หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59]

[sunshadow]

    พี่ภูนี่แอบกระแซะๆเข้าถึงเนื้อถึงตัวขึ้นทุกวันนะ
    แล้วเพื่อนสนิทคู่นี้จะแสดงอะไรออกมาอีท่าไหนละเนี่ย
    แต่ถ้าเกินกว่าเพื่อนไปขนาดนั้นแล้ว จะให้แสดงขั้นไหนก็คงได้ล่ะเนอะ

[Crossley]

กราฟยีนนนนน 

[pronpailin]

อร๊าย  ไนท์ กะ กราฟ มี อารายอ๊ะป่าว อ่ะ แล้ว
ยีนรักกราฟ กราฟจะรู้ไหม ส่วนอิพี่ชมพู ช่างเหอะ
รีบกลับมาต่อนะค่ะ

[Cupcake]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่ารักมากเลยอ่ะ ชอบๆ แล้วมาต่ออีกนะคะ

[powvera]

น้องเกงยีนแสดงเป็น  "เสงี่ยมศรี"

คงจะฮาแตกหรือไม่ก็อึ้งกันไปเลยก้ได้

อยากคู้ความรู้สึกของพี่ชมภูตอนที่ได้ดูดปากน้องเกงยีนยังว่าสยิวกิ้วขนาดไหน  อิอิ       

[undersky]

ตอนที่ 8 : จัดเต็ม














เห็นหน้าตัวเองแล้วเกือบช็อก อย่าหาว่าผมเว่อร์เลยเหอะ เพราะพวกในเมเจอร์แทบจับผมมัดกับเก้าอี้อยู่แล้ว ตอนนี้ผมอยากจะเอาสก็อตไบท์มาขัดหน้าตัวเองฉิบหาย เพราะไอ้พวกเหี้ยนี่มันจับผมแต่งหน้า

ทาตาสีแดงม่วงๆ อย่างกับไปโดนใครต่อยมา แถมยังปัดขนตาให้งอนเด้งขึ้นไปเกือบทิ่มเปลือกตา ไหนจะปากที่มันเล่นเอาสีแดงสดแบบโคตรสดมาทา หนำซ้ำยังไม่ได้ทาแบบธรรมดาซะด้วย มันวาดเลยขอบปากของผมไปเยอะ ถ้ามองไกลๆ ปากของผมคงหนาเกือบเท่าฝ่ามือ

เท่านั้นไม่พอ ไอ้ปลายยังเอาไฝปลอมมาติดให้อีกสองจุด กลางหน้าผากค่อนไปทางหัวคิ้วด้านขวาหนึ่งเม็ด ส่วนอีกเม็ดอยู่เหนือริมฝีปากปลอมที่วาดขึ้นมา ตบท้ายด้วยใส่วิกผมดำหยิกๆ ทรงแอฟโฟ่ แต่พอมองหน้าผมโดยรวมแล้ว... ลำหับชัดๆ เหี้ยเอ๊ย!

นี่ถ้าไอ้เอิร์ธกับไอ้นะไม่ล็อกแขนของผมเอาไว้คนละข้าง ผมคงได้ทำจริงแน่ เกิดมาไม่เคยเห็นตัวเองอุบาทว์ขนาดนี้มาก่อน

เกินจะรับได้จริงๆ หน้าหล่อๆ ของกู!

“ปล่อยเราไปล้างหน้าเถอะ ปลายมองแล้วไม่รู้สึกเหรอว่ามันน่าเกลียด”

“น่าเกลียดอะไร” ไอ้ปลายมองผมด้วยสายตาขบขันก่อนจะเอามือมาช้อนคางผม “แบบนี้น่ะ น่ารักออก เนอะ”

มันหันไปถามคนอื่นๆ ในเมเจอร์ที่ตอนนี้มารวมตัวกันในห้องเรียนซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับบริเวณจัดงานแล้วยึดเป็นฐานลับชั่วคราว

“ใช่ น่ารัก หึหึ น่ารักมากก”

“สุดๆ เลย”

“สวยมากกกก”

“เสงี่ยมศรีเยี่ยมที่สุด”

พวกเปรตแม่งแหกปากร้องกันจนเสียงดังอย่างกับยุงตีกัน ก็มึงไม่ได้โดนจับมาแต่งหน้าอุบาทว์แบบกูนี่ พวกมึงก็พูดได้สิ ไอ้สาดดดด

“กูว่าน่าจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกนะเนี่ย”

อยู่ๆ ไอ้สัตว์เม่นก็พูดออกมา แล้วยังล้วงมือถือในกระเป๋ามันออกมาถ่ายอีก เหี้ยยยย ผมกระถดตัวหนีมันแล้วก้มๆ หน้าหนีไปด้วย พยายามไม่ให้มันถ่ายติดหน้าผมได้

ถ้าเป็นปกติผมยกตีนถีบมันไปแล้ว แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ ไอ้เม่นถึงได้ไล่ถ่ายรูปผมไม่เลิก ดีที่ไอ้กราฟเดินมาหาเสียก่อน ไอ้เม่นถึงได้เลิกถ่าย เพื่อนรักของผมคงทนไม่ไหวที่ผมกำลังโดนรังแก

กูรักมึงสุดๆ เลย กราฟ!

แต่มันเสือกไม่เป็นอย่างที่ผมคิด เพราะหลังจากไอ้เม่นถอยห่างออกไปหน่อย ไอ้กราฟก็ยังไม่หยุดเดินเข้ามา มันตรงเข้ามาล็อกคอผมไปกอดแล้วหันไปบอกไอ้เม่น

“ถ่ายคู่ให้กูรูปนึงดิ”

สัตว์กราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!!!!!!!!

ตีนของผมคันขยิบๆ เลย เหี้ยเอ๊ย มึงเป็นเพื่อนกูจริงเหรอ มึงถึงทำร้ายกูแบบนี้ ผมจ้องหน้ามัน เอาสายตาจิกผ่านเลนส์แว่นให้มันรู้ว่าผมโคตรไม่พอใจ ไม่พอใจมาก กูเกลียดมึงๆๆๆๆๆ แต่มันก็ทำหน้าเฉยก่อนจะฉีกยิ้มเบาๆ ให้ผม

ไอ้เหี้ยกราฟ อย่าให้อยู่กันสองคนนะ มึงโดนตีนกูแน่!!

นอกจากหน้าตาอันหล่อเหลาของผมจะมีมลทินแปดเปื้อนไปมากกว่าเดิมแล้ว การแต่งตัวยังเลยคำว่า ‘อุบาทว์’ ไปอีกหลายสิบล้านปีแสง เพราะไอ้ปลายสั่งเพื่อนผู้ชายในเมเจอร์อีกสองคนมาช่วยจับผมแก้ผ้า มันแทบจะกระชากเสื้อออกจากตัวผมแล้วด้วยซ้ำถ้าผมไม่ร้องโวยว่าจะยอมใส่เสื้อผ้าที่มันหามาให้

แม่งงงง เหี้ยกันทั้งเมเจอร์จริงๆ!

ผมต้องยอมใส่ผ้าถุงทับกางเกงยีนสีเดนิมของตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อที่เกือบจะหลุดติดมือไอ้ก้องกับไอ้ป๋องไปเป็นเสื้อคอกระเช้า ห่าาา แค่คิดสภาพตัวเองก็สังเวชแล้วครับ ผมไม่กล้าส่องกระจกแล้วด้วยซ้ำ ดีที่ไอ้ปลายยังเวทนาผม โยนเสื้อคลุมแขนยาวที่มันใส่มาเรียนวันนี้ให้ แต่แม่ง... สีชมพูหวานแหววจนอ้วกจะแตก

กูกลายเป็นตัวอะไรแล้ววะ

ผมยืนคอตกทำใจกับสภาพเละเทะของตัวเองไม่ได้ ขณะที่คนอื่นๆ แม่งหัวเราะหึๆ ในคอ บางคนก็ขำกลิ้งไปแล้ว สัตว์ขำได้ขำดีนะพวกมึง แถมไอ้ปลายยังตบบ่าผมปุๆ บอกด้วยแววตาที่มีประกายความหวังและความมั่นใจเต็มเปี่ยม

“กูว่าไม่ต้องแสดงอะไร คนเขาก็ฮามึงทั้งงานแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

หัวเราะร่วนเลยนะมึง ให้กูจับมึงมาแต่งแบบนี้มั่งไหมล่ะไอ้ห่า จริตหญิงของมึงคงตายเหวตายห่าไปหมดแล้ว เหลือแต่สีชมพูที่มึงใช้เนี่ยแหละที่บอกว่ามึงเป็นผู้หญิง

ผมได้แต่ด่ามันในใจเพราะพูดอะไรออกไปไม่ได้ มองคนอื่นรอบๆ ตัวก็ดูจะประสาท อุปทานหมู่หรือไข้แดกอะไรไม่รู้ ดูภูมิอกภูมิใจกับสภาพทุเรศของผมเสียเหลือเกิน

พวกมึงไม่ถามกูเลยนะว่ากูเต็มใจไหม สัตว์

ผมทิ้งตัวนั่งกับเก้าอี้อย่างเซ็งๆ ไม่ต้องมีคนมาจับแล้ว ตอนนี้ได้แต่ปลงอย่างเดียว ไอ้กราฟก็เหมือนจะเข้าใจผมดีเลยมานั่งข้างๆ แล้วปลอบใจ

“มึงก็ทนๆ ไปเหอะ ไม่มีอะไรหรอก จบงานก็จบกัน ถือว่าทำเพื่อเจอร์”

“มึงลองมาเป็นกูไหมล่ะ นางเอกหน้าเหี้ยแบบนี้ใครจะเอาวะ”

“ก็คุณเด่นชัยนี่ไงครับ”

มันยิ้มแล้วยื่นมือมาจับมือผมประกบไว้ แถมยังส่งสายตาปิ๊งๆ ให้ผมเสียอีก เห็นแล้วคลื่นไส้ขึ้นมาทันที เกือบเก็บตีนที่กำลังจะกระตุกแทบไม่ทัน

“กูไม่อยากนึกว่าถ้ากูออกไปแสดงแล้วจะอับอายแค่ไหน คงดังไปทั่วคณะ ทั่วมหา’ลัยก็คราวนี้แหละ จะดังยิ่งกว่าตอนเดินกับพวกมึงอีก”

“ขำๆ น่า ก็เราจะทำให้รุ่นพี่ประทับใจนี่หว่า มันก็ต้องแบบนี้แหละ มึงก็ทำเป็นตาบอด หูหนวกสักครึ่งชั่วโมง”

ทีอย่างนี้มาทำเป็นปลอบใจ เมื่อกี้ล่ะแม่งน่าเอาแข้งฟาดปาก ผมมองไอ้กราฟอย่างปลงๆ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“นี่กูต้องทำตามสโลแกนคณะที่ว่านิเทศฯ ต้องไม่รู้จักอายจริงๆ เหรอวะ กูโคตรอายเลยเหอะ”

“มึงไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ามึงอาย กูจะอายเป็นเพื่อนมึง”

ไอ้กราฟปล่อยมือที่จับกันอยู่เมื่อกี้มาเป็นกอดคอผมไว้แทน

“เออดิ ถ้ามึงทิ้งกูนะ”

มันมองหน้าผมยิ้มๆ ตอนที่ผมขู่ ก่อนจะบอก

“กูไม่ทิ้งมึงหรอก กูรักมึงจะตาย มึงก็รู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน”

ได้ฟังมันยืนยันหนักแน่นแล้วผมก็สบายใจ เอาก็เอาวะ อายเป็นอาย













เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด พอเสงี่ยมศรีปรากฏตัวขึ้นบนเวทีที่ถูกทำขึ้นและตั้งอยู่บริเวณกึ่งกลางของด้านหน้าสุด เสียงหัวเราะครืนก็ดังอย่างกับจะให้ตึกที่ใช้จัดงานถล่มลงมา ผมอายจนแทบจะเอาหัวมุดกระถางต้นไม้แถวนี้ ไม่ก็ใช้คาถาไฟฟ้าแสนโวลล์ของโดราเอมอนให้หายตัวไปทันที โดยเฉพาะตอนที่หางตาเหลือบไปเห็นไอ้พี่ชมพูนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าสุด

ไอ้พี่ชมพูเชี่ยแม่งเห็นหน้าผมแล้วหัวเราะจนเกือบตกเกาอี้ หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนจะไม่มีโอกาสหัวเราะต่อไปอีกในชาตินี้ หัวเราะเผื่อไปชาติหน้าและอีกหลายๆ ชาติของมัน

มึงจะหัวเราะอะไรนักหนาวะ คิดว่ากูไม่อายหรือไง!

มันยกนิ้วโป้งให้ผมด้วย แต่ผมอยากจะยกนิ้วกลางกลับไปให้มันแทน แถมยังอ่านปากของมันที่ทำเหมือนจงใจจะพูดกับผมได้ว่า ‘กูรอดูมึงอยู่นะ’

ห่าเอ๊ย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมยิ่งรู้สึกอยากจะถอดวิกบนหัวแล้วเหวี่ยงใส่ปากมันได้ยังไง แต่ถึงจะหมั่นไส้และอยากกระทืบไอ้รุ่นพี่ที่กวนส้นตีนผมเท่าไร ผมก็ต้องยอมสู้ทนความอับอายแล้วบอกตัวเองว่าต้องทำให้มันยอมรับฝีมือผมให้ได้

บทละครที่คิดไว้ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เป็นการบอกเล่าเรื่องราวของผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งชื่อ เสงี่ยมศรี ที่เดินทางจากเมืองกรุงแสนศิวิไลซ์ มายังบ้านนอกเพราะระกำช้ำชอกในรักที่ไม่สมหวัง แต่พอย้ายมาอยู่ชนบทแล้วก็ไม่วายต้องตาต้องใจชายหนุ่มหลายต่อหลายคน พยายามแล้วพยายามเล่าเพื่อให้ตัวเองสมหวังในรัก แต่ก็อกหักไปเสียทุกครั้งด้วยเหตุผลว่าใบหน้าสวยสดงดงามเกินไปจนมาสุดที่คำว่าอัปรีย์ แม้ว่าจะพยายามอ้อนวอน เกาะแข้งเกาะขา บีบน้ำตาขอความรักความเห็นใจ ใช้มารยาร้อยล้านเล่มเกวียนก็ไม่ได้ผล

เล่นไปผมก็อยากจะอ้วกกับบทของตัวเอง แม่งโคตรน้ำเน่าฉิบหาย เล่นแล้วยังรับตัวเองไม่ได้ รังเกียจตัวเอง ต้องไปออเซาะเพื่อนร่วมเมเจอร์ที่รับบทเป็นผู้ชายทั้งหลายของเสงี่ยมศรี

นี่กูกระแดะได้ขนาดนี้เชียวเหรอ

เสียงหัวเราะก็ฮากันครืนๆ อย่างกับฟ้าจะถล่มลงมา ผมควรภูมิใจใช่ไหมว่าทำให้คนทั้งคณะบันเทิงใจได้ขนาดนี้

เรื่องราวของเสงี่ยมศรียังมีต่อไปหลังจากอกหักเป็นรอบที่เท่าไรผมก็ไม่แน่ใจ เสงี่ยมศรีได้เจอกับรักแท้ เป็นคุณชายของบ้านใกล้เรือนเคียงที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน คุณเด่นชัยเป็นคนรูปหล่อ ก็ไอ้เชี่ยกราฟนั่นแหละครับ ผมหรือจริงๆ ก็เสงี่ยมศรี เฝ้าดอมๆ มองๆ ทุกวัน กระทั่งวันหนึ่งโดนคุณเด่นชัยจับได้ เลยได้พูดคุยกันเป็นครั้งแรก

แต่แค่ได้คุยกันวันเดียวก็ทำให้เสงี่ยมศรีถึงขั้นหลงเพ้อ อาการหนักขั้นโคม่า สภาพผมที่เล่นเป็นเสงี่ยมศรีตอนหลงรักคุณเด่นชัยนี่ไม่ต่างจากเพิ่งออกมาจากศรีธัญญา แอบดอดไปหาคุณเด่นชัยทุกครั้งที่มีเวลาว่าง กระทั่งได้พลอดรักกัน...

ผมนั่งลงข้างไอ้กราฟ ส่วนมันก็จับมือผมไปกุมไว้ ผมก็เล่นตามบท เอนหัวไปซบกับบ่ามัน ทำท่าออดอ้อนตอแหลอย่างคาแรกเตอร์ที่ได้รับ แถมมีการเอานิ้วไปเขี่ยเล่นแถวหน้าอกไอ้กราฟอีก

“คุณเด่นชัยรักเหงี่ยมไหมคะ”

เสียงโคตรดัดจริตเลยครับ ออกจากปากตัวเองยังจะขย้อนของเก่าออกมา แถมต้องทำตาปริบๆ แบ๊วๆ มองหน้าไอ้กราฟให้มันดูน่าเอ็นดู แต่ผมว่าถ้าในสายตาผมคงน่าถีบมากกว่า ส่วนไอ้กราฟก็ยิ้มๆ แล้วมองผมอย่างอ่อนโยนมาก ผมแอบขนลุกขึ้นมาหน่อยๆ แล้วเหอะ ถึงผมกับมันจะรักกัน แต่ก็ไม่ได้หวานซึ้งแบบนี้

“รักสิครับ ผมรักเหงี่ยมมากเลยนะ”

มันเอาหลังมืออีกข้างมาแตะแก้มผมเบาๆ ผมก็ต้องทำท่าเอียงอายให้ยิ่งดูน่าถีบมากกว่าเดิม ตอนนี้หางตาของผมปรายไปทางไอ้พี่ชมพูพอดี มันมองผมแบบตั้งใจเกินไปไหม มึงไม่ต้องตั้งใจดูการแสดงของกูขนาดนั้นก็ได้ มันจ้องจนผมประหม่าไปวินาทีหนึ่งเลย

ผมดึงสติกลับมาแล้วเอากำปั้นทุบบ่าไอ้กราฟหนึ่งทีเบาๆ แก้เขิน แต่เล่นเอาไอ้กราฟเกือบกระอัก เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาอีกระลอก แต่แป๊บเดียวก็เบรกอารมณ์ของพวกคนดูให้กลับมาเงียบอีกครั้งเพราะไอ้กราฟดึงมือผมไปจูบ แน่นอนว่าไม่ได้นัดแนะกัน ก็เล่นสดนี่ครับ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร แต่เราส่งมุกกันทางสายตาได้ คงเพราะแบบนี้ด้วยมั้งที่ทำให้ผมสนิทกับมันมากกว่าใคร

ในเมื่อไอ้กราฟส่งมาขนาดนี้ ผมก็เล่นต่อ กัดริมฝีปากแล้วทำท่าเขินอายมากกว่าเดิม ก่อนจะพูดด้วยเสียงดัดจริตแบบเกินลิมิตไปไกล

“คุณเด่นชัยทำอะไร เหงี่ยมอายนะคะ เดี๋ยวเกิดมีใครมาเห็น”

ต่อจากที่พูดแบบนั้น การกระทำก็ออกมาตรงข้ามกัน ผมหลับตาแล้วยื่นปากที่ทาลิปสติกสีแดงเกินขอบปากบนกับล่างมาเกือบนิ้วจนไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นปากคนหรือโถส้วมกันแน่ ไอ้กราฟก็เก่งที่ไม่หลุดหัวเราะออกมา แถมยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมด้วย

เท่านั้นแหละครับ เสียงฮือฮาดังอื้อ ทุกคนลุ้นว่าต่อไปจะเป็นยังไง อย่าว่าแต่พวกมันลุ้นกันเลย ผมก็ลุ้นเหมือนกันว่าฉากต่อไปจะออกมาเป็นแบบไหน เพราะไอ้ปลายไม่ได้บอกไว้ว่าจะให้จบยังไง บอกให้เอาตามสถานการณ์เลย แล้วสถานการณ์ที่ว่ามันก็...

ไอ้กราฟจูบผมเบาๆ ตำแหน่งที่มันจูบก็เหนือปากผมนิดหน่อย แล้วอาศัยว่ามันเบี่ยงตัวนิดๆ เหมือนหลบมุมกล้อง เสียงกรี๊ดของผู้หญิงในคณะกระหึ่มเลยครับฉากนี้ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องกรี๊ดกันสนั่น ส่วนไอ้พวกผู้ชายแม่งก็โห่ห่าเหวไปตามประสา ได้ยินก็คึกดิครับ

พวกมึงสนุกกันมากใช่ไหม เดี๋ยวกูจัดเต็ม นิเทศฯ ต้องไม่รู้จักอาย!

ผมยกแขนขึ้นคล้องคอไอ้กราฟ ยกตีนขึ้นมาสองข้างแล้วเอาขากอดเอวมันไว้ เข้าสู่ฉากเสียตัวของเสงี่ยมศรีแบบเต็มอัตราศึก ไอ้กราฟก็ตอบสนองเต็มที่ ผลักผมลงบนม้านั่งที่นั่งอยู่แล้วกอดฟัดผมอยู่อย่างนั้น ส่วนไอ้ปลายก็ไหวพริบดี เรียกให้พวกในเมเจอร์ออกมาวิ่งรอบพวกผมอย่างกับวิ่งรอบกองไฟ ทำประหนึ่งเป็นโมเสกเซนเซอร์ฉากต้องห้าม ก่อนจะเปลี่ยนฉากเป็นฉากที่เสงี่ยมศรีโดนจับได้ว่ามีความสัมพันธ์กับคุณเด่นชัย เลยถูกด่าสาดเสียเทเสีย ผมก็แกล้งบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสาร แต่ไม่มีหรอกครับไอ้น้ำหยดๆ ออกมาจากลูกตา

สุดท้ายก็มาถึงไคลแมกซ์ของเรื่องที่มาจากไหนไม่รู้ เติมกันเอาเองทั้งนั้น เสงี่ยมศรีได้รู้ความจริงว่าจริงๆ แล้วคุณเด่นชัยเป็นผู้ป่วยอยู่ในโรงพยาบาลบ้า สติไม่ค่อยดี เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้า แค่ถูกพากลับมาบ้านเพื่อพักผ่อน แต่เดี๋ยวก็ต้องถูกส่งกลับไปอยู่ในโรงพยาบาลใหม่ พอได้รู้ความจริงเสงี่ยมศรีก็ตกใจ ผมทำท่าช็อกก่อนจะลงไปชักดิ้นชักงออยู่กับพื้นแล้วจบละครบ้าบอนี่ด้วยการตายแบบอนาถใจของเสงี่ยมศรีเพราะทำใจรับไม่ได้ที่เสียตัวให้คนบ้า

เสียงปรบมือดังก้องปนกับเสียงโห่แซวจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง ผม ไอ้กราฟ รวมทั้งคนอื่นๆ ออกมาโค้งให้กับผู้ชมก่อนจะลงจากเวทีไป แล้วพอจบการแสดงจริงๆ ผมก็ถูกรายล้อมด้วยพวกในเมเจอร์ คำชมดังทั่วสารทิศ

“เก่งนี่มึง”

“เจ๋งโคตรอะ กูโคตรฮา”

“มึงนี่มันสุดๆ เห็นหงิมๆ แบบนี้นึกว่าจะไม่ได้เรื่องซะแล้ว”

“ยีนเก่งอะ กราฟก็ด้วย สองคนเล่นเก่งมาก โดยเฉพาะยีน”

ผมหันหน้าไปยิ้มๆ กับกราฟ ถึงมันจะเป็นบทที่อุบาทว์และทำให้อับอายได้จนถึงอายุหกสิบ แต่ก็ถือว่าเป็นการประสบความสำเร็จอย่างหนึ่ง ผมกับมันแท็ค มือกันอย่างพอใจในผลลัพธ์ ก่อนจะขอแยกตัวออกไปเพราะอยากเปลี่ยนชุดนี่ออกไปสักที ชุดอะไรทุเรศเหี้ยๆ

“เดี๋ยวกูขอไปล้างหน้าก่อน เหนียวฉิบหาย”

ไอ้กราฟก็ตามมาด้วย ผมเลยบอกมันก่อน

“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูรอที่ห้อง”

“เออ มึงไปก่อนเลย กูปวดเยี่ยวด้วย”

ผมบอกมันก่อนจะเดินแยกไปอีกทางหลังจากเข้ามาในตึกแล้ว แต่พอเดินไปถึงหน้าห้องน้ำ เสียงคุ้นๆ ก็ดังจากทางด้านหลัง พอผมหมุนตัวกลับไปดูก็เป็นอย่างที่คิด

“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงวะ”

ไอ้พี่ชมพูเดินเท้าเอวมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

“เปล่าครับ แล้วพี่ชมพูมานี่ได้ยังไงครับ เข้าห้องน้ำเหรอ”

“กูเดินตามมึงมานั่นแหละ”

งง เหมือนผมจะโง่แดกไปชั่วคราว มองหน้ามันแบบเอ๋อเรอไปวินาทีหนึ่ง มันเลยตอบกลับมาให้ผมรู้

“มึงจะมาล้างหน้าใช่หรือเปล่าล่ะ”

“แล้ว? ยังไงครับ”

“กูมาขอดูหน้ามึงใกล้ๆ ก่อน เมื่อกี้เห็นไม่ชัดว่ะ”

มันบอกผมแบบนั้นแต่ผมรู้สึกว่ามันเป็นประโยคที่โคตรตอแหลเลย

มึงไม่เห็นได้ไง มึงนั่งหน้าอยู่หน้าสุด ถ้ามึงไม่เห็นแล้วใครจะเห็นวะ

ผมมองมันเฉยๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ขี้เกียจต่อประโยคกับมัน เดี๋ยวยาว เสียเวลา มันอยากทำอะไรก็ให้มันรีบๆ ทำ ซึ่งความเงียบของผมก็ทำให้มันย่างเท้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม หน้าหล่อๆ ที่จะหล่อกว่านี้ถ้าปากไม่วอนตีนยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนนิ้วชี้ของมันจะป้ายลงบนแก้มผมแล้วเลื่อนลงมาตรงเหนือปาก

“มึงใช้อะไรทาปากวะ อย่างกับเพิ่งไปกินตับใครมา”

“ไม่รู้ครับ เพื่อนในเจอร์มันจัดการหมด”

“แดงเด่นฉิบหาย”

“ถ้าไม่แบบนี้พี่ก็ไม่ฮาสิครับ ดีแล้วไม่ใช่หรือไงที่ทำให้รุ่นพี่พอใจการแสดงของเจอร์ผมได้”

“เออ เจอร์มึงมันเจ๋ง โดยเฉพาะมึง”

มันผลักหัวผมเบาๆ แล้วยิ้มนิดๆ พลางชม เล่นเอาผมยิ้มออก ก็คนอย่างไอ้พี่ชมพูเหรอ ชมผมคงยาก พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศใต้พร้อมฝนตกแน่

“ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วผมขอไปล้างหน้าก่อนแล้วกัน”

ผมก้มหัวให้พี่ชมพูหน่อยๆ ตามมารยาทถึงจะไม่ได้เคารพอะไรมันเท่าไรก็เถอะ แต่ว่ายังเดินไปไม่ถึงสองก้าวแขนยาวๆ ก็ยื่นออกมากันตัวผมไม่ให้เดินต่อ ผมจึงเงยหน้ามองเจ้าของแขน

“อย่าเพิ่งล้าง”

“พี่มีอะไรเหรอครับ”

“กูขอถ่ายรูปมึงก่อน”

“เฮ้ย ไม่เอา”

ร้องออกมาทันทีหลังได้ยินมันพูดแบบนั้น ผมแทบจะโกยอ้าวหนีมัน แต่ว่าไอ้รุ่นพี่ตัวดีก็ตามเกมทัน เอาแขนล็อกตัวผมไว้ได้ก่อน มันรัดแขนตรงท้องผมแน่นไม่ให้ผมหนีไปได้

“มึงอย่าดิ้นดิ กูแค่อยากเก็บรูปมึงไว้เป็นที่ระลึก”

“ไม่เอา ผมไม่ถ่าย มันอุบาทว์”

“อุบาทว์อะไร น่ารักจะตาย”

มันพูดออกมาแบบนั้น แต่ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะในคอ ก็อยู่ใกล้ซะจนตัวผมแทบจะบี้ไปกับอกมันอยู่แล้ว ไม่ให้ได้ยินได้ยังไง แค่นั้นผมก็รู้แล้วแม่งมีจุดประสงค์ไม่ดี

ประชดกูชัดๆ กะเอารูปกูไปประจานล่ะสิมึงน่ะ เรื่องอะไรจะยอม

ผมพยายามงัดตัวเองออกมาจากแขนของมัน แต่ว่ามันก็ไม่ปล่อยง่ายๆ แถมตอนนี้มันล้วงโทรศัพท์ออกมายื่นตรงหน้าเตรียมถ่ายแล้วด้วย คราวนี้ผมเลยต้องเบี่ยงหน้าหนีเป็นพัลวัน

“น้องเกงยีน”

อยู่ๆ มันก็เรียกผม แต่ผมจะไม่ชะงักหรอกนะถ้ามันไม่ได้เรียกผมด้วยเสียงแบบนี้ เสียงแบบอ่อนๆ หวิวๆ ยังไงชอบกล เล่นเอาผมขนลุกซู่ขึ้นมาเลย

“ให้พี่ถ่ายรูปน้องเกงยีนหน่อยดิครับ”

ไอ้เหี้ย มันพูดกับผมเพราะมาก แล้วเสียงแม่งก็ไม่ได้กวนตีนด้วย ทำผมไปต่อไม่ถูกเลย ใช่ว่าผมไม่รู้ว่ามันพูดดีแบบนี้เพราะอยากให้ผมยอมมัน แต่ไม่รู้ดิ อยู่ๆ ก็พูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อๆ มันเลยอาศัยจังหวะนั้นถ่ายรูปผม

เสียงชัตเตอร์โทรศัพท์ทำให้ผมรู้ตัวแล้วหันไปถลึงตามองไอ้พี่ชมพูที่ฉีกยิ้มกว้าง หนำซ้ำยังพูดด้วยเสียงที่โคตรกวนส้นตีน

“เอารูปนี้ไปติดหัวเตียงน่าจะดีนะ คงหลับฝันดี ช็อกแบบน็อคไปเลย”

วอนตีนไหมล่ะครับ ถึงจะไม่พอใจมันทั้งการกระทำและคำพูด แต่ผมก็รักษาภาพลักษณ์ของตัวเองไว้ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคงได้มีแลกกันหมัดสองหมัดไปแล้ว ผมสงบใจแล้วออกแรงดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของไอ้พี่ชมพู

“ถ่ายแล้วจะปล่อยผมได้ยังครับ”

“อ้อ”

มันร้องเหมือนเพิ่งนึกได้แล้วก็ปล่อยผมออกจากกรงแขนแต่โดยดี ผมจึงเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการกับหน้าตาของตัวเอง แต่ว่ามันไม่ได้ง่ายเลย เพราะแค่น้ำประปาธรรมดาจะไปล้างพวกเครื่องสำอางให้หมดจดได้ยังไง ยิ่งหนาเกือบเป็นนิ้วแบบนี้ด้วยแล้ว ขนาดปากที่เด่นที่สุดแต่ติดทนน้อยที่สุดยังลบรอยออกไปหมดไม่ได้ ผมเลยต้องออกมาจากห้องน้ำทั้งที่หน้ายังไม่เกลี้ยง

ออกมาแล้วก็เจอพี่ชมพูยืนพิงกำแพงอยู่ที่เดิม ไม่ได้ไปไหน แต่มีหรือผมจะสนใจ เดินผ่านหน้ามันไปเลยครับ โชคดีว่าตอนเดินออกมาจากห้องน้ำผมใส่แว่นไว้ก่อนแล้ว ไม่งั้นคงเจอแจ็คพอต แต่ก็อีกนั่นแหละ มันดึงแขนผมไว้

อะไรกับกูนักหนาเนี่ย!

“ไหนว่าเข้าไปล้างหน้าไง ยังออกมาสภาพไม่ต่างจากเดิมเท่าไร”

“ถ้ามันล้างออกผมคงไม่ออกมาทั้งหน้าแบบนี้มั้งครับ”

ผมย้อนกลับ มันก็พยักหน้าหงึกๆ เหมือนเข้าใจ ยอมปล่อยมือออกจากแขนผม ส่วนผมก็เดินไปห้องที่เก็บของของผมอยู่ ซึ่งมีไอ้กราฟรออยู่ข้างในห้องนั้นแหละ แต่เดินไปถึงแล้วผมเพิ่งรู้ว่าไอ้พี่ชมพูเดินตามมาด้วยเพราะเสียงไอ้กราฟที่ทักมัน

“พี่มาด้วยเหรอ”

“เออ กูมาคุยกับพวกมึงนั่นแหละ”

ปล่อยให้พวกมันคุยกัน ส่วนผมก็หยิบเสื้อผ้าที่กองไว้ขึ้นมาเปลี่ยน ถอดผ้าถุงออกเพราะกางเกงยีนที่ใส่อยู่ด้านในไม่ได้ถอดออกอยู่แล้ว ส่วนเสื้อก็ถอดเสื้อคลุมของไอ้ปลายออก ตามด้วยเสื้อคอกระเช้าที่ใส่อยู่แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตมาใส่แทน ติดกระดุมพลางเดินมาหาไอ้กราฟที่คุยกับพี่ชมพู

“กราฟ มึงมีพวกสบู่หรือโฟมล้างหน้าอะไรป่ะ หน้ากูล้างไม่ออกว่ะ เหนียวเหี้ยๆ”

“อ๋อ ในกระเป๋าไอ้ปลายคงมีมั้ง มึงลองหาดู”

ฟังมันว่าอย่างนั้นผมก็เดินไปหากระเป๋าของไอ้ปลายที่วางทิ้งเอาไว้ เพราะกระเป๋าของคนในเมเจอร์ส่วนใหญ่ก็ทิ้งไว้ที่ห้องนี้กันหมด พวกมันขี้เกียจแบกเข้าไปในงานด้วย เอาแต่กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ติดตัวกันไป

“พวกมึงนี่สนิทกันซะจริง”

เสียงของไอ้พี่ชมพูดังอยู่ด้านหลัง แต่ผมมีเรื่องที่น่าสนใจมากกว่าเลยปล่อยให้มันพูดไป ซึ่งไอ้กราฟก็เป็นคนต่อบทสนทนากับเพื่อนลุงรหัสมัน

“สนิทดิพี่ ก็รู้จักกันมาตั้งแต่ขึ้นม.ต้น”

ไอ้กราฟตอบเสียงปนขำนิดหน่อยเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร ซึ่งผมก็เห็นด้วย สนิทกัน แปลกตรงไหน?

“แต่กูเพิ่งรู้ว่าเพื่อนสนิทนี่เขาจูบกันเป็นเรื่องปกติ”

“จูบ?” คราวนี้กราฟทำเสียงงง ผมก็หันหลังแล้วเหลือบไปมองคนพูดที่เหมือนจะแดกดันนิดนึงพลางหาของในกระเป๋าไอ้ปลายต่อ “จูบอะไรพี่ ใครจูบใคร”

“ก็มึงสองคน”

“เราจูบกันด้วยเหรอวะ ยีน”

ไอ้กราฟตะโกนถาม ทำให้ผมต้องเข้าไปร่วมในเรื่องที่มันคุยกัน ผมเลยตีหน้ามึนใส่

“จูบอะไร ใครจูบ” ย้อนถามเหมือนไอ้กราฟเกือบทั้งดุ้น

ไอ้พี่ชมพูทำหน้าเหมือนไม่พอใจแล้วโพล่งออกมาหลังจากจ้องไปที่ปากไอ้กราฟ พอผมมองตามก็เพิ่งเห็นว่าปากไอ้กราฟเลอะลิปสติกนิดๆ คงติดมาตอนที่แสดงละครนั่นแหละ ก็ปากผมโดนลิปสติกสีแดงละเลงทั่วซะขนาดนั้น

“ก็ที่แสดงนั่นไง แล้วยังตอนที่มึงเป็นไข้อีก กูสงสัยนานแล้ว พวกมึงเป็นเพื่อนกันจริงเหรอ ความสัมพันธ์พวกมึงแปลกๆ ว่ะ ตัวติดกันแล้วยังสนิทกันแปลกๆ อีก”

“ที่แสดงละครเมื่อกี้ไม่ถือว่าจูบหรอกพี่ ก็แค่เหนือๆ ปาก ผมกับยีนไม่ได้ซีเรียสอะไร แล้วนี่ยังเป็นเพราะการแสดงด้วย แต่เรื่องจูบตอนเป็นไข้นั่นอะไร”

กราฟทำหน้างงๆ มองหน้ารุ่นพี่ของมันทีมองหน้าผมที ผมเลยต้องรีบแทรกเสียงขึ้นมาก่อนที่ไอ้คนขี้สงสัยจะพล่ามอะไรมากไปกว่านี้

อดีตของกราฟ ผมไม่อยากให้ใครไปแตะต้องมันอีก โดยเฉพาะคนนอก

“ก็ไม่มีอะไร ใช่หรือเปล่าครับพี่ชมพู พี่คงละเมอเองนั่นแหละ”

ผมเดินไปดึงแขนไอ้พี่ชมพูไว้ทั้งที่มืออีกข้างถือกระเป๋าเครื่องสำอางของไอ้ปลายอยู่ กระตุกเบาๆ ให้มันเบือนหน้ามามองผมแล้วส่งสายตาไปให้ หวังว่ามันจะพอเข้าใจแล้วไม่พูดถึงเรื่องนี้ต่อไปอีก

“เหรอ?” มันครางเสียงออกมาพลางมองหน้าผมไปด้วย ผมถึงขั้นต้องขอร้องมันทางสายตา มันจึงยอมพูดออกมา “เออ สงสัยกูจำผิด”

ทีนี้ผมก็ยิ้มได้ ไอ้พี่ชมพูได้ทีมองหน้าผมแล้วส่งสายตาให้รู้ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันอีก พลอยให้ผมแอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ไม่ให้ไอ้กราฟเห็น แต่ไม่ทันถอนหายใจเสร็จ เพื่อนลุงรหัสของไอ้กราฟก็ถาม

“มึงได้ของยัง”

ผมค่อนข้างมึนที่มันเปลี่ยนเรื่องเสียเฉยๆ แล้วยังถามอะไรแบบไม่มีที่มาที่ไปด้วย แต่เพียงชั่วครู่ก็นึกขึ้นได้ว่าคงหมายถึงของในมือ

“ได้แล้วครับ”

“งั้นมึงก็ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว เดี๋ยวเขาจะมีเทคพี่รหัสกัน”

“อ้าว มีเทคพี่รหัสด้วยเหรอ”

ไอ้กราฟงง ผมก็งง เพราะไม่มีใครบอกเลยว่าจะมีการเทคพี่รหัสด้วย แต่คงไม่เป็นไร เพราะผมไม่มีพี่รหัส ส่วนกราฟพี่รหัสมันก็ต้องเป็นพี่เจ๋ง คุยกันได้อยู่แล้ว ไม่เดือดร้อนอะไร อีกอย่าง พี่เจ๋งใจดีด้วยเหอะ ผมยังอยากได้เป็นพี่รหัสตัวเองเลย

“เออ ถ้าพวกมึงไม่มีของให้พี่ก็ต้องทำอย่างอื่นแล้ว”

“ผมไม่มีพี่รหัสอยู่แล้ว”

“ก็กูนี่ไง”

เบิกตากว้างมองมันเลยครับ นับรวมด้วยเหรอ ผมคิดในใจ แต่เหมือนคนอายุมากกว่ามันจะรู้ทัน รีบพูดดักคอ

“กูก็เคยช่วยมึงติวสอบไม่ใช่หรือไง ไม่คิดจะซาบซึ้งในน้ำใจกูบ้างเหรอ”

“แต่ว่าผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้ ไม่รู้ด้วยนี่ครับว่ามีเทค พี่มาบอกตอนนี้ใครจะหาให้ทัน ลำเลิกบุญคุณว่ะ”

ผมอุบอิบกับตัวเองประโยคท้าย แต่เหมือนมันได้ยินเลยเหล่ตามองผม

กูกลัวมึงตายแหละครับ ไอ้พี่ชมพูวววว!!

“มึงว่าอะไรนะ”

“เปล่าครับ ไม่ได้ว่าอะไรเลย พี่ชมพูออกจะมีบุญคุณล้นเหลือกับผม ผมจะไปด่าลับหลังได้ยังไง ผมทำไม่ได้หรอก”

“กวนกูอีกแล้วนะมึง”

มันผลักหัวผม ประจำล่ะมึง ผมพยายามทำเป็นไม่รู้สึกอะไรที่มันชอบทำแบบนี้กับผม แต่คงไม่มิดเท่าไร มันถึงได้ล็อกคอผมแล้วดึงให้เข้าไปหามัน แถมยังกระซิบข้างหูผมด้วย

“มึงจะยอมไปล้างหน้าแล้วตามกูไปดีๆ หรือจะให้กูถามไอ้กราฟเรื่องที่มึงจูบมันต่อ”

ถามมาแบบนี้ก็พูดไม่ออกดิครับ ผมจำยอมตอบโอเคๆ กลับไป มันเลยปล่อยผมแล้วหันไปพูดกับกราฟ

“มึงก็ไปด้วย จะได้คุยกับไอ้เจ๋งไปเลยว่าเอายังไง”











อ่านต่อข้างล่าง

v


v

[undersky]

อ่านต่อจากข้างบน

v


v













ล้างหน้าเสร็จจนกลับมาหน้าหล่อใสเหมือนเดิมก็ค่อยมีความมั่นใจที่จะเดินไปไหนมาไหนหน่อย โดยเฉพาะต้องเดินฝ่ากลางฝูงชนแบบนี้ เพราะต้องไปหาพี่เจ๋งที่โต๊ะ แล้วก็ไม่ใช่โต๊ะไหนนอกไปจากโต๊ะของไอ้พี่ชมพูที่อยู่หน้าสุด มันเรียกให้ผมกับไอ้กราฟนั่ง

“นี่เพื่อนกู ชื่อต้นกับปาล์ม ส่วนไอ้นี่ยีน ไอ้นี่กราฟ”

มันแนะนำเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ คนชื่อต้นเป็นผู้ชายที่หน้าตาธรรมดาๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ว่าคนที่ชื่อปาล์มดิครับ โคตรสวยอะ ผมมองหน้าของพี่ปาล์มค้างอยู่แบบนั้นจนโดนไอ้พี่ชมพูที่ขยับมานั่งข้างๆ ตบกบาลเข้าให้

“ไอ้ปาล์มมันมีผัวแล้ว นั่งอยู่ข้างมันนั่นแหละ ไม่ต้องมองน้ำลายย้อยขนาดนั้น”

เจอเข้าไปแบบนี้ก็เสียดายเลยครับ คนสวยๆ อยู่ตรงหน้าแท้ๆ หวังจะชิมก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ขนาดมองเป็นอาหารตายังอด ผมหันไปมองทางพี่ต้นแล้วก็เห็นเขายิ้มๆ ให้ ผิดกับพี่ปาล์มที่ดูจะภูมิใจที่ทำให้ผมมองตาค้างได้

“อ้อ แล้วกูจะบอก ไอ้ปาล์มมันเป็นกะเทย ไม่ใช่ผู้หญิง”

ผมเบิกตาโพลงขึ้นกว่าเดิมอีกตอนได้ยินประโยคนี้ พอเบี่ยงหน้าไปเจอรอยยิ้มของพี่ปาล์มแล้วก็ถึงกับอึ้ง เขาดูเหมือนผู้หญิงมากจนผมไม่คิดว่าจะเป็นกะเทย สวยกว่าผู้หญิงหลายๆ คนอีกด้วยซ้ำเลยอดชมไม่ได้

“พี่ปาล์มสวยมากเลยครับ น่าดีใจแทนพี่ต้นที่มีแฟนสวยขนาดนี้”

“แหมๆ น้องยีนก็ ชมแบบนี้พี่ก็เขินแย่ เอาไว้เรามากิ๊กกันดีไหมล่ะ เมื่อกี้พี่เห็นน้องยีนแสดง เริดสุดๆ”

พี่ปาล์มกระเซ้าซะน่ารักจนผมอดยิ้มไม่ได้ ถึงจะอายๆ กับคำชมที่ตามมาด้วยก็เหอะ เพราะมันทำให้ผมเห็นภาพตัวเองในสภาพทุเรศลูกตานั่น แต่มันคงออกนอกหน้าไปมั้ง ไอ้พี่ชมพูเลยมากระซิบข้างหูผมอีกแล้ว

“ไอ้กราฟก็จะเอา ไอ้ปาล์มก็อยากได้ มากไปนะมึง”

ผมหันขวับไปมองหน้ามันพลางขบฟันถาม ให้เสียงพอลอดไรฟันและได้ยินกันแค่สองคน

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับพี่ชมพู”

“กูเข้าใจไม่ผิดหรอก”

เป็นตุเป็นตะนะมึง มาปรักปรำกูอีก ไอ้กราฟก็เพื่อน พี่ปาล์มก็รุ่นพี่ จะยัดเยียดให้กูทำไม กูไม่ได้อยากได้อย่างที่มึงว่า

ผมได้แต่ตอบมันในใจแล้วส่งสายตาออกไปแทน แต่มันแค่ไหวไหล่ใส่ก่อนจะหันไปพูดกับพี่เจ๋ง

“ไอ้เจ๋ง สองตัวนี้มันไม่ได้มีของมาให้ว่ะ มึงว่ายังไงดีวะ”

“ถ้ามีก็แปลกแล้วมึง ไม่มีใครบอกน้องสักคน มันจะไปเตรียมของได้ไง”

 เออ พี่เจ๋งพูดถูก ผมพยักหน้าตามในใจ แต่ก็เริ่มตงิดๆ ว่าไอ้เฟรชชี่ไนท์นี่มันเป็นเทศกาลแกล้งรุ่นน้องเพื่อความสะใจส่วนตัวของพวกรุ่นพี่หรือเปล่าวะ ทั้งบอกเรื่องงานกะทันหัน ไหนจะให้เตรียมการแสดงเพื่อให้รุ่นพี่พอใจ แล้วยังให้เทคของทั้งที่ไม่บอกล่วงหน้า พอรุ่นน้องไม่มีของให้ ก็เรียกร้องให้ทำตามคำสั่งของรุ่นพี่อะไรเทือกนี้ แม่งริดรอนอธิปไตยสุดๆ

“นั่นล่ะ เพราะงั้นต้องหาอะไรทดแทน ให้มันทำอะไรดีวะ”

พี่ชมพูถาม ให้พี่เจ๋งช่วยคิด พี่ต้นกับพี่ปาล์มก็มองหน้าผมกับไอ้กราฟและเหมือนคิดอะไรไปด้วย คงเป็นวิธีว่าจะแกล้งยังไงดี แต่คงใช้เวลาในการคิดนานเกินไปล่ะมั้ง คนชอบเผด็จการถึงถามความคิดเห็นของผม

“มึงสองคนว่ายังไง อยากทำอะไรให้รุ่นพี่”

“ไม่รู้สิครับ ว่าไงว่าตามกันพี่ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว”

ไอ้กราฟตอบแบบสบายๆ แน่ล่ะ อะไรมันก็ทำได้ทุกอย่าง แต่ผมกลัวความคิดของเพื่อนลุงรหัสมันมากกว่า มันต้องหาทางเล่นงานผมแน่

“แล้วมึงว่าไง เกงยีน”

“เอ่อ...” ผมเบือนหน้าไปทางไอ้กราฟที่นั่งอยู่ข้างกันแบบขอความคิดเห็น แต่มันก็ไม่มีความคิดเห็นจะให้ ผมเลยตอบได้แค่... “แล้วแต่พี่แล้วกันครับ”

“ถ้ากูบอกให้มึงถอดแว่นล่ะ”

“อันนั้นขอยกเว้น”

ผมรีบสวนเสียงแข็งกลับทันที ปล่อยช่องโหว่งไม่ได้เลย หาทางไปตลอด

มึงจะอยากเห็นหน้ากูอะไรขนาดนั้น กูไม่ยอมให้มึงชนะกูหรอกเว้ย

“งั้น...” มันเหล่ตามองผม เหมือนจะประเมินว่าผมยังทำอะไรไม่ได้อีก

จะเล่นจุดอ่อนกูทุกจุดเลยใช่ไหม แมนฉิบหาย เป็นรุ่นพี่ที่ดีสุดๆ เหี้ยยย!

“ไปคอนโดกู”

เงียบไปทั้งโต๊ะเลยครับ แค่ประโยคเดียวแบบสั้นๆ คงกำลังประมวลผลกันอยู่ว่ามันแปลว่าอะไร แต่ผมดิ ชักจะร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา เพราะคราวก่อนที่ไปแม่งก็ทำให้ผมผวาไปที ถึงครั้งล่าสุดที่อยู่คอนโดไอ้กราฟผมจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ก็ไม่เหมือนกับตอนที่มันคุกคามแล้วหอมแก้มผม

“ไปทำไมวะ”

พี่ปาล์มเป็นคนถามก่อนคนแรก พี่ต้นก็พยักหน้าด้วย ส่วนพี่เจ๋งก็เออออ

“เออ ไปทำไม”

“แดกเหล้า” พี่ชมพูมันตอบง่ายๆ “หรือมึงไม่ไป กูเอาเกงยีนไปคนเดียวก็ได้”

“เฮ้ยๆ กูไปๆ”

พี่ต้นรีบตอบ ส่วนพี่เจ๋งก็เหมือนจะเห็นดีเห็นงามด้วยแล้ว แต่ผมดิ... บอกตรงๆ ว่าไม่อยากไป เพราะนี่ก็จะห้าทุ่มอยู่แล้ว ผมบอกป๊าไปแล้วว่าจะกลับไม่เกินตีสอง ขืนไปแม่งยาวแน่ๆ แล้วถ้ามันรู้ว่าผมรีบกลับ คงต้องหาทางล่ามโซ่ผมไว้ที่คอนโดมันแน่

ผมหันไปมองกราฟ ไม่ได้พูดอะไร แค่มันมองตาผมก็เข้าใจแล้วว่าผมอยากจะพูดอะไร มันจึงหันไปพูดแทน

มึงเป็นเพื่อนที่ดีของกูตลอด ปลื้มโคตรรร!

“คงไม่ได้หรอก พี่ภู ไอ้ยีนอยู่นานไม่ได้ กินที่นี่ได้หรือเปล่าพี่”

ไอ้คนโดนขอร้องกลายๆ หันมามองผม จ้องตาผมเหมือนจะหาความจริงว่าที่กราฟพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ผมมองมันกลับไป ไม่ยอมแพ้ต่อสายตา

ไม่รู้ทำไมถึงชอบเอาชนะมันเหมือนกัน คงเพราะว่ามันหาเรื่องผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกมั้ง อย่างที่เขาว่าเฟิร์สอิมเพรสชั่นมีผลต่อการจะคบหากับคนคนนั้น ถึงจะเป็นคนดีสักแค่ไหน แต่ถ้าเจอกันตอนแรกแล้วมีความประทับใจแย่ๆ ก็ไม่อยากคบด้วย แล้วไอ้พี่ชมพูก็ดันเป็นแบบนั้น ผมเลยมองมันแบบอคติตลอด แถมหลังจากนั้นมันก็ยังคอยรังควานผมไม่เลิก ผมก็ยิ่งไม่อยากยุ่งด้วย

“ที่นี่มหา’ลัยนะครับคุณกฤติกร สถานศึกษา จะให้กระผมทำอะไรที่ไร้จรรยาบรรณของประธานนักศึกษาอย่างนั้นได้อย่างไร”

คนที่มีดีกรีเป็นประธานนักศึกษาตอบกลับมาแบบโคตรทางการ ประชดกันซะเต็มเสียง

แม่ง มึงจะเสียดให้เข้าไปถึงกระดูกเลยหรือไง

ผมเห็นว่ากราฟหน้าเจื่อนไปนิดหน่อยตอนโดนย้อนกลับมาแบบนั้น อยากตะบันหน้าไอ้เหี้ยพี่ชมพูสักหมัด

แม่งกล้าทำเพื่อนกูเหรอ ไม่ยักรู้ว่ามึงจะมีจรรยาบรรณสูงส่ง วันนี้ก็เห็นสั่งเหล้าเบียร์มาเลี้ยงหลายลังไม่ใช่หรือไงวะ

“มึงอย่ามาอ้าง จรรยาบรรณเหรอ ถุย”

ไม่คิดว่าเจ้าของประโยคนี้จะมาจากคนหน้าสวยๆ อย่างพี่ปาล์ม ผมจะยกให้พี่แกเป็นไอดอลของผมแล้วนะ

“เออๆ กูไม่มีหรอกจรรยาบรรณห่าเหวอะไร จะแดกที่นี่ก็ได้ แต่มึงไม่ใช่หรือไงที่เมาแล้วเรื้อน นี่กูเห็นว่าคอนโดกูอยู่ใกล้สุด กูถึงได้เสนอตัวหรอกนะเว้ย”

จากเมื่อกี้ที่ยังปากกล้าอยู่ ตอนนี้พี่ปาล์มหุบปากเงียบแล้วครับ แล้วมันก็เหมือนจะเป็นลางร้ายยังไงชอบกล ผมเลยรีบโพล่งออกไป

“ผมว่าเอาไว้วันหลังดีกว่า วันนี้ผมไม่ค่อยสะดวกเท่าไร ต้องขอโทษด้วยครับ”

“อย่ามา ยังไงมึงก็ต้องไป รุ่นพี่เลี้ยงเหล้ามึงกล้าปฏิเสธเหรอ”

อยากจะปฏิเสธอีกที แต่รู้ว่าไม่ได้ผล เพราะถ้าถึงเวลาจริงๆ ผมไม่ไป มันก็ต้องลากผมไปจนได้ ผมจึงหันไปมองหน้าไอ้กราฟแบบปรึกษา ซึ่งมันก็เอี้ยวตัวมาหาผมนิดหน่อยแล้วกระซิบ

“เดี๋ยวกูช่วยมึงเอง กลับก่อนตีสองอย่างมึงว่าแน่ๆ”

“มึงแน่ใจนะ”

“เออ กูเคยช่วยมึงไม่ได้ด้วยเหรอ”

พอได้ยินแบบนั้นก็วางใจ ผมพยักหน้าเบาๆ ยอมรับก่อนจะตอบไอ้พี่ชมพูแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร

“ก็ได้”

มันกระตุกยิ้มทันทีเลย ยิ้มมึงดูชั่วจริงว่ะ ไอ้สัตว์

“ชวนไอ้กัสไอ้เคด้วยล่ะ พวกมันคงอยากไปใจจะขาด”

แถมท้ายด้วยยิ้มเยาะ เหมือนจะเหยียดว่าผมไม่แน่จริง

เออ เพราะตอนนี้กูไม่พร้อมหรอก ถ้ากูพร้อม มึงไม่ต้องชวน แต่กูจะชวนมึงเอง!












=================
หายไปนาน ด้วยความไม่พร้อมหลายๆ ด้าน ภารกิจเยอะแยะ
ขอโทษด้วยนะคะที่เพิ่งมา

ไม่รู้ว่าตอนนี้มีอะไรแปลกๆ ตรงไหนหรือเปล่า
ไม่ได้แต่งนาน กลัวว่าการบรรยายมันจะเปลี่ยน


ขอบคุณคนที่ยังติดตามกันอยู่และเมนต์เข้ามาค่ะ

ตอนหน้าเป็นของพี่ภูนะคะ


Undel2Sky

[EVE910]

 

[naumi]

พี่ชมพูนี่แม่งกัดไม่ปล่อยจริงๆ ติดอกติดใจไรน้องเกงยีนนักหนานี่ ปวดตับแทนน้องเกงยีน 

[- คราส -]

เชียร์กราฟยีน
อยากรู้เรื่องกราฟ
 

[♠DekDoy♠]

รำคาญพี่ภูว่ะ กลัวยีนกลับบ้านผิดเวลาแล้วยีนจะซวยอ่ะ

[SuSaya]

จัดเต็มมาก...แต่ก็ยังไม่จุใจเลย ประมาณอ่านต่อได้เรื่อย ๆ ๆ ๆ ๆ 
แต่เหมือนเห็นลางร้ายนิด ๆ พี่ภูจะเล่นอะไรอีก ไม่ใช่คิดจะมอมหรือทำอะไรบ้า ๆ ที่ยีนจะกลับบ้านไม่ได้หรอกนะ
ถ้าการจูบสำหรับยีนกับกราฟไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร...ทำไมยีนไม่ยอมให้พี่ภูบอกกราฟเรื่องที่ป้อนยาตอนเป็นไข้ อันนี้ก็ข้องใจ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านเร็ว ๆ 

[CarToonMiZa]

กราฟมีปมอะไรอ่ะอยากรู้

[gupalz]

น้องยีนส์จะซวยมั้ยน้อออ

[Orange151987]

อยากรู้เบื้องหลังของกราฟจังเลย

[Crossley]

พี่ชมภูตอนนี้เหมือนตัวร้ายเลย 

[Bowbonk]

 

[yayee2]

พี่ชมพูรู้สึกชอบน้องเกงยีนอะดิ๊
ถึงได้ตามตอแยซะตลอด(แต่อีกใจก็ยังไม่ยอมรับใจตัวเองไง)

[FoN LiGhT~]

หนุกมากๆๆเลย
รอน้องเกงยีนต่อๆๆๆ
 

[beebeekung]

หง่ะ พี่ภูนี่ สุดๆเยย
แต่พี่ปาลม์นี่ไอดอลจิงๆ คิกๆ
 

[singalone]

เมื่อไหร่น้องยีนจะถอดแว่นนนนนนนนนนน 

[pickmoo]

555+

หนุกครับหนุก   

ด่ากันมันส์มาก ก !!

อิอิ

รีบมาต่อนะครับ คนแต่ง

หุหุ

[KanomPhing]

ขออีกหลายๆตอนได้เปล่า

คิดถึงพี่ชมพู กับน้องเกงยีนมากกก  555

 

[Rhythm]

น้องเกงยีนเสน่ห์เเรง

[Cupcake]

มาต่อแล้ว กราฟน่ารักอ่า

[sunshadow]

    โอ้ว หนูน้อยของเราตีบทแตก รอดพ้นการประนามของรุ่นพี่มาได้อย่างสวยงามจริงๆ
    แต่เหมือนจะมีงานใหม่เข้าหนูยีนอีกละ
    คราวนี้จะรอดไหมเนี่ย

[Nus@nT@R@]

เมื่อไรจะเคลียร์ยีนกราฟ
แล้วเมื่อไรพี่ภูจะเลิกวุ่นวายกับยีน

[greentea2598]

สนุกมากกกกกกกกกก >< อ่านไปไม่กี่ตอนเองอ่ะ แต่รู้สึกชอบกราฟจังเลยเจ้าค๊ะ 555
แบบว่า ให้ความรู้สึกเหมือนผู้ชายอบอุ่นๆดีง่ะ แต่เราก็งงจิงๆ นะ เพื่อนๆกลุ่มนี้มีอะไรแปลกๆ
โดยเฉพาะยีนกับกราฟ -0- อ่านแล้วมันรู้สึกเหมือนยีนแอบชอบกราฟเลยอ่ะ
แต่พออ่านไปๆมันก็ไม่ใช่อีก เง๊อ !!
รีบมานะค๊าาา รออ่านจ้าาาาา

[ิิำืben]

แหมอีพี่ชมพูหึงอ่ะดิ แหมไรเตอร์ค่ะไม่ยุติธรรมอ่า
มาอัพในเด็กดีนิดเดียวเองในเล้าเป็ดตั้งเยอะแหนะ
อิอิ พี่ชมพูเนี่ยขี้หึงจิง ขี้อิจฉาด้วย เอ้าๆๆทายตอน
หน้าอีพี่ชมพูมีแฟนชัว แผนคือกะจะมอมเหล้สน้องยีน
แล้วแอบถอดแว่นชิมิล่ะ 5555+ถอดเเว่นแล้วอย่าเผลอล่ะัพี่พูเดี๋ยวเถอะๆๆๆ
 ถอดปุ๊ปกลัวน้องยีนจะโดนจูบปั๊บเลยอ่ะดิ
อิอิอิิอิิ 55+อ๊ะๆๆไรเตอร์ค่ะให้พี่พูสมหวังสักครั้งเถอะตอนหน้าให้ถอดแว่นได้แล่วมั้งค่ะ
พี่ชมพูจะลงแดงตายอยู่แล้วน๊า

[YounIn]

จัด มา เลย ครับ


รอ อ่าน เสมอ