ตอนที่ 39
ย้อนไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน “มึงกลัวมั้ย” คำถามของพ่อเจมส์ทำให้ผมถึงกับหลุดออกมาจากภวังค์ ตอนนี้รถจอดอยู่ที่หน้าบ้านของผมที่ตั้งอยู่บนเชิงเขา ท่ามกลางต้นไม้ดอกไม้นานาชนิด ในยามค่ำคืนเช่นนี้รอบๆบ้านดูมืดและเงียบมาก มีเพียงแต่แสงไฟสีส้มอ่อนๆคอยเป็นแสงสว่าง
“ไม่ครับ” ผมบอกความจริง ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเพราะผมรู้ว่าผมจะมาเจอกับอะไร
ระหว่างทางจากสนามบินผมได้เล่าเรื่องการตัดสินใจของผมให้พ่อเจมส์ฟังไปจนหมด
พ่อเจมส์ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก “สงสัยคราวนี้ลูกกูจะเลือกรักถูกคนนะ” น้ำเสียงของเขาฟังดูติดตลก “กูไม่เคยถูกคุณยายของคินยอมรับเลย ซึ่งถ้าถูกยอมรับนะ ป่านนี้กูคงไม่ได้มีความสุขอยู่กับพืชสวนในไร่ของกูร้อกกกกกกกกก”
“หึหึ” ผมหัวเราะฝืดๆ
“มึงก็ดันซวยไปเลยสินะ” พ่อเจมส์ทอดถอนใจ “แต่มึงรักลูกชายกูจริงๆเลยว่ะ กูยอมให้มันเป็นเมียมึงก็ได้”
เป็นคำพูดที่ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาจนได้ . . การที่ได้เห็นพ่อเจมส์พูดเกี่ยวกับคิน ทำให้ผมคิดถึงใบหน้าหวานๆตากลมๆของคินชะมัด และยิ่งคำว่า เมีย ด้วยแล้ว . .
ยิ่งทำให้เป็นการตอกย้ำว่าการตัดสินใจของผมเป็นสิ่งที่ถูก
แค่ได้ทำเพื่อรัก . . จะต้องเสียดายอะไรด้วยล่ะ ?
“พ่อเจมส์ครับ” ผมพูดขึ้นมา “พ่อเจมส์จะเข้าไปในบ้านด้วยแน่เหรอครับ” ผมชักไม่มั่นใจในเรื่องนี้สักเท่าไหร่
“ทำไมล่ะ”
“ผมคิดว่า . . ผมอยากจะลองจัดการเรื่องนี้คนเดียวดูก่อน”
“มึงมั่นใจเหรอ”
“ผมมั่นใจครับ” ผมพูดอย่างหนักแน่น “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผมอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมีแต่คนในครอบครัวของผมที่เห็น”
มันเป็นความคิดที่แปลกเอาการ . . แต่พ่อเจมส์หลังจากที่เลิกคิ้วคิดอยู่นานเขาก็ตกลงจนได้
“อืม อันที่จริงกูก็ไม่คิดว่าจะบุกเข้าไปเป็นกองหน้าอยู่แล้วล่ะ กูแค่แค่เป็นกำลังเสริม”
“ถ้ามันไม่สำเร็จ โปรดกรุณา . .”
“ต้องสำเร็จสิ” พ่อเจมส์พูดอย่างฉับพลัน “ความรักที่เหนือกว่าอะไรๆทั้งหมด จะชนะทุกอย่าง”
พ่อเจมส์ส่งยิ้มให้ผม ผมยิ้มรับ ก่อนที่จะเปิดประตูรถลงไปด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก . .
บ้านของผมเป็นบ้านขนาดกลางมีสองชั้นสร้างจากไม้สัก พ่อของผมเป็นอาจารย์สอนเศรษฐศาสตร์ ส่วนแม่เป็นอาจารย์สอนพยาบาล ผมไม่รู้ว่าผมสนิทกับใครมากกว่ากัน แต่พ่อของผมจะดุกว่าแม่
ผมเปิดประตูเข้าไปตอนที่ทีวีกำลังฉายละครหลังข่าวตอนเกือบสี่ทุ่ม
“พ่อ แม่”
“ว้ายยยยยยยย คุณ เหนือนทีมาแน่ะ”
“เฮ้ย มันมาจริงเหรอ”
ทั้งคู่ดูดีอกดีใจกับการมาของผม แม่เข้ามากอดรัดผมยกใหญ่แม้ตัวเองจะตัวสูงแค่ลิ้นปี่ของผม ส่วนพ่อ . . กลั้นยิ้มไว้ไม่ค่อยจะอยู่ แต่ไม่เข้ามาหา
ผมยิ้มให้ทั้งคู่
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ท่าน แอบดีใจที่ได้เห็นท่านทั้งสองหลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานนับหลายเดือน
“เป็นไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ช่วงนี้สอบไฟนอลไม่ใช่เหรอ” พ่อผมค่อนข้างที่จะเป็นคนเข้มงวด ใบหน้าที่ค่อนข้างมีริ้วรอยแต่ทว่ามิได้ปกปิดจมูกโด่งเป็นสันและคิ้วที่โคตรจะเข้ม . . ใครๆก็พากันพูดกันมานักต่อนัก พ่อของผมเคยเป็นหนุ่มที่หล่อมากมาก่อน
“เอ่อ ผมแค่มีเรื่องอยากมาคุยกับพ่อกับแม่น่ะ”
“เอาไว้ค่อยคุยได้มั้ยลูก เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆไม่ใช่เหรอ อาบน้ำอาบท่า แล้วไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันนะ” แม่ผมบอกยิ้มๆ
“มันเร่งด่วนมากกว่านั้นครับ” ผมพูดอย่างหนักแน่น
แม่กับพ่อชะงักก่อนที่จะมองหน้าผมอย่างงงงัน ผมสูดลมหายใจลึกๆ เตรียมรับมือกับทุกสถานการณ์
ผมพาท่านทั้งสองมานั่งบนโซฟา ส่วนผมลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น ทั้งๆที่โซฟาอีกที่ก็ยังมีที่ว่าง
“ทำไมต้องไปนั่งตรงนั้นด้วยล่ะลูก” ณ จุดนี้ผมว่าแม่ต้องเริ่มคิดไปในทางที่ไม่ดีแล้วแน่นอน ส่วนใบหน้าของพ่อผมนั้นนิ่งเสียจนคนที่เป็นลูกชายคนเดียวอย่างผมรู้ได้ถึงความมาคุที่กำลังจะเกิด
เสียงทีวีถูกปิดลงไปแล้ว . . มีเพียงแต่เสียงลมพัดกระทบผ้าม่านเบาๆ
“มีอะไรก็ว่ามา” พ่อผมทนความเงียบเป็นเวลานานไม่ไหว
ผมกลืนน้ำลาย สูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างเรียกความกล้า
อะไรก็จะเกิดมันก็คงต้องเกิด
“พ่อครับ แม่ครับ . .” พ่อกับแม่ผมมองผมราวกับกำลังลุ้นอะไรบางอย่าง . . แน่ล่ะสิ ก็ต้องลุ้นอยู่แล้วว่าผมกำลังจะพูดอะไร
“ผมมีแฟนครับ” “อ้าว มึงก็มีมาแล้วตั้งหลายคนมันแปลกที่ไหนล่ะ”
“แต่แฟนคนนั้นของผม . . เค้าเป็นผู้ชายนะครับ” ราวกับผมได้พูดสิ่งที่อัดอั้นในใจมานานนับหลายเดือนออกไป ความโล่งในอกถ่าโถมเข้ามาแทนที่มีเพียงแต่สถานการณ์ที่กำลังจะเกิดเท่านั้นที่ผมต้องเตรียมที่จะรับมือ
ผมกลั้นหายใจมองหน้าพ่อกับแม่ ปากของผมเม้มแน่น และมือก็เริ่มกำแน่นเองโดยที่ผมไม่รู้ตัว
“เหนือ ล้อแม่เล่นรึเปล่า” แม่ของผมหน้าเริ่มเสีย เอามือทาบหน้าอกตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่มีทางเป็นไปได้” พ่อผมสวนขวับเสียงดุ “มึงจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ไง มึงก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง”
“แต่ . . ผมมีไปแล้วครับ” ผมพูดอย่างมั่นใจ
“และผมก็จริงจังมากด้วย” “เลิกพูด” พ่อบอกทันที “จริงจังไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ อนาคตยังอีกไกล และมึงจะเป็นอย่างนี้ไปไม่ได้”
“พ่อของเหนือพูดถูกนะลูก แม่ว่าเหนืออย่าจริงจังให้มันมาก ตั้งใจเรียนดีๆและก็รอผู้หญิงดีๆที่เขาจะเข้ามา . .”
“ผมจริงจังมากนะครับ เขารักผมมาก และผมก็รักเขามาก ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขาในอนาคต ผมไม่สนใจคนอื่นอีกแล้ว”
การพูดของผมเหมือนกับลูกชายคนเดียวที่แสนจะเอาแต่ใจตัวเอง แม่ของผมช็อคอย่างหนักเดินหนีออกไปที่ครัวหลังบ้าน ส่วนพ่อของผมยืนขึ้น แล้วเอามือชี้หน้า
“มึง . . ไปทำอะไรมา เกิดอะไรขึ้นกับลูกกู”
“ผมก็เป็นเหนือนทีคนเดิมนั่นแหละ แค่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย” “หุบปาก!” พ่อของผมตวาดเสียงดังลั่น
“ขึ้นไปนอนซะ! กูจะถือซะว่าสิ่งที่มึงพูดวันนี้อาจเป็นเพราะมึงเมาหรือเป็นเพราะอะไรสักอย่าง” “พ่อ!” ผมร้อง
“ช่วยเข้าใจผมสักทีเถอะครับ” “มึงอายุเท่าไหร่ตอนนี้ มึงคิดว่ามึงจะใช้ชีวิตแบบพวกเกย์อะไรนี่ตลอดชีวิตเลยรึไง มึงแน่ใจกับอนาคตของตัวเองละเหรอ หา!”
“ครับ ผมแน่ใจ”
“ไอ้ลูกไม่รักดี!” “พ่อ ผมก็ยังเรียนจบให้พ่อ ทำงานดีๆให้พ่อได้ แค่เรื่องนี้พ่อยอมให้ผมสักเรื่องไม่ได้เหรอครับ ผมก็เป็นผู้ชายปกติ ไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว!!!”
“มันก็พวกผิดปกติเหมือนกันนั่นแหละ!!!”
“พ่ออคติเกินไปแล้ว!”
“เลิกพูด แล้วก็ขึ้นไปนอน”
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าพ่อจะอนุญาตให้ผมคบกับเค้า!”
“ไม่ มึงเข้าใจมั้ยว่าไม่ มันเป็นไปไม่ได้!”
“ผมจะทำให้พ่อดูว่ามันเป็นไปได้!”
“หึ กูไม่เชื่อว่ามึงจะทำได้ แค่ปีสองปี หรืออย่างมากสามปีพวกมึงก็เลิกกัน!”
“ไม่มีทาง!”
“ไอ้..” พ่อผมพูดไม่ออก
“ผมจะนั่งอยู่นี่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าพ่อกับแม่จะรับเรื่องนี้ได้!”
“ออกไป!”
“…”
“กูบอกให้มึงออกไป!” ผมมองใบหน้าของพ่อที่แดงก่ำด้วยความโกรธจัด ส่วนผมก็ตัวสั่นเพราะรู้แล้วว่าจะต้องลงเอยแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย . .
“ได้”
“…”
“ผมจะนั่งตากแดดตากลมอยู่ข้างนอก จนกว่าจะยอมรับในตัวผม”
“นี่มึง…”
“ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ ผมก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนจริงๆครับ”
“หึ” พ่อแค่นหัวเราะ “ลูกไม้ตื้นแบบนี้ กูไม่ใจอ่อนหรอก ไร้สาระ”
“สำหรับพ่อมันอาจจะเป็นวิธีที่ไร้สาระ แต่สำหรับผมผมคิดว่ามันเป็นการพิสูจน์ว่าผมรักเขาคนนั้นมากจริงๆครับ”
“ตามใจมึงละกัน!!! จะเป็นห่าเป็นเหวอะไรก็เรื่องของมึง มึงไม่เคยฟังกูอยู่แล้วนี่”
“ผิดครับ” ผมพูดเสียงอ่อน “ผมฟังที่พ่อพูดตลอด ทำตามที่พ่อกับแม่อยากให้ทำมาตลอด รู้มั้ย . .”
“…”
“บางครั้งผมก็ไม่มีความสุขเอาเสียเลย”
คินตาทำให้ผมค้นพบว่าความสุขที่แท้จริงของผมเป็นยังไง การได้ยิ้มทั้งวัน หัวเราะทั้งวัน มีคนคิดถึงผม คอยเอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นใย ไม่เคยห่างผมไปไหน . .
นั่นต่างหากที่เรียกว่าความสุข ผมเดินออกมาจากบ้านของตัวเองด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า พ่อปิดประตูตามเสียงดังปังตามผมที่เพิ่งเดินออกไปไม่ทันไร ผมยิ้มที่มุมปากอย่างรู้ชะตากรรม กะแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ และผมยินดีที่จะพิสูจน์ให้พ่อกับแม่เห็น
ผมทรุดตัวลงนั่งที่หน้าบ้าน จุดนี้เป็นจุดที่เห็นระเบียงห้องนอนของพ่อกับแม่ชัดเจน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางคิดถึงชะตาของตัวเองว่าต่อจากนี้จะพบจะเจอกับสภาพอากาศอย่างไรบ้าง . . แค่นี้น่าจะเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย
“มึงมานั่งทำเหี้ยอะไรอยู่ตรงนี้” ผมได้ยินเสียงกระซิบดังขึ้นจากแถวๆพุ่มไม้ ใบหน้าของพ่อเจมส์ผลุบๆโผล่ๆขึ้นมาให้เห็นราวกับต้องการไม่ให้คนในบ้านเห็น ผมแอบฮาหน้าตื่นๆของพ่อเจมส์ ช่างเป็นคนที่สร้างสีสันได้ตลอดเวลาจริงๆ
“พิสูจน์รักแท้ครับ”
“แหวะ” พ่อเจมส์สวนมาทันที “เวลาอื่นกูคงอ้วกไปแล้ว แต่เวลานี้กูชักไม่แน่ใจแล้ว มึงจะใช้วิธีนี้จริงๆเหรอ”
“ครับ” ผมตอบ “แม่กับพ่อจะต้องใจอ่อนแน่ๆ”
“หึ” พ่อเจมส์ส่งเสียง “ใจอ่อนก็ใจอ่อนอยู่หรอก แต่มันคงกินเวลาไปอย่างต่ำสามวัน ถ้ามึงเป็นอะไรไป ลูกกูจะเป็นยังไง กูไม่ยอมให้ตรอมใจตายตามมึงไปหรอกนะ”
“ผมยังไม่ตายสักหน่อย”
“ไม่ตายก็ใกล้จะตาย มึงไม่รู้หรอกว่าที่นี่ตอนกลางคืนโคตรหนาวตอนกลางวันก็โคตรร้อน ขอร้องล่ะ หาวิธีอื่นได้มั้ย ไม่สงสารตัวเองก็สงสารลูกกูบ้างไรบ้าง มันรักมึงห่วงมีงออกปานนั้น”
ผมยิ้มอย่างดีใจเล็กๆกับคำพูดของพ่อเจมส์ “ไม่ได้หรอกครับ บอกพ่อผมไปอย่างนั้นแล้ว”
“โอ๊ยยยย ไอ้พระเอก พระเอกชิบหายยยยยยยยย หน้าตาหล่อเทพไม่พอ เสือกมีรักจริงจังอีก ช่างมึงละแม่ง แต่กูจะซุ่มดูมึงอยู่ตลอด ถ้ามึงเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปกูจะได้ช่วยทัน”
“ผมไม่เป็นไรหรอก”
“ไอ้สาดดดด ต่อให้มึงเป็นโทนี่สตาร์ก กัปตันอเมริกา หรือเทพเจ้าสายฟ้าทอร์ มันก็ต้องเป็นลมเป็นแล้งอยู่ดี เอ๊ะ . . หรือมึงจะเป็นไอ้ฮัลค์”
ผมชักงงกับคำพูดของพ่อเจมส์ . .
“เอาเป็นว่ากูจะอยู่แถวๆนี้ ต้องการอะไรบอกได้นะ”
“ขอบคุณมากครับ แต่ผมคงไม่รบกวน..”
“รบกวนด๋อยอะไรล่ะ มึงกำลังจะมาเป็นลูกเขยกูเชียวนะ”
ผมได้ยินดังนั้นถึงกับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพ่อเจมส์แล้วยิ้มแฉ่ง ค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย
“ไม่ต้องมายิ้มเลย กูไม่ใช่ลูกกู”
“ขอบคุณครับพ่อ”
“ก็มึงสอบผ่าน ฮ่าๆๆๆ”
พ่อเจมส์หายเข้าไปในพุ่มไม้อีกครั้งเพราะได้ยินเสียงผ้าม่านเปิดออก ผมเห็นแม่มองมาที่ผม แม่กำลังร้องไห้ ผมใจหล่นหายลงไปที่ตาตุ่มเมื่อเห็นภาพนั้น พ่อดึงแม่กลับเข้าไปแล้วก็ปิดผ้าม่าน
ผมนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ลมพัดหวือจนได้ยินเสียง พ่อเจมส์ทำอะไรไม่รู้กับไอแพด ผมลอบมองเข้าไปในพุ่มไม้เห็นกำลังฟันผลไม้อย่างมันส์มือเลยทีเดียว แม้จะไม่เข้ากับสถานการณ์เท่าไหร่นัก แต่ถ้าเป็นผมผมก็ไม่อยากจะรออยู่เฉยๆอย่างนี้หรอก
วันที่สอง “เอ้านี่ อาหารเช้า” พ่อเจมส์โยนแซนวิชมาให้ชนเข้าอย่างจังกับใบหน้าของผม แดดส่องเข้าตรงตาของผมพอดี หน้าของผมรับแดดเต็มๆ เมื่อกี้เผลอนั่งหลับไปหน่อย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมส่งกลับคืน
“อย่าทรมานตัวเองนักเลยน่า”
“ถ้ากินอิ่มนอนหลับดีๆพ่อกับแม่ก็ไม่ใจอ่อนซักทีสิ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย รักตัวเองบ้างไรบ้างเหอะน่ะ”
“ผมรักตัวเองเวลาที่ผมมีคินครับ”
“โอ๊ยยยยย เพลียเกินที่จะคุยกับมัน บ้านมึงเป็นลิเกหรือหมอลำกลอนรึเปล่า กูถามจริงๆ”
วันนี้ทั้งวันผมเห็นแต่พ่อกับแม่ขับรถเข้าไปในเมืองเป็นเวลาสามชั่วโมง ผมยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน แม้ว่าพ่อเจมส์จะให้ผมลักไก่แอบไปหลบแดดในบ้าน ผมก็ไม่ทำ . .
วันที่สาม ราวกับพ่อเจมส์เหน็ดเหนื่อยที่จะขุนให้ผมกินข้าว จึงไม่ได้เซ้าซี้อะไรผมอีก แม่เดินออกมาหาผมแต่เช้าพร้อมกับชามข้าวต้มหอมฉุย
“ทานอะไรเข้าไปบ้างเถอะ”
“หมะ ไม่ได้ครับแม่” บอกตามตรงผมหน้ามืดเวียนหัวเกินจะทน แม้ว่าร่างกายผมค่อนข้างที่จะแข็งแรงพอมีมัดกล้ามมากก็ตาม แต่การที่ไม่ได้กินอะไรเลยมาหลายวันรวมทั้งต้องมาตากแดดตากลมทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ . . แม้ว่าจะเป็นฮัลค์บางทีมันก็ไม่ไหว
แต่ผมก็พยายามดึงตัวเองกลับมาไม่ให้วูบลงไปเสียก่อน พยายามอยู่หลายครั้งหลายคราจนบางทีผมก็รู้ตัวว่าร่างกายของผมฝืนเกินไป
“ยอมรับซะเถอะเหนือ ยังไงพ่อกับแม่ก็ยอมไม่ได้ กลับเข้ามาในบ้าน ค่อยๆเลิกกับเค้าช้าๆก็ได้ ค่อยๆตีตัวออกห่างแม่กับพ่อก็ไม่ได้ว่า”
“ไม่ เลิก หรอกครับแม่” ผมพูดอย่างอ่อนแรง แม่ถอนใจแล้วเดินจากไป ตอนนี้ปากผมคงไม่มีสีส้มๆอย่างที่คินเคยบอกว่าชอบอีกต่อไปแล้วสินะ ผมสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่แตกและแห้ง และใบหน้าผมก็คงซีดลงไปมาก ที่สำคัญ . . คล้ำแดดอีกต่างหาก
ถ้าผมไม่หล่อ . . คินมันจะยังรักผมมั้ยนะ
ผมคิดถึงมันจนแทบบ้า บางทีก็อยากจะส่งเสียงให้เจมส์ติดต่อกับคินให้ อยากได้ยินเสียงมันสักคำสองคำ แม้จะเป็นแค่คำว่า “ฮัลโหล” กับ “อือ” อย่างที่ผมเคยพูดกับมันไว้ก็ตาม
ป่านนี้มันคงจะอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง แม้ผมจะนึกห่วงมันแค่ไหนแต่ผมก็เชื่อว่ามันจะต้องดูแลตัวเองได้ดีแน่ ผมแอบไปกำชับเพื่อนที่วิศวะเอาไว้รวมทั้งไอ้ถึกอย่างฟิล์มคอยดูแลมันอยู่ห่างๆไว้ด้วย
แม้กระทั่งไอ้ปอนด์ . . ที่แอบมองผมกับคินอยู่ไกลๆอยู่บ่อยครั้งผมก็ยังฝากฝังคินไว้กับมันตอนที่ผมไม่อยู่
มันคงใกล้จะสอบเสร็จแล้วล่ะ
“ไอ้ลูกบ้า!” จู่ๆพ่อผมก็เดินตึงตังเข้ามาหาพร้อมๆกับไม้เรียวอันใหญ่ที่เคยใช้สั่งสอนผมมาตั้งแต่เด็กๆ ร่างกายที่เริ่มจะโอนเอนของผมตื่นขึ้นมามองพ่อด้วยความตกใจ
“คุณ ใจเย็นก่อน ฮึก” แม่ดึงแขนพ่อผมไว้ พร้อมกับกลั้นสะอื้นเอาไว้ด้วยความยากลำบาก
“เย็นไม่ได้แล้ว แบบนี้มันต้องจัดการ ผมไม่เคยสอนให้ลูกดื้อกับเราแบบนี้!!”
“คุณคะ ได้โปรดเถอะ” ผมเสียใจที่ทำให้แม่ร้องไห้อย่างนั้น ผมเสียใจจริงๆ
พ่อโยนไม้เรียวมาที่ผมอย่างโมโห มันตีเข้าอย่างจังกับใบหน้าของผม รู้สึกว่ามันจะขูดกับเนื้อข้างแก้มของผมด้วย มันคงเป็นรอยแดง เพราะรู้สึกแสบเล็กๆ
แม่จับพ่อผมที่โกรธจนแทบบ้านจะพังเอาไว้ ผมกล้ำกลืนฝืนทนเก็บภาพเหล่านั้นเอาไว้ ด้วยความหวังว่าความวุ่นวายเหล่านี้มันจะจบลงไปสักที
แม้มันจะเกิดจากตัวผมเองก็ตาม . .
วันที่สี่ ผมสัมผัสได้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางดึกย่างจะเข้าวันที่ห้าที่ผมนั่งคุกเข่าอยู่หน้าบ้าน ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้วะ ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมในตอนนี้กำลังอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง
แต่แทนที่ผมจะนั่ง คุกเข่า. . ทำไมผมนอนอยู่ล่ะ ?
“คุณเป็นใครคะ?” ผ้าขนหนูบิดหมาดๆซับเข้าที่หน้าผากของผม น้ำเสียงของแม่เหมือนดังมาจากที่ไหนสักที่ ไกลแสนไกล . .
สติของผมเหลือน้อยเต็มที . .
“เป็นพ่อของคนที่เด็กคนนี้กำลังรักครับ” เพิ่งเคยได้ยินพ่อเจมส์สุภาพแฮะ
“คุณสินะที่ทำแปลงดอกไม้หน้าบ้านผมพังไม่เป็นท่า” นี่พ่อผม . .
“เอ่อ ขอโทษครับ แต่พรุ่งนี้ดอกไม้งามๆจากประเทศอิตาลีคงจะมาถึงแล้ว เดี๋ยวผมปลูกให้ใหม่นะ แหะๆ”
“คุณเป็นพ่อของเด็กที่ลูกชายผมมัน . . เอ่อ มันคบอยู่จริงๆน่ะเหรอ” พ่อคงทำหน้าไม่อยากเชื่ออยู่ เพราะพ่อเจมส์หน้าเด็กเกินมนุษย์มนา . . ผมเองก็เคยเข้าใจผิดมาแล้วด้วย
“ครับ”
“คุณ . . ยอมรับได้ยังไง”
ผมกลั้นหายใจรอคอยอย่างแผ่วเบา เหน็ดเหนื่อยเกินกว่าที่จะขยับแม้แต่เปลือกตาก็เถอะ
“ไม่มีอะไรยากเลยครับ”
“…”
“ผมแค่รู้สึกดีที่ผมเห็นลูกผมมีความสุข”
“…”
“คนเราน่ะอยู่กับลูกไปตลอดไม่ได้หรอกครับ บางทีก็ควรจะปล่อยให้เขาเผชิญกับโลกใบนี้ด้วยตัวเองบ้างไรบ้าง ผมน่ะไม่หวังให้คินตามันเป็นเจ้านาย ร่ำรวยมหาศาล หรือมีครอบครัวดีๆมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองหรอก”
“…”
“สิ่งที่ผมหวังน่ะ ก็แค่เห็นมันมีความสุขกับทางที่มันเลือกเองก็เท่านั้น หากวันหนึ่งวันใดมันล้มมันเจ็บขึ้นมา ผมก็จะคอยปลอบคอยประคับประคอง ไม่ให้มันเจ็บมากไปกว่านี้ ผมว่าหน้าที่ของคนเป็นพ่อเป็นแม่ . . มันอยู่ที่ตรงนี้ต่างหาก”นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนที่สติผมจะดับวูบไป . . ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองกำลังนอนในท่าสบายและมีแอร์เย็นฉ่ำ ทำไมผมมานอนอยู่ตรงนี้ได้? แล้วพ่อกับแม่ผมจะยอมรับได้ยังไง ในเมื่อไม่ทันไรผมก็ป่วยเข้าจนได้ ให้ตายสิ!
นึกโกรธตัวเองที่ทำเสียเรื่อง . .
“อย่าเพิ่งขยับ” ผมได้ยินเสียงพ่อ หันไปมองตามเสียงเห็นพ่อนั่งอยู่ไม่ไกล ข้างๆมีแม่ และมีเจมส์ที่ยักคิ้วจึ้กๆให้ พร้อมกับยิ้มแฉ่งอย่างผู้กุมชัยชนะ
“พ่อ หมะ แม่”
“พ่อไม่เห็นด้วยหรอกนะที่แกจะเลิกเรียนวิศวะแล้วไปเรียนบริหารแบบนี้น่ะ”
“เรียนให้จบวิศวะก่อน แล้วค่อยต่อโทบริหารจะดีกว่ามั้ยลูก จะได้ไม่ต้องเสียเวลา” เสียงแม่
นี่พ่อเจมส์เล่าให้พ่อกับแม่ฟังจนหมดเปลือกแล้วเหรอ ?!!!
“ดูนี่สิ” พ่อเปิดกระดาษหลายๆแผ่นให้ผมดูจนผมมึน “โภคินทร์พิพัฒน์กรุ๊ปเค้าจองตัวแกไว้ตั้งแต่ปีสองเลยรึ มันใช่บริษัทหลายๆพันล้านรึเปล่าน่ะ”
“ใช่สิคะ” แม่รีบพูด “เหนือ ลูกไปทำอีท่าไหนถึงให้บริษัทนี้มาจองตัวไปทำงานได้เร็วขนาดนี้น่ะ”
“ไอ้เหนือมันอาจมีความสามารถมั้งครับ” พ่อเจมส์อยากมีส่วนร่วม
“เอ่อ พ่อกับแม่ครับ แล้วเรื่อง . .”
“อย่าพูดมากน่ะ พักผ่อนไปเถอะ” พ่อรีบห้ามผมเอาไว้
นี่ผมสมหวังแล้วใช่มั้ยเนี่ย . .
เฮ้ย ดีใจว่ะ!
อยากจะกระโดดโลดเต้น แต่ไม่มีแรงโว้ย
“พ่อเจมส์ยังหมะ ไม่บอกเหรอครับ” ผมขยับปากพูดลำบากมาก
“บอก บอกอะไร?” พ่อกับแม่หันหน้าเข้าหากันด้วยความงุนงง
“คินตาแฟนผม หมะ มันเป็นทายาทโภคินทร์พิพัฒน์กรุ๊ปน่ะ”
“เฮ้ยยยยยยย!!!” พ่อกับแม่ร้องเสียงหลง
“ซีอีโอใหญ่ที่นั่นเป็นยายของคิน และก็เป็นคน อะ ออกความคิดให้ผมไปบริหารที่นั่นอ่ะครับ”
“ตายแล้ว!” แม่
“เรื่องจริงเหรอ งั้นเอกสารพวกนี้คุณหญิงคีรติก็เป็นคนส่งมาให้เราเองน่ะสิ” พ่อ
“คุณหญิงคีรติที่สวยๆ ผมแดงๆ ที่เราเคยเห็นแต่ในทีวี!”
“เขาจะมาเกี่ยวดองกับครอบครัวเราจริงรึ” สงสัยตอนนี้พ่อผมคงจะกำลังดีใจ งุนงง สับสน และก็หนักใจด้วยเป็นแน่แท้ ถึงได้ทำหน้าแบบนั้น “ไอ้เหนือ!!! มึงอย่าทำให้เขาผิดหวังนะโว้ยยยยยยยยยยย”
ข่าวดีน่าจะไปบอกกับคินไวๆนะ ^^
ทำไมหาตัวยากจังวะ ?? ผมทำเรื่องขอสอบทีหลังและก็เข้าสอบจนเสร็จในอีกสอบสามวันต่อมา(แน่นอน เรื่องนี้คุณยายของคินท่านอยู่เบื้องหลัง จัดการให้การทำเรื่องขอเข้าสอบของมหาลัยที่ปกติโคตรจะลำบากให้กลายเป็นเรื่องง่ายเท่ากับปอกกล้วย) ผมตามหาคินให้ว่อน และคุณยายของคินสั่งให้ผมย้ายหอโดยด่วนเพื่อที่จะได้ไปอยู่บ้านเดียวกันกับคินตาในเทอมหน้า
ผมอยู่หน้าตึกเพียร กำลังมองหาคิน มันคงไม่มาอยู่แถวนี้หรอก แต่ทำไงได้อยู่ที่บ้านมันก็ไม่มี ตึกคณะมันก็ไม่มี และคณะผมก็ไม่มี
ถามว่าทำไมไม่โทรหา ?
ง่ายๆเลยนะ ก็ผมอยากเซอร์ไพรส์มันไง . . อยากเห็นมันดีใจจนน้ำตาไหลสักครั้งสักคราในชีวิต ><
และผมก็ได้เห็นมัน . .
ผมยิ้มทันทีที่เห็น . . คินยังน่ารักเหมือนเดิม แม้จะดวงตาสีคล้ำเพราะนอนดึก ผิวไม่สดใสเหมือนอย่างเคยแต่พอผมกลับมาแล้วอาจจะกลับมาเป็นอย่างเดิม แม้ตอนนี้คินทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนได้ ผมก็ว่า . . มันน่ารักอยู่ดี
แต่เดี๋ยวก่อน . . ทำหน้าเหมือนกับจะฆ่าคนงั้นเร่อะ ?!
ซวยแล้วไงกู
“ไอ้เหี้ย!” คินจัดคำทักทายมาให้อย่างน่ารักเลยครับ ดอกแรก
ผมจะวิ่งเข้าไปกอดสักหน่อย แต่ทว่า . .
“มึงไม่ต้องวิ่งมาเลยนะ สัด! มึงหายไปไหนมา ทำไมไม่บอกกูสักคำ มึงรู้มั้ย กูพยายามติดต่อมึงแค่ไหน ไอ้บ้า ทำไม ฮึก ทำไมไม่เล่าให้กูฟังบ้าง ฮึกกก ทำไมไม่สู้ด้วยกัน” ผมเดินเข้าไปอีกครั้ง . .
“ไม่ต้องเข้ามาเลย! กูรู้สึกผิดนะ ฮึกกก หน้ามึงไม่ไหวแล้วเหนือ มึงผ่านอะไรมาบ้าง ตอนที่กูกำลังสบาย ฮือ ขอโทษ” เวรกรรม . . ตอนนี้น้ำตาของคินไหลพรากอย่างคุมไม่อยู่ ผมส่ายหน้าเบาๆกับความคิดของตัวเองที่อยากเห็นคินร้องไห้ พอเอาเข้าจริงเมื่อเห็นแล้วรู้สึกเจ็บใจตัวเอง ผมวิ่งเข้าไปหาคิน(ถ้าห้ามอีกครั้งกูก็ไม่สนอ่ะ) แต่ทว่า . .
ภาพนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก . . คินโดนไอ้พีทอุ้มไปจากที่ที่มันยืนอยู่ต่อหน้าต่อตาผม
ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!! กำลังจะแฮปปี้เอนดิ้งแล้วเชียว!!!!!!!!!!! “มึงอย่าได้แตะแฟนกู ไม่งั้นมึงตาย!” ผมวิ่งตามมันไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับก่นด่า พีทจับคินยัดเข้าไปในรถฟอร์จูนเนอร์ ก่อนที่จะหันมายักคิ้วให้ผมอย่างผู้ที่เหนือกว่า
มึงจะเหนือกว่าคนที่ชื่อเหนือได้ไง!!!!
รถถูกขับออกไป ผมมีสติพอที่จะไม่วิ่งตาม ก็มันเล่นดริฟต์ซะขนาดนั้น ไอ้คนขับคงตีนผีน่าดู . .
ขอบคุณพระเจ้าที่คินตาทำกุญแจบีเอ็มหล่นพอดี . .
คอยก่อนนะคินตา . .
เราจะต้องได้รักกันแบบแฮปปี้เอนดิ้ง . . กูจะไม่ให้ใครมาทำอะไรมึงได้
กูสัญญา!เหนือนทีสัญญาแบบนี้แล้ว ต้องแฮปปี้เอนดิ้งให้ได้เด้อ
ถีบยอดหน้าไอ้พีท!!!!!!!!!! 
เอารูปประกอบในหนังสือมาให้ดูค่ะ ^^
ปกติพี่เหนือเค้าเป็นคนผมตั้ง และก็เสื้อช้อปปลดกระดุมออกสองเม็ดเป็นอย่างต่ำ
แต่แบบนี้ก็โอเค สงสัยจะได้โชว์ก็เลยดูเรียบร้อยนิดนึง
คนเขียนไม่คิดว่าเค้าจะวาดคินตาให้โมเอ้ขนาดนี้ TT
นึกภาพตอนเป็นเพลย์บอยไม่ออกเลยค่ะ
แต่ไม่อยากให้น้องคนวาดเค้าเหนื่อยมาก . . ก็เลยถือซะว่านี่คือพัฒนาล่าสุดตอนที่เป็นแฟนกับเหนือละกัน
หนูเป็นแบบนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาจีบหนูแล้วล่ะ 555555555
สองรูปนี้อย่าเผยแพร่ที่อื่นน้า . . จะเอาลงหนังสือๆ ><
เจอกันตอนหน้านะค้า ใกล้จบแล้วเด้อออออ
เหลือเวลาจองหนังสืออีกหนึ่งเดือนเต็ม เอ้าฮึบๆ สู้ตายนะฮ๊าา า 
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669064 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก