หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[@PurPle SuN@]

อ่านจบตั้งกะเช้า แต่อยากมาเม้นท์และปล่อยเป็ดตอนเย็น 55

เริ่มเป็นห่วงคอสซะแล้วสิ แล้วก็เริ่มสงสัยเหมือนนายรักอ่าน ว่ามะตูมคิดอะไรกับคอสรึเปล่า

ว่าแต่ แพทน่ะคิดจะทำอะไร สงสารผู้กองหมอก แล้วก็สงสารแพทด้วยอ่ะ

ตัวหนังสือสีฟ้าหายไปหลายวันนะ เรียนหนักเหรอจ๊ะ พี่ไม่ฝากป๋าแต่ฝากทีกอดป๋าแน่นๆทีนะ กร๊าซซซซ

[pare_140]

ทำไมมันซับซ้อนงงๆจัง

[POPEA]

แอบมึน
้ก้อยนี่ืำืำทำอะไรยังไง เป็นหนึ่งก็กลัวก้อย แล้วก้อยจะทำไรคอสเนี่ย

[yayee2]

ก้อยน่ากลัวมาก

[@BUA@]

รึรังสีความโหดร้ายของก้อยจะแผ่กระจายไปทั่ว ทำเอาเครียดๆ ไปเลยตอนนี้ 

[konnarak]

อยากกระโดดเข้าไปในนิยาย เเล้วไปฆ่าอีครอบครัวนั้น  ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ค่อยๆแก้ไปที่ละเรื่องเเล้วกัน

[takara]

โอ้ย เป็นหนึ่งน่ารักอะ

[PAAPAENG~]

อีก้อยนี่ยังไง!!
เดี๋ยวปั๊ดเหนียวด้วยกางเกงในซะเลย   
คอสอ่ะเป็นคนดีเกินไปล่ะ
ถ้าเข้าอกเข้าใจบาลีขนาดนั้น
ก็คบกับบาลีไปเลยสิโถ่  ฮ่าาาาาาา

สงสารผู้กองหมอก
แพทไปทำอะไรกับใครมา
ทำไมทำกับผู้กองหมอกแบบนี้  *ตีโพยตีพาย*

รอตอนหน้าค่ะ 

[nn~~NN]

เจ๋งเป้งอ่ะ รู้ตัวอีกที กลายเป็นนิยายฆาตรกรโรคจิตซับซ้อนซ่อนเงื่อนไปเลย
ตอนแรกๆยังคิดว่าจะเป็นแนว ตามหาหนังสือโบราณอะไรแบบนี้ซะอีก 

ความกลัวที่เป็นหนึ่งมีมันน่าสงสารมากเลยเนาะ
เมื่อนานม๊ากกกแล้ว ในรายการตีสิบ เราเคยดูสัมภาษณ์เด็กที่เค้า(อ้างว่า)กลับชาติมาเกิด แล้วยังจำอดีตชาติของตัวเองได้
เด็กคนนี้ก็พิสูจน์ พาพ่อแม่ (ชาติปัจจุบัน) ไปเยี่ยมครอบครัว ทั้งเมียและลูกตัวเอง (ในชาติที่แล้ว ที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่งงเนาะ ^^")
เค้าเล่าชีวิตความเป็นอยู่ทุกอย่างได้ละเอียดเลย
แต่พอรายการให้เล่าว่าชาติที่แล้วเสียชีวิตยังไง ซึ่งเค้าโดนฆาตรกรรมอ่ะ เด็กคนนี้ก็เล่าไปร้องไห้ไป ดูหวาดกลัวมากๆ  น่าสงสาร 
ก็เลยคิดว่า...ถ้ามันเ็ป็นเรื่องจริง  เป็นหนึ่งก็คงไม่ต่างกันเนาะ ความกลัวก่อนตายเนี่ย คงสุดๆแล้วอ่ะ 

[เกี๊ยวกุ้ง]

ยัยก้อยนี่น่ากลัวยิ่งกว่าผีซะอีกนะเนี่ย...
สงสารมะตูมที่สุดดดดด

และแล้วแพทก็ไปทำรอยมาจนได้...ให้ใครทำหว่า???
ผู้กองหมอกจะเครียดจนเป็นไมเกรนรึป่าวน่ะ  หลายคดีเกิ๊นนนน

[colorlab]

 
ไร้ซีึ่งความสามารถที่จะเข้ามาอ่านไปเกือบสองอาทิตย์
มันมีแก๊บเยอะมาก ถ้าไม่ตั้งใจอ่าน เลยต้องนับหนี่งใหม่ อ่านมันตั้งแต่ตอนแรก
ซึ่งมันก็ดีตรงที่ พอกลับไปอ่านอีกทีก็มองเห็นอะไรมากขึ้น
เรื่องมันเริ่มจะคลี่คลายปมเรื่อยๆแล้ว...ต้องจับตาไม่ให้คลาดสายตาจริงๆ
คอสเป็นประเภทแต่งเรื่องจับต้นชนปลายเอง คิดเองเออเองได้เก่งจนเหมาะกับการเป็นเด็กเรียนศิลปะ
ส่วนพี่บาลีก็เป็นคนที่รักษาท่าทีจนบางทีก็น่าอึดอัด
เรื่องนี้คนที่ดูง่ายที่สุดคงจะเป็นผีคุณปู่กับน้องมะตูม ถึงมะตูมจะไม่พูดอะไรก็ยังเข้าใจได้ง่ายกว่า
สองพี่น้องประกายกับก้อยอ่านแล้วเห็นภาพนางร้ายในละครเอาซะมากๆ อารมณ์ได้เลย
และเหมือนเดิม อ่านอีกครั้งจนมาถึงตอนปัจจุบัน คนที่น่ากลัวมากที่สุดในเรื่องก็คือแพทอยู่ดี
แพทดูยากมาก การแสดงออก ความคิดอะไรต่างๆขัดแย้งกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่เข้าใจ
ไม่แน่ใจว่าคุณไจฟ์กับน้องทีต้องการให้แพทมีคาแรกเตอร์แบบนี้รึป่าว...
แต่มันทำให้อ่านไปแล้วรู้สึกเกลียดแพทมาได้ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เลยจริงๆ

ปีใหม่มากับหน้าหนาว อากาศเย็นๆก็ดีถ้ามีคนให้กอด (เกี่ยว?)
มีกันสองคนกอดกันแน่นๆนะ คุณไจฟ์น้องที

 

[Gokusan]

ช่างเป็นครอบครัวโรคจิตอย่างสมบูรณ์แบบ...น่ากลัวได้อีกจริงๆ

สงสารน้องมะตูม เป็นผีก็ยังกลัวคนอยู่เนอะ...พวกรังสีอำมหิตนี่มันยั้งไม่อยู่แฮะ
น้องคอสก็ห่วงผิดคน...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ห่วงตัวเองเถอะจ้า พ่อหนุ่ม
พี่บาลีจะดำเนินแผนต่อไปยังไงหนอ...อย่ารอเสี่ยงมากนักเลย
ด้านผู้กองและแพทนี่...เคลียร์กันให้ดี อย่าเยอะน่า แพท

รอลุ้นโดยหวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์ระทึกขวัญมากนัก ^^V

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 23

เกือบ 10 โมงที่บาลีได้รับเมลแนบไฟล์ภาพจากเจ็ต 
ภาพบ้านของก้อยย่านหนองจอก แผนที่ของบ้าน ที่อยู่ตามทะเบียนราษฎร์ มีชื่อของสมาชิกในบ้านเดียวกันอีก 3 คนคือพัฒนะที่เป็นเจ้าบ้าน และยังมีประกายกับไตรวิชชุ์ด้วย
บาลีหยุดนิ่งที่ชื่อไตรวิชชุ์ ชื่อจริงของแพท
รู้ว่าแพทคือน้องชายต่างสายเลือดของพัฒนะ ที่ก้องเกียรติเคยเล่าว่ามีเรื่องซุบซิบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่
รู้ว่าประกายคือคนที่ว่าจ้างแพทให้มาเอาหนังสือ
แต่เพิ่งรู้ว่าทั้ง 4 คนนี้มีความเกี่ยวข้องกันในระดับที่ต้องเรียกว่า “ใกล้” กันขนาดนี้
ลางสังหรณ์ที่เลวร้ายผุดขึ้นจากหัวใจแล่นไปสู่สมองแล้วลามไปทั่วทุกอณู
ถึงที่ผ่านมาพัฒนะจะเคยมาที่ร้านนี้หลายครั้ง เห็นว่ามาสำรวจดูลาดเลาที่ร้านนี้
ประกาย และก้อยต่างก็เคยมาที่นี่
แต่ทั้งหมดนี้ บาลีไม่เคยได้มองตาเพื่อสำรวจสิ่งที่อยู่ในใจเลยสักครั้ง
มีเพียงแต่การรู้สึกถึงความทึบทึมที่ปกคลุมอยู่ในจิตใจ
ส่วนแพท ถึงจะเคยมองตา แต่ภาพที่เห็นก็เป็นเพียงภาพมัวๆ ของใครหลายคนจนเมื่อเวลาผ่านไป ถึงรู้ว่าต้องมีพัฒนะ และประกาย
ขณะที่ก้อย คนที่คอสเล่าถึงหลายครั้ง ทั้งที่รู้ว่าจะต้องเป็นคนสำคัญในเรื่องสร้อยที่ให้มา แต่อคติในใจกลับทำให้แยกผู้หญิงคนนี้ออกจากเรื่องราวที่เกี่ยวกับหนังสือ
แต่ในเวลานี้
บาลีรู้สึกถึงกองไฟที่มันเริ่มปะทุอยู่ในอก ต้องพยายามกดมันไม่ให้ลุกลาม
..ต้องได้ใช้งานแน่ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้...
ตอนนี้คือเวลาโกรธตัวเองให้ถึงที่สุด ที่มองข้ามคนสำคัญของเรื่องนี้ไปครั้งแล้วครั้งเล่า ขนาดเขามายืนอยู่ข้างหน้ายังไม่สนใจ
บาลี! นายมันหลงตัวเองเกินไปแล้ว!

โทรศัพท์หาผู้กองหมอก เพื่อนตำรวจบอกว่ากำลังเลี้ยวรถเข้ามาที่ย่านการค้า กำลังหาที่จอดรถและถอดเครื่องแบบ เก็บเครื่องหมาย
กดวางโทรศัพท์ได้ไม่ถึง 2 นาที ผู้กองก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางเคร่งเครียด ยกมือไหว้ปู่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรด และทักทายเป็นหนึ่งที่ยังคงอยู่ใกล้กับบาลีเหมือนทุกครั้งที่พบกัน
ผู้กองหมอกยิ้มเหนื่อยๆ ให้บาลี
"เมื่อเช้านี้มีคนพบศพเด็กนักเรียนหญิง ถูกฆ่าแล้วทิ้งไว้หลังป้ายรถเมล์ ตอนนี้ศพอยู่นิติเวชแล้ว แต่เดี๋ยวบ่ายพ่อแม่เค้าคงมารับไปวัด"
บาลีมองลึกลงไปในดวงตาของเพื่อน "อีกเรื่อง"
หมอกหันไปมองเป็นหนึ่งกับปู่ ท่าทางลังเลที่จะพูดต่อ
"...ให้ปู่กับเป็นหนึ่งไปข้างบนมั้ย...." ปู่ถาม
หมอกส่ายหน้า "ไม่เป็นไรครับ ฟังก็ได้" นายตำรวจมองหน้าเพื่อนอีกครั้ง "เรื่องแพทน่ะ นอกจากมึงแล้ว เขามีใครอีกหรือเปล่า"
บาลีเลิกคิ้วขึ้นสูง "คุณก้องเคยพูดเรื่องซุบซิบระหว่างแพทกับพัฒนะ"
"ใช่ แต่เขาบอกว่า พยายามที่จะไม่อยู่ด้วยกันตามลำพัง คือมันอาจจะมีบ้าง แต่ว่ากูคิดว่ามีคนอื่นอีก"
หมอกเล่าต่อไป "กูรู้ว่าลูกผู้ชายไม่กินในที่ลับไขในที่แจ้ง แต่กูแค่อยากรู้ว่า ก่อนมึงแพท....เป็นยังไง"
คราวนี้ เป็นบาลีที่ต้องลอบมองหน้าเป็นหนึ่งที่มองมาเฉยๆ ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร ขณะที่ปู่สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังฟังเรื่องที่มันยากมากต้องตั้งใจฟังให้ดี
"กูเป็นคนแรกของเขา"
หมอกพยักหน้า "แต่หลังจากที่เขามาอยู่กับกู เขาก็ยังมีคนอื่นอีก จะเป็นพัฒนะหรือเปล่ากูไม่รู้ แต่ว่าคนๆนั้น ทิ้งร่องรอยไว้" นายตำรวจถอนลมหายใจหนักๆ "จากที่มึงเคยพูดว่ามันเหมือนเขากำลังพยายามทำร้ายตัวเอง แต่ความสัมพันธ์ระว่างเขากับพัฒนะมันไม่ชัดเจนไง กูก็เลยสันนิษฐานว่าเขาพยายามสร้างหลักฐานบนตัวเอง เพื่อให้พัฒนะเห็น แต่..เขาก็บอกเองว่า แทบไม่ได้อยู่ตามลำพังกับพัฒนะ"
บาลีมองหมอกที่เล่าเรื่องด้วยความลำบากใจ
"กูเข้าใจแล้ว"
"บาลี กูขอโทษ ทั้งที่มึงฝากคนไว้กับกู แต่กูก็มัวแต่ทำงานไปโน่นมานี่ จนพลาด"
"มึงไม่ได้ทำอะไรพลาด แพทตั้งใจจะทำอย่างนั้นมาตั้งแต่แรก อย่าโทษตัวเอง"
"แต่กูรู้สึก ผิดหวังว่ะ" หมอกยิ้มแห้งแล้ง "ไม่ใช่ผิดหวังที่เขามีคนอื่น แต่ผิดหวังที่มึงไว้ใจกู แต่กูกลับทำไม่ได้ กูทำให้เขารักตัวเองไม่ได้”
บาลีจ้องมองเพื่อนรัก มันไม่ใช่แค่เพื่อนกำลังผิดหวังในตัวเองหรอก หมอกผิดหวังในตัวแพทเช่นกัน
“กูไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะทำแบบนี้ เพราะเขาร้ายมา เราต้องร้ายตอบให้แรงกว่า แม้แต่ทำร้ายตัวเองก็ยังได้ มันไม่ใช่ คนเดียวที่เจ็บคือตัวเราเอง มันมีบางครั้งที่กูเห็นรอยพวกนั้น กูคิดไปว่า หรือเขาชอบเรื่องแบบนี้ กูต้องเตือนตัวเองอยู่ทุกวันว่า เราแค่อยู่ในห้องเดียวกัน ไม่เคยตกลงคบหาหรือว่าอะไรกันสักคำ"
"แพทไม่ได้ชอบเรื่องแบบนั้นหรอก ขนาดโดนตรงนั้นยังไมได้เลย"
แต่ผู้กองหมอกกลับขมวดคิ้ว "ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมกับกูเหมือนกัน....กูรู้แล้ว ที่แท้พัฒนะก็แค่...."
บาลียกยิ้มมุมปาก มองหน้าเพื่อน "รู้สึกดีขึ้นสักนิดหรือยัง"
"นิดหน่อย เพราะคนถัดจากกูมันไม่ต้องเหนื่อยอย่างกู" แต่สุดท้ายนายตำรวจก็ยกมือ "เรื่องแพทไว้ก่อน เพราะตอนนี้กูไม่สบายใจเรื่องเด็กนักเรียนมาก ทั้งที่มึงโทรไปบอกกูแล้ว"
"แพท พัฒนะ ประกาย และก้อยอยู่บ้านเดียวกัน คอสชอบก้อย แต่ก้อยชอบเป็นหนึ่ง" บาลีสรุปจนทำให้ผู้กองถึงกับอึ้ง
"เมื่อคืนแพทชวนกูไปงานวันเกิดประกายเสาร์นี้ ทีแรกกูยังคิดว่าแพทไม่น่าไป แต่ตอนนี้กูคิดว่ากูควรไปกับแพท"
บาลียกยิ้ม พร้อมกับยกนิ้วหัวแม่มือให้ "เยี่ยม เพื่อน"

รถคันใหญ่แล่นผ่าน บาลีหันไปบอกเงาร่างโปร่งใสที่อยู่ข้าง ๆ
"เป็นหนึ่ง ไปอยู่บนห้องนอน อย่าลงมาจนกว่าพี่จะเรียก"
เงาร่างโปร่งใสที่อยู่เคียงข้างเพียงพยักหน้า พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจแล้วเลือนหาย
"ปู่"
"....สั่งมาเลยหลานรัก...."
"จัดเต็ม!"
"....อยากได้ยินคำนี้มาตั้งนานแล้ว ค่อยสมเป็นปู่เป็นหลานกันหน่อย...."
เสียงหัวเราะของปู่ดังก้องร้าน ขณะที่เลือนหายไป
ผู้กองหมอกมองหน้าเพื่อน เจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้เห็นมานาน

เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้น พัฒนะเดินนำเข้ามาพร้อมกับกล่องเครื่องมือ ตามมาด้วยประกาย
ผู้กองหมอกถึงกับทำสีหน้าทึ่งจัด
พัฒนะจ้องหน้าผู้กองหมอกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่ประกายเดินผ่านระหว่างทั้ง 2 คนตรงไปหาบาลี
"นายรักอ่านบอกว่าพร้อมเมื่อไหร่ก็ให้มาได้"
"ครับ"
บาลียิ้มรับคำพูดของประกาย แล้วหันไปบอกเพื่อนว่าให้ดูร้านให้ด้วย จากนั้นก็เดินนำขึ้นไปที่ชั้นลอย
ไม่มีใครยุ่งกับเครื่องปรับอากาศในร้าน แต่อากาศรอบตัวกลับหนาวยะเยือกจนนายตำรวจที่ยืนอยู่ใกล้ประตู ยังต้องกอดอกแน่น
พัฒนะและประกายก็รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเช่นกัน แต่จิตใจตอนนี้กำลังมุ่งตรงไปที่หนังสือในตู้
พัฒนะวางกล่องเครื่องมือลงบนโต๊ะ ขณะที่ประกายมองหนังสือในตู้ด้วยดวงตาวาว
"หนังสือที่ชั้นต้องการอยู่ที่นี่"
บาลียกยิ้มที่มุมปาก แล้วถึงกับทำสีหน้าทึ่งจัดเมื่อประกายพูดต่อ "ชั้น คุณพัฒนะ แล้วก็แพทยังไม่ได้บอกนายรักอ่านใช่มั้ยว่า มีหนังสือของชั้นกี่เล่มในตู้นี้"
บาลีได้แต่ยิ้ม แต่ในใจนึกถึงความโลภที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ประกายยังคงไม่ละสายตาไปจากหนังสือในตู้ ขณะที่บอกพัฒนะให้ลงมือ
พัฒนะเปิดกล่องเครื่องมือ หยิบเครื่องมือตัดกระจกออกมาเป็นสิ่งแรก อุปกรณ์คล้ายวงเวียน ปลายแหลมคมที่จะใช้เจาะและใบมีดคมกริบตัดกระจก บาลีตีสีหน้าเหมือนคุ้นเคยกับอุปกรณ์นี้เป็นอย่างดี
พัฒนะกดปลายแหลมด้านหนึ่งลงที่กระจกตู้ วินาทีที่กดลงเหมือนได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้น แต่เมื่อเหลียวมองไปรอบตัวทุกอย่างยังเป็นปกติ รวมถึงประกายที่เร่งเร้าให้พัฒนะรีบเจาะกระจก แต่ปลายแหลมที่กดลงกระจกกลับลื่นหลุดไม่สามารถเจาะลงได้แม้แต่รอยขีดข่วน
พัฒนะวางอุปกรณ์ชิ้นแรกลงบนโต๊ะแล้วหันไปหยิบมีดออกมาจากกล่อง แต่เมื่อมองอุปกรณ์ที่แหลมกว่ายังเจาะไม่ได้ ก็วางมีดเล่มใหญ่ไว้ที่เดิม รวมถึงค้อน เพราะว่าเคยใช้ประแจแล้วมันไม่ได้ผล
ประกายหยิบขวดแก้วใสจากกล่องส่งให้พัฒนะ
"เร็วๆ สิ"
"แต่ถ้าใช้น้ำกรดหนังสืออาจเสียหายนะประกาย" พัฒนะเตือน แต่ประกายขัดใจ
"เอาหนังสือมาไง!"
พัฒนะอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองบาลี ที่ยืนกอดอกมองเหมือนมั่นใจ และเหมือนอยากรู้ว่า พัฒนะกับประกายจะพยายามเปิดตู้หนังสือของเขาด้วยวิธีไหน
พัฒนะก้าวเข้าไปใกล้ตู้ มองหารอยต่อของแผ่นกระจก เดินจากด้านหนึ่งของตู้ไปจนอีกด้านหนึ่ง แล้วหยุดยืนที่รอยต่อระหว่างกระจกกับแผ่นไม้ที่เป็นตัวตู้ เปิดฝาขวดน้ำกรด หยดลงที่รอยต่อ
 
เสียงดังเหมือนฟ้าถล่ม!
ความมืดเข้าปกคลุม เสียงกรีดร้องโหยหวนประสานเหมือนมีใครหลายคนกำลังถูกทรมานอย่างหนักจนต้องกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง
ขณะที่พัฒนะรู้สึกเหมือนร่างกายถูกกระชากให้ร่วงลงสู่ความมืดดำ ห้วงเหวที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ไม่รู้ว่าศีรษะ หรือเท้าที่กำลังอยู่ด้านล่าง รู้แต่ว่ากำลังร่วงหล่นลงไป ได้แต่ร้องตะโกนจนสุดเสียงเช่นกัน!
"อ๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!"

รู้สึกตัวเมื่อมีมือกระชากที่ด้านหลัง
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวมองตรงไปข้างหน้า กระถดตัวถอยจนติดราวระเบียงชั้นลอย
"คุณพัฒนะ! เป็นบ้าอะไร!"
พัฒนะหันขวับมาหาบาลี "คุณ!"
บาลีแค่ยักไหล่
ขณะที่ประกายเร่งเร้า "คุณพัฒนะ เป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็ร้องตะโกน เทน้ำกรดสิ!"
พัฒนะหันไปมองขวดน้ำกรด แล้วหันมาหาบาลีอีกครั้ง
"ประ ประกาย"
"เทน้ำกรด เปิดตู้ เอาหนังสือออกมา ได้ยินมั้ย!"
พัฒนะหยิบขวดน้ำกรดอีกครั้งด้วยมือที่สั่นเทา แต่พอจะเทน้ำกรดลงที่ขอบกระจก ก็หันมาหาประกาย
"ประกาย ดึงแขนผมไว้"
"อะไรนะ" ประกายทวนเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ที่สามีสั่งเหมือนเด็กที่กำลังจะเดินเข้าไปอยู่ในฝูงชนแล้วกลัวหลงทาง
"ก็แค่จับแขนไว้น่ะ ทำไม่ได้หรือไง!" พัฒนะหันมาตวาด
ประกายเพียงแค่แตะที่ต้นแขนของพัฒนะไว้ สีหน้าไม่พอใจที่พัฒนะไม่ได้ดั่งใจ อยู่ดีๆ ก็ร้องตะโกน หงายท้องกระแทกก้นลงกับพื้น ทั้งยังถีบตัวถอยกรูดด้วยความหวาดกลัว
ทั้งไม่พอใจนายรักอ่านที่เอาแต่ยืนกอดอกมอง ยิ่งไอ้สีหน้าแววตา ที่มันมีความสุขเจือปนอยู่บางๆ แบบนั้นมันยิ่งน่าโมโห
ขณะที่ประกายหันมาส่งสายตาไม่พอใจให้กับบาลี พัฒนะก็กำลังหยดน้ำกรดลงที่ขอบกระจกอีกครั้งด้วยมือที่สั่นเทา

เสียงครืนดังก้องรอบตัว ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเลือนหาย ตกอยู่ในความมืดมิด ทั้งสองคนเหมือนถูกจับเหวี่ยงขึ้นที่สูง
พัฒนะและประกายกรีดร้อง โผเข้ากอดกันแน่น! ประสานเสียงกรีดร้อง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“อ๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!”
ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนที่ดังอยู่รอบทาง
แต่เมื่อแรงเหวี่ยงโยนขึ้นไปถึงจุดหนึ่ง ก็มีมือที่มองไม่เห็นกระชากทั้ง 2 คนออกจากกันแล้วโยนทุ่มลงมาด้านล่าง
     
เสียงหัวเราะก้องน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นกลบเสียงกรีดร้อง  เปลวไฟร้อนลุกโชนหมุนวนแล้วรวมร่างเป็นใบหน้าปีศาจร้าย แม้เบ้าตากลวง แต่ช่องปากกว้างยังเหมือนจะกลืนกินทั้งคู่ลงไป

แต่ที่ผู้กองหมอกเห็นก็คือบาลีที่กำลังยกมือขึ้นสูง เหนือพัฒนะและประกายที่โผเข้ากอดกันกรีดร้องดังลั่น เสียงดังจนผู้กองประหลาดใจว่าทำไมคนที่เดินผ่านไปมาถึงได้ดูเป็นปกติ ทั้งที่อย่างน้อยควรจะมีใครสักคนที่หยุดฟังเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว
สีหน้าแววตาของบาลี ยิ่งผ่านไปยิ่งกลายเป็นโหดเหี้ยม
เมื่อเส้นผมของประกาย กลายเป็นสีขาวโพลน ผู้กองก็ร้องเรียกเพื่อน
"บาลี!"
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หยุดะงัก สีหน้าผ่อนคลายลงมือใหญ่กลับมากอดอกเหมือนเดิม
2 คนผัวเมียที่กลิ้งอยู่กับพื้นหยุดกรีดร้อง หันมามองหน้ากัน
"ประ ประกาย ผมคุณ" พัฒนะชี้ไปที่ผมของประกายที่ทั้งเปลี่ยนสีทั้งหงิกงอเหมือนถูกไฟไหม้ 
ประกายดึงปอยผมที่ขาดติดมือมาดูแล้วกรีดร้อง
"ทำไม ทำไมเป็นอย่างนี้ นี่มันอะไรกัน" ประกายร่ำร้อง
พัฒนะประคองประกายไว้หันมาหาบาลี
"นะ นายรักอ่าน"
"ครับ"
"นะ หนัง หนังสือ" พัฒนะพูดตะกุกตะกัก ขาสั่นแรงจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนยังแทบไม่มี แต่ตอนนี้ยังต้องมาพยุงประกายที่แทบไม่ได้สติ
บาลีมีสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงไร้ความรู้สึกใดๆ “ที่นี่ไม่มีหนังสือของพวกคุณ”
“ตะ แต่ว่า..” ประกายหันกลับไปมองตู้หนังสืออีกครั้ง ทั้งอยากได้ และทั้งหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน “หนะ หนังสือ ของชั้น”
พัฒนะเหลือบมองบาลีแล้วรีบประคองประกายลงมาจากชั้นลอย
“กลับกันเถอะประกาย”
ประกายหันกลับมามองบาลีด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“ชะ ชั้น ชั้น”
เมื่อบาลียกยิ้มมุมปาก ประกายก็รีบพยักหน้า วิ่งนำสามีลงมาจากชั้นลอย
"หมอก ช่วยถือของลงไปให้พวกเขาที่รถด้วย"
ผู้กองรีบวิ่งสวนขึ้นมาเก็บของทั้งหมดโยนลงกระเป๋าวิ่งตามไปส่งที่รถแล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง บาลีก้าวลงบันไดมาอย่างช้าๆ
ขณะที่ผู้กองกลับเป็นคนที่กำลังยืนหอบ
"บาลี มึงกำลังจะทำอะไร"
"ทำอะไร" บาลีพูดทวน แม้จะยังคงยืนหลังตรง ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แต่แววในน้ำเสียงกลับเจือความเหน็ดเหนื่อย
"กูเห็นมึงยืนอยู่เหนือ 2 คนนั่น ตอนที่เขากลิ้งไปกลิ้งมาร้องตะโกน"
บาลียกยิ้มมุมปาก "กูก็แค่กำจัดสาเหตุที่ทำให้มึงเป็นทุกข์...เพื่อน..."
คนร่างสูงใหญ่พูดแล้วล้มลง หมอกพุ่งตัวเข้าไปรับไว้ แล้วพยุงเข้าไปนอนที่ห้องพักด้านหลัง

=======จบตอนที่23=====
ขออภัยที่มาก่อนเวลานัด เพราะพรุ่งนี้เช้าจะไปวัดกันน่ะครับ กว่าจะกลับมาอัพอาจจะเกิน 10 โมงเช้าไปแล้ว
ขออภัยอีกครั้งที่อาจทำให้คุณอารมณ์ไม่ดีเวลาที่อ่าน และขอขอบคุณที่กรุณาให้ความสนใจติดตามกันมาตลอด
nc คู่หลักอยู่ตอนที่ 31 ครับ
"ไม่มีใครอกหัก" คุณทราบกันมาหลายตอนแล้ว วันนี้ "ไม่มีแก้วแตก" คุณได้ทราบแล้วเช่นกันแต่นี่คือแก้วแรก ยังมีแก้วอีก 1 ที่ยังอยู่
วันอาทิตย์นี้ คือตอนพิเศษต้อนรับปีใหม่นะครับ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์ครับ

[Donaldye]

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกบาลีเจ๋ง!

[Loveyoujung]

โหหหหห หนุกอ่า
เรารอๆๆๆ ทุกวัน
จะกว่าเรื่องนี้จะใกล้ถึง...ที่สุด

[fuku]

แก้วนี้เราไม่เคยคิดว่ามันจะแตก เรากลัวอีกอันนึงมากกว่า
อ่ะนะ


กลัวก็เพราะไม่รู้
เพราะไม่รู้ก็เลยอยากอ่านต่อ
ลุ้นสุดๆ เลยตอนนี้ ปมที่ลากมาราวๆ 5 ตอนมาถึงฉากสำคัญจนได้
รอลุ้นเรื่องอื่นต่อไป

ปล.เราว่าแพทไม่ได้ทำอะไรกับใครหรอก.. แต่ทำร้ายตัวเองมากกว่า

[LadyOneStar]

มาเร็วมาช้า ก็ขอให้มา ><
อ๊าากก สะใจสองคนนั้นจัง เหลือคราวของยัยก้อยแล้ว ^___^ หึ หึ หึ

[konnarak]

บาลีสุดยอด   ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  สะใจ

[นอนกินแรง]

เข้มข้นขึ้นอีกแล้ว สุดยอดของสุดยอดเลย

[hobazaki]

สมน้ำหน้าสองผัวเมียตัวโลภ หึ 


ฮอลลลลลลลลลลลลลล วันนี้ไจฟ์เอามาลงเร็วววว แปลกใจมาก

พรุ่งนี้ไปทำบุญกันสินะ เดินทางปลอดภัยน๊าาา

ฝากกอดน้องที ให้เป็ดด้วยยย

[pare_140]

บาลีเจ๋ง 

[malula]

สรุปสองผัวเมียนี้เลวเพราะโลภ
แต่ยังมีคนเลวกว่านี้อีกเพราะฆ่าคนตาย

ตอนแรกนึกว่าตาฝาดได้อ่านเรื่องนี้เวลาดึก

[little_nok]

สับสน วุ่นวาย ตื่นเต้น สยองหน่อยๆ
คาดเดากันไปต่างๆ นาๆ
ว่าแต่แพททำอะไรหว่า ไม่ใช่ไปจ้างคนมาดูดคอหรอกน่ะ
ไม่อยากจะเดา คิดว่าคนอ่านหลายคนก็คงเดาได้
ใครร้ายสุดในเรื่องนี้
เรามารอลุ้นไปพร้อมๆ กันดีกว่า

[nn~~NN]

ตอนแรกจิตตกนะคะที่มีเด็กผู้หญิงต้องตาย
อ่านไปๆ....โอ๊ยย เป็นตอนที่สะใจโพดดด !  และคิดว่าคงมีมากกว่านี้อีกในตอนต่อๆไปใช่ไม๊
เริ่มชอบบาลีจากความซาดิสต์ตอนนี้เอ๊งงงงงง   

[@BUA@]

คลายเครียดจากตอนที่แล้วได้เยอะเลย 

น่าสงสารน้องนักเรียนหญิงที่ถูกฆ่าแฮะ

[tookujang]

เหมือนจะมีคนอยู่เบื้องหลังอีก จะเป็นก้อยหรือเปล่านะ เพราะถึงกับเคยร่วมมือกับพี่เขยทำเรื่อง...มาแล้ว
ประกายดูไม่เหมือนคนที่คิดจะวางแผนอะไรเองได้ มันต้องมีเบื้องหลังอีกแน่ๆ
รออ่านต่อค่ะ +เป็ดให้กับความสะใจที่ทำประกายหัวขาวได้555

[PAAPAENG~]

สวดยอดเลยพี่บาลี!!
ถ้าพี่จะมาดแมนแอนด์แฮนซั่มขนาดนี้นะ

จริงๆน่าจะให้พัฒนะแล้วก็ประกาบช็อคตายไปเลย
คนอะไร  โลภไม่มีที่สิ้นสุด!!
ปล.วันนี้ไม่ได้เจอคอสแฮะ   

[from_mars]

บาลีจะเป็นไรไหม?
รออ่านต่อไปครับผม

[เพื่อนบ้าน]

  โอ๊ะ !! ตกใจหมดเลย นึกว่าตาฝาดดูวันที่ผิด ฮ่ะ ๆๆ
ที่แท้ก็มาก่อนนี่เอง

จะบอกว่าตอนนี้มันส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
โคตรสะใจอ่ะ ฮ่ะ ๆๆๆ 

หวังว่าสองผัวเมียนี่จะเข็ดนะ โดนไปขนาดนี้แล้ว สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ 
คราวนี้ก็เหลือแต่ยัยก้อย หึหึ เด็กนักเรียนนี่ฝีมือนางหรือเปล่าเนี่ย แอบสงสัย
วุ้ยยยยย ลุ้นๆๆๆ

[เกี๊ยวกุ้ง]

เอร๊ย!! เค้าชอบตอนนี้ที่สุดเลยยยยยย
บาลีเจ๋งอ่ะ  (แต่ไจฟ์เจ๋งกว่า คึคึ)

สองผัวเมียแตกกระเจิงไม่เป็นท่าเลย  (หัวเราะด้วยความสะใจ  )

ไม่เห็นตัวหนังสือสีฟ้ามาทอล์ก คิดถึงค่ะ