หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59]

[nutty]

ยังไงก้อควรบอกพี่ภูนะ
บอกเพื่อนได้แต่ไม่บอกพี่ภูได้ไง

[bowstory2]

ไอ้น้ำ =____= โผล่มาทำตื๊ดดดดดดอารายยยยยยยยยยยย

[Momichi]

พี่ภูใจเย็นๆๆน้า

[Cupcake]

เครียดเลย ทำไงดีล่ะทีนี้
ยีนน่าจะเล่าให้พี่ภูฟังนะ

[-west-]

ไฮยีน  ไอ้เด็กดื้อ มีอะไรทำไมไม่ปรึกษาพี่ภู ห๊าาา

[yowyow]

 

[coon_all]

ถ้าพี่ภูรู้ความจริงนี่ คงไปกราบขอยีนจากป๊า
แถมด้วยการตื้บไอน้ำอีกแน่นอน
พอน้องยีนไม่บอกเลยกลายเป็นซวยไปนะหนู
ปล. อยากรู้เรื่องของกราฟกับไนล์ด้วยอ่ะ

[Ciin]

อ้ายย พี่ภูเล่นบทโหดด
เอาเลยค่า สงสารพี่ภูนะเนี่ย
ยีนน่าจะบอกพี่ภูไปตรงๆ

[•ไนท์คลุง•]

เห้อออ ปัญหาเพียบเลยนะ ไฮยีน

ทำไมไม่บอกพี่ภูไปตรงๆล่ะ!

[pbred]

กำลังตื่นเต้นเลยอ่ะ
ยีนให้โอกาสกราฟกับไนล์ (ท่าจะรักกันจริงนะ)

[Bowbonk]

 

[ekonut]

[zelesz]

มาต่อเรื่องเร็วๆนะค้า ถ้าไม่มาต่อเร็วๆ คนอ่านจะขาดใจได้ เพราะกำลังติดขั้นรุนแรง *0*





อยากให้ยีนบอกความจริงกับ พี่ภูจังเลย จะได้หายไม่สบายใจต่อกัน >< อร๊าย ยังไงก็จะติดตามนะคะ คนเขียนสู้ๆ ค่า

[kyoya11]

อ่านถึงตอนล่าสุด ประเด็นที่คิดได้คือ
คบกับพี่ภู = ผู้ชาย
คบกับไอน้ำ = ผู้ชาย
ต่างกันตรงไหน
แต่ทำแบบนี้สงสารพี่ภูชะมัด

[undersky]

ตอนที่ 31 : ความรักของเรา



















มีแค่น้ำตาที่เอ่อออกมาและไหลลงมานิดๆ ไม่ได้มากมายอะไร และไม่มีเสียงสะอื้น พี่ชมพูยังกอดผม เหมือนจะปลอบให้ผมหยุดร้องไห้ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้ ทั้งที่ผมไม่ใช่คนที่จะร้องไห้บ่อย มีแค่ตอนแม่เสียที่ผมร้องไห้เหมือนโลกถล่ม ทุกอย่างดำมืดไปหมด ความเสียใจทำให้ผมทนไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ และอีกครั้งที่ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว คือตอนที่ผมช่วยชีวิตไอ้กราฟ ผมกลัวว่าผมจะช่วยไอ้กราฟไม่ได้ กลัวว่ามันจะตายจริงๆ เพราะงั้นหลังจากสัญญากับมันแล้ว น้ำตาของผมถึงได้ไหลออกมาด้วยความดีใจที่ผมช่วยมันได้สำเร็จ


“มึงบอกกูได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น แค่มึงทำเหมือนกูไม่ใช่แฟนของมึงยังไม่พอ ไอ้น้ำยังมาทำดีกับมึงเหมือนไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน”


มันพูดกับผมด้วยเสียงเบาๆ อย่างอ่อนโยน ที่ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้ยินสักเท่าไหร่ ผมจึงยอมตอบมันไปตามความจริง เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอีกต่อไป


“ไอ้น้ำมันรู้ว่าผมกับพี่เป็นอะไรกัน มันถ่ายรูปผมกับพี่ตอนจูบกันเอาไว้”


ผมตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดมากกว่าเดิม แม้จะคิดว่าแผนของไอ้กัสดีแล้ว แต่ตอนนี้มันคงจะไม่ได้ผล เพราะไอ้เหี้ยน้ำคงรู้ว่าผมกับพี่ชมพูยังไม่จบ จากการที่พี่ชมพูตามผมเข้ามาในบ้านและยังไม่ออกไป


“แล้วทำไมมึงไม่บอกกู”


“ผมอยากแก้ปัญหาด้วยกันเองก่อน ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมจะบอก”


บางคนอาจจะมองว่าการกระทำของผมเหมือนคนโง่ แต่สำหรับผมแล้ว มันไม่ใช่ความโง่ และพี่ชมพูเองก็คงมองเหมือนผม มันรู้ว่าผมเป็นคนยังไง มันถึงกระชับแขนที่กอดผมอยู่ให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีกหน่อย


“กูรู้ว่ามึงเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเองว่ามึงทำอะไรได้ทุกอย่าง มึงมีเพื่อนที่ดีคอยเป็นที่ปรึกษา เพราะงั้นมึงเลยเชื่อว่ามึงจะแก้ปัญหาไปได้ทุกอย่างตราบใจที่มึงยังมีพวกเพื่อนๆ ของมึงอยู่ มึงถึงตัดสินใจแบบนี้ ไม่ผิดหรอก เพราะถ้าเป็นกู กูก็จะลองก่อน ถ้ากูคนเดียวไม่สามารถทำได้ กูก็จะบอกมึง เพราะกูไม่อยากให้คนที่กูรักต้องมาเดือดร้อนหรือวิตกกังวลไปด้วย จริงมั้ย”


พี่ชมพูเข้าใจความคิดของผมอย่างถ่องแท้ ไม่ใช่ผมอยากโอ้อวดตัวว่าตัวเองทำได้ทุกอย่าง แต่อย่างน้อยผมก็อยากพยายามเพื่อไม่ให้เรื่องไปถึงอีกคนและทำให้เขาต้องลำบากไปด้วย เพราะฉะนั้นการที่ผมตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่การกระทำอย่างโง่ๆ อย่างที่ใครต่อใครอาจจะคิดกัน เพราะตราบใดที่เราไม่ได้ทำร้ายตัวเอง ทำลายคนอื่น แย่งชิงทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาโดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นยังไง ผมคิดว่ามันก็ไม่ใช่การกระทำที่โง่


“แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ดีแล้วที่ตอนนี้มึงบอกกู มึงทำให้กูรู้ว่ามึงนึกถึงกู เป็นห่วงกู แล้วก็รักกู”


ไอ้พี่ชมพูหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ ขณะที่ผมเปลี่ยนเป็นหันไปมองหน้ามัน จากที่หันหลังให้มันอยู่ รู้สึกเขินอยู่หน่อยๆ กับประโยคเมื่อกี้ เพราะมันเล่นพูดซะชัด


“ความรักเป็นเรื่องของมึงกับกู เป็นความรักของเราสองคน เพราะงั้นต่อจากนี้ถ้ามีเรื่องอะไรอีก กูอยากให้มึงบอกกู จะได้ช่วยกันแก้”


ผมพอจะเข้าใจความรู้คิดของไอ้พี่ชมพูนะครับ มันไม่แปลกหรอก ที่ฝ่ายมีปัญหาจะอยากแก้ไขคนเดียวเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นทุกข์ไปด้วย แต่อีกฝ่ายก็อยากช่วยรับรู้และช่วยเหลือ เพราะเป็นห่วง ไม่อยากให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงต้องเครียดและลำบากคนเดียว


“แล้วพี่ว่าผมควรจะทำยังไง”


“ก่อนหน้านี้มึงจะทำยังไงล่ะ เลิกกับกูแล้วไปคบกับมันเหรอ”


มันถามหยั่งเชิง ทั้งที่ผมดูก็พอรู้ว่ามันไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ มันเชื่อใจผม แล้วนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่มันเชื่อว่าผมจะไม่เลิกกับมัน


“ไอ้กัสแนะนำว่าให้ทำตัวห่างๆ พี่ไปก่อน ไม่ได้เลิกกัน ให้ไอ้น้ำมันเห็นว่าผมไม่อะไรกับพี่แล้ว จนมันกลับเมกา ก็จบเรื่อง อย่างมากมันก็ฟ้องได้แค่พี่โซ แต่พี่โซไม่มีทางฟ้องป๊าแน่”


“อืม นั่นก็เป็นทางออกที่ดี แต่มันไม่ใช่การตัดไฟตั้งแต่ต้นลม แล้วเราก็ไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง”


“พื่จะทำยังไง”


ผมถามอย่างสงสัยเพราะคิดไม่ออกแล้ว ไอ้วิธีของผมที่เคยคิดไว้ก็ไม่น่าจะดี เพราะมันไม่ได้ต่างจากไอ้กัสเท่าไหร่ที่เป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ แต่ถึงผมจะถามพี่ชมพู มันก็ไม่ตอบ แค่หัวเราะหึหึเหมือนมีแผนการชั่วร้าย และบอกแค่ว่า


“กูจะเริ่มพรุ่งนี้ เดี๋ยวกูกลับก่อน จะเล่นละครตามน้ำไป ให้มันเห็นว่ากูโดนมึงบอกเลิกแล้ว พรุ่งนี้กูจะเอาขวานแสกหน้ามันจนไม่กล้าจะมายุ่งกับมึงอีก”


โคตรงงเลยครับว่ามันจะทำอะไร มันไม่บอกผมทั้งที่ก็เห็นว่าผมทำหน้าสงสัย แค่ยื่นหน้ามาจูบผมเบาๆ แล้วยิ้มให้ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่บนเตียง ยอมรับเลยครับว่าเอ๋อจริงๆ


























เกือบๆ สี่ทุ่ม ผมมองจากทางหน้าต่างห้อง พลางคิดว่าทุกคนคงกลับไปแล้ว งานเลี้ยงจบลงโดยไม่มีผม ไอ้เหี้ยน้ำที่โดนไอ้กัสกับไอ้เคลมกักตัวไว้ตลอด ถูกปล่อยตัว เพื่อนเจ้าแผนการของผมส่งข้อความมาว่าจะกลับก่อน ทั้งที่ตอนแรกมันบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนผม เพื่อไม่ให้ไอ้น้ำมันมายุ่งอะไรกับผมมาก ผมเลยโทรกลับไป แต่มันก็แค่หัวเราะแล้วบอกว่า ผมไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ก่อนจะวางสายไป ทำให้ผมโคตรงง ไม่รู้อะไรของมัน


ผมรีบเดินไปดูประตูว่าล็อกเรียบร้อยดีแล้วหรือเปล่า ป้องกันไม่ให้ไอ้สัดน้ำเข้ามาทำเหี้ยๆ ในห้องของผมอีก แต่ตอนที่ผมกำลังเดินกลับไปที่เตียง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ เบาจนผมแทบไม่ได้ยิน ผมมองประตูไม้ที่กั้นอาณาเขตภายในกับภายนอกไว้ ฟังเสียงที่ยังดังไม่หยุด ก่อนจะมีเสียงเบาอย่างกับกำลังกระซิบ


“เกงยีน เปิดประตูหน่อย”


คำว่าเกงยีนเหมือนกลายเป็นโค้ดลับไปแล้ว ไม่ต้องวิเคราะห์ว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงใคร ผมก็รู้ได้ทันที เพราะคนที่เรียกผมแบบนี้มีคนเดียว ผมรีบเดินไปเปิดประตูให้ แล้วพอมันเข้ามาในห้อง ผมเลยรีบปิดประตู ล็อกกลอนทันที


“มาได้ยังไง ไหนว่ากลับไปแล้ว”


“กลับไปแล้วไง แต่กูมาใหม่”


มันยิ้มทะเล้นให้ ก่อนจะผมดึงไปนั่งที่เตียง


“แล้วคนอื่นไม่เห็นหรือไงว่าพี่มา”


“ไม่เห็นหรอก กูจอดรถอยู่ด้านหลังแล้วปีนกำแพงเข้ามา”


เยดดดดด ผมอุทานในใจ เพราะมันใช้วิธีเดียวกับเวลาที่ผมหนีออกจากบ้านเลย แต่ผมไม่ได้ใช้บ่อยหรอก นอกจากจะจำเป็นจริงๆ


ผมคิดว่ามันคงกลับบ้านไปแล้ว และย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพราะเสื้อผ้าที่ใส่เปลี่ยนไป


“แล้วทำไมต้องมาตอนนี้ ผมจะนอนอยู่แล้ว”


“ก็มานอนกับมึงไง”


มันตอบหน้าตาเฉย เหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่มีอะไรแปลกเลย ผมก็ยอมรับว่าเรื่องนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติ ไม่มีอะไรแปลก แต่มันแปลกที่สถานที่ ผมกับมันไม่เคยนอนด้วยกันที่บ้านของผม


“คืนนี้กูอยากนอนกอดมึง”


ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมกลับเข้าใจสายตาของมันที่มองผมอยู่ตอนนี้ ไม่ได้มีแววหื่นกระหายหรืออะไร มีแต่ความรู้สึกดีๆ ที่ส่งมา ความห่วงใย ใส่ใจ และอยากดูแล เต็มเปี่ยมในแววตาคู่นั้น พานให้ผมรู้สึกว่าหัวใจกำลังพองโต ยืนยันให้ผมรู้อย่างชัดเจนว่าผมกำลังมีความรักจริงๆ


“แล้วแปรงฟันมาด้วยยัง”


“แปรงแล้ว”


มันยิ้มยิงฟันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผม ก่อนจะอ้าปากทำเสียงฮ่อๆ อย่างกับจะให้ผมดม ผมเลยเอนตัวหนี มันก็หัวเราะแล้วกอดผมไว้ ก่อนจะดันตัวผมลงไปนอนบนที่นอนโดยที่มันล้มตัวลงมาตามมา แต่แขนก็ยังไม่ปลดออก


“กูรักมึงนะ”


หมีตัวใหญ่บอกผมอย่างนั้น ผมก็แค่ขานรับมันเบาๆ ไม่ได้บอกอะไรกลับไป ส่วนมันก็กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น  ดึงผมให้เข้าไปนอนซุกกับตัวมัน ใช้แขนใหญ่ๆ นั่นต่างหมอนให้ผมหนุน ก่อนจะหลับตาลง


ผมเงยหน้ามองหน้าไอ้พี่ชมพูที่อยู่ใกล้ไม่ถึงหนึ่งคืบ ยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงทุกๆ อย่างที่มันทำให้ผม เมื่อก่อนผมอาจจะไม่ชอบในสิ่งต่างๆ ที่มันทำกับผม เผด็จการ เรื่องมาก เอาใจยากสุดๆ ชอบบังคับ ใช้กำลังกับผมอยู่เรื่อย แต่ตอนนี้ผมกลับยอมรับในทุกอย่างที่มันทำ เพียงเพราะคำคำเดียว


“ผมก็รักพี่”


เสียงของผมแผ่วหลังจากฟังเสียงหายใจของมันว่าเป็นจังหวะสม่ำเสมอกันแล้ว ก่อนจะยืดตัวขึ้นเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง ไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่นขื้นมา แล้วกดริมฝีปากเบาๆ ที่ปากของมัน ก่อนจะลดตัวลงกลับมาอยู่ในสภาพเดิม ปิดเปลือกตาลงเพื่อติดตามคนข้างๆ ไปยังอีกโลกหนึ่ง โดยที่หน้ายังเปื้อนยิ้ม

























เปลือกตาค่อยๆ ขยับเปิดขึ้น ก่อนจะกะพริบเบาๆ หลายที  ผมลืมตาขึ้นมาเต็มตา ก็เห็นหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆ เป็นสิ่งแรก ตอนนี้ผมไม่ได้นอนซุกอยู่บนอกของพี่ชมพูแล้ว แต่หนุนหมอนเหมือนปกติ หันหน้าเข้าหากัน แขนใหญ่ๆ นั่นยังโอบเอวของผมเอาไว้หลวมๆ ไม่รู้ว่ากลายมาอยู่ท่านี้ได้ยังไง แต่ก็ช่างเถอะ


ผมเหลือบตามองนาฬิกาที่หัวเตียง พอเห็นว่ากี่โมงแล้วก็สะดุ้งทันที สะกิดไอ้คนที่ยังหลับสบายอยู่ให้ตื่นขึ้นมา มันก็ทำให้งงๆ ว่าผมปลุกทำไม แถมยังมีการเอามือมากดหัวผมให้ฟุบลงไปกับหมอนอีก


“แปดโมงแล้ว”


“ก็แค่แปดโมง”


ไอ้หมีควายว่างั้นแล้วก็หลับตาต่อ มือยังไม่ปล่อยมือจากหัวของผม


“เฮ้ย ตื่นๆๆๆๆ” ผมเอามือฟาดแขนมันแรงๆ “กลับได้แล้ว เขาตื่นกันหมดบ้านแล้ว เดี๋ยวมีคนเห็นก็ซวยหรอก เฮ้ย ตื่นๆๆ”


ผมบอกเหตุผล แต่มันก็ไม่ยอมรับฟัง จะนอนท่าเดียว


“ใครจะเห็นได้ไง กูอยู่ในห้องมึง ไม่ได้ออกไปเดินข้างนอก ประตูห้องก็ล็อกตั้งแต่เมื่อคืน”


“ก็ถ้าผมตื่นเกินแปดโมงครึ่ง พี่กล้วยจะมาปลุก เพราะงั้นลุกขึ้นมาได้แล้ว”


ไม่พูดอย่างเดียว แต่ผมออกแรงลากไอ้ตัวยักษ์ให้ลุกจากที่นอนด้วย แต่ถ้านั่งดึงมัน คงสู้แรงไม่ได้ เพราะแม่งก็จะลากผมลงไปนอนเหมือนกัน ผมเลยต้องลุกขึ้น ตั้งขาให้มั่น แล้วดึงแขนมันแบบสุดแรง ตัวของมันลอยขึ้นมาจากที่นอนพอสมควร แต่ผมก็ไม่มั่นใจ เพราะถ้ามันกระตุกทีเดียว ผมคงล้มกลิ้งลงไป


“ลุกเหอะ แล้วค่อยมาใหม่นะ”


ผมพูดเสียงอ่อนลง ให้มันยอมคล้อยตาม ซึ่งก็ได้ผล มันดันตัวขึ้นจากเบาะนุ่ม แต่ก็ไม่วายบ่น


“กูอยากอยู่กับมึง”


“เอาไว้ให้จบเรื่องนี้ได้ก่อนเหอะ”


“ก็คงวันนี้แหละ กูคิดว่าจะจัดการวันนี้อยู่แล้ว”


จากที่งัวเงียอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้มันเปลี่ยนอารมณ์แล้ว ดูมีความมุ่งมั่นมากขึ้น ขณะที่ผมกลับสงสัยว่ามันจะทำอะไร เพราะเมื่อคืนมันก็ไม่ได้บอกไว้


“พี่จะทำอะไร”


“เดี๋ยวมึงก็รู้ ไม่ต้องห่วง”


หน้าหล่อๆ นั้นฉีกยิ้มให้ผมวางใจ แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นได้จริงๆ ผมรู้สึกระแวงอยู่ มันเลยลูบหัวผมเบาๆ


“งั้นกูกลับก่อนล่ะ แล้วจะมาใหม่ ยังไม่ต้องคิดถึงกูนะ แป๊บเดียวกูก็มา”


คำพูดของมันกวนตีนดีมั้ยครับ ผมปัดมือของมันที่อยู่บนหัวของผมออก มันก็หัวเราะก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่ผมก็ไม่ลืมบอกมัน


“อย่าให้ใครเห็นนะเว้ย”


มันพยักหน้าหนึ่งทีก่อนจะออกจากห้องของผมไป ผมไม่ค่อยแน่ใจว่ามันจะเอาตัวรอดได้จริงหรือเปล่า แต่ก็จะไว้ใจว่าพี่ชมพูต้องทำได้ เพราะถ้าถูกจับได้ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไอ้เหี้ยน้ำมันจะเป่าหูอะไรป๊ากับพี่โซหรือเปล่า ผมไม่กล้าเสี่ยง


ไล่ไอ้คนตัวโตออกไปแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำ จัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าคนเดียว เพราะคนอื่นๆ กินกันเรียบร้อยตั้งแต่แปดโมงแล้ว และหลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็ไปหาพี่โซที่ห้อง ก็เจอพี่โซกับพี่น้ำอุ่นกำลังคุยกันเรื่องว่าบ่ายนี้จะไปเที่ยวกันที่ไหน เพราะทั้งคู่มีเวลาอยู่ไทยอีกแค่ไม่กี่วันและคงอีกนานกว่าจะได้กลับมาอีกครั้ง เลยต้องวางแผนการเที่ยวให้เป็นระบบสักหน่อย


ผมแนะนำบางที่ ถึงจะไม่ได้ไปเที่ยวตามที่ต่างๆ บ่อย แต่ก็พอรู้มาบ้าง แล้วที่รู้ก็ไม่ใช่อะไร เพราะผู้หญิงที่ผมเคยๆ ควงขึ้นเตียงด้วย พยายามจะชวนผมไปเหลือเกิน แต่ละคนก็มาไม่ซ้ำแบบ ทำเหมือนว่าถ้าผมยอมไป แสดงว่าพวกเธอจับผมสำเร็จยังไงยังงั้น ทว่าพวกเธอทำไม่สำเร็จหรอกครับ เพราะผมไม่เคยคิดจะคบกับใครแม้แต่คนเดียว รวมทั้งไอ้พี่ชมพูด้วย แต่ไม่รู้เป็นไงมาไงถึงมาคบกับมันได้ อาจเพราะผมโดนวางยาก็ได้


ผมใส่ร้ายมัน แต่เหมือนว่ามันจะรู้ตัว เพราะหลังจากนั้นไม่นาน ไอ้พี่ชมพูก็กลับมาอีกรอบ คราวนี้มันมาทางหน้าบ้าน ไม่ได้ปีนกำแพงเข้ามาแบบเมื่อคืน ผมไม่รู้ว่ามันทำอะไรไว้ที่ข้างล่างบ้างก่อนจะขึ้นมาหาผมข้างบนห้อง แล้วมันคงหาผมที่ห้องไม่เจอ เลยลองมาดูที่ห้องพี่โซ


ไอ้หมียักษ์มันทักพี่โซกับพี่น้ำอุ่น สวัสดีกันเรียบร้อยก็เขยิบมาหาผม สะกิดๆ เหมือนจะคุยอะไรสักอย่าง ผมเลยต้องขอตัวกลับห้อง ส่วนพี่ชมพูก็เดินตามผมมาอีกที


“มีอะไร กลับไปแล้วทำไมมาอีก”


“ก็มีเคลียร์ปัญหาตามที่กูบอกไว้”


“แล้วตอนมาเจอไอ้น้ำหรือเปล่า”


ผมสงสัย เพราะถ้าเจอ อาจจะมีเรื่องตามมาก็ได้ ผมไม่ไว้ใจไอ้เหี้ยน้ำจริงๆ ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรบ้าๆ อีก แค่นี้ผมก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว แต่พอผมถามแบบนั้น ไอ้พี่ชมพูก็ยิ้ม


“เจอ”


“เฮ้ย แล้วมันว่ายังไงมั่ง”


“เจอแต่วิญญาณมัน ลอยไปลอยมา”


“ไอ้...”


ผมต่อยแขนพี่ชมพูไปหนึ่งที มันก็หัวเราะ ก่อนจะขยับเข้าหาผมอีกนิดแล้วกอดผมเอาไว้ ผมก็ดันตัวมันออกสิครับ ทำให้ผมตกใจแล้วยังมีหน้ามากอด แต่ก็ใช่ว่ามันจะยอมให้ผมผลักมันออกอย่างเดียว แม่งเสือกเอามือมากดหัวผมจนลงให้ซบกับอกของมัน จนผมเกือบจะฝังเข้าไปในตัวมันได้แล้วด้วยซ้ำ มันทำให้ผมแทบหายใจไม่ออก ผมเลยทุบหลังมันไปหนึ่งที มันร้องอักก่อนปล่อยผมให้เป็นอิสระแล้วลูบหลังตัวเองป้อยๆ


“มือมึงหนักจริงๆ ว่ะ ไอ้เกงยีน”


“แล้วใครให้พี่กอดผมเล่า”


“กูอยากกอดเอง”


มันตอบหน้าตายก่อนจะเดินไปมุมห้องของผม ตรงนั้นเป็นชั้นพวกแผ่นหนัง ซึ่งส่วนมากก็เป็นพวกหนังแอ๊คชั่น ไซไฟ ลึกลับ สอบสวน ไอ้ตัวใหญ่มันหยิบขึ้นมาดูแผ่นนึงแล้วทัก


“มึงไม่มีหนังรักเลยเหรอวะ”


“แล้วทำไมต้องมี ผมไม่ได้ชอบดู”


ผมรู้สึกแปลกใจอยู่หน่อยๆ ที่มันถามแบบนี้ เพราะจากลักษณะของมันแล้วก็ไม่น่าจะเป็นคนชอบดูหนังรักอะไร


“แต่มึงก็ควรดูไว้มั่ง เพื่อการศึกษา”


“เออน่า เอาไว้ถึงเวลาค่อยดู”


“มึงนี่นะ กูอุตส่าห์แนะนำ”


มันบ่นๆ ก่อนจะหยิบหนังแผ่นหนึ่ง แล้วเดินไปที่โทรทัศน์ จับแผ่นยัดลงในเครื่องเล่นดีวีดีเรียบร้อยแล้วถึงเพิ่งหันมาบอกผม


“ดูหนังกัน”


“ผมดูหมดแล้ว”


“ก็ดูเป็นเพื่อนกูไง”


ผมรู้หรอกว่ามันก็ดูแล้วเหมือนกัน ไม่น่าพลาดหรอกมั้ง เพราะเรื่องนั้นก็ดังพอสมควร และถึงไม่ดัง คนที่เรียนทางด้านนี้ก็ต้องหามาดูอยู่ดี


ภาพเคลื่อนไหวปรากฏบนหน้าจอโทรทัศน์ ก่อนมันจะเดินมาดึงมือผมให้ขึ้นไปนอนดูหนังบนเตียงด้วยกัน โดยที่มันนอนหนุนแขนที่ซ้อนอยู่บนหมอนอีกที ส่วนผมก็ลากหมอนที่หัวเตียงมารองหัวไว้สองชั้น แล้วตะแคงข้างนอนดูกับมัน


ผมกับไอ้พี่ชมพูนอนดูหนังกันอยู่อย่างนั้น จบจากเรื่องหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นเรื่องใหม่ โดยที่มันเป็นคนเลือก มันทำเหมือนกับว่าเหตุผลที่มันมาบ้านของผมก็เพื่อมาดูหนัง ไม่ใช่มาจัดการปัญหาเรื่องไอ้เหี้ยน้ำอย่างที่มันว่า


“พี่จะดูอีกกี่เรื่อง ลืมเรื่องไอ้เหี้ยน้ำแล้วหรือไง”


“กูไม่ลืมหรอก แต่กูรอเวลา”


มันหันมองหน้าผมพลางบอก ทำเหมือนกับว่าไม่ต้องเป็นห่วงหรือทุกข์ร้อนอะไร ผมไม่เข้าใจเท่าไหร่ที่มันทำตัวตามสบายได้ขนาดนี้ หรือว่ามันมีแผนอะไรดีๆ ที่จะจัดการไอ้ไอน้ำได้


“เวลาอะไร”


“ให้มึงเตรียมใจมั้ง”


ไอ้ห่านั่นหัวเราะ ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม เพราะเหมือนผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร แล้วมันก็ทำให้รู้สึกระแวง กลัวว่ามันจะทำอะไรบ้าๆ


“เอาดีๆ”


“จะให้กูเอาเหรอ”


“สัด!!”


ผมด่ามันไปเต็มคำ แต่มันไม่รู้สึกอะไรหรอก ไอ้เหี้ยนี่มันด้านแล้ว เพราะตอนนี้มันยิ้มๆ แล้วกระเถิบตัวมานอนกอดผมเอาไว้ แต่ผมก็ถีบมันออก


“มึงนี่แม่ง รุนแรงกับกูตลอด”


มันบ่นแล้วก็ยอมปล่อยผม ก่อนที่เราต่างคนต่างดูหนังต่อ แต่พอจบเรื่องนี้แล้ว ผมก็ไม่ยอมให้มันหยิบอีกเรื่องมาดูใหม่เพราะนี่ก็เหมือนมันถ่วงเวลามาสามสี่ชั่วโมงแล้ว ข้าวกลางวันยังไม่ได้แดกด้วยซ้ำ


“งั้นไปกินข้าวกันก่อน”


มันหาเรื่องครับ ที่ว่ากินข้าวไม่ได้กินที่บ้าน แต่ว่ามันพาผมออกไปกินข้างนอก ทั้งที่พี่กล้วยก็เตรียมไว้ให้ ถึงแม้จะมีแค่ของผมก็เถอะ แต่พอนึกถึงพี่กล้วยแล้วก็ทำให้ผมนึกได้ว่าผมยังไม่รู้เลยว่ามันเข้ามาในบ้านผมได้ยังไง


“มีคนรู้มั้ยเนี่ยว่าพี่มาบ้านผม”


“ก็พี่ชายมึงไง”


“แล้วคนอื่น”


ผมหมายถึงป๊า พี่กล้วยไรงี้ มันก็พยักหน้าเบาๆ


“พี่กล้วย แต่ป๊ามึงไม่อยู่ กูเลยอดสวัสดีพ่อตาเลย”


“พ่อตาห่าไร”


ผมสวน ถึงผมจะเป็นแฟนกับมันแล้ว แต่จะให้มาลำดับญาติแล้วเรียก็ไม่ใช่อะไรที่ผมจะพอใจสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนไอ้พี่ชมพูจะไม่รู้


“ก็พ่อมึงไง มึงเป็นแฟนกู พ่อมึงก็เป็นต้องพ่อตา”


“ไม่มีทั้งนั้นแหละ แล้วอย่ามาพูดเรื่องนี้อีก”


ผมตัดบทแล้วเดินนำเข้าร้านอาหารที่มันพามา จองที่นั่งเรียบร้อยพร้อมสั่งอาหาร ไอ้พี่ชมพูก็ตามมานั่งตรงข้ามกัน ผมสั่งอาหารของตัวเองแล้วก็ยื่นเมนูให้มันไปสั่งบ้าง และพอสั่งอาหารเสร็จ ผมก็ถามถึงเรื่องที่ผมอยากรู้อีก


“ตกลงว่าพี่จะทำอะไร”


“อะไร”


“อย่ามาทำเป็นโง่ตอนนี้ ก็เรื่องไอ้น้ำ”


“อ๋ออออ” ไอ้คนตัวสูงร่างหมีลากเสียงยาว “ไว้เดี๋ยวมึงก็รู้เอง รู้ตอนนี้ไม่เซอร์ไพรส์”


คำตอบของมันยังสร้างความหงุดหงิดให้ผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน และผมก็รำคาญที่จะถามแล้ว เลยปล่อยๆ ไป อยากทำอะไรก็ทำแม่ง กูไม่สนแล้ว


รอไม่นานอาหารที่สั่งก็นำมาเสิร์ฟ ผมกินโดยไม่สนใจมัน ต่างคนต่างกิน แม้ว่าไอ้พี่ชมพูจะอยากสร้างเรื่องปวดประสาทให้ผมก็ตาม แย่งของกินผมอยู่นั่น ขนาดกำลังจะเข้าปาก มันยังดึงมือผมแล้วเอาช้อนไปยัดปากได้เลย


“ปัญญาอ่อนว่ะ”


ผมด่ามันไป แต่มันไม่เจ็บหรอกครั้ง หนังหนาแม่งหนายิ่งกว่าหนังช้าง เหนียวยิ่งกว่าเอามาอบแห้ง แถมผมก็ไม่ได้ด่าอะไรมันรุนแรงด้วย มันถึงได้ยิ้มแป้นแล้นเหมือนคนบ้า


“ก็มึงทำเป็นไม่สนใจกู กูก็เลยต้องเรียกร้องความสนใจ”


“ถามหน่อย กี่ขวบแล้ว”


มันหัวเราะเสียงดัง ทำเหมือนเป็นเรื่องขำมาก ทั้งที่ผมก็ถามมันด้วยเสียงเรียบๆ หน้าเบื่อๆ แม่งจงใจกวนประสาทผมชัดๆ


“สามขวบฮับ”


พี่ชมพูตอบมาพร้อมกับชูสามนิ้วให้เป็นคำตอบด้วย หนำซ้ำยังโยกคอไปมา ทำหน้าเหลอหลายิ่งกว่าเด็กออทิสติก ลองนึกสภาพนะครับ คนหล่อๆ ที่ผู้หญิงหลายๆ คนอยากเข้าหา หรือแม้กระทั่งตุ๊ดกะเทยก็อยากได้ แถมยังอายุตั้งยี่สิบเอ็ดแล้ว มานั่งทำท่าปัญญาอ่อนแบบนี้มันน่าขำแค่ไหน  และผมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ไม่คิดว่าไอ้คนที่ชอบเก๊ก ข่มผมอยู่ตลอดจะกล้าทำอะไรแบบนี้ด้วย


เป็นมุมที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นด้วยซ้ำ


“มึงหัวเราะ แสดงว่ากูทำสำเร็จ”


พอเห็นมันได้ใจ ผมก็เลยรีบเบรกตัวเองไม่ให้หัวเราะ แต่มันก็เหลือกตาขึ้นข้างบน ให้ตาดำหลบหายไปใต้เปลือกตาเกือบครึ่ง ทำปากเบะปากยื่น แล้วมองผมทั้งๆ อย่างนั้น เล่นเอาผมหลุดหัวเราะอีกรอบ มันขำ มันฮาจนไม่ไหวแล้ว ผมรู้สึกปวดท้องไปหมด เมื่อยกรามด้วย ไม่ได้สนใจเลยว่าคนอื่นๆ ในร้านอาหารจะมองมาที่โต๊ะผมหรือเปล่า


แต่เหมือนว่าผมจะหัวเราะมากเกินไป จนสำลักน้ำลาย แสบจมูกไปหมด แล้วยังไอโกรกจนตัวโยน จากที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อกี้กับตาลปัตรไป ไอ้พี่ชมพูก็ดูตกใจ มันเบิกตาโตก่อนจะย้ายที่นั่งมานั่งข้างผมแล้วลูบหลังให้


“เป็นไงมั่งมึง”


มันถามด้วยความเป็นห่วงจนผมรู้สึกได้ ผมลูบอกตัวเองเหมือนกับจะไล่อาการอึดอัดและแสบทั้งจมูกและคอลงไป ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ รู้สึกดีขึ้นหน่อยๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าหายดีทั้งหมด


“ทีหลังกูไม่ทำแล้ว”


“เออ เห็นมั้ยเนี่ย ผมสำลักเลย”


โยนความผิดให้มันเลยครับ มันเลยนิ่งไป แต่มือก็ยังลูบหลังผมอยู่


“แล้วพี่กล้าทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ นึกว่าจะเก๊กตัวเป็นผู้นำ เผด็จการ บ้าอำนาจ อะไรแบบนี้เป็นอย่างเดียว”


นั่นเป็นลักษณะที่ผมเห็นประจำ รวมทั้งคนอื่นๆ ด้วยที่คงลงความเห็นเดียวกัน ที่เพิ่มมาก็คือมันจะปากหวานแบบพูดอะไรตรงไปตรงมาให้น็อคดาวน์ในทีเดียว กับอ้อนบ้าง อีกอย่างคือ ชอบทำตัวน่าสงสารให้ผมใจอ่อน ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นการเสแสร้งของมัน


“กูเป็นใคร เด็กนิเทศนะครับ มีอะไรที่ทำไม่ได้บ้าง”


คราวนี้มันโอ้อวดตัวใหญ่ เห็นแล้วโคตรหมั่นไส้ ผมเลยตอกกลับไป ลากเสียงยาวกวนๆ ที่คำท้าย


“หน้าด้านหน้าทนใช่มั้ยครับ พี่ชมพูววววว”


“มานี่เลย”


แล้วมันก็คงหมั่นไส้ผมพอกัน ถึงได้ยื่นมือมาแล้วจับหัวของผมดึงมาใกล้ๆ ก่อนจะขยี้ผมของผมจนผมยุ่งไปหมด


“พอแล้วๆๆ ไม่เล่นแล้วก็ได้วะ”


สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ เพราะกลัวหัวจะหลุดออกมา ก็แรงของมันไม่ใช่แรงมดแรงหนู แต่เป็นแรงหมีควายนี่ครับ ถ้าหัวของผมหลุด นี่ต่อไม่ติดด้วย โลกจะขาดทรัพยกรหนุ่มหล่อไปอีกหนึ่งคน ถือเป็นภัยพิบัติของโลกเลยนะครับ


หลังจากผมยอมแพ้แล้ว มันก็ยังไม่ยอมเอามือออก ผมมองมันด้วยสายตาข่มขู่ ไอ้พี่ชมพูเลยเอามือออก


“ไม่ต้องมองกูแบบนั้นหรอกน่า ถึงมึงไม่ขู่ กูก็เอาออกอยู่แล้ว”


มันแก้ตัวครับ หรือว่าเป็นเรื่องจริงก็ไม่รู้ ผมเลิกสนใจจะหาคำตอบ แล้วบอกให้มันแดกๆ ข้าวให้เสร็จ จะได้กลับบ้าน เพราะผมอยากให้มันเคลียร์เรื่องไอ้เหี้ยน้ำสักที ปล่อยแบบนี้แล้วผมกังวลยังไงไม่รู้















อ่านต่อด้านล่าง
v

v

[undersky]

ต่อจากข้างบน

v

v










ไอ้เชี่ยพี่ชมพูพาผมกลับบ้านครับ แต่กว่ามันจะพาผมไปถึงบ้านก็ผ่านไปอีกหลายชั่วโมง เพราะมันเสือกขับรถอ้อมแถมยังพาไปติดอีกเกือบชั่วโมง ผมแทบจะต่อยมันบนรถแล้วจับเหวี่ยงออกไปให้รถทับอีกที เปลี่ยนตัวเองมาขับให้รู้แล้วรู้รอด ด่าบนรถกันอยู่พักใหญ่นั่นล่ะถึงได้ยอม


ผมถอนหายใจพรืดอย่างเซ็งๆ กับคำตอบจากสิ่งที่มันทำว่า





‘กูจะถ่วงเวลา’


‘ถ่วงทำพ่อมึงเหรอ สัด!’




ผมย้อนมันกลับไปแบบนั้น แต่ไอ้พี่ชมพูก็ไม่ได้แยแสกับอารมณ์เสียๆ ของผมเลยสักนิด มีการยิ้มยั่วให้ผมยิ่งโมโหกว่าเดิม แล้วพอลงรถ มันยังเสือกมาจับมือผมอีก แต่ผมสะบัดออก มันก็ยังมาจับอีก


“อะไรของพี่เนี่ย”


เพราะอารมณ์เสียอยู่แล้ว มันเลยยิ่งกรุ่นกว่าเดิม แต่ไอ้พี่ชมพูยังหน้าระรื่น มันดึงแก้มผมพลางยิ้ม


“อารมณ์ดีๆ หน่อยสิมึง”


“ก็แล้วพี่ทำห่าอะไรล่ะ ก็รู้ว่าผมรออยู่ว่าพี่จะทำยังไงกับไอ้เหี้ยน้ำ แต่ก็ยังพาผมออกมา ขับรถอ้อมพาไปรถติดอีก จะเอายังไงกันแน่”


“ก็กูบอกแล้วว่ากูรอเวลา แล้วเนี่ยก็ได้เวลาพอดี ยิ้มๆ หน่อยสิมึง กูจะจัดการแล้ว”


ถึงมันจะบอกแบบนั้น แต่ผมก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี มันเลยทำเสียงอ้อนเพิ่มอีกนิด


“ยิ้มสิมึง รับรองกูจัดการให้เรียบร้อยแน่ๆ”


มันฉีกยิ้มตลกๆ เหมือนคนไม่เต็ม ผมรู้สึกว่ายิ่งรู้จักมันมากขึ้น นับวันมันก็บ้ากว่าเดิม กลายเป็นคนที่ผมนึกไม่ถึง โดยเฉพาะวันนี้


เห็นความพยายามของมันแล้ว ถึงผมจะยังรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ยอมๆ มันไป ผมฉีกยิ้มให้นิดนึง มันก็หัวเราะเบาๆ แล้วเอามือมาโอบเอวผมเอาไว้ พลางดันให้เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน


“โอบเอวทำไม ปล่อยดิ ผมจะเข้าบ้าน”


ผมประท้วง แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย ยิ้มลูกเดียว ไม่หุบสักที


“ไม่ต้องสนหรอก”


ไอ้หมีตัวใหญ่บอกผมแบบนั้น ทำเหมือนไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจ ก่อนจะเปลี่ยนมาจูงมือผมเข้าไปในบ้านแทน แล้วพอเข้าไป มันก็ดึงผมให้เดินไปที่ห้องนั่งเล่นทันที ผมร้องเฮ้ย ดึงมือมันเอาไว้ แต่มันก็ยังลากผมเข้าไปอยู่ดี


ป๊านั่งอยู่ในที่โซฟาตัวยาว นั่งดูรายการข่าวตอนเย็นอยู่ ผมรู้ว่าป๊าเพิ่งกลับจากบริษัท แต่ไอ้เหี้ยพี่ชมพูจะพาผมมาหาป๊าทำไมมมมมมมม


ผมรู้สึกกลัวอยู่ในใจ หัวใจเต้นตุบๆ ขอไม่ให้ผมกำลังคิดและกลัว แต่มันก็ดึงผมให้ไปยืนข้างๆ ป๊า


“คุณป๊าครับ ผมขอคุยกับคุณป๊าหน่อยได้มั้ยครับ”


เสียงไอ้พี่ชมพูเรียกความสนใจจากป๊าที่มองทีวีอยู่ได้ เพราะป๊าหันมามองพวกผมสองคน แถมยังไล่สายตาลงมองมือของผมที่ไอ้พี่หมีควายจับเอาไว้ไม่ปล่อย แล้วพอมันรู้ว่าป๊ามอง ก็ยิ่งกระชับมือให้แน่นมากกว่าเดิม ทั้งที่ผมพยายามดึงมือตัวเองออก


“นั่งสิ”


จอมเผด็จการรับคำสั่งป๊า พาผมไปนั่งที่โซฟายาวอีกตัว ซึ่งตั้งอยู่ข้างกันในลักษณะตั้งฉาก ทำเหมือนผมเป็นเด็ก


“มีเรื่องอะไรรึ ว่ามาสิ”


ป๊าถามเสียงเรียบ ส่วนผมดึงมือของตัวเองจนเป็นอิสระได้สำเร็จแล้ว แต่จะว่าเพราะไอ้พี่ชมพูมันปล่อยด้วยก็ได้ ผมมองหน้าคนตัวใหญ่ข้างกาย สลับกับป๊าด้วยความหวั่นใจ หัวใจเต้นเร็วกว่าครั้งไหนจนเกือบจะทะลุออกมา แล้วยิ่งรุนแรงกว่าเมื่อไอ้พี่ชมพูบอกป๊าว่า


“ผมเป็นแฟนกับน้องยีนครับ”








==========================
คาดว่าตอนต่อจากนี้น่าจะทิ้งห่างพอสมควรค่ะ
งานมาแล้ว ต้องไปปั่นก่อน

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ


Undel2Sky

[aiaea83]

โอ้วว พี่ชมพูแรว๊งงง มาแนะนำตัวเป็นลูกเขยเลยอ่า ไม่กลัวคุณป๊าเลย ฮ่าๆๆ

ติดตามตอนต่อไปค่าาา 

[NARUE]

กล้าหาญชาญชัยมากพี่ชมพู


 

[sunshadow]

   เหอๆๆ มาไม้นี้เลยเหรอพี่ท่าน
   แล้วจะรอดไหมเนี่ย

[armmyrine]

นั่นแหละที่ต้องการ.  พี่ชมพู. ได้ใจ. เจ๊มากเรยยยยยยยยยยยย

[Bowbonk]

เจ๋งงงงงงงงงง

[RoseBullet]

อ่านถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วตาโต O.O
อู้วววว พี่ชมพูกล้าเผชิญหน้ากับป๊าตรงๆเลยวุ้ย!
ตอนแรกไอ้เราก็สงสัยว่าพี่แกมีแผนอะไรเนี่ย กั๊กๆอยู่ได้ นึกว่าจะจัดการไอน้ำซะอีก
แบบนี้ถือว่าเข้าบุกโจมตีบอสใหญ่เลยใช่ป่ะ

ดีนะที่พี่ภูเรียกยีนไปคุยกัน ยีนก็ยอมบอกไม่อิดออด ดีแล้ว
เพราะหนึ่งเรื่องนี้พี่เค้ามีชื่อเข้ามาเกี่ยวเต็มๆ และสองเป็นเรื่องค่อนข้างจะซีเรียสอีก ควรช่วยกันสองคน
ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวของเราคนเดียวไม่เกี่ยวกับเขาก็ลุยเองเต็มที่ไปเลย ไม่เอาไปโยงกับคนอื่น

[pooinfinity]

โดดกอดพี่ชมพู แมนมากกกกกกกกกกกก

ฉีกหน้าไอ้น้ำอย่างหาที่สุดมิได้ หึหึ

[CarToonMiZa]

พี่ชมพูกล้ามากกกกกก

แต่จบแบบนี้มันค้างงงงงง

[sbeam14]

อย่าหายไปนานน่ะ  คิดถึง

แอบค้างเบา เบา 

อยากรู้เรื่องของกราฟฟฟ~~~~

[Zarunghaja]

ค้างงงงงงงงงงงงงง 

อิพี่ชมพูแมนมาก 

 

[daboo]

อ้าว



ทิ้งให้ค้างซะงั้นง่ะ



มาต่อก่อนๆๆ   อย่าเพิ่งทำงานครับ

[gupalz]

ค้างจริงๆตอนนี้

[mild-dy]

รอจ้า

[yayee2]

ไม่รู้ว่าผลจะออกมาดีหรือไม่ดี แต่ก็เอาใจช่วยพี่ชมพูกับน้องเกงยีนล่ะกันเนาะ