หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[@PurPle SuN@]

สงสารมะตูมจัง โดนทรมานแบบนั้น ใจร้าย ยังกล้าบอกว่ารักอีกเหรอ

[pare_140]

สงสารมะตูม 

ทรมานโหดมากก ตัดลิ้นเลยหรอ 

[gumrai3]

กริ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!! บังอาจนักเเค่ฆ่ามะตูมก็ว่าเลวเเล้ว ยัยนี้ทรมานอีกตัดลิ้นอีกเหรอ

เดี๋ยวเเม่เตรียมลับมีดไว้เลย  :pigangry2:ค่อยๆเชือด เเล่นเนื้อที่ละชิ้นๆ เอาให้เลือดมันสาด จะได้รู้ว่าเลือดมันสวยเเค่ไหน นังก้อย

[КίmY]

เลวเกินไปแล้วววววว   
ที่เป็นหนึ่งพูดไม่ได้เพราะอย่างนี้นี่เอง   
รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[tuek]

สงสารมะตูมอะตอนก่อนจะตายคงทรมานมากแน่
กำลังมันเลยอะ
+ 1 นะคะ

[pochu52]

ที่แล้วมะตูม อย่าไปจำอะไรที่ก้อยทำกับตัวเองได้เลย มันโหดร้ายเกินจะทน สงสารมะตูม T T
ถ้ามีคนเลวอีกหนึ่งจริง จะเป็นใครกัน???

[ladyzakura]

สงสารเป็นหนึ่ง

[THiiCHA]

ถ้าคดีนี้ สรุปเหตุผลในสำนวนคดีออกมาว่าผู้ก่อเหตุและผู้สมรู้ร่วมคิดมีอาการทางจิต

โทษทางกฎหมายคงไร้ประโยชน์

เพราะงั้น ถ้าพี่บาลีจะตั้ง 'ศาลเตี้ย' กับคนสารเลวแบบนี้ เราไม่ว่าพี่เลยสักนิด ...สนับสนุน เต็มที่ !!
     

[aehJTS]

สงสารเป็นหนึ่งมากทำไมถึงได้อำมหิตขนาดนี้
 :pig4:คะ

[jiki]

ของดบวกนะตอนนี้ เพราะ เค้าสงสารมะตูม ฮือ เด็กน้อยน่ารักของช้านนนนนนนนนน

ปล.วันนี้เค้าเหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆ ขอซุกอกน้องทีสะอื้นหน่อย เค้าเหนื่อยอ่ะ

[Gokusan]

.....ที่สุดแห่งการฆ่าจริงๆ
คนนึงโรคจิต คนนึงยืมมือคนอื่นฆ่า
มันน่าตายตรงที่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยนี่แหละ

ก้อยโหดร้ายมากมาย...ไม่ได้คิดเลยว่ามะตูมก็เป็นเพื่อน
ส่วนตาพี่เขย...มองได้โดยไม่รู้สึกอะไรนี่ก็เกินคนจริงๆ

คดีเข้มข้น...อยากให้พบศพทุกคนจริงๆ
สงสารคนที่ตายโดยไม่รู้เรื่องอะไร
จะสืบต่อยอดได้แค่ไหนหนอ

เรื่องเครียดจนไม่มีทอล์คท้ายเรื่อง...
เข้าใจเอาว่าไม่รู้จะบอกแทรกอะไรในตอนนี้
รอคลายปมตอนต่อไปแล้วกัน ^^

[@BUA@]

ถ้าอย่างนั้นเวลาถามอะไรก้อย แล้วเธอไม่ตอบ ก็ลองตัดลิ้นเธอบ้างเป็นไร 

[a_tapha]

อ๊าคคคคคคคคคคคค กำลังลุ้นมากเลย  อยากอ่านต่อแล้วค่ะ  ขอร้องมาลงต่ออีกหน่อยนะค่ะ 

[LoveBaBy]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ่โรคจิต!!!!  นี่แน่ะ นี่แน่ะ เอาไปเผาซะเรย  

ฮือๆๆ สงสารเป็นหนึ่งอ่า มิน่ามะยอมพูดเรย ><

แต่....ดูเหมือนความคิดผู้กองกะบาลีสวนกันอ่ะเป่า
สวนกันตรงไหน เค้าไม่เข้าใจ 5555

ขอบคุณน้องชายจ้า ^^

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดด
 
อยากจะเป็นลมพอรู้ว่า
อินังก้อยมันฆ่ามะตูมยังไง
น่าสงสารมะตูม
 
อินังโรคจิต วิปริต อย่างนี้ต้องให้มันเจ็บยิ่งกว่า
 

[นอนกินแรง]

โหดร้าย ก้อยฆ่าเป็นหนึ่งด้วยวิธีที่ซาดิสต์สุดๆ

น่าสงสารเป็นหนึ่ง

[entirom]

รอบสอบก้อย

[konnarak]

ส่งสาร เป็นหนึ่งสุดๆ   คงทรมารมากอะ โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[love2y]

สงสารเป็นหนึ่งอ่ะ T^T

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 34

ก้อยเป็นหญิงสาวที่มีดวงตาไร้ความรู้สึกมากที่สุดเท่าที่บาลีและผู้กองหมอกเคยพบเห็นมา แม้ว่าในตอนที่เห็นก้อยครั้งแรกในวันที่ก้อยเดินเข้ามาในร้าน ก็ยังเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ ปราศจากแรงดึงดูดที่ทำให้ใครต้องหันมามองซ้ำเพราะอยากรู้จัก
และนั่นก็คงทำให้การแสดงความเป็นมิตรเพียงเล็กน้อย ส่งผลให้คอสคิดว่าตัวเองได้รับสิทธิพิเศษ

ก้อยมองรูปภาพของแพท และร่างของชายหนุ่มคนแรกที่พนักงานสอบสวนเลื่อนมาให้ดูทีละใบ ด้วยสีหน้าที่ไม่แตกต่างกัน ดวงตา ระดับของมุมปากที่ยกขึ้น ทั้งหมดบอกว่า เธอพอใจ แต่ไม่ตอบแม้แต่คำถามเดียว
หมอกหันมาหาบาลี คนที่นั่งกอดอกมองก้อยนิ่งๆ
ถ้าดูแค่ตอนเริ่มต้นอาจคิดว่า 2 คนนี้เก็บความรู้สึกได้เก่งเหมือนกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป หมอกก็ลงความเห็นได้ว่า บาลีเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
เพราะเมื่อถูกมองแบบไม่ละวางสายตาได้เพียง 5 นาทีก้อยก็เริ่มกัดปาก แสดงอาการที่บอกถึงความเครียด
แต่คนที่หมอกต้องยกนิ้วให้เรื่องเล่นละครหลอกผู้ต้องหา คือพนักงานสอบสวนของคดีนี้ เพราะแม้จะเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นเหมือนกัน แต่ก็ยังคงเว้นช่องว่าง ถามไปเรื่อยๆ แบบไม่ได้คาดหวังว่าจะได้คำตอบ
มาถึงรูปของเป็นหนึ่ง ภาพแรกคือภาพถ่ายในชุดเครื่องแบบนักศึกษา และอีกใบคือภาพที่พบในโกดังเก็บศพ และภาพหลังการทำความสะอาดในห้องนิติเวชแล้ว
ดวงตาของก้อยลุกวาวแล้วกลับนิ่งสนิทอีกครั้ง
“ตามข่าว เราพบศพนี้โดยบังเอิญ เพราะมีสัปเหร่อที่วัดจะนำศพไปประกอบพิธี แต่พอเห็นว่ามีศพเพิ่มมาอีก 1 เขาก็เลยต้องแจ้งตำรวจให้เราไปตรวจสอบ แต่ในความเป็นจริง เรื่องนี้ไม่บังเอิญ”
พนักงานสอบสวนเล่าไปเรื่อยๆ เจตนาเว้นช่วงให้ก้อยเกิดคำถาม
“เรานำศพกลับมา ตามที่...บอกแล้วก็ตรวจพิสูจน์ ปรากฏว่าดีเอ็นเอ บอกว่า เขาคือเป็นหนึ่ง”
“ใครบอก” ก้อยถามแทรกขึ้นมา ดวงตาจ้องมองภาพของเป็นหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า
พนักงานสอบสวน ทำเหมือนไม่ได้ยินคำถาม “ตอนนี้ผมยังรอผลการพิสูจน์เรื่องเวลาที่เสียชีวิต อาจได้พรุ่งนี้หรือวันถัดไป”
“ชั้นถามว่าใคร!” ก้อยร้องตะโกนใส่หน้าพนักงานสอบสวน ทนายความที่นั่งอยู่ข้างๆ จับแขนไว้แต่โดนปัดมือออก “ใคร!”
พนักงานสอบสวนหยิบรูปนักเรียนหญิงออกมาวาง ข้างหน้าก้อย “แล้วก็มีเรื่องของเด็กนักเรียนคนนี้”
ก้อยจ้องมองรูปเด็กนักเรียนหญิงอยู่อึดใจแล้วปัดออกไปจากโต๊ะ
“รู้จักเธอมั้ยครับ”
“ใครบอกแกเรื่องเป็นหนึ่ง!” ก้อยตวาดพนักงานสอบสวนเสียงดังออกไปจนถึงกลุ่มตำรวจที่ฟังการสอบสวนอยู่อีกด้านของกระจก
“คนไหนหรือครับที่ชื่อเป็นหนึ่ง” พนักงานสอบสวนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้มเก็บรูปภาพที่พื้นขึ้นมาวางบนโต๊ะอย่างไม่เร่งร้อน
“คนที่พบว่าถูกทิ้งในแม่น้ำหรือครับ”
“ไม่ใช่ ไอ้คนที่มันอยู่ในโลงศพนั่นน่ะ ใครบอกแก ไอ้พัฒนะใช่มั้ย มันน่ะแหละที่เป็นคนเอาเป็นหนึ่งไป ทั้งที่ชั้นอยากให้ฝังอยู่ในสวนนั่น เขาจะได้อยู่กับชั้นไปตลอด”
ทนายความไม่ได้พยายามขัดขวางคำสารภาพของก้อยแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่านี่คือคดีสะเืทือนขวัญ ร้ายแรงเกินกว่าที่จะปกปิด ที่ทำได้คือหาทางลดหย่อนโทษ
“ในสวนหรือครับ แต่เราพบคนนี้ในแม่น้ำ” พนักงานสอบสวนชี้ที่รูปนักศึกษาชาย
“ชั้นเชือดมันที่แม่น้ำนั่นแหละ”
แต่พนักงานสอบสวนส่ายหน้า “ก็ยังขัดแย้งกันอยู่นะครับ เรื่องฝังไว้ในสวนเนี่ย พัฒนะไม่น่าจะขุดดินได้โดยที่คนในบ้านไม่รู้”
“ตอนพามันเดินเข้าบ้านมายังไม่มีใครรู้ แล้วกะอีแค่ขุดดินมันจะเท่าไหร่กันเชียว”

ก้อยเริ่มต้นในห้องพนักงานสอบสวนด้วยท่าทางของผู้ที่มีอาการทางจิต แต่เมื่อคิดว่าโดนพัฒนะหักหลังก็กลับเล่าเรื่องออกมาเอง
ผิดกับพัฒนะที่แม้ว่าจะโดนพนักงานสอบสวนลักไก่ว่าโดนก้อยซัดทอด แต่ก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมด
บาลีกอดอกนั่งฟังก้อยพูดจาห้วนๆ สลับกับการแสดงท่าทีดูถูกพนักงานสอบสวนไปเรื่อย จนกระทั่งมาถึงคำถามที่อยากรู้
“เรายังไม่ได้พิสูจน์ศพที่พบในโลงอย่างละเอียด แต่เขา....บอกว่าตัดลิ้นด้วย”
“ใช่ เพราะถามเท่าไหร่มันก็เอาแต่หลับตาไม่ยอมพูด ชั้นเลยต้องเลาะฟันมัน เอาคีมคีบลิ้นออกมา แล้วก็ตัดมันซะ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด” ก้อยพูดด้วยดวงตาและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสะใจ

บาลีต้องหลับตาเพื่อสะกดกองไฟที่อยู่ในหัวใจ ย้ำกับตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้ก็ไม่รู้
.....ต้องไม่ใช่ตอนนี้ เรายังไม่รู้วิธีที่จะปลดปล่อยเป็นหนึ่ง ต้องไม่ใช่ตอนนี้...
.....รู้ว่าเป็นหนึ่งทรมานอย่างสาหัส  แต่จำเป็นที่จะต้องรู้ให้ได้ว่า เลือดในแก้วนั่นเป็นของใคร...
“คุณชอบเขาไม่ใช่หรือครับ”
ก้อยกระแทกเสียงในคอ จ้องมองภาพของเป็นหนึ่ง
“ก็แค่คนหลงตัวเองว่าหน้าตาดี”
พนักงานสอบสวนเพียงแค่รอฟังก้อยพูด ส่วนคนอื่นๆ ในห้องนี้ อยู่ในสภาพไม่มีตัวตนมานานแล้ว
แต่ก้อยพูดถึงเป็นหนึ่งเพียงแค่นั้น
พนักงานสอบสวนยกมือขึ้นขยี้จมูก เอนตัวพิงพนักเก้าอี้
“เท่าที่ฟังมาเหมือนก้อยจะเกี่ยวข้องกับนักศึกษาชายที่เราพบในแม่น้ำ แล้วก็มีเป็นหนึ่งด้วย ก้อยอายุยังน้อย ไม่กลัวหรือ”
ก้อยยกมุมปาก “พวกมันต่างหากที่ต้องกลัวชั้น ไม่ใช่ชั้นกลัวพวกมัน”

กว่าที่การสอบสวนก้อยจะเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็น หมอกเดินนำบาลีออกมาคุยกับโอม
“ได้ยินที่ห้องเล็กคุยกันว่าจะส่งคนไปตรวจสนามหญ้าแถวหน้าโรงฝึกงาน” โอมบอก หมอกรับทราบ เพราะนั่นคือขั้นตอนที่จะต้องทำเมื่อผู้ต้องหารับสารภาพ
และเมื่อมาถึงตอนนี้ ทุกคนรู้ตัวแล้วว่ากำลังพบกับฆาตกรต่อเนื่องคู่หนึ่ง
“ในแง่ของกฎหมาย มันอาจต่างกันระหว่างคนพามา กับคนกดมีด แต่สำหรับชาวบ้านอย่างกู พวกมันเลวไม่ต่างกัน” บาลีพูดช้าๆ มองออกไปที่เก้าอี้หินอ่อนด้านหน้า
เป็นหนึ่งยังคงนั่งหลังตรงมองมาที่บาลี เหมือนกับเมื่อหลายชั่วโมงก่อนที่บาลีเดินเข้าไป
หมอกลูบหลัง ลูบไหล่เพื่อน “กูก็รู้ แต่มึงคิดหรือว่า มาถึงขั้นนี้แล้วพวกมันจะได้รับการลดโทษ”
“ถ้าอ้างเรื่องโรคจิตยังไงก็ได้ลดโทษ” โอมเตือน
หมอกกอดอกหันไปหาพนักงานสอบสวนที่เดินตามมาจนทัน
“ต้องเตรียมหลักฐาน เรื่องโรคจิตด้วย”
“แต่ทั้งคู่จบปริญญานะพี่ พัฒนะนี่จบโทฯ”
“คนเรียนหมอยังฆ่าคนได้ กันไว้ก่อนดีกว่า” หมอกเตือน หันมาขอบใจเพื่อนทั้งคู่ “พรุ่งนี้มึงยังไม่ต้องมาก็ได้ รอให้เจอศพในสนามก่อน ให้ทั้งคู่มันลดความมั่นใจลงมาอีกนิด กูไม่ลืมเรื่องหยดเลือดในแก้วแน่”
“หยดเลือดอะไรหรือพี่” พนักงานสอบสวนถาม
หมอกหันไปตอบ “หลังเป็นหนึ่งตาย ก้อยเอาสร้อยถักเส้นหนึ่งมาให้คอสนักศึกษาคณะเดียวกัน แต่ตรงเส้นเชือกที่เอามาถักเป็นเส้นผมของคอสกับเป็นหนึ่ง ส่วนที่แก้วที่ถักล้อมอยู่มีหยดเลือดอยู่ข้างใน”
“ต้องลองถามพวกเล่นของ” พนักงานสอบสวนเสนอความเห็น
“อันที่จริง ก็พอจะรู้จักอยู่” หมอกหันมาหาบาลี “เขาเองก็เคยเสนอตัวไว้ แต่ยังไม่อยากรบกวนเขาตอนนี้”
พนักงานสอบสวนกลับยิ้มๆ “โธ่พี่ มันเป็นเรื่องที่เราไม่ถนัด รบกวนเขาดีกว่าทำอะไรที่มันผิดพลาด”
“ที่แต่ละคนเหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำอยู่ตอนนี้ ก็เพราะไม่อยากผิดพลาดนี่แหละ”

บาลีเดินไปเรียกเป็นหนึ่งกลับมาขึ้นรถหมอกกลับมาที่ร้าน โดยต้องวนไปส่งโอมที่ร้านรับเหมาก่อสร้างก่อน
“มีกิจการของตัวเองก็ดีตรงนี้แหละ” โอมบอกทั้งที่ส่วนตัวเพื่อนทุกคนรู้ว่าที่ร้านของโอมก็มีปัญหาเรื่องระบบกงสีในครอบครัวเหมือนกัน แต่โอมถือว่าตัวเองไม่ได้มีครอบครัวกับใครเขา ก็เลยไม่เน้นการสะสมไว้ให้ลูกหลาน
แล้วก็ค่อนข้างจะวางตัวแบบลอยตัวเหนือทุกความขัดแย้ง
ขณะที่พี่เขย พี่สะใภ้มองว่าโอมปล่อยชีวิตให้ผ่านไปวันๆ แต่อย่างน้อยก็เบาใจว่าโอมจะไม่ได้เข้ามาแย่งชิงส่วนแบ่งในร้าน
แต่นั่นมันอีกเรื่องหนึ่ง

หมอกส่งบาลีแค่ถนนใหญ่ให้บาลีเดินเข้ามาเอง เห็นรถมอเตอร์ไซค์ของเป้งจอดอยู่หน้าร้าน พอเข้ามา เป้งก็หันมาสวัสดีแล้วชี้บอกว่าคอสกับเทียมเพิ่งกลับมา กำลังกินข้าวอยู่
"แล้วเรากินข้าวหรือยัง"
"กินจากมหาลัยก่อนมาแล้วพี่"
คอสกับเทียมชะโงกหน้าออกมาจากห้องพักด้านหลัง พอเห็นว่าบาลีกลับมาแล้ว ก็เดินมาหายกมือสวัสดี
"พี่กินไรยัง"
"ยัง แต่เดี๋ยวค่อยกินก็ได้"
"งั้นเดี๋ยวผมออกไปซื้อมาให้" เป้งอาสา
คอสรีบบอกตามหลัง "มึงซื้อของมึงมาด้วยสิ มากินพร้อมพี่"
"อ้าวแล้วคอสล่ะ" บาลีถาม
"ผมกำลังกินอยู่นี่ไง" คอสชี้ไปที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆ ในห้องพักด้านหลัง "พี่ไปอาบน้ำเถอะฮะ เดี๋ยวปิดร้านสองทุ่มผมเอากุญแจร้านขึ้นไปให้"
บาลีขยี้ผมนุ่มเบาๆ แล้วเดินกลับขึ้นมาที่ห้องพักด้านบน
แต่ว่าในร้านด้านล่างพอเป้งกลับมาจากร้านข้าว ก็มาช่วยเทียมรุมอัดคอส
"อะไรของมึงน่ะ ทำไมไม่อยู่กับพี่"
"มึง 2 คนนี่ประหลาดจะให้กูอยู่ที่นี่อะไรกันทุกวัน"
"แต่ท่าทางเขาเหนื่อยๆ ถ้าพ่อกูมีอาการงี้นะ แม่กูจะสั่งทุกคนในบ้านอยู่ในความสงบ เอาน้ำ เอาขนมมาให้พ่อ" เทียมบอก
คอสหันมามองหน้าเพื่อน 2 คนแล้วคว้าถุงข้าวที่มือเป้ง "ห่าเทียมไม่ต้องล้างจานนะ เดี๋ยวกูลงมา"

ใช่ว่าจะมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางที่ดูเหนื่อยๆ ผิดไปจากทุกวันที่ผ่านมา แต่มันจะดีหรือถ้าเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องของเขามากนักน่ะ
เขาอยู่ตามลำพังในร้านนี้ โดยที่มีเพียงเพื่อนกลุ่มหนึ่งแวะเวียนมาหาเป็นระยะ
แล้วเราเองจู่ๆ ก็เข้ามาวุ่นวายกับเขาไม่หยุด ทำตัวเกาะติดแบบนี้น่ะ
มัน...น่ารำคาญเกินไปหรือเปล่า

พอขึ้นมาที่ห้องพัก บาลียังอาบน้ำไม่เสร็จ คอสก็เลยร้องบอกที่หน้าห้องน้ำว่า เป้งซื้อกับข้าวมาแล้ว จะให้เทใส่ถ้วยไว้เลยมั้ย แต่พี่บอกให้รอก่อน คอสเลยเดินกลับมาเปิดโทรทัศน์รออยู่ข้างล่าง ผ่านไปเกือบ 10 นาทีบาลีถึงได้เดินลงมา
"วันนี้ไม่นอนที่นี่หรือคอส"
คอสเหลือบตามองพี่ แล้วหันไปมองทางอื่น "ใกล้สอบไล่แล้ว ต้องเร่งงานส่งอาจารย์ด้วย"
"คอส" น้ำเสียงที่เรียกมันดูเหน็ดเหนื่อยจนผิดปกติจริงๆ
คอสดึงใบหูตัวเอง ขณะที่เดินเข้ามากอดเอวพี่ไว้ "เดี๋ยวพรุ่งนี้ ผมจะโทรหาพี่นะฮะ"
พี่ก้มลงจูบหน้าผาก
“พรุ่งนี้พี่ไปกี่โมง”
“ไม่หรอก พี่ไม่ใช่พนักงานสอบสวน วันนี้ไปเพราะพัฒนะมาดักพาแพทไปจากที่นี่ แล้วก้อยก็เคยมา”
“มันมีเรื่องมากกว่าที่พี่บอกผมเมื่อเช้าใช่มั้ยฮะ”
บาลีนวดที่ขมับ ขณะที่หันไปมองเป็นหนึ่งกับปู่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ก้อยกับพัฒนะ เป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมหลายราย”
คอสพยักหน้า เรื่องนี้เห็นจากในหนังสือพิมพ์แล้ว
“นอกจากวัยรุ่นชายอย่างน้อย 2 คน ที่หนึ่งในนั้นคือเป็นหนึ่งก็ยังมีนักเรียนหญิงด้วย”
“นักเรียนหญิงหรือฮะ” คอสทวน คิ้วสวยเริ่มขมวดแน่น
“จำวันที่มีเด็กนักเรียนหญิงมาซื้อสร้อยข้อมือไปเป็นของขวัญวันเกิดให้เพื่อนได้มั้ย วันนั้นก้อยตามคอสมาที่ร้าน”
“เจอเป้งด้วย”
บาลีพยักหน้า “พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เลยโทรไปบอกกับหมอกไว้ แต่ในเช้าวันถัดมา ก็มีคนพบศพเด็กผู้หญิงคนนั้นถูกฆ่า”
ดวงตาที่จ้องมองพี่เบิกกว้าง ริมฝีปากบางแห้งผาก
บาลีประคองใบหน้าเล็กไว้ “อย่าโทษตัวเอง”
“เพราะผม”
“ไม่ ไม่ใช่”
“เพราะผม!” คอสร้องตะโกน “มะตูมตายเพราะผม! นักเรียนคนนั้นก็ตายเพราะผม!”
คอสกรีดร้อง พยายามผลักพี่ออก 2 ขาทั้งถีบทั้งเตะ แต่บาลีรวบกอดไว้แน่น “ไม่ใช่คอส ไม่ใช่ อย่าโทษตัวเอง”
“ไม่! ไม่!”
เป้งกับเทียมรีบวิ่งขึ้นมาที่ห้องชั้นสอง
ภาพที่เห็นคือบาลีกอดคอสไว้แน่น ขณะที่คอสทุบแผ่นหลังกว้าง ร้องไห้จนตัวโยน ตะโกนข้อความซ้ำๆ
“พวกเขาตายเพราะผม!”
“ไม่ใช่ คอสฟังพี่นะ ฟังพี่ก่อน”
เป้งกับเทียมเดินเข้ามา ชี้ให้พี่ดึงคอสไปที่โซฟาตัวยาวในห้อง 
“คอส มึงฟังพี่ก่อน” เทียมบอก 
คอสหยุดร้องตะโกน แต่ยังสะอื้นแรง ปาดน้ำตาที่ไหลเรื่อยอาบแก้มยอมให้พี่ดึงมือไปนั่ง
บาลีโอบไหล่ ลูบหลังแล้วค่อยบอก
“เรื่องเป็นหนึ่งนี่ ก้อยบอกว่า เป็นหนึ่งก็แค่คนหน้าตาดีหลงตัวเอง”
“ไม่จริงสักหน่อย” คอสเถียงทันที ส่วนเทียมกับเป้งรีบส่งเสียงยืนยันว่าเป็นหนึ่งแค่ไม่ค่อยพูด แต่ไม่ใช่คนหลงตัวเอง
“แต่มันก็มีความเป็นไปได้ว่า ก้อยชอบเป็นหนึ่งอย่างที่ทุกคนรู้ ก้อยทรมานก็เพื่อบังคับให้เป็นหนึ่งพูดว่าชอบก้อย มัน...ไม่เกี่ยวกับคอส ส่วนเรื่องเด็กนักเรียนหญิง ก้อยยังไม่บอกสาเหตุ”
“แต่เด็กคนนั้นคุยกับผม พี่บอก ก้อย ตามมา” คอสพูดทั้งที่น้ำตายังไม่ยอมหยุดไหล “ก่อนนั้นก้อย ไม่ค่อยพอใจ ที่ผม ไม่ สนใจ เค้า ผมบอก เค้า ว่า ผมมาหาเด็ก นักเรียน น่ารัก แถวร้าน”
“อ๋อ ตอนนั้นเอง” เทียมนึกออก “ที่โรงฝึกงานในมหาลัยน่ะพี่ คุยกันว่า คอสมันขยันมาทำงานแล้วคอสบอกว่า แถวนี้มีนักเรียนน่ารักมากวดวิชา”
“ห่า แค่นี้ก็ต้องฆ่าคนด้วย” เป้งพึมพำ “ไม่ใช่ว่ามะตูมมันชอบมึงหรอกนะ”
เป็นหนึ่งที่อยู่ใกล้ รีบส่ายหน้า โบกมือว่าไม่ใช่
“ไม่ใช่หรอก” บาลีบอก ทั้งรู้สึกเหมือนโล่งใจไปเรื่องหนึ่ง “บางทีเป็นหนึ่งอาจจะไม่ได้รักใครแบบคนรักเลยสักคน ถึงจะโดนทรมานก็ยังไม่คิดที่จะพูดชื่อใครออกมาเพื่อเอาตัวรอด”
“ถ้าก้อยโรคจิตจริงๆ ต่อให้บอกชื่อยังไงก็ตาย” เทียมบอก
“ตั้งแต่ตอนที่พี่ไปช่วยแพท พวกเราได้ยินว่าก้อยพูดเหมือนกับว่า เขาอยากรู้ว่า ผู้ชายผิวขาวมีเลือดมั้ย แต่มันก็ดูจะไม่ค่อยสมเหตุผล มันน่าจะมีเรื่องอื่นอยู่อีก”
“แต่มะตูมมันขาวจริง” เทียมบอก
“ทำไมถึงคิดว่าเรื่องเป็นหนึ่งเกี่ยวกับตัวเอง” บาลีถามคนที่ยังร้องไห้อยู่
“ก็พี่บอกว่าสร้อยที่ก้อยให้มามีเส้นผมของผมกับมะตูม แล้วก้อยก็อยากให้ผมใส่”
เพื่อน 2 คนหันมามองหน้ากัน “ก้อยเล่นของหรือวะเนี่ย” เทียมถามเป้ง
“ทำไมต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยวะ”
“แต่ เด็กคนนั้น ไม่ เกี่ยวเลย” คอสพูดต่อ
ทั้ง 3 คนรวมไปถึงเป็นหนึ่งและปู่ต่างพยักหน้า
เป้งขยับตัว “เรื่องเล่นของเนี่ยผมถามคนงานพม่าที่ไร่ดีมั้ยพี่ เผื่อมันรู้”
“เราไม่รู้ว่าเลือดที่อยู่ในแก้วมันเป็นของใคร” บาลีบอก “เราพบศพเป็นหนึ่งแล้ว มันง่ายถ้าเราจะฝากเผาไปด้วยกันทั้งหมด แต่ถ้าก้อยทำอะไรกับเลือดนั่นแล้วเราเผาไป มันจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนที่ตายไปแล้วกับคนที่ยังอยู่ แล้วยิ่งนับวันพี่ก็ยิ่งไม่ไว้ใจว่าสร้อยเส้นนี้มีแค่เป็นหนึ่งกับคอส”
เทียมอาสา “ผมจะลองถามเจี๊ยบดู ว่าก้อยเคยพูดอะไรเรื่องเลือดหรือเปล่า”
“เรื่องเป่าแก้วด้วย” เป้งเตือน
พอคุยเรื่องงานเสร็จ เทียมก็ขอตัวกลับ คอสรีบลุกตาม “กูไปด้วย”
“ไปทำไม” เทียมหันมาหา
“ก็....”
“ไม่เป็นไร” บาลีบอกขณะที่มองคนที่กำลังก้มหน้ามองพื้น “ฝากไปส่งคอสด้วยนะ”
“ก็คอสมันอยู่หอเดียวกับผม ถ้าจะกลับก็รอกลับพร้อมกัน”
คอสส่ายหน้า รีบเดินนำเทียมลงมาก่อน แต่พอมาถึงหน้าร้านก็กลับยืนกำมือแน่น
“มึงเป็นห่าอะไรของมึงวะ” เทียมทำเสียงหงุดหงิด
“กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจู่ๆ กูเป็นอะไร กูรู้ว่าวันนี้กูควรอยู่เป็นเพื่อนพี่ กลับไปหอก็เท่ากับทำให้เขาเป็นห่วง แต่ก็เหมือนมีแรงผลักให้กูต้องออกมาจากร้าน”

กำลังคุยกันอยู่ เป้งก็เปิดประตูร้านออกมา คว้าต้นแขนคอสลากกลับขึ้นมาที่ห้องชั้น 2
บาลีที่กำลังตักข้าวใส่จานหันมามอง
“อ้าว ลืมอะไร”
“ไมได้ลืม” เป้งบอก “แต่บังเอิญว่าผมมีนิสัยชอบจัดการ” หนุ่มตัวสูงโย่งหันมาหาคอส “อย่าทิ้งพี่กูในเวลาที่พี่กูต้องการมึง” แล้วก็หันมาหาพี่ชาย “อย่าปล่อยมันไปง่ายนัก เพราะมันขี้งอน ตอนนี้เรื่องก็เยอะมากพออยู่แล้ว”

===== จบตอนที่ 34=====
เนื่องจากวันพรุ่งนี้ ทีสอบ ผมเองก็ไม่สะดวกมาโพสต์ตอนเข้า จึงต้องมาเวลานี้
ขอบคุณที่ติดตาม ทุกความเห็น และคำแนะนำครับ
พบกันวันพุธนะครับ
ไจฟ์กับทีครับ

[pare_140]

รอวันพุทธๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

มาจิ้มไม่ทัน
รอวันพุธครับ

[THiiCHA]

จิ้มรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆบวกให้สองบรรทัดสุดท้าย

อ่านแล้วมันกระแทกใจ ฉึกๆ  เป้ง นายแน่มาก !!

ใบสมัครแฟนคลับลูกเพ่เป้งอยู่ไส เอามากรอกด่วนๆเลย โบกป้ายไฟพรึ่บพรั่บๆ 

ปล. ขอให้น้องทีโชคดีในการสอบ 

[@PurPle SuN@]

เป้งสุดยอดดด 555 คนปากหนักกะคนคิดมากเนี่ยต้องอาศัยตัวกลางช่วย

ก้อยโหดมากนะเนี่ย ไม่ได้รู้สึกผิดกะสิ่งที่ทำเลย สงสัยต้องให้บาลีจัดการซะแล้ว

[Karn12]

ก้อยนี่น่ากลัวมากๆ

[นอนกินแรง]

ชอบมากเลย

เริ่มเฉลยออกมาแล้ว

ป.ล.ก้อยโรคจิตมาก ทำไมฆ่าคนได้ง่ายจัง

[nokkie]

เรื่องเริ่มขมวดใกล้ถึงที่สุดแล้ว ลุ้น ๆ ว่ามันคืออะไรกันแน่...

แต่คิดเหมือนคอสแฮะว่าก้อยทำทุกอย่างเพราะอะไรกันแน่ แล้วมันมีผมของใครบ้าง แล้วเลือดเป็นของใคร 

[iforgive]

เป้งได้ใจว่ะ  ไม่ต้องลีลาท่ามาก  จัดการให้เลย

[เพื่อนบ้าน]

โอ๊ะ !! ตกใจหมดเลย นึกว่าตาฝาด ฮ่ะ ๆๆ

แต่ว่านะ มาอ่านวิธีที่ก้อยทรมานมะตูมเอาตอนนี้มันออกจะหลอนๆนะ
เลาะฟันเลยหรอ ตัดลิ้นอีก แม่งบ้าาาาาาา T^T

แต่ตอนจบพี่เป้งเจ๋งโคตร !!! 

[Loveyoujung]

ดีใจ..มาต่อแร้ววว อยากให้ก้อยได้รับโทษอย่างสาสมมม
เจอกันอีกทีวันไหนอ่า???