19
จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนที่ 19 ผมก็ยังไม่หายอึ้งเลยครับ!!!!!
เอ่อ . . ผมทำอย่างกับว่ามันผ่านมานานแล้ว อันที่จริง ผมยังยืนอ้าปากค้างให้แมลงวันบินเข้าไปขี้ในปากผมเล่นๆ มองดูไอ้ฟิล์มกอดไอ้มิกจากด้านหลังฝ่ายเดียวอยู่ในมุมหนึ่ง
ใครเล่ามันจะไปคาดคิด ว่าไอ้สองคนนี้แม่ง . . ลึกซึ้งกันแล้วววววววว
พวกมึงไปได้กันตอนไหนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ้ลูกห่าน มึงมายืนทำด๋อยอะไรตรงนี้ฟะ กลับเข้าไปดูนังหนูโมนิคนั่น เร็วๆเข้า” คงจะเหลือแต่พ่อผมล่ะมั้งครับที่อยู่ข้างๆผมในตอนนี้ พ่อที่ทำตัวซะวัยรุ่น ทั้งๆที่อายุอานามก็เกือบจะสี่สิบแล้ว แต่ก็ทำเนียนซะจนกลมกลืนไปกับพวกนิสิตนักศึกษาได้ โอ้ว อนิจจา
“เจมส์ เจมส์ยังจะกล้าเข้าไปดูอีกเหรอ คนจ้องเรากันทั้งงาน ผมไม่กล้าเข้าไปแล้วอ่ะ” อีกอย่างหนึ่ง แม้จะอยากดูไอ้เหนือมันแอคติ้งต่อ แต่ทว่าเรื่องราวของไอ้ฟิล์มกับไอ้มิกต้องตามไปหลอกหลอนอยู่ในหัวผมแน่ๆ ดูไปก็คงจะไม่รู้เรื่อง
“โหย มึงจะแคร์อะไรนักหนา พวกนั้นเป็นพ่อมึงรึไงสัด!” เจมส์ยังทำตัวสบายๆไม่ทุกข์ร้อนอะไร “งั้นถ้าไม่อยากเข้าไป . . ก็กลับไปกินองุ่นที่บ้านมึงกันเหอะ”
“เอ่อ เอางั้นเหรอครับ” ผมกลายเป็นคนเบลอๆไปแล้วสินะ สายตาผมยังจ้องมองไปที่หลังไหวๆแยกกันไปคนละทางของไอ้ฟิล์มกับไอ้มิกอยู่เลย
“อ้าว และมึงต้องการอะไรกันแน่ครับไอ้ลูกชาย กูงง”
“เข้าห้องน้ำ” ผมตอบทันทีที่เห็นไอ้ฟิล์มมันเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำของโรงละครตึกศิลปกรรม
“เออๆ งงชิบหายกับมึงเนี่ย กูรอแถวนี้ละกันนะ” เจมส์โบกมือส่งๆหยิบบุหรี่ยี่ห้อเมืองนอกขึ้นมาสูบรอผม ส่วนผมเดินเหม่อๆไปที่ห้องน้ำที่ไอ้ฟิล์มมันเพิ่งจะเดินเข้าไปเมื่อตะกี้
ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าผมจะพูดอะไรกับมันดี
เคยเป็นมั้ยครับ พอเจอกับสถานการณ์ที่เราไม่คาดคิดว่าจะได้เจอมาก่อน ..
กับเพื่อนสนิททั้งสองคนของตัวเอง
. . แบบนี้ !!!
และมันก็ค่อนข้างที่จะซับซ้อน
. . ก็แบบนี้อีกอ่ะแหละ!!!
คุณจะเลือกเป็นตัวแปรอะไรของพวกมัน ระหว่าง . .
กูไม่เสือก ไม่รู้ว้อย เรื่องของพวกแม่ง จัดการกันเอง ไม่เกี่ยวกับกู
หรือ
กูก็อยากเสือก TT แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของกู มันหนักเกินไป มันควรที่จะเป็นความลับของพวกแม่งทั้งคู่
สรุป . . ผมมันเวิ่น
“เห้ย เชี่ยฟิล์ม” ผมเนียนๆเข้าไปตบไหล่มันแถวๆโถฉี่ เสียงมันฉี่ดังอย่างกับท่อรั่ว เมื่อกี้มึงเพิ่งจะผ่านมรสุมชีวิตมึงมามิใช่เหรอ ไม่ใช่ไปกินน้ำแร่เป็นแกลลอนที่ไหน แม่ง เสียงเหมือนน้ำตกเลยไอ้ห่า
“อะ อ้าว ไอ้คิน” มันยิ่งกว่าผมอีกครับ หน้าไทยๆของมันเหม่อลอยดูใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
ให้ตาย ผมจะพูดอะไรได้ TT
เรื่องกูเองกูยังจะเอาตัวไม่รอดเลย . .
“หมะ มึงจะกลับเลยเหรอวะ แหะๆ” ผมฉีกยิ้ม แบบที่คิดว่าตอแหลที่สุดในโลกส่งไปให้ ถ้าย้อนเวลากลับไปสักสองวิ กูว่ากูจะไม่ทำ . .
“ก็คงงั้น ไม่ก็ . . ไปแดก” มันยักไหล่
“ร้านเดิมอ่ะนะ” ขอสงวนชื่อ ฟิล์มพยักหน้า ผมพูดต่อ “ไปทำเหี้ยไรตั้งหลายวันติดกัน” ผมได้ข่าวมาว่าที่แม่งหายไปจากสมาคมกลุ่มผม ก็เพราะแอบไปกรึ๊บเหล้าต่างน้ำมาที่ร้านนี้แหละครับ
“ก็ . . ชีวิตแม่ง เครียด แค่นั้นแหละ”
มึงพูดขนาดนี้ . . แสดงว่ากูไม่ควรเสือกเลยสินะ
“อือฮึ อย่าเครียดมากล่ะ กูเป็นห่วง” ผมตบไหล่มัน “อ้อ แล้วอีกอย่าง อีกไม่ถึงเดือนก็จะสอบแล้ว มึงก็ . . อย่าโดดเรียนนะเว้ย”
“เห้ย เชี่ยคิน มาแปลกนะมึงน่ะ” ฟิล์มขมวดคิ้ว “ปกติแม่งไม่เคยสนใจจะห่วงกู วันนี้มึงเป็นอะไรวะ”
“กะ กู กูเหรอ กูก็ . . ปกติ ไอ้สัด เหอะๆๆๆ” คำพูดผมยิ่งทำให้เชี่ยฟิล์มขมวดคิ้วมากกว่าเดิม ผมยิ้มแห้งๆและก็เกาหัว คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างมันแม่งต้องรู้ทันผมแน่ๆ ก็ในเพื่อนสามคนนี้อ่ะมันรู้ใจผมที่สุดแล้ว เพียงแต่หลังๆมานี่ผมสนิทกับเชี่ยภัทรเพราะมันหายไปแค่นั้นเอง
“ถุย” ดีที่มันไม่ได้ติดใจอะไร “เอาดีๆ เป็นเหี้ยไร”มันจับหน้าผมขึ้นมาสบตากับมัน
“ไอ้ห่าคิน มึงฉี่หรื่อมึงแดกฉี่วะ กูจะดูดมวนที่สองอยู่แล้วแม่งก็ยังไม่ออกมา ไอ้ห่านนนนนนนนนนนนน ยุงกัดพ่อมึงอยู่นะ เดี๋ยวกูก็ถีบซะนี่”
ผมถอนใจและก็กลอกตาเมื่อเสียงของผู้มีพระคุณดังขึ้นมาก่อนที่ตัวจะโผล่พ่อผมเดินมาและก็ยืนพิงประตูห้องน้ำ(โคตรเก๊ก . .) สายตามองผมที และก็ไอ้ฟิล์มที
สองคนนี้เคยเจอกันรึเปล่าวะ ??
เอ๊ะ ไม่นี่นา ที่เคยเจอพ่อผมก็มีแต่ไอ้ภัทรกับไอ้มิก . .
“เจมส์”
“ใครวะ” ฟิล์มกระซิบถามผม มันเลิกคิ้วมองผมอย่างจ้องเข้าไปในดวงตาลึกๆว่าคนๆนี้ใช่หนึ่งในบรรดากิ๊กเก่าของผมหรือไม่ ให้ตายเหอะ กูปวดหัว ฟิล์มเอ้ย ไอ้มิกไอ้ภัทรมันก็เคยพูดถึงพ่อกูออกบ่อยนี่หว่าว่าหน้าโคตรเด็ก!
“เอ่อ . . ก็”
“คิน นั่นใคร” เวรของกรรม พ่อของผมก็ดันอยากรู้ขึ้นมาเหมือนกัน
“เอ่อ คินตา กูว่ากู .. ไปก่อนดีกว่า” ไอ้ฟิล์มทำหน้าพร้อมชิ่งครับ ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรดี แม่งก็เดินดุ่มๆออกไปจากห้องน้ำแล้ว ท่าทางมันกลัวจะมีเรื่องกับเจมส์ครับ ทะเลาะแย่งผมอะไรประมาณนี้ มึงจะบ้าเหรอ!!!! คิดได้นะ โอ้ย อย่างงี้ต้องไปเคลียร์กับมันซะแล้ว แต่วันนี้คงจะไม่เหมาะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ มึงเห็นหน้าเพื่อนมึงป่าว โคตรฮาเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เจมส์หัวเราะฮาลั่น ทีแท้ก็แกล้งทำตัวเป็นเจ้าของผม ตายละ พ่อผมเหมือนพ่อคนไหนในโลกมั้ยที่แกล้งทำตัวเป็นเจ้าของลูกชายแบบนี้
“เจมส์ ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“มึงนี่น้า หนีผู้ชายไม่พ้นจริงๆเหรอวะ” พ่อกอดอก และก็ทำหน้าซีเรียสจริงจังๆ(แบบแอคติ้งตามสไตล์)
“หยะ ยังไง” และกูก็ซื่อเกิน เชื่อเขาอีก คงคอนเซปต์
“กูคิดมาตลอดว่าลูกกูจะต้องเป็นผัวคน แต่เหี้ย ดันจะได้เป็นเมียคน” เจมส์ตบหน้าผากตัวเอง
“เจมส์ ชะ ใช่ที่ไหนเล่า” เกือบจะหลุดคำหยาบออกมาแล้ว ด้วยความเคยชิน . .
“กูมิน่าได้กับแม่มึงเลย แม่มึงตัวขาว ตากลมๆ ขนตายาวๆ ช้ะ มึงก็เสือกจะได้หน้าแม่มาเต็มๆ ให้ตายยยยย แบบนี้ . . กูต้องทำใจเรื่องนี้แล้วใช่มั้ย”
ผมเริ่มชักจะงงเล็กๆว่าพ่อผมจริงจังกับคำพูดตัวเองมั้ย ไอ้การที่มาดูละครเวทีกับผมแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำให้พ่อรู้เลยเหรอว่ามีผู้ชายสนใจผมมากแค่ไหน(ผู้หญิงก็มี แต่น้อยกว่าเดิม อาเมน) และอีกอย่างหนึ่ง . . เจมส์คงคิดว่าผมมีซัมติงรองกับฟิล์ม เพราะตอนที่เจมส์เข้ามา ผมยังเอามือแตะอยู่ที่ไหล่ไอ้เชี่ยฟิล์ม และมันก็ก้มหน้ามาจ้องหน้าผมพอดีแถมยังจับหน้าผมอีกต่างหาก
แต่ถ้าเป็นพ่อของคนอื่น คงจะโวยวายลั่นตึกไปแล้วถ้าเห็นลูกชายมาพลอดรัก(แบบที่คนนอกเค้ามอง)ในห้องน้ำแบบนี้ แต่พ่อผมไม่เห็นจะโวยวาย แถมที่พูดกับผมด้วยคำพูดที่ซีเรียส(แบบแอคติ้ง)นี่ . . ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปสักอย่างเลย
พ่อผม . . มีดีตรงนี้ใช่มั้ย
“ว่าไงล่ะไอ้คิน มึงมองหน้ากู มองหน้าพ่อมึง” พ่อผมเดินเข้ามาหา แล้วก็ก้มหน้าลง จับหน้าของผมหยิกแก้มทั้งสองข้างแล้วบิดไปมา
พ่อกูทำเหี้ยไรหนิ ?
“มึงกำลังจะเป็นแบบที่กูคิด ใช่มั้ย”
ลืมไปรึยังครับว่าผมได้เชื้อเรียนเก่งมาจากใคร . . นี่ล่ะ เจมส์ เก่งและก็ฉลาดตัวพ่อ!!! ไม่ได้อยู่กับผมตั้งนานแต่ก็รู้ถึงความคิดของผมได้เป็นอย่างดี
“เจมส์คิดไรอ่ะ” ก็ยังอยากกวนตีนอยู่ดี
“ก็ . . มึงน่ะ โธ่เว้ย ให้พูดจริงๆเหรอวะ” เจมส์เกาหัว และก็เอามือมาแตะบ่าผมทั้งสองข้าง “มึง . . พิเศษๆกับไอ้คนเมื่อกี้ใช่มั้ย กูเห็นตอนอยู่ในโรงละคร แม่งเอาแต่มองมาทางมึงอยู่ได้”
ตายละ . . เจมส์คงจะมองผิด ฟิล์มมันมองมิกที่นั่งข้างผมต่างหาก
“เอาความจริงป่ะพ่อ” ดูไว้นะครับ ตลอดอายุสิบเก้าปีของผมมีนับครั้งได้ที่ผมเรียกเจมส์ว่าพ่อ
“เออ”
“ไม่ใช่ว่ะ” ผมยิ้มแฉ่ง
“เอ๊า . . ยังไงวะไอ้นี่”
“ไม่ใช่กับคนนี้”
ผมมองเห็นรอยคิ้วขมวดของเจมส์ ก่อนที่จะหลุดขำออกมา ทันใดนั้นสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่กับร่างสูงโปร่งเขียนขอบตาดำผมน้ำตาลทองอยู่ริมประตู . .
เจ้าชายฟีเรเทียส!!!!!!!!!
มาอยู่ในห้องน้ำแถวนี้ได้ไง ทำไมไม่ไปอยู่บนเวที !!!!!!
ให้ตาย . . กูไม่เคยคิดว่ากูจะมีชีวิตเหมือนนางเอกละครหลังข่าวในทีวี
เข้าใจผิดแน่ๆ คอนเฟิร์ม TT
“คิน” ถ้าจะเย็นชากับกูขนาดนี้ TT
“เห้ย เหนือ นี่คือ..” ชิงอธิบายก่อนเลย จะได้ไม่ต้องเหมือนในละคร กูรำคาญไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย นี่พ่อกู จบป่ะ
“ทำไม ไม่ไปดูกูวะ” มันทำเสียงเหนื่อยใจอย่างที่สุด ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้หัวใจผมกระตุกวูบเล่นๆ มึงจำเป็นต้องมาแย่งซีนกูอธิบายมั้ย TT โธ่
“ก็ ..”
“กูก็พอจะรู้เหตุผล” เหนือพยักหน้าเบาๆ แม่งคิดไปเองชัวร์ มันมองหน้าพ่อผมอย่างเย็นชา หารู้มั้ยว่าพ่อกูกำลังนึกสนุก(TT เป็นลูกทำไมจะดูพ่อตัวเองไม่ออก ดูเจมส์ทำหน้าดิ ให้ตายเหอะ)
ก็คงจะเหมือนละครอีกอ่ะแหละ ที่แม่งจะเดินหนีผมไป และก็ไม่ฟังคำอธิบายอะไรทั้งสิ้น โอเค เดินหนีไปเลยไอ้ห่านตดเอ๊ย หนีไป หนีไปไอ้สัด!!! กูจะวิ่งตาม ...................
ยังจะฮา …….
“มึงมานี่”
อ้าว ไอ้เหี้ย ผิดคาดเว้ยเห้ย ผมโดนมันลากข้อมือออกไปจากห้องน้ำที่พ่อผมใช้ถามเรื่องที่ผมควรจะบอกกับพ่อ(ในอนาคต)เมื่อสักครู่ ผมก็ไม่อยากจะขัดขืนอะไรนักหนาหรอก แต่คือมันเจ็บอ่ะ ไม่รู้ทำไมมือไอ้เหนือที่เย็นจัดเพราะแอร์ถึงบีบข้อมือผมให้เจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้
“โอ้ย”
มันหันกลับมา ส่วนผมหันกลับไปหาพ่อตัวเอง ซึ่งยืนยิ้มและก็โบกมือให้ผมไหวๆอย่างอารมณ์ดี ฮ่วย อะไรของพ่อกูฟะเนี่ย ปกติพอใครมาทำรุนแรงกับลูกตัวเอง พ่อก็ควรจะมาช่วยหรือมาห้ามอะไรทำนองนี้น่าจะถูกนะ
โอเค . . กูลืมไปว่าพ่อกูไม่ปกติ TT
“เหนือ จะลากกูไปไหนเนี่ยยยยย”
ผมถามทั้งๆที่พอจะเดาได้ว่าที่นี่คือหลังเวทีที่แสนวุ่นวาย คนวิ่งไปวิ่งมา เสื้อผ้าหน้าผมสุดแสนจะอลังการงานสร้าง เหนือพาผมฝ่าฝูงชนเข้ามาในห้องแต่งตัวมันและก็ปิดประตูลงกลอน
“ฟีเรเทียสสสสสสสส กรี๊ดดดดดดดดด ขึ้นไปบนเวทีเดี๋ยวนี้ พวกพี่จะตายห่ากันอยู่แล้ววววววววว”
เสียงเคาะประตูดังระงมไปหมด
เหนือในชุดเจ้าชายรัตติกาลงานราตรีเมืองของโมนิคที่ผมจำได้มองผมด้วยสายตาที่ผมเองก็อ่านไม่ออก มันไม่ได้สนใจเสียงพี่ๆทีมงานหลังประตูนั่นเลยแม้แต่น้อย
“มีอะไรจะอธิบายมั้ย”
“มี” กูไม่โง่ให้เรื่องมันยืดเยื้อหรอกเฟ้ยยยยย กูไม่ใช่นางเอก
“จะมาฟังหลังละครจบ อีกสามฉาก”
สุดท้าย .. ตัวที่ทำให้ยืดเยื้อคือให้เหนือซะงั้น โอ้ย กูเพลีย
“อะอื้อ” ผมควรจะเข้าใจในความจำเป็นของมัน
“พอสามฉากนี้จบ อีกชั่วโมงนึงก็เล่นรอบใหม่ เสร็จเกือบสี่ทุ่ม”
แม่ง แพล่มอะไรของมันฟะ
“มึงจะต้องอยู่นี่”
คิดสักนิดมั้ยว่ากูหิว . . แต่สถานะผมตอนนี้โวยวายได้ที่ไหนล่ะ TT
“เออ” ผมรับคำ
“กูไปละ”
พูดเสร็จแม่งก็เปิดประตูผาง ทำให้พี่ทีมงานหลายคนหลุดพรวดเข้ามาในห้องเพราะทั้งหมดนั่นเกาะของประตูห้องแต่งตัวไอ้เหนืออยู่ ทุกคนดีใจส่งเสียงกรี๊ดก่อนที่จะลากตัวมันขึ้นไปบนเวที
ผมนั่งเฉยๆอยู่หน้ากระจก . . พลางคิดว่าที่ไอ้เหนือมันหงุดหงิดเนี่ย
มันหึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้วมายซาร่า . . จอร์จว่ามันใช่นะ!!!!!!!!
แม้ว่ามันจะโกรธหน้าดำหน้าแดง แต่มองดูอีกแง่แม่งก็น่ารักไปอีกแบบ ผมหลุดยิ้มกับตัวเองเล็กๆเมื่อรู้ว่าความโกรธของไอ้เหนือจะทุเลาลงในอีกไม่กี่นาที เพราะผมจะพูดความจริงกับมันเรื่องเจมส์
ไอโฟนสั่น
“ฮัลโหล”
“ไอ้เหี้ย! นี่มึงจะกลับมั้ยเนี่ย หา” เออแฮะ แล้วเจมส์จะกลับพร้อมผมมั้ย หรืออะไรยังไง กูลืมพ่อตัวเองงงงงงงงงงงงงงง TT
“เจมส์ คะคือ . .”
“โด่วเอ๊ย กูหล่อสู้ไอ้พระเอกนั่นไม่ได้ตรงไหน”
“…”
“คนนี้ล่ะสิ ที่มึงพิเศษๆอะไรด้วย กูไม่ถามร้อกกกกกกกก กูสงสัยตั้งแต่มึงจ้องดูโปสเตอร์รูปมันอยู่หน้างานละ กูแค่ไม่คิดว่าลูกกูจะเป็นแบบนั้นเฉยๆ”
“…” ผมอยู่ในสถานะที่ ไม่รู้จะพูดอะไร . . เงียบดีกว่า
“แต่ลูกกู เป็นอย่างนั้นจริงๆ ให้ตายเหอะ !!! ชาตินี้กูจะไม่มีหลาน โอ้ววววววววววววววววววววววววว”
“…” ผมเงียบหนักกว่าเดิม
“กูไม่ให้มึงคบกับมันหรอก”
“อะไรนะ!!!” ผมเงียบไม่ได้แล้วจ้า !! งานเข้า . . TT
“ถ้ามึงบอกความจริงกับมันว่ากูเป็นพ่อมึง กูจะไม่ให้มึงคบกับมัน” เห้ย โคตรเจ้าเล่ห์เลยเสียงอ่ะ เห้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เจมส์ทำแบบนี้ทำไม ไม่เอา”
“ก็กูว่าง”
“เจมส์ กวนตีนว่ะ!!!”
“เหอะน่า ทำตามที่กูบอกเหอะ! อยากให้กูเปิดไฟเขียวช่วยพูดกับยายกับแม่มึงให้ล่ะก็ ทำตามที่กูบอก . . ไม่งั้น อย่าหวังว่ามึงสองคนจะได้พบเจอกันอีก”
“เจมส์ !!!!”
“วู้ววววววววววว กูยืมบีเอ็มไปซิ่งหลังมอนะลูกชายยยย จ๊วบบบบบบบ ด๊วบๆๆๆๆ”
สายถูกตัดไปแล้ว
ผมอึ้งแดก . . อะเกนแอนด์อะเกน
ให้ตายสิว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตัวที่ทำให้เรื่องแม่งยืดเยื้อตัวจริง . . คือ พ่อผมเอง TT
ร้ายกาจว่ะ . .
และผมจะอธิบายกับเหนือมันว่ายังไงล่ะ TT
ผมได้ยินเสียงปรบมือลั่นดังสนั่นไปทั่วโรงละคร หัวผมหมุนติ้วเพราะแอบหลับในที่ๆแสงมันสว่างจ้าคือหน้ากระจกของไอ้เหนือ ท้องผมร้องเสียงดังโครกคราก เพิ่งรู้สึกว่ามันดังเมื่อตะกี้นี่เอง
ผมเกาหัวขยี้ตา มองไปที่ประตูราวกับกำลังรอคอยใครบางคนให้เดินเข้ามา มันคงจะเดินเข้าไปไม่ช้าก็เร็วแหละ ละครจบไปแล้วนี่ - -
ซึ่งก็จริง ไอ้เหนือที่มีเลือดสีแดงไหลออกมาจากปากเข้ามาในห้อง ทำเอาผมสะดุ้ง!
“เห้ย มึงเป็นไร!!!!!!!!”
“กูโดนธนูปักที่หัวเข่า”
“เหี้ยแล้ว” มันต้องเกิดความผิดพลาดในการแสดงแน่ๆ!!! “ไปหาหมอออ”
“คิน ปญอ ว่ะ” เหนือนั่งลงหน้ากระจก หน้ามันยังเย็นชาเหมือนเดิมครับ โกรธผมไม่หาย ไม่รู้โกรธอะไร โมโหหึง ^^ “ธนูปักที่หัวเข่าเลือดจะมาออกอะไรที่ปากกู”
เออแฮะ . . ผมเบลอนิดหน่อย
“กูต้องเล่นให้ไอ้ปอนด์มันฆ่ากูตอนสุดท้าย พูดง่ายๆคือเรื่องนี้พระเอกตาย” เหนืออธิบาย “มึงจะรู้ถ้ามึงไปดูกูเล่น”
ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยยย ธนูจากเข่ามึงมาปักเข้าที่กลางใจดำของกู ดังจึ้ก!
เหน็บแนมสัดๆ
“ขอโทษ” ผมพูดเสียงอ่อย
“ไม่หายโกรธ”
อ้าวเวรกรรม . .
“ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร”
จู่ๆเหนือก็หันขวับมาหาผมและก็ทำเสียงแข็งจนผมขนลุกซู่ ใบหน้ามันขาวซีด ขอบตาดำ แถมเลือดก็ยังเช็ดไม่หมด ฮ่วยยยยย น่ากลัวนะไอ้สัด
แต่ไอ้เหี้ยที่มึงว่าน่ะพ่อกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดแบบนี้คงต่อยกับเพื่อนกูไปนานแล้วล่ะเห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมขมุบขมิบปากบ่น . . แต่เรื่องนี้เจมส์อยากให้เหนือเข้าใจผิดเอง งั้นก็คง . . ต้องโดนไปตามระเบียบ
แต่อย่าพูดต่อหน้าพ่อกูเชียว TT
“ก็. . รุ่นพี่คนนึงน่ะ” เอ่อ คนอ่านครับ ผมเนียนใช่มั้ย เอามุกนี้นะ โอเคเนอะ
“รุ่นพี่ ? ปีไหน คณะไร ชี่อ ?”
ไอ้เหี้ยเหนือ มึงช่วยสะกิดในใจซักนิดนึงเหอะ ว่าเจมส์ก็มีมุมที่คล้ายกูเหมือนกัน!!!! กูไม่ได้เหมือนแม่ไปซะทุกอย่างนะเว้ยยยยยยยยยย!!!!
แต่พ่อกูก็หน้าเด็กขนาดนั้นเลยเหรอวะ โอ้ย เพลียยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ชื่อ. .” ผมหันซ้ายหันขวา หาตัวช่วย กูจะแต่งเรื่องว่าอะไรดีเนี่ย ?
“ช่างแม่งเหอะ มันไม่สำคัญหรอก” เอ้า ยังไงของมึงวะเหนือ กูตามไม่ทัน
“…”
“มันสำคัญตรงที่ว่า . . ทำไม มึงต้องไปทำอะไรแบบนั้นกับไอ้เหี้ยนั่นในห้องน้ำ”
“…”
“คือ อันที่จริงอ่ะ ก็ไม่ใช่เรื่องของกูหรอกนะ แต่มึงก็ไม่น่ามาทำอะไรอย่างงี้อ่ะ เข้าใจป่ะ”
เหนือพยายามอธิบายทั้งๆที่ตัวเองก็ปิดความโกรธเคืองเอาไว้ไม่มิด ผมพยักหน้าเบาๆ
“อ๋อ อือ งั้นวันหลังกูไม่ทำแล้ว”
ผมยิ้มเบาๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
มึงโดนกูแกล้งแล้วล่ะ 555
“ไม่ใช่อย่างงั้นดิ ไอ้สัด!” มันโวยวายครับ “จริงจังหน่อยดิวะ”
“แล้วมันต้องเป็นยังไง”
“มึงกวนตีน”
“กูเปล่าเหอะ”
“คิน!” เสียงกระโชกโฮกฮากของมันทำเอาผมหุบยิ้มฉับ
“ครับ”
“ขอความจริง”
เหี้ยละไง เวรรรรรรรรรรรรรร กูจะตอบมันยังไงล่ะทีนี้ เวรรรรรรร เวรรรรรรรร และก็ เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
“ไม่มีอะไรสักหน่อย เห้ย ไหนว่าไม่ใช่เรื่องของมึงไง มึงไม่ได้รู้สึกอะไร ก็แค่กูมาทำในที่ๆไม่เหมาะสม แค่นั้นเอง ไม่ใช่เหรอ”
ผมกระพริบตาปริบๆ และค่อยๆคิดได้ .. ว่าสิ่งที่ผมเพิ่งพูดออกไป
มันผิดมหันต์ !!!!!!
“แปลว่า . . ถ้ามีที่ที่เหมาะสม ลับหูลับตาคนอื่น มึงก็จะทำอย่างนั้น กับใครสักคนอยู่ดี ใช่มั้ย”
“ปะ เปล่า แต่ . .”
เจมส์ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมทนไม่ไหวแล้วนะ !!!!ให้ผมบอกความจริงออกไปไม่ดีกว่าเหรอ เล่นอะไรอยู่เนี่ยยยยยยยยยยยยยย
ใบหน้าของเหนือเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด จากนั้น ผมก็รับรู้ได้ . . ว่าผมไม่สามารถแหย่มันเล่นได้อีกต่อไป
“เหนือ”
“…”
“โกรธกูเหรอ”
“…”
“เห้ย อย่าเงียบดิ”
“…”
ชิบหายแล้วมั้ยล่ะ . . ผมชักจะคิดว่ามัน ปญอ อย่างที่ไอ้เหนือเคยด่าผมแล้วนะเนี่ย มันเลยเถิด มันบานปลาย มันไปกันใหญ่แล้ว ยิ่งกว่าละครอีกอ่ะ ชีวิตตู TT
“กูจะออกไปถ่ายรูป” เหนือลุกขึ้นกะทันหัน แล้วมุ่งหน้าไปยังประตู
หมับ . . ผมคว้ามือเรียวของมันเอาไว้ทันที
เหนือหันมา . . มองผมอย่าง . . เย็นชา . . เหมือนวันแรกๆผมกับมันรู้จักกัน
จึ้กกกกกกกกกกกกกกกกกก เอามีดมาแทงกูเลยดีกว่า
“อะไร”
เออ นั่นสิ กูมีอะไรล่ะ . . ฮึ่ยยยยยยยยย
“อย่าลืมเอานี่ไปซับหน้าด้วย” ผมคว้าทิชชูอย่างดีบนโต๊ะไปให้มัน
การกระทำของผม . . ยิ่งทำให้มันเงียบมากกว่าเดิมซะอีก T______________________________________________T
ตอนกินมื้อดึกข้างถนน . . แม่งก็เงียบ
ตอนขับรถไปส่งผม . . แม่งก็เงียบ
วันเสาร์ตลอดทั้งวัน . . แม่งก็เงียบ
วันอาทิตย์ก็อีก . . เงียบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้เหี้ยคิน ไอ้ฟาย!!! พ่อมึงสั่งสอนมั้ยเนี่ยหา ตะโกนทำห่าอะไรตอนกูดูการ์ตูน!!!!!” เจมส์สะดุ้งสุดตัวขึ้นมาจากโซฟาในเย็นย่ำวันอาทิตย์ที่ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท พรุ่งนี้กลับสู่ระบบการเรียน กิจกรรมหมดไปแล้ว เหลือแค่กิจกรรมการสอบมิดเทอม
“เจมส์ ผมไม่ไหวแล้วนะ เมื่อไหร่จะให้ผมพูดความจริงกับเชี่ยเหนืออ่ะ!!”
“มึงพูดเรื่องนี้มาหลายวันละนะ คำตอบก็เหมือนเดิมคือ . . แล้วแต่กู”
ให้ตาย ..
“กวนตีนว่ะแม่ง!!!!”
“มึงว่าไงนะ?!!!!”
“เปล่าหรอก แค่ ..” ผมพูดเสียงเบา “คืนนี้ผมไม่นอนบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมกระโดดผลุงออกนอกประตูบ้าน
พอเจมส์รู้เรื่องผมกับไอ้เหนือ ก็ห้ามปรามผมใหญ่เรื่อง . . อย่างว่า . . เจมส์คิดไปเองว่าผมจะเสียเปรียบให้เหนือ บ้าไปแล้ว จะเสียเปรียบได้ไง ในเมื่อผมแข็งแรงกว่ามันตั้งเยอะ ที่สำคัญ . . ผม . . ผมก็เคยคิดว่าจะมีเรื่องอย่างว่านี้กับไอ้เหนือที่ไหน ไม่เคยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไอ้ตูด กลับมานี่!!!!”
“ไม่กลับว้อยยยยยยยยยยยยยย เจมส์เล่นไรไม่รู้ ไร้สาระ ทนไม่ไหวแล้ว”
“มึงจะไปเสียตัวให้ไอ้นั่นเหรอ ไอ้ลูกเวร!!!!!!!!!!!!”
“เจมส์!!!!!!!!!!!!”
“กูยอมไม่ได้ กลับมา ทำตัวเป็นเด็กๆว่ะ!”
“เจมส์แหละเด็ก !”
“เออกูเด็ก ดูหน้ากูดิ”
“ช่างแม่ง ไปแล้วนะ !!!!!!!”
“ไปไหน เห้ย” ผมกระโดดเข้าไปในแคมรี่ที่ไม่ได้แตะนาน(บีเอ็มเจมส์ยึด) ก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องอย่างรวดเร็ว
“ผมว่าผมต้องไปง้อเค้าว่ะเจมส์”
“เวลานี้เนี่ยนะมึง!”
“ครับ”
“เห้ยยยยยยยยยย อย่าว่ากูเสือกเลย แต่เวลานี่แม่งโคตร . . เป็นใจ”
“เจมส์เสือกตั้งนานละเหอะ”
“ลงมาต่อยกับกู!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เจอกันตอนเช้า”
ผมเหยียบแล้วก็หมุนพวงมาลัย มองเห็นเจมส์หัวเสียแล้วโคตรรู้สึกดี หึ . .
ถึงแม้จะยังพูดความจริงกับเหนือไม่ได้
แต่อย่างน้อยผมก็น่าจะให้เหนือหายโกรธผมบ้าง
แต่จะใช้วิธีไหนง้อดีล่ะเนี่ย ????????
ข้าข้อเสนอวิธี . . เอาตัวเข้าแลก . . จัดไปเลยลูก น้องคิน !!
ชอบพ่อคินตาจริงจัง !
ชอบน้องเหนือด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ข้าน้อยขอตัวไปอ่านหนังสือสอบ . . จะพยายามปลีกเวลามาอัพต่อให้ได้นะจ๊ะ
รักอ่ะ จุ๊บ ๆ ส์
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669068 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก