ตอนที่ 24-2 : ใจเต้นและเกือบหยุดเต้นลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่กวาดตาไปเห็นก็คือไอ้ผู้ชายตัวโตที่กำลังดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอวหลังจากใส่กางเกงเสร็จเรียบร้อยแล้ว และพอมันหันมาเห็นผม ก็เดินตรงเข้ามาหา ก่อนจะทำให้ที่นอนนุ่มยวบไปตามน้ำหนักที่ทิ้งลงมาใกล้ๆ ตัวผม
ริมฝีปากเย็นๆ ที่ผ่านการแปรงฟันมาแล้วกดทาบลงบนปากของผมหนักๆ หนึ่งทีก่อนจะถอนออกแล้วตามด้วยรอยยิ้มกว้างๆ บนหน้าของคนขี้ขโมย
ปากกูไม่ใช่โถส้วมนะเว้ย ถึงต้องมาปล่อยของเสียตอนเช้า!
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว สิบโมงแล้วนะมึง”
อยากจะด่ามันอยู่หรอก แต่ฟังมันออกคำสั่งแล้วก็ยอมลุกแต่โดยดี เพราะอยากไปหาไอ้กราฟเสียหน่อย ไม่รู้ว่าเมื่อคืนมันนอนหลับหรือเปล่า หรือมีอาการอะไรมั้ย พูดง่ายๆ ก็เป็นห่วงมันนั่นแหละครับ
พออาบน้ำเสร็จ ผมก็ตรงดิ่งไปหาไอ้กราฟทันที ส่วนไอ้พี่ชมพูก็เดินตามผมไปด้วย แต่เปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นว่าคนที่ผมมาหากับลุงรหัสมันเตรียมตัวเสร็จแล้ว กำลังนั่งกันอยู่บนเตียงพอดี
“อ้าว มาพอดีเลย”
พี่เจ๋งทัก ผมก้มหัวให้นิดหน่อยอย่างมีมารยาท ก่อนจะเดินเข้าไปหาไอ้กราฟ กระซิบถามมันเบาๆ
“เป็นไงมั่งมึง”
“ก็โอเค กูไม่เป็นไร”
ได้ยินมันพูดแบบนั้นแล้วก็ทำให้ผมยิ้มได้ ที่มันไม่มีอาการหวาดกลัวหรือไข้ขึ้นขึ้นมา แต่ไอ้ที่โดนมันสวนกลับมานี่สิ อยากจะยกตีนขึ้นมาถีบมันฉิบหาย
“แต่มึงคงไม่สบายเท่าไหร่ ใช่มั้ยวะ”
ไม่ต้องเจาะจง ผมก็พอรู้แล้วว่ามันกำลังหมายความว่าอะไร ก็ดูสายตาของไอ้เชี่ยกราฟ เสือกจ้องมาที่ต้นคอผมเลย
นี่กูอุตส่าห์ใส่เสื้อที่มันปิดๆ คอแล้วนะเว้ย อย่าสู่รู้นักได้มั้ยวะ!
“พี่ภูกวนมึงทั้งคืนเลยสิ”“แสรดดดด”
ผมด่ามันไป แต่ว่ามันดันหัวเราะอย่างพอใจ แถมยังเอานิ้วมาจิ้มๆ ที่รอยบนคอผมด้วย แค่นั้นไม่พอ ยังพยายามเขี่ยเข้าไปใต้ปกเสื้อที่ผมเอามาปิดไว้อีก ไอ้สัด!
“พอได้แล้วมึงแม่ง”
ผมปัดมือมันทิ้งก่อนจะหันไปถลึงตาใส่ไอ้คนที่ทำให้ผมต้องกลายมาเป็นตัวตลกของเพื่อน แต่มันก็เสือกยิ้มๆ ให้ กวนส้นตีนฉิบหาย!!
“ไปกินข้าวกันได้แล้ว”
คนกวนส้นตีนบอกก่อนจะทำตัวเป็นแกนนำเดินออกจากห้องไปก่อน โดยมีพี่เจ๋งเดินตาม ไอ้กราฟตามต้อยๆ ส่วนผมก็ต้องรั้งท้าย ทั้งที่ไม่ได้อยากทำตามคนออกคำสั่งสักเท่าไหร่ แต่ท้องหิว จะให้เล่นตัวอยู่ก็ไม่ใช่เรื่อง
เดินไปถึงห้องอาหารก็เห็นพวกที่เหลือรออยู่ก่อนแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าไอ้กัสกับไอ้เคลมจะลุกขึ้นมาไหว เพราะอย่างพวกมันสองตัวน่าจะซัดกันจนสลบเหมือด เพราะได้แดกแต่ไม่ได้ขึ้นเตียงกับผู้หญิงที่ไหน น่าจะซัดเต็มคราบ แต่ว่าพอเดินไปถึงโต๊ะแล้ว ผมก็ตกเป็นเป้าสายตา
กูเกลียดรอยจูบเชี่ยๆ บนคอกูนี่!!
“เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง น้องยีน”
เสียงพี่ปาล์มคนสวยที่ตอนนี้ผมอยากจะมองให้ไม่สวยแล้วถาม ทำไมถึงใช้ปากสีชมพูสวยๆ นั่นพูดจาหยาบคายกับผมแบบนี้
“ก็ไม่เป็นไงนี่ครับ”
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังหน้าด้านตอบ ไม่เป็นไรจริงๆ ก็แค่...เสร็จคามือไอ้พี่ชมพู
นึกขึ้นมาแล้วก็ต้องกัดริมฝีปากแน่น ถึงตอนนั้นจะรู้สึกง่วงๆ อยู่บ้าง แต่โดนทำซะขนาดนั้น ไม่ให้ตื่นก็ไม่ไหว ผมเลยจำทุกอย่างได้แม่นยิ่งกว่าเอาซีดีมาเล่นซ้ำในหัวซะอีก แล้วแก้มกู อย่าแปลงร่างเป็นเตาอบได้มั้ยวะ!
“ไม่เป็นไงเหรอ”
แต่ดูเหมือนพี่ปาล์มจะไม่เชื่อในคำพูดของผมเลยสักนิดเพราะลากเสียงซะยาว แถมคนอื่นๆ ยังจ้องผมเป็นตาเดียวอีกต่างหาก ก็แน่ล่ะ หลักฐานค้ำคอขนาดนี้ ผมเลยหันไปจิกตาใส่ไอ้พี่ชมพูอีกรอบ เพราะมันคนเดียว ไม่รู้จักคิดซะบ้างว่าผมต้องโดนจับผิดแหลกลานและล้อเลียนทางสายตาขนาดไหน
“ผมว่ากินข้าวดีกว่ามั้งครับ”
“โอ๊ะ น้องยีนนั่งระวังๆ นะครับ”
ไอ้พี่แชมป์แม่งไม่ทิ้งลายเพื่อน ตอนแรกก็นึกว่าพี่แกจะเงียบๆ ขรึมๆ นะ แต่ตอนนี้เผยสันดานละ ผมหันไปเขวี้ยงตาใส่ แต่เขาก็ยิ้มล้ออีก เหี้ยเอ๊ย
“ผมไม่ได้เป็นอะไร ทำไมต้องระวัง”
กระแทกเสียงกลับไปนิดหน่อย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แรงกว่าปกติให้รู้ว่าผมไม่ได้บาดเจ็บอะไรอย่างที่คนอื่นๆ คิด แต่แทนที่ทำแบบนั้นแล้วทุกคนจะเลิกยัดเยียดให้ผมโดไอ้พี่ชมพูนเสียบตูด กลับกลายเป็นได้ยินเสียงไอ้เหี้ยเคลมหัวเราะคิกๆ สนุกนักนะมึง
“อ้าว ไอ้ภูมันไม่ได้เรื่องเหรอเนี่ย”
พี่ต้นเอาอีกคน เมื่อคืนกินหมากันเข้าไปหรือไง ปากถึงเป็นสันนิบาตกันหมดแบบนี้ แล้วยิ่งไอ้พี่ชมพูดันเสือกพูดมากอีก
“มึงลองมาเป็นแฟนมันดูสิ จะได้รู้ว่าทำไมไม่ได้”ผมยกขาขึ้นมาถีบแม่งเลยเพราะมันลงมานั่งเก้าอี้ข้างๆ ผมแล้ว แต่ไอ้พี่ชมพูก็จับขาของผมเอาไว้ ไม่ให้เตะมันได้อีก ไอ้สาดดดดด ปล่อยกูนะเว้ย!
พยายามดึงขาของตัวเองออกจากมือมัน ยื้อกันสักพักนั่นแหละ พวกที่เหลือก็คงพอรู้ว่าผมกับมันกำลังทำอะไรกันอยู่ใต้โต๊ะ เพราะอุดขำกันใหญ่ แล้วกว่าผมจะหลุดออกจากรงมือมันได้ ก็ตอนได้พี่ชมพูแม่งเด็ดขนหน้าแข็งผมเป็นค่าธรรมเนียมการถีบไปกระจุกนึงแล้ว ไอ้เหี้ย!!
พอผมเป็นอิสระแล้ว พี่เจ๋งก็เล่นต่อเลย
“แล้วมึงยอมให้ยีนเป็นแฟนคนอื่นเหรอวะ”
“ไม่!!”
ไอ้พี่ชมพูตอบเต็มปากเต็มคำ ผมก็โดนมองล้อเลียนโห่แซวไปตามระเบียบสิครับ มึงหน้าด้าน แต่ไม่ต้องพยายามพัฒนาหนังหนาของกูให้หนาขึ้นแบบนี้ก็ได้
กว่าจะได้กินข้าวกัน ผมก็โดนล้อแล้วล้ออีกไม่รู้ตั้งกี่รอบ เดี๋ยวแช่งให้สันนิบาตแดกจริงๆ ให้หมดเลยแม่ง!!
พวกเราตกลงกันว่ารอให้บ่ายหน่อยจะออกไปตลาดแล้วซื้อของสดมาจัดปาร์ตี้ริมทะเลกัน ซึ่งก็ไม่มีปัญหานัก เพราะหาดแถวนี้ไม่ใช่หาดสาธารณะที่ใครจะเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ดังนั้นนักท่องเที่ยวที่เห็นในพื้นที่นี้จะเป็นแขกของรีสอร์ทที่เราพักอยู่และรีสอร์ทข้างๆ จึงค่อนข้างเงียบสงบ
ก่อนเข้าตลาด พี่ต้นที่ต้องรับบทเป็นคนรถขับรถก็แนะให้เข้าวัดกันก่อน คนอื่นๆ ก็เออออเห็นดีเห็นงามด้วย ว่ามาต่างจังหวัดก็ควรสักการะวัดประจำจังหวัดตามธรรมเนียม ผมกับคนอื่นๆ รวมสิบคนจับกลุ่มกันเดินขึ้นโบสถ์
ไอ้พี่ชมพูก็ทำตัวแมนซะเหลือเกิน เดินไปบริจาคเงินแลกธูปเทียนดอกบัวมาให้ผม เหมือนกับที่พี่ต้นทำให้พี่ปาล์ม ส่วนคนอื่นๆ ก็ทำกันเองครับ ก็ดี มีคนคอยบริการ ทั้งที่ตอนแรกผมก็เดินไปกับคนอื่นๆ แต่ไอ้พี่ชมพูเสือก เอ่อ อยู่ในวัดห้ามพูดคำหยาบ พี่ชมพูดันมือไวคว้ามาให้ผมก่อน
จุดธูปจุดเทียนกันเรียบร้อยเราก็เข้าไปไหว้องค์พระประธานที่อยู่ภายในโบสถ์ นั่งฟังสวดจนจบบทแล้วก็กวดน้ำกัน ตอนนั่งอยู่รู้สึกเป็นเหน็บนิดหน่อย ลุกขึ้นมาทีนึงแทบจะเซ ขาไม่มีแรง เพราะนานแล้วที่ผมไม่ได้มาฟังพระสวดแบบนี้ แล้วก็คงรวมถึงคนอื่นๆ ด้วย เพราะเซจนเกือบล้มกันเป็นแถบ ยกเว้นพี่ต้นกับพี่ปาล์มล่ะนะ
ทำใจให้ผ่องแผ่วด้วยการทำบุญแล้วก็ออกมาจากโบสถ์ แต่ตอนที่ออกมาแดดค่อนข้างจ้ามากกว่าตอนมาถึง เลยยืนมองฟ้าตาหยีกันไปเป็นแถว จะมีก็แต่พี่ต้นกับพี่ปาล์ม ผมเห็นพี่ต้นเอาหมวกที่อยู่ในมือที่พี่เขาหยิบติดมือมาด้วยสวมให้พี่ปาล์มแล้วยิ้มให้กัน
คู่นี้น่ารักดีนะครับ เขาดูรักกันดี โดยเฉพาะแววตากับรอยยิ้มที่มีให้กันนี่ดูก็รู้เลยว่ารักกันมาก ไม่รู้ว่าคบกันมานานแล้วหรือยัง
ผมเห็นคู่พี่ต้นพี่ปาล์มแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ แล้วรอยยิ้มของมันผมคงไปกวนส้นเท้าของคนที่เดินอยู่ยืนอยู่ข้างๆ ล่ะมั้ง มันเลยมากระซิบข้างหูผม
“มองอะไรของมึง”
แต่ผมก็ไม่ตอบมันครับ อยากกวน วันนี้ทำให้ผมโดนล้อไปตั้งกี่รอบ ขายหน้าไปตั้งกี่ครั้ง อากาศร้อนขนาดนี้ผมยังต้องติดกระดุมคอเสื้อเพราะมัน
“ในวัดเขาห้ามพูดหยาบคายนะครับพี่ชมพู”
แถมท้ายด้วยยิ้มยียวนมันด้วย เลยโดยมันเอาอุ้งตีนหมีนั่นมาตะปบบนหัวแล้วขยี้ไปมาจนผมกระเซิง ผมพยายามเอามือมันออก แต่มันกลับสนุกกว่าเดิม ยีหัวผมไม่เลิก หนำซ้ำยังหัวเราะอย่างพอใจซะอีกที่แกล้งผมได้ จนพี่บอสทนไม่ได้มั้งครับ ถึงได้โพล่งขึ้นมาเสียงเรียบๆ
“ในวัดนะครับ คุณเพื่อนคุณน้อง ไว้ค่อยเล่น”
นั่นแหละ ไอ้พี่ชมพูถึงได้ยอมปล่อยมือจากหัวผมซะ แล้วพวกเราก็เดินไปขึ้นรถกัน
ผมรู้สึกสงสารพี่ต้นนิดหน่อยที่ต้องกลายเป็นคนขับรถของกรุ๊ปทัวร์เรา ไม่เห็นจะมีใครขับแทนมั่ง แต่ก็ดูว่าพี่เขาจะไม่เดือดร้อนอะไร เพราะมีกำลังใจดีๆ นั่งอยู่ข้างๆ ค่อยพูดคุย เล่นเอาผมมีความสุขตามเลยเวลาเห็นคู่นี้
“มองไอ้ต้นกับไอ้ปาล์มอีกแล้วนะ”
“แล้วผมอยากมองไม่ได้เหรอ มีตา”
ผมถามมันกลับ ทำหน้ากวนๆ ใส่ด้วย
“อยากเหมือนคู่นั้นบ้างเหรอ”
“ผมไม่ได้พูดอะไรสักคำ”
“แต่มองไม่หยุดแบบนั้น อยากล่ะสิมึง”
ผมก็ลอยหน้าลอยตาครับ ไม่ได้อยากเป็นอย่างนั้นหรอก แค่เห็นแล้วรู้สึกชอบบรรยากาศเวลาเขาอยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง แล้วผมกับไอ้พี่ชมพูเหรอจะมีบรรยากาศหวานแหววแบบนั้น ยากกกก!! มันชอบหาเรื่อง เผด็จการ แกล้งผมอยู่เรื่อย กวนตีนอีกต่างหาก
ถึงตลาดเราก็กระจายตัวเลยครับ นัดแนะกันว่าใครจะไปซื้ออะไร จะได้เร็วๆ ผมก็เกาะกลุ่มเพื่อนหนึบ เพราะตั้งแต่ออกมาจากรีสอร์ท ไอ้สามตัวนี่แทบจะถีบผมออกมาจากวงโคจรของแม่ง คุยกันอยู่สามคน ไม่เฉียดเข้าใกล้ผมเลย ผมจะเข้าใกล้พวกมันก็ไม่ได้ เพราะโดนไอ้หมีควาย ที่จริงๆ มันก็ไม่ได้ตัวใหญ่ขนาดนั้น เพียงแต่สูงกว่าและตัวหนากว่าผม ลากเอาไว้ตลอด แม้แต่ตอนนี้มันยังลากผมไปซื้อกุ้งด้วยกันเลย แสรดดดด
“พี่จะลากผมทำไมเนี่ย ผมจะอยู่กับเพื่อน”
“มึงอยู่กับเพื่อนมากี่ปีละ มาอยู่กับกูมั่ง”
“ไรวะ”
ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินนำลิ่วไปแผงขายกุ้ง ดูไม่เป็นหรอกครับว่าแบบไหนสด แบบไหนดี แต่อยู่ริมทะเลแบบนี้ มันคงสดหมดนั่นแหละ เลยเลือกที่มันตัวโตๆ แล้วดูเนื้อแน่นๆ แม่ค้าก็จับชั่งกิโลแล้วใส่ถุงให้ ส่วนไอ้พี่ชมพูก็เป็นคนจ่ายเงินครับ
ตอนมันยื่นแบงก์ไปจ่ายอย่างรู้หน้าที่ แม่ค้าก็ยิ้มๆ ถาม
“พี่น้องกันเหรอจ้ะ นี่พ่อกับแม่คงให้มาซื้อของด้วยกันล่ะสิ”
คำระบุสถานะในสายตาคนอื่นทำให้ผมส่งยิ้มให้ พลางเหล่ตาไปมองไอ้พี่ชมพู มันก็ยิ้มให้เหมือนกัน ก็ดีแล้วที่แม่งรู้ว่าตอนไหนที่ควรจะปากมาก ตอนไหนที่ควรหุบปากเงียบ ลองมันแก้กับแม่ค้าว่าไม่ใช่พี่น้องแต่เป็นอย่างอื่น ผมได้กระโดดก้านคอมันแน่
ซื้อของเสร็จแล้ว ไอ้พี่ชมพูก็ลากผมไปเดินดูของอย่างอื่นต่อ แถมมีการชวนผมไปซื้อน้ำแข็งใสกินอีกต่างหากตอนที่เดินกลับไปที่รถแล้วเห็นรถเข็นจอดอยู่ตรงทางที่เดินผ่าน
ผมสั่งลอดช่องใส่ขนมปัง ส่วนไอ้พี่ชมพูสั่งทับทิมกรอบวุ้นมะพร้าว ก็ต่างคนต่างกินไปหลังจากเดินมาหยุดที่รถแล้ววางกุ้งที่ซื้อมาบนพื้นใกล้ๆ รถ แต่กินไปไม่กี่คำ ไอ้พี่ชมพูก็เอาช้อนมาจ้วงในชามผมซะงั้น สาดดดด มาแย่งกู!
งานนี้ยกชามหนีสิครับ จะให้มันมาแย่งได้ไง แต่มันก็ยังยื่นช้อนมาอีก แถมยังมีการประณามผมด้วย
“อย่างกดิวะ กูจ่ายเงินนะ”
เงินมันจริงๆ นั่นแหละครับ ก็ใครล่ะวะ พอกูจะล้วงเงินในกระเป๋ากางเกงมาจ่ายก็รีบส่งเงินให้แม่ค้าก่อน แล้วยังมีหน้ามาลำเลิกบุญคุณ
“งั้นผมจ่ายคืนพี่ก็ได้”
“ไม่เอาหรอก”
“เรื่องมากวะ”
“มึงแค่แบ่งให้กูคำเดียว จะเป็นไร”
เพื่อจะได้ตัดรำคาญ ผมเลยยื่นชามให้มันตักตามใจชอบ ไม่งั้นเดี๋ยวแม่งก็มางี่เง่า มันก็ตักไปกินคำนึง ผมก็กินต่อ แต่อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรนิ่มๆ เย็นๆ มาประกบบนแก้มของตัวเอง พอหันไปมองทางที่ต้นเหตุ ก็เห็นไอ้พี่ชมพูมันยิ้มๆ เลียปากตัวเอง สาดดดดดดด มาหอมแก้มกู!
“แทนคำขอบคุณที่ให้กินฟรีไง”ผมยกขาเตะมันไป แต่มันก็กระโดดหนีพลางหัวเราะ ทำอย่างกับมีความสุขมากนักหนา หนีๆ ลูกเตะผมอยู่อย่างนั้นจนผมเบื่อจะทำ มันถึงได้อยู่นิ่งๆ แล้วตักขนมของมันมาจ่อปากผม
“กินสิ กูใจดี กูแบ่ง”
“นึกว่าอยากกินหรือไง”
เชิดหน้าใส่มัน ยักคิ้วเย้ยด้วย ที่ผมไม่มีทางทำอย่างที่มันต้องการหรอก
“อย่าเล่นตัวดิ กินๆ กูแบ่งเลยนะ”
แม่งพูดอย่างกับเป็นเรื่องหายากขนาดล้านปีจะเจอทีงั้นแหละ แถมยังพยายามยื่นมาติดปากผมให้ได้ แทบจะเละเทะเต็มปาก ผมเลยต้องยอมอ้าปากงับช้อนไป เพราะไม่แน่ถ้านานกว่านี้ มันอาจจะเอาทับทิมกรอบน้ำกะทินั่นละเลงหน้าผมก็ได้
แต่พอผมกินขนมที่ไอ้พี่ชมพูมันยัดเยียดมาให้เท่านั้น เสียงโห่จากคนอื่นๆ ก็ดังทันที เหี้ย มากันทั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมหันไปตวัดตาใส่ทุกคนที่มองยิ้มๆ ล้อเลียน โดยเฉพาะไอ้เคลม น่าถีบฉิบหาย
“กลับกันได้แล้ว”
เพราะไม่มีใครคิดจะเขยื้อนสักนิด เอาแต่มองผมอยู่นั่น ผมเลยโพล่งออกมาดังๆ ก่อนจะเดินไปอยู่ประตูรถเลย พี่ต้นก็ยอมปลดล็อกประตูให้ แต่ตอนขึ้นรถก็ได้ยินเสียงแว่วๆ มา เหมือนจะเป็นเสียงพี่แชมป์
“บอกแล้วไม่ต้องรีบกลับรถ จะได้เห็นของดี เชื่อกูยัง”
สาดดดดดดด
กลับมามาถึงรีสอร์ทก็สี่โมงแล้ว พี่ต้นกับพี่ปาล์มเลยจัดการเตรียมสถานที่สำหรับปาร์ตี้คืนนี้ ซึ่งคราวนี้อยู่ริมชายหาดมากกว่าเมื่อคืน ส่วนคนอื่นๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเล่นน้ำทะเล ตอนนี้จึงมีปัญหาที่ผมต้องเผชิญว่าจะทำยังไงกับไอ้กราฟ ผมไม่อยากทิ้งมัน แต่ก็อยากให้มันได้สนุกกับคนอื่นๆ อยากให้มันชินกับการมองทะเล ให้มันทิ้งเรื่องราวในอดีตซะ แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องที่ผมรู้แก่ใจดีว่ายากแค่ไหน
“กราฟ พี่เขาจะจัดปาร์ตี้กันริมทะเลเลยว่ะ มึงโอเคมั้ย”
ทั้งที่ไอ้กราฟรู้อยู่แล้ว แต่ผมก็ยังถามมันด้วยความเป็นห่วง
“ถ้ามึงไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะเว้ย เดี๋ยวกูอยู่กับมึงเอง”
“พวกกูด้วย”
ไอ้กัสเข้ามาสมทบอีกคน ไอ้เคลมก็ด้วย พวกเราต่างก็ห่วงมันกันหมด แต่ไอ้กราฟกลับส่ายหน้า
“กูไม่อยากทำให้พวกมึงเดือดร้อน”
“เดือดร้อนที่ไหนวะ เพื่อนกันทั้งนั้น”
ไอ้เคลมขยับเข้าไปกอดคอไอ้กราฟ ถ้าเป็นเวลาปกติมันคงไม่พูดจามีสาระน่าฟังแบบนี้หรอก แต่เพราะเป็นเรื่องไอ้กราฟ เรื่องของเพื่อน ไอ้เคลมเลยดูเหมือนเป็นอีกคนที่น่าเชื่อถือ
“กูขอบใจพวกมึงมากว่ะ แต่กูจะลองดู พวกมึงทำเพื่อกูมามากแล้ว”
“ถ้ามึงไม่ไหว ไม่ต้องก็ได้นะเว้ย”
ผมตบบ่ามัน ไม่อยากให้มันฝืนแล้วแย่เอาทีหลัง แต่ไอ้กราฟก็มุ่งมั่นมากในครั้งนี้
“ให้กูได้ลองก่อน กูเองก็อยากเอาชนะอดีตให้ได้”
“งั้นไปกัน”
ไอ้กัสบอกแล้วพวกเราสี่คนก็เดินออกไปที่ชายหาด เห็นพี่คนอื่นๆ ลงไปในเล่นน้ำในทะเลกันแล้ว ดีว่าไอ้พี่ชมพูถูกพี่แชมป์ พี่เจ๋ง พี่บอส ลากไปด้วยเพราะไม่อยากให้ตัวติดกับผมมาก ผมเลยได้มีโอกาสอยู่กับเพื่อนๆ บ้าง
ตอนนี้ลมทะเลกับกำลังเย็น แดดไม่แรงมาก ไอ้กัสกับไอ้เคลมถอดเสื้อกันโดยมีผมกับไอ้กราฟนั่งอยู่บนเสื่อที่พวกรุ่นพี่ปูทิ้งเอาไว้ แล้วพอถอดเสื้อเสร็จ ไอ้เคลมก็ล้มตัวลงนอนเลย
“กูว่าจะอาบแดดหน่อย มึงว่าดีเปล่าวะ กูผิวแทน กูคงเท่ขึ้น หล่อขึ้น มึงว่างั้นมั้ย”
“ตาตี่ๆ แบบมึงเนี่ยนะอยากดำ คงกลายเป็นปลาตีน ขาวจั๊วะแบบเดิมไปนั่นแหละดีแล้ว”
ไอ้กัสแย้งกลับ เอาตีนงัดตัวไอ้เคลมที่นอนแผ่ให้กลิ้งออกนอกเสื่อ
“มึงเป็นไงมั่ง”
ผมเปลี่ยนจากสนใจไอ้สองคนนั้นเป็นเพื่อนรัก ไอ้กราฟก็หันมายิ้มเจื่อนๆ ให้ผม
“ก็คงพอไหวอยู่....มั้ง”
คำสุดท้ายแผ่วเบาจนผมรู้สึกใจหวิวๆ ไปด้วย เลยต้องเลื่อนมือไปกุมมือมันไว้ มันก็หันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“กูจะอยู่กับมึง เชื่อได้เลย”“กูรู้”
“มึงอย่าจู๋จี๋กันสองคนสิวะ เดี๋ยวพี่ภูก็มาแทะหัวมึงเล่นหรอกกราฟ”
ไอ้เคลมมันเลื้อยมาเสนอหน้าระหว่างผมกับไอ้กราฟ ก่อนเสียงไอ้กัสจะดังตาม
“สงสัยปากมึงจะศักดิ์สิทธิ์จริงว่ะไอ้เคลม”
หน้าหล่อๆ ของไอ้กัสพยักพเยิดไปทางทะเล เหมือนจะบอกให้หันไปดู แล้วพอหันไปก็จะจะเต็มตา ไอ้พี่ชมพูใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวเปียกๆ เดินมาทางพวกผม มันต้องมาขัดความสุขเวลาอยู่กับเพื่อนของผมอีกแน่
ถ้าปากไอ้เคลมศักดิ์สิทธิ์อย่างที่ไอ้กัสว่า ผมจะไม่ให้มันพูดถึงไอ้พี่ชมพูอีกเลยจะดีมั้ย
“พวกมึงไม่ลงไปเล่นน้ำกันเหรอ”
“ไอ้กราฟลงทะเลไม่ได้”
ผมตอบ เพราะไม่อยากให้อึกอักกันนาน ไอ้คนถามมันก็พยักหน้าแบบเข้าใจ ความจริงมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าไอ้กราฟมีปัญหากับทะเล เพราะมันแสดงอาการตั้งแต่มาถึงแล้ว
“งั้นมึงไปซื้อน้ำกับกูหน่อยดิ”
“พี่ก็ไปเองดิ ทำไมผมต้องไปด้วย”
“กูอยากให้มึงไปด้วยไง”
ไม่พูดอย่างเดียว มันเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นแล้วก้มลงมาดึงมือผมที่จับกับไอ้กราฟให้หลุดออกเปลี่ยนเป็นมันที่มาจับแทน ไร้มารยาทเหี้ย! ผมถลึงตามองมัน แต่มันเมินเหมือนไม่เห็นว่าผมไม่พอใจที่มันดึงมือผมออก
“ผมไม่ไป”
พยายามบิดข้อมือของตัวเองออก แต่ไอ้พี่ชมพูมันก็จับแน่น ไอ้กัสกับไอ้เคลมมันเลยแย่งกันพูดใหญ่
“มึงไปกับพี่ชมพูเหอะ”
“เดี๋ยวพวกกูอยู่กับไอ้กราฟแทน”
แถมยังมีไอ้กราฟสนับสนุน
“มึงไปเหอะ กูอยู่ได้ ไอ้กัสกับไอ้เคลมก็อยู่ ซื้อมาเผื่อกูด้วยล่ะ”
ในเมื่อพวกมันเสือกไสไล่ส่งขนาดนี้ ผมจะหน้าด้านอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องแล้ว เลยต้องยอมไปแต่โดยดี
นี่เห็นแก่ไอ้กราฟหรอกนะ ถึงได้ยอมไป
พี่ชมพูพาผมเข้าไปในรีสอร์ท ตรงจุดบริการเครื่องดื่มซึ่งตั้งอยู่ด้านนอกสำหรับแขกที่ออกมาเล่นทะเลโดยเฉพาะ มันซื้อทั้งน้ำเปล่า และน้ำมันมะพร้าวแบบเป็นลูก โดยที่ผมกับมันถือกันคนละสองลูก น้ำเปล่ามันก็ให้เขาใส่ถุงแล้วคล้องกับแขนมันไว้
“ถ้าพี่จะเรียกผมมาใช้แรงงาน พี่เรียกไอ้เคลมก็ได้นะ”
ผมเหน็บๆ มันไป มันก็ยิ้มๆ ยิ้มแม่งอยู่นั่นแหละทั้งวัน สงสัยสันนิบาตแดกจริงๆ
“ถ้าเรียกไอ้เคลมมา แล้วกูจะเดินไปยิ้มไปแบบนี้มั้ยล่ะ”“ยิ้มดิ ก็พี่เป็นบ้าไง”
มันหุบยิ้มฉับเลย แล้วยกตีนขึ้นมาจะถีบผมบ้าง เหมือนจะเอาคืนตอนที่ผมทำมันก่อนหน้านี้ แต่ฝันเหอะว่ามึงจะเตะกูได้ ผมแบกมะพร้าวลูกใหญ่เต็มสองมือแล้ววิ่งหนีแม่งเลย ส่วนไอ้คนตัวโตก็วิ่งไล่เตะตาม
“อย่าให้กูจับได้นะ กูไม่เตะอย่างเดียว”
มันข่มขู่ แต่มีหรือว่าผมจะกลัว หันกลับไปแลบลิ้นใส่มันทั้งที่กำลังวิ่งอยู่
“กลัวตาย!”
“จับได้นะ จะปล้ำแม่งเลย”
“ทำได้จริงเห้อออออ”
ลากเสียงยาวท้าทายมันกลับไป ไอ้พี่ชมพูเลยรีบเร่งฝีเท้ามากขึ้น ก่อนจะตะครุบตัวผมได้ตอนถึงหาดแล้ว ใช้แขนทั้งสองข้างรัดตัวผมไว้ เพราะมือไม่ว่างสักข้าง ผมต้องขืนสุดแรงเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของมัน แต่เสือกทำไม่ได้ มือก็ไม่ว่าง ได้แต่ดิ้นไปมา หนำซ้ำไอ้พี่ชมพูแม่งยังวิญญาณหื่นกามเข้าสิง เอาหน้ามาซุกคอผม
“ปล่อยนะเว้ย ปล่อยๆ”
“เก่งจริงก็ออกไปได้เองดิ”
มันท้าทาย ผมก็สนอง พยายามเหวี่ยงตัวสุดแรง แต่ก็ไม่รอด ทว่าขณะกำลังดิ้นรนหาทางรอด ตาของผมก็กวาดไปเห็นตำแหน่งที่ผมเคยนั่งก่อนหน้านี้กับเพื่อนพอดี แต่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า ไม่มีใครเลย อยู่ๆ หัวใจของผมก็ชาวาบขึ้นมา
ผมมองไปรอบๆ บริเวณ หาคนที่ทำให้ผมรู้สึกหายใจติดขัด ก่อนจะรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นเมื่อเห็นไอ้กราฟ... เพื่อนรักของผมกำลังถูกใครบางคนฉุดกระชากลงทะเล
==================
ภูยีนก็หวานกันนิดๆ หน่อยๆ
ตอนหน้าจะได้เฉลยเรื่องกราฟแล้ว ยินดีกับทุกคนค่ะ ได้รู้สักที
ราตรีสวัสดิ์ นอนหลับฝันดีค่ะ
Undel2Sky
หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59] (อ่าน 602493 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก