ตอนที่ 12 : ไม่ได้เป็นอะไรกันแป้นคีย์บอร์ดยุบไปตามนิ้วที่กดพิมพ์ สลับกับเมาส์ที่ผมลากไปตามพื้นที่บนหน้าจอ ตอนนี้กำลังเคร่งเครียดอยู่ครับ ผมนั่งจิ้มไอ้เพาเวอร์พอยท์นี่มาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่เสร็จสักที ส่วนไอ้กราฟที่นั่งอยู่ข้างๆ กันมันล่อซะเกือบเสร็จ เห็นแล้วก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะผมไม่ถนัดทำอะไรแบบนี้
“มึง กูทำกราฟไม่ได้ว่ะแม่ง”
เพราะจิ้มหาในเมนูแล้วไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องพึ่งไอ้เพื่อนกินเพื่อนตายคนนี้แหละ ไอ้กราฟก็หันมามองหน้าผมก่อนจะมองไปที่จอแล็บท็อป แล้วก็หันมามองหน้าผมอีกที มันทำหน้าเหมือนอยากมีเรื่องกับผมงั้นแหละ
“มึงทำในเพาเวอร์พอยท์แล้วกราฟจะงอกออกมาให้มึงไหม”
มันตอบกลับมาด้วยหน้าเอือมๆ ให้ผมอยากจะยกตีนถีบมันนัก แต่เพราะว่าตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่ใต้ตึกคณะเลยต้องประพฤติตัวดีๆ หน่อย รักษาภาพพจน์ที่มีไว้กับหน้าตา
“ก็กูทำไม่เป็น มึงมาทำให้กูหน่อย”
“มึงไม่ทำเองมึงก็ทำไม่เป็นอยู่แบบนี้แหละ กูทำให้มึงมากี่รอบแล้ว”
เชี่ยกราฟ แม่ง! มันขัดใจผมจนอยากตบกะโหลกมันสักที แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเดี๋ยวมันไม่ทำให้ ผมก็เลยต้องมองมันแบบอ้อนๆ หน่อย
“กราฟครับ กราฟทำให้ยีนหน่อยนะครับ ยีนทำไม่เป็นจริงๆ นะ”
ลองเล่นแบบนี้แล้วมีเหรอว่ามันจะไม่ใจอ่อน หึหึ
ไอ้กราฟส่ายหัวแบบเซ็งๆ ที่สุดท้ายก็ต้องขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิมเพื่อจับเมาส์ ผมจึงแอบกระเถิบตัวให้มันแทรกเข้ามาอีกนิด พลางดูมันที่เปิดเอ็กเซลขึ้นมาทำกราฟให้ผม ผมมองไปก็อมยิ้มไปด้วย ดีจริงๆ มีคนคอยตามใจ
ทำไปแป๊บนึง อยู่ๆ ก็มีแขนใหญ่ๆ มาแทรกระหว่างหัวผมกับหัวไอ้กราฟที่แทบจะซุกติดกัน มือที่ติดกับแขนข้างนั้นวางบนขอบโต๊ะใกล้ๆ กับแล็บท็อปของผม ก่อนผมจะรู้สึกว่ามีแรงกดจากคางแหลมๆ บนหัวของตัวเอง พอเงยขึ้นไปก็โป๊ะเชะ ไม่ใช่ใครอื่นเลย ไอ้พี่ชมพูผู้แสนตายยาก
“ทำอะไรอยู่”
“เพาเวอร์พอยท์ดิ พี่ไม่เห็นเหรอ”
ผมตอบมันกลับไป พลางส่ายหัวไปด้วย จะสะบัดให้คางมันหลุดออกไป แต่ว่าไอ้พี่ชมพูแม่งก็เกาะติดเหลือเกิน มันไม่ยอมปล่อยแถมยังเอาแขนอีกข้างมาวางบนโต๊ะอีก แล้วสภาพตอนนี้จะเป็นยังไงได้ มันก็คร่อมผมไว้ทั้งตัวน่ะสิ
กราฟของผมจะเสร็จไหม ในเมื่อไอ้กราฟยื่นมือมาจับเมาส์ไม่ได้ แสรด
“อืม แต่ที่เห็นอยู่เป็นเอ็กเซลนะ”
แม่ง กวนตีนกูอีก ผมชักสีหน้าแบบไม่พอใจ แต่ว่าไอ้รุ่นพี่หมีควายคงไม่เห็นหรอก เพราะว่ามันเอาคางกดหัวผมไม่ปล่อย เมื่อทนไม่ไหวผมเลยต้องยกมือขึ้นไปจับหน้ามันสองข้างแล้วโยนออกไป ซึ่งมันก็ยอมที่จะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ทว่าไม่จบแค่นั้น ไอ้พี่ชมพูดันเอาตูดมาแหย่ตรงช่องหว่างระหว่างผมกับไอ้กราฟ
มึงจะแทรกเข้ามาทำเชี่ยอะไร
“อย่าเพิ่งด่าๆ”
มันเอามือมาปิดปากผมเอาไว้ตอนที่เห็นว่าผมจ้องหน้ามันแบบไม่พอใจ ก็มันเป็นคนบอกเองว่าให้ผมเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับมัน ผมถึงใส่อารมณ์ได้เต็มที่ ดึงมือมันออกจากปากของตัวเองด้วย
“แล้วพี่มีอะไร อยากนึกมากวนประสาทกันเฉยๆ หรือไง”
“เปล่าสักหน่อย ที่มาเพราะว่ามีเรื่องต่างหาก” ไอ้พี่ชมพูว่าแบบนั้นก่อนจะหันหน้าไปทางไอ้กราฟที่กระเถิบตูดออกห่างไป มันคงอึดอัดเหอะ มีหมีควายมาเบียดเนี่ย “มึงด้วยกราฟ”
“มีอะไรอะพี่”
กราฟถามแล้วก็เงยหน้าไปอีกด้าน พอผมมองตามถึงเพิ่งเห็นว่าพี่เจ๋งยืนอยู่ตรงนี้ด้วย เขายิ้มให้ผมแบบใจดี๊ใจดี ผมเลยยิ้มตอบกลับไปเหมือนกัน แต่ก็อดงงไม่ได้ว่าพี่เจ๋งมาตั้งแต่เมื่อไรวะ ทำไมไม่เห็น แต่ยิ่งกว่านั้น... ฟิลของพี่เจ๋งกับไอ้พี่ชมพูแม่งต่างกันฉิบหาย
“พอดีว่าพวกกูต้องทำหนังสั้น เลยว่าจะชวนพวกมึงมาร่วมโปรเจกต์”
“จะดีเหรอพี่ ให้แสดงอะนะ”
ไอ้กราฟถาม ผมเองก็อยากรู้ด้วย เพราะใช้คำว่าพวกมึง ก็แน่นอนว่าต้องโดนผมด้วย
“ใช่ พวกกูเห็นว่าพวกมึงแสดงดีก็เลยอยากชวนพวกมึง กูเขียนบท ส่วนไอ้ภูเป็นผู้กำกับ”
คำพูดของพี่เจ๋งทำให้ผมต้องหันไปมองผู้กำกับอย่างไม่แน่ใจ อย่างไอ้พี่ชมพูเนี่ยนะเป็นผู้กำกับ แต่มานึกๆ ดูก็เข้ากับมันดี ชอบสั่งชาวบ้าน
“นอกจากพวกมึงแล้วไอ้กัสกับไอ้เคก็ด้วย เมื่อกี้กูโทรไปชวนแล้ว มันโอเค”
ไอ้พวกใจเร็ว พวกมึงไม่คิดจะถามกูกับไอ้กราฟเลยว่าจะตกลงไหม ผมพึมพำอยู่ในใจพลางหันไปมองไอ้กราฟว่าจะเอายังไง มันเลยถามต่อ
“แล้วเรื่องเป็นยังไงอะพี่”
“สี่ยอดกุมาร” พี่ชมพูแม่งตอบมาซะน่าเล่นเลย สัตว์ ผมทำหน้าเซ็งๆ ใส่ มันก็หัวเราะขำๆ ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูผม “ไม่อยากเล่นเหรอ”
“ไม่อะ”
“ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยหรือไง”
“ทำไมต้องช่วย?”
“ไม่ต้องช่วยเล่นก็ได้”
มันว่าแบบนั้นเหมือนจะทำให้ผมสบายใจขึ้นนะ ก็ไม่ได้อยากเอาตัวไปทำอะไรแบบนั้น เพราะว่าถ้าเล่นหนังให้มัน คงต้องขอป๋าอีกหลายเรื่อง แต่ว่าไอ้พี่ชมพูดันไม่ให้ผมสบายใจนาน เพราะว่ามันยื่นปากเข้ามาใกล้ๆ หูผมจนปากแทบจะติด แถมยังกระซิบเสียงเบาๆ
“แต่ช่วยทำให้กูเลิกคิดถึงมึงหน่อย”รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมันแล่นปรื๊ดจากคางไปแก้มเลยไปถึงหัว สองมือก็กำแน่น ไม่กล้าหันไปมองไอ้เชี่ยที่มันพูดประโยคนั้นเลย กลัวแม่งล้อ เพราะขนาดผมยังรู้สึกตัวเลยว่าหน้ากำลังแดง สัตว์เอ๊ยยย!
เพราะโดนมันโจมตีเข้ามาอย่างจัง ผมเลยได้แต่นั่งก้มหน้างุดๆ อยู่เป็นคนใบ้ไม่กล้าสู้สายตาใคร ยิ่งไอ้กราฟนั่งอยู่ตรงนี้อีก ยิ่งอับอายไปกันใหญ่ แล้วดูเหมือนว่าไอ้พี่ชมพูจะได้ใจ กลั้วเสียงหัวเราะในคอหึหึ
อย่าให้อยู่กันสองคนนะ มึงโดนกูต่อยแน่!
“สรุปว่าตกลงนะ”
พอใจกับการแกล้งผมแล้ว ไอ้คนนั่งข้างๆ ก็หันไปคุยกับคนที่เหลือ ซึ่งไอ้กราฟก็เออออไปแบบไม่คิดจะถามผมอีก อะไรวะแม่ง
“ถ้ายีนโอเคก็ตามนั้น ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“โอเค ไว้สรุปรายละเอียดอะไรแล้วจะบอกอีกทีแล้วกัน”
ผมได้ยินเสียงพี่เจ๋งว่าอย่างนั้นก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าที่คิดว่ามันไม่ค่อยแดงแล้วขึ้นมา แต่มันก็ช้าเกินกว่าจะได้คุยอะไรกับพี่เขา เพราะพี่แกดันบอกว่า
“งั้นกูไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวจะไปเตรียมเรื่องบทเพิ่ม” ก่อนจะหันมาทางเพื่อนที่เขาหิ้วมาด้วย “แล้วมึงจะไปกับกูเลยหรือเปล่า”
“มึงกลับไปก่อนเหอะ”
ตัดความหวังกันสุดๆ แต่ที่ตัดกันยิ่งกว่าคือไอ้กราฟที่ทำท่าจะเก็บข้าวของและแล็บท็อปของมันตามพี่เจ๋งไปด้วย
“มึงจะไปไหนวะ”
“...”
แม่งไม่ตอบ แต่ว่ายิ้มมาให้ ผมก็เข้าใจได้เลยว่ามันต้องไปจีบรุ่นพี่ดาวคณะอะไรนั่นอีกแล้ว เห็นมันเคยบอกว่าชักช้าเดี๋ยวโดนคู่แข่งตัดหน้า โดยเฉพาะช่วงนี้แม่งหายตัวเป็นว่าเล่น เพราะมันไม่ต้องมาคอยรับผิดชอบชีวิตผมแล้ว ก็เล่นโยนหน้าที่ตัวเองให้ไอ้คนตัวใหญ่ๆ แถวนี้แล้วนี่หว่า
ผมได้แต่นั่งมองมันอย่างเซ็งๆ ขัดอะไรไม่ได้ แต่ไอ้คำพูดประโยคสุดท้ายที่มันทิ้งไว้เนี่ยสิ
“ผมฝากพี่ช่วยมันทำกราฟต่อด้วยนะ ไปก่อนครับ”
ทิ้งระเบิดให้กูนะมึง!
ผมมองไอ้กราฟตาเขียว แต่ว่ามันไม่รับรู้อะไรด้วยเลย เพราะพอมันบอกแบบนั้นเสร็จก็ลุกจากโต๊ะไป เหลือผมทิ้งไว้กับไอ้พี่ชมพูที่ไม่รู้ว่าจะเล่นอะไรอีก เดี๋ยวนี้ชักระแวงมันมากกว่าเก่าอีก
“อันนี้เหรอ”
พี่ชมพูหันมาถาม เรียกให้ผมต้องกลับไปมองหน้าจอแล็บท็อปอีกครั้ง กราฟที่ไอ้กราฟทำไว้ให้เสร็จไปครึ่งนึง เหลืออีกครึ่งซึ่งแน่นอนว่าผมทำไม่เป็น ก็ต้องพยักหน้าหงึกๆ ให้มันไปแบบช่วยไม่ได้
เก่งตั้งหลายเรื่องเหอะไอ้ไฮยีน แต่ดันมาแป๊กเพราะเรื่องนี้ แล้วต้องมาเจอไอ้พี่ชมพูตอนที่เป็นแบบนี้อีก
“เดี๋ยวทำให้ แต่...”
“แต่อะไร”
ผมชักสีหน้านิดหน่อย แต่ว่าพี่ชมพูดันยิ้ม แล้วยิ้มของมันเนี่ย พาให้คันตีนได้ตลอด
“แต่มีข้อแลกเปลี่ยนไง”
“แลกเปลี่ยนอะไร”
“ง่ายๆ” คนที่นั่งข้างๆ ยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจเท่าไร “จริงๆ ไม่นับเป็นข้อแลกเปลี่ยนก็ได้ เพราะยังไงมึงก็ต้องยอม”
ทำไมพูดเหมือนกูเป็นพวกง่ายจังวะ กูไม่ง่ายนะเว้ย กูสู้คน!
“อะไร”
“ก็แค่กินข้าว ไม่มีอะไรเลย”
“ก็ได้”
ก็ถ้าแค่กินข้าวอะนะ
พี่ชมพูช่วยผมทำกราฟจนแม้แต่เพาเวอร์พอยท์ก็เสร็จ แม่งชำนาญไปไหน แต่ก็ลืมไป มันเรียนมาตั้งปีสามแล้ว ไม่เชี่ยวชาญก็ไม่รู้จะว่ายังไง ไม่เหมือนผมที่ชอบให้ไอ้กราฟช่วยตลอด
ผมเก็บของเข้ากระเป๋าเรียบร้อย ส่วนแล็บท็อป ไอ้พี่ชมพูอยากเป็นคนดี แบกให้ ก็ตามใจมัน ดีไม่หนัก แต่ว่าปัญหามันอยู่ที่ว่า มือที่ว่างอีกข้างของมันเนี่ยแหละ จะจับผมไว้ทำไม
ไม่ใช่เด็กอนุบาล ไม่ต้องจูงกูก็ได้
ผมดึงมือตัวเองออกจากมือมัน เพราะตอนนี้กลายเป็นเป้าสายตาของคนไปทั้งคณะแล้ว ก็แม่งเล่นจูงผมมาตั้งแต่โต๊ะจนไปถึงรถนั่นแหละ อายฉิบหาย
นับวันมึงชักจะเยอะไปจนกูไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เชี่ยแม่ง!
“ไม่ต้องจูงได้ป่ะ ไม่ใช่หมา”
“ก็ไม่ได้จูงเพราะคิดว่าเป็นหมา”
มันตอบกลับมาแบบนั้นก่อนจะพาผมไปถึงเลกซัสของมัน เห็นรถแล้วก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มันพาเฟอร์รารี่ไปซิ่งจนชนะผม แล้วก็... เออ นั่นแหละ ถูกมันจูบ พอนึกขึ้นมาก็ใจเต้นอีกแล้ว เวร!
“แล้วจะกินอะไร”
ขึ้นมาในรถและวางของไว้ในรถเรียบร้อย ผมก็หันไปถาม พยายามหาเรื่องคุยจะได้ลืมๆ เรื่องเมื่อคืนไป มันก็ยิ้มๆ ขับรถออกไป
“ผู้พัน”
ผู้พันเชี่ยอะไรของมันวะ ผมคิดอยู่ตั้งนาน มาเก็ตก็ตอนที่มันจูงมือ (อีกแล้ว) เข้ามาในห้างแล้วมาเสนอหน้าอยู่ในเคเอฟซีเนี่ยแหละ ก็นึกว่าอะไร
“เอาชุดไหน”
มายืนต่อแถวอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ไอ้คนตัวสูงๆ ก็ถาม ผมจึงเงยหน้ามองชุดคอมโบ้คอมบ้าอะไรทั้งหลาย แล้วก็หันไปมองหน้าคนถาม
“เป็นชุดมันไม่พอ”
“งั้นเอาอะไร”
พี่ชมพูตอบมาแบบง่ายๆ ตามประสาคนรวย แบบกูมีเงินเลี้ยง มึงว่ามาเลย อะไรประมาณนั้น แต่ก็จริงของมัน เลี้ยงผมมาจะเดือนแล้ว แถมยังบริการทุกอย่างจนผมตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆ ได้ทุกวัน สำหรับมันคงเห็นว่าเป็นเรื่องสนุก แต่ว่าผมไม่สนุกด้วยนี่สิ
“ไก่ทอดสิบชิ้น เอาเนื้ออก ไม่เอาปีก แล้วก็เฟรนซ์ฟรายใหญ่ เป๊ปซี่ใหญ่”
“กินหมดเหรอ”
“ดูถูก?”
ผมมองหน้ามันแล้วยืดอกยืดตัวให้สูงเท่ากับพี่ชมพู มันก็มองแล้วยิ้มขำๆ ก่อนจะหันไปสั่งเมนูที่ผมบอกเอาไว้กับพนักงาน มีเพิ่มเติมของตัวมันอีกหน่อย รอสักพักของที่สั่งก็ได้มาเต็มสองถาด ผมช่วยยกถาดนึงแล้วเดินนำเข้าไปหาที่นั่งข้างในสุดของร้าน ผมเลือกด้านที่ติดผนังเพราะว่าด้านที่ติดกระจกของร้านเป็นโต๊ะเดียว วางของไม่พอ
พี่ชมพูวางของบนโต๊ะแล้วเดินไปกดซอสมาให้ ก่อนจะนั่งตรงข้ามกับผมที่เลือกนั่งด้านนอกแล้วเอาโต๊ะที่ติดกำแพงเป็นที่วางของ พอคนที่มาด้วยนั่งลง ผมก็ลงมือกินของที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังไม่ทันได้ฉีกเนื้อไก่ร้อนๆ ช้อนส้อมก็ถูกยื่นมา
“ไม่ต้อง ใช้มือเนี่ยแหละ”
ผมว่าอย่างนั้นก่อนจะใช้มือจัดการอย่างที่ว่า ช้อนและส้อมที่ยื่นมาจึงถูกเอากลับไปวางที่จานเปล่าๆ เหมือนเดิม ไก่ชิ้นนุ่มๆ ถูกจิ้มลงในซอสพริกก่อนจะเข้าปากผมอย่างเอร็ดอร่อย จะว่าไปก็ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกัน
“โดนว่าอะไรไหม”
กินๆ อยู่เสียงทุ้มก็ถามมา ผมเงยหน้ามองคนถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร อีกฝ่ายเลยขยายความต่อ
“ที่หนีออกไปข้างนอก”
ฟังมันถามจบแล้วก็แอบรู้สึกดีอยู่หน่อยๆ เหมือนว่ามันจะห่วง... แต่พอมานึกอีกที แล้วกูจะรู้สึกดีทำไมวะ ก็เพราะมันนั่นแหละทำให้ผมกลับบ้านไปช้ากว่าเดิม เสี่ยงมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
“เปล่า ป๊าจับไม่ได้”
จริงๆ ก็เสียวอยู่เหมือนกันว่าป๊าจะรู้หรือเปล่าว่าผมแอบออกไปทำอะไรเหมือนๆ เก่า แต่โชคดีที่เมื่อคืนแอบเข้าบ้านไปด้อย่างแนบเนียน แถมเมื่อเช้าป๊าก็ไม่ได้พูดอะไร จึงวางใจได้ ถือว่ารอดตัว ถ้าถูกจับได้คงมีเรื่องแล้วผมก็คงไม่ได้มานั่งกินไก่อยู่แบบนี้
“ดีแล้ว”
เสียงที่ทอดอ่อนลงนั้นทำให้ผมรู้สึกใจหวิวๆ ชอบกล เลยก้มหน้าก้มตาแกะไก่กิน พยายามไม่เงยหน้าขึ้นมามองมันอีก แต่ว่ามือใหญ่ๆ ที่ยื่นมาเกี่ยวตรงสันแว่นทำให้ผมตกใจจนผงะ เบิกตากว้างมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“อยู่กับกูไม่ใส่แว่นได้ป่ะ”ผมดันแว่นที่วางอยู่บนสันจมูกให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมเพราะเมื่อครู่มันเกือบหลุดออกมา
“ไม่ได้”
“กลัวอะไร กูก็เคยเห็นหน้ามึงแล้วไง”
แม้ว่าจะปฏิเสธ แต่ว่าพี่ชมพูก็ยังอยากเอาชนะอยู่ดี คงเป็นนิสัยที่ติดทนจนกลายเป็นสันดานแล้วมั้ง
“โจทก์เยอะ”
“ไม่เห็นหรอก ตรงกระจก แถบสติ๊กเกอร์ก็ปิดอยู่”
“ใครจะรู้”
แต่ถึงมันจะอยากคาดคั้นให้ผมยอมถอดแว่น ผมก็ไม่ยอมง่ายๆ หรอก ถึงจะไม่มีปัญหาเรื่องถอดแว่นต่อหน้ามัน แต่ความอยากเอาชนะก็ยังค้ำคออยู่ จริงๆ ผมกับมันคงไม่ต่างกันหรอก ชอบเอาชนะ
“เยอะขนาดนั้นเชียว”
มันหัวเราะยิ้มๆ เอามือเท้าคางกับโต๊ะเอาไว้แล้วมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อ ผมเลยพูดโอ่ใส่มันหน่อย
“เยอะดิ ทั้งพวกที่มันคิดว่าผมแย่งแฟนมันไป ทั้งพวกอริที่เคยมีเรื่องกัน”
“เอาเรื่องเหมือนกันนี่หว่า”
“มันแน่”
ผมยักไหล่อย่างภูมิใจ กลับมานั่งจิ้มไก่ในซอสและส่งเข้าปากเหมือนเดิม ส่วนไอ้พี่ชมพูก็มองแล้วยิ้มอยู่ได้ เป็นบ้าหรือเปล่าวะ
“แต่กูอยากเห็นหน้ามึงชัดๆ”
อยู่ๆ มันก็พูดออกมา เสียงไม่ดังหรอก แต่ก้องในหัวผมเลย แสรดดดดด แล้วไอ้ที่ก้องดันไม่ใช่เสียงของมันอย่างเดียว แต่เป็นเสียงหัวใจผมด้วยเนี่ยสิ น่าเจ็บใจฉิบหาย!!
“แล้วพี่ไม่กินหรือไง”
เพราะไม่รู้ว่าจะทำหน้าแบบไหนดีเลยหาเรื่องเบนทิศไป แต่ว่ามันไม่ได้ผลสักเท่าไร เพราะไอ้พี่ชมพูยังมองหน้าผมไม่เลิก แล้วสายตาแม่งก็ เออ... ยอมรับก็ได้ว่าแม่งเยิ้ม กูจะขนลุกไปหมดแล้วเนี่ย สัตว์!
“กิน”
“แล้วไม่กิน”
อะไรของมันวะ บอกว่ากิน แต่ก็ไม่กิน
“รอคนใจดีๆ แถวนี้ป้อนอยู่”
ไอ้ที่ว่าจะยัดไก่เข้าปากนี่ชะงักเลย รู้สึกว่าแขนมันเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะเอาไปวางที่ไหน แล้วพอเหลือบไปมองหน้ามันก็เห็นว่าไอ้คนตรงหน้ายังจ้องหน้าผมอยู่เหมือนเดิม แต่ว่าผมค้างไปแล้ว ทำอะไรไม่ถูก
“ป้อนหน่อยดิ”คนทำถูก สั่งแกมอ้อนนิดๆ แต่ว่าผมก็ไม่ทำอย่างที่ถูกขอ ส่งไก่ในมือเข้าปากซะเลย ก่อนจะฉีกชิ้นใหม่เข้าปากอีกรอบ แล้วเพราะเห็นว่าผมทำอย่างนั้นหรือยังไงไม่รู้ มือหนาเลยยื่นมายึดข้อมือผมเอาไว้ ตามด้วยหน้าหล่อๆ โน้มเข้ามา อ้าปากแล้วงับไก่ในมือผมไปเฉยเลย แล้วไม่แค่งับ ไอ้พี่ชมพูเสือกดูดนิ้วผมด้วย
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ผมชักนิ้วออกมาจากปากมัน แต่ไม่ทันแล้ว มันดูดไปเรียบร้อยแล้ว สัตว์เอ๊ย เล่นทีเผลอนะมึง! ผมรีบคว้ากระดาษมาเช็ดนิ้วเปียกๆ ของตัวเอง แต่เชี่ยพี่ชมพูแม่งดันหัวเราะพออกพอใจ แถมยังล้อ
“หน้าแดง”แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
ไม่รู้ว่าจะด่ามันว่าอะไรดี เพราะว่าหน้าผมร้อนอย่างที่ไอ้เชี่ยรุ่นพี่นี่ว่าจริงๆ โอ๊ย ผมอยากจะเอาหัวไปมุดอยู่ที่ไหนก็ได้ บินไปดาวเนปจูนตอนนี้ทันไหม กูจะขี่ดวงจันทร์ไป แม่งงงงง อายฉิบหาย ส่วนไอ้บ้าที่ล้อผมได้แม่งก็หัวเราะหึหึหึ เหมือนคนเส้นกระตุก
ผมก้มหน้าก้มตากินไก่เงียบๆ ไม่ยุ่งกับแม่งแล้ว เดี๋ยวโดนอะไรเข้าตัวอีก ซึ่งมันก็คงพอเห็นใจผมอยู่บ้างมั้ง เลยไม่ทำอะไรให้ผมต้องอับอายไปมากกว่านี้ แต่แค่นี้ผมก็โคตรจะโคตรเสียฟอร์มแล้ว
ทว่าถึงอย่างนั้นผมก็เหลือบมองมันเป็นระยะๆ เพราะระแวง กลัวแม่งจะทำอะไรแบบไม่คาดคิดอีก แล้วก็ดันมีเสียหลายครั้งที่สบตากับมันที่ละความสนใจจากไก่และเฟรนซ์ฟรายมามองผมอย่างพอดิบพอดี พอหลายๆ ทีเข้า ไอ้เหี้ยพี่ชมพูก็เอาอีกแล้ว
“กูรู้เรื่องมึงแล้ว แล้วมึงไม่อยากรู้เรื่องกูมั่งเหรอ”
ผมทำหูทวนลม ไม่สนใจ นั่งกินไก่ที่เหลืออยู่น้อยกว่าครึ่งหนึ่งที่สั่งมา ไม่อยากถูกรุกฆาตเหมือนเมื่อกี้ที่พลาดไป แต่ว่ามันยิ่งแย่กว่าเดิมตรงที่เก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ถูกมือใหญ่ลากให้ไปใกล้ๆ มัน แถมไอ้พี่ชมพูยังนั่งแหกขาให้สามารถเอาเก้าอี้ผมไปยัดตรงช่องว่างตรงนั้นได้เสียอีก ตอนนี้ผมเลยเผชิญหน้ากับมันเต็มๆ แบบหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ว่าไง”
แขนยาวสองข้างยกขึ้นมากั้นตัวของผมไว้ มันกะไม่ให้ผมหนีไปไหนได้เลยนี่หว่า ห่า!!
“ก็ไม่ได้อยากรู้”
ถึงแม้ว่าจะหวั่นๆ อยู่ในใจ แต่ผมก็พยายามทำนิ่งๆ เข้าไว้ไม่ให้มันจับผิดอะไรได้
เดี๋ยวนี้กูแม่งเป็นบ้าอะไรวะ ถึงได้ชอบมีอาการเหี้ยๆ แบบนี้อยู่เรื่อย
“สักหน่อย”
“ไม่อะ”
ผมตอบตามจริง ไม่ได้อยากรู้เรื่องอะไรของมันเลย ไม่เคยคิดอยากรู้ด้วย แต่ว่าคำตอบนั่นก็ไม่น่าพอใจสำหรับไอ้คนเรื่องมากอยู่ดี ไอ้ตัวโตทำหน้างอนๆ แล้วประณามผมด้วยคำว่า...
“ใจร้ายว่ะ”
“ก็ไม่ได้อยากรู้ ไม่จำเป็นต้องรู้ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน จะอยากรู้ไปทำไม”
ระบายไปให้หมดเลยครับ หวังว่ามันจะเข้าใจแล้วเลิกหาเรื่องมาไล่บี้ผมสักที แต่ทั้งที่ผมคิดว่าจะเป็นแบบนั้น มันกลับดันได้ผลตรงกันข้ามกันเลย เพราะว่าหน้าหล่อๆ ยื่นเข้ามาใกล้ ใกล้เสียจนผมต้องเอนตัวไปทางด้านหลังเพื่อหนี แต่ว่ามันก็ยังไม่หยุดแค่นั้น ยังตามผมมาอีกจนเอนไปไหนไม่ได้แล้ว
ท่าแม่งล่อแหลมฉิบหาย!
ยังดีว่าตรงนี้อยู่ด้านในสุดของร้าน แล้วก็เป็นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่ยังไม่เลิกเรียนและเลิกงาน ไม่อย่างนั้นผมคงได้อับอายไปถึงชาติหน้าแน่ๆ ถ้ามีใครมาเห็นตอนนี้
“ถ้างั้น...”
“...”
“เป็นแฟนได้ป่ะ”========================
แล้วเป็นได้หรือเปล่าเนี่ย??
สวัสดีค่ะ ตอน 12 นี้สั้นๆ หน่อยนะ
อยากให้จบตอนนี้แล้วก็คิดออกแค่นี้
ที่เหลือเป็นเรื่องของอนาคต 
หวังว่าคนอ่านจะชอบกันนะคะ
พี่พูเขามาลูกตรงแบบนี้แล้ว น้องยีนจะว่ายังไง
Undel2Sky
หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59] (อ่าน 602898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก