17
“ภัทร พวกแม่งเป็นงี้กันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมต้องกลายเป็นคู่หูดูโอ้กับไอ้เชี่ยภัทรครับ เพราะไอ้เพื่อนตัวดีสองคนแม่งไม่พูดอะไรกันอีกเลยตั้งแต่เมื่อวาน งานกีฬาผ่านไปได้ด้วยดี ผมไม่เห็นหน้าไอ้เหนือเลยจนกระทั่งบัดเดี๋ยวนี้ บ่ายวันพฤหัสที่ผมคาดว่ามันคงยุ่งเรื่องละครเวทีแบบขั้นสูงสุดแล้ว
จำกันได้มั้ยครับว่าผมมีบัตรรอบวีไอพีที่ไอ้ปอนด์มันซื้อให้ รอบวีไอพีที่ว่าคือวันศุกร์นี้ เป็นการแสดงครั้งแรก คุณหญิงคุณนายมากันให้รึ่มผมได้ข่าวมาว่าอย่างนั้นนะ
ค่อยไปเจอเหนืออีกทีตอนมันอยู่บนเวทีก็ได้ . .
“ไม่รู้ดิ ตอนแรกกูก็ว่ามันทะเลาะกันเล่นๆนะ แต่หลังๆนี่ชักจะไม่ว่ะ” ภัทรยักไหล่ “ที่สำคัญมันน่าจะเกี่ยวกับไอ้พีทไม่มากก็น้อย”
ผมมองไอ้มิกที(นั่งข้างผม) มองไอ้ฟิล์มที(นั่งข้างภัทร) และก็มองไอ้พีทที(นั่งมุมห้อง) อะไรของพวกแม่งงงงงงงง แต่ถ้าจะถามไปมันก็คงจะหาว่าผมเสือก ผมขออยู่ห่างๆพวกมันไว้ดีกว่า
แต่ไม่มีเสียงนกเสียงกาอย่างไอ้มิกกับไอ้ฟิล์มคอยกัด ชีวิตการเรียนของผมมันแปลกๆว่ะ . .
“ว่าแต่คนอื่น มึงนี่ยังไง ทำไมหลังๆแฮปปี้จังวะ”
“แฮปปี้ไร ก็ปกติ”
“ไม่จริงอ่ะ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเห็นหงอยๆ พอหลังจากวันที่ไอ้เหนือมารับที่ลานจอดรถเท่านั้นแหละ ยิ้มทีแม่งปากบานจนไปจนถึงใบหู”
น่าเกลียดไปละไอ้สัด!
“ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า”
ไม่มีอะไรจริงๆนะ แค่เหนือมันแปลกไป มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก็เท่านั้นเอง
เมื่อวานที่ไม่ได้เจอกันครับ ตอนกลางคืนเชี่ยแม่งวอทแอปมาหา บอกว่า
ฝันดีนะ :]
จากที่กำลังจะหลับกูก็ตื่นขึ้นมาเลยจ้า!!!!!!!!
“ให้มันจริง” ภัทรใช้ปากกาเขี่ยแก้มผม ไอ้ห่าน เปื้อนหน้าแล้วล้างยากนะโว้ย “อีกไม่นานหรอกมั้งกูว่า แค่ต้องคอยระวังอุปสรรคให้ดี”
“หึหึหึ” ผมหัวเราะแห้งๆ พลางถามไอ้ภัทรแบบล้อเล่น “อุปสรรคจากฝั่งใคร กูหรือเหนือ”
“กูว่านะ” ภัทรทำท่าวิเคราะห์ “เยอะพอกัน ไอ้เชี่ยเหนือต้องระวังผู้หญิง มึงน่ะต้องระวังผู้ชาย”
“เห้ย ได้ไง! เด็กกูเป็นผู้หญิงก็เยอะเหอะ” แม้จะจำชื่อไม่ได้แล้วสักนางก็ตามที . . แต่ได้ยินแบบนั้นแล้วของมันขึ้นยังไงไม่รู้
“มันสายไปแล้ว อย่ามาๆ” แล้วทำท่าปางห้ามญาติเพื่ออะไรวะเชี่ยภัทร!!!
ผมส่ายหัวกับความเกรียนของไอ้ภัทร ก่อนที่จะส่ายหัวไอ้กับความเป็นเด็กของเพื่อนที่โกรธกันอยู่อีกสองคน ไอ้ฟิล์มกับไอ้มิกไง แม่ง อะไรนักหนาก็ไม่รู้ครับ สบตากันทีก็หันหน้าไปทางอื่น ไอ้มิกฟุบหน้า ส่วนไอ้เชี่ยฟิล์มก็ชอบทำลายข้าวของ เวรของกรรมจริงๆ เป็นเหี้ยไรกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“แดกเหล้ามะคิน” ภัทรก็เพลียกับเพื่อนมันเหมือนกันครับ
“ก็ดี” ผมรับคำ “เผื่อพวกแม่งจะดีกันเพราะแอลกอฮอล์”
หลังเลิกเรียน
“กูไม่ไป ถ้าไอ้เหี้ยนี่ไป!!!!” ไอ้มิกประกาศลั่น
นี่แค่ผมกับภัทรเอ่ยปากชวนนะครับบบบบบบบบบบบ ถ้าไปถึงร้านนี่ไม่ใช่จะเอากัน(?)ตายไปข้างเลยเหรอ วุ้ยยย ตั้งแต่คบกันมา พวกแม่งก็เพิ่งจะเป็นอย่างงี้กันนี่แหละ
“หึหึ งั้นก็ไม่ต้องไป กูไปเอง” ไอ้ฟิล์ม
“อ้าว ได้ไงล่ะวะ!” มิกโวยวาย นี่ถ้าผมไม่จับคอเสื้อมันไว้ล่ะก็ ป่านนี้ไปตั๊นหน้าไอ้ฟิล์มเป็นที่เรียบร้อย
“ใจเย็นไอ้สาดดดด ไปกันให้หมดนี่แหละ” ไอ้ภัทรเป็นตัวกลาง
ไอโฟนผมสั่นพอดีตอนที่ไอ้มิกมันสะบัดมือผมจนหลุด . .
Nurenatee
แม่งโว้ย ช่วงนี้ชักจะฟินเพราะไอ้เหนือหลายเรื่องเกินไปละนะ
อดดีใจไม่ได้เลย . .
“ฮะ ฮัลโหล”
“อยู่ไหน”
น้ำเสียงเหมือนตอนที่ไอ้ภัทรถามเจ้เอิญเลยแฮะ
“อยู่หน้าตึกคณะดิ” เวลาเกือบหกโมงเย็นแล้วครับ
“จะมาดูกูซ้อมป่าววันนี้ ซ้อมใหญ่นะ”
ผมชั่งใจ ขณะมองดูไอ้มิกกับไอ้ฟิล์มมันแยกเขี้ยวใส่กัน ไอ้ภัทรคนเดียวมันจะจัดการไหวเหรอวะ ?
“ไว้กูดูอีกทีวันจริงได้ป่ะวะ” พรุ่งนี้เอง . .
“ไม่ว่างเหรอ”
“ประมาณนั้นอ่ะ”
“มีอะไรอ่ะ”
“เอ่อ . .ติดติวนิวโรว่ะ” Neurology for Dentist เหมือนจะง่ายแต่ท่องชั่วกัปชั่วกัลป์ก็ไม่รู้ว่าจะท่องได้หมดมั้ย TT
ทำไมผมต้องโกหกเชี่ยเหนือมันด้วย ถ้ามันรู้มันจะโกรธมั้ยเนี่ย
“นานป่าว ซ้อมเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มอ่ะ”
“…”
“มาหาไม่ได้เหรอวะ”
แล้วคุณมึงจะทำเสียงอ่อนลงแบบนั้นทำไม กูใจอ่อนนะเว้ยเห้ยยยยย!!!!! ทำไมมันถึงอยากให้ผมไปหาจังเลยวะ หรือมึงมีอะไรจะแกล้งกู(คิดในแง่ลบอีกละ) เอ . . เอาไงดีล่ะ
“เอิ่มมม ก็ได้”
เชี่ยภัทรมันจะด่าผมมั้ยเนี่ยยยยยยยยย . . แต่ก็นะไปก็ดีกว่าไม่ไป เดี๋ยวเกือบๆสี่ทุ่มค่อยไปหาไอ้เหนือก็ได้
“แต่เกือบสี่ทุ่มนะ”
“อื้ม ครับ รีบมานะ”
ไอ้เชรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย นอกจากมึงจะขโมยหัวใจกูไปแล้วยังจะทำให้กูเขินชิบหายวายป่วงได้อีกนะ แม้จะมีหมาสองตัวกัดกันอยู่ใกล้ๆกูก็ตาม แต่กูก็หุบยิ้มไม่ได้เลยเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ผัวแม่งโทรมาชัวร์” ไอ้ภัทรครับ ไม่ใช่เชี่ยฟิล์มกับเชี่ยมิกหรอก
“เออ สรุปจะไปไหนกัน” ตัดบทไปเลย เดี๋ยวโดนล้อยาว
“หืมมมม ไม่ไปกันแล้วว่ะ เชี่ยฟิล์มแม่งติดหญิง ไอ้มิกก็ไม่ต่าง มันจะไปหาหญิงกันทั้งคู่แล้วเนี่ย”
“อ้าว เอางั้นเหรอวะ” ผมส่งสายตาเป็นคำถามให้เพื่อนมิกกับเพื่อนฟิล์ม ผลปรากฏว่าไม่ตอบเหี้ยอะไรผมเลย ซ้ำยังเดินแยกกันไปคนละทางอีก . .
ทิ้งให้ผมกับเชี่ยภัทรยืนโง่กันอยู่สองคน
“ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเสือผู้หญิงทั้งคู่นะ กูคิดนะเว้ย กูคิดดดดด”
“คิดไรวะแม่ง”
“คู่เกย์ทะเลาะกันยังไงล่ะ!!!!”
ได้ยินอย่างนั้นผมถึงกับสะดุ้งเลยครับ
“ไอ้สาดดดดดด บ้าป่าว กูไม่เคยเห็นพวกแม่งสนใจผู้ชายเลยนะเว้ย” ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นไปได้
“หึหึ มันก็ไม่แน่” ภัทรยิ้มเจ้าเล่ห์ “ว่าแต่เชี่ยพีทมันเกี่ยวไรกับสองคนนี้วะ เห็นวันๆแม่งบูชาแต่มึง”
“อะแฮ่มๆๆ พอๆ กูจบตั้งนานละ”
“กูบอกมึงแล้วคินตา อย่างมึงต้องระวังผู้ชายไว้ต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ผมเบ้ปากใส่ไอ้เชี่ยภัทร และหลังจากนั้นเราสองคนก็เดินไปหาไรกินแถวๆหลังมอกันครับ เออ ไม่ได้มาเดินชิวแบบนี้ตั้งนานแล้ว เรตติ้งจากสาวๆกูจะเป็นไงบ้างหว่า ?
“ท่าทางมึงรีบๆ เห็นดูแต่นาฬิกา” เชี่ยภัทรตั้งข้อสังเกต
“เปล่าๆ”
ผมกับมันเลือกที่จะกินแจ่วฮ้อน ร้านนี้อร่อยนะและก็เป็นแบบนั่งพื้นด้วยครับ ไอ้ผมอ่ะวันๆเลือกที่จะกินแต่สุกี้เอ็มเคในห้าง รู้จักร้านแบบนี้ได้เพราะไอ้ภีมอยากให้เลี้ยงราคานี้มากกว่ามันเกรงใจ พอมันพามาครั้งแรกปุ๊บผมถึงกับถูกใจ ลากไอ้เพื่อนทั้งสามมากิน จนเกือบจะกลายเป็นร้านประจำ(ถ้าไม่ติดว่าเรียนหนักซะก่อน)
“อร่อยสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมร้องอย่างมีความสุข
“อะไรก็แดกเข้าไป มื้อนี้มึงจ่ายนี่” ส่วนไอ้เหี้ยนี่เป็นตัวขัด
“เห้ยยยย ได้ไงวะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“เออนี่วันศุกร์ จะไปดูละครวิศวะกับกูมั้ย กูมีบัตร”
“อั๊ยยะ ช่วยผัวขายของเหรอมึง”
“เดี๋ยวเจอตีน”
“อืมมมมมมม โทษที กูติดไปส่งเอิญทำธุระที่กรุงเทพว่ะ”
“ส่งยังไง ส่งขึ้นเครื่อง?”
“ไม่ ขับรถไปส่ง”
ไอ้ทุ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม จังหวัดมอผมกับกรุงเทพห่างกันไกลตั้งหลายร้อยยยยยยย สุดยอดว่ะแสรด!!!!!!!!!!
“สุดตรีนเลยนะมึง สุดตรีนจริงๆ” ผมถึงกับเอาตับลงในถ้วยให้มันเลยครับ
“ฮ่าๆๆ แล้วถ้าเป็นไอ้เหนือ มึงจะยอมขับไปส่งป่ะล่ะ”
ผมนิ่งคิดแป๊บนึง . .
“แหม อย่างมึงก็น่าจะรู้คำตอบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เชี่ยยย ว่าแต่กู มึงก็ไม่ต่าง เหอๆ”
ผมนั่งคุยนั่งกินชิวๆ(มีเบียร์ด้วยทาวเวอร์หนึ่ง)กับไอ้ภัทรจนสองทุ่มกว่า มันบอกมันจะไปหาเมีย เอ๊ย เจ๊เอิญที่ตึกคณะ ง่ะ มันก็ถึงเวลาแล้วสิที่ผมจะต้องไปดูพวกละครเวทีวิศวะซ้อม
เป็นครั้งแรกที่ผมได้ไปดูเพราะไอ้เหนือมันอยากให้ไปด้วยนะครับ!!!!!!!
ไม่ได้เห็นหน้าตั้งสองวัน . . แหะๆ
ผมขับรถไปจอดอยู่แถวๆตึกศิลปกรรม คนใต้ตึกเริ่มจะคึกคักน้อยลงเพราะกิจกรรมกีฬามหาลัยเสร็จสิ้นลงไปแล้ว เกือบจะเงียบอยู่แล้ว ถ้าตรงใต้ถุนตึกไม่มีสาว(ดุ้น)เม้ามอยกันให้กระจาย
“อุ๊ยตายยยยย แพทย์หรือทันตะอ่ะเทออออ”
ผมคิดว่าผมจะไม่โดนอะไรแล้วนะ รีบเดินแล้วจริงๆ
“เอ่อ ทันตะครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชั้นชอบฟันหมอ เอ๊ย หมอฟัน กรี๊ดดดดดดดดดดดดๆ”
มุขนี้กูได้ยินมาบ่อยแล้วเหอะ
“แล้วเนี่ยจะมาดูวิศวะเค้าซ้อมเหรอจ๊ะ” แม้จะระริกระรี้ไปเสียหน่อย แต่ก็พูดจารู้เรื่องอยู่
“ครับ”
“ประตูหน้าเข้าไม่ได้นะจ๊ะพ่อหนุ่มหน้ามน อ้อมไปประตูหลังอ่ะ ทีมงานเดินกันยั้วเยี้ย” เออแฮะ น่ารักดีนี่นา บอกผมละเอียดยิบ “ทีมงานพวกนั้นน่ากินด้วยนะหล่อน วิศวะแซ่บๆ โอ้ยยยย แค่เห็นก็น้ำลายไหล”
เอ่อ . . น่ากลัววะ ผมรีบเดินให้ห่างจากสาวดุ้นหน้าตาละม้ายคล้ายมาดามมดพวกนี้ดีกว่า แต่ไม่วายที่จะหันไปขอบคุณพวกนางนะครับ
ผมเดินอ้อมโลกมายังประตูหลังที่คุณๆเธอทั้งหลายบอก เสื้อหลากสีเดินเข้าเดินออกจริงๆด้วยทุกคนมีป้ายชื่อว่าเป็นสต๊าฟ ชิบหาย แล้วผมจะเข้าไปยังไงกันล่ะ
“กรี๊ดดด น้องคินตา เข้ามาเลยค่ะ เข้ามาๆๆ”
ต้องขอบคุณที่ผมมาดูพวกเค้าซ้อมบ่อยนะครับ ไม่งั้นคงไม่มีใครจำหน้าได้แน่ๆ
“กำลังซ้อมกันอยู่เลย นั่งเล่นตรงห้องแต่งตัวก่อนได้มั้ยคะ”
พี่สาวปีสามคนนี้นี่เอง . . แต่จำชื่อไม่ได้ กรรมจ้ะ
“อ้าว ไปดูข้างหน้าไม่ได้เหรอครับ”
“กรี๊ดดดดดดดด ไม่ด๊ายไม่ได้ค่ะ รอดูจริงวันพรุ่งนี้นะ น้องเหนือเปลี่ยนบทเปลี่ยนฉากบู๊เองเลยด้วย ทุ่มเทจริงๆ”
หา อะไรนะ หน้าอย่างมันเนี่ยนะ
“จริงเหรอพี่”
“คริคริคริ นั่งรอไปก่อนเดี๋ยวสักพักเหนือก็เข้ามาเปลี่ยนเสื้อแล้วล่ะ”
แล้วรู้ได้ไงว่ากูมารอครายยยยยยยยยยยยยยยยยย . .
“ครับพี่”
แอบเซ็งนิดหน่อยที่ตอนไอ้เหนือมันโทรมา ผมก็นึกว่าจะให้ผมดูพวกมันตอนซ้อมจริงได้ . . แต่ก็นะ ถ้าดูพรุ่งนี้มันก็ให้คนละอารมณ์อยู่ดี ผมรอก็ได้วะ ผมเดินเข้าไปในห้องช้าๆที่ข้างหน้าติดป้ายกระดาษว่า “เหนือ – ฟีเรเทียส”
โอ้วมายก้อดดดดดด เหมือนมึงเป็นซุปตาร์ไปแล้วเลยว่ะ ไอ้สาดดดดดดดด มีห้องแต่งตัวส่วนตัวด้วย สุดยอดดดดดดดดดดดด
แต่แอบเห็นก่อนเข้ามาก็มีห้องนางเอก(พร้อมคนสวย) ห้องนางร้าย(จำชื่อไม่ได้) ห้องตัวร้าย(ห้องไอ้ปอนด์)แยกกันอยู่อย่างดี ที่แยกไว้อาจจะเพราะชุดมันมีหลายชุดและก็กลัวความวุ่นวายหลังเวทีมันจะปนเปกันมั่วซั่ว ว้าว เป็นระบบดีจังแฮะ คงเพราะพวกนี้เรียนสายโครงสร้างมาด้วยมั้งครับ(เกี่ยว?)
ผมมีสิทธิ์เข้ามาสำรวจห้องแต่งตัวไอ้เหนือได้ด้วยเว้ยเห้ยยยยยยยยยยยย ห้องมันก็เล็กๆอ่ะครับ มีราวแขวนเสื้อผ้า(ไอ้เหี้ยมีแต่ชุดเจ้าชาย ชุดพระเอกอ่ะแหละ) มีอุปกรณ์ประกอบฉากที่มันควรจะมีไม่ว่าจะเป็นดาบ หนังสือ(หนังสือเนี่ยนะ?) อะไรเทือกๆนี้ก็กองๆรวมกันไว้ มีกระจกบานเบ้อเร่อ เห็นทั้งตัว มีเมคอัพอยู่หน้ากระจกด้วยครับ ไม่รู้มันต้องแต่งหน้าเองมั้ย ถ้าแต่งเองคงตลกพิลึก
“เหนือ เหนือไม่เข้าใจอ่ะ!” เสียงหวานเจื้อยแจ้ว ตายละ ผมไม่รู้ว่าผมควรอยู่ตรงนี้มั้ย ผมซ่อนตัวหลังผ้าม่านที่คาดว่าคงจะใช้ให้เหนือเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พร้อม ผมก็บอกแล้วไงว่ามันดูไม่ดี”
เสียงไอ้เหนือแน่ผมจำได้ ได้ยินเสียงประตูปิดดังปัง! ผมแง้มผ้าม่านออกเห็นไอ้เหนือ . .
ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ซิกแพคสว่างๆทำกูเกือบอุทานออกไปแล้ว
ดีนะที่ยังมีสติ!
มันเปลือยท่อนบนข้างล่างเป็นกางเกงผ้าเหมือนทหารประเทศไหนสักอย่าง ทรงผมนี่ไม่ต้องพูดถึงเซทมาอย่างดี หน้าก็เขียนขอบตาซะดำเชียว(แต่เท่ว่ะ)
ข้างๆมีสาวสวยพร้อมเดินมาด้วย โอ้ว มายก้อด ซ้อมใหญ่หรือแสดงจริงเนี่ยคุณเธอ ผมเปียประดับด้วยดอกไม้เล็กๆทั่วผม ละลาย ราพันเซลป่ะเนี่ยยยยยยย
“และพร้อมอย่าทำแบบนั้นอีกทีนะ”
“มันก็แค่เล่นไปตามบทอ่ะ”
“ใช้มุมก็ได้นี่ครับ”
ท่าทางไอ้เหนือมันหงุดหงิดเล็กๆ เริ่มควานหาเสื้อบนราวเพื่อฉากต่อไป พร้อมหน้าแดงจนจะระเบิดออกมาแล้วครับ . .
“เหนือมีใครแล้วใช่มั้ย ทำไมไม่เหมือนแต่ก่อน”
“ฮะ อะไรนะ”
“ก็ตอนซ้อม เหนือยังทั้งกอดทั้งจูบจริง แต่หลังๆนี่มันอะไร”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากจะพ่นอะไรออกมาสักอย่างแต่มันไม่มีอะไรให้พ่น ผมอ้าปากหวอแล้วเอามือปิดปากตัวเองไว้กลัวส่งเสียงอะไรออกไป
หน้าชาไปหมดเลยกู . .
ดวงไฟเล็กๆในใจที่กำลังประทุรุนแรงขึ้นเรื่อยๆนี่มันอะไรกัน ?
“ผมขอโทษ”
เหนือเงียบไปนานกว่าจะเอ่ยปากพูดออกมาได้
ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยยย ว่ากูเป็นเพลย์บอย มึงแตกต่างกับกูมากมั้ยไอ้ฟาย ไอ้หื่น ไอ้ไม่ให้เกียรติผู้หญิง!!!!!!!
มันชะงักค้างอยู่แถวราวแขวนเสื้อผ้า หันหลังให้ผมอยู่ ส่วนพร้อมผมเห็นหน้าเธอเต็มๆ น้ำตาเธอปริ่มขอบตา
“พร้อมก็นึกว่าเราจะใจตรงกันซะอีก”
ไอ้เหี้ย สมน้ำหน้า เอาเลยครับพร้อม ด่ามันๆๆๆๆๆ เตะมันด้วยแล้วก็เหยียบมันซ้ำ !!!!
“ฉากต่อไปพร้อมต้องขึ้นแสดงไม่ใช่เหรอครับ”
ใจร้ายสุดตีน . . ผมกลืนน้ำลายมองดูพร้อมปาดน้ำตาวิ่งออกไปนอกห้องไอ้เหนือ ส่วนไอ้เหนือน่ะเหรอครับ ทุบราว ถอนหายใจยาว และก็หยิบเสื้อผ้าที่เพิ่งทำหล่นลงไปกองขึ้นมาใหม่
. . .
มึงคิดอะไรอยู่วะ ?
“จ๊ะเอ๋!”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
หน้าแม่งอย่างเหวอ โคตรฮาเลยครับพี่น้อง
แต่ฮาได้ไม่นาน เพราะผมลืมไปว่ากำลังประจันหน้าอยู่กับมนุษย์ซิกแพคผิวสว่างเรียกเลือด . .
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” มันยิ้มเก้อๆ
“เอ่อ ไม่นาน แต่เมื่อกี้ก็เห็นหมด” ผมเกาหัว
“เฮ้ออออออออออ” และในที่สุดมันก็เลือกชุดได้ “โทษทีนะ รอก่อน กูค่อนข้างรีบว่ะ”
กูรู้ไงไอ้สาด ซ้อมจริงก็เหมือนเล่นจริง และมึงกับพร้อมก็มัวแต่ดราม่าห่าเหวอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้หลังเวที เสียเวลาไปนานมากแล้วเนี่ย
ผมนั่งลงที่หน้ากระจก เห็นหลังไอ้เหนือไหวๆไปตรงผ้าม่านที่ผมแอบซ่อนตัวตะกี้ ใจไอ้คินสงบไว้ลูกๆ มันก็แค่ดูดีเฉยๆ ซิกแพคมึงก็มีเปิดดูดิ๊ ถลกเสื้อขึ้น . .
แต่ไหงมันนิ่มๆ TT
“เสร็จละ”
ผมมองไอ้เหนือเปลี่ยนเสื้อเสร็จผ่านกระจกเงา
O_O
“ฉากต่อไปเป็นงานราตรีเมืองของโมนิคอ่ะ หล่อมั้ย”
มึงยังจะถามกูอีกนะ เห็นหน้ากูมั้ย กูอึ้งแดก พูดไม่ออก ตัวแข็งทื่ออยู่เนี่ย
“เฮ้ย อย่าจ้องนานดิ”
ฮ่าๆๆๆๆ นานๆทีมึงจะอ่อนให้กูเห็นนะ
“ทำไมถึงจ้องไม่ได้ หรือมึงเขิน”
“เชี่ย กูป่าวเหอะ”
“มึงเขิน”
“บ้านมึงสิ!”
“ฉากสิบแปด ฟีเรเทียส โมนิค มิลาเนล ขึ้นในอีกสองนาทีค่ะ!!!!!!!!”
ดูท่าข้างนอกจะวุ่นวายมากพอดูครับ ได้ยินเสียงคนวิ่งไปมา
“ครับพี่”
“ไปสแตนบายตอนนี้ด้วยค่ะ!!!!!!!”
ประตูปิด ผมกระพริบตาปริบๆมองดูไอ้เหนือในชุดเจ้าชายรัตติกาล(เพราะแม่งสีดำทั้งตัว) มันก็มองผมอยู่เช่นกัน
มองกูทำไม . . กูเขินนนนนนนน
“เดี๋ยวมานะ”
“อะ อื้อ”
ก่อนจะไปแม่งก็ยังเอามือมาลูบหัวผมด้วยนะ . .
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เขินชิบหายเลยไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เหนื่อยมะ”
เวลาปาเข้าไปเกือบจะเที่ยงคืน(หมาตัวไหนบอกกูว่าสี่ทุ่มฟะ?) ผมกับไอ้เหนือ(ชุดไปรเวทเสื้อยืดเกงยีนส์) แต่หัวยังตั้งและหน้าก็ไม่ได้ล้างเดินข้างกัน (ขอย้ำ ข้างกัน! อุบร๊ะจ๊ะเฮ่ย!) รู้มั้ยประโยคบนใครเป็นคนถาม . .
คิดว่าเป็นผมล่ะสิ
เปล่าครับ ไอ้เหนือโน่น
“กูไม่ได้เป็นพระเอกอย่างมึงนะ กูจะเหนื่อยได้ไง” ซ้ำมึงยังแย่งเป้กูไปถือ โล่งโปร่งสบายตัวแบบนี้จะเหนื่อยได้ไงแว้
“ก็มึงเป็นคนรอพระเอกอ่ะ”
คำพูดโง่ๆของมัน แต่ทำให้ผมไปไม่เป็นได้เหมือนกันนะ
เรียงประโยคยังไงดีกู
“โหยยยยย ก็ ก็ตอนรอก็ไม่ได้ทำอะไรมากนี่หว่า” ไม่ได้ทำอะไรเล้ย นอกจากดูซิกแพคมึงตอนเปลี่ยนชุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็แค่มึงวิ่งเข้าวิ่งออกก็แค่นั้นเอง
“เหรอ พาไปกินไรหน่อยดิวะ หิวว่ะ”
“เออ อยากกินไรล่ะ”
“แล้วแต่มึงอ่ะ”
“กูเพิ่งกินแจ่วฮ้อนมา”
“เชี่ย ไม่รอกู”
“ก็มึงซ้อม”
“ไปกินกับใครมา”
“ไอ้ภัทร”
“ภัทรไหน หนึ่งในบรรดากิ๊กมึงเหรอ”
“เพื่อนโว้ยสาดดดดดดดด ไอ้เชี่ยภัทรอ่ะ!”
“ฮ่าๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
ไอ้ตุ่ย . . ผมชักสีหน้าขณะก้มหน้างุดเดินเตะใบไม้ที่หล่นแถวตึกศิลปกรรมไปเรื่อย(ก็ประโยคหลังสุดมันหันมายิ้มแฉ่งให้ผมอ่ะ!!) ตอนนี้เงียบเชียบครับมีเพียงแต่แสงไฟจากพวกที่เพิ่งจะซ้อมเสร็จกันเท่านั้น
ผมรู้สึกว่าที่ผมพูดคุยกับไอ้เหนือไป . . มันลื่นไหลดีจัง ราวกับที่ผ่านมาเรื่องราวร้ายๆเกรียนๆกวนตีนๆระหว่างผมกับมันไม่ได้เกิดขึ้น เหตุการณ์ที่ผมรุกเข้าไปหามันนั้น มันทำให้ผมกับมันได้เรียนรู้กันอย่างนั้นเหรอ ? และตอนนี้มันจะคิดอะไรกับผมมั้ยนะ . .
ผมหันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างของไอ้หัวสีน้ำตาลอ่อนเซ็ทอย่างเป๊ะ มันยิ้มร่าอยู่ราวกับว่าตัวเองกำลังมีความสุขเสียเต็มประดา
กูกับมึง . . เป็นอะไรกัน ?
ในหัวผมกำลังต้านกันเองขนาดหนัก
คินน้อยตัวที่หนึ่ง : ถามแม่งไปเลย ถามมันซะ ถ้ามันให้ความหวังมึงอีกก็ฆ่าหมกศพมันซะตรงนี้แหละ! เลวดีนัก . .
คินน้อยตัวที่สอง : ไม่ดีมั้ง . . ถ้ามันไม่ได้ชอบมึงขึ้นมา มึงอ่ะจะเสียหน้าเอานะคินตา
คินน้อยตัวที่สาม : อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ มันก็เหมือนจะรักจะชอบมึงดี ค่อยๆดูๆกันไป
ไอ้ตัวที่สามนี่มันใจเย็นแฮะ ผมค่อนข้างจะเห็นด้วยอยู่นะ . .
“คิดไรอยู่”
“ไม่มี!!!!!!!!”
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น”
“เปล่าเหอะ”
“หึ เอากุญแจมาดิ เดี๋ยวกูขับเอง” มันย้ายตัวไปฝั่งคนขับ ตอนนี้เดินมาถึงบีเอ็มสีขาวของผมแล้วครับ
“มึงไม่ได้เอารถมาเหรอ” ผมควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกง
“ไม่ได้เอามา”
“เอ้า ทำไมอ่ะ”
หรือรถมันจะเสียอีก ??!!!!!!!!!!!!
“มึงจะได้มารับมาส่งกูไง”
พูดไม่พอยังทำหน้ากวนตีนใส่ผมอีก
“เรื่องอะไรล่ะ ไม่มีทาง”
กวนมากูกวนกลับเว้ย
“สัด มึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่ากูกับมึงควรจะใช้รถคันเดียวกันได้แล้ว . .”
“….”
พูดอะไรออกมาวะครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ใช้รถคันเดียวกันแม่งก็เหมือนคบกันแล้วดิ ใช่มั้ยครับคุณๆ คิดงั้นกันมั้ยครับ!!!!!!!!!!!!!
หรือมันขอผมคบอยู่วะ
บ้าน่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮะๆ กูทำให้หมางง”
“ไอ้เหี้ย!”
“ขึ้นรถเร็วครับ หิวข้าวววววววววววววววว”
มันเดินมาเปิดประตูให้ผมด้วยแน่ะ
“เออ”
หรือเรื่องที่ผมสงสัย . . มันไม่ต้องถามก็ได้
ดูการกระทำก็น่าจะรู้ . .
หรือมึงจะหลอกอะไรกูอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นั่นแน่ะ คิดว่าจะจบตอนแล้วดิ . .
ยัง!!!!!!!!!!! 55555555555555555555
“ป้า กระเพราทะเลไข่ดาวพิเศษเพิ่มข้าว เยอะๆเลย” เหนือสั่งร้านอาหารตามสั่งของป้าคนหนึ่งแถวๆโต้รุ่ง แถบนี้มันแถวหอมันนี่หว่า นักศึกษายังลงมาหาไรกินกันเต็มเลยครับ
ผมไม่ปฏิเสธเลยว่าไอ้เหนือสภาพนี้ดึงดูดสายตาชะนี เอ๊ย นารีเพศขนาดไหน . .
“คินกินไรอ่ะ ร้านนี้อร่อยทุกอย่าง”
ผมกวาดสายตาลงมาเรื่อยๆ ไม่เค้ยไม่เคยที่จะมานั่งข้างถนนกินข้าวแบบนี้ครับ ไม่เคยเลยจริงๆ
“เอ่อ . .” กินดีมั้ยเนี่ย เมื่อกี้ยังจำพุงนิ่มๆของตัวเองได้อยู่เลย แม่ง ฝันร้ายของผมชัดๆ
“กินเยอะๆ ผอมจะตายห่าอยู่แล้วมึงน่ะ”
ผมเกาหัว . . กูผอมเหรอ จริงอ่ะ!
“แบบกูก็ได้งั้น”
เออดี ท่าทางน่าอร่อย
“ป้าครับแบบผมอีกจานนึง แต่ไม่ต้องเพิ่มข้าวนะ”
เดทข้างถนน กับไอ้เจ้าชายฟีเรเทียส
“หึหึ ไม่เคยมานั่งกินอะไรแบบนี้อ่ะดิ”
“อื้อ” ผมรับคำ
“บ้านมึงรวยขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ก็..” จะว่ายังไงดีล่ะ “ไม่เท่าไหร่มั้ง”
“แต่บ้านกูจนนะ”
“หือ”
“บ้านกูจน มึงรับได้มั้ย”
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถามไม่พอยังจะทำท่ารอลุ้นคำตอบอีกนะ
“ถ้ารับไม่ได้ตอนนี้กูคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้อ่ะ”
“แล้วจะไปนั่งตรงไหนถ้าไม่ใช่ตรงนี้”
“อาจจะ . . บนเตียงกับใครสักคนมั้ง”
คำตอบของผมทำเอาผมเจ็บตัว ไอ้เหี้ยเหนือใช้ช้อนเคาะหัวผม!!!!!!!!
“อดีตมึงมีเยอะเกิน เก็บๆไว้ก็ดี”
“มึงก็เยอะ! . . วันนี้กูจำได้ทุกช็อตเลยนะ”
“ก็แค่อดีตอ่ะ!”
“ของกูก็แค่อดีตไง!”
พอป้าเอาอาหารมาเสิร์ฟ ผมกับมันจึงได้สงบปากลง
แม้จะมีปากเสียง(แบบไม่จริงจัง) แต่อาหารมื้อนั้นแม่งก็โคตรอร่อย . .
คนเขียนอยากกินกระเพราทะเล 
ตอนหน้าดูละครเวทีกัน!!!
เอ๊ะ หรือจะดูหลังเวทีดีกว่า 55555555555555555 
เม้น ๆ นะคะ จะหมื่นแว้ววววววววววววววววววววววววววววว 
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1668904 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก