หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[none_ny]

ก็ยังดีกว่า โกรธกันไปเลยนะ อย่างนี้ก็ยังมีเยื่อใยต่อกัน หวังว่ามาม่าจะขาดตลาดในเร็ววันนะคนเขียน ^^''

[pp4]

เอ่อ....ลา ตาย เถอะ
หน่วงเกินไปแล้ว...ถ้าอยากจะไม่รู้จักกัน
ก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกเถอะ มันเจ็บนะ...
ถ้าจะคืนดีกัน แฮปปี้เอนดี้ง ก็ขอฉากทะเลาะกันทุเดือด
ปะทะอารมณ์ ที่ไม่ใช่ สงครามเย็นอย่างนี้
สุดท้ายก็เป็นได้แค่...คนไม่รู้จักกันสินะ....

#ลาตาย

[pochu52]

ทำแบบนี้ดีกับทั้งคู่แล้ว จริงเหรอ

[末っ子]

เหมือนจะหายใจลำบาก


แต่ก็

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[j4c9y]

สงสารความรักของตี๋กับหมอก จนไม่เหลือไว้สงสารคู่ไหนในโลกล่า

[oa_ko]

ไม่กล้าอ่านนนนนนนน 

[IöLIKE]

ThankS

[Zam_Zammy]

หลังจากนี้ไป มันจะดีขึ้นบ้างไหม๊อ่ะ
ทำตัวเหมือนไม่รู้จักกัน 

[super hero]

โอ้ยยยยยเพลีย บรรยากาศอึมครึม
เมื่อไหร่มันจะรักกันหวานชื่น น้ำตาลยังเรียกพี่ซักที!!!!!!
 

[wan]

สายใยเส้นบาง

[MADWHALE]

เหมือนจะใกล้.. แต่ก็ไกลเกินเอื้อม..

[MADWHALE]

ดีกันแล้ววววววว น้ำตราไหลพราก TT

[Nus@nT@R@]

อึมครึมเข้าบรรยากาศฝนตกดีจริงๆ

[fulres]

ทรมานคนอ่านดีแท้
เออะ เอาเหอะ  มาต่อตอนหน้า จะทำคนอ่านกระอักขนาดไหนนะ

[toou]

หน่วง

[nunamicky]

ถึงจะทำเหมือนไม่รู้จักกัน
แต่ก็ยังได้เจอกันละนะ
กลับมาอยู่ด้วยกันอีกเร็วๆ นะ

[เก้าแต้ม]

เบื่อตี๋ เวลาหมอกใส่ใจก็กังวลคิดถึงแต่ตัวเองกับคนอื่น ไม่คำนึงถึงหมอก แต่พอหมอกไม่สนใจทำมาเสียใจ

[ott1212]

 ......รู้สึกเหมือนหมอกกำลังจะจีบตี๋อีกครั้ง

แล้วตี๋ล่ะ.....จะหนีไปทั้งชีวิตเหรอ..................

[mupmipjung]

อึดอัดมาหลายตอนแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาา

คนเขียนทำอะไรให้มันดีขึ้นกว่านี้สักทีเถอะนะจ้ะ

please!!!

[papikochan]

อ่านคอมเม้น

จนไม่กล้าอ่านเรื่องเลยอ๊ะ

ยิ่งเซนซิทีฟอยู่

[rainbow67]

It is better to lose your pride to the one you love, than to lose the one you love because of pride...

[uzosou]

โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

แบบคนรักกันกันอ้ะ แต่ต้องทำเหมือนไม่รู้จักกันไม่รักกัน

มันแบบเจ็บปวด T^T

ทั้งพี่หมอก ทั้งตี๋เลย บอกตรงๆเราโกรธตี๋มากกว่าพี่หมอก

เราเข้าใจตี๋มีทางของตี๋ แต่แบบโอ้ยยยยยยยยยยยยยย

คือพี่หมอกดีมากอ่ะ ไม่รู้จะพูดไง

คือตี๋ลืมความตั้งใจเดิมแล้วหรอ ที่จะไม่ปล่อยให้พี่หมอกไป จะไม่ให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยอะ

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ฉันจะบ้า T^T

[AgotoZ]

  เกินบรรยายกับความรู้สึกที่เกิด ไม่เคยอ่านเรื่องที่ทำให้อึดอัดได้ขนาดนี้ มันอินฟินมากๆ

ขอ    ยกมือให้กับคนเขียนค่ะ สุดยอดจริงๆๆ...

แต่ยังไงขอจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเถอะนะคะ  แค่นี้ก้อทำร้ายจิตใจคนอ่านเหลือเกินแล้ว 

[cn9095]

BN.26


สองวันต่อสัปดาห์

เป็นวันที่กระดิ่งเหนือประตูจะส่งเสียงดัง และเป็นเวลาที่เขาเข้ามาในร้านนี้

บางครั้งก็มาจิบกาแฟเงียบๆ บางครั้งก็หอบงานมาด้วย หลายครั้งที่มีนักเรียนอยู่ในร้าน พวกเธอส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดไม่พอ ยังแอบยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป และมีไม่น้อย ที่กลับมาที่ร้านอีกครั้ง ถามเรื่องเขาจากผม เพราะจำข่าวพวกนั้นได้ หรือไปหาข้อมูลเจอที่หลัง

“พี่ใช่คนในภาพนี้หรือเปล่า? ดูเหมือนมากเลย”

ได้แค่ยิ้มเล็กๆตอบ เบี่ยงคำถามไปที่เรื่องอื่น “ลองทานแอปเปิ้ลเค้กดูไหม?” เด็กๆพวกนั้นก็จะโวยวาย “โถ่ พี่ตี๋ พี่เบี่ยงประเด็นตลอด”

“แน่นอน ถ้าพี่อยู่ร้านนี้ ไม่เชียร์เค้ก ก็ตกงานดิ”

“แต่นี่ก็เป็นร้านของพี่เหมือนกัน ไม่ตกงานหรอก”

“เออ ถ้าพี่ตี๋ไม่ใช่คนในภาพ แกคิดว่าสองคนนี้ยังคบกันอยู่ไหมวะ?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ถ้าเป็นฉันนะ ไม่มีวันปล่อยหรอก หล่อก็หล่อ รวยก็รวย นิสัยก็คงจะเพอร์เฟค อ่อนโยนราวกับเทพบุตร กรี๊ดดด อย่างกับหลุดมากจากนิยาย”

ผมแอบหัวเราะออกมาตรงคำว่านิสัยอ่อนโยนราวกับเทพบุตร น้องๆที่ดูจะเลิกสนใจผมไปแล้วเลยหันกลับมามองกันใหญ่ ผมเปียสองข้างกับคอซอง ก่อนหน้านี้ผมมองว่าเป็นข้อดีของการตั้งร้านแถวนี้ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยๆ

“ฉันว่ามีลับลมคมใน”

“ทั้งหมด 216 บาทครับ”

“คราวหน้านะพี่ตี๋ ระวังตัวไว้เลย”

“ฮะฮ่า มาสิ กลับมาถาม แล้วกินเค้กด้วย”

“หนูอ้วนตายพอดี”

บ่นหงุมหงิมแล้วเดินออกไปจากร้าน อยากจะบอกว่ากระโปรงนั่นดูสั้นไปหน่อยนะ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป คงเป็นเทรนด์ใหม่ในรั้วโรงเรียน ผมห่างจากเวลานั้นมามากแล้ว น่าแปลกใจที่กฎหัวเกรียนยังไม่ถูกยกเลิกเสียที

“ครับ?” “เมนูแนะนำวันนี้…” “ทั้งหมด…บาทครับ” “ขอบคุณครับ” นั่นคือทั้งหมดที่ผมพูดคุยกับเขา ไม่มีอะไรมากมายไปกว่าครั้งแรกที่ได้เจอกันในร้านนี้ ช่องว่างที่เรารักษาไว้ ยังกว้างเท่าเดิม

วันนี้พี่กวางพาพี่กิ๊ฟท์ไปถอดเฝือก ผมเฝ้าร้านคนเดียว

วันพฤหัสตอนเย็น คิดว่าช่วงนี้คงมีละครยอดฮิตอะไรสักอย่าง ทำให้ช่วงดึกเงียบเหงา มีแต่แวะซื้อเค้กกลับบ้านแล้วก็ออกไป ในร้านเหลือผมนั่งดูทีวีเงียบๆ งานที่ต้องเอาไปส่งวันเสาร์นี้ยังไม่เสร็จ ถึงจะได้หัวข้อ รายละเอียดมา แต่ก็ขาดความคิดสร้างสรรค์ ห่อเหี่ยวอย่างกับผักบุ้งหน้าร้อน

“ตี๋ เทียบกับงานก่อนหน้านี้ที่ตี๋ทำ พี่ว่ามันขาดอะไรไปว่ะ”

“ผมวาดเหมือนเดิมเป๊ะเลยนะ”

“นั่นสิ แล้วมันขาดไรไปวะ?”

การบ้านที่ให้เอางานเก่ามาวาดใหม่ มองโดยรวม สวยขึ้น แต่กลับต้องขมวดคิ้วมองกัน

“พี่ต้า เดี๋ยวผมเอาไปแก้ใหม่ให้”

“ไม่ต้องๆ วาดรูปใหม่ไปเรื่อยๆนั่นแหละ ลองเอาเล่มนี้ไปอ่านดู”

โยนหนังสือเล่มหนาให้ ผมจำเล่มนี้ได้ เคยเห็นที่ร้านหนังสือ ในห้างหรูๆที่เคยมีคนพาผมไป และไม่ใจร้าย รับผมกลับ ผ่านมานานเสียจนรู้สึกเหมือนตอนนี้ผมอายุสักสามสิบ คงเพราะระหว่างนั้นเกิดเรื่องเยอะแยะเต็มไปหมด

กางหนังสือเล่มนั้นกับโต๊ะ หน้าร้อยกว่า ไม่มีตัวอักษรในเล่มนี้ มีแต่ภาพ ผมว่าดีกว่าเรียนทฤษฎีให้วุ่นวาย เสียงกระดิ่งดังขึ้น เงยหน้ามอง

เงาที่เห็นไม่ชัดเจนอยู่หลังกระจก เปิดประตูเดินเข้ามาช้าๆ นั่งเก้าอี้ตัวโปรด หรืออาจจะเพราะชอบมุมตรงนั้น เป็นเรื่องแปลกที่ที่ตรงนั้นจะว่างเสมอเมื่อเขามา บางทีอาจเป็นคนโปรดของเก้าอี้ตัวนั้นด้วย

“สวัสดีครับ…”

เขาพยักหน้า ทิ้งตัวนั่งกับเก้าอี้ ถอนหายใจ แบกแฟ้มมาสองแฟ้ม แท็บเล็ตเครื่องหนึ่งที่เคสถูกเปิด หน้าจอยังสว่างอยู่ตรงนั้น แท่งกราฟที่ผมเห็นแล้วเวียนหัว อยู่บนจอ ผมใช้มือข้างเดียวจับกระดาษกับสมุดออเดอร์ไว้ อีกมือเช็ดเข้ากับผ้ากันเปื้อน ชื้นเหงื่อไปหมด

“อะไรก็ได้”

“ครับๆ”

บางครั้งก็จะสั่งแบบนี้ ที่ชอบคงเป็นกาแฟ แต่ไม่อยากจะชงกาแฟให้บ่อย เพราะถ้าแบบนั้นจะหมายความว่าทำงานได้ถึงดึกโต้รุ่งยันเช้า ถ้าง่วงก็ควรจะนอน เหนื่อยก็ควรจะพัก ถึงบางครั้ง จะยากที่จะทำแบบนั้นได้ แต่ก็ควรจะมีเส้นลิมิตของตัวเองที่ขีดไว้ชัดเจน

ช็อคโกแลตร้อน เค้กที่หวานน้อยที่สุดในร้าน วางลงกับโต๊ะ เขาไม่ได้เงยหน้ามอง

“ผมขออีกแก้ว”

“ครับ?”

“ช็อคโกแลตอีกแก้ว”

แม้จะงง แต่ก็ทำอีกแก้ว คงจะนัดคนไว้ที่ร้านนี้

ยกไปวาง ก็ถูกบอกว่า “นั่งสิ” นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม เพราะยังไงก็ไม่มีลูกค้าคนอื่น รู้สึกเหมือนเก้าอี้ตัวนี้ดึงผมไว้ เข้าใจความสบายที่นั่งบนเก้าอี้นุ่มๆแบบนี้ทันที

นั่งอยู่ตรงข้ามกัน

สายตาเขาคงวุ่นอยู่กับการมองข้อมูลพวกนั้น ช็อคโกแลตร้อน มีควันอยู่เหนือหน้าผิว หอม ถึงจะเป็นคนทำอยู่ทุกวัน แต่ก็ใช่ว่าจะได้กินอยู่ตลอด นั่นอาจเป็นเรื่องที่หลายคนเข้าใจผิด

“แก้วนั้น ดื่มสิ”

“ของผมงั้นหรอ?”

พยักหน้า ผมเลยยกแก้วช็อคโกแลตขึ้นดื่ม วันนี้รสเข้มไปหน่อย แต่กลิ่นก็ชัดขึ้น

นั่งเงียบๆ ไม่มีคำพูดระหว่างกัน ผมจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ความคิดถึงจะวุ่นวาย แต่ก็ผลักมันออกไป ความรู้สึกก่อนหน้านี้ที่นั่งอยู่คนเดียวในร้าน กับความรู้สึกตอนนี้ ที่มีคนนั่งอยู่ตรงข้าม ถึงจะไม่มีคำพูด บรรยากาศก็เปลี่ยนไป

เพลงในร้านทำให้ง่วงนอน ความขี้เกียจทำให้อยากนั่งอยู่ในท่าที่สบายกว่าการนั่งเข่าชิดหลังตรง พิงตัวเข้ากับหมอนใบใหญ่ แขนสองข้างวางอยู่กับที่วางแขน เปลี่ยนวิวจากมองนอกหน้าต่างเป็นมองคนฝั่งตรงข้าม แก้วนั้นพร่องไปแค่นิดเดียว

เขาเป็นคนที่ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ก็รู้สึกห่างไกล เหมือนเป็นโลกที่ข้ามไปไม่ถึง

แค่คิดว่าเคยใช้เวลาร่วมกันเยอะขนาดนั้น ในตอนนี้ รู้สึกเหมือนกับเป็นแค่ฝันที่แสนยาวนาน

ตั้งแต่ตอนไหนกันที่เขาลดกระดาษตรงหน้าลง เอื้อมตัวออกมา ยื่นทิชชู่ที่ดึงออกมาจากกล่องบนโต๊ะให้ผมที่ร้อง“เห?” ยื่นรับมาแบบงงๆ เขาชี้มาที่หน้าผม เอามือจับแก้มตัวเอง พึ่งรู้ว่ามันเปียก

"ร้องไห้ทำไม?"

“…ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่แพ้อากาศนิดหน่อย”

ได้ยินเสียงถอนหายใจ

ยกช็อคโกแลตขึ้นดื่มจนหมด รู้สึกดีขึ้น เขาเก็บของ ผมเลยดันตัวขึ้นนั่งหลังตรง

ลุกขึ้น เดินตามไปส่ง เพราะเป็นลูกค้าคนเดียวในร้าน และคิดว่าน่าจะเป็นคนสุดท้ายแล้วสำหรับวันนี้ คงต้องเตรียมเก็บร้าน

เสียงกระดิ่งดัง

ประตูที่กำลังจะปิดลงเพราะเขาเดินออกไปแล้ว ผมหมุนตัว คิดจะเก็บจานก่อนเป็นอย่างแรก ก็ถูกเรียกไว้

“เดี๋ยว”

“ครับ?”

“….ผมชื่ออัษฏา อัษฏา ติวากุล”

“ห้ะ?”

“คุณล่ะ ชื่ออะไร?”

เสียงต่ำ สีหน้านั้นดูจริงจัง ไม่เหมือนเรื่องล้อเล่น คิดว่าถ้าไปพูดแบบนี้กับคนอื่น อาจโดนค้อนใส่ได้ ผมตอบกลับไป มือจับผ้ากันเปื้อนไว้

“อธิษฐาน พิชญพานิชย์”

“…หรอ”

“เรียกผมว่าตี๋ก็ได้”

เขาพยักหน้า ใบหน้าบึ้งตึง ยากที่จะเห็นรอยยิ้ม มีเพียงหัวคิ้วนั่นที่คลายลงหน่อย

“จะมาใหม่”

“ครับ”

โน้มตัวไปดึงประตูเปิดให้ เขายังไม่ยอมเดินออกไป ก้มลงมองผม ไม่ได้อยู่ใกล้ขนาดนั้น แต่ก็รู้สึกว่าใกล้ในระดับที่เริ่มอันตราย กลั้นหายใจ แยกยิ้มไปให้ ถ้าตอนนี้หัวเราะ คงได้ยินเสียง แหะ แหะ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

ทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้ง ในฐานะที่ต่างออกไป

ดวงตาคู่นั้นอ่อนลง

เสียงกระดิ่งเหนือประตูใสเหมือนระฆัง รองเท้าหนังสีดำก้าวพ้นจากกรอบประตูออกไป

มองมือตัวเองที่ยังวางอยู่ทาบอยู่กับประตูไม้ ผลักเบาๆ แค่นั้นก็เหมือนมีแรงลมช่วยเปิดประตูให้ วิ่งออกไป เห็นหลังเขาอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก แต่กลัวว่าจะขึ้นรถคันไหนออกไปเสียก่อน ตะโกนเรียก “เดี๋ยว! เดี๋ยว!” เขาหันกลับมาแค่ครึ่งตัวบน เงาของเขาทอดยาวออกมา ถ้าเงาของผมไม่อยู่ทางด้านหลัง คงกลายเป็นเส้นตรงเส้นเดียวกัน

“จะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี”

ไม่ต้องรอนาน เหมือนมีคำตอบเตรียมมาไว้อยู่แล้ว

เห็นมุมปากนั่นยกขึ้น เขายกยิ้มบางๆ แค่มุมปาก แทบจะไม่เห็นถ้าไม่สังเกตดีๆ บางทีผมอาจมีประสาทสักส่วนที่ตรวจจับรอยยิ้มเขาได้ ช็อคโกแลตในท้องวิ่งวนไปทั้งตัว อุ่น

“หมอก…”


…………………………….
………………………


“ตี๋”

“ครับ? อ้าว พี่กวาง? ทำไมหรอครับ?”

“ออกไปรับออเดอร์หน่อย ลูกค้าเรียก”

“หือ? ลูกค้าคนไหนล่ะ?”

นึกถึงหน้าเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นที่ตามตื๊อประจำจนเริ่มกลัว ถ้าเป็นกลุ่มนั้น ขอเลือกหลบอยู่หลังร้าน ขอขัดหม้อต่อดีกว่า

“…คนนั้นนั่นแหละ”

“…อ้อ”

“เดี๋ยวนี้มาบ่อยขึ้นนะ”

พี่กวางรู้จักพี่หมอก แต่ถึงอย่างนั้น กลับไม่ค่อยพูดอะไรกันเท่าไหร่ รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนพี่โก้ เป็นคนที่ทำคอนเสริต์ในงานแต่งงานตัวเองล่ม แค่นั้น ไม่รู้อะไรไปมากกว่านี้

เช็ดมือเข้ากับผ้ากันเปื้อน เดินออกมา ว่าแล้ว เด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นอยู่ด้วยจริงๆ หัวหน้าแก็งค์ชื่อบิว เรียนอยู่ม.4 โรงเรียนหญิงล้วนแถวนี้ กลายเป็นลูกค้าประจำ เหมือนมาดักรออะไรสักอย่าง วันนี้ทำหน้าบาน เพื่อนอีกหกคนสุมหัวกันกรี๊ดกร๊าด “ฉันว่าแล้ว ฉันว่าแล้วแก!!” พูดถึงอะไรกัน อยากรู้ด้วยคน

“สวัสดีครับ”

“อืม”

ตอบแบบนั้น เงยหน้าขึ้นมามองนิดหน่อย

“วันนี้ไม่เอาเค้ก”

“อ่า ครับ ได้ แล้วอย่างอื่น?”

“มอคค่า”

ผมพยักหน้า จดลงไปในเล่ม คิดว่าคงหมดแค่นี้ แต่เขาก็พูดต่อ

“อยากกินอะไร?”

“ครับ?”

“….ตี๋..อยากกินอะไร”

เหมือนจะไม่ถนัดที่ต้องเรียกชื่อผมออกมา เห็นความอึดอัดตลกๆนี้ เล่นเอาผมเกือบหลุดหัวเราะออกมา

“ผมไม่อยากกินอะไรหรอก ในร้านนี้ผมกินมาหมดแล้ว”

“แล้ว…”

เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ผมไม่แน่ใจว่าได้ยินไม่ชัดเองหรือเป็นเขาที่หยุดพูด

“ครับ?”

“เลิกงานกี่โมง?”

“…อืม น่าจะสักสี่ทุ่ม วันนี้ถ้าเก็บร้านเร็วก็น่าจะเสร็จทัน”

มองนาฬิกา ตอนนี้กำลังจะทุ่มครึ่ง

“จะมารับตอนสี่ทุ่ม”

“ห้ะ?”

“ร้านที่อยากกิน ร้านไหน?”

พอเจอคำถามแบบนี้ก็ไปไม่ถูก เขาจ้องหน้า รอคำตอบจากผม ส่วนสายตาข้างหลังเป็นสิบคู่นั่น ไม่นับแล้วกัน

“ตายแล้วแก เขาขอพี่ตี๋ออกเดต”

“ฉันบอกแล้ว จริงๆด้วย คนในรูปคือพี่ตี๋จริงๆด้วย”

“แก ถ่ายรูปเลย ทวิต ทวิตมันเดี๋ยวนี้ กรี๊ดดดด”

แหม เสียงเบาจนไม่ได้ยิน แม้แต่เขายังมองเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้น สายตาไม่เป็นมิตร แต่ในวินาทีนี้ ดูเหมือนพวกเธอจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

“คืนนี้ผมคงไปไม่ได้หรอก”

“…..งั้นหรอ”

แปลกใจกับคำตอบที่ได้ยิน

มองยังไง คนตรงหน้าก็คือพี่หมอก แต่กลับไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดโมโหกับคำตอบของผม ไม่มีบังคับ แค่รับรู้

“แต่พรุ่งนี้ผมว่างนะ”

“กี่โมง?”

“น่าจะเวลาเดิม”

“ครับ”

ครับ?

แก้วมอคค่าวางลง อยู่ตรงนั้นไม่นาน ก็ถูกดื่มจนหมด เขาเดินออกไปจากร้าน

“พี่ตี๋ เล่าออกมาเลยๆๆ เคยคบกันใช่ไหม?”

“ห้ะ?”

“พี่เหม่อไปถึงไหนแล้วเนี่ย เขาเดินออกไปเป็นชาติแล้ว”

“อ้าว หรอ?”

ได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงพวกนั้นอีกสักพักใหญ่ ไม่ได้ตอบอะไรไป แม้แต่ตอนเก็บจาน ก็ยังไม่รู้ตัว


………………………………….
………………………….


พี่บอลจะกลับจะสิงค์โปร์วันเสาร์นี้ ฝากบอกผ่านไอ้กล้วยมา

เป็นเรื่องที่ผมรอคอยพอๆกับตอนเย็นวันนี้

เด็กกลุ่มนั้นยังไม่ยอมกลับไป วันนี้มีลูกค้าฝรั่งโต๊ะหนึ่ง ถึงจะรู้จักกับภาษาอังกฤษมานานจนคล้ายกับญาติเก่า แต่ก็เป็นเพียงญาติห่างๆ เวลาคับขัน ต้องพูดจริงๆ ก็ต้องเอาตัวรอดแบบงูๆปลาๆ

“จะปิดร้านแล้ว กลับไปเถอะ”

“ไม่ หนูไม่กลับ”

กอดเอวมอง ขมวดคิ้วก็แล้ว แต่กลับโดนล้อกลับ ทั้งโต๊ะทำท่าเดียวกันกับผม

“พวกหนูไม่กลัวพี่หรอก”

“ขอล่ะ จะปิดร้าน”

พี่กวางกลับเห็นเป็นเรื่องตลก ดูผมทะเลาะกับเด็กม.ปลาย ทั้งร้านเหลือเพียงแค่โต๊ะเดียว ห้าคน ไม่ยอมกลับ นั่งสถิตเป็นรูปปั้น

“จะรอเจอพี่หมอกก่อน”

“นี่ยังไม่รู้เลยว่าจะมาจริงหรือเปล่า? กลับบ้านดึก พ่อแม่ไม่เป็นห่วงหรือไง?”

“ยังไงก็กลับบ้านเองอยู่แล้ว ไม่ต่างกันหรอก”

“แล้วไม่ต้องกลับไปทำการบงการบ้านบ้างหรือไง? ไปเล่นเกมเล่นเฟซที่บ้านก็ได้”

“ที่นี่ก็เล่นได้ โทษที มือถือหนูมี 3G”

ดีครับดี

ทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยก็เก็บจานไปให้หมด ถึงเวลาที่ต้องปิดร้านจริงๆ ถ้ายังอยู่ต่อ คงต้องให้ค้างนี่สักคืน

ปิดไฟที่ตู้เค้ก พี่กิ๊ฟท์จัดการบัญชี ยกเก้าอี้ไม้ขึ้นบนโต๊ะ วันนี้ร้านไม่เงียบ ดังกว่าปกติ

“นั่นๆ มาแล้วๆ”

ตามมาด้วยเสียงกระดิ่ง

ยังใส่สูทอยู่ เดินเข้ามาในร้าน เห็นผมยืนมอง ก็พูด “เสร็จรึยัง?”

“ใกล้แล้ว รอแป็ปนึงครับ”

เขาพยักหน้าตอบ ยืนพิงโต๊ะใกล้ๆ หยิบมือถือออกมา กดนิ้วพิมพ์ข้อความ

พี่กวางเดินออกมาจากหลังร้าน ยังไม่ทันทักอะไร พี่หมอกก็พูดก่อน “โก้ฝากบอกว่ากลับดึก”

“กลับดึกอีกแล้ว? งี้ต้องโทรคุยล่ะ”

ถอดผ้ากันเปื้อนออก แขวนไว้กับตู้ หยิบกระเป๋ากับหนังสือที่ยืมมา เดินไปหา เด็กๆพวกนั้นก็เก็บของตามใหญ่ หวังไว้ในใจว่าคงไม่ตามมา

พี่หมอกเดินนำออกไปก่อน คลายปมเนกไท เลื่อนลง

“กินร้านไหน?”

“อะไรก็ได้”

“คิดสิ”

“ให้ผมเลือกหรอ”

พยักหน้าตอบ

มองไปข้างหลัง จากร้านเดินออกมาสักพักแล้ว ยังเห็นเด็กกลุ่มนั้นตามมา แต่ห่างออกไป มากพอที่จะไม่ได้ยินเสียงผม

“ร้านหมี่เป็ดตรงนั้นไหม? ปิดดึก น่าจะอร่อยดี”

“….”

“ผมนึกออกแต่ร้านข้างถนนแบบนี้ กินได้หรือเปล่า?”

พยักหน้าตอบ

เข้าไปในร้าน แม้แต่อาแป๊ะที่ลวกเส้นอยู่ยังมองตามพี่หมอกมา เก้าอี้เป็นแค่เก้าอี้ไม้กลม ขาสี่ข้างไม่เท่ากัน ทิ้งน้ำหนักไปอีกข้าง เก้าอี้ก็เอียง ขาไม้เคาะพื้น โต๊ะไม่ต่างกัน คนแน่นร้าน มีแค่พัดลมเก่าๆตัวเดียวส่ายหน้าไปมา ไอน้ำเหนือหม้อซุบทำให้ทั้งร้านยิ่งร้อนกว่าเดิม ลูกสาวเถ้าแก่เดินมารับเมนูเอง

“ผมเอาหมี่เป็ดเพิ่มเส้นพิเศษชามนึงครับ”

“สองชาม”

ถึงจะพูดว่าเป็นลูกสาวแต่ก็เลยเลขสี่ไปพักใหญ่ เธอยิ้มเขินๆให้คนตรงข้ามผม ที่ไม่ได้รู้สักนิดว่าถูกมองอยู่

เสียงโต๊ะข้างๆดัง หันไปมอง เป็นผู้ชายสองคน สวมเสื้อสีฟ้าทั้งคู่ คนขับแท็กซี่ คนนึงกินเสร็จแล้ว แคะฟัน พิงกับผนังสีน้ำตาล ฟังอีกคนพูดอย่างสนุกปาก เล่าเรื่องลูกค้าที่เจอในวันนี้ เพราะบนโต๊ะผมยังไม่มีคำพูดอะไร เลยแอบฟังเขาพูดไปด้วย

ชามสีชมพูสองชาม ช้อนกับส้อมอยู่ในกล่องสีเงิน ไม่มีตะเกียบ คิดว่าหมดไปแล้ว หยิบคู่หนึ่งส่งให้เขา ยื่นมือออกมารับในจังหวะเดียวกันกับที่ผมยื่นไปให้

“ขอตะเกียบด้วย”

ไม่ใช่ผมที่เป็นคนขอตะเกียบ แต่พอได้จากเด็กเสริฟ์แล้ว ก็ยื่นให้ผม

“กินไม่ถนัดไม่ใช่หรอ?”

“ขอบคุณครับ”

ผมหิว คีบเส้นที่ชอบดิ้นไหลกลับลงไปในชามจนน้ำซุปกระเด็นเข้าปาก เส้นในชามที่กินไปคงเท่ากับสองชามปกติ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นอิ่มจนเดินไม่ไหว

“เอาอีกหรือเปล่า?”

“คงไม่ แล้ว…คุณล่ะ จะเอาอีกหรือเปล่า?”

“ผมไม่ได้ชื่อคุณ”

“…..”

“เรียกชื่อสิ”

“อ..อายุมากกว่าผม คงต้องเรียกว่าพี่สินะ”

เหมือนเขากำลังรอ

รอที่จะได้ยินคำนั้นอีกครั้ง
 
“พี่หมอก….”

ผมกำมือแน่น

เห็นมือของเขาข้างหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นกำแน่นไม่ต่างกัน

“กลับเถอะ”

“อืม”

ลุกขึ้นตามเขาออกไปนอกร้าน ถนนที่ไม่มีใครหยุดเดิน เขากดมือถือ ไม่ใช่เครื่องเดิม ส่งข้อความ เรายืนอยู่เงียบๆ มองนาฬิกา คิดว่ารถเมล์เที่ยวสุดท้ายคงจะหมดไปแล้ว อาจจะต้องมองหาวินมอเตอร์ไซค์

รถบีเอ็มสีดำ นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยน จอดเทียบฟุตบาท ที่ทาสีขาวแดงไว้ พี่หมอกไม่ได้เดินไป หันมามองผม ดูเหมือนจะรู้ว่าผมมีเรื่องที่อยากจะพูดอยู่ และนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของวัน

“….คราวนี้บอกผมได้ไหม ว่ากำลังทำอะไรอยู่”

“ได้สิ…. กูจะบอกทุกอย่างที่มึงอยากรู้”

เสียงรถเมล์บีบแตรยาว เกือบที่จะกลบเสียงนี้ไป

“กูอยากเริ่มต้นใหม่ ทั้งหมด ทั้งกู ทั้งมึง”

สรรพนามที่เปลี่ยนไป ทำให้ผมรู้ว่าผมคุยกับใครอยู่

“พี่ไม่กลัวว่ามันจะวนกลับที่เดิมหรอ?”

“เรื่องนั่นมันขึ้นอยู่กับมึง ว่าจะทำอะไรต่อไป”

“…..”




“มึงต้องเลือกแล้ว ตี๋….”




ถามทิ้งไว้แบบนั้น แล้วก็ขึ้นรถไปก่อนที่จะได้คำตอบจากผม



……………………….
…………………


[B.N.26 : complete]
[2.12.55]

[Rafael]

again สินะ
รอนะ กลับมาคบกันเหมือนเดิมเหอะ

[ErosAmor]

อ๊ากก ขอสักทีเถอะ ช่วงเวลาหวานล้ำเหล่านั้นจงกลับมา ><

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ตอนที่ 23 สนุกมากๆๆ

[indy❣zaka]

ถ้ามันจะไม่รอด  ก็เพราะตี๋ทั้งนั้นอ่ะ
หลายครั้งแล้วด้วย  คิดถึงแต่สายตาคนอื่น  แต่กลับไม่คิดถึงความรู้สึกหมอกมั่งเลย 

[GETIIZ]

ใกล้แล้วโว้ยยยยยยยย ใกล้แล้ว 
พี่หมอก ตี๋ รวมทั้งเรา กำลังจะได้หลุดจากสถานการณ์ชวนอึดอัด น่าเวียนหัว ชวนร้องไห้แล้วใช่ไหม
ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมมมม

ยอม ยอมหมด ถึงแม้ว่าต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ก็ไม่เป็นไร ถ้ามันจะทำให้พี่หมอกกับตี๋ยังอยู่ตรงนี้ !!!

ขอร้องงงง ตี๋คิดให้ดีนะ พี่หมอกยอมขนาดนี้แล้วอะ ได้โปรดดด ทำเพื่อตัวเอง เห็นแก่ตัวเพื่อความรักบ้างเถอะนะตี๋

[lomekung]