B.N.15บ้านหลังใหญ่
รถขับเข้ามาจอดถึงหน้าตัวบ้าน เพราะระยะห่างจากประตูรั้ว อาจทำให้เสียเวลาเดินเข้ามา
สวนที่ถูกจัดแต่ง ความเงียบแบบชนบท อากาศที่ไม่รู้สึกถึงควันพิษ
“…นี่บ้านใครอ่ะ?”
“เดี๋ยวก็รู้”
“อย่าให้ผมเดานะ…”
“ทำไม”
“เดี๋ยวผมเดาผิด แล้วหน้าแตก แหะๆ”
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนขับรถ พี่หมอกกลับขมวดคิ้ว
“เอ้า ไม่ตลกหรอ? เห็นพี่เครียดๆอยู่”
“ไม่ได้เครียด”
“ก็ขมวดคิ้ว”
ไม่รู้ตัว พอถูกทักก็คลายหัวคิ้วออก
ประตูถูกเปิดออกด้านที่พี่หมอกนั่ง “ไม่ต้องเปิดให้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมลงด้านนี้ก็ได้” เหมือนพี่คนขับรถจะยังงง แต่ก็พยักหน้า
กลับมาใส่เสื้อตัวเดิม โชคดีที่ซักตากไว้ ไม่งั้นอาจมีแผนที่เกลือบนหลัง ก้าวเดินเร็วๆตามพี่หมอกเข้าไปในบ้าน ที่เหมือนจะรู้จักที่แห่งนี้ดี
“คุณหมอก?”
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันอาทิตย์ที่ผ่านมาคะ”
ผู้หญิงวัยกลางคน แต่งตัวในชุดทางการเรียบร้อย รอยยิ้มบางๆถูกมอบมาทางผม ได้แต่ยิ้มกลับ
“แล้ว
เขาอยู่ไหน?”
“ทางนี้คะ”
เดินนำไป
เดินหลังตรงแน่ว ทั้งพี่หมอกทั้งผู้หญิงคนนั้น มองตรง ไม่ก้มหน้าหรือเดินด้วยท่าทีที่ไร้ความมั่นใจ
ค่อยๆเห็นสภาพแวดล้อมที่กลั่นกรองออกมาเป็นพี่หมอกอย่างช้าๆ ที่นี่ มีเพียงความเงียบ ข้าวของเครื่องใช้หรูหรา แต่ไม่ใช่ของที่ใช้ได้อย่างสบายใจ ดูคล้ายของตั้งโชว์เสียมากกว่า
ห้องถูกเรียงอยู่ทางขวา ทางซ้ายจะเป็นกระจกบานใหญ่ให้ได้เห็นบรรยากาศข้างนอก ภูเขาที่เขียวชะอุ่ม มองเห็นเขื่อนอยู่ไกลๆ แต่อยู่ดูได้ไม่นาน เพราะแค่เป็นทางเดินผ่านเท่านั้น
บ้านสวยแบบนี้ เห็นแล้วก็อยากจะจัดปาร์ตี้บาร์บีคิว เห็นหน้าเฮียกำลังคร่ำเคร่งปิ้งหมู ก็อยากจะขำออกมา แต่ก็คงไม่เหมาะ
ประตูสุดทาง มีเพียงบานเดียว
เธอเลื่อนประตูเปิดออก พอเดินเข้าไป ประตูก็ปิดลง เธอไม่ได้ตามเข้ามาด้วย
ห้องที่โค้งเป็นครึ่งวงกลม เป็นกระจกทั้งหมด มองเห็นบรรยากาศรอบนอก มีระเบียงยื่นออกไป
นอกจากโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ ยังมีชุดโซฟาหน้าทีวีจอใหญ่ ดูผ่านตาก็รู้ว่าพื้นที่ในห้องส่วนใหญ่ ถูกใช้แค่เพียงโต๊ะไม้นั่นเท่านั้น
“เรียกมาทำไม?”
หันไปมองหน้าพี่หมอก
ไม่ได้แสดงออกอารมณ์ใดๆนอกจากความนิ่งเฉย กดเสียงต่ำ
“นั่นคำพูดสำหรับพ่อของแกหรือไง”
ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นมา จ้องมองพี่หมอกด้วยสายตาที่ไม่รู้จะจำกัดความด้วยคำไหน
“….”
ช่วยทำเป็นไม่เห็นผมต่อไปแบบนี้ก็ดี
แต่พอคิดแบบนั้น สายตาที่ถอดแบบมาเป๊ะ ไม่สิ ต้องบอกว่าพี่หมอกถอดแบบมาน่าจะถูกกว่า ก็ตวัดมองมาทางผม มองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นสายตาแบบที่ผมคุ้นเคยดี
ดูถูกสองคำ ที่บรรยายทุกอย่างได้
กลับมาสู่แบบเดิม ทุกอย่างที่ใช้นิยามผม คือคำว่า “
จน” หรือจะอะไรก็ตามแบบที่เขาจะคิดในแง่ลบ
คุณค่าที่ตัดสินด้วยเงิน
มองเพียงรอบเดียวแล้วก็หันสายตาไปทางอื่น นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังที่ดูมีราคา บนโต๊ะมีกระดาษเอกสารเต็มไปหมด แม้จะอยู่ในชุดที่เหมาะกับการอยู่บ้าน แต่ก็ไม่ลดภาพพจน์ผู้บริหารบริษัทใหญ่ ไม่ได้มีรูปร่างอ้วนเทอะทะเหมือนอาเสี่ย เป็นคนที่ดูก็รู้ว่าดูแลตัวเองดีพอสมควร ยังมีเสน่ห์ พูดแบบนั้นได้ ถึงแม้อายุอาจจะก้าวไปถึงห้าสิบกว่าก็ตาม
บางทีไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตรงหน้าเกี่ยวข้องยังไงกับพี่หมอก
เทียบกันแล้ว พี่เมฆหรือฝนยังไม่เหมือนขนาดนี้
สายตาที่ดื้อดึง ไม่เชื่อฟังใคร ไม่ยอมทำตามใคร ความทะเยอทะยานที่ซ่อนอยู่ ผมไม่เห็นความต่างระหว่างคนตรงหน้ากับคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม
ก้มหน้าลงมองกระดาษในมือ แต่ก็พูดต่อออกมา ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ให้ความสนใจกับเรื่องที่พูดอยู่นัก
“แกทิ้งงาน”
“……”
“อยู่ระหว่างงาน งานสำคัญ แต่แกกลับหนีออกไป”
“แล้วทำไม?”
“แกแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัวไม่ได้หรือไง?”
“ผมทำงานเพราะเรื่องส่วนตัว”
แม้จะฟังแล้วดูแปลก แต่ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
ทุกคนก็ล้วนทำงานเพื่อเรื่องส่วนตัวทั้งนั้น
เพื่อครอบครัว เพื่อคนที่รัก เพื่อเพื่อนพ้อง และเพื่อสิ่งที่เราต้องการ
ยังไงเราก็ยังทิ้งความต้องการพื้นฐานในฐานะมนุษย์ไม่ได้
“ถ้าคิดแบบนี้ หมอก แกไม่เหมาะกับงานบริหาร บางที ตำแหน่งนี้อาจจะเร็วเกินไป”
“จะทำแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าคนๆเดียวผมยังดูแลไม่ได้ แล้วกับคนอีกพันกว่าคน ผมจะดูแลพวกเขาได้ยังไง?”
“หมอก….แกกำลังทำบ้าอะไร?”
เสียงนั้นกดต่ำลง บรรยากาศเริ่มอึดอัด พี่หมอกดูเหมือนไม่สนเรื่องนั้นด้วยซ้ำ
ไม่แม้แต่กดหน้าลง ทั้งๆที่ปกติ เวลาเผชิญกับพ่อแม่ เราจะกดหน้าลงบางครั้ง ถ้ารู้สึกเหมือนเถียงสู้ไม่ได้หรือรู้สึกผิด
ไม่ใช่บทสนทนาของครอบครัว
แต่เหมือนเป็นบทสนทนาธุรกิจเสียมากกว่า
“ทำในสิ่งที่ผมต้องการ”
“แกไม่สนใจภาพพจน์ของบริษัทบ้างหรือไง หรือแกคิดจะฉีกหน้าฉัน?!”
“แล้วผมทำสำเร็จหรือเปล่า?”
แฟ้มที่ถืออยู่ถูกปามาทางนี้ พี่หมอกไม่ได้หลบ ชนเข้าเต็มๆ แต่ก็ยังไม่ได้ขยับไปไหน ทำเหมือนไม่รู้สึก ไม่สนใจ
“….กำลังยั่วโมโหฉันอยู่ใช่ไหม?”
“ผมไม่สนว่าคุณโมโหหรือเปล่า เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องของผม ถ้าคุณเรียกผมมาเพื่อคุยเรื่องแค่นี้ ธุระคงจบแล้ว”
“แกลองกล้าเดินออกไปสิ”
ฝีเท้านั้นหยุด
แต่ไม่ใช่หยุดเพราะคำพูดนั่นแน่ๆ
“คุณคงคิดผิด ผมไม่เหมือนเมฆ” หันมาทางผม ที่เหมือนจะกลายเป็นของตบแต่งห้องนี้ไปช่วงหนึ่ง “ไป กลับ”
“ตอนที่แกมั่วผู้หญิงจนต้องให้ฉันตามปิดข่าว ฉันไม่เคยบ่นแกสักคำ แต่ถ้าถึงขั้นนี้ ฉันไม่คิดจะอยู่เฉยหรอกนะ”
“แล้วสิ่งที่ผมทำมันผิดตรงไหน?”
“แกมันก็แค่เด็กที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้หรือไง ว่าสังคมกำลังจับตามองแกขนาดไหน”
“……”
“แกจะปิดตาไม่สนใจสายตาคนภายนอกได้ขนาดไหน? ตอนนี้แกคิดว่าไม่เป็นไร แกไม่สนว่าโลกภายนอกจะคิดกับแกยังไง แกยังอวดดี แต่สักวันนึง แกจะคิดว่าสิ่งที่ฉันพูด มันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น”
“ผมไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง ไม่สนว่าโลกนี้จะคิดยังไง เพราะนั่นมันไม่ใช่ตัวผม หรือไอ้ตี๋ ที่ทำให้ผมต้องใส่ใจ”
ก้าวเท้าต่อ
จนกระทั่งเสียงนั้น ดึงความสนใจพี่หมอกเอาไว้
“ฉันทำทุกอย่าง ทุกวันนี้ก็เพื่อครอบครัว เงินที่แกใช้มา มันก็ของฉันหมด แต่แกกลับคิดจะตอบแทนฉันด้วยการคิดจะพังบริษัทฉันหมด! อย่างนั้นน่ะหรอ?”
ขาชะงัก
แม้แต่ผม ยังรู้สึกว่าหยุดกลั้นหายใจไปพักหนึ่ง
หันกลับไปมอง คราวนี้ผมเห็นความเสียใจอยู่ในสีหน้านั้น
ความเสียใจของคนเป็นพ่อแม่ มีหลายเรื่องที่คนเป็นลูกไม่มีวันได้รู้ ไม่มีวันสนใจ
“…..”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ว่าแกไปฮ่องกงทำไม”
มือที่กำข้อมือผมไว้ บีบเข้าหากัน
ผมเจ็บ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“แกยังใหม่ในวงการ ฉันที่ก้าวขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ ทำไมจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่”
“ผมขอตัว”
“ฉันผิดเอง ที่ไม่เคยสอนแก
แกถึงโตมาอย่างนี้ไง!”
ประตูถูกเปิดออก แรงจนได้ยินเสียงประตูกระแทกเข้ากับกรอบ ไม่มีเสียงใดไล่ตามหลังมา ผมไม่ได้หันกลับไปมอง
“พี่…เดี๋ยวๆ”
“อะไรอีก?!”
เพราะไม่ค่อยเจอพี่หมอกโมโหใส่ เลยไม่รู้จะทำยังไง
“ร…รองเท้าผมหลุด”
เดินตามไม่ทัน พอเดินสะดุดขาตัวเองเข้าหน่อย รองเท้าเผื่อไซส์ก็บอกลาเท้าทันที
“ปล่อยมือหน่อยพี่”
มือนั้นถึงปล่อยออก รอบข้อมือเป็นสีแดง เดินกลับไปเขี่ยรองเท้ามาใส่
หันกลับไป ก็เห็นว่ามองมาทางนี้เหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร
เดินตามกลับไปที่รถเงียบๆ
รู้สึกทางยาวขึ้นอย่างไร้สาเหตุ
เดินพ้นตัวบ้าน มองไป ไม่มีใคร
รถรออยู่ข้างหน้า คนขับรถเปิดประตูไว้ แล้วกลับไปนั่งที่เบาะคนขับของตัวเอง
“…พี่”
ดึงปลายเสื้อไว้ โชคดี ที่ดึงทัน ก่อนที่จะหายเข้าไปในรถเสียก่อน
เพราะทำแบบนั้น พี่ถึงหยุดเท้าไว้
โอบสองแขนไว้รอบเอวพี่หมอก บางทีตอนกระโจนเข้าหาอาจจะแรงไปหน่อย ตัวพี่หมอกถึงเซไปข้างหน้า
ซุกหน้าเข้ากับแผ่นหลัง
ได้กลิ่นที่คุ้นเคยจางๆ
เป็นหลังที่ผมมักจะมองตามอยู่ห่างๆ จนหลายครั้ง ก็กลัวว่าหลังนี้จะหายไป ถ้าผมไม่เริ่มออกวิ่งบ้าง
ถึงแล้ว ถึงสักที
มือที่โอบรอบพี่หมอกอยู่ ถูกจับไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง มือนั้นอุ่น แต่บางครั้งก็สั่น
“รู้สิ่งที่กูทำหรือยัง”
“มันคือสิ่งที่พ่อพี่หมอกพูดน่ะหรอ”
“ถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ….มึงจะทำยังไง จะยังอยู่กับกูหรือเปล่า”
ไม่ต้องลังเล
เพราะคำตอบมีเพียงคำเดียวเท่านั้น
“อยู่สิ..”……………………………………..
……………………………
กลับบ้านด้วยรถคนละคันกัน
พี่หมอกเรียกรถอีกคันที่ไม่ใช่พี่แพนมารับ ส่วนรถคันนั้น เป็นผมที่นั่งกลับมาก่อน บอกว่ามีงานที่ต้องไปจัดการต่อ ดูรีบร้อน ทำให้ได้แต่พยักหน้าตอบ
หูชา
โดนเฮียบ่นเสียจนหูชา ถ้าเป็นตอนเด็กกว่านี้ อาจจะโดนตีด้วย แต่เพราะไม้ที่ใช้ตี ถูกเอาไปโยนทิ้งตั้งแต่ม.4 เฮียเลยได้แต่บ่นถึงไม่นั้น นานๆครั้ง
“มือถือก็ทำหล่นหาย แล้วจะติดต่อยังไง หายไป เคยคิดถึงคนที่บ้านบ้างไหมฮะ? ไอ้ตี๋”
“มันเป็นเหตุฉุกเฉินน่า”
“ไม่ต้องมาอ้างเลย ไอ้น้องนรก เฮียหามึงแทบบ้า กว่าจะรู้ว่ามึงหนีไปกับไอ้หมอก ต้องให้เฮียรู้จากคนอื่นหรือไงวะ”
“ม๊าก็รู้”
“แต่นั่นมันทีหลังเว้ย”
บ้านแทบแตก
เหมือนเดิม นั่งลงกับพื้น ขัดสมาธิ ฟังเฮียเทศน์ ไม่ต้องถึงม๊าหรอกครับ เรื่องทุกอย่าง เฮียจัดการหมด
“อ่ะนี่ มือถือมึง เก็บดีๆล่ะไอ้ตี๋ หายซื้อใหม่เอง”
“เฮ้ย? เฮียซื้อใหม่ให้ตี๋หรอ”
“เออ ใช้ดีๆล่ะ”
ใหม่แกะกล่อง
“ไหนตี๋ขอดูมือถือเฮียหน่อยดิ”
“ทำไม”
“เออน่า”
เฮียดึงออกมาจากกางเกง โยนให้ผม ของเฮียมองหน้าจอแทบไม่เห็นแล้ว คงเพราะไว้กระเป๋าเดียวกันกับกุญแจ เลยเป็นรอยไปหมด
“มือถือเฮียมันเอ๋อบ่อยๆไม่ใช่หรอ เฮียก็เอาเครื่องนี้ไปใช้ดิ”
“ก็เฮียซื้อให้มึง ก็เอาไปใช้สิวะ”
“เฮียต้องใช้มากกว่าตี๋ ตี๋เอามาก็เล่นเกมอ่ะ ไม่ต้องหรอก”
แต่เฮียพูดคำไหนก็คำนั้น เฮียยืนยันที่จะใช้เครื่องเดิม “เฮียจะใช้จนมันตายจากเฮียไปข้าง” เว่อร์ว่ะ
ม๊าเตรียมกับข้าวไว้ให้ ถาม “อาม่าเป็นยังไงบ้าง”
“สบายดีครับ แล้วลูกหลานแกไปไหนหมด ตี๋ไม่เห็นสักคน”
“เห็นว่าเข้ามากรุงเทพ ส่งลูกชายเข้ามาเรียน พอแต่งงานแล้ว ก็ให้เลี้ยงหลานต่อ พอหลานโต ก็เข้ามาเรียนที่กรุงเทพ ไม่เคยมีใครกลับไปสักคน”
“เฮียรู้ได้ไง?”
“ม๊าเล่าให้ฟัง”
ม๊านั่งลงข้างๆ จ้องหน้าผมเงียบๆ
“ม๊า”
“หืม?”
“แล้วอาม่าแกไม่โกรธหรอ ที่ทำงานหนัก ส่งลูกหลานให้อยู่สบายๆ แต่ไม่เคยมีใครกลับไปหาแกสักคน”
“เห็นลูกหลานสบาย คนเป็นพ่อแม่ก็ดีใจที่สุดแล้ว”
“แต่ผมว่าไม่เห็นมันจะยุติธรรมตรงไหน”
“โซ่ยตี๋”
“ครับ”
“ถ้าลูกๆทุกคน คิดได้แบบอาโต้ยตี๋ โซ้ยตี๋ ก็คงจะดี แต่ถึงอย่างนั้น คนเป็นพ่อแม่ก็โกรธลูกตัวเองไม่ลงหรอก”
“ถึงแม้ลูกบางคนจะคิดไม่ดีต่อพ่อแม่…แบบนั้นหรือฮะ?”
“พ่อแม่หวังในสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกตัวเอง ไม่ว่าจะได้อะไรตอบกลับมา ยังไงลูกก็ยังเป็นลูก ที่พ่อแม่รักที่สุด”
ม๊าลูบหัวผมเบาๆ เฮียเห็นแล้วก็รีบเอียงหัวพิงเสียจนม๊าเอนตัว “เฮียแม่ง หนักแล้วยังไม่รู้ตัว”
“อะไรไอ้ตี๋ มีแต่มึงเท่านั้นแหละ ที่กินเอาๆ”
บ้านที่ไม่ได้กว้างนัก ของใช้ บางอย่างเก่า บางอย่างซ่อมได้ก็ซ่อม ซ่อมไม่ได้ก็ยังวางอยู่กับที่จนไร้ระเบียบ
ผมรู้สึกว่าที่แห่งนี้มันเป็นบ้าน มากกว่าที่อื่นๆ
เพราะมีสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวรออยู่นึกไม่ออก
ว่าถ้าผมเป็นพี่หมอก ผมจะคิดแค้นพ่อตัวเองแบบนั้นหรือเปล่า
ถึงขั้น…ล้มบริษัทพ่อตัวเองอย่างนั้นเลยน่ะหรอ?
ถึงผมจะตกใจมากแค่ไหน แต่ก็รู้ ว่าจะถอยออกห่างไม่ได้
เห็นรอยยิ้มของป๋าที่อยู่ในรูป ไม่รู้ว่าป๋าจะให้คำตอบไหนถ้าผมถาม ออกไป
……………………………………………
……………………………….
“ผมขอโทษจริงครับพี่”
“เออๆ กลับมาทำงานก็ดีแล้ว อย่ามัวแต่พูดมากเลย นู่น ไอ้ตี๋ งานเต็มโต๊ะแล้ว คูณสอง”
“โหย พี่โต้ง”
“อย่าบ่นๆ ทำงานไป”
“ผมขอโทษนะพี่”
พี่โต้งพยักหน้าส่งๆแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
ที่โต๊ะทำงาน มีงานกองอยู่ ผมหยุดไปหนึ่งวันโดยที่ไม่ได้มาแจ้งด้วยตัวเอง ลากเก้าอี้ออก นั่งลง ข้างๆ พี่เชนเอนตัวมามอง
“อะไรพี่”
“เปล่า”
“แล้วมองอะไร?”
“มองไอ้หนุ่มหน้าตี๋ที่จู่ๆก็หายไป แต่ดันมาโผล่บนหน้าปกนิตยสารซุบซิบไงล่ะ”
“หื้อ?”
“ไม่รู้หรือไง”
“ก็มีคิดไว้บ้าง แต่ขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ก็แหงล่ะ อีกฝ่ายใช่ดังน้อยที่ไหน”
“….”
“เอางานนี้ไปส่งให้ไอ้กันหน่อย”
“พี่กัน?”
“อือ แผนกบุคลากรนั่นแหละ”
รับเอกสารมาจากพี่ในแผนก ตรงไปที่ลิฟต์ ประตูกำลังจะปิดลง แต่ก็แทรกตัวเข้าไปทัน
ในตัวลิฟท์ที่เป็นกระจก มองเห็นสายตาของผู้หญิงอีกสองคนในตัวลิฟต์
หนึ่งในสองคนนั้นสะกิดเพื่อน เรียกให้หันมามองผม กระซิบกระซาบกัน
ตัวเลขบอกชั้นลดลงเรื่อยๆ จนถึงชั้นหนึ่ง พวกเธอก็ออกไป
ประตูลิฟต์ปิดลง ตัวเลขเริ่มนับถอยหลังใหม่อีกครั้ง
ประตูลิฟต์เปิดในชั้นที่ผมกด เดินออกไป ผ่านหลายๆแผนก เห็นบางคน ส่วนมากผู้หญิง หันมามองหน้าผม ต่อให้ทึ่มขนาดไหน ก็เริ่มรู้สึกตัว ว่าที่มองมา ไม่ใช่เพราะว่าผมหล่อถึงขั้นต้องมองแล้วตามด้วยซุบซิบกับเพื่อนข้างๆ
ห..เห?แล้วแบบนี้ มองเรื่องอะไรกันหว่า
ผมคงจะทึ่มจริงๆ แล้วทึ่มเสียจนคาดไม่ถึง
พี่กันรับเอกสารเงียบๆ มองหน้าผม แล้วไม่ชวนคุยเรื่องลีกฟุตบอลแบบที่ทำประจำ เลยได้แต่เดินคอตกกลับแผนก
เสียงลอยมาแว่วๆ “ก็คุณอัษฏานั่นไงล่ะ” ถึงได้เข้าใจ
แม้แต่คนในแผนก ก็รู้สึกได้ว่าสายตาบางคนเปลี่ยนไป ถึงจะเป็นแค่ส่วนน้อย
หลายคน ยังเข้ามาพูดคุยปกติ ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน
“เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำ มีใครเอาอะไรหรือเปล่า?”
เสียงแย่งกันพูดไม่หยุด จนจำแทบไม่ไหว
“แล้วพี่ปั้น พี่เอาไร เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
“ไม่เอา”
“อ่อ ครับ”
ไม่แม้แต่จะยอมมองหน้า
ซื้อชามะนาวแบบที่พี่เขากินประจำกลับไปให้ พอวางแก้วพลาสติกนั่นตรงหน้า ก็ถูกดันออก
“กูไม่กิน”
“อะไรของมึง ไอ้ปั้น โกรธอะไรไอ้ตี๋มัน”
“กูไม่ได้โกรธ
กูแค่รังเกียจ”
“…”
“พวกมึงก็ทนกินเข้าไปได้ยังไง มันใส่อะไรให้พวกมึงกินหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พูดอะไรของมึงวะไอ้ปั้น”
“ก็รู้อยู่! ข่าวก็เห็นชัดขนาดนั้น”
“…พี่ไม่กินก็ไม่เป็นไร ผมกินเองก็ได้”
ดึงชามะนาวแก้วนั้นมากินเองแทน
มองไมโลแก้วของตัวเอง ที่น้ำแข็งละลายเสียจนนมแยกชั้นกับน้ำ
พูดกับคนที่ไม่เข้าใจไปก็เท่านั้น เดี๋ยวจะยิ่งกลายเป็นเรื่องใหญ่
เรื่องไหนไม่จำเป็น อดทนได้ก็ต้องทน
เพราะผมเชื่อว่าพี่หมอกก็กำลังอดทนอยู่ ไม่ต่างจากผม
รู้สึกเหมือนเข้าใกล้คำว่าเป็น”
ผู้ใหญ่”ขึ้นอีกก้าวหนึ่ง
…………………………………………….
……………………………………
[B.N.15:complete]
[17.4.55]
(จะสื่ออะไร?)
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3284484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก