หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[fahsai]

พี่ืหมอกกลับมาแล้ววววววววววว

[kimmania]

เปิดมาเจอคอมเม้น "พี่หมอกกลับมาแล้ววว"  เลยรีบไปอ่าน  อ่านไปรู้สึกตื่นเต้นจนทรมานเลยอะ T^T 

เลยเก็บไว้ก่อนรอมันมาครบเลยหละกัน  กลัวค้าง  กำลังอยู่ในช่วงสอบ...   

[skyberry]

อ่านถึงตอนที่กระปุกเต็ม ช็อกมาก 
ตอนนี้เริ่มใหม่ 

[SakataGintoki]

 
พี่หมอกของฮา(?)กลับมาแล้ววววว
อาตี๋น่ารักที่สุดเลยยย

[namwaan1992]

อุ๊กแว๊ก ก ก !!!!
กลับมาแล้ว   หึกฮื้อๆ   ><
ดีใจสุด !!

[BeeRY]

ขออย่าให้ตี่มองผิดไปเท่านั้นแหละ
กลับมาซะทีนะพี่หมอก

[pizza2011]

อ๊ากกกกกกกกกกกก B.N .1มีต่ออ่ะ
รักคนแต่งค่ะ นึกว่าจะทิ้งให้ตี๋เป็นม่าย? ไปซะเเล้ว
คิดถึงพี่หมอก รอตอนต่อไปจ้าาาาาา

[Minerin]

อ้ายยยยย ค้างอย่างแรงอ่ะ T.T เจอกันแล้วๆ ตื่นเต้นแทน กิกิ

[Whatever it is]

โอ้ กลับมาต่อแล้ว แต่พี่หมอกจะยังไงเนี่ย เหอะๆ กัวมาม่าจิงจิ๊ง

[JingJing]

กะกะกลับมาแล้วววววววววววว 
ตอนอ่านใจเต้นตึกๆ ลุ้นมากว่าจะเจอกันยังไง ที่ไหน

พี่หมอกอย่าใจร้ายแกล้งเอาคืนตี๋นะ น้องมันจำเป็นและสับสน
สงสารตี๋อ่ะ ไม่รู้ว่าจะยังไงอะไรต่อ ได้แต่เฝ้ารอคอยกับความรู้สึกผิดในใจ
ส่วนพี่หมอกคงมีสายสืบส่งข่าวคราวตี๋ตลอด และคงมีแผนในใจที่จะเอาตี๋กลับมาแล้วแน่ๆ

มาต่อเร็วๆนะจ๊ะคนเขียน

[mochonticha]

เจอกันสักที  ..    หมอก&ตี๋ 

[lovely2min]

กลับมาแต่นี้
พูดไรกันหน่อยมั้ย
แหม่ มันค้างคาแฮะ

[praseat]

 :เฮ้อ:ตี๋..ก็ยังคงเป็นตี๋คนเดิม....แต่หมอก...เจอสังคมใหม่่ๆอะไรจะเปลี่ยนเราคงต้องลุ้นต่อไป..

[akike]

เมื่อไหร่พี่หมอกจะมาฟันน้องตี๋ โชะ ๆ สักที ลุ้น ๆ

เดี๋ยวอาตี๋ อีขึ้นคันนา

[cn9095]

B.N.2





ยกมือสองข้างขึ้นดู ปลายนิ้วสั่นระริก ใช้มืออีกข้างกุมไว้ ก็ยังสั่นอยู่

ชื้นเหงื่อ รู้สึกสมองว่างเปล่า ได้ยินเสียงพี่เอ๋เรียกตอนเดินผ่านมา แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

…พี่หมอก

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หรือจะเพราะอะไรที่เกิดขึ้นโดยที่ผมไม่รู้ สิ่งเดียวที่ทำให้ใจผมแทบหยุดเต้นได้นั่นก็คือการได้เห็นพี่หมอกอีกครั้งหนึ่ง

ในห้องที่มืดเสียจนเห็นสีหน้าไม่ชัด แต่ผมบอกได้ทันที ว่าเป็นพี่หมอกอย่างแน่นอน กลับมาอีกครั้งในฐานะผู้บริหารระดับสูงของ T.K.Group บริษัทเจ้าของวงการอิเลกทรอนิกส์ ที่ส่งออกฮาร์ดแวร์ให้กับบริษัทดังๆหลายบริษัทในเอเชีย

ต่างกันจนไม่รู้จะใช้อะไรมาเทียบนอกจากฟ้ากับดิน

แต่ผมไม่อยากลังเล ไม่อยากจะเสียสิ่งสำคัญจากผมไปอีก สามปีที่ผ่านมา ยาวนานมากพอเกินกว่าที่ผมจะทนไหว ในเมื่อพี่หมอกกลับมาอีกครั้ง ผมอยากที่จะเชื่อในความรู้สึกตัวเอง บางครั้ง ก็อยากจะมองข้ามเหตุผลของโลกความเป็นจริงหลายๆอย่างไปให้หมด

ไม่ได้เดินวกกลับไปที่ห้องประชุม เพราะที่แห่งนั้น มีไว้ติดต่องาน ถึงเข้าไป ก็คงจะไม่ได้คุยต่อ

นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเอง งานกองสูงอยู่ตรงหน้า เอกสารวางระเกะระกะเสียจนจะหาปากกาสักแท่งมาเขียนยังไม่ได้ ทำงาน ตอนนี้ต้องทำงานก่อน ยังอยู่ในเวลางาน

ใจกระวนกระวาย

สุดท้ายทนไม่ไหว เดินออกมาจากแผนก บอกกับพี่เอ๋ว่าจะลงไปกินข้าว แต่ก็ไม่ได้เดินไปที่ห้องอาหาร ผ่านฟร้อนท์ สาวๆประจำโต๊ะตะโกนถามว่าจะไปไหน ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากยิ้ม

ไม่รู้ว่าไปหรือยัง หรือจะคุยอีกนานไหม

จะรอ…

สามปีผ่านมาแล้ว จะอีกแค่ชั่วโมง ทำไมจะทำไม่ได้

กังวลกระวาย ไม่รู้เวลาที่ผ่านมา จะทำให้พี่หมอกเปลี่ยนไปหรือเปล่า..

ถ้าเปลี่ยนไป…

ไม่ มันจะต้องไม่เกิดอะไรแบบนั้น

พี่หมอกไม่โกหก เป็นคนรักษาสัญญา ไม่เหมือนผม คราวนี้ผมจะรักษาคำพูดของผม

นั่งรอที่โซฟา คนเดินเข้าออกบริษัทเยอะแบบนี้เป็นปกติ ทั้งมาติดต่อธุรกิจ เมสเสนเจอร์ หรือพนักงานที่ต้องออกไปดูงาน ผมนั่งมองภาพเหล่านั้น มือบีบเข้าหากัน บางครั้งก็เช็ดมือเข้ากับกางเกง มองนาฬิกาสลับกับทางเดิน

เกือบสามชั่วโมงที่นั่งอยู่ตรงนั้น

เข็มนาฬิกาเชื่องช้า ผมรู้สึกเหมือนมันยาวนานเป็นวัน

หลายเรื่องที่ผมลืมมันไปแล้ว ผมอยากได้มันคืน เรื่องราวที่กล้องไม่ได้บันทึกไว้ ความรู้สึกในช่วงเวลาเหล่านั้น ผมอยากได้ยินมันอีกครั้งจากปากพี่ เพื่อที่ผมจะได้จำมันได้ซักที

เสียงลิฟต์เปิดออก หันไปมอง ไม่เห็นใคร แต่กลับเป็นลิฟต์ฝั่งเดียวกับที่ผมนั่งมอง จึงไม่เห็นว่าประตูลิฟต์เปิดออก

เสียงรองเท้าหนัง เหยียบลงบนพื้นหินอ่อน เสียงดัง ตึก ตึก ตึก คล้องไปกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น แต่กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป

พี่หมอกผมสั้นกว่าเดิม ไม่ใช่ทรงที่เคยทำ เพราะตัดแบบนี้เลยทำให้ดูภูมิฐานมากขึ้น ดวงตาคู่นั้นมองไปยังทางข้างหน้า ดูเย็นชา แค่มองจากที่ไกลๆแบบนี้ก็รู้สึกได้ สูงขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เคยเห็น ผิวขาว ไม่รู้ว่าขาวกว่าเดิมหรือเปล่า ไปที่นั่นอาจจะไม่ค่อยเจอแดด ผมไม่รู้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง ชีวิตในที่ห่างไกลนั่น อยู่ในชุดสูทพอดีตัว ภาพลักษณ์ของนักธุรกิจไฟแรงยุคใหม่ แต่ก็มีกลิ่นอายที่ทำให้หลายคนต้องยำเกรง ไม่คล้ายกับพี่เมฆ เพราะบรรยากาศรอบตัวดูกดดันชัดเจนกว่า คงเป็นเพราะไม่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า

ดวงตาคู่นั้นตวัดมาทางที่ผมนั่งอยู่ ผมยืนไม่ขึ้น เหมือนมีบางอย่างกดอยู่บนไหล่ คล้ายกับที่เคยเป็นมาก่อนในห้องประชุมนั่น เหมือนได้ยินสัญญาณอันตรายบางอย่างดังก้องในความคิด

ไม่มีข้อความใดๆที่สื่อออกมาจากดวงตาคู่นั้น….

ทำเพียงมองชั่วครู่ เหมือนที่ตรงนี้มีเพียงโซฟาเปล่า แล้วมองผ่านไป ไร้ตัวตน

เสียงรองเท้าดังห่างออกไป พร้อมๆกับเสียงหัวใจผมที่เต้นเบาลง

ยืน ยืนด้วยใจที่ยังไม่กล้าจะคิดถึงความจริง วิ่งเข้าไปหา เห็นหลายๆคนมองมา เพราะรู้ว่าเป็นลูกค้ารายสำคัญ เป็นเมกะโปรเจคต์ของปี ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนก้มหัวให้ แต่ผม กลับสวนทางเดินของใครหลายๆคน วิ่งเข้าไปหาคนๆนั้น คนที่ผมรอมาตลอด

คนที่ผม ทรยศหัวใจตัวเอง หักหลังเขามา..

ผมโกหกพี่หมอก ด้วยถ้อยคำที่ไม่น่าให้อภัย

ใกล้ ใกล้จนพี่หมอกหยุดยืน คงได้ยินเสียงรองเท้าผม ยื่นมือออกไป จะคว้าแขนพี่หมอกไว้ แต่กลับถูกแรงๆหนึ่งผลักออกมา ไปไม่ถึงตัวพี่หมอก

ระยะที่อีกอึดใจก็ถึง ไกลห่างออกไปเรื่อยๆ ถูกชายในชุดสูทอีกคนดันตัวไว้ด้วยแรงที่ทำให้ผมต้องเซไปข้างหลัง ขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมอง ดูเหมือนจะเป็นเลขาหรืออะไรซักอย่าง

“คุณจะทำอะไรหน่ะ?”

“ผ..ผม…”

พี่หมอกที่ยืนอยู่ห่างแค่ห้าหกก้าว ได้ยินทุกอย่าง ไม่ได้หันหลังมามอง แต่กลับมองไปด้านข้าง ก่อนจะหันหน้ากลับไป แล้วก้าวต่อ

“พ..พี่หมอก…พี่หมอก!”

ใช้แรงทั้งหมดที่มี ผลักคนที่จับผมไว้ออกไป

ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายเสียหลัก ผมวิ่ง วิ่งสุดฝีเท้า ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว ที่ผม วิ่งไปไม่ทันการก้าวของพี่

คว้าแขนของพี่หมอกไว้ ที่แขนนั้นมีนาฬิกาตัวเรือนสีเงิน ดูมีราคา ผมเงยหน้าขึ้นมอง พี่หมอกก็มองตอบกลับมา

ไม่เห็นเงาของตัวเองสะท้อนในนัยน์ตาคู่นั้น…

การรอสามปี เป็นสิ่งน่าขบขันขึ้นมาในพริบตา

“…พี่หมอก…”

“…คุณจะทำอะไรหน่ะ ออกมาสิ รปภ.! รปภครับ!” ได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง โดนดึงด้วยแรงที่ข้อมือจนต้องปล่อยมือพี่หมอกออกมา เห็นคนอื่นเดินเข้ามาถามพี่หมอกที่ยืนมองอยู่ที่ตรงนั้น ไม่ได้เดินเข้ามาหาผม

“…รู้จักกันหรอครับ”

ไม่ได้ละสายตาจากที่ตรงนั้น ผมมอง มองด้วยความหวังที่ว่า คำตอบของพี่ จะไม่ได้เปลี่ยนไป

“คงจะทักคนผิด…”

เสียงนั้นเย็นชา…เหมือนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เป็นเพียงสายลมของความฝัน..

ผมเป็นของพี่ ถ้าพี่ทอดทิ้งผม แล้วผมจะเป็นอย่างไร…

รปภ.ลากตัวผมออกไป ผมไม่ดิ้น ไม่ต่อต้าน ไม่รู้ว่ามองพี่หมอกด้วยสายตาแบบไหน รู้แต่ว่าหมดแรงที่จะผลักตัวเองออกจากแรงของพี่รปภ.

เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม สัมผัสที่ฝ่ามือเป็นถ้อยคำนั้น

หายไปพร้อมหลังของพี่ ที่ห่างออกไปทุกที..




…………………………….
…………………




“ตี๋ ไปไหนมา พี่โทรตามก็โทรไม่ติด”

“…โทษทีครับพี่ ผ..ผมลงไปกินข้าวมา”

“เออ ก็ดีแล้ว พี่ก็ห่วงว่ามึงจะกินข้าวรึยัง กินข้าวแล้วก็โอ…เป็นอะไรหรือเปล่าตี๋”

“..เป็น..เป็นอะไร?”

“ตี๋…ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“ผ..ผมทำหน้าแบบไหนหรอครับ? มีงานอะไรหรือเปล่า ผมจะได้ทำให้”

“…ไปพักเถอะ”

“ผ..ผมก็พึ่งกลับมาจากพัก”

“เชื่อกูเหอะตี๋ ไปพักเถอะนะ”

“พี่..พี่เชน ผมยังไหว”

พี่เอ๋เดินเข้ามาดู ผมจะเดินหลบพี่เชนที่ขวางอยู่เข้าไปนั่งที่ที่นั่งตัวเอง แต่กลับถูกดึงแขนไว้ เหมือนที่ถูกรปภ.ดึงแขนไว้เมื่อกี้

พี่หมอก..

“ตี๋!..ร..ร้องไห้ทำไมวะ!?”

“..ผ..ผมร้องไห้หรอ..”

พี่เชนไม่ตอบอะไร พยักหน้าเงียบๆ “ผ…ผมร้องไห้..ท..ทำไมร้องไห้วะพี่..ฮึก…”

“…ไม่สบายหรอตี๋”

พี่เชนปล่อยมือออก แขนทิ้งลงข้างลำตัว นั่งลงกับเก้าอี้ของตัวเอง

รู้สึกเหมือนแรงโน้มถ่วงมาก จนทนไม่ได้ เอนตัวลงจนหน้าผากชนกับหัวเข่า ร้องไห้ ร้องไห้จริงๆด้วย กางเกงยีนส์เปียกขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกตาหนักจนต้องหลับตาลง ไหล่สั่นจนไม่รู้จะหยุดยังไง

ได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง แต่ไม่อยากเงยหน้าขึ้นไป เพราะรู้ รู้ว่าเสียงนั้นไม่ใช่ของพี่หมอก แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร

ไม่มีประโยชน์ พอๆกับการรอของผม

“ตี๋เป็นอะไรวะ…”

“อ้าว…พี่โต้ง มันบอกผมว่าปวดหัวหว่ะ”

“ไอ้เชน มึงพาไอ้ตี๋ไปหาพี่แหม่มดิ ให้พี่เขาหายาให้มันกินหน่อย ถ้ามันไม่ดีก็พามันไปโรงพยาบาล ไอ้ตี๋ ปวดหัวมากเปล่าวะ?”

กลั้นเสียงสะอื้นไว้ จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้า

มีแต่เสียงฝีเท้าดังรอบๆตัวไปหมด แต่ไม่สนใจ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ในวินาทีนั้น ถึงได้รู้ตัวขึ้นมา

ว่าเสียงฝีเท้าที่ผมเฝ้ารอนั้น มันได้เดินห่างออกไปจากผมแล้ว…



………………………………….
………………………..



“..ตี๋ นั่งแท็กซี่ดีไหม เดี๋ยวกูออกค่าแท็กซี่ให้”

“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมโอเคดี”

“อืม ดูแลสุขภาพด้วยแล้วกัน โทษทีนะที่กูไปส่งถึงบ้านมึงไม่ได้”

“รีบไปเหอะพี่..วันนี้แม่พี่กลับมาบ้านไม่ใช่หรอ ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่วันนี้ช่วยตอบพี่โต้งแทนผม”

พี่เชนพยักหน้า แต่ก็ยังมีเค้าของความกังวลอยู่

“ผมแข็งแรงจะตาย เคยไปช่วยพี่ช่างเค้าทำงานมาด้วยแล้วด้วยซ้ำ…”

“อย่าอวดเก่งไปหน่อยเลยไอ้ตี๋ เออ กูไปแล้ว จอดนานไม่ได้”

ผมยิ้มตอบ ปิดประตูให้พี่เขา มองรถที่ขับออกไป ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ หลายๆคนคงกำลังรอรถสายเดียวกับผมอยู่

ฝนตั้งเค้าว่าจะตก เห็นเมฆดำลอยมาแต่ไกล ถอนหายใจ ถือแฟ้มเข้าไปนั่งรอที่เก้าอี้ประจำป้ายได้ไม่นาน เห็นผู้หญิงยืนถือของพะรุงพะรังรอรถเมล์อยู่ไม่ไกล เลยเรียกให้เธอมานั่งแทนที่ผม

ได้รับรอยยิ้มขอบคุณจากเธอ นึกถึงคำว่า แม้แต่ในช่วงเวลาร้ายๆ ก็ยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นได้

รถเมล์ไม่มาสักที โทรหาเฮีย ก็ยังอยู่ที่สำนักงาน เลยคิดจะเดินออกไปไกลหน่อย จะมีสองแถวผ่านไปถึงปากซอย เพราะเป็นซอยทางเข้าใหญ่ของมหาลัยดัง จึงมีรถโดยสารเต็มไปหมด

เดินหนีบแฟ้มไว้ในมือ พับแขนเสื้อขึ้น เจ็บตานิดหน่อย รู้สึกได้ว่าหนังตาตึงๆ แต่ทำอะไรได้ เสียใจไป ถ้ามัวแต่จมอยู่กับความเสียใจนั่นคงทำอะไรไม่ได้สักที

ปลอบตัวเอง

ไม่เป็นไร

ยังไงก็ต้องผ่านพ้นไปให้ได้

บอกตัวเอง ว่าสงสัยการรอคอยนี้ยังจะไม่สิ้นสุด อาจจะต้องทนรออีกหน่อยก็เป็นได้ ต่อให้ตลอดชีวิต ก็อาจจะคุ้มค่าที่ต้องรอ

ยิ้ม ยิ้มเข้าไว้ สักวันอาจจะได้ยิ้มออกมาจากใจ โดยไม่ต้องฝืนยกมุมปากแบบนี้อีก

โชคไม่ดีอีกแล้ว ฝนตก มองออกไปเห็นเซเว่นอยู่อีกไม่ไกล เลยรีบวิ่ง ดันทำแฟ้มหลุดออกจากแขนที่หนีบไว้อีก เลยต้องรีบเก็บ กระดาษปลิวออกมา ตะครุบเก็บกระดาษที่เปียกจนยุ่ย พอหยิบขึ้นมาก็ขาด แต่ยังไงก็ต้องเก็บกลับไป

บางแผ่นลอยไปตกอยู่ตรงแอ่งน้ำ บางแผ่นลอยลงไปที่ถนน รถที่ขับผ่านไปมาขับแรงจนผมที่ยื่นมือออกไปเก็บเลอะไปหมด เอาน่า อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ขับรถทำมือเอ็งซักหน่อย

เพราะนั่งย่อลงกับพื้น มือถือจึงหล่นออกมา กลิ้งตกลงไปในช่องตะแกรงท่อน้ำแถวนั้น พยายามจะจับไว้แต่ไม่ทัน ได้ยินเสียงของตกลงไปในน้ำ มองสายน้ำสีดำ ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

ข้อความสำคัญที่ทำให้ทนรอมาตลอด หายไปในชั่วพริบตาที่คิดว่าไม่เป็นไร

“…เอาน่า..อย่างน้อยตอนนี้ ก็ไม่มีเรื่องเร่งรีบอะไรให้ต้องหาเงินเป็นเกลียวอีกแล้ว ม๊าก็หายดี อยู่สบายกันแบบนี้ จะกังวลอะไรไปอีก”

พูดกับตัวเอง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฝน ฝนตกแรง ฝนตกแรงจนไหลไปตามแนวแก้ม มันเป็นแค่หยาดฝนเท่านั้น

ตัวเปียกขึ้นรถสองแถว คนมอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับบ้านโดนม๊าบนใหญ่

“ทำไมโซ่ยตี๋ปล่อยให้ตัวเองเปียกขนาดนั้นหล่ะ” ได้แต่ยิ้มตอบ ไม่รู้ปากจะยิ้มอยู่หรือเปล่า “ม๊าเป็นห่วงนะ”

“ม๊า ตี๋ขอกอดหน่อย”

“ได้สิ…ไม่ต้องขอหรอก ม๊ามีให้โซ่ยตี๋เสมอ”

หลับตาลงในอ้อมกอดของคนที่รักผมมากที่สุดบนโลกใบนี้

รู้สึกสงบ แต่ในความสงบนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ที่เบาลงเรื่อยๆ

“มีเรื่องอะไร..ถ้าไม่สบายใจ จะบอก ม๊าก็พร้อมฟัง..โซ่ยตี๋อย่าเก็บไว้คนเดียวนะ ถ้ามันหนักหนาเกินไป”

“..ฮะม๊า เดี๋ยวผมขอไปหยิบเสื้อข้างบนก่อนนะ”

ทำม๊าตัวเปียกไปด้วย แต่ม๊าไม่พูดอะไร ลูบหัวผมเบาๆ แล้วบอกให้ผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัว

กล้องตัวนั้น..อยู่ในกระเป๋าผ้าของมัน

หยิบขึ้นมาดู ใช้นิ้วปาดหน้าจอ เลอะน้ำเป็นหยดเล็กๆตามทางที่นิ้วผมผ่านไป

รูปในนั้น ผมกับพี่หมอกยิ้ม ยิ้มกว้างจนไม่เห็นตาผม พี่หมอกยิ้มเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง แม้จะไม่ได้ยิ้มจนเห็นฟันแบบผม แต่แค่ยิ้มมุมปากเล็กๆแบบนี้ ก็สัมผัสได้ว่ามีความสุข ยังอยู่ในชุดนอนทั้งคู่ ข้างหลัง เห็นภาพที่มีคลิปหนีบหนีบไว้กับเชือก มากมายเต็มไปหมด

อยากเห็น อยากเห็นอีกสักครั้ง แต่ไม่มีรูปไหนที่เห็นมุมนี้ของห้องเต็มๆ ทั้งๆที่เป็นที่ๆอัดแน่นไปด้วยความทรงจำแท้ๆ

อยากกลับไปอยู่ในที่แห่งนั้น..

ถ้าผมไม่ได้เดินจากพี่แบบนั้นมา เรายังจะอยู่ด้วยกันหรือเปล่า

ผมไม่มีคำตอบ ไม่คิดว่าใครจะมีคำตอบ เพราะเหตุการณ์นั้นไม่ได้เกิดขึ้น จึงเป็นได้แค่การคาดเดาเพียงเท่านั้น

อากาศหนาวแตะแผ่นหลัง เลยต้องวางกล้องลง เดินไปที่ตู้ เสื้อผ้าบางส่วนหายไป เพราะไม่ได้กลับไปเอาของของผมที่ห้องพี่หมอก ไม่รู้จะถูกทิ้งไปหรือยัง แต่ก็ทำให้ผมกับเฮียต้องไปเอาเสื้อเฮียพงศ์ที่บ้านซาอี๊มาใช้

มองออกไป เห็นแสงไฟเป็นลำยาวฝ่าสายฝนมา ยื่นหน้าออกไปมอง ไม่รู้มาจากรถคันไหน มองไม่ทัน เพราะรถคันนั้นผ่านหายไปแล้ว

จนสุดสายตา ไม่ว่ามองไปทางไหน ก็ไม่เห็นวี่แว่วว่าการรอของผมจะจบลงแม้แต่น้อย…

มีเพียงฝนเท่านั้น…ที่ทิ้งตัวลงมาโดยไม่สนใจผู้คนที่เปียกปอน




……………………….
……………….




“เฮ้ยตี๋ เป็นไงบ้างวะ”

“โอเคแล้วหว่ะพี่ ขอบคุณครับ”

พี่เชนหดตัวกลับไปกับงานของตัวเอง มีหลายงานที่ต้องส่งวันนี้ ผมมีหน้าที่ช่วยพี่ๆเขาเช็ครายละเอียด ตรวจสอบเรื่องหลายๆอย่าง งานยุ่งไม่แพ้ใครในแผนก เสียงโทรศัพท์ดังเป็นระยะๆ ไม่เห็นหน้าพี่โต้ง ถามก็ได้รับคำตอบว่าออกไปดูงานข้างนอกอีกแล้ว แอบแซว “หนีเที่ยวป่าววะเนี่ย”

เอกสารที่เมื่อวานทำตกน้ำ ก็ต้องปริ้นท์ใหม่ พี่เชนเดินเข้ามาบอก “เดี๋ยวบ่ายนี้ออกไปดูงานด้วยกันหน่อยสิ”

“ผมหรอ? เอาไอ้จ่างไปไม่ดีกว่าหรอ”

“ไอ้จ่างก็ต้องออกไปดูงานเหมือนกัน วันนี้ตอนบ่ายแผนกคงเงียบหล่ะ”

พยักหน้าตอบไป พี่เชนไม่ได้เดินไปไหน เห็นยกมือเกาหัว ผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรอีกเปล่าพี่?”

“เออ กูซื้อน้ำเต้าหู้มาฝาก ตอนนี้มันเย็นหมดแล้ว ตี๋จะกินเลยหรือเปล่า กูจะได้ไปอุ่นให้”

“ไม่เป็นไรพี่ เอามา เดี๋ยวผมไปอุ่นให้เอง”

“เฮ้ยๆ..ไม่ต้อง เดี๋ยวกูทำเอง”

ผมเห็นพี่แกปฏิเสธเต็มเสียง เลยได้แต่พยักหน้า เห็นพี่แกกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ทำท่าประหลาดๆหิ้วถุงน้ำเต้าหู้หายไปจากห้อง รอไม่นาน ก็ได้น้ำเต้าหู้อุ่นๆหนึ่งแก้วกินรองท้อง เมื่อเช้าตื่นสาย ไม่ได้กินข้าวเช้าหรอกครับ ไอ้เฮียต้องขับกระบะมาส่งถึงที่

พี่เชนเดินวนไปวนมาแถวเก้าอี้ผมหลายครั้ง “พี่กินเปล่า?” ยื่นแก้วให้ พี่เชนส่ายหัว “กินไปเหอะวะ กูกินมาแล้ว”

“แล้วจะไปกี่โมง?”

“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ไปกันเลยไหม? เดี๋ยวกูพามึงไปเลี้ยงข้าวด้วย”

“พี่พูดว่าเลี้ยงผมแล้วนะ”

แล้วก็ได้กินฟรีจริงๆ แต่ผมกลับกินไม่ค่อยลง พอพี่เชนถาม เลยได้แต่บอกว่า “ก็เพราะน้ำเต้าหู้พี่นั่นแหละ ผมอิ่มเลย”

พามากินที่ห้างใหญ่แถวที่ทำงาน ผมไม่เคยเข้ามาเดินดู พอถามว่าทำไมเป็นที่นี่ ก็บอกว่างานของเราอยู่ที่ชั้นสาม

ยังเป็นพื้นที่โล่งๆที่กั้นไม้ขึ้นมาจากทางเดินปกติ กว้าง และสูง

“จะสร้างไรวะพี่”

“อ่อ ช็อปพวกเครื่องมืออิเลกทรอนิกส์นะ เห็นบอกว่าจะมาทำแท็บเลทด้วยตัวเองแทนที่จะผลิตชิ้นส่วนขาย ทุ่มงบไม่อั้น คงอยากได้ความหรูหราลบภาพพจน์ของไทยผลิตหล่ะมั้ง”

“…อย่าบอกนะว่า T.K.Group?”

“ก็กลุ่มเมื่อวานนั่นแหละ ที่พี่ไปคุยงานมา ตี๋ก็น่าจะเห็น ตกใจเลย ไหงรองประธานบริษัทนี้มันเด็กขนาดนี้ก็ไม่รู้ จะถึงสามสิบหรือเปล่ากัน แต่ท่าทางน่ากลัวยังไงไม่รู้ พูดจาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ พี่โต้งได้แต่พูดครับๆอย่างเดียว แถมยังเงียบ ไม่ค่อยพูดจาอะไรเท่าไหร่ แต่พูดที่ก็เล่นเอาซะสะอึกเลยแหะ”

“…หรอ?”

“พูดแล้วยังขนลุกอยู่เลย..เออ ว่าแต่เห็นที่จริงแบบนี้แล้วตี๋คิดว่าไงบ้าง”

“ผมว่าน่าจะใช้ไม้นะ จะทำให้ดูหรูหรา เรียบง่าย น่าจะใช้โทนสีอ่อนๆ ติดไฟที่ทำให้ดูกว้างขึ้น เดี๋ยวนี้ความเรียบง่ายก็เป็นจุดขายได้ อะไรที่เยอะเกินไปบางทีก็ดูรก”

“…คิดเหมือนพี่โต้งเลยแหะ พี่โต้งก็บอกว่าไม้ แต่มันจะไปคล้ายกับช็อปแบรนด์อื่นหรือเปล่า”

“ไม่ ไม่หรอกพี่ ผมว่ามีอีกเป็นล้านวิธีที่ทำให้งานดูเป็นเอกลักษณ์ได้…แต่ผมแค่เสนอเฉยๆนะ แล้วทำไมงานนี้พี่โต้งไม่คิดเองอ่ะ”

“พี่เขาอยากได้หลายๆไอเดีย เลยส่งพวกเราไปดูหลายๆที่ ร่างแบบ แล้วส่งให้ดูไง”

“อ่อ…เออ แล้วบริษัทเขาเปิดตัวแท็บเล็ทตัวนี้ไปแล้วหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็น”

“ยัง รอช็อปพร้อม เห็นว่าจะเปิดตัวก่อนสักครึ่งเดือน ตอนนี้เรามีเวลาสองเดือน ก่อนจะส่งงานให้พวกอื่นต่อ”

พยักหน้า มองไปตามมุมต่างๆ มีเพียงไฟสปอร์ตไลท์ที่ตั้งไว้อยู่ที่มุมหนึ่ง เหมือนกับเดินสำรวจในถ้ำ แต่เป็นถ้ำที่เวลามองไปรอบๆต้องเห็นไอเดียออกมา มุมนี้สมควรจะแต่งอะไร เพิ่มอะไร ลดตรงไหน สีอะไร ปล่อยให้จินตนาการผสมกับทฤษฎี และประสบการณ์ต่างๆที่มี สร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา

ต่างคนต่างจดไอเดียลงในสมุดเล่มเล็กๆที่พกมา ปลายดินสอสีดำจดเนื้อหาต่างๆ เห็นพี่เชนก้มหน้าอยู่แต่กับสมุดเล่มเล็กๆนั้น ตัวผมยังคิดเป็นรูปร่างไม่ชัดนัก แต่พอจะนึกคร่าวๆได้แล้วว่าส่วนไหนน่าจะเป็นอย่างไร กลับไปคงต้องเริ่มร่างแบบ

อดตื่นเต้นไปกับความสำเร็จของพี่หมอกไม่ได้ ไม่ว่ามันจะเป็นผลงานของพี่โดยตรงหรือไม่ก็ตาม แต่ก็คงจะมีความพยายามของพี่หมอกอยู่ในผลงานชิ้นนี้แน่นอน

พี่กำลังก้าวไปข้างหน้า

ผมเห็นหลังของพี่จากที่ตรงนี้ ระยะห่างมันไม่ได้ลดลง แต่ผมก็จะไม่หยุดเดินหรือหันหลังกับ ไม่แม้แต่จะเลือกเส้นทางใหม่ ไม่รู้ว่าจุดหมายของเส้นทางนี้เป็นอย่างไหร่ แต่ผมจะไม่หยุดแค่การยืนอยู่ข้างหลังพี่ ผมอยากจะเดินไปข้างๆพี่มากกว่า

ไม่มีประโยชน์อะไรกับการยอมแพ้

นี่เป็นสิ่งที่ผมคิดได้ ใช้เวลาเกือบทั้งคืนในการถามใจตัวเอง ต่อให้ไม่มีเมสเสจนั่นอยู่กับตัว เมสเสจที่อยู่กับมือถือที่ผมทำมันหล่นหายไปจากผม ก็ไม่เป็นไร ข้อความสั้นๆนั่น ผมอ่านมาไม่รู้กี่พันครั้งในเวลาที่เหนื่อยหรือท้อแท้ใจ ไม่สำคัญว่าตัวเมสเสจนี้จะอยู่ที่ไหน ในเมื่อผมจำได้แม่นทุกตัวอักษร

ผมยังเชื่อมั่นในความรู้สึกที่มากับข้อความเหล่านั้น ไม่ว่าตอนนี้ พี่หมอกจะยังมีมันอยู่หรือไม่ มันก็ยังมีตัวตน เสมอ ในความคิดของผม ในความทรงจำของผม

ผมจะวิ่ง

วิ่ง เท่าที่ผมมีแรง เท่าที่ใจผมจะสู้ไหว

อาจจะเหนื่อยหน่อย อาจจะนานหน่อย แต่ถ้าผมไม่ถอดใจ ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่ง ผมอาจจะถึง ถึงเส้นชัยของผม โดยมีพี่เป็นจุดหมาย

รู้สึกเหมือนไอเดียไหลล้นออกมาจากปลายดินสอไม่หยุด

ผมยืนอยู่ท่ามกลางพื้นซีเมนต์เปื้อนฝุ่น ที่สักวัน ผมจะเปลี่ยนมัน เป็นที่ของพี่ ที่ๆความพยายามของพี่สำเร็จผล…

วันที่ผมถึงตัวของพี่ ไม่ว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นอย่างไหร่

ผมบอกตัวเอง

ว่าผมจะไม่มีวันเสียใจ…






………………………………..
………………………..
…………………..






[B.N.2 : complete]
[12.01.55]

[samsoon@doll]

จิ้ม



 

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

ไอ้ตี๋สู้ๆ ไอ้ตี๋สู้ตาย ไอ้ตี๋ไวลาย // ชูป้ายไฟตี๋

พี่หมอกไม่ทักเพราะไม่อยากให้เสียงานป่าว อย่าคิดมากๆ
สู้โว้ย เดี๋ยวพี่หมอกก็กลับมา(มั้ง 555)

 

[Loveyoujung]

อ่านแล้วทรมานใจมากกกก
สงสารตี๋ค่ะ คนเขียนไม่สงสารเหรอคะ??
ทำไมต้องให้ตี๋รอฝ่ายเดียวหละ???
เฮ้อออออ ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ
ให้พี่หมอกรอบ้างสิ ให้มีคนอื่นมาในใจตี๋บ้างงง

[tartar]

โอ๊ย อ่านแล้วปวดใจจริงๆ 

[milkshake✰]

อ่านแล้วโคตรปวดใจอ่ะ
สงสารน้องตี๋สุดๆ

[TJseven]

อร๊ายยยยย

[gupalz]

แลดูตอนนี้มันอึดอัด แล้วเมื่อไหร่ ตี๋กับพี่หมอกจะได้คืนดีกันสักที

[namwaan1992]

เว้ยเห้ย!!!
ตี๋มันพยายามหว่ะ  สู้นะคับ!!!

ส่วนพี่หมอก   ขอเหอะ  กลับมารักกันเหมือนเดิมเหอะ  เห็นป่ะ ::  ตี๋มันยังรักพี่อยู่หน่า 

[Thengja]

ตัวเองทำตัวเอง สมน้ำหน้า

[A_ay]

จุก

พูดไม่ออก


ถ้าหมอกจะลืมตี๋แบบจงใจขนาดนี้
น้องตี๋เข้มแข็งนะลูก

[Rafael]

พี่หมอก
เข้าใจพี่หมอก แต่ก็สงสารตี๋เหมือนกัน
รักทั้งสองคน ไม่รู้จะทำไงดี
ตอนนี้คงต้องรอ...เวลา

[e_new]

เศร้าว่ะ TT รอตอนหน้ามาเร็วๆ เครียดดด พรีสสสส

[RGB.__]

น้ำตาไหลเลย 
พอคิดถึงตอนที่ผ่านๆมาแล้วเศร้า เค้าเคยยิ้มด้วยกันอ่ะ 
สงสารพี่หมอกอ่ะ ไม่เคยรักใคร พอรักด็โดนตี๋ทำงี้ แต่ตี๋ก็ไม่ผิด พี่เมฆผิด 
ตี๋สู้ๆ เห็นแก่ตัวบ้าง รอพร้อมๆกะตี๋   

[yeyong]

แล้วแต่คนแต่งจะซาดิสต์แค่ไหน

[taroni]

น้องตี๋สู้ต่อไป