weirdมีอะไรแหม่งๆ
รู้สึกแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่ยากนักเกินกว่าตัวผมจะอธิบายเป็นภาษาคนออกมาให้พวกคุณเข้าใจได้
เหมือนมีสายตา..จ้องอยู่
แต่มันจะสายตาคู่ไหนกันละ หมา แมว แมลงสาป หรือผู้คนเป็นร้อยที่อยู่รอบตัวผม ในเมื่อที่นี่มันไม่ใช่ที่บ้าน หรือที่คอนโดอะไรทั้งนั้น อยู่ในที่โล่งแจ้งเหมาะแก่การเป็นเป้าสายตา
มองไปทางซ้าย ก็รีบหนีไปมองทางอื่น เดี๋ยวนี้กางเกงขาสั้นสตรีก็ตอบรับอากาศหน้าร้อนได้ดีเกินเหตุ พาลเอาใจสั่นได้ง่ายๆ
ค่อยๆมองไปทางขวา
บ๊ะ
เจอเข้าให้
พอรู้ตัวว่าถูกจับได้ ก็รีบเบือนสายตาหนี
“พี่มองไรอ่ะ”
“เปล่า”
“อือ”
มาที่นี่ทำไมยังไม่รู้เหตุผล
ทั้งๆที่เป็นวันหยุดสบายแท้ๆ กลับลากตัวออกมาเดินห้างที่ผู้คนวุ่นวาย แปลก นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่รู้สึกแปลก แต่ความแปลกที่มาเป็นแพคเกจดูเหมือนจะไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น
“เฮ้ย”
“หือ?”
“มึงจะไปไหน?”
“อ่อ ทางนู่นเครปท่าทางน่ากิน ผมอยากจะไปดูอ่ะ”
คนยืนมุงกันเยอะ บังป้ายราคา เลยยังไม่แน่ใจ
“ไปทางนี้”
“ทางนู้นก็มีขายหรอ?”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วผมจะไปทางนู้นทำไม”
“ไม่ต้องถาม มึงต้องไป”
“พี่ไม่สบายหรอ?”
“ทำไมกูต้องไม่สบายด้วย”
“เอ้า ก็แยกกันแค่นี้เอง”
“ไม่”
“งั้นไปกับผม”
“ไม่ กูจะไปทางนั้น”
“…..”
“มองหน้าทำไม”
“พี่ยังมองหน้าผมได้แล้วทำไมผมจะมองหน้าพี่ไม่ได้”
“กูจะมองมึงทำไม?”
“เมื่อกี้ก็มอง ก็เห็นๆอยู่”
“ไม่ใช่กู มึงคงมองผิด”
“จะไปผิดได้ยังไงล่ะ? ก็อยู่ข้างๆแท้ๆ”
“…กูไม่ได้มองมึง”
“ครับครับ ไม่ได้มองก็ไม่ได้มอง แล้วจะไปกินเครปได้รึยัง”
พอยอมให้ ก็จะดีใจอยู่ลึกๆ แต่ไม่ยอมแสดงความดีใจออกมา มีแต่จะยืดตัวให้สูงขึ้นเรื่อยๆ น่าโมโหลึกๆ แต่เพราะทำอะไรไม่ได้ เลยปล่อยวาง
สั่งมั่วๆไปสองอัน พี่หมอกอัน ผมอัน เดินเคี้ยวเครปที่ครีมเยอะจนล้นไประหว่างทาง พอยื่นเครปให้พี่หมอกตอนกลับมา อีกฝ่ายก็ทำหน้าหงุดหงิดใส่
“กูจะกินช็อคโกแลต”
“ที่พี่ถืออยู่ก็มี”
“มันไม่เท่ากัน”
“ตรงไหน”
ยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ อีกฝ่ายก็ถอยเท้ากลับไปก้าวหนึ่ง เพราะไม่เคยเห็นทำแบบนี้ เลยตกใจพร้อมๆกัน
“พี่ถอยทำไม”
“….”
พอก้าวเข้าไปหา คราวนี้ก็ถอยเท้าชัดเจน หมุนตัวแล้วเดินหนีไป โยนเครปที่ยังไม่ถูกแตะลงถังขยะ ผมเผลอร้องเสียงดังตอนเห็นของกินดีๆลงไปนอนในถัง เด็กผู้ชายคนนั้นก็คงคิดเหมือนผม ถึงได้รีบวิ่งมาดูที่ขอบถัง
“พี่ พี่หมอก พี่เป็นไรอ่ะ?”
รีบดึงแขนไว้ ก็ถูกสะบัดออก
ไม่ยอมหันหน้ามามอง แต่ก็ไม่ได้เดินหนีไปไหน
ยื่นมือออกไปอีกครั้ง พอจะแตะถูกแขนพี่หมอก ก็หยุดมือตัวเองไว้ ไม่อยากถูกปฏิเสธแบบนั้นอีก รู้สึกแปลกๆ กับการถูกปฏิเสธจากคนๆนี้
ถอยมือออกห่างเอง คิดว่าพี่หมอกคงจะหงุดหงิด ไม่อยากให้หงุดหงิดเท่าไหร่ เพราะยังไง ก็เป็นคนที่ทำให้สถานการณ์ตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี
“?”
ถูกคว้าข้อมือไว้ แล้วดึงเข้าหาตัว แขนถูกกระตุกเข้าไปแบบนั้น เลยต้องเดินเท้าเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง พอระยะทางลดลง จึงก้มหน้ามองเท้าแทน รองเท้าหนังสีน้ำตาล แฟชั่น ถึงจะพูดแบบนั้น แต่รองเท้าแบบนี้กับเลขห้าหลักก็ยังรู้สึกว่าแพงเกินไป
“…แปลก”
“….”
“กูรู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“..ตอบไม่ได้”
ข้อมือถูกจับแน่นขึ้นอีกหน่อย
ในสถานการณ์ที่มีความอึดอัดอยู่เบาบาง ทำให้ไม่กล้าพูดอะไรออกไป เสียงพี่หมอกดูสับสน คงจะตอบไม่ได้จริงๆ
แปลก
ทั้งๆที่พี่หมอกเองก็ไม่ใช่คนแบบนี้ ไม่ใช่คนที่จะลังเลกับความคิดของตัวเอง
“ที่จับข้อมือมึงตอนนี้อยู่”
“….”
“หรือเรื่องที่มึงอยู่กับกูก็เหมือนกัน…มันแปลก”
“ที่ว่าแปลก..นี่เป็นแบบไหนหรอ?”
“กูไม่รู้”
“ลองพูดมาดูสิ เพื่อผมจะรู้”
“มึงจะไปรู้ได้ยังไง”
“…ถ้าผมเป็นแบบพี่ ผมก็อาจจะรู้ก็ได้”
ขมวดคิ้วอีกแล้ว
“กูหงุดหงิด แต่หาเหตุผลไม่ได้”
ดึงแขนออกจากมือนั้นช้าๆ พี่หมอกก็ยอมปล่อย ใช้นิ้วโป้งสองข้าง กดลงบนคิ้วที่มุ่นเข้าหากัน
“บางที กูรู้สึกเหมือนกูอารมณ์ดี แต่มันก็ไม่ใช่ เหมือนกูอยู่เฉย แต่ก็วิ่งตามอะไรอยู่”
แยกออกช้าๆ ดูแปลก เอาอีกแล้ว แปลกอีกแล้ว แต่พอเห็นหน้าที่ยังดูหงุดหงิด แต่คิ้วกลับห่างกันแบบนี้ ก็อยากจะหัวเราะ อดกลั้นยิ้มไม่ได้
บรรยากาศรอบตัวพี่หมอกดีขึ้นฉับพลัน อารมณ์พี่หมอก คงเป็นเรื่องที่แม้แต่กรมอุตุก็คงต้องขอบาย ผมเองอยู่ด้วยบ่อยๆ ยังเดาใจไม่ได้สักที
“คำตอบคืออะไร?”
“ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่เป็นเรื่องที่แปลกดีเนอะ เพราะผมก็เป็นแบบนั้น พี่ว่าแปลกไหม?”
“แปลก”
“เออ ผมก็ว่างั้น ช่างมันเหอะพี่ คิดมากไป ก็คงหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน เดี๋ยวนานๆเข้า ก็คงจะชิน แล้วหายแปลกไปเองล่ะมั้ง”
พี่หมอกไม่ได้ตอบอะไร หรือแสดงออกให้รู้ว่าเห็นด้วย แต่ก็คิดว่าคงจะฟังอยู่
“…อีกนานไหม?”
“หือ?”
“อีกนานไหมกว่าจะชิน”
“ผมไม่รู้ คงมีแต่เวลาที่ตอบได้ แต่น่าเสียดาย เวลาดันไม่มีปากซะงั้น”
และสุดท้ายก็คงจะกลายเป็นคำตอบที่ไม่มีใครล่วงรู้
มีแต่ต้องรอให้ถึงจุดที่ทั้งเวลา และตัวเราพร้อม คำตอบที่ถูกซ่อนไว้ บางทีอาจจะถูกซ่อนไว้แค่ด้วยกระดาษแผ่นบางๆ ประสบการณ์ที่ยังน้อยเกินไป ทำให้มันกลายเป็นกำแพง จนเรามองว่ามันเป็นเรื่องยาก
เห? ฟังดูแปลกๆ
แต่ก็เอาเหอะ ผมก็แปลก พี่หมอกก็แปลก จะอยู่กันแบบแปลกๆก็คงไม่เป็นไรล่ะเนอะ
……………………………
………………….
[Weird : complete]
[5.5.55]
รับน้องสะบักสะบอม
เหลืออีกสองวัน
เขียนคั่นเวลาก่อน กลัวพี่ๆน้องๆจะรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง
ทั้งๆที่วันนี้สมควรจะ ฮ่า ฮ่า ฮ่าฮ่า แท้ๆ TT
พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีกแล้ว TT แคะขี้หูไปเตรียมฟังรุ่นพี่ว้ากแบบเสียงSurroundอีกวัน ว้ากกกกกก
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3467031 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก