ตอนที่ 38
เหมือนโลกนี้ขาดสีสัน . .
ผมซึมกะทือราวกับคนตายมาทั้งหมดสองอาทิตย์เต็มๆ
ไร้การติดต่อ . .
ไร้ซึ่งการพบเจอ . .
ในหัวผมมีแต่ถามคำถามกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าทำไมเหนือต้องทำแบบนี้ ทิ้งผมไป ไม่ติดต่อกับผม
ไหนบอกจะสู้ไปด้วยกัน
แค่คิดน้ำตาผมก็ปริ่ม ผมทำอะไรไม่ได้เพราะติดอยู่ในช่วงสอบที่แสนจะหนักหน่วง
เรื่องเรียน . . ให้ตายยังไงผมก็ทิ้งไม่ได้
อยากจะฆ่าตัวเองที่เห็นแก่ตัวเห็นแก่อนาคตตัวเอง ป่านนี้ไม่รู้ว่าเหนือจะไปตกตระกำลำบากที่ไหนคนเดียวโดยที่ผมเองเอาแต่อ่านหนังสือสอบงกๆเงิ่นๆ ความเครียดหลายเรื่องเข้าครอบงำสมองผมจนผมโทรมจัด เพื่อนคนไหนก็หาว่าผมบ้า . .
ทำพวกมันเป็นห่วง
โชคยังดีที่พรุ่งนี้ตอนบ่ายมีสอบตัวสุดท้าย . .
สอบเสร็จผมจะตามหามันจนสุดหล้าฟ้าเขียว ทุกอณูรูดินบนภูเขาที่ภาคเหนือ
เพราะผมรักใครแล้ว ผมรักจริงๆ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคหรือมันจะมีอะไรมาขวาง ผมก็จะตามมันจนเจอให้ได้
จนกว่ามันจะทิ้งผมเอง . .
ซึ่งผมคิดว่าการที่ผมกับมันผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะขนาดนี้แล้ว ไม่น่าจะทำให้มันทิ้งผมไปง่ายๆ ผมเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผล . .
แต่ทำไมมันไม่บอกผมสักคำ TT
ยายของผมย้ายกลับไปทำงานที่ศูนย์กลางขนาดใหญ่ในกรุงเทพเป็นที่เรียบร้อย ท่ามกลางความงงงวยของป้าใสและทุกคนที่อยู่กับผมมาตั้งแต่เดิม การ์ดหลายสิบ เมด คนสวน และคนขับรถหายวับไปกับตา บ้านผมกลับสู่เหตุการณ์ปกติอีกครั้ง
แต่มันกลับเงียบเหงาอย่างน่าประหลาด
ไม่มีเจมส์คอยโวยวาย . . ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีแฟนสุดหล่อของเจ้าของบ้านที่ผู้ช่วยของป้าใสแอบกรี๊ดยามที่เขาคนนั้นมารอรับเจ้าของบ้านเพื่อที่จะไปมหาวิทยาลัย
เหงาเกินบรรยาย
ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาถ้าไม่มีการสอบผมคงอกแตกตายเพราะคิดมาก ซึ่งการที่ผมทำอะไรไม่ได้ด้วย ณ ตอนนี้นั่นยิ่งทำให้ผมบ้าเสียให้ได้ แต่ผมก็ผ่านมันมาได้แม้จะผ่านยากกระชากรากเลือดแค่ไหนก็ตาม ผมกัดฟันทน . . เหนือจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ
แน่นอน . . ยายจะต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ การที่เหนือหายไป ยายจะต้องวางใจและกลับไปทำงาน ยายคุยอะไรกับเหนือ หรือ . . ขู่อะไรมันรึเปล่า
โอ้ยยยยย คนมันจะตายเพราะความที่คนเราไม่รู้แล้วคิดเป็นตุเป็นตะไปเองเนี่ยแหละ!
มันจะรู้มั้ยที่สองอาทิตย์ที่เต็มไปด้วยความคิดของผมทำให้ผมคิดถึงมันจนแทบบ้า คิดถึงน้ำเสียงนุ่มทุ้มลึก คิดถึงรอยยิ้มจริงใจ(เพราะนานๆทีจะยิ้มเวลาอยู่กับคนอื่น) คิดถึงหน้างุนงงเวลาผมเล่นมุขใส่ คิดถึงใบหน้าขาวใสสะอาดน่ามอง คิดถึงสัมผัสอุ่นๆที่เหนือมักชอบส่งให้ผมเสมอเวลาที่อยู่ด้วยกัน . .
คิดถึงใจจะขาด
พรุ่งนี้ผมจองไฟลต์บินไปเชียงใหม่อย่างด่วนหลังสอบเสร็จ ไม่ฟังคำสั่งยายเรื่องกลับบ้านช่วงซัมเมอร์ ผมจะไม่กลับจนกว่าจะเคลียร์กับไอ้เหนือให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันกันแน่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใครมันจะมาเอายามนี้ เที่ยงคืนเศษๆ . . ไม่ใช่เพื่อนเกลอทั้งสามของผมแน่ๆ เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงใครอ่านเยอะสุดพร้อมสุดชนะ แข่งกันอ่านแบบอลังการจริงๆ ว่าแต่จะมัวคิดทำไมให้มันเสียเวลาทำไมล่ะผมน่ะ ?
“ใคร” ก็ถามมันไปเลยสิ
“ผมเอง”
ไอ้ปอนด์ . . ผมรู้สึกฝืนแปลกๆที่จะต้องไปเปิดประตูต้อนรับมันในเวลานี้ ถ้าเป็นช่วงที่มันเป็นหนุ่มสดใส ยิ้มร่าสบายอกสบายใจเหมือนที่ผมรู้จักกับมันแรกๆล่ะก็ ผมคงยินดีที่จะเปิดรับ
แต่ก็นะ . .
“มาทำอะไรดึกๆ” แถมยังกล้ามาเคาะห้องนอนอย่างหน้าตาเฉย ต้องโทษคนในบ้านที่คิดว่าปอนด์เป็นคนสนิทของผม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ผมยังเห็นมันเป็นน้องที่ดีเหมือนเดิม(แม้จะไม่สดใส มีสีหน้าเก๊กเคร่งขรึม และสไตล์การแต่งตัวโคตรเถื่อนแทนที่จะเป็นเกาหลีไชนี่บิ๊กแบงก็เถอะ)
“ผมเป็นห่วง” สามพยางค์สั้นๆทำคนอึ้งได้ ผมกลืนน้ำลายปิดประตูตามหลังปอนด์ที่ตัวสูงกว่าเกือบคืบ
“เป็นห่วงอะไรกู ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย” ผิดศีลอย่างแรง ไม่มีที่ว่าน่ะเยอะเป็นมหาสมุทรเชียวนะ
“ปกติเห็นอยู่แต่กับพี่เหนือ ตอนนี้ทำไมอยู่คนเดียวบ่อยจัง”
“มึงรู้ได้ไง”
“พี่อยู่ในสายตาของผมตลอดนั่นแหละ” ไม่น่าถามให้ตัวเองทำตัวไม่ถูกเลยกู. .
ปอนด์นั่งลงบนเตียง กวาดสายตาไปมองชีทวิชาสุดท้ายของผมที่มีจำนวนน้อยหน่อย
“เกิดอะไรขึ้น” มันยิงคำถามซ้ำ
“ก็ . . ไม่มีอะไรหรอกน่ะ”
ผมยังคงดื้อรั้นตอบแบบเดิมต่อไป จนเหมือนไอ้ปอนด์มันอดรนทนไม่ไหวคว้ามือผมมากุมเอาไว้จนผมสะดุ้งสุดตัว
“บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าไม่มีใคร . .”
“…” ปอนด์ดึงแขนของผมให้เข้าไปหากะทันหัน ผมกระพริบตาปริบๆมองดวงตาคู่นั้นสั่นระริกอย่างทำหน้าไม่ถูก
“. . พี่ก็ยังมีผม”
ในที่สุดมันก็ปล่อยผม . . ผมแอบถอนหายใจโล่งอก
“ผมจะอยู่กับพี่ . . ในวันที่คนของพี่ไม่อยู่ละกัน”
“เอ่อ กูว่าไม่ดีมั้ง แหะๆ” อันดับหนึ่งกูเกรงใจ อันดับสองกูอึดอัด อันดับสามไอ้เหนือมาเห็นมึงอาจตายกลายเป็นศพได้ . .
แม้ว่าตอนนี้จะไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนก็ตามที . .
“ทำไมพี่ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยแหละ ผมก็ยังเป็นปอนด์คนเดิม”
ขอโวยวายสักนิดว่า . . คนเดิมเหี้ยอะไร!!!!!
มันทำให้ผมกลัวไปหมดแล้วเนี่ย
“ยิ้มหน่อยสิพี่ ตอนยิ้มโคตรน่ารักเลยนะจะบอกให้”
“สาด ผู้ชายที่ไหนเขาอยากน่ารักกัน”
“นั่นไงเริ่มโวยวายแล้ว” ปอนด์ยิ้มเบาๆ “แบบนี้สิ ดูดีกว่าตอนทำหน้าเครียดๆตั้งเยอะ”
“แล้วมึงมาที่นี่ พรุ่งนี้มึงไม่มีสอบรึไง” ผมถามเสียงขุ่นๆ
“ผมจะซิ่วครับ”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตกใจ
“ตกใจอะไรกันพี่ ผมอยู่นี่พี่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดสนิทผูกพันกับผมสักหน่อย”
“คิดดีแล้วเหรอวะ”
“ผมติดบัญชีจุฬาแล้ว”
อุบร๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมมันกะทันหันอะไรเยี่ยงนี้ . . แล้วไอ้บ้านี่มันไปสอบอะไรตอนไหน . . แล้วมึงไปนั่งเรียนกับพวกวิศวะอีกทำไม ไม่เข้าใจ???!!!!!
“ผมลาออกไปตั้งนานแล้วล่ะ แค่ไปเรียนทุกวันเพราะผมไม่มีอะไรทำแค่นั้นเอง”
เชื่อเขาเลย . .
“อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ผมอยากอยู่ต่อนะ” มันทำเสียงเศร้าใส่ผมที่ยังช็อคอยู่
“อืมมม ขอให้มีความสุขกับทางที่มึงเลือกละกันนะ” ผมยิ้มบางตบไหล่ไอ้ปอนด์แปะๆ
ส่วนมันน่ะเหรอ แค่นหัวเราะและก็เอาแต่บอกว่า “ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”
คืนนั้นไอ้ปอนด์นั่งคุยเล่นกับผมจนเกือบตีสาม ได้ข่าวว่ากูมีสอบนะครับสัด แต่ก็ดีมากเลยนะครับที่มันอุตส่าห์มาคุยเป็นเพื่อน ในคืนที่ผมฟุ้งซ่านไปคนเดียวแบบนี้ จะว่าไปถ้าผมไม่รักไอ้เหนือ และก็เจอไอ้เด็กนี่ก่อน ไม่แน่ผมอาจจะรักมัน . .
ยามบ่ายวันต่อมาผมไปทำหน้าที่สอบของนักศึกษาปีสองวิชาสุดท้าย ก็ค่อนข้างที่จะผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะอยากสัปหงกลงไปหลับคาโต๊ะในห้องสอบก็ตามที
“สาดดดดดดดดดด เอมั้ยครับ เอมั้ยยยยยย” ไอ้ฟิล์มสอบเสร็จแม่งก็วิ่งเข้ามากอดคอผมกับภัทรอย่างอารมณ์ดี
“กูคำนวณไว้ละ ยังไงกูก็ได้แค่บีบวก” ไอ้ภัทร
“ถุย ถ้าหน้าอย่างมึงบีบวก แล้วกูล่ะจะเหลืออะไรมั้ยเนี่ย”
“ไม่ต้องมาเนียนเลยควายฟิล์ม ทำตัวเสเพลแต่กูรู้มึงซุ่ม”
“ซุ่มห่าอะไร เมื่อคืนกูยังไปนั่งแดกอยู่ร้าน”
“อ๋ออออออ เหรอคร้าบบบบบบบ” ไอ้ภัทรทำเสียงประชดชิบหาย มันเลิกสนใจไอ้ฟิล์มแล้วหันมาหาผม “ไอ้เหี้ยพีทแม่งไม่มาสอบทุกวิชาเลยว่ะ หมายความว่าไงวะ”
แล้วมึงจะให้กูสนใจเรื่องของคนที่พยายามจะทำร้ายกูทำไมวะครับ!!!!
“เรื่องของแม่งดิ ดีแล้วที่ไม่มาสอบ อยากไปตายที่ไหนก็ไป ไอ้ควาย ไอ้ชั่ว ไอ้สันดาน ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!”
“สัดฟิล์ม นี่มึงด่าเชี่ยพีทอย่างกับมันอยู่แถวนี้เลยนะ” ผมเหน็บไอ้ฟิล์มเล็กๆ
“หึ อย่างมันแค่ด่าก็คงไม่พอ” ฟิล์มจิ๊ปาก ไอ้มิกมันคุยอยู่กับเพื่อนร่วมชั้นปีอยู่ครับเลยไม่ได้อยู่ในวงสนทนาด้วย “ว่าแต่ทำไมช่วงนี้กูไม่ค่อยเห็นผัวมึงเลยวะ”
โอ๊ย . . คำถามแทงใจกูดังจึ้ก!
สองอาทิตย์แล้วนะโว้ยยยยยยย ทำไมมึงเพิ่งมาสั่งเกตเล่า
“มันหายตัวไป”
“หายไป!!!” คำพูดนี้ไอ้ฟิล์มกับไอ้ภัทรอุทานพร้อมกัน
“เออ”
“หายไปได้ยังไง ใครมันจะกล้ามาลักพาตัวไอ้เหนือ หน้าแม่งก็โหดปานนั้น”
“เชี่ยภัทร มึงอยู่ในโลกที่มีแต่ความสวยงามเกินไปป่ะวะ” ฟิล์มด่า “คิดดูสิ ตอนนี้คู่รักบันลือโลกกะโหลกกะลาอย่างไอ้เหนือกับไอ้คิน มันกำลังมีปัญหาอะไรกันอยู่”
อะไรของแม่ง สรุปจะดีหรือไม่ดี
“ก็แน่นอน ปัญหาที่คู่ชายกับชายต้องเจอ เรื่องครอบครัวไง”
“ก็เออดิ ยายของมันอ่ะนะรวยระดับ . . เอิ่ม รวยระดับสั่งลมให้หอบพัดพาบ้านของมึงหายวับไปกับตาได้ แน่นอนเรื่องนี้ไอ้คินมันจะต้องคิดมากอยู่แล้ว และก็ไม่ใช่เรื่องหายไปแบบธรรมดาๆแน่”
ไอ้เหี้ยฟิล์ม . .
นี่มึงซีเรียสกับกูป่ะ? กูถามจริงๆเต๊อะ
“เดี๋ยวกูว่ากูจะไปดูที่ตึกวิศวะ หอมัน และจะบินไปเชียงใหม่เย็นวันนี้เลย” มีเวลาตามหาไอ้เหนือได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงละครับ งานนี้ผมทุ่มสุดตัว!
“เฮ้ยยยยย นี่มึงไม่คิดจะมีท้งมีทริปอะไรกับพวกกูเลยรึไงเนี่ย” ไอ้ฟิล์มโวยวาย ซึ่งหลังจากนั้นสองวิก็โดนไอ้ภัทรฟาดหัวเข้าให้
ป๊าบ
“ไอ้สาดดดด แฟนเค้าหาย จะให้เค้าสบายใจนอนตายตาหลับเหมือนมึงรึไง”
ไอ้พวกนี้ดูเหมือนจะคึกจัดเพราะเครียดจากการเตรียมสอบมานานพอสมควร ผมบอกลาเพื่อนทั้งสาม(ไอ้มิกแลดูจะเอ๋อจัดไปหน่อย) แม้ว่ามันจะเล่นๆใส่ผมแต่ผมก็รู้ว่ามันพูดเพื่อที่จะต้องการให้ผมสบายใจว่าเหนือไม่เป็นอะไร
เท่าที่พวกมันรู้จักกับเหนือ เหนือมันไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ ไม่มีอะไรที่คนอย่างมันจะท้อและล้มลงไปอย่างคนยอมจำนนต่อสิ่งที่โชคชะตาฟ้าละขิต ทุกคนที่รู้จักมันจะต้องรู้ว่าไม่ว่าจะเรื่องอะไร เหนือมันจะต้องเอาชนะให้ได้ . .
ผมขับรถไปยังตึกวิศวะที่ค่อนข้างจะมีนักศึกษาบางตาเนื่องจากสอบกันเสร็จแล้วส่วนใหญ่ ผมใช้สายตาสอดส่องมองหาไอ้คนตัวสูงผมดำขลับที่ผมคุ้นตาแถวๆที่นั่งของพวกสามแยกปากหมาก็ไม่เจอ ไล่สายตาจากระดับชั้นของตึกมาทีละชั้นอย่างละเอียดๆก็ไม่มี ไม่เห็นมีวี่แววของสุดหล่อสะท้านโลกาอย่างมันสักนิด
จะมีก็แต่สุดหล่อที่เคยหล่อใสไร้สติแบบเกาหลีจ๋ามาแรงอย่างไอ้ปอนด์ที่ภายหลังเปลี่ยนสุดหล่อหน้าไม่ให้แต่ใจอยากแต่งตัวเถื่อน
มันยิ้มแฉ่งตอนที่รถผมจอดเข้ากับข้างทางและหันมาตรงกระจกรถข้างตัวพอดี
ตกใจเลยกู . .
“มาทำไมอีก หรือตอนนี้มึงอยากมีบทมากกว่าพระเอกฮะ?” ผมเลื่อนกระจกลงเพื่อที่จะไปพูดกวนตีนมัน
“ถ้านายเอกเค้ารักผมก็คงจะมีบทมากกว่านี้อยู่อ่ะนะ” เวรกรรม เสือกเล่นกลับแถมยังเล่นให้กูหน้าชาซะงั้น “ล้อเล่นน่ะพี่คิน มาทำอะไรแถวนี้น่ะ”
“กูมาเป็นปกติอยู่ละ” เป็นความจริง ผมว่าทุกวันทุกครั้งที่สอบเสร็จนั่นแหละ เพื่อมาตามหาไอ้เหนือนทีตัวดีขี้ใส่กางเกงในที่ไม่รู้แม่งหายตัวไปไหน “มึงง่ะ เป็นนิสิตไปแล้วไม่ใช่เรอะ แล้วมาเดินท่อมๆแถวนี้ทำไม”
“ก็อยู่มาตั้งปีหนึ่งมันผูกพันนี่หว่า” ปอนด์มันเริ่มสดใสขึ้นมาบ้างแล้วสินะ “พรุ่งนี้ก็ต้องย้ายไปอยู่กรุงเทพแล้ว คิดถึงที่นี่แย่”
“เออ กลับมาเยี่ยมกันบ้าง ตอนกูกลับบ้านเดี๋ยวกูโทรเรียกออกมาแดกเหล้าด้วย”
“คร้าบบบบบ พี่คิน”
ผมกำลังจะขับรถหนีเพราะว่าไอ้ตัวไอ้เหนือไม่เจอแล้ว แต่ไอ้ปอนด์มันส่งเสียงบอกให้ผมอยู่ต่อ
“แล้วเนี่ยจะไปไหนต่อน่ะพี่”
“ตามหาคนน่ะสิ”
“คนที่ไม่อยู่อ่ะนะ”
“เออ” พูดเป็นชื่อออกมาชีวิตมึงจะง่ายกว่านี้นะลูก
“ไปด้วยดิครับ”
“จะบ้าเหรอ”
“โหย พี่ก็ ให้คนอ่านเค้าเห็นความน่ารักของผมนิดนึง”
“อะไรของมึง นี่กูซีเรียสนะเว้ย คนหายทั้งคน”
“พี่ซีเรียส ผมก็ซีเรียส”
เวรละไงกู อุตส่าห์เปิดตอนมาซะดราม่า และลงท้ายแม่งกลับจะฮาซะงั้นอ่ะ
“เออๆ อยากมาก็มา แต่ตอนเย็นกูต้องรีบเช็คอินที่สนามบินนะโว้ย” ผมรับมันขึ้นรถมา
“จ้า ก็สุดหล่อคนนี้แหละ จะไปส่ง” คือ คือไล่ยังไงไอ้หล่อคนนี้ก็ไม่ไปสินะ . . เอ๊ะ ผมเริ่มนึกถึงบรรยากาศเก่าๆตอนที่ผมเข้าหาไอ้เหนือใหม่ๆแฮะ มันดูคุ้นๆชอบกล
“แล้วจะไปหาที่ไหนบ้างง่ะ” ปอนด์ยิงถามทันทีที่รถยังเคลื่อนไปไม่ได้เท่าไหร่
“ทุกตารางเมตรในมหาลัยนี่แหละ”
“พี่คิน พูดจริงๆนะ ผมไม่เห็นพี่เหนือมาหลายวันมากแล้วอะ”
“อย่ามาพูดตัดกำลังใจกูได้ป่ะ” ผมเหวี่ยง ทั้งๆที่สิ่งที่ไอ้ปอนด์พูดมันเป็นความจริงก็เถอะ “ให้กูหาก่อน ให้กูทำให้ดีที่สุดก่อนที่กูจะจากจังหวัดนี้ไปได้มั้ย กูไม่อยากสวนกันเหมือนอย่างในละคร กูเบื่อ”
“อืม งั้นผมจะช่วยพี่หาจริงๆจังๆละ”
“เออออ ดูให้ดีๆเลยนะโว้ย สองอาทิตย์ที่ไปเจอมันมันอาจจะมีหนวดขึ้นแบบมึงก็ได้ ดูดีๆ”
“นี่ไม่ดูดีเหรอครับ”
“ไม่โว้ย ไม่เหมาะกับหน้าใสๆอย่างมึง”
“งั้นพรุ่งนี้โกนออกเลยนะ”
“ตามใจ”
นี่สรุปผมกับไอ้ปอนด์กลับมาเป็นพี่น้องกันปกติแล้วใช่มั้ยอ่ะ . . ผมส่ายหน้าเบาๆขณะเหลือบมองดูไอ้ปอนด์หันซ้ายหันขวาส่องหน้าตัวเองในกระจก แต่เรื่องของมันน่าจะเอาไว้ก่อน ตามหาไอ้เหนือคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ณ ขณะนี้ จริงมั้ย ?
ผมนี่แทบจะขับรถรอบมหาลัย . . ทุกซอกทุกมุมแล้วก็ว่าได้
กินเวลาไปทั้งหมดทั้งสิ้นสองชั่วโมงถ้วน นี่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังงมเข็มในมหาสมุทร ที่ตัวเองกำลังทำเหมือนกับมีความผิดหวังรอคอยอยู่ข้างหน้าอยู่แล้ว มันไร้ประโยชน์ แต่ผมจะไม่มีวันท้อหรอกนะ อย่างน้อยให้ผมตรวจตราดูให้แน่ใจว่าไอ้เหนือมันไม่อยู่ที่นี่แล้วจริงๆ
หอไอ้เหนือคือที่ที่ผมจะไปเป็นที่สุดท้ายก่อนไปเชียงใหม่ . .
ตลอดสองอาทิตย์ที่มันไม่อยู่ ผมก็เอาแต่ขับรถผ่าน จอดมองดูบ๊อกเซอร์สีน้ำเงินของมันปลิวสไวอยู่บนระเบียงห้อง (มึงจะสื่อถึงอะไรเนี่ย?) ทุกทีที่ผมขับมาผมจะเห็นมันปลิวอยู่อย่างนั้น ที่เดิมไม่ไปไหนมาเป็นเวลานานแล้ว ราวกับมันต้องการสื่อว่าเจ้าของมันไม่อยู่ ยังไม่กลับมาจากที่ไหนสักที่ . .
แต่วันนี้ . . มันหายไป
บ๊ะเข้าให้แล้วมั้ยล่ะ!!!!!!!!!!
“พี่คิน ผมแวะไปหาเพื่อนแถวนี้ก่อนละกัน” ปอนด์เปิดประตูลงแล้วร้องบอกผมที่จ้องมองจุดที่บ๊อกเซอร์ตัวนั้นเคยอยู่ “สู้ๆนะพี่ ขอให้เจอพี่เหนือเร็วๆ”
“…”
“ไว้เจอกันนะครับ” ปลายเสียงของปอนด์แผ่วลงโดยที่ผมไม่ทันได้สังเกต หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงผีเท้าของมันห่างออกไป ไหนมันบอกมันจะไปส่งผมไง?
แต่เรื่องนั้นค่อยว่ากัน
ผมเปิดประตูรถเดินลงไปยังหอของไอ้เหนือ ทักทายพี่ยามที่เปิดประตูให้ผมแต่โดยดีพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้
“มาหาไอ้เหนือเหรอน้อง”
ก็ถามพี่เค้านี่ไง ง่ายกว่ามั้ย . .
“พี่เห็นไอ้เหนือบ้างมั้ยครับช่วงนี้”
“ไม่เห็นเลยนะน้อง มันหายหัวไปสิงที่หอเพื่อนสักคนของมันล่ะมั้ง” พี่ยามบอก “น่าเสียดายนะ จู่ๆมันก็มาทำเรื่องย้ายออก ไม่มีมันสักคน พี่ก็คงได้รับตำแหน่งที่หล่อที่สุดในหอนี้แล้วล่ะ”
ผมไม่ได้ตั้งใจฟังประโยคท้ายๆเลย “ย้ายออกเหรอครับ!”
“อือ” พี่ยามทำหน้าตื่น “เอ็งยังไม่รู้อีกรึ เห็นสนิทกันมากนี่”
“แล้วย้ายไปไหน มันบอกพี่มั้ย!”
“ใจเย็นไอ้น้อง พี่ก็ไม่ได้ถามมันมาก ท่าทางมันรีบๆอย่างกับกลัวใครเค้าจะมาเห็น ที่น่าตกใจก็คือพี่ไม่เคยเห็นมันโทรมมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ หน้าก็ซีด ผิวก็คล้ำ มันเป็นเทรนด์ใหม่ช่วงนี้รึ”
เมื่อได้ฟังแล้วผมอยากจะทรุดลงไปกับพื้น . .
ผมทำอะไรอยู่ ตอนที่เหนือกำลังทำอะไรสักอย่างที่เป็นอันตรายกับตัวมันเป็นอย่างยิ่ง . .
ผมแม่งเหี้ย ผมมันเห็นแก่ตัว
ทำไมผมต้องปล่อยให้มันไปเผชิญกับปัญหาคนเดียว TT
โทรศัพท์ของผมสั่น ผมกดรับอย่างอ่อนระโหยโรยแรง . .
“พี่คิน” นั่นมันเสียงไอ้ปอนด์ . .
“ตอนนี้พี่เหนืออยู่หน้าตึกเพียร . . รีบมาเจอสิครับ”มาส่งให้ก่อนคนเขียนไปทะเล
รักกันมาก . . อุปสรรคก็มากอย่างงี้แหละ เฮ้อ
ใครจะจองรวมเล่มจองช่วงวันสองวันนี้นะคะ
เพราะสองสามวันหลังจากนี้คนเขียนไม่อยู่ TT
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาจองจริงๆค่ะ จะไม่ทำให้ผิดหวังน้าา >,<
แล้วเจอกัน ^^
ปอลอ.วันนี้วันเกิดพ่อคนเขียน แฮปปี้เบิร์ทเดย์ค่ะพ่อ 
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก