ตอนที่ 42
ด้านของฟิล์ม หลังจากเหตุการณ์บู๊หนักในวันนั้น ผมถึงคราวต้องรักษาตัวบ้าง ผมไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก แค่กระดูกข้อมือร้าวต้องใส่เฝือกอ่อน กับที่เท้ามีผ้าพันแผลพันเอาไว้อย่างหนาเพราะเจือกจะโดนไอ้บ้าคนหนึ่งตีไม้เข้าไปใส่อย่างจังแต่ไม้อันนั้นมีตะปูทั้งใหญ่และก็แหลม ไม่ได้โดนแค่ทีเดียวนะ โดนตีย้ำๆๆๆ โอ๊ย แค่คิดก็เจ็บแล้ว
เรียกได้ว่าแค่ขยับไปขี้ไปเยี่ยวยังลำบาก เพราะไอ้ผ้าสีขาวทั้งหลายนี่มันห้ามโดนน้ำโดนพื้น
ไอ้เรามันโสด ไม่มีคนมาดูแล คนที่เราอยากให้มาดูแลเค้าก็ทั้งเมินทั้งค้อนมาให้จนไม่มีความหวังสักนิดว่าเขาละเหลียวแล
แต่ภูมิใจได้อย่างหนึ่ง . . ก็ไอ้ที่ผมต้องมีผ้าพันแผลพันไว้ที่เท้าเนี่ยก็เพราะผมจไปช่วยไอ้มิกเอาไว้ตอนที่มันเสียหลักจะโดนรุมอัด มีศัตรูตั้งสองคนหมายจะทำร้ายมัน
ผมก็เลยเสียสมาธิไปจัดการไอ้สองคนนั้นแทนที่จะจัดการให้คนที่กำลังสู้กับอยู่หมอบลงไปเสียก่อน
เท่านั้นแหละ . . โดนบ๊ะเข้าให้!
ก็เลยต้องมานั่งซมนอนซมอยู่ในหอแบบนี้ หลังจากที่ไอ้คินฟื้นผมก็ยังไม่ได้ไปหามันอีกเลยที่โรงพยาบาล เรื่องของมันคงกำลังจะแฮปปี้เอนดิ้งแล้วสินะ ผมได้ข่าวว่าคุณยายของคินโกรธมากแถมจะสั่งฆ่าล้างชั่วโคตรของไอ้พีทเลยทีเดียว(เอิ่ม โคตรน่ากลัว) แต่ไอ้เชื้อความเลวนี่คงจะเป็นของไอ้พีทคนเดียว พ่อกับแม่มันที่ทำงานในโภคินทร์พิพัฒน์กรุ๊ปก็ไม่เคยก่อปัญหาอะไร แถมยังเป็นพนักงานดีเด่นที่น่าเอาแบบอย่างอีกต่างหาก คุณยายก็เลยให้ท่านทั้งสองออกจากงาน ฝากงานให้ทำที่รัสเซียโน่น(อำนาจล้นฟ้า) ส่วนไอ้พีทน่ะเหรอ . .
คุณยายท่านจะส่งมันไปโซมาเลีย ขอย้ำ โซมาเลีย! คนละซีกคนละทวีปของโลกเลยครับ แอฟริกาใต้โน่น ได้ข่าวว่าเด็กที่นั่นอดอยากมาก ถ้าคนอย่างไอ้พีทไปอยู่คงจะทุกข์ทั้งทางกายทางใจเป็นแน่แท้ คุณยายท่านมีมูลนิธิเล็กๆส่งข้าวส่งน้ำให้เป็นประจำว่าอย่างนั้นครับก็เลยรู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะส่งมันไปพร้อมๆกับข้าวและก็อาหาร
มึงซวยไปเลยสิมึง . . ทำให้พ่อกับแม่โดนไล่ออก แถมยังถูกส่งไปยังประเทศที่ยากจนติดอันดับหนึ่งในสิบของโลกแบบนั้น
ผมถอนหายใจขยับตัวนิดหน่อยหวังที่จะลุกขึ้นเพื่อลงไปข้างล่างหาอะไรมากินบ้าง ตอนนี้เวลาเกือบสิบโมงกว่าแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใคร!!!!!!! จะเป็นไอ้มิกมั้ย มันต้องมาสิ อย่างน้อยผมก็ช่วยมันไว้นะ! ผมกระโผลกกระเผลกไปที่ประตูห้องโดยที่ไม่ส่องตรงตาแมวเลยด้วยซ้ำ
ผ่าง!
ไอ้เหี้ยภัทรนี่เอง มันยืนยิ้มโชว์ฟันสามสิบสองซี่ใส่ผมอย่างล้อเลียน “ทำหน้าเหมือนหมาที่เจ้านายลืมเลยน้า สัดฟิล์ม”
“มีอะไร เมียมึงไม่ได้เป็นกิ๊กกู”
ป๊าบ! ผมโดนโบกเข้าให้ “อย่าเล่นของสูงสิครับ” มันถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องผม เซ็งเลยครับ โคตรเซ็ง ไอ้มิกมันไม่คิดจะมาดูอาการคนที่ช่วยมันบ้างเลยหรือไง
“มีอะไร มาทำไมแต่เช้า”
“เช้าบ้านพ่อง จะสิบเอ็ดโมงแล้ว”
“กูนึกว่ามึงจะนอนพักยาวๆซะอีก ตอนไปเฝ้าไอ้คินก็หลับได้ไม่เห็นจะเต็มที่” ผมทักท้วง ใช่ครับผมกับไอ้ภัทรไอ้มิกนั่งๆนอนๆอยู่โรงพยาบาลรอดูอาการมัน บอกตามตรงพวกผมเป็นห่วงมันมาก ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้หนักจนช็อคและก็สลบไปอย่างนั้นมาก่อน
อาจมีใครสงสัยว่าทำไมพวกผมเอาแต่เป็นห่วงมัน ห่วงมากเกินไปรึเปล่า ผมยอมรับครับว่าตั้งแต่ที่มันเล่าให้ฟังว่ามันไม่ได้รับการใจใส่จากแม่และก็เกิดมาจากความผิดพลาด พวกผมก็เลยพากันสงสารมันยกใหญ่ ไปกับมันทุกที่ที่มันต้องการ ไม่ใช่เพราะมันรวยล้นฟ้าแต่เป็นห่วง ไม่อยากให้มันเจอเรื่องอะไรที่ทำให้ชีวิตมันต้องแย่ไปกว่านี้อีก
บอกตามตรงเห็นมันแฮปปี้ดี๊ด๊าอย่างนั้น แต่โคตรน่าสงสาร ยายให้มันได้ทุกอย่าง แต่สุดท้ายแล้วมันก็อยากจะได้รับสิ่งเหล่านั้นมาจากแม่ของมันเอง พ่อของมันก็อยู่ต่างประเทศนาน(เอ๊ะ หรือเพราะยายของคินตาส่งไปอีก?) ลึกๆในใจมันคงเหงาและก็ว้าเหว่พอสมควรแหละ
“กูว่าจะชวนไปเยี่ยมเชี่ยคินสักหน่อย” ไอ้ภัทรว่า
“มันคงดีขึ้นมากแล้ว คงพักผ่อนเพียงพอ” ผมพูดในสิ่งที่ผมคิด “น่าจะไปเยี่ยมไอ้เหนือมากกว่านะ”
“อืม ก็ไปเยี่ยมทั้งคู่นั่นแหละ” ภัทรมันมีแค่รอยฟกช้ำดำเขียวเล็กน้อย ไม่พันแผลเฉกเช่นผม มันมองสภาพผมแล้วขมวดคิ้ว “ไหวป่ะเนี่ย”
“ไหวดิ” ผมตอบทันที “แต่เย็นๆได้ป่ะวะ ขอกูพักอีกหน่อย กูรู้สึกว่ามันปวดๆระบมยังไงไม่รู้”
“มึงควรจะรู้สึกเมื่อวันสองวันที่แล้วนะ” ไอ้ภัทรส่ายหน้าอย่างระอา “ว่าแต่ - - มึงกับไอ้มิกนี่ถึงไหนกันละ ตอนบู๊กันน่ะกูเห็นพวกมึงตัวติดกันเป็นปลิง มึงนะเป็นปลิง”
“ขอบใจไอ้เวร มันจะมีอะไรคืบหน้าล่ะ! กูได้แต่ปกป้องมันดูแลมัน แล้วดูสิ แม่งไม่มาเหลียวแลกูสักนิด ถ้ามันเกลียดกูมากกูก็ไม่เป็นไรนะ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมาในฐานะเพื่อนบ้าง”
“ฮ่าๆ มึงเองไม่ใช่เหรอที่ทำลายคำว่าเพื่อนระหว่างมึงกับมันเองน่ะ”
จุกเลยกู . . ชัดเจนจนเถียงอะไรไม่ออก
“ไม่รู้เว้ย” ผมบ่ายเบี่ยง “เวลามึงเจ็บมึงก็อยากให้พี่เอิญมาดูแลใช่ป่ะละ”
“เออๆๆ กูเข้าใจ ฮ่าๆๆๆ” มันอารมณ์ดีชะมัด น่าหมั่นไส้ “งั้นกูมารับตอนเย็นนะ มึงจะกะเผลกลงไปเอง หรือให้กูขึ้นมาช่วยพยุง”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย มึงก็ต้องมาช่วยกูสิวะ! มึงรักกูมั้ยเนี่ย”
“ไม่ๆ โนเวย์ กูไม่มีทางคิดกับเพื่อนแบบมึง”
“สัด จะไปไหนก็ไปเลย” มันมาเพื่อมากวนตีนจริงๆ เซ็งโว้ยครับเซ็ง!
“จ้าๆ ไปละน้า”
พอมันไปได้สักพักผมก็ลืมไปเลยว่าตัวเองจะต้องหาอะไรกินเป็นข้าวนี่หว่า ผมขยับไปเปิดประตู
“อุ๊ย! เอ่อ ฟิล์ม กิ๊งกำลังจะเคาะประตูพอดี”
สาวสวยในชุดเดรสน่ารักกำลังส่งยิ้มแหยๆให้ผมอยู่ที่หน้าห้อง ดูเธอตกใจกับการที่เจอผมเป็นอย่างมาก แต่ทำไมต้องตกใจด้วย อยากเจอผมไม่ใช่เหรอ
“ครับ ว่าไงครับ”
“กิ๊งว่างพอดี จะมาดูแลฟิล์มน่ะ ได้ข่าวมาจากภัทรว่าฟิล์มโดนมาหนักมาก” ไอ้เวรภัทร มึงควรจะให้ข่าวให้มันถูกคนนะ “ขอกิ๊งเข้าไปได้มั้ยคะ ซื้อโจ๊กเจ้าอร่อยมาให้ด้วย”
“เอ่อ จะดีเหรอครับ” ผมพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก มันดูไม่ดีเอามากๆ กับคุณหนูเกรดเอระดับดาวลอยอยู่บนฟ้าอย่างเธอที่จะต้องเข้ามาอยู่ในหอของผู้ชาย
“ดีสิ เอ่อ รีบเข้าไปดีกว่านะ เดี๋ยวโจ๊กจะเย็นซะก่อน”
ผมถูกผลักเข้ามาในห้อง กิ๊งปิดประตูตามดังปัง ชิบหายแล้วไงกู โดนต้อน
“ฟิล์มนอนพักเถอะนะ เดี๋ยวกิ๊งจัดการเรื่องนี้เอง” เธอเดินไปหยิบชามที่มุมห้องมาเทโจ๊กเอาเอง ผมกลืนน้ำลายอยู่กลางห้องไม่กล้าพูดอะไร ก็กิ๊งพูดเองว่าเองเสร็จสรรพ ขี้เกียจจะเถียงน่ะ
ผมนั่งลงบนเตียง คิดอย่างหนักเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอ แน่นอนว่าอนาคตป๊าของเราทั้งคู่จะจับเราแต่งงานกัน ทำไมต้องจับผมคลุมถุงชนเหมือนเฮียเหมือนเจ๊คนอื่นๆด้วยนะ โคตรเซ็งเลยพับผ่า
แต่สิ่งที่กิ๊งทำกับผมนั้นมันมากกว่าการถูกบังคับให้มารักกันอีกนะ เธอทำเหมือนเธอชอบผมเข้าให้แล้วจริงๆ และก็ทั้งตามทั้งตื๊อทุกอย่าง ผมหลบได้ผมก็โชคดีไปแต่ส่วนใหญ่มักไม่รอด TT
วันนี้ผมอยากเคลียร์กับเธอ
“กิ๊ง” ผมเรียก เธอสะดุ้งสุดตัว เธอเข้ามาหาผมพร้อมกับยื่นชามโจ๊กมาให้
“อะ อะไรเหรอคะ”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมมือสั่นตัวสั่น” ผมถึงกับเปลี่ยนประเด็น เพราะเธอแปลกไปมากจริงๆ ราวกับกลัวอะไรบางอย่างที่มันจะโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำยังไงยังงั้น เอ๊ะ หรือมีวะ? ไม่น่านะอยู่มาจะสองปีละก็ไม่เห็นพลังงานอะไรอยู่แถวนั้นเลยนี่หว่า เฮ้ยยยย หรือกิ๊งมีสัมผัสที่หก ชิบหายล่ะสิกู . .
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ”
“มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” ปากผมยังมีสติดีครับไม่เหมือนความคิดไร้สาระเมื่อพารากราฟที่แล้ว
ตอนนี้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป แปลว่าอะไรวะทำแบบนี้
“อย่าบอกนะว่า . .”
“ครับ?” กูงงจริงๆนะ! ให้ตายเถอะ
“ป๊ากิ๊ง บอกว่าฟิล์มเป็นเกย์”
บ๊ะเข้าให้แล้วมั้ยล่ะ! ตรงเวอร์ ตรงประเด็นแบบไม่มีอ้อมค้อม ผมอ้าปากค้างส่วนกิ๊งสะอื้นหนัก ชิบหายละ ผมแพ้น้ำตาผู้หญิง ผมกำลังทำให้เธอผิดหวัง ว่าแต่. . ป๊าของกิ๊งรู้ได้ไงวะ
“โอ๊ย” โจ๊กร้อนๆหล่นลงเท้าของผม แล้วเธอก็วิ่งออกไปจากห้องเฉยเลย อ้าวเฮ้ย นี่ถ้าจริงๆแล้วผมไม่ใช่เกย์ล่ะ? เธอก็ไม่ได้ฟังอะไรผมเลยน่ะสิ คิดไปเองแล้วก็หนีไปโน่นแล้ว
แต่มันเป็นความจริงไง . . ผมไม่อยากจะฉุดรั้งเธอให้มาฟังคำแก้ตัวโง่ๆของผม ผมไม่มีอะไรจะเถียง เพราะมันเป็นความจริง
ชอบผู้ชายเหมือนกันเข้าไปแล้ว . . ก็ต้องเป็นเกย์นั่นแหละ TT
แต่โจ๊กแม่งหล่นลงตรงผ้าพันแผลพอดีเด๊ะ ถ้ามันเข้าแผลผมล่ะก็คงจะปวดแสบปวดร้อนจนสะใจน่าดูเลย เฮ้อ ก็ดีแล้วล่ะถือซะว่าเป็นการลงโทษที่ทำผู้หญิงร้องไห้
ผมเอี้ยวตัวไปหยิบผ้าหวังที่จะมาเช็ดโจ๊ก โคตรลำบากเลยแฮะ แต่ก็มีมือดีมาจัดการให้ผมซะก่อน
เซอร์ไพรส์ . . โคตรๆ
“ทำหญิงร้องไห้เหรอมึง เสียเชิงเสือผู้หญิงชะมัด” มันบ่นอุบ ไอ้มิก ไอ้มิก!!! ตัวจริงเสียงจริงเลยนะ ไม่เชื่อมาดูสิ เฮ้ยยยยยย!!!!!!
ผมตัวแข็ง อึ้งแดกไปตั้งแต่หัวแม่ทีนยันปลายเส้นผม
“ผ้าพันแผลอันอื่นอยู่ไหน กูจะไปหยิบมาให้” มันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม ปากส้มๆ หน้าจืดๆกำลังอยู่ใกล้ผมมากกว่าหนึ่งฟุต . .
กูต้องฝันไปแน่ๆ “อยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า ชั้นล่างสุด” ผมยังอึ้งไม่หาย
มันไม่ได้สนใจอะไรอื่นอีก เดินไปหยิบผ้าพันแผลพร้อมๆกับยาทาแผลที่หมอสั่งยามาให้ผมทำเองที่บ้าน ไอ้มิกทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันแค่มาทำแผลให้เฉยๆ โดยที่ใบหน้าไม่ได้ยิ้มแย้มอะไร
แต่กูฟินไปสามโลกละ . .
“หมะ มึง เอ่อ”
“หุบปากซะถ้าไม่อยากทำเอง” มาอย่างดุเลยเว้ยเฮ้ย
“ครับๆๆ”
ผมจ้องหน้ามันจนพรุนกว่ามันจะทำแผลเสร็จ หน้าไอ้มิกนิ่งมาก มันเอาแต่ตั้งอกตั้งใจทำแผลไม่ได้สนใจอะไรผมเลย
“แดกมั้ย” มันชูถุงโจ๊กขึ้นมา ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นโจ๊กอีก “กูต้องลงไปซื้อตั้งสองรอบ ผู้หญิงของมึงเอาถุงที่กูห้อยบนลูกบิดหน้าห้องมึงไปทิ้ง”
หวะ ว่าไงนะ?
“จะแดกเอง หรือจะให้ป้อน”
“ป้อนๆๆ” มันมาไม้ไหนวะเนี่ย เมื่อวานยังไม่คุยอะไรกับผมสักคำ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นหว่า
และมันก็ป้อนผมอย่างที่ผมขอ เฮ้ยยยยยยย! ไม่จริงน่ะ มันเป็นความฝัน มันเป็นภาพลวงตา แน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ!
ผมที่นั่งอยู่บนเตียงดึงหน้าไอ้มิกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เข้ามาประกบปาก ไอ้มิกทุบไหล่ผมเสียงดัง เออแฮะ เจ็บเว้ย . .
“ไม่ได้ฝันนี่หว่า” ผมรำพึงตอนที่ถอนปากออกมา รสชาติปากไอ้มิกมันหวานยิ่งกว่าโจ๊กอีกนะขอบอก
“อะ ไอ้ . .” มันกำลังจะด่าผม แต่รอยแดงเป็นปื้นที่ขึ้นมาอยู่บนแก้มของมัน คงทำให้มันนึกคำพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“กูไม่คิดว่ามึงจะมานะ” ผมบอกมันด้วยเสียงอ่อนโยน
“กูแค่ไม่อยากเห็นคนตาย ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะไม่มีปัญญาหาอะไรแดกเองต่างหากล่ะ”
“จริงๆน่ะเหรอ” ผมเลิกคิ้วถาม “มึงหวั่นไหวกับกูแล้วใช่ม้า?”
“หุบปากน่า”
“อย่ามาๆ” ผมเถียงมัน “มิก กูพูดจริงๆนะ ถึงมึงจะไม่ได้ชอบอะไรกู ไม่ได้คิดเหมือนกู แต่อย่างน้อยมึงก็น่าจะกลับมาเป็นคนเดิมได้แล้ว มึงรู้มั้ยที่ผ่านมามึงพูดโคตรน้อย ปกติมึงจะกัดไอ้คินเป็นเพื่อนกู แต่เพราะกู มึงเลยเปลี่ยนไปตั้งเยอะ”
“ใช่ไง ก็เพราะมึง เพราะมึงนั่นแหละ” มันฟาดปากผมด้วยช้อน เจ็บชิบหาย “กูเหนื่อยละ เหนื่อยที่จะต้องเก๊ก เหนื่อยๆๆๆ มันไม่ใช่ตัวกู”
“แสดงว่ามึงหายโกรธกูตั้งนานแล้วน่ะสิ”
“หึ กูยังไม่ได้หายโกรธมึงเลยแม้แต่น้อย” อ้าวซะงั้นอ่ะ “แต่มึงทำให้กูพูดกับไอ้คินไอ้ภัทรน้อยลงทั้งๆที่พวกนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด”
“เอ่อ..”
“ต่อไปนี้กูจะพูดอะไรที่กูอยากพูดละ” มันว่าอย่างนั้น “แต่กูยังไม่หายโกรธมึงนะ”
ผมนิ่งและก็เงียบ งง มึนหัวไปหมด ไอ้มิกมันจะกลับมาเป็นคนเดิม แต่ยังไม่หายโกรธผมงั้นเหรอ . .
เมื่อผมทานจนอิ่มไอ้มิกจัดการล้างจานให้เสร็จสรรพ ผมเฝ้ามองมันทุกการกระทำ มันไม่สนใจอะไรผมเลย
“อะไร มองทำไม”
“จะกลับแล้วเหรอ” ผมทำตาละห้อย
“ยังไม่ได้เดินออกไป ก็แปลว่ายังไม่กลับ” มันทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผม
ฮึ่ม . . กูเริ่มจะทนไม่ไหวละ!
ผมจับตัวมันให้นอนลงบนเตียง ขึ้นคร่อมเอาไว้ แม้จะฝืนร่างกายไปบ้างแต่ผมกัดฟันทน
“ไอ้เหี้ย นี่มึงทำอะไรเนี่ย!”
“มึงบอกกูมา อย่ามีฟอร์ม ไม่ต้องกลัวว่าจะอายอะไร บอกมาสิว่ามึงก็รักกูเหมือนกัน”
“ไอ้สัด มึงจะบ้าเหรอ! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลยนะ ชอบบังคับขืนใจ มึงเป็นโรคจิตรึไง”
กูยอมรับว่ากูโรคจิตก็ได้วะ!
“ตอบกูมา ไม่งั้นกูไม่ปล่อยมึงแน่”
“คิดว่าจะมีแรงทำอะไรกูได้งั้นเหรอวะเชี่ยฟิล์ม”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง บอกมาเลยดีกว่า ว่ารักฟิล์ม ชอบฟิล์ม บอกมา”
“เอาอะไรมาคิดว่ากูคิดแบบนั้น เล็บขบเหรอ”
“ตามึงฟ้อง” กูมั่วไปก่อน
แต่ได้ผลว่ะ มันจิ๊ปากแถมหลบตาผมเป็นการใหญ่
“คอ วอ ยอ”
“จะบอกไม่บอก ไม่บอกจูบ ถ้าบอกปล้ำ”
“บ้าบอ”
“บอกมาเร็วๆ” ผมจับกดมันแน่นเข้าไปอีก จะบังคับให้มันรักผม หรือง่ายๆก็คือจะบังคับให้มันยอมรับว่ารักผม
มันไม่ตอบ เอาแต่หลบหน้าหลบตาผม
“มึงไม่รู้ตัว หรือมึงอายที่จะยอมรับวะ” ผมถามอย่างจริงจัง “มันมีอะไรให้อาย ถ้ามึงรักกูเหมือนกัน กูกับมึงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนสถานะนิดหน่อย ก็แค่รักกัน มึงกลัวอะไร”
“กะ กูไม่รู้” ใบหน้าของมันแสดงออกถึงความสับสน
“แล้วมึงมาที่นี่ทำไม มึงมาหากูที่ห้องทำไม มาทำแผลให้กู มาป้อนโจ๊กกู มาทำไม ให้ความหวังกูทำไม”
“กูแค่ ..”
“รู้สึกผิดสินะ เป็นหน้าที่สินะที่ต้องมาทำอย่างงี้ เพราะที่กูเจ็บบางส่วนก็เพราะปกป้องมึง”
พอกันที . . เหนื่อยที่จะยื้อ เหนื่อยที่จะหวัง การคิดไปเองว่าสักวันหนึ่ง มันจะคิดเหมือนผมบ้าง มันก็แค่การเสียเวลาให้สมองอย่างหนึ่ง
ผมควรจะปล่อยมันไปได้แล้ว
“กูยังเป็นเพื่อนมึงเสมอ แค่เพื่อน กูทำได้เท่านี้ กูยอมรับแล้ว” ผมกระซิบบอกมันที่ข้างหู ลอบสูดดมกลิ่นที่ข้างแก้มของมันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะผละออกไปจากมัน
ความรักไม่ใช่เรื่องที่ต้องสมหวังง่ายๆสินะ
รู้ตัวว่าต้องอกหัก ก็ยังดึงดันที่จะรักต่อ ผมแม่งโง่ โง่จริงๆ
ผมนั่งลงที่ข้างเตียง ไม่รู้ว่าไอ้มิกทำอะไรอยู่ทางด้านหลัง ผมจะรักมันอยู่เงียบๆ ไม่ทำอะไรให้มันอึดอัดอีกต่อไป แต่ . .
แขนผอมๆที่มากอดก่ายผมจากทางด้านหลังนี่อะไร “มึง มึงพูดถูกทุกอย่าง” เสียงไอ้มิกสั่นไปหมด
“กะ กู กูว่ากูรักมึงแล้วล่ะ” “หะ หา”
“กูทรมานชิบหายที่ต่อสู้กับใจกูเอง กูไม่รู้ตัว กูไม่รู้เลยว่ากูชอบมึงเข้าไปตอนไหน กูเอาแต่ฝังใจว่ากูเกลียดมึง อยากอยู่ห่างจากมึง แต่พอมึงไม่อยู่ กูรู้สึกว่ากู . . คิดถึง”
นี่มันใช่ความจริงป่ะเนี่ย . . ผมใจเต้นแรงขณะฟังความในใจที่ไอ้มิกส่งมาให้
“กูโง่เองที่คิดว่าตัวเองรักไอ้เชี่ยพีท ทั้งๆที่จริงน่ะ กูอาจมีมึงอยู่ในใจมาตั้งนานแล้วก็ได้ แต่กูไม่รู้ตัว” เฮ้ยๆๆๆ “กูเห็นมึงสนิทกับไอ้คิน พูดกับกูก็เหมือนพูดกับไอ้คิน ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ กูก็เลยลองหันไปให้ความสนใจคนอื่นดู แต่ทว่า..”
“เป็นมึงที่กูรัก มึงมาโดยตลอด” “นี่เรารักกัน แต่ - - เราไม่รู้เลยงั้นเหรอ” ผมพูดอย่างอึ้งๆ ที่ต้องเข้าใจผิดทุกอย่างเป็นเพราะความสับสนของมิกและก็ความไม่กล้าพูดความในใจจากผมเอง
แม้จะฟังแล้วมันดูงงๆว่ามันรักผมเข้าตอนไหน แต่สิ่งที่ผมแสดงออกไปนี่แหละอาจทำให้มันคิดได้ว่ามันก็คิดเหมือนผม
ช่างมัน! . . ผมไม่นึกอยากที่จะสนใจอดีตแล้ว ดีใจ ดีใจชิบหาย!
“แต่เรา . . เป็นแฟนกันไม่ได้” “เห้ย ทำไมวะ!” ผมโวยวาย จะอะไรกันนักกันหนา
“จะให้กูเป็นแฟนกับมึงเนี่ยนะ ไอ้ปากหมาตัวถึกอย่างมึง เพื่อนที่เคยเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา พูดจริงๆ กูเป็นไม่ได้ว่ะ” มันดึงแขนที่มันกอดผมออกไป และก็พูดใส่ฉอดๆจนผมงง
“อ้าวไอ้นี่ เมื่อกี้มึงยังหวานใส่กูอยู่เลย สรุปมึงเอาไงเนี่ย”
“ก็จะอะไรซะอีก กูรักมึง มึงรักกู แต่กูไม่อยากเป็นแฟนกับมึง ชัดป่ะ ถ้าจะให้พูดว่าที่รัก พูดว่าผัว พูดว่าเมีย มันไม่ช่าย” เออ จริงว่ะ ผมก็พูดหวานๆกับมันไม่ค่อยลง
“เออ! ตามใจมึงสิวะ แต่มึงน่ะ ห้ามนอกใจกูเด็ดขาด เลิกนอนกับผู้หญิงได้ละ!”
“กูเลิกมาหลายเดือนแล้ว!”
“กูก็เหมือนกัน!”
“เออดี! ตกลงตามนี้ ห้ามบอกอะไรไอ้สองคนนั้นด้วยนะ กูอายชิบเป๋ง”
ผมคว้าตัวมันเข้ามากอดแล้วก็แกล้งทำเป็นตีหัว บทสรุปในวันนั้นก็คือผมได้เพื่อนคนเดิมกลับคืนมาและเป็นเพื่อนที่ใจตรงกันซะด้วย . . เพื่อนแบบนี้มีหลายคนบนโลกซะที่ไหนล่ะ ก็มีแค่คนนี้ คนนี้แค่คนเดียว ^^อีกสามตอนจะจบแล้วค่ะ
>< 
หัวข้อ: ♥♥. . LIMITLESS . . รักที่เหนือกว่า . .♥♥ (อ่าน 1669043 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก