22
“ว่าไงจ๊ะปอนด์ มาหาแม่ไกลถึงนี่ช่วงใกล้สอบมีอะไรรึเปล่าลูก และดูสิ ทำหน้าแบบนี้มีเรื่องอะไรในใจใช่มั้ย”
“ก็นิดหน่อยอะครับแม่”
“เล่ามาสิ ร้อยวันพันปีลูกชายแม่ไม่เคยเครียดเรื่องไหนจริงๆจังๆเลยนะ”
“แม่ . . ผมหลงรักใครเข้าคนนึง ผมมองเขาทุกวัน ผมอยู่ทุกที่ที่เขาอยู่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวเลย”
“…”
“และเขาก็มีคนที่เขารักมากอยู่แล้ว แม่ครับ ผมมาช้าไป”
“เอ่อเดี๋ยวก่อนนะ ปกติลูกไม่เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังนี่นา”
“ผะ ผม ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้วอะแม่ ผมโทรหา ผมส่งข้อความ แต่ทุกๆครั้งผมก็จะได้ยินเสียงคนที่เขารักอยู่ด้วยเสมอ ผมรู้สึก . . เจ็บชิบหายอะ แม่ ปอนด์ควรจะต้องทำไงต่อไปดี”
ขณะเดียวกัน . .
“นี่มึงเป็นศิษย์เก่าเซนต์ดอเหรอเนี่ย” เสียงหึ่งๆของไอ้เหนือดังขึ้นข้างๆผม ผมกำลังจมอยู่กับกองชีทวิชาสุดท้ายที่กำลังจะสอบพรุ่งนี้อยู่ครับ ส่วนไอ้เหนือแม่งสอบเสร็จแล้ว หลั่นล้าได้และก็นั่งส่องเฟสบุ๊คอยู่ข้างๆผมเนี่ย เชี่ยยยย อิจฉาคนว่างว่ะ
“เออ” ผมตอบสั้นๆ ผมนอนอ่านสบายกายบนเตียง ส่วนไอ้เหนือนั่งขัดสะมาสมีแมคผมวางอยู่บนตัก
“สมัยมึงเกรียนๆนี่หน้าแม่งโคตรฮาอ่ะ” เหนือเลื่อนดูรูปในอัลบั้มตอนมอปลายของผม
“เห้ยยยยย ไม่เอา หัวแม่งเกรียน” ผมรีบลุกขึ้นนั่งแย่งแมคมาจากมัน
“ไอ้ห่า ใครๆก็เคยเกรียน” มันแย่งผมไปดูอีกทีจนได้ “ทำไมไอ้เหี้ยนี่ตัวติดกับมึงตลอดเลย”
เหนือมันคงจะหมายถึงไอ้ธามละมั้งครับ ที่ตอนนี้กลายเป็นลูกพระเกี้ยวเรียนสถาปัตย์อยู่กลางกรุงโน่น มันเป็นเพื่อนสนิทผมสมัยมอปลายที่พักหลังๆผมไม่ค่อยจะได้ติดต่อกับมันนานมากแล้ว
“เพื่อนกูไง สมัยมอปลายอะ”
ผมได้ยินเสียงมันจิ้มนั่นกดนู่นไปเรื่อย ในขณะที่ผมต้องกดหัวตัวเองลงให้หน้าจ่ออยู่กับชีท
“เมื่อไหร่พ่อมึงจะกลับมาวะ”
“ทำไมอ่ะ” ผมสงสัย แม่งถามถึงเจมส์มากกว่าสิบรอบแล้วมั้งครับตลอดช่วงหัวค่ำที่มันมาหาผมเนี่ย
“เอ้า ก็จะพาลูกชายเขาไปเที่ยว ก็ต้องขอดิ”
ผมรู้สึกเขินได้มั้ยอ่ะ แต่ก็นะ . . ต้องพูดอย่างอื่นกลบเกลื่อน
“เจมส์ไปดูสวนคนรู้จักอยู่ที่ต่างจังหวัดอะ กว่าจะกลับก็เกือบเที่ยงคืนอะมั้ง”
“นานขนาดนั้นเลย”
“จะรอป่ะละ หรือจะกลับไปก่อน กูขอเจมส์เองก็ได้”
“รอได้ๆ” เหนือรีบตอบ แต่มันก็ทำท่าหาวหวอดใหญ่ สงสัยจะอดหลับอดนอนเพราะการอ่านหนังสืออย่างหนักมานานร่วมสองสัปดาห์
“อ่านหนังสือสิ อีกตัวเดียวเอง เดี๋ยวก็ผ่านไป สู้ๆนะ”
มันพูดทิ้งท้าย วางแมคไว้บนโต๊ะหัวเตียงแล้วก็ทิ้งตัวลงมานอนแหมะกอดหมอนข้างผมอย่างกับสมบัติล้ำค่าและก็หลับตานอนทันที ผมมองภาพนั้นด้วยสายตาเอือมๆแต่ก็นะ . . ดีซะอีกที่วันนี้มันมีเวลาให้ผมมากขึ้น เพราะช่วงอาทิตย์สอบอย่าว่าแต่เวลาเลย แค่คุยโทรศัพท์ก็ไม่ได้คุย
ผมเคยได้ยินมันเล่าถึงเรื่องพ่อแม่ของมันครับ พวกเขาค่อนข้างเคร่งกับตัวมันมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นลูกชายคนเดียวที่ถูกดูแลอย่างกับไข่ในหิน(ยิ่งกว่าผมอีก ที่เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ ผลาญเงินยายสบายใจจัง) พอไม่ได้เอซักตัวนี่ถูกแม่บ่นจนเรื่องใหญ่เรื่องโต น่าสงสารมันนะครับ ไม่มีใครที่จะถูกเลี้ยงมาเหมือนกันมาตั้งแต่เด็กๆหรอก เฮ้ออออออ
ผมลอบมองใบหน้ายามหลับของไอ้เหนือที่แลดูสิ้นฤทธิ์ แม้จะอิดโรยไปบ้างแต่คนหล่อแม่งโทรมแค่ไหนก็รู้ว่าหล่อ ไม่เหมือนผมที่ตอนนี้แสนจะขี้เหร่ เป็นไอ้เด็กเนิร์ดบ้าเรียนหัวฟูไปซะฉิบ
แต่ถึงจะเครียดมากแค่ไหน แค่กำลังใจเราดีเราก็พร้อมที่จะสู้ ว่างั้นมั้ยครับ
ผมยิ้มเบาๆกับใบหน้า ‘กำลังใจ’ ของผมที่หลับแปล้ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าผมแอบนินทามันในใจ แต่ผมเสียเวลากับเรื่องนี้ไม่ได้ครับ เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสอบอีกตัวแล้ว เฮ้อ เอ้าเว้ย ไอ้คินตา สู้ตายยยย!!!!!
อ่านชีทได้ไม่นาน(พร้อมๆกับเสียงกรนเบาๆของไอ้เหนือ) ไอโฟนของผมส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า ผมมองดูอยู่ไม่นานเห็นชื่อที่มักจะปรากฏอยู่บนหน้าจอผมบ่อยๆ
ไอ้ปอนด์ . . หลังๆมานี่ผมชักจะสนิทกับมันมากขึ้นแล้วนะเนี่ย
พี่คินคร้าบบบบบบบบบบ สอบตัวสุดท้ายแล้วใช่ม้ายยย สู้ๆน้า ปอนด์เป็นกำลังใจให้ อิอิ ^^
ผมนึกเสียงของมันออกเลยผ่านทางข้อความที่มันส่งมา ไอ้น้องสุดทะเล้น ผมยิ้มเผล่เล็กๆก่อนจะตอบมันไปอย่างกวนตีนตามแบบฉบับผม
เออ กู๊ดไนท์ว่ะ
จะว่าไปก็ไม่ได้เจอมันนานมากแล้วนะเนี่ย ป่านนี้มันคงจะไปสอยดาวสักคณะมาควงเล่นอยู่แหงมๆ ก็หน้าตาน้องผมมันเด่นออร่าจับขนาดนั้นนี่นา
“กูกลับมาแล้วโว้ยยยย ไอ้ลูกเวรที่น่ารักของกู!!!!”
ผมแทบลมจับเมื่อห้องที่เงียบอยู่ดีๆก็บังเกิดเสียงอันดังโวยวายล้งเล้งอยู่หน้าห้อง ไอ้เหนือที่หลับอยู่ถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นมานั่ง สวนผมก็ไม่ต่างอะไรจากมันครับ กระชากชีทแทบขาด กูตกใจ!!!!!
“เห้ย นี่พวกมึงได้เสียกันแล้วเหรอวะเนี่ย!!”เจมส์เปิดประตูผางจนสะเทือนไปทั่วทั้งบ้าน(ผมเชื่อว่าป้าใสจะต้องตื่นเพราะเจมส์แน่ๆป่านนี้) ไอ้เหนือลุกขึ้นจากเตียงผมโดยอัตโนมัติ หน้าตามันมึนๆแต่เชื่อเหอะตอนนี้คงหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เจมส์ชักสีหน้ามองหน้าไอ้เหนือก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงแล้วลากผมเข้าไปกอดคอ
เหนือแม่งทำหน้างงหนักเข้าไปใหญ่
“เมื่อกี้ทำเหี้ยอะไรกันอยู่” พ่อผมถาม มองผมกับเหนืออย่างจับผิด
“อ่านชีทครับ”
“ผมงีบครับ”
“กูเชื่อพวกมึงดีมั้ยวะเนี่ย หา!!!” ให้ตายเหอะ ปวดหัวกับพ่อตัวเองที่ชอบโวยวายไปก่อนเกิดเรื่องจะเกิด เพลียโว้ย!
“เชื่อเถอะนะครับ” เห้ย เหนือแม่งเท่ว่ะ ผมลอบมองไอ้เหนือที่พูดเสียงหนักแน่นให้พ่อผมฟังด้วยสายตาแอบชื่นชม เหมือนเจมส์จะเห็นรึไงไม่รู้ ลากคอผมเข้าไปหาแน่นขึ้นกว่าเดิม เอิ่มมมม ผมเริ่มอึดอัดจนอยากจะสำลัก
“แล้วทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง นี่ก็เกือบจะตีหนึ่งแล้ว” เจมส์ถามไอ้เหนือ
“คือ ผมมีเรื่องจะพูด ..”
“เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้กูง่วง” เกรียนนนนนนนนนนนนนนน ถีบประตูเสียงดังร้องโวยวายซะลั่นเนี่ยนะง่วง!!!!
“เจมส์กวนตีน”
โป๊ก ผมโดนมะเหงกจากพ่อในไส้ เอ๊ย พ่อบังเกิดเกล้า
“วันหลังก็ได้ครับ” เหนือพูดอย่างนอบน้อม
ผมทำหน้าหงิกใส่เจมส์ เหนืออุตส่าห์มารอคุยกับเจมส์ตั้งแต่บ่ายสาม จนตอนนี้เกือบจะตีหนึ่งก็ยังไม่ได้คุย น่าเซ็งป่ะล่ะ?!!!
“ทำหน้างี้ใส่พ่อมึงเหรอ เดี๋ยวเหอะๆ” เจมส์กัดฟัน “เออ มีอะไรก็ว่ามา เร็วๆ สั้นๆ ง่ายๆ กูง่วง”
เหนือสูดลมหายใจดังเฮือกหนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมา โดยมีผมที่ซุกหน้าอยู่แถวๆขี้เต่าของพ่อคอยเอาใจช่วย
“ผมจะขอคุณพ่อ . . พาลูกชายพ่อ ไปเที่ยวซักสองสามวันได้มั้ยครับ”
เหนือพูดเสียงเรียบแต่ผมรู้เหอะว่าแม่งก็ลุ้นเหมือนกัน มันกับผมกลืนน้ำลายและมองหน้าเจมส์
“เรื่องแค่เนี้ย ที่มึงจะถาม”
เห้ยยยยยยย แสดงว่าได้อ่ะดิ!!!!
ผมยิ้มเผล่ส่งให้ไอ้เหนือที่ยักคิ้วมาให้เหมือนกัน
“ไม่ได้”
อ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
“อ้าวเจมส์ อะไรเนี่ย” ผมโวยวายก่อนเลยครับ
“กูกลัวลูกกูจะได้เป็นเมียมันน่ะสิ ในสองสามวันนั้นอ่ะ แม่ง เสียเชิงชาย”
เวรกรรมมมมมมมมมมมมมมมม โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย พูดอะไรออกมาเนี่ยยยยยยยยยย
“เอ่อ ระหว่างผมกับมัน ไม่มีอะไรเสียหายครับ เราเป็นเพื่อนกันปกติ”
“อื้อๆๆๆๆ” ผมร้องเห็นด้วยและเขย่าแขนเจมส์
“เพื่อนปกติชิบหายเล้ยยยยย มารับมาส่งลูกกู ส่งข้าวส่งน้ำให้ลูกกู แต่ลูกกูแม่งก็แร่ดดดด ลากเขามาบ้านได้ทุกวี่ทุกวัน เหี้ยยยยยยย”
นี่พ่อกูเมารึเปล่าวะเนี่ย ?
“เอออยากไปไหนก็ไป รีบๆกลับมาเรียนล่ะ และก็อย่าพากันไปไกลนัก” เจมส์กะจะอนุญาตตั้งแต่แรกแล้วใช่ม้ายยย แค่กวนตีนไปอย่างงั้นเอง
“ขอบคุณครับ” ผมกับเหนือรีบไหว้เจมส์กันอย่างพร้อมเพรียง
“แต่ . .” นั่นไง กูแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดว่าจะมีคำนี้ “ถ้าพวกมึงจะได้เสียกันล่ะก็ . . เหนือ มึงถนอมลูกกูหน่อยนะ กูสงสารมัน”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เห้ย เจมส์ อะไรเนี่ย!!!!!!!!”
ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เริ่มวิ่งพล่านขึ้นมาจากลำคอมากองรวมกันอยู่ที่แก้มจนแดงซ่าน
ไอ้เหนือนี่ขำเลยครับ
“ครับๆ ได้ครับพ่อ”
“บ้านมึงสิเหนือ ฟวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ทำใจเหอะ ก็มึงง่ะ ดันไปชอบคนที่เค้าตัวใหญ่กว่ามึงเอง”
“เจมส์ อะไรวะ!!!” ผมไม่รู้จะโวยวายยังไงแล้ว
“เหนือ กูต้องเตรียมเลี้ยงลูกมึงกับมันแล้วใช่มั้ย ให้ตายเหอะ ลูกกูจะท้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“ไปขี้แม่งทั้งคู่เลยไป!!!!!!!!”
และคืนนั้นก็จบลงด้วยการที่ผมต้องฟังเสียงพ่อบ่นเรื่องผมจะเสียเปรียบไอ้เหนือในทางเสียหายเอามากๆกับเสียงของไอ้เหนือที่เอาแต่หัวเราะเบาๆ แม่ง มีความสุขจังนะเลยนะมึงงงงงงงงงงงงงงง
กูยังไม่คิดถึงขั้นนั้นเลยว่ะ . . ในกรณีกูกับมึงไม่น่าจะเกิดเรื่องอย่างว่าขึ้นมาได้ เพราะแค่คิดกูก็ . .
หน้าร้อนๆยังไงไม่รู้ T^T
“สอบเสร็จแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนออกไปพร้อมๆกันกับเพื่อนสามตัวที่กระโดดเหยงๆราวกับเด็กมอหกแอดมิดชั่นเพิ่งจะติด นี่แค่มิดเทอมพวกกูยังเวอร์ได้อีกเหรอเนี่ย
“ฉลองไหนดีวะแสรดดดดดดดดดดดด”
“สนามเด็กเล่น” ไอ้ฟิล์มสวนขึ้นมาทันที
“เออๆๆ ไปกันโว้ยยยยยยย” ภัทรตบบ่าไอ้มิก “แล้วมึงง่ะ จะไปป่ะ”
เออเว้ย เรื่องฟิล์มมิกผมยังไม่รู้เลยว่าไปถึงไหนกันแล้ว รู้แค่ว่ามันยังอึมครึมใส่กันจะตายห่า
“กูตามไปทีหลังละกัน” มิกตอบสั้นๆ
“แล้วมึงล่ะครับบบบ คุณนายวิศวะ อยากไปไหนมาไหนกับพวกผมอ๊ะป่าววววววว” กวนตีนนะไอ้ภัทร เดี๋ยวแช่งให้กล้วยมึงเหี่ยว
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรไอ้ภัทรดี เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“พี่คินนนน สอบเสร็จแล้ว ดีใจด้วยน้า ^^” เสียงหลั่นล้าอะเลิร์ทๆแบบนี้มีคนเดียวในโลกมั้งครับที่ผมรู้จัก
“เฮ้ย ไอ้ปอนด์ มาไงเนี่ยยยย” ไม่ได้เจอมันตั้งนาน ไม่รู้หายหัวหายหางไปไหนหล่อขึ้นเป็นกอง เปลี่ยนทรงผมเป็นไถข้างนี่ก็ อื้มมมม หล่อเกินหน้าเกินตากู!!!!!!
“ขับรถมาครับ!!!” ปอนด์ยิ้มแฉ่ง มันเป็นผู้ชายประเภทที่ว่ายิ้มแล้วโลกสดใส ยิ้มแล้วทำให้คนละลายได้ ช่างน่าอัศจรรย์ใจ!! แต่ยกเว้นผม - -
“แล้วนี่ ?”
“จูป้าจุ๊บครับ ผมซื้อให้ ฉลองวันที่พี่คินสอบเสร็จ” ผมรับกล่องสีแดงกลมๆขนาดใหญ่ที่ไอ้ปอนด์ส่งมาให้ ไอ้เหี้ย ถ้ากูแดกหมดนี่ คนไข้กูจะเชื่อมั้ยว่ากูเป็นหมอฟัน ก็เล่นเลี้ยงซะให้กูฟันผุแบบนี้ ไอ้น้องเวร!
“ขอบใจว่ะ” แม้ผมจะงงๆแต่ก็ดีวะ ของฟรี “แล้วนี่ไอ้ภีมมันเป็นไงบ้าง เห็นเงียบๆ”
“รายนั้นเอาแต่หมกตัวอ่านหนังสือครับ สงสัยจะกลัวหลุดทุนยายพี่คินมั้ง ฮ่าๆๆๆ”
“อ๋อเหรอ”
“นี่คินนนน สรุปมึงจะไปสนามเด็กเล่นกับพวกกูป่าวเนี้ย” ที่ไอ้ฟิล์มพูดถึงนี่ร้านเหล้านะครับ ไม่ใช่สถานที่ที่มีชิงช้า มีกระดานลื่น
“เอ่อ ..”
“พี่คินนนน ไปกินติมกัน วันนี้ผมเลี้ยงนะ” ไอ้หน้าหล่อดีกรีเดือนคณะส่งสายตาวิ้งๆมาให้ผมอย่างออดอ้อน
ส่วนเพื่อนผมมันทำหน้าเป็นเชิงล้อ . . พวกเวรนี่คิดไรกัน
“เออ ไปกับมึงก็ได้” ผมตอบ ให้ตายสิ นิสัยปฏิเสธคนยากนี่ แก้ไม่ได้จริงๆ “เดี๋ยวกูไปเจอพวกมึงทีหลังนะ”
ปอนด์ยิ้มแฉ่งขณะปล่อยให้ผมเดินนำไปที่รถมัน ไอ้เหนือบอกไปทำธุระในเมืองอะไรสักอย่างนี่แหละเลยไม่ได้มารับผม แต่ก็ตื่นมาส่งแต่เช้าครับ โคตรเจ๋งอ่ะ!
“ร้านไอติมหลังมอละกันนะพี่”
“เออ มึงเลี้ยงอยากแดกไหนก็พาไปละกันมึงจ่ายอยู่ดี”
ผมกวนตีนมันไปหนึ่งดอก แต่ไอ้เหี้ยปอนด์นี่ก็เอาแต่ยิ้มๆๆๆ ยิ้มอยู่นั่นแหละ พ่อมึงเป็นแป๊ะยิ้มเหรอ
“พักหลังๆนี่พี่กับพี่เหนือไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยจัง คบกันแล้วเหรอครับ” ปอนด์ถามขณะที่รถยังออกตัวได้ไม่เท่าไหร่
“เห้ยยยย ยังๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมรีบปฏิเสธ ไอ้ปอนด์คำถามที่มึงยิงมาตรงไปนะ กูตั้งตัวไม่ติดเลยเนี่ย!
“พี่คินรู้มั้ย คนอื่นเค้าไม่คิดอย่างงั้นแล้วนะ” น้ำเสียงของปอนด์ราบเรียบ แต่ก็ทำเอาผมนั่งไม่ติดกับเบาะรถมันได้ ผมรู้ครับว่าความสัมพันธ์ของผมกับไอ้เหนือมันยังคาราคาซัง แต่ผมรู้มีแค่ผมกับมันที่รู้ดีมากกว่าใคร . .
ผมอยากให้เราทั้งสองคบกัน แบบที่เราอยากคบ ไม่ใช่คบกันเพราะคำพูดของใคร . .
แต่เชื่อเหอะ ผมรอไอ้เหนือมันพูดอยู่เนี้ยยยยย ไม่รู้จะลีลาแม่งอะไรนักหนา กูแสดงออกชิบหายวายป่วงจนเค้ารู้กันหมดไส้หมดพุงแล้วเหอะ!
“งั้นผมก็ยังมีโอกาสดิ”
“ฮะ มึงว่าไงนะ”
“เปล่าครับ”
“แล้วนี่มึงหายไปไหนตั้งนานวะ เอ๊ะ อันที่จริงแม่งก็ไม่ได้หายไปไหนนี่หว่า โทรมากวนกูอยู่ได้บ่อยๆ”
“ทำไมครับ คิดถึงเหรอออออ” ปอนด์ยิ้มร่ายักคิ้วให้ผมอยากกวนตีนแบบสุดหูรูด
“กูคิดถึงของฟรีที่มึงชอบเลี้ยงกู ชัดปะวะ”
“โหยยยยยยยยย ใจร้าย”
ปอนด์พาผมมานั่งชิวอยู่ร้านไอติมหลังมอ ผมก็ค่อนข้างที่จะสบายใจเพราะสอบเพิ่งเสร็จ คะแนนเท่าไหร่ก็ช่างแม่งแล้ว ไว้สู้กันอีกสักทีตอนไฟนอลดีกว่า . . ว่าแต่ . .
ผู้หญิงคนนี้มานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมได้ไงเนี่ยยยย ยังจำนางเอกละครเวทีคณะวิศวะได้ป่ะครับ ??
เธอสวย เธอเริ่ด เธอดูดีมีสกุล แต่ทำไม้ทำไมถึงได้มองผมเหมือนผมเป็นแมงกุดจี่ด้วยอ่ะ TT
“เจ๊พร้อม วันนี้ก็มีสอบด้วยเหรอครับ” ดูท่าไอ้ปอนด์มันจะระริกระรี้ชวนพร้อมมานั่งด้วยเองอะครับ ไอ้ผมเองก็เบลอๆเพราะนอนไม่ค่อยพอเลยไม่รู้ว่าเธอคนนี้มายังไง
“เปล่าหรอกมีคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษานิดหน่อยจ้ะ” พร้อมยังคงคอนเซปต์สวยมารยาทงามอย่างเคย
“แล้วทำไมมาคนเดียวเนี่ย”
“พวกเพื่อนมันหนีเจ๊ไปหาแฟนกันหมดแล้วเนี่ย ก็เรามันโสดนี่นะ” พร้อมพูดติดตลก ผมยิ้มเล็กๆให้เธออย่างมีมารยาท อารมณ์สานความสัมพันธ์กับขวัญใจเจมส์เค้า แต่ - - การตอบกลับที่ได้รับมาคือศูนย์ เอ๊ะ เผลอๆติดลบด้วยซ้ำ หรือผมคิดไปเองหว่า เออแฮะ อาจจะคิดไปเอง คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“อ้าวววว แล้วคนที่เจ๊บอกว่าคนนี้ใช่สำหรับเจ้ล่ะ ไปไหนซะแล้ว” ปอนด์ยิ้มให้ผมก่อนที่จะยิ้มให้พร้อม ไอ้บ้าห่านี่เอาแต่ยิ้มครับ อย่าไปสนใจมันมาก
“เอ่อ –“
“คนที่เคยมาปรึกษาผมไง ที่เค้าเข้ามาจีบเจ๊อ่ะ”
“…”
“ที่เค้าไปรับไปส่งเจ๊บ่อยๆ ชอบมาถามเจ้เรื่องชีทเรื่องงานไง”
คือเชี่ยปอนด์กูว่ามึงเซ้าซี้เกินไปแล้ว มึงเห็นพร้อมทำหน้าอึดอัดมั้ยนั่นน่ะ!!!!! ฟวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เค้าแค่ทำท่าจะมาจีบ แล้วก็ชิ่ง” อูยยย วิธีการพูดเย็นชาได้ใจมากครับคนสวย ผมกลืนน้ำลายเห็นใจเธอ แต่ทว่า . . “เจ้จะเจ็บมากเลยนะ ถ้าเค้าจะไปเป็นอย่างที่เจ้คิดอะ”
“คือ . . ยังไงอะ”
สรุปบทสนทนานี้ผมไม่มีทางมีส่วนร่วมได้อย่างแน่นอน ผมนิ่งเงียบฟังเค้าสองคนพูดไปอย่างพยายามไปเข้าไปเจือกมากที่สุดในโลก
“เจ้ว่าเค้า . . เปลี่ยนไปชอบผู้ชายแล้ว”
ผมที่หันหน้าออกจากวงสนทนาถึงกับหันขวับกลับมาหาพร้อมจนคอแทบหัก ส่วนไอ้ปอนด์มันถึงกับสำลัก . . สำลักอะไร น้ำมึงก็ไม่ได้แดก แต่ก็สำลักอ่ะครับ
“ฮะ?”
“คือ - - ช่างเถอะ” หรืออาจเป็นเพราะผมอยู่ตรงนี้ ทำให้พร้อมไม่สามารถสะดวกใจที่จะคุยกับไอ้ปอนด์ น้องที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยซ้อมละคร ผมถอนหายใจเบาๆ หรือว่า - -
ไอ้คนที่พร้อมพูดถึง . . มันคือไอ้เหนือวะ ?
ผมว่าต้องใช่แน่ๆอ่ะ!!!!
ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย (ก้มหลบรองเท้าจากคนอ่าน)
“โหย โดนงี้ เจ็บแน่เลยเจ้” ปอนด์ยังทำหน้างงไม่หาย เกาหัวแกรกๆ เอาตามาสบกับผม ส่วนผมก้มงุด อยากหายไปจากที่นี่ เพราะผมคิดว่าผมเป็นส่วนเกินสำหรับหัวข้อสนทนานี้ และที่สำคัญ . . ไม่อยากได้ยินอะไรมากไปกว่านี้แล้วจริงๆ
“ปอนด์ กูกลับละนะ”
ผมลุกขึ้นจากที่นั่ง คว้าเป้ตัวเองมาแล้วเดินดุ่มๆออกจากร้าน แน่นอนว่าเด็กนิสัยดีอย่างไอ้ปอนด์เป็นอันต้องร้องตาม แต่ผมส่งยิ้มให้ ท่าทางพร้อมอยากจะคุยจะเม้าให้มันฟังเรื่องนี้มาก เธอคงเก็บกดมานาน ดูจากท่าทางตอนที่เธอดึงแขนไอ้ปอนด์เอาไว้อ่ะนะ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออ . .
หล่อนักเหรอมึง
ผมเดินเตะกระป๋องเบียร์อย่างเซ็งๆ แต่ก็ต้องทำใจเพราะหน้าตาอย่างไอ้เหนือคงเป็นที่ดึงดูดอยู่แล้ว เรื่องที่สมควรจะเซ็งมันก็มี มึงควรจะเซ็งเรื่องนี้ดีกว่ามั้ยคินตา เรื่องที่ว่า . .
มึงจะกลับบ้านยังไง ?
โทรหาเจมส์สิเนอะ
ผมกำลังจะกดโทรศัพท์โทรออกหาพ่อสุดที่รัก ที่กำลังนอนขี้มูกโป่ง(?)อ้าปากพะงาบๆที่บ้านให้มารับแต่ไม่ทันจะได้กด
ไอ้เหนือก็โทรมาซะก่อน . .
คิดว่าเท่ใช่มั้ย โทรมาตอนกูถือโทรศัพท์ . .
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดด (พาลจริงๆ)
“ว๊อท?”
“อยู่ไหน อีกสองชั่วโมงเชคอินแล้วนะ!”
เอ่อ - - อะไรของแม่ง ?
“เชคเหี้ยอะไรของมึง อยากได้เงินไปขอเจมส์นู่น”
“ตลกแดกละครับ บอกมาเร็วๆจะไปรับ กูจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว ไฟลต์อีกสองชั่วโมงนี้!!!!”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ห่าเหวอะไรของมึงเนี้ย กะทันหันจังวะ!!!”
“เซอร์ไพรส์ปะว่ะ แต่เร็วๆเถอะ ทำไมไปหาที่คณะไม่เจอ หรือออกไปกับใคร . .”
ขนลุกวาบไปทั่วสมองและไขสันหลัง
“บ้า . . รีบๆมารับเลยหลังมอ”
“ครับๆ”
เฮ้ย นี่ผมกำลังจะได้ไปเที่ยวกับไอ้เหนือจริงๆน่ะเหรอ!!!!!!!!!
ตื่นเต้นจนลืมเรื่องพร้อมเมื่อกี้ไปเสียสนิท . .
เค้าหายไปจัดการกับชีวิตตัวเองมา โบกป้ายไฟ 
สอบเสร็จแว้ว คะแนนสอบออกแว้ว บอกได้คำเดียวว่า 
มีคนสงสัยว่าคนเขียนเรียนที่ไหน . . กรี๊ด ดดดดด
คนเขียนเรียนที่มอแถวๆอโศกใกล้ๆจีเอ็มเอ็มค่ะ จูม๊วบๆ 
หายไปนาน กลับมาชะนีผุด อย่าเพิ่งเพลียกันน้า ^^
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669062 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก