หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[EoBen]

เบนไม่ได้เข้ามานาน วันนี้อ่าน สิบตอนเลย ฮ่าๆๆๆ


อยากกอด มะตูม เหงามากไหมมมน๊าาา

[เกี๊ยวกุ้ง]

มะตูมพูดได้แล้วววววว (แม้จะอาศัยร่างคอส แต่ก็ดีใจที่มีบทพูดซะที อิอิ)
แอบสงสัยว่าท้ายตอน คอสได้ยินที่บาลีกับปู่คุยกันรึป่าวถึงได้น้ำตาไหลอ่ะ

[Dongmin]

รอบทลงโทษ2คนนั่น บาลีจะทำอะไรอีก ส่วนเปงกลับไปแต่งเมีย นั่นคือแม่ของกลบทใช่ไหม

[entirom]

คอสเข้าใจแล้วใช่มัย

รอตอนต่อไป

[@PurPle SuN@]

มารอปลอบใจคอส

[LoveBaBy]

เย้ๆๆๆๆๆ เป็นหนึ่งได้พูดแล้ว อิอิ
แหมจะพูดในร่างคอสก้อตาม
แค่คำว่ารอยยิ้มหวาน เราก้อยิ้มตามแระ ^_^

คอสจะหายข้องใจ หายระแวงยังเนี้ยย
ปู่ก้อเข้าใจแระ หวังว่าทุกอย่างจะรายรื่น
และได้ไปงานแต่งของเป้งเร็วๆๆๆ ก๊ากกกกกกก

รอคู่ผู้กองหมอกอยุ่ด้วยนะจ๊ะสองหนุ่ม
ขอบคุณจ้า ^^

[konnarak]

จะเลือดใครก็ชั่ง ขออย่าให้ใครเป็นไรก็พอ


ต่อไป คงมีเเต่เรื่องดีๆๆ เเล้วนะ 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 37
 
เสียงสูดจมูก เสียงสะอื้น ทำให้บาลีหันกลับมามอง มือใหญ่ช่วยเช็ดน้ำตาให้ แต่คอสปัดออก
“ตื่นแล้วหรือ แล้วร้องไห้ทำไม”
“อยากร้องก็ร้อง ทำไมต้องอยากรู้ทุกเรื่องเลยนะ” คอสพลิกตัวหนีขยับลุกขึ้น แต่บาลีดึงต้นแขนไว้
“แล้วจะไปไหน”
“กลับห้องผมสิ”
“ดึกแล้ว นอนที่นี่เถอะ”
“ไม่ ผมจะกลับ ไม่อยู่ที่นี่หรอก แล้วก็จะไม่กลับมาแล้วด้วย”
แค่ได้ยินคำว่าจะไม่กลับมา มือใหญ่ที่จับแขนอยู่ก็กดแรง
“พี่ มันเจ็บนะ ปล่อย”
“ไม่” บาลีดึงคอสกลับเข้ามากอดไว้ “ไม่ให้ไป นี่มันเกิดอะไรขึ้น มันน่าจะดีขึ้นแล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมคอสยังจะไปอยู่อีก”
“มันจะดีขึ้นได้ยังไง” คอสน้ำตาไหลพราก พยายามแกะมือแกะแขนที่กอดรัดไว้ “มันไม่มีทางดีขึ้นได้หรอก เพราะว่าพี่เลือกมะตูม ไม่ใช่...ผม...” คอสสะอื้นแรงจนบาลีต้องจับหันมาหา
“พี่เลือกมะตูมหรือ เลือกตอนไหน”
คอสเงยหน้าขึ้นมองบาลี ดวงตาคู่สวยแดงช้ำ น้ำตาอาบแก้ม “พี่เลือกมัน พี่บอกว่าไม่รู้จักมัน แต่พี่ก็เรียกหาแต่มัน กี่ครั้งกี่หนที่พี่เรียกผมว่ามะตูม”
“ไม่ใช่นะ พี่ไม่เคยเรียกคอสว่ามะตูม”
“แล้วจะบอกว่า พี่เรียกมันทั้งที่มันอยู่ติดกับพี่ตลอดเวลางั้นเหรอ”
บาลีขมวดคิ้วแน่น “ไม่หรอก อย่างตอนนี้มะตูมก็ไม่อยู่”
“เพราะอย่างนั้น พี่ถึงต้องเรียกหามันตลอดเวลา ทั้งก่อนนอน และในทันทีที่ตื่นขึ้นมา”
“คอส...”
น้ำตาอุ่นๆ ยังไม่หยุดไหล “ผม ชื่อ คอส ไม่ใช่ มะตูม ผมยอมรับได้ ว่าผม ไม่ใช่คนสำคัญ แต่พี่ บอกว่า รักผม แต่เมื่อคืน พี่ก็ เรียกหามัน พี่ ไม่ กอดผม  วันนี้ พี่ก็ยัง ก็ยัง เลือกที่จะ เผาสร้อยนั่น ทั้งที่มันอาจหมายถึงการเผาผมทั้งเป็น....” คอสปล่อยโฮ  “มัน เกินไปแล้ว มัน เกินไป แล้ว พูด รักผม แต่ผม ไม่มีค่าอะไรเลย...”
“คอส อย่าร้องไห้ ฟังพี่ก่อน”
“ไม่ฟังแล้ว ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น พี่โกหก พี่รักแต่ไอ้ มะตูม ทุกคน รักมะตูม ผมเป็นแค่ตัวแทน ของมัน ถ้ามัน ยังอยู่ คนที่จะอยู่ในห้องนี้ คือมัน ไม่ใช่ผม ที่ของผมคือ แผงลอยหน้าธนาคารนั่น ไม่ใช่ที่นี่ ...ผมเกลียดพี่ เกลียด เกลียด..........”
คอสโวยวาย จนบาลีต้องกอดไว้แน่น “อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ พี่ไม่ได้รักมะตูม พี่รักคอส”
“ไม่จริง พี่รักผม แต่พี่กลับจะเผาผม รักแบบไหนกันเนี่ย!
“เพราะพี่เชื่อว่าพี่ป้องกันคอสได้”
“งั้นก็เผาไปเลย รออะไรล่ะ เผาผมไปเลยเซ่”
“คอส หยุดตะโกน ฟังพี่ก่อน”   
“ไม่ฟัง จะตะโกน จะโวยวาย ผมเกลียดพี่ พี่รักแต่มะตูม ไม่เคยรักผมสักนิด พี่โกหก ผมชื่อคอส ผมชื่อคอส ไม่ใช่มะตูม”
บาลีกดไหล่ผอมๆ ลง แต่คอสเบี่ยงหน้าหลบทันทีที่ริมฝีปากหนาจะกดจูบ
“ไม่ๆ ไปจูบคนอื่นสิ ไปหาใครที่ไหนก็ไปเลย อย่ามายุ่งกับผม”
บาลีขบที่ใบหูแล้วยกตัวเลื่อนลงมาขบที่ยอดอกบางทั้งที่ยังมีเสื้อนอนอยู่
คอสสะดุ้งสุดตัว “อ๊ะ...”
มือผอมๆ ที่ทุบไหล่ทุบหลังพี่อยู่กลายเป็นเกร็งแน่น
“ยะ หยุด ไม่เอา”
บาลีเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าที่อาบน้ำตา ไม่ได้สนใจเสียงร้องคัดค้าน ขณะที่เม้มดูดจนเสื้อนอนเปียกชุ่ม ยอดอกแข็งเป็นไต
มือใหญ่ลูบแขนเรียว แล้วเกี่ยวเสื้อนอนขึ้นเหนือยอดอก ตวัดลิ้นเลียรอบปานนมแล้วดูดแรง มือใหญ่ลูบไล้ที่หน้าท้อง แล้วรั้งกางเกงนอนลง แต่พอพี่ละจูบจากยอดอกลงมาที่หน้าท้อง คอสก็ถีบตัวหนี
“ไม่ให้แล้ว ไม่ให้แล้ว ผมเกลียดพี่”
บาลีดึงขาเรียวไว้ กระชากกางเกงนอนของคอสจนพ้นตัว
ดวงตาสีเข้มที่มองมา ทำให้คอสหน้าซีดเผือด ลำคอแห้งผาก หยุดร้องโวยวาย
บาลีขยับตัวเข้ามาหา พร้อมกับรูดให้ตัวเองจนแข็งตัวแล้วกดเข้าหาทันที
คอสจิกมือที่ไหล่กว้างไว้แน่น
ไม่ได้เตรียมพร้อม ไม่มีเจล ไม่มีถุงยาง
เจ็บจนเหมือนร่างกายถูกฉีกแยกออกเป็นชิ้น
“อ๊ากกก...”
เสียงร้องจนสุดเสียงทำให้บาลีถอนออกทันที คว้ากอดไว้แน่น “ขอโทษ เจ็บมากใช่มั้ย ขอโทษ อย่าร้องไห้”
คอสสะอื้นแรง ทุกเรื่องเข้ามาปนกันจนไม่รู้แล้วว่าร้องไห้เพราะอะไร
“เจ็บอ่ะ เจ็บ...”
“ขอโทษ ไม่ร้องนะ ไม่ทำแล้ว พี่ขอโทษ”
บาลีพร่ำคำขอโทษ ขณะที่พรมจูบแก้ม สลับเช็ดน้ำตาให้
จนเมื่อเสียงร้องไห้เหลือเพียงอาการสูดจมูก
“ขอโทษนะครับ”
“พอแล้ว ไม่ต้องขอโทษแล้ว”
บาลีพรมจูบแก้มใส ยิ่งพยายามไม่ให้คอสต้องเสียใจกลับยิ่งเสียใจ ยิ่งไม่อยากให้ร้องไห้ คอสกลับยิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม
“มันฉีกแน่ๆ เลย” คอสขยับตัว เลือดไหลซึมจากรอยแยก เลอะผ้าปูที่นอนเมื่อขยับตัว
บาลีก้มมองตาม สายตาที่มองผ่านรอยสัก ยอดอกสีอ่อนลงมาถึงหน้าท้องแบนราบ แก่นกายอ่อนนิ่ม ไปจนถึงสะโพกบาง
“พี่อยากทำ..แรงๆ กับผมเหรอ”
บาลีส่ายหน้า “บางครั้งก็ใช่ บางครั้งก็ไม่ใช่ ไม่รู้เหมือนกัน”
คอสได้แต่จ้องมอง แววตาเหมือนเรื่องที่พี่พูดมันอยู่เหนือความคาดหมาย
“กด รีสตาร์ทดีมั้ย”
บาลีหัวเราะไม่มีเสียง
...ไม่เคยมีใครเชื่อจริงๆ ว่านายรักอ่านไม่ได้รู้ทุกเรื่อง...
เพราะทุกคนเชื่อว่าหนังสือมีทุกคำตอบอยู่ในนั้นหรือไงนะ..
“เมื่อกี้..พี่แค่ไม่อยากรอ เหมือนหลายๆ ครั้ง แค่เห็นหน้าก็....”
คอสสบตาสีเข้ม “ไม่อยากรอ แต่จำเป็นต้องรอ เพราะพี่กลัวว่าผมจะเจ็บ”
บาลียิ้มอ่อน
“เนี่ย ผมคิดว่าผมเข้าใจ แต่ทำไมพอนาทีถัดมา ผมก็งี่เง่าอีกแล้วก็ไม่รู้”
ยิ้มอ่อนของพี่ทำให้คอสไม่กล้าสบตา แต่พอมองลงมา...
“พะ พี่ มัน มัน...” แก่นกายพี่ที่กำลังพองตัว กลับทำให้ขัดเขินมากกว่า
“ช่างมันเถอะ พี่ล้างแผลให้แล้วทานยานะครับ”
บาลีขยับจะลุกออกจากเตียงแต่คอสคว้าข้อมือไว้
ใบหน้าหวานแดงจัด เรื่อยจนมาถึงคอ และอกบาง “พี่.....พี่.....พี่.....คือ...ผม...คือ....”
บาลีช้อนใบหน้าสวยไว้แล้วจูบที่หน้าผาก “พี่ทำให้คอสก่อน แล้วพี่ไปเอาออกที่ห้องน้ำก็ได้”
คอสช้อนตาขึ้นสบตาพี่ แล้วหยุดมองที่ริมฝีปาก รู้สึกเหมือนริมฝีปากตัวเองจะแห้งผากจนต้องแลบลิ้นเลีย
“ให้พี่ .. เลียริมฝีปากให้มั้ย”
คอสถึงได้รู้ตัวแต่พอจะพยักหน้าก็กลับรีบเอามือปิดปากพี่ไว้ก่อน “เดี๋ยวนะ เดี๋ยว มัน คือ เดี๋ยวนะ ขอคิดก่อน คือ ผม สติ หลุดๆ ไงไม่รู้ ก่อนที่เรื่องมันจะไปกันใหญ่ ขอคิดนิดนึง”
หนุ่มตัวผอมบาง ขยับตัวขึ้นนั่งคร่อมตักพี่ โอบแขนรอบคอพี่ไว้ “เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย มิน่า พี่ถึงไม่อยากซ้ำ”
....ก็ปล่อยให้เรื่องมันเดินไปอย่างช้าๆ ยืนอยู่ในฐานะของคนที่แอบชอบพี่มาตลอด แต่พอนอนด้วยกัน พอพี่บอกว่ารัก ก็ใจร้อนหวังเป็นผู้ครอบครองทุกอย่างของพี่ในทันที
แย่จริงคันธชล ทำไมมีความรักที่เห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้นะ..

บาลีลูบแผ่นหลังบางขณะที่แก่นกายรุ่มร้อนกดอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ
“ขอโทษที่เมื่อกี้ผมพูดโกหก”
“เรื่องอะไร”
“ที่บอกว่าเกลียดน่ะที่จริงแล้วผมรักพี่ แล้วก็ขอโทษที่บอกว่าพี่โกหกด้วย”
“ไม่เป็นไร”
“ผมไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย”
“เพราะที่ผ่านมา พี่ทำไม่ดีกับคอสไว้มาก เลยทำให้คอสไม่แน่ใจ”
“พี่ดีกับผม” คอสสารภาพทั้งที่กำลังซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง “ขอเวลาผมได้มั้ยฮะ”
“อะไรนะ” รู้สึกเหมือนหัวใจในอกหนาๆ นี่มันกำลังกระดอนออกมาข้างนอก
“อีกไม่กี่วันผมจะสอบ แล้วผมก็จะต้องกลับบ้าน....” คอสกัดปากตัวเองไว้แน่น น้ำตาที่คิดว่าแห้งไปแล้วกลับไหลท่วมออกมาใหม่
“คอส”
“ผมรักพี่ อยากอยู่กับพี่ อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป แต่ก็ไม่รู้ทำไม ถึงสลัดความรู้สึกงี่เง่าแบบนี้ออกไปไม่ได้”
“แบบไหน”
“แบบที่....ผม..คือ...คนไม่สำคัญ...”
“คอสสำคัญสิ สำคัญมาก แต่พี่เชื่อมั่นว่าพี่ปกป้องคอสได้ พี่ถึงเลือกอย่างนั้น”
คอสพยักหน้า ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำถามและความไม่แน่ใจอย่างที่พี่บอก “ผมก็รู้ว่าพี่ไม่เคยพูดเรื่องไม่จริง ถ้าต้องให้โกหกพี่จะเงียบ”
บาลีถึงกับเลิกคิ้วสูง คอสเลยย้อน “จริงมั้ยล่ะ”
“จริง”
“พี่ไม่รู้หรอกว่า ผม...รักพี่มากขนาดไหน”
“พี่รักคอสมาก แต่ความรักมันวัดกันไม่ได้ว่าใครมากกว่าใคร พี่รักคอสอยากอยู่ด้วยกันไปตลอด อยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุด”
“งั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า พี่ต้องการผมมากจนไม่อยากรอ”

ร่างผอมบางยกขึ้น แล้วกดลงหา
“คอส แบบนี้ไม่ได้” บาลีรั้วเอวบางไว้
“อย่าพูดคำว่าไม่ได้กับผม ผมบอกกับพี่แล้ว ทำกับผมอย่างที่พี่ต้องการ อย่ากลัวว่าผมจะเจ็บ เพราะการเป็นคนที่พี่ทิ้งไว้ข้างหลัง มันเจ็บมากกว่า”   
“ก็เมื่อกี้คอสเพิ่งปฏิเสธ”
“ก็พี่...จะเผาผมอ่ะ” เสียงสั่นเครือ ขอบตาร้อนผ่าว “แต่ตอนนี้คิดว่าเข้าใจแล้ว แต่ยังน้อยใจอยู่อ่ะ มันมั่วๆ ไปหน่อย แต่ตามใจกันมั่งไม่ได้หรือไง”
บาลีอดไม่ได้ที่จะยิ้มหวาน ช้อนคอเข้ามากดจูบแรง
“ได้ครับ จะทำให้จนกว่าจะพอใจดีมั้ย”
มือใหญ่ลูบไปทั่วแผ่นหลังแล้ววนอ้อมมาขยี้อกบาง
คอสพลิกหน้า ดันไหล่กว้างออก “ตะกี้ เพิ่งบอกว่า ไม่อยากรอ”
“ก็รอมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ทำให้ดีที่สุดไม่ดีกว่าหรือไง”
คอสคลี่ยิ้มกว้างแล้วจูบที่คางสาก “พี่นี่แมร่ง มีคนเดียวในโลกหรือไงวะ”
บาลีหัวเราะเสียงต่ำๆ “วุ่นวายแบบนี้ก็มีคนเดียวในโลกเหมือนกัน”
ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะเถียงเหมือนที่ผ่านมา พี่ก็ชิงกดจูบแน่นเกี่ยวลิ้นหวานดูดเบาๆ แล้วเลื่อนจูบแก้ม มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วตัว
ร่างกายในอ้อมแขนอุ่นร้อนด้วยแรงต้องการที่เพิ่มสูงขึ้น บาลีเลื่อนมือแตะที่ช่องทางด้านหลัง แล้วกดลงแรง
คอสร้องจนสุดเสียง ขาเรียวบางสั่นระริก จิกเล็บข่วนที่แผ่นหลังพี่จนเป็นรอย
บาลีจูบไซ้ที่ใบหู ดันคางสวยให้เงยขึ้นรับจูบที่ริมฝีปาก ม้วนลิ้นนุ่มดูด มือใหญ่บีบนวดที่ต้นขา ช่องทางภายในร้อนระอุ 
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” พี่ถามทั้งที่ริมฝีปากติดแก้ม
“ไม่ฮะ”   
 
สายวันถัดมาคอสขาดเรียนทั้งที่ใกล้สอบ จนเกือบเที่ยงถึงได้โผเผลงมาที่ร้าน
“อ้าว ลงมาทำไม บะหมี่อยู่ที่โต๊ะกินข้าวไง ไม่เห็นหรือ”
“เห็น กินแล้ว แต่ต้องกลับไปทำงานที่หอให้เสร็จ ส่งพรุ่งนี้”
“กลับไปเอามาทำที่นี่ได้มั้ย”
คอสเหลือบตามองพี่แล้วพยักหน้า ดวงตาสีอ่อนหันไปมองที่ชั้นลอย แล้วหันมายิ้มแหยให้พี่รอจนลูกค้าออกไปจากร้าน บาลีก็เดินไปปิดไฟ พลิกป้ายหน้าร้านแล้วเอารถออกไปที่หอพักของคอส

ทีแรกคอสก็แค่จะหยิบเอาอุปกรณ์ทำงานกลับไปที่ร้าน แต่พอเป้งมากับเทียม ก็เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ เพราะทั้งคู่ช่วยกันขนหนังสือเรียน เครื่องแบบและอุปกรณ์ต่างๆ ลงมาใส่ในรถ จนโดนทักว่าคอสจะย้ายหอหรือไง
“ไม่ๆ กูมันก็แค่เสียงส่วนน้อย” คอสหันไปทำหน้าคว่ำใส่อีก 3 คนที่ช่วยกันขนของไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย “ไหนว่า แค่กลับมาเอาของกลับไปทำรายงาน ทำไมมันงอกออกมาขนาดนี้เนี่ย”
“หรือจะให้กูกับไอ้เทียมขนของมึงใส่รถรับจ้าง กูสามารถนะโว้ย” เป้งขู่
“สัดเหอะ โคตรจะพี่น้องยิ่งกว่าพี่น้องที่อยู่ด้วยกันมาตลอดซะอีกมึงน่ะ” คอสประชด
ประชดไปก็เท่านั้น เพราะทั้งคู่ยังมีน้ำใจตามมาจนถึงร้านแล้วช่วยกันขนของไปไว้ที่ชั้น 2  แต่ก่อนที่จะกลับไปเรียน
เป้งก็แอบกระซิบบอกกับบาลี
“ผมว่าจะบอกกับพี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่มันหลายเรื่องเกิน จนไม่รู้จะบอกตอนไหน”
“เรื่องอะไร”
“คอสน่ะ เวลามันรัก มันก็รักจริง ใครว่าอะไรไม่สนใจ แต่เวลามันหมดนะให้อะไรก็ดึงมันกลับไปไม่ได้”
เทียมยื่นหน้าเข้ามาพยักหน้าเห็นพ้อง บาลีเองก็พอจะรู้จากที่คอสเล่าเรื่องก้อยอยู่เหมือนกัน
“ที่ห้องมันน่ะ เคยมีรูปดรออิ้งก้อยที่มันเขียนเอง แต่ตอนที่มันหมดมันเอารูปไปทิ้งขยะ” เป้งบอกแล้วยักคิ้ว
บาลีอึ้งๆ หันไปมองคนที่กำลังรื้ออุปกรณ์ออกแบบออกมาวางที่โต๊ะกินข้าวตัวเล็ก “ทิ้งขยะเลยหรือ”
2 คนทางนี้พยักหน้ายืนยัน
คอสเคยบอกว่า ตอนที่หมดรักก้อยมันก็คือหมด แต่ไม่เคยรู้ว่าคำว่าหมดนี่มันจะถึงกับทิ้งภาพลงถังขยะ
เมื่อเพื่อนๆ กลับไปคอสก็กลับมาทำงานส่งอาจารย์ต่อ
จนสี่โมงเย็นคอสถึงได้ลงมาหา “พี่ไปวัดกี่โมง”
“คอสไปมั้ย”
คอสส่ายหน้า “ไม่ดีกว่า ผมเฝ้าร้านให้”
“อ้าว ไปด้วยกันก็ได้”
แต่คอสส่ายหน้าเหมือนเดิม “ไม่ละฮะ แต่วันถัดไปก็จะเผาแล้ว ผมค่อยไปตอนนั้นเลยดีกว่า”
“คอส” บาลีจับมือขาวไว้ ถ้าไม่ติดว่าในร้านมีลูกค้าก็คงจะกอดไปแล้ว “จะให้พี่เก็บสร้อยไว้ที่นี่มั้ย”
คอสช้อนตามองพี่ “แล้วแต่พี่เหอะ”
มือใหญ่ขยี้ผมเบาๆ แล้วเดินจูงมือออกมาจากร้านดื้อๆ
“....เฮ้ย เดี๋ยว มีลูกค้าโว้ย...” ปู่โวยวาย แต่บาลีทำเหมือนไม่ได้ยิน ส่วนเป็นหนึ่งยืนกอดอกท่าเดียวกับบาลี เพียงแต่กำลังส่งยิ้มหวานให้ปู่

บาลีพาเดินขึ้นมาถึงห้องนอนใหญ่ที่ชั้น 3 เปิดตู้โบราณข้างหน้าต่าง แล้ววางสร้อยข้อมือลงบนกล่องใบเล็กอีกใบ
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”
...รู้ตัวเหมือนกันว่า งอแงไร้สาระเกินระดับปกติ ซึ่งถ้าเป็นที่ผ่านมาถ้าพูดไม่รู้เรื่องให้พี่ต้องพูดซ้ำไปซ้ำมา ขนาดนี้ คงได้โดนดุ แต่หลังจากที่นอนด้วยกัน นอกจากจะไม่โดนดุแล้วพี่ยังตามใจจนเกินระดับปกติไปหลายเท่า
“คอสคือคนสำคัญของพี่”
คอสเดินเข้ามากอดเอวพี่ไว้ ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
“ขอบคุณ ผมรักพี่”
บาลีก้มลงหอมหน้าผาก “พี่รักคอส”

หกโมงเย็นผู้กองหมอกก็มารับบาลีไปวัด ส่วนคอสอยู่เฝ้าร้านเพียงคนเดียว
เกือบสามทุ่ม คอสยังไม่ปิดร้าน แต่เดินออกไปซื้อข้าวต้มปลามาวางไว้ที่ห้องเล็กด้านหลังร้านรอพี่ แล้วก็นั่งเขียนงานต่อไป
ร้านค้าและสำนักงานใกล้เคียงทยอยปิด แต่ยังมีคนที่เพิ่งกลับจากทำงานเดินผ่านร้านเข้าไปที่ทาวน์เฮาส์ด้านในเป็นระยะ
คอสเดินไปหยิบไม้กวาด ไม้ถูพื้น เดินขึ้นไปที่ชั้นลอย
“ผมว่าผมไม่เคยกลัวผี แต่ไม่รู้ทำไมมาอยู่ร้านนี้ผมถึงปอดนัก ปอดแบบกล้าๆ กลัวๆ อ่ะ เข้าใจมั้ยฮะ” คอสกวาดพื้นไป พูดคนเดียวไปเรื่อย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ปู่นั่งฟังอยู่ที่เก้าอี้โยกด้านในติดกับตู้หนังสือเก่า 

คอสพูดไปเรื่อย กวาดพื้นไปเรื่อยจนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าตู้
“ขออนุญาตนะฮะ” คอสจะทำความสะอาดตู้แล้วก็กลับมาเช็ดโต๊ะทำงานซ่อมหนังสือ แต่พอเงยหน้าขึ้นมองตู้หนังสือโบราณที่ติดกระจกหนาทั้งตู้ ภาพวูบไหวจับทิศทางไม่ได้ ทำให้คอสร้องลั่น วิ่งออกมาเจอกับบาลี ที่บันได คอสก็แทบกระโดดกอดไว้
“พี่ๆๆๆๆ”
“อะไร เป็นอะไร”
คอสหน้าตาตื่น กอดพี่ไว้แน่น “เมื่อกี้ๆ”
“อะไร” บาลีถามย้ำ ดวงตาสีเข้มมองไปที่ตู้หนังสือด้านหลัง
“....พยายามจะทำความรู้จักกัน แต่เห็นแค่เงาในกระจกก็กระโดดหนีไปโน่นแล้ว....”
บาลีก้มลงหอมแก้ม แล้วจับมือพากลับมาที่หน้าตู้หนังสือด้านในสุด
คอสหลบไปยืนอยู่ข้างหลังบาลี แล้วชะโงกหน้าออกมามอง
“ไม่มีแล้ว”
“มี”
“ห๊ะ” คอสทำตาโตแล้วหลบอยู่ข้างหลังพี่เหมือนเดิม
“คอส” น้ำเสียงพี่เหมือนกำลังคุยกับเด็กเล็ก
“ฮะ”
“พี่คือนายรักอ่าน หนังสือทุกเล่มในที่นี้คือชีวิตของพี่ คอสกลัวหนังสือก็คือคอสกลัวพี่”
“ผมไม่ได้กลัวหนังสือ” คอสบอกทั้งที่ยังไม่ยอมออกมาจากแผ่นหลังกว้างๆ ของพี่
“แล้วกลัวอะไร”
“ไม่รู้”
“หลับตา”
คอสเงยหน้ามองพี่แล้วหลับตาตามที่พี่บอก แต่แขนผอมๆ ยังไม่ยอมคลายออก บาลีต้องจับขยับตัวให้มายืนหันข้างให้กับตู้หนังสือ

“คนพูดว่าหนังสือมาจากต้นไม้ ประหยัดกระดาษก็เท่ากับประหยัดทรัพยากร แต่สำหรับเราหนังสือแต่ละเล่มมีค่ามากกว่านั้น คือการรวบรวมความรู้ ความคิดแล้วส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น ตัวหนังสือทุกตัวบนกระดาษมีคนที่อยู่เบื้องหลังมากมาย ตั้งแต่คนทำกระดาษ คนคิดหมึกพิมพ์ คนออกแบบปากกาพู่กัน วิธีม้วนกระดาษเย็บเล่ม คนที่เขียนร่างความคิดของตัวเองบนผืนทราย ทดลอง ตกผลึกความคิด คัดกรองข้อความลงบนแผ่นกระดาษ ไม่ว่าเราอ่านแล้วจะเห็นด้วย หรือคัดค้าน ข้อความในหนังสือจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ยังคงเปิดโอกาสให้เราได้แสดงความเห็น และ ต่อยอดความคิดอยู่เสมอ ผ่านไปร้อยปี พันปี แผ่นกระดาษสึกกร่อนไปตามอายุ แต่ความรู้มากมายทั้งที่เป็นแนวคิดเดิม และที่แตกแขนงต่อยอดออกไปยังสืบทอดมาถึงเรา และจะผ่านไปถึงลูกหลานของเรา ทั้งหมดมาจากกระดาษเก่าๆ วันเวลาผ่านไป อาจจะมีหลายสิ่งหลายอย่างใหม่ๆ เข้ามาในการถ่ายทอดความคิด แต่ข้อความบนกระดาษแผ่นเก่า หนังสือเล่มเดิมก็ยังคงอยู่ ”

คอสลืมตาขึ้นมองบาลี แต่เมื่อมองไปรอบตัว บุคคลหลากหลายเชื้อชาติ ต่างวัย ทั้งหญิงและชายอยู่รอบตัว
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากแห้งผาก ได้สติเมื่อมือใหญ่ที่กอดอยู่ลูบแผ่นหลังแผ่วเบา
หนุ่มผอมบางกะพริบตา “สะ สวัสดีครับ ผมชื่อคันธชล คอส ครับ”
ทั้งหมดพยักหน้ารับแล้วเลือนหาย
คอสหมดแรงรูดตัวลงจนบาลีต้องพยุงไว้ “เฮ้ย หมดแรงเลยหรือ”
“ม่าย หวายยยย”
บาลีจับช้อนใต้สะโพก ยกขาเรียวเกาะเอวไว้ หันไปส่งสายตาถามเป็นหนึ่ง เป็นหนึ่งก็รีบโบกมือ
“...อย่าเพิ่งเลยว่ะ เดี๋ยวจะช็อกตายไปซะก่อน...”ปู่รีบบอก “...ปิดร้านแล้วพากันไปกินข้าวเถอะ ดึกมากแล้ว...”

=====จบตอนที่ 37=====
อีก 2 ตอนจะจบแล้วครับ
ตอนต่อไปมาวันอังคารนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามและให้คำแนะนำมาตลอด ขอบคุณจากใจ
ไจฟ์กับทีครับ
-*-*-
การเก็บรักษาหนังสือขั้นแรกเลยคือ ไม่จัดเรียงแนวนอนนะครับ ให้จัดแนวตั้งและไม่อัดจนแน่น ส่วนการป้องกันหน้ากระดาษเหลืองต้องหยิบหนังสือลงมาอ่าน ปัดฝุ่น จัดเรียงบ่อยๆ ให้อากาศถ่ายเท การกันแมลงกัดแทะให้เอาสบู่ก้อนเล็กๆ ห่อผ้าบางๆ แล้วใส่ไว้ในมุมตู้นะครับ ควรเปลี่ยนเดือนละครั้ง นะครับ
นายรักอ่าน

[jeeu]

จิ้มค่า
อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ไจฟ์
จะผิดใหมเนี้ย ถ้าจะบอกว่าน้องคอสโวยวายได้น่าเอ็นดูมาก
แต่ พี่บาลีก็นะ โมโหขาดสติไปนิด
ทีหลังห้ามทำอีกนะ น้องได้เลือดเลยอ่ะ
นิสัยไม่ดี
+1+เป็ดจ้าาาาาาาาา~~~~

[takara]

ตลกตอนที่คอสวิ่งแจ้นนี่แระ

[tookujang]

   ในที่สุดคอสก็เห็นจนได้
   กดเป็ดรอวันอังคารจ้า

[MiSS-U]

 

นายรักอ่านก็กลัวโดนหนุ่มน้อยทิ้งเหมือนกันใช่ม้า

ชอบคอสจังเป็นคนที่มีเสน่ห์มากกกก

+1และเป็ด

[iforgive]

ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ

[minmin96]

กว่าคอสจะเข้าใจพี่บาลีได้..เล่นเอาคนอ่านลุ้นจนจิตตก

[-~iK@iZ_KunG~-]

ชอบคอสจัง ฮ่าๆๆ
จบแล้วขอตอนพิเศษด้วยนะครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
คอสเริ่มกล้าที่จะยอมรับความเป็นนายรักอ่าน
เจ้าของหนังสือยอมรับคอสแล้วสินะ
ความรักชนะทุกสิ่ง
ปล.ไจฟ์ทีเข้าใจหนังสือได้ลึกซึ้งจัง มีวิธีป้องกันหนังสือเหลืองหรือโดนกัดกินบ้างมั้ยนะ

[КίmY]

เง้ออ แอบดราม่า   
"ม่าย หวายยย"     คอสฮาอ่ะ
รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[CarToonMiZa]

คอสน่ารักจัง

[pmnet]

กลัวก็กลัวแต่ยังสามารถแนะนำตัวเองได้อีก 55555+

[Yukisae]

น้องคอสนี่อารมณ์เปลี่ยนเร็วจริงวุ้ย 55555
ความพยายามดีมาก ขนาดกลัวนะเนี่ย
จะจบแล้วเหรอ เร็วเหมือนกันเนอะ
+1+เป็ด+กอดดดค่ะ

[ladyzakura]

น่าจะให้เจอเป็นหนึ่งก่อน แล้วค่อยเจอคนอื่น

เด๋วก็เป็นเรื่องอีกนะ!

 

[nokkie]

เข้าใจคอสนะว่าทำไมถึงได้โวยวายขนาดนั้น เพราะรักเลยหึงอ่ะ แล้วคอสเองก็ไม่เห็นเป็นหนึ่งด้วยน่ะสิ

ว่าแต่คอสได้เห็นคนอื่น ๆ แล้ว หวังว่าจะได้เห็นปู่กับเป็นหนึ่งด้วยน้า..ไม่อยากให้มะตูมไปเกิดโดยที่ไม่ได้ลาคอสอ่า 

[entirom]

บาลีพี่หื่นมาก

[choijiin]

คอสขี้น้อยใจเหมือนกันนะ
ไปๆมาๆรู้สึกว่าคอสจะแสดงออกว่ารักพี่บาลีมาก
ซึ่งขัดกับอิมเมจที่เราคิดไว้ตอนแรก
แต่อย่างว่าความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลง
 
รู้ตัวมั้ยคอสว่าน่ารัก
 
ขยันหึงพี่บาลีบ่อยๆนะคอส
 

กอดน้องน้ำชาสีฟ้า ขอบคุณไจฟ์ค่า

[malula]

สุดท้ายก็เข้าใจกัน คอสจะโวยแค่ไหนแต่พี่บาลีก็เอาอยู่ เนอะ

ขอบคุณสำหรับวิธีดูแลหนังสือ ต้องชำระฝุ่นครั้งใหญ่แล้วสิ

[Gokusan]

โอยยยย กว่าจะชัดได้นะ ตาบาลี
แต่ก็...นะ คนมันน้อยใจนี่ ทำยังไงก็สลัดออกยาก

ชอบที่ทุกคนรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เรียกสติกันสุดฤทธิ์ ^^

ใกล้จบแล้ว...รอคลายคดีต่อ
แอบชอบวิธีเก็บหนังสือด้วยล่ะ ขอเอาไปใช้ค่ะ ที่บ้านจะเป็นห้องสมุดอยู่แล้ว ^^

[Karn12]

จะจบแล้วเหรอ  แอบเสียดายนะเนี่ย  นาน ๆ ทีจะมีนิยายแนวใหม่ น่าสนใจมาให้อ่านครั้งหนึ่ง

[LoveBaBy]

คิคิ คอสเด็กงอแง น่ารักจัง ><
นายรักอ่านก้อนะ หลงเด็ก มะดุเรยจิงๆๆด้วย อิอิ

ในที่สุดคนกลัวผีของเรา ก้อกล้วแนะนำตัวกะคุณปู่ ย่าทั้งหลายแล้ว
ถึงกะเข่าอ่อนเรย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ตอนนี้ตอนแรกอ่านแล้วตุ๊บๆ กลัวคอสจะงอนนาน
แหมแปปเดียว หวานเชียว ยิ้มเพลินเรย ก๊ากกกกก

ขอบคุณ 2 หนุ่ม จ้า มะอยากให้ถึงตอน 40 เอาตอนพิเศษมาคั่นเยอะๆๆๆๆ น๊า อิอิ

[AllRiseApril]

โอยยยย เกือบไปแล้วนะพี่บาลี
คอสแม่มงอแงเกินคาดอ่ะ ทั้งแรงจากผู้เฒ่าทั้งหลาย และแรงจากในตัวเอง
แต่นิดนึงนะ พี่บาลีใจร้อนซะ = =' ทำน้องเจ็บตัวเลยมั้ยล่ะ
เมื่อไรคอสจะเลิกคิดว่าตัวเองไม่สำคัญ? คาดว่าอีกนาน ฮ่าา 

[❝CHŌN❞]

คอสอย่าคิดมากนะลูก ยังไงพี่บาลีก็รักหนูคนเดียว

นึกว่าจะทะเลาะกันแรงกว่านี้สะแล้ว ดีใจที่คอสโกรธง่ายหายเร็ว ^^

อยากเห็นบทลงโทษนางก้อยเร็วๆ หึหึ