หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[- คราส -]

ชอบที่บาลีพูดเกี่ยวกับหนังสือ
บาลีคอสเคลียร์สักที
ขอบคุณและติดตามค่ะ

[river]

คอสน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
ถูกใจที่บาลีบรรยายความเป็นหนังสือจัง

[plari]

เพิ่งเข้ามาอ่านนะค่ะ อยากบอกว่า   สนุก มาก

 

[@PurPle SuN@]

มาแล้ว ตามที่สัญญาไว้กะเด็กน้อย 55

แม้ตอนนี้คอสมันจะดูงี่เง่า ง๊องแง๊ง และงอแงไปบ้าง แต่ก็ยังยืนยันว่ามันโคตรน่ารัก 55
อ่านแล้วนึกถึงเด็กบางคน มันงอแงงี้รึป่าวหว่า กร๊าซซซซ

ใกล้จบซะแล้ว แต่ยังรู้สึกสนุกกะการอ่านอยู่เลย เพราะงั้นไจฟ์กับทีเตรียมตอนพิเศษไว้ได้เลย อิอิ

ขอบคุณไจฟ์กับที และอยากบอกให้รู้ว่าดีใจทุกครั้งที่ได้อ่าน กอดแน่นๆ

[nolirin]

หนูคอสนอยด์หนักเลย
แต่ก็ดีกันแล้วเนอะ แต่ยังไม่ได้เห็นปู่รักอ่านกับเป็นหนึ่งเลย
อยากอ่านตอนคอสมองเห็นเป็นหนึ่ง อิอิ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่  38

มือขาวซีดยกแก้วนมอุ่นๆ ขึ้นมาจิบ ขณะที่เหลือบตามองคนตัวโตที่กำลังเก็บครัว เช็ดโต๊ะ
“ขอโทษฮะ”
“ขอโทษอะไร” คนที่กำลังทำงานอยู่ถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง
แล้วถ้าคนที่พูดคำว่าขอโทษมองเห็นร่างโปร่งใสที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็จะพบว่า คนนั้นกำลังทำหน้าตาสงสัย
“ก็ผมกลัวเว่อร์ไปหน่อย”
พี่หันมามองยิ้มๆ แล้วหันกลับไปทำงานต่อ
“ยิ้มอันนี้แปลว่าไร”
“ไม่แปลว่าไร”
คอสทำปากยื่น ไม่ค่อยเชื่อพี่สักเท่าไหร่ “แล้ววันนี้ที่วัดเป็นไงมั่ง”
“พ่อของเป็นหนึ่งถามเรื่องคดี ส่วนแม่ถามถึงคอส”
คอสมองแก้วในมือ “เมื่อวาน ตอนที่ใส่สร้อย ผมเป็นไงมั่งฮะ”
บาลีลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ
“เอางี้ ก่อนที่พี่จะบอกว่าเป็นยังไง พี่ถามคอสก่อนว่าจำอะไรได้บ้าง”
คอสพยักหน้า “จำได้ว่า พี่...บอกให้เผาสร้อยเส้นนั้น” แค่เริ่มประโยคแรกเสียงมันก็เริ่มสั่น ทั้งที่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร พี่คิดอะไร และกำลังจะทำอะไร
บาลีโอบไหล่บางเข้ามาหาให้คอสเอียงหน้าซบไหล่เล่าต่อไป
“ผมก็...น้อยใจ เอาสร้อยมาใส่แล้วก็วูบ แต่มันเหมือนเวลาเมาหนัก เห็น ได้ยิน รู้ว่ากำลังก้มกราบพระ เหมือนแม่เป็นหนึ่งจะพูดอะไร แต่ก็ได้ยินเป็นเสียงแต่ฟังไม่รู้เรื่องว่าพูดอะไร แล้วก็เห็นภาพวูบผ่านไป มันไม่ติดต่อกัน ตอนที่พี่อุ้มออกมาจากกุฏิก็รู้นะ แต่มันหนักๆ ไม่มีแรงแล้วก็หลับไปเลย”
“ตอนที่คอสใส่สร้อย เป็นหนึ่งก็อยู่ในร่างของคอส”
“สิงผมน่ะเหรอ”
“ก็ไม่เชิงนะ ถ้าสิงเนี่ยคอสไม่น่าจะจำอะไรได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง แต่อันนี้ยังรู้สึกตัว”
คอสจ้องมองนมอุ่นในแก้ว ในสมองคิดไปเรื่อย
“คอสไม่เป็นไรหรอก แต่แม่และคนอื่นๆ ค่อนข้างจะหวังพึ่งคอสให้เป็นกุญแจไขเรื่องราวทั้งหมด ทั้งที่เป็นหนึ่งบอกว่า จำไม่ได้ และต้องการวางเรื่องราวทั้งหมด”
“มันเป็นคนแบบนั้นแหละ ยิ้มตลอด ไม่ถือสาอะไร แล้วตกลงก้อยนี่ชอบมันหรือเกลียดมันกันแน่”
“เป็นหนึ่งบอกว่าเกลียดนะ”
“เกลียดเหรอ ผมคิดว่าชอบ”
“ทุกคนคิดอย่างนั้น แต่เท่าที่ฟังจากที่ก้อยพูด พี่คิดว่าคงเหมือน...ชอบอยากได้มาเป็นของเล่น แต่พอไม่ได้ก็เริ่มเกลียด แล้วก็อยากทำลาย”
“ซับซ้อนจัง”
“จิตใจคนซับซ้อนเสมอ รัก ชอบ หลง เฉยๆ เกลียด บางครั้งมันก็เกิดขึ้นทุกอารมณ์ในชั่ววินาทีเดียว”
“ก้อยก็ไม่ค่อยพูดเหมือนกัน แต่เค้าท่าทางหยิ่งๆ เพื่อนที่ว่าสนิทที่สุดอย่างเจี๊ยบคุยด้วย บางทีเค้าก็ไม่คุย”
“ดูเหมือนว่าตำรวจจะไปคุยกับอาจารย์กับเพื่อนที่คณะแล้วใช่มั้ย”
“ฮะ” คอสตอบแล้วนิ่งเงียบ
พี่เกลี่ยผมสีอ่อน ใช้ข้อนิ้วแตะที่แก้มใส
คอสเงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยกับพี่ “พี่อย่าบอกใครนะว่าผมกินนมอ่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“โห รุ่นนี้แล้วมันต้องแอลกอฮอล์เท่านั้น”
“จะรุ่นไหนก็ต้องดื่มทั้งนั้นแหละ สุขภาพของเราเอง”
พี่บอกทั้งรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองใจเต้นแรง
“พี่อย่ายิ้มงี้ดิ”
พี่หุบยิ้มทันที “อ้าว”
“แค่นี้ผมก็หลงพี่จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อย่าให้หลงพี่มากไปกว่านี้เลย”
“ก็ดีแล้วนี่”
คอสสบตาพี่แล้วดื่มนมจนหมดแก้ว ปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่เปลี่ยนช่วงเวลาที่อึมครึม
“พี่อยากให้ผมไปงานศพมะตูมมั้ย”
“ตอนเผาน่าจะไป” พี่บอกแล้วรีบอธิบายต่อทันที “เอาสร้อยเก็บไว้ในกล่องเหมือนเดิม พี่จะอธิบายกับแม่ของเป็นหนึ่งเอง คอสอยู่เฉยๆ”
คอสพยักหน้า แล้วไปล้างแก้ว ถามคำถามต่อไป
“แล้วพี่จะไปงานแต่งงานไอ้เป้งมั้ย”
“คอสไปกับพี่นะ”
“เรียนจบผมกลับแพร่ไงฮะ ไม่รู้ว่าจะมาราช-รีได้มั้ย”
“รับงานทางนั้นแล้วหรือไง”
“ยังหรอกฮะ ต้องคุยกับพ่อก่อน เค้าอยากให้กลับบ้าน”
บาลีกอดคนรูปร่างผอมบางไว้ “แล้วพี่จะไปรับ”
แขนเล็กๆ โอบเอวพี่ไว้แน่น “อย่านานนะฮะ อย่าลืมผมนะ”
“ไม่มีวัน”

คืนนั้นคอสหลับไปในอกกว้าง แล้วตื่นนอนเพราะพี่ปลุกในตอนเช้าพร้อมกับกุหลาบก้านยาว พอจะไปเรียนพี่ก็เดินไปส่งถึงสถานีรถไฟฟ้า
เพียงแต่ตอนบ่ายที่คอสกลับมาร้านแล้วพบว่าร้านปิด

บาลีมาที่บ้านของประกาย โรงฝึกงานกลายเป็นสถานที่สำคัญของการซ่อนศพหลายศพ ตอนที่มาถึงฟองกำลังยืนเท้าเอวรออยู่นอกแถบเส้นสีเหลือง กั้นพื้นที่ตรวจสอบเหตุอาชญากรรม ท่าทางเหมือนเป็นหัวหน้าทีมนิติเวชที่กำลังทำงานกันอยู่ด้านใน
“กี่ศพวะ”
“ตอนนี้ 2 ฝังรวมตรงมุมห้องด้านหลังที่มึงบอกกูน่ะ”
“ห่าเอ้ย” บาลีสบถ ขณะที่หมอกในชุดเครื่องแบบถือแฟ้มรายงานเดินออกมาจากโรงฝึกงาน
“เป็นอะไรเพื่อน”
“กูผิดว่ะ” บาลียอมรับ กดขมับท่าทางกลุ้มใจ
“ยังไง” นายตำรวจมองเพื่อนรัก 2 คนสลับกัน
“วันที่มาที่นี่กับฟองครั้งแรก กูเจอที่มุมห้องคนนึงท่าทางกลัวมาก เขาชี้ไปตรงนั้นแล้วฟองมันก็บอกว่า อาจอยู่ข้างใต้หรือไม่ก็อยู่ในผนัง แต่กูกลับบอกว่าเขาถูกฆ่าตรงนั้น”
แต่ฟองกับหมอกไม่เห็นว่าเป็นเรื่องแปลก “ของมันผิดกันได้ มึงบอกเองว่ามีแต่ลางสังหรณ์ อย่างน้อย มึงก็รู้ว่าตรงนั้นต้องมีอะไรอยู่”
“แต่แมร่ง เสียเวลามาขุดสนามหญ้านี่ตั้งนาน”
“เรื่องธรรมดาของการสอบสวน มันก็มีผิดมีถูกไปตามเรื่อง” หมอกยังคงเห็นเป็นเรื่องธรรมดา แต่สักพักก็มีตำรวจมาบอกให้ไปดูว่ามีสัตว์หลายตัวถูกฝังอยู่ในสวน
“สรุปกูต้องสอบปากคำทั้งบ้านใหม่หมด” หมอกบอกพลางส่ายหน้า
ฟองหันมามองหน้าบาลี “ถ้าประโยคนี้มึงเป็นคนพูด ไม่กูก็ไอ้หมอกต้องอยู่คุมมึง แต่พอเป็นหมอกกูวางใจ”
“สัดเหอะ พวกมึงระแวงกูเกินไปแล้ว”
เพื่อน 2 คนหันมาพยักหน้ารู้กัน
ฟองเป็นคนเฉลย “มึงไม่รู้ตัวหรอกว่า มึงน่ะเครียดขนาดไหน”
บาลียักไหล่ พยักหน้าไปที่หลังโรงฝึกงาน “เพื่อนบ้านทางฝั่งนั้น ไม่รู้ไม่เห็นตอนขนศพออกไปเลยหรือไงวะ อย่างน้อยมันก็ต้องเอารถมาจอด อุ้มถุงออกไปใส่รถ”
แต่ฟองเสนอความเห็นไปอีกทาง “ส่งแตงโมกับกิ๊บมาทำผม ซื้อกับข้าวแถวนี้มั้ย”
บาลีทำหน้าตาเรียบสนิท ส่วนหมอกตบไหล่เพื่อนอารมณ์ดี “ขอบใจ แต่เดี๋ยวกูส่งสายสืบแถวนี้ไปจัดการเอง  เท่าที่พวกมึงช่วยกันตามคดี จนคืบหน้าได้เร็วขนาดนี้ กูก็โดนเพื่อนในกรมมองหน้าแล้ว”
ฟองทำท่ากำหมัดชกไหล่หนาๆ ของเพื่อน “สู้ๆ โว้ยเพื่อน เรื่องแบบนี้มีทุกที่”

หมอกกลับไปทำงานต่อ ส่วนฟองกลับออกมาข้างนอกกับบาลี
“พรุ่งนี้เผาเป็นหนึ่งแล้ว”
บาลีพยักหน้า
“ไวจริงๆ อย่างที่หมอกมันว่า”

ในงานศพของเป็นหนึ่ง เพื่อนรุ่นเดียวกัน ไปจนถึงรุ่นน้องรุ่นพี่หลายคนมาช่วยงานที่วัดตั้งแต่เลี้ยงพระเพล แต่คอสที่พี่บอกให้เข้ามาในวัดตอนใกล้เวลาเผากลายเป็นคนที่ถูกมองมากที่สุดอย่างที่คิดไว้
เพราะนี่คือคนที่ติดต่อกับเป็นหนึ่งได้ แม่ของเป็นหนึ่งที่ร้องไห้ตลอดเวลา รีบเข้ามาจับมือคอสไว้ถามว่าสนิทกับเป็นหนึ่งขนาดไหน เป้งกับเทียมที่อยู่ใกล้คอสตามคำสั่ง เป็นคนช่วยตอบคำถามของแม่
จนเมื่อมีกลุ่มควันสีเข้มออกจากปล่องควันที่เมรุ บาลีก็บอกให้เป้งพาคอสกลับบ้านไปก่อน

“มิน่า พี่ถึงบอกว่าไว้รอมาวันเผา” คอสบอกเมื่อลงจากรถมอเตอร์ไซค์ของเป้ง
“ก็งี้แหละ มะตูมมันลูกคนเดียว ยังดีที่แม่เขาไม่ขอให้มึงใส่สร้อยนั่น เพื่อให้มะตูมสิงมึงอีก”
“ไม่ได้เอาสร้อยไปหรอก อยู่ที่ห้องนอนพี่น่ะ” คอสพยักหน้าขึ้นไปที่ชั้นบน ขณะที่เป้งเดินตามเข้ามาช่วยเปิดร้าน
ลูกค้าก็ทยอยกันเดินตามเข้ามา บางคนถามถึงนายรักอ่านที่พักนี้ปิดร้านบ่อย
“ช่วงนี้นายรักอ่านยุ่งมากครับ ไว้ถ้าพี่มาแล้วร้านปิด พี่เขียนใส่กระดาษแปะไว้ที่ประตูก็ได้ว่ามาหาหนังสืออะไร ตอนเย็นเลิกเรียนผมเอาไปส่งที่บ้าน” คอสอาสา
“บ้านพี่อยู่บางรัก แต่ทำงานแถวนี้ เลยแวะหาซื้อหนังสือก่อนกลับบ้าน”
“แอร๊ว~~~” คอสทำเสียงพิกล แล้วนึกขึ้นได้ “งั้นเดี๋ยวให้น้องชายนายรักอ่านไปส่งหนังสือ”
“น้องชายหรือ” ลูกค้าขาประจำหลายคนหันมาส่งยิ้มให้กับเป้ง แล้วชวนคุยกันไปเรื่อย
เป้งอยู่กินข้าวเย็นพร้อมคอส แล้วก็ช่วยปิดร้านกลับไปตอนสองทุ่มครึ่งตามคำสั่งพี่ทุกอย่าง
 
จากการรื้อโรงฝึกงานจนถึงการขุดสนามหญ้า พบศพถูกฝังอยู่ภายในเขตรั้วบ้านหลังนี้อีก 6 ศพกับซากสัตว์อีกหลายตัว
พัฒนะถึงได้สารภาพว่า รู้ว่าก้อยเป็นคนที่มีอาการผิดปกติทางจิตก็หลังจากที่แต่งงานกับประกายแล้ว เริ่มแรกหญิงสาวจะเชือดสัตว์ที่เก็บมาบ้าน แล้วฝังไว้ในสวน พัฒนะยอมรับว่ากลัวก้อย แต่ขณะเดียวกันประกายก็เป็นผู้หญิงที่เด็ดขาด ทำงานเก่งทำให้บริษัทมีผลกำไรมากมาย นอกไปจากการเก็งกำไรเรื่องอื่น เมื่อก้อยมาขอให้ประกายทำโรงฝึกงานบนที่ว่างด้านหลัง พัฒนะก็ไม่ลังเล
แต่การเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างเต็มตัวเริ่มจากการที่ก้อยต้องการเห็นเลือดของแพท แล้วพัฒนะขอไว้ โดยไปหาเหยื่อจากที่อื่นมาให้ เด็กนักศึกษาบางคนพัฒนะจะเข้าไปทำความรู้จักเอง วางยาแล้วพาเข้ามาในบ้านเวลากลางคืน ส่วนวิธีการกำจัดศพ มีเพียงเป็นหนึ่งที่ถูกนำออกไปข้างนอก เพราะสภาพของการถูกทรมาน ที่พัฒนะอ้างว่าก้อยสั่งให้เอาออกไปจากบ้าน
 ส่วนนักศึกษาชายที่ถูกฆ่าริมแม่น้ำ เกิดจากการที่คนนั้นโต้เถียงกับก้อย และอีกคนคือเด็กนักเรียนหญิงที่คอสแสดงความสนใจมากกว่าเธอ
นั่นคือคำสารภาพของพัฒนะ ที่บาลีและฟองเชื่อเพียงครึ่งเดียว!

ขณะที่ก้อยมีแต่รอยยิ้มเหยียดให้กับพนักงานสอบสวน ไม่อธิบายเกี่ยวกับแรงจูงใจในการลงมือ ไม่โต้แย้งคำซัดทอดของพัฒนะที่ชี้ว่าเธอคือผู้บงการและเขาเป็นเพียงผู้ที่ถูกขู่ ไม่ตอบคำถามที่ว่าทำไมถึงซ่อนศพของเป็นหนึ่งไว้ในโลงศพของศพอื่น ขณะที่หลายศพจะฝังไว้ใต้โรงฝึกงาน และสนามหญ้ารอบโรงฝึกงาน
พนักงานสอบสวนสอบถามเกี่ยวกับการเป่าแก้ว ถักสร้อยข้อมือหลายครั้ง แต่ก้อยยังคงปิดปากเงียบ
 
รายงานที่เตรียมส่งฟ้อง ถึงได้มีแต่คำพูดของพัฒนะ กับการให้ปากคำของแพทในฐานะเหยื่อ
ข้อสงสัยเรื่องเลือดในแก้วยังคงอยู่ต่อไป หลายครั้งที่บาลีคิดตามที่หลวงตาบอกว่า ยังไงเป็นหนึ่งก็ต้องกลับมาตามวาระ แต่หากเลือดนั่นเป็นเลือดของเป็นหนึ่ง มันจะมีผลอะไรต่อการกลับมา
หลายครั้งหลายหนที่ยืนอยู่ในห้องเล็กฟังพนักงานสอบสวนสอบปากคำก้อย แล้วบาลีอยากเดินเข้าไปในห้องสอบสวนแล้วถามก้อยด้วยตัวเอง ว่าต้องการอะไรกันแน่
ติดเพียงอย่างเดียวคือบาลีไม่ใช่พนักงานสอบสวนและไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ

คืนหนึ่งบาลีกลับมาที่ร้านตอนสามทุ่ม มีเพียงไฟที่ด้านหน้าร้านที่เปิดอยู่ พอเอารถเก็บที่โรงรถเดินกลับขึ้นมาที่ห้องชั้น 2 ปู่กับเป็นหนึ่งยืนรออยู่ ท่าทางร้อนใจ ชี้บอกให้อ่านข้อความในกระดาษบนโต๊ะทานข้าว

“ผมสอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมแล้ว เรียนจบแล้ว เก็บของใช้ส่วนตัวหลายอย่างส่งไปรษณีย์กลับบ้านในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
วันนี้ผมกลับแพร่ ทั้งที่ยังไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตของผมอยู่ที่ไหน
ผมรู้ว่าพี่เหนื่อย และเครียดกับเรื่องมะตูมมาก
สำหรับผมแล้ว ผมแค่อยากให้พี่รักษาสุขภาพให้มาก ยิ้มบ่อยๆ หัวเราะให้มากขึ้น
ผมรักพี่
คอสครับ”

บาลีทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ ศีรษะหนักอึ้ง
“....ไม่ใช่ฝีมือปู่กับเพื่อนนะ....”
“เพราะผมเอง” บาลีบอกกับปู่แล้วหลับตา กดที่หัวตาแล้วถอนหายใจยาว 
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา แต่ไม่มีสัญญาณ บาลีหันมาหาเป็นหนึ่ง ส่งยิ้มเศร้าให้กัน
“เสร็จเรื่องแล้วเราค่อยไปรับคอสกันนะ”
“...เออ...”
ปู่ตกลงทันที แต่เป็นหนึ่งส่ายหน้า ชี้มือไปที่ประตู ท่าทางเหมือนอยากให้ไปรับกลับมาตอนนี้เลย
“....คอสมันไม่เป็นไรหรอกน่า ถึงหลายวันมานี้มันจะหงอยไปเยอะ แต่มันก็ไม่ใช่คนดื้อ ไม่ฟังเหตุผล โทรไปหาสิ ติดต่อกันไว้...”
บาลีพยักหน้า ขณะที่กดโทรศัพท์อีกครั้ง
มีแต่เป็นหนึ่งที่ส่ายหน้า ท่าทางร้อนใจ คล้ายใกล้จะร้องไห้เต็มที ชี้มือไปที่ประตู ทำมือเหมือนให้ขับรถท่าทางวุ่นวาย
“...เฮ้อ ไอ้คนนี้ คอสมันไม่เป็นไรหรอก มันกลับบ้านไปหาพ่อแม่มันนะ ไม่ได้หนีเตลิดไปไหนไม่รู้....”
บาลีขมวดคิ้วแน่น ขณะที่กวาดตามองไปทั่วร้าน แล้วก้มลงกดโทรศัพท์หาคอสอีกครั้ง คราวนี้คอสกดรับทันที
“ฮะพี่ ขอโทษเมื่อกี้พี่โทรมาผมอยู่ข้างนอก รีบวิ่งเข้ามาจะรับแต่ไม่ทัน”
“ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง” บาลีบอกทันทีแต่ปลายสายเงียบไป คนจริงจังทางนี้ต้องย้ำอีกครั้ง “คอสพี่ขอโทษ และเสียใจที่...ไม่ได้ดูแลคอสให้ดี...”
“เราจะเลิกคบกันหรือฮะ” ปลายเสียงจากอีกฝั่งสั่นไหว
...ถึงจะไม่รู้ว่าเราคบกันตั้งแต่ตอนไหน แต่เวลาที่ใช้ร่วมกันที่ผ่านมา มันก็เกินกว่าคำว่ากำลังคบกัน.....
“ไม่มีวัน” บาลีสวนกลับทันที แต่ยังได้ยินเสียงสูดจมูก “พี่ไม่ได้ลืมที่คอสบอกว่า เรียนจบจะกลับบ้าน เพียงแต่..”
“แต่พี่มีเรื่องให้ทำเยอะแยะ เพราะพี่เป็นนายรักอ่าน ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่บอกผมแล้ว ไว้เสร็จเรื่องเมื่อไหร่ก็มารับผมแล้วกัน”
“คอส อย่าน้อยใจ”
“แต่ผมกำลังน้อยใจ ช่างผมเหอะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวหาย ไม่ต้องสนใจหรอก”
“สนใจสิ สนใจมาก เพียงแต่พี่ขอให้คอสรอพี่อีกนิด”
คอสเงียบไปอีกครั้ง ขณะที่บาลีหันไปมองปู่กับเป็นหนึ่งที่ขยับเข้ามาฟังด้วย
“คอส กลับบ้านอย่าเที่ยวกลางคืน พยายามอยู่กับพ่อแม่ หรือไม่ก็ไปช่วยงานในวัด”
“ทำไมละฮะ” น้ำเสียงเปลี่ยนไปเป็นตื่นๆ ได้ทันทีจนบาลีต้องอมยิ้ม
“คอสบอกกับพี่ว่า นอกจากพี่แล้ว คนที่ได้กลิ่นหอมจากตัวของคอส คือพ่อกับแม่ใช่มั้ย”
“ฮื่อ ใช่สิ ก็เขาตั้งชื่อผมว่าคันธชล”
“ที่พ่อแม่ได้กลิ่นหอมจากคอส นั่นเพราะพ่อแม่รักคอส  ที่พี่ได้กลิ่นหอมจากคอสก็เพราะว่าพี่รักคอสเหมือนกัน แล้วเขาก็น่าจะมีสัญชาติญาณอะไรทางนี้ที่คุ้มครองคอสได้” ได้ยินเสียงหื้อ ท้วงมาจากปลายสาย แต่ไม่มีคำโต้เถียง “เราเผาเป็นหนึ่งไปแล้วโดยที่ไม่มีผลอะไรกับคอสก็จริง แต่พัฒนะกับก้อยยังอยู่ถึงจะรู้ว่าต้องโทษประหารแน่ๆ แต่กว่าจะถึงวันนั้น ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วถ้าประหารเสร็จเอาไปเผาจะเกิดอะไรขึ้น เพราะว่าของที่เขาผูกไว้ยังไม่ได้แก้ พี่อยากให้คอสระวังตัว”
“เหอ เหอ เหอ แถวบ้านผมกินเหล้าอย่างกะกินน้ำ ไม่ได้เป็นอะไรเพราะของที่ผูกไว้หรอก จะเป็นเพราะพวกขี้เมานี่แหละ”
“คอส ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ อะไรกันได้ก็กันไว้ก่อน”
“แล้วตอนอยู่ด้วยกัน ทำไมไม่กัน”
“คอส พี่พูดเพราะเป็นห่วงนะ”
“รู้แล้วน่า สั่งตลอดแบบนี้น่ะมีคนเดียวในโลก”
“คอส”
“ฮะ”
“แล้วพี่จะโทรไปหาเรื่อยๆ นะ”
“ฮื่อ โทรมานะ”
“ส่งเป็นหนึ่งเสร็จแล้ว พี่จะไปรับ”
“ฮะ ฝากบอกขอโทษมันด้วย”
บาลีหันไปมองเงาร่างโปร่งใสที่ส่งยิ้มหวานมาให้
“เป็นหนึ่งบอกว่าไม่เคยโกรธคอส”
“ผมก็ว่างั้น มันเคยโกรธใครบ้างหรือเปล่าในชีวิตของมัน”
ที่คิดว่าจะคุยกับเพียงแค่ย้ำเตือนว่า คอสคือคนสำคัญที่ที่พยายามกันไว้ให้ห่างจากพัฒนะและก้อยให้มากที่สุด แต่ไปๆ มาๆ กว่าจะวางสายก็นานร่วมชั่วโมง


(มีต่อครับ)

[MyTeaMeJive]

แต่ในทันทีที่วางสาย
ความเงียบเหงาก็เข้ามาทักทาย
ก่อนนี้ก็อยู่ตามลำพังในร้าน เฝ้าร้านไปวันๆ พอได้ยินเสียงเรียกจากหนังสือโบราณก็แค่เดินไปพลิกป้ายปิดร้านแล้วขับรถไปตามเสียงที่ได้ยิน
มีเพื่อนฝูงแวะเวียนมาเยี่ยมเป็นครั้งคราว
บอกตัวเองว่าไม่ได้เหงาเพราะมีเรื่องให้ทำมากมาย นายรักอ่านแค่เงียบเท่านั้นเอง
แต่ทำไมวันที่คอสไม่อยู่ถึงได้เงียบกว่าเคย
ก็แค่ไม่ได้เห็นรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำถาม ไม่มีคำต่อรอง ไม่มีเสียงโวยวาย ไม่มีคนที่รีบยกมือแล้ววิ่งเข้ามาพาลูกค้าไปหาหนังสือที่ลูกค้าต้องการ
ไม่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ชวนให้ขาดสติ...
เหลียวมองรอบตัว ไม่มีแววตาคู่นั้น....
มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แววตาสดใสที่บอกว่าทุกสิ่งที่พูดมาจากใจ รอยยิ้มกว้างสดใสที่พาให้พี่ยิ้มตาม
มันเปลี่ยนไป
เหลือแต่ดวงตาแดงช้ำ และยิ้มฝืน....
มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
ทำไมถึงมองไม่เห็น
...เห็นสิ เห็นมาตลอด แต่เพราะความเชื่อมั่นตัวเองที่มันเกินพอดี ทำให้นายรักอ่านคนที่ 3 ต้องมาถึงวันนี้
วันที่ความเงียบ...เหงา..อย่างน่าอึดอัด
อยากโทรหาวันละหลายร้อยครั้ง ทำเหมือนคู่รักที่เพิ่งจีบกัน
แต่มันก็ไม่ใช่บาลีคนเก็บความรู้สึกไว้กับตัว เก็บความคิดไว้ที่ก้นบึ้งของสมอง
และยิ่งใม่ใช่คอส หนุ่มศิลป์ผู้ร่าเริง รักอิสระ
คอสไม่อยู่ไม่ได้มีผลแต่บาลี เพราะเป็นหนึ่งก็เอาแต่ยืนอยู่ที่ประตูมองออกไปข้างนอกร้าน ส่วนปู่ก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้โยกตัวโปรดที่ชั้นลอย
ต่างคนต่างจมอยู่ในมุมตัวเอง
การกระทำเหมือนเดิม เหมือนเวลาที่คอสไปเรียน แล้วกลับมา
เพิ่งรู้ตัว...ว่าในช่วงเวลาหลายเดือนที่คอสมาทำงานที่ร้านนี้ ทั้ง 3 คนต่างก็จมอยู่ในมุมของตัวเองแบบนี้ จนเมื่อหนุ่มตัวผอมลายสักลานตาเดินเข้ามาในร้าน ก็จะเหมือนมีแม่เหล็กดึงทุกคนให้เข้ามาหากัน
อิทธิพลของคันธชลแบบนี้เอง ที่ทำให้เหล่าหนังสือโบราณที่ชั้นลอย มาจนถึงปู่รู้สึกเป็นกังวล

หนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ยังคงเกาะติดคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่ผู้ลงมือคือนักศึกษาสาว ที่โหดเหี้ยมถึงขนาดที่พี่เขยยังต้องยอมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด โดยมีน้องชายของพี่เขยเป็นตัวประกัน
เหมือนคำให้การของพัฒนะ
แต่ขณะเดียวกันก็มีการตั้งข้อสังเกตว่า ทำไมพี่สาวถึงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้าน และทำไมคนในบ้านถึงมองไม่เห็น ไม่ได้ยินเสียงร้องจากโรงฝึกงาน ไม่รู้แม้แต่ตอนที่ขุดหลุมฝังศพ
ต้องขุดหลุมกี่เมตรถึงจะสามารถซ่อนศพ ปิดบังกลิ่นได้

ข้อเท็จจริงหลายอย่างซ่อนไว้ภายในรายงานที่อัยการเรียบเรียงส่งฟ้อง และเป็นความลับต่อสาธารณะ
และยังมีเรื่องราวที่ไม่ได้นำเสนอทั้งในรายงานส่งฟ้องและรายงานข่าว
หลายครั้งหลายหนที่หมอกถามก้อยเรื่องหยดเลือดในแก้ว แต่ก้อยกลับยกยิ้มมุมปากเป็นคำตอบ

บาลี ฟอง โอม และเจ็ตคนที่ไม่ค่อยออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์ในสำนักงานของตัวเอง วันนี้ทุกคนมายืนอยู่ที่บันไดหน้าศาล ขณะที่หมอกสวมเครื่องแบบเจ้าพนักงานมาถึงทักทายเพื่อนเพียงไม่กี่คำก็รีบเข้าไปด้านใน
ฟองมองซ้ายมองขวา แล้วหันมาหาบาลี
“ลงจากรถนักโทษ เดินเข้ามาศาล ช่วงรอยต่อใต้หลังคาเนี่ย มันถือว่าเป็นเขตศาลมั้ยวะ”
โอมหันมาตอบ “เขตศาลต้องไปดูพระราชบัญญัติ ศาลแพ่งศาลอาญา”
“ไม่ใช่กฎหมาย กูหมายถึง...” ฟองชี้มือไปมั่วไม่รู้ทิศทาง
“อะไรของมึงวะ” เจ็ตหันมาท่าทางไม่เข้าใจ
“ไม่รู้เหมือนกัน” บาลีตอบ “ความโกรธแค้นของวิญญาณ ของคนที่สูญเสีย บางทีมันก็แรงจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนก็รั้งไว้ไม่อยู่ ตอนนี้กูแค่พยายามรั้งเป็นหนึ่งไว้”
ฟองถอนหายใจยาว โอมกับเจ็ตเลยเข้าใจ
“อยู่แถวนี้หรือเปล่า” โอมกระซิบถาม ถึงจะรู้เห็นเรื่องนี้มาตลอด แต่พอเพื่อนพูดถึงเรื่องความโกรธแค้น ยังไงก็อดกลัวไม่ได้
“อยู่” บาลีตอบรับสั้นๆ

เมื่อรถผู้ต้องขังเลี้ยวเข้ามาในศาล บาลีรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่เข้าปกคลุม เงาร่างวูบไหว มองเห็นไม่ชัดเจนกระจัดกระจายแล้วเข้ามารวมกลุ่ม
ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของก้อย และพัฒนะมีมากกว่าที่ใครจะคาดคิด
“เป็นหนึ่งอโหสิให้เขา เราจะอยู่สูงกว่าเขา” บาลีบอกเงาร่างโปรงใสที่อยู่ใกล้
แต่เงามืดที่เข้าไปใกล้รถผู้ต้องขังไม่ได้มาเพื่ออโหสิ ลักษณะการเคลื่อนไหวบอกเจตนาของพวกเขาอย่างชัดเจน
เมื่อพัฒนะก้าวลงมาจากรถ ในสภาพที่สองมือสวมกุญแจมือ ตามหลังมาคือก้อย ผู้สื่อข่าวจำนวนมาก ที่รวมกลุ่มอยู่แถวบันไดตรงเข้าไปถ่ายภาพ
พัฒนะหยุดยืนนิ่ง ดวงตาเบิกกว้างมองตรงไปด้านหน้า แล้วร้องตะโกนจนสุดเสียง สองมือกุมหัว งอตัวถอยกรูดหวาดกลัว
ขณะที่ก้อยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา
ห่างออกไป บาลีเตือนร่างโปร่งใสที่อยู่ข้างๆ
“อยู่ที่นี่ เป็นหนึ่ง อโหสิให้พวกเขา”
“...อย่า...อย่า...อย่าทำอย่างนั้น!....” ร่างโปร่งใสร้องตะโกนจนสุดเสียง
บาลีหันมามองด้วยความยินดี
“....พี่...บอกพวกเขาอย่าทำอย่างนั้น บอกพวกเขาสิ ว่าอโหสิให้ 2 คนนั่น บอกสิ!......”
เป็นหนึ่งร้องตะโกนชี้
บาลีขยับขาจะก้าวเข้าไปหาเงามืดที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ที่เข้าไปห้อมล้อมพัฒนะและก้อย
แต่ทั้งคู่ถูกตำรวจรีบพาเข้าไปภายในศาลเสียก่อน ในสภาพที่ต่างกัน
ตำรวจหญิงรีบพาก้อยที่อยู่ในอาการช็อคเข้าไปภายในศาล
ส่วนพัฒนะที่คลุ้มคลั่งร้องตะโกน จนตำรวจหลายนายต้องช่วยกันทั้งอุ้มทั้งลากเข้าไปด้านใน

“พัฒนะมันหลอกใช้ทั้งฉันทั้งก้อย” ประกายเดินมายืนอยู่ข้างๆ บาลี
หญิงสาวกวาดตามองบรรดาเพื่อนรักทั้ง 4 คน แล้วหันไปมองรถผู้ต้องขังที่เลื่อนออกไป
“พวกคุณอาจคิดว่า ฉันเข้าข้างน้อง แต่ฉันรู้จักก้อยมาตลอดชีวิต” ประกายหันไปมองบาลี “ลองถามแพทที่มันรู้จักพัฒนะมาตลอดก็ได้ ว่าฉันพูดจริงมั้ย ก้อยมันไม่สนใจใครมาตั้งแต่เด็ก ไม่กลัวอะไรเลย ถ้าเป็นภาษาเราๆ ก็ต้องบอกว่า สมองของมันไม่มีส่วนของความกลัว มันเล่นกับพวกนก พวกแมวแรงๆ แล้วตอนที่ฉันกับพัฒนะคบกัน มันเจอกับแพทครั้งแรกมันก็นั่งมองแพทจนฉันกลัว ตำรวจบอกว่า มันอยากฆ่าแพทแต่พัฒนะขอไว้ใช่มั้ย อันนี้อาจจริง แต่คุณอย่าไปเชื่อไอ้พัฒนะนั่นทั้งหมด มันเล่าเรื่องเฉพาะที่มันจะได้ประโยชน์เท่านั้นแหละ
พอจะย้ายเข้าบ้าน ฉันก็เลยขอให้เอาแพทออกไป เพราะทั้งเรื่องข่าวลือ แล้วก็เพื่อก้อยเองด้วย ฉันไม่อยากให้น้องสาวทำร้ายใคร ที่ให้เรียนศิลป์เพราะคิดว่ามันจะทำให้จิตใจอ่อนลง แต่พัฒนะกลับส่งเสริมความโหดร้าย ใช้ความผิดปกติของก้อยมาฆ่าคนให้เขา”
“เขาฆ่าเด็กนักศึกษาพวกนั้นทำไม” โอมถาม
“ไม่รู้” ประกายบอกตามตรง “ฉันถามคำถามนี้เป็นพันครั้ง ว่าเขาฆ่าพวกนั้นทำไม เพียงแต่ตอนที่ตำรวจบอกกับฉันว่า จากศพของนักศึกษาชายที่พบในพงหญ้าริมแม่น้ำ เขาไม่ได้ถูกทำร้ายทางเพศ มันเป็นข่าวดีท่ามกลางข่าวร้ายทั้งหมด บางทีพัฒนะมันอาจเป็นคนที่อยากได้เด็กพวกนั้น แต่เด็กพวกนั้นไม่ยอม มันก็เลยส่งมาให้ก้อยฆ่า หรือก้อยอาจจะสนใจเด็กพวกนั้นเพราะอยากเห็นเลือด แต่เล่นแรงจนตาย ไม่รู้เหมือนกัน”

แต่บทสรุปของทั้งคู่ก็คือสมรู้ร่วมคิดกันก่อเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องเช่นเดิม
ใครพามา ใครลงมีด ใครผิดปกติ ใครหลอกใช้ใคร
บทสรุึปไม่ต่างกัน!
ผู้พิพากษาเรียกทนายความและอัยการเข้าไปคุย เนื่องจากพัฒนะยังมีอาการคลุ้มคลั่ง ขณะที่ก้อยมีอาการช็อค ยังต้องกลับไปรอผลแพทย์ว่าทั้งคู่สามารถขึ้นศาลได้หรือไม่ แต่เนื่องจากเป็นคดีสะเทือนขวัญ ผู้ต้องหามาถึงที่ แต่ไม่เปิดศาล อาจยิ่งมีผลต่อรูปคดี และยิ่งมีผลรุนแรงกว่าในด้านจิตใจของครอบครัวผู้เสียชีวิต ผู้ต้องหาทั้ง 2 คน จึงถูกนำตัวมาขึ้นศาลในสภาพที่แตกต่างกัน
พัฒนะดูหวาดกลัวแทบจะซุกตัวอยู่ด้านหลังตำรวจ
ส่วนก้อยมีดวงตาเบิกโพลง การเคลื่อนไหวเหมือนหุ่นยนต์
หลังเปิดศาลและมีคำสั่งให้ผู้ต้องหาพบแพทย์ แล้วนัดวันพิจารณาคดีครั้งต่อไป เสียงวิจารณ์ก็ดังกระหึ่มอยู่ในห้องพิจารณาคดี เพราะในสายตาของทุกคนกลับยังคงเห็นว่านั่นคือการเสแสร้งเพื่อให้ได้รับการลดโทษ
มีเพียงบาลีที่มองเห็นความคล้ายในท่าทีของพัฒนะ
อาการหวาดกลัวแบบนี้ ไม่ต่างอะไรจากเงาโปร่งใสที่ทุกข์ทรมานอยู่ที่มุมห้องของโรงฝึกงาน
และเมื่อมองเรื่องนี้จากมุมของคนนอก  ก็รู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของประกายที่ว่า พัฒนะคือคนที่อาศัยความผิดปกติของก้อยมาก่อเรื่องร้ายแรง
คนที่ใช้เงินและทรัพย์สิน ควบคุมแพทไว้ให้รองรับความต้องการ
และหาเหยื่อมาป้อนก้อย เพื่อให้ประกายทำเงินให้
เมื่อเดินออกมาด้านนอก บาลีหันมาหาประกาย “ตั้งแต่คุณคบกับพัฒนะ จนถึงวันนี้ พัฒนะรวยกว่าเดิมมากขนาดไหน”
ประกายหรี่ตาคำนวณเงิน “ตอนคบกันมันมีหนี้อยู่ 50 ล้านได้มั้ง แล้วตอนนี้มันก็มีเงินเพิ่มขึ้นกว่า100 ล้าน” หญิงสาวกระตุกยิ้มที่มุมปาก “แต่มาถึงตอนนี้ มันไม่มีแม้แต่สลึงเดียว”
ก่อนจะแยกกันไป ประกายหันมาหาบาลี
“ขอโทษ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกความเดือดร้อนที่ฉันชักนำไปที่ร้านของคุณ”
บาลีค้อมศีรษะลงเล็กน้อย
“ก้อยจะได้รับการลดโทษมั้ย”
ฟองเป็นคนตอบคำถามนี้แทน “ขึ้นอยู่กับว่าเขาสำนึกในความผิดที่ก่อหรือไม่ สารภาพเพราะสำนึกผิด กับสารภาพเพราะจำนนด้วยหลักฐาน โทษจะต่างกันครับ”
ประกายพยักหน้าเข้าใจ แต่หันไปหาบาลีอีกครั้ง “ถ้าจะไปเอาอะไรที่บ้านก็ตามสบายนะ ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว คนงานก็ไม่มี เพราะว่าพอเจอศพที่นั่น คนงานมันก็หนี ตอนนี้มีแต่ตำรวจเฝ้าอยู่”
“ครับ ขอบคุณมาก”
แต่บาลีกับฟองเคยไปที่นั่นแล้ว ตรวจดูห้องของก้อยและพัฒนะครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อหาเบาะแสว่าเลือดในแก้วเป็นของใคร และเส้นผมที่เชือกรัดข้อมือยังมีใครอยู่อีก
แต่ไม่พบ ทุกสิ่งทุกอย่างมีก้อยคนเดียวที่รู้

เมื่อลงจากรถของฟอง บาลีถึงได้โอกาสที่จะคุยกับเป็นหนึ่ง
“พูดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“....เมื่อกี้ครับ....”
“คงเพราะเป็นหนึ่งอโหสิให้เขาแล้ว”
เป็นหนึ่งส่ายหน้า “...ผมแค่คิดตามที่พี่บอก ยังไม่ได้บอกกับ 2 คนนั่นเลย...”
เปิดประตูเข้ามาในร้าน ก็เจอกับปู่ที่รอถาม และดีใจมากที่เป็นหนึ่งพูดได้
“....อันที่จริง ผมยังจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับผมบ้าง รู้แต่ว่ากลัวก้อย แล้วที่ศาล ผมแค่นึกตามที่พี่บอก ว่าผมอโหสิให้เขา ไม่อาฆาตจองเวรกัน แต่คนอื่นไม่ยอม เข้าไปล้อม 2 คนนั่น...”
“....ดีแล้วๆ...” ปู่รีบบอก “....มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ต้องไปนึกมันอีกนะลูก ลืมมัน 2 คนให้หมดสิ้น ลืมชื่อ ลืมใบหน้า ลืมไปให้หมดทุกอย่าง คิดแต่สิ่งที่สวยงาม เรื่องดีๆ สถานที่สวยงามจะได้พาเราไปพบเจอแต่เรื่องที่ดี....”
เป็นหนึ่งคลี่ยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง ผิวกายโปร่งใสยิ่งเหมือนมีสีเลือดฝาด
“....ไปหาคอสกันเถอะ.....”
บาลียิ้มเศร้า “อีกนิดเดียว เพราะถ้าไปตอนที่พี่ยังจัดการเรื่องของเป็นหนึ่งไม่เสร็จมันอาจยิ่งทำให้เขาน้อยใจ
“...คอสมันขี้งอน ขี้น้อยใจ ทิ้งไว้นานแบบนี้มันจะดีหรือครับ...”
บาลีถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันออกไปมองนอกร้าน
“...พี่ไปหาคอสกันเถอะ ไปหามันก่อนส่งผมไม่ได้หรือครับ...”
เป็นหนึ่งยังคงพยายามร้องขอ แต่บาลีหันมองไปที่ชั้นลอย "เป็นหนึ่งจะได้พบกับคอส พี่สัญญา จะเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่กว่าจะถึงตอนนั้น พี่ต้องทำให้...ทุกคนมั่นใจว่า เป็นหนึ่งไปอย่างปลอดภัยและจะกลับมาอย่างสมบูรณ์ที่สุด"
เป็นหนึ่งหันไปมองที่ชั้นลอยแล้วหันมายิ้มเศร้าให้กับบาลี
"....ผมอยากเจอคอส...."

หลายวันถัดมาเป้งโทรศัพท์มาถามว่าจะมางานแต่งงานที่ราชบุรีหรือไม่ คอสเป็นอย่างไรบ้าง พอบอกไปตามตรงว่าคอสกลับไปแพร่เป็นเดือนแล้ว เป้งก็อึ้งไปเป็นนาทีแล้วด่ากลับมาชุดใหญ่
บาลีได้แต่นิ่งฟังน้องชายด่า
“พวกพี่เล่นห่าอะไรกันวะเนี่ย” เป้งด่ามาตามสาย ทั้งที่ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับพี่ชายเลยสักครั้ง
“พี่ต้องส่งเป็นหนึ่ง ส่วนคอสเองก็ต้องการเวลา”บาลีอธิบายแล้วเงียบฟังเป้งด่าต่อไป

ขึ้นศาลนัดแรกเป็นการพิจารณาคดีของพัฒนะ คนที่ไม่ได้เป็นคนลงมือแต่เป็นคนพาเหยื่อมาให้ก้อย
พัฒนะสารภาพตลอดข้อหา แต่ยืนยันว่าไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงใดในการพาเหยื่อแต่ละคนมาให้ก้อย กระทั่งอัยการซักถามแรงจูงใจที่พัฒนะพาแพทมาหาก้อย การเตรียมพร้อมสถานที่ และความสามารถของประกายที่ปลดหนี้ให้พัฒนะ และทำให้ร่ำรวยกว่าเดิมหลายเท่า
“นายพัฒนะเลี้ยงน้องชายต่างสายเลือด เหมือนนกในกรงทอง เมื่อนกจะบินหนีไปเขาเลือกที่จะฆ่ามัน นายพัฒนะเลี้ยงน้องเมียเหมือนเลี้ยงจระเข้ไว้เฝ้าบ้าน โยนไก่สด หมา แมว ให้มันกินเป็นระยะ เป็นความท้าทายของคนขี้ขลาดที่ภูมิใจว่า สามารถควบคุมจระเข้ได้ แยกภรรยาให้ออกห่างจากเรื่องทั้งปวง เพื่อให้ตัวเองมั่งคั่งขึ้น คนๆ นี้คือผู้บงการที่ขี้ขลาดที่สุด เท่าที่ผมเคยพบมา ความขลาดกลัวของเขาปรากฎชัดเจนที่หน้าศาลแห่งนี้ ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย ผมร้องขอต่อศาลให้ประหารชีวิตจำเลย เพื่อให้ผู้ที่ทำผิดคิดร้ายต่อบุคคลอื่นหวาดกลัว”
อัยการบอกต่อศาลก่อนจบการพิจารณาคดีในวันนี้

กลางดึกคืนนั้น เป็นหนึ่งมาปลุกบาลีตอนกลางดึก
“...พี่ ตื่นเถอะ พวกนั้นไปหาก้อยแล้ว...”
“ใคร ไปหาก้อย”
“....คนที่ก้อยฆ่าน่ะพี่....พี่ไปห้ามเขาสิ....”
บาลีรีบขับรถไปที่เรือนจำที่ฝากขังก้อย
แต่.....ช้าไป...
ก้อยไม่รู้จักความกลัว แต่ก้อยต้องรู้จักความเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่!
ในห้องขังเล็กแคบ จู่ๆ ก้อยที่กำลังหลับสนิทก็ลืมตาโพลงจ้องมองเพดาน เนื้อตัวหนักอึ้งเพราะร่างโปร่งใสที่นั่งทับอยู่ ร่างกายโปร่งใสที่ค่อยก่อตัวจนเห็นชัดเจน ใบหน้าสยอดสยองอยู่ห่างเพียงคืบ หยดเลือดตกกระทบใบหน้า
แขนขาขยับไม่ได้ แต่ยังรู้สึกถึงคมมีดที่กรีดลงที่ข้อมือ ตามด้วยข้อเท้า แล้วกลับมาที่ข้อมืออีกครั้ง
“ออกไป! ออกไป! ไอ้พวกเลว ออกไป!” ก้อยร้องตวาด ทั้งพยายามดิ้นให้หลุดจากร่างที่กดทับอยู่
เมื่อผู้คุมมาดูเห็นเพียงก้อยกำลังละเมอร้องตะโกน
“เฮ้ย! เงียบ! ห้องข้างๆ จะนอน ละเมอห่าอะไรอยู่ได้”
ก้อยลืมตาตื่นในสภาพที่เหงื่อโทรมกาย ลุกขึ้นมองรอบตัว รู้สึกแต่เพียงความเย็นยะเยือกรอบตัว แต่พอล้มตัวนอนอีกครั้ง ร่างกายก็ถูกกดตรึงไว้กับเตียง ความเจ็บเหมือนถูกมีดกรีดไปทั่วตัว ทำได้แต่เพียงส่งเสียงกรีดร้อง
“อีห่า! ร้องอะไรนักหนาวะ” เสียงห้องข้างๆร้องด่า
“ก็งี้แหละ คนแมร่งเลวโคตร วิปริต”
เสียงจากห้องขังห้องข้างๆ ร้องด่าตลอดคืน
และยังคงเป็นเช่นนั้นในคืนถัดมา และคืนต่อๆ ไป
ก้อยไม่รู้จักความกลัว แต่ก้อยต้องรู้ว่า ทุกชีวิตมีค่าเกินกว่าที่จะเป็นของเล่น และยิ่งไม่ใช่ของทดลองของความอยากรู้อยากเห็น

====จบตอนที่ 38=====
วันพฤหัสบดีจบครับ ส่วนตอนพิเศษมี 2 ตอน ตอนแรกมาวันวาเลนไทน์ อีกตอนยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ ก็อย่างที่ทราบกันว่าผมทำงานช้ามาก

ขอบคุณที่ให้ความสนใจเรื่องนี้ ให้คำแนะนำและแสดงความเห็น ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์กัีบที
ผิดเยอะเนอะ ตอนพี่ปานตรวจให้ก็ผิดบานตะเกียงกลับมาดูอีกกี่ที ก็เจอที่ผิดทุกรอบไป กอดๆๆ ขออภัยที่ไม่รอบคอบครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
สนุกมากสนุกจนไม่อยากให้จบ
กรรมตามสนองพัฒนะกับก้อยแล้ว
เป็นหนึ่งพูดได้และโชคดีที่จำเรื่องโหดร้ายไม่ได้
เป็นหนึ่งช่วยพูดให้บาลีกับคอสเข้าใจกันจริงๆซะที
ปล.ขอบคุณสำหรับวิธีรักษาหนังสือนะ

[fuku]

รู้สึกแปลกๆ กับพัฒนะ คือวางแผนน่ะใช่ แต่ดูคนรอบข้างจะเดินตามเกมพัฒนะง่ายไปหน่อย
จะไม่รู้สึกตัวเลยก็ว่าได้
ทุกคนดูเชื่อแบบแปลกๆ
รอเฉลยวันพฤ.

[AllRiseApril]

คอสน้อยใจทะลุไปถึงไหนไปแล้วก็ไม่รู้ 
พี่อ่ะเสร็จแล้วก็รีบบบบบบบบบบบบบบบบบบเลยนะ
นานๆไปอะไรก็ไม่ดีหรอกก  เชื่อมะตูมเหอะ
กลัวเหมือนกัน  T^T

นังก้อยยยยยยยยยยยยย  ก็ดูสาสมดีนะ ค่อยๆทรมาน จนตายไปเลย!!!
แล้วไอพัฒนะล่ะ? ควรทรมานกว่านี้!   

[Yukisae]

ทำกรรมอะไรไว้ก็รับผลของมันไป
น้องมะตูม ดีแล้วที่อโหสิให้เค้า 
จะได้ไม่ต้องตามโกรธตามแค้นกันไปในภพภูมิหน้า
น้องพูดได้แล้ว เกือบจบแหน่ะ55
+1+เป็ด+กอดดด ไจฟฟ์กับน้องทีค่ะ

[sukie_moo]

คอสขี้ใจน้อยมากๆเลยลูก แล้วงี้กว่าพี่จะไปหา จะไม่น้อยใจจนใจเหลือน้อยหรือเนี่ย

เย้ๆๆๆ มะตูมพูดได้แล้ว แต่ใจดีมากมายเลยนะมะตูม

[iforgive]

รู้สึกแปลกๆ กับพัฒนะ คือวางแผนน่ะใช่ แต่ดูคนรอบข้างจะเดินตามเกมพัฒนะง่ายไปหน่อย
จะไม่รู้สึกตัวเลยก็ว่าได้  ทุกคนดูเชื่อแบบแปลกๆ

เห็นด้วยกับความคิดนี้นะ  จะบอกว่าสิ่งที่พัฒนะเสนอมันเข้าทางก็เลยสนองแบบไม่เอะใจอะไรเลยก็ดูจะขาดความระมัดระวังไปหน่อย

[nongrak]

น่าจะให้นังก้อยมันเป็นบ้าไปเลย แลัวพัฒนะนั่นด้วย ต้องให้โดนหลอกเยอะๆ
คอสยังน้อยใจบาลีอยู่อีกขนาดโดนบอกรักยังไม่ค่อยมั่นใจ
นึกว่าเป็นหนึ่งจะพูดไม่ได้ซะแล้ว ดีนะที่ยังพูดได้

[pmnet]

เลือดในแก้วเป็นของก้อยหรือเปล่า เพราะอยากให้มะตูมกับคอสอยู่กับก้อยตลอดไปเลยผูกกันไว้ โฮะๆเดาไปนั่น

[jiki]

เป็นหนึ่งพูดได้แล้ว. ลัลลา

ไปเกิดใหม่จะได้ครบองค์นะ

ส่วนเรื่องศาล. เฮ้อ~

ส่วนคอส. รอบาลีจัดการเองละกัน. ทำเองแก้เอง

[zeazaiz]

มันต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังความซับซ้อนทั้งหลายนี้อีกแน่ๆ
รอฟังคำเฉลยอย่างตื่นเต้นๆ
 :กอด1:ขอบคุณไจฟ์กับที

[malula]

คลี่คลายไปเยอะเลยในแง่คดีความ
แต่พี่บาลีกับน้องคอสยังแง่งอนกันต่อไป

ว่าแต่น้องแพทของป้าไม่ได้ออกหลายตอนแล้วนะ คิดถึง

[a_tapha]

ใกล้คลี่คลายแล้ว 

[aehJTS]

ถ้าแค่โดนประหารมันสบายไปไหม
มันต้องเจอแบบนี้แหละถึงจะเรียกว่ากรรม

  คะ

[Poppetkiiz]

ตอน 1
เริ่มมาบทบรรยายเยอะขึ้น แต่ก็ดีขึ้นด้วย เรื่องนี้ดูแปลกไปกว่าเรื่องที่เคยเห็นเขียน ๆ มา
ว่าแต่พระเอกนี่ใช่นายรักอ่าน(บาลี) หรือเปล่าล่ะเนี่ย นายเอกนี่คอสใช่ม่ะ =,.= ว่าแต่แอบมีผีป่ะเรื่องนี้ หรือนายเอกเป็นผีอ่ะ 
ตอน 2
เอิ่ม…อยากบอกว่าอ่านมาถึงตอนนี้แล้วยังงงอยู่เลยอ่ะว่านายเอก คือ คอสเหรอ? แต่ดูเหมือนบาลีจะชอบผี่ชื่อมะตูมมากกว่าอ่ะ แล้วสรุปปู่ของบาลีนี่ผีใช่ป่ะ?
ปล. ว่าแต่บาลีนี่ก็กวนเหมือนกันแฮะ นึกว่าพระเอกจะนิสัยนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ซะอีก
ตอน 3
โอ๊ะโอ! เรื่องแลซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มเดาทางไม่ออกแล้วอ่ะ อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังงงเหมือนเดิมว่าใครคือนายเอก (ถึงใจจะแอบเชีร์ยคอสก็เหอะ =,.=) ว่าแต่แพทที่โดนใช้เพื่อมาหลอกเอาหนังสือจากร้านนายรักอ่านหรอกเหรอ แล้วเป็นหนังสืออะไรหว่า? แล้วก้อยอ่ะ? (' ')?
ตอน 4
อ้าว อ้าว และ อ้าวววววววววว สรุปบาลีชอบเป็นหนึ่งจริง ๆ เหรอเนี่ย? แต่เค้าชอบคอสอ่ะ เชีร์ยคอสด้วยอ่ะ เช๊อออออออออออ =^=
ตอน 5
อ่า...สรุปว่ายังไงหว่า? 555 แต่ฮาคอสอ่ะ "นายสถานีจะตายศพไม่สวย" กร๊ากกกกกกก XD แต่บาลีกับแพทมีอะไรกันซะแล้ว ไวจริงเชียว มาเร็วเครมเร็ว 5555555555 แต่อ่าน ๆ แล้วก็แอบสงสารแพทนะ มันคงมีเรื่องอะไรที่ซับซ้อนอยู่เป็นแน่แท้ 
ตอน 6
อั่ยย่ะ ๆ ฮั่นแน่ ๆ...!!!!!!!!!!!!! บาลีมาหื่นใส่คอสขวัญใจเจร๊ได้เยี่ยงไร 55555555 แอบชอบคอสแล้วอ่ะดิ๊ สรุป คอสเป็นนายเอกใช่ป่ะ? เริ่ดอ่ะ ชอบ เหวี่ยงดี น่ารัก
แต่สงสารแพทอ่ะ อ่านแล้วอยากกระทืบพัฒนะกับยัยประกายจริง ๆ เลวได้โล่อ่ะ ย๊ากกกกกกกกกกกก 
ตอน 7
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก คอสน่ารักอ๊ะ! ไอ้คุณบาลีอย่าทำร้ายจิตจคอสให้มากนักนะยะ แฟนคลับหวง 55555 แต่ถ้าหื่นใส่อ่ะเปิดไฟเขียวโลด กรั่ก ๆ ๆ สรุปแล้วเดี๋ยวผู้กองหมกคู่กะแพทเหรอ? หรือยังไงหง่า? ว่าแต่เป็นหนึ่งนี่ก็อยากให้บาลีรักกะคอสใช่ป๊ะ! มาม่ะ ๆ มาร่วมมือกัน ฮ่า ๆ
ตอน 8
แหม่ะ! แอบเปิดไฟเชีร์ยคุณบาลีแฮะตอนนี้ มีโกรธแทนคอสด้วยอ่ะ  รักเค้าจริง ๆ แล้วอ่ะเด๊ มาทำปากแข็ง แล้วเป็นหนึ่งอ่ะนี่ยังไง? สงสารแพทแฮะถ้าลงเอยกับผู้กองหมอกก็ดี แต่มาจิกตาใส่คอสเจร๊เคืองนะค๊า เชอะ ๆ =^=
ตอน 9
อร๊ากกกกกก ตกลงไอ้คุบาลีนี่ชอบคอสจริงป่ะเนี่ย หรือว่าเพราะเป็นหนึ่งกันเนี่ย? อ่ะฮึ่ก ๆ “ผมขอร้อง อย่าทำให้ผมคิดว่าผมคือคนสำคัญของพี่” T^T งื้อออออ สงสารคอสอ่ะ ไอ้คุณบาลีบ้าเอ๊ย! เชอะ ๆ
*ความจริงก็วงสารแพทนะ แต่มาทำกับน้องคอสขวัญใจเจร๊ได้เยี่ยงไรย๊ะ ย๊ากกกกกกกกกกกก 
ตอน 10
ฮุ่ยเลฮุ่ย!!!!! เชีร์ยผู้กองหมอกเต็มที่อ่ะ ดึงแพทออกมาจากวังวนแบบนั้นซะทีเถอะ จะได้มีความสุขกันทุกฝ่าย เนอะ ๆ สู้ ๆ ผู้กองหมอก 
ตอน 11
อร๊ากกกกกกกกกกกกก เดือดดาลเป็นที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พ่นไฟ ๆ ย๊ากกกกกกกกก ตอนนี้ไม่สงสารแพทเลยอ่ะ อยากกระทืบให้จมพื้นเลย มาด่าพอสขวัญใจเจร๊ไงเนี่ย ผู้กองหมอกมาเอาแพทไปด่วน ๆ ณ บัด Now!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอน 12
คอสงอนได้น่ารักเว่อร์อ่ะ ว่าแต่บาลีคุณชายจะเอายังไงค๊า รักเป็นหนึ่งหรือคอสกันแน่ เหอะ! ขัดใจแม่ยกย่ะ แต่ยังสงสัยอยู่เลยว่าคอสกับเป็นหนึ่งเกี่ยวกันยังไงว๊า ส่วนแพทดีขนาดนี้อย่ามัวแต่มองทางอื่น กลับมาคว้าทางนี้ไว้เหอะ
ปล.คอส อกหักไม่เป็นไรนะ เจร๊ยังเป็นแม่ยกหนูยู๊~~~~~~~~
ตอน 13
อ้าวววววววว พัฒนะนี่ท่าจะเลวครบสูตรอ่ะหรือว่าพัฒนะจะมีส่วนกับการตายของเป็นหนึ่งอ่ะเนี่ย ปมของเรื่องชักมีมากขึ้นละ ว่าแต่คอสจะฟังที่เค้าคุยกันรู้เรื่องม่ะเนี่ย 555++
ปล.คอสขวัญใจเจร๊จะเป็นอันตรายไรป่ะเนี่ย T^T
ตอน 14
คอสขวัญใจเจร๊แลจะงง ๆ กับคำพูดของไอ้คุณบาลีนะเนี่ย ว่าแต่คอสตัดใจจากยัยก้อยนั่นได้แล้วจริง  ๆ ดิ่ ดี ๆ ทิ้งไปเลยรูป่อะป้าเชีร์ยอยู่ 55555555555555 สะใจอย่างแรงนิ๊! 
ตอน 15
โหว ว ว ว ว =[               ]= ว่าพัฒนะเลวแล้วนะ ประกายนี่ก็ไม่ทิ้งห่างกันเลยอ่ะ สุดยอดแล้ว ถ้ามีคนที่อยู่ตอนนั้นคงงงกันเป็นแถวเลยเนอะ กระจกเอาไม่ออกเนี่ย ว่าแต่ผู้กองหมอกกับแพทนี่ลงเอยกันแล้วใช่ป่ะ? แล้วจริง  ไอ้คุณบาลีนี่ชอบน้องคอสขวัญใจป้าใช่ป่ะ? เป็นหนึ่งนี่คือบาลีรักแบบแบบคนในรอบครัวไรงี้เหรอ?
ตอน 16
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วขอบอกเลยว่ายังแก้ปมไม่ออกเลยอ่ะ มันทำให้อยากรู้ตอนต่อไปยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ว่าแท้ที่จริงแล้วปมอันนั้นมันคืออะไรกันแน่
แล้วคอสนี่กลับมาหาบาลีด้วยเรื่องออะไรหง่า? อีกอย่างตกลงไอ้คุณบาลีมันรักใครกันแน่ฟร่ะ! เหอะ ขัดใจคนแก่จริงเชียว 
ตอน 17
T____________T น้องคอสขวัญใจเจร๊น่าสงสารอ่ะ เมาแล้วพูดหมดเลยเหรอเนี่ย แล้วไอ้คุณบาลีนี่มันรักทั้งคอสทั้งมะตูมเลยเหรอเนี่ย สงสารมะตูมเหมือนกันนะ แต่คอสขวัญใจเจร๊อ่ะ Q^Q
แล้วแพทนี่ยังไงอีกเนี่ย หลุดมาได้แล้วยังอยากจะวกเข้าไปอีกเหรอเนี่ย แต่ที่แน่ๆ พัฒนะนี่เลวของจริงอ่ะ น่ากระทืบให้ติดธรณี ย่าส์!!!!!!!!!! 
ตอน 18
ขัดใจไอ้คุณบาลีอ่ะ ตกลงเฮียแกจะเอาไงกับน้องคอสขวัญใจเจร๊เนี่ย หรือเพราะว่ากลัวที่จะรักคอสอ่ะ กลัวทำไมว๊า แล้วความรู้สึกที่มีกับเป็นหนึ่งอ่ะ? ว่าแต่คอสจะสืบหาเป็นหนึ่งเหรอ ระวังตัวดี ๆ นะลูก T^T
ตอน 19
อ๊ะ อ๊าว ว ว ว ว คุณบาลีไหนว่ารักใครมี่ได้ไงค๊า แล้วที่ทำอยู่เนี่ยเค้าเรียกว่า หึง ไม่ใช่งั้ยยยยยยย 555555+++ น้องคอสขวัยใจเค๊าจะช้ำรักม่ะเนี่ย เพราะดูเหมือนว่าบาลีจะชอบมะตูมตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็เหมือนพอรู้จักคอสไปเรื่อย ๆ ก็ทำใจให้ไม่มองไม่หวงไม่ได้อ่ะ 
ตอนที่ 20
เหมือนมะตูมจะกลัวก้อยเลยอ่ะ หรือว่าก้อยเคยไปทำอะไรมะตูมไว้อ่ะ ว่าแต่ไอ้คุณบาลีรักคอสแบบที่เจร๊เชีร์ยแล้วใช่ป่ะ เรื่องเริ่มสนุกขึ้นเรื่อย ๆ ตัวต้นเหตุของปัญหาต่าง ๆ เริ่มค่อย ๆ คลายปม 
ตอนที่ 21
เรื่องทั้งหมดนี่ฝีมือก้อนเหรอเนี่ย ร้ายเว่อร์อ่ะผู้หญิงคนนี้ คอสจะเป็นไรมั้ยอ่ะเนี่ย T____T  บาลีดูแลคอสดี ๆ นะ เค้าเป็นห่วงอ๊ะ ส่วนแพท ตอนแรกก็สงสารอ่ะนะเพราะเหมือนไม่มีทางเลือก แต่ตอนนี้ก็มีทางให้เดินแล้วนี่หว่าแต่ไหงวกกลับไปทางเก่าได้ล่ะเนี่ย
ตอนที่ 22
ปมค่อย ๆ คลายออกมาแล้วสินะ แต่ก้อยน่ากลัวอ่ะ ตอนแรกแค่ดูร้าย ๆ แต่ตอนนี้น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกกก ต้องทำอะไรที่เลวมาก ๆ ไว้แน่เลยอ่ะ มะตูมถึงได้กลัวขนาดที่ไม่อยากจะจำ แล้วคอสขวัญใจเจร๊จะเป็นไงต่อละเนี่ย 
ตอนที่ 23
กร๊ากกกกกกกกกกกก สะใจอ่ะ!!!!!!!!!! สมน้ำหน้าพัฒนากับประกายอย่างรุนแรง เจอจัดเต็มเข้าไปนี่ถึงกับหงอเลยเร๊อะ มองไปมองมาบาลีชักเหมือนคนที่มีของเลยอ่ะ
ตอนพิเศษ 1
โอ๊ะโอ!!! O[   ]o สรุปแล้วมะตูมกับคอสเคยทำความรู้จักกันสินะ น่าเสียดายโอกาสที่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริง ๆ นั่นแหละ บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าถ้าหากคว้าไว้ได้ก็ดีไป แต่บางอย่างเรากลับไม่ได้มองมันทั้งที่อยู่แค่เอื้อมมือ อ่านตอนพิเศาแล้วงง ๆ แฮะ มะตูมแอบชอบคอส? ดูเหมือนว่าทุก ๆ คนจะเคยมีโอกาสได้รู้จักกันเนอะ แต่เหมือนทุกคนมองข้ามมันไปเองอ่ะ
“ผมเชื่อมาตลอดว่า คอสหึงพี่กับมะตูม แต่ที่จริงมันคือพี่หึงคอสกับมะตูมนี่หว่า” 555++ กดไลค์ให้เป้งแรง ๆ
แอบติดใจกับประโยคนี้อ่ะ “ก็รู้ฮะ แต่นึกถึงเรื่องที่พี่ทำให้มัน แล้วทิ้งผมไว้ข้างหลัง ยังไงผมก็น้อยใจอยู่ดี” --- อะไรคือทิ้งผมไว้ข้างหลังอ่ะ?
ประทับใจประโยคนี้มาก ๆ เลยอ่ะ เขินแทน >//////////< “มีคอส ก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว”   
ตอนที่ 24
อ้าว ความจริงแล้วเพราะบาลีรักคอสเหรอถึงได้กันคอสออกมาจากทุก ๆ เรื่องอ่ะ แบบว่าเป็นห่วงว่าคอสจะเป็นอันตรายอ่ะเหรอ? 
ตอนที่ 25
ซึ้งอ่ะ T^To ผู้กองหมอกดีเว่อร์ ในที่สุดแพทก็คิดได้กลับตัวกลับใจได้จริง ๆ แล้วสินะ แพทก็รักผู้กองหมอกมาก ๆ นะ คนดีอย่างนี้ถ้าเสียไปอ่ะแย่เลย
ตอนที่ 26
ว๊าวววววววว! บุกเข้าถ้ำกันแล้วสินะ ว่าแต่ก้อยฆ่าทุกคนยังไงอ่ะวิญญาณแต่ละคนถึงได้ดูหวาดผวาขนาดนั้น ปมเริ่มถูกคลายออกทีละนิด ๆ แต่เป็นห่วงคอสอ่ะจะต้องเจออะไรอันตราย ๆ หรือเปล่า
ปล. ไอ้คุณบาลีนี่หื่นจริงอะไรจริงอ่ะ 555555555555+ 
ตอน 27
แบบว่าเรื่องนี้พระเอกสุดจะเนื้อหอม หล่อเลือกได้ใช่ป๊ะ? บู่วววววววววว =3= หมั่นไส้อ่ะ
อยากไปโดดแปะมือกับคุณปู่จริงจริ๊งงงง หลานคุณปู่ไม่ได้ดั่งใจเลยเนอะ (หาแนวร่วม 5555) แอบมาทิ้งท้ายให้อยากรู้อีกละ อีตาพัฒนะนี่ก็ปล่อย ๆ แพทไปเถอะคนเขาอุส่าห์กลับตัวกลับใจได้แล้ว
ตอน 28
อ้าว อ้าว  และอ้าว กังวลมาตลอดว่าคนที่ถูกทำร้ายจะต้องเป็นคอสแน่เลย แต่กลายเป็นแพทเหรอเนี่ย แต่ก้อยกับพัฒนะนี่โหด เลือดเย็นสุด ๆ เลยอ่ะ น่ากลัวเว่อร์ บึ๋ย~~~~~ 
ตอน 29
ห๊า!!! O[   ]o ก้อยเล่นของเหรอเนี่ย แล้วสร้อยข้อมือนั่นสายทำมาจ่ากผมของคอสกับมะตูมเหรอนั่น นี่สินะสิ่งที่ผูกให้คอสกับมะตูมไว้ แล้วเลือดนั่นคือของใครอ่ะ?
*รักพี่คนเดียวได้ไหม… อร๊ายยยยยยยย เขินอ่ะ >/////<
ช่างกลิ่นหอม
ช่างการถูกควบคุม
พอกันทีกับการควบคุมตัวเอง!
55555555555  หมดกันละคอสเอ๊ย! กร๊ากกกกกกกกก XD 
ตอน 30
คอสเหมือนจะน้อยใจบาลีที่ไม่ยอมบอกอะไรเลยอ่ะ
“แล้ว...ผมล่ะ...” อยากรู้คำตอบของคำถามนี้เหมือนน้องคอสอ่ะ
ว่าแต่จะหาศพมะตูมเจอได้ไงอ่ะที่นี้ 
ตอน 31
ในที่สุดก็เจอเป็นหนึ่งแล้วสินะ แต่อ่านที่ไอ้คุณบาลีเคลียร์กับคอสแล้วขัดใจอ่ะ ในเหมือนเคลียร์แต่เคลียร์ไม่หมด
“...เยี่ยมมากหลานสะใภ้กู...” 555555555555 เริ่ดมากค่ะคุณปู่ กรั่ก  ๆๆ
เป็นหนึ่งนี่คือคนที่จะมาเป็นนายรักอ่านคนที่ 4 สินะ มีแต่เรื่องที่ผูกกันไว้เนอะ
ตอน 32
“คอส อย่ากลัวพี่นะ อย่ากลัวพี่ อยู่กับพี่นะ” >///////////////< เขินอ๊า บาลีพูดแบบนี้ก็เป็นด้วยแฮะ ฮ่ะ ๆ  ว่าแต่ปู่ไปทำอะไรคอสงั้นเหรอบาลีถึงบอกว่าอย่าไปยุ่งอ่ะ?
ตอน 33
โหหหหหหหหหหหหห เลวครบสูตรจริง ๆ แต่ตอนนี้ก็ไขข้อสงสัยได้แล้วว่าทำไมมะตูมถึงไม่ยอมพูดเลยทั้งเรื่อง ที่แท้เพราะดดนตัดลิ้นก้อนทรมานให้ตายนี่เอง สยดสยองมากอ่ะ ยังไงก็ขอให้คนเลว ๆ แบบนี้ได้รับกรรมแบบที่ควรเป็นด้วยเถอะนะ
ตอน 34
ก้อยนี่มันอะไรฟร่ะเนี่ย เป็นเพราะอไรถึงได้ฆ่าคนได้ง่าย ๆ อย่างนี้ แล้วทำไมถึงต้องผู้กเป็นเห็นกับคอสไว้ด้วยกันอ่ะ ปมเริ่มคลายก็จริงแต่มันก็มีเรื่องที่ยังคลายไม่ออก อยากรู้เร็ว ๆ จัง 
ตอน 35
สงสารคอสอ่ะ ทำไมพวกปู่ถึงทำอย่างเนร๊ T__________T สงสารบาลีด้วยอ่ะ
ปรับอย่างแรงที่บาลีพูดประมาณว่า ถ้าไม่มีคอสก็ไม่มีนายรักอ่าน ไม่มีร้านนี้ ชอบเว่อร์ ๆ อ่ะประโยคนี้ เพราะคิดมาตลอดเลยว่าเหมือนบาลีรักคอสจริงรึเปล่า แต่แบบนี้มันทำให้รู้เลยอ่ะว่าบาลีรักคอสจริง ๆ ซึ้ง ๆ ToT 
ตอน 36
สรุปแล้วก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดีว่าสิ่งที่ผูกคอสกับมะตูมไว้จะต้องแก้ออกยังไง อ่านมาตอนท้าย ๆ แล้วทำให้เริ่มชอบบาลีแฮะ บาลีแลรักคอสมากอ่ะ T^T 
ตอน 37
เอิ่ม... คอสขวัญใจเจร๊ ไม่คิดจะฟังที่บาลีพูดหน่อยเลยเหรอค๊า ไอ้คุณบาลีสงสัยจะเจองานหนักวะแล้วละมั้งทีนี้ 5555555++ แต่หลังจากเคลียร์แล้วเนี่ยคอสจะเข้าใจว่าบาลีรักคอสจริง ๆ หรือเปล่าเนี่ย แอบฮาคอสอ่ะ ม่ายหวาย ๆ  กร๊ากกกกกกกกกก XD 
ตอน 38
อ้าว ไอ้คุณบาลีปล่อยคอสกลับบ้านไปเลยเหรอ แต่คิดในอีกแง่บาลีคงอยากจัดการปัยหาที่คาราคาซังอยู่ให้เรียบร้อยใช่ป่ะ แต่คอสไปนาน ๆ จะดีเหรอแบบนี้ เกิดงอนอะไรขึ้นมานี่ไม่ง้อกันตายไปข้างเลยเร๊อะ
*ปล. สรุปแล้วตัวบงการจริง ๆ นี่คือพัฒนะสินะ
ต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน T^T 

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอดูบทสรุปของตอนจบครับ
ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ครับ

[natalee22]

อีกตอนเดียวก็จะจบแล้ว แต่คอสยังน้อยใจพี่มากๆอยู่เลยนะ บาลีก็ใจเย็นเกิ๊นปล่อยคอสกลับบ้านไปเป็นเดือนๆได้ไง

ตอนจบขอแบบหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะคะ แล้วก็ขอให้พัฒนะกับก้อยได้รับผลกรรมที่สาสมด้วยค่ะ ^^

[the_pupae]

อีกตอนเดียว :z3:เองเหรอเนี่ย...พี่บาลีรีบไปรับน้องคอสได้แล้วมั้ง

[- คราส -]

อ่านแล้วพยายามทำความเข้าใจบาลี
ที่กันคอสออกไปเพราะห่วงที่สุด หรือกลัวที่จะรั้งเอาไว้ (จากคำพูดที่บอกว่าพอคอสหมดรักมันก็หมดเลย)
แต่ว่าบาลีเชื่อเป็นหนึ่งบ้างก็ดีนะ ป่านนี้ตาคอสน้อยใจแย่
ยิ่งไม่ติดต่ออะไรมาจะยิ่งเตลิดไหมนี่
เชียร์ให้คอสงอนหนักๆดีกว่า 
รอเฉลยเรื่องสร้อย
ขอบคุณและติดตามค่ะ

[ASSASSIN]

ปมสุดท้าย เรื่องสร้อย จะไปในทิศทางใหนนะ  อยากรู้จัง
แต่เดาว่าน่าจะไม่ใช่เลือดคอส  แล้วมันเลือดใครหว่า  อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ 

ปล. นับๆดู  ในบ้านหกศพ เป็นหนึ่ง ศพที่แม่น้ำ ศพนักเรียนหญิง ชัวร์ๆแล้ว 9 ศพ 

[myd3ar]

ช่างเป็นคนที่น่ากลัวซะจริงๆ ทั้งก้อยและพัฒนะ

ก้อยก็ได้รับผลที่ทำเอาไว้ แต่เหมือนความจริงยังไม่เปิดเผยทั้งหมด

ยังค้างๆ คาๆ อยู่ ก้อยไม่ยอมพูดอะไรเลย อยากรู้อ่า อยากรู้ๆๆๆ

[MiSS-U]

คนทำผิดย่อมได้รับโทษที่ก่อไว้  ผลกรรมตามทัน

แต่เรื่องพัฒนะนี่ยังไง  เลวสุดๆอ่ะ  อยากรู้บทสรุปของพัฒนะกับก้อยจัง

ส่วนนายรักอ่านรีบเลยเดี๋ยวหนูคอสเลิกรักแล้วจะรู้สึก

แอบน้อยใจแทนคอสด้วย  ก็เข้าใจนะแต่  เฮ้ออออ  เฮียก็เยอะเกิน

รอตอนหน้าค่ะ

+1และเป็ดสองตัว  ฮุๆๆ

 

[pare_140]

สมน้ำหน้าก้อย 

[jeeu]

ดีใจมาก ในที่สุดน้องมะตูมก็พูดได้
แต่ พี่บาลีงานเข้า ทำน้องคอสงอนซะงั้น
รีบตามไปง้อเลยนะ
...............
ก้อยกับพัฒนะอยากให้เจอหนักกว่านี้
+1+เป็ด รักคนเขียนนะคะ