หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[mooz]

 
โอ้วววววววๆๆ 

[Nannie]

เพิ่งอ่านบั้งโหนด10 ตอนพิเศษพี่หมอก ขอบคุณที่มาแก้ปมอีกขั้น
อ่านแล้วมันหน่วงได้อีกจ้ะ  มันเหมือนว่าอีกไม่นาน(ใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ)ความทรมานของ'หมอกตี๋'จะหายไป
อ่านๆไปในความมืดมน น้องตี๋ก็ยังคงน่ารักเสมอ..
อย่างการส่งขวดชีสให้แล้วทำตลกกลบเกลื่อน
มันบ่งบอกถึงความเคยชินในการใช้ชีวิตร่วมกันและยังบอกถึงความเอาใจใส่ โอ้ย!น่ารักจริงๆน้องตี๋!
พี่หมอกนะก็ยังคงดูแลคนๆเดียว
ส่วนตอนพิเศษ ชอบข้อ5&10มากสุดๆ

รอพาร์ทด้วยคนนะคะ^^

[yang]

อะไรที่เป็นพี่หมอกเอาหมด

[shabushabu4]

ยังไม่ถึงวันทำไม คอมเม้นท์ มันล่อไป 3 หน้าแล้วอะ   
คอมเม้นททีหลังตลอดเลยเรา 

พี่หมอกขี่มอเตอร์ไซต์ + จักรยาน ไม่ได้เรื่อง 

[soullee]

ว๊ากกกกกกกกกก พี่หมอกน่ารักมากกกก ><
รักครั้งแรกและเป็นรักครั้งสุดท้าย ใช่มั้ยค้าาาาพี่หมอกกกกก กริ๊วววววววววว >//////////<
น้องตี๋สู้ๆ ^^V

 

[EunSung87]

ขอเข้ามาอ่านด้วยคนนะคะ

[anukul]

แล้ววันนี้มาไหมครับ

[Crossley]

ฉ...ฉันไม่ไหวแล้วววว 

[p.spring]

พี่หมอกเต้นโคฟเวอร์   !!! 
คิดภาพไม่ออกแฮะ

[knightprince]

อ๊ากกกก คิดถึงพี่หมอกกะน้องตี๋
พี่หมอกเนี่ยนะเต้นโคฟเวอร์ !!!!!!!!!

[mueypoo]

สมกับเป็นพี่หมอก

[milky way]

  กรี๊ดดดดดดดดด ดีใจจังได้อ่านพี่หมอกกับตี๋ต่อแล้ว
แถมพี่หมอกยังหึงตี๋อีก

[milkshake✰]

อ่าน 10 ข้อพี่หมอกแล้วจะดิ้นตาย
น่ารักบรรลัยอ่ะ T T'

[K2KARN]

หึหึหึ
พี่หมอกนี่นะ ยิ่งมา 10 ข้อแบบนี้ยิ่งอยากรู้เรื่องพี่หมอกเยอะเข้าไปอีก

[Bowbonk]

คืนนี้จะมาป่าววววอ่ะ

 

[penda]

มาเรื่อยๆเลยชีวประว้ติของพี่หมอกอ่ะ
เอาของน้องตี๋มาด้วยก็ดีนะ
อยากอ่านๆ เอามาเล้ยยย

 

[THiiCHA]

ข้อสุดท้ายยยยยยยยยยยยยยยย~

[LEksUp]

ชอบข้อสุดท้าย

 

[wdaisuw]

คิดถึงอ่ะ
ได้อ่านแค่นี้ก็ฟินแล้ว
เอาของใครก็ได้ค่ะ 

[SungJimun]

กลับมาซะที !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[mkarachi]

 :impress2:เหมือนได้ชาร์ทพลังเพิ่มหลังจากได้อ่านต่อครับ รีบมาต่อไวไวเน้อ

[❝CHŌN❞]

เม้นสำหรับตอนสิบ อึดอัดโคตรค่ะ แต่ดีที่มีฉากพี่หมอกกับน้องตี๋สองต่อสองแม้ในห้องน้ำ ฮ่าๆๆ

แต่พี่หมอกคะ พูดอะไรให้เข้าใจและยาวกว่านี้ไม่ได้ใช่ไหม เราคงต้องเข้าใจว่ามันเป็นสไตล์ของพี่หมอก

พูดแล้วว่าจะกลับมาอีกไม่นาน ต้องกลับมาจริงๆนะเฟ้ย ถ้าปล่อยให้น้องตี๋รอนาน แม่จะยุให้หาคนใหม่เลย ฮ่าๆๆ

อ่อ เกือบลืมฉากถอดเสื้อ พี่หมอกยังขี้หวง ขี้หึงเหมือนเดิม รักอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

--------------------------------
เม้น 10's : มาข้อแรก ขมวดคิ้ว พี่หมอกเต้นโคฟ โคฟใครคะเนี่ย แต่ข้อสุดท้ายกรี๊ดมากกกกกก น่ารักอ่ะ

[cn9095]

B.N.11



ฝนตก

ทำไมฝนถึงตกกลางหน้าร้อน ผมว่าคนที่สงสัยมากที่สุดอาจเป็นกรมอุตุก็ได้ คนธรรมดาอย่างผม อย่างมากก็แค่บ่น เพราะไม่ได้หยิบร่มติดมา

เกือบอาทิตย์ งานพิเศษพึ่งเสร็จเมื่อคืน เช้านี้ ถึงจะรู้สึกง่วง รู้สึกเหนื่อย แต่ก็โล่งใจที่งานทุกอย่างเสร็จทัน

ไม่ครับ

มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ไอ้คำอย่างที่ว่า“พี่เชน วันนี้ผมขอกลับก่อนได้ป่ะ?” กลายเป็นคำต้องห้าม งานใหม่โผล่มาปุ๊ปปั๊บ พวกผมที่ดันโอ้เอ้เก็บของช้า เลยมีอันเป็นไป

ง่วง อยากนอน

ในจังหวะที่หัวผงกไปข้างหน้า แสงสว่างก็วาบเข้ามาผ่านกระจกบานใหญ่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังอึกทึก ผมสะดุ้งตื่น เผลอคิดบ้าๆว่าเป็นเสียงนาฬิกาปลุก

พี่ๆผู้หญิงบางคนเผลอกับอุทาน ฝนตกหนัก ลมแรง เห็นต้นไม้ที่อยู่ชั้นล่างเอนจนคล้ายกับมีนิ้วที่มองไม่เห็นกดไว้อยู่

พี่กิ๊ฟ จะเรียกพี่ก็อาจจะไม่ถูกเท่าไหร่ แต่ถ้าเรียกป้า ปาท่องโก๋ตอนเช้าๆอาจหายไป เดินเข้ามาในแผนก อุตส่าห์เดินไกลมาจากแผนกบุคคลากร ถลาเข้าหาโต๊ะทำงานที่อยู่ตรงข้ามผม ดูท่าทางรีบร้อน  มีเรื่องซุบซิบแหง ถึงได้กระตือรือร้นขนาดนั้น

“นี่ๆ ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

“อะไรหรอพี่กิ๊ฟ? บุ๋มเคลียร์งานอยู่”

“ได้ยินว่าเราซื้อหุ้นของ T.K.Group อยู่หรอ?”

“..ก็มีบ้าง”

“รีบขายซะนะ วันก่อนพี่ไปงานประชุมผู้ถือหุ้นมา คนที่เชื่อถือได้กระซิบมาว่าหุ้นตัวนี้จะร่วงล่ะ”

“เชื่อได้หรอพี่?”

“เชื่อได้สิ คนที่ไปประชุมวันนั้นเขาก็รู้กันหมดแหละ ตัวพี่น่ะ ขายไปเมื่อเช้า อย่างน้อยก็ยังกำไรอยู่ ไอ้ตัวสินค้าใหม่นะ ทำให้หุ้นตัวนี้ขึ้นเยอะ แต่ถ้าข่าวออกมาชัดขนาดนี้ ยังไงก็ต้องขอบายก่อนล่ะ”

ชมรมแม่บ้านสร้างสรรค์แตกฮือเมื่อเห็นพี่โต้งขมวดคิ้วเดินหนีบแฟ้มเข้ามา ตบท้ายด้วยการพยักหน้าเสริมความมั่นใจให้กับพี่บุ๋มที่ยังลังเล

ผมได้แต่ขมวดคิ้ว นึกถึงคนที่ไม่รู้จะอยู่เมืองไทยหรือเปล่า พี่หมอกพึ่งบริหารงานก็จริง แต่แท็บเล็ทตัวนั้นก็ออกจะไปได้สวย แถมได้ยินข่าวมาว่าจะออกรุ่นใหม่เร็วๆนี้…..

บริษัทคู่แข่งหรือไง?

ได้แต่มองตามพี่กิ๊ฟที่เดินออกไป ไม่รู้จะพูดอะไรได้ ผมไม่ใช่หนึ่งในสมาชิกชมรมแม่บ้าน แถมยังตกเป็นข่าวซุบซิบอยู่บ่อยๆ ไม่รู้ไปขุดเรื่องไหนของผมขึ้นมาจิกทึ้งเหนือจานส้มตำกันได้ หนึ่งในเรื่องที่โดนบ่อยๆ ก็คงจะเป็นเรื่องตาหนวดที่นั่งอยู่ตรงนั้น

“เฮ้ย เหม่อไรอยู่ รีบๆทำงาน จะได้กลับบ้านกันซักที”

“พี่คิดหรอว่ามันจะเสร็จวันนี้?”

“ไม่มีทาง”

หาวหวอดใหญ่อีกรอบหนึ่ง ช่วงนี้รู้สึกเหมือนทำงานหนักเกินไปหน่อย แต่ก็ต้องทำ ไม่ว่ายังไงก็จะต้องเก็บเงินไปคืนพี่เมฆให้ได้ เป็นเรื่องที่ผมว่าทุกคนในบ้านรู้อยู่ แต่แค่ยังไม่พูดออกมา

ผมว่าม๊าเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกผมดีที่สุด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา บางครั้ง เป็นห่วงแค่ไหนก็พูดออกมาไม่ได้

“เดี๋ยวเสร็จแล้วไปกินข้าวเย็นกัน”

“บ้านผมมีทำกับข้าว จะกลับไปกินบ้าน”

“ขอไปฝากท้องด้วยดิ”

“บ้านผมมีเด็กวัยเจริญเติบโตสองคน แค่นี้ก็แย่งกันกินจะแย่แล้ว พี่ไปเพิ่มอีกคน เฮียมันคงเอาส่วนของผมให้พี่แทน”

“ก็ถึงบอกไงให้ไปกินด้วยกัน”

“ไม่อ่ะ…ผมขี้เกียจ อยากกลับไปนอนด้วย”

เชิญคนที่อยากไปดีกว่า…

มองเห็นพี่เอ๋ที่มองมาอยู่ พอเห็นสายตาผม ก็ก้มลงทำงานต่อ รีบใช้เท้าดันล้อเก้าอี้พี่เชนกลับที่เดิม “ตาลุงเอ้ย ทำงานก็ช้า ทำงานไปเถอะ อย่าชวนผมคุยมาก เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน” ช่วงนี้ยิ่งรู้สึกเหมือนโดนจับตามองอยู่บ่อยๆ ไม่อยากให้ถึงขั้นโดนดักตบ เคยมีประสบการณ์มาก่อน เลยไม่อยากจะเจออีก

นั่งทำเกือบอีกชั่วโมง ไม่ไหว ผมทนเสียงท้องร้องของตัวเองไม่ไหว กวาดเอกสารยัดลงแฟ้ม ใส่กระเป๋าสะพาย

“เฮ้ยพี่ ผมกลับก่อนนะ”

“รอก่อนดิ”

“ไม่รอแล้ว ผมกลับแล้วนะ”

“ไอ้ตี๋”

“…..”

ทำหน้าเหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

พยายามทำหน้าแสดงออกว่าหิวจัด สุดท้ายพี่เชนเลยแค่พยักหน้าให้ผมเดินออกมา

เดินผ่านโต๊ะพี่เอ๋ หลบสายตากัน ไม่รู้ทำไม ก่อนหน้านี้ยังพูดคุยกันได้อย่างสบายใจแท้ๆ

ถึงจะเดินออกมาจากแผนกคนแรกของคนที่ยังเหลืออยู่ แต่ก็ปาไปเกือบหกโมง ยามชอบทำหน้าเบื่อใส่พวกผม เดี๋ยวสิ ลุง คนที่น่าเบื่อกว่าผมมันพวกบอร์ดบริหารอะไรพวกนั่นต่างหาก ที่ชอบอยู่เลยเวลา แล้วลำบากลุงปิดตึก ไม่ใช่พวกผมกลุ่มเดียวซักหน่อย แต่เพราะขืนทำหน้าฮึดฮัดใส่พวกผู้บริหาร มีหวังโดนเด้ง กรรมจึงตกสู่พวกผมโดยดุสดี

ฝนยังไม่หยุดตก ลุงยามที่รู้จักถาม “มีพกร่มมาหรือเปล่า?” ได้แต่ยักไหล่

“ไม่เป็นไรครับ ผมขึ้นรถเมล์ ป้ายอยู่แค่นี้เอง”

ประตูกระจกเลื่อนออกอัตโนมัติ หยิบกระเป๋าสะพายขึ้นบังหัว ฝนตกเบาลงแล้ว เริ่มเห็นคนกางร่มออกมาเดิน ไม่เหมือนเมื่อครู่ ที่มีแค่รถขับผ่านไปมา ถนนแฉะ แอ่งน้ำยังเห็นวงคลื่นซ้อนทับกัน

มองไป เห็นป้ายรถเมล์ที่มีผู้คนยืนเบียดกันใต้ที่หลบฝนแคบๆ ยิ่งอากาศชื้น พอจะจินตนาการกลิ่นอับตรงนั้นได้ดีจากประสบการณ์ที่ผ่านๆมา

ยื่นเท้าออกไปก้าวหนึ่งข้างหน้า ยังไม่ทันจะได้ก้าวอีกข้างตามไป ฝนก็หยุด

ไม่ ฝนไม่ได้หยุด

แต่เป็นร่มสีดำต่างหาก ที่บังฝนไว้

“….อากาศดี”

คำพูดที่มาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง

เห็นคำนิยามว่าอากาศดีชัดเสียจนไม่ต้องอธิบายเพิ่ม

เกือบหลุดขำกับสีหน้านิ่งเฉยที่ดูออกว่าลึกๆกำลังประหม่า พี่หมอกมองไปทางอื่น แต่พอได้ยินเสียงผมขำ ก็มองกลับมา หน้านิ่วคิ้วขมวดกลายเป็นสีหน้าที่เห็นบ่อยที่สุด แต่ครั้งนี้รู้ ว่าไม่ได้จริงจังขนาดนั้น

อย่างที่พูดไว้ว่าจะกลับมา …

“ฝนตกนี่อากาศดีหรอ?”

ไม่มีคำตอบ ร่มคันเดียวที่ไม่ได้กว้างมาก ทำให้ช่องว่างค่อยๆลดลง

ถ้าไม่รู้ว่าจะทักยังไง ก็น่าจะเริ่มด้วยคำว่า “วันนี้เป็นไงบ้าง?” หรือที่เคยทำ “เฮ้ย” ไม่ คำนี้อาจทำให้ยามที่ยังอยู่แถวนี้ตกใจก็ได้ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่

เสื้อแขนยาวถูกพับแขนเสื้อขึ้น ใส่แว่น รู้สึกไม่คุ้นตาเท่าไหร่ เคยเห็นก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่ง แต่ไม่ว่ายังไง ก็ยังไม่รู้สึกชิน

“พึ่งกลับมาหรอ?”

“สองชั่วโมงที่แล้ว”

“พี่ไปฮ่องกงทำไมอ่ะ?”

“ไปหาคนๆนึง”

“…..”

รู้สึกเหมือนมีคำพูดเป็นล้านคำ แต่กลับไม่รู้จะสื่อสารออกมายังไง

เดินไปด้วยกันช้าๆ บรรยากาศที่แทบจะลืมไปแล้ว

เดินผ่านป้ายรถเมล์ คิดว่าพี่หมอกอาจไม่คุ้น แต่ละคน ตัวเปียกปอนฝน วิ่งสวนทางกับพวกผมที่เดินไปด้วยกัน ภายใต้ร่มคันเล็กๆ ที่ทำให้ไม่ต้องเปียกชุ่มเหมือนคนที่กำลังแย่งกันขึ้นรถเมล์

ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องราวมากมายขนาดนั้น แต่เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ต่างรู้กัน

เป็นเวลาพักเหนื่อย ท่ามกลางทางมาราธอนที่วิ่งมานาน เก้าอี้เล็กๆที่ให้พวกผมนั่งพัก พูดคุยกัน ก่อนจะวิ่งต่อไป ไปตามเส้นทางของตัวเอง

ที่สักวันนึง จะมาบรรจบกันในที่สุด..

เวลาสอนให้ผมรู้ว่าเราไม่จำเป็นต้องอยู่ในเส้นทางเดียวกัน ทุกคนย่อมมีทางเลือกของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้คำว่ารัก มัดพวกเราไว้ด้วยกัน เราต่างมีอิสระที่จะทำในสิ่งที่เราเลือก เพราะรู้ เพราะเชื่อใจ

ผมจะเชื่อใจพี่

ไม่รู้ว่าการเดินทางนี้เดิมพันคืออะไร แต่ผมก็พร้อมเทหมดหน้าตัก ถ้าพี่ยืนยัน

มองไปที่ถนน เห็นบีเอ็มคันหนึ่งกำลังหาที่จอดอย่างทุลักทุเล ในรถ เลขาพี่หมอกที่โดนผมลืมชื่อไปสักพัก พี่แพนกำลังทำหน้าซังกะตาย ที่จอดรถริมทางที่เลือกไว้ ยาวไม่พอสำหรับจอด Series 7 คันนี้

“พี่แพนนี่น่าสงสารชะมัด”

“นั่นเป็นหน้าที่”

“แต่ผมว่าก็ยังน่าสงสารอยู่ดี”

พี่หมอกหันไปมองแค่ปรายตา แล้วหันกลับไปมองตรง รถต้องถอยออก ท่ามกลางเสียงบีบแตรของรถคันอื่นๆ ฝนตก รถติด ทำให้บีเอ็มคันนั้นขับตามมาเรื่อยๆตามที่พวกเราเดินอยู่

“ไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม วันนี้ม๊าผัดผักบุ้งด้วย”

“เดี๋ยวต้องกลับไปทำงาน”

“แต่นี่มันเวลาเลิกงานแล้ว”

“ไม่มีเวลาเลิกงานสำหรับประธานบริษัท”

“….พี่ก็น่าจะพักหน่อย”

“นี่ก็พักอยู่”

“ผมดูแลคนป่วยไม่เป็นหรอกนะ จะบอกให้”

ดวงตาคู่นั้นดูอ่อนลง ทำเอาผมเผลอยิ้มออกมา

“ขี้เก็กว่ะ”

“อะไร”

“ถ้าอยากยิ้มก็ยิ้มดิ พี่จะทำหน้าบูดทำไม ไม่เห็นจะเท่เลย”

“ยิ้มทำไม มีอะไรน่าขำ”

“ก็เมื่อกี้ก็ยังเห็นอยู่เลย”

“ตาฝาด”

“ไม่ได้ตาฝาดซักหน่อย ก็เห็นอยู่ชัดๆ-“

“จะเดินไหม? ไม่เดินจะได้ทิ้งตากฝน”

“รู้ไหมเวลาพี่ยิ้ม มีลักยิ้มด้วย”

“เออ”

ทั้งโวยวาย คุยเรื่องไม่เป็นเรื่อง หัวเราะบ้าง เงียบบ้าง

เดินไปตามทางจนท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา

ไม่รู้ว่าเดินไกลมาจากหน้าตึกนั่นเท่าไหร่แล้ว

ตลาดของกินอยู่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกลนัก แต่ป้ายรถเมล์กลับเงียบเหงา มีเพียงแสงไฟจากป้ายโฆษณาข้างหลัง รถเริ่มน้อยลง ทุกครั้งที่รถขับผ่าน น้ำก็จะกระเซ็นขึ้นมาถึงขอบฟุตบาท

ร่มคันนั้นอยู่ในมือผม หมุนเล่นไปมา ฝนหยุดตก กลายเป็นอากาศที่เหนียวหนืดตัวแทน ร้อน รู้สึกความร้อนอยู่ที่ผิว แต่ไม่ไปไหน

นั่งลงอยู่ข้างกัน เพราะไม่มีที่นั่งที่อื่น ไม่อยากแวะตามร้าน และก็ดูเหมือนจะไม่มีเวลามากขนาดนั้น

“…พี่”

“…..”

“ทำไมตอนนั้นถึงบอกว่าผมทักคนผิด?”

ถูกเว้นจังหวะนานเสียจนลืมเรื่องที่จะถามไป เพราะมัวแต่มองหมาสีขาวตัวนึง พยายามจะข้ามถนนจากฝั่งตรงข้าม ไม่เห็นจะมีรถคันไหนยอมชะลอให้ซักที

“….กูไม่อยากลากมึงเข้ามาในเกมนี้”

“เกม?”

พี่หมอกไม่ตอบอะไร

“อีกอย่าง….เห็นหน้ามึงแล้วกูทำงานต่อไม่ได้”

“?”

“ทุกอย่างมันปั่นป่วน…เหมือนกูทำอะไรก็ผิดไปซะหมด”

ขมวดคิ้ว หงุดหงิดตัวเอง มองต่ำไปที่รองเท้า รองเท้าพละเก่าๆของผม อยู่ข้างรองเท้าราคาแพง

ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกนั่นดิ เพราะผมก็เป็นแบบนั้น ไม่ได้ต่างกัน

“แต่บางครั้ง ก็แค่อยากจะพัก…."

ผมไม่รู้หรอก ว่าพี่ทำอะไรบ้าง แต่แค่มองจากสายตาคนภายนอกอย่างผม ผมก็รู้ว่าพี่กำลังพยายามอย่างหนัก หนักมากกว่าใคร...

"...มีเหนื่อย มีท้อเหมือนคนทั่วไป”

กางร่ม พี่หมอกหันมามองหน้า ผมเลิกคิ้วทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไร

ลดระดับร่มลง

รู้ว่าบังได้ไม่หมดหรอก…

“ผมให้ยืมไหล่…”

“ให้เอาไปทำอะไร?”

ปัดโธ่

ก็หัดดูสถานการณ์หน่อยสิ

อย่าให้ผมต้องพูดทุกอย่างได้รึเปล่า?

ถึงกับลนลานนึกหาคำพูดต่อไม่ออก จะให้พูดออกไปตรงๆบางครั้งก็ยังรู้สึกแปลกๆ พออ้าปากจะพูด ก็ได้ยินเสียง “หึ…” เบาๆ ถึงได้รู้ว่าพลาดเสียแล้ว

“พี่หลอกผมหรอ?”

“ใครจะโง่ไม่รู้”

น้ำหนักบนไหล่มากขึ้น ผมเผลอเอนตัวไปอีกทาง ก่อนที่จะกลับมานั่งหลังตรงได้ปกติ

ที่อยู่บนไหล่ของพี่ คงมากกว่าผมหลายเท่า

ไม่ได้ใกล้กันแบบนี้…นานเสียจนผมจำสัมผัสของพี่ไม่ได้แล้ว

ถ้าบอกว่าผ่านมาสามปีแล้วยังจะจำทุกอย่างได้ มันคงเป็นเรื่องโกหก หลายอย่าง ผมลืมไป ความทรงจำใหม่แทนที่สิ่งมีค่าเหล่านั้นไป

แต่ผมคิดว่าไม่เป็นไร เราสร้างความทรงจำแบบนั้นใหม่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องโหยหาเรื่องเก่าๆ ในเมื่อเราหายใจอยู่ในปัจจุบัน ไม่ใช่อดีต

เส้นผมเกลี่ยอยู่ที่ต้นคอ รู้สึกจั้กจี้จนอยากจะหดคอหนี พอถูกจับได้ ก็ส่ายหัวใส่จนผมต้องเอนตัวหลบ

มืออีกข้างโอบจากเอวขึ้นมา รั้งตั้วเข้าไปจนหนีไม่ได้ “เฮ้ย ฮะ..ฮ่า พี่อย่าดิ จั้กจี้อ่ะ”

…เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนกุมอยู่ที่อกซ้าย

รู้สึกเหมือนถูกกอดด้วยมือข้างเดียวแน่น จนรู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้

“…เต้นแรง”

“อืม”

“ตื่นเต้น?”

“แหงดิ โดนจับนมอยู่อย่างงี้อ่ะ”

ไม่เห็น แต่ได้ยินเสียงเบาๆ เห็นไหล่ของพี่หมอกที่สั่น ไอ้ความอายที่ตัดสินใจพูดออกไปก็รู้สึกว่าคุ้มค่ากับเสียงหัวเราะนี้

“ตี๋”

“หืม?”

“กูรู้เรื่องสัญญานั่นแล้ว”

“….”

“เมฆรู้ว่ากูคงไม่ยอมไป ถ้าไม่ใช่มึงเป็นคนไล่กูไปซะเอง”

“ผมขอโทษ---“

“กูไม่ยกโทษให้”

“……”

“มึงต้องชดใช้”

“ด้วยอะไร?”

“เวลาของมึง…ทั้งหมด หลังจากนี้ ต้องเป็นของกู ทุกอย่าง…”

เสียงแตรรถบีบดัง แต่ไม่มีใครขยับตัว

เหมือนถูกตัดออกมาสู่โลกอีกโลกหนึ่ง โลกที่สิ่งรอบข้างเข้ามาไม่ถึง

รู้สึกได้ว่ากำลังตกใจ ไม่รู้ทำไม แต่ถ้อยคำนั่นดูมีพลังเสียจนคิดว่าอนาคตทั้งหมด คงอยู่ในมือของพี่จริงๆ

หันกลับไปมอง จังหวะเดียวกับที่พี่หมอกโน้มตัวมาข้างหน้า

…ต่างคนต่างจ้องมองริมฝีปากของอีกฝ่าย

ไม่ใช่ด้วยอารมณ์รุนแรง แต่เป็นอารมณ์ที่คล้ายกับเสียงไวโอลิน เชื่องช้า มีกลิ่นอายดึงดูด แฝงไว้ด้วยความเศร้าที่ถูกกลบเกลื่อนไว้

มือของผม เลื่อนขึ้นไปจับทับกับมือของพี่หมอกไว้

กุมเข้ากันช้าๆ

ในใจ เหมือนบางอย่าง พังทลายลง

สิ่งที่แสร้งว่าเข้มแข็ง ที่สิ่งที่แสร้งว่าจะอดทนได้ ถ้อยคำเหล่านั้น ถูกทำลายลงด้วยริมฝีปากที่ประกบเข้าหากัน รอบแรกไม่ดีเท่าไหร กรอบแว่นนั่น ทำให้ทุกอย่างดูงุ่มง่าม “ถอดแว่นได้รึเปล่า” พยักหน้าแทนคำตอบ ถูกยัดเข้ากระเป๋าเสื้อลวกๆ ไม่มีอารมณ์ที่จะมาสนใจเรื่องนี้

มือข้างที่จับร่มไว้สั่น แต่ก็มีอีกมือ เข้ามาช่วยประครองไว้

“คิดถึงพี่เป็นบ้าเลย….”

พี่หมอกพึมพำอะไรสักอย่างตอบมา แต่ผมฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนเสียงหายไปเสียเฉยๆ

หัวว่างโพลน

ที่รู้ มีเพียงแต่ความอุ่นจากหยดน้ำ ที่วิ่งลงมาตามแก้มเท่านั้น….



………………………………………….
………………………………..





[B.N.11 : complete]
[12.3.55]

[wolfram]

 

ดีกันแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ!! น่ารัก!! 

สู้ๆนะคะ!! 

[erascal]

อ๊าก กลับมาคืนดีกันแล้ว เย้ เย้

[bkmickru]

^^

[Eomoge]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

คืนดีกันแล้วววววววววววววว 

[gupalz]

อ่านแล้วเคลิ้มมมม
แต่มันจะเกิดอะไรขึันอ่ะป่าวเนี่ย

[PAnppyJunJii]

กร๊๊ํดดดดดดด
อารมณ์นี้พูดไม่ออก  กรี๊ดอย่างเดียว  พี่ชุอยู่ไหน  มาให้เขาจุ๊บที  ><   

[evilheart]

เอาเวลาให้พี่หมอกไปเ้ลย แต่มีข้อแม้ว่า ต้องรีบมาเอาไวๆ อย่าช้า