คำแนะนำ : กรุณาอมน้ำตาลไว้ในปากคนละก้อน... 
Preciousลมหนาวๆ มองท้องฟ้า มุมนี้เห็นดาวไม่มากนัก
ถนนในซอยเงียบกริบ ได้ยินเสียงพูดคุยออกมาจากในบ้านแต่ละหลัง บางบ้านร้องคาราโอเกะ หัวเราะกันเสียงดัง มีเพียงแสงไฟจากข้างทางเป็นจุดๆที่ทำให้เห็นทาง
ข้างๆตัว มีไอ้ฟินเดินเบียด บอกให้ใส่เสื้อกันหนาว มันก็ใส่มา แต่ดันเป็นเสื้อกันหนาวแขนกุด เออ ให้มันฉลาดให้ได้แบบนี้สิ แล้วออกมาหนาว “เฮีย มึงนี่อ้วนใช้ได้นะ โคตรอุ่น”
“เกี่ยวไรกับอ้วน”
“ก็มึงสะสมไขมันขนาดนี้ เผาผลาญทีแม่งอย่างกับกองไฟ”
“มึงนี่พูดจาเพ้อเจ้อหว่ะ”
“กูพูดตามหลักทฤษฎี” ทฤษฎีอะไรของมัน เกิดมาไม่เคยได้ยิน
“มึงก็เห็นบ่อยๆ กูมีพุงที่ไหน”
“เออ เฮียเอาไปซ่อนไว้ไหนวะ?”
“…..”
“อย่าเอามาแปะพุงกูแล้วกัน เดี๋ยวแม่งโดนหาว่าท้องในวัยเรียน”
ขยี้หัวมันจนฟูไปหมด แต่มันกลับทำหน้ากวนประสาทปลายเท้าใส่ เลิกคิ้วขึ้นสูง “แฟชั่นใหม่ เท่ป่ะ?” ไม่ต้องมาเก็กหล่อเลยไอ้ฟิน ตอนนี้มึงสภาพเหมือนพึ่งตื่นนอนชัดๆ
ร้านป้าเสริมก็มีฉลองเหมือนกัน เรียกอยู่นานกว่าจะได้ยิน ไอ้ฟินรีบยื่นเหล้าหลายขวดให้ป้า “จะเมาข้ามปีเลยหรอฟิน?”
“เปล่า เฮียกิน”
“ฮ้ง เดี๋ยวป้าก็ฟ้องม๊าหรอก”
“ป้าเชื่อมันหรอครับ?”
“ดูหน้าก็รู้ว่าป้าต้องเชื่อใคร หน้าอย่างเฮีย ที่หน้าผากเขียนไว้ว่าตอหลด ป้าเห็นป่ะ วิ่งเป็นป้ายไฟ”
“พ่องสิไอ้ฟิน”
“ว้าย หยาบคาย”
เคยเหนื่อยใจจนพูดไม่ถูกไหมครับ…ถ้าไม่เคย มาดูตัวอย่างที่ผมได้เลยครับ
………………………..
…………………
ม๊าขมวดคิ้วตอนเห็นผมหิ้วถุงเข้าบ้าน ในถุง มีทั้งเหล้าทั้งโซดาเต็มไปหมด
แต่พอชี้นิ้วไปทางไอ้คนที่เดินตามมาทีหลัง ม๊ากลับคลายหัวคิ้วออก “อาฟิน อย่ากินเหล้ามากสิ”
“อะไรม๊า ของเฮียมัน”
“อ้าว มึงลากกูออกไปซื้อเองนะ”
“ใครบอก มีพยานไหม ไหนๆ ใครเห็นยกมือดิ”
“…..”
ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ชวนให้ถีบออกนอกบ้าน แต่พอเห็นมันยักคิ้วให้ก็ทำไม่ลง
เดินฉิวขึ้นไปบนห้อง ม๊านั่งดูทีวีกับพี่ผ่อง อยากจะซื้อทีวีใหม่ให้ แต่ตอนนี้เงินทุกบาททุกสตางค์ก็เก็บไว้อย่างดี ไม่อยากใช้
ไอ้ฟินไม่เคยคิดจะทำอะไร แก้วก็ต้องหยิบขึ้นมาเผื่อ เหล้าทั้งถุงก็ต้องหิ้วขึ้นมาให้ ขึ้นมาก็เห็นมันกระดิกเท้านอนบนเตียง “จะกินลงมานั่งกินที่พื้น เดี๋ยวเลอะเตียงนอนไม่ได้กูจะขำให้”
“ไม่เป็นไร เพราะถ้าเลอะ เฮียก็นอนพื้นต้องนอนพื้นเหมือนกัน”
“งั้นเอาเตียงออกเลยดีไหม? นอนพื้นกันไปเลย? กูขี้เกียจซักผ้าปูแล้ว”
“จะยากอะไร เอาเท้าขยี้ๆก็สะอาดแล้ว ไม่ได้ไปลุยโคลนมาเช็ดที่เตียงซักหน่อย เปื้อนนิดเปื้อนหน่อย อย่าบ่นเหมือนแม่บ้านดิวะ”
“งั้นรอบหน้ามึงซัก?”
“กูบอกตอนไหนว่ากูจะซัก” เบือนหน้าหนี ใช้เท้าคีบที่คาดผมปลายเตียง เอามาคาดผมที่ปิดหน้าอยู่ เห็นแล้วเหนื่อยใจแทน เหมือนซ้อมเลี้ยงลูกไปพลางๆฆ่าเวลา
ลงไปหยิบกระติกมามาใส่น้ำแข็ง ขึ้นห้องมาก็เห็นมันเริ่มซดเพียวๆไปแล้ว ทำหน้าวู้วว้าวตามภาษามันไป “คอทองแดงมากหรือไง”
“ระดับถล่มเจ้าภาพ” พูดซะเห็นภาพ หัวเหม่งๆสะท้อนไฟข้างนอก เห็นแล้วก็ขำดี บางมุมก็เหมือนเด็ก บางมุมก็ติสต์แตก ไม่รู้จะรับมือกับฟินแต่ละแบบยังไงดี แต่เอาเป็นว่า ชอบเท่าๆกันหมด
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ก็ชอบ
นั่งลงข้างๆ มันก็รินให้สดๆ รีบห้ามมันไว้ ใส่น้ำแข็งโซดาปนไปหน่อย เพราะผมไม่ได้คอแข็งเหมือนกับมัน อยู่ในระดับดีกว่าไอ้ตี๋หน่อย พูดถึงไอ้ตี๋ เมื่อเช้าก็เจอหน้า คืนนี้คงหนีไปฉลองกับไอ้หมอกสองคน อยากตะโกนบอกโลกว่า เอาน้องกูคืนมาได้แล้วนะโว้ย!! แต่เห็นไอ้ตี๋มีความสุขดี เลยพูดอะไรไม่ออก
นั่งซดกันเงียบๆ มองนอกหน้าต่างออกไป ไม่เห็นพระจันทร์ แสงสว่างผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องทาบผ่านเราสองคนไป แม้แต่ขวดเหล้าก็ยังมีเงาของตัวมันเอง เป็นภาพที่ดูศิลปะอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าจะติดอารมณ์ศิลปินจากไอ้คนข้างๆมาแล้วกันนะ?
“ปีใหม่เฮียอยากได้อะไร”
นั่นสิ อยากได้อะไรกัน?
ตอนนี้แม้จะมีหลายเรื่องที่ลำบาก หลายเรื่องที่ต้องอดทน แม้บางครั้งจะรู้สึกเหนื่อย แต่ชีวิตในปัจจุบัน ก็รู้สึกว่าไม่อยากดิ้นรนอะไรอีกต่อไป เหมือนสิ่งที่ต้องการที่สุด ได้มาอยู่ในมือแล้ว
ไม่อยากจะวิ่งไปไหน เพราะกลัวจะวิ่งนำคนที่เดินข้างๆกันอยู่ไป
อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่างไปไหน อยากจะคอยดูแลไอ้คนที่แม้แต่ปัญหาตัวเองยังจัดการไม่ได้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่ แต่ก็อยากให้มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานออกไปไม่สิ้นสุด
ถึงแม้ไม่ได้จับมือเดินไปด้วยกัน ไม่ได้รู้สึกหวานเลี่ยนแบบคนอื่นๆ แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้..ก็รู้สึกอิ่มไปทั้งใจ
ไม่สิ ถ้าให้พูดตรงๆ ขืนทำแบบนี้ คงได้อ้วกกันทั้งคู่แหงๆ
“ส่วนตัวไม่ได้อยากได้อะไร มีแต่หวัง อยากให้คนอื่นมีความสุขมากกว่า”
“ถุย พ่อพระ”
“เออ กูมันคนดีไง”
“กล้าพูดๆ ข้าน้อยคาราเต้” นี่ต้องแก้มุกให้มันใหม่ว่าคาราวะ? หรือจะเงียบๆดี ทำตัวไม่ถูก เพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไม่มีใครพูดอะไรแบบนี้ ผมเลยเงียบๆ ทำเป็นนั่งกริ๊บเหล้าไป “แม่ง ไม่รับมุกกูเล้ย” ได้ยินมันบ่นก็ขำ
“คาราวะเว้ย ไม่ใช่คาราเต้”
“ช้าไปสามปีแสง มุกกูแตกเป็นดาวกระจายแล้ว”
“กูไม่รู้ต้องทำไงกับมุกมึงหว่ะ บางทีมันยากเกินกูเข้าใจ”
“ล้ำลึกต่างหากเว้ย”
“เออๆ ช่างหัวมุกมึงเหอะ”
เงียบกันไปพักใหญ่ ได้ยินเสียงสายไฟหน้าบ้าน เป็นเสียงที่เมื่อก่อนเข้าใจว่าเป็นเสียงแมลงอะไรสักอย่าง พึ่งมารู้ความจริงตอนโต ทำให้ความฝันแบบเด็กๆที่คิดอยากจะจับแมลงหายวับไปกับตา
“แล้วมึงหล่ะ ฟิน อยากได้อะไร”
“อยากฟังจริงดิ? โคตรยาว”
“มีเวลาทั้งคืน”
“หน้าหื่นๆอย่างเฮียกูไม่เชื่อหรอก”
“มึงคิดว่ากูจะทำเรื่องแบบนั้นในคืนปีใหม่งั้นหรอ?”
“โคตรเท่เลยนะเฮีย ทำข้ามปี โม้ได้สามชาติแปดชาติ”
“มึงจะเอาไปโม้?”
“…..เออหว่ะ”
ทำหน้าเหมือนพึ่งคิดได้จริงๆ เลยรีบเทโซดาปลอบใจ ไม่อยากให้กินเหล้าเยอะ เพราะเวลามันเมา มันจะพูดจาไม่รู้เรื่อง บ่นหงุงหงิงอยู่คนเดียว บางครั้งก็ดิ้นจนต้องเอาขาหนีบมันไว้ กลัวมันตกเตียง เล่นเอาปวดขาไปหมด
ว่างๆก็หยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่น เป็นกีตาร์ของป๊า แต่ยังดูเหมือนใหม่เพราะรักษาอย่างดี เป็นกีตาร์คลาสสิก สมัยก่อนนั้นซื้อมาราคาสามสี่พัน ตอนนี้ไม่รู้ราคาเท่าไหร่ แต่ต่อให้แพงแค่ไหนก็ไม่ขาย เพราะคุณค่าทางใจที่มีวัดเป็นตัวเงินไม่ได้
“อยากฟังเพลงอะไรเป็นพิเศษไหม?”
“บัวลอย”
“ห้ะ?”
“ของพี่แอ็ด ไม่รู้จักหรอวะ?” มันยกมือทำท่าคาราบาว ร้องเย้วๆตบเข่าเอง เห็นแล้วก็หัวเราะออกมา เก็กหน้าเข้มให้เหมือนนักร้องวัยห้าสิบ ใครเห็นไม่ฮาผมให้เตะสามสิบที
“ฟังเวลาแบบนี้หรือไง? คิดอะไรของมึงวะ”
“เฮียคิดว่านี่ปาร์ตี้ธรรมะหรือไงวะ กินเหล้ามันก็ต้องร้องเพลงอะไรแบบนี้ดิ”
“เออ งั้นกูคิดเองดีกว่า มึงหน่ะ เงียบๆไป”
“ไรวะ แล้วมาบอกให้กูคิด” กูพลาดไง พลาด
อากาศเย็นๆ สบายๆ เริ่มเกากีตาร์ตามคอร์ดที่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ขี้เกียจลุกขึ้นไปหยิบหนังสือเพลงที่โต๊ะ เป็นเพลงที่เหมาะกับตอนนี้ ไม่รู้ไอ้ฟินสนใจฟังหรือเปล่า เพราะเห็นมันคุ้ยกระติกน้ำแข็งอยู่
“มองเวลาก็เกือบเที่ยงคืน.. สิ้นคืนนี้ ก็เป็นเวลาของปีใหม่
มองทางใดมีแต่แสงไฟ สวยเพียงไหน หัวใจก็จำได้เลือนลาง”“เฮีย เพลงไรวะ”
“อย่าขัดดิ ฟังก่อน” มันพยักหน้าหงึกๆ ตอนนี้เอนพิงหลังกับเตียง ถอดเสื้อกันหนาวแขนกุดของมันออก เหลือแต่เสื้อกล้ามบางๆที่มันใส่แทนชุดนอน วันนี้ทั้งวันมันยังไม่ได้อาบน้ำเลย
“อ้าวเวร มึงทักที กูลืมเนื้อเพลงเลย เอาฮุกเลยแล้วกัน”
“มีอย่างนี้ด้วย?”
“เออ กูไม่ใช่ตู้คาราโอเกะนี่หว่า”
“อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ”ในคืนแบบนี้..
ในเวลาแบบนี้…
“คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ”มันพูดแทรก “ทำไมยังเหงาใจอีกหว่ะ?””
มันโมโหหรือเปล่า?
ผมยิ้ม ร้องต่อ ไม่ได้ตอบคำถามมัน
“อยากมีคนพิเศษ จับมือกันข้ามผ่าน...
คืนสำคัญอีกคืน ที่ความเหงาคืบคลาน...หัวใจ”“….อูย เลี่ยน”
ขอเอากีตาร์ฟาดมึงเลยได้รึเปล่าวะ นอนข้ามปี ข้ามชาติไป ไม่ต้องตื่นอีกเลย
“เพลงแบบนี้ฟังแล้วขนลุกเลยหว่ะ”
“ทำไม? ซึ้ง?”
“เปล่า แบบ กูฟังแล้วมันแปลกๆหว่ะ มันจึ้กกะดึ้ยยังไงไม่รู้”
มันแปลว่าอะไรวะ?
“ปีหน้าก็อยู่กับกูไปแบบนี้ อย่าไปไหนนะ”
“เออ กูจะเกาะเฮียกิน สบายดี”
“….จะหมดปีแล้ว ขอให้กูได้ฟังอะไรซึ้งๆบ้างได้หรือเปล่าวะ”
“ซึ้งๆ..ไง พอยัง อยากฟังซึ้งๆ ก็พูดซึ้งๆให้ฟังแล้วไง”
สงสัยจะคาดหวังมากเกินไป
ผมไม่ได้ต้องการจะฟังอะไรหวานๆ แต่บางครั้ง การที่มันพูดปัดไปปัดมา ก็ทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่แน่นอน
ผมอยากได้อะไรยืนยัน ว่าไม่ใช่แค่ตัวของมันอย่างเดียว ที่เป็นของผม
มันมองตามผมที่ลุกขึ้นยืน ไม่ต้องมาทำตาแป๋วเลยไอ้ฟิน กูเซ็ง
“มึงเอาแก้วลงไปเก็บด้วยนะ กูนอนแล้ว”
“เฮียแม่งไปแปรงฟัน ยี้”
“มึงที่ไม่อาบน้ำกล้าพูดด้วยหรอวะ”
“เดี๋ยวกูจะลงไปอาบน้ำ…”
มองนาฬิกา พึ่งสามทุ่มกว่า
“จะไปอาบกับกูไหมล่ะ?”
“…ห้ะ?”
“แก่แล้วหูตึงหรือไง กูไม่พูดซ้ำแล้วนะ”
“ไป…”
“เออ รีบๆตามมา”
“เดี๋ยวแก้วกูเก็บให้เอง”
“หน้าที่เฮียอยู่แล้วนิ”
รู้สึกพลาด
เอาเถอะ
ผมยอม
ยอม ยอมแพ้ทุกกรณี ไม่เถียงแล้ว ต่อไปนี้จะไม่เถียงอีก
เชิญเลยฟิน ใจกูยกให้มึงไปหมดแล้ว จะทำยังไงกับใจกูก็เชิญ ขอแค่อย่างเดียว อย่าหายจากกูไปไหน อยู่ข้างๆกูแบบนี้
อยู่ร่วมฉลองคืนข้ามปีแบบนี้ด้วยกันไปเรื่อยๆ จนถึงวันที่จำไม่ได้ว่าเราฉลองข้ามปีกันมาแล้วกี่ครั้ง
แค่นี้ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุด สำหรับการเริ่มต้นปีใหม่แล้ว…
ของขวัญ…ที่มีค่าที่สุด
มองไปยังไอ้คนที่นั่งพาดเท้าไว้บนโต๊ะ กระดิกเท้าไปมา
มันคงไม่รู้ตัวหรอก…ว่ามันสำคัญแค่ไหนสำหรับผม
ยืนล้างแก้วจนม๊ากับพี่ผ่องขึ้นไปนอน มองไล่ขึ้นไปจนกระทั่งเสียงฝีเท้าเงียบลง
อย่าถาม ว่าข้ามปีหรือเปล่า
เพราะในห้องน้ำ ไม่มีนาฬิกาหรอกนะครับ…..
……………………….
……………….
[Precious : complete]
[25.12.54]
แถมซานตาครอสมีจริงหรือไม่?
คำถามโลกแตกที่นั่งเถียงกันทั้งห้อง ผมถึงกับนั่งถ่างตารอทั้งคืน แต่ก็ยังไม่เห็นมาสักที ชอบโผล่มาตอนหลับ เจ็บใจเหลือเกิน ชวดมาทุกปีเลย ปีนี้ยังไงก็ต้องเห็นหน้าซานตาครอสให้ได้ อยากจะขอลายเซ็น ถ่ายรูปคู่ดูสักครั้ง ปีนี้แหละ!
ผมเข้านอนพร้อมเฮีย รู้ทั้งรู้ว่าวันคริสต์มาสไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคนจีนเลย แต่ก็อยากมีส่วนร่วมด้วยทุกเทศกาลนี่หน่า ของขวัญหน่ะ ไม่ว่าใครก็อยากได้ใช่ไหมหล่ะ
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน แต่รู้สึกปวดฉี่ ตื่นขึ้นมากลางดึก กำลังจะลุกขึ้นจากเตียง ประตูก็เปิดออก เลยรีบนอนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ใจเต้นแรง แอบหรี่ตาขึ้นมองข้างนึง ซานตาครอส…ตัวจริงใช่ไหม?
แสงจากนอกห้องนอนทำให้เห็นซานตาครอสลางๆ ผมมองซานตาครอสที่ออกจะตัวเล็กกว่าจินตานาการหน่อยเดินมาที่เตียง วางกล่องของขวัญที่เป็นกระดาษลายเดิมกับปีที่แล้ว ผมอยากเห็นหน้าซานตาครอสใกล้ๆ แต่แสงก็ไปไม่ถึงหน้าซานตาครอสเลย
ใจแป้ว ไม่กล้าเรียกออกไป กลัวลุงซานต้าตกใจแล้วปีหน้าจะไม่มาอีก
ประตูห้องนอนถูกเปิดอีกครั้ง เห็นแต่หลัง ซานตาครอส เดี๋ยวนะ ชุดนั้น คุ้นตาชะมัด
แต่พอซานตาครอสหันหน้ามา ผมได้แต่อ้าปากค้าง
ประตูปิดลงไปแล้ว พร้อมๆกับแสงไฟข้างนอกที่มองจากช่องใต้ประตูไม่เห็นอีกต่อไป
ไอ้ที่ปวดฉี่หายไปแล้ว หลับตา แล้วเข้าฝันไปพร้อมรอยยิ้ม..
ขอบคุณนะครับ คุณซานตาครอส ที่ให้ของขวัญผมทุกปี
ขอบคุณนะครับ..ม๊า
…………………………
…………………….
เจอกันวันที่ 8 มกราคมนะจ๊ะ
ไปลุยสอบหล่ะตัว (ซักที)
รายงานการสอบวันนี้PAT = Professional Alien Test
เอ็งเอาอะไรมาให้ตูสอบฟร้า
นี่มันเนื้อหา Biochem ปี 2 แล้ว
แค่โจทย์น้ำท่วมทุ่งไร้แววผักบุ้งให้เล็มแต่ละข้อก็ปาไปสามหน้าแล้ว
วันนี้เรียกพี่ปอมารอหน้าสนามสอบได้เลยคัฟ ศพเยอะกว่าเมื่อวานอีก ขณะที่ป๋มทำไปได้สิบข้อ (ใช้เวลาครึ่งชั่วโมง) ไอ้คนเยื้องๆมันทำไปได้หกสิบข้อแล้ว! แต่โทษทีเหอะหว่ะ เพื่อน นายลืมแกะข้อสอบหน่ะ
แล้วนี่เอ็งฝนอะไรฟร้า! เ้ขาไม่ไ้ด้แข่งกันฝนเร็วนาเหวย! รีบไปเล็มหญ้าที่สวนข้างนอกก่อนตูได้งายยยยยย
ส่วนอีกข้าง ผุ้หญิง กรนคร่อกๆตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรกเช่นเดียวกัน
ข้อสอบยิ่งกว่าดาวอังคาร ไม่มีการสับขาหลอกใดๆทั้งสิ้น เพราะเราโดนตัดขาทิ้งตั้งแต่วิ่งลงสนามแล้ว เนื้อหาม.ปลายในเคมีแทบไม่โผล่หัวมาให้เห็น มีแต่ฟิสิกส์ กับชีวะ ที่พอจะหายใจคล่อง
เคมี มีข้อที่ถามเรื่องหมักหญ้าทำไบโอดีเซล ได้แต่หัวเราะ หึหึ ไม่ต้องไปหมักหญ้าที่ไหนหรอก เอามาเลย เดี๋ยวตูจะเคี้ยวเอื้องโชว์
จบการบ่นแต่เพียงเท่านี้
โชคดีปีใหม่ + แฮปปี้คิดซะมาก
ซียูซูนนนนนนนนนนน
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3277236 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก