37.5% แรกอยู่หน้า 15 เจ้าค่ะ
18
(62.5%)
ด้านของคินตา
วันนี้วันศุกร์
นี่มันเป็นวันที่ไอ้เหนือมันมีงานใหญ่นี่นา ถามว่าผมตื่นเต้นมั้ย . . ก็นิดหน่อยอ่ะนะ(ยักไหล่) ถามว่าผมอยากดูเร็วๆมั้ย . . ก็ไม่เท่าไหร่ และถามว่าผมอยากเจอหน้าพระเอกมั้ย . . ก็ไม่อีกอ่ะแหละ
“ตอแหล!!!!”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เสียงตุ๊ดเพื่อนร่วมคณะของผมเอง มันกำลังด่าเพื่อนมันอยู่ข้างๆผมเนี่ย ให้ตายเหอะ มึงช่างตะโกนมาอย่างเหมาะเจาะเหมาะเหม็งเสียเหลือเกิน ทำเอากูสะเทือนไปทั่วทั้งหัวใจไตและตับ
วันนี้คลาสเลิกตั้งแต่บ่ายสามครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าอาจารย์ปล่อยเร็ว!! โอ้ แม่เจ้า แอบได้ยินว่าอาจารย์เองก็รีบๆจะไปงานละครเวทีเหมือนกัน และคงใช้เวลาแต่งตัวมากพอดู อืมมมมมมมมมมม งานนี้ท่าจะไม่หมูเหมือนที่ผมคิด นี่มันงานช้างเห็นๆ!
“มิก มึงเห็นเชี่ยฟิล์มมั้ยเนี่ย”
ผมถามเพื่อนด้วยความเคยชิน แต่พอได้รับคำตอบเป็นความเงียบเท่านั้นแหละแทบจะเอามือตะครุบปากตัวเองไว้ไม่ทัน
“ไม่เห็นแต่เช้าแล้วนี่” มิกยักไหล่ เออดีที่ไม่ทำให้หน้ากูเสียมากไปกว่านี้
“กูถามจริงดิ พวกมึงมีปัญหาอะไรกันวะ” ภัทรเริ่มเปิดประเด็น “กูก็ไม่อยากจะเสือกเท่าไหร่หรอกนะ แต่มีปัญหาจนไอ้เชี่ยฟิล์มมันโดดเรียนเนี่ย กูขอเสือกหน่อยเหอะ”
“ที่มันโดดเรียนไม่ใช่เพราะกูหรอก” มิกตอบส่งๆเหมือนไม่ค่อยแคร์อะไร แต่ขอโทษเถอะ กูเริ่มคันไม้คันมืออยากจะจับพวกมึงมาเปิดอกคุยกันให้รู้เรื่องละ! เป็นห่าไรกันวะ ทำอย่างกับคนงอนกัน และเพื่อนที่ไหนมันงอนกันได้ ไอ้เหี้ย!!
สักวันผมกับไอ้ภัทรต้องรู้ให้ได้ครับ!!!(ทำสัญญากับลับๆระหว่างเรียน)
“แล้วมึงจะไปเป็นเพื่อนกูใช่มั้ย เย็นนี้” ผมเริ่มกลืนน้ำลาย ไม่อยากไปดูแบบหัวเดียวกระเทียมลีบจริงๆ
เพราะว่าหนึ่ง ไอ้เหี้ยภัทร คู่หูจำเป็นของผมมันต้องขับรถไปส่งเจ๊เอิญ
และสอง ไอ้เชี่ยฟิล์ม มันเคยบอกผมว่าจะไปดูไอ้ภีมด้วย แต่สถานะมันตอนนี้ไม่มีความแน่นอนเอาซะเลยว่าจะไปหรือไม่ไป ก็หายหัวซะแบบนี้!!
“อืม ไปก็ได้” ขอบใจมึงมากกกกกก ไอ้มิกกกกกำกก กูซึ้ง TT “แล้วนี่แต่งตัวยังไง”
“กูเซ็งมากเหอะเรื่องนี้” ผมโวยวาย “ก็ได้ข่าวมาว่าต้องแต่งแบบพวกไปดูรอบปฐมทัศน์อ่ะ สูท เชิ้ต ไรเทือกๆนี้แหละ แม่ง กูอยากใส่เสื้อยืดขาสั้นไปดูจะแย่”
“หึ” เชี่ยภัทรแค่นหัวเราะ “อย่างมึงอ่ะนะจะแต่งแบบนั้นไปโชว์พระเอกละครเวที”
“ก็ . . ก็กู อยากแต่ง” ผมเรียบเรียงคำพูดตัวเองไม่ถูก ที่ผ่านมากูเนี้ยบตลอดเวลาเลยเหรอแว้ ไม่รู้ตัวเลย
“เอาเหอะๆ” มิกทำหน้าเซ็ง(ตอนนี้กลายเป็นหน้าประจำของมันไปแล้ว) “ใกล้ๆเวลาก็เจอกูหน้าโรงละครละกัน เดี๋ยวกูโทรหา” มันโบกมือลาพวกผม
“บายเชี่ยมิก” ภัทรโบกมือตอบ “กูไปก่อนละกันนะคิน มีอะไรก็โทรหากู”
“เออๆ ขับรถดีๆล่ะ” ผมบอกเพื่อน
เมื่อผมเปิดประตูบ้าน
“เซอรไพรส์!!!!!!!!”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้ฟาย นี่มึงทักทายพ่อมึงแบบนี้เหรอวะเชี่ยคิน”
“เจมส์เหรอ”
“ก็เออดิ”
“เฮ้ย!!!!”
ผมผลักร่างสูงโปร่งของชายวัยสามสิบห้าออก ดูมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าที่สุดในแปดโลก พ่อโผล่มาจากไหนวะ ได้ข่าวล่าสุดเห็นบอกว่าไปทำไร่ทำสวนที่อิตาลี!!!
“ไอ้คิน เดี๋ยวกูเตะ”
“เจมส์ไม่แก่ลงเลย”
จริงที่สุดเท่าที่ผมจะบอกได้ พ่อผมสูงกว่าผม(เท่าๆไอ้เหนือ)และมีกล้ามเนื้อเรียงกันเป็นตับ หน้าละอ่อนคล้ายคนยี่สิบกลางๆมิหนำซ้ำยังไม่มีริวรอยสักริ้วให้เห็น
“แม่กูดูแลกูดี” พ่อผมออกจะกวนติ่งไปซักหน่อย “แล้วแม่มึงล่ะ เป็นยังไงบ้าง” แม่กับพ่อผมอายุเท่ากัน ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ไม่รู้เล่นกันอีท่าไหนจึงท้องผมตอนแม่อายุสิบหก
แต่ตอนนี้ดูท่าแม่ผมจะไม่ได้นึกรักนึกชอบอะไรพ่อผมอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตามผู้ชายที่เธอชอบไปทั่วทุกพื้นที่ในประเทศอย่างงี้หรอก
“ยายบอกว่าเคทสบายดี”
“นั่นไง ยัยนี่ไม่สนใจลูกอีกละ” พ่อกำหมัด “ช่างแม่งเหอะ ว่าแต่ . . มากินองุ่นเร็ว ของฝากจากอิตาลีเชียวนะ”
“เจมส์มาได้ไงเนี่ย” ผมนั่งลงบนโซฟาที่พ่อผม(เปลือยท่อนบน)นั่งอยู่ พ่อเอาขาวางพาดไปทั่วทำท่าสบายใจไม่แคร์สิ่งใดบนโลก ปวดเศียรกับพ่อผมจริงๆ
“ก็นั่งเครื่องลงกรุงเทพ และก็นั่งเครื่องมาลงนี่” พ่อตอบสบายๆ
“ไม่ใช่แบบนั้น” โอ้ยยยย กูเซ็งพ่อตัวเอง “คือ . . นึกไงมาหาผม”
“อ้าว ไอ้สัด” ผมโดนพ่อตบหัว “กูคิดถึงลูกกู”
“คิดถึงเหี้ยไร ไม่เห็นจะติดต่อมาเลย”
“ก็งานกูยุ่ง!!!!” เจมส์โวยวายใส่ผม “แล้วนี่ท่าทางมึงรีบๆ จะไปไหนอ่ะ”
“มีงานละครเวที” ผมตอบส่งๆ
“ว้าว บรอดเวย์เหรอ”
“มันคืออะไรอ่ะ” ผมเกาหัว
“ก็คล้ายๆที่มึงว่าอ่ะแหละ” พ่อผมก็ดูจะเซ็งผมไม่แพ้กัน “แล้วนี่มีบัตรเผื่อกูมั้ย กูอยากไปว่ะ”
“ไม่มี!!!!” ผมตอบทันควัน
“มึงโกหก!!!”
“ไม่มีจริงๆ!!!”
“แล้วนี่อะไรสามสี่ใบหา!!!!”
หมดกัน . . พ่อผมสังเกตเห็นตั๋วที่วางอยู่บนโต๊ะแถวนั้น ให้ตายสิ ผมรู้แล้วว่าผมได้เชื้อเรียนเก่งมาจากใคร ก็เจมส์ที่นั่งหัวโด่อยู่นี่ไง
“อู้ววว เริ่มหกโมงเย็น นี่ก็จะห้าโมงแล้ว มึงไม่รีบเหรอ” พ่อดูสดชื่นเป็นที่สุด “คงจะมีนักศึกษาสวยๆเพียบเลยสินะ ไปแต่งตัวเร็วๆเข้า อย่าให้กูรอนาน!!!”
ในที่สุด . .
ผมก็มายืนแกร่วอยู่หน้าโรงละครตรงพรมแดงกับชายที่หน้าตาอายุไล่เลี่ยกัน พ่อวางมาดนิ่งๆต่อหน้าคนอื่น แต่พอลับหลังก็ชี้ชวนให้ผมดูคนสวยโน่นนี่นั่นไปทั่ว ผมดีใจนะที่ได้เจอพ่อ แต่ขอให้พ่ออยู่สงบๆเงียบๆบ้างก็น่าจะดี
“พ่อ นี่ไอ้มิก จำได้ป่าว” ไอ้มิกยกมือไหว้พ่อผมอย่างรู้งาน มันอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม ผมอยูในชุดสีฟ้า ส่วนพ่อ . . จัดเต็มมาด้วยสูทดิออร์ TT ไม่รู้เฮียแกจะเวอร์ไปไหน (และก็ไม่รู้ไปเอามาจากไหนด้วย)
“พ่อดูหล่อมากเลยครับ” มิกชมจากใจ
“โอ้ย เรื่องนี้มันของตายอยู่แล้ว ไอ้ลูกชาย” กรรมของเวร . . พ่อกู
ผมยังจำครั้งแรกที่ไอ้สามตัวมันเจอพ่อผมได้ พวกแม่งนึกว่าเป็นพี่ชายผม!!! หาว่าผมล้อพวกมันเล่น ให้ตายเหอะ
ตอนผมอายุเท่าพ่อ ผมจะยังหน้าเด็กมั้ยนะ
“คินตา ขอถ่ายรูปหน่อยนะครับ”
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะที่ผมโดนขอแบบนี้ ก่อนหน้าไอ้มิกมาถึงก็หลายคนละครับ พวกแม่งรู้จักผมได้ไง ผมมีรูปคู่กับพ่อไปตั้งเยอะด้วย ไม่รู้จะมีข่าวลืออะไรอีกรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ คนนอกไม่มีวันคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นพ่อผม TT
แอบตื่นเต้น ตอนนี้ที่หน้าโรงละครมีโปสเตอร์อยู่เต็มไปหมด ผมประทับใจโปสเตอร์ขนาดโคตรใหญ่ที่มีหน้าของตัวละครและก็คำโปรยสั้นๆ แม่งอย่างสวยอ่ะ ผมแอบถ่ายรูปคู่กับไอ้เหนือในโปสเตอร์ด้วยครับ จุ๊ๆ อย่าบอกมันเชียวนะ โคตรน่าอาย
ฟีเรเทียส
หากจะต้องเลือกระหว่างบ้านเมืองและผู้เป็นที่รัก ข้าขอเลือกหญิงที่ข้ารักอย่างหมดหัวใจ . .
บอกได้คำเดียวว่า . . จะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าๆๆๆๆผมล้อเล่นนะ น่าสนุกดีเหมือนกัน ในโปสเตอร์เป็นรูปมันชูดาบขึ้นมาและก็ทำหน้าขึงขัง โอ้ย น่าล้อชิบหายเลย
“มึงจ้องรูปไอ้เหี้ยนี่มากกว่าสิบนาทีแล้วนะ เป็นห่าไรมากป่ะ” เจมส์แน่นอน คอนเฟิร์ม
“บ้า เจมส์ ไม่ได้จ้องสักหน่อย”
“ไอ้คิน กูไม่ได้โง่” เรื่องนี้ล่ะเร็วนัก “เพื่อนมึงเหรอ” พ่อจ้องรูปพระเอก
“ครับ”
“แม่งงงงงง หล่อเกินหน้าเกินตากู” พ่อผมบ่นอุบ “แล้วเนี่ยมึงรู้จักป่ะ สวยเอกซ์ท่าทางจะเซกส์จัดน่าดู” พ่อผมมิได้สนใจรูปไอ้เหนือนานนักหรอกครับ พ่อหันไปหาโมนิคคนงามที่ทำหน้าสวยเศร้ากับทรงผมราพันเซลของเธอ
โมนิค
ข้าขอตายวายชีวา หากจะให้ข้าพรากจากคนที่ข้ารัก . .
น่าอ้วกพอกัน แต่คุณเธอสวย ผมเลยอ้วกน้อยกว่าของไอ้เหนือนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่เจมส์บอกว่าเธอสวยเอกซ์ ตรงไหนวะ ออกจะน่ารักคุณหนูๆมากกว่านะ
มิลาเนล
ใครกล้าหยามเกียรติหญิงชาวบาราติเออร์ ก็เหมือนหยามเกียรติของชายชาวบาราติเออร์ . .
ไอ้ปอนด์มีหนวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมอดคิดถึงความขี้เล่นของมันไม่ได้ครับ ไม่ได้คุยกับมันนานมากแล้ว ตอนนี้คงจะถอดความขี้เล่นออกไปเหลือเพียงแต่ความโหดของการเป็นตัวร้าย นึกไม่ออกเหมือนกันว่าผมจะหลุดขำมันตอนที่มันร้ายน่ะ
“เห้ย คิน เข้าไปเหอะ” มิกเอ่ยปากชวน “พ่ออยากกินอะไรก่อนมั้ยครับ”
“โอ้ย ไม่เป็นไร กูฟาดองุ่นมาเต็มท้องแล้วอ่ะเมื่อกี้” ไหนบอกซื้อมาฝากผมไง “ทำไมมีแต่ผู้ชายมามองลูกกูวะ กูไม่เข้าใจ”
คำพูดของพ่อทำเอาผมกลืนน้ำลาย แต่ไอ้เชี่ยมิกเอาแต่กลั้นขำลูกเดียว
ในที่สุด . . ผมก็จะได้ดูการแสดงที่ไอ้เหนือทุ่มเทซ้อมมานานนับเดือน
ม่านการแสดงถูกเปิดออก พร้อมฉากทุ่งไม้ใบหญ้าเขียวขจี พร้อมเดินออกมาโปรยดอกไม้เล่นพร้อมกับสนมผู้รับใช้สองนาง
“หึยยยย นางฟ้าชัดๆ” เสียงของเจมส์ครับ - -
ผมนั่งตรงกลางระหว่างพ่อกับมิก ตรงที่นั่งข้างๆไอ้เชี่ยมิกว่างนั่นแสดงว่าไอ้ฟิล์มไม่มาแหงซะ
“เจ้าหญิงโมนิค แดดตรงนี้มันร้อนมากเกินไป กลับไปพักผ่อนที่วังเถอะเพคะ”
“มึงว่า . . เค้าอายุเท่าไหร่วะคิน”
จะได้ดูแบบมีสมาธิมั้ยเนี่ยกู ?
“เท่าผมครับ เธอเรียนปีสอง”
“เห้ยยยยยยยย กูจะกินเด็กอายุเท่าลูกกู ฮ่าๆๆๆ แม่งอย่างขำอ่ะ”
เจมส์ ได้โปรดเกรงใจคุณนายทรงผมมีกระบังข้างๆด้วยเถอะTT นางจิกมาแปดสิบกว่ารอบแล้วเห็นจะได้ เจมส์ยุกๆยิกๆตลอดแถมยังชวนผมคุยไม่หยุดอีกต่างหาก น่าเศร้า . .
“เจ้าพี่เพคะ น้องได้ข่าวว่าเจ้าพี่จะเสด็จไปเมืองบาสกาล น้องใคร่อยากจะไปกับเสด็จพี่ด้วย ได้หรือไม่เพคะ”
ไอ้ปอนด์มันออกมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ครับ ตอนนี้สมาธิผมหลุดลอยออกไปไกลโพ้นเพราะเจมส์ยุกยิกไม่พอไอ้เหี้ยมิกก็บีบีสั่นเข้ามาไม่หยุดอีกต่างหาก ท่าทางมันฉุนเฉียวเอาการ
“มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ..” ผมหันไปถามมิก
“ไม่ได้หรอกโมนิค เมืองบาสกาลเป็นเมืองคนเถื่อน ไม่เหมาะกับหญิงอ่อนหวานเฉกเช่นเจ้า ข้าว่าเจ้าไป ..”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” มิกตอบ
“เจ้าพี่ ข้าขอร้อง กว่าเสด็จแม่จะอนุญาตให้ข้าได้ไปเที่ยวต่างเมืองนั้น . .”
“ละครอะไรวะ ก็หนุกดีอ่ะนะ แต่ทำไมผู้หญิงมีน้อยจัง” เจมส์บ่น
“พ่อไม่น่ามากับผมตั้งแต่แรกไง”
“ไอ้สาดดดดดดดดดด เรื่องของกูเว้ยยยย”
“ก็ได้ หากว่าเจ้าต้องการอย่างนั้น แต่เจ้าต้องสัญญากับพี่มาก่อน ว่าเจ้าจะอยู่แต่ในสายตาของพี่ ไม่ซุกซนเหมือนเช่นที่ผ่านมา” เจ๋งแฮะ ไอ้เหี้ยปอนด์เล่นสมบทบาทมาก แต่เมื่อกี้โมนิคพูดว่าไรวะ โอ้ยยยยยยยยยยยย งงสัด
“ข้าสัญญาเพคะ”
ฉากเปิดตัวเมืองบาสกาล . .
มีชาวเมืองมาเต้นรำประกอบดนตรีพื้นเมือง(ไม่รู้ไปเอาซาวน์แบบนี้มาจากไหน) แอบเห็นไอ้ภีมไหวๆเต้นควงแขนกับหญิงชาวเมืองได้อย่างน่ารักน่าดูชม ฮ่าๆๆๆ เพิ่งจะเคยเห็นมันในมุมนี้นะ
ผมไม่ได้มาดูไอ้เหนือคนเดียวซะหน่อย . . ว่าแต่เมื่อไหร่เจ้าชายจะเดินออกมาล่ะ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เห็นพระเอกออกมาเดินท่อมๆ ก็มีคนมาเดินท่อมๆผ่านหน้าผ่านตาผมไปซะก่อน
ไอ้ฟิล์ม ??
มาทำเหี้ยอะไรตอนนี้วะเนี่ย
“มึงมาทำไม” มิกถามแทนผมทันทีที่มันหย่อนก้นลงนั่งข้างๆมิก
“เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าชายเมืองบาราติเออร์เสด็จมาด้วยองค์เองเชียวหรือ” และนั่น . . ฟีเรเทียส เปลือยท่อนบน !!! ฝึกดาบกับเหล่าทหารกล้าไปพร้อมๆกับฟังทหารที่มารายงานไปด้วย มึงออกมาตั้งแต่ตอนไหนนนนนนนนน
ทำใจเถอะ ผมไม่สามารถดูละครเวทีอย่างมีสมาธิได้อีกแล้ว TT
แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องที่มันพูดนัก แต่ผมก็จ้องมองหน้ามันไม่วางตา ไอ้เหนือคนเดิมที่เคยกัดจิกผม คนเดิมที่เคยทำร้ายผม และคนเดิมที่กินข้าวข้างถนนกับผมเมื่อคืนวาน ตอนนี้กำลังเปล่งรัศมีเจิดจรัสเป็นพระเอกที่คุณหญิงคุณนายส่งเสียงกรี๊ดให้ มันไม่มีทางรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมรู้สึกเคยชินกับการที่จะต้องมองมันอยู่ห่างๆ แต่ครั้งนี้มันกลับแปลกออกไป
มันตัดผมใหม่ด้วยแฮะเพิ่งเห็น . . โอ้วมายก้อด หล่อเกินหน้าเกินตากู!!!!
“กูชักจะหมั่นไส้ไอ้เด็กเวรนี่แล้ว แม่ง มันหล่อเกินไปป่ะวะ” เจมส์ดูหงุดหงิด อาจเป็นเพราะมีฉากที่เหนือกับพร้อมจีบกันหลายฉาก
ยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน . . แต่ทำไงได้
“อย่าแตะมือกู” เสียงไอ้มิกนี่หว่า ผมหันขวับไปทางขวา เห็นมือไอ้ฟิล์มคว้ามือไอ้มิกไว้หมับ ราวกับกลัวมันชักมือหนี
เวร เวร เวรละไง!
ผมเริ่มกลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่ผมคิด
“ก็กูจะแตะ”
“มึงไม่มีสิทธิ์”
“กูมี”
“ไอ้เหี้ย ใครให้สิทธิ์นั้นกับมึง”
“ก็กูนี่แหละ”
ปวดหัวแทนพวกมันสองคน แต่ตอนนี้ผมอยากจะทำตัวลีบๆแล้วหายไปจากตรงนี้ซะ คนรอบข้างเริ่มมองที่พวกเราทั้งสี่คนอย่างประณาม เพราะเสียงดังไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าเอาเสียเลย
กูอยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เจ้าหญิงจะให้เกียรติมาเต้นรำกับข้าได้หรือไม่”
“เมื่อไหร่มึงจะเข้าใจ” ไอ้เชี่ยฟิล์มครับ
“เข้าใจเหี้ยไร”
“สิ่งที่กูทำไป มึงยังไม่รู้อีกเหรอ”
“กูไม่อยากรู้”
“นี่มึงอย่าหนีปัญหานักได้มั้ย”
“ไอ้ฟาย!!!” ไอ้มิกโมโหจัดถึงกับต้องตะโกนออกมาท่ามกลางความเงียบ จนนักแสดงบนเวทีอย่างไอ้เหนือและก็พร้อมหันมาทั้งคู่เลยครับ ช่วยผมด้วย ผมอยากหายไปจากตรงนี้อ่ะ TT
“ไปคุยกันข้างนอก” มิกเดินลิ่วๆนำไปทิ้งความงงให้กับคนทั้งโรงละคร ไอ้ฟิล์มเตะเก้าอี้คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก่อนเดินตามไป สร้างเสียงกรี๊ดได้เป็นอย่างดี
ผมกระพริบตาปริบๆมองดูคนรอบข้าง และมองไปที่เวทีเห็นไอ้เหนือเลิกคิ้วมองผมอยู่ ให้ตายยยยยยยยยยยยยย
“เจมส์ ผมไปดูเพื่อนก่อนนะ”
“หะ หาอะไรนะ”
ผมยื่นหน้าไปกระซิบบอกเจมส์ รอจนพ่อพยักหน้าและพ่อบอกจะตามออกไปด้วย
ผมมองไปที่เวที ส่ายหน้าช้าๆทำหน้าเศร้าๆบอกไอ้เหนือ
ละครมึง . . กูคงดูได้เท่านี้จริงๆว่ะ
ผิดมั้ยที่กูกลัวเพื่อนฆ่ากัน T^T
ผมเดินดุ่มๆออกไป ไม่นานก็ได้ยินเสียงดนตรีเพลงเต้นรำบรรเลงขึ้นอีกครั้ง เจมส์ยังไม่ตามมาแต่ตอนนี้สายตาผมสอดส่องมองหาเพื่อนทั้งสองไปทั่ว ไม่รู้พวกแม่งจะหาเรื่องกันไปถึงไหนแล้วตอนนี้
ผมเดินไปทั่วทั้งตึกและเลี้ยวไปตรงลานจอดรถ ชัดเจน ไอ้เหี้ยฟิล์มทรุดลงกับพื้น และไอ้เหี้ยมิกกำลังง้างหมัด
“หะ เห้ย!”
“อย่ามายุ่งกับกูอีก”
จะมีเรื่องที่เวรกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย TT ผมเห็นน้ำตาของไอ้มิกไหลออกมาและเจ้าตัวพยายามปาดมันออก
“กะ กูขอโทษ”
“มึงทรยศคำว่าเพื่อนที่กูเคยมีให้มึง แบบไม่เหลือเหี้ยอะไรเลย”
“มิก”
“อย่า มา ยุ่ง กับ กู”
ไอ้มิกเดินหัวเสียทำท่าจะกลับไปที่รถของตัวเอง ผมกำลังจะวิ่งตามพวกมันไปแล้วครับ แต่ทว่า
การกระทำของไอ้ฟิล์มสะดุดให้เท้าผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง
มันกอดมิกจากด้านหลัง . .
ผมอ้าปากค้าง
“ถ้าไม่ใช่พีท กูก็คงไม่มีโอกาสสินะ”
หะ หา??????
ให้ตาย ให้ตาย ให้ตาย
ผมโคตรอึ้ง
ฟิล์มมันชอบมิก . . ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
และไอ้มิก กับไอ้พีท นี่ยังไง . .
“มึงคงจะมีโอกาสเหลือ ถ้าคืนนั้นมึงไม่ข่มขืนกู ไอ้เวร”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มิกฟิล์มมาแรงแหกทางโค้ง
ไปนอนแล้ว ฝันดีนะค้าคนอ่านที่น่ารักมากๆ ชุ๊บบบบบส์
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669093 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก