18
(37.5%)
ด้านของเหนือ
วันนี้วันศุกร์ครับ
ผมตื่นนอนตอนสิบเอ็ดโมงเช้า พบว่าตัวเองยังอยู่ในชุดเดิมเหมือนเมื่อคืน ตอนไปกินข้าวกับคินตามานั่นแหละครับ ผมพบว่าตัวเองเหนื่อยมากขนาดนี้ที่จะต้องตะโกนแหกปากแถมยังต้องมาทำเป็นดราม่งดราม่า เห้ย มันไม่ใช่ตัวผมเลยจริงๆนะ ผมชอบเงียบๆอยู่มุมแคบๆคนเดียวมากกว่า
รู้ไหมผมตื่นนอนได้ยังไง มีคนมาเคาะประตูห้องผม เสียงดังมากกกกกกกก เค้าไม่เกรงใจหรือผมมันนอนหลับลึกเองหว่า ? แต่ช่างเหอะ ผมเดินงัวๆเงียๆไปเปิดประตู
“กรี๊ดดดดดดดดดดด น้องเหนือ!!! ถ้าหนูจะหน้าพร้อมใช้งานตั้งแต่ตื่นนอนแบบนี้นะลูก!!!”
ตาเถร . . นี่มันคนหรือช้างฟะ ?!
ผมขยี้ตา พบพี่ด้า ฝ่ายคอสตูมของละครเวที พี่แกไม่ได้เรียนอยู่วิศวะครับ เรียนศิลปกรรมและชื่นชอบงานทางด้านนี้เลยอยากช่วย พี่เขาอ้วนๆเหมือนโดราเอม่อน หากจะลองนึกภาพ พี่ด้าให้นึกถึง . . บุ๊คโกะ เพราะเหมือนเป๊ะๆ
“พี่มาทำไรแต่เช้าครับ” ผมขยี้ตา เข้าหอกูมาได้ยังไง มันต้องมีคีย์การ์ดไม่ใช่เหรอ “แล้วนี่เข้าหอผมได้ยังไงอ่ะ”
“พี่เอาตัวเข้าแลกกับพี่ยามมาจ้ะ” คุณเธอดูภูมิใจที่สุด “เอ้า ไปอาบน้ำแต่งตัวเร็วๆเข้า พี่ต้องพาเหนือไปนวดหน้าในเมืองนะจ๊ะ”
“หา” ผมตกใจนิดๆ เกิดมายังไม่เคยทำสักครั้งเลย นวดน่งนวดหน้า “ต้องทำด้วยเหรอครับ”
“อันที่จริงหน้าหนูก็เป๊ะอยู่แล้วนะ แต่ว่าชะนีปีสองคนหนึ่งไหว้วานเจ๊มา พร้อมๆกับเงินตั้งเยอะให้หนูเป๊ะได้อีกกว่านี้! กรี๊ดดดดดด พูดแล้วก็อยากเห็น เร็วๆสิจ๊ะ”
“อ๋อ ได้ครับ” เป๊ะเหี้ยอะไรวะ ง่วงนอนชิบหาย ผมเกาหัวตัวเองแล้วก็กำลังจะปิดประตู แต่ลังเลว่าควรจะเชิญพี่ด้าเข้ามาในห้องรึเปล่า แค่โผล่หน้าเข้าไปนิดนึงก็เจอเตียงแล้วนะ ไม่เป็นไรมั้ง ถ้าพี่เค้าทำอะไรก็ถีบแม่งเลย “เข้ามาในห้องก่อนดิพี่”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด หนูเชิญพี่เข้าห้องจริงๆเหรอคะ” ถ้าพี่จะทำหน้าดีใจจนเวอร์ขนาดนี้ !!!! “อิอิ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่รอข้างล่างจ้ะ ยัยโมนิคก็รออยู่ เร็วๆนะคะน้องเหนือ”
“ครับๆๆ คร้าบบบบบบบบบ” ผมปิดประตูเกาหัวตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเตรียมอาบน้ำ
ผมคิดว่าตอนเกือบๆจะแสดงผมจะไปรับคินตามาที่โรงละคร มันจะมากับผมมั้ยวะ หรือมันอยากจะมากับเพื่อนมัน ผมรู้สึกคุ้นๆว่ามันมีเพื่อนสนิทอยู่สองสามคน คนขาวๆติ๋มๆ กับคนเนิร์ดๆผมจำหน้าไม่ได้เท่าไหร่ แต่มีไอ้ห่านึงผมจำมันได้แม่น มันตัวสูงเกือบๆเท่าผมและหน้าตายังไทยแบบสัดๆ ที่ผมจำมันได้แม่นน่ะเหรอ
ก็เพราะไอ้เหี้ยนี่มันโทรมาหาผมไง
อย่าเพิ่งคิดอะไรไปถึงนั่นครับ มันโทรมาเพราะเพื่อนมัน เห็นมันปากเสียอย่างงั้นแต่โคตรจะรักเพื่อนและหวงเพื่อนมันมากเลยทีเดียว มันกลัวผมไปหลอกคินตาหรือทำร้ายคินตาอีกหนเลยมาคาดโทษผมเอาไว้ หึหึ ตลกดีนะ
ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกไปหาพี่ด้ากับพร้อม . . ที่มองหน้าผมด้วยสายตาแบบน้อยอกน้อยใจยังไงไม่รู้ คิดไปแล้วผมก็ไม่น่าทำกับเธออย่างนั้นเลย มันให้ความหวังและก็ลากคนอื่นมาเกี่ยวพันกับปัญหาของตัวผมเอง เฮ้อ!
“ตายแล้ว! นี่จะเที่ยงแล้วเหรอ” พี่ด้าอุทาน
ผมกลืนน้ำลาย กูอาบน้ำนานขนาดนั้นเลย?
“แวะทานอะไรก่อนดีมั้ยคะ พร้อมหิวๆแล้วอะ” พร้อมที่นั่งข้างหน้าคู่กับพี่ด้าคนขับออกความเห็น ส่วนผมก็คงคอนเซปต์ คือ เงียบๆเหมือนเดิมอยู่เบาะหลัง
“อื้อ ก็ดีนะ ยัยผู้กำกับสั่งให้เอาตัวเธอสองคนไปโรงละครตอนบ่ายสาม น่าจะยังทันเวลาอยู่”
นวดหน้ามันใช้เวลาขนาดนั้นเลยเหรอวะ ? เพลียจิต ผมเริ่มคิดถึงเพื่อน คิดถึงชีวิตปกติ เมื่อไหร่งานละครเวทีนี่มันจะจบๆไปซักทีวะ!
“งั้นกินแถวนี้ละกันนะ”
พี่ด้าพามาร้านส้มตำไม่ไกลจากมอ เอ่อ ต้องเข้าใจนะครับว่ามอผมมันใหญ่มากๆ ผมเริ่มเอะใจเล็กๆเห็นคนกลุ่มหนึ่งนั่งกันในร้านตรงห้องติดแอร์ เสื้อเรียบๆขาวๆแต่งตัวถูกระเบียบเนี้ยบแต่ไม่มีเนคไท สำหรับมอผมไม่ทันตะก็หมอปีสองขึ้นไปแน่ๆ จะใช่คินตาป่ะวะ
เคยมั้ยครับ เวลาเราสนใจใครสักคน พวกที่เรียนคณะเดียวกันกับเค้าก็ทำให้เรามองหรือสนใจไปซะหมด อาจเป็นเพราะเรากำลังมองหาคนๆนั้นอยู่มั้ง
และมันก็ใช่ ! ไอ้คินแหงม กับเพื่อนมัน . . สองคน ทำไมสองวะ ปกติเห็นสาม ?
ผมกำลังจะลากพี่ด้ากับพร้อมไปนั่งใกล้ๆพวกนั้นสักหน่อย แต่ . .
“ไปนั่งตรงนู้นกันค่ะ พร้อมอยากได้ลมเย็นๆ”
ซะงั้นไปครับ . . ผมเกาหัวเดินตามหลังสตรีทั้งสอง(?)ไปช้าๆ ได้แต่เหลียวมองทันตะสามคนที่นั่งอยู่ไกลๆร้านนี้ทำไมมันใหญ่จังวะ!!!
“เป็นอะไรเหรอน้องเหนือ ดูไม่ค่อยมีสตินะคะ”
“หะ หา ป่าวครับ”
“ตายแล้ว เหม่อๆแบบนี้จะจำบทได้ป่าวเนี่ยลูกชาย”
“จำได้สิครับ” ผมค่อนข้างมั่นใจ ซ้อมจนจะพูดกับเพื่อนเป็นภาษาของไอ้เจ้าชายฟีเรเทียสแล้ว น่าจะผ่านได้ฉลุยน่า
แต่เซ็งชิบหาย , , แสดงทำไมเยอะแยะตั้งสองรอบในวันนึง!
รอบวีไอพีหกโมงเย็นครับ และรอบปกติคือสองทุ่มครึ่ง ผมอยากให้มันผ่านไปไวๆจริงๆ
ผมนั่งกินไปได้สักพักเห็นไอ้สามคนนั้นมันกำลังจะเดินออกจากร้าน ไอ้คินไม่ได้สังเกตว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ มันเดินคุยกับไอ้หน้าเนิร์ดที่ผมคาดว่าหน้าจะชื่อภัทรอย่างเครียดๆได้ยินแว่วๆว่าทำควิซไม่ได้หรืออะไรทำนองนี้ เห็นมันขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งแบบนั้นแต่เชื่อมั้ยผมกลับฮาแทน แปลกว่ะ ไม่อยากเชื่อว่าหน้าอย่างงี้เคยมีสาวๆรุมตอม ผมว่าผู้ชายรุมตอมน่าจะเหมาะกว่านะ
แค่ได้เห็นหน้า . . สักแว้บ ก็มีกำลังใจละ
พอกินเสร็จพี่ด้าก็ขับรถไปยังสปาอะไรสักอย่างที่มีสาวๆรุ่นน้ารุ่นป้ามารุมกรี๊ดผม ผมโดนเขานวดหน้านวดตัวนวดแม่งทุกอย่างจนรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก พอนวดเสร็จก็โดนเขาพอกหน้าให้ อบไอน้ำ อบเหี้ยอะไรอีกไม่รู้เต็มเลย เออแฮะ ใช้เวลาเยอะจริงๆ แต่ผมชักจะสงสัยว่ากูเป็นพระเอกละครเวทีหรือละครหลังข่าวช่องสามฟะ ทำไมเสริมหล่อให้กูจนเหมือนจะไปเป็นดารายังไงยังงั้น
กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายสาม . . ผมคิดว่าพี่ด้าจะตีรถกลับมอแต่ทว่า
พาเข้าร้านตัดผม TT
ฮ่วยยยยยยยยยยยยยยยยยย เยอะไปแล้ว
“ผมยาวไปนะ ตัดออกก็ดี” พี่ด้าว่างั้น
อืมมมมม ตามสบาย จัดการได้เต็มที่เลย พร้อมก็โดนไม่ต่างอะไรจากผม แต่เธอดูจะชอบอกชอบใจมากกว่าที่จะรำคาญแบบผม
ในที่สุด . . ผมของผมก็โคตรจะสั้นกว่าเดิมเหลือประมาณสี่เซ็นต์ ข้างๆก็โดนไถจนเกือบเกรียน แถมยังเอาต่างหูสีดำมาเจาะให้ผมอีก อ้อ แล้วก็โกรกหัวผมจากสีน้ำตาลอ่อนๆกลายเป็นสีน้ำตาลทองๆ โอ้ย กูเป็นเจ้าชายหรือกูเป็นเด็กแว้น แม่งเถื่อนได้อีก
“ว้าวววววววววววววววววววววววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆ ขอเจ๊หอมทีได้มั้ยคะ ลูกชายยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
นี่คือปฏิกิริยาของพี่ด้าตอนที่เห็นผมทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
คือมันดีหรือไม่ดีวะ แม่งกรี๊ดอย่างกับเห็นผีแน่ะ , ,
แต่การที่จัดเต็มให้ผมกับนางเอกละครเวทีนามว่าโมนิคอย่างพร้อมแล้ว เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นรู้มั้ยครับ
ก็ต้องใส่เกียร์หมาไปโรงละครน่ะสิ!!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดด ห้าโมงสิบห้า ห้าโมงสิบห้าแล้ว กรี๊ดดดดดดดดด”
พี่ด้าแหกปากลั่น และตอนนี้แถวๆทางไปโรงละครรถก็เริ่มจะติดเพราะละครกำลังจะเริ่ม ฮ่าๆๆๆๆๆ คิดแล้วก็ตลก ผมไม่ใจร้อนปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถีของมันแหละ
แอบเห็นบีเอ็มสีขาวทะเบียนโคตรคุ้นขับผ่านหน้า , , นั่นไอ้คิน มันมากับใครหว่า ??
ผมเห็นแค่แว้บเดียว แต่คิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกว่าแม่งเป็นใคร ที่แน่ๆไม่ใช่เพื่อนมันแน่
มันเป็นใคร ???
To Be Continued. .
ฮัลโหลวันเด็ก ! !
เค้าขอโทษที่มาต่อแค่นี้ TT
เรียนหนักมาก ทั้งควิซ ทั้งแลป และก็มิดเทอมที่ใกล้จะถึง
รอเค้าก่อนน้า , , เค้าจะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุด
รักคนอ่านค่ะ
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1668967 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก