ตอนที่ 37
ระหว่างทางไปเชียงใหม่
หนุ่มน้อยรูปร่างสูงใหญ่กำลังหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ในสายตาของคนนอกหนุ่มน้อยที่กำลังจะก้าวไปในสู่วัยผู้ใหญ่ในอีกปีสองปีนี้ไม่น่าจะเกิดมามีปัญหาอะไร เขาเป็นคนที่รูปร่างหน้าตาดีผิดมนุษย์มนาทั่วไป ซ้ำที่บ้านก็ไม่ได้อับจนอะไร
แต่หารู้ไม่ . . เขาก็มีปัญหาเหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละ
เนื่องด้วยปัญหาและอุปสรรคเข้ามาสู่ชีวิตของคนเราได้ทุกๆวินาทีแล้ว เหนือทอดถอนใจมองท้องฟ้าอันมืดครึ้มในเวลาโพล้เพล้ใกล้จะเย็นย่ำเต็มแก่ เวลานี้ เป็นเวลาที่เขาจะต้องไปรับแฟนที่ตึกคณะเด็กเรียน
แค่คิด . . เหนือก็รู้สึกปวดใจแปลบๆ
มันเป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างจะฉุกละหุก เขารู้ดี . .
แต่พอเห็นหน้าของแฟนหนุ่มหน้าเรียวเล็กที่มีความสุขล้นปรี่เวลาได้เรียนอะไรที่เกียวกับฟัน . . เขาก็รีบด่วนตัดสินใจทันที
แม้ตัวเขาจะไม่รู้ . . ว่าบิดามารดาของเขานั้นจะยอมหรือไม่
เหนือจึงเดินทางไปปรึกษาเรื่องนี้ด้วยตัวเองที่บ้าน จัดการเสียก่อนที่อะไรๆมันจะยุ่งเหยิงมากไปกว่านี้
เหนือหลับตาพริ้มนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงหัวค่ำเมื่อวาน ที่เขาบุกเข้าไปหาซีอีโอใหญ่ชื่อดังของประเทศที่บ้านของแฟนเขาเอง . .
เขาคิดว่าเขาจะได้รับบทเรียนและรอยแผลตามเนื้อตามตัว
แต่เปล่าเลย . .
“ไม่ต้องจับตัว ปล่อยเขาเข้ามา” เสียงแรกจากคุณหญิงที่เข้ามาทักทายเหนือ ทำให้เหนือที่เดือดดาลมาจากข้างนอกหยุดชะงักลง
การ์ดทั้งหลายปล่อยตัวหนุ่มหน้าหล่อที่ติดจะบูดบึ้งนั้น ทั้งหมดถอยกรูออกไปจากตัวบ้าน เมื่อเห็นดังนั้นเหนือจึงเดินเข้าไปในบ้าน
คุณหญิงนั่งอย่างสงบนิ่งและน่าเกรงขามอยู่กลางห้องรับแขกอันโอ่โถงที่เหนือคุ้นตา ผมสีแดงและเครื่องสำอางที่ถูกตกแต่งบนใบหน้าอย่างมืออาชีพทำให้คุณหญิงหน้าเด็กอย่างเหลือเชื่อ
แม้จะโกรธมากมายมหาศาลเท่าไหร่ เหนือก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีมารยาท เขายกมือไหว้ผู้เป็นยายของแฟนตัวเอง
คุณหญิงพยักหน้ารับ “นั่งลงก่อนสิ”
ทำไมวันนี้ไม่เชิดใส่เหมือนแต่ก่อน . .
เหนือคิดในใจ แต่ก็นั่งลงอย่างที่ผู้สูงวัยกว่าเชื้อเชิญ เขารู้สึกค่อนข้างเกร็ง แต่ไม่ควรจะเปิดประเด็นก่อน
“พร้อมพักตร์คนนั้นรักรุนแรงเหมือนกันนะ”
“คุณส่งเธอไปใช่มั้ยครับ” เหนือสวนขึ้นมาอย่างทันควัน
“อันที่จริง . .” คุณหญิงจิบกาแฟอย่างมีมาด แต่มีดวงหน้าที่เครียดอย่างปิดไม่มิด “เธอเป็นคนมาขอให้ชั้นช่วยเองต่างหาก”
“จะยังไงก็ช่าง” เหนือพูดอย่างมีอารมณ์ “ไม่ควรจะทำร้ายร่างกายเพื่อนของผม ถ้าคุณต้องการจะทำล่ะก็ ..”
“คนพวกนั้นเป็นคนที่ยัยพร้อมพักตร์จ้างเป็นการส่วนตัว” คุณหญิงเอ่ยเสียงหนักแน่น “ชั้นไล่พวกนั้นออกแล้วและชั้นไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรด้วย”
“…” เหนือดูอึ้งไปกับความจริงที่เขาเพิ่งทราบจากปากของซีอีโอระดับพันล้าน
“ชั้นสามารถทำให้เธอเจ็บปางตายได้แค่ชั้นสั่งประโยคเดียว”
“แล้วทำไมคุณไม่ทำล่ะครับ เพื่อนผม หรือคนที่เกี่ยวข้องกับผมจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวเพราะผมไปมากกว่านี้อีก” สำหรับเหนือแล้ว แค่เพื่อนเจ็บคนเดียวก็เกินพอ . .
“หลานชั้นคือเหตุผลทั้งหมดที่ชั้นทำร้ายเธอไม่ได้ เป็นเพราะหลานชั้น”
หญิงสูงวัยมีสีหน้าเจ็บปวด เหนือชะงักงันด้วยความรู้สึกนึกคิดที่เต็มเปี่ยมว่า
ผู้หญิงคนนี้ . . ไม่น่าจะเป็นผู้หญิงที่ใจร้าย
“ดูรูปพวกนี้สิ” คุณหญิงพยักเพยิดไปที่อัลบั้มรูปที่กองสูงพะเนินบนโต๊ะรับแขกที่เหนือเองก็ไม่ได้สังเกตมันมาก่อน
เด็กหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าหยิบอัลบั้มราคาแพงเล่มบนสุดมาดู . .
รูปเด็กทารกตัวขาวยิ้มแป้นท่าทางอุดมสมบูรณ์ . .
คินตาในวัยเด็ก . . ที่เหนือเองก็ยังไม่เคยเห็น
“ใครจะเชื่อว่าเขาเกิดมาจากความผิดพลาด” น้ำตาปริ่มที่ขอบตาของผู้มีศักดิ้เป็นยาย เหนือตกใจที่เห็นคุณหญิงมาดนิ่งซับน้ำตา
เหนือไล่สายตาดูรูปแฟนของตัวเองมีพัฒนาขึ้นไปตามวัย . . ตั้งแต่เด็กๆทิ่คินถูกเลี้ยงดูมาอย่างลูกคุณหนู มียาย มีป้าใส มีบริวารคอยห้อมล้อมคอยอุ้มชู แต่ไม่ยักกะมีรูปไหน . .
. . ที่คินตาได้ถ่ายรูปคู่กับแม่
นั่นเป็นเรื่องที่สะกิดใจเหนือให้ตกลงไปที่ตาตุ่ม
และทุกรูปที่คินถ่ายคู่กับคุณหญิง ไม่มีรูปไหนเลยที่คุณหญิงจะไม่มีท่าทีที่ไม่รักหลานผู้น่ารักคนนี้
“คินเป็นเด็กที่ค่อนข้างจะติดชั้นน่ะ” คุณหญิงเริ่มเล่า “อาจเป็นเพราะเคทไม่ค่อยจะสนใจลูกสักเท่าไหร่นัก พอชั้นส่งไปเรียนนอก ก็ดันไปติดผู้ชายที่โน่น เฮ้อออ ชั้นสงสารหลานชั้นจริงๆ”
เหนือรับฟังถ้อยคำบอกเล่าของคุณหญิงอย่างตั้งอกตั้งใจ ในมือเปิดอัลบั้มรูปเหล่านั้น ในใจนึกคิด . . คินตาจะน่าสงสารสักแค่ไหนกัน ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา
“ชั้นสงสารหลานชั้นมาก ชั้นจึงรักและดูแลหลานชั้นอย่างดีทุกอย่าง ชั้นเอาใจใส่ ดูแล ตามใจเขา สำหรับหลานชั้นชั้นยอมเป็นให้เขาได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นแม่หรือพ่อก็เถอะ”
เหนือไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก . . ว่ายายของคินตาจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังไปเพื่ออะไรกัน จริงอยู่ที่คนเป็นแฟนควรจะรู้ตื้นลึกหนาบางของแฟนตัวเอง
แต่นี่อาจจะยังไม่ใช่เวลาเหมาะสม . .
“ชั้นติดตามเฝ้าดูพวกเธอตลอดตั้งแต่ที่คินตาเริ่มสนใจในตัวเธอ”
เหนือปิดอัลบั้มเหล่านั้นลง . . แล้วหันมาจ้องหน้าหญิงสูงวัยที่สง่างามอย่างผู้ดี
“เธอมีดีอะไร หลานชั้นถึงได้ . .”
“ผมไม่ทราบครับ” เหนือกล่าวเสียงเย็น
“เอาล่ะ ชั้นจะขอพูดตรงๆเลยนะ”
คงกำลังเข้าสู่ประเด็นหลัก . .
“อีกไม่นานชั้นจะวางมือในธุรกิจอันน่าปวดหัวนี้” คุณหญิงทำท่าทางประกอบ ว่าสิ่งที่เธอเพียรพยายามรักษาเอาไว้ตั้งมากตั้งมายนี้เป็นบ่วงรัดลำคอที่หนักอึ้งเป็นอย่างยิ่ง “ชั้นต้องการคนสานต่อ”
เหนือตั้งใจฟังนิ่งๆ
“และจะต้องมีคนสานต่อ สานต่อ เป็นรุ่นๆ”
ตอนนี้เหนือเม้มปากแน่น เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังเกร็งไปหมด
“น้าชายของคินตา ตานนท์ลูกชายชั้นเป็นหมัน เพราะฉะนั้น. .”
เหนือขมวดคิ้ว หลุบตาลงต่ำ ไม่อยากจะได้ยินประโยคถัดไป
“คินตาเป็นทายาทคนสุดท้าย”
เขายอมแลกอะไรก็ได้เพื่อที่จะไม่ให้ความจริงนี้ทำร้ายความรักของเขา ที่คุณหญิงพูดมานี้ . . มีเพียงความหมายเดียว
เขากับคินต้องเลิกกัน . .
“ผม . .”
“ชั้นรู้” คุณหญิงรับคำอย่างเข้าใจ “พวกเธอไม่อยากแยกจากกันหรอกใช่มั้ย”
เพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึงปีแต่ความรักที่มีให้กันมากมายจนล้นปรี่อย่างนี้ . . คงจะสามารถตอบคำถามคุณหญิงผู้ร่ำรวยได้
“ชั้นจึงอยากขอร้องเธอ”
จู่ๆ คนที่บอกว่าเกลียดเขา ไม่ชอบเขากลับมากุมมือเขาและกระซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าอย่างคุมไม่อยู่ เหนือรู้สึกอึ้งไปหมดกับการกระทำที่กะทันหัน
ไม่มีอีกแล้ว คุณหญิงผู้น่าเกรงขาม
มีเพียงแต่ . . ผู้ที่ต้องการจะหาทางออกให้กับธุรกิจยักษ์ใหญ่กับความรักของหลานชายที่เธอนั้นรักสุดหัวใจ
“มาเป็นครอบครัวของชั้น มาช่วยชั้น บริหารจัดการเรื่องยุ่งเหยิงบ้าๆนี่ทีเถอะ”
เป็นทางออกที่เหนือเองไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน
เขาไม่เคยนึกสนใจสมบัติมากมายที่คินตาแต่เพียงผู้เดียวมีสิทธิ์ที่จะได้รับความร่ำรวยเหล่านั้น . .
เขาไม่เคยคิด . . ว่าคุณหญิงคีรติจะมาพึ่งเด็กวิศวะธรรมดาเกรดสามเศษๆให้ไปสานต่อกิจการขนาดใหญ่
“ผมเกรงว่า . .”
“ได้โปรด อย่าปฏิเสธ” มืออีกข้างรีบมากุมมือของเหนือไว้อย่างรวดเร็วจนเขารู้สึกร่างกายอ่อนระโหยโรยแรงไปหมดเมื่อหญิงสูงวัยปล่อยโฮมาอย่างสุดกลั้น “ธุรกิจเป็นสิ่งที่ชั้นจะต้องรักษา พอๆกับความรักที่หลานมีให้ชั้น”
“…”
“ชั้นไม่อยากห่างเหินกับหลานชั้นมากไปกว่านี้อีกแล้ว”
นั่นคือความจริงจากใจของเธอ
เหนือบีบมือคุณหญิงเบาๆอย่างอ่อนใจ ทุกสิ่งทุกอย่างผิดคาดไปหมด ตอนนี้ในหัวของเขากำลังอึ้ง ทึ่ง สับสน คำพูดที่อยากจะพูดออกมานั้นได้แต่กลืนกลับเข้าไปในคออย่างเก่า
มันเป็นทาง . . ที่จะทำให้เขารักกับคินได้อย่างนั้นเหรอ
เขาจำต้องทิ้งอนาคตวิศวกรหนุ่ม เพื่อที่จะต้องไปนั่งแท่นบริหารกิจการที่เขาไม่เคยรู้สึกอยากเป็นมาก่อน
“ถ้าเธอรักหลานชั้นจริง เธอต้องทำเพื่อเขา”
คุณหญิงตอกย้ำให้เหนือนึกคิด . .
บทสนทนาที่เพิ่งกล่าวไปทั้งหมดทั้งมวลนั้น . .
เหนือรู้สึกว่ามันเป็นคำถาม . .
คำถามที่ถามเขาว่า . . “ในอนาคตเขาอยากใช้ชีวิตทั้งหมดอยู่กับคินตาหรือไม่”
เพราะมันบอกได้ถึงอนาคตทั้งชีวิตของเหนือเลยทีเดียว
“ผม…” เหนือตัดสินใจไม่ได้อย่างหนัก เขาทึ้งหัวตัวเองอย่างสับสนรุนแรง เขารู้เต็มอกว่าตอนนี้เขารักคินตาและต่อไปจะต้องรักมากกว่าเดิมทุกวันแน่ๆ แต่ทว่า. . เขาไม่ได้วาดฝันเรื่องที่เขาจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับคินตามาก่อน
มันเป็นแค่รักในวัยรุ่นไม่ใช่เหรอ
ทำไมจะต้องให้เขาเลือกทางสองแพร่งที่อีกทางหนึ่งนั้นเขาไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนด้วยล่ะ . .
“สาดดด กูมองมึงมากี่ปี”
จู่ๆเหนือก็นึกถึงคำพูดหนึ่งของคินตาขึ้นมา . . ใบหน้าในตอนนั้นของคินตาฉายแววเคืองนิดหน่อย หน้าหงิกแก้มป่องดูไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่นัก
“มองมากมองน้อยไม่เห็นเกี่ยวเลย”
นั่นเป็นคำพูดของเหนือเอง
“เกี่ยวดิ อย่าให้กูพล่ามนะ ว่ามึงเกลียดกูขนาดไหนช่วงแรก”
“เฮ้ยย ไม่ได้เกลียด แค่ไม่ชอบขี้หน้า”
เหนือจำได้ว่าตอนนั้น . . เขามีความสุขขนาดไหน แม้จะเถียงกันก็เถอะ
“ก็มันเรียกว่าเกลียดมั้ยล่ะ . . สรุปกูรักมึงมากกว่า”
คินตาที่ยักคิ้วจึกๆในตอนนั้น . . ทำเอาเหนือในตอนนี้แทบจะหมดสิ้นกำลังและแรง
อยากจะชกตัวเองสักหมื่นสักพันครั้ง ที่เผลอไปคิดแบบนั้น . .
คิดว่ามันเป็นแค่รักในวัยรุ่น . . ไม่ใช่รักแบบที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เหตุการณ์ การกระทำ สายตา ความรู้สึก คินตาได้บอกเขาไปหมดทุกสิ่งอย่าง ว่าหนุ่มทันตะคนนั้นอยากใช้ชีวิตอยู่กับหนุ่มวิศวะคนนี้ขนาดไหน . .
“กูก็รักมึงงงง รักเท่ากันได้ป่ะล่ะ”
เสียงจากปากของเหนือดังสะท้อนกึกก้อง
“ไม่เอา กูจะรักเยอะกว่า!!”
“เหนือต้องรักคินเยอะกว่าอยู่แล้วสิ!!”
“งั้นพิสูจน์ดิ”
“ยังไง ว่ามาเลย”
“ไม่รู้ แต่ต้องมีแน่ๆอ่ะ!!”
“งั้นก็บอกมาตอนนี้เลย”
“ไม่ใช่ตอนนี้ แต่มึงต้องได้พิสูจน์แน่ๆ”
พิสูจน์
. . พิสูจน์
. . . พิสูจน์งั้นเหรอ
หรือครั้งนี้มันคือบททดสอบ
“ชั้นไม่คาดคั้นเอาคำตอบตอนนี้หรอกนะ” คุณหญิงพูดขึ้นมาในที่สุด
“คุณหญิงจะแน่ใจเหรอครับ ว่าคนอย่างผมจะมีความสามารถพอ”
คนที่เก่งแต่คำนวณอย่าเขาน่ะเหรอ จะบริหารเป็น . .
“ชั้นก็ไม่รู้” คุณหญิงตอบ “แต่หลานชั้นเลือกเธอ”
“ผม..” เหนือไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ชั้นจะส่งเธอเรียนคณะบริหารธุรกิจดีๆพร้อมทั้งฝึกการบริหารไปด้วย เธอจะได้รับหุ้นส่วนสามสิบเปอร์เซ็นต์จากร้อยเปอร์เซนต์ทั้งหมดหลังจากที่ชั้นคิดว่าเธอเหมาะสมที่จะ...”
“ผมไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านั้นครับ”
“เป็นทางเลือกที่ดีนะ เธอเรียนควบคู่ไปกับการทำงานที่ค่อนข้างมีความแน่นอนในอนาคต”
แต่ไหนแต่ไรมาเหนือเป็นคนที่ถูกพ่อกับแม่ปูทางให้เดินตลอด
ต้องใช้ชีวิตอยู่ในกรอบ . . ที่พ่อกับแม่ได้วางเอาไว้
เขาอยากรู้ว่าผู้มีพระคุณของเขาจะเห็นด้วยกับทางเลือกนี้หรือไม่ . .
แต่บางที . . ชีวิตมันก็ต้องเป็นทางที่เขาจะต้องเลือกเอง
“ถ้าหากผมยอมตกลงเข้าไปสานต่อธุรกิจของคุณแทนคินตา แล้วผู้ที่จะสานต่อต่อจากผมล่ะครับ?”
แน่นอนว่าเขากับคินนั้นมีลูกด้วยกันไม่ได้อยู่แล้ว . .
“นั่นเป็นเรื่องที่เธอกับคินตาจะต้องตัดสินใจกันเอาเอง” คุณหญิงตอบอย่างเสียงเย็น “แค่ทำให้ธุรกิจของชั้นไปต่อได้ในช่วงชีวิตชั้น ชั้นก็มีความสุขมากแล้ว” เธอกุมมือเรียวของเหนือไว้อีกครั้ง “มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับความรักของเธอและก็ธุรกิจของชั้น”
อดรู้สึกเห็นด้วยไม่ได้ . .
เหนือไม่อยากเสียเวลาคิดอีกต่อไป
แค่คำสองพยางค์ ก็น่าจะเป็นเหตุผลเพียงพอที่เขาควรจะตอบรับข้อเสนอนี้
คินตา . .
“ผมตกลง”
“อะ อะไรนะ”
“ผมตกลงครับ”
คุณหญิงดูตกใจกับการตัดสินใจอย่างฉับพลันของเหนือ “เธอแน่ใจแล้วใช่มั้ย”
“มันอาจจะเป็นทางเดียวที่คุณจะยอมรับในตัวผม”
เหนือมองใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยภายใต้เครื่องสำอางเป๊ะทุกระเบียด คุณหญิงมีแววตาฉายแววอ่อนโยนเมื่อสดับรับฟังคำพูดของเหนือเมื่อสักครู่
เธอยินดีกับคำนั้นของเหนือถึงกับน้ำตาหลั่งริน
“ขอบใจมาก”
“แต่ผมมีข้อแม้อะไรบางอย่าง”
เหนือสะพายกระเป๋าเดินท่อมๆท่ามกลางผู้คนมากมายในสนามบิน บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองเท่าไหร่นัก
การตัดสินใจของเขาในเรื่องคินตานั้น . . เป็นทางที่เขาเลือกเอง เขารู้นิสัยคินดีกว่าใครว่าถ้าหากคินรู้ล่ะก็ว่าเขาเลือกทางแบบนี้
คินจะต้องโทษตัวเองอย่างแน่นอน
โทษตัวเองที่ทำให้ผมต้องเป็นคณะเรียนกะทันหัน โทษตัวเองที่ทำให้ผมจะต้องมาลองบริหารกิจการยุ่งๆที่ตัวเองไม่เคยที่จะสนใจ โทษตัวเองที่ทำให้เหนือทำลายความฝันอนาคตวิศวกรหนุ่ม
โทษตัวเองไปต่างๆนานา
เหนือคิดว่าจะเป็นการสะดวกกว่าหากคินรับรู้เมื่ออะไรมันเข้าที่เข้าทางและแน่นอนกว่านี้ . . เพราะถ้าคินรู้ ณ ตอนนี้ คินอาจเผลอพลั้งทำอะไรผิดพลาดไป
อาจทำลายอนาคตหมอฟันของตัวเอง . .
คินไม่รู้ตัวว่าตัวเองหลงรักคณะนี้อย่างสุดจิตสุดใจ
เหนือยอมไม่ได้เป็นวิศวกร สานต่อหน้าที่ที่ควรจะเป็นของคินตา ช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านโดยการมีเงินเดือนประจำ และการงานที่ค่อนข้างมั่นคงกับโภคินทร์พิพัฒน์กรุ๊ป
มันดีแล้วใช่มั้ยที่เขาเลือกทางแบบนี้ . .
และเขามาเชียงใหม่เพื่อที่จะมาแจ้งข่าว . .
ข่าวที่เขากำลังจะไปเป็นนักธุรกิจ
และข่าวเกี่ยวกับคนรักของเขา . . ซึ่งเหนือคาดว่าเขาต้องได้รับศึกหนัก
“ไอ้เหนือเหรอวะเนี่ยยยยย”
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของเหนือ เหนือหันขวับไปมอง
เขาไม่คิดว่าเขาจะเจอกับคนๆนี้ที่นี่ . .
“พ่อเจมส์” เหนือเอ่ยอย่างอึ้งๆ “สวัสดีครับ”
“เออๆ หวัดดี” ชายหนุ่มหน้าตาอ่อนเยาว์กว่าวัยก็ตกใจไม่แพ้กัน “นึกไงขึ้นมาถึงนี่ในช่วงอาทิตย์ก่อนสอบไฟนอลแบบนี้ล่ะหา”
“ผม - - เอ่อ”
“งั้นก็ดีแล้ว” พ่อเจมส์แตะไหล่เหนือเบาๆ “ไปบ้านมึงพร้อมกันกับกู กูกำลังจะไปพอดี”
“พ่อก็จะไป . . เหรอครับ”
“ถ้าธุระกูเสร็จเร็วกว่านี้ล่ะก็ กูคงไปนานแล้วล่ะ”
“ไปทำไมเหรอครับ” เหนือรำพึงอย่างนึกสงสัย
“ก็ไปจัดการเรื่องมึงกับลูกกูไง”
ประกาศเปิดจองหนังสือค่ะ
เอ่อ ตัวใหญ่มาก . . คือเนื่องจากตอนนี้เรื่องเหนือกับคินตาก็ได้ล่วงเลยมาจนถึงตอนท้ายๆแล้วนะคะ
และก็เพิ่งทราบข่าวจากเพื่อนๆว่าเปิดเทอมจะไม่ค่อยว่าง . . อีกอย่างหนึ่งตอนนี้ก็ได้จัดทำรูปเล่มเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว
ตอนนี้ว่างมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ก็เลยเปิดจองเลยละกัน >,<
โดยนิยายเรื่องนี้มี 2 เล่มค่ะ(ทุกเล่มสี่ร้อยหน้าอัพ)
เนื้อหาข้างในเป็นกระดาษถนอมสายตา หน้าปกเป็นกระดาษอาร์ต (กำลังออกแบบ)
ของแถมมีโปสการ์ดรูปเหนือกับคินและก็ที่คั่นค่ะ
อ้อ . . มีตอนพิเศษแถมเพิ่มให้ในเล่มด้วยนะคะ (มี 5 ตอนขึ้นไป ฉากฟิล์มข่มขืนมิกตามสัญญา . . )
ราคาชุดละ 850 บาทค่ะ รวมค่าจัดส่งแล้วนะคะ
ควรคิดดีๆก่อนตัดสินใจจองและโอนเงินเข้ามานะคะ หนังสือมีราคาแพงจริงๆ
หากไม่ชอบและไม่ต้องการสนับสนุนคนเขียนก็ไม่ว่าค้า . .
สำหรับผู้ที่ต้องการจองนะคะให้กรอก
ยูสเซ่อเนม,นามแฝง:
ชื่อจริง:
จำนวนชุด:
ส่งอีเมลมาที่ Chif_cake[at]hotmail.com (สั่งจองผ่านทางอีเมลเท่านั้นค่า)
เมื่อส่งมาแล้วรอรับอีเมลตอบกลับที่จะบอกรหัสโอนเงิน และก็หมายเลขบัญชีที่จะให้โอน
ไม่เกิน 3 วันหลังจากส่งอีเมลมาจองค่า
การแจ้งโอนแจ้งผ่านทางอีเมล(เท่านั้น) . . กรอกที่อยู่ที่ต้องการให้จัดส่งตอนแจ้งโอนเข้ามาในเมลนะค้า
รอไม่เกิน 7 วัน คนเขียนตรวจสอบความเรียบร้อยแล้วจะส่งอีเมลยืนยันกลับไปให้ค่ะ ^^
ประกาศขยายเวลาเปิดจองและโอนเงิน!!!!!!!!!!!!!
ตั้งแต่วันนี้ - 15 มิถุนายน 2555 เท่านั้นนะคะ
ใครจองวันที่ 15 มิถุนายน รบกวนโอนเงินภายในวันที่ 16 มิถุนายนตอนเที่ยงคืนค่ะ
แจ้งชื่อที่อยู่ให้ครบถ้วนด้วยเน้อ ^^
คาดว่าจะได้จัดส่งหนังสือในช่วงเดือนกรกฏาคม
ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนฟ่อนค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1668926 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก