B.N. 30ไม่ว่าจะเป็นเรื่องมีสาระหรือไม่ แต่ผมเป็นประเภทที่ ถ้าเกิดติดใจอะไรสักอย่างแล้ว จะคิดไม่หยุดจนกว่าจะนึกออก
ไม่ว่าจะกิน จะนอน หรือตอนที่อาบน้ำ (ซึ่งเป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่มักคิดเรื่องแปลกๆขึ้นมาได้) มันก็จะผุดขึ้นมาราวกับขนขาของเหล่าสาวๆหลังโกนไม่หยุดหย่อน
ผ้าที่หน้าตาคล้ายเชือก หรือเชือกที่หน้าตาคล้ายผ้า?
เนกไทแกว่งในมือผมสั่นๆ ราวกับจะส่ายหัวปฏิเสธที่จะคลายความลับประจำตระกูล พาดมันที่ต้นคอ พยายามฝึกผูกเนกไทอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน
“อีกนานหรือเปล่า”
“อย่าพึ่งดิ ใกล้ละๆ”
“สิบนาทีก่อน มึงก็พูดแบบนี้”
“นั่นมันสิบนาทีก่อน แต่ตอนนี้ อีกนิดเดียว”
“ไปทางซ้าย”
“ไม่ๆ ผมว่าอ้อมไปข้างหลังมากกว่า”
“กูบอกว่าไปทางซ้าย”
“เดี๋ยวดิ”
มันชวนให้ผมนึกถึงตอนที่ผมยังเป็นลูกเสือ เงื่อนเชือกชวนหัว สุดท้ายกลายเป็นปมหน้าตาประหลาด
“มานี่”
“อย่าพึ่งดิ อีกน—ก็ได้”
ส่งเนกไทให้พี่หมอกที่นั่งรออยู่ พี่หมอกยืนขึ้น มือข้างหนึ่ง รับไทนั่นไป อีกข้าง ดึงแขนเสื้อผม พาดเนกไทรอบคอเสื้อ ดึงมือผมให้จับเข้ากับปลายเนกไททั้งสองข้าง “มึงผูกไทห่วยฉิบ” ผมยักไหล่ “ไม่ใช่ศาสตร์ที่ผมถนัด”
พวกเราจดจ้องไปที่ปลายไททั้งสองด้าน ผมจับมันพันไปทางซ้าย พันไปทางขวา มือพี่หมอกคอยบงการอยู่อย่างเงียบเชียบ บางครั้งดูไม่ค่อยเกี่ยว แต่ก็ลูบปลายนิ้วผมเบาๆ ผมยิ้มทุกครั้งที่รู้สึกถึงมัน
“แล้วมึงถนัดอะไร?”
มองขึ้น เห็นพี่หมอกมองลงมา ใกล้จนรู้สึกถึงปลายผมบางเส้นของพี่หมอกที่เริ่มยาวลงปิดหน้าผาก มาอยู่ที่นี่แค่สามอาทิตย์ ผมก็ได้เห็นแก้มนั้นอีกครั้ง
“นักกิน นักนอน ระดับเหรีญทองโอลิมปิก”
“มึงน่ะ ไม่ได้มีแค่นั้นหรอก”
“หือ?..” ผมเงยหน้ามอง ที่มุมปากนั้น มันยกขึ้น “แล้วมีอะไรอีกล่ะ? แล้วงี้ไงต่อ”
“ดันไปข้างหลัง” นิ้วพี่หมอกกดนิ้วผม ดันเนกไทให้เลื่อนกลับมาด้านหน้า ตอนที่นิ้วพี่หมอกไล้ลงจากปลายนิ้วผมกลับไปที่ฝ่ามือช้าๆ เล่นเอาผมขนลุก ได้ยินเสียงลมหายใจของพวกเราชัดขึ้น “กวนตีน” ดันที่ข้อนิ้วให้ผมกดปลายไทไปด้านหลัง “ซุ่มซ่ามที่หนึ่ง” ผ้าเลื่อนผ่าน ผมคิดว่าพี่หมอกจะพูดอะไรต่อ เลยเว้นช่วงว่างไว้ แต่ก็ไม่เห็นพี่หมอกจะพูดอะไรต่อ เลยเป็นฝ่ายที่พูดออกมาเอง
“..นั่นเรียกข้อดีได้หรือเปล่าเนี่ย?”
“ยิ้มเยอะอย่างกับบ้า” ยิ้มตอบ
"มันทำให้กูไม่อยากไปไหน” ไม่อยากไปไหน ในตอนนี้ หรือรวมถึงอนาคตข้างหน้าด้วย
พี่หมอกเล่นคำนิ่งๆ ผมจ้องตอบ ไม่มีคำพูดอะไรต่อมา นอกจากที่ผมจะรีบหุบยิ้ม แล้วปล่อยมือออกจากเนกไท
“สภาพพิการมากเลยว่ะ พี่แก้แล้วทำใหม่เหอะ”
“เสียเวลา”
“เขานัดพี่ไว้กี่โมง”
“เก้าโมงครึ่ง” มองนาฬิกา เหลือเวลาชั่วโมงกว่า แต่ถ้าไม่รีบออก คงไปไม่ทัน เห็นม๊านั่งอยู่ตรงเก้าอี้ พอผมหันไปเห็น ก็โบกพัดแล้วเลื่อนไปมองที่อื่นเนียนๆ มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า คิดในใจว่าอีกไม่นานอาจโดนแซว
“ถ้ามีเวลาก็แก้ใหม่นะ ผมคงไปส่งไม่ได้ แต่โชคดีนะพี่”
พี่หมอกพยักหน้า เดินไปจนถึงหน้าประตู แต่กลับหยุดเท้า หันหน้ากลับมา ผมที่เดินตามไปเลิกคิ้วมอง
นิ้วพี่หมอกแตะลงบนแก้มของตัวเอง สายตาหนีไปมองทางอื่น ผมเอียงคอมอง
“ไม่มีอะไรติดนี่”
พี่หมอกขมวดคิ้ว “มึงโง่หรือแกล้งโง่” ผมขมวดคิ้วกลับ มองใกล้ๆก็ยังไม่เห็นอะไร “ไหนวะพี่?”
พี่หมอกยิ่งขมวดคิ้วหนักจนแทบติดเป็นเส้นเดียวกัน ไม่ยอมมองหน้าผม ดูเหมือนจะเริ่มอายที่เผลอทำอะไรแบบนี้ลงไป เลยพูดออกมาสั้นๆว่า “แค่นี้มึงเดาไม่ได้หรือไง?”
“….อ่ออ”
ผมลากเสียงยาว ล้อเลียน พี่หมอกปล่อยนิ้วออกจากแก้ม ขยี้ผมตัวเองจนยุ่ง แล้วพูดตัดห้วนๆ “ช่างมัน”
ดึงปลายเนกไทไว้ ผมกดริมฝีปากลงไปที่เนื้อผ้านั่น เพราะว่าถูกมองใกล้ขนาดนี้ ไม่ละสายตา แม้แต่ตัวผมเองก็ยังที่จะอดเขินไม่ได้
ปล่อยนิ้วออก ไทกลับไปอยู่ที่ใจกลางเสื้อสีขาวสะอาด ตัดกับหูที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ พี่หมอกเดินออกไปโดยไม่พูดลา ผมตะโกนตาม “โชคดีนะพี่ มีไรโทรมาบอกด้วย” เห็นว่าอีกฝ่ายพนักหน้าหน่อยๆ เลยปิดประตู เอนตัวมองผ่านหน้าต่าง ผ่านช่องมุ้งลวด
ก่อนที่จะได้ยินเสียงประตูรั้วด้านนอก
เห็นพี่หมอกยกปลายเนกไทขึ้น ก้มหน้าลงไปหน่อย มองจากด้านหลัง เห็นไม่ชัดว่าทำอะไร
หายไปแล้ว
มองจากมุมนี้ผมมองไม่เห็นหลังพี่หมอกอีก
ม๊าสะกิดไหล่ หัวเราะ ยื่นทิชชู่ให้ แล้วพูดว่า
“ดูสิ…อากาศวันนี้ร้อนจนโซ่ยตี๋หน้าแดงหมดแล้ว”
………………………………….
……………………….
ก่อนหน้านี้สองสามวัน อาจจะเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น โดยที่ผมไม่รู้
อีเมลล์หลายฉบับที่พี่หมอกปริ้นท์ออกมา ถูกวางทิ้งบนโต๊ะเหมือนไม่น่าสนใจเท่าไหร่ พี่หมอกก็ดูจะไม่สนใจด้วย พอเห็นผมเดินมา ก็เดินหนีไปอีกทาง “ผมอ่านได้หรือเปล่า?” พี่หมอกยืนจิบกาแฟในครัว พยักหน้า
ชื่อบริษัท ตราที่จั่วอยู่มุมหัวบน เห็นแล้วก็ต้องร้องอ๋อ “เฮ้ย?พี่?” ที่ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ได้มาจากแค่บริษัทเดียว
“เขาจะชวนพี่ไปทำงานด้วย!”
“เออ” ตอบห้วนๆ วางแก้วลงกับอ่าง เปิดก๊อก ได้ยินเสียงน้ำ
“ที่พี่รอเมลล์อยู่ คือรอเมลล์พวกนี้หรอ?”
พี่หมอกส่ายหัว “เปล่า กำลังรอข้อมูลอยู่” ผมงงหนัก “เพื่อนที่ยูกำลังเช็คระบบปฏิบัติการที่กำลังพัฒนาให้อยู่”
“อ่อ…”
พยักหน้าตามแบบมือใหม่หัดใช้จอสี ความเข้าใจมีเพียงน้อยนิด
คำว่าระบบปฎิบัติการมันกว้างขนาดไหน ขอบเขตเท่าไหร่ ผมยังนึกไม่ออก เพื่อนที่ไม่รู้จัก สังคมที่ผมไปไม่ถึง คำสั้นๆพวกนี้ลอยขึ้นมาเหมือนฟองสบู่ แตกโพล๊ะตอนพี่หมอกคว่ำแก้ว เก็บเข้าที่เดิม
“แล้วพี่ตัดสินใจหรือยัง?”
ไม่มีใบไหนที่เสนอเงินเดือนมา แต่สวัสดิการเพียบ บางที่มีรถประจำตำแหน่ง ผมเห็นชื่อยี่ห้อรถเหล่านั้นต่อท้ายแล้วก็ยิ้ม ทำการบ้านมาดี
พี่หมอกไม่ได้ตอบคำถามผม
“กูไม่ชอบงานบริหาร”
พี่หมอกไม่ได้พูดต่อ ว่าตกลงแล้วที่พี่หมอกชอบหรือสนใจคืออะไร แต่มีกระดาษเพียงแค่แผ่นเดียว มีแค่แผ่นนั้นเท่านั้น ที่ช่องระบุตำแหน่งต่างจากแผ่นอื่น พี่หมอกมองเลยออกนอกหน้าต่างไป ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกได้ถึงไฟที่ลุกโชน
…………………………………….
…………………………
ตอนเย็น ขอเลิกงานก่อนเวลา คิดจะไปหาพี่หมอกที่ไปสัมภาษณ์งาน นึกคำพูดดีๆตลอดทาง อย่าง “ยินดีด้วยครับ” หรือ “ต่อไปนี้ ก็เป็นเวลาของพี่แล้ว!” แต่พอไปถึงที่ที่นัดกันไว้ กลับรู้สึกว่าพูดแบบนั้นออกไปไม่ได้
พี่หมอกหน้าบูด ยืนอยู่อย่างหงุดหงิดอยู่ที่หน้าตึกนั้น ถอดเสื้อนอกออก ไม่คลายปมไทลง พอเห็นผม ก็เดินมาหา ขมวดคิ้วจนน่าเป็นห่วง นั่นเลยทำให้ผมยื่นมือออกไปจับคิ้วนั่นก่อนเป็นอย่างแรก ดึงให้ยืดออก พี่หมอกก้มตัวลง ให้ผมทำแบบนั้นได้ถนัด
“ไงพี่”
“กูไม่ชอบ”
“หรอ? ไม่เป็นไรๆ” ตบบ่าสองสามที “ผมเข้าใจพี่ว่ะ”
ผมจ้องหน้าพี่หมอกอยู่นานจนพี่หมอกคลายหัวคิ้วออก ถาม “อะไร?”
“เปล่า แค่คิดว่าไม่ต่างจากที่ผมคิดเท่าไหร่เลย”
“มึงคิดว่าอะไร?”
“คิดว่าพี่คงทนทำงานใต้คนอื่นไม่ได้หรอก คนอย่างพี่ ไม่ได้เกิดมาตามคนอื่น แถมใครสั่งงานพี่ไม่เข้าท่า มีหวังโดนต่อยหน้าหงาย”
พี่หมอกดันหัวคิ้วขึ้นนิดหน่อย ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะอวดเท่าไหร่ แต่ตอนพูดก็ยืดอกขึ้น “…เคยมีคนโดนไปแล้ว”
“เฮ้ย จริงดิ? ตอนไหน ผมไม่เคยได้ยิน”
“ตอนเรียนมัธยม”
“ผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องตอนพี่เด็กเท่าไหร่ลย เล่าให้ผมฟังหน่อยดิ ผมอยากฟังตั้งหลายเรื่อง”
“…รู้สึกแบบนั้น น่ะหรอ”
ผมเดินนำพี่หมอกมา ไม่รู้ว่าเพราะผมเดินเร็ว หรือพี่หมอกกันแน่ที่เดินช้า
“ใช่สิ ก็มันอยากฟังจริงๆนี่น่า”
ไม่มีเสียงพูดต่อ มันไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจเท่าเรื่องที่พี่หมอกหยุดเดิน ผมชะลอเท้า หยุด แล้วหันไปมอง
ทั้งๆที่เป็นคำพูดที่ผ่านปากออกมาโดยที่ไม่ได้คิดแท้ๆ
แต่พอเห็นรอยยิ้มในตาคู่นั้น
ก็ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ ว่าผมถูกรัก มากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ
มากกว่ามากทีเดียว…………………………….
………………….
กลางดึกที่ผมนอนไม่หลับ
ตื่นขึ้นทั้งอย่างนั้น รู้สึกร้อน พัดลมไม่ส่ายหน้าไปไหน ทำงานของมันอย่างตั้งใจ ที่ข้างตัวว่างเปล่า เอามือจับดู เย็นชืด ผมมองผ่านหน้าต่างออกไปด้านนอก เห็นพี่หมอกยืนนอกรั้ว ส่วนที่ต้นไม้บังอยู่ เห็นท้ายรถยื่นออกมา
ผมจำรถคันนั้นได้ ผมเคยเห็นมันมาก่อน
อยากจะลงไปยืนที่ตรงนั้นซะตอนนี้ แต่พอคิดว่า มันไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะเข้าไปยุ่ง จึงได้แต่ข่มตาลงกลับไปนอนที่เดิม ยกมือขึ้นปิดหู ขอให้ค่ำคืนที่ผมคิดว่าอาจเป็นคืนที่ยาวนานกว่าคืนก่อนๆ ผ่านไปเร็ว
………………………………
…………………………
“พี่หมอก”
เห็นสายตาคู่นั้นมองตอบกลับมา ผมจ้องกลับ ไม่พูดอะไร พี่หมอกไม่ได้หลบสายตาไปก่อน แต่พูดออกมาเสียงต่ำ
“อะไร”
“เมื่อคืน-“
“….”
“เปล่า ผมแค่รู้สึกร้อนๆ เลยจะถามเฉยๆว่าพี่รู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า”
“…ตี๋”
“ครับ”
ผมรอ
รอคำที่จะออกจากปากนั้น
พี่หมอกยังปิดปากเงียบ ริมฝีปากนั่นแทบจะเป็นเส้นตรง เพราะว่านัยน์ตาคู่นั้นหลุบลง ผมเลยมองไม่เห็นว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ในนั้นคืออะไร
เรื่องมันง่ายแค่ว่า ถ้าผมเปิดปากถามออกไป พี่หมอกก็คงจะตอบกลับมา แต่เพราะยังไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องที่ควรจะทำหรือเปล่า ทำให้เลือกที่จะปิดปากเงียบ ปัดถามไปเรื่องอื่น
“แล้วพี่คิดจะทำยังไงต่อ?”
“…มันอาจจะใช้เวลา แต่-“ เว้นไป ยกกาแฟขึ้นดื่ม กลิ่นอากาศยามเช้าลอดมุ้งลวดของหน้าต่างเข้ามา “กูจะเริ่มใหม่ เริ่มสร้างสิ่งที่กูคิด สิ่งที่อยากจะทำ”
“พี่อยากให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า?”
ปลายเท้าที่ผมยื่นออกไป ชนเข้ากับปลายเท้าของพี่หมอก เรายกยิ้มที่มุมปาก หันหน้าไปคนละทาง ทำไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่กำลังสัมผัสกันอยู่ พี่หมอกวางแก้วกาแฟลง มองตรงมา แล้วเบี่ยงสายตาไปทางอื่น พูดเสียงเบา
“ช่วยนั่งอยู่แบบนี้..
แค่นั้นพอ”
……………………………………….
…………………………….
ในร้านตอนบ่ายๆ โต๊ะถูกจับจองไม่กี่ที่นั่ง วันนี้ด้านนอกรถติดเป็นพิเศษจนน่าหงุดหงิด ผมเห็นคนในรถหลายคนจากหลายคัน มองเข้ามาในร้านบ่อยๆ คำนวณเวลารถที่ติดหนืดแบบนี้ ชั่งใจกับขนมเค้กที่ยั่วยวนอยู่
สำหรับวันที่น่าเบื่อแบบนี้ ลูกค้าที่ทำเห็นหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนเห็นผี เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นที่สุดของวันเลยทีเดียว
“เฮ้ย ไอ้ตี๋!”
“ห้ะ? เรียกผม?”
“จำพี่ไม่ได้หรอวะ? ไอ้น้องเลว พวกพี่ยังไปเคยช่วยงานแกอยู่เลย”
“…พี่หนึ่ง?”
เป็นรองประธานรุ่นของปีสี่ ตอนนั้นยังหัวฟู สวมแว่นใหญ่จนมองไม่เห็นแก้ม แต่ตอนนี้กลับไว้สกินเฮด หนีบกระเป๋าใบใหญ่รุงรัง เป็นเอกลักษณ์ที่ยังไม่เปลี่ยน
“ไหงมาอยู่ที่นี่วะ? เปลี่ยนใจอยากเป็นปาติชิเย่แล้วหรอ?”
“เปล่าๆ เรื่องมันยาวว่ะพี่ แล้วพี่ มาทำอะไรแถวนี้?”
“ว่าจะมาหาไอเดียว่ะ เดินมาสักพักแล้ว หิวเลยมาหาไรกิน ไม่คิดเลยเนี่ยว่าจะมาเจอที่นี่”
“เออ ผมก็ไม่คิดเหมือนกัน นั่งก่อนดิ เดี๋ยวผมเอาของเด็ดไปเสริฟให้”
พี่หนึ่งทำตาม กางงานลงบนโต๊ะ ผมเตรียมเค้ก โกโก้ปั่นที่ตามไปที่หลังให้ ไม่มีลูกค้าเข้ามาอีก เพลงจากลำโพงเบาคล้ายเสียงกระซิบ ผมนั่งลงตรงข้ามพี่หนึ่ง
“ไหนขอผมดูหน่อยดิ ว่าลูกค้าเขาต้องการแบบไหน?”
“เท่าที่ร่างก็อารมณ์นี้แหละ แต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ว่ะ”
ดินสอ ถูกหยิบออกมา ผมยื่นมือออกไป พี่หนึ่งก็ส่งให้
กระดาษถูกยื่นตามมา
ดินสอจรดลากเส้น ข้างในตัวผมลึกลงไป ได้รับคำตอบ
………………………..
…………………..
กลับบ้าน ผมเห็นรถที่ไม่คุ้นตาอยู่ที่หน้าบ้าน
เดินเข้าไป เห็นหลังนั่น ผมรู้ทันทีว่าใคร ตะโกนเรียก “พี่บอล!”
“เอ้า ไอ้ตี๋! ไง”
โดนขยี้หัวจนผมฟู ยิ้มจนตาหยี “ไม่เห็นหน้าตั้งนาน เป็นไงบ้างเนี่ย?”
“สบายดี แล้วตี๋ล่ะ?”
“โคตรสบายเลยพี่” มองไปรอบๆ กำลังจะถามหาอีกคน เห็นพี่หมอกเดินลงมาจากบันได แต่งตัวสูทเต็มยศ พร้อมกระเป๋าโน้ตบุ๊คที่ติดมาด้วย “พวกพี่จะไปไหนกันอ่ะ?”
“มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวกลับมา” เป็นพี่บอลที่ตอบ มองไปที่พี่หมอก ทางนั้นแค่พยักหน้ามาให้ผม
“จะรีบกลับ..”
“ได้…ผมจะรอ”
พี่บอลยืนยิ้มจนผมหมั่นไส้ ชกเบาๆไปที่ท้อง
เรื่องที่ตัดสินใจได้ คิดจะบอกพี่หมอก แต่เห็นว่าเร่งเท้ากันออกไปแบบนั้น จึงได้แค่เดินตามไปส่งที่ประตูรั้ว พี่หมอกก็คงรู้สึกได้ว่าผมอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ถึงได้บอก
“ถ้าว่าง..กูจะโทรมา”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเย็นนี้ก็ได้เจอกันอยู่แล้ว”
“ไม่ต้องรอกู ถ้าหิว กินไปก่อน”
“โอเค ได้เลย โชคดีพี่”
“งั้น-“
“เดี๋ยว พี่หมอก ผมมีเรื่องจะบอกอีกเรื่อง”
“อะไร?”
พี่บอลเปิดประตูเข้าไปในรถแล้ว พี่หมอกหันไปมอง ขมวดคิ้ว ดูเหมือนไม่ชอบการนั่งที่นั่งข้างคนขับซักนิด
“ขอบคุณพี่มากนะ”
“…..”
“ไม่มีอะไร ผมแค่อยากจะบอกพี่เฉยๆ พี่ทำให้ผมตัดสินใจได้แล้ว”
“ตัดสินใจอะไร?”
ผมยิ้ม พี่หมอกขมวดคิ้ว พี่บอลบีบแตร ลดหน้าต่าง บอก “จีบกันไม่หยุดเลยนะเว้ย! รีบขึ้นรถมาได้แล้ว”
พี่หมอกด่ากลับ
“เสือก” เล่นเอาผมสะดุ้งโหยง แล้วหลุดหัวเราะออกมา ยืนมองจนรถนั้นขับออกไปไกล
……………………………..
………………………
พี่หมอก ไม่เคยไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
ทุกอย่างเหมือนจะอยู่ภายใต้ความคิด ที่วางแผนมาก่อนล่วงหน้าแล้ว และไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร พี่หมอกก็มักจะทำเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย
นั่นทำให้ผมเป็นห่วง
ว่าความจริงแล้ว พี่หมอกอาจจะยังไม่เคยเรียนรู้ถึงคำว่าผิดหวังเลยก็ได้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของผมหรือพี่หมอก นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ผมไม่รู้จะอธิบายออกมาได้ยังไง อาจเพราะว่าเป็นผม และอาจเพราะว่าเป็นพี่หมอก ผมนึกภาพไม่ออก ว่าถ้าไม่ใช่ผมแล้ว ใครคนนั้นจะสามารถทนกับเรื่องราวขนาดนี้ ไม่สิ ต้องเริ่มจากที่ทนนิสัยพี่หมอก ได้หรือเปล่า
ผมไม่ได้จะพูดว่าพี่หมอกนิสัยแย่หรืออะไร แต่เพราะนิสัยยึดติดกับอะไรบางอย่างมากเกินไป จนไม่มีเส้นขีดของความพอดีนั่นทำให้ดูน่ากลัว ยึดติดกับชัยชนะ ยึดติดกับการเป็นผู้รับ ไม่ยอมเสียสละสิ่งใดไป ไม่เข้าใจถึงความรู้สึกละเอียดอ่อน แม้นิสัยบางอย่างจะไม่เคยเปลี่ยนไป แต่สำหรับผมในตอนนี้ นิสัยไม่ดีก่อนหน้านี้ของพี่หมอก เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานจนคล้ายกับนิทาน บางเรื่องของมัน ผมแทบจะลืมไปโดยสิ้นเชิง
เราคงจะใช้ชีวิตโดยเชื่อว่าทุกอย่างยังมีทางแก้ไขพร่ำเพรื่อรออยู่เสมอมากเกินไป
ผมคิดแบบนั้น
ตอนที่ได้ยินคำนี้ครั้งแรกจากปากพี่เมฆ
“…พ่อกำลังป่วยอยู่”
เสียงที่ผ่านมาทางโทรศัพท์
ให้สารภาพตามตรง ผมรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับพี่เมฆ
“…..”
“ช่วยพูดเกลี้ยกล่อมให้หมอกมาที่โรงพยาบาลหน่อยสิ”
“พี่หมอกรู้หรือยัง?”
“รู้แล้ว ให้แพนไปบอกแล้ว”
คืนก่อนหน้านี้
แสงจากไฟท้ายของรถคันนั้นได้ เหมือนมันสว่างเข้าตาผม เล่นเอาตาแสบพร่า นอนไม่หลับไปทางคืน
“….แล้วพี่หมอกตอบกลับไปว่ายังไง?”
“ตี๋คิดว่าคนอย่างหมอกจะตอบว่าอะไรกลับไปล่ะ”
…ถ้าแกเดินข้ามกรอบประตูนั่นไปแล้ว ต่อให้แกตาย หรือฉันตาย ก็อย่ากลับมาให้เห็นหน้า…ผมยังจำคำนี้ของพ่อพี่หมอกได้ จำได้แม้แต่ตอนที่เราเดินผ่านประตูนั้นมาด้วยกัน
“ผมไม่รู้ว่าผมจะพูดให้พี่หมอกฟังได้หรือเปล่า”
“เข้าใจ แต่อย่างน้อย ก็ขอให้พยายามหน่อยแล้วกัน”
“ผมจะลองดู”
ผมไม่อยากพูดตอบรับกลับไป เป็นไปได้ ก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไร จึงเลือกที่จะเงียบ แต่นี่เป็นเรื่องที่ลึกๆแล้ว ผมรู้สึกว่า ผมเป็นหนึ่งในคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้โดยตรง
เคยได้ยินมาเหมือนกัน ว่าที่พ่อพี่หมอกกลับมาที่นี่ คงเป็นครั้งสุดท้ายที่กลับมาที่ไทย หลังจากนั้น ก็คงจะกลับไป ผ่าตัดรักษาโรคประจำตัว แล้วพักอาศัย ออกจากวงการไปเงียบๆ ในประเทศที่เหมาะกับคนแบบนั้น
“พี่เมฆ”
“ครับ?”
“ถ้าเป็นไปได้ ช่วยอย่าโทรหาผมอีกเลยครับ”
“…..”
“เหตุผล พี่คงรู้ดี”
“….เข้าใจแล้ว”
เสียงสัญญาณเงียบหายไป ผมมองออกไปนอกรั้วบ้านที่มืดสนิท เงี่ยหูฟัง อยากได้ยินเสียงที่พูดเบาๆว่า “กลับมาแล้ว” แต่ประตูก็ยังปิดแน่น ไม่มีใครยืนอยู่ข้างนอกนั้น
……………………………………….
…………………………….
[B.N.30]
[9.8.56]
ครึ่งแรก - ยังเรียน Upper limb lower limb ชิว เขียนสนุกสนาน
ครึ่งหลัง - เขียนตอนเรียน Head Neck ... หดหู่
หดหู่
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3283494 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก