My life before I met you.อากาศเย็นลง
ปลายเดือนพฤศจิกายนที่เงียบเชียบ
เฝ้ามองภาพของเมืองวิ่งเล่นไปตามบทบาทที่เคยเป็น เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มีชีวิตหมุนไปตามปลายปากกาของใครบางคนที่ขีดไปเรื่อยๆ
ลมหนาวๆพัดมาต้องกาย เพราะใส่แต่เพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียว จึงรับรู้ได้ถึงทุกความหนาวเย็นนั้น
จากระเบียงตรงนี้ มีเพียงแสงจากปลายบุหรี่เท่านั้นที่ชัดเจน
ในห้องนอน มีผู้หญิงที่ไม่รู้จักชื่อนอนอยู่ หลับไปแล้ว คิดว่าน่าจะเพราะเหนื่อย
ค่อยๆปล่อยควันบุหรี่ออกมาช้าๆ ลมโอบพัดควันสีเทานั้นจางหายไปในท้องฟ้าที่มืดสนิท
ไม่เคยเห็นดาว
ในเมืองที่วุ่นวายนี้ ดาวบนท้องฟ้าถูกกลืน พื้นเมืองตอนกลางคืนเหมือนเป็นภาพสะท้อนของท้องฟ้าในอดีต เห็นไฟจุดเล็กๆวิ่งอัดแน่นไปตามราง ทำให้คิดถึงชีวิตที่น่าสะอิดสะเอียน
ความรู้สึกข้างในใจ มันเรียบเฉย
ในตัวของเขา มีอะไรอยู่หรือเปล่า หรือมีเพียงความว่างเปล่าอัดแน่นอยู่ในนั้น
ใช้ชิวิตที่ไม่รู้จะจบสิ้นเมื่อไหร่ ยาวนาน นานเกินไป
มีทุกอย่างรอบตัว แต่สุดท้ายก็เหมือนไม่เคยมีอะไร
ทุกครั้งตื่นขึ้นมาในความเงียบคนเดียว เหมือนเป็นคนหูหนวก ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นในความมืด
ยังดี…ที่บางคืนตื่นขึ้นมายังมีคนอยู่ข้างๆ ทำให้รู้ว่ายังอยู่บนโลกใบนี้ โลกที่ยังมีคนอื่นอยู่ ไม่ใช่โลกที่มีเพียงตัวคนเดียว โลกที่เวิ้งว้าง
บ่อยครั้ง รู้สึกเหมือนเสียงตัวเองหายไป
ฝัน
หลายครั้งที่ฝัน ฝันว่าตัวเองอ้าปากพูด แต่ไม่มีเสียงหลุดออกมา เห็นใครหลายๆคนเดินผ่านหน้าไปมา หลงทางอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ไม่เห็นหน้า อยากจะเรียก เรียกหาใครสักคน
ความว่างเปล่าเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน
ดับบุหรี่ลงกับพื้นข้างตัว ระเบียงนี้ไม่มีต้นไม้ ไม่เคยปลูก ปลูกแล้วก็ตาย ต้องเอาไปทิ้ง เสียเวลา
ลมหายใจหนักอึ้งมากขึ้นทุกวินาที…
ไม่รู้ว่าทำไม
แต่กำลังคิดว่า..ที่ต้องทนแบบนี้อยู่ เพราะกำลังรออะไรสักอย่าง
อะไรที่แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้ ไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่าสิ่งนั้นจะมาเมื่อไหร่..
รีบๆมาสักที….
เข้ามาทำลายความว่างเปล่า…สร้างเสียงขึ้นมาในโลกที่เงียบเชียบนี้
ถอนหายใจ
ควันสีเทาจางหาย… เหมือนเชือกที่ยื่นมาให้จับนั้นหลุดมือไป
กลับเข้ามาอยู่ในความหนาวเย็นเพียงลำพังอีกครั้ง
ไม่อยากหลอกตัวเองให้อยู่กับความฝันลมๆแล้งๆนั่น แม้จะเป็นแค่อีกวินาทีเดียวก็ตาม…
…………………………..
………………….
[My life before I met you]
[20.12.54]
อย่าพึ่งหมั่นไส้พี่หมอกน้า
