อร๊างงงงงง ตกมาหน้า 3 ละตะเอ๊งงงงงงง กร๊ากกกกกกก
ตอนที่ 25 นายตำรวจรูปร่างหนาจอดรถไว้ที่เดิมในลานจอดรถแล้วเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องพัก เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง คนที่น่าจะเลิกงานกลับมาถึงก่อน กลับยังไม่มา
เดินต่อไปอาบน้ำสระผมแล้วกลับมาเปิดโทรทัศน์นั่งดูรายการต่างๆ ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเที่ยงคืน แพทถึงได้กลับมา คนรูปร่างผอมบางหยุดชะงักที่หน้าประตู
"คะ คุณ วันนี้กลับมาเร็ว"
"ใช่ สายบอกว่าฝ่ายโน้นขอเลื่อน ก็เลยยกเลิกแผนล่อซื้อน่ะ"
หมอกพูดเรื่อยๆ เหมือนมองไม่เห็นสีหน้าตกใจของแพท แพทเองก็เหมือนทำอะไรไม่ถูก เพราะเดินเข้ามานั่งข้างๆ ชุดทำงานชุดเดียวกับที่ออกไปเมื่อเช้า เว้นแต่เนกไทที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ กับรอยที่คอ
"ไปอาบน้ำเถอะ ผมดูรายการนี้จบก็จะเข้านอนเหมือนกัน"
พอหมอกบอกให้ไปอาบน้ำ แพทก็ลุกไปอาบน้ำอย่างที่บอก
เพียงแต่พอปิดประตูห้องน้ำ ท่าทีเงอะงะของแพทก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกรังเกียจตัวเอง
เปิดน้ำเย็นไหลผ่านร่างกายผอมบาง ถูสบู่ทั่วตัวแรงๆ เพื่อล้างสัมผัสจากคนแปลกหน้า ทั้งไม่อยากให้หมอกเห็น
ก็ทำลงไปแล้ว
คนที่อยากให้เห็น ก็เห็นไปแล้วและเอาไปพูดต่อๆ กันตามที่ตั้งใจไว้
พัฒนะโกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเจอกันผ่านๆ ที่ทำงาน
ส่วนประกายส่งสายตาดูหมิ่นกันอย่างชัดเจน
ก็ดีแล้ว..
แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าคนที่โกรธคือหมอก
ถ้าสายตาดูหมิ่นนั้นมาจากหมอก
แพทจะทนได้มั้ย
ในหัวใจมันร้าว เมื่อยอมรับกับตัวเองว่า หมอกเห็นร่องรอยเหล่านี้แล้ว เพียงแต่ท่าทีของหมอกต่างจากพัฒนะกับประกาย
หมอกไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ เหินห่าง หรือต่อว่า มีเพียงแววตาที่มองมาด้วยความเป็นห่วง และ..เสียใจ
“โง่จริงๆ นี่ชั้นทำอะไรลงไป ทำไมถึงโง่ขนาดนี้”
ทำไมถึงคิดถึงแต่ตัวเอง จะเอาตัวรอดจนกลายเป็นการทำร้ายคนที่หวังดี ทั้งที่รู้ตัวว่าจะต้องหยุด แต่ก็กลับต่อเวลาไปอีกเรื่อยๆ
แพทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กลับออกมานั่งอยู่ข้างๆ ดูโทรทัศน์ไปด้วยกัน
"คุณ" แพทเรียกเสียงสั่น ขณะที่กุมมือใหญ่ไว้
"ครับ"
"คือ…ผม"
หมอกหันมายิ้มอ่อนๆ "ตามใจแพทเถอะ ยังไงก็ระมัดระวังตัวด้วย"
“คุณ” แพทพลิกตัวขึ้นคว้ากอดหมอกไว้แน่น น้ำตามันไหลออกมาได้เองโดยไม่ต้องใส่จริต
คำบอกให้ระวังตัวกลับทำให้รู้สึกเจ็บยิ่งกว่าคำประณาม และสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามที่เคยพบเจอ
หมอกลูบแผ่นหลังบาง ปล่อยให้แพทร้องไห้
ถามใจตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ว่าความรู้สึกที่มีต่อแพทในวันนี้ มันเหมือนกับวันแรกที่พบกันที่ร้านนายรักอ่านหรือเปล่า
คนท่าทางไว้ตัวมองแต่บาลีเพียงคนเดียวคนนั้นหายไปไหน
ต่อหน้าเพื่อน ต่อหน้าคนอื่นบอกกับเขาอย่างมั่นใจ
รักก็คือรัก ยังไงก็รัก
แต่มาถึงวันนี้ ที่แพทเดินเข้าห้องในตอนดึกพร้อมกับร่องรอยที่ลำคอ ...อีกครั้ง....มันเหมือนมีก้อนลมจุกอยู่ที่คอ คล้ายหินก้อนใหญ่ถ่วงอยู่ในหัวใจ
“ร้องไห้ทำไม”
“แพทเคยบอกกับคุณว่าแพทอยากเป็นคนดี แต่ว่า.....”
“เกณฑ์คนดีของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ในมุมของผม แพทก็เป็นคนดี”
“ไม่ แพทเป็นคนไม่ดี คิดแต่...” แพทหลับตา หายใจเข้าลึกๆ “แพทคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้พัฒนะกับประกายทะเลาะกัน ทำยังไงให้นังก้อยมันอับอาย แพท...แพท”
“ที่จริงแล้วคนที่เป็นทุกข์มากที่สุดคือใคร”
แพทมองหมอกแล้วสะอื้นจนตัวโยน
ถึงหมอกจะเป็นตำรวจหลอกล่อคนร้ายให้สารภาพเรื่องจริงผสมเรื่องเกินจริงมานักต่อนัก แต่พอมาถึงเรื่องของตัวเองกลับรู้สึกหมดหนทาง
ด้วยเหตุผลเดียวก็คือกลัวคำตอบ
“คุณผิดหวังในตัวแพทมากเลยใช่มั้ย”
“ผมไม่ได้ผิดหวัง แพทก็คือแพท เราต่างก็รู้ดีแก่ใจว่าอะไรดี อะไรไม่ดี ที่แพททำลงไปคิดว่ามันดีหรือเปล่า”
แพทส่ายหน้า
“แล้วทำทำไม”
“แพทแค่อยากให้มันมีรอย ให้คนพูดกันไปปากต่อปาก ให้ 3 คนนั่นมันอยู่ไม่สุข”
“แล้วที่แพทเห็น ตอนนี้พวกเขาอยู่ไม่สุขหรือเปล่า แพทอยากออกมาให้พ้นจากพัฒนะ ผมก็พาแพทออกมาแล้ว บอกว่าจะหางานใหม่ให้ทำ แพทก็บอกว่ายังอยากทำที่เดิม”
“แต่มันทำร้ายแพทมาตลอด ตั้งแต่อายุ 13 ที่แพทต้องเป็นของเล่นของมัน จะให้เดินจากมาง่ายๆ หรือไง”
“ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่เมื่อแพทบอกกับผมแล้วว่าแพทอยากเป็นคนดี มันก็คงต้องเริ่มจากการคิดในสิ่งที่ดี เราต้องเริ่มจากวินาทีนี้ ไม่ใช่เมื่อวาน”
แพทยิ้มฝืน น้ำตายังไม่หยุดไหล “คุณพูดเหมือนเพลง แต่เวลาที่ทำมันไม่ง่ายอย่างนั้น”
“เขาทำร้ายเรา เราต้องร้ายตอบหรือ มันมีวิธีมากมายที่จะจัดการกับคนเลวโดยที่เราไม่ต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยง”
แววตาดื้อดึงของแพทฉายชัดขึ้นมาทันที
ท่าทีที่ทำให้หมอกต้องใจเย็นกว่าเดิม
“ทุกวัน ผมพบแต่คนที่ยึดมั่นว่า เพราะมันทำร้ายเรา เราก็เลยต้องตอบโต้มันแรงกว่าเดิม กลายเป็นการผูกความแค้น สุดท้ายบางคนตายบางคนเข้าคุก ได้แค่ความสะใจแต่ชีวิตที่เหลืออยู่หล่ะ คนอีกเท่าไหร่ที่ต้องสูญเสียเพื่อให้เราสะใจ”
“คุณไม่เข้าใจ”
“ใช่ ผมไม่เข้าใจ แต่นี่คืออารมณ์ที่ผมพบเห็นอยู่ทุกวัน คนที่ไม่เคยเชื่อว่ากฎหมายคือเกณฑ์ที่ทำให้ทุกคนเสมอภาคกัน” ดวงตาสีเข้มมองไปไกล เหมือนเห็นภาพไฟลุกโชน กับเสียงกรีดร้อง “ผมรู้จักคนที่มีนิสัยไม่ยินดียินร้ายกับใครหรืออะไรทั้งนั้น แต่เมื่อเวลาที่เขาสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาไป เขาก็สามารถเป็นผู้ทำลายทุกคนและทุกอย่างได้อย่างไม่สนใจใครเหมือนกัน”
แพทกะพริบตาถาม “ผมรู้จักเขามั้ย”
หมอกเช็ดน้ำตาให้แพท “แพทรู้จักเขาในอีกด้านหนึ่ง”
....และผมหวังว่า แพทจะไม่ต้องรู้จักเขาในด้านนั้น...
นายตำรวจตัวหนายังคงกอดแพทไว้หลวมๆ เหมือนในคืนแรกที่ก้าวข้ามเส้นที่แม้แต่บาลีที่อยู่ในระดับคนพิเศษยังไม่เคยพยายามที่จะก้าวผ่าน
แต่คนที่มีอ้อมกอดอ่อนโยนคนนี้ กลับเดินผ่านเส้นนั้นไปได้ โดยคนที่ขีดเส้นไว้ยังไม่รู้ตัว
“คุณ”
“ครับ”
“คุณชอบ...แพทจริงๆหรือ”
“ใช่”
“เพราะอะไร เพราะผมหน้าตาดีหรือ”
“ใช่”
“คุณชอบคนที่หน้าตาจริงๆ หรือ เด็กคอสนั่นก็หน้าตาดี พี่บาลีก็หล่อ ทำไมไม่ชอบ”
ผู้กองหมอกส่ายหน้าปฏิเสธมาตั้งแต่ชื่อคอส ถึงกับร้องฮึ เมื่อแพทพูดชื่อบาลี
“ไอ้บาลีมันเป็นคนอันตรายจนไม่น่าอยู่ใกล้”
“แล้ว ทำไมถึงเป็นผม...”
“เพราะถูกตา แล้วมันก็สามารถหาเหตุผลล้านแปดมาสนับสนุนให้ถูกใจได้น่ะแหละ”
“จนถึงตอนนี้ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อแพทยังเหมือนเดิมมั้ย”
“เหมือนเดิม”
ดวงตาคู่สวยมีน้ำอุ่นไหลรื้น แล้วหยาดหยดลงแก้มเมื่อพยักหน้า “เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง แพทถึงทำอะไรไม่ได้เลย”
“อ้าว...”
“ตั้งแต่วันที่แพทบอกกับคุณว่าแพทอยากเป็นคนดี แพทก็พยายามแล้วนะ แล้วก็คิดว่าจะหนีจากงานอย่างที่คุณแนะนำจริงๆ แต่นึกถึงวันที่นังเด็กนั่นไปเล่าให้ 2 คนนั้นว่าเจอแพทไปกับคุณ ไปฟ้องเรื่องรอยจูบ แล้ว 2 คนนั่นก็เถียงกัน คุณไม่รู้หรอกว่ามันสะใจขนาดไหน แต่คุณก็ไปทำงานไปที่นั่นที่นี่ กลับดึก ไอ้รอยที่คอมันก็จางไป แพทก็เลยไปเที่ยว....”
“ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้” ทั้งที่เตือนตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นเพียงที่พักในระหว่างการเดินทางของแพทจากที่หนึ่งไปสู่เป้าหมายที่ดีกว่า แต่หัวใจใต้อกหนาๆ นี่มันก็ยังหนักอึ้ง
แพทขยับตัวกอดเอวหมอกไว้แน่น ได้แต่ซุกหน้าร้องไห้ “แพทขอโทษ แพทขอโทษ”
“แพทไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะผมทิ้งคุณไว้ที่นี่ตามลำพัง ไม่ต้องขอโทษผม”
“ไม่ ในบรรดาทุกคนที่อยู่รอบตัว คุณเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับแพทอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่แพทกลับทำให้คุณเสียใจมากที่สุด”
เพราะเห็นสายตาผิดหวังของหมอกอยู่ทุกวัน ถึงได้คิดว่าพอกันทีกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่เมื่อไปอยู่ในที่ทำงาน สายตาและคำพูดนินทาที่เชื่อว่ามันจะไปถึงหู 2 คนผัวเมียนั่นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ความตั้งใจที่จะหยุดมันก็จางหายไป กลายเป็นการผัดผ่อนว่าขอแค่อีกครั้งเดียวเท่านั้น
หมอกเช็ดน้ำตาให้ “ไปล้างหน้าล้างตาแล้วเข้านอนเถอะ ดึกมากแล้ว”
“แพททำให้คุณเป็นทุกข์ใช่มั้ย”
หมอกพยักหน้ายอมรับ “ผมไม่อยากเห็นคุณทำร้ายตัวเอง”
“แต่แพทก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้อีก ให้คนพวกนั้นมันผิดใจกัน”
“แต่แพทไม่จำเป็นที่จะต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอันตราย”
“แพทไม่สนใจหรอก แพทรู้แต่ว่าทำยังไงก็ได้ ให้มันทะเลาะกัน ระแวงกัน”
หมอกพ่นลมหายใจแรง ๆ
“ชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว เขาทะเลาะกัน แต่แพทอาจถูกทำร้ายหนักกว่าเดิม”
“แพทไม่สนใจ ทำยังไงก็ได้ ให้พวกมันทะเลาะกัน แพทไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไง”
หมอกลูบหลังแพทให้ใจเย็นลง หากยังคงพูดต่อไปก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่เดิม
ทั้งที่ไม่ได้พูดอะไร มีเพียงอ้อมกอดอ่อนโยน กับความใส่ใจทั้งที่เพิ่งพบกันเพียงไม่นาน ยิ่งทำให้แพทรู้สึกอายผู้กองมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของหมอกได้ถึงเสี้ยวหนึ่งที่ได้นรับมา
“คุณ...จะลองคบกับแพทดูมั้ย” จู่ๆ แพทก็พูดขึ้นมา
หมอกกะพริบตาเลิกคิ้วขึ้นสูง หัวใจในอกเต้นแรง ยิ่งใบหน้าอาบน้ำตาของแพทตอนนี้ ดูไม่น่าจะเป็นช่วงเวลาโรแมนติกได้เลย
แต่ว่า.....
“แพทคิดว่า...แพทรักคุณ”
หมอกค่อยคลี่ยิ้มขณะที่แพทกำลังสารภาพรักทั้งน้ำตา
“แพทรู้ว่าแพท...ไม่ค่อยน่ารักสักเท่าไหร่ แต่เวลาที่ได้อยู่กับคุณแล้ว แพท...จะรู้สึกอยากเป็นคนดี ไม่อยากเสียคุณไป”
“แล้วคุณคิดว่าไง ถ้าลองคบกันแล้วเราควรทำยังไงบ้าง” หมอกย้อนถาม
น้ำตาที่กำลังไหลพรากๆ หยุดสนิท มือขาวดึงปอยผมที่ข้างหู “ทำยังไงเหรอ เขาทำยังไงกันล่ะ”
“คุณไม่เคยมีแฟนหรือไง”
แพทส่ายหน้า “ขนาดเพื่อนแพทยังไม่มีเลย พอเขาส่งมาหาพี่บาลี บอกให้นอนกับพี่บาลีให้ได้ แพทก็....”
“ผมเองก็อกหักตลอด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำยังไง รักถึงจะยืนยาว” หมอกโอบเอวบางไว้หลวมๆ
“งั้น มันต้องเริ่มจากแนะนำตัวหรือเปล่า”
“ผมว่าเรารู้จักกันในส่วนนั้นไปแล้วนะ”
“ไม่หรอก แพทรู้แค่คุณเป็นเพื่อนกับพี่บาลี”
“แล้วรู้อะไรอีก”
“รู้ว่า คุณ...อ่อนโยนมากผิดกับรูปร่าง หน้าตาของคุณ”
“แล้ว อะไรอีก”
แพทก้มหน้า “ไม่รู้แล้ว มีแต่เรื่องที่อยากรู้”
หมอกขมวดคิ้วหนาๆ “คุณรู้เรื่องของผมน้อยขนาดนี้เชียว ผมว่าผมเป็นคนเปิดเผยมากเลยนะ”
“นั่นสิ”
“อ้าว แล้วนี่ตกลงรักผมจริงหรือเปล่า”
“ก็...”
“งั้นผมคงต้องเริ่มจากการแบ่งเวลาระหว่างงาน เพื่อน และคุณให้เท่าเทียมกัน”
แพทยังคงก้มหน้า เช็ดน้ำตา “แต่ส่วนของแพท ตั้งแต่มาอยู่กับคุณ....แพทคิดถึงคุณมากขึ้นเรื่อยๆ เพียงแต่พอไปถึงที่ทำงานมันก็กลายเป็นว่าอยากเอาชนะ” หนุ่มหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองหมอก “คิดว่าอยากเป็นคนดี ไม่อยากให้คุณผิดหวัง แต่สุดท้ายก็กลับไปที่เดิม”
หมอกดันคางสวยให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบ แต่เพียงแค่แตะริมฝีปากก็ผละออก
“ถ้าคืนนี้ทำจะไหวมั้ย”
“ทำ อะไรไหว” แพทพาซื่อ
“ก็ถ้าคืนนี้ผมปล้ำคุณ จะไหวมั้ย”
หน้ามันแดงเรื่อขึ้นมาได้เองที่หมอกขอตรงๆ แต่ก็ยังสงสัย “ไหว ทำไม อะไร”
หมอกหรี่ตา เลื่อนมือเข้าใต้ขอบกางเกงนอน กดที่ช่องทางด้านหลัง แพทยกตัวขึ้นสูงทันที “โอ๊ะ อยู่ดีๆก็กดลงมาได้ มันเจ็บนะ”
ช่องทางนั้นมันไม่ได้แค่ปิด แต่มันแห้งสนิท ไม่เหมือนกับว่ามันเพิ่งผ่านการใช้งานมาเลยสักนิด
“คุณไม่ได้”
“ไม่ได้อะไร นี่ตกลงคืนนี้เราจะคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย” แพทพยายามดึงข้อมือหนาๆ นั่นออก “ทำไมเหมือนเราคุยกันแค่ครึ่งประโยค”
ผู้กองรั้งก้นกลมกลับมาที่เดิม เกลี่ยนิ้วที่ปากทาง จ้องมองใบหน้าสวยที่แดงจัด ดวงตาหวานที่กำลังมองไปทางอื่น ริมฝีปากเม้มสนิท
“ตรงนี้”
มือขาวๆ จิกที่ต้นแขนหนาไว้แน่น
“ทะ ทำไม”
“ไอ้คนที่มันทำรอยไว้น่ะ มันได้ใช้หรือเปล่า”
แพทส่ายหน้าเร็วๆ “บ้า แพทอยากได้แค่รอย แล้วก็คนเพิ่งคุยกันใครจะให้โดนตรงนั้น”
“ไม่อยากเชื่อเลย”
“โง่มากเลยใช่มั้ย”
“มาก” หมอกพยักหน้า
ปลายนิ้วกดคลึงที่ปากทางค่อยๆ เบียดแทรกเข้าหา แรงจิกนิ้วที่ต้นแขนก็พลอยแรงตามไปด้วย สะโพกสวยเกร็งรัดปลายนิ้วไว้แน่น
“เรื่องนั้นผมก็ทำได้”
แพทตวัดตามองค้อน “อย่างกับตัวเองอยู่ทำงั้นแหละ”
“ผมคิดว่าคุณมีคนอื่นอีก...”
เพราะเริ่มต้นจากการถูกใจที่หน้าตา แล้วก็พยายามหาเหตุผลเพื่อให้ถูกใจอย่างที่หมอกชอบพูดอยู่เสมอ แต่หมอกก็ยังคงเป็นหมอก หากคนที่ถูกตาถูกใจ คิดจะไป หมอกก็ไม่เคยเหนี่ยวรั้งไว้
ไม่ใช่ไม่รัก แต่จะรั้งไว้ทำไม หากใจเขาไม่ได้อยู่กับเราแล้ว
แพทยอมรับ “คิดหาคนอื่นเหมือนกัน ก็คุณทำท่าเหมือนชอบแพท พามาอยู่ด้วยแต่กลับหายไปไหนมารู้ แล้วพอออกไปข้างนอก เจอคนท่าทางดีแต่งตัวสะอาด แต่พออยู่ใกล้แล้ว มันเหม็น มันอึดอัด เหมือนเวลาที่อยู่กับ...” น้ำเสียงของแพทยิ่งพูดยิ่งต้องเว้นคำมากขึ้น
“แล้วเวลาที่อยู่กับผมล่ะ”
แพทส่ายหน้า “ไม่เหมือนหรอก ถึงได้บอกว่า เพราะคุณเป็นแบบนี้ แพทถึงทำอะไรที่มันเลวๆ ไม่ได้”
นิ้วใหญ่ค่อยๆ สอดลึกจนสุดนิ้ว น้ำใสหยาดจากหางตา แต่สะโพกสวยไม่ได้เบี่ยงหนี ทั้งต้องเป็นฝ่ายที่ผวาเข้ากอดไว้แน่น ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง เมื่อนิ้วใหญ่กดสำรวจ ร่างกายผอมเพรียวบนตักเกร็งไปทั้งตัวเมื่อจุดอ่อนไหวถูกสัมผัส
“ตรงนี้สินะ” หมอกถามที่ข้างหู
คำตอบคือเสียงครางที่ลอดไรฟัน
“แพท”
แพทดึงใบหน้าคมเข้มเข้ามาบดจูบ “เลิกเล่นเกมได้แล้ว อยากทำอะไรก็ทำเถอะ คุณไม่รู้หรอกว่ามันทรมานขนาดไหน ที่ต้องกลั้นหายใจให้คนตัวเหม็นๆ จูบคอ แล้วพอกลับมาบ้านก็เจอแต่บ้านว่างๆ น่ะ”
เสียงโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่นยังคงดังอยู่ ไฟในห้องนั้นก็ยังไม่ได้ปิด ตรงข้ามกับในห้องนอนที่ไม่ได้เปิดไฟ ที่กลับอบอวลไปด้วยเสียงครางของคนรูปร่างผอมบาง ใบหน้าสวยที่ฉาบไว้ด้วยความเย่อหยิ่งแตกกระจายเหลือเพียงคนที่ต้องการสัมผัสและการเอาใจ สะโพกบางแทบไม่ติดพื้นยามเมื่อริมฝีปากหนาเข้าครอบครอง มือใหญ่บีบคลึงอกบาง น้ำรักถูกรีดออกครั้งแล้วครั้งเล่า จนขาเรียวสั่นไหวแทบไม่มีแรง
“พอ พอแล้ว ใส่เถอะ”
“อีกครั้งนะ”
“ไม่ พอแล้ว จะหมดตัวแล้ว”
“แพท”
“แพทรักคุณ ทั้งที่บอกกับตัวเองมาตลอดแพทสกปรกเกินกว่าที่จะกล้าไปรักว่าอย่ารักใคร”
“งั้นข้อแรก แพทต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้”
“อื้ม...” แพทรับปากด้วยดวงตาหวานฉ่ำ “ให้แพทรักคุณได้หรือยัง”
“ด้วยความยินดี”
มือขาวขยุ้มปลอกหมอนไว้แน่น เมื่อสะโพกแกร่งกดเข้าหา เสียงร้องครางลอดผ่านริมฝีปากแดง ร่างกายผอมบางบิดตัวยั่วยวนต้องการมากขึ้น จนภาพในสมองขาวโพลน ร่ายกายถูกเติมเต็มจนล้นปรี่
เมื่อหมอกทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แพทพลิกตัวเข้าไปซุกกอด
ความสุขจากคนดีๆ ที่ไม่เคยคิดว่านี่คือสิ่งที่สมควรได้รับ
“คุณ พรุ่งนี้แพทไม่ไปทำงานแล้วนะ”
“ครับ”
แขนที่เรียวเล็กกว่ากันเกือบครึ่งโอบรอบเอวหนา ซุกหน้าฟังเสียงหัวใจ การดูหมิ่นที่มันเคยเกิดขึ้นเป็นเรื่องของวันก่อน ถึงการสั่งสมองให้ลืมจะทำได้ยาก แต่จะมีสักกี่ครั้งในชั่วชีวิตที่จะได้พบคนที่พร้อมให้อภัย
“แพทรักคุณ”
จะมีสักกี่คนที่แสดงออกให้เห็นว่ารักโดยไม่มีข้อแม้
“รักตัวเองให้มากนะแพท ถ้ารักผมแพทต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้ อย่าทำให้ผมเสียใจด้วยการทำลายตัวเอง”
=====จบตอนที่25======
เปล่าๆ วันนี้ไม่ใช่วันพุธ วันนี้คือวันพฤหัสฯ แต่ป๋ามี ทะ-ลุ แต่เช้า เก็บผมมาส่งโรงเรียนแล้วก็ไปไหนไม่รุ ไม่ต้องสนใจ รู้แต่ว่าวันนี้เลิกเรียนจะได้ิโฉบไปแถวๆหน้า โรงเีรียนสองเปียสีขาวก็พอ 
อ่า...ไป...กินติม กินข้าวแล้วก็กลับบ้านน่ะ จริงจริ๊งงงงงง
ผมไม่ได้เขียนอะไรสักตัวในตอนนี้ เชอะ 
พบกันวัีนเสาร์นะครับ
ขอบคุณมากกกกกก X100 ที่ไม่ทิ้งกันไปไหน จะซุ่มอ่าน เหมือนพี่ปุ้ม 
หรือจะแสดงความเห็น ให้คำแนะนำ 
หรือแค่แวะมาช่วยผลักช่วยดัน 
ผมขอขอบคุณจากใจ (ป๋าไจฟ์ไม่เกี่ยว เขาขอบคุณอยู่ทุกตอนอยู่ละ)
ร๊ากกกกกรักคุณทุกคนครับ
tea ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
