ตอนที่ 10 : รับผิดชอบกูเลยทั้งอึ้งทั้งงงกับคำพูดเมื่อกี้ของไอ้พี่ชมพู มันว่าอะไรนะ มันเนี่ยนะเป็นเมียผม???? ถ้าเชื่อ ควายก็ออกลูกเป็นไข่แล้ว ผมมองมันอย่างไม่เชื่อ มันก็ดันทำหน้าแบบเชื่อกูสิๆ ด้วยท่าทางใสซื่อ
โอ๊ยย กูคงเชื่อมึงหรอก ตัวใหญ่อย่างกับหมี ถ้ามึงบอกกูเป็นเมียยังน่าเชื่อกว่าเลย
แต่มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก เพราะผมรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ ก็ผมไม่ได้เจ็บตัวอะไรตรงไหน นอกจากตรงต้นขาด้านซ้ายที่ยัดโทรศัพท์เอาไว้กับตูดด้านขวาที่ผมเก็บกระเป๋าตังค์ ผมคงนอนทับนั่นแหละมันเลยเจ็บ ส่วนมัน ผมกวาดสายตาดู ไอ้พี่ชมพูก็อยู่ในสภาพดี จะมีแค่เสื้อที่มันไม่ได้ใส่กับ... เหี้ยยยย! สายตาผมดันดีเกินไปแล้วเหลือบไปเห็นรอยแดงๆ บนอกมันอยู่สองสามรอย
ผมพยายามมองให้แน่ใจว่ามันเป็นรอยอะไรกันแน่ แต่เหมือนแม่งจะรู้ว่าผมจ้องตรงนั้นเป็นพิเศษมันเลยรีบเอามือปิด แถมถูๆ รอยตรงนั้นแบบกระแดะๆ
“เนี่ย หลักฐานไง เมื่อคืนน้องเกงยีนทำพี่ไว้ คาตาแบบนี้จะไม่เชื่อหรือไง”
กลืนน้ำลายลงเอื้อกเลยครับ นี่ผมทำจริงๆ เหรอ ถ้าไม่เห็นรอยนี่ผมก็ยังไม่เชื่อเท่าไร แต่รอยมันคาตาแล้วผมก็ไม่โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่ารอยแบบนี้มันจะได้มาด้วยวิธีไหน แล้วยิ่งผมอยู่ในห้องนี้กับมันแค่สองคนอีก งานนี้ก็ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแหละครับ
ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย จะไม่ให้ช็อกได้ยังไง แถมเมื่อกี้แม่งยังจับผมจูบแบบไม่ทันตั้งตัวอีก ปากก็เจ็บฉิบหาย เมื่อคืนกูเมาจนไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอวะ
แค่เม้มปากยังรู้สึกเลยว่ามันระบมหน่อยๆ เจ็บขนาดนี้ได้ผมคงจูบกับมันไปหนักพอสมควร เพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน แค่คิดก็ ห่าเอ๊ยยยย อยากบ้า เหี้ยๆๆๆๆ
ถึงผมกับกราฟจะทำอะไรเชิงๆ นี้กันหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่แบบนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เรียกว่าจูบได้เลยสักครั้ง เพราะทุกครั้งล้วนแล้วแต่มีเหตุผลของมัน
แถมไม่เคยดูดปากดูดลิ้นกันแบบนี้ด้วย
โอ๊ยยยย กูเครียดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
ผมทำหน้ากระอักกระอ่วนอยู่สักพัก ไม่รู้จะตอบมันว่าอะไรกลับไป เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ผมจึงรีบฉวยโอกาสที่วิ่งเข้ามาหา คว้าโทรศัพท์ออกมาทันที แต่พอเห็นชื่อที่ปรากฏหน้าจอเท่านั้นแหละ ทำผมช็อกไปวินาที หัวใจเต้นระรัว
“ครับ พี่กล้วย”
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไปอีกหนึ่งทีแล้วรับโทรศัพท์พลางฉุดตัวขึ้นจากที่นอน รู้เลยว่าทำไมพี่เลี้ยงถึงโทรหาผมตอนนี้ เพราะมันล่อเข้าไปเกือบเที่ยงแล้ว แต่ว่าผมยังไม่กลับบ้านเลย ไม่อยากนึกว่าตอนนี้ป๊าคงรู้แล้วว่าผมไม่ได้ทำตามสัญญา แต่...
เหยดดดดดด
อุทานในใจจนเกือบหลุดเสียงออกมาดังๆ ผมไม่ได้ลุกจากเตียงอย่างที่หวัง เพราะโดนแขนของไอ้คนตัวใหญ่ล็อกไว้ก่อน พี่ชมพูแม่งลากตัวผมให้ล้มลงมาบนเตียงทั้งยืน แล้วยังกอดผมไว้อีก มันเกยคางกับบ่าของผม ให้ผมต้องออกแรงเหวี่ยงมันออก แต่มันก็ไม่ปล่อย ผมเลยต้องหันไปจ้องหน้ามันแล้วกระซิบเสียลอดไรฟัน
“ปล่อย”
มันไม่ปล่อยหนำซ้ำยังกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก
ไอ้เหี้ยเอ๊ย มึงจะเอายังไงกับกู!
[น้องยีนอยู่ที่ไหนคะ คุณท่านถามหาค่ะ พี่ไม่รู้จะช่วยพูดยังไงดี]
ผมต้องละความสนใจจากคนเรื่องมากแล้วหันมาตอบคนในโทรศัพท์แทน ปล่อยให้ไอ้เหี้ยพี่ชมพูแม่งกอดผมอย่างนั้น มันเอาหน้าซุกเข้ากับซอกคอผมแล้วสูดหายใจเบาๆ จนผมแทบสะดุ้ง
สัตว์เอ๊ยยยย มึงอยากโดนกูถีบกระเด็นใช่ไหม
“ยีนรู้แล้วครับพี่กล้วย ยีนจะรีบกลับนะครับ”
[ค่ะ พี่จะได้เรียนคุณท่าน แต่คุณท่านดูจะไม่พอใจมากนะคะ]
“ครับ ขอโทษพี่กล้วยด้วย”
ตอบแค่นั้นแล้วผมก็รีบวางสาย ก่อนจะหันไปเอาจริงเอาจังกับการเผชิญหน้าหมีควาย มันมองผมยิ้มๆ เหมือนไม่รับรู้ว่าผมกำลังร้อนใจแค่ไหน เห็นแล้วอยากถีบจริงๆ ผมเลยเอาศอกถองพุงมันไป แล้วใช้โอกาสที่มันนั่งจุกเพราะผมใส่แรงไปเต็มๆ รีบแจ้นออกมาจากห้องนั้นหลังจากคว้าแว่นและสัมภาระของตัวเองติดมือมาได้
แต่ออกมาแล้วผมโคตรอายฉิบหาย เพราะผมเพิ่งรู้ว่าห้องที่ไอ้พี่ชมพูพามาเป็นโรงแรงม่านรูด สาดดด ผมต้องพยายามทำตัวให้เด่นน้อยที่สุด แต่เชี่ยแม่ง ดันมีพนักงานคนนึงเดินมาพอดี มันมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มๆ เหมือนผมมีอะไรน่าขำซะมากมาย แม่งมองเหมือนรู้ว่าผมไม่ได้มากับผู้หญิงแต่มากับผู้ชาย
แสรดดดด มึงทำกูอับอาย มึงจำไว้เลยนะ ไอ้พี่ชมพู
ผมรีบก้าวเท้ายาวๆ จนหยุดอยู่หน้าโรงแรม แล้วโบกแท็กซี่เพื่อจะได้กลับบ้านให้เร็วที่สุด นั่งอยู่ในรถก็ทำใจไปด้วยว่ากลับไปแล้วจะเจออะไร ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากที่คิดเท่าไรเพราะทันทีที่เผชิญหน้าป๊าผมก็รู้สึกกดดันจนพูดไม่ออก
“ไปนอนที่ไหนมา”
เสียววูบไปถึงไขสันหลังเลยครับกับน้ำเสียงเย็นๆ ของป๊า ผมเบือนหน้าลงต่ำหน่อยๆ เพื่อหลบสายตา พยายามเค้นเสียงออกมาเป็นคำตอบที่ไม่เป็นความจริง
“คือ.. เมื่อวานงานมันเลิกดึกครับป๊า ยีนก็เลยไปนอนห้องกราฟ เพราะเห็นมันดึกแล้ว ไม่อยากรบกวนให้มันมาส่ง”
“แล้วไม่คิดจะโทรบอกบ้างหรือไง”
“ก็มันดึกแล้วไงป๊า ป๊าเข้านอนแล้ว ยีนเลยไม่อยากปลุกป๊า”
ผมทำหน้าสำนึกผิดอย่างเต็มประดา แสดงให้ป๊ารู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้ ไม่ได้อยากผิดสัญญา แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัย ซึ่งในความเป็นจริงแล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ป๊าคงไม่เห็นความสำคัญกับเหตุผลของผม ป๊ามองว่ามันเป็นข้ออ้างมากกว่าถึงได้เหล่ตามมองผมอย่างไม่ยี่หระ
“บัตรเครดิต”
คำพูดจากป๊ามีแค่สั้นๆ เพียงเท่านั้นโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก ซึ่งผมเข้าใจได้ทันทีว่าหมายความว่าอะไร แต่ผมไม่อยากยอมง่ายๆ จึงพยายามทำเสียงอ้อน
“ป๊า~”
“หรือจะให้ป๊าโทรระงับ”
“...”
ผมยังไม่ยอม อาศัยความเงียบและแสดงสีหน้าให้ดูน่าสงสาร แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเลยสักนิด ป๊าพูดคำที่โหดร้ายกว่า
“จะให้ป๊าโทรบอกประกิตไหม ยีนจะให้ถอดชิ้นไหนออกจากเลพเพิร์ด ก่อน”
“ป๊า!! ห้ามทำอะไรเลพเพิร์ดนะ”
คราวนี้ผมไม่ยอมแล้ว อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เลพเพิร์ดของผม ผมรีบดึงกระเป๋าเงินออกมาแล้วยื่นบัตรเครดิตทั้งหมดที่มีอยู่สามใบให้ป๊าทันที ป๊าเลยทำเสียงหึในคอเหมือนจะสมเพชผมกลายๆ
“มีเงินสดติดตัวอยู่เท่าไร”
“ประมาณหนึ่งพันครับ”
ผมตอบกลับไปตรงความจริงซึ่งป๊าก็พยักหน้าหน้ารับ
“อย่างนั้นก็ใช้ไปทั้งเดือน เดือนหน้าป๊าจะคืนให้ โทษฐานที่ผิดสัญญา”
หน้าจ๋อยไปทันทีที่โดนสั่งแบบนั้น เงินพันหนึ่งต่อเดือนมันจะไปพอยาไส้อะไร แค่ค่าข้าวทั้งเดือนก็ไม่เหลือแล้ว แต่ผมก็ขัดป๊าไม่ได้ เพราะผิดสัญญาที่ให้ไว้จริงๆ ถึงจะไม่ได้อยากทำผิดก็ตาม คิดแล้วก็เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ
เพราะไอ้เชี่ยกราฟที่ดันเมาไม่รู้เรื่องเลยพาผมมาส่งไม่ได้ แล้วก็เพราะไอ้เหี้ยพี่ชมพูที่บังคับให้ผมแดกเหล้าไปซะขนาดนั้น
จริงๆ ผมไม่ได้คออ่อนสักเท่าไร แต่ก่อนหน้านั้นไม่ได้กินอะไร ท้องว่างแล้วแดกเหล้าเข้าไปก็เลยเมาแบบไม่รู้เรื่องแบบนี้
เสียหมาฉิบหาย!!
จากเจ้าชายรูปหล่อกลายเป็นเด็กเนิร์ด แล้วจากคุณชายยังกลายเป็นยาจกเสียอีก ชีวิตผมแม่งเฮงซวยสุดๆ แล้วคนที่ต้องรับผิดชอบก็ไม่พ้นไอ้คนที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ ผมไล่ตบหัวเรียงตัวเลยหลังจากไอ้กราฟมารับผมไปมหา’ลัย จริงๆ มันก็โทรหาผมหลังมันฟื้นแล้วนึกได้ว่ามันไม่ได้ไปส่งผมที่บ้าน แต่ผมรับสายมันแค่คำเดียวสั้นๆ ‘สัตว์!!!’ แล้วตัดสายทิ้งเลย เพราะอารมณ์เสียสุดๆ
แน่นอนว่าผมดูลาดเลาดีแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เพราะยังเช้าอยู่ ตั้งใจมาสำเร็จโทษพวกมันแหละครับถึงได้โทรเรียกให้มารับตั้งแต่หกโมงครึ่ง ซึ่งไอ้กราฟ ไอ้กัส ไอ้เคลมหัวคลอนไปตามแรงตบกบาล
“เพราะพวกมึงเลยแม่ง เหี้ย ไหนบอกว่าจะช่วยกูไง แล้วดูพวกมึง แม่ง เมาเป็นหมา ทิ้งกูไว้คนเดียว กูโดนป๊ายึดบัตรไปหมดแล้ว สัตว์! โดยเฉพาะมึง” ผมหันไปชี้หน้าไอ้กราฟ “รับปากกูแล้วว่าจะพากูไปส่งบ้านก่อนตีสอง รับผิดชอบเลยนะมึง กูไม่มีเงินแดกข้าว ไม่มีค่ารถ มึงต้องไปรับไปส่งกู ห้ามเบี้ยวแม้แต่วันเดียวจนกว่ากูจะได้บัตรคืน แล้วก็ต้องเลี้ยงข้าวกูทุกมื้อด้วย พวกมึงสองตัวด้วย รู้หรือเปล่า”
ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้กัส ไอ้เคลม เป็นการปิดท้าย ไอ้กัสก็ผงกหัวเข้าใจ แต่ไอ้สัตว์เคลมขยับปากขมุบขมับ
“บ่นเชี่ยไรของมึง ไอ้เคลม”
“เปล๊า” มันตอบเสียงสูง “เลี้ยงก็เลี้ยง กูแฟร์ๆ อยู่แล้ว”
“ถ้ามึงไม่เลี้ยงก็ถอดปากมึงมาให้กูเตะเลย สัตว์”
ผมว่าอย่างนั้นมันก็สะดุ้งนิดหน่อย เพราะบรรดาพวกเรา ไอ้เหี้ยนี่แหละที่มันเบี้ยวผมเยอะสุด แม่งกะล่อน ไหลไปเรื่อย หาทางเอาตัวรอดตลอด ถึงมันจะรักผมก็เหอะ แต่มันก็รักตัวเองมากกว่า หึ
“แหม ถ้ากูมีสักสิบปาก กูจะถอดมาให้มึงเตะเล่นสองปากเลย แต่พอดีกูมีอันเดียวว่ะ อันเดียวตัวเดียว เพราะงั้นมึงเตะปากตัวเองไปก่อนแล้วกัน ฮ่า”
แถมท้ายด้วยการหัวเราะอีกต่างหาก ผมเกือบตบกบาลมันอีกรอบแล้ว แต่ไอ้กัสก็แสนดี ช่วยไม่ให้ผมต้องเจ็บมือโดยการตบให้แทนก่อนเลย ผมจึงหันไปยักคิ้วกวนๆ กับมัน ไอ้กัสก็ยิ้มกลับเหมือนภูมิใจที่มันทำให้ผมพอใจได้
“ว่าแต่..”
เสียงของไอ้กราฟดังขึ้นมา เรียกให้ผมหันไปมองหน้ามันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพอดี ไอ้กัสกับไอ้เคลมก็มองหน้าเหมือนอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้กราฟจะพูดอะไร แต่สำหรับผม พอฟังแล้วอยากด่ามันและบอกให้มันเงียบปากไป ไม่ต้องถามยังดีกว่า ทว่าก็ไม่ทัน
“มึงไปนอนที่ไหนมาวะ”
เชี่ยยย มึงจะมาอยากรู้อะไรเรื่องนี้
“ทำไม”
ผมตอบเสียงห้วน ยิ่งนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น หน้าตาของคู่กรณี แล้วยังท่าทาง น้ำเสียงของมันอีกก็ยิ่งอารมณ์เสีย ตั้งใจไว้แล้วว่าจะถือโอกาสนี้ตัดมันออกไปจากวงจรชีวิต ให้มันไปหาห่วงโซ่อาหารใหม่ อย่ามายุ่งอะไรกับกูอีกเป็นพอ
“ก็ตื่นมาพวกกูยังอยู่กันครบ ทั้งไอ้กัส ไอ้เคลม แล้วยังพี่เจ๋ง พี่ต้น พี่ปาล์ม แต่มึงกับพี่ภูหาย”
“แอบหนีไปนอนกับพี่ภูสองต่อสองเหรอวะ”
“กินตีนกูก่อนไหมไอ้เหี้ยเคลม”
กระแทกใจฉิบหายเลย ผมถึงหันไปตอกใส่หน้ามัน แต่แทนที่มันจะสลดสักนิดหน่อย แต่ไม่เลย เหี้ยนี่ก็แบบนี้ทุกที ไม่เคยมีอะไรที่จริงจังในชีวิต แต่อย่าหวังว่าการต่อคำกับมันจะเบี่ยงประเด็นนี้ไปได้ เพราะไอ้กัสมันหันมาถามแทน
“แล้วสรุปมึงกับพี่ภูไปไหนวะ”
“กูจะไปรู้เหรอ” ผมพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูไม่เหมือนว่ารำคาญที่จะตอบมากที่สุด เพราะถ้าทำแบบนั้น ไอ้กัสจอมฉลาดแม่งต้องรู้แน่ว่าผมโกหก “กูก็หาที่นอนของกู ส่วนไอ้พี่ชมพู จะอยู่ที่ไหนก็เรื่องของมัน”
“ยังไม่เลิกไม่พอใจเขาอีกเหรอวะ กูเห็นมึงก็สนิทกับพี่เขาแล้วนี่”
ไอ้กราฟถาม ผมอยากรู้จริงๆ ว่ามันเอาอะไรดู ตากุ้งยิงที่ตาตุ่มมันหรือไง กูเนี่ยนะสนิทกับไอ้พี่ชมพู ถ้าเป็นไปได้กูจะกระทืบมันให้ม้ามไหล รุ่นพี่เหี้ยอะไรวะ ชอบบังคับรุ่นน้อง เผด็จการฉิบหาย
“กูไปสนิทตอนไหน”
“อ้าว กูเห็นมึงให้เขาติวหนังสือให้ แล้วเขายังดีกับมึงมากกว่าเมื่อก่อน”
“มึงจุดธูปสามดอกแล้วเรียกกุมารมากินน้ำแดงเหอะ ยังง่ายกว่าที่กูจะดีกับมัน”
“เว่อร์ไปป่ะ”
ไอ้เคลมบ่นเหมือนมันชื่อชมพูเสียเอง ไอ้กัสก็มองหน้าผมเหมือนกัน ผมที่ยืนอยู่เพราะเพิ่งใช้ฝ่ามือพิฆาตตบหัวพวกมันจนครบทุกคนเปลี่ยนมานั่งลงเพื่อคุยกับมันต่อ ไอ้กัสเลยถือโอกาสเทศนาผมต่ออีกรอบ
“มึงก็เปิดใจหน่อยดิวะ ถึงเขาจะทำดี แต่ถ้ามึงอคติ ต่อให้เขาดีให้ตาย มึงก็มองเขาเลวอยู่ดี แบบนี้น่าสงสารเขาออก”
ถ้าไอ้เหี้ยพี่ชมพูน่าสงสาร คนก็น่าสงสารกันทั้งโลกแล้ว โดยเฉพาะกูที่ตอนนี้น่าสงสารที่สุด เพราะเพื่อนแม่งเข้าข้างคนที่ทำให้ผมตกอับกันหมด อยากรู้นักไอ้รุ่นพี่นั่นมีอะไรดี เพื่อนๆ ผมถึงได้เห็นดีเห็นงามกับมันไปซะหมด ทั้งที่พวกมันคบกับผมมาตั้งหกปี
“กูพยายามสุดๆ แล้ว แต่กูไม่เห็นว่ามันจะดีอย่างที่มึงว่าเลย”
“เพราะมึงยังไม่รู้จักเขาดีห่างหาก”
ไอ้กราฟยังช่วยสนับสนุน ผมเลยได้แต่ถอยหายใจ รับปากมันไปส่งๆ
“เออ กูจะลองพยายามให้มากกว่านี้แล้วกัน”
เท่านั้นไอ้เพื่อนรักสามตัวก็ฉีกยิ้มกันทันที
สัตว์ พวกมึงถูกมันซื้อตัวไปแล้วใช่ไหม ห่าาา!!
ทั้งที่กะว่าจะไม่เจอหน้าไอ้พี่ชมพูอีกนับต่อจากวันนั้น ถึงจะบอกพวกแม่งไปก็เหอะว่าจะพยายาม แต่เหมือนมีเวรกรรมกับมันแต่ชาติปางไหนไม่รู้ ไอ้รุ่นพี่นี่ถึงได้มาวนเวียนขอส่วนบุญอยู่ได้ ผมทั้งหลบทั้งหลีกเพื่อไม่ให้มันเจอหน้าผมมาได้เกือบอาทิตย์กว่า แต่สุดท้ายไอ้หัวเรดาร์มันก็จับตัวผมจนได้ เหอะ เซ็งโคตรๆ ล่ะงานนี้
“มึงหลบหน้ากูเหรอ”
ไม่เพียงมันไล่ต้อนผมจนจนมุมเท่านั้น มันยังลากผมมายังที่ลับตาคนอีกต่างหาก นี่ผมแทบจะมุดเข้าไปในซอกตึกหลังคณะอยู่แล้วด้วยซ้ำ ถ้าโดนมันสกรัมผมต้องเป็นศพแห้งเหี่ยวแบบไร้ญาติยู่ที่นี่แหง
“ใครบอกว่าหลบครับพี่ ผมเปล่าสักหน่อย” ผมก็ตอแหลไปตามระเบียบ
นี่ได้กูเป็นผัวแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอวะ หรือว่าจะให้ผมทำอีกรอบ? แต่แบบนั้นก็ไม่ไหวว่ะ แค่เห็นหน้ามันผมก็กระเดือกน้ำลายไม่ลงแล้ว ยังสยองไม่หาย แล้วก็หลอนไม่หายด้วยที่ผมได้พี่ชมพูเป็นเมีย
“ไม่ต้องมาแหลสดใส่กูเลย”
มันว่าแบบนั้นแถมยังเอามือมาล็อกคางผมอีกต่างหาก แล้วมือมันนี่เบามากนะ หน้าหล่อๆ ของผมจะเบี้ยวก็เพราะมันนั่นแหละ สาดดด
“แล้วพี่ชมพูจะเอายังไงล่ะครับ ผมพูดความจริงก็หาว่าผมตอแหล”
ใส่เอฟเฟกต์เสียงนิดหน่อยตอนพูดคำสุดท้ายใส่หน้ามันจนน้ำลายเกือบกระเด็น ผมเป็นรุ่นน้องที่รักและเทิดทูนรุ่นพี่สุดๆ เลยคิดว่างั้นไหม?
“ถ้ามึงไม่หลบ ตอนกูไปหาก็ต้องเจอมึงดิ ไม่ใช่เจอแต่เพื่อนมึง”
นั่นไงล่ะ กูว่าแล้วว่ามึงต้องตามจองล้างจองผลาญกูแน่ๆ
“แล้วพี่ต้องการอะไรจากผมล่ะครับ”
“มึงไม่รู้เหรอ”
มันถามแบบนี้กลับมาแล้วจะให้ผมตอบอะไรได้ จะพูดอย่างที่มันเคยเรียกร้องไว้ก็โคตรกระดากปากเลยได้แต่หุบปากเงียบแล้วเสหลบสายตามันไป คราวนี้มันยอมปล่อยมือจากหน้าผมแล้วบอก
“มึงต้องรับผิดชอบกูไง จำไม่ได้แล้วหรือไง”
พูดแต่แรกก็จบ ลีลาอยู่ได้!
คิดว่าผมจะพูดแบบนั้นเหรอ ขืนพูดก็เอาตัวเข้าไปเสี่ยงสิครับ ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอก
“ผมถามพี่จริงๆ นะ”
ผมค่อยๆ เขย่งเท้าเพื่อให้ตัวสูงเท่าพี่ชมพู กระซิบข้างหูมันเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน ทั้งที่อยู่กันแค่สองคนเนี่ยแหละ เพราะมันถือเป็นความอัปยศอย่างหนึ่งในชีวิตของผมเลย
“ผมกับพี่ได้กันแล้วจริงๆ เหรอ”
“มึงคิดว่าเรื่องแบบนี้มันน่าโกหกหรือไง”
มันก็จริงที่ว่าไม่น่าเอามาโกหกกันได้ แต่กูไม่ไว้ใจมึงนี่หว่า
ผมไม่ได้ตอบมันไปอย่างที่ใจคิด แต่ก็เหลือบตามองไอ้รุ่นพี่ตัวโตนี่อย่างไม่เชื่อมันเท่าไร พี่ชมพูคงพอรู้ตัวแหละว่ายังไงผมก็ไม่เชื่อ มันเลยเลิกเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นเมียสักที แต่เปลี่ยนมาเรียกร้องสิทธิ์อย่างอื่นแทน เวร!!
“ได้ข่าวว่ามึงให้พวกไอ้กราฟรับผิดชอบที่ทำให้มึงไม่ได้กลับบ้านนี่”
“แล้วยังไงครับ”
ถามมันกลับแบบนั้นแต่ผมเข่นเขี้ยวหมายหัวไอ้เพื่อนเวรแล้ว แม่ง มึงจะบอกไอ้พี่ชมพูทำซากห่าอะไรวะ แล้วเดี๋ยวมันก็เอามาเป็นประเด็นกับกูอีก
“แต่กูว่าคนที่ทำให้มึงไม่ได้กลับบ้านน่าจะเป็นกูมากกว่า”
นั่นไง กูว่าแล้วววววว!!
“ไม่หรอกครับ ไม่ใช่ความผิดของพี่เลยสักนิด”
ฉีกยิ้มแฉ่งให้มันจนหน้าบาน เมื่อยแก้มโคตร แต่ก็ยอมทำ ถ้ามันทำให้ไอ้พี่ชมพูยอมปล่อยผมไปจากชีวิตมันสักที
มึงไม่คิดทำบุญทำทานปล่อยกูไปมั่งหรือไงวะ ปล่อยกูอะ ได้บุญสุดๆ แล้ว ชาติหน้ามึงได้เกิดเป็นมหาเทพแน่ๆ แสรดดด
“ก็ถ้ากูพามึงไปส่งที่บ้าน มึงก็ไม่ต้องทะเลาะกับพ่อมึงหรอก”
เหี้ยแล้วไง มันรู้ด้วยว่าผมมีเรื่องกับป๊า
“นั่นเพราะผมเมาต่างหาก ไม่งั้นผมก็ให้พี่พาไปส่งที่บ้านได้แล้ว”
“แต่ถ้ากูไม่บังคับให้ไอ้กราฟแดกเหล้า มันก็ไปส่งมึงที่บ้านได้”
“ไอ้กราฟมันเสือกเองต่างหาก ความผิดของพี่ที่ไหน”
ดูผมเป็นคนดีสุดๆ ที่พยายามทำให้มันพ้นผิดให้ได้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายแม่งก็อยากจะผิดซะเหลือเกิ๊นนน
“แต่ถ้ากูไม่บังคับมึงให้ไปกินเหล้าที่คอนโดกู มึงก็ไม่ต้องเดือดร้อน”
“พี่ชมพูคร้าบบบบบ” ผมเรียกมันเสียงยาว กะเบรกมันให้เลิกหาข้ออ้างสักที สรุปแม่งจะเอาให้ได้ใช่ไหม ความผิดเนี่ย “พี่พูดมาเลยดีกว่าว่าจะเอายังไง”
มันกระตุกยิ้มครับ แล้วยิ้มมันก็เป็นแบบชั่วสไตล์
“กูไม่เรียกร้องให้มึงรับผิดชอบกูก็ได้ แต่กูจะรับผิดชอบมึงแทน”เอ่อะ... พูดไม่ออกเลยงานนี้ มึงไม่ต้องเป็นคนดีขนาดนั้นก็ได้ มึงชั่ว มึงเลว มึงทรามต่อก็ได้ กูไม่ถือสา ไอ้กราฟ ไอ้กัส ไอ้เคลมมันเลี้ยงดูกูได้จริงจริ๊งงง
“ไม่ต้องมั้งครับ ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรขนาดนั้น ไม่ต้องให้พี่ต้องเหนื่อยมาดูแลผมหรอก”
“ไม่เป็นไร มึงไม่ต้องเกรงใจ เพราะกูเต็มใจ”
แต่กูไม่เต็มใจกับมึง!!
“อย่าเลยดีกว่าครับ ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรจริงๆ พี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมว่า ก่อนจะยิ้มให้มันแบบจริงใจสุดๆ “เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ มีเรียนต่ออีกวิชานึง สวัสดีครับพี่ชมพู”
แล้วก็รีบจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้นเลย ขืนอยู่นานกว่านี้มีสิทธิ์จะโดนมันยัดเยียดอะไรมาให้อีกก็ได้ แต่ถึงไอ้พี่ชมพูไม่ได้เดินตามมา มันก็ยังฝากประโยคที่ทำให้เสียวสันหลังวูบ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปรับ”
เหยดเข้!!!!!!
ไอ้พี่ชมพูทำจริงอย่างว่า เพราะพอเปิดประตูบ้านออกมาแทนที่จะเป็นรถของไอ้กราฟที่ผมคุ้นเคยดันเป็น Lexus LFA ซะนี่ ผมแทบผงะแล้วถอยกลับเข้าไปในบ้าน แต่ว่าไอ้รุ่นพี่ก็ตีนไว ก้าวเข้ามาหาผมแล้วคว้าหมับที่แขน แสรดดด
แต่ไม่ใช่แค่นั้นที่มันทำ เพราะนอกจากมันจะมารับผมไปเรียนแล้วมันยังคอยหาข้าวหาปลาให้ผมกินอีก แถมด้วยจองล้างจองผลาญผมทุกวันจนล่อเข้าไปอาทิตย์กว่า แล้วยิ่งนานวันก็เหมือนจะหนักขึ้น ไม่รู้ว่าหมาตัวไหนซีรอกซ์ตารางเรียนของผมไปให้ มันถึงได้รู้หมดเลยว่าผมเรียนตอนกี่โมงจะพักตอนไหน กลับเมื่อไร ไอ้พี่ชมพูถึงได้มาดักรอได้ตลอด เลวร้ายสุดๆ ผมตัวติดกับมันจนจะกลายเป็นแฝดสยามอยู่แล้ว ปีสามแม่งไม่มีเรียนหรือไงวะ
“มึงจะกินอะไร”
คำถามแสนสุภาพมาจากไอ้คนที่อยากทำตัวเป็นเบ๊ครับ ผมหันไปมองมันด้วยหน้าเอือมๆ หน่อย เบื่อแม่ง เมื่อไรจะไปพ้นๆ หน้าสักที
“พี่กินอะไรก็ซื้ออันนั้นมาแล้วกันครับ ผมกินอะไรก็ได้”
จริงๆ ไม่ได้อยากว่าง่ายกับมันหรอก แต่อยากไล่ให้แม่งไปพ้นๆ หน้าสักที มึงไม่เบื่อหน้ากู ก็เห็นแก่กูที่เบื่อหน้ามึงบ้างเถอะ
“ถ้ากูซื้อมา มึงอย่ามาบ่นแล้วกัน”
“ครับ คร้าบบบ”
ผมลากเสียงยาวตอบกลับ มันถึงได้เดินไปสักที คราวนี้ก็ได้เวลาดีของผม ผมรีบหันไปทางไอ้กราฟที่นั่งอยู่ข้างๆ ทันที
“มึงใช่ไหม ไอ้เหี้ยกราฟ”
“กูอะไร”
มันทำหน้างงๆ ใส่แถมหันไปมองไอ้กัสกับไอ้เคลมที่ว่างพร้อมกันอีก ไอ้สองตัวนั้นก็มองผมแบบ... มึงเป็นไรมากเปล่าเนี่ย
พวกมึงลองมาเป็นกูไหมล่ะ สัตว์
“มึงซีตารางเรียนให้ไอ้พี่ชมพูใช่ไหม”
“เฮ้ย เปล่าเว้ย ไม่ใช่กู ไอ้เหี้ยเคลมต่างหาก”
กราฟรีบโบยทันที คราวนี้เป้าหมายผมก็เปลี่ยนแล้วสิ ผมหันไปจ้องไอ้เคลมแบบถลึงตามองเลย ถ้าไม่มีเลนส์แว่นหนาๆ กั้นไว้ลูกตาผมอาจจะหลุดออกมาก็ได้
“มึงขายเพื่อนเหรอ ไอ้สัตว์เคลม”
“กูไม่ได้ขาย มึงเข้าใจผิดแล้วววว”
แม่งยังมีหน้ามาทำทะเล้นอีก กูเชื่อมึงตายล่ะ ห่า แต่แค่นั้นเหมือนมันจะยังทำให้ผมฉุนไม่พอ เพราะไอ้สัตว์เคลมดันพูดต่อว่า
“แต่กูยกให้เลย ฮาาา”
แล้วมันก็หัวเราะยาวจนผมอยากจะลุกขึ้นมากระทืบแม่งให้ม้ามแตกกลางโรงอาหาร แต่ว่ายังไม่ทันได้ทำแบบที่คิด เพราะไอ้กราฟดึงมือผมไว้ก่อน
“มึงก็ใจเย็นดิวะ ไอ้เหี้ยเคลมก็พูดไปงั้น”
“ใช่ ไอ้กราฟพูดถูก มาจูบปากที” ไอ้เคลมทำท่าจะลุกขึ้นมาจูบปากไอ้กราฟจริงๆ แต่ไม่ได้ทำ แค่เล่นมุกไปงั้นๆ แล้วพูดต่อ “ที่กูทำเพราะกูสงสารพี่ภูต่างหาก พี่เขาออกจะดีกับมึง กูก็ต้องสนับสนุนดิวะ ใครจะใจร้ายไส้ระยำแบบมึง”
หาว่ากูใจร้ายไม่พอ ยังมาด่ากูระยำอีก เชี่ย มึงลองมาเป็นกูสิ สัตว์ มึงจะได้รู้ว่ากูสมควรมีความสุขเหรอ????
“อย่าไปเชื่อแม่ง” อยู่ๆ ไอ้กัสก็พูดขึ้น “มันไม่อยากเลี้ยงมึงต่างหาก”
“อ้าว ไอ้เพื่อนเวร”
ทันทีเลยครับ ไอ้เคลมหันไปค้อนขวับใส่ไอ้กัสทันที แต่ยังไม่ทันได้เกิดศึกวิศวะฯ เพราะไอ้ตัวการกลับมาซะก่อน มันวางจานข้าวมันไก่ตรงหน้าผม ก่อนจะวิ่งกลับไปซื้อเป๊ปซี่ขวดใหญ่พร้อมน้ำแข็งสองแก้วแล้วมานั่งข้างๆ เทน้ำบริการให้อย่างดี
มึงรู้ว่ากูชอบกินเป๊ปซี่ แต่ขอโทษทีวันนี้กูอยากกินกระทิงแดงว่ะ ห่าาา!!
“ไม่กินหรือไง”
เพราะเห็นผมนั่งมองข้าวมันไก่แต่ยังไม่แตะช้อนล่ะมั้ง มันถึงได้ถาม ผมก็มองๆ แล้วตัดใจ กินๆ ไปก็ได้ ถึงจะไม่ค่อยอยากินข้าวที่มันซื้อมาให้เท่าไรก็เหอะ แต่ไม่ทันแตะช้อน เสียงไอ้เวรเคลมก็ดังอีกแล้ว
“ไอ้ยีนมันไม่กินหนังพี่”
“เหรอ”
พี่ชมพูถามพลางชะโงกหน้ามามองผม แค่กูไม่กินหนังไก่นี่ดูประหลาดมากหรือไง ผมนั่งทำหน้าเบื่อๆ จะหยิบช้อนขึ้นมาเขี่ยหนังออกแต่ก็ไม่ทันมือไวๆ ของมัน รุ่นพี่จอมเผ็ดจการตัดหน้าคว้าอาวุธคู่จานผมไปอย่างหน้าด้านๆ เสร็จแล้วก็จัดการเลาะหนังให้ด้วย ก็ถ้ามันทำแค่นี้จะเป็นพระคุณอย่างมาก แต่ว่ามันไม่ได้ทำแค่นั้นน่ะสิ
“กินดิ”
มันเอาน้ำจิ้มราดข้าวแล้วตักทั้งข้าวทั้งไก่ไร้หนังมาจ่อให้ผมถึงปากเลย แล้วคือแบบ... แค่พวกไอ้กราฟอยู่ในโรงอาหารก็เป็นเป้าสายตาได้แล้ว แล้วยังมีไอ้เชี่ยพี่ชมพูนี่อีก ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าโต๊ะผมจะฮอตขนาดไหน ตอนนี้ผมแทบไม่อยากจะเหลือบตาไปทางไหนทั้งนั้น เพราะแค่นั่งอยู่เฉยๆ ก็เหมือนมีรังสีอะไรสักอย่างแผ่ใส่
คิดสภาพผู้ชายหน้าจืดๆ ใส่แว่นหนา ดูทั้งเนิร์ดทั้งเจี๋ยมเจี้ยมนั่งอยู่แล้วมีผู้ชายหน้าหล่อๆ มาป้อนข้าวถึงปาก มันฉิบหายขนาดไหน!!
“มึงจะอ้อยอิ่งอะไรเล่า แดกๆ ไปดิวะ พี่ภูเมื่อยมือแล้วเนี่ย”
ไอ้เหี้ยเคลมยังทำตัวเป็นหัวหน้ากองเชียร์
แสรดดด มึงให้เขาเอากูไปเลี้ยงเป็นหมากระเป๋าไหม ห่า
ผมเหลือบตามองไอ้กราฟกับไอ้กัสนิดๆ เพื่อนสองตัวของผมก็พยักพเยิดให้ อารมณ์แบบมึงแดกๆ เข้าไปเหอะ ไหนๆ พี่เขาก็ป้อนมึงแล้ว สัตว์ สัตว์ สัตว์! เพื่อนกูแต่ละคน แล้วถ้าแค่สายตาของไอ้พวกนี้ผมก็ยังพอจะทนนิ่งต่อไปได้ แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นดิ เพราะเกือบทุกโต๊ะแม่งหันมามองหมดเลย เชี่ยเอ๊ยยยย!!!!
จะให้ผมทำยังไงได้ นอกจากค่อยๆ งับข้าวจากไอ้พี่ชมพูเข้าปากไปแบบเรียบร้อยที่สุด
พอผมกินข้าวไปแล้วก็ก้มหน้างุดๆ เลยครับ แม่งทั้งอายทั้ง @^*^#)Q@%*฿*&$^$^##^# (พูดภาษาคนไม่ออก) แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังทำใจกล้าเหลือบไปมองหน้าไอ้พี่ชมพู แต่พอเห็นแล้วกลับคิดว่ากูไม่น่าเหลือบเลย เพราะดันไปเห็นว่ามันยิ้มแบบพอใจ
สาดดดดดดดดดดด มึงแกล้งกู!!!!!!!!
==================
กลับมาแล้วค่ะ หายไปยาวนานมาก
ขอบคุณคนที่ยังเข้ามารอกันนะคะ นึกว่าจะไม่มีแล้ว 
ตอนนี้แอบหวีท หรือ หวีด? นิดหน่อย
เหมือนพี่ภูเขาจะรุกหนักมากขึ้น น้องยีนก็ใจร้ายเหมือนเดิม
แต่ก็เหมือนน้องจะยอมๆ อยู่บ้างนะ 
แอบมีแอนตี้พี่ภูเยอะอยู่เหมือนกันนะเนี่ย แฮ่
Undel2Sky
หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59] (อ่าน 602641 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก