ตอนที่.....172
เช้าขึ้นมา เสียงโทรศัพท์ดังก้อง
เป็นทำนองรักรุก คอยปลุกฉัน
สะดุ้งตื่น คว้ามากดรับฉับพลัน
โทรหากัน ทุกวันไม่เบื่อเลย
"ตื่นได้แล้วตัวหอม"
"อื้ออออ"
"เดี๋ยวไปมหาวิทยาลัยสายนะ"
"ขออีกสิบนาที"
"ดื้ออีกแล้วไง ลุกไปเปิดสไกป์เร็วอยากเห็นหน้า"
"ไม่เอาตาบวม"
"ทำไมตาบวม เมื่อคืนนอนร้องไห้ใช่ไหม"
"อืม"
"แล้วทำไมไม่โทรหาพี่"
"โทรหาเดี๋ยวก็ร้องยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ"
"ร้องทำไมอ่ะ หืมมม"
"กลัวอ่ะ"
"กลัวอะไร"
"น้องภูกลัวเราไม่ได้อยู่ด้วยกันอ่ะ"
"เด็กโง่เอ๊ย พี่บอกแล้วไง ว่าจะทำทุกทางให้เราได้อยู่ด้วยกัน เชื่อใจพี่นะ"
"อื้ม"
"ไปอาบน้ำไปมหาวิทยาลัยได้แล้วไป"
"กลับบ้านเราเถอะ"
"อ้อน"
"น้องภูไม่อยากนอนคนเดียวแล้วอ่ะ นะ กลับเลยนะ"
"อีกสองวันเอง"
"ไม่เอาอ่ะ กลับนะ น๊าาาาา"
"งอแงแล้วไง ไหนบอกโตแล้ว"
"ก็ไม่อยากโตแล้วอ่ะ"
"ร้องไห้จริงๆด้วย"
"อย่าทำให้พี่ลำบากใจสิ"
"ไม่รู้แหละ ฮือๆๆๆๆๆ ไม่อย่างนั้นน้องภูจะแก้ผ้าเดินรอบหมู่บ้านเลยด้วย"
"ระวังหมากัดกระจู๋นะ ฮ๋าๆๆๆ"
"ไอ้บ้า ฮือๆๆ แค่นี้นะ ไปอาบน้ำแล้ว"
ผมก็เดินไปเปิดสไกป์ รอพี่พีท เหมือนพี่พีทจะรออยู่แล้ว รู้จักน้องภูน้อยไปแล้ว
"ทำไมไม่ไปอาบน้ำอีก"
"กำลังจะไป" ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น ทีละชิ้น นุ่งผ้าเช็ดตัวเอวต่ำ ฮ๋าๆๆๆ
"เห้ยๆๆๆ อย่ามายั่ว" แหวกผ้าเช็ดตัวให้เห็นขาขาวๆ
"ถ้าไม่กลับ จะให้คนอื่นกินตับให้เข็ด ชิ"
"ฮ่าๆๆ อย่านะ เดี๋ยวเหอะ" อาบน้ำดีกว่า รู้ไหมคนรอมันคิดถึงแค่ไหน นอนคนเดียวมันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ
ก็พี่พีทดันมากอดน้องภูทุกคืนก่อนนอนน้องภูเคยตัวไปแล้วนิ นอนคนเดียวไม่ได้แล้วรู้ไว้ด้วย
"นี่หล่อนออกจากบ้านยัง"
"กำลังจะ มีไรหรอกิ๊บ" กิ๊บโทรมา
"นึกว่าเธอยังไม่ตื่นเลยโทรมาปลุก พี่พีทของฉันกลับมายังอ่ะ"
"ยัง"
"เหงาแย่เลยสิแก"
"ก็นิดหน่อย"
"อย่างว่าแหละเนอะ คนเคยๆกันทุกคืน"
"บ้า แค่นี้นะ"
"เออๆ รีบมานะแก ฉันเหงา"
"แล้วรีบไปทำไมอ่ะ"
"มาดูเด็กๆ ฮ่าๆๆๆ"
"เคๆ"
"มีอะไรทานมั้งอ่ะ ผัก"
"ไม่มีตาหรอไง"
"มี ปากก็มี จมูกก็มี ฟ๊อดดดด" แล้วผมก็หอมแก้มบนหน้างอๆของพี่ชาย
"ไอ้เด็กบ้า เขินนะเว้ย" ฮ่าๆๆๆ
"คราวหน้าถ้าปากดีอีก จะจับดูดปากซะให้ซีด"
"ยี้แหวะ"
"แหม๋ ทำมายี้ เป็นบุญแค่ไหนที่โดนน้องหอมเนี่ย"
"เป็นกรรมมากกว่า"
"ชิ พี่อ้นมีอะไรทานมั้ง" พี่อ้นก็ได้แต่ยินยิ้มกับผมสองคน
"พี่ชายเราเขาุตื่นมาทำข้าวต้มกุ้งให้เราแต่เช้าแหนะ พี่อยากทานหมูทอดเลยทอดเพิ่ม เอาไหม"
"เอาจิ"
"พี่คั้นน้ำส้มไว้ให้ในตู้เย็น หยิบมาดื่มก่อน"
"ครับผม"
"ดื่มนมด้วย" ผักสั่ง
"ครับบบบ"
"พูดดีๆกันก็เป็นนินา ค่อยรื่นหูหน่อยแต่ยังไม่ค่อยชิน" พี่อ้นแซว
"มันคือการแสดง เธอไม่รู้หรออ้น น้องเธอน่ะ"
"ปากดีอีกแล้ว จับฟัดแก้มซะดีมั้ง"
"อย่านะเว้ย พ่อตีด้วยทัพพีนี้แน่"
"เขิลหรออออออออออออ ผัก"
"ไม่ชอบเว้ย"
"แล้วทำไมทีพี่อ้นหอมแล้วชอบอ่ะ"
"ก็นั้นมันหอมนี้มันเหม็น"
"จะบ้าหรอเหม็นอ่ะ อินแคนโต้นะเว้ยวันเนี่ย หอมไปทั้งร่าง"
"ทานเข้าเถอะน้องภู มือถือน่ะวางก่อนไหมหืม"
"คุยกับพี่พีทอยู่อ่ะ"
"พี่พีทก็เยอะ โทรทุกห้านาที ทำอย่างกับเมียจะมีผัวใหม่งั้นแหละ"
"ถ้าน้องภูมีนะพี่บุ้ง สงสัย ตาย"
"ก็ไม่แน่หรอก รายนั้นรักมากหึงมาก แต่คงไม่ทำอะไรน้องภูหรอกพี่ว่า คงทำร้ายตัวเองมากกว่า"
"นั้นสิ พี่ก็ว่างั้น"
"โอยพี่พีทตาขาวจะตาย ไม่มีทางหรอกเชื่อสิ ตัวก็โตแต่ใจเท่ามด"
"ทำมาพูดดี อย่าน้อยพี่พีทก็แลกชีวิตเพื่อปกป้องน้องภูได้นะ"
"บุ้งก็แลกได้เพื่อปกป้องอ้นน่ะ"
"จริงอ่ะ"
"จริงจ้ะ"
"พอๆ นี้มันในครัว เดี๋ยวมดจะขึ้นกับข้าว อิ่มดีกว่า ไปก่อนนะ"
"แล้วจะไปยังไง"
"บีทีเอส"
"อืมๆ"
"กลับเย็นๆนะ บอกไว้ก่อน"
"จะไปไหน"
"แรด"
"โอเครู้เรื่อง ฮ่าๆๆ"
พีท.....
"ทำอะไรอยู่ลูกพีท" คุณย่าถาม
"คุยกับน้องครับ โดดขึ้นมอไซต์วินไปมหาวิทยาลัยแล้วครับ"
"คิดถึงน้องล่ะสิ"
"มากๆครับ"
"กลับเลยไหม"
"คุณอายอมแล้วหรอ"
"อืม เขาสงสารพีทกันทั้งบ้านแล้ว จัดการเรื่องตั๋วได้ไหมล่ะ"
"สบายมากครับคุณย่า"
"งั้นก็จัดการเลยลูก"
"ขอบคุณครับ"
"ยิ้มหน้าบ้านเชียว" คุณแม่เดินเข้ามา
"คุณแม่"
"อยู่กับแม่นี้มันอึดอัดหรือไงหืมมม อีกแค่วันสองวันทำจะเป็นจะตาย"
"พีทไม่เคยห่างน้องนานขนาดนี้เลยนะครับ คุณแม่เห็นใจพีทเถอะนะ พีทบอกแล้วให้กลับไปอยู่เมืองไทย"
"ใครจะดูกิจการที่นี้ล่ะลูกอุตส่าห์สร้างไว้ ทิ้งไปก็เสียดาย"
"ก็ให้ไอ้แพทมันดูแลสิแม่"
"พอเลยมึง จะให้ทุกคนไปอยู่โน้นแล้วทิ้งกูไว้นี้คนเดียวเนี่ยนะ" ไอ้แพทเริ่มโวยวาย
"แพทก็ไปอยู่กับย่าสิ"
"คุณย่าหาแบบน้องภูให้แพทคนหนึ่งสิ แพทกลับแน่นอน ถ้าไม่ได้แบบน้องภูหรือน้องภูแพทไม่กลับหรอก"
"ตามใจเถอะย่ะ"
"คุณย่าอ่ะ"
"พอๆ น่ารำคาญ เดี๋ยวแม่ฝากของไปให้น้องด้วยนะ ของน้านุชอีก เดี๋ยวเขาเอามาให้"
"ครับ"
"ของกูด้วย"
"เออ"
"คิดถึงรอยยิ้ม แก้มใสแล้วก็ตาแบ๋วๆของน้องภูนะคะคุณแม่"
"ใช่ เวลาจะพูดจะจามันน่ารักไปหมดแหละเด็กคนนี้อ่ะ ใช่ไหมลูกพีท"
"ใช่ครับ"
"แหม๋ ยิ้มปากจะฉีกถึงหูเชียวนะไอ้พีท ว่าแต่แก้มน้องภูหอมนะแม่ หอมๆ ไม่รู้ทำไมอ่ะ"
"แล้วไปหอมน้องมันได้ไงหืม เจ้าของเขาหวงนะ"
"หอมตอนน้องเผลออ่ะ "
"ไอ้แพท"
"เรียกไม เมียมึงก็เหมือนเมียกู ทีแม่กูมึงยังหอมได้เลยอ่ะ"
"พอๆ เถียงกันอยู่ได้ จะเอาอะไรให้น้องก็ไปเตรียมแพคไปเจ้าแพท พีทก็เตรียมทยอยเก็บของได้แล้วนะลูก"
"ครับคุณแม่"
"จะได้กลับบ้านแล้ว จะได้กลับบ้านแล้วววววววววว"
"ถ้าจะเป็นเอามาก" คุณแม่บ่นแล้วก็ส่ายหัว อมยิ้มเบาๆแล้วก็เดินออกจากห้องไป พร้อมคุณย่า
ณ มหาวิยาลัย
"เปรี้ยวไปป่ะย่ะ" กิ๊บทักทายพร้อมเบะปากใส่เล็กน้อย
"อะไรเปรี้ยว"
"การแต่งตัวน่ะ" ก็แค่กางเกงยีนต์ ขาเดฟซีดๆขาดๆโชว์ผิวขาวๆเป็นระยะๆ รองเท้าคอนเวิสหุ้มข้อสีชมพูเสื้อยืดสีดำมีหัวใจแดงแค่เนี่ย
กระเป๋าใบใหญ่ลายตาราง เพราะของเยอะ ของเล่นกะของกิน ฮ่าๆๆๆ
"ทำไมอ่ะ "
"ทำไมไม่ขาดไปถึงแก้มก้นเลยล่ะย่ะ"
"มันเป็นสไตล์"
"ย่ะ"
"เห้ยยยยย" ไอ้พลกับไอ้ทิกส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล มันมาแล้ว
"อีสองผัวเมียนี้ก็อีกคนกลัวเขาไม่รู้หรอไงว่าเป็นผัวเมียกัน ต้องใส่เสื้อคู่ น่าเกลียด"
"อิจฉาหรือว่าคอมเม้นท์"
"คอนเม้นท์ย่ะ"
"อ่าวน้องๆ มาแล้วหรอ มาๆเดี๋ยวพี่จะบอกให้ว่าต้องทำอะไร"
"ต้องทำอะไรอ่ะค่ะพี่" กิ๊บถาม
"เดี๋ยวพี่เขาจะบอกไง มึงจะถามทำไมเนี่ย ป่วง"
"ก็อยากรู้อ่ะ"
"ก็อย่างนี้จ้ะน้องๆ เดี๋ยวพวกฝ่ายออกแบบเนี่ยเขาจะออกแบบแล้วก็พิมพ์ออกมา พวกเรามีหน้าที่ เอามาติดลงบนกระดาษนี้แล้วก็ตัดๆ ทำแบบพวกเนี่ยพอไหวไหม"
"ไหวครับ"
"ดีมากจ้ะ นั้นไง มาแล้ว"
"เด็กศิลปกรรม" ไอ้พลพูดเบาๆ
"เออ" กิ๊บตอบ
"หิวว่ะ" ไอ้พล มันใช่เรื่องเดียวกันไหม
"หิวอะไร" ไอ้ทิกถามตาเขียว
"ข้าว มีขนม น้ำอะไรทานมั้งไหมเนี่ยเมียจ๋า"
"โทรให้ไอ้กรีซซื้อมาดิ มันอยู่หน้ามหาวิทยาลัย"
"เออ" แล้วพวกมันก็สั่งไอ้กรีซซื้อของ ขนมนมเนย
"น้องๆนี้พี่ๆคณะศิลปกรรมนะจะมาช่วยพวกเรา"
"สวัสดีครับ ค่ะ" พวกผมพร้อมใจกันสวัสดี
"สวัสดีครับ ใครบอกเด็กคณะนี้มีแต่แว่นหนาๆเนิร์ดๆ นี้มันนางฟ้าชัดๆ" เอาแล้วไง
"เขาหมายถึงฉัน เขาหมายถึงฉัน" อิกิ๊บรีบลากเรื่องดีๆเข้าตัว
"ชื่ออะไรครับ" แต่พี่เขาถามชื่อแพง
"ชื่อแพงค่ะ"
"แล้วแพงแค่ไหนอ่ะ ถ้าไม่แพงมากจะให้แม่ไปขอ"
"ตาต่ำ" กิ๊บบ่นให้ผมฟัง ฮ่าๆๆๆ
"แล้วน้องคนนั้นอ่ะชื่อไรครับ"
"ภูครับ"
"สงสัยไม่ค่อยแพง กางเกงขาดพอๆกับพี่เลย"
"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมให้แต่งตัวให้มิดชิด ล่อเสือล่อตะเข้ แรดนัก" มันก็หันมาด่าผมเบาๆ
"มันเป็นสไตล์"
"พี่ขอทำงานก่อนนะครับ เห้ยพวกมึงทำงานอย่ามัวแต่มองเดี๋ยวน้องเขาละลาย"
"อยากได้น้องคนนั้นว่ะ"
"คนไหน"
"คนเกงขาดอ่ะ แม่ง ผู้ชายหรือทอมว่ะ"
"ผู้ชาย ไอ้สลัด ขาวโบ๊ะเลยว่ะ มึงดูตามช่องกางเกงที่ขาดดิ ขาวเวอร์อ่ะ"
"ขาวทั้งตัวอ่ะ อยากเป็นเกย์เลยกู"
"เดือนมหาวิทยาลัยไง จำไม่ได้หรอพวกมึง"
"แต่งตัวแบบนี้จำไม่ได้เลยว่ะ"
"ส่วนน้องแพงนั้นก็ดาวคณะ"
"กลุ่มนี้แซ่บฉีกคอนเซปเด็กแพทย์มากๆอ่ะ"
"อืม"
"เห้ยกูมาแล้ว พวกมึงสั่งซื้ออะไรนักว่ะ กูจำไม่ได้อ่ะ" ไอ้กรีซมาซะเสียงดังเขามองกันเป็นตาเดียว
"มีอะไรก็เอามาเหอะ หิวจะกินควายได้อยู่แล้ว"
"พี่เขามองอะไรกันว่ะ"
"มึงกล้าถามเนอะ มองมึงนั้นแหละ ปลวก"
"กูหล่อหรอ"
"เปล่า บ้าต่างหาก แล้วนี้พี่ซูมมาส่งหรอมึง"
"เออ"
"เมื่อคืนอยู่ด้วยกันล่ะสิ" กิ๊บพยายามสืบ
"เออ"
"ได้กันแล้ว"
"เออ"
"เป็นฝั่งเป็นฝาไปอีกคน โล่งอก"
"ทีนี้ก็เหลือแกแหลละกิ๊บ" ทิกหันมามองพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ได้กลับไปซึ่งรอยอาฆาตจากกิ๊บ
"เชอะ"
"ฉันว่าฉันจะเรียนเป็นหมอศัลย์ จะได้เอามาทำหนังหน้าให้อิกิ๊บ"
"อิแพงแรงมาก สวยอย่างมึงก็ขายยังไม่ออกนะ"
"ฉันเลือกย่ะ"
"ย่ะ"
"พอๆอายพี่เขามั้งดิ คุยไรกันว่ะ รักษาภาพคณะเราหน่อย"
"ไม่ต้องหรอกน้องๆไม่ทันแล้ว ฮ่าๆๆ แต่ฮาดีพี่ชอบ"
"ชอบคนไหนอ่ะค่ะ" กิ๊บถาม
"ทุกคนล่ะครับ"
"กิ๊บ"
"อะไรอิภู"
"พี่คนนั้นแอบมองแก ตี๋ๆอ่ะ สองนาฬิกา"
"หรอ อุย น่ารักอ่ะ"
"จีบไหม เดี๋ยวเพื่อนจัดให้"
"จัดด่วนค่ะ"
ผมก็ถือ ป้ายงานแกล้งทำเป็นสงสัยแล้วก็ทำไม่เป็น แล้วก็เดินไปถามพี่คนที่แอบมองกิ๊บ
"พี่ อันนี้ทำไง" ผมยื่นป้ายโปสเตอร์ไปให้พี่แกดู
"ตัดตามรอยอ่ะครับ แล้วก็พับไปข้างหลัง แบบนี้"
"กิ๊บ มานี้ดิ ภูไม่เข้าใจอ่ะ "
"หรอ ไหนๆ "อิกิ๊บทำตามแผน เดินตามผมมา แล้วผมก็ชิ่งออก ไปดูพี่อีกคนทำงาน ออกแบบป้าย
"พี่เอาสีนั้นดีกว่า สีประจำคณะ นั้นแหละ ตรงนั้นพิมพ์ผิดนะพี่"
"เออว่ะ เก่งนะเนี่ยเรามีหัวศิลป์ซะด้วย"
"ที่บ้านทำบริษัทโฆษณา"
"อ่าวหรอ บริษัทอะไรอ่ะ"
"พีเค"
"อ๋อ เจ้าใหญ่เลยนิ ว่าจะไปขอฝึกงานพอดี"
"ไปได้เลยพี่ บอกว่าผมแนะนำมา"
"แล้วผมอ่ะชื่อไร"
"ภูครับ"
"ขอบใจนะน้อง"
"ไม่เป็นไรครับ"
"เมียจ๋าาาาาาาาาาาาาาา"
"ไอ้อิค ไอ้บ้านิ ตกใจหมด" มันมาเรียกผมข้างหู
"มาทำไรเนี่ย"
"ไม่เห็นหรอไง มีอะไร"
"ขอคุยส่วนตัว"
"เยอะ"
"เร็ว"
"อืมๆ" ผมก็ลุกตามมันไป"
"มีไร"
"รู้ไหมว่าไอ้นั้นมันเป็นใคร"
"ไม่รู้"
"อย่าไปสนิทกับมัน มันอันตราย"
"อันตรายยังไงอ่ะ พี่เขาเป็นรถบรรทุกน้ำมันหรอไง"
"มันจะหลอกฟัน ห่างได้ห่างเอาไว้"
"บ้า"
"เออ มันไม่เลือกเพศ ฟันๆได้หมด บอกมันไปเลยว่าเป็นแฟนกับกู"
"เรื่องไร"
"อย่าแรด"
"อื้มๆ ขอบใจนะ แล้วนี้มาทำไมเนี่ย"
"ผ่านมา เห็น ก็เลยเข้ามา"
"โอเค"
"เย็นนี้กลับพร้อมกันนะ เสร็จแล้วโทรไป โยชิมันอยู่ที่บ้านแกแล้ว"
"หรอ เมื่อไรว่ะ"
"ไปส่งมาเมื่อเช้า มันนึกว่าแกอยู่บ้าน"
"อืมๆ อย่าลืมที่สั่งนะ"
"รู้แล้วครับบบบบ"
แล้วไอ้อิคมันก็เดินจากไป ทักทายเพื่อนๆผม เหมือนจะเล่าอะไรให้ฟัง แล้วมันก็ไป ไอ้พวกนั้นก็ควักมือเรียกผม
"อย่าไปเข้าใกล้มัน"
"เออ รู้แล้ว สั่งกันจัง"
"ภู รู้ตัวหรือเปล่า ว่าพี่พวกนั้นสนใจในตัวภูกันทั้งนั้น"
"พี่เขาเป็นผู้ชายนะ"
"สังคมสมัยเนี่ยอยู่ยากขึ้นทุกวัน ไอ้พวกนั้นมั่นใจได้หรอว่าชายแท้ ขนาดชายแท้ๆสมัยนี้ยังเคยผ่านผู้ชายมาเลย"
"หืมมมมม จริงดิ"
"จริง อย่าไว้ใจใครง่ายๆ แล้วเสน่ห์อ่ะ อย่าให้มันเรี่ยราด"
"เห้อ "
"มานั่งนี่ เรื่องงานเดี๋ยวพวกเราจัดการเอง"
"โอเค"
โทรไปหาพี่พีทดีกว่า เห้ย สิบสองสายไม่ได้รับ ปิดเสียงไว้นิหว่า โอ้วมายก๊อด จ๊อดแย่แล้ว
"พี่พีททททท"
"ทำไมไม่รับสาย"
"ไม่ได้ยินอ่ะ ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรครับ ทานข้าวยัง"
"กลางวันยัง แต่ทานขนมอยู่ ไอ้กรีซซื้อมา พี่พีทอ่ะทำอะไร"
"เก็บของ แพคกระเป๋า"
"จะกลับแล้วหรอ" ดีใจมากอ่ะ ดีใจฝุดๆผัวจะกลับแล้ว
"ใช่"
"จริงนะ"
"จริงสิ"
"หลอกเปล่า"
"ไม่ได้หลอก"
"ดีใจมากอ่ะ น้ำตาจะไหล"
"ฮ่าๆๆ แล้วน้องภูล่ะทำอะไรอยู่"
"นั่งตัดกระดาษทำพวกป้ายของคณะอ่ะ"
"มีใครมาจีบหรือเปล่า"
"เปล่า เพื่อนกันทั้งนั้น"
"กลับไปขอหอมแก้มทั้งวันเลยนะ"
"อื้ม ให้มากกว่าหอมอีก"
"อยากจะหายตัวได้จริงๆ ฮ๋าๆๆ"
"ไอ้หื่นเอ้ย เดี๋ยวน้องภูไปช่วยเพื่อนทำงานก่อนนะพี่พีทเดี๋ยวคนอื่นเขาว่าเอาอ่ะ"
"โอเค"
"สวัสดีครับ"
"อุย มาตอนไหนเนี่ยพี่" จำไอ้พี่เอ นิติที่เคยเข้ามาจีบผมได้เปล่า ต้องจำได้นะ ถ้าจำไม่ได้ กลับไปอ่านตอนที่แล้ว
"เข้ามาตั้งนานแล้ว เห็นคุยโทรศัพท์เลยไม่กล้าทัก"
"ครับ"
"แล้วทำอะไรอยู่ครับเนี่ย น่าสนุกเชียว"
"ก็พวกป้ายสื่อต่างๆอ่ะครับ"
"ขอช่วยได้ไหมเนี่ย"
"เอาดิพี่"
"เห้ยมึง พี่พีทกลับมายังว่ะ" ไอ้พลถาม
"ยัง กลับพรุ่งนี้"
"คิดถึงว่ะขนาดไม่ได้เป็นแฟนนะเนี่ย แฟนอย่างมึงคิดถึงมากสินะ" ผมรู้ไอ้พลจะสื่ออะไร
"อื้ม"
"น่าอิจฉาพพี่พีทเนอะ แล้วในทางกลับกันก็น่าอิจฉามึง"
"ทำไมอ่ะ อิจฉากูทำไม"
"พี่พีททั้งดีทั้งหล่อทั้งรวยแถมรักมึงมากมายขนาดนั้น"
"แล้วมึงไม่รักไอ้ทิกหรอ"
"รักสิ รักมากด้วย"
"คนเรามันต้องพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีและเป็นเว้ย ว่าแต่กิ๊บมันไปกับพี่เขาแล้วหรอ"
"โน้น นั่งสีพี่เขาอยู่โน้นไง สงสัยจะได้แฟนก็คราวนี้แหละ ดูไอ้พี่นั้นก็เหมือนจะมีใจนะเว้ย"
"ฮ๋าๆๆ ดีๆมันจะได้ไม่ต้องมาเหน็บแนมพวกเราอีก พี่ล่ะมีแฟนยัง" ผมหันไปถาม เห็นว่าพี่เขาไม่มีบทพูด ฮ่าๆๆ
"ยังครับ ว่าจะมาหาแฟนคณะนี้แหละ"
"ครับ" จบบทพูดสั้นๆดีกว่าเดี๋ยวเข้าตัว ขนาดเพื่อนๆผมพูดขนาดนี้พี่แกยังมาส่งตาหวานให้อีก
นั่งทำงานกันไปเรื่อยๆ สามีกำมะลอก็โทรมา
"ว่าไงอิค"
"ทานข้าวยัง เดี๋ยวซื้อไปให้"
"ยัง ไม่ต้องซื้อมาหรอกคนเยอะ ซื้อมาฝากกูคนเดียวมันน่าเกลียดนะ"
"ก็อยากแสดงความเป็นเจ้าของอ่ะ"
"เยอะ"
"ฮ๋าๆ จะกลับแล้วโทรมานะ นั่งเล่นอยู่ที่คณะเนี่ย"
"เออ"
"จุฟๆ"
ไอ้นี้มันต้องได้ค่าจ้างจากพี่พีทแน่ๆ ผมนั่งทำงานไป พวกพี่ๆก็ซื้อข้าวกล่องมาให้ ก็นั่งทานกันไปคุยกันไป
พวกพี่ๆคณะศิลปกรรมแล้วก็คณะอื่นๆก็เข้ามาร่วมทานข้าวด้วย มันก็คุยกันไปแซวกันไป
"น้องภูอิ่มแล้วหรอครับ"
"เปล่าครับพี่ แต่มันเผ็ดอ่ะ ทานต่่อไม่ไหว"
"เอาๆ เอากล่องนี้ไป หมูกระเทียม"
"ขอบคุณครับ"
"มีใครจะเบิ้ลไหมน้องๆ ซื้อมาเยอะ" แล้วไอ้พี่อันตรายมันก็ส่งกล่องข้าวให้ผม มันชื่อพี่ซัน
"ตัวแค่เนี่ยกินเยอะจัง" ไอ้พี่เอแซว
"เด็กกำลังโตนิพี่ พี่ก็ชอบไม่ใช่หรอเด็กๆอ่ะ"
"เด้็กอะไร"
"เด็กมัธยมไง เห็นควงไปกินติมกันบ่อยๆ" ไอ้พลแทรก
"เห็ย นั้นมันน้องชายพี่"
"อื้ม น้องชาย น่ารักเนอะพี่"
"ครับ" สตรอเบอร์รี่สดๆเลยอีพี่เอ
"น้องภูไม่อิ่มต่อกล่องสามก็ได้นะ"
"ไม่ไหวแล้วครับพี่"
"ถ้าต่ออีกกล่องพี่คงเลี้ยงไม่ไหวแน่"
"โอ๊ยพี่ไม่ต้องไปเลี้ยงมันหรอกค่ะ มันมีแฟนมันเลี้ยงแล้ว เลี้ยงอย่างดีเสียด้วย"
"กิ๊บ จะพูดไมว่ะ" ผมกระซิบบอกมันเบาๆบางทีมันก็เยอะไปอ่ะ
"ว๊า น้องภูมีแฟนแล้วหรอ ในคณะพี่คงมีคนอกหักนับไม่ถ้วน"
"มีแล้วครับ"
"อยางว่าแหละเนอะ คนน่ารักๆแบบนี้ เป็นโสดสิแปลก"
"ครับ"
ทีนี้ทุกคนเลยมุ่งประเด็นมาที่ผม ทำตัวไม่ถูกอ่ะ บ่องตง ฮ่าๆๆ
"น้องภูค่ะ"
"ครับพี่"
"ใช้ครีมอะไรอ่ะ หน้าใสจัง "
"ก็ บลาๆๆๆๆๆๆๆ" เลยเปลี่ยนมาคุยเรื่องนี้แทน ทานข้าวอิ่มก็มานั่งทำงานกันต่อ
ไอ้พี่ซันมันก็ชอบเข้ามาคุยกับผม แต่ถึงตัวยากเพราะเพื่อนๆผมเข้ามาแทรกแซงตลอดเวลา
ทำหน้าที่ได้ดีมาก ตามคำสั่งพี่พีทหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่นิด นะพวกมึง
"อ่าวน้องๆ เดี๋ยวไปเจอกันที่ร้าน บลาๆๆนะ" พี่คนหนึ่งยืนขึ้นพูดหลังจากเสร็จงาน
"ไม่ไปได้ป่ะว่ะ" ผมกระซิบถามกิ๊บ
"ห้ามเบี้ยวนะน้องๆ ใครไม่มีรถไป ไปกับพวกพี่ๆได้"
"มึงได้คำตอบยังอิภู"
"อือ เดี๋ยวต้องโทรบอกไอ้อิคก่อน เดี๋ยวมันด่าเอา"
"เห้ยมึง อิค คือว่า"
"อะไร" มันทำเสียงแข็งใส่ผม"
"คือพี่ๆเขาจะพาไปเลี้ยงอ่ะ"
"มึงก็ไม่ต้องไปสิ"
"พี่เขาไม่ยอม"
"แล้วไง มันเป็นพ่องมึงไง"
"ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่กูด้วยว่ะ"
"กูรอนาน แล้วกูก็ไม่ให้ไปด้วย"
"ไปด้วยกันดิ"
"ไม่ไป"
"อิคอ่ะ นะ น๊าาาา แล้วดึกๆกูจะกลับยังไง"
"นี่มึงจะอยู่ดึกเลยหรอไง ไปแค่พอเป็นพิธี เดี๋ยวกูไปรับที่ร้าน อีกสองชั่วโมงนับจากนี้"
"แล้วมึงจะทำไรอ่ะ ไปด้วยกันดิ"
"ทำงาน งานเข้า"
"อืมๆ"
"อย่าลืมที่กูบอก"
"ว่าไร"
"เห้ยมึงนิ ไอ้รุ่นพี่คนนั้นอ่ะ"
"พี่ซัน"
"เออ ไอ้เชี้ยนั้นแหละ"
"อืมๆ โอเคจะระวังตัว"
"ให้มากด้วย"
"อื้อ แค่นี้นะ"
"เออ"
วางสายจากไอ้อิค ทุกคนก็มองมาที่ผม มีอะไรเปล่าว่ะ
"โทรขออนุญาตแฟนหรอครับน้องภู"
"เปล่าครับพี่ซัน คือเพื่อนมันรออยู่ โทรไปบอกมันอ่ะ"
"พี่ๆอยากให้น้องๆไปนะครับ ชวนเพื่อนไปด้วยสิ"
"มันติดธุระน่ะ"
"หรอ ไม่มีปัญหาอะไรนะ"
"ไม่มีครับ"
"งั้นป่ะ"
"เดี๋ยวพวกผมขับรถไปเองครับ" ไอ้พลเอ่ย
"อ้อครับ งั้นเจอกันที่ร้านนะ"
"ครับ"
"เป็นไงบ้างมึง ไอ้อิคว่าไง"
"ด่าเป็นชุด"
"อิคเนี่ยนะภู แพงเห็นพูดจาหว๊านหวาน"
"มันสร้างภาพแพง"
"ฮ่าๆๆ"
"ถ้ากูกลับก่อนพวกมึงจะว่าอะไรป่ะ"
"ไม่เลย กูเข้าใจ มึงอ่ะมันล่อเสือล่อตะเข้กลับไปรอพี่พีทที่บ้านแหละดีแล้ว"
"อือ"
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2623242 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก