หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59]

[Koyy]

ยีนแกจะซึนไปไหนวะ

สงสารพี่ภูของฉัน(?)บ้างสิเฮ้ย!!!!

[❝CHŌN❞]

เรื่องนี้ทำให้เราไม่ได้อ่านหนังสืออ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

ติดเรื่องนี้อีกจนได้ ชอบคาแร็กเตอร์น้องยีนมากๆ บางมุมน่ารัก บางมุมก็ดาร์กเบาๆ ชอบๆๆๆ

อ่านตอนแรกๆก็สงสารน้องยีน รำคาญอิพี่ภู แต่ตอนนี้สงสารพี่ภูอ่ะ น้องยีนรีบรู้ใจตัวเองด่วนเลยจ้า

พี่ภูชอกช้ำระกำใจแย่แล้ว อ่อ ช่วยเคลียร์ความสัมพันธ์ของหนูกับเพื่อนๆให้พี่ภูเค้ารู้ด้วย เค้าคิดไปไกลตลอด ฮ่าๆๆ

รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[kisz]

น้องเกงยีนรู้ตัวไวๆเถ๊อะะะะ สงสารพี่ชมพู T^T

[wolfram]

น้องเกงยีนรู้ใจตัวเองไวๆสิ!!
สงสารพี่ชมพูอ่ะ!! 

 

[patchylove]

 

[Kaewkaew]

อั้ยหยาาา!!! นี่พี่ภู....
ยีนกราฟพวกเธอทำอะไรรร =______=;;
ฮืมมม รีบเลคียร์ด่วนครับ

[sbeam14]

เราแอบย่องเข้ามาอ่านนิยายนี้นานล่ะ แต่ไม่ได้มาปรากฏตัวสักที

แต่งเรื่องได้น่ารักมาก ชอบอ่ะ    

รอตอนต่อไปน๊าาาา

[CarToonMiZa]

รอลุ้นตอนต่อไป

บวกเป็ด

[KanomPhing]

คนที่สมควรโดนตีนน่าจะเป็นกัสมากกว่านะ 

ย้ากก  น้องเกงยีนเกือบเสียสาแล้วมั้ยละ !! O.o

ยังไงพี่ภูก็เข้าใจน้องเกงยีนเร็วๆนะ

อั่ยยะ  >///< อ่านกี่ที่ๆ ก็เขินน 

[ploylw_chery]

ขอให้ยีนรู้ใจตัวเองไวๆนะจ๊ะ...ส่วนพี่ภูก็รอน้องยีนหน่อยละกัน

[sunshadow]

     อะแง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างง่าาาาาาาาาาาาาาาาา
     พี่ภูมาเห็นยีนในสภาพวับๆแวมๆงี้จะเป็นไงน้าาา

[นิรนาม]

รอลุ้นต่อไปปปปปปปปป

[yowyow]

พี่ภูเงียบหายไปเลยอ่าาา

จะกลับมาแล้วใช่มั้ยยยย

[•ไนท์คลุง•]

ไม่ได้เ้ข้ามาหลายวัน เพิ่งเห็นว่าต่อแล้ว

ลุ้นตอนต่อไปจริงๆ ไอโมเดล  ต้อง

[Rhythm]

พี่ภูสู้โว้ยยยยยยยยยยยยย

[Supermimt]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตึ๊บ คร่าาาาาาาาาาาาาาา

เห้ออออ  สงสารพี่ภูเนอะ

รอลุ้นต่อนะ

[Pawaree]

พี่ภูสู้ๆนะครับ   

[MaRiTt_TCL]

นึกว่ากัสจะมารับจริงๆ
เฮ้ยพี่ภูทำท่าห่วงนิดนึงจะได้ไหม ชิช่ะ

[Kaewkaew]

มมารอคร้าบบบ สู้ๆนะ

[Crossley]

โมเดล ตอนเดียวสั้นๆจบป่ะ 

[Hakken]

          จิ้มคนเขียน    ทำคนอ่านค้างมากกกกกกกกกกก     รออออออออ   กว่าพี่ภูจะโผล่ามา

[kiinono]

ยีนเอาเลยๆๆๆ

[Kaewkaew]

มารอคร้าบบบ

[undersky]

ตอนที่ 16 : หน่วง











ตั้งแต่ขึ้นรถมา ก็เงียบมาตลอดทาง พี่ชมพูไม่พูดอะไรสักคำ กระทั่งพาผมมาถึงคอนโดของมัน ตอนแรกผมนึกว่ามันจะพาผมไปส่งที่บ้านซะอีก แต่ก็ไม่ใช่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงต้องพาผมมาที่นี่ แล้วคงเพราะผมมัวแต่นั่งอยู่ในรถล่ะมั้ง มันถึงได้เดินมาเปิดประตูรถให้ พูดคำสั้นๆ แค่ว่า...

“ลงมาสิ”

ก่อนจะเดินนำไปเฉยเลย ผมที่ยังงุนงงอยู่กับการทำตัวแปลกๆ และความห่างเหินของมันจึงทำได้แค่เดินตามไปเท่านั้น

ขึ้นลิฟต์มาหยุดที่ห้องของไอ้พี่ชมพูแล้วมันก็ยังไม่พูดอะไรต่อ คนที่ปกติพูดมากแต่วันนี้กลับเป็นใบ้เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวมาให้

“อะไร”
“...”

ทั้งที่ผมถาม แต่ว่ามันก็ไม่ตอบอะไร แค่สะบัดหน้าเป็นการบอกกลายๆ ว่าให้ผมเข้าไปอาบน้ำซะ ทำให้ผมยิ่งงงกับสิ่งที่มันทำมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็เอาวะ อยากให้กูทำ กูทำก็ได้

ผมคว้าผ้าเช็ดตัวจากมือใหญ่ไปแล้วก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดก่อนจะอาบน้ำล้างตัว เอาจริงๆ ก็รู้สึกเหนียวๆ ตัวอยู่มั่งเหมือนกัน เพราะเมื่อกี้ต่อยกับไอ้เหี้ยโมเดลแล้วโดนมันอัดคืนกลับมาอยู่หลายหมัด ทั้งเตะทั้งถีบทั้งต่อย

ถูสบู่บนอกตัวเองแล้วก็รู้สึกเจ็บหน่อยๆ เพราะโดนมันยันกลับมาตอนขึ้นไปคร่อมรัวหมัด แต่ก็พยายามสะบัดความเจ็บปวดนั้นไปเพราะมันไม่ได้สาหัสสักเท่าไร ก่อนจะเปิดฝักบัวเพื่อให้น้ำชำระคราบสบู่ออกไป จากนั้นหยิบผ้าเช็ดตัวที่ได้รับมาซับน้ำเปียกๆ และพันบนเอวของตัวเองแล้วเดินไปส่องกระจกดูสภาพที่เป็นอยู่

ตรงมุมปากมีรอยช้ำแดงๆ อยู่ ไม่ได้ชัดมากนักแต่ก็มองเห็นอยู่ ดีว่ามันต่อยหน้าผมโดนแค่หมัดเดียว เพราะไม่อย่างนั้นคงได้หมดหล่อกันพอดี ส่วนแว่นผมถอดมันออกตั้งแต่เข้ามาในห้องน้ำแล้วเพราะว่าเกะกะลูกตา มองเลนส์ที่เป็นรอยร้าวแล้วน่ารำคาญ ส่วนบนอกก็มีรอยช้ำนิดๆ ปรากฏอยู่

ตีนหนักเหมือนกันนะมึง ห่าเอ๊ย

ผมสบถกับตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ คงเพราะร้างการต่อยตีไปนานเลยเคลื่อนไหวร่างกายไม่สะดวกเหมือนอย่างเคย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะไม่มีแผลติดตัวกลับมาเลยก็ได้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้ก็มีเพียงแค่นี้

เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากสำรวจความเสียหายบนร่างกายของตัวเองเสร็จแล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อย เพราะว่าตอนนี้ไอ้พี่ชมพูนั่งอยู่บนเตียงนอน ข้างตัวมันมีกล่องอะไรบางอย่างวางเอาไว้ มันนั่งนิ่งก่อนจะเบือนหน้ามาทางผมพลางใช้เสียงนิ่งๆ เรียก

“มานั่งนี่”

ผมยอมทำตามที่มันบอกอีกครั้งและมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ แต่คนที่เรียกผมให้เข้าไปนั่งลงข้างๆ กลับไม่พูดอะไร เพียงแค่เปิดกล่องนั้นออก ทำให้ผมรู้ว่ามันเป็นกล่องของยาสามัญ พี่ชมพูหยิบสำลีที่อยู่ภายในกล่องขึ้นมาแตะแอลกอฮอลล์แล้วจิ้มตรงมุมปากของผม

เสียงซี้ดปากเพราะความแสบดังขึ้น มือใหญ่จึงพยายามละออกให้ห่างกว่าเดิมอีกนิดหน่อย เหมือนมันตั้งใจจะทำให้เบามือกว่าเดิม ทำให้ผมรู้สึกดีหน่อยๆ ที่มันไม่อยากให้ผมเจ็บ ถึงจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เถอะ

ผมมองหน้ามันแต่ก็เห็นเพียงสีหน้านิ่งเฉย ปกติมันชอบทำหน้ากวนตีนไม่ก็หาเรื่องจะตาย แต่ตอนนี้สีหน้าของมันกลับไม่แสดงออกถึงอารมณ์อะไรเลย

รู้สึกแย่แฮะ ไม่ชินกับการที่ไอ้พี่ชมพูเป็นแบบนี้เลยจริงๆ

หลังเช็ดแผลที่มุมปากผมให้ มันก็เปลี่ยนเป็นเอายาแก้ฟกช้ำมาทาให้บางๆ แทน จากที่ปากมันก็ก้มต่ำลงมามองที่อกผม ตอนนี้ผมยังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอยู่ เพราะว่ามันเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ผมอย่างเดียวนั่นแหละ ส่วนเสื้อสภาพเน่าๆ กระดุมหายมีรอยตีนประปราย จะให้กลับไปใส่ก็คงไม่ต่างอะไรจากก่อนอาบน้ำ

มันมองอยู่อย่างนั้นเหมือนพิจารณาบาดแผล ก่อนจะขยับมือมาแตะลงบนอกผม นวดคลึงยาบนรอยช้ำนั้นเบาๆ แต่ก็กระเทือนให้รู้สึกเจ็บพอสมควร ผมต้องกัดฟันเพื่อกั้นเสียงร้องเอาไว้ กระทั่งทายาเสร็จ ไอ้คนตัวใหญ่ถึงได้เก็บยาลงในกล่องเหมือนเดิมแล้วลุกไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาให้ผมใส่

ผมรับเสื้อยืดสีเขียวของมันมาใส่กับกางเกงขาสั้น ดีว่าเอวเป็นแบบยางยืดเลยใส่ได้ พอใส่เสร็จมันก็รับผ้าเช็ดตัวจากผมไปแขวนไว้ที่ราวตากผ้าในห้อง ขณะที่ผมมองตามการกระทำทุกอย่างของมัน และรอคอยว่าเมื่อไรมันจะพูดอะไรออกมาสักที

“โทรหาป๊ามึงสิ”

แล้วมันก็พูดออกมา แต่ว่าผมไม่เข้าใจ

“ทำไมผมต้องโทรหาป๊า”

“บอกว่ามึงจะค้างกับกู”

ผมบอกตอนไหนว่าจะค้างกับมัน?

ผมมองหน้ามันพลางคิดแบบนั้น และสงสัยว่ามันจะรู้ เลยตอบกลับมาก่อนที่ผมจะพูดอะไร

“มึงจะเอาหน้าช้ำๆ ไปให้ป๊าเห็นหรือไง”

มันพูดมาแล้วผมก็นึกได้ ถ้าป๊าเห็นคงไม่ดีแน่ แต่ให้ค้างกับมันนี่นะ ป๊าจะไม่งงหรือไงว่าทำไมถึงมาค้างกับรุ่นพี่ ทั้งที่เพื่อนก็มี ไอ้กราฟ กัส เคลมมีที่ให้ผมนอนทั้งนั้นแหละ

“แล้วทำไมผมต้องค้างกับพี่ด้วย ผมไปค้างกับไอ้กราฟก็ได้”

“แล้วแต่มึง”

เสียงของมันตึงๆ ขึ้นมานิดหน่อย ผมรู้สึกได้ ร่างสูงนั้นเดินผ่านหน้าผมไปเหมือนมองไม่เห็นกันด้วยซ้ำ มันหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าอีกผืนนึงออกมาแล้วตรงเข้าห้องน้ำไปเลย

ผมได้แต่งุนงงว่ามันเป็นอะไรของมันกันแน่ ตอนแรกที่มันมารับ ถึงแม้จะเพราะไอ้กัสมันโทรไปขอให้ช่วย ผมก็นึกว่ามันจะเป็นปกติแล้วเสียอีก มันทำเฉยกับผมเหมือนเป็นคนไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ

เพราะผมพูดถึงไอ้กราฟเหรอ?

นั่งอยู่บนเตียงรอมันออกมาจากห้องน้ำผมก็โทรไปบอกป๊าเรื่องว่าจะค้างกับไอ้พี่ชมพูสักสองสามวัน อ้างเหตุผลว่าต้องให้มันช่วยเรื่องรายงานทั้งที่ไม่ใช่แม้แต่น้อย จนเมื่อเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกผมถึงได้หันไป มันมองมาทางผมด้วยความรู้สึกประหลาดใจล่ะมั้งที่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่เพียงแค่แวบเดียวมันก็ปรับสีหน้าให้เป็นนิ่งเหมือนเดิม

พี่ชมพูเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดมาใส่ แต่ระหว่างนั้นมันก็พูดกับผมด้วยเสียงเฉยเมยและเย็นชาเกินปกติ

“จะให้กูไปส่งใช่ไหม”

ผมรู้สึกหน่วงๆ อยู่ในอกกับน้ำเสียงแบบนั้น

ไม่ชอบ ไม่ชอบเลยจริงๆ มึงเป็นเหี้ยอะไร!!

“ไม่ต้อง”

“มึงจะไปเอง?”

มันดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอวหลังจากใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว เป็นกางเกงขาสั้นคล้ายๆ กับที่ให้ผมใส่ ก่อนจะเดินไปตากผ้าเช็ดตัวที่ราวเดียวกัน และมัน... ยังไม่หันหน้ามามองผมเลย

“ผมจะค้างที่นี่”

เพราะคำตอบนี้ที่ทำให้มันยอมหันมา ทำหน้าเหมือนแปลกใจนิดหน่อย ผมเลยพูดต่อ

“ไม่ได้อยากให้ผมค้างที่นี่หรือไง”

ถ้าเป็นปกติแล้วมันคงตอบว่า ใช่ หรืออะไรที่เป็นทำนองนี้ เพราะว่ามันบอกว่าชอบผม มันก็ต้องอยากให้ผมอยู่ด้วย มันชอบกอดผม ชอบมานัวเนียหรืออะไรต่างๆ นานาที่มันเรียกว่า ‘เกิน’ แต่คราวนี้ไม่ใช่

“สิทธิ์ของมึง”

“...”

“...”

“...”

แล้วความเงียบก็มาทักทายพวกเราสองคน มันเงียบจนน่าอึดอัดทั้งที่กินเวลาเพียงแค่ช่วงสั้นๆ หลังจากมันพูดคำนั้นเท่านั้นเอง

มันไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ในเมื่อมันเป็นคนบอกผมเองว่าชอบ เพราะแม้แต่ผมยังรู้สึกว่าในตอนนี้บรรยากาศมันน่าอึดอัดจนหายใจไม่ออกเลย หน่วงในใจยังไงไม่รู้ที่มองเห็นมันนิ่งเฉยกับผมอยู่แบบนี้

สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องปริปากออกมาก่อน

“พี่จะไม่ถามอะไรเลยเหรอ”

“จะให้กูถามอะไร”

แค่คำง่ายๆ แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเจ็บตรงหัวใจขึ้นมาวะ

ผมถามตัวเองแบบนั้นก่อนจะกัดปากเบาๆ เพื่อระงับความรู้สึกที่แล่นพรวดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ และตอบมันกลับไปเหมือนอย่างที่เคย พยายามทำตัวให้เป็นปกติทั้งที่รู้สึกว่าตอนนี้ผมอาจจะผิดปกติกว่าคนตรงหน้าเสียอีก

“ที่ผมได้แผลมาแบบนี้”

“สภาพมึง ถ้าเป็นคนอื่นกูคงนึกว่าถูกไล่ปล้ำมา แต่อย่างมึงคงไปเผลอมีเรื่องกับใครเขามาล่ะสิ อริเยอะไม่ใช่หรือไง”

เป็นเรื่องปกติที่ไม่ว่าใครที่รู้ว่าจริงๆ แล้วผมเป็นยังไงก็คงคิดแบบนั้น สำหรับไอ้พี่ชมพูก็ไม่แปลกเหมือนกัน แต่...

มันไม่เป็นห่วงผมบ้างหรือไง

ผมยังจำได้ ตอนที่มันพาผมวิ่งหนีพวกไอ้ป๊อป มันเป็นห่วงผมขนาดไหน มันช่วยผมทั้งที่ไม่จำเป็นเลย แต่ตอนนี้คืออะไร ความรู้สึกบางอย่างมันตีรวนอยู่ในใจผมจนอดจะทำให้พูดออกมาไม่ได้

“แล้วถ้าผมโดนไล่ปล้ำจริงๆ ล่ะ”

ใบหน้าเฉยเมยของคนเย็นชาตวัดกลับมามองผมด้วยตาเบิกโพลง ผมอยากจะหัวเราะในใจที่ตอนนี้มันมาทำเป็นสนใจ ทั้งที่เป็นเรื่องที่ไม่น่าจะภูมิใจแล้วเอามาบอกต่อเลยสักนิด แต่พอเห็นว่าพี่ชมพูสนใจ ผมก็เติมเชื้อไฟลงไปอีก

“เพราะมันจะปล้ำผมไง ผมถึงได้มีเรื่องกับมัน”

ซึ่งก็ได้ผล เพราะเสียงทุ้มๆ นั้นกดต่ำแล้วถามกลับมาด้วยอารมณ์กรุ่นๆ

“มันเป็นใคร”

“สนใจด้วยเหรอ มันจะเป็นใครก็เรื่องของมันสิ ไม่จำเป็นที่พี่ต้องรู้เลยสักนิด”

“มันจะทำร้ายมึงไม่ใช่หรือไง”

“แล้วพี่เกี่ยวอะไรด้วย”

พอผมย้อนถามกลับไปแบบนี้มันก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตอบกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไร แต่มันกระแทกใจของผมจังๆ

“เออ เรื่องของมึง”

รู้ไหมครับว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง?

เจ็บที่ใจฉิบหาย!











ทั้งที่อยู่ด้วยกันแท้ๆ แต่เหมือนกับอยู่ลำพังเพียงคนเดียว ทั้งที่นอนเตียงเดียวกัน แต่กลับไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ มันนอนด้านซ้าย ส่วนผมนอนด้านขวา ตื่นเช้ามันขับรถมาส่งผมเพราะว่ามันก็ต้องมาเรียนเหมือนกัน

มีแค่นี้... มีแค่นี้แหละระหว่างผมกับไอ้พี่ชมพู

ผมเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกที่เหลือที่มาก่อนแล้ว นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำมุมหนึ่งในคณะ ส่วนคนที่มากับผมด้วยก็ไปที่กลุ่มของมันซึ่งอยู่อีกมุมหนึ่ง ผมทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะอย่างเซ็งๆ แว่นที่ร้าวก็ยังต้องใส่อยู่ น่าหัวเราะชะมัดที่ผมรู้สึกว่าแว่นนี่มันเหมือนผมกับพี่ชมพู

ทั้งที่ใช้งานได้อยู่ แต่ว่ามันก็ไม่ดีเหมือนเดิม

แล้วมันก็น่าเจ็บใจตรงที่ผมยังทนใส่มันต่อไปทั้งที่จะให้ไอ้กราฟไปซื้อแว่นใหม่มาให้เปลี่ยนวันนี้ก็ได้ แต่ผมไม่ทำแบบนั้นเพราะ... อยากไปซื้อกับมัน

“สภาพมึงแย่กว่าที่กูคิด”

มีแผลให้เห็นแค่มุมปากที่เดียว แต่ไอ้เหี้ยเคลมก็ดันทักมาแบบนั้น ผมดุนลิ้นที่กระพุ้งแก้มนิดหน่อยเพราะตึงๆ แผลอยู่

“ก็กูไม่ได้มีเรื่องนานแล้ว”

“มึงจะเปลี่ยนแว่นไหมวะ เดี๋ยวกูไปซื้อให้”

กราฟเสนอตัว แต่ผมก็ส่ายหัว ถึงมันจะน่ารำคาญกับรอยร้าวแต่ก็จะทน ไอ้กัสเลยโพล่งขึ้นมาบ้าง

“เรื่องไอ้โมเดล กูจัดการให้มึงแล้วนะ”

“ยังไง?”

สภาพของไอ้เหี้ยนั่นที่ผมเห็นเมื่อวานก็เกือบสลบคาตีนผมอยู่แล้ว ไอ้กัสยังไปจัดการอะไรได้อีก

“ก็อัญเชิญมันไปโรง’บาลไง แล้วก็บอกมันว่าอย่าคิดทำอะไรแบบนั้นกับมึงอีก ไม่อย่างนั้นคราวหน้าจะเป็นตีนพี่ภู”

“พูดถึงพี่ภูแล้ว เป็นยังไงมั่งวะมึง เมื่อคืนอะ”

ไอ้เคลมได้ทีเข้ามาเอาไหล่กระแซะๆ ผม ทำหน้าทำตาล้อเลียนเหมือนจะแซว แต่ในความเป็นจริงขัดกันโดยสิ้นเชิง ยิ่งพูดถึงผมก็ยิ่งหงุดหงิด นึกถึงทีท่าของมันแล้วก็ขัดใจ

“ห่าอะไรของมึง”

“ก็ได้กุ๊กกิ๊ก สวีทจี๋จ๋า บลาๆๆๆ หรือเปล่า”

ไอ้เคลมยังไม่เลิกทำตัวอ้อล้อจนผมอยากจะถีบมันเหลือเกิน แต่ไม่มีอารมณ์ เลยสะบัดเสียงห้วนๆ ใส่มันไป

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”

“อ้าว อะไรวะ ว้า.. เสียดาย”

“เสียดายอะไร”

“เปล๊า”

มันทำเสียงสูงก่อนจะกระเถิบตูดไปกระแซะไอ้กัสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทน ส่วนไอ้สองตัวที่เหลือก็มองหน้าผม มันคงรู้กันหมดแหละว่าเมื่อคืนผมไปนอนที่ไหน ไม่อย่างนั้นไอ้เคลมไม่มีหน้ามาล้อผมแบบนี้หรอก

“แล้วมึงกับพี่ภูเป็นยังไงมั่ง” ไอ้กราฟถาม

“เป็นยังไงของมึงหมายถึงอะไร”

“ก็มึงปรับความเข้าใจกับเขาหรือยังล่ะ”

คราวนี้เป็นไอ้กัสบ้าง มันถามเหมือนผมกับไอ้พี่ชมพูทะเลาะกันอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีสักอย่าง

เหี้ยเอ๊ย นึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วก็หน่วงๆ ในใจขึ้นมาอีกแล้ว

“กูมีอะไรให้ต้องปรับ”

“เฮ้อ ไอ้ยีนเอ๊ย” ไอ้กราฟทำเสียงแบบนี้อีกแล้ว มันเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆ เอาแขนมาคล้องคอผม “มึงน่ะ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือไง”

“กูรู้อะไร”

“ก็มึงไม่ได้ชอบ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับไอ้โมเดลนั่นเลยใช่ไหมล่ะ”

“แล้วมึงจะให้กูรู้สึกอะไรกับไอ้เหี้ยนั่น? รู้จักกันกี่วันกูถามหน่อย”

“แต่มึงก็ไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิด ไม่ชอบที่มันทำรุ่มรามกับมึงด้วยใช่ไหม”

“กูไม่ใช่เกย์เหมือนมันนี่”

“เรื่องนั้นมันก็ถูก”

ไอ้กัสพูดเสียงเรียบๆ แต่ดูเหมือนเหนื่อยใจ

เหนื่อยเหี้ยอะไรของมึง กูสิต้องเหนื่อย แม่งทำเหมือนกูเป็นหุ่นให้พวกมึงทดลอง

“แต่กูขอถามมึงจริงๆ เลยนะว่า... มึงไม่รู้สึกดีๆ กับพี่ภูมั่งเลยหรือไง”

“ไม่”

โดยเฉพาะตอนนี้ มันทำให้ผมรู้สึกแย่สุดๆ

แม่งจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำให้ผมรู้สึก...แย่ฉิบหาย!

“ไอ้ยีน มึงพูดออกมาจริงๆ สิวะ”

ไอ้กราฟถามผมย้ำคำถามเดียวกับไอ้กัส ผมอยากจะยืนยันคำเดิม แต่เพราะไอ้กราฟมองหน้าผมเหมือนกำลังจับผิดและคาดเค้นให้ผมพูดความจริงออกมาให้ได้ ผมถึงต้องยอมปล่อยให้เสียงลอดออกมาเบาๆ

“เออ”

แล้วมันก็ยิ้มได้ ไม่ใช่เพียงแค่ไอ้กราฟ แต่ไอ้กัส หรือไอ้เคลมก็กำลังยิ้ม

พวกมึงยิ้มห่าอะไรกัน แค่กูพูดแค่นี้มึงต้องยิ้มกันด้วยเหรอ

“แล้วมึงเคยใจเต้นกับพี่ภูมั่งไหม”

ไอ้กราฟกระชับวงแขนที่คล้องคอผมเอาไว้ให้แน่นกว่าเดิมอีก ก่อนจะถามต่อ

“สัตว์ มึงถามอะไรเนี่ย”

ทำไมผมรู้สึกร้อนๆ หน้าขึ้นมาหน่อยๆ วะแม่ง

“นั่นแน่ๆ มึงหน้าแดงด้วยนะเว้ย”

“สัตว์เคลม!!”

มันทำหน้าล้อเลียนแถมยังชี้หน้าผมอีก พานให้ผมยิ่งรู้สึกร้อนหน้ากว่าเดิม

แม่งเอ๊ย ไอ้พวกนี้จะรุมผม จะบีบคั้นผมให้ชอบไอ้พี่ชมพูให้ได้เลยใช่ไหม

“ว่ายังไง มึงรู้สึกแบบนั้นมั่งหรือเปล่า”

“...”

ผมไม่พูด เม้มปากแน่น แล้วไอ้ห่าเคลมแม่งก็ทำตัวน่าถีบขึ้นมาอีก

“แน่ๆ เลยแบบนี้ ดูอาการมันก็รู้แล้ว”

“หุบปากมึงไปเลย หมามึงกัดกู”

“เขินว่ะ มีเขิน”

ผมถลึงตาใส่มันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ว่ามันก็ไม่เลิก ไอ้กัสแม่งก็ยังมานั่งอมยิ้มใส่อีก แม่งงงงงงงงง ผมอยากจะลุกขึ้นไปถีบพวกมันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ไอ้กราฟก็กดแขนของมันไว้ ผมถึงลุกไม่ได้

“มึงอย่าโกหกตัวเองดิวะ”

“กูโกหกอะไร”

ผมตอบไอ้กราฟไป แต่มันก็ไม่เชื่อ แถมยังทำเสียงจริงจังกว่าเก่า

“ถึงมึงจะรักคนอื่น แต่สัญญาระหว่างมึงกับกูก็ไม่มีวันเปลี่ยนหรอก มึงจำเอาไว้”

สัญญาเก่าๆ ระหว่างผมกับไอ้กราฟถูกอ้างขึ้นมา ทำให้ผมสงบนิ่งลงได้ ผมหันไปมองมัน จ้องตามัน ก่อนจะเลื่อนมือไปจับมือมันเอาไว้ คำสัญญาเมื่อหลายปีก่อนหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทำให้พวกเราเหมือนกับตายทั้งเป็น

ผมยังจำได้ และมันก็ยังจำได้

“ถึงมึงจะรักใคร ไม่ว่ายังไงมึงก็รักกู เหมือนที่กูรักมึง”

“อืม”

“และถึงกูจะไม่ได้อยู่กับมึงตลอดเวลา แต่คนที่จะดูแลมึงตลอดไปก็คือกู”

“อืม”

คำสัญญาพวกนั้นถูกทวนขึ้นมาอีกครั้ง ภาพวันเก่าๆ ย้อนกลับคืนมา วันที่เรามีทั้งน้ำตา รอยยิ้มบนหน้าเปียกปอน และอ้อมกอดที่กอดกันเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าอีกคนหนึ่งจะหายไป...

“เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องห้ามใจตัวเองหรอกนะว่ามึงจะรักใคร พี่ภูเขาก็ดี ไม่อย่างนั้นพวกกูคงไม่สนับสนุนหรอก”

ผมรู้ดีว่าคนที่หวังดีกับผมมากที่สุดก็คือกราฟ มันรักผม ดีกับผม ดูแลผม ทำทุกอย่างๆ เพื่อผมชนิดที่ว่า ถึงผมจะไม่มีใคร แค่มีไอ้กราฟคนเดียวผมก็อยู่ได้ และผมก็ไม่ต้องการใครอื่นในชีวิตนี้นอกจากไอ้กราฟ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่า... ผมชอบพี่ชมพูจริงๆ เหรอ?

ผมยอมรับว่ารู้สึกดีกับพี่ชมพูมากขึ้น รู้สึกเหมือนจะชอบ แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมชอบมันไปแล้วหรือเปล่า มันเหมือนมีกำแพงที่ผมยังไม่ได้ก้าวข้ามไป

“กูรู้ว่าพวกมึงหวังดีกับกู แต่กูไม่แน่ใจ”

“แต่ก็มีโอกาสใช่ไหมที่มึงจะชอบเขา มึงรู้สึกดีกับเขา ใจเต้นกับเขา ไม่ได้รังเกียจที่จะกอดจูบกับเขา”

ไอ้ตรงประโยคแรกๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่ประโยคหลังๆ นี่มันทำให้ผมรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาอีกแล้ว

กูรู้ว่ามึงหวังดี แต่ตอนนี้มึงพูดตรงไปแล้ว ถึงกูจะไม่ใช่คนขี้อาย แต่กูก็อายเป็นเหมือนกันนะเว้ย!

“ว่ายังไงล่ะยีน กูพูดถูกใช่ไหม”

“........................เออ”
เพราะโดนไล่ต้อน ผมถึงตอบอะไรอย่างอื่นไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องตอบกลับไปอย่างที่รู้สึกจริงๆ


“นั่นแหละ กูว่ามึงชอบเขาแล้ว”

แล้วก็ไม่พลาดเลยสำหรับไอ้เคลม แม่งยัดเยียดให้ผมอีกแล้ว
“อยากกินตีนกูไหม เคลม”


“นี่กูกำลังช่วยให้มึงเด็ดขาดมากขึ้นอยู่นะเนี่ย”

มันทำเป็นบ่น ปากยื่นปากยาวใส่ น่ารักตายล่ะมึงน่ะ

“ถ้ามึงรู้สึกแบบนั้น กูว่ามันก็เพียงพอแล้วล่ะที่มึงจะเปิดโอกาสให้เขา มึงให้โอกาสเขามากขึ้น ก็เหมือนกับเป็นการเปิดโอกาสให้ตัวเองเหมือนกัน ลองดูๆ ไปก่อน ทดลองคบกันก่อนก็ได้ เผื่อมึงจะได้แน่ใจ เจอคำตอบในใจมึงจริงๆ”

คำพูดของไอ้กัสฟังดูก็เข้าท่า แต่แบบนี้มันเหมือนผมเสียฟอร์มหรือเปล่า มันไม่ต่างอะไรจากพวกที่ระริกระรี้อยากได้แฟนเลยไม่ใช่หรือไง ทั้งที่ผมคิดในใจแต่เหมือนไอ้กราฟจะรู้ใจ

“มึงไม่ต้องคิดมากหรอก มึงไม่ได้เสียเปรียบ แล้วมันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดด้วย เพราะถ้ามึงคิดแบบนั้น แล้วพี่ภูที่ยอมบอกออกมาว่าชอบมึงโดยไม่ได้ปิดบังล่ะ เขาไม่ยิ่งกว่าเหรอ”

“กูว่าเขากล้าที่พูดออกมาทั้งที่ไม่รู้ว่ามึงจะชอบเขาหรือเปล่า แถมยังรู้ด้วยว่ามึงก็ไม่ได้เป็นเกย์ ส่วนเขาก็ไม่ได้เป็น”

ไม่ใช่เพียงไอ้กราฟเท่านั้น ไอ้กัสก็เหมือนกัน มันทำให้ผมนึกถึงตอนพี่ชมพูบอกผมแบบนั้น

ตอนนั้นเขารู้สึกยังไงนะ ต้องใช้ความกล้าแค่ไหนถึงจะพูดมันออกมาได้ ไม่กลัวเหรอว่าผมจะปฏิเสธ

“แต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจกูแล้ว”

ผมพูดออกมาเสียงแผ่ว นึกถึงเรื่องเมื่อวานนี้ รวมถึงเมื่อเช้าที่ภายในรถมีแต่ความเงียบ พี่ชมพูไม่ได้หันมามองหน้าผมแม้แต่น้อย เหมือนผมเป็นแค่อากาศ ไม่จำเป็นต้องสนใจ

“นั่นเพราะเขาเข้าใจผิดเรื่องมึงกับกูต่างหาก”

“ตั้งแต่วันนั้นยังไม่มีใครบอกเขาว่าจริงๆ แล้วมันเป็นยังไง”

“กูก็ไม่ได้บอกนะเว้ย”

ทั้งสามคนตอบกลับมาให้ผมได้เข้าใจมากขึ้น ผมเองก็ใช่จะไม่รู้ว่าเขาเข้าใจผิดเรื่องนั้น แต่พี่ชมพูไม่พูดไม่ถามสักคำ ทั้งที่ปกติออกจะเสือกเรื่องของผมจะตาย

“เรื่องของมึงกับกราฟมันลึกซึ้ง ถ้าไม่ใช่พวกกูก็ไม่เข้าใจหรอก”

“ใช่ๆ”

ไอ้เคลมรับเป็นลูกคู่กัสเลยทีเดียว แต่จะให้ผมพูดเรื่องกราฟ มันก็ไม่ใช่เรื่อง ยิ่งเหตุผลทั้งหมดที่ทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับกราฟมากเกินกว่าจะใช้คำว่าเพื่อนแบบธรรมดาได้ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเอาไปพูดกับใครได้ง่ายๆ ผมยังไม่พร้อมจะพูดเรื่องนี้กับใคร เพราะมันเป็นเรื่องของกราฟ มากกว่าจะเป็นเรื่องของผม

“มึงจะบอกพี่ภูก็ได้นะ กูไม่เป็นไร”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกู...หาทางเอง”

เพราะไม่อยากเอาเรื่องเก่าๆ ที่มีผลต่อจิตใจของไอ้กราฟมาพูด ผมเลยต้องตัดบทแบบนั้น ไม่อยากให้มันไม่สบายใจด้วย แต่ก็กลายเป็นผมเนี่ยแหละที่ต้องเหนื่อยหนัก

แล้วจะทำยังไงกับเรื่องนี้วะ

ให้ไปบอกไอ้พี่ชมพูว่า... ผมกับกราฟไม่มีอะไรกัน เพราะงั้นจะคบกับพี่ก็ได้อย่างนั้นเหรอ?












เดินออกมาจากห้องตอนเลิกเรียน สิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือร่างใหญ่ๆ ของคนที่ผมติดรถมาเรียนเมื่อเช้า มันมายืนรอผมที่หน้าห้อง พอสบตากันมันก็เดินนำไป เหมือนจะให้ผมเดาเอาเองว่ามันต้องการอะไร ไอ้กราฟเลยตบบ่าผมเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ ผมถึงได้พยักหน้านิดๆ ให้มันหายห่วง ก่อนจะเดินตามคนที่นำไปก่อนแล้ว

ภายในรถก็เหมือนเดิม พี่ชมพูยังเงียบ ผมก็เงียบตามมัน กระทั่งไปถึงคอนโด มันก็ขึ้นห้องโดยมีผมเดินตามอีก ใจมันนี่จะไม่พูดอะไรกับผมจริงๆ เหรอ เป็นผมเองที่รู้สึกอึดอัดในใจกับบรรยากาศแบบนี้จนทนไม่ได้ บวกกับเรื่องที่คุยกับพวกเพื่อนๆ มาทำให้ผมต้องเริ่มต้นทำอะไรสักอย่าง อย่างน้อยก็ให้สถานการณ์ระหว่างผมกับไอ้พี่ชมพูดีขึ้นกว่านี้

เจ้าของห้องนั่งลงบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น ผมก็ตามไปนั่งอยู่ข้างๆ มัน เว้นระยะห่างนิดหน่อย แต่มันก็ไม่สนใจ หยิบรีโมตโทรทัศน์ขึ้นมาเปิดอะไรสักอย่างดู ราวกับไม่รับรู้ว่ามีผมกำลังนั่งอยู่ข้างๆ มัน

ตอนนี้ผมไม่ต่างจากอากาศเลยแม่ง

ผมสบถในใจนิดหน่อยเพื่อคลายความรู้สึกที่เหมือนกับมีลูกตุ้มเหล็กถ่วงอยู่ในใจ เพราะนอกจากมันจะหนักแล้ว ยังทำให้รู้สึกเจ็บอีกต่างหาก ก่อนจะหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ทำเหมือนไม่สนใจกัน

“ไม่คิดจะถามอะไรผมบ้างเหรอ”

ผมใช้คำถามเดียวกับเมื่อวาน ซึ่งมันก็ตอบกลับมาเหมือนเดิม

“จะให้กูถามอะไร”

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่น้อยกว่าเมื่อวานเลยแม้แต่นิด ยังคงปวดหน่วงในใจเหมือนเดิม

ไม่เคยมีใครทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้ มันเก่งจริงๆ

“ที่ผมไปมีเรื่องชกต่อย”

“มึงบอกกูแล้ว”

พี่ชมพูตอบมาโดยที่ไม่หันมามองหน้าผมสักนิด ยิ่งทำให้ตุ้มเหล็กอันเก่าถ่วงน้ำหนักลงมากกว่าเดิม

“แล้วจะไม่ถามเหรอว่าเพราะอะไรผมถึงได้มีเรื่อง”

“...”

คราวนี้มันเงียบ

“พี่ไม่อยากรู้จริงๆ เหรอ”

“........กูมีสิทธิ์ด้วยหรือไง”

มันถามกลับมา แต่คราวนี้เสียงแหบพร่ามากกว่าเดิม ไม่แข็งกระด้างและเรียบนิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ มันเองก็คงรู้สึกแย่ไม่ต่างจากผมสินะ

“ถ้าพี่คิดว่าไม่มีมันก็ไม่มี”

นี่ผมเปิดทางให้สุดๆ แล้วนะ มันจะเข้าใจบ้างหรือเปล่า

“แล้วถ้ากูคิดว่ามี”

“ก็เป็นสิทธิ์ที่พี่คิดได้”

สิ้นเสียงของผม หน้าหล่อๆ นั่นก็หันมา ประกายตาของมันมีชีวิตชีวามากกว่าความเฉยชาที่มีให้ ทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย


“งั้นถ้ากูถาม.......มึงจะตอบใช่ไหม”

“ก็ลองถามมาดิ”

ความรู้สึกหน่วงๆ ในใจเริ่มทุเลาลง ผมรู้สึกแบบนั้น อยากยิ้มออกมาที่เหมือนมันจะกลับมาสนใจผมอีกครั้ง

“ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร”

“หมอนั่นไหน”

ผมกวน ไอ้พี่ชมพูเลยชักสีหน้านิดนึงให้ผมได้ยิ้มในใจ

“ที่มีเรื่องกับมัน”

“เพื่อนคณะไอ้กัส”

“แล้วมันมายุ่งกับมึงทำไม”

“ก็ไอ้กัสบอกให้มา”

“ไอ้กัสจะให้เหี้ยนั่นมา... เอ่อ มาหามึงทำไม”

ผมรู้ว่ามันเลี่ยงคำว่า ‘ปล้ำ’ ไป คงไม่อยากพูดเท่าไรหรอกมั้ง ก็มันชอบผมนี่

“กัสอยากทดสอบว่าผมชอบผู้ชายหรือเปล่า ก็เลยให้เพื่อนมันมาจีบผม แต่ไอ้นั่นมันเหี้ยเอง ก็เลยโดนผมกระทืบ ต่อด้วยไอ้กัส ตอนนี้เข้าไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอร่อยๆ ในโรง’บาลแล้ว”

พอฟังผมอธิบาย ไอ้พี่ชมพูก็ลอบยิ้มนิดนึง ก่อนจะทำหน้าตึงเหมือนเดิม แต่ผมก็แอบเห็นอยู่ดี

“คราวนี้ผมถามพี่บ้าง”

“จะถามอะไร”

มันทำเสียงห้วนนิดๆ เพราะเมื่อกี้ดูจะหลุดจากท่าทีเฉยชามากเกินไป ทว่าผมก็พยายามจะไม่ใส่ใจ เพราะแค่เห็นว่ามันยังสนใจผมอยู่ ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

“ทำไมต้องเมินผม ทำไมต้องทำเหมือนไม่สนใจ ทำไมต้องทำเย็นชาใส่ด้วย”
ผมเจาะเข้าไปตรงๆ แบบฮุคเต็มเหนี่ยว มันก็ดูอึ้งๆ ไปแล้วเงียบ แต่ผมก็พยายามใจเย็น รอให้มันพูดออกมาเอง


“...”

“...”

ผมมองหน้ามัน จับจ้องที่ตาของมันแม้ว่าพี่ชมพูจะเบี่ยงหน้าหนีก็ตาม และเพราะผมจ้องรอคำตอบอยู่แบบนั้นล่ะมั้งมันถึงได้ยอมเปิดปากออกมาด้วยเสียงที่เบากว่าปกติ

“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง”

“...”

“ถึงกูจะไม่ใช่คนดีอะไร หรืออาจจะดูเหี้ยในสายตามึง แต่กูก็ไม่ใช่คนที่จะไปยุ่งกับแฟนคนอื่น”












=====================
ยังคงอยู่ในอารมณ์กรุ่นๆ อยู่
ดูๆ แล้วใครชีช้ำมากกว่ากันเนี่ย?
น่าจะพี่ภูมั้ง เพราะไม่รู้อะไรเลย ก็แล้วแต่คนมองแหละเนอะ


ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
รอติดตามตอนหน้านะคะ จะไปจากอารมณ์แบบนี้แล้ว ^^


Undel2Sky

[❝CHŌN❞]

น่านนนนนนนนน ประโยคสุดท้าย แฟนคนอื่นเต็มหน้าเลย

ยีนปรับความเข้าใจหน่อยเร็ว สงสารพี่ภูจะแย่แล้วเนี่ย เป็นผู้ที่ไม่รู้อะไรเลย อิคนอ่านอยากจะตะโกนบอกพี่ภูจะแย่ ฮ่าๆๆ

แต่จะว่าไปเราก็ไม่ค่อยรู้อะไรเหมือนกันนะ เกริ่นถึงเรื่องของยีนกับกราฟ ทำเอาอยากรู้ว่าทำไมการกระทำแต่ละอย่างมันถึงชวนคิดนัก

สรุปว่าสองคนนี้อดีตมันเป็นยังไงกันแน่ อยากรู้ๆ แต่ตอนนี้ยีนควรเคลียร์กับพี่ภูก่อนเลย คบกันเลย คบกันเลย อยากอ่านหวานๆ

รอตอนต่อไปคร่า คนแต่งสู้ๆ ^^

[patchylove]

  เคลีย ๆ กัน นะ น้องยีน กะ พี่ภู 

[aoihimeko]

ม่ด้ข้มอ่นนนล้วแต่หนุกหมือนดิม

[Cupcake]

อึดอัดแทนเลย คุยกันๆ

[fuku]

คำตอบของพูเจ๋งมากกกกกกกกกกกกกกกกก

[akihito]

กราฟกับยีนมีอดีตอะไรกันอ่ะ
เห็นมีแต่ึคนสนใจพี่ภูเราเลยสนใจกราฟ 555+
อิพี่ภูนี่เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วเดี่ยวปั๊ด