”
เผลอถามไปจนได้
อยากจะกัดปากตัวเองจริงๆ
“ไม่…ไม่กลับไปแล้ว”
“กูถามได้ไหมว่าทำไม”
“เรื่องเฮียดิ จะถามไม่ถามมันก็ขึ้นอยู่กับเฮีย”
“แล้วถ้ากูถาม มึงจะตอบไหม ฟิน”
“…….”
“แค่นี้มึงยังตอบให้กูไม่ได้เลย”
“ถามมาสิ..”
เสียงมันนิ่งเฉยไร้ความรู้สึก
ผมหวังว่าหัวใจมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น
“ทำไม…ทำไมถึงต้องไป”
“กูต้องทำ..”
“มึงทิ้งฝันมึงแล้วหรอฟิน”
“กูอยู่เพื่อฝันกูไม่ได้”
“แล้วที่ผ่านมา มึงจะทำเพื่ออะไร มึงกำลังทำให้คุณค่าในตัวมึงหายไป”
“งั้นก็มองกูแบบคนไร้ค่าเถอะ…กูทำอะไรไม่ได้แล้ว”
“…มึงมันแค่นี้จริงๆหรอวะไอ้ฟิน”
“……”
“มึงมันก็เหมือนคนอื่น เดินไปตามกรอบที่ถูกตีไว้ กูนึกว่ามึงจะแตกต่างจากคนอื่น”
“..ก..กูต้องทำ…”
“กูผิดหวังในตัวมึงหว่ะ…”
ได้ยินเสียงสะอื้นดังเบาๆ
มันร้องไห้..
ครั้งแรก ที่ได้ยินเสียงนี้จากมัน
อยากเห็น
อยากจะเช็ดน้ำตาให้มัน
“กูทำ..เรื่องที่กูรักไม่ได้”
ผมเงียบฟัง
กำมือแน่น
ไม่รู้จะระบายความรู้สึกอึดอัดในใจนี้ให้ใครฟังดี
“…ก..กูเหนื่อย เฮีย..”
“..ก..กูต้องกลับมาอยู่ในกรอบ ที่คนอื่นสร้างให้อีกแล้ว กูเบื่อ กูพยายามหนี แต่มันทำไม่ได้ กูหนีไปไกลแค่ไหน กูก็ยังเห็นกรอบนั้นอยู่ตรงหน้ากูอยู่ดี กูยังอยู่ในนั้น ทั้งๆที่กูคิดว่ากูออกมาแล้ว”
เสียงสะอื้นดังถี่ขึ้น แม้มันจะพยายามเก็บไว้..
อยากกอดมัน แต่ตอนนี้มีเพียงแค่ตัวผม
“มึงอยากออกมาจากกรอบนั้นใช่ไหม ฟิน?”
น้ำตา
ถ้าอยู่ตรงนั้น ผมจะปาดน้ำตาของมัน คอยเช็ดให้ เผื่อมันจะรู้ว่าผมจะอยู่กับมัน ไม่ทิ้งมันไปไหน
“อยาก..ไอ้เฮีย กูอยากออกไป พากูออกไปที”มันพูดวนเวียนไปมา
เหมือนคำนี้มันอยู่ในใจมานาน และมากเสียจนตอนนี้มันพรั่งพรูออกมาเต็มไปหมด
“กูจะไปพามึงออกมา…รอกูก่อนนะ”
“ฮ..เฮียจะทำอะไร”
“กูจะไปหามึง”
“อย่ามา..” เสียงมันหายไปช่วงหนึ่ง “…เฮียมาก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป”
“ถ้ามึงไม่ลองจะรู้ได้ไงไอ้ฟิน…มึงมัวแต่กลัวอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่หล่ะ ที่มึงจะหลุดออกมาจากกรอบนั้น กรอบที่มึงไปเพิ่มความแข็งแรงให้มึง เพราะมึงมัวแต่กลัว ไม่ยอมลองทำสักที”
“…..”
“ถ้ากูไปหาเมื่อไหร่ กูจะกอดมึงไว้”
“…เอาจริงหรอ?”
“มึงขอร้องออกมาแล้ว ปฏิเสธก็คงจะดูใจร้ายไปหน่อย”
“หึ..” ได้ยินเสียงมันสูดน้ำมูกฟืดฟาดแล้วก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ “มาให้ถูกเหอะหว่ะ”
“เออ ถ้าไปถูกมึงเตรียมตัวไว้ให้ดีเลย”
“เฮียแม่งทำอะไรหวังผลหว่ะ”
“ถ้ากับมึง กูหวังผลทุกอย่าง ที่ทำไปไม่ได้ทำไปฟรีๆนะ”
“แล้วจะเอาอะไร ถ้าเฮียทำได้จริง”
“ใจมึง”“…”
“ถ้ากูทำได้ มอบใจมึงมาให้กูซะ”
“เฮียกะฆ่ากูเลยหรอวะ”
“เอาใจของมึงมาให้หมด มองแต่กูคนเดียวพอ แค่นี้เอง ยังไงมึงก็กำไรเห็นๆ”
“เฮียหน้าเลือดหว่ะ กูคิดผิดหรือเปล่าวะเนี่ยที่โทรมาหาเฮียหน่ะ”
“สักวันนึงมึงจะคิดว่าเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดของชีวิตมึงเลย”
“ฮ่าๆๆๆ”
หัวเราะได้แล้วสินะ
หน้าเศร้าๆของมึง แบบนั้นหน่ะ
กูไม่อยากเห็นอีกแล้ว
“แล้วถ้าเฮียเอาใจกูไปแล้ว แล้ววันนึงเฮียไปจากกู กูที่ไม่มีหัวใจจะอยู่ยังไงวะ”
“ก็เอาใจกูไปสิ…เอาของกูไปเป็นของรับประกันแล้วกัน”
“เน่าหว่ะไอ้เฮีย” ได้ยินเสียงมันถอนหายใจ “รีบๆมาหล่ะ กูจะรอ..”
“รอหน่อยนะ....”
ผมไม่ได้ผิดสัญญาตัวเอง ที่บอกว่าจะไม่ขอร้องให้มันกลับมา
เพราะผม…จะเป็นฝ่ายวิ่งไปหามันเอง
ถ้ามึงออกมาจากกรอบนั้นไม่ได้ กูก็จะไปช่วยดึงมือมึงขึ้นมา
หรือถ้ากรอบนั้นมันทำลายไม่ได้ ก็จะเป็นกู…ที่ลงไปอยู่ในนั้นกับมึง
ไม่ต้องเหงาอีกแล้วนะ…ฟิน
………………………………………..
……………………………….
[Coin 28.1 : complete]
[16.12.54]
รักคนอ่าน
สู้ต่อไปทาเคชิ ว็ากกกกกกกกกกก
@somma เค้าแถมให้แล้วนะค้าฟฟ ขอบคุณค้าฟฟฟ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280890 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก