หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[souphaphet]

  อยากมีแฟนน่ารักเหมือนพี่หมอกอ่ะ รักตายเลย

[DreamingLoyely]

ยังรออ่านนะค่า คิดถึงพี่หมอก น้องตี๋มากๆๆๆๆ 

[Snufflehp]

เข้ามานั่งรอพี่หมอกค่ะ  คุณคนแต่งเปิดเทอมแล้วใช่มั้ยคะ ยังไงก็สู้ๆ นะคะ ไว้ว่างๆ มาอัพ ก็ได้ รอได้เสมอค่ะ 

[miracle22936]

รอหมอกลงอยู่นะครับ ตอนนี้เริ่มหนาวแล้ววววววววว!!! 

[wasawath]

รอๆๆๆๆๆๆ

[NewYearzz]

ตามอ่านทันจนถึงตอนล่าสุดแล้วนะครับ ขอฝากตัวเป็นแฟนนิยายด้วยคน

เนื่องจากเวลามีจำกัดจึงขอเม้นสั้นๆเอาส่วนที่คิดว่าติดๆนิดหน่อย

สำหรับภาคที่แล้วผมว่าทุกอย่างมันสมเหตสมผลไปหมด ถึงแม้จะตัดจบไดน่ากลัวมาก

แต่ภาคนี้จนถึงตอนล่าสุดผมไม่เข้าใจตี๋เลยจริงๆ ทั้งที่เรื่องราวต่างๆก็เล่าผ่านตี๋

แต่ทำไมกับพี่หมอกที่พูดน้อยแต่ก็สื่อทุกอย่างออกมาได้ชัด น่าแปลกที่ถึงคนอ่านแต่ไม่ถึงตี๋

อยากมุดเข้าไปทำให้พี่หมอกหลงรักแล้วแย่งมาจริงๆตี๋จะได้ตาสว่างสักที

ไม่ได้อยากทำร้ายครอบครัวใครนะ แต่แบบพี่หมอกน่ารักเกินจะทานทน

ยิ่งเห็นตี๋ทำแบบนี้แล้วยิ่งสงสารพี่หมอก เหมือนรับศึกหลายทางมากๆ อยากไปช่วยแบ่งเบาจัง

ไหนใครว่าจะเม้นสั้นๆ


รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ

[souphaphet]

ผมอ่านเรื่องนี้สองรอบแล้ว
ชอบมากเลยอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
ปล.ผมคนลาวครับ

[anukul]

มารอพี่หมอก&ตีครับ

[benz-sirilada]

ขอรอด้วยคน

[Maymeme]

พี่หมอกเขิน เห็นแล้วจะเขินตาม 
ทำไมน้องตี๋คิดอยากจะบอกรักก็บอกแบบนี้ล่ะคร้าาาา อิอิ
เขินอะ

[isaiparn]

ขอบอกว่าถึงกับไม่เป้นอันทำอะไร 4 วันของฉัน นั่งจมอยู่กับ 302 หน้าในนี้
55555555555555555555555555
อยากเม้นแทรกแต่ละตอนก็ต้องอดเอาไว้ เดี้ยวคน งง หมดอะไรยัยนี้



ขอบคุณไรทเตอร์รู้ตัวใช่ไหมว่าเก่งไปแล้วนะเบบี้


หมอกเอ๋ยยยยยยย ความมึนความซึนแกนี้มัน /meเอากระสอบแล้วแบกผู้ชายหนี
ส่วนตี๋ หนูทำไมน่าฟัดงี้อะลูก เมื่อกี้อ่านกำลังอ๊าาซึ้งแล้วมาอะไร๊ { เสียงสูง } ประตูหนีบมือออออออ


ฮืออออออออออออออออออออออ ชอบอิตี๋โก๊ะชอบไรเตอร์แต่งมากกกกก !!!!
ขอบคุณนะคะ ไรทเตอร์สู้นะ !

[ชานมเย็น]

หายไปไหนอะ

คิดถึงพี่หมอกน้องตี๋แล้วนะ ไปแจ้งความนักเขียนหายดีกว่า 

[snack]

เพิ่งอ่านไปได้ไม่กี่ตอนชอบมากค่ะน้องตี๋กับพี่หมอกน่ารัก

[baka_bunny]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ฉันไม่รู้จะอยู่ในอารมณ์ไหนดีกะ น้องตี๋และอิตาพี่หมอก 

[ปลาน้อย]

อ๊ากกกกก !!! น่ารักกกกกก !!!

ตี๋บอกรักพี่หมอกแล้วววววว !!!

พี่หมอกเขินหน้าแดงด้วยอ่ะ !!!! น่ารักเกินไปแล้ววว

ขอตีหัวสลบแล้วลากเข้าห้องได้มั้ยค้าาาาาาาาา >////<

รอตอนต่อไปอยู่น้าา อย่ามาม่าให้เราต้องเศร้าใจเลยนะ

อยากอ่านอะไรที่มันเป็นสีชมพูๆอ่าาาา ><

[keelover]

อ่านภาค B.N แล้วอึดอัดจิงได้อารมณ์มาก 

[cn9095]

B.N.21



เป็นอีกเดือนที่วุ่นวาย วุ่นวายมาก ทั้งๆที่ผมก็ไม่มีงานทำ และเรื่องที่ว่าก็ไม่ใช่พี่หมอก สงสัยไหมละครับ? ว่ามันเรื่องของใคร? เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง

นั่นไง พูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็ดังอีกแล้ว

“ไอ้ตี๋ ไอ้ตี๋ กูทำไงดีวะ”

ปลายสายเสียงสั่น แต่ไม่ได้ชวนให้คิดว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย สั่นด้วยความประหม่า ที่ผมยังหาวิธีแก้ให้เขาไม่ได้

“ใจเย็นๆพี่ ผมกำลังจะไปแล้วเนี่ย”

ได้ยินเสียงถอนหายใจ ผมแอบทำตามเบาๆ

“จะมากับใครวะ?”

“ที่ไปกับผมก็มีไอ้เคิ่ล ไอ้โจ๋ ไอ้กล้วย ส่วนไอ้ปิ๊ก ไอ้กล้วย ไอ้กึ่มจะตามไปทีหลัง”

“รีบๆมาเลย กูจะตายห่าอยู่แล้ว”

พี่โก้ พี่ช่วยรวบรวมสติที่แตกกระจุยของพี่ด้วยเถอะครับ พี่เล่นเคาะหัวผมจนจะประสาทไปด้วยคนแล้ว

“พี่เลิกโทรหาผมสักทีเถ้อ”

“ทำไม มึงไม่รักกูหรอวะ?”

“ถ้าตอบว่ารัก เจ้าสาวจะงอนเอาน่ะ พี่โทรหาผมวันนี้แปดสายแล้ว ผมบอกแล้วว่าใจเย็น ผมนึกภาพพี่วันเมียพี่คลอดลูกไม่ออกเลย”

“เออว่ะ…เฮ้ย แล้วถ้ากวางท้องขึ้นมาจะทำยังไงดีวะ? กูไม่เคยคิดมาก่อนเลย”

“ท้องก็ไปคลอดสิครับ พี่จะยัดลูกพี่กลับไปหรือไง ผมวางสายก่อนนะ ไอ้เคิ่ลมารับแล้ว”

นั่นแหละ ชีวิตที่ผ่านมาเดือนนึงของผมทั้งหมด อย่างกับไม่รู้จะโทรหาใคร ไม่ใช่ว่าไม่มีใครไม่รับสายพี่โก้หรือพี่โก้มีเพื่อนน้อยหรอกนะครับ แต่พี่แกเล่นโทรหาทุกคน ทุกวัน “ทำไงดีวะ วันนี้จะพากวางไปเดทครั้งสุดท้าย ที่ไหนดีวะ เตรียมอะไรดี มึงคิดว่าทำแบบไหนกวางจะประทับใจวะ?” ขนาดวันเดทที่ว่านั่น ยังแอบหนีไปโทรศัพท์ขอคำปรึกษาในห้องน้ำ เข้าใจเลยเหตุผลที่ได้ยินข่าวมาว่าพี่หมอกไปดูงานที่เยอรมัน ไม่รู้จะมางานด้วยหรือเปล่า พี่ฉลาดเป็นบ้า ไอ้ผมที่ตกงานเตะฝุ่นอยู่บ้าน เลยตกไปเหยื่อรายแรกๆในลิสต์อย่างหนีไม่ได้

งานหมั้นจัดไปก่อนแล้วที่กรุงเทพ เพื่อให้ญาติผู้ใหญ่สูงวัยทั้งหลายไปต้องลำบากเดินทางมา ส่วนที่ต้องมาจัดงานแต่งที่ริมทะเลแบบนี้ เห็นว่าเป็นไอเดียของเจ้าสาว ที่เจ้าบ่าวต้องปิดปากเงียบ ไม่ยอมฟังเสียงกระเป๋าเงินกับบัญชีธนาคาร เชื่อเถอะครับว่าไอ้พี่โก้มันไม่ได้จนหรอก แต่ก็ไม่ได้รวยถึงขั้นว่าจะไม่บ่นเรื่องค่าใช้จ่ายเลย

เก็บมือถือ แบกกระเป๋าเดินทางออกไปหน้าบ้าน รถไอ้เคิ่ลเป็นรถแจ๊สคันเล็กๆ ตอนแรกผมคิดว่าผู้ชายโตเต็มวัยสี่คนพร้อมสัมภาระจะยัดกันไปไม่พอ แต่เอาจริงๆก็ไม่ได้นั่งแคบอะไรเลย

“ของมีแค่นี้หรอ?”

“เออ กูไม่ได้ย้ายบ้าน ไม่ขนเยอะ”

ไอ้เคิ่ลอุตส่าห์ลงจากรถมาช่วยยัดของเข้าท้าย ตอนนี้เลยทำหน้าเซ็งไปตามระเบียบ

“ไอ้ตี๋”

“ห้ะ?”

“เรื่องงาน…”

“ตอนนี้กูก็กำลังพยายามในแบบของกูอยู่ ไม่เป็นไรหรอกว่ะ”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจสิวะ ขอบใจมากไอ้เคิ่ล กูรู้มึงเป็นห่วง แต่ปากหนักเกินกว่าจะบอกกูตรงๆ”

ถ้าเป็นไอ้กล้วยคงมีสวนกลับ หรือเป็นไอ้โจ๋อาจทำหน้าเลี่ยนๆ แต่พอเป็นไอ้เคิ่ล กลับนิ่งจนผมไม่แน่ใจว่ามันคิดยังไงกับคำพูดผม ขึ้นประจำตำแหน่งคนขับเสียดื้อๆ

ไอ้พี่โก้ แค่ชื่อนี้ก็การันตีความไม่ธรรมดา เล่นไปจัดงานแต่งถึงเกาะสมุย ต้องนั่งเครื่องบินกันไปลงที่สุราษก่อน แล้วต่อรถต่อเรือไปอีกที เหนื่อยหน่อย แต่ก็อยากไป พี่แกทุ่มเต็มที่ ออกค่าห้องให้กับแขกทุกคน ระหว่างการเดินทาง อย่าหวังว่าจะเงียบ เหมือนแม่บ้านสิ้นหวังจับกลุ่มชิทแชท

ไอ้กล้วยมีข่าวมาเล่าให้ฟังเต็มไปหมด เม้าท์ทุกอย่างยกเว้นเรื่องมัน เห็นคบๆเลิกๆมาหลายคนแล้ว ไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตซักที พอถาม ก็บอกแบบรำคาญว่า “เดี๋ยวกูก็หาใหม่ได้น่า” เออๆ เอาเถอะ เดี๋ยวจะรอดู

ออกจากบ้านตั้งแต่เช้า กว่าจะถึงก็เย็น เดินทางเกือบเจ็ดชั่วโมง เล่นเอาพวกผมบิดเอวเสียงดังกร็อบคล้ายกลุ่มอากงหลังรำไทเก็ก

นั่งเรียงกันบนม้านั่งที่สนามบิน รอรถตู้ของโรงแรมมารับ เพราะคุยกันมาตลอดทาง เลยคอแห้ง ซื้อน้ำขวดมาแบ่งกันกิน ไอ้กล้วยยึกยัก ไม่ยอมส่งขวดน้ำมาให้ซักที พอจะยื่นมือไปคว้า มันก็ถอยมือหนี

มองหน้า มันมองตอบ เห็นไอ้โจ๋สะกิดไอ้กล้วยยิกๆ ทำให้มันพูดออกมา

“ไอ้ตี๋…กูขอถามอะไรตรงๆหน่อยดิ ถือว่าไงก็เป็นเพื่อนกันหมด กูถามตรงนี้เลยแล้วกัน กูขี้เกียจไปเล่าต่อ”

ถึงจะยังงง แต่ก็พยักหน้าตอบไป

“มีเรื่องอะไรกับพี่หมอกหรือเปล่าวะ?”

“…..”

“ว่าไง”

“ไม่มีไรว่ะ เดี๋ยวก็เคลียร์”

“ไอ้คำว่าเคลียร์ของมึงนี่แบบไหน ถ้าเคลียร์แบบตอนที่มึงทะเลาะกับเฮียมึง กูว่านั่นไม่เรียกว่าเคลียร์หรอก เล่นจนปากแตก บ้านเกือบระเบิด” ก็นั่นไอ้เฮียมันเริ่มก่อนนิหว่า “ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น มึงตอนดีก็ดีนะ แต่ตอนโมโห กูล่ะไม่อยากเจอ อย่างกับมีคนเผาบ้านมึง”

“…เชื่อกูเหอะ ว่าไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ไอ้ข่าวนี้เนี่ย มึงไปได้ยินมาจากใคร?”

“พรายกระซิบ”

ถ้าไอ้กล้วยแย่งตอบคำนี้ แปลว่าถามต่อคงไม่ได้ประโยชน์อะไร แหล่งข่าวลับระดับที่ผมไม่รู้ แม่นเสียจนน่ากลัว

นั่งเงียบๆสักพัก ไอ้เคิ่ลก็สะกิด รถตู้มารับพวกเรา พาไปส่งรีสอรท์ปลายทาง แค่ทางเข้าก็ทำให้พวกผมเข้าใจถึงราคาที่พี่โก้ชอบบ่นบ่อยๆ หรูจริงไม่อิงค่าโฆษณา ไม่ต้องออกไปดูหาดข้างนอกเลย แค่เห็นตัวรีสอร์ทก็อยากจะอยู่ในนี้ทั้งวัน

ตามประสาถาปัตย์ เห็นแบบนี้พวกผมก็ตาวาว อดถ่ายรูปไม่ได้ ลืมไปเลยว่ามาทำอะไร ไปยืนเก็กหล่อเป็นบอยแบนด์ ไอ้เคิ่ลเต็มใจเป็นตากล้องให้ ที่ขำสุดคงเป็นตอนที่ไอ้โจ๋เท้าแขนไว้กับกระจก แต่ดันหงายหลังเพราะเป็นประตูผลักได้ ถ่ายติดไว้พอดี รูปนี้ต้องเอาไปขยายต่อ ฮะฮ่า

ไอ้เคิ่ลเป็นคนรับกุญแจห้องมาให้ ผมนอนกับไอ้กล้วย ห้องนอนกว้างขวาง เชื่อมต่อกันได้ระหว่างห้องผมกับห้องเคิ่ล เห็นแววว่าคืนนี้มีบ่อนชัวร์ ตั้งแต่เด็กยันโต ไม่มีค่ายไหนที่เราลืมพกไพ่ไปหรอกครับ ของสำคัญ อย่างอื่นมันยืมกันได้ แต่สำหรับไพ่ หายาก

เข้าห้อง แยกย้ายกันแต่งตัว ไอ้กล้วยตัดผมใหม่ สั้นจนไม่ต้องเซ็ท แค่หวีให้ดูดีหน่อยก็พร้อม ส่วนไอ้เคิ่ลคงเป็นสไตล์ของมันที่ไม่ต้องทั้งหวีทั้งเซ็ท ไอดอลมันคงทำทรงแอฟโฟร่ แต่ผมมันยังไม่ยาวพอ

ไอ้โจ๋แย่งห้องน้ำไปแล้ว เลยต้องออกมาเซ็ทข้างนอก ไอ้กล้วยนอนดูบอลอยู่ข้างหลัง นัดนี้มันดูไปแล้ว แต่ก็ยังบ่นไม่หยุด ไอ้เคิ่ลนั่งอ่านหนังสืออยู่อีกห้อง

“ไอ้ตี๋ มึงเซ็ทผมอะไรของมึงวะ?”

“ห้ะ?”

“หัวมึงเนี่ย ทรงไรของมึง อย่างกับโงกุน”

“โงกุนที่ไหน มึงดูผิดแล้ว ดูยังไงกูก็ดงบังชินกิชัดๆ มึงมาดูใกล้ๆได้ กูไม่หวง”

“มึงเซ็ททรงนี้ออกไป กูไม่เดินกับมึงนะว้อย”

“ไอ้กล้วย มึงก็ไม่เคยเดินกับกูอยู่แล้ว มีงานแบบนี้ทีไร มึงก็ชิ่งไปหม้อสาวทุกที”

ประตูห้องน้ำเปิด ไอ้โจ๋เดินออกมา “กูเห็นด้วยกับไอ้กล้วยว่ะ ตี๋ มึงทำไรวะ ทรงหัวเกาลัดไรของมึงเนี่ย?”

“กูมั่น กูหล่อ”

“กูว่ามันไม่ไหวว่ะ”

“อย่าเอามือมาจับนะโว้ย!!” ยิ่งเอามือปัด มันก็ยิ่งขยันยื่นมือกันเข้ามาจะขยี้หัวผม หนีไปหาไอ้เคิ่ลอีกห้องหนึ่ง พอมันเห็นพวกผมเข้ามา ก็บอก “เสร็จแล้วก็ไปเถอะ เดี๋ยวสาย”

งานเริ่มตั้งทุ่มกว่า แต่ก็เริ่มหิว ถ้ามีของกินก่อนก็ไปกินก่อนท่าจะดี

เพราะบอกว่าเป็นงานที่มีแต่คนสนิทมา เลยแต่งสบายๆ แต่ไหงทุกคนแต่งดูดีกันแบบนี้? หักหลังผมหรอ? หลอกผมอยู่คนเดียวใช่ไหม? ทำไมถึงมีแค่ผมที่ใส่เชิ้ตกับกางเกงยีนส์ขาสามส่วน(ของไอ้เคิ่ล)มา? ทำไมสาวๆถึงใส่ชุดผ่าหน้าผ่าหลัง กระโปรงยาวพริ้วถึงตาตุ่มกันแบบนี้?

“อ้าว ไอ้เด็กเสริฟ ไปหลังงานเลยไป!”

“พี่โก้ พี่หลอกผมหรอวะ?”

มีแค่ไอ้กล้วยที่การแต่งตัวพอไปรอด นอกนั้นถือถาด ใส่เสื้อทับอีกตัว คงเข้าท่า แต่ที่ฮากว่า คือมีใส่สูทมาด้วย ยืนเอ๋ออยู่คนเดียวหลังบู้ทนู่น

“หลอกเชี่ยไร ไอ้ตี๋ ธีมงานสบายๆ แต่งแบบมึงก็ดีแล้ว กูแซวเล่นเฉยๆ ว่าแต่หัวมึงทรงอะไรวะเนี่ย ทุเรศโคตร” พี่โก้วันนี้แต่งตัวหล่อ เห็นแอบทาหน้าบางๆ หล่อวิ๊งกว่าปกติ รอบล่าสุดที่เห็น ตาโหล ตัวดำปี๋ เห็นบอกว่านอนไม่หลับ ตื่นเต้นอะไรของพี่แกไม่รู้ แต่หล่อขนาดไหน ปากจัญไรแบบนี้ก็ติดลบว่ะ “มาก็ดี มานี่เลยๆ”

คนในงานยังบางตา แต่ถ้าเทียบกว่าแขก ก็ถือว่าใกล้ครึ่งหนึ่งของงานแล้ว ที่เดินมาถึงตรงนี้เป็นทางเดินจากตัวรีสอร์ท ทางเดินไม้ที่มีช่องสลับกัน ท้องฟ้ากลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม ลมพัดแรง หัวไอ้โจ๋ผมไม่พัดเลย หัวแข็งปั๋ง ผิดกับไอ้เคิ่ลที่แทบมองไม่เห็นตา หมวกที่มันใส่ปลิวออกไปหลายรอบจนมันรำคาญ เลิกใส่

พวกเราถูกลากไปหาผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไม่เห็นหน้าหรอก เพราะเธอยืนหันหลัง แต่เห็นชุดก็เดาได้เลยว่าใคร เจ้าสาวชัวร์ แต่งสวยกว่าคนอื่นขนาดนี้ หันมาที เล่นเอาพวกผมใจเต้น ไม่แน่ใจว่าเป็นฤทธิ์เครื่องสำอางหรือเปล่า เพราะคราวที่แล้วที่เห็น ไม่ได้สวยขนาดนี้ เล่นเอาพวกผมพูดไม่ออก ลิ้นอุดตันไปพักใหญ่

“นี่กวาง ว่าที่เจ้าสาว ส่วนนี่ ไอ้ตี๋ ไอ้เคิ่ล ไอ้โจ๋ ไอ้กล้วย รุ่นน้องมอเดียวกัน”

เธอพูดทักทาย ไอ้กล้วยจ้องไม่วางตา จนพวกผมต้องสะกิดให้ทักทายพร้อมกัน “วันนี้ก็ตามสบายเลยนะคะ อาหารเป็นบุฟเฟต์ หวังว่าคงจะถูกใจ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารพวกเราหรอกครับ ยังไงก็ยินดีด้วยนะครับ”

“ได้ไอ้พี่โก้ไปเป็นสามี พี่กวางโชคดีมา---ก”

“ทำไมพี่ฟังแล้วรู้สึกมันแปลกๆ หรือพี่คิดไปเองคะเนี่ย?”

แปลกไม่แปลก ไอ้พี่โก้ก็ตบหลังขอบคุณไอ้กล้วยจนแทบปอดฉีกกันไปแล้ว เล่นเอาหลบไปไอหลังไอ้เคิ่ล “มันพูดเล่นน่ะ ใครๆก็อิจฉาไง ผมได้ภรรยาสวยขนาดนี้”

“ฮู้วววว”

พวกผมพูดออกมาพร้อมกัน อดขนลุกไม่ได้ ว่าไอ้พี่โก้ก็พูดอะไรแบบนี้เลี่ยนๆเป็น ไม่สิ เหนือไอ้เรื่องขนลุกนั่นคงต้องเป็นเรื่องตกใจก่อน แม้แต่คนอย่างไอ้พี่โก้ที่คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้แต่งงานยังขายออกไปแล้ว โลกนี้ชักอยู่ยาก

ยืนพูดคุยได้ไม่นาน ก็มีแขกกลุ่มอื่นมาอีก พวกผมเลยเดินลงไปตรงชายหาด ที่จัดงานแทน ตรงนี้ขอถอดรองเท้า ทรายไม่มีเปลือกหอยให้ตำเท้าเจ็บใจ เหยียบลงไปก็เป็นทรายเย็นๆ ขุดเท้าลงไปในทราย แช่ไว้  ดูคล้ายกับรูปปั้นโง่ๆสามตัวยืนเรียงกัน ไอ้เคิ่ลไม่สนใจ เดินไปถ่ายรูปดอกไม้ในงานแทน

“ถ้าไม่มีคน กูอยากยืนเย้ เขียนเป็นชื่อตัวเองว่ะ”

ไอ้กล้วยพูดขึ้นมาลอย ผมไอ้โจ๋หันไปมองพร้อมกัน ก่อนจะพบว่า ทำเป็นไม่ได้ยินดีที่สุด

ความจริงก็สมควรเข้าไปช่วยงานอยู่หรอก แต่ก็เห็นครอบครัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนตามติดไม่ห่างขนาดนั้น ต่อให้ไม่มีผม ก็สบาย

ตรงที่จัดงาน เว้นที่ระหว่างซุ้มที่คิดว่าคงใช้ควบเป็นเวทีด้วยกับโต๊ะอาหารไว้พอสมควร เป็นคอกเทลแต่ก็ยังใจดีมีโต๊ะให้นั่ง คงเป็นเพราะไอ้ขวดแบล็คที่ซ่อนไว้ในลังน้ำแข็งนั่น ถ้าไม่มีเก้าอี้ให้นั่ง อาจเห็นคนคลานลงทะเล ไอ้พี่โก้รอบคอบเป็นพิเศษกับเรื่องแบบนี้ เพราะตัวพี่โก้ตอนเมา ก็เรื้อนไม่แพ้ใคร

“เฮ้ยๆ อาหารมาแล้วว่ะ”

รีบหิ้วรองเท้าขึ้นจากทราย วิ่งตามไอ้กล้วยที่แทบพุ่งไป ตั้งแต่ยืนอยู่ตรงนั้นก็เห็นคนรู้จักหลายคน ได้ไม่ทักจริงๆก็ตอนเดินเข้าไปในงาน หลายคนหิวแบบผม ถึงได้ยืนคุยกันเหนือโต๊ะค็อกเทลแบบนี้ เจอหลายคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก ไอ้พี่ปิง หลังจากเรียนจบ ก็โดนพ่อแม่เข็นไปลดหุ่น ตอนนี้ ยังเหลือเค้าจ้ำม่ำ แต่ก็ไม่ได้อ้วนจนโดนแซวว่าเป็นหมีแบบเมื่อก่อนอีก พี่เพรช พี่บอล ส่งมาแต่ของขวัญ พี่บอลบอกกลับมาได้อีกที คงเป็นช่วงกลางปีหน้า สิงคโปร์อยู่ไม่ไกล แต่ก็ไม่ได้มีเวลามากพอที่จะกลับมาได้ ดูท่า งานคงไปได้สวย





.

[cn9095]

ไอ้พี่ฟินไม่ได้มา

ติดต่อไม่ได้อีกแล้ว กลายเป็นเรื่องไม่น่าแปลกใจ ถ้าวันไหนพี่ฟินโทรหาใคร ทุกคนจะติดต่อหากันทันที คุยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แม้แต่ผมหรือเฮียก็ยังติดต่อยาก รู้แค่ว่ายังอยู่เมืองไทย มีชีวิตอยู่ แค่นี้ก็เป็นข่าวสารที่มากพอสำหรับพวกเรา

พี่ต้นก็หนีบสาวมาด้วย ดูท่า สมมติได้แต่งกันจริง ชีวิตคงลำบาก “ต้น ทำไมเมื่อกี้ไม่รับสาย” “ก็ฉี่อยู่” “แล้วฉี่เสร็จทำไมไม่โทรกลับ” “ล้างมือไง” “แล้วล้างมือเสร็จ-“ “อาหารมาแล้ว รีบๆไปกินเถอะ” “นี่หมายความว่ายังไงห้ะ?..” บลา บลา บลา แต่ดูท่าแล้ว คงไม่น่าจะรอด ถึงจะน่ารักขนาดไหนก็เถอะ

งานเริ่ม พิธีกรเป็นวิศวะคอมรุ่นเดียวกับพี่โก้ แต่ไม่รู้ชื่ออะไร พูดในสไตล์โคตรเป็นกันเอง คำหยาบหลุดออกมาบ้าง แต่เพราะเหลือแค่เพื่อนๆ กับครอบครัวพี่โก้พี่กวางเท่านั้น เลยไม่ต้องพิธีการมาก พี่โก้ก็ออกมาเล่าเรื่องว่าเจอพี่กวางได้ยังไง เจ้าสาวเขินจนแทบตกเก้าอี้อยู่แล้ว ก็ยังขยันหยอดนิดหยอดหน่อย เห็นแล้วรู้สึกเลี่ยนอย่างบอกไม่ถูก

เชิงเทียนทำให้บรรยากาศดูอ่อนโยน ช่วยล้างตาหลังจากเห็นหน้าพี่โก้เขินได้บ้าง ไอ้กล้วยหายไปแล้ว ไอ้เคิ่ลนั่งกินเงียบๆ ฟังพิธีกรเป็นอย่างดี ไอ้โจ๋ก็ออกมาช่วยกันตักค็อกเทล ไหนๆก็เป็นบุฟเฟต์แล้ว ต้องช่วยให้คุ้ม สาวๆเขาไม่ค่อยตักกันหรอก พวกเบคอน พวกแฮมตรงนี้ บ่นว่ากลัวอ้วน แต่ก็ไม่ยืนจ่อกันตรงมุมเค้ก ตรรกะล้ำลึกเกินบรรยาย

ในงานน่าจะมีสักร้อยคนเห็นจะได้ มากพอที่จะทำให้กระเป๋าฉีกด้วยค่าห้อง

“ไอ้เรื่องพี่โก้พี่กวางเจอกันที่ไหน กูจำจนกูแทบจะหลอน เข้าใจว่าเป็นเรื่องของกูกับสาวในฝันแล้วด้วยซ้ำ”

“เอาน่าๆ กำลังอินเลิฟ ฟังๆไปเถอะ”

“มึงคิดดูสิ นี่แค่แต่งงาน ถ้าลูกคนแรกคลอดเมื่อไหร่ พวกเราไม่หูเปื่อยเท้าเปื่อยตายกันพอดีหรอวะ?”

เออ ก็จริง

แต่ถึงตอนนั้น อาจจะไม่พูดมากแบบนี้แล้วก็ได้ ไอ้พี่โก้หน้าแดงตอนเจ้าสาวยิ้มให้ ทำตัวยังกับเด็กประถม จูงมือยังอิดออด ทั้งๆที่เข้าหอคืนนี้แล้วแท้ๆ

“กูเห็นแก็งค์พี่แกเกือบครบและ หายไปคนนึง คนนั้นไปไหนวะ?”

“เห็นว่าไปเยอรมัน ไม่รู้กลับเมื่อไหร่ว่ะ”

“มึงติดต่อกับพี่เขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เนี่ย?”

“…อืม..เดือนที่แล้วมั้ง ไม่รู้ว่ะ กูยังโมโหหลายๆเรื่องอยู่ คุยเดี๋ยวก็ชวนทะเลาะ เลยเว้นช่วงสักพักดีกว่า”

“แล้วไอ้ข่าวนี่ได้ยินมาจากใครวะ?”

“พี่แพน เลขาพี่หมอกโทรมาบอก ทำไมถึงโทรมา กูก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“ไม่ใช่ว่าพี่หมอกใช้โทรมา เพื่อให้มึงตามเขาไปเยอรมันหรอวะ?”

“…..มึงติดหนังเกาหลีมากไปแล้ว ไอ้โจ๋”

ในชีวิตจริง จะมีเรื่องอะไรแบบนั้นด้วยหรอ?

ถึงจะอยากไปด้วย แต่ผมก็มีงานของผม พี่หมอกก็มีงานของพี่หมอก ถึงผมกับพี่หมอกจะไม่ทะเลาะกันก็ตาม แต่ไปด้วยก็คงเป็นภาระเสียเปล่าๆ เห็นว่าต้องไปดูงาน สมควรจะได้อยู่เงียบๆ ทบทวนเรื่องงานมากกว่าต้องมายุ่งเรื่องผม

“เดี๋ยวกูไปตักเพิ่ม มึงเอาอะไรหรือเปล่า?”

“เอาแซลมอนว่ะ อร่อยโคตร”

แล้วไอ้โจ๋ก็นั่งลูบพุงอยู่ที่เดิม มีผมที่ลุกออกมา ลากเท้าไปตามทราย โต๊ะที่ตั้งอาหารปูด้วยผ้าสีขาว ลมพัดตลอด เลยดูพริ้วเหมือนโต๊ะลอยอยู่ ที่น่ารำคาญใจคงมีแค่เรื่องยุงนิดหน่อย กรุ๊ปโอยุงชอบตอม เดินไปก็เกาแขนไป ไหนแซลมอนไอ้โจ๋วะ?

“เฮ้ย? ไอ้ฝัน?”

“อ้าว ไอ้ตี๋ มึงก็มาหรอวะ?”

“เออดิ นี่มึงหายไปไหนมาวะเนี่ย?”

ไม่คิดว่าจะได้เจอก็เจอ เดินเข้าไปคุย ได้ยินเสียงพิธีกรจากข้างหลัง เหมือนว่าพี่โก้จะร้องเพลงให้พี่กวางอะไรทำนองนี้ แต่ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เดินเข้าไปคุยกับไอ้ฝันแทน มันเป็นผู้ชายตัวเล็ก แต่ไม่มีใครล้อเพราะมันเกลียดคำนี้เข้าไส้ ยกเว้นอยากกินหมัดหนักๆของมัน ไอ้นี่เล่นกล้ามอยู่ด้วย ถึงตอนนี้มันจะสูงขึ้นนิดหน่อย ก็ได้แค่ตัวใกล้ๆกับผมเท่านั้น

“ก็ทำงานอยู่แถวนี้แหละ กูไม่ได้อยู่กรุงเทพ กลับมาทำงานแถวบ้าน”

“โหย ไม่ได้เจอกันนานโคตรเลยวะ”

“แล้วมึงล่ะไอ้ตี๋ สบายดีหรือเปล่า”

“ดีดิ ดีโคตรๆเลย กินอิ่มนอนหลับย่อยง่ายถ่ายคล่อง มึงก็คงจะเหมือนกันใช่ไหม ไอ้ฝัน”

“ก็ไม่ดีเท่าไหร่ว่ะ”

“อ้าว ทำไมวะ?”

ได้ยินเสียงดนตรีจากข้างหลังดังขึ้น เพราะลำโพงอยู่ใกล้ๆ เลยย้ายที่คุย มีแค่เสียงกีตาร์ ดูท่าจะเป็นอินโทร ทั้งเพลงมีแต่กีตาร์กับเสียงคนร้อง ท่าจะไม่ค่อยเวิรค์ พี่โก้ถือไมค์ในคาราโอเกะทีไร ต้องมีคนกลับทุกที ถ้าเป็นผม จะเลือกเอาฆ้องวงใหญ่ ระนาด ขิม ฉาบมาเล่น เพื่อจะกลบเสียงไอ้พี่โก้ได้บ้าง

“ย้ายงานมาสองสามทีแล้ว กูปรับตัวไม่ค่อยเก่งว่ะ”

“อะไรนะ? กูไม่ได้ยิน”

“กูบอกว่ากูย้ายงานมาสองสามที่แล้ว” ไอ้ตรงนี้ ลำโพงเสียงก็ยังดังตามมา เลยต้องเข้าไปใกล้มันมากหน่อย ไอ้ฝันเลยยื่นหน้ามาใกล้ๆหู คุยบ้าง “ปรับตัวไม่ค่อยได้วะ”

“เออ กูก็เหมือนกัน” ไอ้ฝันหันหน้าตรง ผมยื่นเข้าไปใกล้แทน เสียงดังจนต้องอุดหูข้างหนึ่ง เสียงไอ้พี่โก้เพี้ยนหลงคีย์จนนึกหน้าเจ้าสาวไม่ออก แถมกีตาร์ยังเล่นๆหยุดๆสลับกัน จนเห็นหลายๆคนเริ่มซุบซิบ เกิดอะไรกับมือกีตาร์ ไม่ใช่แอมป์เสียแน่นอนเพราะกีตาร์คลาสสิค อยากจะหันไปดู แต่เพราะคุยกับไอ้ฝันอยู่ “กูก็ตกงานเหมือนกัน”

“เฮ้ย จริงดิ แล้วมึงทำไงเนี่ย? ตี๋ ไอ้ตี๋”

หันหน้าไปมองเจ้าสาว มองเลยมาหน่อย เลยได้เห็นไอ้มือกีตาร์ที่ว่าด้วย

มือกีตาร์มองตอบผม วางกีตาร์ลงกับพื้น พูดอะไรสักอย่าง ที่อ่านปากจับได้แค่ว่า “กูไม่เล่นแล้ว” ไอ้พี่โก้ตะโกนลืมตัวใส่ไมค์ “เฮ้ย ไอ้หมอก? ทำไมวะ? มึงจะไปไหน”

“มึงร้องห่วย กูไม่อยากเล่น”

“เฮ้ย เดี๋ยว เดี๋ยวดิวะ!”

ตะโกนเรียกไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะพี่แกเล่นเดินออกมาจากเวทีซะแล้ว

ทุกสายตาจับจ้องไอ้พี่หมอกคนดัง ที่เดินหน้าบึ้ง ไม่สิ ก็หน้าปกตินั่นแหละ เดินไปหาที่นั่ง ซึ่งก็เป็นที่นั่งข้างไอ้พี่ปิงที่ไม่คิดสงสัยถามอะไร ทำตัวเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้เห็นหน้าเหวอๆของพี่โก้ที่ยังอยู่กลางไฟสปอร์ตไลท์สักนิด ไอ้เคิ่ลเลยลุกไป ช่วยเล่นกีตาร์ให้ใหม่ มีผิดบ้าง แต่ก็ดีกว่าทิ้งไว้แบบนี้

รู้เลย แม้ไฟจะไม่ชัดเพราะมีแค่เชิงเทียน แต่ก็เห็นว่ากำลังมองมาทางนี้อยู่

“นั่นเขาทำอะไรวะเนี่ย? เห็นหน้าพี่โก้ไหมเนี่ย เหวอสัสๆ”

 ไม่ได้หันไปตอบไอ้ฝัน ตอนนี้หลบสายตาที่ว่านั่น เดินหนีไปที่โต๊ะค็อกเทลอื่น

“ไปไหนวะตี๋?”

“กู กูหาแซลมอนไม่เจอว่ะ”

“แซลมอน? อยู่โต๊ะนู้นไง”

โต๊ะหลังโต๊ะพี่หมอก

ฝันไปเถอะว่าตูจะเดินไป ไม่ต้องกินมันแล้วไอ้โจ๋

เลยต้องหลบมาอยู่มุมที่ไกลสุดอย่างมุมเค้กแบบที่ต้องพูดว่าช่วยไม่ได้ ยืนอยู่กลางดงสาวๆที่ปากก็หาเรื่องวิธีลดความอ้วนมาพูด แต่ก็ยังจ้วงเค้กเข้าปากไม่หยุด คงจะผอมหรอกนะแม่คุณ ลองจิ้มเค้กชิ้นใกล้มือที่สุดขึ้นมากิน ก็ตกอยู่ในวังวนเค้กพอๆกับสาวๆที่ว่านั่นเลย

ไอ้ชีสเค้กนี่ก็อร่อย พายแอปเปิ้ลก็เจ๋ง มีศึกแย่งกับไอ้ฝ้าย(ที่พึ่งรู้เหมือนกันว่ารู้จักพี่โก้ด้วย) แย่งเค้กอยู่บนถาดค็อกเทล

เฮ้ย นี่มันเค้กช็อคโกแลต ไม่ อาจจะเป็นเค้กกาแฟ มองได้ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่รู้ว่าน่ากินชะมัด ยื่นส้อมไป ก็ถูกส้อมอีกคันดักจิ้มไปก่อน

ผมเงยหน้ามองทันที เห็นไอ้หน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนี้ก็รู้สึกหงุดหงิด ไอ้คนเกลียดของหวานอย่างพี่มาทำอะไรตรงนี้ แล้วรู้ไหม? ไอ้เค้กที่พึ่งกินเข้าไปน่ะ มันควรจะลงท้องใครมากกว่ากัน ระหว่างท้องผมที่ยืนมานาน กับท้องพี่ ที่เพิ่งโฉบผ่านมา

พอจะกลับไปหาชีสเค้ก ก็ถูกแย่งตัดหน้าไปอีก ถึงจะรู้ว่ามันมีหลายชิ้น แต่ความรู้สึกเหมือนโดนหยาม บอกว่าต้องเป็นชิ้นนี้ แบบนี้เท่านั้น

พี่หมอกยืนอยู่อีกฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ใส่สูทมา แต่ไม่ดูขัดตา น่าจะเป็นสูทที่ใส่ตอนไปทำงาน คงไม่มีเวลาเปลี่ยน อ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

พอพี่หมอกย้ายส้อมจากพายแอปเปิ้ลที่ถูกแย่งไปแล้ว ไปหาขนมไทย ผมก็รีบย้ายส้อมตาม มองว่าส้อมของพี่หมอกจะชี้ไปทางไหน จะได้รีบพุ่งไปก่อน ตัดหน้าซะบ้าง จะได้รู้ว่าโดนแย่งแล้วรู้สึกยังไง

ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง

แค่สามอย่าง ก็หวานไปทั้งปาก

ถึงจะรู้สึกดีที่พี่หมอกแย่งไม่ทันสักอัน แต่พอเงยหน้ามอง ถึงได้รู้

“พี่หลอกผมหรอ?”

แค่ยักไหล่ให้ ไม่ได้มีรอยยิ้มบนหน้า แต่เห็นตาเป็นประกายอยู่แว้บๆ

“นั่นพี่จะไปไหน?”

“กลับไปนั่ง”

“แหวะ หวานทั้งปากเลย”

แก้วน้ำถูกยื่นมาให้

พี่หมอกส่งน้ำเปล่าที่หยิบจากถาดบริกรที่เดินผ่านมา ในจังหวะที่ผมบ่น คว้าแก้วน้ำมา กลืนอึกๆ ลืมเรื่องแซลมอนไอ้โจ๋ไปสิ้นเชิง

“ตัดสินใจได้หรือยัง?”

พูดโดยที่ไม่ได้หันมามองผม มองไปที่คู่บ่าวสาว เดินเข้าทักทายแขก พี่กวางกอดคอเพื่อน หัวเราะเสียงดัง พี่โก้ยืนมอง ยิ้มเยิ้ม

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องที่จะไปอยู่กับกู”

“…ผมว่ายังไม่ใช่ตอนนี้”

“แล้วเมื่อไหร่?”

“ผมตอบไม่ได้”

“กูไม่ต้องการคำตอบนั้น”

“ผมก็รู้ ผมต้องการเวลา ผมอยากจะโตขึ้น อยากจะยืนด้วยตัวเองให้แกร่งพอก่อน ถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ ผมจะไปหาพี่เองเลย เป็นไง?”

“ขอปฏิเสธ” คำพูดนี้ทำให้ผมขมวดคิ้ว “เวลาที่มึงว่า อีกเมื่อไหร่ อีกกี่นาที อีกกี่วัน อีกกี่เดือน หรืออีกกี่ปี มึงตอบได้หรือเปล่า?”

ผมยืนนิ่ง ก่อนจะส่ายหัวช้าๆ

“กูไม่อยากรอกับความไม่แน่นอน”

“…..”

“กูบอกมึงไปแล้ว ว่ากูเลี้ยงมึงได้ มึงจะกินเยอะ ใช้เงินเยอะแค่ไหน ไม่ใช่ปัญหา”

“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น”

“แล้วที่ตรงไหน?”

บรรยากาศแย่ลงเรื่อยๆ

ด้านหลัง สาวๆอีกกลุ่มจับกลุ่มเม้าท์กันมา ได้ยินชัดว่าในประโยคสนทนา มีคำว่า “คุณอัษฏา”ชัดเจน พี่หมอกเป็นคนดัง บวกกับหน้าตา ฐานะ ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก แต่ที่ไม่กล้าเข้ามาขอถ่ายรูป ปกติก็ทำหน้าไม่รับแขก ยิ่งตอนนี้ แม้แต่ผม ถ้าก้าวพลาดก็คงเป็นกับระเบิด

“ผมตอบไม่ได้”

“เลิกคิดซะ กูไม่อยากรออีก”

“พี่ต้องการผมแบบไหนกันแน่? ผมอยากอยู่กับพี่ ใช่ แต่ว่าถ้าผมไปอยู่กับพี่ พี่ก็คงไม่ยอมให้ผมทำงาน แล้วจะให้ผมทำอะไร”

“อยู่เฉยๆ มึงไม่ชอบหรือไง”

“ไม่ชอบไง! พี่คิดว่าผมชอบอยู่เฉยๆหรอ?”

เพราะพูดเสียงดังไปหน่อย ทำให้รู้สึกว่าสายตาหลายคู่กำลังมองอยู่

เดินหนีออกมา รู้ว่าพี่หมอกไม่ว่ายังไงก็จะเดินตาม พี่หมอกถ้าเรื่องไม่จบ จะไม่ปล่อยให้ค้างคา แต่จะเคลียร์ให้ได้ในเวลาเร็วที่สุด เรื่องนี้ยืดเยื้อมาถึงเดือนกว่า ผมยังแปลกใจที่พี่หมอกอดทนได้นานขนาดนี้

“กูให้เวลามึงไปเดือนนึงแล้ว”

“นั่นยังไม่พอ”

“เท่าไหร่ถึงจะพอ?”

ออกมาไกลจนมีแค่ชายหาดส่วนตัว เสียงพี่หมอกดังขึ้น ผมพึ่งรู้ตัวว่าถือแก้วน้ำออกมาด้วย

“พี่อยากให้ผมเป็นตุ๊กตาอยู่เฉยๆหรือไง ไม่ต้องทำอะไร นั่งรอพี่ทั้งวันน่ะหรอ?”

“มึงก็ไปหาอะไรทำซะสิ แต่กูไม่ให้มึงทำงาน”

“พี่คิดอะไรอยู่วะเนี่ย?”

“แล้วมึงล่ะ คิดอะไรอยู่? จะบอกงั้นหรอ ว่าแค่กูยังไม่พอ”

“โลกผมไม่ได้มีแค่พี่สักหน่อย!”

“….”

“ผมยังต้องมีเพื่อน มีเรื่องที่ผมอยากเจออีกตั้งเยอะแยะ ผมชอบทำงาน มันเหนื่อยก็จริง ผมไม่ปฏิเสธ แต่ถ้าผมข้ามความเหนื่อยนั่นไปได้ มันก็เท่ากับว่าผมเก่งขึ้น ผมโตขึ้นไม่ใช่หรอ?”

“ก็สิ่งที่กูจะทำคือปกป้องมึงจากเรื่องพวกนี้ ทำไมมึงยังไม่เข้าใจอีก?! จะปล่อยให้กูรอไปอีกนานแค่ไหน?”

“แล้วมีแค่พี่คนเดียวหรือไงที่ต้องรอ? ผมก็รอพี่อยู่เหมือนกันนั่นแหละ!”

“มึงยังมีครอบครัว ยังมีเพื่อน กูไปอยู่ที่นั่น ไม่มีแม้สักคนที่กูรู้จัก กูต้องทนกับหลายๆอย่าง เพื่อใคร มึงไม่เข้าใจหรือไง?!”

“พี่ก็ไม่เข้าใจผมเหมือนกันนั่นแหละ!!”

“บอกมาสิ ว่ากูไม่เข้าใจมึงตรงไหน? บอกมา! กูไม่ชอบแบบนี้ มันงี่เง่า ทำไมกูต้องมาทะเลาะกับเด็กอย่างมึงด้วย!”

“พี่หาว่าผมเป็นเด็กหรอ!”

“ถ้าไม่ใช่เด็ก แล้วจะเป็นอะไรอีก! โตขนาดนี้ยังคิดไม่อีกหรือไง?!”

“ผมไม่อยากคุยด้วยแล้ว”

“ถ้ามึงกล้าแม้แต่จะก้าวเดียว เดินหนีกูไป..”

“ทำไม? พี่จะทำอะไร?”

“มึงก็ลองดูสิ ตี๋ เดี๋ยวมึงก็รู้”

ผมก้าวถอยหลังทันที

พี่หมอกเดินก้าวเร็วๆมาหา คว้าแขนผมไว้ ผมดิ้น แต่ไม่หลุด ยื้อไว้ด้วยแรงที่ทำให้พี่หมอกลากผมไปไม่ได้ จนต้องนั่งลงกับพื้น ไม่ให้ถูกลากออกไป กางเกงเลอะทราย ปลายเท้ามุดหายลงไปแล้ว แรงเยอะจนน่ากลัว เจ็บตรงที่ถูกจับอยู่

“มึงกล้าหนีอย่างงั้นหรอ?”

“ทำไมผมจะทำไม่ได้?”

“มานี่ มากับกู!”

“ไม่! ผมไม่ไป!”

แก้วน้ำที่อยู่ในมือ ถูกยึดออกไป ผมคว้ากลับมา แต่พอเห็นว่ามือพี่หมอกยืนกลับมาอีกครั้ง ก็สาดน้ำในนั้นออกไป ไม่คิดว่าจะโดน แต่พี่หมอกกลับเปียกเต็มๆ เพราะไม่หลบสักนิด พี่หมอกใช้มืออีกข้างปาดน้ำที่เลอะหน้าออก เค้าหน้าที่ดูโมโหเมื่อครู่ กลับกลายเป็นเพียงความนิ่งเฉย

หยดน้ำหยดลงมา เปียกตั้งแต่ผมถึงปลายคาง คงเป็นเพราะน้ำเหลือเกือบทั้งแก้ว ถูกแย่งแก้วน้ำนั่นไป เขวี้ยงหายไปในคลื่นที่เหมือนวิ่งขึ้นมาหาเพื่อรับเศษขยะนี้ออกไป

“อย่าคิดว่าแรงแค่นี้จะช่วยมึงได้”

“พี่ก็ลากผมไม่ไปเหมือนกัน”

พี่หมอกที่มองจากมุมที่สูงกว่า รู้สึกน่ากลัวจนเหมือนผมเป็นเพียงแค่เด็กเล็กๆ น้ำเย็นหยดลงบนมือพี่หมอกที่จับแขนผมไว้ น้ำไหลลงตามข้อนิ้ว เลอะเสื้อผม

อีกฝ่ายเงียบไป แรงหยุดลง ทำให้ผมแอบหายใจออก หลังจากที่สูดหายใจเข้าแล้วกลั้นไว้นาน

จังหวะที่ผมผ่อนแรง เพราะมัวแต่คิดว่าคงไม่มีอะไรอีก ก็ถูกดึงตัวให้ลุกขึ้น ถูกแบกขึ้นไหล่ ร้อง”เหวอ!!” ดังจนได้ยินแต่เสียงนี้ในหัว เดินเหมือนผมเป็นแค่หมอนข้างเบาๆที่แบกบนบ่าได้สบาย โลกหมุนกลับ ไม่รู้สึกถึงลมทะเลพัดหน้าอีก เพราะหลังพี่หมอกบังไว้หมด เดินไปทางรีสอรท์ เลือดลงหัวจนต้องดันตัวขึ้นมา

“ปล่อย ปล่อยผมดิ! จะพาผมไปไหน! ไอ้กล้วย! ไอ้กล้วย!”

เห็นหน้าไอ้กล้วยยื่นออกมามองจากงานแว่บๆ แล้วก็ต้องผิดหวังกับมันอีก มันแค่มองหาห้องน้ำ วิ่งไปอีกทาง

ปลายเท้าถีบไปมา เตะได้แต่อากาศ ไม่กล้าทุบหลังพี่หมอก ก็ได้ เอาจริงๆ ผมก็กลัวพี่หมอกเจ็บนั่นแหละ แต่ก็โมโหจนไม่อยากอยู่ใกล้

“มึงบอกให้กูปล่อย มึงแน่ใจหรอ?”

พอถูกพูดแบบนั้นใส่ มองพื้นที่เป็นพื้นหินอ่อนแบบนี้ ก็ต้องหยุดดิ้น เปลี่ยนใจ

มองรองเท้าพี่หมอกที่เห็นสลับข้างกันไป มองพื้น ด้วยมุมมองที่ไม่เคยมองมาก่อน

โดนแบกด้วยท่าแปลกๆ ที่ทำให้พนักงานรีสอรท์ต้องมอง ไม่รู้จะไปไหน เสียงร้องคาราโอเกะที่เพี้ยนไม่เหลือเค้าเดิมห่างออกไปเรื่อยๆ

“มึงบอกรักกู มึงโวยวายใส่กู มึงหนีกู แล้วต่อไปจะเป็นอะไรอีก? มึงต้องการอะไรกันแน่? อยากให้กูเสียใจ? หรือโกรธที่กูทิ้งมึงไป ทั้งๆที่มึงไล่กูไปอย่างนั้นน่ะหรอ?”

ได้ยินเสียงที่พูดเหนื่อยๆแบบนี้ออกมา ก็รู้สึกตาร้อนผ่าว ความโกรธเหมือนโดนน้ำสาดใส่

ดึงชายเสื้อสูทพี่หมอกขึ้นมา ปิดหน้า ใช้ผ้านั่นเช็ดน้ำตาที่ไหลลงไปที่คิ้ว คงเป็นครั้งแรกที่คิ้วได้สัมผัสน้ำตา

“ผม..ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซักหน่อย”

เสียงสั่น ไม่รู้คนฟังจะรู้เรื่องกับผมไหม

พอได้ยินเสียงสะอื้นจากผม มือพี่หมอกที่จับขาผมไว้ก็บีบแน่นขึ้น

“มึงบอกโลกของมึงไม่ได้มีแค่กู…”

กลั้นหายใจ กลัวเสียงสูดน้ำมูกผมจะทำให้พลาดอะไรไป





“มึงคงไม่รู้ ว่าโลกของกู..มีแต่มึงเท่านั้น”



…………………………………….
…………………………



[B.N.21 : complete]
[11.11.55]

[Tiamo_jamsai]

 

จิ้มตูดคนเขียนแล้ววิ่งไปอ่านนนนน

[Rafael]

นั่นไง
อีตาพี่หมอกจริงๆก็มีนิสัยเด็กๆ อยู่นะ
ติดตี๋ก็บอกมาเหอะ

[honeyhoon]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

คนเขียนรึไหมว่าคนอ่านหลายอารมมากแค่ไหน 5555555555

[why yyy]

ขอบคุณ ^  ^

[dariganae]

ตึ่งโป๊ะ!
ตัดจบตอนได้.....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนอ่านๆอยู่ก็รู้สึกว่า พี่หมอกนี่ช่างดูเอาแต่ใจ
แต่พอเจอประโยคสุดท้ายทำดาเมจ...
น้องตี๋เอ๋ย ยอมพี่หมอกเค้าเถอะลูก....

[irksome]

“มึงคงไม่รู้ ว่าโลกของกู..มีแต่มึงเท่านั้น”
พี่หมอกกกกกก เหมาะสมกับรางวัลพระเอกยอดเยี่ยมมาก   
พี่โคตรน่ารักเลยว่ะ บอกตรงๆ
ตี๋ อย่าขัดใจพี่หมอกนะ โอเคนะ 55555

[minisize]

ฟินมากพี่หมอกขาาาา กรี้ดดด
โลกของพี่หมอกมีแต่ตี๋อ่ะ ฮิ้วววววว ววว
เขินแทนตี๋อ่ะ ฟินๆ

[RGB.__]

 

ก่อนอื่นขอแสดงความยินดีกับรางวัล "พระเอกยอดเยี่ยม" /ปรบมือ/
น่าจะมีสัมภาษณ์พี่หมอกบ้างว่าคิดยังไงกับรางวัลนี้ 555555555555555555555


อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมมมมมมมมมมมมมมม    ?? ทำไมเป็นแบบนี้
ตอนที่แล้วเหมือนจะดีกันแล้ว 
เข้าใจทั้งสองคน ตี๋อยู่เฉยๆก็เบื่อ พีหมอกก็จะช่วย
ให้ตี๋ทำงานแล้วตัวติดกับพี่หมอก เป็นเลขาพี่หมอกเลย วินวินทั้งคู่ ตี๋ได้ทำงานวันๆไม่ต้องอยู่เฉยๆ ชีวิตวุ่นวายแน่ ส่วนพี่หมอก ได้อยู่กะตี๋ 24 ชั่วโมง 

 พี่หมอกเล่นกีตารรรรรรรรรร์  อยากเป็นกีตาร์ อยากโดนจับคอร์ด โดนดีดสาย เอื้ออออ


“มึงคงไม่รู้ ว่าโลกของกู..มีแต่มึงเท่านั้น”


โตแล้วบรรยากาศมันก็ต้องดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คิดถึงบรรยากาศแบบตี๋หมอก หายอึมครึมไวๆเท้อด 

[nolirin]

พี่หมอกกกกกก พูดได้น่าจับปล้ำมาก
เหมือนพี่หมอกจะริดรอนสิทธิของตี๋ แต่เรากลับเห็นใจพี่หมอกแหะ

[GETIIZ]

“มึงคงไม่รู้ ว่าโลกของกู..มีแต่มึงเท่านั้น”

โอ้ยยยยยพี่หมอก พี่พูดออกมาด้วยความรู้สึกโคตรอ้างว้างเลยอะ
เข้าใจทั้งตี๋แล้วก็พี่หมอกนะ
แต่เจอกันคนละครึ่งทางได้ไหมอะ เค้าบอกตรงๆสงสารพี่หมอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TT___________TT

[ErosAmor]

ปวดใจมากกับประโยคพี่หมอก แบบอุ้ย ยอมเลย 
เเต่จะขังตี๋ไว้มันก็ไม่ใช่ ตอนพี่หมอกไปทำงาน ตี๋จะทำอะไร นั่งอยู่บ้านเฉยๆหรอ
ทุกคนก็ต้องการก้าวหน้าต่อไปมากกว่าที่จะหยุดอยู่เฉยๆนะ

[❝CHŌN❞]

ทำไมเค้าอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารพี่หมอกจัง

จะเป็นยังไงต่อไปหละเนี่ย ต่างไม่ยอมกันทั้งคู่เลย