ตอนที่ 6 : ฟัดกันนัวเนียมันทำอย่างว่าจริงๆ ครับ บอกว่าจะติวให้ก็มาติวให้จริง แม่งมาทุกวันทำอย่างกับมันไม่มีสอบ วันนี้ก็เหมือนกัน มันมารอที่หน้าห้องสอบเลย
มึงจะทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีเกินไปละนะไอ้พี่ชมพู มึงไม่คิดบ้างหรือไงว่ากูจะเบื่อหน้ามึงเนี่ย
แต่มันยังไม่เท่าไรหรอกครับกับวันที่ผ่านมา เพราะว่ายังมีไอ้กราฟอยู่ บางวันพี่เจ๋งก็มาหามันที่ห้อง มาช่วยติวบ้าง แต่ดูก็ไม่ได้ว่างเหมือนไอ้พี่ชมพูที่มาทุกวัน เห็นหน้ามันแล้วก็เซ็ง แม่งจะขยันไปไหนไม่รู้ จะอู้ก็โดนมันลากขึ้นมาอ่านต่อ
กูไม่ใช่เครื่องปั่นไฟ มึงให้กูพักมั่งก็ได้ ไม่ต้องหวังดีกะกูขนาดนั้น สัตว์
“ไอ้ยีน วันนี้กูกลับดึกนะเว้ย มึงกลับไปก่อนเลย”
“อ้าว ไรวะ แล้วทำไมมึงไม่กลับพร้อมกัน”
ทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันทีเลยครับ ผมน่ะ ก็ดูไอ้พี่ชมพูแม่งยืนห่างออกไปไม่ถึงห้าเมตร แต่ไอ้กราฟมันเสือกบอกผมแบบนี้
“กูก็มีธุระของกูบ้าง”
“ไรวะ ธุระอะไรของมึง บอกกูมา ไม่งั้นกูไม่ให้ไป”
ไม่พูดอย่างเดียว ผมตรงเข้าไปหามันที่ยืนอยู่ห่างแค่สองก้าว กะว่าถ้าเหตุผลของมันไม่ผ่านจะลากแม่งกลับไปพร้อมกันนั่นแหละ
ก็กูไม่อยากอยู่กะไอ้เหี้ยพี่ชมพูนี่หว่า น่าเบื่อจะตาย! เผลอๆ จะอัดกันตายด้วย ถึงกูจะพยายามเนิร์ด แต่ถ้าไม่ไหวกูก็ไม่ทนนะเว้ย
ผมจ้องหน้าไอ้กราฟเขม็ง มันก็ทำหน้าป่วยๆ ไม่ยอมตอบ จนผมต้องคะยั้นคะยอมันอีก แต่มันก็ไม่พูดออกมาอยู่ดี แม่ง อะไรวะ
“มึงกล้าปิดกูเหรอ” ผมเริ่มฉุนขึ้นมา ก็อย่างที่บอกว่ามันไม่เคยปิดบังอะไรผม แต่คราวนี้แม่งเสือกไม่บอก จะให้ผมทนเฉยได้ยังไง “มึงจะบอกไม่บอก”
“ยีน กู...”
“ชักช้าอยู่ได้ ไม่เห็นว่ากูยืนรออยู่หรือไง”
แทนที่จะได้ฟังคำตอบของไอ้กราฟ มารผจญดันทะลุกลางปล้อง หรือเรียกง่ายๆ ว่าเสือกนั่นแหละครับ เท่านั้นไม่พอ มันยังเอาแขนมันมาล็อกคอผมไว้อีก ยุ่งกะกูจริงๆ
ผมแกะแขนมันออก แต่ว่ามันก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เบื่อแม่งตรงที่มันแรงเยอะกว่าผมนั่นแหละ เซ็งเหี้ย แถมไอ้เชี่ยกราฟยังได้ที
“ผมฝากพี่เอามันกลับไปด้วยแล้วกัน คืนนี้ผมจะกลับดึกหน่อย”
“แล้วมึงไม่อ่านหนังสือหรือไง”
ไอ้พี่ชมพูหันไปคุยกะไอ้กราฟ แต่ก็ยังไม่ลดแรงที่ล็อกคอผมไว้
มึงจะทำอะไรก็ทำสักอย่างสิวะ จะคุยกับไอ้กราฟมึงก็ปล่อยกู!
“อ่านดิพี่ แต่พอดีมีนัดนิดหน่อย คงไปอ่านที่นู่น”
สัตว์ ทีกูถามมึงไม่พูด แต่ตอบไอ้เหี้ยนี่ ได้ยังไงวะ มึงยังเป็นเพื่อนกูหรือเปล่า
ผมมองมันตาเขียว ไม่พอใจโคตรๆ ถ้ามึงตอบคนอื่นกูจะไม่อะไรเท่าไร แต่คนที่มึงตอบเนี่ย คนที่มันคอยหาเรื่องกูชัดๆ แม่งหยามกูฉิบหายเลยเงี้ย
คิดแล้วก็ไม่พอใจมัน ผมเลยยกขาขึ้นเตะอัดขาแม่งเลย แถมยังเชิดหน้าใส่มันด้วยตอนที่มันร้องแล้วหันมาถลึงตาใส่ผม
ก็ทำไม กูพอใจจะทำ
“งั้นผมไปแล้วนะพี่ ฝากไอ้ยีนด้วย”
มันไม่สู้ แต่ล่ำลาแล้วเดินแยกออกไปเลย ไอ้พี่ชมพูก็หันมายิ้มกับผม แล้วเอามือมาขยี้หัวผมให้ยุ่งๆ หน่อยด้วย
แม่งยุ่งกะหัวกูตลอด แล้วยิ้มหาหอกอะไร
“ไปได้แล้ว เดี๋ยววันนี้ต้องไปซื้อของอีก”
“ซื้อทำไมล่ะครับ”
ผมถามอย่างสุภาพเหมือนหน้าตาที่พยายามรักษาอิมเมจเอาไว้ ทั้งที่ใจจริงก็ไม่ได้อยากพูดเท่าไร
“ข้าวเย็นไง หรือว่ามึงไม่แดก”
“แด.. เอ๊ย กินครับ”
ตอบมันทั้งที่โดนมันลากให้เดินไปด้วยกันแบบนั้นแหละครับ ถึงตอนนี้มันจะไม่ค่อยได้หาเรื่องผมเท่าไร แล้วก็ไม่ค่อยทำอะไรรุนแรงกับผมเหมือนเมื่อก่อน เพราะมันบอกว่าจะเป็นรุ่นพี่ที่ดี แต่ผมก็ยังปรับความรู้สึกที่มีต่อมันให้เป็นศูนย์ไม่ได้
ตอนนี้มึงติดลบไปก่อนแล้วกัน ถ้ากูอารมณ์ดีจะบวกเพิ่มให้อีกนิดนึง
ตามปกติแล้วพวกคนทั่วไปจะจับจ่ายซื้อของทีก็คงไม่พ้นตลาดสด แต่พอดีพวกผมเป็นพวกมีอันจะกินก็เลยมาเลือกที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแทน แอร์เย็นฉ่ำไม่ต้องไปดมกลิ่นเหม็นๆ ในตลาดให้กลิ่นคาวมันติดเสื้อผ้าแล้วก็ตัวเหม็นด้วย ดีหลายเด้งเลย
จริงๆ วันที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าไอ้พี่ชมพูไม่ได้อยู่ถึงตอนกินข้าวหรอก มันจะอยู่ที่คอนโดไอ้กราฟจนถึงสี่ทุ่มกว่า เคี่ยวเข็ญกับการอ่านหนังสือของผม หรืออันที่จริงควรจะเรียกว่าแม่งจะให้กูแดกหนังสือเข้าไปอยู่แล้ว เอาความรู้นั่นนี่มายัดลงหัว เปิดเว็บทั้งข่าวบันเทิง ข่าวการเมือง ข่าวต่างประเทศ ข่าวพระราชสำนักให้ผมดู ทุกสิ่งอันเท่าที่มันจะทำได้ แต่ยังดีที่อันที่มันพยายามถมลงในรอยหยักสมองของผมดันออกสอบด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะยอมหลุดมาดเนิร์ดมากระทืบมันให้ม้ามจมดินเลย
“มึงจะกินอะไร”
เลือกรถเข็นมาได้แล้วมันก็หันมาถามผม ผมก็มองหน้ามันแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร อย่างมันเนี่ยนะจะยอมให้ผมออกความคิดเห็น ยากว่ะ แต่เพราะว่ามันไม่ยอมหลบตาหรือเบนหน้าไปทางอื่น แถมยังจ้องกลับมานั่นแหละผมจึงได้ยอมตอบ
“ต้มยำ”
ไม่ได้กินนานแล้วเมนูนี้ ความจริงก็คิดถึงฝีมือของม้าเหมือนกัน เพราะต้มยำกุ้งฝีมือม้าอร่อยเหาะ ไม่รู้ว่าเพราะแบบนั้นหรือเปล่าผมถึงได้รู้สึกว่ากินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่า พานให้เลิกอยากกินไปโดยปริยาย แต่วันนี้นึกอยากครับ
“งั้นกูทำผัดผักแล้วกัน”
สาดดดดดดด!! แล้วมึงถามกูทำหอกมึงเหรอ
คิ้วกับหมัดของผมกระตุกเลยครับ แม่ง ผมเดินนำมันไปเลย เดี๋ยวมองหน้ามันแล้วจะห้ามตัวเองไม่ได้ เผลอลืมตัวไปต่อยหน้ามันคงได้เป็นเรื่อง เอาไว้หมดความอดทนกว่านี้ก่อนก็ยังไม่สาย
มึงก็แดกผัดผักของมึง กูก็แดกต้มยำของกู ใช่ว่ากูจะทำอาหารไม่เป็น
ไอ้พี่ชมพูเข็นรถตามผมมา ได้ยินเสียงน่ะครับ แต่แป๊บเดียวแม่งก็เข็นนำไปเฉยเลย ผมเห็นมันทำหน้ายิ้มๆ ด้วย พอใจที่กวนตีนกูได้ล่ะสิ มึงน่ะ
มันเดินไปหยุดอยู่ตรงที่ขายผัก มีผักหลายอย่างเรียงรายให้เลือก แต่ว่ามันก็ยังไม่ได้หยิบอะไรขึ้นมา ผมก็ไม่สนใจแม่งหรอก เพราะว่าผมมาดูพวกที่อยู่ข้างๆ มันแทน ก็เป็นของจำพวกเห็ดแหละครับ มีหลายอย่างดีคงเพราะเป็นซูเปอร์ใหญ่ด้วยมั้ง แต่ว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้หยิบเห็ดที่หมายตาไว้ขึ้นมา เสียงของไอ้ตัวมารก็มาดังอยู่ข้างๆ ใกล้กว่าระยะห่างที่ผมเห็นทีแรก
“เห็ดนางฟ้ากับเห็ดฟาง เอาเห็ดอะไร”
ผมหันไปมองหน้ามันนิดนึง แต่มันก็ทำหน้าเฉยๆ แถมยังทำเหมือนจะรอคำตอบจากผมด้วย ผมก็เลยตอบส่งๆ ไป
“นางฟ้า”
“งั้นกูเอาเห็ดฟาง”
มันตอบแบบนั้นแต่แม่งหยิบเห็ดที่เป็นกลีบๆ ขึ้นมาใส่รถเข็น
บ้านมึงเห็ดฟางหน้าตาเป็นงี้เหรอ
พอเอาเห็ดใส่รถเข็นเสร็จมันก็ไปเลือกพวกข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด แล้วก็พริกขี้หนูมา ผมเหลือบมองมันบ้าง ก็เห็นว่ามันมองผมกลับอยู่เหมือนกัน แต่ว่ามันก็ทำหน้าเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังเลือกของตามความพอใจของมันอยู่
ผัดผักบ้านมึงใช้ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริกขี้หนู?
“กุ้ง หมู หรือไก่”
เดินๆ มาอีกหน่อยมันก็ถามผมอีก
“กุ้ง”
คราวนี้ผมรู้แล้วล่ะว่ามันกวนตีน บอกจะทำผัดผักแต่แม่งเลือกวัตถุดิบซะผัดผักมาก ผมเลยตอบมันกลับไปแบบที่ผมอยากกิน
“งั้นกูซื้อหมูดีกว่า”
มันทำเสียงเริงร่าซะน่าถีบ แต่มือมันก็หยิบกุ้งขึ้นมาดู
บ้านมึงเรียกไอ้ตัวเล็กๆ มีขาเยอะๆ มีขี้อยู่บนหลังว่าหมูเหรอ
ผมกระตุกยิ้มหน่อยๆ ทั้งที่หว่างคิ้วยังย่นเข้าหากัน ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับมันตอนนี้ดี แม่งกวนตีน แต่ก็ตลก
“น้ำข้นหรือน้ำใส”
เลือกกุ้งเสร็จได้มากิโลกว่าๆ มันก็ถามอีก แต่คราวนี้ผมไม่ตอบตามที่ผมอยากกินแล้ว ตอบตรงข้ามกันไป อยากรู้ว่ามันจะเอายังไง
“น้ำใส”
“งั้นไปซื้อนม”
ว่าแล้วมันก็เข็นรถเข็นแล้วเดินนำไปเลย ปล่อยให้ผมยืนงงไปครู่นึง
ทำไมคราวนี้มันดันไปเลือกอย่างที่ผมอยากกินแต่ไม่ได้พูดออกมาล่ะวะ จะบอกว่ามันรู้ก็ไม่น่าใช่ เพราะผมไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไปเลย
“พี่จะทำน้ำข้นจริงเหรอครับ เมื่อกี้ผมบอกเอาน้ำใสนี่”
“ก็กูอยากกินน้ำข้น”
มันตอบมาแค่นั้นแล้วหยิบนมหวานมากล่องนึง ไม่ได้ใช้นมพร่องมันเนยเหมือนที่ร้านอาหารทั่วไปใช้กัน แต่มันดันถูกใจผมซะได้ เพราะม้าก็ใช้นมหวานแทนเหมือนกัน คิดแล้วก็ชักอยากกินขึ้นมาแล้วสิ หวังว่ามันคงจะทำอะไรอร่อยอยู่หรอกนะ
อย่ามาทำให้จินตนาการของกูพังล่ะ
นั่งรถมันมาถึงหอไอ้กราฟ ลงมาจากรถ แทนที่ไอ้คนซื้อของรวมทั้งจ่ายเงินจะเป็นคนแบกถุงพะรุงพะรัง แต่มันดันเสือกบอกว่า ‘กูซื้อแล้ว กูจ่ายเงินแล้ว แล้วเดี๋ยวกูก็จะเป็นคนทำด้วย งั้นมึงก็เป็นคนถือซะนะ’ พร้อมทั้งโยนถุงข้าวของทั้งหมดใส่ผมแล้วเดินตัวปลิวไปที่ลิฟต์
เอาเปรียบกูชัดๆ! ไหนว่ามึงจะเป็นพี่ที่ดี
ผมได้แต่ทำหน้ามุ่ยแบกของเดินตามมันไป อย่างกับคนใช้ก็ไม่ปาน
มึงนี่มันคุณชายมากกกก มีผู้ติดตามขนของให้เท่ฉิบหายยยย
อาฆาตมันจนไปถึงประตูห้องไอ้กราฟนั่นแหละ แต่ว่าดันเจอปัญหาเสียก่อน
“คีย์การ์ดล่ะ”
“อยู่ในกระเป๋าตังค์”
ผมตอบมันแบบนั้น มันเลยมองสำรวจตัวผมซะทั่ว นี่ถ้ามึงใช้สายตาแบบโรคจิตเพิ่มมาด้วย คงได้มีคนที่เดินผ่านมาโทรแจ้งตำรวจมาจับก็งานนี้แหละ แม่งจะมองอะไรขนาดนั้นวะ
“แล้วเป๋าตังค์มึงอยู่ไหน”
“ในกระเป๋ากางเกงสิครับ”
มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม ผมเลยกะว่าจะส่งถุงให้มันจะได้หยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดห้องซะ แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่คิดหรอก ไอ้พี่ชมพูแม่งเสือกตบป้าบเข้าที่ตูดผม ไอ้เหี้ยยยย!
จริงๆ มันก็ไม่ได้แรงขนาดนั้นหรอก แต่เพราะไม่ได้ตั้งตัว ก็ไม่รู้ว่ามันจะทำเหี้ยๆ แบบนี้ เลยตกใจถึงขนาดตัวกระเด้ง ขายหน้าฉิบหาย เพราะมันเอาแต่หัวเราะผมจนแทบลงไปกลิ้งกับพื้นอยู่แล้ว ผมถลึงตาใส่มันไป แต่ว่ามันดันไม่หยุดหัวเราะแถมยังหัวเราะหนักกว่าเก่าอีก
กูมีอะไรให้หัวเราะมากหรือไง ไอ้ห่าาาา!
“กระเป๋าหลังไม่อยู่ว่ะ สงสัยอยู่กระเป๋าหน้า”
มันว่าอย่างนั้นแล้วก็ทำท่าจะล้วงมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงผมอีก ผมก็ถอยกรูดหนีมัน ไม่ไว้ใจแม่งละ สัตว์ ทำกูสะดุ้งไปทีมึงฮาไปถึงโลกหน้าขนาดนี้ ถ้ามึงมาล้วงกระเป๋าหน้ากู มึงไม่หาทางให้กูกระโดดตึกตายหรือไง
“ไม่ต้องพี่ ไม่ต้อง เดี๋ยวเกงยีนหยิบเองครับ ไม่ต้องลำบากพี่ชมพูหรอก”
รีบละล่ำละลักบอกมันเลย แถมยังโยนของทั้งหมดให้มันถือเสียอีก แล้วพอมือสองข้างเป็นอิสระ ผมก็หยิบกระเป๋าตังค์ออกจากกางเกงทันที ได้ยินไอ้เหี้ยพี่ชมพูหัวเราะในลำคอด้วย
“กลัวกูหยิบผิดไปหยิบอะไรของมึงหรือไง”
เกือบปรี๊ดครับ เกือบปรี๊ด ผมหันขวับไปจ้องหน้ามันเลย ซึ่งมันก็จ้องกลับมาเหมือนกัน จ้องแบบไม่สะทกสะท้านด้วย
เออ กูรู้ว่ามึงด้านแล้วก็ปากหมาด้วย กูจะทนก็ได้ แม่ง
ได้ทำอาหารค่ำก่อนที่จะเริ่มติวกันครับ ท่าทางการเข้าครัวของมันก็โอเค ดี ทะมัดทะแมงใช้ได้ นึกว่าแม่งจะอวดแต่ทำไม่ได้เสียอีก ส่วนผมก็ช่วยมันทำอยู่นิดหน่อยนั่นแหละ ก็ใช่ว่าจะทำไม่เป็นนี่ครับ อีกอย่างไม่อยากไว้ใจมันมาก เกิดกินแล้วท้องเสียขึ้นมาซวยพอดี พรุ่งนี้มีสอบอีก ดีว่าม้าเคยสอนว่าถึงจะเป็นผู้ชายแต่ก็ต้องหัดทำอาหารไว้บ้าง จะได้ไม่ลำบาก ไม่อยากนั้นผมต้องเอาชีวิตไปฝากไว้กับอาหารของไอ้พี่ชมพูแน่ๆ
วันนี้เป็นวันที่มันได้สำแดงเดชครั้งแรก เพราะก่อนหน้านี้ซื้อเข้ามากินไม่ก็สั่งพิซซ่า เคเอฟซีตลอด ไม่รู้นึกยังไงของมัน แต่ได้กินแบบนี้ก็ดี อาหารซื้อมามันจะดีเท่าทำเองได้ไงล่ะครับ แต่ผมก็ยังสองใจอยู่นะว่าระหว่างอาหารฝีมือมันกับอาหารถุงอันไหนจะปลอดภัยกว่ากัน
พี่ชมพูจัดโต๊ะเสร็จสรรพ หนำซ้ำยังมีการไล่ให้ผมไปอาบน้ำ ผมจึงจำต้องเออออทำตามมันไป ไม่ได้เชื่องหรือว่าอะไร แต่เดี๋ยวแม่งก็หาเรื่องอีก รำคาญ เลยตัดปัญหาไปซะ แล้วอีกอย่างกะไว้ว่ากินเสร็จ อ่านหนังสือ แล้วก็นอนเลย จะได้ไม่ขี้เกียจอาบทีหลัง
พออาบเสร็จก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าว ไอ้พี่ชมพูเตรียมทุกอย่างไว้ครบหมดแล้ว ข้าวนี่ผมหุงเอง กำลังร้อนๆ เพิ่งถูกตักมาวางบนจาน ตรงกลางก็มีต้มยำกุ้งชามใหญ่ สีโคตรน่ากินเลยเหอะ แต่กินได้จริงเปล่าไม่รู้ ผมเลยหันไปมองไอ้คนทำแบบระแวงๆ แล้วเหมือนมันจะรู้ เลยตักเข้าปากให้ดูเป็นขวัญตา
กูเชื่อก็ได้ว่ามันกินได้จริง
ผมตักอาหารมื้อแรกฝีมือรุ่นพี่ร่างหมีควายเข้าปากอย่างระแวดระวัง แต่ผิดคาดครับ ทั้งที่กลัวว่าจะกระเดือกไม่ลงแต่กลับอร่อยซะได้ ผมเงยหน้ามองมันอย่างอึ้งๆ นิดหน่อย ซึ่งมันก็ยืดอกใส่ทันที ไม่ได้เชียวนะมึง
“ถ้าอร่อยก็แดกเข้าไปเยอะๆ”
“ผมยังไม่ได้บอกว่าอร่อยเลยนะครับพี่ชมพูวววว”
ผมลากเสียงยาวตรงชื่อท้ายของมัน กวนตีนเบาๆ พอกล้อมแกล้ม มันก็กดมุมปากยิ้มๆ แต่ไม่กวนตีนเหมือนที่เคย
“หน้ามึงมันฟ้องว่ะ ไอ้เกงยีน”
ผมหุบหน้าฉับทันที อะไรวะ นี่กูแสดงออกด้วยหรือไง
“อ้าวๆ แดกต่อได้แล้ว มึงต้องอ่านหนังสืออีก”
ผมจิกตามองมันอย่างอาฆาตหน่อยๆ แต่มันก็ทำเฉยใส่ ลอยหน้าลอยตาแดกข้าวกับกับข้าวที่มันทำเอง ผมเลยต้องยัดข้าวเข้าปากมั่ง และเพราะผมกับไอ้พี่ชมพูต่างแข่งกันกระซวกข้าวเข้าปากหรือไงไม่รู้ แป๊บเดียวข้าวที่มีอยู่ก็หมด อิ่มแปล้เลยครับงานนี้
“มึงเก็บจานชามไปล้างด้วยนะเว้ย”
มันสั่งอีกแล้ว ผมก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ อีกรอบ แถมพอหันไปมองมันหน่อยเดียวเท่านั้นแหละ เส้นกระตุกขึ้นมาทันที ก็แม่งยิ้มเลวใส่ หนำซ้ำยังยักคิ้วกวนตีนให้อีก สัตว์ ตลอดอะมึงน่ะ
เห็นหน้ามันอย่างนั้นแล้วอยากเอาคืนฉิบหาย ผมเลยแกล้งถีบขาเก้าอี้ที่มันนั่งอยู่ เล่นเอามันเกือบหงายหลัง
“ไอ้สัตว์ มึงถีบเก้าอี้กูเหรอ”
มันอารมณ์ขึ้นเลยครับ จะว่าไปก็ไม่เห็นมันโหมดนี้หลายวันแล้ว ตั้งแต่มันบอกว่าจะเป็นรุ่นพี่ที่ดี แต่มีหรือว่ามันทำแบบนี้แล้วผมจะกลัว ไม่ใช่ไก่อ่อนนะครับ เจนสนามพอตัว เลยแกล้งตีหน้าซื่อใส่มัน แถมยังรีบวางจนชามที่ถือไว้ลงบนโต๊ะแล้วถลาไปหามัน
ด้วยความห่วงใยเลยครับ ห่วงใยว่าทำไมแม่งไม่หงายท้องไปเลย
“เฮ้ย เปล่านะครับ ผมสะดุดเฉยๆ พี่ชมพูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมกวาดตาสำรวจมันแทบทั้งตัว ทำเหมือนห่วงใยมันเต็มประดา แต่จริงๆ แล้วแอบขำอยู่ในใจ
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยมึง นึกว่ากูไม่รู้จักมึงหรือไง ไอ้เกงยีน”
“ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ เกงยีนไม่ได้แกล้งพี่ชมพูจริงๆ”
“ถ้ากูเชื่อมึงกูก็ออกลูกเป็นควายแล้ว”
ไอ้เหี้ย พูดอย่างเดียวไม่พอ มันยังกระแทกคำว่า ควาย ใส่หน้าผมอีก เดี๋ยวเหอะมึงๆ แค่นี้ไม่พอน้องเกงยีนของพี่ชมพูจัดให้อีกทีก็ได้ คราวนี้ผมไม่ทำแค่ถีบเก้าอี้แล้ว แต่ถีบที่ขาแม่งไปแรงๆ เลย แล้วยังหันไปพูดกับมันด้วย
“โอ๊ะ ขอโทษทีครับ ผมมองไม่เห็น”
“ไอ้เกงยีน มึงอยากลองดีกับกูเหรอ”
มันแหกปากขึ้นมา แล้วลุกพรวดจากเก้าอี้ แต่ผมก็ยังกล้าสู้มันต่อ ถึงมันจะตัวใหญ่กว่าหน่อย แต่อย่านึกว่าจะข่มกันได้ ผมเชิดหน้าขึ้นสู้มันเลย แถมท้าทายมันอีกด้วย
“ไหนพี่บอกจะเป็นรุ่นพี่ที่ดีไง นี่จะรังแกน้องเหรอครับ”
“น้องไหน กูไม่รู้จัก”
“ก็ผมไง น้องพี่อะ”
“หึๆ”
มันหัวเราะเสียงเลวๆ มองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก แต่น่ากลัวพิกล ผมเลยว่าหาทางเอาตัวรอดก่อนดีกว่า เกิดแม่งเอาจริงขึ้นมา ตั๊นหน้าผมเข้าเต็มหมัด คงดั้งหักไม่ก็หมดหล่อกันพอดี ถึงผมจะสู้ได้ แต่ก็ไม่ได้อยากเสียหล่อนะครับ ป๊าม้าอุตส่าห์ปั้นให้เจ๋งขนาดนี้ ทำอีกทีก็ไม่เทพบุตรขนาดนี้หรอกครับ
“กูไม่ต่อยมึงก็ได้ กูจะเล่นวิธีอื่น”
ให้ผมได้งงได้ไม่นานเท่าไรหรอก เพราะอยู่ๆ มันก็ย่างสามขุมเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วใช้แขนตวัดรอบเอวผมเลย แค่แขนเดียวของมันก็รัดตัวผมอยู่แล้ว เท่านั้นไม่พอ มันยังจับผมพาดบ่ามัน แถมด้วยโยนตัวผมขึ้นจากไหล่มันนิดหน่อย เหมือนการปลอบเด็กเล็กๆ ที่ร้องไห้ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไอ้สัตว์นี่ไม่กระทุ้งไหล่ใส่ท้องผมไปด้วย
ไอ้เหี้ยยยยยย กูเจ็บนะเว้ย กูเวียนหัว กูจะอ้วกกกก
ผมทุบหลังมันปักๆ เลย แต่แม่งก็ไม่หยุด น้ำย่อยกับข้าวที่กินไปเมื่อกี้ของผมจะสำรอกออกมาหมดแล้ว ไอ้สัตว์พี่ชมพู มึงชั่วจริงๆ
“สะใจมึงยัง”
“ไอ้หะ...เหี้ย มึงมัน อึก เถื่อน”
ผมด่ามัน ไม่สนแม่งแล้วว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่ว่าเสียงที่ออกมาจากปากก็ดังตะกุกตะกัก แล้วยังรู้สึกเหมือนอ้วกจะพุ่งออกจากปากด้วย
กูจะตายอยู่แล้ว!
“ก็มึงอยากเล่นกับกูก่อนเอง กูดีกับมึง มึงไม่ชอบหรือไง”
“เออ เออ กูยอมแล้วก็ได้ อึก ปล่อย ปล่อยกูลงดะ..ได้แล้ว”
เหมือนมันจะพอใจคำพูดของผมอยู่ ถึงได้ปล่อยผมให้มายืนอยู่บนพื้นได้ แต่ว่ากว่ามันจะปล่อยก็เล่นเอาผมน้ำหูน้ำตาไหลหมดแล้ว ผมต้องยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ของที่กินไปพุ่งออกมา แล้วยังต้องปาดๆ คราบน้ำตาที่ติดอยู่ตรงหางตาออกด้วย รู้สึกหน้าร้อนเหมือนเลือดมาคั่งอยู่บนหน้า ดีว่าแว่นที่กระแทกหน้าผมไปมาซะหลายทีตามจังหวะที่มันกระทุ้งไม่หลุดออกมาด้วย
ทุเรศฉิบหายเลยกู มาทำตัวน่าสมเพชต่อหน้าคู่อริตัวเองอีก
“โมเอ้ว่ะ”
เสียงแผ่วๆ จากไอ้คนตรงหน้ามันดังมา ผมเลยเงยหน้าไปมองมัน บวกจิตสังหารเข้าไปด้วย กูจะไม่ลืมที่มึงทำกับกูเมื่อกี้ ไอ้ห่าชมพู! แต่คำแปลกๆ ที่มันพูดมาหมายความว่าไงวะ
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“กูบอกให้มึงไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว อุบาทว์ว่ะ น้ำมูกน้ำตามึงเละเต็มหน้า”
ก็เพราะใครล่ะวะ ผมมองหน้ามันแบบเดือดกว่าเมื่อกี้ แต่มันดันผลักหัวผมให้เดินไปทางห้องน้ำ ผมเลยไม่มีโอกาสได้ส่งสายตาพิฆาตใส่มัน
กลับจากล้างหน้า ทาครีม จนหน้ากลับมาหล่อเหมือนเดิมแล้วผมก็เห็นว่าจานชามที่วางอยู่เมื่อกี้ถูกไอ้พี่ชมพูเก็บล้างเรียบร้อย แล้วนั่นแม่งทำอะไรอีก มากวักมือเรียกผมให้ไปนั่งกับมันที่ห้องนั่งเล่นแบบนั้น หนำซ้ำยังนั่งบนพื้น โซฟามีให้นั่งตั้งหลายตัวเสือกไม่นั่งนะมึง อยากได้บรรยากาศไพร่หรือไง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องไปนั่งข้างมันอยู่ดี เกิดแม่งนึกคึกขึ้นมาแล้วจับผมพาดบ่าอีกรอบคงได้ตายจริงๆ
“เอ้า อ่านซะ นี่กูเก็งไว้ให้มึงหมดแล้ว”
ผมเหลือบตามองมันอย่างไม่แน่ใจเท่าไร พลางสวมวิญญาณเด็กดีอีกรอบ
เหนื่อย ยังไม่อยากสู้กับมันตอนนี้
“ถ้ามันไม่ออกอย่างที่พี่เก็งไว้ล่ะครับ”
“แล้วไอ้วิชาที่ผ่านมากูเก็งให้มึงถูกไปกี่ข้อล่ะ”
พอมันถามมาแบบนั้นผมก็นึกได้ว่าไอ้ที่มันเก็งไว้ให้ก็ออกหลายข้ออยู่ ลาภปากผมเลย สบาย ทำข้อสอบแบบชิลล์ๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ตอบให้มันลำพองหรอก เดี๋ยวแม่งจะอวด รำคาญจะฟัง
“ถึงกูจะไม่ได้เก่งขนาดว่าที่เกียรตินิยม แต่ผลสอบกูก็ไม่ได้ขี้เหร่”
“รู้แล้วล่ะครับว่าพี่เก่ง”
ผมประชดมัน ไม่ได้เยินยอ แล้วก็ก้มหน้าไปอ่านตรงที่มันวงๆ ไว้ให้ในหนังสือ เพราะวิชานี้เป็นภาษาอังกฤษด้วยมั้ง เลยไม่ต้องหักโหมหาความรู้จากแหล่งอื่นสักเท่าไร ถือว่าเป็นเรื่องสบายสำหรับผมล่ะ
“ไม่เข้าใจก็ถามกูล่ะ”
มันว่าแบบนั้นแล้วหยิบหนังสือของมันขึ้นมาอ่านบ้าง แหม กูก็นึกว่ามึงเทพ ไม่ต้องอ่านก็สอบได้ ที่แท้ก็ปุถุชนเหมือนกูล่ะวะ
กระหยิ่มยิ้มกับตัวเองในใจแล้วผมก็กลับมาอ่านหนังสือของตัวเองต่อ ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าแหละครับกว่าจะอ่านที่มันมาร์กไว้ให้จบได้ เยอะใช่เล่น แต่มีบางจุดที่สงสัยอยู่นิดหน่อย ก็ไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่ จะไปบรรลุได้ยังไง ต้มหนังสือกินใช่ว่าทำแล้วจะช่วยให้เก่ง ผมจึงต้องพับฟอร์มเก็บไว้ก่อนแล้วพึ่งมัน
“พี่ชมพู”
ผมเรียกเบาๆ จริงๆ ก็มีมารยาทจะเกรงใจมันอยู่หรอกครับ ผมก็ลูกผู้ดีมีเงิน ถูกเลี้ยงดูมาดี (ขออวยตัวเองหน่อย) แต่มันก็คงลูกผู้ดีพอกัน ถึงหูดีได้ยินเลยเงยหน้ามามองผม
“มีอะไร”
“สงสัยตรงนี้นิดหน่อยครับ”
ผมเลื่อนหนังสือไปทางมันเพื่อให้มันอธิบาย
“ขยับมานี่ กูมองไม่เห็น”
เรื่องมากว่ะ! คำเดียวเลยครับที่อยู่ในใจผม แต่ผมก็ยอมขยับเข้าไปใกล้ๆ มันอย่างที่มันสั่ง
เพราะกูอยากให้มึงช่วยหรอกนะ กูถึงทำตาม
“ไหน”
ผมชี้ให้มันดู มันก็ยื่นหน้ามาดูตามนิ้วผม แต่เหมือนจะไม่ถนัดหรือยังไงไม่รู้ มันเลยเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิมจนตัวแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน
มึงจะนั่งตักกูก็ได้นะ กูไม่ว่า ไอ้สาดดดด
แต่ว่ามันดันไม่หยุดแค่นั้น เพราะนอกจากมันจะขยับมาใกล้จนชิดแล้ว มันยังโอบเอวผมอีก ไอ้เหี้ยนี่! ผมหันไปมองหน้ามัน แต่มันก็ทำหน้าเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะให้ผมแงะมือมันออกก็ไม่ใช่เรื่อง
จะสะดิ้งทำไม ไม่ใช่ผู้หญิง แต่ว่าไอ้เหี้ยพี่ชมพูมันยังไม่พอ มันเอาคางมาเกยบนไหล่ผมอีก เยอะไปแล้วนะมึง คราวนี้ผมไม่อยู่เฉย
“สบายไปไหมครับ”
“อะไรของมึง”
“ก็ที่โอบที่เกยคางอยู่นี่ไง ไม่ไซ้คอผมไปเลยล่ะ”
“มึงอยากให้กูทำเหรอ”
มันถามหน้าตาย หนำซ้ำยังทำอย่างที่ว่าแบบทันควัน เล่นเอาผมเอ๋อแดกไปเลย ตกใจไปแป๊บนึงผมก็เริ่มดันแม่งออก เพราะมันมาสูดฟุดๆ ที่คอผมอีกแล้ว จะว่ากูสาวแตกก็ยอมล่ะว่ะตอนนี้
ไอ้ห่า กูขนลุก!!!
“กลิ่นตัวมึงแรงว่ะ”
ไอ้เหี้ยพี่ชมพูแม่งเล่นเอาผมสะดุดหน้าคว่ำเลย ถึงขั้นช็อกเลยด้วยซ้ำ ผมถึงกับยกแขนอีกข้างขึ้นมาดมรักแร้
นี่กูเหม็นขนาดนั้น?
“ถ้าเหม็นก็ปล่อยดิ”
“แล้วกูบอกว่าเหม็นเหรอ”
ไอ้เชี่ยยยยยย ผมอยากถีบมันฉิบหาย แต่ก็ต้องยั้งขาตัวเองไว้ คดีเก่ายังไม่ลืม
“ชอบมากใช่ไหมครับกลิ่นนี้ พี่อยากดมมากใช่ไหม”
ผมพยายามเก็บกดอารมณ์ที่เดือดปุดๆ พร้อมจะถีบยอดหน้ามันได้ทุกเมื่อให้ลงไปอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดแล้วถามมันอย่างใจเย็น
“เออ กูก็ว่างั้นแหละ แม่งสกัดจากฝิ่นหรือเปล่าวะ”
มันทำให้เห็นด้วยการกอดผมให้แน่นขึ้น ตัวกูจะบี้ไปหมดเพราะแขนมึงแล้วไอ้พี่ชมพู! แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังปั้นหน้าหันไปพูดกับมันหน้ายิ้มๆ
“งั้นเดี๋ยวผมให้พี่ดมเต็มที่เลยเอาไหม” คราวนี้มันทำหน้างง แต่ผมฉีกยิ้มมากกว่าเดิม “งั้นพี่รอเดี๋ยว”
ตอนนี้มันคงงงอยู่ ถึงได้เผลอปล่อยมือให้หลวมนิดหน่อย เป็นโอกาสให้ผมแงะตัวออกจากมันได้ ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปในห้องนอนไอ้กราฟทันที คว้าขวดน้ำหอมของเจ้าของห้องที่ไม่อยู่ตอนนี้ออกมาด้วย ก็ขวดเดียวกันกับที่ผมใช้ช่วงนี้นั่นแหละ หยิบมาเสร็จก็ฉีดใส่ไอ้พี่ชมพูแม่งเลย
ชอบนักใช่ไหม สูดให้พอใจเลยนะมึง
ผมกระตุกยิ้มตอนไอ้รุ่นพี่ไอคอกแคกเพราะสำลักน้ำหอม ปนด้วยเสียงหัวเราะหน่อยๆ อย่างพอใจด้วย ถือว่ากูกับมึงหายกันก็ได้นะไอ้พี่ชมพู กูจะยอมเสียเปรียบมึงหน่อยนึงก็ได้ กูเป็นรุ่นน้องที่เสียสละใช่ไหมล่ะ
แต่ทั้งที่ผมกำลังชื่นชมกับความสำเร็จของตัวเองเนี่ยสิ มือใหญ่ๆ ของไอ้คนหอบไออยู่เมื่อกี้ก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของผม แถมมันยังกระตุกให้ผมหล่นลงไปนั่งข้างมันเสียอีก มันปัดๆ จมูกของตัวเองเพราะกลิ่นคงติดอยู่พอสมควร
“ไม่เหมือนกลิ่นตัวมึง ตัวมึงหอมกว่า”มันก้มลงมาสูดจมูกลึกๆ ตรงบ่าผม ผมถึงกับกระตุก
เหยดดด กระตุกทำหอกไร ห่า
“กูว่ากูติดกลิ่นมึงว่ะ”
ไอ้พี่ชมพูกอดผม แล้วมันก็สูดกลิ่นจากตัวผมอีกแล้ว เชี่ยยยยย มากไปนะมึง ผมจึงเหน็บมันไปพร้อมกับพยายามแกะตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของมัน
“เป็นหมาเหรอครับ ไม่รู้นะเนี่ย”
“หมาอะไรจะหล่อขนาดนี้”
“หมาชมพูไงครับ”
เหมือนมันหยุดไปจังหวะนึง ผมรู้สึกได้ แล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมามองผม ทำเอาผมรู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะไปหน่อยนึง ก็สายตาแม่งเหมือนจะเฉือนผมเป็นชิ้นๆ จากนั้นมันก็พูดหน้านิ่ง แต่โคตรจะอันตรายต่อตัวผมเลย
“ถ้ามึงยังพูด กูจะดูดปากมึงแทน”โอเค กูเงียบ!
----------------------
เป็นครั้งแรกเลยที่ทั้งตอนมีแค่ฉากของพี่ภูกับน้องยีน
ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันหรือเปล่านะ แต่หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ
อย่าเพิ่งปันใจให้กราฟเยอะ เผื่อให้พี่ภูมั่งน้าาา
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
ปล. อยู่ๆ เมื่อเช้าก็นึกชื่อนี้ขึ้นมาได้ แล้วรู้สึกว่ามันดีกว่าชื่อเดิม
เพราะงั้นต่อไปจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ" แทนนะคะ
Undel2Sky
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
