Coin 31“นะ ไอ้หมอก ลงให้กูหน่อยเหอะ”
“ไม่ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”
“กูฟังเข้าใจ แต่มันไม่ใช่คำตอบที่กูต้องการหว่ะ มึงทำให้พี่รหัสมึงไม่ได้หรอวะ”
พี่เอ็มทำหน้าเว้าวอน ไอ้พี่หมอกก็หันไปมองหน้าพี่รหัสมันช้าๆ
พูดสองคำที่เน้นเสียงจนคนฟังต้องคอตก
“ไม่-ได้”
ชัดเจนพอหรือยังครับ พี่เอ็ม
อย่าถามมันต่อเลย พี่ไปเหอะ ผมสงสารพี่หว่ะ
พวกผมหลายๆคนนั่งมองพี่เอ็มแล้วไม่รู้จะพูดยังไง ไอ้พี่หมอกเลยนะครับ ใครจะไปบังคับขู่เข็ญมันได้ ต่อให้จับมือมันเขียนชื่อลงไป ถึงเวลาจริงๆก็คงไปยืนแข็งทื่อในสนามไม่ทำอะไรอยู่ดี
ทั้งๆที่อีกสี่วันก็จะเปิดพีธีเกียร์สัมพันธ์แล้ว แต่ก็ยังมีรุ่นพี่มาตอดให้ไอ้พี่หมอกลงเล่นด้วยทุกวัน เห็นไอ้พี่บอลซุบซิบอะไรกับพี่ปิง ยื่นหูไปฟังก็ไม่ได้ยิน เพราะไอ้กล้วยแม่งเรอกลบ มีการพัดกลิ่นมาด้วย So coke โคตรๆเลยหว่ะเพื่อน
มานั่งรวมกลุ่มถาปัตย์วิศวะ ยิ่งเห็นชัดว่าแต่ละคนหน้าโคตรโทรม พวกผมก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ต่างกัน ตอนนี้ในมหาลัยหลายๆจุดกลายเป็นรัตนโกสินทร์เก่า โดยเฉพาะหอประชุมกับสนามกีฬา ทุ่มกันเต็มที่ ส่วนคณะอื่นๆก็เริ่มจะตั้งบู้ทจริงๆจังๆ ทำป้ายร้านกันใหญ่ กะโกยเงินเข้าคณะเต็มที่
“กูอยากตัดมึงออกจากสายจริงๆเลยแม่ง ถ้าไม่ใช่ว่าพี่เมฆแม่งเป็นทวดกูนะมึง มึงโดนเด้งออกไปนานแล้ว”
“อยากตัดก็ตัดไป ยังไงผมก็ไม่ทำอยู่ดี”
“มึงเล่นเพื่อมหาลัยเลยนะเว้ย ไม่ได้เล่นเพื่อคณะอย่างเดียว”
“แล้วไง”
“พี่หมอก สงสารพี่เขาเหอะวะ”
“ยุ่งอะไรไอ้ตี๋” แม่งเล่นซะกูสลดอีกคน ไอ้พี่เอ็มยื่นหน้ามาพยักหน้าให้ผมเหมือนว่าเข้าใจ ไม่ใช่เว้ย! มึงสิที่สมควรจะสลดที่สุด ไม่ต้องมาปลอบใจกู!
“ผมก็แค่เห็นว่าพี่ชอบเล่นบอล แล้วก็เล่นดี พี่ก็ช่วยเขาไปหน่อยก็ได้”
“ช่วยแล้วกูจะได้อะไร”
“พี่หมอก ช่วยคนมันต้องการของตอบแทนด้วยหรอวะ ผมช่วยคณะพี่ ก็ไม่ได้อะไรตอบแทน แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึก”
“ยังไง”
มันไม่ได้ขมวดคิ้วแต่ตามันดูนิ่งๆ ผมยัดข้าวเข้าปากแล้วจะพูดต่อ แต่พี่หมอกก็ดักคอไว้ก่อน “กินให้หมดแล้วค่อยพูด เดี๋ยวก็ติดคอ”
ตลกก็ตรงที่พี่เอ็มแม่งลุ้นตัวสั่นเลย เกิดมาเป็นพี่รหัสไอ้พี่หมอกนี่ชะตาชีวิตพี่คงรันทดน่าดู
“พี่ก็ภูมิใจไง แล้วก็อาจจะมีความสุข แบบ ยะฮู้ว!! ตูทำให้วิศวะมอตูชนะเลยนะเว้ย!” เยี่ยมมากพี่โก้พี่แฟง ตบมือแบบนั้นแหละ ไอ้พี่หมอกจะได้นึกภาพออก ฮากันไปทั้งโต๊ะ สงสัยกำลังนึกท่าพี่หมอกทำตาม กร๊ากก
“กร๊ากกก ถ้าไอ้หมอกมันทำท่านี่กูยอมกินหญ้าเลย”
พยักหน้าเห็นด้วยกันทั้งโต๊ะ ขำกลิ้งเลยครับ อ…แค่ก! แม่ง ข้าวติดคอกูอีกแล้ว!
“เตือนแล้วไม่เชื่อ”
พี่หมอกรีบส่งน้ำมาให้กิน เพราะว่านั่งติดกันไอ้พี่หมอกเลยก้มตัวลงมา “หายยัง?” ผมพยักหน้าแล้วกินน้ำจนหมดแก้ว
เงยหน้ามาอีกที
ทั้งโต๊ะเงียบกริบ จ้องผมกันหมดเลยหว่ะ…
“…..”
“….”
“เมื่อกี้มันไอ้หมอกป่าววะ(กระซิบ)”
“ผีอะไรเข้าสิงเพื่อนกูวะ(กระซิบ)”
มึงกระซิบแบบนั้นพูดออกเลยก็ได้ว่ะไอ้พี่แฟง ดังซะกูได้ยินทั้งโต๊ะ ไอ้พี่หมอกไม่สนใจใครอยู่แล้ว ต่อให้แซวล้อมันตรงๆก็คงได้ยินแค่คำว่า “พ่อง” กลับ
“พี่ ถ้าพี่อยากเตะบอลผมก็อยากดูนะ แต่ถ้าพี่ไม่อยากจริงๆ ผมก็จะไม่พูดอะไรแล้ว”
“…”
วกกลับมาเรื่องเดิมให้คนอื่นมันละสายตาออกไปบ้าง ทั้งโต๊ะเลยเริ่มกลับมามีเสียงเหมือนเดิม ไอ้โจ๋โคตรซวย นั่งริม มีคนทำจานข้าวหกใส่ตัว วิ่งไปล้างที่ห้องน้ำท่ามกลางเสียงหัวเราะ ไอ้คนที่ชนก็เดินตามไปขอโทษ ทั้งๆที่ความจริงก็เห็นกันอยู่ว่าไอ้โจ๋หัวเราะแล้วหงายหลังไปชนอีกฝ่ายเอง
ก้มหน้ามองจาน เหลือบไปมองพี่หมอกหน่อย เห็นมันกำลังคิดแล้วก็แอบส่งสัญญากับพี่เอ็ม ‘พอจะลุ้นหว่ะพี่’ พี่แกก็พยักหน้ากลับ
“ผมขอคิดก่อน ได้คำตอบเดี๋ยวไปบอกเอง”
“เย้สสสสสสส!!” ไอ้พี่เอ็มกระโดดตัวลอย “ขอบใจนะโว้ยไอ้ตี๋” เออ พี่สัญญากับผมไว้แล้วนะว่าจะเลี้ยงข้าวผม อย่าลืมๆ
เห็นพี่เอ็มวิ่งไปนู่นแล้วก็ขำ สายรหัสนี้มันต่างขั้วกันจริงๆเลยวุ้ย เออ ได้ยินแว่บๆว่าพี่เมฆเป็นทวดรหัสพี่เอ็มนี่หว่า “พี่เมฆเคยเรียนที่นี่ด้วยหรอ”
มันพยักหน้า “สามปี แล้วไปต่ออเมกา”
พี่หมอกก็เรียนถึงปีสามแล้ว หวังว่าคงจะไม่ได้ย้ายไปไหน
วันนี้ช่วงบ่ายผมไม่มีเรียน แต่ก็อย่าฝันไปครับว่าจะได้กลับบ้าน ทำงาน งานอย่างเดียวเลย ตอนนี้ก็ทำพวกของตบแต่งทางนู่นนี่ คณะเราหมด เห็นไอ้พวกพี่ตัวเป้งๆมียืมชุดราชปะแตนมาด้วยเว้ยเฮ้ย กร๊ากก ไอ้พี่แบงค์ลองใส่แล้วหน้าโคตรโบราณ “เหมาะว่าพี่ หน้าแก่ใช้ได้” โดนตบหัวป้าบ เล่นเอามึนหาทางกลับไม่ถูกเลยทีเดียว
เห็นว่าตอนกลางวันก็จะแข่งกันไป แต่ตอนกลางคืนวันสุดท้ายจะมีจัดงานปาร์ตี้หลังเสร็จพิธีปิด ไอ้พวกรุ่นพี่หูดำหน้าหม้อทั้งหลายก็กระเหี้ยนกระหือรือหาชุดที่คิดว่าเหมาะกับตัวเองแล้วก็คอนเซปต์มากที่สุด ผมก็ตื่นเต้นครับ เพราะจากที่ได้เห็นหลีดโรงเรียนแล้ว คิดว่ามออื่นสาวๆก็คงสวยไม่แพ้กัน รอดูวันแข่งหลีดอย่างใจจดใจจ่อ
เริ่มจะเย็นๆแล้วแต่งานยังไม่เสร็จ ออกมาเดินเล่นข้างนอกตึกรับลม ข้างในมีแต่กลิ่นสี ดมนานแล้วชินก็จริงแต่บางทีมันก็เวียนหัวครับ เห็นไอ้ปิ๊กเล่นแบตก็อยากจะไปจอย แต่เพื่อนมันก็เล่นอยู่แล้วหลายคน มีไอ้อุกกี้เจ้าแม่คอรท์ คนอื่นไล่ก็ไม่ไปสักที
โทรศัพท์สั่น ผมหยิบออกมารับ “ฮัลโหลๆ”
“มาหากูหน่อย”
“แล้วพี่อยู่ไหนอะ”
“หน้าคณะมึง”
มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็น เลยเดินออกไปตรงส่วนหินอ่อน เห็นมันนั่งอยู่
“ว่าไงพี่”
นั่งลงข้างๆ มันไม่ได้ตอบอะไร แอบเห็นสาวๆในคณะผมหลายคนหันมามอง ซุบซิบกันถึงพี่หมอกใหญ่ ไอ้นี่มันดังครับ แต่ทำไมตอนปีหนึ่งผมไม่เห็นเคยเห็นเลยแหะ
“เดินเล่นเป็นเพื่อนกูหน่อย”
งงเลยครับ กูพึ่งนั่งมึงก็ลากกูไปเดินอีกแล้ว ก็เดินข้างๆกันแต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้อึดอัด ตอนที่เดินตัดสนามบอลก็เห็นพวกพี่ๆวิศวะซ้อมบอลอยู่ ลูกบอลกลิ้งมาทางผม เห็นว่าพี่ที่เป็นผู้รักษาประตูจะวิ่งมาเอาเหมือนกัน ผมเลยจะเตะไปให้
“พี่ ไม่ต้อง เดี๋ยวผมเตะไปให้!!”
พี่แกยกมือทำท่าโอเค รอรับ ความสามารถที่กูเก็บไว้มานานจะได้เปิดเผยแล้ว ว้ากกกกกกกกก
เหนี่ยวเท้าเต็มแรง…
แรงมากครับ แต่เวรกรรม แรงเยอะๆนั้นไม่ได้โดนบอลเลยแม้แต่เซนต์เดียว
กูพลาด!!!
ไอ้พี่ที่เป็นโกลด์ลงไปกลิ้งหัวเราะ มันตลกเร๊อะ! มันตลกถึงขั้นต้องขำกลิ้งขนาดเลยเหรอ! กูยังไม่ขำเลยนะ แล้วก็ไม่ได้อายด้วย พี่คนอื่นๆที่เห็นแม่งก็หัวเราะกัน ว้าก!
ผมจะวิ่งไปเตะใหม่อีกรอบก็ไม่ทัน ไอ้พี่หมอกแม่งเตะเต็มแรง ลูกบอลเลยบินฉิวไปนู่น ได้ยินเสียงตอนเท้าเตะเข้ากับลูกบอล น่ากลัวมากครับ ถ้าเปลี่ยนลูกบอลเป็นคอผม คิดว่าต่อให้พี่ปอติดปีกพาผมไปส่งโรงพยาบาลก็ต้องตายกลางทางอยู่ดี
พี่หมอกส่งแม่น แต่เลยหัวโกลด์ไปลงแถวๆเท้าผู้เล่นในสนามครับ ผมนี่ยืนมองตาแป๋วเลย “สุดยอดเลยหว่ะพี่”
มันพยักหน้า ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยหว่ะ ปฏิเสธนิดนึงก็ได้ จริงหรอ? ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก พี่พูดไม่เป็นใช่ไหมครับ
“โหย ทำได้ไงวะ”
“มึงกากเอง เมื่อกี้ตั้งใจเต็มที่แล้วใช่ไหม?”
“ผ..ผ..ผมเตะบอลด้วยหรอ ความจำเสื่อม จำไม่ได้ชั่วคราว ฮ่าๆๆๆ”
มันก็อมยิ้มตอบกลับมา ตอนนี้ท้องฟ้าเป็นสีแดงๆ ลมเย็น ยิ่งมายืนตรงสนามหญ้าลมยิ่งเย็น พี่หมอกที่ยืนอยู่ท่ามกลางแดดแบบนี้ ดูคล้ายๆกับมีคนเอาภาพวาดมาตั้งเสียมากกว่า
“ถ้าพี่ลงเตะให้กับมหาลัย ผมว่าชนะแหง”
“ลงไปก็ยุ่งยาก ต้องไปเล่นให้เข้าขากับคนอื่น แล้วยังจะมีคนมาวุ่นวายอีก น่ารำคาญ”
“ถ้าพี่จะเล่น 1 ต่อ 11 ผมก็ยกมือไหว้เลย เมสซี่ยังทำไม่ได้เลยพี่ ฟุตบอลมันเป็นกีฬาที่ต้องเล่นกันเป็นทีม ถึงจะชนะ”
มันไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็เห็นอยู่ว่ากำลังมอง
“ลองไปเล่นดูไหมพี่? ไม่ชอบค่อยบอกไปเลยให้ชัดๆว่าจะไม่เอาจริงๆ”
มันไม่ตอบอะไร ผมเลยเดินนำไปที่ข้างสนาม เห็นไอ้พี่เอ็มมันจ้องอยู่นานแล้ว “ให้พี่หมอกลองเล่นสักเกมหน่อยดิพี่ แล้วถ้ามันเล่นไม่ได้ยังไงค่อยว่ากันอีกที”
“ลากมันมาให้กูก็ขอบใจแล้ว รองเท้าสตั๊ดใส่ของกูไปก่อนก็ได้ พึ่งซักมา นู่นๆเสื้ออยู่ตรงนู้น”
พี่หมอกโดนดันไปตามทางเลยครับ เห็นหันมาทำหน้าบึ้งมองผมทีนึงแล้วก็หายไปในห้องใต้อัฒจรรย์ ผมก็เดินตามไป อยู่มหาลัยนี้มาสองปียังไม่เคยเข้าห้องนี้เลย เป็นเหมือนห้องพักนักกีฬา มีเก้าอี้ ล็อกเกอร์เต็มไปหมด ลึกไปข้างในก็เป็นห้องอาบน้ำ ไอ้พี่หมอกโดนไล่ไปเปลี่ยนชุด
เออ ก็ดูเข้ากับมันดีออก มันตัวสูง ใส่อะไรก็เลยดูเข้ารูปไปซะหมด
“พี่ เล่นแบบเจ๋งๆเอาให้พวกที่อยู่ตรงนั้นตกใจไปเลย”
“อยู่แล้ว”
ตอนมันวิ่งลงสนามเหมือนเห็นภาพไอ้หนึ่งกระโจนลงสวนหน้าบ้านเลยครับ ถ้ามีหางคงแอบกระดิกไม่หยุด แบ่งทีมกันแล้วก็เล่นแบบจริงๆจังๆ
พอมีคนส่งบอลเข้าเท้าไอ้พี่หมอกปุ๊ป มันก็วิ่งเลยครับ ฝ่ากองหลังของอีกฝ่ายไป ต่อให้โดนล้อมมันก็ไม่ส่งให้คนอื่น จนหาช่องว่างได้ก็วิ่งไป ลูกแรกยิงไม่เข้าหรอก แต่คิดดูนะครับ กองหลังสามคนปิดมันยังปิดไม่อยู่ ที่พลาดเพราะมันพลาดเอง
“โคตรสุดยอด”
ไอ้พี่เอ็มพูดออกมาเอง ผมก็พยักหน้าตาม
ลงไปเล่นไม่ถึงห้านาทีก็เหงื่อชุ่มไปหมด พี่หมอกวิ่งแบบไม่ออมแรง ตัดบอลชาวบ้านจนอีกฝ่ายตะโกนด่า “มึงจะเล่นจริงจังไปทำเชี่ยไรวะ ปล่อยกูเล่นบ้าง” ไอ้พี่หมอกไม่ตอบ ไม่สน ไม่ส่งให้คนอื่นด้วย ฉายเดี่ยวตลอดงาน
“ไอ้หมอก ส่งให้คนอื่นด้วยเว้ย!”
มันไม่สนใจเลย เพื่อนร่วมทีมมันก็คงเซ็งเหมือนกัน แต่พอเห็นฝีมือมันเลยพูดอะไรไม่ออก ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เขาถึงอยากได้ตัวไอ้พี่หมอกมาเล่นด้วยขนาดนี้
“พี่ แล้วถ้าอย่างนี้ไปเล่นจริงๆมันจะรอดไหมวะเนี่ย ไม่ส่งลูกให้ใครเลยเนี่ย”
“แม่งคงโดนอีกทีมยำเละ” แต่ใครมาขวางไอ้พี่หมอกก็คงเหมือนหาเรื่องตาย เวลามันครองบอล ไม่ค่อยมีใครกล้าวิ่งเข้าไปตัดลูกมันเลยครับ ก็เล่นแผ่ออร่าซะกระจุยกระจายขนาดนั้น เล่นเอากองหลังทำตัวไม่ถูก
มันยิงไปสาม จากสี่ลูก
เราเล่นกันแค่ครึ่งชั่วโมง พี่หมอกเหมือนอาบน้ำมา เสื้อบอลนี่เปียกจนแนบหลังมันไปเลยครับ เหงื่อหยดติ๊งๆ ผมรีบส่งผ้าขนหนูที่ขอพี่เอ็มไว้ให้มันรับไป มันลงมานั่งข้างๆผมก็เขยิบหนี ไอร้อนแผ่ซะกูร้อนตามเลย
“เป็นไง?”
“พี่สนุกป่าวหล่ะ”
มันไม่ตอบ ไม่พยักหน้า
ผมเลยตอบส่วนที่มันถามผมไปก่อน “ผมว่าโคตรเจ๋ง แต่พี่ไม่เห็นส่งให้คนอื่นบ้างเลย ฉายเดี่ยวเลยนะพี่”
แต่เวลามันอยู่ในสนาม ผมรู้สึกได้นะว่ามันชอบ มันดูอิสระกว่าตอนอื่นๆ
“อ้ะพี่ น้ำ”
กินไปครึ่งขวดมันก็เทน้ำราดใส่ตัวเลย น้ำเย็นเจี๊ยบ คงจะถูกใจมัน สะบัดหัวทีผมเลยเปียกไปด้วยเลย
จำได้ไหมครับที่ผมเคยบอกว่าช่วงนี้สาวๆมักจะไปออกันตามสนามกีฬา ได้ยินเสียงกรี๊ดดังมาเลย ผมหันไปมอง โอ้แม่เจ้าโว้ย ยกกล้องถ่ายกันเลยหรอวะ! นี่มันกองถ่ายดาราใช่ไหมเนี่ย?!
“แล้วเอาไงอ้ะ?”
เวลานั่ง หลังมันจะตรง เหมือนถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เหมือนผมที่แล้วแต่อารมณ์ บิดตัวไปนู่นไปนี่ นั่งหลังตรงนานๆมันก็ดูเมื่อย
“มึงอยากให้กูลงเล่นไหม? กูอยากรู้แค่นี้”
คำตอบผมมีคำตอบเดียวตั้งแต่แรกแล้วครับ …
“อยากโคตรๆ”
………………………………………
…………………………….
จะอาทิตย์แล้ว
ไอ้พี่ฟินจะกลับมายังวะ
พี่หมอกขับรถไปส่งผมที่บ้าน ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท สองข้างทางร้านที่ขายของก็จะเปิดไฟไว้ ยังเห็นคนเดินตามถนน รู้สึกว่าจะเยอะกว่าเดิม คงเพราะมีนักกีฬาจากหลายๆมอมากัน ก็ทยอยมากันจนจะครบทุกมอแล้วครับ น่าตื่นเต้น อีกไม่กี่วันเอง
ไอ้พี่หมอกลงชื่อไปแล้ว เลยโดนเรียกไปซ้อมหนักพรุ่งนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกหัวออกก้อย เรียกไอ้พี่หมอกไปซ้อมระวังโดนซ้อมกับนะพี่เอ็ม
“เฮ้ย ไอ้เฮีย!!”
หน้านี่เขียวมาเป็นแถบ เล่นเอาผมตกใจเลย มันออกมาเปิดประตูรั้วให้ ผมรีบมองเข้าไปในบ้าน “แล้วพี่ฟินอ้ะ?”
“แม่ง สนใจก่อนเฮียมึงอีกหรอวะ?”
“พี่ฟินกลับมายัง?”
“อยู่ในบ้านนู่น นอนดูทีวีอยู่”
ถอนหายใจเสร็จก็ยิ้มแฉ่งเลยครับ “แล้วหน้าเฮียไปโดนอะไรมาวะ”
“ไปกินหมัดกินตีนพ่อใครบางคนมา อิ่มไปอีกนานเลยหว่ะ เข้ามาในบ้านมา คุยตรงนี้เดี๋ยวยุงก็หิ้วมึงไปพอดี”
พี่หมอกก็เดินตามเข้ามา พอมองหน้าเฮียแบบนี้ผมรู้เลยมันคิดอะไร เห็นมันยิ้มหน่อยๆแล้วรีบหุบยิ้มลงไป ใช่เลย จะเอากูไปค้างด้วยแหงเลย
“พี่ฟิน”
“เออ ไอ้ตี๋ ว่าไงวะ”
อื้อฮือ เละพอกันทั้งมันและเฮีย “ใครทำอะไรพี่ว่ะเนี่ย”
“โดนผึ้งต่อยมา หลายหมัดเลย”
“เอาดีๆดิวะพี่” นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ยกมือไหว้ม๊าที่กำลังเตรียมกับข้าวอยู่ในครัว วันนี้บ้านคนดูเยอะถนัดตาเลยครับ พี่ผ่องยื่นหน้าออกมาเห็นพี่หมอกเลยหดคอกลับไปเหมือนเดิม
“เรื่องของผู้ใหญ่ 18ปีหรือยังไอ้หนู”
“เกินมาสองปีแล้วเว้ย เอาดีๆ”
“กูกลับมาแล้ว แล้วจะฟังอะไรอีกหว่ะ แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้ากูจะเล่ากูเอาไปเขียนเป็นนิทานเด็กพิมพ์ขายไปแล้ว”
“เด็กที่ไหนมันจะอ่านเรื่องพี่หว่ะ”
“ออกจะเต็มไปด้วยจินตนการ”
“ล..ล.แล้วพี่จะไม่ไปไหนอีกแล้วใช่ไหม?”
พอถามออกไปแบบนี้ ก็เห็นมันถอนหายใจ ยิ้มที่ดูเหงาๆ ไม่ได้เหมาะกับพี่ฟินเลย
“พูดเหมือนกันเลยนะ ทั้งพี่ทั้งน้องเลย…”
“เฮียมันก็อปผมไปใช้ ชัวร์”
“ฮ่าๆๆ ไอ้เฮีย มึงคิดเองไม่ได้หรอไง ต้องไปก็อปน้องมึงมาเนี่ย”
“เงียบไปเลยไอ้ฟิน ซ่านักนะ เดี๋ยวนี้”
“ทุกหยดซ่าโซดาสิงห์”
เออ เอาเข้าไป คำถามผมมันโดนปัดตกไปนานแล้วครับ แต่เห็นทุกคนเฮฮาดีก็เลยไม่อยากถามอะไรต่อ พี่หมอกมันยืนอยู่นานแล้ว ไม่ได้หาที่นั่งอะไรซักที “กินข้าวก่อนดิพี่ แล้วค่อยไป”
“อาหมอก มาช่วยม๊าหน่อยเร็ว”
เห็นม๊ากวักมือเรียก มันหันมามองผมสลับกับม๊าแล้วเดินไป “อย่าทำจานแตกหล่ะพี่หมอก”
“พี่ฟินรู้ยังว่ามอเราจัดเกียร์สัมพันธ์ ทุกคนทำงานกันตับระเบิดแล้ว มีแต่พี่หนีงานคนเดียว”
“ฮ่าๆ ถึงว่ากูอยู่แพร่ฮัดชิ้วทั้งวัน”
พึ่งสังเกต ไอ้พี่ฟินไปทำสีผมมาอีกแล้ว มันทำไฮโลท์สีทองแซมๆผมมา ดูโคตรเท่เลยหว่ะ
“เจ็บป่าววะพี่”
“คนอย่างกูสะกดคำว่าเจ็บไม่เป็น แม่งสะกดไงวะ?”
“เอาดีๆดิอย่ากวน แล้วทายายัง ทายังเดี๋ยวผมไปเอามาทาให้”
“อยากได้ทาทามาทายาให้ แต่เป็นม๊ามึงก็โอเค”
เออ สงสัยจะทายาไปแล้ว เดินไปวางกระเป๋าที่โต๊ะกินข้าว วันนี้ดูท่าจะทำอาหารเยอะเป็นพิเศษ หกคนกินเลยนะครับ! ม๊าก็เรียกให้พี่หมอกมันมาช่วยยกจานกับข้าว เห็นมันขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หันกลับไปมอง เห็นไอ้ฟินเอาเท้ามาวางพาดโต๊ะระหว่างเก้าอี้ ไอ้เฮียก็พาดบ้าง แล้วเอาเท้าถีบแหย่เล่นกัน จำได้ว่าตั้งแต่เด็กๆ พวกผมก็ชอบเอาเท้าวางพาดขึ้นมาประจำ โดนม๊าบ่นตั้งกี่ร้อยรอบ มาจนถึงทุกวันนี้ก็ยังทำเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
วันนี้ไม่มีเก้าอี้ตัวไหนรอบโต๊ะกินข้าวที่ว่าง ที่ขำคือพี่ผ่องนั่งข้างพี่หมอก ถึงกับมือสั่นทำไรไม่ถูกจนผมต้องย้ายมานั่งคั่นกลางให้แทน “ตักอันนั้นดิ”
“ห้ะ? อันนี้หรอ?”
“เออ ไม่เอาเห็ด”
“เรื่องมากหว่ะพี่” ก็ตักให้ตามที่มันบอกนี่แหละ “กินเข้าไปเยอะๆนะพี่ จะได้โตไวๆ อย่าเพิ่มแต่ไอคิวอย่างเดียว เอาไปเติมอีคิวด้วย”
“อะไรของมึง เพ้อหรือไง”
พี่หมอกก็ยังไม่เคยรับมุกผมเหมือนเคย
ไอ้เฮียกับพี่ฟินบนโต๊ะอาหารมันก็ยังจะกวนตีนกันได้ พี่ฟินตักกับข้าวให้เฮียครับ เฮียถึงกับอึ้ง มันเล่นตักแต่พริกล้วนๆ พริกจากผัดผักบุ้งทั้งจานมันตักมาหมด “กินเยอะๆนะเฮีย จะได้โตไวๆ” โห เล่นกันอย่างนี้เลยหรอไอ้พี่ฟิน มีการยักคิ้วใส่ด้วย ผมเลยถีบเท้ามันใต้โต๊ะนี่แหละ มันยกเท้าหนีไปนั่งขัดสมาธิแทน แค้นแต่ทำอะไรไม่ได้
พริกทุกจานมันเล่นกวาดไปตั้งให้เฮียหมด ตอนแรกไอ้เฮียก็ไม่พูดอะไร ตอนหลังๆชักจะโวย
“มึงไปเด็ดหลังบ้านมาให้กูทั้งต้นเลยไป จะเต็มจานอยู่แล้ว”
“ฟินไม่เอา อย่าเล่นของกินสิ” ม๊าเตือนมันถึงจะหยุดได้
ไอ้ฟินให้ผมเล่าเรื่องที่มอให้ฟัง ก็เล่าไปหลายอย่าง รวมถึงเรื่องไอ้พี่หมอกเล่นบอลด้วย ม๊าก็หันมายิ้มให้มัน จำได้ว่าพี่หมอกเคยบอกม๊าเหมือนกันว่าอยากเป็นนักฟุตบอล ม๊าคงดีใจที่มันไม่ได้ทิ้งความฝันของมัน อย่างน้อยก็ได้ทำในสิ่งที่มันชอบ
บนโต๊ะกินข้าว หลายๆคนต่างมีความคิดที่พูดออกมาไม่ได้ในใจของตัวเอง แต่ในเวลานี้ เราซ่อนมันไว้ข้างหลัง เก็บมันไว้ในใจ หัวเราะ ห่วงใยกันและกันในเวลาสั้นๆที่เต็มไปด้วยความสุข ความอบอุ่น ผมว่าบางทีสิ่งทั้งหมดนี้อาจจะเป็นความหมายของครอบครัวก็ได้
ทั้งม๊า ที่คอยเป็นห่วงพวกเราทุกคน คอยเฝ้ามองพวกเราอย่างเงียบๆ แต่ก็คอยพยุงเมื่อเราเริ่มที่จะไขว่เขว คอยสอนให้พวกผมก้าวเดินไปในทางของตัวเองด้วยความเชื่อมั่น
เฮีย ที่อยู่ข้างๆผม ทำหน้าที่พี่ที่ดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง ผมงี่เง่า โวยวายใส่ มันก็จะใจเย็น เป็นพี่ที่เดินนำหน้าผมอยู่ก้าวหนึ่ง ผมไม่เคยบอกมันว่าเป็นตัวอย่างให้ผมเดินรอยตาม เฮียทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบทุกอย่าง แทนที่ป๊า ที่ไม่ได้ดูแลผม..
พี่ฟิน พี่รหัสที่คอยดูแลผม สายสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้มันสานกันไว้แน่น ถ้ามีใครมาทำร้ายมัน ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้มันต้องเจอเรื่องลำบากแบบนั้นคนเดียว
พี่หมอก…
ผมไม่เคยรู้ว่าบางทีผมก็เหงา
ผมไม่รู้จักความรู้สึกอีกตั้งมากมาย แต่พี่หมอกก็สอนให้ผมรู้
บางครั้งผมรู้สึกเหมือนผมกำลังฝันอยู่ แต่บางครั้ง ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน
พี่หมอกยิ้ม
หลายๆอย่างรอบตัวพี่หมอก และตัวพี่หมอกเองกำลังเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จนผมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงนั้น
ไม่ใช่ว่าผมไปเติมเต็มพี่หมอกหรอก
แต่ผมว่าเป็นพี่หมอกต่างหาก ที่เข้ามาเติมเต็มผม….…………………………………..
………………………
[Coin31 : complete]
[18.12.54]
ทำยังไงถึงไปอ่านหนังสือได้สักทีนะ.....
ในหัวมันโล่งๆ เหมือนหมดแรงอ่านกลายๆ หลายๆเรื่องเทใส่ ตู้มม กลายเป็นโกโก้ครันช์
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280691 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก