ตอนที่ 20 : หึงก็บอก (Chomphoo’s Part)
ผมเห็นไอ้เกงยีนหันหลังกลับทำท่าจะเดินออกจากห้องไปก็รีบสาวเท้ายาวๆ ไปจับแขนมันเอาไว้ ไม่ให้มันหนีไปได้ก่อน แต่ว่าพอผมจับ มันก็สะบัดทันที แถมยังทำหน้าไม่พอใจใส่ผมอีก แต่ก็แน่ล่ะ ผมทำให้มันไม่สบอารมณ์มากๆ นี่หว่า แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วถามมัน
“มึงจะไปไหน”
“กลับบ้านไง”
“แต่กูยังไม่เสร็จเลย”
“ก็เรื่องของพี่เดะ”
มันตอบกลับมาเสียงห้วนแบบไม่พอใจสุดๆ แล้วก็สะบัดมือผมอีกรอบ แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี
“มึงจะกลับได้ไง เดี๋ยวกูพากลับเอง รอก่อน”
“ไม่จำเป็น ผมมีปัญญากลับเองได้”
“แล้วมึงมีเงินหรือไง”
ผมถามมันอย่างแน่ใจสุดๆ ว่ายังไงมันก็หนีผมไปไม่ได้หรอก แต่ว่ามันดันตอบกลับผมมาแบบให้หน้าหงาย แถมยังชูหลักฐานให้ผมดูด้วย
“ผมได้บัตรคืนหมดแล้ว”
บัตรเครดิตและเดบิตหลายใบหลากสีสะท้อนมาเต็มลูกตาผมเลย แล้วมันก็เป็นโอกาสให้ไอ้เกงยีนใช้จังหวะที่ผมกำลังมองของที่มันเอามาโชว์ดึงมือของมันออก และเมื่อมันเป็นอิสระก็รีบวิ่งหนีผมไปทันที ผมเตรียมจะวิ่งตามมันไป แต่ก็โดนจีจี้รั้งไว้ก่อน
“ภู ถ้าจะไปก็เปลี่ยนชุดก่อน จีจี้ต้องเอาไปส่งอาจารย์พร้อมรูปด้วย”
โห่เว้ย!! ผมสบถอย่างอารมณ์เสียอยู่ในใจ แต่ก็ต้องยอมทำตามที่จีจี้บอก กลับไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษาตามเดิม และส่งเสื้อผ้าคืนให้เจ้าของ เพราะว่าการถ่ายแบบที่จีจี้ขอร้องให้มาช่วยมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะเจ้าตัวคงไม่อยากได้รูปสุดท้ายที่ยังไม่ถ่ายอีกในเมื่อผมไม่มีอารมณ์
“วันนี้ขอบใจภูมากนะที่มาช่วย”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เธอก็ช่วยฉันเหมือนกันนี่”
แม้จะอยู่ในอารมณ์เซ็งๆ ไปบ้างที่ไม่สามารถตามไอ้เกงยีนออกไป แต่ก็รู้สึกดีใจนิดหน่อยที่อย่างน้อยมันก็แสดงท่าทางให้ผมเห็นว่ามันไม่พอใจที่ผมสนิทสนมกับจีจี้ รวมถึงเรื่องเมื่อกี้ที่มันเข้ามาเห็นอย่างพอดิบพอดีด้วย
“รู้แล้วว่าน้องเขาหึงก็รีบๆ ตามง้อให้ได้ล่ะ ท่าทางจะหัวแข็งไม่เบานี่”
จีจี้เอ่ยล้อๆ พลางหัวเราะด้วยเพราะเธอก็รู้ว่าสถานการณ์ระหว่างผมกับไอ้เกงยีนเป็นยังไง ซึ่งผมก็คิดว่ากว่าจะทำให้สำเร็จอย่างที่จีจี้บอกได้คงไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน รู้อยู่แก่ใจว่าเกงยีนป็นคนไม่รับฟังเหตุผลของผมแค่ไหน โดยเฉพาะการทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ แต่ผมก็ยังอยากจะทำ อยากจะรู้ ก็คงต้องเตรียมรับมือสิ่งที่จะตามมาให้ได้
ถึงจะยากแต่ก็ต้องทำให้ได้วะ ในเมื่อทำตัวเอง
“คงต้องเหนื่อยเลยล่ะ”
“ถ้าไม่รอดยังไงให้จีจี้ช่วยก็ได้ หรือเจ๋งก็ได้ น้องคงเข้าใจ”
จีจี้แนะนำ ซึ่งผมก็คิดว่านั่นคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำ เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นจากตัวผมเอง ฉะนั้นก็ต้องแก้ไขด้วยตัวเอง ยังไงผมก็ต้องทำให้ไอ้เกงยีนมันเข้าใจให้ได้
“ถ้ามันหมดทางแล้วจริงๆ จะขอให้ช่วยแล้วกัน”
ผมบอกแบบนั้นแล้วเธอก็ยิ้มให้ ก่อนเราจะแยกย้ายกันกลับบ้านไป ซึ่งพอกลับไปถึงคอนโดได้ ผมก็รีบโทรหาไอ้เกงยีนทันที แต่ว่ามันก็ไม่ยอมรับสายผมเลย แม่งงอนหนักนะเนี่ย
พอคิดแบบนั้นแล้ว โทรศัพท์สายที่ยี่สิบก็มีคนกดรับ ผมอมยิ้มกับตัวเองที่ในที่สุดไอ้เกงยีนก็ยอมแพ้ความพยายามของผมสักที แต่พอกดรับสายแล้วแทนที่มันจะทักทายดีๆ หน่อย มันดันเสือกตอบกลับมาว่า
“ไม่ต้องโทรมาแล้ว รำคาญเว้ย!!”
หูผมแทบแตกเพราะมันตะเบ็งเสียงมาเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ดีใจอยู่ดีที่มันมีปฏิกิริยาตอบกลับมา
“ถ้าไม่อยากให้กูโทรหา แล้วทำไมมึงไม่ปิดเครื่องไปซะล่ะ จะได้ไม่รำคาญ”
“ก็จะดูคนหน้าด้านที่มันพยายามโทรมาว่าเมื่อไหร่จะหมดความอดทน”
“ถ้างั้นก็ยากว่ะ”
ผมตอบกลับมันยิ้มๆ เพราะการที่มันยังโต้ตอบผมกลับมาอย่างนี้คงไม่ยากจะง้อสักเท่าไหร่
“งั้นก็พยายามต่อไปแล้วกัน”
มันว่าแบบนั้นแล้วกดวางสายใส่ เล่นเอาผมหน้าเหวอไปครู่หนึ่งเลย แล้วพอกดโทรกลับไปที่เบอร์เดิมจากที่ได้ยินสัญญาณรอสายก็กลายเป็นเสียงโอเปอร์เรเตอร์ให้ฝากข้อความเสียแล้ว
มึงนะมึง
ตอนเช้าผมขับรถไปรับไอ้เกงยีนที่บ้านเหมือนทุกวันที่ทำมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทว่าเมื่อกดกริ่งหน้าประตูแล้ว คนที่ออกมาต้อนรับกลับเป็นแม่บ้านคนหนึ่งในบ้านของมัน แล้วคำตอบที่ผมได้หลังจากถามหามันก็กลายเป็นว่า...
‘คุณไฮยีนออกไปเรียนแล้วค่ะ’
แม่ง เสือกไม่รอกูเลย
ผมขับรถไปที่มหา’ลัยแล้วตรงไปที่โต๊ะประจำของมันทันที แต่ว่าพอไปถึงกลับเห็นเพียงแค่สามคนที่นั่งอยู่ ไอ้โจทก์ของผมดันหายหัวไปไหนไม่รู้
“แล้วไอ้เกงยีนล่ะ”
“ไอ้ยีนมันขึ้นห้องเรียนไปแล้ว ไม่รู้อะไรของมัน”
ไอ้เคมันตอบผมกลับมาเป็นคนแรก ผมก็นั่งลงบนม้านั่งข้างไอ้กราฟที่ว่างอยู่ แล้วตรงนี้เป็นตำแหน่งที่ไอ้เกงยีนนั่งประจำด้วย เลยเป็นการเปิดโอกาสให้ไอ้กราฟถามผมบ้าง
“พี่ไปทำอะไรให้มันไม่พอใจหรือเปล่า”
สมเป็นคู่ซี้ของไอ้เกงยีนที่น่าระแวงจริงๆ ว่ามันมีความสัมพันธ์มากกว่าเพื่อนหรือเปล่า ถึงแม้ไอ้เกงยีนจะยืนยันกับผมว่ามันกับกราฟไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้น ผมก็ยังทิ้งความรู้สึกว่าความสัมพันธ์มันสองคนมากเกินกว่าเพื่อนไม่ได้อยู่ดี
“ทำไมมึงถามกูแบบนั้น”
“ก็เมื่อเช้ายีนมันโทรให้ผมไปรับมันเร็วกว่าปกติน่ะสิ แล้วพี่ไม่ต้องเป็นคนไปรับมันหรือไง”
“เออ ปกติกูก็ต้องไปรับมันหรอก แต่ว่ามันได้บัตรคืนจากป๊าแล้ว”
“อ๋อ แล้วทำไมพี่ไม่ไปรับมันล่ะ”
ไม่ใช่กราฟที่ตอบกลับมา แต่เป็นไอ้เคที่ยื่นหน้ามาจากอีกฟากของโต๊ะแล้วถามผมอย่างอยากรู้อยากเห็น
“กูก็ไปรับมันหรอก แต่ว่ามันออกมาก่อน”
“แสดงว่าพี่ทำเรื่องที่ทำให้มันไม่พอใจจริงๆ อ่ะดิ”
ไอ้กัสที่ได้แต่นั่งฟังพูดขึ้นมาบ้าง ไอ้หมอนี่มันไม่ค่อยพูดมากหรอก แต่ในหัวมันคิดอะไรมากกว่าคำพูดมันหลายร้อยเท่า ใครคิดจะเป็นศัตรูกับมันต้องคิดซะใหม่ เพราะเห็นมันนิ่งๆ ดูมีเหตุผล แล้วก็ฉลาดแบบนี้ จริงๆ น่ะมันเป็นพวกร้ายลึก
“พี่ทำอะไรมัน”
ไอ้เคถามผมตาโตอย่างอยากรู้ น้ำเสียงของมันก็บ่งบอกอย่างชัดเจน ไอ้เหี้ยนี่ชอบเสือกประจำ แต่ก็ดีที่มันคอยเชียร์ผมกับเพื่อนมันตลอด
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
ผมตอบมันกลับไปแค่นั้น ไอ้เคเลยเหมือนไม่พอใจนิดๆ มันจ้องหน้าผมแล้วก็พูดโพล่งเหมือนจะข่มขู่
“ถึงผมจะเชียร์พี่ แต่ผมก็เป็นเพื่อนมันนะ ถ้าพี่ทำอะไรให้มันเสียใจ ผมก็เข้าข้างมันมากกว่าพี่ ผมขอเตือน”
นานๆ จะเจอประโยคจริงจังของไอ้เคสักที พอได้ฟังแล้วผมก็อดนึกถึงคำพูดของไอ้เจ๋งไม่ได้ มันเคยบอกผมตั้งแต่ตอนที่ผมยอมรับกับพวกมันว่าผมชอบไอ้เกงยีนว่า ถ้าผมคิดเล่นๆ กับมัน ผมได้ตายคาตีนเพื่อนมันแน่ แล้วก็เหมือนจะจริง เพราะเจ้าตัวมันพูดออกมาเอง ถึงผมจะเป็นรุ่นพี่ที่มันสนิทและเคารพ แต่มันก็รักเพื่อนของมันมากกว่า
“เออ กูไม่ทำให้เพื่อนมึงเสียใจหรอกน่า แค่มันเข้าใจผิดอะไรนิดหน่อยแค่นั้นเอง”
“งั้นพี่ก็ง้อมันซะสิ”
ไอ้กราฟมันพูดขึ้นมาหลังจากผมบอกแบบนั้นไปแล้ว
“กูง้อมันแน่ แต่แม่งหนีกู”
“แล้วพี่จะไม่มีปัญญาหาทางง้อมันเหรอ”
คำพูดของไอ้กราฟทำให้ผมคิ้วกระตุกนิดนึง ปกติแล้วมันก็ไม่ใช่พูดจาแบบนี้หรอก เพราะว่าผมเป็นเพื่อนสนิทกับลุงรหัสมัน มันก็เลยให้ความเคารพผมเหมือนกัน แต่เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของไอ้เกงยีนที่มันโคตรจะรัก รักแบบรักมาก จนผมระแวง มันถึงได้ใช้คำพูดที่รุนแรงขึ้นมา
“กูมี แต่กูยังไม่ได้ทำ”
“งั้นก็ทำซะสิครับ”
มันพูดยิ้มๆ แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ เพราะมันเหมือนเป็นการท้าทายผมยังไงไม่รู้ แล้วมันก็ทำให้ผมอารมณ์ขึ้นนิดหน่อย
“มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไม่เกินพรุ่งนี้เพื่อนมึงเลิกหนีกูแน่ พวกมึงนั่นแหละ เตรียมตัวไว้ด้วย มะรืนต้องไปแล้ว”
ผมปัดไปพูดเรื่องอื่นด้วย มันจะได้เลิกหาเรื่องผมเพราะไอ้เกงยีนสักที มะรืนนี้ก็ต้องออกต่างจังหวัดเพื่อไปถ่ายหนังสั้นที่เป็นโปรเจกต์เทอมนี้ของผมแล้ว ยังไงซะผมก็ต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ไอ้เกงยีนเข้าใจให้ได้ก่อน ไม่อย่างนั้น ทริปนี้ผมอดทำอะไรกับมันแน่
“เอ้อ แล้วนี่ตกลงพี่จะไม่บอกจริงๆ เหรอวะว่าไปที่ไหน”
มาถึงเรื่องนี้ไอ้เคลมก็ถามอีก แม่งโคตรอยากรู้อยากเห็นฉิบหาย มันพยายามเบิ่งตาตี่ของมันมองผมเหมือนจะขอให้ผมยอมบอก แต่มึงอย่าหวังเลย
“ถึงเวลาเดี๋ยวมึงก็รู้เอง”
ผมนั่งรอไอ้เกงยีนเลิกเรียนคาบเช้า เพราะว่าปีสามอย่างผมเวลาเรียนไม่แน่นอน เช้าบ้าง สายบ้าง ไม่ก็บ่ายเลย ไม่เหมือนปีหนึ่งที่ต้องเรียนเช้าทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้นช่วงหนึ่งเดือนผ่านมาที่ผมไปคอยรับส่งมัน ผมก็ตื่นเช้าเพื่อมาทำหน้าที่ของตัวเอง แม้บางวันจะมีเรียนสายหรือบ่ายก็ตาม
ส่วนเวลาว่างๆ ระหว่างรอเรียนหลังจากมาส่งมันแล้ว ผมก็ไปนอนหรือไม่ก็ไปเล่นคอมในห้องค.น บ้าง วันนี้ก็เหมือนกัน แต่ผมกะเวลาที่ไอ้เกงยีนใกล้เลิกแล้วก็ไปยืนอยู่หน้าประตูห้องที่มันเรียน พออาจารย์เลิกสอนพวกเด็กปีหนึ่งก็เดินออกมาจากห้อง แล้วพอเห็นหน้าผม มันก็ยกมือไหว้กันเพราะต่างก็รู้จักว่าผมเป็นใคร แต่พอไอ้เกงยีนมันเห็นผม มันกลับย่างเท้าถอยหลังซะงั้น ส่วนไอ้กราฟที่เดินตามมาติดๆ ก็ถาม
“เป็นไรมึง”
“เปล่า”
“งั้นก็เดินออกไปดิ”
“กูไม่อยากเห็นหน้ามัน”
ไม่ต้องยกมือชี้หน้าผม ก็รู้ได้ทันทีว่า มัน ที่ไอ้เกงยีนพูดหมายถึงใคร ผมเลยจ้องหน้ามันก่อนจะสืบเท้าเข้าหา กะว่าจะลากมันมาคุยให้รู้เรื่อง
“แล้วมึงมีเรื่องอะไร”
ไอ้กราฟถามต่อ ระยะห่างระหว่างพวกมันกับผมไม่เยอะหรอก ผมถึงได้ยินมันพูด แล้วตอนนี้ในห้องเรียนก็ไม่ค่อยมีคนแล้ว เพราะคนอื่นๆ เดินออกไปหมด เหลือมันสองคนกับเด็กอีกกลุ่มนึงที่ทำท่าจะเดินมาทางผมกับไอ้ยีนและกราฟด้วย
“กูเบื่อหน้ามัน ไม่ต้องถามแล้ว โอเค้”
มันตอบไอ้กราฟกลับไปแค่นั้นแล้วเดินถอยหลังไปอีก ไปหากลุ่มที่กำลังเดินออกมาจากห้อง
“ปลาย เดี๋ยวเราไปกินข้าวด้วยนะ”
คำพูดหน่อมแน้มของเกงยีนอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน หนำซ้ำยังหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมของมันอีกทำให้ผมรู้สึกไม่ชินตาสักเท่าไหร่ เพราะไม่คิดว่าเวลาอยู่กับเพื่อนในเมเจอร์มันจะเป็นแบบนี้
ถึงจะเข้าใจว่ามันต้องแสร้งเป็นคนดี ทำตัวเรียบร้อย แต่ก็ไม่นึกว่าจะขนาดนี้ เพราะตั้งแต่ที่ผมเจอมันครั้งแรก มันก็มีความกวนตีนแทรกอยู่ในทุกอณูของภายนอกที่เรียบร้อย แล้วยิ่งตอนนี้ มันเผยธาตุแท้ของมันกับผม ยิ่งจินตนาการไม่ออกเลยว่ามันจะทำแบบนี้ได้
“อ้าว พี่ภูมารับมึงแล้วไง แฟนมารับแล้วก็ไปกับเขาสิวะ”
การพูดจาของผู้หญิงคนนั้นที่ดูก็สวยดีห่ามไปสักหน่อย แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ เพราะมันแสดงให้เห็นว่าเรื่องระหว่างผมกับเกงยีนเป็นเรื่องที่คนในคณะรู้กันอย่างแน่นอน ถ้าไม่รู้ก็คงแปลกล่ะ ก่อนหน้านี้ผมกับมันตัวติดกันขนาดไหน แต่ถึงเด็กที่ชื่อปลายจะพูดแบบนั้นออกมา แต่ไอ้เกงยีนก็ไม่ยอม
“วันนี้เราอยากไปกินข้าวกับปลายน่ะ”
“ไม่ต้องเลย กูรู้ มึงทะเลาะกับพี่ภูใช่มั้ยล่ะ”
ไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มหรือแสดงท่าทางอะไร เด็กนั่นก็เข้าใจได้หมดทุกอย่าง อย่างที่เขากันว่าผู้หญิงมีเซนส์ที่น่ากลัว เห็นว่าจะจริง เพราะตอนจีจี้ก็ครั้งนึงแล้ว เพียงแค่ผมอ้าปากก็เดาได้เลยว่าผมจะทำอะไร
“...”
ไอ้ยีนมองหน้าเพื่อนมัน แต่ไม่ตอบ แล้วคนอื่นๆ อีกสองสามคนที่อยู่ด้วยก็มองหน้ามันแล้วยิ้มล้อๆ ก่อนปลายที่เหมือนจะเป็นหัวโจ๊กในแก๊งทั้งที่เป็นผู้หญิงจะซ้ำคำพูดออกมาให้ไอ้เกงยีนยอมปริปากออกมา
“ถ้ามึงไม่บอกกู กูก็ไม่ให้มึงไปด้วยหรอกนะ”
“แสดงว่า.. ถ้าเราบอกปลายก็จะให้เราไปด้วยใช่มั้ย”
ไอ้เกงยีนทำหน้าซื่อตาใสมองเพื่อนมัน ส่วนไอ้กราฟก็ยืนนิ่งๆ เหมือนคนอื่นๆ มองสองคนนั้น ผมเองก็อยากรู้ว่ามันจะพูดอะไร ส่วนเรื่องที่มันขอไปกินข้าวกับพวกปลายให้ได้ คงคิดว่าถ้าอยู่กันหลายๆ คนจะช่วยกั้นผมจากมันได้ล่ะมั้ง
“อืม กล้าบอกหรือเปล่าล่ะ”
เหมือนเป็นการท้าทาย ถึงแม้ไอ้เกงยีนจะอยู่ในลุคยอมคน แต่พอโดนท้าซึ่งหน้าแบบนี้มันก็คงทนไม่ได้ แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด เพราะมันยอมโพล่งออกมา
“เรา... ทะเลาะกับพี่ภูจริงๆ”
ผมรู้ว่าต่อหน้าคนอื่น มันจะเรียกว่าผมว่า พี่ภู ตามชื่อ ไม่ได้เรียกพี่ชมพูห่าเหวอะไรนั่น เมื่อก่อนผมก็ไม่ชอบหรอกที่มันเรียกผมแบบนั้น แม่งดูแต๊วแตกอย่างกับตุ๊ดที่ตั้งชื่อให้ตัวเองแรดๆ ไม่ใช่ชื่อที่พ่อแม่ตั้งมาให้ ทั้งที่จริงๆ ชื่อผมก็ออกเสียงตามนั้น แต่ว่าความหมายของการเรียกมันผิดกันเยอะ ผมเคยคิดด้วยซ้ำว่าทำไมชื่อผมไม่สลับกับน้องสาว แต่พอลองคิดว่าถ้าน้องสาวต้องมีชื่อเล่นว่า ภู คงแปลกพิลึก ถึงชื่อ ชมนที จะไม่แปลกสำหรับผมที่เป็นผู้ชายเลยก็ตาม
“แต่.. พี่ไม่ได้ทะเลาะกับยีน”
เพราะอยู่ต่อหน้าคนอื่น ผมก็เลยเรียกมันดีบ้างๆ สร้างภาพขึ้นมาหน่อยให้คนอื่นรู้ว่าผมกับมันรักกันมาก ไอ้เกงยีนเลยหันมาถลึงตาใส่ผมแบบที่ไม่ให้เพื่อนมันเห็น
“อ้าว พี่เขาบอกไม่ทะเลาะ แล้วมึงงอนอะไรเขาล่ะ”
ปลายยังคงถามย้ำ ไอ้เกงยีนก็อึกอัก มันคงพูดไม่ถูกหรอก แล้วก็คงไม่กล้ายอมรับแบบเต็มปากเต็มคำด้วยว่ามันไม่พอใจที่เห็นผมจูบกับจีจี้ เพราะมันเป็นพฤติกรรมของคนหึงชัดๆ เลยเป็นไอ้กราฟแทนที่พูดโพล่งขึ้นมา
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงไม่พอใจพี่ภูเรื่องอะไร แต่มึงก็ควรเคลียร์ไปซะ อย่าหนีปัญหา”
เป็นประโยคที่ทำให้ผมพอใจมากทีเดียว แต่ไอ้ยีนดันมองไอ้กราฟด้วยตาละห้อย แถมยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ทำไมกราฟไม่เข้าข้างยีน กราฟเป็นเพื่อนยีนนะครับ ทำไมเข้าข้างคนอื่น”
เสียงมันโคตรอ้อน แล้วคำแทนตัวอะไรนั่นอีก ทำให้ผมหน้าตึงขึ้นมาทันที ทั้งทีคนอื่นไม่มีปฏิกิริยาอะไรด้วยซ้ำ เหมือนเป็นเรื่องที่เห็นได้ประจำอยู่แล้วที่ไอ้เกงยีนจะทำเสียงออดอ้อนแล้วคุยกับไอ้กราฟแบบนี้
“กราฟพูดความจริงครับ”
พอไอ้เกงยีนพูดด้วยแบบนั้น ไอ้กราฟก็สุภาพตาม แล้วผมก็ไม่ชอบฉิบหายเลยที่เห็นมันคุยกันอย่างนี้ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก...
“ยีนครับ พี่อธิบายได้นะเรื่องนั้น ยีนเข้าใจพี่ผิด”
“ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นแหละ” มันสะบัดเสียงใส่ผม ถึงจะไม่ใช่เสียงแบบที่มันใช้ยามปกติก็เถอะ แล้วก็หันไปบอกพวกเพื่อนๆ มัน “ถ้าไม่อยากให้เราไปกินข้าวด้วย งั้นเราไปคนเดียวก็ได้”
มันว่าแค่นั้นไม่พอ ยังหันมาทางผมอีกทีแล้วก็พูดเสียงแข็งใส่
“พี่ไม่ต้องตามผมมานะ ถ้าตามมา ต่อให้พี่พูดอะไรอีก ผมก็จะไม่สนใจอีกเลย”
มันขู่ แต่มีหรือว่าผมจะกลัว พอมันเดินไปโดยมีไอ้กราฟไปด้วยเพราะมันไม่ยอมทิ้งเพื่อน ผมก็ตามไปติดๆ มันทำเป็นไม่สนใจผม เหมือนผมไม่มีตัวตน ทำทุกอย่างปกติ คุยกับไอ้กราฟบ้าง กินข้าวไป แล้วมันก็ทำให้ผมไม่พอใจโคตรๆ มันไม่มองหน้าผมเลย หรือพอมันเผลอเงยมาเห็น มันก็มองผ่านไปทางด้านหลังผม สายตาของมันไม่ได้หยุดลงที่ผมเหมือนทุกที ซึ่งมันก็ทำให้ผมเจ็บหน่วงที่ใจ รู้สึกตัวชาขึ้นมา
ถ้าใครเคยโดนคนที่ตัวเองชอบหมางเมินเหมือนเราเป็นอากาศคงจะเข้าใจผมอย่างดีเลยว่ามันเจ็บแบบไหน ไม่ได้เจ็บเหี้ยๆ ทุรนทุราย แต่เจ็บจนชาเหมือนหัวใจหลุดออกมา
หลังจากที่กินข้าวไปไม่นาน ไอ้กัสกับไอ้เคลมก็มาร่วมโต๊ะ มันมองผมกับไอ้เกงยีนคนละทีก่อนไอ้เคลมจะอุทานห่าอะไรเสียดังฉิบหายจนโต๊ะอื่นๆ ที่อยู่รอบข้างหันมามอง
“พี่กับไอ้ยีนคืนดีกันแล้วเหรอ!!!”
เกงยีนเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวแล้วถลึงตามองไอ้เชี่ยเคลมันที แล้วก็พึมพำเสียงเบา แต่ผมก็ยังได้ยิน
“คxย”
“อ้าว ไม่ใช่เหรอวะ ก็เห็นมานั่งแดกข้าวด้วยกันแล้ว”
ไอ้เคลมมันนั่งลงข้างๆ ไอ้ยีนแล้วถาม พลางเหลือบตามามองผมด้วย ผมเองก็มองมันอยู่ อยากรู้ว่าไอ้เกงยีนจะตอบว่าอะไร แต่มันก็ตอบเพื่อนกลับไปสั้นๆ
“เสือก”
“อะไรวะ กูถามด้วยความเป็นห่วงนะเนี่ย”
“มึงมันชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน”
ไอ้คนที่ทำหน้าหงิกๆ แล้วผลักจานเข้าออกห่างจากตัวอย่างเซ็งๆ ไม่แดกต่อตอกกลับมาอีกครั้ง ส่วนไอ้คนที่หวังดี๊หวังดีกับเพื่อนแล้วถามด้วยความเป็นห่วงก็ทำหน้าน้อยใจอย่างกระแดะๆ เห็นมันแล้วก็พานให้ตีนกระตุกดีจริงๆ
“มึงหาว่ากูเสือกเรื่องชาวบ้านเหรอ มึงไม่รักกูแล้วใช่มั้ย ทั้งที่กูรักมึงมากๆ แต่มึงได้กูแล้วก็ทิ้งแบบนี้เหรอ ฮึก”
ตอนต้นประโยคก็ดีอยู่หรอก แต่ท้ายประโยคนี่คือความบ้าของมัน ไอ้เกงยีนมองเพื่อนที่เล่นมุกแป้กๆ แล้วก็ทำหน้าเอือม ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
“กูอิ่มแล้ว พวกมึงแดกกันไปแล้วกัน”
บอกแค่นั้นแล้วมันก็เดินไปเลย ผมก็รีบลุกพรวดตามมันไปด้วย แต่ยังไม่ทันก้าวขาออกไปไอ้กัสก็เรียกให้ผมหยุดชะงักก่อน
“พี่ภู”
“อะไรของมึง กูจะไปตามมัน มึงไม่เห็นเหรอ”
“เห็น แต่แค่จะบอกว่า ไอ้ยีนมันหัวแข็ง พี่ต้องใช้ความพยายามมากหน่อยล่ะ แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นคนไม่มีเหตุผล”
“เออ กูรู้ ขอบใจมึงมาก”
จบบทสนทนาสั้นๆ ระหว่างผมกับไอ้กัส ผมก็รีบจ้ำพรวดตามไอ้เกงยีนไปทันที ตอนนี้เห็นมันอยู่ลิบๆ แล้ว ผมต้องออกวิ่งทั้งที่เพิ่งกินข้าวไปเมื่อกี้ ถึงจะไม่อิ่มมาก แต่แม่งก็เสี่ยงจุก พอไปถึงตัวมันผมก็รีบคว้าแขนไว้ทันที ซึ่งมันก็สะบัดมือของผมให้หลุดจากแขนมันทันทีเหมือนกัน
“มึงฟังกูก่อนไม่ได้หรือไง เรื่องจีจี้มึงเข้าใจผิดนะเว้ย”
ผมบอกแล้วพยายามลากมันเพื่อมาคุยแถวศาลาริมน้ำที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ เพราะตอนเที่ยงๆ แบบนี้ไม่มีใครอุตริมานั่งเล่นตากไอแดดให้มันแผดเผาหรอก ถึงจะเข้าเดือนกันยาแล้วก็เหอะ แต่อากาศเมืองไทยแม่งก็มีแต่ ร้อนโคตร ร้อนเหี้ยๆ กับร้อนเยี่ยงนรก
“ไม่ มึงไม่ต้องหาข้อแก้ตัวอะไรหรอก มึงจะอธิบายอะไร กูเห็นอยู่เต็มตา”
แม้ว่ามันจะพยายามดิ้นแค่ไหน ผมก็ลากมันจนเกือบถึงศาลาจนได้ ตอนนี้ที่นี่เงียบจริงๆ อย่างที่ผมคิดเอาไว้ แต่ถึงผมจะพามันมาถึงแล้ว ผมก็ไม่ปล่อยมือมันหรอก เพราะถ้าปล่อย มันหนีผมอีกแน่
“ก็สิ่งที่มึงเห็นนั่นแหละ เป็นความเข้าใจผิด”
“มึงคิดว่ากูโง่นักเหรอ”
มันกระแทกเสียงกลับมาอย่างไม่พอใจสุดๆ แต่จริงๆ ก็ตั้งแต่ที่มันขึ้นมึงกูกับผมเนี่ยแหละ ถ้าปกติแล้วมันจะไม่ใช้ นอกจากว่ามันโมโหหรือไม่พอใจอะไรผมมากๆ เท่านั้น
“มึงโง่ไงที่ไม่ฟังกูอธิบาย”
“เออ ถ้าทำอย่างนั้นแล้วกูโง่ กูก็ยอมโง่ ดีกว่ากูยอมฟังมึงพล่ามแล้วกูกลายเป็นไอ้หน้าโง่ที่โคตรโง่บรม”
“เกงยีน!”
ผมตวาดมันเสียงดุที่มันไม่ยอมฟังอะไรเลย แต่มันก็แหวเสียงกลับมาดังพอกัน
“อะไร!!”
“ที่มึงไม่พอใจอยู่แบบนี้ เพราะมึงหึงกูใช่มั้ย”
“เหี้ย หึงอะไร”
มันรีบปฏิเสธทันที แต่กลับทำหน้าตาเหลือกลาน ดูก็รู้ว่าแม่งโกหกชัดๆ ผมเลยไล่บี้มันอีก
“มึงไม่ต้องมาเถียง มึงหึงกู มึงถึงไม่พอใจที่กูจูบกับจีจี้”
“กูไม่ได้หึง มึงจะจูบใครก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู”
มันว่าแบบนั้นแล้วพยายามสะบัดมือผมให้ออกจากแขนของมันอีก แต่ผมก็บีบแน่นกว่าเก่า จนคิดว่าถ้าปล่อยมือมันออกคงเห็นรอยแดงแน่ๆ มันก็บิดใหญ่เลย แรงของคนตัวผอมๆ แบบมึงสู้กูไม่ได้หรอก
“มึงไม่ต้องทำปากแข็ง หึงก็บอกดิ”
“กูไม่ได้หึง มึงเลิกเข้าข้างตัวเองได้แล้ว”
สิ้นเสียงของมัน ไอ้เกงยีนก็เอาตีนกระทืบเท้าผมทันที ซึ่งก็ได้ผลอย่างที่มันคิดไว้ ผมแรงที่กระทืบมาไม่ใช่น้อยๆ ผมเลยเผลอปล่อยมือออก มันถึงได้โอกาสวิ่งหนี แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมให้มันวิ่งไปแล้วได้แต่รอดู ผมฝืนความเจ็บของตัวเองแล้วรีบวิ่งตามไปรวบตัวมันไว้จากทางด้านหลัง มันก็พยายามดิ้นรนขัดขืนให้ตัวมันหลุดจากอ้อมแขนผมให้ได้ แต่มึงฝันไปเถอะว่ามึงจะทำสำเร็จ
ผมออกแรงรัดตัวมันให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม แล้วโน้มคอเข้าไปใกล้หน้ามัน ให้ปากอยู่ใกล้หูของมันที่สุดก่อนจะเปล่งเสียงออกมาเบาๆ แต่คงทำให้มันรู้สึกสยิวได้พอดู เพราะผมรู้สึกว่าตัวมันกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย
“มึงหึงกู มึงอย่าโกหก”
“ไอ้เชี่ย ปล่อยกู”
“กูไม่ปล่อย อยู่อย่างนี้แหละ แล้วฟังกู”
พอผมบอกไปแบบนั้นมันก็นิ่งลง ทำให้ผมใจชื้นนิดหน่อยและคิดว่ามันคงจะเริ่มเบื่อที่ต้องต่อต้านผมแล้ว แต่สิ่งที่ผมคิดดันผิดถนัด เพราะเมื่อผมคลายกอดออกแค่นิดเดียว ไอ้เกงยีนมันก็พลิกตัวหันหน้ามาทางผม ก่อนจะง้างกำปั้นของมันขึ้นมาแล้วซัดหน้าผมเต็มเหนี่ยวจนผมหน้าหงาย เพราะกำปั้นมันไม่ใช่เบาๆ เลย
ผมรู้สึกถึงกลิ่นคาวในปากเสียด้วยซ้ำ และเท่านั้นไม่พอ มันยังต่อด้วยยกตีนขึ้นมาถีบผมเต็มท้องหลังจากที่ละเลงหมัดบนหน้าผมแล้ว ทำให้แขนของผมหลุดจากเอวของมัน ตีนที่ถีบมาก็แรงใช่ย่อย เล่นเอาผมล้มลงไปคลุกกับพื้น สมแล้วที่มันมีเรื่องไปทั่ว และมีอริมากมาย
“ไปอธิบายให้หมาฟังเหอะ เผื่อว่ามันจะเชื่อมึง”
แล้วมันก็รีบวิ่งหนีไปทันทีเหมือนกลัวว่าผมจะตาม แต่ผมก็อยากตามมันจริงๆ นั่นแหละ ถ้าไม่ติดที่แค่ลุกขึ้นมาก็เจ็บท้องฉิบหาย จุกสุดๆ นอกจากเจ็บตีน เจ็บหน้าแล้วยังต้องมาเจ็บท้องอีก เหี้ยเอ๊ย
ผมสบถกับตัวเองพลางกุมท้องเอาไว้ ตาก็มองไอ้เกงยีนที่วิ่งตัวปลิวไปไกลแล้ว เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจก่อนจะคำรามเสียงออกมา
“มึงอยากให้กูเอาจริงใช่มั้ย ไอ้เกงยีน!”
=================
ตอนหน้าก็จะยังเป็นของพี่ภูอยู่ การง้อยังไม่จบ เพราะยังไม่ได้เริ่ม
แต่ตอนหน้าก็ไม่แน่ว่าจะเป็นการง้อเหมือนกัน (ยังไงเนี่ย?)
Undel2Sky
หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59] (อ่าน 602057 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก