16
เช้าวันต่อมาผมเดินลงมาจากบ้านเตรียมเสียบกุญแจบีเอ็มขับไปเรียนเหมือนอย่างเคย เมื่อคืนกว่าไอ้เหนือมันจะขายตั๋วเสร็จก็เกือบๆสี่ทุ่ม ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ขายเกลี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
รู้มั้ยว่าพวกวิศวะหน้าหล่อนี่มันขายกันยังไง
“พี่ครับ ไม่ว่างมาดูก็ไม่เป็นไรน้า อย่างน้อยช่วยซื้อบัตรก็ยังดี” หล่อขี้เล่นอย่างไอ้ปอนด์ยิ้มโชว์ฟันขาวส่งสายตาวิ้งๆให้สาวๆรุ่นพี่ที่ท่าทางจะชื่นชอบมันเป็นพิเศษ ไอ้ห่าน เค้าจะซื้อไปทำพรืออะไรถ้าเค้าไม่ว่างไปดูละครมึง
แต่ซื้อเว้ยเห้ยยยยยยยยยยยย อาจเพราะไอ้พระเอกมันช่วยพูดอีกแรง
“ซื้อแล้วได้ถ่ายรูปกับไอ้ปอนด์ฟรีครับ”
นี่ถือว่าเหนือมันช่วยพูดมากขึ้นแล้วนะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
“พี่อยากถ่ายรูปกับพระเอกด้วยอ่ะ”
หึหึ อย่าคิดว่ามึงจะรอดเล้ยไอ้หล่อ สาวๆที่มารุมๆพวกมึงอยู่เนี่ยกว่าครึ่งท่าจะชอบมึงมากกว่าปอนด์อีกนะ
“อ๋อ ได้สิครับ” แต่คนอย่างเหนือมันเจ้าเล่ห์จะตาย “แต่ถ้าซื้อห้าใบขึ้นไปจะถ่ายรูปคู่ด้วยทีละคนนะครับ” นั่นไง ขายของเก่งชิบหาย เรียกได้ว่าเอาหน้าตาเข้าช่วยอย่างแรง
และเป็นอีกครั้งที่แม่งงงงงงง ได้ผลลลลลลลลลลล
โอ้ยยยย ถ้าคณะกูมีละครแล้วมีคนมารุมทึ้งจะขอถ่ายรูปกูแบบนี้มั้ยวะ สงสัยชิบหายเลย!!!!!!!
พอขายเสร็จเหนือมันก็มาส่งผมที่บ้านครับ บีเอ็มถูกจอดไว้ที่เดิมเป็นที่เรียบร้อย ป้าใสบอกภีมขับมาส่ง เฮ้อออออออออ เมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนลงได้ก็นานหลายตี อ่านหนังสือดึกด้วยแหละครับ
เฮ้ออออออออออออออออออออออออ ง่วงนอนชะมัดยาดดดดดดดดดดด
แต่ตัวเหี้ยอะไรมาเกาะขอบล้อรถผมวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!
เหี้ยตัวนั้นอยู่ในชุดเดิมเป๊ะๆทั้งเสื้อช้อปสีน้ำเงิน เสื้อยืดคอวีสีอ่อน และก็กางเกงยีนส์ขาดๆราคาแพงหูดับตับไหม้(ยี่ห้อพี่ตูน) มันหลับบบบบบบบบ
อย่าบอกนะ ว่าอยู่ทั้งคืนนนนนนนนนนนนน
เหนือมึงเมารึเปล่า!!!!!!!!!!!!!!!
“เห้ย เหนือ มาทำไรตรงนี้” ผมทรุดตัวนั่งลงดูอาการไอ้เชี่ยเหนือทันทีครับ เขย่าตัวมันแรงๆด้วยกว่ามันจะลืมตาตื่น
“เสร็จแล้วเหรอ ขึ้นรถดิ จะไปส่ง” น้ำเสียงง่วงงุนและท่าทางเหนื่อยบรม
“มึงมานอนทำห่าไรตรงนี้ แล้วมานานรึยัง”
ถ้าบอกอยู่ตรงนี้ทั้งคืนกูจะฆ่าเมิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ใจบุญนักรึไงมานอนให้ยุงแดกเลือดฟรีๆ
“เพิ่งมาหกโมงเช้าเอง” เหนือขยี้ตา สภาพเหมือนเด็กขี้เซา
เออออออ ก็ดีไป นี่เพิ่งผ่านมาได้แค่ครึ่งชั่วโมงเองครับ
“แล้วไปทำไรมา ท่าทางเหนื่อยๆ” ถึงแม้น้ำเสียงผมจะขวางโลก แต่ผมก็ปิดบังความห่วงใยที่ผมมีต่อมันไม่มิดอยู่ดี
“ซ้อมละคร”
ซ้อม ซ้อม ซ้อมละคร!!!!!!!!!!!! อีกไม่กี่วันมึงก็ขึ้นแสดงแล้วเนี่ยนะ กูนึกว่ามึงจะพร้อมแล้วซะอีก
“หลังๆกูโดดซ้อมบ่อยนี่หว่า” มันยักไหล่ รอบดวงตามันมีรอยคล้ำ ผิวมันก็ซีดๆ แม่งงงง ถ้าตาแดงนะผมนึกว่าเอ็ดเวิร์ดหลุดมาจากเบรคกิ้งดอว์น
“นอนพักที่บ้านกูก็ได้ วันนี้มีเรียนป่าวเนี่ย”
“มี”
ไอ้ชิบหายยยยยยยยยยยยยยย ซ้อมแหกปากทั้งคืนตอนเช้าก็ยังจะมีเรียนอีกนะ โธ่ววววววววววววว!!!!!!!
“ต้องไปเรียนอ่ะ” เหนือไอค่อกๆแค่กๆ เวรของกรรม ถ้าไม่สบายแล้วละครวันศุกร์นี้ทำไง
“ไม่ได้ อย่างน้อยก็น่าจะพักสักสองสามชั่วโมง” ผมสวมวิญญาณแม่มันกอดอกทำเสียงกึ่งบังคับ
“ไม่เป็นไรๆ นอนในห้องเรียนก็ได้”
ไอ้นี่ท่าจะบ้า เหนื่อยไม่พอสมองมันยังเบลอ มึงจะไปเรียนทำไมถ้ามึงจะไปนอนฟะ แต่มันคงจะซ้อมหนักจริงๆอ่ะครับ เสียงมันก็แหบแถมเนื้อตัวยังมีรอยฟกช้ำ เอ๊ะ ผมบอกคุณไปรึยังว่าละครมันมีสงคราม
“น่านะ พักสักหน่อย”
ผมทำเสียงอ่อนลงขณะพยุงตัวไอ้เหนือให้ลุกขึ้นยืน กระเป๋าผมผมโยนให้คนสวนถือเรียบร้อยแล้ว พอมันยืนได้ผมก็ปล่อยให้แม่งเดินเข้าไปในบ้านเอง ตอนเดินมันก็ยังจะหลับ อนาถ . . แถวบ้านเรียกไอ้หล่อหมดสภาพ
“อุ๊ย คุณคนนี้” ป้าใสแกกรี๊ดไอ้เหนืออยู่ไม่เบา ถึงกับผงะเมื่อเห็นมันเดินเข้าไปในบ้าน คนที่ป้าแกชอบในเพื่อนๆของผมน่าจะมีไอ้เหนือกับไอ้ฟิล์มนี่แหละครับ สไตล์หล่อๆคมๆคิ้วเข้มๆ แบบไอ้ปอนด์นี่ป้าไม่ค่อยปลื้ม เพราะมันมาแนวบอยแบนด์เกาหลี หล่อใสตาตี่
“เหนือขึ้นไปบนห้องกูเลย หวังว่าจะจำได้นะ” ผมพูดติดตลก เอ๊ะ ผมชวนมันขึ้นห้อง ตายละๆๆๆๆๆๆ จับกดแม่งเลยดีมั้ย เห็นคนอ่านเชียร์ดีนัก เอาให้ฟินกันไปข้าง!!!!!!!!
แต่คงได้แค่คิด
เห็นมันทิ้งตัวลงนอนเอาผ้าห่มนวมของผมมาห่มราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าแบบนั้น แม่ม ทำไม่ลงว่ะ มันไม่สบายป่าววะเนี่ย
“ไม่สบายเหรอวะ”
ผมถามกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าเข้าไปแตะตัวมันครับ กลัวมันกัดเอา แต่การที่มันเงียบและเอาแต่หลับปุ๋ยๆแบบนี้ผมว่าน่าสงสัยว่ะ
ผมค่อยๆเอามือตัวเองไปแตะที่หน้าผากมัน
โหยยยย ชัดเลย
แม่งตัวร้อนนนนนนนนนนนน อาจไม่ร้อนมาก แต่ถ้าไม่ทำอะไรคงจะหนักกว่านี้แน่ๆ
ได้ข่าวว่ากูมีเรียนอิ๊ง!!!!!
เอ้า โดดก็โดดวะ
เจริญ . .
“เหนือถอดช้อปออกก่อนก็ดีนะ กูว่า” ผมขยับเข้าไปนั่งข้างๆอีกฝั่งหนึ่งที่ยังว่างอยู่ เตียงผมคิงไซส์สั่งทำพิเศษ(ฝีมือยาย ยายบอกว่าเรียนหนักน่าจะได้รับการพักผ่อนที่ดีกว่าปกติ เจ๋งปะล่ะ) ไม่ต้องห่วงครับ ตัวควายๆอย่างไอ้เหนือมาซักสามคนก็ยังพอมีที่ว่าง
“อืออออออออออออ” มึงอือ แต่มึงก็หลับต่อ ไอ้แสรดดดดดดดดดดดดดด
ผมจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จะทำไง จนกระทั่ง . .
“ถอดให้หน่อยยยย”
เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร นี่เสียงมึงจริงอ๊ะป่าวทำไมเด็กจังเลยวะ!!! เวลาป่วยมึงแอ๊บเหรอ กูเพิ่งรู้!!!!!!!
“ถอดให้หน่อย นะๆๆ” เหนือเงยหน้าขึ้นมาหาผมอย่างอ่อนล้าแถมยังกระพริบตาปริบๆส่งให้ผมอีก
ตัวอะไรมาเข้าสิงเมิงงงงงงงงงง ว๊อทททททท ??!!!!!!!! ออกไปจากร่างไอ้เหนือเลย เพราะที่มันทำอยู่ตอนนี้ไม่ใช่มันเลยสักกะติ๊ด!!!!!!!!!!!!!!
แต่ก็ . . ดูดีไปอีกแบบนึง
“เออก็ได้”
ผมหลับหูหลับตาถอดเสื้อช้อปให้มันไป พลางคิดในใจว่าไอ้เหนือขี้เก๊กคนเดิมมันหายไปไหน นี่มันแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะเนี่ย มีใครมาตีกบาลมันรึเปล่าวะ เอ๊ะ หรือแม่งก็ขี้แต่ลืมถอดกางเกง! (กินยาลืมเขย่าขวด มุขนี้เอ๊าท์แล้ว ฮ่าๆๆๆ)
พอผมถอดเสื้อสีน้ำเงินของมันเสร็จ ผมก็เห็นกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำของมัน (ไม่ได้ตั้งใจจะจ้องเป้า พลีส สต๊อปความคิดของคุณนะบัดนาว) ท่าทางจะอึดอัดน่าดูเลย
“กางเกงอ่ะ ?”
ผมถามมันด้วย แต่ถ้าจะให้กูถอดให้ล่ะก็ ไม่มีทางจ้ะ โนเวย์!!!!!!!!!!!!!!!
“ถอดก็ดี”
“ก็ถอดสิ”
“ไม่มีแรง”
ไอ้ตอแหล!!!!!!!!! ตัวก็อย่างควายซ้อมหนักนิดหน่อยทำเป็นป่วย มันสำออย เชี่ยเหนือมันสำออยชัวร์!!!!!!!
แต่กูก็ยอมทำตามที่มันว่าอ่ะนะ
เพลียตัวเอง . .
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วย”
หา กูหน้าแดงเหรอ ไม่จริงไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้เหลือเพียงแค่บ๊อกเซอร์คาลวินไคลน์ของมันแล้วล่ะครับ พอถอดกางเกงเสร็จปุ๊บผมก็รีบเอาผ้าห่มของผมเองนี่แหละไปปิดปั๊บเลย ไม่รู้เหมือนกันว่ากลัวอะไร กลัวมัน หรือกลัวใจของผมเอง
แม่มมมมมม ก็ใจเต้นแรงไม่หยุดเลย
“หึหึ ขอนอนนะ”
ก็นอนไปดิ กูก็อยากให้มึงพักผ่อนบ้างไรบ้าง . .
ผมมองจนเห็นมันมีลมหายใจที่สม่ำเสมอ ก่อนที่จะลงไปข้างล่างไปหาอะไรให้มันกิน แต่ก่อนที่จะลงไปนั้น . .
“จะไปไหนอ่ะ”
เล่นเอาซะกูสะดุ้ง
“หาไรให้มึงแดกไง จะได้กินยา”
ดีไม่ดีอาจไปเข้าเรียนอังกฤษทัน . . แต่มันเป็นซะแบบเนี้ย . . เฮ้อออออ อดห่วงมิได้
“ไม่เป็นไร มานั่งนี่”
ตุ่ยอะไรของมันเนี่ยครับ ให้ตายเหอะ
“มานั่งใกล้ๆ”
พูดจบแม่งก็ไอซะเสียงดังเลย . . เออ ก็ได้ ผมขอตามใจคนป่วยวันนึงละกัน
ผมค่อยๆพาตัวเองไปนั่งพิงหัวเตียง โดยที่ไอ้เหนือมันก็นอนอยู่ข้างๆใกล้ผมนิดเดียว มันยิ้มเล็กๆก่อนที่จะเอาหน้าตัวเองลงไปซุกกับ . . หมอนผม (อย่าทำน้ำลายหกลงหมอนกูเชียว!!!!) ท่าทางมันเหนื่อยล้าแถมไข้กำลังจะขึ้น ผมคิดว่าผมควรอยู่เงียบๆสงบปากสงบคำไว้ดีกว่า
ผมจ้องหน้ามัน ขณะที่คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างผมกับมัน
ตลกดีนะ . .
ผมแอบมองมันตั้งนานนม พอมารู้ตัวอีกที ก็รุกหามันจนมันตั้งตัวไม่ติด และหลังจากนั้นมันก็เข้ามาใกล้ชิดผมจนกระทั่งมานอนหลับปุ๋ยๆบนเตียงผมแบบนี้ สองปีที่แล้วผมไม่เคยคิดถึงจุดที่ผมอยู่ ณ ขณะนี้เลย ตอนนั้นผมคิดแค่ว่ามองมันห่างๆแบบนี้ เล่นสนุกเรื่อยเปื่อยไม่ผูกมัดกับใคร
แต่พอผมเปลี่ยนตัวเอง ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังดีขึ้น . . และมีความสุขขึ้น
นี่สินะความรัก . .
ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอ้เหี้ยนี่อนาคตมันจะเอาไงกับผม แต่ท่าทางตอนนี้มันไว้ใจผมมากพอดูและก็คงไม่คิดร้ายอะไรกับผมแล้ว แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้วล่ะ
ผมเผลอลูบหัวไอ้ตัวร้ายอย่างเผลอไผล
ไม่ได้นอนทั้งคืนผมก็ยังไม่น่าจะได้สระ แต่ทำไม มันนิ่มๆอย่างงี้วะ
“อืออออออ” คราง ครางเหี้ยไรของมึงวะเหนือ!! “สบายว่ะ”
ผมชักมือกลับทันที อายนะโว้ยอายยยยยยยยย
“ง่ะ ลูบต่อดิ สบายดี”
มันคงไม่ติดใจอะไร . . ใช่มั้ย ผมกลืนน้ำลายขณะที่มองมันขยับมาใกล้ผม มากขึ้น มากขึ้น ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยย ขนลุกว่ะ! แต่ก็นะ มันป่วยก็ยอมๆมันหน่อย
แต่จำเป็นต้องมาหนุนตักกูมั้ยครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“หมอนยี่ห้อไรวะ นิ่มสาด”
หมอนเหี้ยไร นี่มันขาอ่อนของคน! ผมกะจะแกะๆหัวของมันออกไปจากขาแล้ว แต่ทว่ามันเอาแขนอีกข้างของมันมาเกาะตักผมไว้ซะหนึบเลย
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออ
ใบหน้าหล่อนั่นอ่อนระโหยโรยแรง ขณะที่ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมออีกครั้ง ครั้งนี้น่าจะหลับไปแล้วจริงๆ
บางที . . ผมก็อยากหยุดเวลาเอาไว้นะ
“น้องครับ เอสิบ กลับหัวนะ!” ไอ้ภัทรแหกปากใส่โทรโข่ง แต่น แตน แต๊น กีฬามหาวิทยาลัยวันจริง!!!! มีผู้นำเชียร์โบกไม้โบกมืออยู่หน้าสแตน มีพวกผมคอยคุมและก็ดูแลน้องเป็นอย่างดี หึหึ มันก็สนุกอย่างงี้ ถ้าไม่ติดที่ว่า . .
อากาศร้อน
“เวรๆๆ น้องโฟมน่าซีด” ไอ้ภัทรรีบหาสำลีในกล่องปฐมพยาบาลอย่างกับหมาคุ้ยถังขยะ ที่มันร้อนรนแบบนี้เพราะน้องโฟมเป็นน้องรหัสมันครับ น้องรหัสผมน่ะเหรอ ไอ้โอมที่เป็นลีดชายบิดซ้ายบิดขวาอยู่นั่น แหมะๆ ไม่ต้องชมในใจกันก็ได้ครับ พูดๆออกมาเต๊อะ สายรหัสผมหน้าตาดีตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า กริ๊วๆๆ
ก่อนที่จะหลงตัวเองไปมากกว่านี้ ทำตัวเป็นประโยชน์หน่อยก็น่าจะดี
“มีใครไม่สบายอีกมั้ยครับ รีบบอกพี่เลยนะ”
ผมแหกปาก กุลีกุจอส่งน้ำส่งไรให้น้อง . .
“พี่คิน พี่วิศวะที่มารับพี่คินเมื่อวานใครอ่ะ โคตรหล่อเลย”
“เฮ้ยยย อีจิ๊ง เห็นเหมือนกันเหรอวะ พี่เหนือไง พระเอกละครเวทีวันศุกร์นี้อ่ะ”
“กรี๊ดดดดดดด พวกหนูจะไปดูด้วยน้า พี่คินอย่าลืมบอกพี่เหนือมาถ่ายรูปกับพวกหนูหน่อย น้าๆๆ”
“บอกแล้ว พวกแม่งสองคนเป็นแฟนกัน”
เสียงหลังนี่ไอ้เชี่ยภัทรเลยครับ พูดใส่โทรโข่ง โทรโข่ง!!!!!!!!!!!!!!! ได้ยินกันทั้งสแตน ดีไม่ดี วิดยาที่อยู่ข้างๆก็ได้ยิน!!!! ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ดูๆไว้ก็ดีนะหนูๆ ถ้าเชี่ยเหนือแม่งออกนอกลู่นอกทางก็มาเตือนพี่คินบ้างไรบ้าง”
ไอ้เหี้ยภัทร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ได้เลย พี่คินตาที่น่ารัก หนูจะจับตาดูให้เป็นอย่างดีเลย”
“โหยยยยย เสียดายพี่คินนนนนนนนนนนน”
“เฮ้ยๆๆ พักแล้วก็ตั้งใจซะนะหนูๆๆ เลิกพูดถึงไอ้คินซะที เหี้ยนี่แม่งไม่มีไรน่าสนใจหรอก”
สรุปที่มึงตัดบทไปมันดีหรือไม่ดีวะภัทร ช่างเหอะ ไว้เอาคืนมันทีหลัง . .
ตลอดบ่ายวันนั้นพวกผมก็ได้แต่เฝ้าหน้าสแตนครับ ปีสองแทบจะทุกคนเลย สบายใจหายห่วงวันนี้ไม่ได้เรียนแลปฮิสโตเหมือนอย่างเคย แต่ต้องมายืนตากแดดร้อนๆคอยดูน้องก็ไม่รู้ว่าได้คุ้มเสียมั้ย พอดีมันเป็นอัฒจรรย์ขนาดใหญ่ที่เรียงกันเป็นตับ คล้ายๆโคลอสเซี่ยม(ว่าไปนั่น) แต่ฝั่งคณะผมเสือกโดนแดดส่องพอดีตอนบ่ายแก่ๆค่อนไปทางเย็นๆแบบนี้
สงสารน้องเหมือนกันนะ
“คินตา ร้อนมั้ยครับ”
สุภาพๆแบบนี้ในชีวิตกูจะรู้จักได้สักกี่คนฟะ! ผมหันไปหาต้นเสียงเห็นพีท (กิ๊กเก่าTT) มายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จำมันได้ป่าวครับ ที่จีบผมเรียนคณะเดียวกันปีเดียวกันไง
“ไปยืนตรงโน้นก็ได้ เดี๋ยวฝั่งนี้ผมดูแลเอง”
แม้ว่าผมจะไม่ได้ให้ความหวังเขามากสักเท่าไหร่ แต่หลังๆนี่ผมไม่ได้ติดต่อกับพีทอีกเลย แม้ว่าจะมีสายสองสายที่โทรมาจากพีท ผมก็เลี่ยงที่จะไม่รับ
พีทยังตัดผมไม่ขาด . .
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราไหว”
จะให้กูไปยืนกับพวกผู้หญิงแบบนั้นมันเสียเชิงว่ะ . .
“แน่นะ”
“แน่สิครับ” ผมส่งยิ้มให้พีทเป็นครั้งแรกในรอบกี่เดือนไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าเนิร์ดคนนี้จะรู้สึกกับผมเหมือนเดิมรึเปล่า แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมหยิบยื่นให้ได้ก็คงจะเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น
“เฮ้ยมึง เกะกะว่ะ”
ไอ้เชี่ยมิก!! มันเพิ่งโผล่หัวมาจากการแอบดอดไปกินข้าวกับสาวในสตอกครับ พอมาถึงปุ๊บแม่งก็เถื่อนและหยาบใส่คนอื่นทันที มีอย่างที่ไหน . .
“มิก” พีทพึมพำ
ให้ตายยยยยยย ทำไมบรรยากาศมันคุๆยังไงชอบกลหว่า ?! ผมสังเกตเห็นว่าพวกแม่งอึดอัดใส่กันมากพอดู วอท????!!!!
“เกิดเหี้ยอะไรขึ้น” ไอ้นี่สิตัวหยาบตัวจริง แต่ไหงกำลังจะกลายมาเป็นคนคลี่คลายสถานการณ์
“ไม่มีอะไร” พีทเดินหนีไปข้างหลังสแตนเป็นที่เรียบร้อย . .
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในดงอะไรสักอย่าง
“ไอ้มิก มึงมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“ไม่มี”
“อย่าโกหก”
เวร เวรละไง ไอ้ภัทรรรรรรรรรรร มึงมาดูเพื่อนมึงกับกูด่วนนนนนนนนนนน ร้อยวันพันปีเห็นเข้าขากันดีชิบหาย แต่ทำไมวันนี้มันกำลังจะแตกคอวะ?!!!!!
หรือที่ผ่านมากูใส่ใจแต่เรื่องของตัวเอง ไม่ได้สนใจเรื่องของพวกมึงเลย ..
“มีเหี้ยอะไรทำไมไม่บอกกู มึงเห็นกูเป็นเพื่อนมึงมั้ย”
เอาแล้วไง เอาแล้วววววววววววว ชิบหายยยยยยยยยย หาไม่เจอเลยจ้า
“กูบอกมึงเป็นแสนเป็นล้านครั้งแล้วว่าไม่มี ทำไมชอบเสือกเรื่องกูจังวะ!!!!”
พอเชี่ยมิกพูดจบแม่งก็เดินหนีหายไปในทางที่มันเพิ่งจากมา . .
คือ คือ ไอ้เชี่ยฟิล์ม คือกูงงไง เกิดอะไรขึ้นวะ แค่ไอ้มิกกับไอ้พีทมันเขม่นกันนิดหน่อยเอง
“ชิ!!!”
ฟิล์มสบถก่อนที่จะเตะถังน้ำพลาสติกแถวนั้นให้แม่งกระจายก่อนเดินหนีไปอีกทาง
เหี้ยอะไรวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หรือที่ผมว่ามันนิดหน่อย มันอาจจะไม่นิดหน่อยแล้ว ?? . .
จะมีคู่ใหม่เหรอ เย้!!!!!! 
แต่ใครคู่ใครฟะ ?? 
แฮ่ๆๆ อยากให้ถึงหมื่นวิวเร็วๆจังเลย มันเป็นความฝัน 
คนอ่านสู้ๆ คนเขียนก็จะสู้ๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669005 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก