มาคั่นพิเศษให้ก่อน
อาจไม่มีอะไรเท่าไหร่ แต่มาด้วยใจนะตัว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
It's not about annoying
It's all about how you treat me.
“พี่หมอกๆ ตื่นเร็วๆ”
ได้ยินเสียงเรียกดังมาจากที่ไกลๆ
ลืมตาตื่น เห็นผ้าม่านสีขาวปลิวไหว ประตูระเบียงเปิดจนสุดทั้งสองฝั่ง
ไม่เห็นเจ้าของเสียง
ลุกขึ้นช้าๆ ยกมือกุมที่ขมับ หันหน้าไปเจอแสงก็ต้องหรี่ตาลง
พื้นที่ว่างข้างเตียง ผ้าห่มที่ร่นลงไปจากแนวเดียวกันของอีกฝั่ง หมอน จับดู เย็นชืด
“เร็วๆดิ!”
เสียงเร่ง ทำให้ต้องลุกช้าๆ ดึงชายเสื้อขึ้น มือเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อ หน้าท้อง ที่ที่รู้สึกคัน มีเส้นผมสั้นๆอยู่เส้นหนึ่ง
เดินก้าวออกมาที่ระเบียง เห็นปลายเท้าบนเก้าอี้ เลื่อนสายตาตามขึ้นไป
ซู่ม!!!!!
หลับตาลงครู่ใหญ่ ยกมือขึ้นลูบหน้า เงยมอง เห็นถังสีขาวถูกยกอยู่ มองเห็นถึงก้นถัง
มือที่ยกอยู่ลดลง เห็นใบหน้าที่อยู่ด้านหลังนั้น ยิ้มทะเล้น พูดช้าๆชัดๆทีละคำ “รด-น้ำ-ดำ-หัว-คน-แก่” แล้วตามด้วยเสียงหัวเราะเอิ้กๆแบบที่ชอบทำ
“หูตกหางตกเลย โอ๋นะ พี่ชาย”
ไอ้ตี๋ยกมือลูบหัวเหมือนลูบหัวเด็กๆปลอบใจ สะบัดมือที่ยังเปียกน้ำ หยดน้ำก็กระเด็นออกไป
“มึงคิดว่าตลกหรอ…”
เสียงหัวเราะเงียบลง
ก้มหน้าลงนิดหน่อย ทำแบบนี้ มันก็จะไม่เห็นหน้า
“…สนุกใช่ไหม?”
“…..”
“กูถามว่าสนุกหรือไง?”
“…ส..ไม่สนุกครับ”
“แล้วที่มึงหัวเราะ คืออะไร?”
“……”
“ลงมา”
มันจิกปลายเท้าเข้ากับเก้าอี้ เป็นเก้าอี้สีขาวตัวไม่สูงมาก มันใช้ไว้นั่งมองกระถางต้นไม้ที่มีอยู่ไม่กี่ต้นตรงระเบียงนี่
“มึงไม่ได้ยินหรอ?”
ถอยหลังให้มันได้ก้าวลงมา มันเดินขาหนีบๆ วางถังไว้ข้างตัว
“ขอโทษเด้อ”
“…..”
“พี่..ผมแค่จะแกล้งเล่นเฉยๆ” ตอนที่มันพูดคำนี้ หยดน้ำไหลถึงปลายคาง มันใช้หลังมือเช็ดให้ “อย่าทำหน้าตูดแบบนี้เลยน่อ เดี๋ยวติดแล้วจะแก้ไม่หาย”
“แต่ก็ตื่นเต็มตาเลยใช่ไหมละ?” เพราะว่าอยู่ใกล้กัน มันเลยเอนตัวไปข้างหลังนิดหน่อยแล้วยิ้มให้ ตลกพิลึก “ดูดิ ตาโตเลย” ปัดมือมันที่ยื่นมาถ่างตาออก เกะกะรอบตัวไปหมดจนสลัดไม่หลุด เดินหนีก็ยังเข้ามาใกล้ๆ
“เฮ้ย!อย่าถอดเสื้อตรงนี้ดิ”
“ทำไม กูจะถอด”
“นี่มันกลางแจ้ง! เข้าไปข้างในเด้!”
“วันนี้มึงน่ารำคาญชิบ”
“…พี่ใจร้ายว่ะ”
เห็นหน้ามันซึม หันหลังไห้ เดินเข้าห้อง มันก็เดินตามมา
เดินเข้าห้องน้ำ เห็นมันเอียงคอมองอยู่ที่ประตู ไม่ได้ปิดประตูไล่ ปล่อยให้มันยืนมองตอนที่ถอดเสื้อออก แล้วแปรงฟัน
“ผมก็ยังไม่ได้แปรงฟัน”
ทำเป็นไม่สน มันก็เข้ามาเบียด ขอใช้พื้นที่ร่วมด้วย “อ้าว แปรงสีฟันผมหายไปไหนวะ? เฮ้ย พี่ใช้ของผมอีกแล้วอ่ะ”
“แล้วทำไมมึงต้องซื้อเหมือนกู?”
“พี่นั่นแหละซื้อตามผม”
“กูไม่ได้เป็นคนซื้อ”
“เออวะ ป้าเขาซื้อมา” ไอ้ตี๋ทำหน้าครุ่นคิด ทำอะไรก็แสดงออกผ่านทางสีหน้าหมด ตอนที่ก้มหัว เห็นผมข้างหลังมันกระดก ประหลาด “งั้นผมใช้ของพี่แล้วกัน”
บีบยาสีฟันเม็ดเท่าถั่วเขียว รีดหลอดจนบี้แบน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงลงขยะไปนานแล้ว มันเคยยืนอยู่หน้าขยะ บ่น
มองเห็นเงาคนสองคนในกระจก ไม่ได้มองไปทางมัน แต่ก็เห็นว่ามันมองอยู่ ฟองฟ่อดรอบปากจนคล้ายกับหนวดสีขาว สักพักก็ก้มลงไปบ้วนปาก เสียงดังคล้ายคนเป่าหลอดลงน้ำตอนที่มันเงยหน้าบ้วนปาก
ตอนที่บ้วนปากเสร็จ เห็นมันมองมา แลบลิ้นเลียเหมือนเห็นของกิน ตาจ้องเขม็งที่ริมฝีปาก
เหมือนกิจวัตรที่ต้องทำ ขาดไม่ได้ โดยที่ไม่ต้องรอให้คิด ร่างกายส่งเสียงกระซิบเสียเอง
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
“ออกไป กูจะอาบน้ำ”
“….ผม-“
“ออกไป”
พูดซ้ำแค่นี้ มันก็เดินออกไป
เห็นแผ่นหลังนั้นตอนเดินออกไป อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะแกล้งแรงเกินไปหน่อย
คิดแบบนั้นตลอดตอนที่อาบน้ำ
เปิดประตูออกมา เห็นมันนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง วันนี้เป็นวันหยุด ไม่ได้ใส่ใจว่าวันสำคัญอะไร
กระแทกเสียงตู้ดังๆเพื่อให้มันได้ยิน คิดว่ามันหลับ แต่เห็นหัวไหล่ขยับตอนที่ปิดประตูตู้ลง
เดินออกไปนอกห้องนอน ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามออกมา ไม่รู้จะทำอะไรต่อ เลยเลือกที่จะเดินไปที่ตู้เย็นแทน หาน้ำเย็นดื่ม เปิดประตูตู้เย็นค้างไว้ จนกระทั่งปิดลง มันก็ยังไม่เดินออกมา
ขมวดคิ้ว
เดินกลับไปดู มันก็ยังนอนท่าเดิม เห็นตีเท้าไปมาบางที
“ตี๋”
“….”
“ไอ้ตี๋”
“….”
“ในตู้เย็นมีเค้ก…” ไม่ได้ตั้งใจ แต่เสียงเบาลงเอง ส่งเสียงกระแอมในคอ เค้ก แวะซื้อมาเมื่อวาน เห็นมันเคยกินของไอ้กล้วย บอกชอบ ต้องโทรถามชื่อร้านจากเพื่อนมัน แต่จะตอบมันว่าบังเอิญได้มาถ้ามันถามว่าเอามาจากไหน
“….”
ในโลกใบนี้มีสองอย่างที่ไอ้ตี๋จะไม่ปฏิเสธ คือเวลานอนกับของกิน
เดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
ไม่อยากเป็นฝ่ายคุยกับมันก่อน
นั่งลงข้างๆ บนเตียง
มันหมุนตัวนอนหงาย ยื่นมือออกมา งอแขนที่ยันตัวลง มันแตะเข้าที่ผม
“หัวยังเปียกอยู่เลย”
“….”
“แฮ่”
แล้วก็ยิ้มออกมา เหมือนเวลาที่ถูกจับได้ว่าทำผิด
“ผมกำลังคิดว่าจะง้อพี่ยังไง แต่นึกไม่ออกแหะ”
“…หรอ”
“เดี๋ยวผมเช็ดหัวให้”
“ไม่ต้อง”
“….”
“เดี๋ยวแห้งเอง”
“อ้อ..”
ไม่อยากให้มันทำ
ไม่ว่าตอนไหน ก็ไม่อยากทั้งนั้น
มันมองมาที่ริมฝีปาก แล้วก็เลียลิ้นรอบๆอีก
ทำเหมือนเด็กมองไอติม ทำเหมือนลืมตัว ตอบสนองธรรมชาติ
ใกล้ขนาดนี้ คงไม่แปลกที่มันจะดันตัวขึ้นมาหา
ยันตัวหนี
“เดี๋ยวดิ”
มันคว้าคอไว้ ไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้ เลยไม่รู้จะตอบสนองยังไง นึกไม่ออกว่าตอนนี้ สีหน้าแสดงความรู้สึกแบบไหนอยู่
อาจจะไม่มี
เรียบเฉยเหมือนเดิม ผิดกับสิ่งที่อยู่ภายใน บ้าคลั่งเหมือนคลื่นใต้ท้องฟ้าสีดำครึ้ม
“หนีผมมาแต่เช้าแล้ว”
“….”
“ผมนึกว่าพี่จะเอาคืนผมตั้งแต่ตอนสาดน้ำใส่แล้ว”
ไม่ได้ทำ
อยู่ริมระเบียง ไม่อยากเล่นอะไรมาก ใช่ คิดมากเกินไป แต่เพราะเป็นเรื่องมัน ถึงคิดไม่หยุดแบบนี้ ชั้นที่อยู่ เกินเลขสิบ ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้น
“วันนี้พี่อารมณ์ไม่ดีหรอ?”
ไอ้ตี๋ ตาโต
“เปล่า..”
แก้มจะเป็นสีอ่อนๆ ถ้าร้อน บางครั้งก็เป็นขึ้นมาเอง ไม่มีสาเหตุอะไร อย่างตอนนี้
“เมื่อคืนผมนอนทับพุงพี่ทั้งคืนเลย”
“แล้ว…”
“เมื่อยคอ พุงพี่ไม่นุ่มเลย มีแต่กล้าม”
ใช้มือข้างที่ไม่ได้ยันตัว ลูบต้นคอมัน
มันกำลังอ้อน
ถ้าบอกมันว่าไม่ได้โกรธ จะเชื่อหรือเปล่า เลียปากอีก.. แบบนี้ คงจะแย่
“พี่ไม่โกรธผมนะ?”
“…..”
“ตอบดิ”
พยักหน้า นิดเดียว มั่นใจว่ามันเห็น
มันดูไม่ค่อยชอบคำตอบนี้ จ้องหน้ากันนาน มันรอคำตอบต่อไป ไม่มีวันพูด
“ถ้าหายโกรธแล้วขอจุ๊บทีดิ”
ไม่รู้มันจะพูดทำไม
ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมาตรงๆได้ บางครั้งก็ไม่เข้าใจ
ยังไม่ทันได้ตอบอะไร มันก็ดันตัวขึ้นมา มือที่คว้าต้นคอเอาไว้ ก็กดลงมา
เจอกันสั้นๆ แค่ริมฝีปากประกบ ร้อนฉ่าเหมือนของเผ็ด
“แฮ่..เดี๋ยวนี้แก่แล้วขี้งอนนะเนี่ย”
“…ไรของมึง”
“แหน่ะ แหน่ะ มีเขินด้วย”
“เขินพ่อง”
ดันตัวขึ้น มันไม่รั้งเอาไว้ เอนตัวหงายทิ้งลงกับเตียง ยกขาสองข้างขึ้นชี้ผนัง ร้องเสียงเหมือนเด็กสาบขวบ
“พี่จะไปไหนอ่ะ?”
“….เอาเค้กมึงไปทิ้ง”
ไอ้ตี๋เด้งตัวขึ้น หัวกระเซอะกระเซิง ตะโกน
“อย่าน้า!!! ของโพ้มมมมมม!”
........................................
............................
[จบเหอะ:complete]
[15.4.56]
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3466952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก