29
เชี่ยเอ๊ยยยย!!!! ใครก็ได้ครับ ช่วยแกะกิ๊งออกไปจากผมที T__________T
“ฟิล์มมมมม ฟิล์มว่าคู่นี้เป็นไงคะ กิ๊งใส่แล้วเท้ากิ๊งดูดรอปลงไปป่ะ ใส่สีสดๆเนี่ย หรือยังไงดีคะ”
ผมทำหน้างงเป็นหมาเฝ้าเจ้านายทำภารกิจอยู่ในร้านรองเท้าราคาแพงหูดับตับไหม้ ห้างแอร์เย็นฉ่ำแสนสบายแต่ตอนนี้ผมอยากออกไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน ทำไม้ทำไมผมต้องหลวมตัวมาเดทกับว่าที่คู่หมั้นของผมด้วย ทั้งๆที่ใจผมอ่ะโคตรไม่อยากจะมา! แต่เธอคนนี้ดูเหมือนจะมีพลังลึกลับแฝงอยู่ในตัวครับ เธอทำให้ใครหลายคนปฏิเสธเธอได้ยาก เธอเป็นคนป่ะเนี่ย
“ก็สวยดีนะครับ”
เป็นความจริงครับ กิ๊งใส่คู่ไหนก็สวยหมดแหละ เพราะผิวเธอขาวอย่างกับหยวก เธอนั่งอยู่กลางร้านบนเก้าอี้นวมกลมๆมีพนักงานคอยหยิบรองเท้าไซส์โน่นนี่นั่นให้ตามที่เธอขอ รองเท้าวางเกลื่อนกลาดรอบตัวเธอไปหมด แต่พนักงานคงไม่เกี่ยง เพราะดูจากหน้าตาของกิ๊งแล้ว นานๆทีจะมาซื้อ และซื้อทีครั้งหนึ่งก็คงจะไม่ต่ำกว่าสามคู่!
ส่วนผมยืนกอดอกพิงเสาในร้านอย่างเหนื่อยๆ ข้างๆผมเป็นถุงกระดาษช้อปปิ้งที่กิ๊งพึ่งจะไปถอยกระเป๋ากับชุดมินิเดรสค่าเสียหายร่วมหมื่น . . ดีนะ ที่ไม่ใช่เงินผม ป๊าผมไม่ได้รวยอะไรมากครับแค่ทำร้านทองไม่กี่สาขา(รวยไม่สู้เชี่ยคินอยู่แล้วแหละ ไอ้บ้านั่นรวยเกิ๊น รวยเหี้ย และเสือกจะเป็นหลานชายคนเดียวอีกนะ!) แต่กิ๊งอ่ะเธอมีอันจะกิน ถือเป็นความโชคดีของผมล่ะมั้งเนี่ยที่ไม่ต้องเลี้ยงหรือจ่ายอะไรให้เธอมาก
“ฟิล์ม คู่ไหนดีอ่ะ ขอความจริงนะ กิ๊งร้อนแล้ว อยากกลับหอ”
เหยดดดดดดดด ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง!
ผมทำท่าเหมือนหมาได้ขนมวิ่งไปหากิ๊ง พลางหยิบส่งๆเป็นรองเท้าสีน้ำเงินสด ส้นสูงเกือบคืบ
“คู่นี้เลยครับ ฟิล์มมองมานานแล้ว แจ่มโคตร กิ๊งใส่คงสวยระเบิดระเบ้อ” สกิลความตอแหลของผมอัพเวลจนเกือบจะเต็มลิมิตแล้วครับ เรื่องผู้หญิงนี่ผมค่อนข้างช่ำชอง . .
แต่เรื่องผู้ชาย . . โดนแค่คนเดียว ผมถึงกับไปไม่เป็น
“จริงอ่ะ แล้วคู่นี้ล่ะคะ” เวร นี่กิ๊งกะจะซื้อสามคู่จริงๆใช่ป่ะ! ผมกลืนน้ำลายช่วยเธอเลือกอย่างอดทน เพียงเพราะหวังที่จะทำให้ทุกอย่างมันจบแต่โดยเร็ว
“สวยครับ แต่แบบนี้สวยกว่านะ” ผมหยิบส่งๆอีกแล้ว เรียกได้ว่าแทบจะหลับตาหยิบขึ้นมายื่นให้เธอเลย แต่เธอก็เหมือนกับไม่เอะใจอะไรซ้ำยังฟังผมทุกคำอีกต่างหาก เอ . . ไม่เรื่องมากดีแฮะ ผมกับเธอคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ . .
“งั้นก็เอาสามคู่นี้ละกันค่ะ”
เยสสสสสสสสสสสสส ในที่สุดกูก็จะได้ออกไปจากที่นี่เสียที!!! ฮูเร่!!!!!!
“ท่าทางฟิล์มคงจะเหนื่อยมาก กิ๊งว่า . .”
อย่านะ!!!! อย่าพูดคำนั้น!!!!
“เราแวะไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า นี่ก็เย็นมากแล้วอ่ะ”
ผมดูนาฬิกา เย็นมากแล้วจริงๆครับ จะให้ทิ้งผู้หญิงไปในเวลาเย็นย่ำแบบนี้ก็ใช่เรื่อง เพราะมันถึงเวลาแดกข้าวเย็นแล้ว เฮ้ออออออออออออ ผมจำใจหอบหิ้วถุงช้อปปิ้งทั้งหมดแล้วเดินตามหลังเธอไปต้อยๆๆ อย่างน่าหดหู่ใจเป็นอย่างยิ่ง
โทรศัพท์ผมสั่นครืด โอ้ย ขอบคุณพระเจ้า เป็นไอ้เนิร์ดนี่เองที่โทรมา ตอนนี้ใครจะโทรมาก็ช่าง ไม่สนใจแล้วเฟ้ย อึดอัดโคตร อยากกลับหอ ไม่ก็ไปแดก!!!!
“กิ๊ง ฟิล์มขอโทรศัพท์แป๊บนึงนะ”
“ค่ะ” เธอก้มหน้าก้มตาสนใจแต่อะไรไม่รู้ในไอโฟนของเธอ อืมมมม ก็ดี คุยเสร็จกูจะชิ่งแม่งเลย!
ผมเดินออกมานอกร้าน กดรับสายเชี่ยภัทร
“เห้ย เชี่ยยยย ช่วยกูที กูอยากไปจากที่นี่ เหี้ยยยยยแม่งงงงงงงงง”
“เวร ใส่กูเป็นชุดแบบนี้กูงงนะเว้ยครับ” เออ เป็นกู กูก็งง
“เป็นกูกูก็งง ว่าแต่โทรมามีไรวะ มึงรถชนป่ะ หรือว่าเชี่ยคินโดนไอ้เหนือตุ๋ยแล้วน็อคคาเตียง หรืออะไร!! เดี๋ยวกูรีบไปหา”
“ไอ้เหี้ยยยยยย นี่มึงห่วงตัวเองถึงกับต้องแช่งเพื่อน?!!!!”
“กูเปล่า” ผมปฏิเสธทันควัน
“ถุย บักห่ารากกกกกกก” มันด่าผมกลับมาอย่างเอือมๆ “โทรมาก็ไม่มีอะไรหรอกเว้ย มึงว่างป่ะวะ ไปดูเชี่ยมิกมันหน่อยดิ มันไม่ค่อยสบายอ่ะ”
ครั้นสายตาของผมหยุดนิ่งลงที่พื้นแสนสวยของห้างแทบจะในทันที . .
“มันเป็นไร”
“ไม่รู้เว้ย มึงไม่ได้ยินมันบ่นเหรอวะ วันนี้มันปวดหัวชิบหายอะ”
ทุกวันนี้กูได้ใกล้ชิดมันตายห่า!!!
“อืมมม แล้วทำไมมึงไม่ไปดูล่ะ” . . อันที่จริง ถ้ากิ๊งทานข้าวเสร็จเร็ว ผมก็คงจะ . .
“เออๆ ไม่ว่างสินะ ได้ งั้นกูไปเอง”
“เฮ้ยยยยยยย ไม่ต้อง กูไปเอง!”
“หึ” ไอ้เหี้ยเนิร์ดมันเล่นผมแล้วมั้ยล่ะ! “กูเป็นเพื่อนมึงมาไม่เท่าไหร่ แต่ไส้กับพุงมึงกูรู้หมดแล้วล่ะ”
“…”
“กูไม่รู้หรอกนะว่าพวกมึงทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ขอเหอะแม่ง ทำอย่างงี้แล้วแม่งตุ๊ดว่ะ เพื่อนกันเค้างอนกันโกรธกันยาวขนาดนี้เลยเหรอวะ ยิ่งคนนิสัยแบบพวกมึงด้วยแล้ว ถามจริง เป็นห่าอะไรกัน”
“ไม่มีอะไร”
“โด่ . . ไอ้สัด ไม่เล่าก็ไม่เป็นไร แต่มึงรีบไปดูมันหน่อย ข้าวปลามันก็ไม่ยอมกิน ไอ้เหี้ยนั่นมันใกล้บ้าแล้ว”
“ทำไมวะ!!!” กูว่ามันไม่ได้ใกล้บ้าแต่มันบ้าไปแล้วแหละ! ทำไมไม่กินข้าว ทำไมไม่ดูแลตัวเอง
กูเนี่ยสิต้องเป็นคนแดกอะไรไม่ลง กูอกหักนะ!!!!
“ให้สามคำ ไม่ รู้ แม่ง! ไปดูมันด้วย โอเคนะ”
“เออ”
ผมกดวางสาย ตอนนี้ผมกำลังเหม่ออยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น กิ๊งรอผมอยู่ข้างใน . .
เอาวะ . . ใช้สกิลความกะล่อนที่สั่งสมมานานนี่แหละ!!!!!
“กิ๊ง!” ผมทุบโต๊ะเสียงดังจนเธอสะดุ้ง ลูกค้าในร้านรอบกายผมมองมาที่ผมอย่างตื่นๆ
“เอ่อ คะ?”
“เพื่อนฟิล์มไม่สบายหนักมากเลย ฟิล์มขอตัวก่อนได้ป่ะครับ!”
“คะ ทำไม ใครเป็นไรคะ”
“มีเวลาไม่มากครับ ฟิล์มขอโทษด้วยนะ มื้อนี้ฟิล์มเลี้ยงเอง” ผมเรียกพนักงานสาวมาแล้วหยิบเงินไปให้สองพัน
เมื่อบอกกิ๊งแล้วผมจัดการชิ่งเธอทันที แว่วๆว่าเธอต้องการที่จะตามมาดูเพื่อนผมด้วย แต่ . . เพื่อนคนนี้ไม่ได้จริงๆว่ะ กิ๊ง ถุงช้อปปิ้งทั้งหมดนั่นหอบกลับเองก่อนละกันนะ!
ผมขับรถซิ่งกลับไปยังหลังมอ ตอนนี้เวลาเกือบๆจะสี่ทุ่มเข้าให้แล้ว นี่กูเสียเวลาไปกับกิ๊งนานมากเลยเร่อะ! ผมตามหาร้านโจ๊กร้านยากว้านซื้อให้หมด ทั้งยาลดไข้ ยาแก้หวัด(โรคเบาๆที่คนเป็นบ่อย) ยาแก้อักเสบ และสารพัดยาที่น่าจะจำเป็น ผมดูรีบๆไปหน่อยทำอะไรก็ลนลานไปหมด ไม่รู้สิครับ . . มันเป็นไปเอง ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เมื่อซื้อเสร็จผมก็เดินไปหอไอ้มิกเลย . . หอมันอยู่ย่านที่โคตรจะวุ่นวาย แต่ก็หรูและเป็นส่วนตัวมากในระดับนึง ต้องขอบคุณชื่อคณะผมด้วยที่ทำให้พวกผมหาหอง้ายง่าย ผมไม่เข้าใจว่ะ ว่าทำไมคนต้องคิดว่านักศึกษาที่มาเรียนในวงการแพทย์จะต้องรวยด้วย ? แต่ก็ช่างมันเถอะ
หน้าห้องมัน . .
ไม่ได้คุยกับมิกมาตั้งนาน แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะ วันนี้อะไรจะเกิดขึ้นก็ช่างแม่งแล้ว ผมขอแค่ให้ไอ้คนที่อยู่ในห้องมันอาการดีขึ้นก็พอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตู ไม่ได้ยินเสียงอะไรในห้องขยับเลยแฮะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอบได้ยินเสียงเตียงดังเอี๊ยด มันต้องส่องออกมาทางประตูแหงๆผ่านตาแมว เมื่อคิดได้ ผมจึงขยับตัวหนีออกไปจากรัศมีการมองเห็น
มันคงจะไม่เห็นอะไร แต่ก็เปิดประตูออกมาดูว่าใครเป็นคนเคาะ
ผมไม่รอให้มันปิดประตูใส่ผมหรอก เมื่อมันเห็นผมมันก็ทำตาโตและก็ทำท่าจะปิดประตูใส่ แต่ผมไวกว่า ใช้เท้าดันประตูเอาไว้แล้วเบียดตัวเองเข้าไปในห้องซะเลย!
“ไอ้เหี้ย ไม่ให้เข้า!”
มิกให้ผมเข้าไปดีๆก็แปลกแล้ว . . ห้องนี้ผมเคยทำอะไรมันเอาไว้นี่นา
แต่โทษที . . วันนี้กูหน้าหนามากๆ
“ไม่สบาย เป็นอะไร”
พรึ่บ!
ไอ้มิกมันโยนหมอนเข้ามาโดนหน้าผมเต็มๆ แรงมากจนผมทำถุงข้าวกับยาที่ซื้อมาหล่นลงไปบนพื้น
“ออกไป”
“ไม่” นี่ถ้าหน้าไม่หนาพอคงจะจีบไอ้เชี่ยมิกไม่ได้จริงๆ “ไม่สบายอย่าโวยวายมากสิ”
“เรื่องของกู ไสหัวออกไปนะ!”
ผมไม่ชอบเห็นมันโวยวายตอนมันไม่สบายจังเลยแฮะ มิกมันหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้ม แต่ก็ยังจะเก๊กว่าตัวเองสบายดีใส่ผมแถมยังโยนข้าวของมาใส่อีก . . ผมกลัวว่ามันจะทรุดเอาน่ะสิ
“กินข้าวกินยาให้ดูก่อน แล้วจะไป”
“ไม่แดก ไอ้เหี้ย ทำไมมึงหน้าด้านจังวะ”
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ นี่มึงมีหมอนเยอะไปทำไมวะเชี่ยมิก!!!!!! ผมหลบพ้นบ้างไม่พ้นบ้าง แต่ก็ไม่อยากจะทนแล้ว . .
ครืด ครืด
ใครมันโทรมาตอนนี้วะ! . . อูย คุณนายอนาคตวิศวกรหนุ่ม! ผมจำได้ว่ามีนัดออกเที่ยวกับมันวันนี้ ชิบหาย ไอ้โวยวายนี่มันจะลากสามีมันมาตีผมป่ะวะ ถ้าผมขัดใจมันอ่ะ
“ฮัลโหล”
“เชี่ยฟิล์ม อยู่ไหนวะ! ออกมาเดี๋ยวนี้นะสัด!” โวยวายของจริง ไอ้คิน . .
“กูมาดูคนป่วย”
“ออกไปจากห้องกูเลย สาด!!!!!” ไอ้มิกฉวยโอกาสตอนที่ผมง่วนกับโทรศัพท์มาผลักตัวผมออกไป
“แม่งไม่ยอมกินยา ไม่ยอมกินข้าวที่กูซื้อมาให้” ผมต่อสู้กับมิกด้วยแรงที่ไหล่เพียงข้าง ปากก็ระบายใส่เชี่ยคิน หวังว่าไอ้คนที่กำลังผลักไสไล่ส่งผมเนี่ย มันจะได้ยินอะไรๆบ้าง
“กูบอกให้ออกไปไง ไม่ได้ยินเหรอ!!!!” ไอ้บ้ามิกแม่งทำอะไรฝืนร่างกายตัวเองจริงๆ มันฤทธิ์เยอะมาก กะเอาผมออกไปจากห้องให้ได้ เริ่มหมดความอดทนแล้วนะ ผมจึงลากมันไปที่เตียงแล้วผลักมันลงไปนั่งอย่างนิ่มๆ
“กูว่าคงอีกนานเลยล่ะ กว่าคนป่วยจะยอมสงบ”
ผลั่ก! มันโยนมาอีกแล้วครับ เล่นตอนที่ผมเผลอนี่แหละ!
“โอ้ยยยย มิก มึงโยนมาหาพ่องงงงงง” ไอ้มิกมันโยนอะไรมาก็ไม่รู้โคตรแข็งเลย เห็นแว้บๆว่าเป็นFHM สันมันโดนหัวผมเต็มๆ เจ็บหนัก . .
“ออกไป!!!”
เหตุการณ์มันคงวุ่นวายมากซะจนคินตามันไม่พูดอะไรตอบกลับเข้ามาเลย ผมไม่ควรจะขัดอารมณ์อยากออกเที่ยวของมันนะตอนนี้
“เดี๋ยวกูกล่อมให้มันนอนหลับปุ๋ยเชื่องเป็นลูกแมวก่อนนะ เดี๋ยวกูจะตามออกไป”
“ออกไป ออกไป ออกไป” มิกทั้งเตะทั้งถีบผมจนหัวผมจะคะมำลงไปกับพื้น เวรเอ๊ย ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วจับตัวมิกมาเกี่ยวเอาไว้ทั้งขาทั้งแขน พร้อมทั้งกดหัวมิกเข้าไปซุกในอก ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ย
“นี่!!! อย่าโวยวายสิวะ!!!”
“ไอ้เอี้ย อ่อยอู๊!”
“อยากโดนจูบเหรอ”
มันนิ่งเลยครับ . . แล้วก็เงียบกริบลงทันที แต่หลังจากนั้นไม่นาน แม่งก็ดิ้นและก็ข่วนตัวผมจนผมจำไม่ได้แล้วว่าผมเจ็บตรงไหน
“แค่นี้ก่อนนะ” กูควรวางสายจากคินตาตั้งนานแล้วสินะ TT “โอ้ย ฤทธิ์เยอะว่ะ!”
ผมโยนไอโฟนลงไปบนที่นั่งแถวๆโต๊ะอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจ พลางคิดว่าจะจัดการกับไอ้ตัวไม่เจียมสังขารตัวเองนี่ยังไงดี ?!!!!
เอาตามความต้องการตัวเองก็ได้วะ กอดแม่งเลย!
“อยู่นิ่งๆ! เดี๋ยวก็ทรุดหนักหรอก” มึงก็เรียนมาเหมือนๆกันกับกูนี่หว่ามิก! ดูแลตัวเองหน่อยดิวะ
“ปล่อยกูนะเว้ยยยยยยย”
“ไม่ปล่อยเว้ย จนกว่ามึงจะหยุดดิ้นห่าเหวนี่ แล้วก็แดกข้าวกินยาซะ”
“ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอกด้วย”
“ไอ้เวร ตัวมึงเองแท้ๆนะ! อยากตายนักรึไง”
“เออ ตายๆไปซะก็ดี”
ฮึ่มมมมมม พูดออกมาได้ ผมเคาะหน้าผากเหม่งๆของมันทันทีเลยครับ ไอ้มิกที่อยู่ในอ้อมกอดผมถึงกับร้องโอ้ยและก็หยุดนิ่งเพื่อด่าผมฉอดๆ
“ตบหัวกูทำไมวะ!!”
“ตายไม่ได้ กูไม่ยอมให้มึงตาย”
“สัด . .”
“แดกข้าวไป”
“กูจะแดกได้ไง มึงกอดกูอยู่อย่างงี้!!!!”
เออเว้ย จริงว่ะ แหม่ เสียดาย . . ถ้ามันสบายๆดีล่ะก็ ผมคงจะได้กำไรมากกว่านี้ . .
ผมปล่อยตัวมัน จับมันนอนอยู่บนเตียงในท่าดีๆ ไอ้เชี่ยมิกแอบถีบก้นผมด้วยเกือบหน้าคะมำลงไปกับพื้นตอนผมเดินไปหยิบโจ๊ก ไอ้บ้าเอ๊ย!
ผมเทโจ๊กใส่ถ้วย ท่ามกลางเสียงจิ๊ๆในปากของไอ้มิกตลอดเวลา มึงคิดว่ากูจี๊ดมากมั้ยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ใส่คนที่เกลียดกูนักหนา . . หึ อดรู้สึกแย่ไม่ได้ แต่ต้องกล้ำกลืนความรู้สึกนั้นลงคอไป แล้วก็พยายามจัดการให้มันดูแลตัวเองเสียที
“นี่โจ๊ก”
“กูรู้จัก”
กวนตีนว่ะ . . ผมนั่งลงบนเตียง ไอ้มิกขยับถอยกรูดไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงทันที ท่าทางรังเกียจผมมากมายเสียเหลือเกิน . .
“เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”
“เรื่องของกู”
ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของมิก แตะได้แค่เสี้ยววิมันก็ปัดมือของผมออก แต่รู้เลยว่าตัวมันร้อนมาก งงกับมัน ไม่สบายหนักแต่ก็ยังจัดการผมได้ถึงขนาดนั้นผมก็ว่าน่ากลัวอยู่นะ . .
“ตัวร้อนมากเลย”
“วางๆไว้ แล้วก็ออกไปซะ”
“ไม่ได้ เดี๋ยวมึงไม่แดก”
“…” มันหันหน้าหนีไปอีกทาง
“เป็นอะไร ทำไมช่วงนี้ไม่กินข้าว หน้าซีดๆ ตัวผอมๆ หมดหล่อแล้วมึงน่ะ”
“เสือกจริง”
“เดี๋ยวกูป้อน ขยับมานี่ดิ”
“ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอก”
ฮึ่มมมมมมมมมมมมม กูเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ!
“กูเป็นผัวมึงยังไงล่ะ”
ผมเชื่อว่าคำพูดนี้แรงพอที่จะทำให้ผมเจ็บตัว มิกหันหน้ามาหาผมด้วยความโกรธจัด แล้วกำลังจะเหวี่ยงกำปั้นมาใส่หน้าผมทั้งๆที่มันนอนอยู่ แต่ผมจับแขนมันเอาไว้ทัน
“แดก” ผมจับมันนอนในท่าที่กินได้และเอาช้อนที่เต็มไปด้วยโจ๊กจ่อเข้าไปที่ปากมัน
. . โดนปัดออก
“กูเกลียดมึง”
สะเทือนใจ แต่ต้องทำให้มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“แต่กูรักมึง” ผมบอกมันตรงๆ ลุกขึ้นไปหยิบช้อนอันใหม่แล้วมาตักใส่ปากของมิกอีกครั้ง
“…”
“มึงหนีความจริงนี้ไปไม่ได้หรอก” ผมพูดเสียงเรียบ
“ความจริงอะไร” มันหันขวับกลับมาเหวี่ยง
“ความจริงที่ว่า . . กูรักมึง” ผมดันช้อนเข้าไปจนแทบจะติดกับฟันหน้าของมันอยู่แล้ว “และกูก็เป็นผัวมึงแล้ว ยังไงมึงก็หนีกูไปไม่พ้น”
มันอึ้งมากพอดู . . ถึงกับเงียบแล้วก็เหม่อลอยไปไกล
ผมไม่รู้ว่ามิกคิดอะไรอยู่ . . แต่ผมรู้สึกดีที่ตัวเองได้พูดออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่มันเป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจคนฟังมากก็ตาม . . แต่มันเหมือนกับว่าผมได้ยืนยันแล้วว่าผมต้องการที่จะดูแลมันจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้ หรือตอนไหนก็ตาม . .
สำหรับคนที่ผมรักแล้ว ผมรับผิดชอบมากพอ . .
เวลาทั้งชีวิตของผม . . ผมก็ให้มันได้
“กินโจ๊กได้ยัง”
มิกหันกลับมา หน้าตาบูดบึ้ง แต่ก็ยอมเปิดปากกินแต่โดยดี ผมรู้ครับ ยังไงมันก็ต้องกิน คนจะเป็นหมอ(ฟัน)มันต้องดูแลตัวเอง พวกเรารู้ความจริงข้อนี้กันดี
“กูจะไม่ไปไหนจนกว่ามึงจะดีขึ้น”
“…”
“ตอบอะไรสักหน่อยสิ”
“จะให้ตอบอะไรล่ะ ยังไงมึงก็ต้องอยู่อยู่แล้วนี่ ไม่ว่ากูจะพูดอะไรก็ตาม มึงมันหน้าด้าน”
“หึ”
ผมก้มหน้าลงไปจุมพิตหน้าผากเหม่งๆของไอ้มิก การกระทำของผมทำมันช็อคตาค้าง และหูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ . .
“หายไวๆนะ”
วันจันทร์นี้สอบสองตัวสุดท้าย . . เย้
หลังจากนี้มีใครเตรียมตัวอ่านแบบซอยถี่ยิบรึยัง ? (เสื่อมเกิ๊น อิคนเขียน)
ขยันอ่าน ขยันเม้น จะขยันอัพ จริงๆน้า . .
จูม๊วบ จูม๊วบ ด๊วบ ๆ ค่า า า
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1668946 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก