หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59]

[gupalz]

ป๊าเห็นแน่ๆเลย

[♠DekDoy♠]

ซวย

[yayee2]

ไอ้เราก็ไม่คาใจแล้วเรื่องกราฟ ไขปมแล้ว
แล้ว..แล้วก็หลงวาบหวามตามไปกับฉากจูบรับอรุณ ของพี่ชมพูกับน้องเกงยีน
ใจก็ลอยล่องไปกับการหยอกเย้ากระเง้ากระงอดกัน ของเขาสองคนอยู่เพลินๆ
ว้ายย..วิตกอกแตก ป๊าเห็นแน่ๆ ว่าสองคนกำลังปล้ำหอมกันอยู่
ละ...ละ...แล้ว...แล้ว..แล้วป๊าจะว่าไงเนี่ย จะเกิดอะไรขึ้น เราโดนคนเขียนวางยาแล้ว

[gumrai3]

ป๊าท่เเล้ว ป๊าเห็นเเล้วทำไงดีละยีน

อิอิหวานกันจังช่วงนี้ เรื่องกราฟก็เคลียร์เเล้ว

[Nus@nT@R@]

แง๊วววววววววววว ป๊าเห็นแน่ๆเลย

[นิรนาม]

ป๊าาาาาา 

[yongsulewa]

[/color][/size][/font][/color]

[sunshadow]

        
     กรรม อาพี่ชมพูนี่เล่นไม่ได้ดูสถานที่เล้ย
     แล้วคราวนี้จะเป็นไงเนี่ย อาป๊าเหมือนจะเห็นเต็มสองลูกกะตาเลยง่ะ

[Supermimt]

โอ้ว คุณ พระ!!!

[Ciin]

กะลังค้างเลยอ่าา
ป๊าจะว่าอะไรมั่งมั้ยเนี่ย

[Momichi]

เรื่องกราฟนี่มันน่าเศร้าจริงๆๆ สงสารกราฟคงเจ็บปวดมากๆเลยดีที่มียีนคอยอยู่ข้างๆ
สวยน้อยีนกะพี่ภู ดูท่าทางว่างานจะเข้ารึป่าว ป๊าเห็นแน่เลย ทำไงดี

[-west-]

คุณป๊ามาขัดจังหวะน่ะ 

[CarToonMiZa]

ป๊าาาาาาาา
เห็นแน่ๆเลย

[donghwa]

คุณป๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
ตายหองจะดราม่าหรือไม่ดราม่า
ทางแยกมันมาเยือนอยู่ตรงหน้าแล้วครับพี่น้องงงงงงง
อดีตของกราฟช่างชวนให้ชอกช้ำระกำจิตดีแท้เหลา
น่าสงสัยสารกราฟอ่าาาาาา

[indy❣zaka]

สงสัยค่ะ
สรุปว่า หามิ้นเจอมั๊ยคะ?  ถ้าไม่เจอ ทำไมพวกกราฟมั่นใจว่ามิ้นตายแล้วแน่ๆอ่ะ?

[ploylw_chery]

งานเข้าแล้ว...

[bryden]

ไนล์ เขาคือใครกันแน่เนี่ย เกี่ยวไรกับกราฟ
กัสกับเคลมนี่ก็สมควรโดนด่า ปล่อยเพื่อนทิ้งไว้ได้ยังไง
แต่...กราฟกับยีนส์ ความสัมพันธ์น่ากลัวจริงๆ
พี่ภูไม่กังวลสิแปลก


นายชมพู นายมันเถื่อนแอบโรแมนติกอ่ะ
มีปิคนิคริมหาด จูบรับอาทิตย์ยามเช้า
โว้วววว อยากเห็นรูปน้องยีนปากเจ่อ
นี่ขนาดจีบกันยังหวิว แล้วถ้า...กันจะหวามขนาดไหน -,.-


อ่านตอนนี้แล้วเห็นใจพี่พู
แต่พี่รออีกหน่อยนะ ให้เวลาน้องอีกนิด
เดี๋ยวน้องเขาจัดเต็มแน่นอน 555


ตอนหน้าได้รู้ซักทีว่าเรื่องกราฟมันเป็นไง
แต่แค่ฟังเหตุหลักก็สงสารแล้ว


.....................................................


อั๊ยย๊า ป๊าเห็นซะแล้ว
จะเลี่ยงตอบแถไปอย่างอื่นคงไม่รอด
หลักฐานคาตาคาแก้มกันขนาดนี้
แล้วป๊าจะมาไม้ไหน ป๊าจะรับได้หรือกีดกัน
นี่คือเขาเพิ่งจะเริ่มรักกันด้วย ยังหวานไม่เท่าไร
อย่าบอกว่าจะดราม่านะ แง๊


หวานอ่ะ ตอนนี้น่ารักกระจุ๊กกระจิ๊ก
นี่แหละคนรักกัน มันต้องบรรยากาศแบบนี้
อวนๆ หอมๆ หวานๆ
แล้วแบบน้องยีนกำลังทำตัวให้ชินกะคนบ้าจูบ
เอ้ยยย ก็ถ้าน้องชินอีนี่ก็ปลื้ม นึกแล้วมันเขินแทน
 

เรื่องกราฟน่าสงสารอ่ะ แล้วไนล์นี่จะมาดามใจกราฟช้ะ
เขารออ่าน แถมด้วยต้นกะปาล์ม คู่นี้คงมันส์เหมือนกัน


ปล. ชอบจริงๆไอ้ ปย. " อย่าทำให้กูรักมึงนะเว้ย ไม่งั้นมึงจะไม่มีโอกาสได้ไปหาคนอื่นอีกเลย "

[nunnuns]

ชอบเรื่องนี้มากก ยีนไม่เป็นเบี้ยล่างพี่ภู

อยากให้ฉากพี่ภูหึงเยอะๆอ่า น้องยีนเราหล่ออยู่้แล้ว

อิอิ^^

[•ไนท์คลุง•]

มาซะที เอิ๊กๆ รอนานมาก
มาต่ออีกไวๆนะครับ
---------------
เย้ย ป๊า เห็นแล้วว จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!

[Kaewkaew]

ตายไม่ต้องเกิดแน่ลูกเอ้ยยยย
อยากจะตบเข่าฉาด.. ว่าแล้ว= =
เหตุการณ์หน้าบ้านนี่ต้องมีอะ ไม่มีไม่ใชแน่ๆ...
โดนจริงๆ!! เอิ้มมม!!! สู้ตายเลยพี่ภู O_O
ยาวววว แน่ๆ! ป๊าแลดูโหด *เยอะไป*
อิ้สอิ้ส คิดถึงงมาก

[yowyow]

พ่อจะเห็นมั้ยนะ คงยังไม่มาม่าช่ายป่ะตอนนี้อ่ะ

 

[kyoya11]

เอาแล้วๆ
ป๊ามาเห็นแบบนี้ แล้วยีนจะทำยังไงต่อ
ลุ้นๆๆ
ปล.เพิ่งเห็นเรื่องนี้ เลยเข้ามาอ่านช้า

[nutty]

มาต่อบ่อยๆนะ ชอบยีนเวลาอยู่กับพี่พู
แต่อยากให้กลับมาหล่อไม่เนิร์ด

อยากอ่านเรื่องกราฟนะจ๊ะ สนับสนุนให้ต่อเป็นเรื่องถัดไป

[route rover]

งี๊ดดด ซวยละ ป๊าเห็นป่ะเนี่ย

[undersky]

ตอนที่ 27 : เปิดเผย

























แทบช็อกไปแล้วครับหลังจากเห็นว่าป๊ายืนอยู่ตรงสนามหน้าบ้านและกำลังมองมา แต่ดีว่าพอได้ยินเสียง พี่ชมพูก็ถอยห่างออกไปอย่างเนียนๆ ไม่ได้กระเด้งออกให้น่าสงสัย ผมพยายายิ้มให้ป๊าก่อนจะเดินเข้าไปหา


“จะเข้าบ้านล่ะครับ”


ตอบไปก็ลุ้นว่าป๊าจะว่าอะไรหรือเปล่า เมื่อกี้ป๊าจะเห็นมั้ย แต่ป๊าก็ทำหน้าเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไร


“แล้วนั่น ภูมาด้วยรึ”


“ครับ มาส่งน้องครับ ตอนไปก็มารับ ตอนกลับก็ต้องมาส่ง เดี๋ยวคุณป๊าจะต่อว่าได้”


ถึงจะเสียวๆ อยู่ แต่ไอ้พี่ชมพูก็ปั้นยิ้มพูดประจบประแจงอย่างไม่กลัวตาย ส่วนป๊าก็พยักหน้าตามเบาๆ เหมือนไม่ได้มีอะไรติดค้างในใจ แต่ผมจะเชื่อได้มากแค่ไหนว่าป๊าไม่เห็นว่าเมื่อกี้ไอ้พี่ชมพูทำอะไรกับผม



“ถ้างั้นก็เข้าบ้านมาก่อนสิ”


คำชวนของป๊าทำผมขนบนหลังลุกชันเลย และรู้สึกว่าไอ้พี่ชมพูก็ไม่ต่างกัน เพราะมันหันมามองหน้าผม ทำหน้าซีดๆ ใส่หน่อยนึง ผมก็หวังว่าป๊าคงชวนเข้าบ้านเฉยๆ ไม่ได้เรียกไปเล่นงานอะไร


“ครับ”


ไอ้คนตัวโตที่หน้าซีดอยู่เมื่อกี้เดินไปเปิดกระโปรงหลังของรถ หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของผมออกมาถือให้แล้วชวนกันเข้าบ้านไป โดยที่ผมขอตัวเอากระเป๋าไปเก็บบนห้อง แต่ก็ไม่ได้ไปจริงๆ เพราะพี่กล้วยเดินมาแล้วอาสาจัดการให้ ผมเลยต้องกลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่นกับป๊าและไอ้พี่ชมพู เห็นว่าสองคนนั้นคุยกันยิ้มๆ แล้วก็รู้สึกโล่งใจนิดหน่อย ทว่าก็ยังไม่กล้าคิดว่าป๊าจะไม่ทำอะไรจริงๆ เพราะปกติแล้วป๊าอาจจะเป็นคนใจดี แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ป๊าไม่ยอม ป๊าก็จะโหดสุดๆ


“แล้วไปทำงานด้วยกัน เป็นอย่างไรบ้าง”


ป๊าถาม ผมก็ยิ้มๆ มองหน้าพี่ชมพูก่อนจะตอบ


“ก็สนุกดีครับ ไม่ได้ไปทะเลนานแล้ว”


“ไปทะเล แล้วกราฟไม่เป็นไรหรือ”


“ก็มีปัญหานิดหน่อยครับ แต่ก็โอเคแล้ว ผมว่าคงเป็นเรื่องยากถ้ากราฟจะลืม”


คิดแล้วก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที แต่พี่ชมพูก็เอานิ้วมาจิ้มๆ ที่แขนผม สะกิดเหมือนจะถาม ซึ่งผมก็เดาได้เลยกระซิบตอบ


“ป๊ารู้”


“อ้อ”


มันครางเสียงเบาๆ พลางพยักหน้า ก่อนจะหันไปหาป๊าอีกครั้ง แต่การหันไปครั้งนี่มันทำผมตกใจจนแทบทรุดจมไปกับโซฟา


“แล้วเมื่อกี้คุณป๊าทำอะไรอยู่หน้าบ้านเหรอครับ ถึงเห็นผมกับน้อง”


ไอ้เหี้ย เสี่ยงไปมั้ยมึง ถ้าป๊าตอบกลับมาว่าเห็นมึงกำลังตะบี้ตะบันหอมแก้มกูล่ะ


“ป๊ากำลังเดินผ่อนคลายอยู่ที่สนาม แล้วก็หันไปเจอพวกเราพอดี”


“เหรอครับ เดินผ่อนคลายก็ดีนะครับ ผมได้ยินมา แม่ก็บอกว่าสัปดาห์นึงให้ถอดรองเท้าเดินบนสนามหญ้าสักครั้ง จะช่วยให้ผ่อนคลาย แต่ผมไม่ค่อยได้ทำหรอกครับ เพราะว่าที่คอนโดไม่มีสนามหญ้า”


ปิดท้ายด้วยการอ้อล้อของไอ้หมีควาย ฉีกยิ้มให้ดูน่ารักในสายตาป๊าเสียอีก ซึ่งนั่นก็ทำให้ป๊ายิ้มออกมานิดๆ เหมือนกัน ผมค่อยโล่งอกมากกว่าเดิมหน่อย เพราะป๊าไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ไม่ได้แสดงสีหน้าพิรุธอะไรด้วย ผมควรจะดีใจใช่มั้ยที่การเสี่ยงแบบไม่ปรึกษาเหี้ยอะไรเลยของไอ้พี่ชมพู ผลมันออกมาดี


“แต่เดี๋ยวปิดเทอมก็คงได้ทำสมใจ”


ป๊าว่างั้นอย่างกับจะตอกหน้ากลับ ผมต้องอุดขำฉิบหายวายป่วง แต่จากนั้นป๊าก็หันมาทางผม


“พูดถึงปิดเทอม เดี๋ยวโซจะกลับมาอาทิตย์หนึ่ง”


“จริงเหรอครับ ป๊า”


ผมร้องเสียงดัง เบิกตากว้างอย่างดีใจสุดๆ แล้วหน้าคงระรื่นจนเกินหน้าเกินตา ไอ้พี่ชมพูถึงได้มองผมตาขวาง แต่ผมไม่สนหรอก เพราะตอนนี้ผมสนใจคนที่กำลังจะกลับมามากกว่า


“เห็นว่ามีงานที่มหาวิทยาลัย ได้หยุด เลยจะกลับมา”


“ผมอยากให้ปิดเทอมไวๆ จัง”


“ก่อนปิดเทอมก็อ่านหนังสือก่อนดีกว่า”


ป๊าแหวะนิดหน่อย ผมเลยยิ้มแหยๆ ให้ เพราะผมก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไรมากมาย แค่เอาตัวรอดไปเรื่อยๆ ซึ่งป๊าก็รู้ดีว่าผมเป็นเด็กเกเรแค่ไหน เลยมาเบรกอารมณ์กันซะ แต่ก็เหมือนเปิดโอกาสให้ไอ้พี่ชมพู เพราะมันรีบแทรกขึ้นมาทันที


“ถ้าอย่างนั้นป๊าให้น้องไปนอนคอนโดผมนะครับ เดี๋ยวผมติวให้”


“ผมไปนอนกับกราฟก็ได้ ทุกทีก็ให้มันติวให้”


พอผมพูดปุ๊บ ไอ้รุ่นพี่จูบดะมันก็หันมาจ้องหน้าผมทันที เหมือนจะข่มขู่ทางสายตาว่าคราวก่อนผมก็ให้มันติว แต่แค่นอนคอนโดกราฟเฉยๆ ก็แล้วมึงทำแบบคราวก่อนก็ได้ไม่ได้หรือไง


“คุณป๊าอนุญาตนะครับ เพราะแบบนี้จะติวให้น้องง่ายกว่า”


มันอ้อนป๊า ผมขนลุกเลย ทั้งที่ไม่ได้ออดอ้อนมาก แต่ก็พอให้น่าถีบ แล้วที่มันเรียกผมว่า น้องๆ ตั้งหลายครั้งนี่อีก


“แล้วยีนว่าอย่างไร”


ดูเหมือนป๊าจะเชื่อไอ้พี่ชมพูมากกว่าคำสั่งที่จะไม่ให้ผมไปไหนตอนกลางคืนง่ายๆ เสียอีก ป๊าแน่ใจเหรอว่ามันจะไม่พาผมเที่ยว หรือพาผมไปเสียคน แต่ถึงจะบอกอย่างนั้น ผมก็ได้แค่พูดในใจเท่านั้นเพราะป๊าจ้องหน้าเอาคำตอบผมอย่างเดียว ส่วนไอ้คนเสนอความคิดแม่งจ้องหนักกว่าป๊าอีก นี่ถ้ามันอุ้มผมกลับคอนโดได้คงทำไปแล้ว แสรดดดด


“ไม่ต้องก็ได้ครับป๊า ป๊าไม่กลัวพี่เขาพายีนเที่ยวเหรอ”


“ภูคงไม่ทำแบบนั้นหรอกใช่ไหม”

คราวนี้ป๊าตวัดตาโหดไปที่ไอ้คนรับคำถามเลย พลอยให้ผมแอบขำอยู่ในใจ แต่แทนที่มันจะสลดเพราะคำขู่ มันเสือกกระหยิ่มยิ้มตอบ


“ไม่หรอกครับ พอห้าทุ่มผมจะตบตูดน้องนอนเลย”


สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตบตูดพ่อมึงสิ!!


นี่ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าป๊าผมคงยกตีนมันขึ้นมาถีบไปแล้ว แต่เพราะอยู่ ผมเลยทำไม่ได้ ได้แต่จ้องหน้ามันเหมือนจะจับมันมาขยำๆ บีบๆ ให้ยู่เหมือนกระป๋องเบียร์ แต่ป๊ายักไม่เป็นแบบผม หัวเราะออกมาเลย ป๊าจะชอบใจไอ้เหี้ยนี่อะไรนักหนา!! แล้วดูไอ้พี่ชมพู แม่งยิ้มแป้นแล้นยกมือท่วมหัว


“ขอบคุณครับคุณป๊า”


“แล้วนี่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเลยแล้วกัน ใกล้ตั้งโต๊ะแล้ว”


“ครับ”


มันตอบแล้วป๊าก็ขอตัวขึ้นไปจัดการงานที่ตกค้างอยู่ ผมเลยขึ้นห้องบ้าง ไอ้คนตัวโตมันก็เดินตามผมมาด้วย แล้วพอเข้าห้องปุ๊บ มันก็กอดผมจากด้านหลังทันที มึงเป็นอุรังอุตังเหรอ?!!


“ดูเหมือนว่าป๊าจะไม่เห็นนะ”


“คงงั้นมั้ง” ผมพยายามกระชากมือมันออก “แต่ก็ไม่แน่หรอก ถ้าพี่กลับไปแล้วป๊าเรียกผมไปคุยคงรู้กัน”


นึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเสียวๆ อย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าถ้าป๊ารู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย หนำซ้ำยังเคยพามาหยามหน้าแบบไม่ตั้งใจนี่ด้วยอีก ผมจะโดนอะไรมั่ง


“ก็หวังว่าจะไม่เป็นไร หรือจะบอกป๊าไปเลย จะได้ยอมรับกูเป็นลูกเขย”


“ถ้าอยากเป็นลูกเขย ก็ไปเป็นของบ้านอื่นเหอะ” ผมแงะมือมันออกจนได้ แล้วก็หมุนตัวหันหน้าเข้าหา เงยขึ้นมองหน้าหล่อๆ นั่น “อย่าว่าแต่ป๊าเลย ถ้าพ่อแม่พี่รู้ ก็คงบ้านแตกเหมือนกันมั้ง”


“คงงั้น”


มันยักไหล่อย่างไม่แคร์เท่าไหร่ ทั้งที่คำตอบตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง ก่อนจะเดินไปกระโดดลงเตียงอย่างไม่สงสารว่าเตียงของผมจะพัง


“แล้วโซนี่เป็นใคร”



ผมกำลังหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำรอบเย็น คนที่นอนเท้าแขนอยู่บนเตียงก็ถาม ผมเลยนึกอยากกวนตีนมัน


“จะอยากรู้ไปทำไม”


“แล้วทำไมมึงต้องดีใจขนาดนั้น”



“ก็คนสำคัญ ผมก็ต้องดีใจดิ”


ยิ่งเห็นมันทำหน้าไม่พอใจ ผมก็ยิ่งสนุก แต่ไม่สนุกตรงที่มันลุกจากเตียงเดินมาซ้อนหลัง เอาแขนรัดเอวแล้วยกผมขึ้นไปนั่งกอดบนเตียงเนี่ยแหละ มึงจะกอดกูอะไรนักหนาเนี่ย ไม่ได้ใช้คxยอันเดียวกัน ไม่ต้องตัวติดกับมึงนักก็ได้!


“ไหนมึงลองพูดอีกทีดิ๊”


“คนสำคัญผม ทำไม”


หันไปพูดใส่หน้ามันเลยครับ ยักคิ้วสลับสองข้างกวนๆ มันด้วย ผมเห็นมันหนังตากระตุกเลย เห็นแบบนั้นแล้วก็ยิ่งชอบใจ แต่มันตรงข้ามกับผมเลย แม่งรัดตัวผมแน่นขึ้น แล้วไอ้พลังหมีบวกช้างอย่างมัน ผมจะทนได้ไง แม่งงง กูเจ็บ หายใจไม่ออกกก!!!


“ปล่อยโว้ย หายใจไม่ออกแล้ว”


“อยากให้กูปล่อยมึงก็บอกมาก่อนดิว่าไอ้เหี้ยโซนั่นเป็นใคร”


“มึงสิไอ้เหี้ย”


พอมันขึ้นเหี้ย ผมก็ขึ้นบ้าง แม่งมาว่าพี่โซว่าเหี้ย มึงนั่นแหละเหี้ยสุด และผมคงทำมันปรี๊ดแบบสุดติ่ง มันเลยพลิกตัว ทั้งที่ยังล็อกตัวผมอยู่ หลังผมเลยกระแทกที่นอนไปเต็มๆ แถมแม่งยังมาคร่อมผมอีก เท่านั้นไม่พอ แทรกเข่าเข้ามาตรงหว่างขาผม เอากระดูกกลมๆ นั่นมาดันคxยผม ไอ้เหี้ยยย มึงทำอะไรไอ้สัด!!


“พี่ทำอะไร”


“เค้นความจริงจากมึงไง”


แค่พูดไม่พอ มันยังดันเข่าเข้ามาอีก แล้วดันไม่พอไง เสือกเอาเข่าลูบไปมา ไอ้เหี้ย ผมต้องกัดฟันเอาไว้ ไม่ให้เปิดปากแล้วร้องออกมา มาเล่นจุดอ่อนกูนะ แม่ง


ผมยกขาข้างที่อยู่ใต้ตัวมันขึ้น ยันตัวมันออกไป แต่ไอ้เหี้ยนี่กลับดึงขาผมออกแล้วจับพาดบ่ามันซะงั้น ไอ้สัด!! ผมจ้องหน้ามันเขม็ง แต่มันก็ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ยังลงโน้มตัวลงมาหาผม


“โอ๊ยๆ ไอ้เหี้ย กูเจ็บขา”


มันก้มตัวลงมามากเท่าไหร่ ขาผมก็ยิ่งถูกดันติดอกมากเท่านั้น เชี่ยแม่งเจ็บฉิบหาย จะเอาขาออกก็ไม่ได้ เพราะแขนที่มันเท้าที่นอนกั้นเอาไว้


“มึงก็บอกกูมาสิว่าไอ้เหี้ยโซนั่นคือใคร”


มันเรียกว่าเหี้ยอีก ทำให้ผมยิ่งปรี๊ด ต้องพยายามระงับอารมณ์แบบสุดๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ระหว่างนั้นไอ้พี่ชมพูแม่งก็เสือกเอาหน้ามาซุกคอผม ซุกไซ้ หันหนีแม่งก็ยังไม่เลิก จะถีบก็ไม่ได้อีก เรียกว่าทำอะไรไม่ได้เลยดีกว่า เวรเอ๊ยยยย


แต่แค่นั้นมันคงไม่พอ ไอ้หมียักษ์ดันเอามือล้วงเข้ามาในเสื้อผมด้วย


“จะทำห่าอะไรวะ!!!!”


ผมพยายามดิ้นหนีมัน แต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนเดิม ก็แม่งเอาแขนขากั้นผมไว้หมดทุกทางแล้ว ดันตัวมันก็ไม่ออก


“ก็ทำให้มึงยอมบอกกูไง”


“เออๆ บอกแล้วๆ” ผมยอมเลิกกวนตีนมันแล้ว เพราะทำอะไรก็เข้าตัวหมด “พี่ชาย พอใจยัง”


“พี่ชาย?”


“เออ ไฮโซ พี่ชายไฮยีน เก็ตยัง ก็เคยพูดถึงแล้วนี่หว่า”


“ตอนไหนวะ”


มันก็ยังทำตัวเป็นเจ้าหนูจำไมตัวเขื่อง


“จำไม่ได้ก็ช่างแม่งแล้ว ปล่อยได้ยัง จะไปอาบน้ำ”


มันปล่อยผมแต่โดยดี แต่ไม่แค่นั้น ก่อนมันจะผละตัวไป มันก้มลงมาหอมแก้มผมอีก เพราะงั้นพอมันลุกไปจากตัว ผมก็ดันตัวออกจากตำแหน่งที่นอนอยู่แล้วยกตีนถีบมันจนหงายหลังแล้วรีบแจ้นเข้าห้องน้ำไป แต่ถึงงั้นก็ได้ยินเสียงมันผ่านประตูห้องน้ำมา


“ไอ้เกงยีน มึงถีบหน้ากู!!”





















ผ่านวันนั้นไปได้แบบน่วมๆ หน่อย เพราะออกจากห้องน้ำมา มันก็โถมตัวใส่ผมแล้วกอดฟัดอยู่อย่างนั้นจนพอใจ ผมถึงได้เป็นอิสระจนมาถึงช่วงสอบนี่ แต่ก็ใช่ว่าจะรอดจากมือหื่นกามของไอ้พี่ชมพู


แม่งไม่รู้ไปติดสัดที่ไหนมา ถึงทำตัวเหมือนหมาเดือนสิบสองอยู่ทุกวี่ทุกวัน แล้วคนเดือดร้อนจะเป็นใครถ้าไม่ใช่ผม มันนอนกอดเอาหน้าซุกคอผมทุกวัน ซุกไม่พอยังดมๆ ตามนิสัยหมาแล้วดึงไปจูบอีก


ส่วนผม อันไหนก็ยอมได้ก็ยอมไป แต่อันไหนไม่ได้มันก็เจอถีบกลับจนตกเตียง แต่วันนี้ดูแปลกไปหน่อย เพราะพี่ชมพูแม่งหายหัวไปไหนวะ พอมันมาส่งผมที่ห้อง แทนที่จะติวหนังสือให้เหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้มันออกไปข้างนอก ไม่บอกด้วยว่าไปไหน


ผมมองรอบๆ ห้องที่เงียบแปลกๆ เพราะทุกวันต้องมีเสียงเถียงกัน ไม่ก็เสียงมันเคี่ยวเข็นผมให้อ่านหนังสือที่มันเก็งๆ ไว้ให้ แล้วพอมานั่งอ่านหนังสือเองโดยที่มันไม่อยู่ ก็รู้สึกบอกไม่ถูก แทนที่ห้องเงียบแล้วจะมีสมาธิอ่านมากกว่าเดิม แต่กลับไม่จดจ่ออยู่ที่หนังสือเลยสักนิด ทั้งที่พรุ่งนี้มีสอบแท้ๆ


ในเมื่ออ่านไม่รู้เรื่องแล้ว ผมก็ตัดใจจะอ่าน เอาเท่าที่ทำได้เหมือนที่สอบตอนม.ปลายมาทุกครั้งแล้วเดินเข้าห้องนอน โยนตัวเองลงบนเตียง ดูเวลาก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ยังไม่ทันได้หลับ ก็ได้ยินเสียงกุกกัก พอเหลือบตามองก็เห็นไอ้คนที่หายหัวไป มันยิ้มให้ผม


“มึงมานี่หน่อย”


“อะไร ผมจะนอนแล้ว”


“ลุกมาๆ”


มันบอกไม่พอ ยังเดินมาฉุดตัวผมขึ้นจากเตียงอีก ผมก็จำยอม เพราะขี้เกียจขัดแม่งแล้ว เรียนรู้จากการอยู่กับมามาสามสี่วันว่าเหนื่อยเปล่า ไอ้พี่ชมพูเลยลากผมได้ตามสบาย ออกไปจากห้องนอนก็เห็นทั้งห้องมึนตื๋อ มีแสงสว่างอยู่หน่อยๆ เป็นสีส้ม แล้วพอเพ่งไปก็เห็นว่าเป็นเทียน จากนั้นเสียงเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น


ผมเบิกตากว้างเมื่อเค้กที่ถูกใครบางคนถืออยู่ขยับเข้ามาใกล้ หันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มันก็มองผมยิ้มๆ และหลังจากเข้ามาใกล้มากขึ้นจนอยู่ในระยะพอสมควร ผมก็เห็นชัดเจนว่าคนถือเค้กคือไอ้กราฟ ส่วนที่เหลือก็มีเพื่อนผมอีกสองตัว แล้วก็พี่เจ๋ง พี่ต้น พี่ปาล์ม แม้แต่พี่แชมป์ พี่บอสก็มาด้วย


“สุขสันต์วันเกิด”


พี่เจ๋งบอกเป็นคนแรก ก่อนจะตามด้วยเสียงคนอื่นระงม ของขวัญอะไรไม่มีหรอกครับ ก็อวยพรกันไป มีพี่เจ๋งเนี่ยแหละที่ขอโทษเพราะไม่มีของขวัญให้ ไอ้พี่ชมพูเพิ่งบอกเมื่อเย็น ส่วนที่ไอ้หมีควายมันรู้ก็เพราะกราฟโทรบอกอีกที เลยมารวมแก๊งกันนี่แหละ


มีของมาฉลองกันนิดหน่อย ของกินเล่นๆ กับน้ำอัดลมหลายขวด วันนี้โนแอลกอฮอล์เพราะพรุ่งนี้ผมกับกราฟมีสอบเช้า พวกรุ่นพี่สอบกันตอนบ่าย มีแค่ไอ้กัสกับเคลมที่ว่าง เลยก๊งๆ กันแค่เป๊ปซี่ไป ตั้งวงไพ่ เล่น PS3 กันอีกนิดหน่อย จนน้ำเต็มกระเพาะก็แยกย้ายกันกลับ


ผมใช้อำนาจเจ้าของวันเกิดสั่งไอ้พี่ชมพูให้จัดการทำความสะอาด ส่วนผมก็ไปนอน แต่พอไอ้พี่ชมพูทำความสะอาดเสร็จ มันก็มาวุ่นวายกับผมเหมือนเดิม หนำซ้ำยังเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะวันนี้แม่งเอามือล้วงเข้ามาในเสื้อแล้วก็ลูบหน้าท้องผม หน้าก็มาซุกตรงซอกคอผม กดจูบย้ำๆ ผมก็กระเถิบตัวหนี แต่แม่งเสือกรู้ทัน เอาแขนกระชากผมกลับแล้วลุกขึ้นคร่อมตัว ต่อด้วยบดจูบลงมา ดูดไซ้ซะเต็มแรงจนผมต้องเปิดปากออกให้มันสอดลิ้นเข้ามาเล่นสนุกในปากผม


มือที่ลูบๆ อยู่ตรงหน้าท้องเลื่อนขึ้นมาจากถึงหน้าอก นิ้วแข็งๆ นั่นบีบหัวนมผมสลับกลับคลึงมันไปมาอย่างเมามัน ผมพยายามดันมันออก แต่มันก็ไม่ปล่อย ดูดปากของผมหนักขึ้นก่อนจะเลื่อนลงมาจูบแรงๆ ที่คอ และก็คงจะเป็นรอยอยางแน่นอนโดยไม่ต้องส่องกระจกพิสูจน์ความจริง


“ทำอะไรวะพี่ ปล่อยได้แล้ว เยอะแล้วนะเว้ย”


ผมโวยใส่มันหลังจากปากเป็นอิสระ แต่มันก็แค่หันมาตอบแล้วก้มลงมาจูบปากผมต่อ


“ให้ของขวัญมึงไง”


“อื้ออ ของ.. ของขวัญเชี่ยอะไร”


ผมดันหน้ามันออกแล้วถาม มันก็ยิ้มตาหวานเยิ้มมาให้ ดูแล้วมันเข้าโหมดหื่นแบบกู่ไม่กลับ


“ของขวัญวันเกิดไง กูให้มึงเป็นของขวัญวันเกิดเนี่ย”


“ของขวัญห่าอะไรแบบนี้ ไม่เอา”


“เชื่อกูดิ เดี๋ยวมึงก็มีความสุขแบบสุดๆ เป็นของขวัญที่มึงถูกใจที่สุด”


มันยังแถต่อไปอีก และเริ่มรุกรานร่างกายของผมอีกครั้ง ดึงเสื้อผมลอดผ่านหัวจนเหลือแต่อกเปลือยๆ ก่อนจะละเลงลิ้นลงไป มือที่ว่างเริ่มเลื่อนลงมาเค้นกับหว่างขาของผม มันชักจะเกินไปแล้ว


“อึ้ ปล่อย”


ถึงจะพยายามถีบมันออก แต่มันก็ไม่ละความพยายามอยู่ดี ยังลูบเล่นกับด้านนอกของกางเกงนอน แค่นั้นไม่พอ มันค่อยๆ เลื้อยมือเข้ามาในกางเกงของผม ชักรูดแท่งเนื้อที่เริ่มร้อน


แบบนี้จะให้ทนเฉยไว้ได้ไงวะ ทั้งที่ไม่อยากจะปล่อยเสียงออกมา แต่มันก็ใช้ความชำนาญที่ช่วยตัวเองปล่อยมั้ง เล่นงานผมจนพูดไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงหอบกับครางออกมาเป็นระยะ และดูท่ามันจะชอบมากเสียด้วย เพราะยิ้มกริ่มก่อนจะลดตัวลงมา จ้องมองของของผมแล้วครอบปากลงไป


“ไอ้เชี่ยยย  อมทำส้นตีนมึงเหรอ”


ผมด่า แต่มันไม่สะทกสะท้าน ยังคงเลียดูดเหมือนส่วนนั้นของผมเป็นไอติมหวานๆ แล้วพอเลียมากๆ มันก็เริ่มละลาย ก่อนจะละลายหมดแล้วพุ่งออกมาเป็นน้ำระลอกหนึ่งเต็มปากมัน


“โสโครก... ฉิบ...ฉิบหาย”


ผมบอกมัน ทั้งที่ยังหอบ มันก็เลื่อนตัวขึ้นมาแล้วประกบปากกับผม ปล่อยน้ำที่อยู่ในปากของมันลงปากผมเต็มๆ แล้วผมก็เสือกเผลอกลืนลงไปเพราะไม่ได้ตั้งตัวไปเต็มๆ


“โสโครกก็ของมึง แบ่งกัน”


มันถอนปากแล้วกลืนส่วนที่เหลือลงคออย่างไม่ทุกข์ร้อน แต่ผมแทบอ้วก หนำซ้ำมันยังยกมือขึ้นมาปาดคราบที่ติดขอบปากมันด้วย ย้ำด้วยนิ้วโป้งปาดเช็ดที่มุมปาก


พอผมเสร็จ มันก็เริ่มแหกแข้งแหกขาผม ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ หุบขาสุดแรง ลุกขึ้นมาปัดมือมันออกด้วยทั้งที่ยังไม่หายเหนื่อยอยู่ดีนั่นแหละ


“ถึงตากูบ้างดิ อย่างก”


แม่งยังมีหน้ามาตราหน้าผมอีก


“งกห่าอะไร พี่อยากทำก็ทำเองดิ ผมไม่ได้อยาก”


“ไม่ได้อยากแล้วมึงจะปล่อยใส่กูเต็มปากเหรอ”


“พี่ไม่ใช่หรือไงที่ทำผม”


ทำตวัดหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ไอ้เผด็จการนี่ไม่แคร์หรอก จะทำอย่างเดียว


“เพราะงั้นมึงก็ต้องทำให้กูไง จะได้เท่าเทียมกัน”


“อยากให้ผมทำมากนักเหรอ”


ผมพูดเสียงอ่อนลง เพื่อเถียงกับมันเนี่ยแหละ ทำตัวเหมือนเด็ก โตแต่ตัวเป็นควาย มันเลยยิ้มกว้างพยักหน้าหงึกๆ ส่วนผมยื่นมือไปประจำการ แล้วปฏิบัติภารกิจอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ มันก็ครางบ้างอย่างชอบใจ ก่อนจะปล่อยออกมาเต็มผม ลิมิตให้แค่มือแหละครับ แต่ดูเหมือนไอ้คนกระหายเซ็กส์เสือกไม่พอ มันกลับมาคร่อมผมอีก


“อะไรอีก”


“ต่อไง”


“พอได้แล้วมั้ง อย่าหื่นให้มาก”


“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย”


“แล้วไอ้เหี้ยเนี่ยคืออะไร”


ผมยกมือที่ยังเปียกๆ น้ำมันของมันขึ้นมาให้มันได้แหกตาดูเต็มๆ แต่มันก็ยังแถ


“นั่นแค่ออเดิร์ฟ”


“งั้นก็ไปจานหลักที่อื่น ผมจะนอนแล้ว พรุ่งนี้สอบ!!”


ตะคอกใส่หน้าแม่งเลย มันถึงได้ชะงักไปนิดนึง ผมก็จ้องหน้าเขม็ง บอกให้รู้ว่าถ้าไม่ลุกและหยุด ผมถีบกระเด็นแน่ มันเลยยอมละตัวมานอนแผ่บนเตียง เออ ให้มันรู้จักพอซะบ้าง






















เมื่อคืนผมก็รอดปลอดภัยมาจากการจ้องจะทะลวงประตูหลัง แต่ก็ไม่พ้นว่าโดนนอนกอดทั้งคืนอยู่ดี ตั้งแต่มานอนกับมันนี่ผมโคตรเปลืองตัวฉิบหาย ไม่อยากใช้คำนี้นักหรอก แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่ถ้าตัวสึกได้ ผมคงเปื่อยไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น วันนี้ก็มีเรื่องเซอร์ไพร์สนิดหน่อย


หลังจากผมสอบเสร็จ ทั้งเช้าและบ่าย ไอ้พี่ชมพูที่สอบเสร็จก่อนก็มารอที่หน้าห้องสอบเพื่อกลับห้องด้วยกัน แต่พอเกือบๆ ทุ่ม ถึงเวลากินข้าวเย็น พี่ชมพูก็ชวนออกไปกินข้างนอก แต่วันนี้มันไม่ได้ไปกินที่ห้างหรือร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกล เพราะมุ่งตรงไปร้านอาหารที่อยู่บนตึกสูงกลางเมืองให้ผมงงเล่น


“มานี่ทำไม”


ผมถามหลังจากลงรถแล้ว ก็รู้อยู่หรอกว่าคงไม่พ้นกินข้าวเย็น แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นร้านหรูแบบนี้ก็ได้มั้ง ถึงผมจะติดใช้เงินฟุ่มเฟื่อยแล้วของใช้อะไรก็ต้องเป็นของดี แต่ก็ไม่ได้อาหารมื้อละเกือบหมื่นบ่อยๆ


“เลี้ยงวันเกิดมึงไง เมื่อวานได้กินแค่เป๊ปซี่ มันไม่ถือว่าเป็นฉลองวันเกิดเท่าไหร่”


“คิดไปเองเปล่าวะ กินกับเพื่อนๆ พี่ๆ ก็ถือเป็นการฉลองแล้ว ไม่จำเป็นต้องมากินที่นี่”


เงินที่เสียไปแบบไม่คุ้มสักเท่าไหร่ ผมก็ไม่ค่อยสนับสนุนนะครับ ไม่ใช่ว่าผมใช้เงินไม่เป็นเลย


“ก็กูอยาก ฉลองกับแฟนมันก็ต้องมีอะไรดีๆ หน่อย กูจองโต๊ะไว้แล้วด้วย มึงปฏิเสธตอนนี้ก็ไม่ทัน”


แม่งดักเลย แต่ก็ช่างมัน เพราะมันเป็นคนออกอยู่แล้ว ก็สนองมันหน่อยแล้วกัน


โต๊ะที่พี่ชมพูจองไว้ก็เป็นที่นั่งริมหน้าต่าง มองเห็นท้องฟ้ามืดๆ กับแสงไฟจากตึกอื่นๆ และถนนด้านล่าง รวมทั้งพระจันทร์ที่โผล่มา และพอนั่งที่โต๊ะได้ครู่หนึ่ง อาหารก็ถูกเสิร์ฟโดยที่ไม่มีการสั่ง ผมมองหน้าหล่อแบบหมีๆ ของคนที่นั่งตรงข้าม มันก็พยักหน้าเพราะรู้อยู่แล้วว่าผมคิดอะไร


ผมมองตามพนักงานที่เดินกลับไป ก็เห็นลูกค้าโต๊ะอื่นมองมาทางโต๊ะผม อะไรวะ มองกันทำไม คิดๆ กับตัวเองแล้วก็หันกลับมาที่โต๊ะ ไอ้พี่ชมพูก็บอกให้ลงมือได้เลย ผมจึงกินสเต๊กที่มันสั่งมาให้บวกสลัดอีกนิดหน่อย ไข่ปลาคาเวียร์นี่สั่งมาทำเชี่ยอะไรไม่รู้ แต่ก็กิน จิบไวน์ที่รินไว้เรียบร้อยอีกนิด


“เป็นไง”


“ก็ดี”


ผมตอบพลางยัดช้อนเข้าปาก ไอ้คนมองก็ยิ้มๆ เหมือนไปแดกยาแก้ไอมาเลยเพ้อ ก่อนที่มันจะก้มลงไปกินในจานของตัวเองบ้าง แต่ระหว่างที่กินอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงเก้าอี้เลื่อน เลยเงยหน้าขึ้นไปดู คิดว่ามันจะลุกไปฉี่ไรงี้ ปากยังเคี้ยวงับๆ กับอาหารที่อยู่ภายใน แล้วพอเห็นว่าไอ้พี่ชมพูทำอะไรก็ต้องชะงักค้าง อ้าปากอยู่แบบนั้น เพราะมันเลื่อนเก้าอี้แล้วโน้มตัวมาหาผม มือก็ยื่นมาเช็ดตรงปาก


ผมผละตัวไปทางด้านหลัง ให้ห่างจากมือใหญ่อย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองรอบตัวแล้วก็เหมือนว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง เพราะโต๊ะอื่นๆ หันมาทางผมกันหมด ทำอะไรไม่ถูกเลยงานนี้ ผมลนลานก้มหน้าตักอาหารกินต่อแล้วข่มเสียงถามไอ้คนที่ทำอะไรบ้าๆ กลางที่สาธารณะ


“อะไรวะ”


“เช็ดปากมึง”


“เช็ดห่าอะไร ปากผมไม่เลอะ”


ไม่ต้องลองจับดูหรือส่องกระจก ก็พอเดาได้ว่าไม่มีอะไรติดปากผมแน่ เพราะผมไม่ใช่คนกินอะไรเลอะเทอะ ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นเพราะไอ้พี่ชมพูทำหน้ากวนตีนแล้วตอบ


“ก็กูเช็ดปากมึงไง ไม่ได้เช็ดปากที่เลอะ”


สัด ดูมัน แล้วทำให้ผมเป็นจุดเด่น รวมสายตาของคนทุกโต๊ะเนี่ยนะ


ผมขมึงตาใส่ไอ้ตัวการก่อนจะหันไปมองรอบๆ อีกครั้ง แต่เขาก็ยังเหลือบๆ มาทางผมอยู่ดี โอ๊ย เหี้ยเอ๊ย ทำไมผมต้องกลายเป็นยานอวกาศให้แม่งมองกันหมดด้วย แถมมองด้วยสายตาแบบรู้นะว่าผมกับไอ้เหี้ยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเป็นอะไรกัน แสรดดดดด


แต่ดูเหมือนแค่นี้จะทำให้ผมอับอายขายขี้หน้าไม่พอ เพราะไอ้พี่ชมมองหน้าผมยิ้มๆ ก่อนจะมองคนอื่นที่อยู่รอบๆ แล้วลุกขึ้น เปล่งเสียงดังจนก้องไปทั่วทั้งห้องอาหาร


“อย่ามองกันมากสิครับ แฟนผมเขาขี้อาย”


ประจานผมแบบที่ไม่มีความจริงสักกะผีกเสร็จ ไอ้หมีตัวใหญ่ก็นั่งลง หันมายิ้มให้ผมอีกหนึ่งที ผมเลยถีบขามันใต้โต๊ะ มึงนั่นแหละที่จะทำให้คนเขามองมากขึ้น สาดดดดดดด














=================
มาแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า ไปจัดการงานอื่นมา
แถมมาแล้วยังมีแต่น้ำๆๆๆ

[gupalz]

นึกว่าป๊าจะเห็นซะอีก

[PetitDragon]

ปล่อยให้เกงยีนรอดไปได้ยังไง

 

[nunnuns]

น่ารักไปไหนนนนนนนน

 

[sunshadow]

    อื้อหืออออ นอกจากเนียนตัวพ่อแล้ว ท่านช่างเปิดเผยได้ไม่เกรงใจใคร
    คงจะยากอ่ากว่าหนูยีนจะหน้าหนาได้เท่านั้น

[ชะรอยน้อย]

พี่ชมภูพามามอมรึเปล่าเนี่ย