………………………………….
………………………..
ตอนเย็นแล้ว..
ซักสี่จะห้าโมงเห็นจะได้ ผมว่างไม่มีอะไรทำเลยมาเตะบอลกับพวกไอ้โจ๋ ไอ้เคิ่ลแทน พวกนี้รุ่นพี่วิศวะก็ชวนไว้เหมือนกัน ตกลงมันงานวันเกิดหรือจัดฉลองอะไรรวบยอดวะ? ทำไมอยู่กันครบหมด แม้แต่ไอ้พี่ฟินผมก็ยังเห็นเดินร่อนเป็นสัมภเวสีไปมาในมหาลัย นู่น ลอยไปทางตึกมนุษย์แล้ว เห็นว่ากำลังตามจีบสาวๆในคณะนู้นอยู่ ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า
“กูอยากเล่นบ้าง ทำไมชอบให้กูมาเฝ้าโกลด์ทุกทีเลยวะ”
“มึงมันกากไงไอ้ตี๋”
“ถุย เก่งตายไอ้กล้วย”
ไอ้เคิ่ล โกลด์อีกฝ่าย ไม่ได้สนใจโลกเลย ยืนฟังเพลงอย่างเดียว เหมือนเกมนี้มีแต่ไอ้กล้วยไอ้โจ๋เล่นกันสองคน ผมใช้เท้าเขี่ยขวดน้ำที่ใช้ทำแทนโกลด์ มองนาฬิกา ไม่รู้ทำไมรู้สึกตื่นเต้นแหะ
โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น เลยเดินออกมาจากทางเท้าที่เล่นกันอยู่ จังหวะเดียวกันกับที่ไอ้โจ๋เตะบอลมา ลูกเลยวิ่งผ่านขวดน้ำสองขวดไปอย่างสวยงาม “ไอ้ตี๋ มึงทำกูเสียประตู!!” ตะโกนไปเลยไอ้กล้วย ยังไงกูก็ไม่สนใจมึงอยู่แล้ว
“หนึ่งโหลสองโหล ว่าไงพี่”
“เออ รีบๆมาได้แล้วนะ จะแฮปปี้เบิรด์เดย์มันแล้ว”
“ได้พี่” วางสายก็ตะโกนเรียกไอ้พวกที่ยังเล่นกันอยู่ให้ตามมา ไอ้สองคนที่เดินตามผม หน้าก็บอกชัดว่า”ของฟรี” แต่ไอ้เคิ่ลไม่รู้ว่ามันมาอารมณ์ไหน หรือเพราะถูกชวนก็ไม่รู้
ไอ้กล้วยชอบปวดฉี่เวลาสำคัญ เลยต้องพามันไปเข้าห้องน้ำก่อน ไอ้พวกพี่บอลก็โทรตามยิกๆ “ไอ้กล้วย มึงจะฉี่เยอะไปทำน้ำตกที่ไหน เร็วๆโว้ย”
“แม่ง เรื่องแบบนี้มันห้ามได้รึเปล่าหล่ะวะ”
ผลปรากฏคือ ไปถึง พวกพี่ๆเขาก็กำลังร้องเพลงอยู่แล้วครับ คนเยอะ ผมไม่เห็นพี่หมอกจากมุมนี้เลย เห็นแต่แสงเทียนที่ลอดออกมาจากผู้คน ที่นั่งใต้ตึกวิศวะมีแค่กลุ่มคนตรงนี้เท่านั้น และเพราะท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืด แสงเทียนเลยดูสว่าง
“ไอ้กล้วย เพราะมึงคนเดียวเลย” ดี ไอ้โจ๋ บ่นมันเยอะๆเลย
“เมื่อไหร่จะร้องจบวะ กูหิว” หิวจริงๆ ตั้งแต่กลางวันยังไม่มีอะไรลงท้องเลยครับ
“มึงหิวก็กลับบ้านไปกินข้าวบ้านไป”
เพลง..ถูกร้องจนจบแล้ว
เห็นหน้าพี่หมอกแว่บๆผ่านซอกหัวชาวบ้าน พี่แฟงหันมาเห็นผมก็ลากให้เดินไปด้วย ฝ่าคนเข้าไปจนถึงวงในนี่แหละครับ
เทียนยังไม่ได้ถูกเป่าให้ดับลง แสงสีส้มฉายลงบนหน้าพี่หมอก
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เงยมาเห็นผมพอดี..เห็นแสงไฟนั่นเต้นอยู่ในตาพี่หมอก เหมือนลูกแก้วกลมๆสะท้อนแสง
“อธิฐานแล้วเป่าเทียนสิวะ”
ไม่รู้เสียงของใคร เพราะผมไม่คุ้นหูเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนพี่แฟงจะกอดไหล่ผมไว้ แล้วพูดซ้ำคำเดียวกันกับคนเมื่อครู่
“…กูขออธิฐาน…”ทุกคนเงียบไปสักพัก
อธิฐาน..อะไร?
แต่มันไม่พูดต่อ แล้วก็เป่าเทียน หลายๆคนร้องโห่ “ไรของมึง อธิฐานไรวะ กูอยากรู้!”
พี่หมอกไม่ตอบใครทั้งนั้น
แต่มองมาที่ผม..
“ตี๋..จะว่าไปมึงก็ชื่ออธิฐานนี่เนาะ”
“ทำไมไอ้พี่แฟง พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ”
“เปล๊า!” เอาตีนยันน่องพี่แกไปทีนึง ขำกันใหญ่ ตลกหรือไงวะ เลิกเดินเบียดเข้ามาแบบนี้ได้แล้ว กูร้อนโว้ย! “เป่าเสร็จก็กินได้เลยรึเปล่าพี่ ผมหิวจะแย่แล้ว”
พูดปาวๆ กำลังจะหันไปข้างหลังเพราะเหมือนมีคนสะกิด อ้าว ไม่เห็นมีใครเรียกเลยนี่หว่า หันมาอีกทีก็เจอดีเลยครับ
ตู้ม!!
เต็มหน้ากู!!
ไอ้พี่โก้ใช้มือสดๆ ที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อใดๆทั้งสิ้น ควักเค้กขึ้นมาในกำมือแล้วอัดเข้าเต็มหน้าผมเลยครับ ตอนนี้มองไม่เห็นเพราะเค้กเข้าตา ได้ยินแต่เสียงหัวเราะ
“เค้กเข้าตาโพ้มมม!!”
“เอ้าเวรหล่ะ ไปหาน้ำมาดิ!!”
ได้ยินเสียงรองเท้าวิ่งออกไป ปาดเค้กบนแก้มตัวเองเข้าปาก อร่อยวะ สักพักก็มีพี่บอกให้ก้มหน้าลง แล้วก็สาดน้ำมา มันไปทั้งหน้าเลยกู ปาดๆออกเท่าที่น้ำขวดนึงจะทำได้ กลับมายืนในวงเดิม คนก็ขำกันใหญ่ หนอย ไอ้พี่โก้ แค้นนี้ไม่ต้องรอสิบปีกูก็จะเอาคืนเว่ย!
ผมเห็นคนตัดแบ่งเค้ก เอาเฉพาะที่ไม่โดนมือไอ้พี่โก้ ท่าทางทุกคนจะรังเกียจกันอย่างทั่วถึง ผมเอื้อมมือเข้าไป รู้สึกว่ายังมีเค้กติดอยู่ที่หน้าอยู่อีกหน่อยแต่ช่างหัวมันแล้วครับ ขอกูสักก้อนเหอะ
ได้ยินเสียงม๊าเข้ามาในหัวแว้บๆว่าอย่าเล่นของกิน โทษทีนะครับ ผมคงทำตามไม่ได้แล้ว
“ไอ้พี่โก้!!!”
มันได้ยินเสียงผมก็วิ่งใส่เกียร์หมาโกย เรื่องดิที่ผมจะยืนปล่อยมันวิ่งอ้ะ มันวิ่งออกไปนอกตึกเลยครับ หัวเราะเสียงดัง “ว้ากก ผีเค้กไล่ตามกู อย่านะโว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
“หยุดวิ่งสิวะพี่ ขอผมสักป้าบเหอะ!”
“มาขออะไรแบบนี้วะ กูเขิน ฮ่าๆๆ” มันวิ่งวนรอบต้นไม้หนึ่งรอบให้ผมวิ่งตาม รู้สึกเค้กจะหล่นออกไปจากมือเยอะอยู่ เหลือแต่ก้อนพอดีมือ
เอาอีกแล้ว พี่โก้วิ่งกลับคณะไปอีกแล้ว หนักกระเป๋านะโว้ย คิดแล้วเจ็บใจตัวเอง ทำไมไม่วางกระเป๋าก่อนวะ โง่จริงกู
พื้นใต้ตึกวิศวะเป็นพื้นหินอ่อน แม่งลื่นมากครับ วิ่งกลับไปที่กลุ่มเดิมอีกแล้ว เห็นกำลังจ้วงพิซซ่ากัน เฮ้ย มีพิซซ่าก็ไม่บอกตู
“ไอ้ตี๋ อย่าวิ่ง!”
ได้ยินเสียงพี่หมอก เลยหันกลับไปมอง
ถึงไม่รู้ตัวว่าวิ่งเหยียบแอ่งน้ำที่ล้างหน้าตัวเองไปเมื่อกี้ครับ
ล้ม ล้มเต็มๆเลย
มันลื่นเพราะเค้ก เพราะอะไรหลายๆอย่าง ผมหงายหลังลงกับพื้น โชคดีที่มีกระเป๋ารองตัวไว้..
ได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตกในกระเป๋า
ตัวแข็ง ยืนไม่ขึ้น พี่หมอกรีบเดินมาหา รู้สึกกางเกงเปียก
“..เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“พ..พี่หมอก”
ไม่กล้าเปิดกระเป๋าดู เห็นพี่โก้เดินกลับมา หน้าตาดูตกใจ “เฮ้ย ไอ้ตี๋ เป็นไรเปล่าวะ เวรหล่ะ กูไม่น่าแกล้งมึงเลย”
พี่หมอกก็ดึงตัวให้ผมยืนขึ้นก่อน กางเกงเลอะซากเค้ก เปียกถึงชายเสื้อ กระเป๋านี่ไม่ต้องพูดถึง หมดสภาพ
หลายคนพอเห็นว่าไม่เป็นอะไรเลยเดินออกไป แต่ไอ้โจ๋ที่เห็นว่าผมเอาแก้วใส่ลงไปในกระเป๋าก็รีบวิ่งมา “ไอ้ตี๋ ของๆมึงอ้ะ”
“พี่หมอก..พี่เดินออกไปก่อนไป”
“ทำไม?”
มันขมวดคิ้วหน้าเครียดเลยครับ “นะพี่ เดินไปนู่นก่อน ไปกินไก่รอผมก่อนก็ได้”
“….”
“นะพี่ ไปก่อนเหอะ” มันพยักหน้า แล้วเดินออกไป เห็นมันวกกลับมามอง ไอ้โจ๋รีบลากผมเดินออกมา เปิดกระเป๋าออก มืดเลยมองไม่ค่อยเห็น แต่ที่เห็นว่าแก้วใบที่ผมนั่งวาดแตกแล้ว คงเป็นเพราะเห็นแสงสะท้อนออกมาจากกระเป๋าหลายจุดเกินกว่าจะเป็นแก้วที่ถูกเก็บไว้ในกล่อง
“เวรหล่ะ แตกละเอียดเลย”
“เออ แล้วงี้ทำไงดีวะเนี่ย”
“สก็อตเทปไหม?”
“กูว่าถังขยะดีกว่าหว่ะไอ้โจ๋”
“เฮ้ย ได้ไง มึงอุตส่าห์ทำ”
“ไม่เป็นไร ทำใหม่ก็ได้วะ”
ทำใหม่ เอาให้ดูเหมือนเดิมหรือลายที่ดีกว่านี้ก็ได้
บอกตรงๆ ผมเสียใจครับ ที่ผมให้ของขวัญมันในวันนี้ไม่ได้ “เห้ย ไอ้ตี๋ อย่าทิ้งเลย กูว่า มึงแปะสก็อตเทปไปก่อนแล้วค่อยทำให้ใหม่ทีหลังก็ยังดี”
“….จะดีหรอวะ?”
“ไหนๆมันกังมาตั้งแต่แรก จะกังจนจบก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ”
ซาบซึ้งนะครับ
แต่ทำไม..เหมือนถูกหลอกด่าเลยวะ?..
…………………………….
…………………..
กางเกงแห้งหน่อยแล้ว แต่กลัวเบาะหนังสุดเริ่ดของพี่หมอกมันจะเลอะ เลยถอดกางเกงออก เหลือแต่บ็อกเซอร์เปื่อยๆแทน ยังไงตอนนอนผมก็ใส่บ็อกเซอร์นอนอยู่แล้ว จะให้มันเห็นก่อนเวลาก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ
ของขวัญพี่หมอกอยู่เบาะหลัง มีตั้งแต่ตุ๊กตาหมี (ใครซื้อให้วะ?) ยันฮูลาฮูป กร๊ากกกกก แค่คิดภาพมันเล่นก็ฮาท้องแข็งแล้ว ฮูลาฮูปนี่ไม่ต้องถามเลยครับของใคร ไอ้พี่โก้ครับ เขียนปากกาเมจิคไว้ที่ห่วงเลย “โก้ซื้อ” เจ๋งหว่ะพี่
“พี่ พรุ่งนี้เล่นฮูลาฮูปโชว์หน่อยดิ อยากเห็น”
“มึงเอาไปเล่นเถอะ”
มันดูเซ็งมากเลยครับ ฮ่าๆๆ
เดี๋ยวพี่อาจจะได้เซ็งกว่านี้ก็ได้ ใครจะรู้
ก็หิ้วกระเป๋าเปียกๆขึ้นไปที่ห้องหล่ะครับ ผมหิ้วทั้งกระเป๋าเข้าห้องน้ำไปเลย เทของในกระเป๋าวางไว้ที่พื้น ซักกระเป๋าก่อนแล้วก็อาบน้ำ จะตากกระเป๋าก่อนหรือให้ของพี่หมอกก่อนดีวะ? มันดูเป็นคำถามที่ผมว่าปัญญาอ่อนมาก แต่ตอนนี้ชอบมีความคิดแบบนี้เข้ามาในหัวผมบ่อยๆ
จะยิ้มก่อนหรือหัวเราะก่อนดิ
จะเดินไปหาพี่หมอกก่อน หรือไปหยิบช้อนก่อน
จะสะกิดพี่หมอกที่หลับคาโต๊ะให้ตื่น หรือเอาผ้าห่มไปห่มให้เลยดี
คำถามปัญญาอ่อนแบบนี้ ผุดขึ้นเต็มไปหมดยิ่งกว่าฟองในน้ำอัดลม หลายๆครั้ง ผมรำคาญตัวเอง แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มทำใจ เข้าใจตัวเอง
สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะให้ก่อน เพราะถ้ามันจะเข้ามาอาบน้ำหรือนั่งอยู่ข้างนอก ยังไงก็ต้องเห็นไอ้แก้วนี่ก่อนที่ผมจะให้ชัวร์
เหยาะแป้งพร้อมโดดลงกระทะ เปิดประตูมา หูย ยังหนาวขั้วโลกเหมือนเดิมเลย
“พี่หมอก”
ย้ายสายตาจากทีวีมาทางผม พยายามเอากล่องนั่นซ่อนไว้ทีหลัง แต่เห็นมันเอียงคอมอง ผมก็บิดตัวหลบ เพื่ออะไรวะ ยังไงก็จะให้มันอยู่แล้วนิ!
“พี่ครับ สุขสันต์วันเกิด”
ยื่นไปให้ ไม่รู้มันคิดไง เพราะตอนนี้ผมมองแต่เท้า
“…ทำไมแตก?”
“ผมล้ม”
ได้ยินเสียงมันหัวเราะ ถึงได้เงยหน้าขึ้นมามอง มันหยิบกล่องนั้นออกจากมือผมไป แล้วหยิบแก้วออกมา
เพราะแปะสก็อตเทปไม่ดี แก้วตรงส่วนก้นเลยหล่นออกมา พึ่งเห็นว่าบางที่แปะสลับกัน ที่แก้วเลยมีรูโหว่
ผมเห็นแก้วนี้..แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
“ฮ่าๆๆ พี่ ไว้ผมทำให้ใหม่นะ เอาแบบสวยๆเลย อันนี้ผมรีบแปะไปหน่อย”
“..ไม่ต้องทำใหม่หรอก เอาให้มึงเห็นแล้วคิดได้ว่าอย่าวิ่งอีก ยังดีที่เป็นแก้วแตก ไม่ใช่หัวมึง”
“พี่ไม่โกรธผมใช่ป่ะ” มันยื่นมือข้างนึงมา ผมเลยเข้าไปนั่งข้างๆ มันก็กอดคอผมไว้ ใกล้จนได้กลิ่นเค้กลอยออกมาจากตัวพี่หมอก
“กูจะโกรธมึงทำไม”
“ปกติพี่คงได้ของดีกว่านี้..”
“ของมันไม่สำคัญที่ราคา มันสำคัญที่ว่ามึงทำให้กู….”
ผมยิ้ม ยิ้มจนตาหยี เห็นมันยิ้มในดวงตา จ้องไปใกล้ๆแบบนี้ ก็เห็นตัวเองกำลังจ้องตอบกลับมาผ่านตาพี่หมอก
“…พี่ชอบไหม?”
“เอาความจริง?”
“งี้ไม่ต้องดีกว่า”
สบายใจที่มันไม่ได้ทำสีหน้าไม่พอใจอะไรออกมา เลยหงายตัวนอนแผ่กับเตียง ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆยังพันอยู่รอบคอ รู้สึกชื้นนิดหน่อย
พี่หมอกตามลงมากดจูบเบาๆสองสามทีให้ผมหัวเราะเล่น ก่อนจะเดินลุกออกไปนอกห้อง ไม่รู้ไปไหน แต่กลับมาพร้อมกล่องอีกกล่องหนึ่ง
“อย่าบอกผมนะว่าระเบิด”
“..เห็นแล้วจะเป็นมึงที่ต้องระเบิด”
“ให้ผมหรอ?”
มันพยักหน้า นั่งลงบนเตียงข้างๆกัน ทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำแท้ๆ ทีผมไม่อาบน้ำ ไม่เห็นจะยอมให้ขึ้นมากลิ้งบนเตียง แบบนี้เรียกสองมาตรฐานก็ไม่ได้ เพราะเขาเป็นเจ้าของบ้าน
กล่องนี้หนักหน่อย
ผมเปิดกล่อง เห็นแถบสีแดงบนกล่องกระดาษผ่านกระดาษห่อแล้วใจเต้น
“…พี่หมอก?”
“แกะต่อสิ”
กล่องนั้น..เป็นกล่องกล้องครับ
Canon 1000D
“กูถามไอ้เต๋ามา บอกมือใหม่ก็ใช้แบบนี้ไปก่อน ใช้ไม่ยาก”
“ผมไม่เอาหรอกพี่ พี่ซื้อใช้เองเถอะ”
“…”
“วันเกิดพี่ ไม่เห็นต้องซื้อให้ผมเลย ผมไม่ได้อยากได้กล้อง พี่เอาไปเหอะ”
“…มึงก็แค่ไม่อยากรับของจากกู กูพูดผิดไหม?”
ผมอยากได้
ผมอยากถ่ายรูป ผมมีความสุขเวลาได้เก็บภาพที่สายตาตัวเองมองเห็น
แต่ผมก็ไม่ได้อยากได้ของอะไรจากมันเลยครับ “ผมเคยบอกพี่ไปแล้ว ว่าพี่ยังทำงานหาเงินเองไม่ได้ อย่าใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้ดิ”
“….กูอยากให้ มึงก็รับไป อย่าทำให้กูต้องรู้สึกแย่ที่มึงเอาแต่ปฏิเสธแบบนี้”
“พี่หมอก…ผมพูดจริงๆนะ”
“งั้นถ้าเปลี่ยนเป็นกูให้ยืม? มึงจะเอาไหมหล่ะ?”
“เอา”
“เออ งี้ก็จบ”
เห็นพี่หมอกจะลุกไปอาบน้ำ เลยรีบเอาขาห้ามไว้ก่อน “พี่” มันก็หันมามอง
“ขอบคุณนะครับ ผมอาจจะพูดคำนี้บ่อย แต่ผมพูดเพราะผมคิดอย่างนี้จริงๆนะ”
“กูรู้แล้ว”
ยื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆ แล้วลุกออกไป
อาจจะไม่ใช่ค่ำคืนที่แสนหวาน หรืออะไรก็ตามที่เราสมควรจะมี
แต่เท่านี่…ผมก็ว่า ผมมีความสุขมากที่สุดแล้ว
“พี่! เปิดยังไงอ้ะ! ผมเปิดไม่ติด”
ตะโกนผ่านประตูห้องน้ำไปเลยครับ มันก็เปิดออกมาทั้งที่ๆมีแต่ผ้าขนหนูพันรอบเอวนี่แหละ
“มึงไม่ชาร์จก่อนแล้วมันจะไปเปิดติดได้ยังไง เอามาดิ” ยื่นให้มันก็คว้าไป “อย่างมึงชาติไหนใช้เป็นวะ”
“…..”
“ยืนเฉยๆทำไม มาดูดิ จะได้ใช้เป็น”
ไอ้มู้ดเมื่อกี้หายไปไหนหมดวะ ผมอยากได้คืน!!!…………………………………
…………………….
[Coin 35: complete]
[28.12.54]
Misso + evilheart ถึงกับไปตามตี๋หมอกถึงเรื่องกะนู้น 555 ป๋มเลยจัดให้ กร๊ากก
ขำไม่ออกกับไทยสังคมที่อ่านอยู่ ฆ่าตูเลยเถอะะะะะะ
ไม่ใช่อะไร ตอนนี้ขาดครึ่งอีกแล้ว แถมขาดไปอีกหน้าเลยด้วย กร๊ากกก
แลดูเยอะขึ้นทันตา 55
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280214 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก