ตอนที่.....165
"นั่งเหม่ออะไรคนเก่ง"
"คุณย่า" ผมหันไปมองแล้วก็ส่งยิ้มหวานๆให้
"อย่าไปส่งยิ้มหวานๆแบบนี้ให้สาวๆที่ไหนนะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง"
"แล้วส่งให้หนุ่มๆได้ใช่ไหมครับคุณย่า"
"นั้นเชียว เรื่องใหญ่กว่าอีก"
"ฮ่าๆๆ"
"ไหนเล่าให้ย่าฟังสิคิดอะไรอยู่ ย่าเห็นนั่งเหม่อมาตั้งนานแล้ว"
"แค่เบื่อพี่พีท เอาแต่ใจ น้องภูเลยมานั่งสงบสติอารมณ์"
"อะไรกันอีกล่ะ เมื่อคืนยังดีๆกันอยู่เลย แล้วนี้เราไม่ไปมหาวิทยาลัยหรอลูก"
"ไปครับ" คุณย่าถามไม่เอาคำตอบ แสดงว่าเริ่มเบื่อ เพราะเราสองคนก็เป็นแบบนี้ประจำ
แต่น้องภูอยากเล่านะครับคุณย่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"คุณย่าครับ"
"ครับ"
"คุณย่าว่าพี่พีทจะเลิกนิสัยขี้หวงได้ไหม"
"ไม่ได้ เพราะมันเป็นสันดานลูก" คุณย่าอมยิ้ม
"แล้วน้องภูควรทำอย่างไรล่ะครับคุณย่า"
"ก็ไม่ต้องทำอะไรลูก แค่อย่าเอามาคิดมาใส่ใจ มองให้มันเป็นเรื่องเล็กๆแล้วก็อมยิ้มนิดๆเมื่อเกิดปัญหา"
"หาาาาาาา"
"ลองทำดูสิลูก เดี๋ยวย่าไปทำกับข้าวก่อน ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้วไป เรียนบ่ายใช่ไหม"
"ใช่ครับ"
"ทะเลาะกันนี้เองไอ้ตัวโตถึงได้ดื่มกาแฟแค่แก้วเดียวแล้วไปทำงาน"
"ก็พี่พีทงี่เง่านี่นา"
"ทำใจ ไปอาบน้ำไปลูก เดี๋ยวย่าไปส่งที่มหาวิทยาลัย"
"คุณย่าจะไปไหนหรอครับ"
"ไปงานแถวๆมหาวิทยาลัยหนูนั้นแหละลูก"
"ครับ"
แล้วเราสองคนย่าหลานก็แยกย้ายไปทำภารกิจของตัวเอง ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ลงมาทานข้าว
ที่คุณย่าทำเตรียมไว้ให้ สักพักคุณย่าก็ลงมาพร้อมชุดสวย สักพักคนขับรถก็มารับเราที่หน้าบ้าน
"ตั้งใจเรียนนะคนเก่ง มาให้ย่าหอมทีสิ"
คุณย่าหอมแก้มผมก่อนที่ผมจะลงจากรถ เดินเข้ามหาวิทยาลัยก็เจอเพื่อนๆนั่งรออยู่แล้ว
"มาแล้วหรอค่ะ กว่าจะมาได้"
"มีไรหรอแพง"
"อิกิ๊บน่ะสิ บ่นว่าเมื่อไรแกจะมาทุกห้านาที"
"มีไรหรอกิ๊บ"
"ก็เรื่องรายงานบานบุรีนี่ไงค่ะ มาเอาไปทำเลย"
"นึกว่าคิดถึงซะอีก"
"ไม่กล้าหรอกค่ะ นายแบบหน้าใหม่ไฟแรง ใครจะกล้าเล่นของสูง"
"ขี้เม้าท์"
"แต่มึงหล่อมากเลยนะเว้ย เห็นแล้วฟิน"
"ไอ้บ้าพล เมียนั่งอยู่หัวโด่"
"ชินแล้ว ฮ่าๆๆ"
พวกเรานั่งคุยกันสักพักก็ขึ้นเรียน ออกมาก็มานั่งคุยกันต่อ วันนี้รู้สึกยังไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไร
"นี่คุณนายภู สามีไม่มารับหรอค่ะ"
"ไม่มา"
"อะไร เมียสวยขนาดนี้ ปล่อยให้กลับเองได้ไงว่ะ"
"หล่อดีกว่าไหมไอ้กรีซ หรือไม่ก็น่ารักก็ได้ สวยมันจะเกินหน้าเกินตาแพงไปแล้ว"
"ใช่อิกรีซ ปากไม่ดี โต๊ะนี้ฉันสวยสุด"
"กล้าพูดนะคะอิแพง ตราบใดที่ยังมีอิกิ๊บ แกไม่มีทางได้ตำแหน่งคนสวยของกลุ่มหรอกย่ะ"
"งั้นฉันควรจะฆ่าแกชิมิ"
"อิบ้า"
นั่งทำรายงานกันไปเรื่อยๆจนเย็นค่ำ แต่ละคนก็เริ่มบอกลากลับบ้านใครบ้านมัน
"ภูเดี๋ยวเราไปส่งเปล่า"
"ไม่เป็นไรทิก ภูกลับได้ สบายมาก"
"แน่ใจนะ"
"แน่ใจสิ โตแล้ว"
"โตเป็นเป็นสาวแล้วด้วย ฮ๋าๆๆ"
"ไอ้บ้าพล กลับแล้ว" แล้วผมก็เดินไปขึ้นแท็กซี่
"อย่าเถลไถลนะเว้ย"
"เออ"
"พี่ครับไป เอ่อ ไปสยามครับ" ผมบอกกับแท็กซี่
"แค่นี้ทำไมไม่เดินไปอ่ะ"
"เมื่อยครับ"
"เอ่อ ไม่น่าถาม ว่าแต่ทำไมขาวจัง ฉีดกลูต้าเปล่าเนี่ย" แล้วมันเรื่องอะไรของพี่ว่ะครับ
"เปล่าครับ"
"อย่าไปฉีดน่ะ อันตราย วัยรุ่นสมัยนี้ไม่รู้เป็นไร อยากขาวบ้าๆบอๆ"
"ครับ"
"เป็นดาราเปล่าน้องอ่ะ หน้าคุ้นๆ"
"เปล่าครับ"
"ทำไมไม่เป็นอ่ะ รวยน่ะ"
"ไม่ชอบครับ"
"ทนๆทำไปเหอะ เงินดี มีเงินก็สบาย"
"เงินซื้อความสุขทางใจไม่ได้เสมอไปหรอกครับพี่"
"จริงอ่ะ"
"ครับ"
งืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทั้งวันพึ่งจะโทรมาไอ้ผัวเฮงซวย
"ครับ"
"เย็นแล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน"
"พึ่งเลิกเรียน"
"เลิกห้าโมงไม่ใช่หรอ นี่มันหกโมงครึ่งแล้วนะ"
"นั่งทำรายงานกับเพื่อนพึ่งจะเลิกเนี่ย พี่พีทมีอะไรล่ะ"
"เปล่าคิดถึงอ่ะ คิดถึงทั้งวันเลยวันเนี่ย"
"แล้วพึ่งจะโทรมาเนี่ยนะ ไลน์ก็ไม่มีมาสักแอ๊ะ"
"ทำงานทั้งวันเลย ยุ่งอ่ะ เหนื่อยจะแย่ รีบกลับนะ อยากหอมแก้มอ่ะ"
"พี่พีทถึงบ้านแล้วหรอ"
"ยัง"
"แล้วรู้ได้ไงว่าน้องภูยังไม่กลับบ้าน"
"ถ้าน้องภูกลับบ้านแล้วก็คงจะเถียงพี่คอเป็นเอ็นแหละ พี่ขอโทษนะ พี่สารภาพว่าไม่ชอบเลยที่เราโกรธกัน แม้มันจะเล็กๆน้อยๆแต่พี่ก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย"
"ใครผิด"
"พี่"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็พี่หวงอ่ะ"
"หวงเรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ยนะ แค่กระทู้เม้นท์รูปน้องภูในเนตเนี่ยนะ"
"ก็ไม่อยากให้ใครมาคิดแบบนั้นกับน้องภูนิ"
"แล้วน้องภูจะไปห้ามความคิดคนอื่นได้ไง"
"อื้ม"
"โตแล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กๆ แต่ช่างเหอะ น้องภูไม่ถือสาหรอก ฮ่าๆๆ"
"ไอ้ตัวแสบเดี๋ยวเหอะ"
"น้องภูกำลังไปสยามจะเอาอะไรไหม"
"รีบกลับบ้านเหอะ"
"จะซื้อของใช้ แป๊ปเดียว พี่พีทอ่ะกลับบ้านไปทำกับข้าว คุณย่าไปงานเลี้ยง"
"อื้ม รักนะ"
"เหมือนกัน"
วางโทรศัพท์ แบตเหลืออยู่สิบเปอร์เซนต์โอ้วแม้เจ้า ปิดสามจีอย่างด่วน
แล้วก็เดินตะแล๊ดแตร๊ดแตร๊ สยามสแควร์บ้านหลังที่สาม ฮ่าๆๆ
ข้ามไปยังฝั่งห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เลือกซื้อหาพวกของใช้ อาทิ โฟมล้างหน้า ครีม โน้นนี้นั้น ตามจุดประสงค์ไม่หลัก
"เฮย์ ภู"
"พี่ซูม แอบตามน้องภูมาหรอเนี่ย"
"เปล่านะ แต่ฟ้าส่งน้องภูมาทันเวลาพอดี"
"อะไร"
"ช่วยเลือกของขวัญหน่อยดิ"
"ให้ใคร"
"เพื่อน"
"ผู้ชายผู้หญิง"
"ผู้ชาย"
"ใคร"
"กรีซ"
"แล้วทำไมใช้คำว่าเพื่อน"
"ก็เขายังไม่รับพี่เป็นแฟนนิ"
"แน่หรอ แต่ไอ้กรีซมันเล่าให้ภูฟังหมดแล้วนะว่าพี่ทำอะไรมันบ้างอ่ะ"
"เห้ย" พี่ซูมหน้าแดงอย่าเห็นได้ชัด แสดงว่ามีอะไรกันแล้วแน่ๆ ไอ้ตัวผมอ่ะไม่รู้หรอก แค่แอบถามหยั่งเชิง
"ฮ่าๆๆ ป่ะๆ เนื่องจากโอกาสอะไรเนี่ย"
"แค่อยากซื้อให้อ่ะ แต่ไม่รู้ว่ากรีซชอบอะไร"
"เป็นของชิ้นแรกที่พี่จะซื้อให้มันหรอ"
"อื้ม"
"สร้อยคอหรือไม่ก็แหวนที่เขาติดตัวได้ตลอดเขาจะได้นึกถึงเราทุกเวลา"
"เยี่ยม"
"ป่ะ เดี๋ยวพาไปร้านประจำ"
ผมพาพี่ซูมไปเลือกซื้อของ จนลืมเวลา
"กลับก่อนนะพี่ซูม"
"ป่ะเดี๋ญวพี่ไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกรีบกลับเอาของไปให้มันเถอะ มันรอแย่แล้ว"
"รู้ได้ไง"
"ก็นัดกันไม่ใช่หรอ"
"รู้ทุกเรื่อง"
"น้องภูกลับแล้วนะ เย็นแล้ว"
"นี่มันสามทุ่มแล้วน้องจ๋า"
"เห้ยยยยยย เวรกรรม ไปก่อนนะพี่ซูม"
"จ้ะ ถึงบ้านแล้วไลน์มาด้วยนะ"
"ครับ" ผมรีบเดินมาขึ้นรถไฟฟ้า รถไฟฟ้าเวลาสามทุ่มนี้ก็ใช่เล่น คนเยอะเวอร์ๆนึกว่าปลากระป๋องตราสามแม่ครัว
ติ๊ดๆ เบียดซะจนจะได้กันอยู่แล้ว ของก็เยอะ ว่าแต่ทำไมพี่พีทไม่โทรตามนะ ปรกติ โทรจิกอยู่นั้นแหละ จิกๆๆๆๆๆๆๆ
"พี่ไปส่งบ้านหน่อย" บอกมอไซต์วินหน้าปากซอยบ้าน
"กลับซะดึกเชียว"
"พึ่งเลิกเรียน"
"โกหกแล้ว ไปช็อปปิ้งมาล่ะสิ"
"เร็วเหอะ เดี๋ยวโดนบ่น"
แล้วรถก็มาส่งหน้าบ้าน ภาพที่เห็นคือพี่พีทยืนรออยู่หน้าบ้าน
"ไปไหนมา" คำถามแล้วเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน
"สยามไงบอกแล้วนิ"
"แล้วปิดโทรศัพท์ทำไม"
"แบตหม๊ดดดดดดดดดด"
"แล้วทานอะไรมาหรือยัง"
"ยังเลย ก็รอมาทานฝีมือพี่พีทไง"
"งั้นก็เข้าบ้านคุณย่ารออยู่วันหลังจะไปไหนมาไหนจะกลับกี่โฒงก็โ?รบอกด้วยคุณย่าท่านเป็นห่วง เดินมาดูหน้าบ้านเป็นสิบรอบแล้ว"
"ครับ" เรียกว่าบ่นชุดใหญ่ แต่ไม่ดุเว้ยวันนี้
"คุณย่า น้องภูขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรลูก มาทานข้าวมา"
"พอหลานรักล่ะไม่เคยบ่น เห้อ ความยุติธรรมไม่มีในโลก"
"เดี๋ยวเถอะเจ้าพีท มาว่าย่า เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นไม่ต้องมาอ้อนให้ย่าช่วยเลยนะ"
"พีทแซวเล่นเฉยๆ"
"เดี๋ยวคนแก่ก็ลองงอนเล่นเฉยๆดูบ้างดีไหม"
"ไม่ดีครับ"
"แล้วไปไหนมาเนี่ยไอ้ลิง"
"สยาม"
"ไปให้มันได้ทุกวันสิ มันมีอะไรดี"
"ผู้ชายหล่อ" พี่พีทเงยหน้าจากจานข้าวมามองหน้าผม ผมก็ยิ้มให้
"อยู่ดีๆหาเรื่องซะงั้น ลองทานนี้สิ พี่ลองทำตามยูทูป"
"จะทานได้หรอ หน้าตาแปลกๆ"
"อร่อยนะ คุณย่าลองสิครับ"
"แกงอะไรล่ะลูก"
"ต้มยำเห็ดครับ"
"แค่ต้มยำต้องเปิดยูทูปเลยหรอพี่พีท"
"เอ้า มันไม่ใช่ต้มยำธรรมดานะ"
"เวอร์ตลอด"
นั่งทานข้าวฝีมือพี่พีท อร่อยดีครับ แล้วก็แยกย้ายห้องใครห้องมันเพราะคุณย่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
เข้ามาในห้อง เอาของเก็บตามชั้นต่างๆ เดินเอาของไปไว้ในห้องน้ำ พี่พีทนอนพิงไปที่หัวเตียง ดูทีวี
ผมเดินไปถอดชุดนิสิตใส่ตะกร้า เหลือแค่บ็อกเซอร์ขาสั้นแนบเนื้อตัวเดียว .........
"จะอาบน้ำหรอ" พี่พีทถาม
"ยัง"
แล้วก็กลับมาที่ถุงของที่ไปซื้อมาอีกถุง เทลงบนที่นอน มองอย่างพิจรณา ยิ้มเบาๆ
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะ"
"ครีม มีของพี่พีทด้วยนะ"
"อือ"
"อันนี้หอมมากเลยนะพี่พีท มีครีมอาบน้ำด้วยอยู่ในห้องน้ำอ่ะกลิ่นเดียวกัน"
"ไม่ต้องฉีดอะไรตัวก็หอมอยู่แล้ว พี่ชอบกลิ่นตัวน้องภูเวลาไม่มีน้ำหอมมากกว่า"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็มันธรรมชาติสุด หอมเป็นเอกลักษณ์"
"หรอ" ผมไม่ได้สนใจหยิบของไปวางตามจุดต่างๆของห้อง
"อาบน้ำกันเหอะ ง่วงแล้ว"
"ง่วงจริงอ่ะ"
"อื้ม"
"งั้นคืนนี้ก็ต้องงดอ่าดิ"
"ไม่งด"
"ตกลงง่วงหรือไม่ง่วง"
"ไม่บอก" แล้วผมก็เดินมาที่เตียงนั่งลงข้างตัวพี่พีท แล้วก็นอนพิงไปที่ไหล่ พี่พีทสอดมือมาโอบเอวผมไว้
"หยิบไอแพดให้หน่อย"พี่พีทหยิบไอแพดที่หัวเตียงให้ แต่อีกมือลูบที่เอวผมวนไปวนมา
"เดี๋ยวปลูกข้าวโพด เก็บอ้อยก่อน วันนี้ไม่ได้เล่นเลย"
"แล้วไมไม่เล่นในโทรศัพท์"
"ภาพมันเล็ก เมื่อวานน้องภูซื้อเล้าแกะเพิ่มมา"
"เด็กเลี้ยงแกะ"
"ชิ"
"ฟ๊อดดดดดดดดดดดดดด" แล้วพี่พีมมันก็แอบหอมแก้มผม ผมก็ปล่อยให้หอม เพราะเป็นเรื่องปรกติ ฮ่าๆๆ
"หอมชื่นใจ"
"ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ"
"หอมอ่ะ"
"เวอร์ๆๆ เห้ยๆมีคนขายน๊อต "
"สนใจพี่บ้างสิเนี่ย"
"เอ้า แล้วไม่สนใจตรงไหนเนี่ย ก็ให้นอนกอดอยู่เนี่ยไง"
"คนเค้าคิดถึงทั้งวัน"
"ถ้าน้องภูหายไปหลายๆวันจะทำไง"
"ก็ไปหาสิ"
"ถ้าหาไม่เจออ่ะ"
"ก็ต้องหาจนเจอ"
"แล้วถ้าน้องภูต้องไปธุระจริงๆอ่ะ"
"ก็ไปด้วยไง"
"ถ้าเขาไม่ให้พี่พีทไปด้วยอ่ะ"
"ก็แอบไปเฝ้าห่างๆ"
"ฮ่าๆๆ เวอร์ เห้ยๆ มีคนขายตะปู เห้ย ซื้อไม่ทันอ่ะ โดนแย่งเลย"
"เลิกเล่นเหอะ "แล้วพี่พีทก็ดึงไอแพดออกจากมือผมแล้วก็เอาไปวางที่หัวเตียง
"เห้ยไรอ่ะ ยังไม่ได้เก็บฟักทองเลยเดี๋ยวดิ"
"ไม่เอาไม่ให้เล่นแล้ว"
"พี่พีทอ่ะ"
แล้วพี่พีทก็ดึงผมเข้าไปกอด หน้าผมแนบไปที่อกพี่พีท ตัวพาดอยู่บนตัวพี่พีทครึ่งตัว
พี่พีทหอมไปที่หัวผมเบาๆแล้วก็ลูบหัว หยิกแก้ม ตาเยิ้มเชียวไอ้แก่ ฮ่าๆๆ
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยย" ผมก็เลยกัดไปที่หน้าอกเบาๆ ร้องซะดังเชียว
"กัดเบาๆร้องซะดังเชียว"
"งั้นพี่จะกัดบ้างแล้วนะ"
"โอ๊ยย" พี่พีทมันกัดมาที่จมูกผม แล้วก็เลื่อนมากัดที่ริมฝีปากบาง
"เจ็บไหม"
"ไม่เจ็บ"
"กัดพี่บ้างสิ" ผมก็แลบลิ้นให้พี่พีท พี่พีทก็ได้ทีจับตัวผมพลิกนอนราบไปกับเตียง แล้วก็เริ่มปฏิบัติการซุกไซร้
มือก็ไม่ได้ว่าง ล้วงเข้าไปในบ็อกเซอร์ตัวน้อยของผมทันที
"ปิดไฟนะ" ผมส่งสายตาเยิ้มๆไปให้ พี่พีทก็ยิ้มตอบแล้วก็เดินไปปิดไฟ แล้วก็กลับมายืนที่ปลายเตียง ค่อยๆถอดเสื้อผ้าตัวเองออก
ผมเอาหมอนมาปิดหน้าไว้ ไม่อยากเห็นเปรต ฮ่าๆๆ พี่พีทโดดมานั่งข้างๆแล้วก็ดึงหมอนออก
"ปิดหน้าหรอ หืมมมมมม" แล้วพี่พีทก็จัดการหอมแก้มผม แล้วก็หอมไปทั้งตัว แล้วกางเกงตัวน้อยของผมก็ถูกถอดออก
แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงอีกเช่นกัน ผมก็ต้องตกเป็นเมียของพี่พีทอีกคืน
"พี่พีท ไม่ไหวแล้ว จะแตก"
"พร้อมกันนะ" แล้วพี่พีทก็เร่งเครื่องจนทงอีของผมกระอักออกมาเต็มหน้าท้อง ส่วนไอ้จูมงก็ตายในหน้าที่ เต็มเสื้อเกราะ ฮ่าๆๆ
พี่พีทค่อยๆถอนทัพออกมาจากตัวผม แล้วก็ถอดเสื้อเกราะออก เอาไปทิ้งถังขยะ แต่ว่าไอ้จูมงมันเหมือนจะฟื้นคืนชีพ
แต่ทงอีมันบอกว่ามันไม่ไหวแล้วเพลียขอนอนนะ ฮ่าๆๆ
"ลุกไปอาบน้ำสิ หรืออยากต่อรอบสอง"
"พอเห๊อะพ่อคุ๊ณณณณณณ"
"ฮ่าๆๆ"
"ลุกไม่ไหวอ่ะ อุ้มหน่อยดิ"
แล้วพี่พีทก็พาผมเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำมารดตัวผม แล้วก็ยืนมองอย่างพิจรณาก่อนอมยิ้ม
"ยิ้มไร อาบเร็วๆดิหนาว"
"มีเมียหรือมีลูกเนี่ย ต้องอาบน้ำให้ด้วย"
"ทำไมอ่ะ ไม่อยากอาบให้หรอ"
"อยาก"
"แล้วจะบ่นทำไม บ่นเป็นคนแก่เชียว"
"ฮ่าๆๆ" แล้วพี่พีทก็หอมแก้มผมอีกครั้งแล้วก็อาบน้ำให้จนเสร็จ พี่พีทเอาผ้าขนหนูมาห่อตัวผมเหมือนที่เคย
"หนอนๆๆๆๆๆ กระดึ๊บๆๆ กระดุ๊บๆ ดึ๊บๆดุ๊บๆ หนอนเดินไปดึ๊บๆ บลาๆๆๆ" เพลงที่ผมแต่งเอง ฮ่าๆ
"ติงต๊อง "
"หนอนตัวนี้น่ารักป่ะ"
"มาก"
"ตัวหอมด้วยนะ"
"ไหนขอหอมหน่อยสิ ฟ๊อดดดดดดด" พี่พีทหอมแก้มผม แล้วก็เดินไปหยิบชุดนอนของผมมาวางที่ปลายเตียง
แล้วก็จับผมนั่งแล้วก็เช็ดผมให้
"พี่พีท"
"ครับ"
"รักน้องภูป่ะ"
"รักมาก"
"อืม"
"แค่เนี่ย"
"อื้อ ก็แค่อยากรู้ว่ายังรักอยู่หรือเปล่า"
"กลัวพี่ไม่รักหรอ"
"เปล๊า"
"จริงอ่ะ"
"มั้ง"
"ฮ่าๆๆ"
"แล้วถ้าเรามีอะไรกันไม่ได้พี่พีทยังจะรักน้องภูไหม"
"รักสิ เรื่องบนเตียงมันไม่สำคัญเท่าเรื่องราวของหัวใจหรอกนะ"
"อัยย่ะ"
"แล้วน้องภูล่ะ"
"อะไรอ่ะ"
"รักพี่ไหม"
"รักสิ มากด้วย"
"อื้อ"
"แค่เนี่ย"
"แล้วเมื่อกี้ชอบป่ะ"
"ไอ้บ้า"
"ฮ๋าๆๆๆ ชอบก็บอกว่าชอบเหอะ ทำมาเป็นเขิน"
"ไม่รู้ไม่ชี้"
"ใส่เสื้อได้แล้ว"
"ใส่ให้หน่อย" แล้วพี่พีทก็จับผมนอนลงแล้วก็ดึงผ้าเช็ดตัวออก ผมก็กลิ้งๆไปกับเตียง
"ลุกขึ้นสิ" แล้วพี่พีทก็จัดการใส่เสื้อผ้าให้ ชุดนอนแขนยาวกับกางเกงขาสั้นแค่คืบ
แต่งตัวให้ผมเสร็จพี่พีทก็เดินไปใส่เสื้อผ้าของตัวเอง แล้วก็เดินมาปิดไฟ แล้วก็ล้มตัวนอนข้างๆผม
"น้องภู"
"ครับบบบ"
"พี่ขาดน้องภูไม่ได้นะ อย่าหนีพี่ไปไหนนะ"
"จะหนีไปไหนได้ รักซะขนาดเนี่ย" ผมกอดเอวพี่พีทไว้ พี่พีทก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"รู้ป่ะทุกครั้งที่มีคนมายุ่งกับน้องภูพี่รู้สึกกลัวทุกครั้ง"
"กลัวอะไรอ่ะ"
"กลัวเขาจะมาแย่งน้องภูไปจากพี่น่ะสิ"
"พี่พีทคือคนที่น้องภูเลือกแล้ว ต่อให้ใครก็ตามต่อให้ดีกว่าพี่พีทสักร้อยเท่าพันเท่าน้องภูก็รักเขาไม่ได้หรอก"
"ฟ๊อดดด เห้อ แล้วแบบเนี่ยจะไม่รักได้ไง"
"รักแล้วก็อย่าไปรักคนอื่นนะ ไม่งั้น ตายยยย"
"โอ๊ยยยย" ผมก็บีบไปที่ไอ้จูมงอย่างแรง
"เดี๋ยวมันตื่นเจ็บตัวนะ"
"นอนเหอะไอ้แก่"
"ฮ๋าๆๆ ฝันดีครับที่รัก" แล้วผมก็หลับไปในอ้อมกอดของพี่พีทททททท อีกคืน
เช้าอีกวัน
การตื่นไปเรียนเป็นอะไรที่ยากมาก มันเป็นการตัดสินใจที่ต้องเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่ โดยเฉพาะคนอย่าน้องภู
"น้องภูตื่น เรียนเช้านะ"
"อือ"
"ลุกสิ พี่มีประชุมเช้า เดี๋ยวรถติด"
"อือ"
"น้องภู!!!!!" เริ่มเสียงเเข็ง แล้วความดังก็เพิ่มระดับ
"อือๆๆ รู้แล้ว พูดมากจัง น่ารำคาญ รีบก็ไปก่อนเลยไม่ต้องมาลงมารอให้เสียเวลาหรอก พ่อคุ๊ณณ พ่อนักธุรกิจเวลาเป็นเงินเป็นทองเสียเหลือเกิ๊นนนนนน"
เป็นไงล่ะ อยากบ่นดีนะ เจอสวนเข้าไปชุดใหญ่ แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป แก้ผ้าอาบน้ำให้ตื่นตัว เย้ยยยยยย
"ปังๆๆๆๆ " เสียงคนเคาะประตู ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าทุบ
"อะไร"
"รีบๆหน่อยนะ อย่ามัวแต่เล่นว่าว"
"ทุเรศ ตั้งแต่มีผัวก็เลิกเล่นไปนานแล้ว มีอะไรอีกไหม"
"ฮ่าๆๆๆ" เสียงพี่พีทมันหัวเราะชอบใจเอาเสียมากๆ ผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมาก็เห็นเสื้อผ้าเตรียมวางไว้ให้บนเตียงครบถ้วนทุกอย่าง
ไม่เว้นแม้กระทั่งกางเกงในแล้วก็ถุงเท้า พี่พีทเป็นแบบนี้เสมอต้นเสมอปลาย ถ้าใครเสร็จก่อนเราก็จะมาเตรียมให้อีกคนแบบนี้เสมอ
ผมว่ามันน่ารักดีนะ มันเป็นหน้าที่ของคนรักกัน เป็นหน้าที่ของเราไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง ลองทำให้คนรักดูสิครับ
"ก๊อกๆๆๆๆ"
"เชิญครับ ประตูไม่ได้ล็อคมั้ง"
"เสร็จยัง" พี่อ้นโผล่หัวเข้ามา
"พึ่งจะอาบน้ำเสร็จมีไรหรอพี่อ้น"
"พี่พีทให้มาตามลงไปทานข้าว"
"อื้ม เดี๋ยวลงไปแต่งตัวก่อน ทานกันไปก่อนเลย เดี๋ยวน้องภูเอาไปทานในรถได้ แต่ถ้าพี่พีทรีบมากก็ให้ไปก่อนเลยเดี๋ยวน้องภูไปรถไฟฟ้่าเอง"
"พูดแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก"
"น้องภูไม่ได้ประชดนะพูดจริงๆก็พี่พีทมีประชุมเช้าไม่ใช่หรอ"
"รีบแต่งตัวแล้วก็ลงไปเหอะ"
"จ้า"
ผมรีบแต่งตัวตามที่พี่อ้นบอก แต่วันนี้ขอทำผมหล่อหน่อยนะ เซตแบบเปียกดีกว่า แซกข้าง โห หล่อค๊อดๆอ่ะ
เดินลงมาด้วยความภาคภูมิใจทุกคนนั่งทานอาหารกัน พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่เห็นจะรีบเลย
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณย่า"
"จ้ะ ทานข้าวเถอะลูก พี่เขามีประชุม"
"น้องภูไปเองก็ได้นะ พี่พีทจะได้ไม่เสียงาน"
"แล้วทำไมไม่ตื่นให้มันเช้าแล้วไปพร้อมกัน ประหยัดเงินประหยัดทรัพยากรโลก" บ่นอีกแล้วนะสามีขาาาาา
"อือ"
"ย่าทำโจ๊กหมูให้น่ะลูก เห็นบ่นว่าอยากทานไม่ใช่หรอ ใส่ไข่เค็มด้วยนะ"
"ขอบคุณครับคุณย่าจะทานสักสามชาม"
"แค่ชามเดียวก็สายแล้ว"
"พีทนี้ยังไง น้องจะทานข้าวจะให้มารีบ ถ้ารีบพีทก็ไปก่อนสิลูก เดี๋ยวให้น้องไปแท็กซี่"
"รถเมล์ก็ได้ครับคุณย่า ประหยัดเงิน ประหยัด ทรัพยากรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร"
"คุณย่าก็ให้ท้ายน้องภูแบบนี้ทุกที เดี๋ยวนี้พีทพูดอะไรก็เถียงทุกคำ ไม่เหมือนตอนเด็กๆเลย"
"ตอนเด็กๆย่าก็เห็นน้องเถียงพีทมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เราก็เหมือนกันนะน้องภู ลดลาวาศอกให้พี่เขาบ้าง
ยังไงพี่เขาก็อายุมากกว่าเรา ถึงความคิดความอ่านจะไม่ใช่ก็เหอะ" คุณย่าแอบขำเบาๆ
ผมเองก็แอบขำ ทุกคนแอบขำหมดยกเว้นพี่พีทคนเดียวทำท่าเหมือนจะงอน
"อิ่ม ขอบคุณนะครับคุณย่า เย็นนี้ขอน้ำพริกปลาทูนะครับ อยากทานมาก"
"จ้ะ ตั้งใจเรียนนะลูก พีทขับรถดีๆนะลูก"
"ครับ"
"พี่พีทเดี๋ยวน้องภูเข้าห้องน้ำแป๊ปเดียว ไปสตาร์ทรถรอได้เลย"
"อืม"
"โอ๋ๆๆ งอนหรอคุณย่าว่าแค่เนี่ย ฟ๊อดดดดดดดดดดด" ผมก็หอมแก้มพี่พีททีหนึ่งแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
ทุกคนก็อดยิ้มไม่ได้ โดยเฉพาะพี่พีทเองที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว รุ่นนี้แล้วยังมีความอายหลงเหลืออยู่อีกหรอเนี่ย
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2621504 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก