หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[wan]

จะเป็นเวอร์ชั่นไหน ตี๋ก็ยังน่ารัก และถูกรังแกอยู่ร่ำไป
ดีแต่ว่าอยู่ที่ไหน ก็มีหมอกมาปกคลุมป้องกันอยู่เสมอ ๆ 
+1 ให้กับตอนพิเศษน่ารัก ๆ แบบนี้ ครับ

[ice_painful]

 

ทุกอย่างจะดีขึ้น

เมื่อไหร่กันนะ ???

 

[ice_painful]

แอบบตกใจ ตอนห้า ทำไมไม่อัพสารบัญ

 

เกือบไปนอนแล้ว นึกว่าไม่มาแต่งต่อ

เลยมองดูเลขหน้า อีกร้อยหน้า ถึงจะถึงหน้าสุดท้ายยยยย

โอ๊ยยยยยยย สติลอ่านต่อ

พี่หมอกกกกกกกกกกกกกกกก 

[enjoy0189]

ถึงจะเป็นอสูร..แต่ ตี๋ ก็ยัง น่ารักกกกกกกกกก


 

[toy]

สนุกมากกกกกกกกก  รออยู่นะ

[palm-metto]

อ๊ากกกก
 
ตามทันแล้ว ...
อ่านเรื่องนี้มาเป็นอาทิตแล้วเนี่ยะ กว่าจะตามทัน โห้ววว

 
สนุก มาก เลย
ชอบ น้อง ตี๋ อ้ะ
น่ารักแบบกวนๆดี

[slurpeez-69Nes]

อ๊ากกกก กกก ตี๋เวอร์ชั่นมีหาง  น่าร๊ากกกก

จาเอาๆๆๆๆๆๆ 

[MRchai]

ลงชื่อรอ BN 16  จ้าาา

[ice_painful]

เย้ๆๆๆๆๆๆ อ่านถึงตอนปัจจุบัน

คิดว่าเดี๋ยว พ่อพี่หมอก ต้อง จับ น้องตี๋ ไป แงมๆๆ (รึเปล่า???)

เวอร์ชั่นโตนี้ ก็สนุกไปอีกแบบ อ่ะ ชอบชอบชอบ

ถึงตอนเด็กจะน่ารักมากก็เถอะ

  ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมากนะ สนุกอ่ะ 

 

[zambaloo]

 
ชอบๆ รีบๆ มาต่อน่ะคับ อ่าน จบ ไปรอบนึง แล้ว
กำลังจะอ่านอีก สนุกมากๆเลย ขอบคุน คนแต่งๆ

[maxsextex]

อืม  555+  สุดๆ

[Magis]

มารอตอนใหม่ด้วยคนครับผมมมมม

[ever-never]

จินตนาการล้ำมากๆ  ^^"

[-west-]

ตี๋น่ารักอ่า

[ice_painful]

คิดถึง พี่หมอก ต้มมาม่ารอ รีบๆมานะ

 

[OoniceoO]

ขอบคุณจริงๆคร้าฟผม^^

[Blurry]

เพิ่งจะอ่านเรื่องนี้ ไปอยู่ไหนมาไม่รู้...
ตี๋หมอกกกก เป็นคู่ที่ดูรักกันมากๆๆ อ่านแล้วมันอบอุ่น 
โดยเฉพาะน้องตี๋ เป็นคนที่น่าอยู่ใกล้ๆ นิสัยน่าร้ากกก
พี่หมอกแฟนคลับเยอะอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึง

ยังไงก็แล้วแต่ หลงรักเรื่องนี้ไปแล้ว จะรออ่านต่อๆๆไปนะคะ

[cn9095]

B.N.16



เก็บกระเป๋า ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วดันเก็บเข้าที่

อีกหนึ่งวันทำงาน ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อยากกลับบ้านเร็วๆชะมัด

แต่พอเห็นถนนที่รถติดแบบนี้ก็ต้องถอนหายใจ ไม่น่าแปลกเลยสำหรับวันศุกร์แบบนี้ ยืนรอที่ป้ายรถเมล์ คนชะเง้อคอกันใหญ่ เหมือนว่ายิ่งมองบ่อย จะยิ่งทำให้รถสายที่ตัวเองรออยู่มาเร็วขึ้น

ใส่หูฟัง เปิดเพลง หยิบการ์ตูนออกมาอ่าน เขย่งมองบ้างถ้าเห็นคนข้างๆขยับตัว

“ฮ่ะฮ่า ไอ้นี่มันตลกเป็นบ้าเลยวะ”

พอพูดแบบนี้ ป้าข้างๆก็หันมามอง ทำเป็นมองไม่เห็น ก้มมองการ์ตูนต่อ วันนี้ต้องรีบแวะไปคืน ไม่งั้นจะโดนปรับเพิ่มอีก

ช่วงนี้มีความคิดอยากจะทำบ้านที่วอลเปเปอร์เป็นนารูโตะบ้าง บลีชบ้าง หลายเรื่องเต็มไปหมด แต่ขืนไปทำจริง มีหวังเฮียคงพ่นไฟ กระชากวอลเปเปอร์หลุดทั้งแผงแหง เลยได้แต่คิด

ได้ยินเสียงกระเป๋ารถเมล์ตะโกนด่า เสียงบีบแตรดังลั่น ทำเป็นไม่สนใจ แต่พอนานเข้า ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ไอ้คนหน้าตาคุ้นๆ ยื่นหน้าจากเบาะคนขับ ข้ามมาสู่หน้าต่างอีกเบาะ ตะโกนเสียงดังจนทุกคนหันไปมอง

“ไอ้ตี๋โว้ยย หูหนวกหรอวะ!!”

“หือ? ไอ้กล้วย?”

“เออดิ รีบขึ้นมาเร็วๆ ก่อนที่รถเมล์จะขับทับกู!!”

รีบกระโดดขึ้นเบาะหลังรถ รถไอ้กล้วยคันใหม่ ไอ้คันนี้ มันเล่นอวดไปทั่ว โธ่เอ้ย ผ่อนหมดแล้วค่อยมาพูดเหอะว่ะ

“มาทำไรแถวนี้วะ?”

“มารับมึงไงไอ้ตี๋ โง่ป่ะเนี่ย?”

“อ้าว ด่ากูเฉย”

คุยสักพักก็พึ่งเห็นผู้หญิงที่เบาะข้างคนขับ เลยขยับตัวไปนั่งหลังเบาะไอ้กล้วย กระซิบถาม

“ใครวะ?”

“แม่กู”

“ห้ะ?”

“แม่ยอดขมองอิ่ม จิ้มลิ้มไฉไล อะฮึ้ย!”

ขอกูอ้วกด่วน

พูดตรงๆ โคตระเลี่ยนเลยครับ ผมได้แต่เอนหน้าหากระจกทำท่าอ้วกแก้ขัดไปก่อน

ที่น่าแปลก คือมุกแก่ๆแบบนี้ยังทำแต้มในสาวคนนี้ได้ ผมไม่เคยเห็น น่าจะทำงานที่เดียวกับไอ้กล้วยมัน

ท่าทางผู้หญิงคนนี้คงเกิดได้ดาวมหาซวย น่าจะพาไปทำพิธีแก้ชงโดยด่วน

“แล้วนี่จะพากูไปไหนวะ อย่าบอกนะเว้ยว่าลักพาตัว”

“ถุย ลักพาตัวมึง? เฮียมึงคงปิดซอยเลี้ยง ส่งเงินให้กูใช้ไปตลอดชีวิต”

“พอๆกับที่พ่อมึงบอกกูเลยว่ะกล้วย”

“อ้าว แบบนี้กูเรียกเวรกรรม 3G”

“ขำพอแล้ว ตอบกูซักที จะไปไหนวะ”

“เดี๋ยวก็รู้”

เกลียดประโยคแบบนี้ชะมัด

ขมวดคิ้วมองมันผ่านกระจกหลังก็ดูไม่สนใจ ก่อกวนมัน? อย่าเลยครับ ผมเห็นยมทูตโบกมืออยู่ไกลๆแล้ว ถ้าผมทำแบบนั้น

สุดท้ายรถก็มาจอดที่ร้านอาหารร้านนึง ผมที่มัวแต่นั่งอ่านการ์ตูน ไม่รู้ทิศทาง ก็ได้แต่มองซ้ายขวาอย่างจนปัญญา

“ไอ้กล้วย ขากลับมึงไปส่งกูด้วยนะเว้ย”

“ไม่ต้องห่วง มีคนไปส่งมึงอยู่แล้ว”

“ห้ะ? อย่าบอกว่าพี่แท็กนะเว้ย กูไม่มีตัง”

“เออๆ”

เดินตามมันเข้าไป เรียกว่าเดินตาม ถูกที่สุดแล้ว เล่นตัวติดกับสาวเสียจนจะหลอมเป็นแฝดสยาม มีแฟนลืมเพื่อนทันที

เหมาทั้งร้าน ไม่ก็ ร้านนี้คงใกล้เจ๊ง

เห็นพี่โก้ พี่เต๋า ไอ้โจ๋ ไอ้เคิ่ล พี่แฟง พี่ปิง พี่ต้น ไอ้ปิ๊ก น้องฝน หลานรหัสผม แล้วก็เหลนรหัสผู้ชายที่หน้าบอกบุญไม่รับ รวมๆน่าจะประมาณยี่สิบคน เรียกว่าเกือบครบทีม เว้นก็แต่พี่บอลที่ไม่อยู่ ที่บอกว่าคงจะไปนาน ท่าจะจริง

เห็นผมก็ร้องวี้ดวิ้ว ยกแก้วขึ้น ก๊งกันตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตก

“ไอ้ตี๋มาแล้วโว้ย!”

“วู้วว”

ไหนๆก็ส่งเสียงแบบนี้แล้ว ทุบอก เกาหัว กินเห็บ นี่ก็ใช่เลย ครบเซ็ต

“เลี้ยงอะไรกันวะ วันนี้วันอะไร?”

พอถามแบบนั้น ทุกคนก็เงียบเสียงลง ได้ยินเพลงลูกทุ่งประหลาดๆดังเบาๆเป็นเพลงแบล็คกราวด์

“..ไอ้ตี๋ มึงจำไม่ได้หรอวะ?”

“แล้วมันวันอะไรล่ะพี่?”

“เอ้า มาดูหน้าคนที่มันลืมวันเกิดตัวเองหน่อยดิ”

“วันเกิดผม?”

“เออ!”

ดูเหมือนจะลืมไปจริงๆ

ทำหน้างง ไอ้เคิ่ลรีบควักมือถือออกมาถ่ายรูป เป็นเรื่องสนุกกันใหญ่

“คืนนี้กูจะแท็กไอ้พวกที่ไม่มาให้หมด เอาลงสเตตัส บอกว่ามึงลืมวันเกิดตัวเอง”

เก็กเสียงเข้ม “กูทำงานหนัก ไม่มีเวลายุ่งเรื่องพวกนี้หรอก”

“ถุยถุย ที่กูชวนเล่นวินนิ่ง บอกว่างตลอด”

“เวลาสำหรับเพื่อนกูมีเสมอ เป็นไง โคตรหล่อเลย ฮ่าๆๆ”

ที่ขำคือ พอเหมาทั้งร้าน เวทีก็ว่าง เสร็จพวกขี้เมาสิครับ ไปยืนเกาหูกันเป็นแทบ ไอ้พวกแอ็บเมา ก็ไปยืนเป็นหางเครื่อง เต้นท่าวิวัฒนาการหนอนผีเสื้อกันเป็นแถว

เอาวันเกิดผมขึ้นมาอ้างชัดๆ ที่แท้ก็แค่อยากก๊งกันนิหว่า

พอยื่นแก้วไปขอ ก็บอก “ไม่ได้ๆ อย่างมึงไปกินนมไป๊” ดูดิ คนเรา คำว่าเพื่อน สะกดกันเป็นหรือเปล่า

นั่งกินไปเรื่อยๆตั้งแต่หกโมงกว่า จนเกือบสามทุ่ม ฝนก็ขอตัวกลับ ผู้หญิงที่มางานนี้มีไม่กี่คน กลับเร็วก็ดีครับ ไม่อันตรายด้วย กลับดึกแล้วหวังจะหนีบพวกผมไปเพื่อความปลอดภัย อาจกลายเป็นฝันร้าย เพราะพวกผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากอ้วกกับเมาแอ๋นั่นแหละ

ยิ่งดึก ยิ่งเห็นมนุษย์กลายพันธุ์

เหล้าไม่มาถึงผมจริงๆ

ไอ้กล้วยทะเลาะกับแฟนอยู่ตรงโต๊ะห่างๆ เล่นเมาจนขับกลับไม่ได้ เห็นที ต้องมีสักคนขับพากลับ

เริ่มเห็นแววว่าเป็นผม แต่พี่โก้ปลอบใจว่า “เหมาไว้ น่าจะค้างสักคืนเพื่อความคุ้มนะ”

พี่โก้ ผมพูดตรงๆ คนอย่างพี่ไม่เหมาะจะทำประกันชีวิตที่สุดเลยว่ะ

“แล้วแฟนพี่ไม่มาหรอ?”

“ไม่อยากพามาว่ะ มาเห็นสภาพหมาๆแบบนี้ คงไม่ดีมั้ง”

“เอ้า จะได้รู้ไง ว่าตัวตนพี่จริงๆเป็นยังไง ชีวิตไม่ใช่ช่องสารคดีน่ะพี่ ที่จะได้ไปดิสคัฟวอรี่กันทีหลังน่ะ”

“มึงบางครั้งก็เหมือนจะเข้าใจเลยนะไอ้ตี๋ แต่บางที ก็โง่เกินเยียวยา” เหมือนจะเข้าใจว่าโดนด่า แต่ก็เหมือนไม่เข้าใจ “พอคนเรามีความรัก มันก็มีบางอย่างที่ไม่อยากให้คนรักเราเห็นนั่นแหละ เมาเป็นหมาแบบนี้น่ะ มันก็ไม่ดีใช่ไหมล่ะ?”

“แต่ถ้าแต่งกันไปแล้วพี่จะทำไงวะ?”

“กูก็จะเลิกเมาไง”

“ยากส์เหอะพี่”

“บางครั้งก็ต้องทำว่ะ เพื่อคนสำคัญ”

“….เออ โคตรเท่เลยว่ะพี่ ผมนับถือๆ”

“อย่าตกหลุมรักกูนะ ไม่อยากเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด”

เบ้หน้าใส่

พูดถึงแล้วก็พึ่งคิดได้ ไม่ได้เจอเกือบสัปดาห์ ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง

“แล้วใครเป็นคนต้นคิดงานนี้วะพี่?”

“เพื่อนมึงที่กลิ้งอยู่นู่น” ไอ้โจ่หมุนตัวไปกลับพื้น อีกนิดนึง ก็จะทับกับน้ำที่หก แต่เบรกทัน

“ไอ้โจ๋! ไอ้โจ๋เว้ย”

“หา?หือ?”

“ขอบใจนะเว้ย”

“ไม่เป็นไร เพื่อนกัน”

มีแต่คำว่าขอบใจ ต่อให้พูดกี่ครั้งก็มีแค่นั้น

เลยเพิ่มออปชั่นให้ ดึงให้มันกลับมานั่งบนเก้าอี้ ส่งน้ำเปล่าให้มันกิน หน้ามันแดงหน่อยๆ

“แล้วเค้กวันเกิดไม่มีเลยหรือไงวะ?”

“หือ…เออว่ะ ไอ้กล้วย ไอ้กล้วย! เมื่อไหร่คนส่งเค้กจะมาวะ?”

“มึงก็โทรไปตามสิ กูละกลัวหัวหด”

“คนส่งเค้กอิมพอร์ตจากอิรักหรือไงวะ? กลัวอะไรขนาดนั้น?”

“เดี๋ยวมึงคอยดู แล้วจะขนลุก”

ขมวดคิ้วมองหน้าไอ้กล้วยกับไอ้โจ๋ที่ส่งซิกซ์กันเบาๆ

คุยกันอีกสักพัก ข้าวผัดจานใหม่ลงโต๊ะ บางคนถลากลับมาแทบไม่ทัน

ไฟในร้านดับลง

หลายๆคนที่ดิ้นอยู่หน้าทีวี ร้องคาราโอเกะโวยวายกันใหญ่

ประตูร้านเปิด ก่อนจะปิดลง

ใครสักคนเดินเข้ามาในร้าน วางกล่องลงกับโต๊ะ เปิดกล่องออก เพราะมืด เลยมองไม่เห็นว่ากล่องอะไร

ไฟแช็ค เขาหยิบไฟแช็คออกมาจากกระเป๋ากางเกง เสียงแกร็กๆดังขึ้นหลายทีก่อนเปลวไฟจะติด

ค่อยๆจุดไฟลงบนเทียนทีละเล่ม วนจนครบเป็นวงกลม

พี่แฟงเห็นแล้วทนไม่ได้ ตะโกนด่า “ทำไมมึงไม่จุดเทียนมาจากข้างนอกเลยวะ มาจุดข้างไหนให้ไอ้เจ้าของวันเกิดมันเห็นได้ไงเนี่ย?”

“ข้างนอกลมแรง มึงจุดได้รึไง?”

ถึงฟังดูดุ แต่ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนฟังหลายๆคน

คนส่งเค้กดุจริงๆ สมคำร่ำลือ

มาในเสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนส์ ดูเหมือนคนปกติทั่วไป วัยรุ่นที่สนุกกับชีวิต ไม่มีหน้าที่ภาระอะไร

“กูไม่ร้องเพลง พวกมึงร้องดิ”

“เออๆ ก็ได้วะ เอ้า ฟังไอ้คุณชายพูดแล้วก็ทำตามคำขอร้องสุดสุภาพของมันหน่อยดิ”

เพลงที่โหลที่สุดในโลกดังขึ้น

ผมได้แต่หัวเราะเสียงคอรัส เสียงยิ่งกว่าจ่อไมค์ทะลุลำโพง

คนถือกล่องเค้กเดินมา ไม่เดินช้าๆตามเพลง แต่เดินก้าวเท้าเร็วๆตามนิสัย “เอียงหัวหน่อย” ให้ผมหลบ แล้วก็วางเค้กลงตรงหน้า

อยากจะพูดเรื่องการทำตัวไม่กลมกลืนกับบรรยากาศ แต่เก็บไว้ก่อน

“รีบๆเป่าเทียนดิ๊ อยากกินเค้กแล้วโว้ย”

“อย่าพึ่งดิ อธิษฐานอยู่”

“แค่ชื่อมึงก็พอแล้ว ขอเยอะ มึงไม่สงสารพระเจ้าบ้างหรอวะ ให้พรกันไม่ทัน”

“เออๆ งั้นกูย่อๆก็ได้วะ”

เป่าเสร็จ ตามพิธี ต้องเผ่นสิวะครับ ขืนนั่งต่อ ปากอาจไม่ใช่ทางเข้าเดียวสำหรับเค้กอีกต่อไป

“เฮ้ย เค้กซื้อมากินดิวะ”

“วันเกิดกู กูก็พูดแบบนี้ พวกมึงฟังที่ไหน ไม่ต้องหนีเลยไอ้ตี๋”

“หวา…” หลบมือทางซ้ายได้ ก็ต้องมาเจอกับไอ้โจ๋ที่พกความแค้นมาเต็มกระเป๋า

“ศาสนาพุทธสอนไว้ อย่าจองเวร”

“กูไม่จอง กูขอเดี๋ยวนี้เลยแล้วกัน”

“นั่นไม่นับว่าเป็นมุกนะเว้ย!”

โดนรุมจับ เห็นคนส่งเค้กยืนทำหน้าตาดีอยู่ไกลๆ ไม่สนใจเข้ามาช่วย

“พี่-!! อื้อ!!!”

เต็มๆ

สมกับเป็นเพื่อนอธิษฐานจริงๆ แต่ละคน จัดเต็ม

พี่ต้นให้เอามาเล่นได้แค่ส่วนนึง ที่เหลือ เก็บไว้กินตามนิสัยขี้เหนียว

“เฮ้ย ยิ้มดิ ยิ้ม”

“กูยิ้มมันต่างกับไม่ยิ้มยังไงวะ”

ขำกันใหญ่

ยิ้มยังไง กล้องก็ผ่าทะลุเค้กบนหน้าเข้ามาไม่ได้หรอกครับ

ตอนถ่ายรูป ใครเผลอก็ปาดเค้กบนหน้า ป้ายคืน เหม็นกลิ่นครีมทั้งหัว เล่นเสร็จก็เดินตามพี่หมอกที่ยืนรออยู่แล้วไป

“ผมนึกว่าพี่จะไม่มาแล้วซะอีก”

“ก็ไม่ได้อยากมา”

“….”

“แค่กูกับมึงก็พอ จะมีตัวแถมทำไม”

บ่นกระปอดกระแปดเบาๆ

ฟังแล้วก็ยิ้มแฉ่ง แต่ก็คงเห็นแค่ฟัน

เดินมาที่ห้องน้ำ พี่หมอกเปิดก๊อกให้แล้วยืนพิงอยู่ข้างๆ ล้างหน้าแต่เปียกไปทั้งหัวทั้งเสื้อ

ปัดผมที่ปรกหน้าขึ้น ชี้จนเหมือนมีเม่นมานอนบนหัว

“พี่ดูดิ เซนต์เซย่า”

ถูกขยี้หัวจนกลับมาลีบเหมือนเดิม

[cn9095]

พอมองใกล้ๆแบบนี้ ถึงพึ่งเห็นว่าพี่หมอกมีไรหนวดเล็กๆขึ้น หน้าเลยดุกว่าเดิมหน่อย

“พี่น่าจะไปเป็นนายแบบนะ”

“….”

“ลงหน้าปกสีสันสัตว์เลี้ยง ฮ่าๆๆๆ”

“มุกมึงก็ยังไม่ขำเสมอต้นเสมอปลาย”

แบะปาก ก็เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ชอบมองรอยยิ้มแบบนี้

“พี่”

“เดี๋ยว”

ประครองแก้มข้างนึงไว้ แล้วใช้นิ้วโป้งปาดที่แก้มผม ดูเหมือนจะมีเค้กติดอยู่

พี่เขามองเค้กที่เลอะอยู่กับนิ้ว แล้วจ้องตากับผม

ดูเหมือนจะเดาลางๆได้แล้ว ว่าพี่หมอกจะทำอะไร

มือละออกจากแก้มผม ผ่านหน้าไปช้าๆ

รีบอ้าปาก ตะครุบนิ้วโป้งนั้นไว้ พี่หมอกทำอย่างเดียวกัน แต่ไม่เร็วเท่าผม

รสของเค้ก รสอ่อน 

ผมยักคิ้วตอบ

ระหว่างริมฝีปากของผมกับพี่หมอก มีนิ้วโป้งของพี่ขวางอยู่

เลียสิ่งที่อยู่ในปากช้าๆ

แม้แต่ตัวเองยังรู้สึก ว่าลามกชะมัด

นิ้วนั้นกดแรงเบาๆ ให้ผมอ้าปากออกกว้างขึ้น

สองลิ้นพันเข้าหากัน

จูบที่ทำให้รู้ ว่าทนนานกว่านี้คงไม่ไหว

เป็นจูบที่ทำให้รู้สึกเมายิ่งกว่าเครื่องดื่มไหนๆ

“…ผมอยากกลับแล้ว”

“กูเหมือนกัน”

“ฮะฮ่า วันเกิดผมปีนี้ พี่คือของขวัญสินะ”

“เซอร์ไพรส์ไหม?”

ได้แต่หัวเราะ

“ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”

“…”

“..ถ้าเป็นพี่คงตอบแบบนี้อ่ะดิ”

“ถ้ามึงเป็นของขวัญ?”

“อืม”

“ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่…”

“….”

“คงเพราะ….” ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วซุกอยู่ที่ซอกคอผมแทน ริมฝีปากชิดกับหู จูบเบาๆ แล้วกระซิบ “ชอบมาก”

เสียงกระซิบที่เหมือนพูดไปงั้นๆ ไม่มีอะไรสำคัญ

ไอ้โรคขี้เก็กนี้ คงแก้หายขาดลำบาก เรื้อรังระยะสุดท้ายจริงๆ

เอาหน้าผากโขกกับไหล่ตรงหน้า

อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนมือเกะกะ แกว่งไปแกว่งมาหาที่วางไม่ได้

ตัวเอนไปด้านหลังนิดหน่อย ตามน้ำหนักที่พักอยู่ตรงไหล่ผม

“แล้วมึงล่ะ จะตอบยังไง”

พูดด้วยเสียงหงุดหงิด ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

เห็นหูที่ขึ้นสีกลายเป็นสีแดงอยู่ที่ปลายสายตา

“โคตรชอบเลยว่ะพี่”



……………………………………..
…………………………..



“คราวนี้ กูไม่ยอมให้หยุดกลางทางอีกหรอกนะ”

ตอนไปเที่ยวทะเล ถามตรงๆ ใครจะไปกล้าทำเรื่องแบบนั้นในบ้านอาม่าล่ะครับ แถมยังมีรูปอากงมองอยู่ เตียงก็เป็นเตียงไม้ แค่นอนอย่างเดียว ก็ปวดหลังเดาะแล้ว

“มาเลยพี่ ผมไม่กลัวแล้ว”

ทำไมดูเป็นคำเชื้อเชิญที่ฟังดูพิลึกๆชอบกล

“หัดพูดให้มันเซ็กซี่หน่อย”

“เอ่อ เอาแบบไหนดี…อาฮ่า มาทางนี้เลยเบบี้?”

หน้าพี่หมอกบึ้งสนิท

ไม่ชอบหรอกหรอ?

“เอ…แล้วปกติเขาพูดยังไงกันอ่ะ”

“ไม่พูด แต่ถอดเสื้อออก”

“ไม่เอาอ่ะ ถอดตรงนี้เดี๋ยวยุงกัด ขี้เกียจเกา”

กลับมาที่บ้านพี่หมอก

ไม่มีใครอยู่บ้าน ไฟปิดมืดสนิท

โดนเพื่อนๆพี่ๆบ่น แต่พอเห็นว่าจะกลับกับใคร ก็เปลี่ยนเป็นโบกมือลาอย่างเข้าใจแทน ทำหน้า”สู้เข้านะ!”  มันหมายความว่ายังไงล่ะนั่น?

“ด..เดี๋ยว ถอดรองเท้า”

พูดแค่นั้น รองเท้าพี่หมอกสองข้างก็ถูกเหวี่ยงออกจากเท้า ท..ทำไมมันหลุดออกไปง่ายดังใจสั่งขนาดนั้น?

ผมพยายามจะใช้เท้าถอดเหมือนกัน แต่เพราะเป็นรองเท้าผ้าใบ มัดเชือกไว้แน่น จึงดึงไม่ออก

“ผมถอดไม่ออกอ่ะ พี่ออกไปก่อนแป็ป”

พี่หมอกถอยออก

แล้วย่อตัวลง เข่าข้างหนึ่ง แตะพื้น

“พี่?”

ถอยขาหนี ก็ถูกดึงไว้ พี่หมอกดึงเชือกรองเท้าที่มัดเป็นโบว์ออก ถอดมันออกช้าๆ ทั้งสองข้าง แล้วเก็บเข้าตู้รองเท้า

ถุงเท้า ไม่ใช่ดึงจากตรงปลาย แต่เป็นดึงจากตรงยางยืดออกมา จับที่ข้อเท้าของผมไว้ เก็บไว้กับรองเท้า

ยืนขึ้นช้าๆ หน้าไม่บอกอารมณ์

“……”

“อะไร”

“ผม…ผมไม่คิดว่าพี่จะทำ”

“ทำไม”

แล้วพี่ดูเหมือนคนที่ทำเรื่องพวกนี้ได้หรือไง?

“เลิกอ้าปากค้างแบบนั้นได้แล้ว”

“ผม..ผมงง”

“งง?”

“เฮ้ย งงตัวเอง ผมจะพูดอะไร งงไปหมดแล้ว”

“หึ”

ยิ้มอ่อนๆ ดึงมือให้ผมเดินเข้าไปในบ้าน

ประตูปิดลง

เดินตรงดิ่งไปที่ห้อง

ดูเหมือนจะต่างไปจากเดิมหน่อย

แฟ้มเป็นตั้งๆ เรียงเต็มห้อง จุดศูนย์กลางคือโต๊ะเขียนหนังสือ บนโต๊ะยังมีโน๊ตบุ๊คที่ไฟยังติดอยู่ แต่หน้าจอมืดสนิท

เพราะห้องกว้าง เลยทำให้ของรกแค่ไหนก็ยังแบ่งมุมในห้องได้

“อาบน้ำก่อนไหม?”

“ไม่ ไม่ไหว”

“ผมเหนียวเค้กอ่ะ”

“…..”

“ห้านาที”

“สาม”

“สามนี่แค่เข้าห้องน้ำ ถอดกางเกงใน เปิดฝักบัวก็ครบแล้วพี่”

“180”

“ห้ะ?”

“179”

ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ปิดประตูปัง

อาบน้ำมาราธอนเหมือนไปโรงเรียนตอนเช้า ช่วงประถม

ต้องแปรงฟันด้วยหรือเปล่า?

อาบน้ำ ต้องสะอาดขนาดไหน?

เปิดฝักบัว ก็เปิดแรงไป น้ำไหลกระแทกหน้าเสียจนแสบไปหมด มีสบู่ก้อน สบู่น้ำ ก็เลือกใช้สบู่ก้อน บีบไว้ในมือ บีบแรงไปก็พุ่งออกจากมือ ลอยขึ้นฟ้า แล้วหล่นแรงจนสบู่เปลี่ยนรูป ไล่จับสบู่ที่ดิ้นเป็นปลาไหล ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

“109”

“ขอ..ขอต่อเวลา!”

“ไม่อนุญาต!”

“สบู่มันดิ้น ฝักบัวน้ำแรง พี่ต่อเวลาให้ผมเหอะ”

ขนาดคุยกันแบบนี้ยังต้องถูตัวไม่หยุด

ทำไมไม่แค่ล้างหน้าวะ?

มานึกขึ้นได้ก็ตอนล้างฟองสบู่

“42”

“แป็ปๆ จะเสร็จแล้ว”

ค่ายทหาร นี้คือค่ายทหารชัดๆ

ถึงว่า บอกอย่าเก็บสบู่ เพราะมันจะทำให้อาบน้ำไม่ทันล่ะสิ เห็นกับตาชัดๆก็วันนี้เลย

“5”

วิ่งออกมาจากฝักบัว ลื่นนิดหน่อย เปิดประตู เห็นพี่หมอกเดินวนอยู่หน้าประตู

“เสร็จแล้ว! ทันด้วย สามนาที”

“เช็ดตัวก่อน”

“เออ ผมลืม”

ผ้าเช็ดตัวที่ห่มผมได้ทั้งตัว

ยืนเช็ดหน้ากระจก พื้นที่ยืนอยู่ เปียกเป็นวง

เช็ดหน้า ตาโผล่พ้นขอบผ้า เห็นเงาสะท้อน อีกคนที่ยืนจ้องมาทางนี้

“…ลามกว่ะ ฮ่าๆ”

“มานี่ดิ”

“พรากผู้เยาว์”

“24 ไม่ถือว่าเป็นผู้เยาว์”

“ผมไม่กล้าเดินไปหาอ่ะ หน้าพี่น่ากลัว มีหนวดด้วย”

ถูกดึงชายผ้าเช็ดตัว ดึงยื้อกันอยู่สักพัก ก็ต้องเดินเข้าไปหา

“พี่สูงขึ้นหรือเปล่า?”

“มึงเตี้ยลง”

“พื้นเอียงแหง?”

บรรยากาศที่ดูซอฟต์ลง

เอาหัวซบ พี่หมอกก็เช็ดผมที่เปียกให้เงียบๆ

“ได้ยินเสียงหัวใจพี่ด้วย”

มีกลิ่นเหงื่ออ่อนๆ

“ความจริงมีของขวัญให้ แต่ส่งมาวันนี้ไม่ทัน”

“หือ? อะไรอ่ะ”

“เดี๋ยวก็รู้”

“งั้นเดี๋ยวค่อยบอกดิ บอกตอนนี้ก็อยากรู้อ่ะ”

“ไม่ใช่แก้วแตก”

“เลิกแซวซักทีเหอะน่า”

ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงจำได้แม่นเชียว

มือที่แกว่งไปแกว่งมา เริ่มหาทางที่จะเกาะได้สักที

โอบรอบเอวนั่นแน่นๆ ซุกลงไป อยากจะหายเข้าไปในนั้นด้วยซ้ำ จะได้รู้ ว่าในตัวคนที่คิดว่าแปลกที่สุดในโลก ข้างในนั้นเป็นยังไงบ้าง

“ตี๋”

“หือ”

“…..”

“มีอะไรหรอ”

“…สุ-“

“หือ?”

“สุขสันต์วันเกิด”

พูดออกมาพรวดเดียวจบ เร็วๆ แล้วมองไปทางอื่น

“พูดไม่เห็นเท่เลย”

ตวัดตากลับมามอง ขมวดคิ้ว

“แล้วต้องพูดยังไง”

“อะแฮ่ม…สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆนะ รักนะครับ….อะจึ้ย เลี่ยนชะมัด”

แค่คิดก็เห็นหน้ากล้วยลอยออกมาวับๆ ยิ้มเสี่ยวๆให้ จนขนลุก

คงมีแต่สาวๆสมาคมมุกเสี่ยวเท่านั้น ที่ชอบเหมือนกัน

“……”

อ้าว เวรแล้วครับ

มีสมาคมมุกเสี่ยวอยู่ตรงนี้คนนึง

ถึงกับเงียบไป ทำหน้าไม่ถูกอยู่พักใหญ่ ลังเล สลับกับขมวดคิ้ว

แล้วพูดเบาๆ

“อยากได้ยิน...แบบนั้นหรอ?”

“หือ แบบไหน?”

“ก็แบบที่มึงพูด”

“….พี่จะพูด?”

“กูไม่พูดหรอก”

ลองแหย่เล่นๆ

“แต่ผมอยากได้ยิน วันเกิดผม พูดให้ฟังหน่อยดิ”

“…..”

แล้วก็ขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบติดกัน

กลั้นขำแทบแย่ รู้สึกเหมือนเส้นเลือดจะแตกถ้าไม่ได้หัวเราะออกไปเร็วๆนี้

“สุขสันต์วันเกิด”

“…..”

เอาจริงหรอ?

“มีความสุขมากๆนะ…”

คำว่า’ครับ’หายไป หายไปแบบตั้งใจตัดชัดเจน แต่ผมก็ไม่ได้ท้วงออกไป

เพราะรอลุ้นกับคำสุดท้ายอยู่

สายตาที่เบี่ยงไปทางอื่น วกกลับมา พอเห็นผมมองอยู่ ก็หนีไปทางอื่น

“หมดแล้วหรอ”

“อืม”

“…..สั้นจัง เหมือนหายไปอันนึงอ่ะ”

“หมดแล้ว”

มือพี่หมอกอ้อมไปข้างหลัง ดึงมือผมออก

เดาว่าจะใช้มุกเดิม เลยรีบดึงมือหนี ผ้าขนหนูหลุดออกไปสักพัก ไม่ได้สังเกต เลยใช้ดึงผ้าขนหนูที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมา กอดไว้แทน

อย่าหวังจะใช้มุกเดิมเลยพี่

“เอามือมา”

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวผ้าหลุด”

“กูจับให้”

“คันพุง”

เกาแกร่กๆ ยักคิ้วให้ กลายเป็นสงครามย่อมๆ

บางทีอาจจะต้องถึงเวลาเลิกเล่นแล้ว

“ผมล้อเล่น ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้ คำแบบนี้ บังคับให้พูดก็ไม่ดีอ่ะ”

“….”

“ออกไปข้างนอกเหอะ ผมหนาวไส้ติ่งแข็งหมดแล้ว”

ข้างนอกอาจจะหนาวกว่าหน่อย ห้องนอนพี่หมอกไม่เคยปราณีใคร

แต่ก็รู้วิธีที่จะทำให้ร้อนขึ้นมาอยู่ เลยไม่กลัวเท่าไหร่

“…เดี๋ยว”

“หือ?”

“……รัก”

เบาจนแทบไม่ได้ยินถ้าเทียบกับเสียงหัวใจที่เต้นดังตู้ม ตู้ม ตู้ม

“พอแล้วใช่ไหม?”

“อือ”

“เลิกมองหน้าได้แล้ว”

“ครับ”

บางที ก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์แบบนี้เหมือนกัน

ปลายผ้าขนหนูที่กอดอยู่ มีมืออีกคนที่กำแน่น คงจะผ่านมาทางนั้น โรคติดต่อที่ทำให้หน้าแดงลามไปถึงคอ

กระตุกเบาๆ ผ้าขนหนูก็ร่วงลงกับพื้น คราวนี้ไม่เห็นแววที่จะได้เก็บ เพราะถูกเท้าเขี่ยหายไปพ้นทาง

เวลากำลังนับถอยหลัง

...
..
.


“เฮ้ยพี่ ผมลืมคืนการ์ตูน!!”



……………………………………
………………………….





[B.N.16 : complete]
[25.4.55]




เดี๋ยวมาต่อ 16.5 ให้
คืนนี้ Mission Complete ขอไปนอนอย่างสงบก่อนนะค้าบบบบ

[Bowbonk]

 


ไม่ทันแล้ววววววววล่ะ


 

[anukul]

มารอตอนต่อไปครับ

[kunkai]

เพิ่งนึกขึ้นได้นะตี๋น้อย

[khalwfarng]

ตี๋!!!!!!!! มาลืมคงลืมคืนอะไรตอนนี้วะครับ


.....พี่หมอกยังน่ารักเหมือนเดิม ใครว่าพี่หมอกซึน พี่หมอกออกจะเสี่ยวง
ดูแต่ละมุขจิ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

[slurpee04]

“เฮ้ยพี่ ผมลืมคืนการ์ตูน!!”


ขัดใจพี่หมอกและคนอ่าน 

[gupalz]

กริ๊ด ฟินกะตอนนี้
มีความสุข อ่านแล้วยิ้ม

[papa_paolo]

  ตี๋เอ๊ย เล่นรถไฟเหอะไฟท์พิเศษตั๋วฟรี24ชม พิเศษสำหรับเบิร์ดเดย์บอยคนเดียวเท่านั้น เล่นไปก่อนเหอะ

 กาตงการ์ตูนไม่ต้องไปห่วงร็อกกก เดี๋ยวชื้อให้ทั้งชุดเลยเอ้า

อ่านแล้วเขินเว้ยเฮ่ยยยย คนขี้เก็กมันก็เขินเชื่อดิแอ้บเข้มไปงั้นแหละ. ฮิ้วววว น่ารักนะพี่หมอกกก

 

[none_ny]

เอิ่ม อยากบอกว่ามันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[o-ter01]

อ๊ากกกกกกก ชอบ

[mellowshroom]

 

แต่พออ่านบรรทัดสุดท้ายแล้ว ..

โอ็ยยยยยยยยยยตาย !!!!!!!!!!!!

ตี๋แกนี่ ..

หักอารมณ์ฉันที่สุด ..

มาเร็วนะ 16.5 ..

[Usukushii]

"ชอบมาก" กรี๊ดดดดดดด พี่หมอกน่ารัก

บางอารมณ์ดูเหมือนเด็ก

น้องตี๋ ไม่ต้องห่วงเรื่องการ์ตูน

ไว้เดี๋ยวพี่หมอกจ่ายค่าปรับให้นะ

 :pig4:คนเขียน แล้วมาบ่อยๆนะ