ตอนที่ 40
ด้านของฟิล์ม บรรยากาศการกินบุฟเฟ่ต์หลังสอบเสร็จที่ควรจะชื่นมื่น แต่ไหงผมกลับหงุดหงิดชิบหาย. .
ก็คีบเนื้อคีบผักคีบปลาหมึกให้ก็แล้ว เติมโค้กให้ก็แล้ว ก็ไม่มีทีท่าว่าไอ้มิกมันจะสนใจผมเลยสักนิด ไอ้บ้านี่มันจะใจแข็งไปไหน ถ้ามันจะโกรธจะเคืองกันล่ะก็ป่านนี้ก็น่าจะลดความโกรธลงมาบ้างก็ได้ สักนิดก็ยังดี
คิดไปก็เท่านั้น ไอ้เรามันคนผิดคนง้อ . . ส่วนเค้าคนถูกคนกำลังโกรธ T^T อยากจะทำอะไร อยากจะเชิดหน้าไม่สนใจแค่ไหน เราก็ได้แต่อมทุกข์อยู่คนเดียวนี่แหละ
“น่าจะมีไอ้คินมาเนอะ กูรู้สึกผิดว่ะที่ปล่อยแม่งให้ไปตามหาไอ้เหนือคนเดียวแบบนี้ บางทีเราอาจจะไปช่วยมัน” ไอ้ภัทรซึ่งไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวกับบรรยากาศชวนอึดอัดระหว่างผมกับมิกเอื้อนเอ่ยออกมาราวกับมันหนักใจมานาน
“กูพอจะรู้ว่ามันไปไหน” ผมเลิกสนใจไอ้มิกพักหนึ่งแล้วหันมาคุยกับไอ้ภัทร
“อ้าว ไอ้สัดฟิล์ม แล้วทำไมมึงไม่บอกมัน มึงรู้มั้ยว่าตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเพื่อนมึงซึมแค่ไหน นี่มึงรักเพื่อนมั้ยเนี่ย ฮะ!!”
“ไอ้เชี่ยภัทรมึงใจเย็นก่อนได้ป่ะวะ”
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วโว้ย เดี๋ยวกูเอาตะเกียบทิ่มหน้ามึง”
“พอๆ จะฟังกูเล่ามั้ย” ผมรู้เหมือนผมพูดกับไอ้ภัทรคนเดียว แต่ยังไงก็ตามไอ้มิกก็ฟังทุกคำอยู่ดี “ที่เหนือมันทำแบบนั้นมันมีเหตุผล”
“เหตุผลอะไร”
“มันไปจัดการเรื่องของอนาคตของมันกับไอ้เชี่ยคินกับพ่อกับแม่มันที่เชียงใหม่”
กูบอกแล้วว่ามันมีเหตุผล . . แต่ทำไมไอ้ภัทรกับไอ้มิกที่ฟังอยู่ทำหน้าไม่เข้าใจ
“แล้วปิดบังไอ้เชี่ยคินทำไม”
“สั้นๆง่ายๆ เหนือมันห่วงอนาคตของเมียมันซึ่งก็คือไอ้คินเพื่อนเรา เห็นมันอย่างนั้นนะถ้าเป็นเรื่องไอ้เหนือเชี่ยแม่งโคตรจะคิดมาก ไอ้เหนือมันก็เลยตัดปัญหา ไปเชียงใหม่โดยที่ไม่บอกไม่กล่าวไอ้คินสักคำ”
“แล้วมันจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้ามันกลับมาวันนี้แล้วพอดีสวนกันกับไอ้คินที่ไปเชียงใหม่เย็นนี้ . .”
“ละครไปแล้วไอ้เชี่ยภัทร มันไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก”
“ชีวิตกับละครมันก็คล้ายๆกัน ดีไม่ดีชีวิตอาจจะยุ่งยากมากกว่า ถ้ามีมาขวาง มีอุปสรรคระหว่างพวกมันทั้งสองคน ..”
“ถ้ามีอุปสรรค กูก็เชื่อว่าพวกมันจะผ่านไปด้วยกันได้ มันรักกันจะตาย กูว่ามันไม่ยอมเสียอีกฝ่ายไปง่ายๆหรอกน่ะ”
“ฟิล์ม!!!” มีเสียงเรียกแหลมขัดจังหวะที่ผมกำลังพูดอยู่พอดี ชิบหาย ทำไมจังหวัดนี้มันเล็กนักวะ ?!!!!
กิ๊ง . . ไม่ว่าผมจะหนียังไงก็ดูเหมือนเธอจะหาผมเจอจนได้ ดูเหมือนว่าเธอจะแวะมาฉลองสอบเสร็จเหมือนกันกับเพื่อนแบบที่ผมกำลังทำ เพื่อนเธอสาวๆสวยๆกันทั้งนั้นแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาม่อ
“ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน” เธอเดินมาหาผมและก็นั่งข้างๆทันที “แกๆ ชั้นนั่งกับแฟนชั้นละกันนะ”
“ยัยกิ๊งเห็นแฟนแล้วลืมเพื่อน” เพื่อนสาวของกิ๊งตัดรอนแต่ดูเหมือนจะไม่ได้จริงจังอะไรมาก พวกหล่อนกวาดสายตามาที่ไอ้มิกกับไอ้ภัทรและก็หัวเราะคิกคักก่อนที่จะเดินจากไป
“รู้มั้ยกิ๊งรอเวลาที่ฟิล์มสอบเสร็จแค่ไหน เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันไง ฟิล์มอยากไปไหนล่ะ บอกมาได้เลยกิ๊งไปทุกที่ จะในหรือนอกประเทศ?”
กิ๊งหันมาคุยกับผมน้ำไหลไฟดับจนผมมึนและงงกับคำพูดของเธอ กูไปตกลงปลงใจคบกับเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะเนี่ย . . ไอ้ภัทรกลั้นขำอยู่ตรงข้ามกิ๊ง ส่วนไอ้มิกก็คีบเนื้อเข้าปากอย่างไม่ทุกข์ร้อน
เห็นอย่างงี้แล้วเซ็ง . .
ประชดแม่งเลย ไม่สนใจกูนักใช่มั้ย “อืมมมม ไปญี่ปุ่นดีมั้ย เผื่อกิ๊งจะได้ไปช้อปเครื่องสำอาง เสื้อผ้าไรงี้” งี่เง่าจริงๆเลยผม เอาความรู้ที่เคยใช้เกี้ยวผู้หญิงมาหลายสิบคนมาช่วยนิดหน่อย หางตาสังเกตไอ้มิกไปด้วย ไยแม่งไม่รู้สึกรู้สา
“จริงเหรอ! ฟิล์มจะไปจริงกับกิ๊งจริงเหรอคะ?!!” เวรกรรม นี่ผมทำอะไรลงไป ผมให้ความหวังเธอก้อนเบ้อเร่อ . .
“เอ่อ..”
“ลูกผู้ชายอย่าคืนคำสิเว้ย” ไอ้ภัทรยิ้มล้ออย่างอารมณ์ขัน พ่องมึงสิ
“กะ ก็ได้ครับ” อย่างงี้เค้าเรียกว่าซวยเพราะลมปาก TT
“เย้ ดีเลย งั้นเราไปกันอาทิตย์นี้เลยน้า เดี๋ยวกิ๊งจะขอป๊า”
“ครับๆ”
ผมคงทำได้แต่วิงวอนให้ป๊ากิ๊งไม่อนุญาตให้เธอไปเที่ยวกับผม เอ๊ะ บางทีสวรรค์อาจจะเข้าข้างก็ได้เพราะป๊ากิ๊งหวงลูกสาวออกจะตายไป . .
แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ . .
“ปลาหมึกมึงน่ะ” ผมคีบปลาหมึกใส่ถ้วยของไอ้มิกที่นั่งอยู่ตรงข้าม กิ๊งไม่ได้สนใจอะไรผมเลยนอกจากถ่ายรูปผมคู่กับหม้อสุกี้ลงอินสตราแกรม ไม่รู้จะอยากโชว์ผมไปทำไมกันนะ ?
มันทำท่าไม่สนใจอะไรผมสักที ผมก็เลยคีบให้มันแม่งทุกอย่าง
“ไอ้สัด กูอิ่มแล้วโว้ย!” เออดี อย่างน้อยวันนี้มันก็ยอมเปิดปากพูดกับผมแล้ว แถมยังมองหน้าผมแล้วทำหน้าโกรธเคืองจนหน้าดำหน้าแดง . .
ผมรู้สึกตะหงิดๆ . . คือโกรธเพราะคีบผักให้มันก็ไม่น่าจะเคืองขนาดนี้นะ? “ฟิล์ม ตักให้กิ๊งบ้างสิคะ ตักให้มิกอยู่ได้ มิกท้องจะแตกแล้วมั้งนั่น”
ผอมจะตายห่าแบบนั้นให้มันแดกลงไปเยอะๆนั่นแหละครับจะดี . .
ผมชักนึกอะไรสนุกๆออกแล้ว
“เออนี่กิ๊ง วันนี้สอบมาเป็นยังไงบ้างครับ” ผมทำเนียนหันหน้าเข้ามาให้ความสนอกสนใจเธอ
“ก็ดีอ่ะค่ะ ตอบไม่ตรงกับเพื่อนนิดหน่อย”
“เก่งๆอย่างกิ๊งน่ะคงน่าจะเป็นคนถูกนะ”
“ฟิล์มเป็นไรไปเนี่ย ปกติไม่เห็นชวนกิ๊งคุยสักคำ”
“วันนี้อารมณ์ดีน่ะครับ”
กะผีน่ะสิมึง . . มึงก็แค่อยากจะประชดให้คนที่นั่งฟังตรงข้าม ซึ่งก็แน่นอน มันไม่ได้สนใจอะไรมึงเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน
“งั้นกินเสร็จนี่เราไปหาอะไรทำต่อดีกว่า ฟิล์มอยากไปไหนคะ”
จากที่คุยๆกับไอ้ภัทรไว้ก็ไม่มีอะไรมาก ดูหนังร้องเพลง ปลดปล่อยอารมณ์ แต่ทว่า . .
“เชี่ยฟิล์ม โทรศัพท์มึงดัง”
ขอบคุณสวรรค์ที่มีคนโทรมา ณ เวลาอันแสนอึดอัด ผมยิ้มให้กิ๊งอยากเกรงอกเกรงใจแต่ในใจน่ะอยากจะรับสายนี้โดยไวแบบไม่ต้องพิธีรีตอง
ไอ้เหนือ . .
เอาละเว้ยเห้ย แจ๊คพอตแตกซะแล้วกู คนที่เพื่อนรักตามหามานานร่วมสองอาทิตย์บัดนี้มันโทรมาหาผม ว่าแต่มันมีเรื่องอะไร ?
“เห้ย ว่าไง หนีเมียไปอยู่ไหนมา”
“สัดฟิล์ม มึงอยู่ไหน รีบออกมาด่วนเลย” น้ำเสียงของมันฟังดูร้อนรน เอ่อ เกิดอะไรขึ้น?
“เป็นไร มีไร เกิดอะไรขึ้น”
“ไอ้เชี่ยพีทมันจับตัวคินไปน่ะสิ”
“ว่าไงนะ!!!!!!!!” ผมร้องลั่นร้านเลยครับ ขอย้ำ ลั่นร้าน ไม่สนว่าอาม่าอาอึ้มที่ไหนกำลังโซ้ยหมี่หยกอยู่ กูไม่รู้โว้ยกูอยากขัดจังหวะ ไอ้เชี่ยพีทอีกแล้วเร่อะ? นี่มึงยังไม่ตายๆไปจากโลกนี้อีกเหรอวะ สัด!!!!!!!!!
“ออกมาช่วยกูที พวกมันพาคินมาโกดังไกลจากมหาลัยประมาณสี่สิบกิโล กูไม่รู้ว่าแม่งไปเอาพรรคพวกมาจากไหนตั้งหลายสิบแบบนี้”
“ไอ้เชี่ยเหนือ มึงใจเย็นก่อน” คำพูดของผมทำเอาเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งสองเริ่มอยู่ไม่สุข เพราะเมื่อกี้เรื่องไอ้เหนือกับไอ้คินเพิ่งเข้ามาอยู่ในวงสนทนาแท้ๆ “อย่าพึ่งบุ่มบ่ามทำอะไรนะ”
“จะให้กูเย็นได้ไง ไอ้เหี้ยพีทอยู่ข้างในนั้น แล้วคินมันก็อยู่ข้างเดียว กูกลัวว่ามันจะทำเหี้ยๆแบบนั้นอีกน่ะสิ!!!!!!”
“แต่ถ้ามึงเข้าไปตอนนี้มึงมีแต่ตายกับตาย รอกูอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวกูรีบออกไปเลย”
“พวกมีเท่าไหร่เอามาให้หมดเลยนะ”
“เออๆ เมียมึงก็เพื่อนรักกูนั่นแหละ!!!”
ผมกดวางสายลุกขึ้นยืนอย่างไม่สนใจคนบนโต๊ะเลยสักนิด
“เกิดอะไรขึ้นน่ะฟิล์ม” กิ๊ง
“ไอ้เหี้ยฟิล์ม มีไร ไปไหนวะ กูไปด้วย” ไอ้ภัทร
“ไอ้เหี้ยพีทแม่งจับตัวไอ้เหี้ยคินไปน่ะสิ ส้นตีน!” ผมบอกอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเดินออกมาจากร้าน มุ่งตรงไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ลานจอดรถของห้าง ไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองยังไม่ได้ออกค่าอาหารที่เพิ่งกินไป ผมไม่รู้ว่ามีใครตามผมมาบ้าง แต่ตอนนี้ผมคิดอย่างเดียวคือต้องไปช่วยไอ้คินให้ได้และโดยเร็วที่สุด
แล้วหมาตัวไหนมันบอกให้ไอ้เหนือใจเย็นๆเมื่อกี้ . .
“ไอ้ฟิล์ม ไปช่วยคนเดียวแบบนี้เนี่ยนะ” ไอ้ภัทรกระหืดกระหอบวิ่งตามผมมาตอนที่ผมกำลังจะเปิดประตูและก้าวขึ้นรถ
“กูไม่รู้ แค่ได้ยินคำว่าไอ้พีท กูก็ไม่อยากให้มันอยู่ใกล้เพื่อนกูแล้ว”
“เดี๋ยวพวกกูไปด้วย” ภัทรรีบบอกโดยไอ้มิกวิ่งตามมาทีหลัง
ผมมองหน้าไอ้มิก “ไอ้เหี้ยภัทรไปได้ ส่วนมึงไม่ต้องไป”
“เฮ้ย ได้ไง” มันร้องอย่างขุ่นมัว
“กูเป็นห่วงมึง”
“สัดฟิล์ม อย่ามาน้ำเน่าตอนนี้ เหี้ยคินอยู่ไหนกูจะไปช่วยมัน”
“ไอ้มิก สภาพร่างกายมึงตอนนี้แข็งแรงนักเหรอ สามวันดีสี่วันไข้แบบนี้ถ้ามึงไปแม่งก็เป็นกระสอบทรายให้พวกไอ้พีทน่ะสิ”
“ไอ้…” มิกอ้าปากจะเถียง
“พลอยแต่จะทำให้กูไม่มีสมาธิที่จะอัดใคร”
“ไอ้เหี้ย กูไม่ใช่ตุ๊ด กูดูแลตัวเองได้”
“ไม่ต้องไป รอฟังข่าวอยู่นี่แหละ”
“นี่อย่ามาสั่งกูได้ป่ะ”
“พอเลยพวกมึง อย่างกับผัวเมียเถียงกัน เพื่อนมึงจะตายอยู่แล้วมั้งนั่น” ไอ้ภัทรหงุดหงิดไม่น้อย “กูจะโทรบอกไอ้ภีมให้ตามพวกเพื่อนไอ้เหนือมาช่วยด้วย พวกนั้นนักเลงเก่าคงเก่งใช้ได้ ส่วนเรารีบไปตามที่ๆไอ้เหนือบอกได้แล้ว”
ผมอ้าปาก ส่วนไอ้มิกก็อ้าปากเตรียมพูดเหมือนกัน
“พอเลยทั้งคู่ ไปแม่งหมดนี่แหละ”
ผมจะเถียงมันอีก แต่. .
“เพื่อนมึงจะตายละนะ!”
เออ ให้ไปก็ได้นะ ผมส่งสายตาคาดโทษไปที่ไอ้มิกที่ลอยหน้าลอยตาเปิดประคูรถแล้วนั่งเฉย ไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ามันอันตราย เห้ออออออออออออ
ด้านของเหนือ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เวลามันผ่านไปทั้งหมดกี่นาทีแล้ว แต่รู้สึกได้เลยว่าหลังจากที่ผมวางสายจากไอ้ฟิล์มไปเวลาแม่งก็ผ่านไปช้าโคตร มันบอกให้ผมใจเย็นๆอย่าเพิ่งบุ่มบ่าม แต่ตอนนี้กูเย็นไม่ได้แล้วจริงๆว่ะ
จะตายก็ช่างแม่งละ ผมแค่อยากเห็นไอ้คินว่ามันยังไม่เป็นอะไร
บุกเดี่ยวเข้าไปข้างหน้าก็พลอยแต่จะสร้างความวุ่นวายให้คนข้างในมันได้ยิน ผมทำได้แค่เดินลอบไปข้างๆหวังว่าจะเข้าไปสู่ศูนย์กลางโดยไม่ต้องฝ่าแนวล้อมอะไรให้มันเหนื่อย
ผมแอบซุ่มดูตรงส่วนที่สังกะสีมันเริ่มจะผุ ผมเห็นไอ้พีทเดินวนเวียนอยู่รอบตัวคินที่นั่งอยู่มุมด้านในสุด มันถูกมัดมือมัดเท้าแถมยังโดนกระดาษกาวอย่างหนาแปะปากเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันคิดอะไรอยู่ แต่แค่เห็นภาพมันเป็นอย่างงั้นแล้วอยากจะฆ่าไอ้พีทเสียให้รู้แล้วรู้รอด
มันไปเอาพรรคพวกมาจากไหนเยอะแยะ ไม่ใช่นักศึกษามหาลัยผม แต่อายุอานามไล่เลี่ยกัน นี่มันหมายความว่ายังไง
“เฮ้ยไอ้พีท โทรหายายมันรึยังวะ เมื่อไหร่จะโทรกูอยากได้เงินแล้วเนี่ย”
“เออ ไอ้เหี้ย กูกำลังจะโทร” ไอ้พีทพูดคุยกับไอ้พวกนั้นเหมือนกับรู้จักกันมานมนาน “ห้ามแตะอะไรคินตาแม้แต่ปลายเล็บนะมึง”
“ถุย เห็นกูเป็นอย่างงี้กูก็พิศวาสเพศแม่ กูไม่ได้วิปริตเหมือนมึง”
“เออ ก็ดี ห้ามแตะอะไรทั้งนั้นจนกว่ากูจะสั่ง” ไอ้พีทประกาศลั่น “ว่าแต่มึงจะเรียกเท่าไหร่”
“อืมมมมมม กูเอาคนมาเยอะ และอีกอย่างบ้านไอ้นี่แม่งก็รวยติดอันดับของประเทศ ซัก . . ห้าสิบล้านเป็นไง”
ผมกะแล้วเชียว ไอ้พีทที่มันจับตัวคินมาแม่งต้องการมากกว่าตัวคินแน่ๆ พรรคพวกเยอะแยะขนาดนี้ถ้าไม่ใช้เงินมาล่อแม่งก็คงไม่มา กูไม่ทนแล้วสัด!
ผมวิ่งเข้าไปสอยปากไอ้คนที่บอกว่าห้าสิบล้านเป็นคนแรก แน่นอนการมาของผมทำให้พวกแม่งงง
“เห้ย มันมาจากไหน จับมันดิ!” ไอ้เชี่ยพีทสั่งคนอื่นดังลั่น จากนั้นไม่นานพวกนั้นมันก็กรูเข้ามาหาผมอย่างกับมดรุมแทะเศษขนาดปังชิ้นใหญ่ ไอ้ผมที่พอมีฝีมืออยู่บ้างก็จัดการพวกมันหมอบไปหลายตัวอยู่ แต่ทำไมมันเยอะขึ้นเรื่อยๆฟะ
หางตาผมเหลือบไปเห็นไอ้คินที่ดิ้นพล่านเพราะมันอยากจะช่วยเหลือผมบ้าง
ระหว่างที่ผมเผลอผมเจอพวกมันเจาะยางจนล้มลงไปคุกเข่า จากนั้นบาทาจากไหนไม่รู้เยอะแยะก็มารุมที่ผม
มันเจ็บจนชาไปหมด แต่ผมไม่ร้องสักแอะ ผมสัมผัสถึงของเหลวสีแดงที่เริ่มไหลออกมาจากตามลำตัวและใบหน้าของผม
“โง่มากป่ะ มาคนเดียวทั้งๆที่พวกของกูมีเป็นสิบแบบนี้” ไอ้พีทเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมให้หันหน้าขึ้นไปสบตากับมัน พรรคพวกของมันถอยหลังออกไปเมื่อเห็นว่าผมสิ้นฤทธิ์หมดแรงที่จะตอบโต้
ผมมองมันอย่างเกลียดชัง กี่ครั้งแล้วที่แฟนผมจะต้องมีอันตรายก็เพราะคนๆนี้ “ตัวต่อตัวกับกูมั้ย ไอ้ลูกหมา” ผมท้าทาย
มันหน้าเจื่อนลงไปนิดนึง ถ้าไม่มีพรรคพวกแม่งก็ดีแต่ปากล่ะวะ!
“ไม่เห็นจะต้องเสียเวลาไปทำอะไรแบบนั้น” มันพูด “เอาล่ะ พวกมึงจับตัวมันไปมัดไว้ก่อน มัดให้ดีนะเว้ย”
ผมขัดขืนตอนที่พวกมันมาจับตัวผมไปมัด สายตาของผมเหลือบมองไอ้คินที่ผมค่อนข้างจะแน่ใจว่ามันน้ำตารื้น แม่งเอ๊ยยยยยยยยย เจ็บใจว่ะ
“คินตา ถ้ายายคุณไม่จัดการให้ผมออกจากคณะกลางคันแบบนี้ ผมอาจจะมีทางเลือกมากกว่านี้” ไอ้พีทชูโทรศัพท์ขึ้นมา ผมเห็นมันเอามาจ่อหู ต้องโทรไปหายายของคินแน่ๆ
การที่มันโดนไล่ออกจากคณะเป็นสิ่งที่ผมขอกับยายคินเพื่อเป็นเงื่อนไข ตอนที่เธอขอให้ผมมาช่วยดูแลบริษัทให้นั่นแหละ ถ้าจะหาว่าผมเป็นไอ้ขี้ฟ้องล่ะก็ ผมยอม ดีกว่าจะให้มันมาอยู่ใกล้คินตาตลอดเวลาแบบนี้
ตอนที่คุณหญิงรู้ครั้งแรก ผมเชื่อได้เลยว่าท่านจะสั่งมือปืนให้ไปเก็บไอ้พีทเลยด้วยซ้ำมั้งถ้าผมไม่ห้ามเอาไว้
พีทมันเปิดสปีคเกอร์โฟนให้ได้ยินกันทั่ว
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเลขาท่านประธานบริหารบริษัทโภคินทร์พิพัฒน์กรุ๊ป ไม่ทราบว่า ..”
คงจะอยู่กับเขามานานล่ะสิท่าถึงได้รู้ว่าจะต้องโทรเข้าเบอร์ไหนถึงจะได้พูดคุยกับซีอีโอใหญ่โดยตรง
“อย่าพูดจาให้มากความเลยครับพี่เปิ้ล”
“เธอคือ . .”
“ผมพีท”
“แกโทรมาอีกทำไม! แกไม่ควรจะยุ่งเกี่ยวกับบริษัทนี้ หรือแม้กระทั่งทุนของบริษัทนี้อีก”
“รู้แล้วๆๆ” ใบหน้าของไอ้พีทกลอกตาไปมาอย่างรำคาญ “ต่อโทรศัพท์ให้ผมคุยกับคุณหญิงท่านหน่อยสิ”
“ไม่ได้ ชั้นไม่มีวัน…”
“พี่เปิ้ล ผมกำลังจะจับคินตาเรียกค่าไถ่ ไม่รู้เหรอ”
“อย่ามาข่มขู่กันเสียให้ยาก ชั้นรับสายคนที่โทรมาขู่คุณหญิงท่านแบบนี้มามากกว่าสามสิบสายแล้วย่ะตลอดเวลาที่ผ่านมา”
“และถ้าครั้งนี้มันเป็นเรื่องจริงล่ะ?”
“มีอะไรเหรอเปิ้ล” น้ำเสียงของคุณหญิงแทรกขึ้นมาในสาย ทำเอาพวกของไอ้พีทกระตือรือร้นที่จะฟังกันยกใหญ่
“พวกโรคจิต . .เอ่อ . .”
“ชั้นคุยเอง” เสียงโทรศัพท์ถูกส่งต่อ “ฮัลโหล”
“คุณหญิง จำผมได้มั้ยครับ”
“นี่แกยังไม่ไปผุดไปเกิดที่อื่นอีกเหรอ ฮะ!! ชั้นไม่ฆ่าแกก็บุญหัวแกเท่าไหร่แล้ว!!!”
“แก่แล้ว เดี๋ยวความดันขึ้นนะ”
“หุบปาก!”
“หุบก็ได้ แต่หลานคุณหญิงต้องตกอยู่ในอันตรายนะ”
“ว่าไงนะ”
“ไม่เชื่อผมเหรอ”
“แก . .” ผมสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงคุณหญิงเริ่มสั่นอย่างไม่มั่นใจ “แกจับหลานชั้นไปเหรอ โกหก!”
“โว้ย!” พีทแหกปากอย่างอารมณ์เสีย “คินครับ แหกปากให้ยายคุณฟังทีสิ” มันกระชากกระดาษกาวออกอย่างแรง จนผมขยับตัวเพื่ออยากจะไปตบกะโหลกหนาๆของพีทเพราะมันทำคินเจ็บ
และแน่นอน แฟนผมไม่ยอมทำตามละครไทยง่ายๆ คินนิ่งเงียบมองไอ้พีทเหมือนมันเป็นแมลงไชขี้ควาย
“คิน ผมบอกให้แหกปากไง” ดูเหมือนความพยายามของมันจะไม่เป็นผล จนกระทั่ง . .
มันดึงหน้าคินเข้ามาจูบ
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
“ไอ้เอี้ยยยยยยย อ่อยอู อูอะอ้าอัน ไอ้เอี้ยยยยย แอ้งงงงงงงงงงงง” ผมดิ้นพล่านอย่างโมโหสุดขีด ถ้ากูหลุดไปได้นะมึง ไอ้สัด!!!!!!!!!!
“ไปตายซะมึง!” คินด่ามันทันทีที่มันผละหน้าออกไป หันมามองหน้าผมอย่างรู้สึกผิด แต่ผมรู้สึกผิดกว่าที่ทำอะไรไม่ได้
“ชัดแล้วนะครับ” ไอ้พีทยักคิ้วใส่ผมอย่างอารมณ์ดี พลางพูดกับยาย
“แกมันไอ้คนชั่ว!”
“ห้าสิบล้านขาดตัว โอนเข้าบัญชีผม เหมือนที่คุณหญิงทำทุกๆเดือนและทุกๆปี หลังจากนี้เราจะได้จากกันไปอย่างสงบเสียที”
“สงบแน่ถ้าแกตาย เด็กไม่ดี!”
“ตามนั้นนะครับ ผมให้เวลาชั่วโมงนึง”
“ชั้นขอสาม”
“เยอะไปนี่”
“สองก็ได้”
“ตามนั้นครับ”
มันกดวางสาย พร้อมๆกับนั่งลงยองๆข้างๆคินตา “ไม่ได้คิน ก็ได้เงินแทน คินนี่มีค่าจริงๆเลยนะครับ”
“ยายกูจะไม่ให้มึงสักสตางค์แดงเดียว”
“งั้นคินก็ต้องเป็นอันตราย ดีไม่ดี . .” พีทมองมาที่ผมอย่างเจ้าเล่ห์ “คนรักของคินอาจจะได้เห็นผมข่มขืนคินก็ได้”
นั่นทำให้ผมแทบจะพุ่งตัวเข้าใส่มันเลยทีเดียว ถ้าไม่ติดว่าไอ้พวกข้างหลังนี่มันจับผมไว้เสียก่อน
“โลกนี้ยังมีคนที่เลวมากกว่ามึงอีกมั้ย”
“มีถมเถ” พีทยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ผมแน่ใจว่ามีห้องของบนที่สะดวกสบายมากกว่านี้ ผมจะให้คินไปนั่งรอที่นั่นละกัน แต่ก่อนที่จะไป . .”
พีทมันพยักหน้าให้ไอ้หัวโจกที่พูดว่าห้าสิบล้าน มันลูบปากที่แตกป้อยๆเพราะโดนผมต่อย ก่อนที่จะ - -
ฉึก!
โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ผมรู้สึกได้ถึงของแหลมคมที่แทงเข้ามาบริเวณท้องน้อยทางด้านซ้าย มันถอนมีดพกออกไป เท่านั้นแหละ . .
ผมชาวาบไปทั้งตัว พร้อมด้วยความรู้สึกเจ็บที่แผ่ซ่านจากจุดที่มีแผล
“เลวระยำ ฮึกกกกกก เหนือ มึงไม่เป็นไรใช่มั้ย มึงต้องไม่เป็นไร” น้ำตาของคินตาไหลพรั่งพรูออกมาพร้อมๆกับของเหลวสีแดงไหลออกมาตามเสื้อนักศึกษาของผมจนเป็นสีแดงเถือก
เจ็บ . . เกินจะทน แต่ผมจะวูบไม่ได้เด็ดขาด ผมต้องไม่เป็นอะไร
“อย่ามาน้ำเน่าหน่อยเลยน่ะ ไอ้เหี้ยพีท พวกมันสองคนรักกันจริงๆเหรอ” ไอ้คนที่แทงผมเดินลอยหน้าลอยตามองผมกับคินตาอย่างสมเพช
“คงงั้นมั้ง” ไอ้พีทจับตัวคินที่ร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงผมให้ลุกขึ้นยืน
“กูอยากจะอ้วก”
ผมถูกพวกมันทิ้งให้ล้มทั้งยืน คินตาถูกลากขึ้นไปข้างบนแล้ว ไม่รู้ว่าไอ้พีทจะทำอย่างที่มันพูดรึเปล่า ถ้ามันทำจริง . . ผะ ผมต้องไปช่วย
“มึงตาย!!!!!!!!!!!!!!” ผมจำเสียงไอ้โจ๊กได้ แต่ตาผมพร่ามัวเกินกว่าที่จะมองเห็น “แทงเพื่อนกูเหรอ แทงเพื่อนกูเหรอ!” เห็นภาพลางๆว่ามันใส่เข่าไอ้หัวโจกอย่างจังตามคำพูด
“จัดการพวกมันก่อน แม่งมีหลายคนชิบหาย!!” ไอ้ฟิล์ม “ภีม พาพี่รหัสมึงออกไปก่อน มันจะตายห่าอยู่แล้ว”
“ครับพี่”
ผมเห็นแต่กองทัพชุดนักศึกษาชายมากกว่าครึ่งเข้ามาตะลุมบอนจนวุ่นวายไปหมด ไอ้ภีมที่หน้าตื่นๆผู้ไม่เคยโดนเหตุการณ์ความรุนแรงแบบบนี้วิ่งเข้ามาหาผมแล้วจัดการแก้เชือกที่เท้ากับที่แขนให้
“เฮ้ย ทำไมมันเยอะอย่างงี้วะ” ไอ้ภัทรนี่หว่า
“มิก มึงอย่ายืนห่างจากกู!”
“มึงอย่ามาสั่งกูได้ป่ะ!”
“ใครเป็นคนคิดแผนนี้ บ้านมึงเป็นผู้จัดละครเหรอ ฮะ!”
“ไอ้ยิมระวังข้างหลัง”
“ขอบใจเว้ยเชี่ยโจ๊ก”
“มึงกล้าเตะไอ้มิกเหรอ มึงตาย!!!!!!!!!!”
“โทรเรียกกำลังเสริมด้วย”
ทำไมมันชลมุนวุ่นวายอย่างงี้หว่า ผมถูกไอ้ภีมพยุงให้ลุกขึ้นยืน แต่ทว่าผมยังไม่มีแก่ใจจะไปทำแผล
“ไอ้ภีม” ผมผลักน้องให้มันล้มลงไปหลบ เพราะไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้กำลังจะฟาดน้องผมด้วยไม้หน้าสาม ผมเตะมันล้มลงไป “ว่างใช่มั้ยภีม กระทืบซ้ำซิ”
“พี่เหนือ ผมต่อยคนอื่นไม่เป็น”
“ไอ้พวกนี้มันจับตัวพี่คินของมึงมานะ”
“มากกว่ากระทืบได้มั้ยพี่!!!!!”
เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยทีเดียว จังหวะนี้ ผมเดินกระเผลกขึ้นไปยังชั้นบน มือที่กุมบาดแผลอยู่เผยให้เห็นเลือดแดงฉาน
เสียงดังขนาดนี้ไอ้พีทต้องไหวตัวทันแน่ . . แต่เรื่องนั้นไม่น่ายากเพราะ . .
ตอนนี้ไอ้ปอนด์กำลังเผชิญหน้ากับไอ้พีทที่จับตัวคินไว้ด้วยท่าตัวประกัน แบบในละครเด๊ะๆเลย
“มึงก็หลงเสน่ห์คินตาอีกคนสินะ” ไอ้พีทเหน็บแนมไอ้ปอนด์
“นั่นมันเรื่องของกู ปล่อยพี่คินซะ ก่อนที่มึงจะตาย”
“กูยังมีสิทธิ์รอด ถ้ายังจับคินไว้แบบนี้”
“อ๋อ งั้นเหรอ” ประโยคสุดท้ายคินเป็นคนพูดเอง มันอาศัยช่วงที่พีทเผลอจัดการไอ้พีทจนหลุดออกมาได้
ไอ้ปอนด์ได้โอกาสจึงวิ่งเข้าไปจัดการต่อยไอ้พีททันที ผมเดินกระเผลกเข้าไปหาคิน หวังจะแกะเชือกให้
“เจ็บมั้ยยย กูขอโทษ เพราะกูเอง เพราะกู”
ผมล้มตึงลงไปอย่างหมดเรี่ยวแรง
“อย่าล้มสิ ห้ามหลับด้วย!”
“หมะ ไม่หลับหรอก” ตาผมปรือมองเส้นเชือกที่มัดแน่นเหมือนงูสีเขียวพันกันวุ่น ผมมองซ้ายมองขวาหาของมีคม
“พี่เหนือ!!!!!!!! ระวัง!!!!!!!!”
ฉึก!
การถูกแทงเป็นครั้งที่สองจากทางด้านหลังทำเอาผมสติพร่าเลือนและขาดสะบั้น จากความเจ็บกลายเป็นความชาอย่างไม่น่าเชื่อ
“เหนือ!!!!!!!!” คินร้องลั่น ตอนที่ไอ้ปอนด์มาลากคอไอ้พีทออกไปจัดการต่อ สงสัยตอนที่มันเข้ามาแทงผม ไอ้ปอนด์คงจะเสียหลักไป
ผมล้มตัวลงไปนอน เลือดสีแดงไหลท่วม ไม่ต่างจากน้ำตาของคินตาเท่าไหร่
“กำลังจะฮะ แฮปปี้เอนดิ้งแล้ว ทะ แท้ๆ” ผมเอามือจับแก้มที่ไม่เคยหมองของคินตา
“ไม่เอานะเว้ย ฮึก อย่าทำแบบนี้ ห้ามหลับเด็ดขาด”
“แต่มันจะ เจ็บนะ” พูดแต่ละคำมันช่างลำบาก
“กูกลัวว่าถ้ามึงหลับไป มึงจะหลับตลอดกาล ฮึก ฮึก” ยิ่งพูดแบบนี้คินยิ่งน้ำตาไหล
“หระ รัก . .”
“ไม่ต้องพูดเลย กูไม่อยากฟังตอนนี้ ฮึก อยากพูดให้ฟังก็ต้องพูดเวลาอื่น พูดพร่งนี้ มะรืนนี้ก็ได้ นะๆๆ อย่าทิ้งกูไป อย่าทิ้งกู ไอ้ปอนด์ โทรตามโรงบาล เร็วๆ!!!!”
ดวงตาผมเริ่มปรือ แสงสว่างกำลังริบหรี่ลงพร้อมๆกับใบหน้าของคินที่กลายเป็นเหมือนหมอกจางลงเรื่อยๆ . .
“กูรักมึง ได้โปรด อย่าทิ้งกูไปเลยนะ” เสียงแผ่วเบา เหมือนมาจากที่ไหนสักที่ที่ไกลแสนไกล ไออุ่นสุดท้ายที่ผมได้รับคือคินตาโอบกอดผมไว้อย่างแนบแน่นที่สุด
นี่ผมกำลังจะตายใช่มั้ย . .ทุกสิ่งทุกอย่าง . . ดับสนิท เงียบงัน และมีแต่ความว่างเปล่า
ไม่ถนัดดราม่า . . T_T
หมดเขตจอง 8 มิถุนา หมดเขตโอน 15 มิถุนาเน้อ
รักคนอ่าน <3
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669001 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก