ตอนที่ 37 : คุณแฟนที่รักมากๆ (จบ)เสียงหัวเราะจากคนที่ยืนอยู่บนเฉลียงทำให้ผมตกใจหน่อยๆ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครยืนอยู่ตรงนั้น แล้วยังหัวเราะอีก แต่ถึงจะตกใจ ผมก็หวั่นๆ ใจอยู่เหมือนกัน ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าที่หัวเราะนี่แกล้งหัวเราะให้ตายใจหรือเปล่า ตอนนี้ผมกับไอ้พี่ชมพูเลยจับมือกันแน่น แล้วมันก็เสือกทำใจดีสู้เสือสามตัวด้วยการถึงผมให้เดินตามมันไปโดยที่มือใหญ่อีกข้างลากกระเป๋าเสื้อผ้าของผมไปด้วย
“มาๆ ขึ้นมาคุยกันบนเรือน”
แม่ของไอ้หมีควายบอก แล้วยังกวักมือเรียกอีกต่างหาก คราวนี้ก็เลยหนีไม่ได้แล้ว พี่ชมพูกึ่งลากกึ่งจูงผมขึ้นเรือนไป ผมแทบจะได้นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นต่อหน้าพ่อกับแม่ของมันเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก ดีว่ามันดึงผมไปนั่งที่ม้านั่งก่อน ผมเลยได้นั่งตามปกติ แต่สายตาของคนทั้งสามของบ้านบริวัตรสหการก็ทำให้ผมรู้สึเกร็งอยู่หน่อยๆ ทั้งที่เกือบสัปดาห์ที่ผ่านมาผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย
แล้วจะให้ผมเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อถูกจับได้เต็มๆ ว่ากิ๊กกับลูกชายของบ้าน
ถึงผมจะเป็นคนเก่ง กล้าหาญ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถนัดกับการพูดคุยกับผู้ใหญ่โดยเฉพาะประเด็นแบบนี้ ซึ่งไอ้คนตัวใหญ่ข้างๆ ตัวนี่ก็รู้ มันเลยยังกุมมือของผมไม่ปล่อย ผมก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่อย่างน้อยมันอยู่ข้างๆ ผม แต่ก็แอบระแวงอยู่ว่าจะโดนตอกอะไรกลับมาหรือเปล่า เพราะถ้าโดนเล่นงาน ผมคงโดนก่อน ก็ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของใคร คงไม่พอใจนักหรอกที่ลูกชายกลายเป็นเกย์ แถมคนที่ทำให้กลายเป็นเกย์ ทั้งที่จริงๆ แล้วผมต่างหากที่ถูกทำให้เป็น ยังมานั่งหน้าแป้นสลอนขวางหูขวางตา
“ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะ พ่อกับแม่รู้เรื่องของเราสองคนแล้ว”
“ครับ”
รู้ตัวเลยว่าผมกำลังทำหน้างงแบบมหาศาลอยู่ ทีที่นั่งฝั่งตรงข้ามผม ข้างพ่อกับแม่ของเธอกำลังยิ้มให้ ก่อนจะอธิบายให้ชัดเจนขึ้น
“ทีเป็นคนบอกพ่อกับแม่เองแหละ”
ทั้งผมทั้งไอ้พี่ชมพูหันไปมองทางคนพูดทันที แล้วก็ได้รับรอยยิ้มกลับมาเหมือนเดิม แต่แค่แป๊บเดียว เจ้าของเรือนและคุ้มชมจันทร์นี้ก็เสริม
“ทีบอกพ่อกับแม่ตั้งแต่ยีนมาอยู่ที่นี่แรกๆ แล้ว”
ผมเห็นเลยว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถลึงตาใส่น้องสาวทันทีหลังจากอาผู้ชายบอกมาแบบนั้น แค่นั้นไม่พอ ยังโวยใส่เสียอีก
“แล้วทำไมไม่บอกพี่”
“ก็ทีอยากพิสูจน์ให้แน่ใจไงว่าพี่กับยีนรักกันจริงๆ พ่อกับแม่ก็อยากรู้ ทีก็เลยจัด”
ผู้หญิงตัวเล็กสวนกลับมาอย่างไม่เกรงกลัวเลยว่าพี่ชายตัวใหญ่อย่างกับหมีควายจะกระโดดทับจนแบน เท่านั้นไม่พอ ทียังหันไปหาแนวร่วมอีกสองคน
“ทีแค่แกล้งหลอกว่าทีรักยีนมากกกกกก แค่นั้นเอง แล้วก็รอดูว่าทั้งสองคนจะทำยังไง นี่ถ้าพี่ไม่ง้อยีนจนยีนกลับกรุงเทพไปล่ะก็ จบแน่ จบแน่ๆ”
“ก็เรามันร้าย มาแกล้งพี่แบบนี้ได้ยังไง”
“ถ้าทีไม่ทำ จะรู้ได้ยังไงว่าพี่รักยีนขนาดไหน เนอะ”
คราวนี้เธอหันมาพยักพเยิดหน้ากับผม ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ กลับไป ทั้งที่ในใจรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง เพราะเหมือนตัวเองกลายเป็นของเล่นของที โดนล้อเล่นกับความรู้สึกมันไม่ตลกนะครับ เพราะตอนนั้นผมเสียใจจริงๆ นี่ถ้าทีเป็นเพื่อนในกลุ่มผม โดยเฉพาะไอ้เคลมล่ะก็ คงโดนปล่อยใส่สักหมัดสองหมัด
“แต่พี่ภูน่ะ ไม่ดีเลยนะ จะสละคนรักให้น้องสาว แมนเกินไปหรือเปล่า ไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองรักทำแบบนี้หรอก ถึงจะเพื่อน้องก็เถอะ พี่น้องน่ะตัดการไม่ขาด ถ้าทำผิดด้วยก็แค่รู้สึกผิด เสียใจ ยังไงก็ต้องให้อภัยกัน แต่กับคนรัก มันทำให้ต่างฝ่ายต่างเสียใจแล้วก็เจ็บปวด ถ้าแตกไปแล้ว มันก็กลับคืนมายาก เข้าใจหรือเปล่า”
สิ่งที่ผมคิดตั้งแต่ทีบอกว่ารู้ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้พี่ชมพูถูกถ่ายทอดออกมา ทำให้ผมต้องอมยิ้มเอาไว้ ไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา เพราะจะเป็นการเสียมารยาทกับคุณอาทั้งสองคน แต่ก็อดขำไม่ได้ที่พี่ชายถูกน้องสาวสั่งสอนแบบนี้
“เออ เห็นน้องสาวสำคัญก็โดนว่าอีก”
“ก็มันไม่เข้าเรื่องนี่นา”
ทียังคงยืนยันความคิดตัวเอง หน้าหล่อแบบหมีๆ ของคนที่นั่งอยู่ข้างผมเลยได้แต่หงิกลงๆ จนสุดท้ายผมก็หัวเราะออกมา และก็พานให้คนอื่นๆ หัวเราะตาม เว้นก็แต่คนที่ถูกหัวเราะนั่นแหละ
“ยีนอยู่ที่นี่ต่ออีกสักวันแล้วกันนะ ค่อยกลับพรุ่งนี้กับภู”
“ครับ คุณอา...” ผมอึกอักไปหน่อย เพราะท่าทีของอาผู้หญิงยังไม่เปลี่ยนไป “แล้วคุณอาไม่ว่าอะไรผมเหรอครับ ที่...”
“ที่เราเป็นแฟนกันน่ะครับ”ก่อนที่ผมจะพูดจบ ไอ้คนหน้าด้านก็แทรกขึ้นมาก่อนแล้ว แถมยังกระชับมือที่จับผมให้แน่นขึ้นอีก เฮ้ย ผมลืมไปแล้วว่าถูกมันกุมมือเอาไว้ ผมรีบดึงมือตัวเองออก แต่ว่ามันก็ไม่ยอมปล่อย อุ้งตีนหมีบีบมือผมเอาไว้แน่น จนผมต้องตวัดตาขวางๆ ใส่มัน แต่มันจะมีประโยชน์เหรอครับกับคนที่ชอบบงการ
“ถ้าให้พูดจากความรู้สึกจริงๆ แม่นึกว่าจะได้ยีนมาเป็นลูกเขยซะอีก”
“แม่ครับ แฟนผมนะ ไม่ใช่แฟนที”
พอคุณอาบอกมาแบบนั้น ไอ้พี่ชมพูก็ทำเป็นตอแหลรับไม่ได้ทันที ยังมีการพูดเสียงอ้อนตีนอีกต่างหาก เลยโดนแม่ของมันสวนกลับ
“ก็ยีนเหมาะจะมาเป็นลูกเขยของแม่มากกว่านี่”
เห็นว่าคุณอาอยากได้ผมเป็นลูกเขยซะเหลือเกิน ผมเลยเอียงตัวไปทางคนตัวใหญ่แล้วกระซิบให้มันได้ยิน
“แม่พี่อยากได้ผมเป็นลูกเขย งั้นพี่เป็นสะใภ้นะ”
ผมพูดเท่านั้นแหละ ไอ้ตัวดีก็รีบบอกแม่ของมันทันที อย่างกับกลัวว่าถ้าบอกช้าอีกหน่อย มันจะได้เป็นเมียผมจริงๆ ณ วินาทีนั้น
“สะใภ้นะแม่ สะใภ้”
“จ้าๆ สะใภ้ แต่ยีนเป็นคนแรกเลยนะที่ภูพามาเปิดตัว คนอื่นๆ ไม่เคยหรอก ไม่ให้รู้ด้วยซ้ำว่าคบหากับใครอยู่ แถมยีนยังให้ภูสาบานเสียขนาดนั้น ถ้าแม่ไม่อนุญาต เดี๋ยวจะเกิดอาเพสเอา”
“ก็ผมไม่ได้คบใครนี่ครับ ยีนนี่จริงจังคนแรก”
พี่ชมพูโม้กับแม่ของมันอย่างกับผมไม่ได้นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ผมเลยหันไปถามผู้ใหญ่อีกคนแทน เพราะอย่างน้อยก็อยากให้เขายอมรับผมโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ ถึงจะรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะอยู่ในระดับที่ดีแล้วก็ตาม
“แล้วคุณอาผู้ชายล่ะครับ”
“พ่อเหรอ ถ้าจากใจของพ่อ พ่อไม่พอใจที่ภูกับยีนรักกัน เข้าใจหรือเปล่า ไม่มีพ่อแม่คนไหนดีใจที่ลูกชายเป็นเกย์ โดยเฉพาะลูกชายคนเดียวของบ้าน”
ได้ยินอย่างนั้น ผมก็รู้สึกหดหู่หน่อยๆ แล้วยังรู้สึกผิดด้วยที่ผลมันออกมาแบบนี้ เพราะผมเองก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น แต่... ในเมื่อผมกับไอ้พี่ชมพูรักกันไปแล้ว คงได้แต่รอโอกาสที่ผู้ใหญ่จะยอมรับ
“แต่มันก็ไม่ได้เสียทีเดียว ตอนแรกที่ทีบอก พ่อรู้สึกโมโห เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกชายจะชอบผู้ชาย แต่ทีก็พยายามอธิบาย พยายามบอกให้พ่อเข้าใจ และให้พ่อคอยดูว่าความรู้สึกของทั้งสองคนเป็นอย่างไร พอเห็นทั้งภูทั้งยีนเสียใจ พ่อก็รู้สึกไม่ดี เหมือนพ่อทำร้ายทั้งสองคน พ่อเลยไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ในเมื่อลูกเลือกที่จะรักคนคนนี้ พ่อก็ต้องยอมรับ และยินดีต้อนรับเขา”
ไม่รู้ว่าคนที่เป็นลูกชายจริงๆ ของบ้านนี้รู้สึกยังไง แต่ผมตื้นตันในสิ่งที่คุณอาบอก ไม่ใช่ดีใจที่เขายอมให้ผมกับพี่ชมพูคบกัน แต่มันเป็นความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจว่าพ่อคนนี้ อ้าแขนยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็น
“พ่อพูดซึ้งแบบนี้ เดี๋ยวยีนก็ร้องไห้หรอกครับ”
บรรยากาศดีๆ ถูกทำลายลงด้วยปากหมาๆ ปากเดียว ผมเหลือบตาไปมองคนตัวโตแบบเหยียดเต็มที่ แต่มันกลับยิ้มให้ มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหัวผม ทำเหมือนผมเป็นหมา ผมเลยจ้องมันหนักขึ้นให้รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ มันก็เลยเอามือออก แต่ก็ยังยิ้มเหมือนเดิม
“พ่อก็แค่พูดตามที่รู้สึก เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลว่าพ่อกับแม่จะคิดเล็กคิดน้อยหรืออะไร พ่อกับแม่รับได้ที่เราสองคนรักกัน”
“ขอบคุณมากนะครับ คุณอา”
ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ของพี่ชมพูด้วยความรู้สึกขอบคุณจริงๆ เพราะทางฝ่ายนี้ยอมรับ เรื่องที่ป๊าสัญญาไว้ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไอ้พี่ชมพูยังไม่จบแค่นั้น มันหันไปถามน้องสาวตัวเอง
“เราน่ะ ไม่ได้ชอบยีนแล้วจริงๆ ใช่มั้ย”
“ถ้าบอกว่าชอบอยู่ พี่จะยกให้ทีหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ให้ คนนี้ของพี่”เหมือนทีจะลองใจพี่ชาย ซึ่งคราวนี้แผนการของเธอไม่สำเร็จ เพราะไอ้หมีตัวโตมันดึงผมไปกอดแน่น ทำอย่างกับผมเป็นตุ๊กตาแล้วมันเป็นเด็กเกเรหวงของงั้นแหละ ผมเลยเอามือยันหน้าผากมันออก เพื่อให้มันปล่อยตัวผม แต่ก็ยาก เพราะยิ่งผมดัน มันก็ยิ่งกอดให้แน่นขึ้นจนผมแทบจะจมหายเข้าไปในอกมันแล้ว ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ตัวเล็กๆ เลย
“ของพี่ก็ของพี่สิ ทีไม่แย่งหรอก ที่บอกว่าชอบน่ะ ชอบอยู่แค่นี้”
ทีเอานิ้วโป้งแตะกับปลายนิ้วชี้และหัวเราะออกมา พลอยให้คนในครอบครัวนี้หัวเราะกันทั้งบ้าน ผิดกับผมที่ชักเอือมเพราะไอ้พี่ชมพูปัญญาอ่อนมากขึ้นทุกที
สิ่งแรกที่ทำทันทีหลังจากลับมากรุงเทพก็คือมาทวงสัญญากับป๊า ไอ้พี่ชมพูแม่งหน้าระรื่นมากเว่อร์ตอนที่ขับรถมาบ้านผม แต่ถึงอย่างนั้นพอยู่ต่อหน้าป๊า มันก็ปั้นหน้าจริงจังออกมาได้ ตอแหลฉิบหายเลย แล้วมันยังกลัวว่าป๊าจะไม่เชื่อที่มันบอกเลยหาคนเป็นพยาน
“คุณป๊าโทรถามพ่อเลี้ยงภูชัยกับแม่เลี้ยงชมนภา บริวัตรสหการได้นะครับ ให้ทั้งสองท่านยืนยันได้ว่าผมกับน้องได้รับอนุญาตให้คบหากันอย่างถูกต้องแล้ว”
ไม่ต้องสงสัยว่าพ่อเลี้ยงภูชัยและแม่เลี้ยงชมนภาเป็นใคร เพราะดูจากนามสกุลก็รู้แล้ว แม้แต่ชื่อยังบอกได้เลยว่ามาจากบ้านเดียวกัน ผมไม่สงสัยแล้วว่าชื่อชมภูนี่มาจากการไปคลอดลูกกลางเขาของอาผู้หญิงหรือเปล่า รวมถึงชมนทีด้วย
ทำเหมือนพ่อแม่เป็นคนอื่นแล้วมาอ้างหน้าตาเฉย ผมส่ายหัวเบาๆ กับอาการหนักของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่พยายามวางมาดเป็นผู้ใหญ่ น่าเชื่อถือ ทั้งที่มันไม่เคยอยู่ในความคิดของผมแม้แต่ครั้งเดียวตอนที่มองหน้าของพี่ชมพู
“เอาล่ะๆ ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพวกเธอเถอะ ในเมื่อฉันสัญญาไปแล้ว”
ป๊าพูดออกมาอย่างอ่อนใจ ผมเลยย้ายจากที่ที่นั่งอยู่ไปนั่งข้างๆ ป๊าแล้วกอดเบาๆ หนึ่งที พลางบอกขอบคุณ เพราะรู้ว่าป๊าต้องพยายามมากแค่ไหนถึงจะยอมรับในความสัมพันธ์ของผมกับไอ้พี่ชมพูได้ คำบอกจากพี่กล้วย ผมยังจำได้ดี
“ในเมื่อคิดจะคบหากันแล้ว ก็ต้องดูแลกันให้ดี อย่าให้ใครมาว่าได้เสียล่ะว่าคบกับผู้ชายมันไม่ดี มีแต่ปัญหา หรือทำให้ชีวิตตกต่ำลง”
“ครับป๊า”
“ครับ คุณป๊า ผมจะทำตัวดีๆ ดูแลน้องดีๆ ให้คนเขาอิจฉาแทนที่จะนินทาเสียๆ หายๆ นะครับ”มันสัญญากับป๊ากับเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะทำได้จริงๆ หรือเปล่า ผมไม่อยากคาดหวังอะไรกับมันมาก อีกอย่าง ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องมานั่งดูแล เอาใจ ทะนุถนอม สารพัดกับความเรื่องมาก เพราะงั้นก็คงไม่ยากเท่าไหร่มั้ง
หลังจากได้รับการอนุญาตจากป๊าอย่างเป็นทางการ ผมก็กลับเข้าห้องนอน และก็แน่นอนว่าต้องมีตัวเสือกติดตามมาด้วย
“ไม่กลับคอนโดหรือไง”
ผมถามมันโดยไม่ได้หันไปมอง สองมือยกกระเป๋าขึ้นเตียงก่อนจะเปิดออกและหยิบเสื้อผ้ามาจัดใส่ตู้ เพราะว่าตอนที่อยู่คุ้มชมจันทร์ เสื้อของผม คุณอาผู้หญิงให้คนเอาไปซักให้
แต่ใช่ว่าผมจะได้ยืนจัดเสื้อผ้าอย่างสบาย เพราะก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมก็ถูกกอดจากด้านหลังเสียก่อน ไม่ต้องเดาว่าคนที่ทำคือใคร เพราะมีอยู่คนเดียวที่จะทำแบบนี้โดยที่ผมไม่รู้ตัว และยังอยู่ในห้องตอนนี้ ผมพยายามดึงแขนที่รัดเอวออก
“กอดทำไม”
“คิดถึงมึงนี่หว่า ตอนอยู่บ้านกู กูไม่ได้กอดมึงเลย”
“แล้วเป็นความผิดของผมหรือเปล่าครับพี่ชมพู”
ผมเน้นเสียงนิ่งๆ ใส่ ให้รู้ว่าคนที่ผิดไม่ใช่ผม ซึ่งก็เหมือนว่ามันจะรู้ตัวว่าผมยังมีอารมณ์กรุ่นๆ อยู่ ถึงได้พูดเสียงอ้อนขึ้นหน่อย แต่ก็ยังกอดผมไม่ปล่อยอยู่ดี
“พี่ผิดไปแล้วครับเกงยีน พี่คิดถึงแต่ตัวเอง แต่เกงยีนก็ยกโทษให้พี่แล้วนี่”
“จะว่ายกโทษมั้ย ก็ถือว่ายกโทษให้ แต่ว่าเรายังไม่มีสัญญากันอยู่ พี่คิดว่าผมเป็นคนที่จะไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น หรือไม่ชอบเอาคืนคนที่ทำร้ายๆ กับตัวเองหรือไง”
คำพูดนี้ผมใช้เตือนสติมันอย่างเต็มที่ ว่าการอภัยของผมเป็นการอภัยที่มีสิ่งแอบแฝง แล้วก็ดูว่าจะได้ผลมากเสียด้วย เพราะพี่ชมพูค่อยๆ ปล่อยผมออกจากวงแขน แต่มันไม่ใช่แค่นั้น ผมลืมไปได้ยังไงว่ามันเป็นพวกเผด็จการ หน้าด้าน แม่งเอ๊ย พลาดเลยกู!
ผมใช้แรงที่มีผลักคนที่ตัวสูงใหญ่กว่าเพื่อให้ปากของเราหลุดออกจากกัน เพราะอยู่ๆ แม่งก็จับผมหมุนตัวแล้วประกบปากลงมาเลย แถมแม่งยังดูดปากของผมซะแรง จนตอนผลักมันออก ปากผมเกือบจะถูกมันดูดติดกลับไปด้วย
“เราเป็นแฟนกัน แถมพ่อแม่ยังยอมรับทั้งสองฝ่าย ก็น่าจะทำความเข้าใจ แล้วก็ให้อภัยกันง่ายๆ หน่อยสิ มึงไม่คิดถึง ไม่อยากให้กูกอด ไม่กูจูบมั่งหรือไง”
“เหอะ” ผมสะบัดเสียงกลับไปอย่างไม่สนใจคำพูดของมัน ก่อนจะเตือน “ถ้าคราวหน้าพี่จูบผมโดยที่ผมไม่อนุญาตอีก ผมจะต่อยปากพี่”
“เฮ้ย ได้ไง”
“ถือว่าผมเตือนแล้ว”
ว่าอย่างนั้นเสร็จ ผมก็เดินเอาชุดไปเก็บในตู้เสื้อผ้า เพราะไม่มีตัวมารมาขัดขวางแล้ว แต่ร่างใหญ่ๆ นั่นก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน แถมยังทำเสียงไม่พอใจถามผมอีก
“แล้วจะให้กูทำยังไง ให้ขอจูบมึงทุกครั้งเหรอ”
“มันไม่ลำบากขนาดนั้นหรอกครับ พี่ไม่ต้องถาม เพราะพี่ไม่ต้องทำ ไม่ว่าจะกอด จูบ จับมือ หรือว่าอะไรทั้งนั้น แล้วพี่ก็ห้ามปฏิเสธด้วย เพราะพี่สาบานไปแล้วว่าจะตามใจผม จะไม่ขัดใจผม”“เกงยีน”
เหมือนคนที่อยู่ตรงหน้าผมจะกำลังสับสนในตัวเอง เพราะเสียงของมันทั้งแข็งแล้วก็อ้อนในเวลาเดียวกัน บุคลิกทั้งสองอย่างนี้ของมันทำให้ผมงงอยู่หลายครั้งว่ามันจะเอายังไงกันแน่ แต่คราวนี้จะเป็นมันที่สับสนเพราะผมบ้างล่ะ ให้ผมถือไพ่เหนือกว่าบ้างแล้วกันนะครับ คุณพี่ชมพู คุณแฟนตัวหมีควาย
“หรือพี่จะไม่ยอมทำตาม อยากโดนกะเทยยักษ์แทงตูดร้อยครั้ง โดนกระทืบพันครั้งหรือไง”
“ไม่มีทาง”
“ถ้ายืนยันหนักแน่นขนาดนั้น แล้วจะไม่ยอมทำตามได้ยังไงล่ะครับ”
ผมยังถามเหมือนเป็นเรื่องสนุก แน่ล่ะ มันสนุกสำหรับผม แต่ไม่สนุกสำหรับอีกคนเลย เพราะคิ้วหนาๆ เริ่มขมวดเข้าหากันแล้ว
“แต่มันยากเกินไป กูต้องเป็นบ้าแน่ๆ ถ้าไม่จูบมึง อย่างน้อยๆ ได้กอดก็ยังดี”
“แล้วก่อนจะเจอผมพี่อยู่มายังไงล่ะครับ ไล่จูบผู้หญิงไปทั่วหรือไง ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะได้ใจดี ให้พี่ไปจูบคนอื่นตามแต่จะพอใจ พี่ก็รู้นี่ว่าผมไม่มายด์เรื่องพี่ ว่าจะตีตัวออกห่าง หรือทำอะไรกับใคร ผมผ่านจุดนั้นมาแล้ว และผมก็ไม่ได้อ่อนแอที่จะทำใจยอมรับไม่ได้ถ้าเราจะจบกัน”
“แต่กูยอมรับไม่ได้”
แค่ผมหยุดพูด มันก็แทรกขึ้นมาแบบเร็วโคตรๆ แถมเสียงนั้นยังดังใช่เล่นด้วย ทำให้ผมแอบยิ้มอยู่ในใจที่ตอนนี้เหมือนว่าผมจะยืนอยู่เหนือกว่ามันจริงๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันทำตัวเอง
“ยึดติดน่า”
“กูจะยึด จะติด หรือจะอะไร มึงไม่จำเป็นต้องสน แต่รู้เอาไว้ว่ากูไม่ยอมเสียมึงไปอีกแล้ว”
“รักผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
ผมตีหน้านิ่งให้มากที่สุดแล้วถามมันไป เหมือนกับว่าไม่สนใจว่าคำตอบจะออกมาเป็นยังไง ทั้งที่ในใจรอลุ้นอยู่หน่อยๆ เพราะอยากได้ยินคำว่ารักจากมัน ทั้งที่ผมก็ได้ยินมาบ่อยพอสมควร เป็นมันต่างหากที่ไม่เคยได้ยินจากปากของผมแบบจริงจังสักที
“กูรักมึงมาก มึงก็รู้”คำตอบนั้นทำให้ผมยิ้มกริ่มในใจอีกครั้ง แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาให้มันรู้ว่าผมชอบคำตอบของมัน ก่อนจะเสนอสิ่งที่มันน่าจะพอใจ
“ถ้าพี่ทำตามที่สาบานไว้ เอาใจผม ไม่ต่อต้านผม เห็นดีเห็นงามกับการตัดสินใจของผม ผมจะให้รางวัลพี่เป็นบางครั้งบางคราวก็ได้”
“รางวัล?”
มันมองผมด้วยความสนใจทันทีว่ารางวัลที่ว่าคืออะไร ผมเลยแกล้งใช้นิ้วชี้เขี่ยปากตัวเองเบาๆ
“ก็คงจะเป็นจูบ ดีมั้ย”
“ห้ามผิดคำพูดนะ”
“พี่คิดว่าผมเป็นคนแบบนั้นหรือไง”
ผมไหวไหล่แบบไม่สนใจเสียงย้อนถาม ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ในกระเป๋าอีกสองสามชุดไปใส่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง มันเลยเปลี่ยนคำถาม
“แล้วหมดเขตเมื่อไหร่”
มันนึกว่ากำลังจะส่งห่อกางเกงในแบบใช้แล้วทิ้งไปชิงโชคหรือไงถึงมีหมดคงหมดเขต ประสาท แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ผมก็ยอมที่จะตอบคำถามเพราะว่ามันทำให้ผมสะใจ
“ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน อาจจะห้าเดือน ปีนึง หรือสองปี”
“เกงยีนนนนนนนน”
เสียงโหยหวนของมันดังออกมาทันที ทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เพราะทำให้มันรู้สึกแพ้ เสียหน้า หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้มันรู้สึกว่าตกเป็นเบี้ยล่างของผมได้สำเร็จ มันเลยยกมือใหญ่ๆ นั้นทำท่าจะมาขยี้หัวของผมให้ป่น แต่มีหรือว่าผมจะยอมให้มันทำแบบนั้น
“ถ้าทำ ถือว่าผิดคำสาบาน ระวังจะโดนของนะครับ”
ผมขู่มันด้วยท่าทางเหี้ยมๆ หน่อย ไอ้พี่หมีควายแฟนสุดที่รัก (?) ของผมเลยได้แต่กัดปากและดึงมือลงอย่างอัดอั้นตันใจ คงจะซาบซึ้งมากล่ะสิที่ผมตอบแทนความรักของมันแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
“มึงนี่มันร้ายจริงๆ”
“แล้วพี่รักผมเพราะผมหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายหรือไง”
“เออๆๆ กูผิดเองแหละที่มาหลงคนหัวดื้อ เอาแต่ใจ เก่ง ฉลาด แถมยังกวนส้นตีนแบบนี้”
“ขอบคุณมากครับที่ชม ผมซาบซึ้งจังเลย”
คราวนี้มันเลยยกตีนขึ้นมาจะถีบผมแทน เพราะผมไปท้าทายมัน เพิ่งรู้ว่าไอ้การแกล้งคนนี่มันสนุกแบบนี้นี่เอง โดยเฉพาะคนที่ยอมเราหมดทุกอย่างเนี่ย
“แน่ะๆๆ อยากเป็นเมียกะเทยเหรอครับ พี่ชมพูวววววววว”
“มึงนี่ๆ อย่าให้พ้นกำหนดนะมึง กูจะฟัดมึงให้เดี้ยงเลย”
“ถ้างั้นผมไม่ยอมให้มีวันนั้นแล้วกันนะครับ”
ผมเย้ยมันแล้วทำท่าส่งจูบให้สามสี่ทีทั้งที่หน้านี่มีรอยยิ้มเกลื่อนอย่างสะใจมาก แถมยังหันตูดไปหามันแล้วใช้มือตัวเองตีอีกสองสามครั้งเพื่อให้มันรู้ว่าผมต้องการกวนตีนมัน และกำลังมีความสุขมาก ไอ้คนตัวโตเลยได้แต่ถลึงตามองผม มือกำหมัดแน่น และไม่ต้องเดาว่าทำไมเป็นแบบนั้น มันคงอยากเตะผมเต็มที่ แต่ว่ายากว่ะครับ!
เดาได้เลยว่าตอนนี้มันคงเสียดายมาก เสียดายมากถึงมากที่สุด เสียดายมากถึงมากที่สุดและสุดๆ ที่ตอนนั้นที่อยู่บ้านมัน มันไม่ยอมทำตามที่ผมเรียกร้อง แต่มาเสียดายตอนนี้ก็สายไปแล้วครับ เพราะว่านั่นจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมยอมเสนอตัวให้มัน เสียใจด้วยนะครับ คุณแฟนที่รักมากๆ (?) ของผม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
======================
จบแล้วค่ะ
ทุกคนแบบ ห้ะ อะไร จบแล้ว 
แต่มันจบจริงๆ นะ มาจบแบบสั้นๆ ด้วย ไม่สมกับที่หายไปนานเลยค่ะ
ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่เอาจริงๆ ก็เหมือนกับตอนแรกที่สั้นๆ เหมือนเป็นบทนำกับบทส่งท้ายมากกว่า
ตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากเลย ไร้สาระไปเรื่อยเปื่อยจนจบแบบงงๆ
อยากให้เรื่องมันไม่เครียดๆ 
บางคนอาจจะรู้สึกแปลกๆ ว่าตอนที่แล้วทำไมยีนยอมง่ายจัง
มาตอนนี้คงรู้แล้วว่ายีนไม่ง่าย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะยอมให้พี่ภูกอดจูบลูบคลำได้เมื่อไหร่เหมือนกัน 
นิยายเรื่องนี้ไม่มีสาระอะไรเลยจริงๆ ถ้าให้บอกตามตรงเลยว่าพล็อตไม่มี
เพราะตอนแรกกะแต่งสนองตัณหา (?) ของตัวเอง แต่มีคนมาตามอ่าน แม้ว่าเราจะอู้ไป(เยอะ)บ้าง
ก็รู้สึกว่าอยากทำมันอีกเรื่อยๆ ค่ะ ต้องขอบคุณทุกคนที่ทำให้เราแต่งมันจนจบ
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาปีกว่าๆ นะคะ
ตอนพิเศษน่าจะตามมา เพราะมีคิดไว้อยู่บ้าง
ส่วนเรื่องต่อไปที่จะแต่งต่อก็คงเป็นเรื่องของกราฟไนล์ค่ะ
คงจะสั้นกว่านี้ เพราะน่าจะตัดน้ำๆ ทิ้งไป ไม่เหมือนเรื่องนี้
แค่ 37 ตอน ก็ล่อเข้าไป 334 หน้า A4 แล้วค่ะ
ก็หวังว่าจะติดตามกันในภายภาคหน้านะคะ
ขอบคุณสำหรับคำถามนี้ด้วย เป็นคนแรกและคนเดียวจริงๆโอ๊ะลืมถามมม เรื่องนี้จะจัดทำหนังสือมั้ยค่ะ อยากเก็บไว้^^
เราก็อยากทำหนังสือนะคะ แต่ไม่รู้ว่ามีคนจะอยากได้มันหรือเปล่า
ถือโอกาสถามคนในนี้เลยแล้วกันนะคะว่าอยากได้หนังสือมั้ย
ถ้าเกิน 20 เล่มก็น่าจะพิมพ์ได้ค่ะ
ปล. ที่ไม่สบาย หายแล้วค่ะ แต่ยังไม่หายดี พรุ่งนี้ต้องไปหาหมอ (อีกแล้ว)
ขอบคุณทุกคนนะคะ
ไว้เจอกันในตอนพิเศษนะคะ
Undel2sky
หัวข้อ: It's U, It's Me : กวนนัก แต่รักนะครับ (จบ) [21/7/59] (อ่าน 602605 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก