หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[oa_ko]

 

[isaiparn]

มาจิ้มมๆ >////<

[fulres]

คอยอยู่นะครับ  มาต่อให้หายคิดถึงหน่อยนะ

[puppyluv]

อ๊า!!! ชูป้ายไฟโซโล่พี่หมอก
เห็นหลังก็เอาวะ
กดบวกปล่อยเป็ดกับจูบลูกอม
เมอร์รี่ คริสต์มาส อีฟ
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[benz-sirilada]

คิดถึงพี่หมอก + น้องตี๋แล้วน่ะครับ
ได้โปรดมาต่อได้แล้วคราบบบบบบ

[oa_ko]

 

[becrazie]

แฮ่ๆ พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ

แบบเรื่องเดียวถึงตอนล่าสุด

มีทั้ง  ...

มีทั้ง  ...

มีทั้ง  ...

และจนมาถึงตอนนี้ที่กำลังจะเริ่มต้นใหม่ในอีกเวอร์ชั่น...

  ม๊ากมาก อิอิ ตอนนี้ตามทันแล้วจะเม้นทุกครั้งแล้วค่ะ 

[ooo_aer]

 ดราม่าก็เข้าใจ ถึงจุดๆหนึ่งถ้าเจอปัญหา(ขนาดนี้)
มันก็ต้องมีความโลเลทางจิตใจของคน เหมือนคนจริงๆที่เจอสถานการแบบนี้ ก็อาจจะมีการตัดสินใจผิดๆถูกๆแบบนี้
(คือเราคิดแบบตี๋แล้วก็คิดว่าถ้าเป็นตี๋ก็คงทำแบบตี๋)

ทำให้คนอ่านอินกันได้สุดๆจริงๆ (อินกันจนเครียดไปเลยน่ะ555)

 

[comics_boy]

อ่านทันแล้วววววว ขอบคุณวันหยุดปีใหม่ที่ทำให้มีเวลาเหลือเฟือ อิอิ

ลุ้นตามแทบแย่ แต่ก้อแบบนะ เรื่องนี้มันครบรสจริงๆ

สุข เศร้า เหงา ฮา ......

และก้อยังต้องตามลุ้นกันต่อไป

.... เอาเป็นว่ามาทักทายนักเขียนและสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเลยนะคับ ^^

ขอให้พี่หมอกและน้องตี๋มีความสุข(ร่วมกัน)มากๆนะจ้ะ

[cn9095]

B.N.27


หายไปจากร้านนี้ นานกว่าสิบวัน

คนที่หายไป ไม่ใช่ผมที่เป็นพนักงานประจำแน่ ยังทำงานอย่างขยันขันแข็งเหมาะกับตำแหน่งพนักงานดีเด่นอยู่เหมือนเคย

ผมมองที่นั่งตรงนั้น ไม่ค่อยมีใครนั่งซักเท่าไหร่ ไม่ใช่เพียงแค่ผม แต่ดูเหมือนว่าเก้าอี้ตัวนั้นจะแอบรอเขาอย่างเงียบๆอยู่เช่นเดียวกัน

กุมหัวตัวเอง ขยี้จนยุ่ง มองนาฬิกา อย่างเร็วที่สุด สมมติว่าเขาจะมา ก็ยังต้องรออีกห้าชั่วโมง

ที่ร้านงานยุ่ง ดูเหมือนไม่มีเวลาให้คิดอย่างอื่นแท้ๆ แต่ในหัวกลับวุ่นอยู่กับเรื่องอื่น ยืนเอ๋อที่เคาน์เตอร์ จนลูกค้าต้องสะกิดก็ยังมี

พี่บอลที่เจอเมื่อวันเสาร์ ดูเปลี่ยนไปจากครั้งล่าสุดที่เจอเยอะจนไม่อยากเชื่อว่าไม่เจอกันแค่ปีเดียว ตอนนี้ไม่ใส่แว่นแล้ว หันไปเล่นคอนแท็กส์ เลยเหมือนได้เห็นมุมที่ไม่เคยเห็น ผมตัดสั้น หล่อจนสาวเหลียว มาหาถึงที่ร้าน เพราะนัดกับพี่โก้ไว้ด้วย

ได้แว้บเข้าไปในวงบ้างบางที แต่ส่วนมากก็ได้แค่โฉบผ่าน ได้ฟังเรื่องเล่าความยากลำบากในต่างแดนฉบับย่อ ต่างจากพี่โก้ ที่เป็นฉบับไตรภาค เสียงหัวเราะดังเป็นระยะ

พี่บอลหนีออกไปสูบบุหรี่ ทิ้งพี่โก้หลีแฟนเก่า (ปัจจุบัน ภรรยา) “ไม่ไปทำงานหรือไง?” “อีกหน่อยน่า” ระวังจะอีกหน่อย เหลือระยะเวลาทำงานได้อีกหน่อยเข้าจริงๆหรอกพี่

โดนกวักมือเรียกผ่านกระจกนอกร้าน มองดูแล้ว พี่กวางยังอยู่ เลยลุกตามออกไป

“ได้ข่าวว่าเลิกกับไอ้หมอกไปแล้วหรอ?”

“เอ่อ….”

“คงไม่เชิงสินะ”

“ก็งั้นอ่ะพี่”

“ก่อนกลับมา เพื่อนคนฮ่องกงคนนึง เขาย้ายมาฝึกงานที่สิงค์โปร์ เขาเล่าข่าวๆนึงให้ฟัง”

หยิบบุหรี่ออกมา แต่ไม่ยักจะสูบ บอก “โทษที อยู่ที่นู่นสูบหนักหน่อย” พอจะนึกบรรยากาศออก “ไม่เป็นไร อยากสูบสูบเลยพี่ ลมพัดไปด้านนู้นพอดี” เลยหยิบไฟแช็คออกมา

“ก่อนหน้านี้อาจจะเคยได้ยินเรื่องที่แท็บเล็ตตัวแรกของ TK-Group ที่สเป็คหลุดออกมาบ้างใช่ไหมล่ะ? ความจริงปัญหามันไม่ได้มีแค่สเป็คหลุดหรอก เห็นว่าหนอนบ่อนไส้ ไอ้หมอกมันเลยเข้าไปเคลียร์เอง แต่ปรากฏว่าดันไม่ใช่แค่พนักงานเล็กๆไม่กี่คน กลับเป็นคนในบอร์ดบริหารเอง” ตอนนี้เหมือนฟังเรื่องย่อของหนังจีนที่เคยดูตอนเด็กๆ เรื่องหุ้น การบริหาร วงการการค้าที่ต้องรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมตลอดเวลา “พวกนั้นเขาไม่รู้หรอก ว่าไอ้หมอกมันเป็นเพื่อนกับลูกชายไอ้บริษัทนั่น แข่งกันช้อนหุ้น ไอ้หมอกน่ะมือใหม่ ไม่มีเส้นสาย ถ้าไม่ได้ที่ปรึกษาเก่งๆคงไม่รอดมาหรอก ที่พลาดคงเป็นเรื่องไม่ได้ประกาศเรื่องนี้ออกไป เลยกลายเป็นว่าพนักงานส่วนใหญ่ เกลียดขี้หน้ามันซะงั้น แล้วพวกที่ปลดไป ก็เส้นสายใหญ่ๆทั้งนั้น”

“พึ่งเข้ามา กลับทำตัวเด่น ถอดผู้บริหารเก่าๆออกจนหมด จะโดนหมั่นไส้ก็คงไม่แปลกหรอก” พี่บอลบ่นพึมพำต่อ “แต่อีกฝ่ายเป็นถึงลูกชายนักธุรกิจตัวเอ้แบบนั้น คงไม่ช่วยฟรีๆหรอก เรื่องเอาอะไรไปแลกนั่นน่ะ ในวงซุบซิบเขายังเถียงกันไม่เลิกซักที”

“…..อืม”

เหมือนฟังเรื่องเล่าของคนที่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว

รู้ว่าพี่หมอกทำงานหนัก แต่นึกภาพรวมๆไม่ออก ที่พี่บอลเล่าให้ฟัง พนันได้ว่าเป็นแค่ส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งเท่านั้น

“ได้ยินเรื่องจากไอ้โก้หมดแล้ว ทั้งเรื่องที่เลิกกัน หรือเรื่องที่ช่วงนี้มันมาป้วนเปี้ยนแถวนี้บ่อยๆน่ะ” พี่บอลไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดคำสั้นๆอย่าง เอ่อ อืม นั่นอีก พูดต่อ “ตี๋คิดว่าไงล่ะ”

“……”

“ไม่ได้เค้นคำตอบหรอกนะ อันนี้เป็นเรื่องของคนสองคน พี่ไม่ยุ่งหรอก แต่แค่อยากมาเตือน ว่าอยากให้ตัดสินใจอะไรเด็ดขาดมากกว่า อย่างที่ไอ้หมอกมันทำ มันกลับมารอบนี้ คงคิดอะไรอยู่แน่ๆ”

“พี่คิดว่าพี่หมอกจะทำอะไร?”

“ใครจะไปเดาไอ้หมอกออก” นั่นสิ ผมก็คิดแบบพี่เปี๊ยบ “แต่คิดว่าไม่ว่าแบบไหน ก็คงจะทำให้ทุกคนอึ้งเหมือนเคย”

“ฮะฮ่าฮ่าฮ่า”

เสียงหัวเราะที่ค่อยๆเบาลง พี่โก้เคาะกระจกเรียกให้กลับไปข้างใน

“แล้วที่นู่น พี่ทำงานเป็นไงบ้าง”

“หนัก บอกได้คำเดียวเลย อย่างวันหยุดทั้งปีนี่ก็ขอได้แค่อาทิตย์เดียว แต่สนุกดี ได้เจออะไรหลายๆอย่าง ระบบเขาต่างกับไทยเยอะ ต้องปรับตัว”
พี่โก้กำลังจะหันมาชวนพี่บอลคุย แต่ช้ากว่าผมที่ถามออกไปก่อน“พี่จะกลับมาอีกเมื่อไหร่?” ทั้งวงสนทนาที่มีพี่กวางมาจอยด้วยก็เงียบลง รอคำตอบ

“….ไม่รู้สิ”

พี่บอลยิ้มจางๆ ยิ้มที่ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ นั่งลงกับโซฟาแล้วก็ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม



…………………………………….
…………………………….


กำลังจะเที่ยงคืน

ผมยังอยู่ที่ร้าน เปิดไฟอยู่แค่โคมไฟด้านบนหัว ภาพที่ยังวาดไม่เสร็จ รู้สึกเหมือนถ้ากลับบ้านไปก่อน อาจเหนื่อยเกินกว่าจะจับดินสอขึ้นมาได้ ยังไม่ได้คิดวิธีกลับบ้าน เอาจริงแล้ว มันไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกที่ผมยังไม่กลับ

เมื่อยกับเก้าอี้จนต้องลุกขึ้นมาเดิน เปิดประตูออกมานอกร้าน อากาศเย็นกว่าข้างในหน่อย มองซ้ายมองขวา เหลือแค่ไม่กี่ร้านที่ยังเปิดไฟอยู่ ไฟถนนสว่างเป็นจุดๆ ยังมีรถขับผ่านตลอด บิดเอวไปมา ได้ยินเสียงกร็อบแกร็บประท้วงจากกระดูก

กลับเข้าไปในร้าน ได้ยินเสียงปิดประตูรถ หันกลับไป เห็นพี่หมอกกำลังเดินมาที่ร้าน แสงด้านนอกสลัว เมื่อมองจากด้านใน

ตั้งใจจะเดินไปเปิดประตูให้ แต่ดันมาถึงตัวประตูพร้อมกัน ทั้งมือผม ทั้งมือพี่หมอก จับอยู่ที่ลูกบิดประตู ประตูบานนี้เปิดเข้าออกได้ทั้งสองด้าน

มองเห็นพี่หมอกที่มองตอบมาผ่านกระจก วันนี้ผมสั้นๆนั่น ดูยุ่งนิดหน่อย เหมือนรีบร้อนที่จะมาที่นี่

เราปล่อยมือออกจากลูกบิดพร้อมกัน

นั้นเป็นเรื่องที่ผมแปลกใจอยู่นิดหน่อย พี่หมอกก็คงไม่ต่างกัน

ผมชี้นิ้วไปทางพี่หมอก เขาจึงเป็นฝ่ายบิดลูกบิดประตู แล้วเดินเข้ามา

“คิดว่ากลับไปแล้ว”

“ผมไม่ได้รออยู่พี่อยู่นะ แค่นั่งวาดรูปอยู่”

พี่หมอกไม่ตอบ มองหาหลักฐาน แล้วก็เห็นสมุดวาดเขียนอยู่บนโต๊ะ หันกลับมา

“เดี๋ยวไปส่ง”

“อื้ม..เฮ้ย เดี๋ยว ผมลืม”

วิ่งกลับไปที่หลังเคาน์เตอร์ ในตู้เย็น คว้าถุงในนั้นมา วิ่งกลับมาหา เห็นพี่หมอกกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ขยี้หัวอย่างหงุดหงิด เลยเดินเลี่ยงไปทางอื่นแทน เก็บหนังสือลงกระเป๋า สมุดนี่ยัดไม่ลง ต้องหนีบไป

“รอก่อน”

บอกแค่นั้นแล้วก็เดินออกไป ผมปิดไฟ ปิดร้าน เดินทิ้งช่วงอยู่ห่างๆ พี่หมอกเปิดประตูรถ เข้าไปแล้วปิดประตูรถเสียงดังปัง เล่นเอาผมไม่กล้าขึ้นรถ อยู่ด้านนอก ไม่ได้ยินเสียง แต่พอพี่หมอกเอามือทุบพวงมาลัยรถ เสียงแตรก็ดังไปทั่ว จบด้วยการเขวี้ยงมือถือไปเบาะหลัง ไม่ทราบชะตากรรม

เดินตัวหนีบขึ้นรถ บนนั้นเงียบกริบจนอดหนาวไม่ได้ เสียงโทรศัพท์ดัง ตอนแรกผมนึกว่าเป็นไอ้เครื่องที่กระเด็นหายไปแล้ว จนพี่หมอกหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องออกมาจากกระเป๋ากางเกง “อะไร?” “เดี๋ยวกลับไป” “รอไม่ได้หรือไง?” “ช่างหัวมัน” ไม่รู้ว่าอะไร แต่รู้ว่าการที่พี่หมอกมาอยู่ที่ตรงนี้กับผม คงจะสร้างปัญหาให้ใครอยู่แน่นอน ช่างหัวมันน่ะ จะดีเรอะ? แหม่ ได้ยินคำนี้ทีไร อยากเล่นมุกสมัยพระเจ้าเหาทุกที ช่างหัวมัน? พวกพี่เป็นเกษตรกรหรอครับ?

“เอ่อ…ถ้าติดงาน ส่งผมลงตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวผมนั่งรถต่อไปเอง”

“ไม่ต้อง”

“….”

“ตี๋”

“ครับ?”

ยื่นโทรศัพท์มาให้ แป้นตัวเลขอยู่บนหน้าจอ “เบอร์”

รีบกดเบอร์ลงไปให้ กดโทรออก มือถือผมก็สั่น ยื่นคืนให้ด้วยสองมือ นึกว่าจะโดนกระชากมือถือกลับไป ยังดีที่รับนิ่มๆไปจากมือผม

รถจอดที่หน้าบ้าน ไฟเปิดแค่หน้าประตูด้านใน ทุกคนคงหลับไปแล้ว เปิดประตูจะลงจากรถ พี่หมอกก็พูดขัด

“นี่ไม่ใช่รถสาธารณะ”

“ห้ะ?”

กระชับสายกระเป๋า หันมามอง ไม่เข้าใจว่าต้องการจะสื่ออะไร

“…ผมจะบอกว่าไม่ได้นั่งฟรี”

ไม่คุ้นกับคำว่าผมของพี่หมอกซักที ฟังแล้วเหมือนโดนหนอนไต่อยู่บนคอ พี่หมอกอาจจะชินกับการพูดคำนี้มากกว่าที่ผมเวลาได้ยิน

“พี่จะคิดค่าน้ำมันหรอ?”

“ใช่”

“……”

รถพี่ก็ผลาญน้ำมันได้กระชากใจด้วย แท็กซี่ทั่วไปรถญี่ปุ่น เริ่มต้นที่ 35 บาท แต่รถยุโรปคันนี้ ผมมั่นใจว่าเกินสองหลักไปนานโข

พี่หมอกขยับตัว นั่งหันมาทางผม แขนข้างหนึ่งเท้าเบาะไว้ อีกมือเลื่อนออกจากพวงมาลัย ชี้นิ้วมาที่ผม ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พี่หมอกชี้นิ้วเข้ามาใกล้มากขึ้น ผมชี้ปากตัวเอง พี่หมอกพยักหน้า ผมส่ายหัว

“เฮ้ย พึ่งรู้จักกัน ยังไม่ทันได้จีบ จะขอจูบเลยหรอ?”

“นี่ก็ทำอยู่”

“พี่จีบผมอยู่?”

“ดูไม่ออกหรือไง”

นึกย้อนกลับไป พยักหน้า “ถ้าไม่ใช่ผมคงดูไม่ออกอ่ะ”

เงียบกันไปสักพัก พี่หมอกก็ตอบขึ้นมาเร็วๆรัวๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจพูดให้ฟัง

“ไม่ได้จะทำเพื่อคนอื่นอยู่แล้ว”

“…..เฮ้ย พี่! อย่าเปิดไฟ”

“ทำไม?”

“ป..เปล่า เดี๋ยวรถก็ขับไปแล้วใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องเปิดหรอก”

หมาเห่าจากที่ไกลๆ ขัดจังหวะ ผมส่งเสียงไอเบาๆ คอแห้งฝืดไปหมด

“เร็วๆ”

“อย่าเร่งดิ”

“ยื่นหน้ามา”

“ผมให้ได้แค่นี้”

เอานิ้วชี้แก้ม จิ้มสองสามที พี่หมอกก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ขยับตัวเข้ามาใกล้อีกหน่อย ผมเอียงตัวเข้าไปหา

คิดว่าหลับตาหรือลืมตาดี ก็เข้ามาใกล้จนลมหายใจเกลี่ยหูแล้ว รีบเป็นฝ่ายยื่นแก้มไปชนก่อน พี่หมอกนำไปอีกก้าว ใช้มือข้างหนึ่งจับคางผมไว้ มืออีกข้างเอื้อมไปเปิดไฟ อะไรจะเคลื่อนไหวได้พร้อมกันขนาดนี้

“เฮ้ย! ไม่ให้จูบ”

“ทำไม จะต่างกันยังไง?”

“ต่างครับ”

หมดคำพูด เงียบไปซักพัก แล้วก็พึมพำออกมา เหมือนไม่แน่ใจว่าควรพูดดีหรือเปล่า “….ที่นั่นจูบเป็นการทักทาย”

“พี่จูบกับคนอื่นหรอ?”

“…..”

“ตอบมาดิ”

“เปล่า…” ตอบแบบนั้น เอนตัวกลับไปที่เบาะตัวเอง หยิบมือถือออกมาเช็คแต่ก็ไม่เห็นจะทำอะไร เก็บลงไป “ไม่ได้ทำ แค่ยกตัวอย่าง”

“เออ”

“….”

“ผมไม่เคยจีบใคร”

พูดออกมาเก้อๆ ผมไม่ได้หันไปมอง แต่เห็นผ่านเงากระจก เห็นพี่หมอกขยี้ผมตัวเองเบาๆ เหลือบไป เห็นว่าขมวดคิ้วจนยุ่งอยู่

“…จะไปรู้ได้ยังไง ว่าต้องทำอะไร?”

“ทำไมไม่รู้ แต่ผมรู้สึกเหมือนผมรู้ว่าพี่ไม่เคยจีบใครมาแน่ๆ” ระหว่างที่พูด ก็ค่อยๆหลุดหัวเราะออกมา พอจบประโยค ก็เผลอหัวเราะดังๆออกมา

“เคยคบกับใครมาก่อนหรือเปล่า?”

หันไปมอง พี่หมอกมองตอบกลับมา “เคยสิ ครั้งนึง”

“แล้ว…”

“ผมงี่เง่า เราเลยเลิกกัน”

“…คงไม่ใช่คุณฝ่ายเดียว”

“พี่คิดว่าแบบนั้นหรอ?”

“รักไม่ใช่เรื่องของคนๆเดียว”

“ผมว่านี่ไม่ใช่พี่คิดเอง ใครบอกคำนี้มา?”

พี่หมอกเคาะนิ้วกับพวงมาลัย เหลือบมามองสั้นๆ แล้วหันกลับไปมองด้านหน้าเหมือนเดิม “ผู้หญิงคนนึง ที่เอาชนะไม่ได้”

ใครกันนะ?

บนรถเงียบไป เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังจากเบาะหลัง เครื่องที่บินร่อนไปนั่นแหละ พี่หมอกไม่สนใจ สักพักก็เงียบไป เครื่องที่พี่หมอกเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงสั่นแทน

หยิบออกมาดู เหมือนจะเป็นเมสเสจ

“งั้นผมลงแล้วนะ”

คว้าข้อมือไว้ เร็ว เร็วกว่าที่มือผมจะถึงประตูรถซะอีก “ยังจ่ายค่าโดยสารไม่ครบ”

“แล้วต้องจ่ายอีกเท่าไหร่ล่ะครับ?”

ชี้ที่เดิม เพิ่มเติมเพื่อใครไม่รู้ คนๆนี้ ถ้าอยากได้อะไร ต้องได้ ไม่มีคำว่า “ไม่เป็นไร” “ครั้งหน้าลองใหม่” เขาไม่ใช่คนแบบนั้น ปลายนิ้วแตะลงบนริมฝีปาก เป็นปลายนิ้วโป้ง โดนผมจ้อง เลื่อนไปเกลี่ยข้างแก้มแทน

“จ่ายไม่ครบ คงให้ลงไม่ได้”

“…พี่นี่ร้ายจริงๆว่ะ”

“คุณคงไม่รู้ ว่าผมเคยร้ายกว่านี้เยอะ”

“อาจจะรู้ก็ได้ล่ะมั้ง?”

“หึ” ยิ้มมุมปาก ยิ้มแบบนั้น ปีศาจชะมัด “แล้วไง คุณกลัวหรือเปล่า? ผมไม่อยากฟังคำว่าใช่หรือไม่รู้”

หลุดหัวเราะออกมา “ผมว่าไม่ใช่เคยร้ายแล้วมั้ง ก็มันก็เหลืออยู่แค่คำตอบเดียว”

“ตอบมาสิ”

“…..”

“ผมไม่ใช่คนใจเย็น”

“อันนี้ผมรู้”

ปลายนิ้วผมแตะลงที่ชายแขนเสื้อพี่หมอก เลื่อนขึ้นมา ถึงมือ จับมือนั้นไว้ กดจูบลงบนนิ้วโป้ง เสียงหายใจพี่หมอกหายไป ถึงตอนที่นิ้วโป้งนั้นกดเข้ากับริมฝีปากพี่หมอก ก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่น นอกจากกระพริบตาสองสามทีเท่านั้น

“ครบแล้วใช่ไหมครับ?”

“…ครบแล้ว”

“งั้นผมลงแล้วนะ”

แค่พยักหน้าตอบ

“เดี๋ยว”

“ครับ?”

“ไม่มีอะไรจะให้หรือไง?”

“หื้อ?ให้?อ่อ…” ยกถุงที่อยู่ในมือขึ้น ถุงบัตเตอร์เค้ก “อันนี้ไม่ใช่ของพี่สักหน่อย”

“….”

“ผมพึ่งลองทำครั้งแรก เลยกะจะเอามาฝากม๊ากับเฮีย”

“…รีบๆลงไป”

“อย่าพึ่งดิ ผมยังพูดไม่จบเลย”

“….”

“มีมาฝากชิ้นนึงแต่มีข้อแม้นะ”

“อะไร?”

“ตกลงผู้หญิงคนนั้นคือใคร?”

มองตามปลายนิ้วพี่หมอกที่ชี้ออกไปนอกรถ ขมวดคิ้วมองตามงงๆ

เห็นม๊ายืนอยู่ที่ประตูรั้ว ผมยิ้มแหยตอบ


……………………………………..
………………………….


“อาตี๋ โซ่ยตี๋”

“ม๊าคร้าบ ตี๋ง่วงม๊ากกมากเลย ขอตี๋ไปนอนก่อนนะครับ ม๊านอนดึกก็ไม่ดีต่อสุขภาพเหมือนกัน เพราะฉะนั้น-“

“มาคุยกันก่อนเถอะ เรื่องโซ่ยตี๋ทำม๊านอนไม่หลับ”

“ครับ”

เดินตามม๊าไป กำลังจะนั่งกับพื้น ม๊าตบที่นั่งข้างๆ ขึ้นไปนั่งที่ตรงนั้น

“เดี๋ยว ก่อนที่ม๊าจะถามอะไรตี๋ ขอตี๋ถามม๊าก่อน”

ม๊าพยักหน้า “ม๊าไปคุยกับพี่หมอกตอนไหน?”

“โซ่ยตี๋หมายถึงล่าสุดที่คุยใช่ไหม?”

ผมพยักหน้า “ม๊าบอกไม่ได้หรอก หมอกไม่ให้บอก”

“หมอกของม๊าสำคัญกว่าผมอีกหรอ?”

“ใครรักตี๋ ม๊าก็รักทั้งนั้น” ม๊ายิ้ม  “ม๊าอยู่กับตี๋ได้อีกไม่นาน เฮียฮ้งก็ดูแลโซ่ยตี๋ไม่ได้ทั้งชีวิต คนที่จะต้องอยู่กับโซ่ยตี๋ไปตลอด ไม่ใช่อาหมอกเหมือนกัน แต่เป็นตัวโซ่ยตี๋เอง”

“ม๊าอย่าพูดแบบนั้นดิ ม๊ายังอยู่กับตี๋ไปอีกนาน”

“ม๊าแค่พูดความจริง คิดถึงคนรอบข้างน่ะ ดีแล้ว ถูกต้องแล้ว แต่บางครั้งก็ต้องคิดถึงตัวเองด้วยเช่นกัน ม๊าไม่อยากให้โซ่ยตี๋ต้องเสียใจเพียงเพราะคิดมากเกินไป”

“อืม…”

“แต่โซ่ยตี๋โตพอที่จะตัดสินใจ แก้ปัญหา แล้วก็ยอมรับเรื่องที่จะตามมา ม๊าคงไม่เข้าไปยุ่งด้วยเหมือนตอนโซ่ยตี๋เด็กๆหรอก อาจจะทำได้แค่แนะนำแบบนี้…”

“ตี๋ชอบ ตี๋ขี้เกียจคิดเอง” พูดแบบนั้นก็โดนตีเผียะเบาๆ “เออ ม๊า ตี๋ถามหน่อย” ม๊าเงียบ รอผมพูดต่อ

“ม๊า..ม๊าชอบพี่หมอกป่ะ”

“หื้อ?”

“ไม่ คือ แบบ โอ้ย คือ คือคิดยังไง ไม่ใช่ คือ ตี๋จั๊กจี๊ชะมัด คือ ม๊าเข้าใจที่ตี๋พูดใช่ไหม?”

ยังดีที่ม๊าพยักหน้า ม๊ายิ้มแบบนี้ ถึงม๊าจะแก่ขึ้น แต่ก็ยังสวยสุดในสายตาผม เข้าใจแล้ว ว่าทำไมพี่หมอกถึงเรียกม๊าว่าผู้หญิงที่เอาชนะไม่ได้

“ตอนแรกม๊าห่วงเรื่องนิสัย คิดว่าจะเข้ากันได้หรือเปล่า เพราะอาหมอกถูกเลี้ยงมาต่างจากโซ่ยตี๋เยอะ ยังมีเรื่องที่ทั้งโซ่ยตี๋กับอาหมอกไม่เข้าใจอยู่อีกเยอะ ต่างคนต่างถือทิฐิตัวเอง บางครั้งเหมือนจะรับฟังกันและกัน แต่บางครั้ง ก็เหมือนจะไม่สนใจอีกฝ่ายเลย”

“….รักไม่ใช่เรื่องของคนๆเดียว?”

“และรักไม่ได้มีแค่ความรักอย่างเดียว”

“ผมเข้าใจแล้ว แป็บนึงนะม๊า”

ดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แงะยาก กางเกงดันลีบติดขา วิ่งออกมาหน้าบ้าน ไม่เห็นเงารถบีเอ็มคันนั้นแล้ว กดเบอร์โทรหา เบอร์ล่าสุดที่ผมยังไม่ได้เม็มไว้

“ฮัลโหล?ฮัลโหล?”

“อะไร…”

“พี่หมอกอยู่ไหน? ขับออกไปไกลหรือยัง?”

“ทำไม? ยังอยู่ในซอย”

“จอดรถก่อน! รอผมแป็ปนึง!”

ไม่อยากเสียอีกวินาทีที่ผมตัดสินใจพลาดอีก

วิ่งหนีบแตะไป พึ่งนึกได้ ลืมถามว่าไปด้านไหน หยุดวิ่ง กำลังจะโทร บ้าเอ้ย เขาก็ต้องออกไปหน้าปากซอยสิวะ จะไปท้ายซอยทำไม รองเท้าแตะตบพื้นดังแปะๆ เหมือนเสียงตบมือให้กำลังใจ ผมได้เห็นหน้าไอ้หมาตัวที่เห่าหอนทำลายบรรยากาศชัดๆ เข้าไปเตะรั้วบ้านที่มันอยู่ มันดันฉลาด งับรองเท้าแตะไว้ ยื้อกับมันสักพัก สุดท้ายมันก็ได้ไป ของเล่นใหม่ที่เอาไปเคี้ยวไม่นานก็คายทิ้งไว้ ให้ผมเสียดายเล่น

“ทำอะไรอยู่?”

“เหยย”

มองเห็นรถพี่หมอกอยู่ไม่ไกล พี่หมอกไม่ได้เดินมาหา ยังยืนอยู่ที่ข้างประตูรถ ไฟท้ายสีแดงส่องทักทายผม เล่นจอดซะกลางถนน แต่กลางคืนก็ไม่ค่อยมีรถผ่านอยู่แล้ว

“มีอะไร?”

“เฮ้ย! คุณน่ะ!!”

“…..”

“อย่าเดินเข้ามา! ไม่งั้นมันจะไม่เท่” ทำไมตอนพูดคำนี้ผมต้องเอามือขยุ้มเสื้อตัวเองด้วย

“…จะเล่นอะไร-“

“โสดอยู่ใช่ไหม?!”

พี่หมอกเงียบไป ผมเผลอเอามือเกาะรั้ว โดนหมากระโจนใส่กระแทกรั้วปั้ง ปล่อยมือสะดุ้งโหยงออกมา

ได้ยินพี่หมอกตอบ ทำหน้าเหมือนไม่แน่ใจว่าผมจะเล่นอะไร “….ใช่”

“ผมก็โสดอยู่!!”

“รู้แล้ว! จะพูดอะไรกันแน่?”
 
“งั้นเราลองมาคบกันไหมละ?!!”

“….”

“….”

“อย่าเงียบดิ!รีบๆตอบมา!”

“แล้วจะตะโกนทำไม….”

“ก็พี่อยู่ไกล…ผมกลัวไม่ได้ยิน”

“พูดว่าอะไรนะ”

“พี่อยู่ไกล! ผมกลัวไม่ได้ยิน!”

“แล้วทำไมไม่เดินมา?”

เออว่ะ

หันไปมองหน้าหมาหลังรั้ว มันมองตอบ แลบลิ้นใส่ อย่างกับจะล้อเลียน

วิ่งเข้าไปหา “ขอผมกอดแป็ปนึง” มันไม่แป็ปเดียวอย่างที่ผมพูดหรอก ถูกจับไว้ได้ ปลาว่ายเข้าแหอย่างนี้ มีหรือ พี่หมอกจะปล่อยไป “พอแล้ว พอแล้ว ผมจะกลับไปหาม๊าละ”

“…ขออีกห้านาที”

“สอง”

“…สองนาที”

เสียงพี่หมอกต่ำ กว่าครึ่ง หายอยู่ในคอ ผมชอบเสียงแบบนี้ มันเป็นเสียงคล้ายเสียงกระซิบ ซึ่งหมายความว่ามีแค่ผมที่ได้ยิน

ที่ตัวพี่หมอกไม่มีกลิ่นผม และที่ตัวผม ก็ไม่มีกลิ่นพี่หมอกอีก

ผมไม่คุ้นชินกับกลิ่นแบบนี้เท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้เรานึกขึ้นได้ ว่าที่จริงแล้ว เราก็ยังมีข้อแตกต่างที่ยังไม่เคยหาวิธีจะอยู่กับมันจริงๆจังๆอยู่หลายเรื่อง เรื่องที่บางครั้งเหมือนจะสนใจแต่ความจริงแล้วกลับมองข้ามมันไป…สำหรับพี่หมอกแล้ว มันมีเรื่องอะไรอยู่บ้า ผมคงต้องลองนึกดู

“…มีปัญหาอะไรต้องบอกผมนะ”

“อืม”

“ถ้ามีอะไร ผมก็จะบอกพี่เหมือนกัน”

“ตี๋”

“ครับ”

“กู-“

“ไหงเป็นกูอีกแล้ว”

“ขี้เกียจ”

“ขี้เกียจอะไร..พูดว่าผมก็ดีออก”

“ไม่ชอบ”

“….หมดช่วงโปรโมชั่นแล้ว ผมขอต่อโปรได้ไหม?”

“มึงชอบแบบนั้น?”

“เปล่าหรอก…สำหรับผม แบบไหนก็ได้ทั้งนั้น”

สักพักใหญ่ กว่าจะพูดออกมาต่อ

“…กูอยากให้มึงจำไว้ ทั้งเงิน ชื่อเสียง ตำแหน่ง หรืออะไรพวกนั้น สำหรับกู มันไม่สำคัญ”

“…….”

“อย่าสนใจมันก่อนกูเด็ดขาด”

“อืม”

“กูเกลียดเวลามึงสนใจคนอื่นมากกว่ากู กูรู้ว่าบางทีกูก็เกินไปหน่อย แต่กูไม่อยากให้ความคิดแบบนั้น ผลักกูไปในที่ที่กูไม่ต้องการ”

“อื้อ…ผมเข้าใจแล้ว”

พี่หมอกหลังชุ่ม เงียบไปอยู่นาน โทรศัพท์สั่น ผละออก มือพี่หมอกไล่ตั้งแต่กลางหลังจนถึงข้อศอก ถึงจะยอมปล่อย หยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความ เงยหน้ามองผม

“ขับรถปลอดภัยนะครับ”

“อืม”

“ตอนนี้พี่ชอบงานที่พี่ทำอยู่หรือเปล่า?”

“….ยังตอบไม่ได้” พูดแบบนั้น แล้วก็ทำงานเต็มที่ มีร้อยทุ่มให้ร้อยกับงาน บริษัทนี้คงโชคดีที่ได้พนักงานแบบนี้ พี่หมอกมีหลายอย่างที่ผมไม่มี และผม สมควรจะมี

ความทะเยอทะยานที่ไม่สิ้นสุด ของพี่หมอก มีมากเกินไป ผมมีน้อยเกินไป

“ผมกลับบ้านก่อนนะ”

“เดี๋ยวกูไปส่ง”

“ไม่เป็นไร ใกล้นิดเดียว”

มองอยู่แบบนั้น ไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าตอบ สุดท้าย พี่หมอกขับรถออกไปก่อน ผมยืนมองทะเบียนบ้านหลังที่เจ้าหมานั่นอยู่ ได้แต่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นมาเอารองเท้าคืนให้ได้

ทางเดินข้างหน้าอีกไกล มองด้วยสายตาว่าไกลแล้ว แต่ในความรู้สึกคิดว่าไกลกว่า บางที อาจจะต้องเดินให้ช้าลง มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร เลยเดินร้องเพลงตลอดทาง


…………………………………………
……………………………….





[BN27 : complete]
[1.1.56]




ขอยังไม่อีดิท แก้ตัวเอียงตัวหนาอะไรทั้งนั้น
ไปนอนก่อนละเด้อ พรุ่งนี้ต้องจรลีกับหอแต่เช้า

สวัสดีปีใหม่

[parn11]

กรี้ดดดด อัพแว้ววว

[maicy]

ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ
น้องตี๋ พี่หมอก เค้ากลับมาคบกันใหม่แล้ว ^^

[aiaea83]

วู้วววว อัพแล้ววว
ตี๋แมนมาก มายืนตะโกนว่าโสดโดยไม่กลัวรองเท้า ฮ่าๆๆ 

 

[Rafael]

เออะ รู้สึกว่าตอนนี้มันจะหวานนะ อิอิ

[GETIIZ]

เกือบร้องไห้ เหมือนถูกปลดจากพันธนาการ
โอ้ยยยยยยยยยย อยากออกไปวิ่งตะโกนรอบหมู่บ้าน
พี่หมอกกับตี๋กับมาคบกันแล้วโว้ยยยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ดีใจมากกก
ต้องขอบคุณหม่าม๊ามากกกก อยากจะลงไปกราบ ที่พูดทำให้ตี๋คิดได้
ประโยคที่ตี๋ขอคบพี่หมอก เอาตรงๆป่ะ  แมร่งโคตรเท่เลยหวะ !!!!!
ทางเดินยังอีกไกล แต่ถ้าเดินไปด้วยกัน ก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ สู้นะ สู้กับอุปสรรคทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต !!

ปล.เรื่องเอาอะไรไปแลกนั่นน่ะ ในวงซุบซิบเขายังเถียงกันไม่เลิกซักที ประโยคนี้ของพี่บอลทำเอาฉุกคิด
พี่หมอกเอาอะไรไปแลกเนี่ย ?

[mellowshroom]

ขอกอดแป๊ปนึง ..

เข้าใจกันแล้ว ดีใจอ่ะ ..

[RGB.__]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แอทแทคหลายประโยคมาก ฮืออออออออ
ปัญหาภายในจบลงแล้วใช่ไหมมมมมม ต่อไปนี้มีอะไรก็จะคุยกัน เฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

กรี๊ดเถอะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[U_Ton]

  ดีใจจริงๆที่พี่หมอกกับตี๋กลับมาคบกัน... ไม่มีอะไรเหมาะสมเท่านี้อีกเเล้ว 

ทั้งสองคนเหมือนส่วนเติมเต็มกันเเละกัน... งานนี้คงต้องขอบคุณผู้หญิงที่พี่หมอก

เอาชนะไม่ได้... และต้องขอบคุณผู้หญิงร้านโจ๊กที่ให้กำเนิดตี๋ (คนเดียวกันเน๊อะ55)

อย่างน้อยๆตอนนี้ทั้งคู่ก็รู้จักที่จะปรับตัวเข้าหากันเเบบจริงๆจังๆแล้ว... หลังจากให้เวลากับตัวเอง

แบบเกินพอกันเลย... ดีใจที่พี่หมอกรู้จักตัวเองมากขึ้น และดีใจที่ตี๋รักตัวเองมากขึ้นอีกขั้น...

ทั้งสองคนคงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน เเละเเบ่งปันความรู้สึกประสบการณ์ร่วมกันอีกเยอะ

  ดีใจที่ได้อ่านตอนนี้จริงๆ

[kabung]

วันนี้ที่รอคอยยยย งืดดดดดด ปลาบปลื้ม ซาบซึ้ง 

[tumtok]

เป็นแฟนกันเหมือนเดิมแล้ว
ต่อไปขอให้มีแต่ความสุข
สวัสดีปีใหม่นะ

[route rover]

วันนี้ตี๋น่ารักอ่ะ

[Lacus]

โฮกกกกกกก.... น้ำตาจะไหล ปลื้มปริ่มมาก ความหวานกำลังจะกลับมา (รึเปล่า ฮ่าๆ)

[【focus_kung】]

กรี๊ดดดดดด~ กลับมาคบกันเหมือนเดิมต้อนรับปีใหม่แล้ว >__<
หวังว่าตี๋คนใหม่จะเห็นพี่หมอกสำคัญอันดับ1นะ อย่าทำร้ายพี่หมอกอีก ,__,
พี่หมอกก็หวังว่าจะเข้าใจตี๋มากขึ้นนะฮะ จุ๊บๆ
ดีใจมากกับตอนนี้ค่ะ
รอตอนต่อไปโลดดดด

[patwo]

คืนดีกันแล้ว  ดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

TT   อยากจะร้องไห้ด้วยความดีใจ

เหมือนรู้สึกได้กลับมาอ่านพี่หมอกตี๋ อีกครัง
ที่ผ่านมามันช่างแสนอึมครึม   ก่อนหน้าที่เลิกกัน ก็ดูยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่

ยอมรับเลยว่าคนแต่ง เก่งจริงๆ เพราะนำพาความรู้สึกของเราไปด้วย
ขอสารภาพว่ามีช่วงนึงที่รู้สึกนอยๆ ไม่อยากอ่านเท่าไหร่ (ช่วงที่เริ่มมีปัญหากัน)
 แต่ก็ยังคงติดตามอยู่   จนมาตอนนี้มันรุ้สึกฟินจังเบยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  >.,<

มาต่ออีกบ่อยๆนะคะ  สัญญาว่าจะจบ อิอิ

[Nus@nT@R@]

 :กอด1:หวานๆสไตล์พี่หมอก

[Karn12]

ชอบตอนนี้ที่สุด อย่างน้อยตี๋และหมอกก็คิดอะไรได้มากขึ้น

[malula]

นับว่าเป็นข่าวดีรับปีใหม่กันเลยทีเดียว
คิดอะไร รู้สึกยังไง บอกให้กันรับรู้ดีที่สุด
ม้าตี๋สุดยอด

[from_mars]

กลับมากันแล้ว ดีใจด้วยนะ ทั้งคู่เลย รักษาไว้นานๆ นะ
ลุ้นจนตัวโก่ง 555

ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า

[Yunatsu]

โอ้ยยยย ของขวัญปีใหม่ชั้นเยี่ยมมมมมม

การกลับมาคบกันครั้งนี้ หวังว่าจะเข้าใจกันมากขึ้นนะคะ

[่patsaporn]

ยิ้้มแก้มบาน ม๊าคือฮีโร่ค่ะ  ผู้หญิงที่พี่หมอกเอาชนะไม่ได้ ตอนแรกคิดว่าใคร
ม๊าทำให้สองคนเข้าใจในความรักมากขึ้น สิ่งที่เคยมองข้ามไป ไม่พูดกันตรง ๆ
แถมยังยอมรับเรื่องสองคนอีกด้วย กอดม๊า~~ น่ารักที่สุดเลย
ชอบตอนพี่หมอกเค้าขอค่ารถนะ น่ารักมาก คิดว่าจะบังคับแต่ก็ไม่ ตี๋ก็แบบน่ารักอ่ะ
จะให้ก็ไม่เชิง จุ๊บที่นิ้วแทน โอย ขอบอกว่าเร้าใจมาก ๆ ค่ะ
ชอบตอนที่ตี๋วิ่งมาหาหมอกด้วย มาขอคบ ดีใจกับพี่หมอกมา คงรอมาตลอด
กอดซะแน่นแทบจะไม่อยากปล่อยเลย พี่หมอกเค้าชัดเจนเหมือนเดิมนะ
อย่าสนใจอย่างอื่นมากกว่าชั้น จบป่ะ จบจ้า...555 ชอบอ่ะ ชอบตอนนี้มาก 
ฮาตี๋ตอนรบกับหมาด้วยนะ ตลกไปไหน

ขอบคุณค่ะ สุขสันต์วันปีใหม่ด้วยจ้า เลยมานิดหน่อยนิ