Bloomคืนก่อนวันวาเลนไทน์ ฝันประหลาดๆ ฝันเห็นพี่หมอกใส่สูท แต่งตัวดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างรองเท้านั่น ก็สะท้อนหน้าผมออกมาตอนยื่นเข้าไปมองใกล้ๆ ตัวหอม หอมแบบที่ไม่มีกลิ่นเหงื่ออยู่ด้วย เป็นกลิ่นเวลาอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ในมือถือดอกไม้ดอกหนึ่งอยู่ ไม่ได้ดูขัดตา ดูเหมาะ อย่างกับดาราเท่ๆถ่ายรูปลงปกนิตยสาร
มีอะไรแปลกๆ…
พอเอนตัวออกมามอง ก็ถูกรั้งต้นแขนไว้ รอบตัวขาวโพลน มองไม่ออกว่ายืนอยู่ที่ไหน ไม่มีลมพัด ไม่มีทางออก ถ้านี่เป็นห้องสีขาว พี่หมอกสูทดำจึงดูโดดเด่นออกมา
“เป็นอะไรไป”
“เปล่าๆ”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
แปลก รู้สึกแปลกมาก
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”
“พี่แหละที่เป็นอะไรหรือเปล่า พูดจาแปลกๆ”
“ก็พูดปกติ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”
“แปลก แปลกสิ ผมว่าแปลกมาก”
“หรอ ตรงไหนล่ะ?”
ยิ้ม มียิ้มด้วย แบบนี้มันโคตระแปลกอย่างไม่ต้องสงสัย ไอ้ท่าทางยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนี้นะ ให้พูดจริงๆเอาแบบไม่อายเลย ก็มีให้เห็นเฉพาะอยู่บนเตียงเท่านั้นแหละ แถมยังไม่ยิ้มกว้างแบบนี้ด้วย ผมเริ่มเดินถอยหนี แต่แขนก็ยังถูกจับไว้
“วันนี้วันวาเลนไทน์นะ”
“นี้มันคืนก่อนวันวาเลนไทน์ต่างหาก”
“มันผ่านมาแล้ว นี่ก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว”
“…ห…หรอ”
รู้สึกเหมือนแค่เป็นคนที่หน้าเหมือนพี่หมอกเท่านั้น ยิ้มที่ทำให้ผมขนลุกซู่ เหมือนกลืนพลาสติกลงคอ เป็นความรู้สึกแบบเดียวกัน
“…นี่ดอกไม้”
“ขอบคุณครับ”
รีบๆรับมา อีกฝ่ายก็ปล่อยมือออก แต่กลับรั้งเอวเข้ามาหาแทน ไม่มีทาง ในชีวิตจริงไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่ๆ บรรยากาศมันเลี่ยนแบบแปลกๆ พอทีเถอะครับ ผมอยากตื่นจากความฝันนี้เต็มทีแล้ว ปล่อยผมออกไปจากฝันพิเรนท์ๆแบบนี้เถอะ
“ตี๋”
วูบหนึ่ง คุ้นเคยกับเสียงนี้ เลยเงยหน้าขึ้นมอง
ดอกไม้ในมือ บานออก เพราะเป็นฝัน ดอกไม้ถึงบานออกในมือได้ ชูช่อสะพรั่งจนน่ากลัว
พี่หมอกขยับปาก พูด ไม่รู้พูดอะไร ผมไม่ได้ยินเสียง ขมวดคิ้ว แต่พี่หมอกพูดแค่รอบเดียว เสียงรอบๆตัวหายไป รวมถึงพี่หมอกที่ปล่อยแขนออกจากผมแล้วค่อยๆเดินถอยห่างออกไปด้วย
“เดี๋ยวๆ อย่าทิ้งผมดิ”
โบกมือลาแบบนั้น หมายความว่าอะไรกัน ถึงจะเป็นพี่หมอกเก๊ๆ แต่ก็อย่าทิ้งผมในที่เงียบๆแบบนี้คนเดียวสิ
พยายามวิ่งตามไป แต่ไม่เห็นพี่หมอกแล้ว ได้แต่ตะโกนเรียกชื่อพี่เขาซ้ำๆ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเอคโค่ของพี่หมอก เว่อร์ซะไม่มี ฝันผมเองทั้งนั้น
แล้วก็ได้ตื่นสมใจอยาก
เหงื่อท่วมตัวทั้งๆที่แอร์ก็ไม่ได้เสีย ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอน ผ้าห่มร่นลงไปอีกฝั่ง หันไปมองหน้าพี่หมอก ก็ยังเหมือนเดิม ไอ้ท่าหลับนิ่งๆเหมือนจำศีลแบบนี้ ไม่มีใครลอกเลียนแบบได้หรอก
มองนาฬิกา น่าจะถึงเวลาที่ตื่นได้แล้ว สะกิดเรียก ไม่ใช้มือหรอกครับ ใช้ขาที่ยังอยู่ใต้ผ้าห่มสะกิดแข้งพี่หมอก “พี่ ตื่นได้แล้ว” พอเรียกแบบนี้ถึงจะยอมลืมตาขึ้นมา
“พี่หมอก”
“….”
นี่แหละตัวจริง ถอนหายใจออกมายาวๆ เห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้วมอง ไม่ได้สนใจ จะลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟัน แต่ก็ถูกรั้งไว้ แขนพี่หมอกยาว แทบไม่ต้องยันตัวขึ้นจากที่นอนด้วยซ้ำ
เอนตัวลงกลับไปนอนด้วยใหม่ กลิ่นอายรอบตัวพี่หมอกตอนเช้าๆ ถ้าได้หลับเต็มอิ่ม จะเป็นบรรยากาศสบายๆ ตอนนี้จะเล่นจะแหย่อะไรก็ได้เต็มที่ แต่ถ้าเป็นเวลาอื่น ต้องแน่ใจว่าวิ่งเร็วพอ
“วันนี้วันอะไร”
“..ห้ะ?...”
พี่หมอกไม่พูดไรต่อ เลยต้องเป็นฝ่ายตอบคำถาม
“วันอังคาร?”
ขมวดคิ้ว แปลว่าผิด “งั้นวันวาเลนไทน์?”
ไม่พยักหน้า แต่มือข้างที่ยังจับแขนผมอยู่ก็เปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ น่าจะแปลว่าถูก
“พี่อยากได้ดอกไม้จากผมหรอ?”
“ไม่”
“แล้วถามเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมอ่ะ”
“….”
เงียบ เงียบอีกแล้ว วันนี้มาแปลก ไม่สิ ปกติก็แปลกอยู่แล้ว แต่พอเจอความเงียบเข้าไปเลยทำอะไรไม่ถูก “ไปแปรงฟันกันเหอะพี่ เดี๋ยวไปเรียนสาย” ถึงจะยอมลุกขึ้นจากเตียงดีๆ แต่ก็มีอะไรแปลก เดี๋ยวสิ แปลกอีกแล้วหรอ วันนี้มันวันอะไรกันแน่เนี่ย ทำไมต้องเจอแต่เรื่องแปลกๆด้วย
แปลกที่ไม่ยอมพูดอะไรด้วย จากที่พูดน้อย เลยกลายเป็นเช้าที่เงียบเสียจนหนาวเหน็บ ผมนั่งนึกตลอดทางที่อยู่บนรถว่าเมื่อวานทำอะไรผิดหรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออกสักที
มาถึงคณะ ก็แอบถามไอ้โจ๋ดู มันกลับหัวเราะ ไม่ยอมบอกอะไร
วันนี้มีดอกไม้ขายทั่วไปหมด แฟชั่นเด็กประถมอย่างแปะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้กันก็ยังพอมีให้เห็นบ้าง ผมเองก็ได้ดอกไม้จากรุ่นน้องบ้าง น่าเสียดาย ที่ส่วนหนึ่งมาจากสาวๆกลุ่มไอ้อุกกี้ ไม่เป็นไร อย่างน้อยปีนี้ผมก็จะได้ยืดอกโม้กับเฮียได้บ้าง ว่าไม่ได้เดินมือเปล่ากลับบ้าน เฮียตอนอยู่มัธยม สุดจะป็อปปูล่า สาวๆชอบแห่กันมาให้ดอกไม้อย่างกับแก้บนศาลเจ้า ผมที่กลับด้วยกันต้องมาช่วยถือของตลอด
“สาวๆจ๊ะ ดอกไม้ทางนี้ล้นแล้ว ขอเป็นช็อคโกแลตจะดีมาก”
“พูดแบบนี้ใครจะให้มึงวะไอ้กล้วย”
“อ๊ะๆ หนุ่มๆครับ อย่าดูถูกไป เดี๋ยวคอยดู”
แล้วก็มีคนวิ่งไปซื้อช็อกโกแลตมาให้ไอ้กล้วยด้วยจริงๆ โต๊ะหินอ่อนเต็มไปด้วยของๆมัน ปีที่แล้วมันฮอต แต่ปีนี้ดูจะฮอตกว่า ได้เยอะก็ดี เพราะช็อกโกแลตยังไงผมก็มีส่วนร่วมอยู่แล้ว ดอกไม้ไม่รู้จะเอาไปทำไม เดี๋ยวก็เหี่ยว ซื้อไปก็เปลืองเงินเปล่าๆ ยิ่งวันนี้ ราคาแพงขึ้นเท่าตัว ผมเสียดายเงิน ไม่ซื้อหรอก
“ว่าแต่มึงเหอะ ไม่ซื้อให้พี่หมอกหรือไง”
“ซื้อทำไมวะ ดอกไม้เดี๋ยวก็เหี่ยว”
“ไอ้ขี้งก มึงคิดว่ามันแพงก็พูดมาเหอะ” ได้แต่พยักหน้า ปฏิเสธไปก็โกหกเปล่าๆ พี่หมอกก็บอกเองแล้วด้วยว่าไม่อยากได้ดอกไม้ ซื้อไป ก็อาจจะถูกโยนทิ้ง ผมไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น สงสารทั้งดอกไม้ ทั้งเงินผม
“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าดอกไม้จะเหี่ยวไม่เหี่ยว สิ่งที่ซ่อนอยู่ในดอกไม้ที่มึงว่าไม่จำเป็นน่ะ มันคือคำพูดนับล้านเว้ย”
“แล้วให้อย่างอื่นที่มันคงทนหน่อยไม่ได้หรือไงวะ”
“วันวาเลนไทน์ ถามจริงๆ นอกจากดอกไม้ กับช็อกโกแลต มึงจะซื้ออะไรให้ รองเท้าแตะหรือไง”
“เออว่ะ…ก็ดี”
“กูประชดเว้ย!”
“กูก็แค่รับมุกไปเฉยๆเหมือนกันนั่นแหละ! แป้กขนาดนี้ พูดตรงๆนะกล้วย ถ้ากูไม่ใช่เพื่อนมึง กูทนมึงไม่ไหวหรอก”
ไอ้โจ๋หัวเราะออกมาเสียงดัง อย่างไอ้เคิ่ล ก็เขียนเพลง ไม่รู้จะให้ใคร แต่อย่างผม แค่เล่นกีตาร์ได้นี่ก็เรียกว่าที่สุดของที่สุดแล้ว อย่าหวังเลยว่าจะเขียนเพลงอะไรให้ได้ เต้นโชว์กาก? เต้นมาจะสามรอบแล้ว ยังไม่เห็นพี่หมอกหัวเราะเลย
“มึงขี้งกนักกูบริจาคดอกไม้ให้ก็ได้ เลือกไปซักดอก กูมีเยอะ โนพลอบเบ้ม”
“ไม่สงสารคนให้หรอไงวะ”
“กูรับน้ำใจเขามาแล้ว ต่อจากนั้น ขึ้นอยู่กับกูตัดสินใจเอง”
ดอกกุหลาบที่อยู่บนโต๊ะ มีทั้งแบบช่อ หรือมาเป็นดอกเพียวๆ อวดกลีบเรียกมือผมไปหยิบ
แต่ผมก็ไม่ได้หยิบดอกไหนไปสักดอก
พี่หมอกบอกว่าไม่อยากได้ดอกไม้ ไม่รู้เพราะว่าแพ้ดอกไม้หรือเปล่า เลยไม่ได้เลือกไว้สักดอก ตอนเลิกเรียน เดินไปหาที่คณะ ถือดอกกุหลาบที่ได้หกเจ็ดดอกไปด้วย ช็อกโกแลตส่วนมากแบ่งกันกินจนเกือบหมดแล้ว ไอ้พี่โก้ไม่อยู่ เห็นว่ารีบไปเดท ทิ้งพี่บอลนั่งทำงานคนเดียว น่าสงสาร เพื่อนๆในกลุ่มคนอื่นก็ไม่อยู่
“เอ้า? แล้วพี่หมอกล่ะพี่?”
“ไม่รู้มัน หายไปไหนไม่รู้ เอ้า มานั่นแล้วไง”
เดินหน้าบูดมาเชียว พอเห็นดอกกุหลาบในมือผมยิ่งรู้สึกมาคุกว่าเดิม “กลับ” พูดสั้นๆ สะพายกระเป๋าแล้วเดินนำ แปลก ไม่เห็นดอกกุหลาบสักดอก อย่างพี่หมอก ผมว่าคงจะต้องได้เยอะ เยอะกว่าใครๆที่ผมรู้จัก แต่นี่กลับไม่มีสักอัน แปลกอีกแล้ว
“พี่หมอก พี่ไม่ได้ดอกไม้เลยหรอ”
“กูไม่เอา”
“….หล่อเลือกได้เนอะ”
“พูดอะไร”
“เปล่าครับ”
สตาร์ทรถ ผมรีบดึงเข็มขัดนิรภัยออกมา เตรียมตัวคาด รู้สึกวันนี้อาจได้เล่นรถไฟเหาะด้วย BMW คันนี้ กำลังจะขับรถออกไป พวกพี่ๆที่เหลือก็รีบวิ่งมา พี่แฟง พี่ต้น แม้แต่พี่ปิงก็ยังมา ยกกล่องกระดาษคนละกล่องใหญ่ๆ พี่หมอกเห็นก็รีบออกรถ “เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิพี่” แต่ก็ไม่ฟัง พี่แฟงรีบมาขวางหน้ารถแบบไม่กลัวตาย รถน่ะเบรคทัน แต่ไอ้ที่เบรคไม่ทันนะผมครับ หัวกระแทกคอนโซลรถ เจ็บเป็นบ้า
พี่หมอกทุบพวงมาลัย เสียงแตรดังไปช่วงหนึ่ง ไอ้พวกพี่ๆบ้าระห่ำเปิดประตูรถ ยัดกล่องพวกนั้นเข้ามาเต็มท้ายเบาะ “โทษทีตี๋ ไอ้หมอกมันรีบซะจนคิดว่าจะไม่ทันแล้ว”
“อะไรวะพี่”
“ดอกไม้กับช็อกโกแลตของมัน”
“กูบอกว่ากูไม่เอา”
“เอาไปเหอะ ให้ไอ้ตี๋มันกินก็ได้ ดูดิ จ้องใหญ่แล้ว”
“อย่าเอาผมมาอ้างเลยพี่” แต่พอพี่ปิงยื่นห่อช็อกโกแลตมาให้ก็รีบไปคว้า สัญชาติญาณครับ ยังไม่ทันคิดด้วยซ้ำ
“รีบๆไปได้แล้ว”
ยกมือลาพวกพี่ๆ รถขับออกมาต่อ ลูบหัวตัวเองป้อยๆ เจ็บว่ะ อาจจะหัวโน พี่หมอกมัวแต่หงุดหงิดจนไม่สนอะไร แต่สุดท้าย ก็ชะลอรถข้างทาง พิงตัวเข้ากับประตูรถ แล้วยื่นมือข้างหนึ่งมา
“ไหนดูดิ”
ปัดผมที่ปรกหน้าอยู่ขึ้น บางครั้งก็ดูหยาบกระด้าง แต่นิ้วโป้งที่ลูบตรงหน้าผากผมก็เบาเสียจนไม่รู้สึก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนได้ยินคำขอโทษที่ไม่ได้พูดออกมา
“ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บหรอก”
มือที่ลูบอยู่ เลื่อนลงมาประครองที่แก้มแทน เขินนิดหน่อย แต่ผมก็เอียงหน้าเข้าหามือนั้น เหมือนกับทุกครั้ง อุ่น
“กุหลาบจากใคร”
“อืม…ดอกนี้ของอุกกี้ สามดอกนี้ของเพื่อนมัน ดอกนี้ของน้องปีหนึ่ง ดอกนี้ อ๊ะ ดอกนี้ด้วย แล้วก็นี่ของพี่ๆปีสาม ส่วนช็อกโกแลตผมกินหมดแล้ว”
พูดจบ พี่หมอกก็เอาดอกไม้ที่อยู่บนตักผมไปหมด เปิดหน้าต่าง กว่าจะคิดได้ว่าพี่หมอกจะทำอะไร มือที่กำรอบก้านดอกไม้ก็ปล่อยออก ทิ้งดอกไม้ของผมหน้าตาเฉย แล้วขับรถออกไป ผมหันไปมองย้อน โดนล้อรถพี่หมอกทับซะเละ
“พี่ทิ้งของผมทำไมอ่ะ!”
“ทำไม ชอบหรือไง”
“มันไม่ใช่แบบนั้น คนอื่นอุตส่าห์เอามาให้”
“นั่นมันเรื่องของมึง”
“แต่พี่ก็ไม่น่าทิ้งของผมเลย”
“ไม่พอใจจะเอาของกูไปทิ้งก็เชิญ”
“พี่หมอก พี่ทิ้งของผมแล้วจะให้ผมเอาของพี่ไปทิ้ง มันไม่เหมือนกันหรอก”
“แล้วจะไปรับมาทำไม”
“ก็เขาเอามาให้อ่ะ”
เสียงผมอ่อยลง ไม่อยากให้ทะเลาะกัน ยังไม่ถึงคอนโด พี่หมอกเวลาหงุดหงิดจะขับรถเร็ว อย่างตอนนี้ผมก็จับสายคาดแน่นแล้ว ไม่อยากให้บินฉิวออกจากผิวถนนซะก่อน
จอดรถเสร็จ ก็เปิดประตูเดินออกไป ไม่สนอะไรทั้งนั้น ผมมองเบาะหลังแล้วก็หยิบแต่กล่องที่มีช็อกโกแลตออกมาก่อน แล้วกล่องที่เป็นดอกกุหลาบค่อยหยิบออกมาทีหลัง น่าสงสารคนให้ ถ้าผมเป็นผู้หญิงที่ชอบพี่หมอก แล้วเอาดอกไม้หรือช็อกโกแลตพวกนี้มา มันก็คงจะลงไปอยู่ในกล่องนี้เหมือนกับคนอื่นๆ ถึงผมจะบ่นว่ามันแพง หรือไม่มีประโยชน์ แต่การที่ทิ้งๆขว้างๆของที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแบบนี้ ผมทนมองเฉยๆไม่ได้อยู่ดี
เปิดประตูห้องมา ไม่เห็นพี่หมอก ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ เลยวางกล่องช็อกโกแลตไว้ที่พื้นหน้าโซฟา ลงไปเอากล่องดอกไม้ที่เหลือ บางดอก กลีบร่วง บางดอกหักออกจากก้าน ที่เก็บมาคงเป็นพวกเพื่อนๆ คงไม่ได้รับกับมือเอง
ผมนั่งลงกับพื้น หยิบดอกไม้ทีละดอกออกมาดู ที่นี่ไม่มีแจกัน แต่ถ้าเป็นกะละมังก็คงจะใหญ่พอที่แช่ดอกไม้พวกนี้ ให้เหี่ยวช้าลงได้ ช็อกโกแลตก็เอาเข้าตู้เย็น แอบกินโดยไม่ขอก่อนไปหนึ่งชิ้น ดูมีราคาทั้งนั้น
ประตูห้องนอนเปิดออก ไม่ได้หันไปมอง เสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้ หน้าต่าง ผ้าม่านไม่ได้ปิด แสงตอนเย็นๆส่องผ่านเข้ามา ผมเห็นเงาพี่หมอกที่พื้นไม้ข้างหน้าผม
“พี่”
มองดอกกุหลาบสีขาวดอกใหญ่ ดอกนอก คงจะดอกละไม่ต่ำกว่าห้าสิบบาท เสียดาย
“ถ้าผมเป็นหนึ่งในคนพวกนี้ เอาของอย่างนี้มาให้พี่ ก็คงจะต้องมาลงกล่องนี้ด้วยหรือเปล่า”
พี่หมอกนั่งลงที่พื้น
เป็นครั้งแรกหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ ปกติพี่หมอกจะนั่งที่โซฟาตัวนั่น ไม่เหมือนผม ที่ชอบนั่งพื้นเป็นประจำ มันเย็นกว่า ยืดตัวได้เต็มที่
หยดน้ำหยดลงที่ไหล่
หันไปมอง หน้าพี่หมอกอยู่ใกล้จนต้องถอยหลังออก ถึงพึ่งรู้ว่านั่งซ้อนกันอยู่ ขาพี่หมอกชันขั้น อยู่ที่ข้างเอวผม
“มันไม่เหมือนกัน”
หันหน้ากลับมา มองกุหลาบดอกนั้นที่ยังอยู่ในมือ ไม่มีสักดอกที่มีหนาม ถูกตัดทิ้งออกหมดแล้ว
ดอกกุหลาบที่เคยชูคออยู่บนต้น มีกิ่งแหลมคม กันตัวเองออกจากมือของมนุษย์ ถูกตัดเครื่องป้องกันเหล่านั้นออก และจบด้วยการถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี..แบบนี้
“ยังไง?”
“…..เพราะเป็นมึง?”
แม้แต่คนพูดเองยังขมวดคิ้วมาด้วย เหมือนไม่แน่ใจ
ผมหัวเราะออกมา เสียงที่พูดจาออกมาอู้อี้นั่น ดูน่ารักเกินกว่าที่ผมจะโกรธเรื่องอื่นลง ต้องมองย้อนกลับไปที่พื้นฐานของแต่ละคนว่ามีความแตกต่างกันไป ให้เหตุผลแบบนี้ก็พอจะฟังขึ้นหน่อย
ยื่นดอกกุหลาบดอกนั้นให้ “อ่ะ ผมให้” ไม่รู้จะรับไว้หรือเปล่า แต่ก็ยืนมือออกมารับ ลุกขึ้น เห็นเดินไปที่ห้องครัว หยิบแก้วทรงสูงที่เทน้ำไว้ครึ่งหนึ่งออกมาด้วย วางแก้วนั้นกับโต๊ะกินข้าว แล้วค่อยหย่อนดอกไม้ดอกนั้นลงไป
“โหย…พี่สองมาตรฐาน”
“…ดอกนี้มึงให้”
“ของคนอื่น ผมแค่ส่งให้พี่เฉยๆ”
ขมวดคิ้วหันมามอง เหมือนจะพูดว่ารู้อยู่แล้ว ผมไม่พูดอะไรต่อ ไปหยิบกะละมังออกมาเทน้ำ แล้วค่อยๆเรียงดอกไม้ที่เหลือในกล่องนั้นลงไป ไม่รู้จะอยู่ได้นานเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่า ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในแต่ละกลีบ คงไม่หมดลงในเวลาสั้นๆแบบนี้
นั่งยองๆมองดอกไม้หลากสี พี่หมอกใช้ผ้าขยี้หัวเดินตามมาดูที่ริมประตูกระจก ผมตั้งกะละมังนั้นไว้ที่ระเบียงนอกห้องนอน เป็นมุมที่เห็นชัดที่สุดถ้ามองมาจากที่เตียง คงจะอยู่ให้มองได้อีกสักพัก
“ตี๋”
หันไปตามเสียงเรียก บางอย่างถูกโยนมาทางผม ใช้มือรับไว้เกือบไม่ทัน มองของที่อยู่ในมือแล้วก็ขมวดคิ้ว
“ยังเหลืออยู่อีกช่อนึงหรอ?”
“….”
ถ้าจะพูดอะไรออกมาก็ช่วยพูดออกมาเถอะ ผมไม่รู้จะแปลหน้านิ่งๆแบบนั้นยังไง
เป็นช่อดอกสีขาว ห่อด้วยกระดาษสีแดง มัดด้วยโบว์เส้นเล็กสีดำ ดูเรียบ แต่ดูสวยกว่าช่ออื่นๆ เงยหน้ามองคนที่โยนดอกไม้มาให้ก็หันหลังเดินกลับเข้าไป ผมรีบเดินตาม
“พี่ซื้อให้ผมหรอ?”
“ใบเสร็จอยู่ในกระเป๋าเงิน”
“ไหนบอกไม่อยากได้ดอกไม้? ไม่ใช่ว่าไม่ชอบดอกไม้หรอ?”
ทำไมต้องเดินหนีไปเรื่อยๆ พอจะวิ่งไปดักข้างหน้าก็หันหลังกลับ เอาแต่เช็ดหัวอยู่นั้น ผมว่ามันเริ่มแห้งจนไม่ต้องใช้ผ้าเช็ดแล้วด้วยซ้ำ
ผมไม่ชอบดอกไม้ ก็แค่มองว่าเป็นดอกไม้ทั่วไปเท่านั้น
แต่ช่อนี้…พิเศษกว่า
เป็นดอกไม้ช่อแรกที่ผมได้ แต่มันไม่ใช่แค่นั้น
“เลิกตามสักที”
“ก็พี่ไม่ยอมหยุดเดิน ผมก็เดินตามดิ ผมอยากรู้คำตอบ”
หยุดกระทันหัน ชนอีกแล้ว หัวโนๆ ชนไหล่พี่หมอกเต็มๆ เจ็บ แต่ถ้าส่งเสียงร้องออกไปว่าเจ็บ พี่หมอกจะรู้สึกแย่ เลยไม่ทำ
หันมาเร็วจนผมเผลอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ไม่ได้หนีไปไหน
ริมฝีปากแตะกันเบาๆ
แค่นั้น ไม่มีการรุกล้ำเข้ามา กลับรู้สึกประหลาดๆยิ่งกว่า ไม่ชอบแบบนี้เลย รู้สึกเหมือนผมจะยืนไม่อยู่ โลกหมุนไปเสียหมด
ดึงมือพี่หมอกขึ้นแนบอก “ผมใจเต้นไปหมดเลย”
เห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากนั่น ยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ ยิ้มที่ดูแทบไม่ออก ถ้าไม่ได้สนิทมากพอที่จะรับรู้อารมณ์มากมายไปหมด ที่ซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าเรียบเฉย
เสียงกระซิบเบาๆ แต่ก็ทำให้รู้สึกเหมือนช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือ กำลังบานออกเหมือนในความฝัน ต่างกันแค่ในฝันเห็นแค่ดอกเดียว แต่นี่มาเป็นช่อ คิดว่าอาจจะให้เพื่อนเลือก เพราะพี่หมอกไม่ละเอียดอ่อนขนาดนั้น
เงยขึ้นมอง กลับจ้องตรงมา เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ไม่เกินความจริง เพราะตอนนี้ กลั้นหายใจไว้ด้วยซ้ำ กลัวภวังค์นี้จะหายไป
ณ เวลาที่แยกระหว่างโลกแห่งความจริงกับความฝันไม่ออก
ห้องๆนี้ คือโลกแห่งฝัน ที่อยู่ในความเป็นจริง
“แค่มึงเท่านั้น…ที่จะได้ทั้งหมดนี้”…………………………………………
…………………………….
[Bloom : complete]
[14.02.12]
3..2..1...
้เมื่อไหร่จะสอบเสร็จว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ยังตกในห้วงปสด.ปสด.และปสด. โปรดทำใจถ้าท่านพบว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่
แต่ก็อยากมาต่อให้พ่อแม่ีพี่น้อง จึงมาด้วยประการฉะนี้แล
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3284566 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก