หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59]

[Rhythm]

เจ็บจึกๆๆๆ - -
รออ่าน

[yongsulewa]

 :monkeysad:เค้ามารอแล้วนะตัว

[PetitDragon]

อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดแล้ว 

[stupidchild]

ตอนต่อไปต้องเหนี่ยวแล้ว

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ >>>>>

[Hakken]

เข้ามารอน้าาาาาา     อัพพพพพพพพพพพพพพ

[PetitDragon]

มารอเหมือนกันนนนนน

 

[bryden]

โอ้ยยยยยยยยยยย
มันอึมครึม หนักหน่วง ห่อเหี่ยวใจใน
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กราฟนะกราฟ ทำคนรักกันเข้าใจผิดเลย
แล้วยังไง ตกลงเป็นอะไรกันแน่อะ
เป็นเพือ่นมากกว่าเพื่อน ไม่ใช่แฟน แต่จูบกันบ่อย
มันคลุมเคลือนะโว้ยยยยย



น้องยีนส์ขัดใจพี่สุดๆอ่ะ
ปากแข็งเหลือเกินนะ
รักก็บอกชอบก็บอก มาห่วงๆหาๆเขาแล้ว
ก็ยังจะปฏิเสธอีก
จะพูดอะไร จะทำอะไร ก็ไม่ลงมือซักที
อึดอัดนะตัวเธอ



โอ้ยพี่ภู พี่ภูนี่ต้องอดทนขั้นสุดยอด
หยอดกับเขา หวานกับเขามา แหม่บๆ
ดันมาเจอเขาจูบกับคนอื่นต่อจากตัวเองอีก
แล้วก่อนหน้านี้น้องก็ไม่มีท่าทางจะยอมรับพี่ภูเลย
เรื่องส่วนตัวเปิดโอกาสให้ถาม น้องยังไม่ถาม
พอถามเรื่องน้อง น้องก็ป่วนไม่ยอมตอบ

แล้วพอเกิดเรื่อง น้องจะมางอแงที่พี่เขาไม่ถามได้ยังไงกันล่ะ
แต่ก็กว่าจะยอมเปิดทางให้พี่เขาได้
พี่เขาก็ช้ำจะแย่อยู่แล้ว


แล้วยังไง คนแต่งคะ ยังไงกัน
ลุ้นมาตั้งสองตอนเต็มๆ
คุณมาตัดฉับอย่างนี้ได้ไงเนี่ยยยยยยยยยย
มาต่อเดี๋ยวนี้เลยน๊า   

[undersky]

ตอนที่ 17 : อยากได้เมีย












“แฟนคนอื่นนี่ใคร?”

ผมถามกลับ เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ดูจะไม่เข้าใจสักเท่าไร

“ก็มึง”

“แล้วใครแฟนผม”

“ไอ้กราฟไง”

“ผมว่าเมื่อกี้ผมเพิ่งบอกพี่ไปว่าไอ้กัสให้ไอ้โมเดลมาจีบผมเพราะจะทดสอบดูว่าผมชอบผู้ชายหรือเปล่า แล้วผมจะเป็นแฟนกับไอ้กราฟได้ยังไง”

“แต่มึงกับไอ้กราฟจูบกัน”

“แล้วผมกับพี่ไม่ได้จูบกันเหรอ”

ผมย้อนกลับ แล้วดูเหมือนว่ามันจะอึ้งอยู่เหมือนกัน เพราะถ้าผมเป็นแฟนกับคนที่ผมจูบ ผมก็ต้องเป็นแฟนมันด้วย รวมทั้งผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผมเคยนอนด้วยทั้งหมด อย่างนี้ผมไม่มีแฟนสักครึ่งกุรุสหรือไง ลงกินเนสส์บุ๊คเลยเถอะ

“ไม่เหมือนกัน กูจูบมึง แต่มึงจูบกราฟ”

“ผมบอกพี่แล้วว่าผมกับกราฟเป็นแค่เพื่อนกัน”

“เพื่อนเขาไม่จูบกันหรอก แล้วกูก็เห็น.....หลายครั้งแล้ว”

พี่ชมพูยังคงงี่เง่า ทั้งที่ผมบอกไปแล้วว่าผมกับกราฟเป็นอะไรกัน แต่ว่ามันก็ไม่เชื่อ แล้วผมจะทำยังไงวะ แม่งถึงจะเชื่อสักที เจอแบบนี้แล้วผมก็ชักจะหงุดหงิดขึ้นมา เป็นพี่ชมพูคนเดิมที่ชอบทำอะไรเกินๆ กับผมยังดีซะกว่า

“เออ ก็ได้ ผมยอมรับว่าผมจูบกับกราฟ แล้วไง ผมก็ยังเป็นเพื่อนมัน ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ทำไมพี่ไม่เชื่อสักทีวะ”

ผมสะบัดเสียงห้วนใส่มันให้รู้กันไปเลยว่าไม่พอใจ แต่มันก็ยังไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าเดิม

“แล้วมันน่าเชื่อหรือไง ใครๆ มองก็รู้ทั้งนั้นว่ามึงกับกราฟไม่ใช่เพื่อนธรรมดา มันมากเกินกว่าเพื่อน”

เหมือนมันจะพยายามบีบให้ผมพูดให้ได้ว่าระหว่างผมกับกราฟมีเรื่องอะไรกันแน่ แต่จริงๆ แล้วมันอยากได้ความชัดเจนสำหรับตัวมันมากกว่าว่าผมกับกราฟไม่มีทางเกินเลยไปมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ ซึ่งผมยังไม่พร้อมจะบอกมันอยู่ดีว่าเรื่องของผมกับกราฟเป็นยังไง

ถึงกราฟจะอนุญาตแล้ว แต่ผมยังไม่อนุญาตให้ใครรู้เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องสำคัญของกราฟ ผมจะบอกก็ต่อเมื่อผมแน่ใจในตัวคนคนนั้นแล้ว ว่าเขาเป็นคนที่ผมเชื่อใจ มั่นใจว่าเขาจะเป็นคนสำคัญของผมจริงๆ

ดังนั้นสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้ก็คือ ทำให้พี่ชมพูมองที่ตัวผม ไม่ใช่ไอ้กราฟ

“พี่เห็นผมจูบมันไปกี่ที” ผมตัดสินใจถามไปแบบนั้น ทำให้คนโดนถามงงนิดหน่อย แต่ผมก็ยังเค้นอีก “กี่ที”

“ก็...” มันทำท่าเหมือนกำลังนับอยู่ในใจ “สอง เอ้อ สาม”

“สามใช่ไหม งั้น...”

เสียงของผมหายไปพร้อมกับหน้าที่ยื่นเข้าหาพี่ชมพู ผมกดริมฝีปากแนบกับปากอิ่มนั่น ทั้งที่ในอกเสียงหัวใจกำลังเร่งจังหวะขึ้นมา ก่อนจะถอนปากออกมาแล้วจูบลงไปใหม่ เพียงชั่วครู่ก็ผละจากแล้วประกบซ้ำ ทำแบบนั้นอยู่ซ้ำๆ กันจนครบห้าครั้งแล้วถึงได้ดึงหน้าออกห่าง

“ผมจูบพี่ห้าครั้งแล้ว ยังไม่นับรวมก่อนๆ หน้าที่เคยจูบกับพี่อีก เพราะงั้นก็มากกว่าที่จูบไอ้กราฟซะอีก เชื่อหรือยังว่าผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันมากกว่าเพื่อน”

ดูเหมือนว่าไอ้พี่ชมพูจะตื่นตะลึง เพราะว่ามันเบิกตาขึ้นกว้าง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ สองสามครั้งแล้วถึงได้สติและมองหน้าผม คงไม่คิดล่ะมั้งว่าผมจะกล้าจูบรวดเดียวแบบนี้

อย่าลืมสิครับว่าไฮยีนคนนี้ไม่มีอะไรที่ไม่กล้า ถึงหัวใจจะเต้นแรงแล้วก็รู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้นหน่อยๆ ก็เถอะ

“มึง...”

“จบเรื่องผมกับกราฟได้แล้ว แค่พี่เชื่อก็พอ”

“กูเชื่อมึงได้แน่นะ”

“ถ้าเชื่อไม่ได้ ผมจะจูบพี่ให้เสียปากทำไมเล่า เอ้อ”

ผมพูดเหมือนบ่นๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา กะไปหาอะไรในตู้เย็นกินสักหน่อย แต่แค่ลุกและยังไม่ทันเดินไปก็ถูกแขนใหญ่รวบเอวเอาไว้แล้วดึงให้หล่นปุกลงไปที่โซฟาเหมือนเดิม ไอ้พี่ชมพูกอดผมไว้แน่น พลางเอาคางเกยกับบ่า

“กูโคตรดีใจเลยว่ะ”

ผมจะบอกยังไงดี.. ผมก็ดีใจเหมือนกันนั่นแหละ ที่รู้สึกว่ามีเสียงตึกๆ จากหัวใจของมันสะท้อนผ่านหลังมาด้วยจังหวะเร็วเหมือนๆ กัน แต่ไม่บอกแม่งหรอก










หลังจากที่ปรับความเข้าใจกัน (มั้ง) แล้ว ผมก็บอกให้มันทำอะไรให้กิน แต่เพราะในตู้เย็นไม่เหลืออะไรให้พอกินได้ เราสองคนก็เลยต้องออกมาหาซื้อวัตถุดิบกลับไปสำหรับเป็นอาหารเย็น จริงๆ ไอ้พี่ชมพูบอกว่าให้กินที่ร้านข้างนอกเลย แต่ว่าผมอยากกินต้มยำกุ้งฝีมือมันมากกว่า มันเลยบ่นนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็ยอมจะทำให้

“มึงมองเห็นชัดป่ะเนี่ย”

ก่อนจะลงจากรถ ไอ้คนขับก็ถามให้ผมชะงักแล้วหันไปมองหน้ามัน งงๆ นิดหน่อย มันเลยเอานิ้วจิ้มมาที่รอยร้าวบนแว่นให้ผมเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร

“ก็ชัด แต่รำคาญ ซื้อใหม่ด้วยเลยแล้วกัน”

ความจริงก็กะอย่างนั้นอยู่แล้ว แต่พูดรวมๆ ไปก็ดี จะได้ไม่ดูจงใจเกินไปว่าผมอยากมาซื้อกับมัน ถึงจะรู้สึกแบบนั้นอยู่ก็เหอะ

“งั้น...” มันพูดแค่นั้นก่อนจะเอานิ้วมาเกี่ยวแว่นของผมออกจากหน้า แล้วเอื้อมตัวไปเปิดเก๊ะที่อยู่ด้านหน้าผมออก หยิบแว่นกันแดดสีชามาส่งให้ “มึงใส่อันนี้ไปก่อน”

ผมรับมาก่อนจะใส่อย่างที่มันบอก และหันไปมองมัน พลางฉีกยิ้มยิงฟันหน่อยๆ

“ใส่แล้วผมหล่อป่ะ”

มันหัวเราะนิดๆ ก่อนจะตอบกลับมาพลางยักคิ้วกวนๆ ใส่

“เออ มึงหล่อ”

ผมเกือบจะดีใจอยู่แล้วที่มันยอมชม แต่แม่งดันต่อประโยคมาอีกว่า...

“แต่กูหล่อกว่า”

เชี่ยยย!!!

ตามด้วยเสียงหัวเราะดังรัวๆ ของมันให้ผมยิ่งหงุดหงิดมันมากขึ้นไปอีก นึกว่าแม่งจะตอบดีๆ แล้ว เสือกกวนตีนผมซะได้ ผมน่าจะรู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่ามันคงไม่มีทางชมผมจากใจหรอก เจ็บใจฉิบหายโดนแม่งหลอกเนี่ย

ผมลงจากรถไปซึ่งไอ้พี่ชมพูก็ลงมาตาม ขายาวสาวเท้าเร็วๆ เดินมาอยู่ข้างกัน แถมยังยื่นมือมาจับมือผมไว้อีก ผมเลยสะบัดเสียงห้วนใส่

กูอยู่ในอารมณ์ไม่พอใจมึงอยู่นะเว้ย

“อายมั่งหรือเปล่า จับมือผมเนี่ย”

แต่ใจจริงก็อยากรู้ว่ามันจะรู้สึกอะไรมั่งไหม มาเดินจับมือผู้ชายเดินกลางห้าง แต่แทนที่มันจะตอบกลับมาตามที่ผมถามเสือกย้อนกลับมาว่า...

“แล้วมึงอายหรือเปล่าล่ะ”

เล่นเอาผมชะงักไปหนึ่งจังหวะเลย ใครสั่งใครสอนให้แม่งถามกลับมาแบบนี้วะ กูจะไปกระทืบแม่ง

“ผมเหรอ ทำไมต้องอาย ก็ใส่แว่นกันแดดอยู่นี่ ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมเป็นใคร แล้วพี่มากับใคร”

“งั้นกูก็ไม่อาย เพราะมึงยังไม่อายเลย”

แสรดดดดดดดดดดดดด อยากจะปีนตัวมันขึ้นไปตบกบาลทันที  แม่งพูดเหมือนผมหน้าด้านเชี่ยๆ แต่มันก็บีบมือของผมให้แน่นขึ้นเหมือนจะรู้ทัน ก่อนจะดึงให้เดินไปด้วยกันเร็วๆ

หาทางเลี่ยงเก่งนะมึง!

สิ่งแรกที่ทำหลังจากเข้ามาในห้างแล้วก็คือขึ้นไปชั้นบนเพื่อซื้อแว่น ผมพยายามเลือกอันที่มันดูเฉิ่มๆ เชยๆ มากที่สุดเพื่อความหล่อของผมจะได้ไม่ต้องทะลุรอดไปตอกย้ำปมด้อยของใคร

ผมถอดแว่นกันแดดที่สวมอยู่ออกเมื่อเลือกแว่นอันที่คิดว่าใช้ได้ ลองสวมมันเข้ากับหน้าพร้อมกับส่องกระจกเพื่อดูผลงานที่ออกมา ซึ่งมันก็ถือว่าใช้ได้ ก่อนจะหันไปทางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้มันดูหน้าผมด้วย

“พี่ว่าเป็นยังไง”

“เฉิ่มฉิบหาย กูว่าเอาอันนี้ ไม่ก็อันนี้ หรืออันนี้ดีกว่า”

ไอ้พี่ชมพูวิพากษ์วิจารณ์แล้วก็มีเสนอบ้าง แต่ว่าผมไม่เอา เพราะแต่ละอันที่มันเลือกมามีแต่จะส่งให้หน้าตาดีๆ ของผมยิ่งโดดเด่นขึ้นมาอีก เดี๋ยวผมได้โดนยำตีนเพราะความหมั่นไส้

“ก็ผมอยากได้ไอ้ที่ใส่แล้วหน้าจืดๆ เฉิ่มๆ ไง เดี๋ยวใส่แล้วหล่อเกินหน้าเกินตาพี่”

สรุปผมก็เลือกเอาอันที่ลองใส่อยู่ แล้วหันไปบอกไอ้คนที่เถียงผมเมื่อกี้

“จ่ายเงินด้วยพี่”

ซึ่งมันก็มีบ่น

“ไม่เลือกตามที่กูบอกแล้วยังมาให้กูจ่ายอีก”

ถ้ากูมีเงินกูคงต้องบอกให้มึงจ่ายมั้งครับ ไอ้ห่า

ผมด่ามันในใจแล้วก็รอมันหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อจ่ายค่าแว่นให้ผม เพราะถึงมันจะบ่นนั่นนี่อะไร สุดท้ายมันก็ต้องยอมทำตามผมนั่นแหละ ก็ใครแม่งเสือกสัญญาเองว่าจะรับผิดชอบเลี้ยงผมตลอดหนึ่งเดือน ช่วยไม่ได้

พอมันจ่ายเงินให้กับคนขายเรียบร้อยแล้วผมก็เอาแว่นกันแดดของมันที่ถืออยู่ในมือส่งคืนเจ้าของไป มันก็รับก่อนจะเอาขาแว่นไปเกี่ยวกับคอเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่อยู่ ผมเองก็ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนมันนั่นแหละ ก็ชุดนักศึกษานี่ครับ แต่ว่าชุดที่ผมใส่อยู่ใหญ่กว่าปกติที่เคยใส่ไซส์นึง เพราะว่าไอ้ที่ใส่อยู่นี่ของพี่ชมพูทั้งหมด

มันตัวใหญ่กว่าผม เพราะงั้นเสื้อที่ผมใส่ตอนนี้เลยหลวมๆ หน่อย ส่วนกางเกงก็เอวกว้างกว่า แต่ดีว่ามีเข็มขัดช่วย แล้วผมก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เพราะแผลที่มุมปากยังมองเห็นอยู่ แต่คาดว่าพรุ่งนี้อาจจะจางลงจนเกือบมองไม่เห็นเพราะวันนี้รอยมันไม่ได้ชัดมาก ดังนั้น... ผมเลยต้องใส่กางเกงในมันด้วยเนี่ยแหละ ดีว่าเป็นตัวใหม่ ผ้ายังไม่ยืดตามส่วนของมันที่น่าจะใหญ่กว่าผมนิดหน่อย เพราะมันตัวใหญ่กว่า ผมเลยใส่ได้พอดี

ซื้อแว่นเสร็จก็ลงไปซูเปอร์มาร์เก็ตที่ชั้นล่าง ของที่ซื้อก็วัตถุดิบทำต้มยำกุ้งอย่างที่ผมบอกไปแหละครับ แต่มันไม่ได้กวนตีนถามผมแล้วหยิบอีกอย่างเหมือนเก่า แต่เป็น...

“มึงหยิบข่าตรงนั้นมาใส่ตะกร้าหน่อย”

มันสั่งพร้อมกับพยักพเยิดหน้าหล่อๆ ไปทางกองข่าตรงตู้แช่ที่อยู่ข้างๆ กัน แล้วที่ทำแบบนั้นก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แต่แม่งดันไม่ยอมปล่อยมือของผมออก มืออีกข้างมันก็หิ้วตะกร้าเอาไว้ ส่วนเวลาจะเอาอะไรก็เรียกให้ผมหยิบ กวนตีนดีหรือเปล่าครับ รุ่นพี่ผมคนนี้น่ะ แม่งแกล้งกูชัดๆ

“พี่ก็ปล่อยมือแล้วไปหยิบเองดิ”

“มือกูไม่ว่างทั้งสองข้าง มึงก็หยิบหน่อยสิวะ”

“มือผมก็ไม่ว่างเหมือนกัน” ผมเอาคืนมันมั่งแล้วใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกมันจับแคะหูเล่นๆ หน้าที่สวมแว่นใหม่เอี่ยมเชิดขึ้นนิดหน่อยท้าทายมัน “แคะหูอยู่ ไม่เห็นเหรอ”

“กวนตีนนะมึง หยิบมาเร็วๆ เดี๋ยวกูไม่ทำให้กินซะหรอก”

อิโธ่ แล้วแม่งก็มาขู่ผมแบบนี้ ถ้าไม่อยากกินไม่ยอมหรอกนะเว้ย

ผมบ่นมันในใจแล้วก็ต้องยอมหยิบข่ามาใส่ตะกร้าสีเขียวในมือมันอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเดินตามแรงดึงของมันเพื่อไปหาวัตถุดิบอื่นๆ ให้ครบตามต้องการ แล้วที่ลืมไม่ได้ก็คือนมรสหวาน ที่จะเอามาใส่ในต้มยำ สูตรพิเศษของมันที่เหมือนกับแม่ของผม











กลับมาถึงห้อง พี่ชมพูก็เข้าครัวทำอาหารให้ผมกินเลย แต่อย่าหวังว่าผมจะไปเป็นลูกมือมันนะ ผมนั่งเล่นเกมอยู่ในห้องนั่งเล่นรอถึงเวลาอาหารเสิร์ฟเท่านั้นแหละ มันก็ทำไป ส่วนผมก็เล่นเกมไปจนเกือบๆ ชั่วโมงถึงมีเสียงเรียกให้เข้าไปในครัว เพราะต้มยำกุ้งรอผมอยู่ แล้วก็มีเมนูอื่นแถมมาด้วย แต่ตอนที่ซื้อของ ผมยังไม่แน่ใจว่ามันจะทำอะไร กระทั่งเห็นหน้าตาของสิ่งที่อยู่ในจานซึ่งวางอยู่บนโต๊ะในห้องครัว

ผัดผักบุ้ง

แม่งพลาดเลย อดเห็นว่ามันผัดแบบไฟแดงจนครัวแทบไหม้หรือเปล่า

ผมนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับมัน มีจานข้าวที่มันตักไว้ให้รออยู่ก่อนแล้ว ไอ้พี่ชมพูถอดผ้ากันเปื้อนสีเทาเหมือนขนหนูออกจากตัวก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งจัดไว้แล้วว่าเป็นที่ของมัน จากนั้นช่วงเวลาของอาหารเย็นก็เริ่มขึ้นพร้อมกับการพูดคุยเบาๆ

“ตกลงว่าพี่จะให้พวกผมเล่นหนังสั้นให้พี่จริงๆ เหรอ”

ผมถามพลางตักกับและข้าวเข้าปาก มันก็พยักหน้าหงึกหงักตอบ

“ถ้ากูไม่ให้พวกมึงเล่นแล้วกูจะชวนทำไม”

“ก็ไม่เห็นว่าพวกพี่จะมาบอกอะไรเพิ่มเติมหรือว่าให้ดูบทเลย”

หลังจากที่มันขอให้เล่นหนังสั้นที่เป็นโปรเจกต์ส่งอาจารย์สำหรับเทอมนี้ พวกพี่เจ๋ง พี่ต้น พี่ปาล์มก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ทั้งที่ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วเลยอดสงสัยไม่ได้

“ไม่ต้องดูหรอกพวกมึงอะ กูรู้ว่ามึงกับกราฟเล่นได้อยู่แล้ว ตอนเฟรชชี่ไนท์พวกมึงก็ต่อบทกันสดๆ ไม่ใช่หรือไงวะ”

“ผมกับไอ้กราฟเล่นได้ แต่ใช่ว่าไอ้กัสกับไอ้เคลมจะเล่นได้สักหน่อย”

ผมยังแย้งกลับไปให้มันจำได้ว่าไอ้กัสกับไอ้เคลมอยู่วิศวะฯ ไม่ใช่นิเทศฯ  แม่งทำเหมือนจะประเมินผมสูงไปแล้ว แต่มันก็ยังตอบกลับมาอย่างไม่หวั่นเกรงเลยว่าโปรเจกต์ของมันจะล่มเพราะเพื่อนผมสองตัวนั้น

“โอ๊ย ไอ้สองตัวนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ปลาไหลกันซะขนาดนั้น มันเอาตัวรอดได้”

“ผมว่าพี่ใช้คำผิด” เอาข้าวเข้าปากอีกหนึ่งคำ เคี้ยวๆ เข้าไปก่อนจะกลืนแล้วบอกต่อ เพราะพี่ชมพูเหมือนจะรู้ว่าผมยังพูดไม่จบถึงได้มองหน้าผมค้างอยู่ “ไอ้กัสต้องบอกว่ามันฉลาดแก้สถานการณ์เป็น ส่วนปลาไหลนั่นน่ะ ของไอ้เคลมคนเดียว”

พอผมพูดจบ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมก็หัวเราะเสียงดังเหมือนสะใจในคำพูดของผม แม่งหัวเราะแบบไม่กลัวเลยว่าข้าวที่กลืนลงไปเมื่อกี้จะไหลย้อนกลับมาทะลุออกทางปาก ผมเลยถามต่อ ให้มันเลิกหัวเราะสักที เกิดดีไม่ดีแม่งทำข้าวพุ่งใส่หน้าผมจะซวยเอา กูไม่อยากเป็นกระโถนให้มึงนะครับ

“แล้วนี่จะไปถ่ายที่ไหนกัน”
“ยังตกลงไม่ได้ วันนี้จะเอาที่นี่ พรุ่งนี้แม่งก็เปลี่ยนอีก”

“อ้าว แล้วแบบนี้จะเตรียมสถานที่ทันหรือไง เรื่องที่พักอีก”

เหมือนจะได้ยินแว่วๆ มาว่าจะถ่ายที่ต่างจังหวัด ผมเลยรู้สึกห่วงขึ้นมาที่พวกรุ่นพี่ยังไม่เตรียมการอะไรให้พร้อม เพราะถ้าฉุกละหุกแล้วอาจจะทำให้ทุกอย่างล่มก็ได้ เสียเวลากันอีก แต่ไอ้พี่ชมพูก็แค่ไหวไหล่ชิลล์ๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอก มันหาทางกันได้ มึงแค่อยู่เฉยๆ รอกูบอกกำหนดการก็พอ”

“แล้วพี่ไม่ช่วยพวกพี่เจ๋งจัดการมั่งหรือไง”

ฟังมันพูดก็รู้แล้วว่าแม่งโยนงานให้พี่คนอื่นทำแน่ๆ เอาเปรียบฉิบหาย ซึ่งมันก็จริง เพราะมันตอบกลับมาอย่างไม่ยี่หระในคำกึ่งๆ ด่าของผมเลย

“กูเป็นผู้กำกับ เพราะงั้นค่อยไปลุยงานทีเดียว”

“ผู้กำกับต้องเป็นฝ่ายกำหนดโลเกชั่นไม่ใช่หรือไง เอาเปรียบคนอื่นนี่หว่า”

“กูให้โอกาสพวกมันเลือกที่ที่อยากไปต่างหาก กูใจดีจะตาย”

เหรออออ ผมลากเสียงยาวๆ ในใจแล้วทำเป็นไม่สนใจ กินข้าวต่อ ทว่าหลังจากนั้นเพียงไม่นาน เสียงกริ่งหน้าประตูห้องก็ดัง ผมเงยหน้ามองพี่ชมพูนิดนึงมันก็มองหน้าผมด้วย ก่อนมันจะละมือจากช้อนส้อมที่ถือยู่แล้วกระดกน้ำกลืนลงคอ จากนั้นจึงค่อยลุกออกจากโต๊ะอาหารไป

ผมมองตามมันจนมันหายไปจากการมองเห็น แล้วก็นั่งกินข้าวต่อไป เพราะคนที่มาหามันคงไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว อาหารที่ไอ้พี่ชมพูทำอร่อยดี ทั้งต้มยำกุ้งแล้วก็ผัดผักบุ้งที่ผมเพิ่งได้กินเป็นครั้งแรก ทำอาหารเก่งแบบนี้ใครได้เป็นเมียคงสบาย

คิดอย่างนั้นแล้วก็เหมือนจะนึกขึ้นได้... คนที่ได้มันเป็นเมียก็ผมนี่หว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในวันที่มันบอกผมว่าได้มันเป็นเมียแล้วต้องรับผิดชอบด้วย ทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมานิดหน่อย คิดภาพมันเป็นเมียไม่ออกเลยด้วยซ้ำ วันนั้นผมต้องเมามากแน่ๆ ถึงจำอะไรไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ตัวเลยว่าไปทำแบบนั้นได้ยังไง แต่ที่แปลกใจที่สุดก็คือมันยอมเป็นเมียผมได้ยังไงวะ?? แม่งเป็นเรื่องน่าประหลาดที่สุดในโลกเหอะ

แล้วอยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมต้องวางมือจากอาวุธในมือ หยิบโทรศัพท์ออกมาเห็นชื่อกับหน้าหล่อๆ บนหน้าจอก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นพวกเพื่อนผม และมันต้องอยู่กันครบทุกตัวแน่ๆ ถึงแม้ว่าคนบนจอจะเป็นไอ้กราฟก็เถอะ

“มีอะไรของพวกมึง”

[รู้ได้ไงวะว่าพวกกูอยู่ด้วยกัน]

เสียงไอ้กราฟถามกลับมาเหมือนจะงงงวย แต่ก็ไม่เชิงว่าจะเป็นอย่างนั้นเสียทั้งหมด เพราะมันก็คงพอเดาได้ว่าผมน่าจะรู้

“กูคบพวกมึงมากี่ปีแล้วครับ เมื่อวานหรือไง ไอ้สัตว์”

[เออๆ] มันตอบกลับมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ [ว่าแต่มึงเคลียร์กับพี่ภูแล้วหรือยัง]

“คุณกฤติกรครับ อย่าลืมสิครับว่าคุณพชรนี่ระดับไหนแล้ว”

[มึงเคลียร์กับพี่ภูได้ มึงเก่ง]

“แต่ว่ากูยังไม่ได้บอกพี่ชมพูเรื่องนั้นนะเว้ย”

ผมบอกมันไว้ก่อน เผื่อมันจะเข้าใจผิดคิดว่าผมบอกเรื่องในอดีตระหว่างผมกับมันไปแล้ว ซึ่งไอ้กราฟก็ดูจะตกใจหน่อยๆ มันถามเสียงงง

[แล้วเขาจะเข้าใจว่ายังไงวะ จะเข้าใจผิดเรื่องมึงกับกูอีกหรือเปล่า กูไม่อยากทำให้มึงทะเลาะกับพี่ภูอีกนะเว้ย]

ดูเหมือนไอ้เชี่ยกราฟจะเอาจริงเอาจังเรื่องผมกับไอ้พี่ชมพูเสียเหลือเกิน กูรู้อยู่หรอกว่ามึงชอบเพื่อนลุงรหัสคนนี้ของมึงมาก แต่มึงไม่ต้องถึงกับอยากจะถวายกูให้มันก็ได้ ถ้ากูอยากเอามันจริงๆ กูจัดการเองได้

“กูรู้ว่ามึงโอเคถ้ากูจะบอกเรื่องนั้น แต่กูอยากแน่ใจกว่านี้ก่อน ถึงตอนนั้นกูค่อยบอก”

[แน่ใจว่ามึงรักเขาอะนะ]

ไอ้กราฟถามกลับมาแบบนี้ทำเอาผมรู้สึกร้อนซู่บนหน้า ใจหวิวๆ ขึ้นมา เป็นห่าอะไรวะแม่ง ผมรีบๆ ปัดความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไปแล้วสวนมันกลับแทน

“คxย”

[อยากได้ของพี่ภูเหรอวะ มาเรียกหาเนี่ย]

“ส้นตีนดิ กูวางแล้ว” บอกมันแบบนั้นจบ ผมก็กดตัดสายทันที

ไอ้เหี้ยกราฟแม่ง ไว้เจอตัวมึง กูจะแจกตีนกลางหลังมึง!

คาดโทษไอ้กราฟอยู่ในใจแล้วผมก็ยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม เตรียมจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาแดกข้าวต่อ แต่เสียงเรียกจากด้านนอกก็ทำให้ผมต้องเบือนหน้าไปทางต้นเสียง

“เกงยีน มึงออกมาหน่อยดิ๊”

“มีอะไร ออกไปทำไม”

ผมถามมันกลับไป กะจะกินข้าวต่อสักหน่อย เพราะเมื่อกี้ไอ้กราฟทำให้เสียอารมณ์ไปทีแล้ว แต่ไอ้พี่ชมพูมันก็ยังสั่ง

“มึงออกมาเร็วๆ”

“เออๆ ก็ได้ อะไรวะแม่ง”

ผมบ่นๆ แล้วก็ลุกจากโต๊ะไป รู้ตัวว่าถ้าไม่ออกไปอย่างที่มันบอกเดี๋ยวแม่งได้มีเดินเข้ามาลากหรืออุ้มผมออกไปแน่ เพราะฉะนั้นพอออกไปผมก็กะจะทำหน้าหงุดหงิดใส่มันสักหน่อย แต่แขกที่หน้าประตูทำให้ผมเบิกตาขึ้นแล้วต้องรีบยกมือไหว้ทันที

“หวัดดีครับพี่เจ๋ง พี่ต้น พี่ปาล์ม”

มากันครบแก๊งเลย แต่ว่าทำไมมายืนคุยกันหน้าประตูวะ เหมือนว่าจะมากันสักพักแล้วนะ แต่ยังยืนตรงนี้กันอยู่อีก ไอ้พี่ชมพูมารยาททรามถึงกับไม่ยอมให้เพื่อนเข้าไปนั่งในห้องเชียว

“หวัดดียีน อยู่กับไอ้ภูจริงๆ ด้วย”

พี่เจ๋งพูดอะไรให้ผมงงนิดหน่อย มาเก็ตก็ตอนที่พี่ต้นถาม

“ดีกับมันแล้วใช่ไหม”

“เอ่อ.. ครับ”

แล้วพี่เจ๋งก็ย้ำในผมเข้าใจอย่างถูกต้องอีกที

“ดีแล้วๆ เห็นมันอาการแย่ๆ มาหลายวัน ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที ตอนแรกนึกว่ามันโกหกซะอีก”

ที่แท้ก็มาเพราะห่วงไอ้พี่ชมพู คิดว่ามันจะตายวันตายพรุ่งเพราะเข้าใจเรื่องผมกับไอ้กราฟผิดน่ะเหรอ

“กูบอกมึงแล้วก็ไม่เชื่อ ทีนี้พวกมึงก็กลับกันได้แล้วใช่ไหม”

“เออๆ พวกกูกลับแน่”

พี่ปาล์มตอบกลับก่อนจะขยับตัวมายืนข้างผม ยื่นหน้าสวยๆ เข้ามา กระซิบเสียงเบาข้างหู

“ครั้งแรกมันอาจจะเจ็บหน่อยนะ หาพวกเจลมาใช้ด้วยล่ะ จะได้ไม่เจ็บมาก หลังๆ ก็จะคุ้นเคยขึ้น”

ฮะ???? พี่ปาล์มพูดเรื่องอะไรวะ ผมทำหน้างงๆ ใส่เพราะยังคิดตามไม่ทัน สมองกำลังประมวลผลอยู่ คิดทบทวนตามคำพูดของพี่ปาล์มแล้วเหมือนจะเข้าใจมากขึ้นทีละนิดๆ จนเข้าใจทั้งหมดก็ต้องเบิกตาโต กำลังจะอ้าปากพูดสวนกลับพี่ปาล์มคนสวยไป แต่ไอดอลของผมก็ดันแทรกขึ้นมาก่อน

“แล้วก็... ยีนตอนไม่ใส่แว่นแบบนี้ หล่อดีนะ”

แถมขยิบตาแบบโคตรน่ารักให้อีก ใจผมเต้นตึกๆ นิดหน่อยเลยพอเห็นแบบนั้น ลืมไปเสียสนิทว่าจะบอกอะไรพี่ปาล์มกลับไป พอนึกขึ้นได้เจ้าตัวก็ไปยืนอยู่ข้างพี่ต้นแล้ว หนำซ้ำทั้งสามคนยังกำลังจะกลับกันอีก

“เฮ้ย”

ผมร้องได้แค่นั้นประตูห้องก็ปิดลง ต่อด้วยไอ้พี่ชมพูตวัดสายตามามองผมตาดุ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเข้มๆ

“มองเมียคนอื่นตาวาวเชียวนะมึง”

“อะไรของพี่”
“ไอ้ปาล์มมีผัวแล้ว ผัวมันก็มาด้วย มึงอย่าลืม”

แสรดดด ไอ้พี่ชมพูคิดว่าผมกับไอ้กราฟเป็นแฟนกันยังไม่พอ ยังยัดเยียดให้ผมปีนต้นงิ้วอีก สัตว์ สมองมึงคิดอะไรดีๆ นอกจากแบบนี้เป็นมั่งไหมเนี่ย

“แต่พี่ชอบผมไม่ใช่หรือไง ถ้างั้นพี่ก็ต้องช่วยให้ผมสมหวังเรื่องพี่ปาล์มดิ”

เซ็งมัน ผมเลยตอกกลับไป พี่ชมพูที่แม่งโคตรปัญญาอ่อนเลยมองหน้าผมที่ไร้กรอบแว่นและเลนส์หนาๆ เพราะว่าถอดมันตั้งแต่กลับมาถึงห้องแล้ว พี่ปาล์มถึงได้พูดแบบนั้นออกมา แอบดีใจนิดหน่อยด้วยที่ถูกคนสวยชม

สายตาไอ้เหี้ยพี่ชมพูแม่งกะฆ่าผมให้ได้ จะคมไปไหนวะ

“มึงอยากให้กูช่วย?”

“อืม”
ผมตอบมันยิ้มๆ เพราะเห็นมันคลายหน้าตึงๆ ออกแล้ว แถมยังยิ้มให้ผมด้วย แต่หลังจากนั้นผมก็ต้องชาสันหลังวาบ

“จะแย่งเมียเพื่อนกูเหรอ”

“...”

“กูช่วยมึงก็ได้ แต่ช่วยให้มึงเป็นเมียกูอะนะ”











ต่อด้านล่าง

v

v

[undersky]

ต่อจากด้านบน

v

v

















จบอาหารมื้ออร่อย แต่เล่นเอาเสียวๆ ด้านหลังไปพักหนึ่งเพราะคำพูดที่ทิ้งท้ายเอาไว้แบบนั้นแล้วตัวใหญ่ๆ ของคนพูดก็เดินกลับไปกินข้าวต่อ ผมก็กลับมาเล่นเกม พอให้อาหารย่อยซะก่อนที่จะไปอาบน้ำสระผม สลัดความคิดบ้าบอห่าเหวที่ไอ้พี่ชมพูเจตนาย้อนผมกลับมาข้อหาจะไปแยกผัวแยกเมียเขา เสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ ใส่ชุดนอนที่รุ่นพี่ร่างหมีควายเตรียมไว้ให้ เสื้อผ้าของมันอีกเหมือนเดิมนั่นแหละ เป็นเสื้อบางๆ คอปกกับกางเกงเอวยางยืดที่เข้าชุดกัน ส่วนมันก็เข้าไปอาบน้ำแทน

ผมหาไดร์มาเป่าผมที่เปียกอยู่ให้แห้งซะจะได้นอน เพราะว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว และเพราะว่าสายของไดร์เป่าผมค่อนข้างยาว ผมเลยลากมันมานั่งเป่าบนเตียงได้อย่างสบายๆ มือข้างหนึ่งจับไดร์เป่าลมร้อนๆ ใส่ผมสีดำเปียกๆ ให้มันชื้นน้อยลง ส่วนมืออีกข้างก็ขยี้ผมไปมาเพื่อให้ความร้อนกระจายแผ่ได้ทั่ว

นั่งเป่าผมอยู่ประมาณสิบนาที พี่ชมพูก็ออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวด้วยชุดนอนที่เป็นแบบเดียวกันแต่คนละลายคนละสี ของผมเป็นลายตารางสีน้ำเงิน ส่วนของมันเป็นสีน้ำตาลแบบไม่มีลาย มันเอาผ้าเช็ดตัวไปพาดที่ราวก่อนจะเดินขึ้นเตียงมานั่งทางด้านหลังผม

ที่เห็นว่ามันทำอะไรบ้างก็เพราะว่าผมนั่งอยู่ตรงข้ามกับกระจกบานใหญ่ที่ด้านข้างของปลายเตียงมันนั่นแหละ

มันนั่งมองผมผ่านทางกระจก ใช้ตาเข้มๆ จ้องเข้ามาจนผมรู้สึกแปลกๆ อยากเลี่ยงสายตาที่สะท้อนมาด้วยการหันไปทางอื่น แต่ยังไม่ทันทำอย่างที่ใจคิด มือใหญ่ก็จับทับกับมือผมที่ถือไดร์อยู่ บังคับมือผมให้ขยับไปทางด้านหลังเพื่อที่ลมร้อนจะได้ไปเป่าบนหัวของมันแทนหัวผมที่ใกล้แห้งแล้ว

“เป่าให้กูด้วย”

“เป่าเองดิ ผมเป่าของผมอยู่ไม่เห็นหรือไง”

ผมมีนิสัยชอบเอาชนะอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมันสั่งมาแบบนี้แถมยังทำเผด็จการใส่ มีหรือว่าผมจะยอมง่ายๆ ผมดึงมือกลับเพื่อให้ไดร์มาตรงกับตำแหน่งหัวของตัวเองแทน แต่ไอ้พี่ชมพูก็มีนิสัยเหมือนผมนั่นแหละ ยิ่งผมต่อต้านมันก็ยิ่งออกแรงบังคับมากกว่าเดิม

“ไดร์กู มึงจะใช้คนเดียวได้ยังไง”

“พี่ก็รอให้ผมเป่าผมเสร็จก่อนดิ”

“ก็กูจะเป่าตอนนี้”

ผมกับมันยื้อแย่งไดร์เป่าผมสีขาวอันเดียวกันไปมา ลมร้อนก็เป่าผ่านหัวผมกับมันสลับกันจนเดาไม่ออกว่าเมื่อไรผมจะแห้งถ้ายังแย่งกันอยู่แบบนี้ ผมเลยออกแรงมากขึ้นอีกจนตัวมันเซหน่อยๆ เพราะถึงจะสู้แรงมันไม่ได้ แต่แรงของผมก็ไม่ได้น้อยอะไร

พอเห็นผมออกแรงมากขึ้นแล้วมันก็ฮึดเอามั่ง คราวนี้มันดึงซะจนหงายหลังตึงลงไปกับที่นอน มือของผมที่จับไดร์อยู่โดยที่มีมือมันจับทับเลยกลายเป็นเชือกที่รั้งให้ตัวผมหล่นตามมันไปด้วย แต่แค่นี้ไม่จบ เพราะไอ้พี่ชมพูยังเอาไดร์ไปเป่าผมตัวเองได้อีก

ผมก็ไม่ยอมสิครับ ไหนๆ ก็ล้มลงมาแล้วเลยลุกขึ้นไปนั่งทับท้องแม่งเลย กระชากไดร์เป่าผมคืนมา ทำอย่างกับว่าเป็นเด็กๆ แย่งของเล่นกัน แต่แบบนี้มันถือเป็นเรื่องของศักด์ศรีที่ใครจะแพ้ไม่ได้ ผมโน้มหัวลงไปใกล้กับมันหน่อย เพราะจะให้ยื้อไดร์ขึ้นมาเป่าผมตัวเองคงจะต้องออกแรงมากเกินไป แค่ถึงกลางทางคงโดนมันดึงกลับไปได้แน่

แต่แม้จะลดระยะทางแล้วก็ไม่ช่วยให้ผมเป็นต่ออยู่ดี เพราะไอ้คนที่ผมนั่งทับอยู่แม่งเสือกแรงควาย กระชากไดร์กลับไปจนหลุดมือผมเลย แล้วมันก็ไปหล่นแอ้งแม้งอยู่บนเตียงข้างหัวของไอ้รุ่นพี่

เสียงของลมที่ส่งออกมาผ่านทางกระบอกกลมๆ ยังคงดังต่อเนื่อง แต่ตอนนี้ศึกแย่งอุปกรณ์ชิ้นนั้นดันเปลี่ยนเป้าหมายไปอย่างกะทันหัน เพราะไอ้พี่ชมพูไม่ได้จับไดร์เอาไว้ และผมก็ไม่ได้จับ

แต่เป็น...เราจับมือกันอยู่ต่างหาก

ตาเรียวคมจดจ้องเข้ามาในตาของผมที่มองมันอยู่เช่นกัน ก่อนมือใหญ่อีกข้างจะยกขึ้นมากดท้ายทอยผมให้หน้าก้มลงต่ำกว่าเดิม ต่ำลงเสียจนเหลือช่องว่างระหว่างหน้าหล่อๆ ของผมกับมันไม่ถึงฝ่ามือกั้น จากนั้นไม่นานริมฝีปากของเราก็แตะกัน

สัมผัสนุ่มๆ และอุ่นนั้นเหมือนกับอะไรบางอย่างที่ล่อหลอกให้อยากถลำ ตัวลงไปในความล้ำลึก กลีบเนื้อสีแดงอ่อนบดเบียดเข้ากับปากของผมครั้งแล้วครั้งเล่า ลิ้นชื้นเลียไล้กับปากจนเปียกฉ่ำ เมื่อผมยอมอ้าปากออกนิดๆ มันก็ส่งลิ้นเข้ามากวาดต้อนข้างใน สองลิ้นของเราพันเกี่ยวกัน

เพราะผมกับมันต่างมีประสบการณ์มานับครั้งไม่ถ้วน จูบอ่อนๆ ในทีแรกถึงได้เร่าร้อนขึ้นในเพียงชั่วพริบตา แลกลิ้นดูดดื่มกันเสียจนน้ำลายเลอะเปรอะทั่วปากของกันและกัน แล้วพอผละจูบออกมาเพื่อเริ่มต้นการจูบอีกครั้ง ปลายลิ้นก็เชื่อมต่อกันด้วยน้ำใสๆ วนเวียนอยู่แบบนั้นหลายต่อหลายครั้งจนรู้สึกว่าร่างกายต้องการอะไรที่มากกว่า

พี่ชมพูเลื่อนริมฝีปากลงมากดจูบหนักๆ ที่ไหปลาร้าของผม แรงดูดนั้นทำให้เสียวปลาบขึ้นมาจนผมต้องบีบมือที่จับกับมันไว้ตั้งแต่ทีแรกมากขึ้น แล้วเปลี่ยนเป็นฝ่ายก้มหน้าเข้าไปงัดปากของมันขึ้นมาจูบเพื่อไม่ให้มันทำกับผมแบบนั้นอีก มันเลยเปลี่ยนจากการจูบไซ้คอผมแรงๆ จนผมคิดว่าต้องเป็นรอยแน่ๆ มาไล้มือบนแผ่นหลังของผมแทน

เรายังคงจูบกันอย่างต่อเนื่องยาวนานราวกับจะทดสอบว่าใครเป็นฝ่ายแพ้ฝ่ายชนะ ขณะที่มือใหญ่ลูบไล้บนแผ่นหลังของผมอย่างเรื่อยเปื่อยเลื่อนต่ำลงไป เคล้นคลึงสะโพกของผมไปมาก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้กางเกงนอน บีบขยำบั้นท้ายของผมผ่านผ้าบางๆ ของกางเกงในตัวใหม่ที่มันหยิบมาให้ใส่ พลางใช้นิ้วยาวเกี่ยวเล่นกับร่องตรงกลาง แล้วนั่นก็ทำให้ผมสะดุ้งวาบ ละปากเจ่อๆ ออกจากมันทันที แถมด้วยดึงมือของมันที่วางแหมะอยู่ตรงตูดผมออกด้วย

“จะทำอะไร”

ไอ้พี่ชมพูแม่งก็หน้าด้านตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปสักนิด

“กดมึงไง”

“เข้าใจผิดหรือเปล่า พี่เป็นเมียผมไม่ใช่เหรอ ผมดิต้องกดพี่”

เรียกเอาความทรงจำกลับคืนมา แม้จะรู้สึกกระดากอยู่ก็เหอะ ยอมรับจริงๆ ว่ายังคิดภาพไม่ออกว่าผมจะเอาพี่ชมพูทำเมียอีท่าไหน เพราะถึงจะทำกับผู้หญิงมามากมาย แต่ผู้ชายที่ตัวใหญ่ยักษ์แบบนี้ สมองมันก็ค้านอยู่ดี

“เกงยีน กูมีอะไรจะสารภาพกับมึง”

แล้วอยู่ๆ แม่งก็เปลี่ยนเรื่องไปเสียเฉยๆ เล่นเอาผมงงเรียบเรียงความคิดไม่ถูก มันมองตาผมแล้วทำสีหน้าเหมือนคนสำนึกผิด แต่ก็ไม่ได้มากนัก แล้วผมก็คาดเดาไม่ได้ว่ามันจะพูดเรื่องอะไรกันแน่

“สารภาพอะไร”

“เรื่องที่กูบอกว่ากูเป็นเมียมึงแล้ว................กูโกหก”

ช็อก รู้สึกช็อกพอๆ กับตอนที่มันบอกว่าผมได้มันเป็นเมียนั่นแหละ สมองช้าไปชั่วครู่ก่อนจะฟื้นกลับมาทำความเข้าใจกับคำพูดของมันอีกครั้ง

สัตว์เอ๊ย แม่ง มึงโกหกกู ปล่อยให้กูเครียดว่ากูเอามึงได้ยังไง กูได้เมียมาแบบไม่รู้ตัวแถมยังเป็นผู้ชายรุ่นหมีควายอีก ไอ้ห่าาา!!!!

“โกหกได้ไงวะ!”

ผมระบายอารมณ์ใส่มัน โมโหนะครับไม่ใช่ไม่โมโห เหมือนตัวเองโง่ที่ถูกหลอกมาได้ตั้งนาน แถมไอ้ที่ต้องมาเกี่ยวพันกับมันอยู่ทุกวันนี้ แล้วเหมือนจะเผลอไปชอบมันเข้าอีกนี่ก็เพราะเรื่องโกหกของมันทั้งนั้น พอคิดว่าถ้ามันไม่หลอกผมเรื่องนี้ผมกับมันคงเป็นอริกัน ด่าว่า สวดแม่งยับทุกวันอยู่ในใจแล้วก็รู้สึกจูนสมองไม่ติด

“กูอยากแกล้งมึงเฉยๆ”

“สัตว์”

ผมด่ามันแค่คำสั้นๆ ก่อนจะขยับตัวเพื่อลงมาจากตัวมันเพราะยังนั่งทับอยู่เหมือนเดิม แต่แม่งก็ไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้นได้ มันจับผมพลิกตัวลงไปนอนแล้วมันขึ้นมาคร่อมผมแทน

เหี้ยเอ๊ย มึงจะเอายังไงเนี่ย!!

“มึงโกรธกูมากเหรอ”

“ดีใจมั้ง” ตอบมันกลับไปด้วยเสียงห้วนสุดๆ แล้วเบี่ยงหน้าไปอีกทาง ไม่มองมัน แม้จะพยายามดันตัวขึ้นให้มันลุกจากตัวผมไปแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะแม่งเล่นทับมาทั้งตัว

ตัวก็ใหญ่ มาทับกูได้ กระดูกกูหักพอดี!

แต่ไอ้เหี้ยพี่ชมพูไม่สำนึกแม้แต่น้อย มันก้มหน้าลงมาใกล้ๆ กับหน้าผม ห่างแค่คืบกว่าๆ เท่านั้น ถึงผมจะไม่ได้หันไปมองหน้ามันตรงๆ แต่ก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่พ่นรดลงบนแก้มกับต้นคออยู่ดี

“แสดงว่าจริงๆ แล้วมึงอยากได้กูเป็นเมียอะดิ”

“ใครจะอยากได้หมีควายเป็นเมีย”

ผมไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงกับมัน แต่คิดว่ามันคงเดาได้ไม่ยาก ทว่าถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใส่ใจอยู่ดี มันเงียบไปหลังจากนั้นพักหนึ่ง ส่วนผมก็อยู่นิ่งๆ นอนเฉยๆ ขยับตัวไม่ได้ หันหน้าไปทางมันก็ไม่ได้

เออ กูนอนเป็นหุ่นอยู่ตรงนี้ก็ได้วะ สัตว์แม่งงง!!

คิดแบบนั้นแล้วก็เดาเอาไว้ เดี๋ยวมันพอใจก็คงลุกขึ้นแล้วปล่อยผมไปเอง แต่แทนที่จะเป็นแบบนั้นไอ้คนตัวใหญ่ดันเสือกพูดว่า...

“งั้นก็ไม่เป็นไรสิ”

“...”

“กูก็อยากได้เมียมากกว่าจะเป็นเมียเองเหมือนกัน”














===================
เหมือนจะมีคนมารอหลายคน ขอบคุณนะคะ
พอว่างแล้วก็รีบมาแต่งเลย ช่วงนี้แต่ละวันมีเวลาน้อยนิด แต่จะพยายามอัพให้ได้ทุกอาทิตย์ค่ะ

เขาดีกันแล้ว แต่ว่าจะโกรธกันต่อหรือเปล่าหว่า
พี่ภูก็แสดงเจตนาชัดเหลือเกิน ยังไม่ได้เขาเป็นแฟน นี่จะขอให้เป็นเมียแล้วเหรอ???!!!


Undel2Sky

[Kaewkaew]

มาเจิมก่อนอ่าน

อั้ยยย้าา ตอนหน้าแอบลุ้น5555555
พี่ชมภูน่ารักเหยยยย >O<
ต่อทียาวสะใจครับ ฮ่าๆ
ชอบบบบบบบบ

[Nus@nT@R@]

อ้าววววววว แล้วคืนนี้จะได้กันไม๊เนี่ย ฮ่าๆๆๆ

[❝CHŌN❞]

พี่ภูมีเป้าหมายที่ชัดเจนมาก สนับสนุนค่ะ จัดการเลยพี่ภู ฮ่าๆๆๆ

อยากรู้เรื่องกราฟอ่ะ มันคืออะไรกันแน่ ทำไม ยังไง อะไร ทำไมต้องจูบกันด้วย งงมากมาย อยากรู้~

รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[murasakisama]

ยกมือหนับหนุนกดก่อนแล้วค่อยขอเป็นแฟนทีหลัง

[♠DekDoy♠]

ด้านมากค่าาาาา อยากได้เมียต้องอย่าอาย !!!

[cocoaharry]

ยีนไม่ตอบไปล่ะ ว่าไม่อยากได้เมีย แต่อยากได้ผัว กร๊าซซซซซซ

ตามต่อไปว่าพี่ชมภูจะกดน้องเกงยีนหรือไม่!!

[yongsulewa]

เอาอีกๆๆๆ

[Whatever it is]

เย่ มาต่อแล้ว

คู่นี้นี่มันจะดีกันนานๆบ้างได้มั้ยนิ เหอะๆ

[bulldog17]

จัดหนักเลยเพ่

[Rhythm]

เย้ยยยย 555
เอาอีกๆๆ

[hardened-boy]

 
ตอนหน้ามีเฮแหงๆๆๆๆๆ

 

[naumi]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด แค่เห็นชื่อตอนก็เตลิดไปไกลแระ

พอมาเจอประโยคปิดท้าย
“กูก็อยากได้เมียมากกว่าจะเป็นเมียเองเหมือนกัน”
ตายค่ะ ตายๆ ตายสถานเดียว เอิ่กๆ
 

[sunshadow]

    อ๊ายยยย คู่นี้นี่ก้าวหน้าไปไวจริงๆ
    แล้วอยู่ในสภาพอย่างนั้น ถึงหนูยีนไม่อยากจะเปลี่ยนสถานะก็เถอะ แล้วจะขัดขืนไหวเหรอ

[gupalz]

ตอนหน้าเกงยีนจะได้เป็นเมียพี่ภูมั้ย ลุ้นๆ

[Bowbonk]

กรี๊ดดดดดดด


ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


 

[•ไนท์คลุง•]

อ๊าากก สงสัยตอนนี้ได้มีฉากเรียกเลือด

[Momichi]

ในที่สุดก็เข้าใจกันเนอะ
ง้อตามสไตล์ เกงยีน อิอิ น่ารักอ่ะ
แต่เอิ่ม ตอนนี้เริ่มเกี่ยงกันแล้วว่าใครจะเป็นภรรยา 555 ดูท่าทางว่าเกงยีนจะรอดยากส์ 555555

[PetitDragon]

โห พี่ภู พูดตรงๆ แบบนี้เลยรึ?

 

[Koyy]

ยีนเอ๋ยยอมซะเถอะ!!

คนอ่านก็อยากเห็นเป็นผัวเมียกันสักที ฮ่าๆๆๆ

[Ticha]

เกงยีนโดนกด เกงยีนโดนกด