หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[amito]

ดีใจกับน้องภูด้วย สามีจะกลับบ้านแล้ว

[AB^Ton^]

คิดถึงน้องภู จัง รีบ มาต่อนะครับ

[nongrak]

น้องภูมีเรื่องต้องผจญภัยอีกแล้ว ดีแล้วที่อิคพาเพื่อนมาช่วยทัน
พีทกลับมาคราวนี้ ต้องคอยคุมน้องภูดีๆแล้ว ไม่งั้นเจอมารผจญแน่

[mizzmizz]

 

เย้ พี่พีท น้องภู กลับมาแล้ว ^^

 

[MiNaTeuk]

คิดถึงน้องภูกะพี่พีทจัง
 

[K.Pupoom]

ตอนที่......173


ตื่นได้แล้ว.... ไอ้โยชิมาเคาะประตูห้อง
ผมเดินไปเปิดด้วยอาการงัวเงีย

"เที่ยงคืนครึ่งแล้วพี่ภู"
"หรอ อืมๆ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ"
"โอเค เดี๋ยวเจอกันข้างล่างนะ พี่อ้นทำข้าวต้มไว้ให้พวกเราแล้ว"
"แล้วไอ้พวกนั้นมันเลิกเล่นเกมส์กันยังอ่ะโยชิ"
"ยังเลย เดี๋ยวโยชิไปจัดการเองพี่ภูไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนพี่อิคมานอนพร้อมโยชิ โยชิกลัวขับรถไม่ไหวเลยเรียกมานอนตั้งแต่เมื่อคืน"
"โอเคดีมากน้องรัก"
"ไปล่ะ" เเล้วมันก็วิ่งดุ๊กๆลงไปข้างล่าง ไอ้โยชิโตขึ้นเยอะ พูดจารู้เรื่อง สูงขึ้นด้วย คงจะเป็นหนุ่มเต็มตัว
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง ใสกางเกงขาสั้นสีแดงเสื้อยืดสีขาว ทับด้วยแจ็กเกตสีดำ รองเท้าผ้าใบสีชมพู
พี่พีทชอบให้แต่งตัวน่ารักๆแบบนี้ แต่น้องภูว่ามันเหมือนทอมยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
"พวกมึงไม่อาบน้ำกันหรอ ตั้งแต่เย็นแล้วนะ จะเน่าแล้วมั้ง"
"เดี๋ยวกลับมาค่อยอาบก่อนนอนทีเดียว"
"ไอ้อิคอ่ะ"
"อยู่นี้" มันลงมาพอดี ทาแป้งหน้าขาวมาเลย
"นอนเต็มอิ่มไหมมึง"
"เต็มที่ ขับรถได้สบายมากเมียจ๋าไม่ต้องห่วงไปแค่สนามบินนะมึงไม่ได้ไปเชียงใหม่ รับรองมึงได้เจอผัวมึงแน่นอน"
"กลัวมึงง่วง กูอยากเจอผัวก่อน ไม่อยากตายก่อนเจอผัว"
"ขอให้เชื่อใจ"
"เอาไปสองคันพอไหมว่ะ"
"พอ เดี๋ยวเอาคันใหญ่ของพี่พีทไปแล้วก็รถกูอีกคัน รถเห็นแก่ตัวของพี่เฟียตแล้วก็อิขิงให้มันจอดอยู่เนี่ยแหละ ซื้อรถไม่คิดจะให้คนอื่นนั่ง"
"มาทานข้าวก่อนน้องภู"
"น้องภูยังอิ่มอยู่เลยครับพี่อ้น เดี๋ยวไปหาอะไรฟรีๆที่สนามบินทานดีกว่า สรุปใครแพ้ว่ะ"
"พี่เฟียต!!!!" เสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง แล้วทุกคนก็เอามือซ้ายปิดตามือขวาชี้ที่พี่เฟียต
"เจ้ามือใหญ่ซะด้วย ฮ่าๆๆ"
"นั้นแหละ ที่เราต้องการ" พี่เฟียตก็ได้แต่นั่งยิ้ม โดนถล่มแน่นอน

กว่าจะได้ออกจากบ้านก็ตีหนึ่งกว่าๆตอนดึกรถไม่ติดมาก ไม่นานเราก็ถึงสนามบิน
ไปนั่งรอพี่พีทโทรมากันที่ร้านอาหารฟาสฟู้ดชื่อดัง รอแล้วรออีกรออยู่นั้น เพราะมันยังไม่ถึงเวลาอ่ะ ฮ่าๆๆ
"เห้ยไอ้ภู ตอนเดินไปรับพี่พีทกูว่ามึงแอบไปทางข้างหลังพี่พีทดีกว่า"
"ทำไมอ่ะ"
"กูอยากรู้ว่าถ้าพี่พีทไม่เห็นมึงไปรับเขาจะทำหน้าเช่นไร"
"หน้าเฉยๆไง แค่เมียไม่มารับจะต้องทำหน้าไงอ่ะ" ผมตอบพร้อมยัดขนมเข้าปาก
"เออน่ะ ลองดู"

"เห้ย พี่พีทโทรมาแล้ว"
"มานี่โยชิรับเอง" ไอ้โยชิแย้่งโทรศัพท์ไปจากผม
"สวัสดีครับพี่พีท อยู่ตรงไหนแล้ว"
"โยชิหรอ พี่ภูล่ะ"
"พี่ภูไม่ได้มาครับ ไปไหนกับเพื่อนก็ไม่รู้ ทิ้งโทรศัพท์ให้โยชิไว้"
"ครับ พี่อยู่ประตูทางออกที่สองนะ ใส่เสื้อสีแดง"
"ครับ เดี๋ยวโยชิโทรหาอีกทีนะ โยชิกำลังเดินไป"
"ครับ"

"พี่พีทใส่เสื้อสีแดงด้วยแหละ ใจตรงกันเลยนะพี่ภู แต่พี่พีททำเสียงเศร้าเลยอ่ะ พอโยชิบอกว่าพี่ภูไม่มาอ่ะ"
"แกล้งพี่พีท แต่คนที่รับกรรมคือพี่นะเว้ยโยชิ"
"เออน่ะพี่ภู  ขำขำ"

********

"น้องมารอแล้วใช่ไหมพีท"
"น้องไม่ได้มาครับคุณย่า โยชิกับเพื่อนๆมา"
"งั้นก็ยืนรอตรงนี้ล่ะ"
"ครับคุณย่า"

 แล้วบอกว่าคิดถึง มารับที่สนามบินแค่นี้ก็มาไม่ได้ ใจร้าย แล้วไปไหนกับเพื่อนเนี่ยดึกๆดื่นๆ
ไม่บอกไม่กล่าวเราสักคำ โบราณถึงว่า สามวันจากนารีเป็นอื่น อย่าให้เจอนะจะไม่พูดด้วยเลยคอยดู
ไอ้เรานะก็คิดถึงใจจะขาด เห็นคนอื่นดีกว่าเรา จำไว้เลยนะไอ้ลิง งอลโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

"นั้นใช่เจ้าโยชิไหมลูกพีท"
"ไหนครับ"
"เสื้อสีเขียวน่ะ"
"ใช่ครับคุณย่า" ผมโบกมือให้โยชิ มองหาน้องภูในกลุ่มเพื่อนๆไม่มาจริงๆด้วย คนอะไรใจร้ายว่ะ

"คุณย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ไอ้โยชิเข้ากอดคุณย่า
"เป็นไงลูก แล้วพี่เราล่ะ"
"ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนก็ไม่รู้ครับ โยชิบอกว่าให้มารับคุณย่าก็ไม่มา"
"พี่เขาคงมีธุระมั้ง"
"แต่เพื่อนพี่ภูคนนี้โยชิไม่รู้จักนะครับ ดูโตกว่าพี่ภูด้วย"
"หรอ พี่เขาไม่ใช่คนเหลวไหล คงมีธุระจริงๆแหละ เป็นไงลูกเด็กๆ"
"คิดถึงคุณย่าน่ะสิครับ"
"จริงหรือเปล่า ย่าซื้อของมาฝากพวกเราด้วยนะ"
"เย้"
"พีทต้องรออะไรอีกไหมลูก"
"กระเป๋าครับ"
"พาย่าไปนั่งที่โล่งๆหน่อย ยืนตรงนี้มันอึดอัด"
"ครับคุณย่า"

ผมมองหาน้องภูไปรอบๆสนามบิน ไม่มีแม้แต่เงา เห็นเด็กคนหนึ่งยืนหันหลังใส่กางเกงแดง คล้ายๆน้องภู
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จิตใจตอนนี้ห่อเหี่ยวเหลือเกิน ผมพาคุณย่าไปหาที่นั่ง แล้วก็ไปยืนรอกระเป๋ากับอิคแล้วก็เฟียต ฝุ่น

"สงสัยจะลืมไอ้ลิงตัวนี้ไปแล้วมั้ง" เสียงคุ้นหูดังมาจากข้างหลัง เด็กกางเกงแดงที่ยืนหันหลังคนนั้น คือน้องภู
น้องภูยืนเอามือล้างกระเป๋ากางเกง ส่งยิ้มมาให้ผมจนตาหยี จิตใจที่มันห่อเหี่ยวเมื่อครู่พองโตขึ้นมาทันที
เหมือนต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวได้น้ำวิเศษมารดดินแตกระแหง ต้นกลับฟื้นคืนผลิใบออกดอกเต็มต้นทันทีอย่างหน้าอัศจรรย์

"ไอ้ตัวแสบ" ผมวิ่งเข้าไปกอดน้องภูจนแน่น เหมือนโลกนี้มีแค่เราสองคน กอดนานก็ยิ่งกอดแน่น

"พี่พีท น้องภูหายใจไม่ออกแล้ว"
"ฟ๊อดดดดดดดด" พออ้อมกอดคลายออกพี่พีทก็หอมแก้มผมทันที ปลายจมูกฝังลงไปลึกยากจะถอนออกโดยง่าย
"พอก่อนไหม คนมอง อายเขา"
"ก็พี่คิดถึงนิ แล้วมาแกล้งพี่ทำไม หืมมม" แล้วพี่พีทก็หอมแก้มเบาๆอีกหนึ่งที
"ความคิดไอ้อิคมัน"
"รู้ไหมพี่น้อยใจมากตอนนั้นอ่ะ"
"น้อยใจอะไร แค่ไม่มารับ"
"มันมีอิทธิพลต่อจิตใจมากมาย"
"ฮ่าๆ เวอร์ตลอดอ่ะ"
"น่ารักขึ้นนะเนี่ย ตัวหอมเหมือนเดิม"

"จะกอดกันอีกนานไหม จะได้กางเต๊นท์นอนที่นี้เลย"
"พวกมันแซวแล้ว ไปเหอะ" พี่พีทก็เดินจูงมือผมไปเอากระเป๋า แล้วก็มาหาคุณย่าที่นั่งรออยู่

"อ้าว ไหนบอกไม่มาไง แกล้งพี่เขาอีกสินะ ย่ากะไว้แล้วเชียว"
"น้องภูคิดถึงคุณย่าที่สุดเลยครับ" ดีใจจนจะร้องไห้ ผมเข้าไปกอดคุณย่าทันที
"ย่าก็คิดถึงน้องภูลูก ตั้งแต่นี้ไปหนูจะมีแต่เรื่องดีๆแล้วนะ"
"อะหึ่ม" พี่พีทกระแอม แต่คุณย่ามองพี่พีทแล้วอมยิ้ม
"กลับบ้านกันเถอะครับคุณย่า น้องภูมีเรื่องจะเล่าให้คุณย่าฟังเยอะแยะเลย"
"ไปๆ" ไอ้โยชิเข้ามาพยุงคุณย่า ให้ผมเดินกับพี่พีท
"ตัวโตขึ้นหรือเปล่าเราเจ้าโยชิ"
"โยชิเป็นหนุ่มแล้วนี้ครับคุณย่า"
"อ่าวหรอ ฮ่าๆๆ"

พี่พีทเดินจับมือผมมาตลอดทาง แล้วก็มองหน้าผมแล้วก็อมยิ้ม ผมเองก็เช่นกัน บีบมือพี่พีทเป็นระยะระยะ
"ยิ้มอะไร"
"มีความสุขก็ยิ้ม"
"ทำไมถึงมีความสุข"
"ก็ได้อยู่กับเมียสักที ต่อแต่นี้ไปขอสัญญาว่าจะไม่พรากจากกันแม้แต่วันเดียว รู้เลยว่ามันทรมานแค่ไหน"
"พี่พีทก็เวอร์ตลอดอ่ะ"
"จริงนะ ทำอะไรก็คิดถึงไปหมด"
"แอบไปซุกซนที่ไหนหรือเปล่าอยู่โน้นอ่ะ ไปหลงเสน่ห์เด็กหัวทองหรือเปล่า" ผมเอามือบีบจมูกโด่งๆของพี่พีท
"เปล่าเลย ถามคุณย่าได้ อยู่บ้านตลอด ออกไปข้างนอกก็ไปกับพ่อแม่"
"จริงอ่ะ"
"จริงสิ จะไปซุกซนที่ไหนได้ไง หน้าเมียลอยมาทุกห้านาที"
"แหวะ!!!!"  พวกมันพร้อมใจกันแหวะ ฮ๋าๆๆๆ

ขึ้นรถ พี่พีทก็ไม่ได้ห่างจากผมคลอเคลียตลอด หอมแก้มบ้าง หอมมือบ้าง
"พี่พีท อายเพื่อนมัน"
"ก็คนมันคิดถึงนินา"
"รู้แล้ว บอกเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้ง"
"น้องภูลูก"
"ครับคุณย่า"
"ทางบ้านเราเรียบร้อยดีใช่ไหมลูก"
"เรียบร้อยดีครับ มีลุงขี้บ่นอย่างพี่บุ้งทั้งคนจะไม่เรียบร้อยได้ไงครับ ฮ่าๆๆ"
"เราดื้อกับพี่เขาน่ะสิ"
"เปล่านะครับคุณย่า น้องภูเป็นเด็กดี"
"แน่ใจ"
"มั้ง"
"ฮ่าๆๆ" คุณย่าก็หันไปคุยกับคนอื่นต่อ ผมก็หันมาคุยกับพี่พีท

"คุณแม่น้องภูเป็นไงบ้างพี่พีท"
"สบายดี จะกลับไทยตามกำหนดเดิมแน่นอน"
"จริงนะ"
"จริงสิ แล้วก็ฝากมาบอกด้วยว่าให้เป็นเด็กดีตั้งใจเรียน แล้วก็ฝากของมาให้อีกเพียบ ไม่สบายใจเรื่องแม่ล่ะสิ"
"อื้ม แม่กลับมาน้องภูยังไม่รู้จะจัดการยังไงเลย"
"พี่ภูบอกคุณแม่ไปตรงๆนั้นแหละ โยชิเชื่อว่าแม่พี่ภูต้องเข้าใจ"
"พี่ก็คิดอย่านั้นแหละ แต่ก็อดกลัวไม่ได้"
"หนูไม่ต้องคิดมากหรอกลูก มีย่าอยู่ทั้งคนกลัวอะไร"
"ขอบคุณครับคุณย่า" คุณย่าน่ารักทีสุดเลย รถมาถึงบ้าน พวกเราก็ช่วยกันขนของเข้าบ้าน
คุณย่ายกมือไหว้ศาลหน้าบ้าน แล้วก็เดินเข้าบ้าน
"ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรานะ"
"คุณย่า สวัสดีครับ"
"สวัสดีลูกอ้น เป็นไงดูแลน้องๆเหนื่อยไหมลูก"
"ไม่เลยครับคุณย่า"
"คุณย่าาาาาาา" ไอ้ผักวิ่งลงมาอย่างไว เข้ากอดคุณย่า
"เป็นไงเจ้าผัก ได้ข่าวน้องดื้อจนปวดหัวเลยหรอ"
"โทรไปฟ้องคุณย่าหรอพี่บุ้ง"
"เปล่า คุณย่าโทรมาถามเองต่างหาก"
"ตัวเองอ่ะขี้ฟ้อง"
"คุณย่าทานอะไรมายังครับ อ้นต้มข้าวต้มไว้"
"ก็ดีลูก เอามาทานซะหน่อย อาหารบนเครื่องไม่ค่อยถูกปาก"
"พี่พีทเอาไหมครับ"
"ไม่ดีกว่า ขอบใจมากอ้น"
"ย่าว่าทุกคนแยกย้ายกันไปนอนเถอะลูก เดี๋ยวเช้าตื่นค่อยมาคุยกัน นี้มันก็ตีสี่แล้วนะ"
"ครับบบบบ" ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอน ผมก็นั่งเป็นเพื่อนคุณย่า เพราะว่านอนไปบ้างแล้ว
พี่พีทเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บข้างบน โดยมีพี่บุ้งคอยช่วย คุณย่าทานข้าวเสร็จก็ขึ้นข้างบน ผมพาไปส่ง

"กลับไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวคนรอเขาจะรอนาน"
"คุณย่าอ่ะ"
"ไปนอนไปลูก"
"ฝันดีนะครับคุณย่า"
"ฝันดีจ้ะ"

"ไม่อาบน้ำหรอพี่พีท"
"ง่วงอ่ะ เพลียด้วย มานอนเหอะ ขอกอดหน่อย"
"ไม่เอาหรอกน้องภูจะอาบน้ำก่อน พี่พีทก็นอนไปสิ"
"งั้นมาให้กอดก่อน เร็ว"
"ผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆพี่พีทก็ดึงเข้าไปกอด"
"มีความสุขที่สุดในโลกเลย ตัวห๊อมหอม "
"พี่พีทรู้ไหมน้องภูคิดถึงพี่พีทมากขนาดไหน"
"พี่ก็คิดถึงน้องภูมากเหมือนกันนะ" พี่พีทเอามือจับที่คาง เชยคางขึ้นแล้วก็จ้องมองหน้าผม ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาทันที
พี่พีทจูบผมนานมาก เราสองคนไม่ได้พูดอะไรใช้ภาษากายบอกแทนความคิดถึง
"พอก่อนไหม น้องภูง่วงแล้ว"
"ครับ" พี่พีทก็กอดผมไว้แนบอก ก่อนที่เราสองคนจะหลับไปกับค่พคืนแห่งความคิดถึง.........


อ้อมกอดแฟน วงแขน สุดแสนอุ่น
ได้นอนหนุน อกกว้าง ช่างสุขสันต์
เนื้อแนบชิด สนิทหัวใจ เต้นไปพร้อมกัน
อ้อมกอดฉัน น่าอิจฉา กว่าใครใคร

เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน
ตื่นจากอ้อมกอดที่แสนอุ่น
ลืมตามองคนที่นอนหลับตาพริ้ม ใบหน้าขาวเนียน ปางบางๆ จมูกโด่ง ไม่ได้เห็นมาหลายวัน
ลมหายใจเบาๆของคนที่กอดผมไม่ยอมปล่อยทั้งคืน ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวกลัวเขาคนนั้นจะตื่น
แต่ก็ต้องจำใจขยับตัวเพราะเหน็บชาเริ่มจะเกาะกินตัว เมื่อยจุงเบย บ่องกงกง
ขยับตัวนิดหน่อย พี่พีทก็ขยับอ้อมแขนดึงผมเข้าไปกอดแน่นเหมือนเคย
"นอนนิ่งๆขอห้านาที"
"ตื่นแล้วก็ปล่อยดิ น้องภูเมื่อยจะแย่แล้วนะ"
พี่พีทปล่อยแขนออกแล้วก็นอนหงายไม่พูดไม่จา ผมก็เอาคางเกยไปกับอกกว้างของพี่พีท
"เป็นไร"
"ขอกอดแค่นี้ไม่ได้หรอ เราไม่ได้นอนด้วยกันตั้งหลายวันนะ" พูดด้วยแต่ไม่ยอมลืมตา
ผมเอาแก้มแนบไปกับอกอุ่นของพี่พีทแล้วก็กอดเอวไว้ พี่พีทก็กอดผมเช่นกัน
"พี่พีท"
"หืมมมม"
"น้องภูมีเรื่องจะบอก น้องภูไม่อยากเก็บมันไว้ น้องภูไม่อยากมีเรื่องอะไรปิดบังพี่พีท"
"เรื่องอะไร"
"พี่พีทต้องสัญญาก่อนนะ ว่าจะใจเย็นๆ แล้วก็ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น"
"พี่ไม่รับปาก"
"อย่างนั้นน้องภูก็ไม่เล่า"
"น้องภูคิดว่าจะเก็บมันไว้ได้นานแค่ไหนล่ะ"
"พี่พีทอ่ะ"
"โอเคๆ พี่สัญญาว่าจะไม่โวยวาย"
"เมื่อวาน มีรุ่นพี่คนหนึ่งหลอกน้องภูไปที่ร้านอาหารแล้วก็จะปล้ำน้องภู"
"จะล้อเล่นอะไรอีกเนี่ย พี่ไม่ขำด้วยหรอกนะ"
"น้องภูพูดจริงๆพี่พีท แต่ไอ้อิคมันช่วยน้องภูไว้ทัน"
"นี้เรื่องจริงใช่ไหม" พี่พีทลุกขึ้นนั่ง แล้วก็จับที่ไหลผมแล้วก็จ้องหน้า
"ครับ" ผมเริ่มมีนน้ำตา ตกใจท่าทีของพี่พีทด้วย
"ไม่ต้องร้อง แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า" พี่พีทดึงผมไปกอด
"ตอนนั้นน้องภูกลัวมาก ไม่รู้จะทำไง ได้แต่ถ่วงเวลารอใครมาช่วย"
"แล้วทำไมไม่แจ้งตำรวจ"
"ไอ้อิคบอกว่า แจ้งไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่เพราะไอ้นั้นมันก็ไม่ธรรมดา"
"เราต้องกลัวมันหรอ"
"น้องภูไม่รู้ แต่อิคมันเอาพวกมาช่วยน้องภู ไอ้นั้นมันเหมือนจะกลัวพวกของอิค ตอนนี้มันก็หนีไปเมืองนอกแล้วด้วย"
"พี่ขอโทษนะ"
"น้องภูต่างหากที่ต้องขอโทษไว้ใจคนอื่นมากไปทั้งๆที่ไอ้อิคมันก็เตือนแล้ว"
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"พี่พีทไม่โกรธน้องภูใช่ไหม"
"พี่เคยโกรธน้องภูด้วยหรอ หืม คนดี"
"พี่พีทจะไม่ถามหรอว่ามันทำอะไรน้องภูหรือเปล่า"
"ไม่จำเป็น แค่พี่เห็นน้องภูไม่เป็นอะไรพี่ก็พอใจแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไร พี่ก็รักน้องภูเสมอ"
"มันไม่ได้ทำอะไรน้องภูหรอกพี่พีท ไอ้อิคเข้ามาทัน ถ้าไอ้อิคไม่เข้ามาน้องภูก็คงไม่รอดเพราะมันมีปืน"
"มีปืนด้วยหรอ"
"อื้ม มันเอาปืนมาขู่น้องภู"
"มันเป็นใคร"
"รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย มาช่วยงานที่คณะน้องภู"
"พี่ต้องเอาเรื่องมัน"
"พี่พีทให้มันจบๆไปเถอะ น้องภูไม่อยากให้พี่พีทเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องนี้ มันจบแล้วให้มันจบไปเถอะนะ"
"น้องภู โถ่เอ๊ย" พี่พีทเอาสองมือปาดน้ำตาให้ผม การที่ต้องอดทนทำเป็นเข้มแข็งกับการเจอเรื่องร้ายๆ
ได้ถูกปลดปล่อยออกแล้วเมื่อเจอผู้ชายคนนี้ คนที่คอยปกป้องผมเสมอมา แล้วผมก็ล้มตัวนอนที่ตักพี่พีท
พี่พีทลูบหัวผมเบาๆลูบไปที่แก้มซ้าย
"พี่สัญญานะ ว่านับตั้งแต่นี้จะไม่ให้ใครมาทำร้ายน้องภูของพี่ได้อีก"
"ขอบคุณครับ" ผมลืมตามองพี่พีท ที่กำลังมองหน้าผมด้วยความห่วงใย ผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นตลอดเวลา

"ตื่นกันยังอ่ะ  พี่ภู ก๊อกๆๆๆๆ"
"ตัวป่วนมาแล้ว" ผมเดินไปเปิดประตู
"อย่างบอกนะว่ายังไม่ได้นอน ทำไมยังใส่ชุดนี้อ่ะ
"ก็ยังไม่ได้อาบน้ำ"
"แสดงว่าเมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรกัน"
"ทะลึ่งเกินเด็กจริงๆ"
"ฮ่าๆๆ คุณย่าให้มาตามไปทานข้าว"
"คุณย่าตื่นแล้วหรอ"
"นี้มันสิบโมงแล้วนะพี่ภู คุณย่ารอสะสางคดีอยู่ด้วย"
"ใครขี้ฟ้องกันละคราวนี้"
"โยชิเอง"
"นึกแล้ว อิบ่างช่างฟ้อง"
"ไปดีกว่า"
"เดี๋ยวลงไปบอกคุณย่าด้วย พี่ขออาบน้ำก่อน"
"โอเค"
"ป่ะอาบน้ำกันพี่พีท อาบน้ำอย่างเดียวนะ ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้น"
"ฮ่าๆๆ"

"ไหนมาดูสิมีอะไรบุบสลายไปหรือเปล่า ไอ้ชั่วนั้นมันทำเมียพี่มีรอยขีดข่วนตรงไหนไหม"
"ไม่มี น้องภูสำรวจแล้ว" พี่พีทจับผมหมุนตัว อายนะเว้ย พี่พีทถอดเสื้อผ้าให้
"ปะเข้าห้องน้ำ" พี่พีทดันหลังวผมให้เดินเข้าห้องน้ำ......

"เห้ย" ผมหันไปเห็นไอ้จูมงขนาดโตเต็มไว พร้อมจะก่อศึกสงครามกับผม
"มันคิดถึงน้องภู"
"มันไม่ใช่เวลานี้นะ"
ผมเปิดน้ำ เอาฝักบัวฉีดใส่พี่พีท ฮ่าๆๆ ใช้ความเย็นสงบศึก ต้องรีบๆอาบน้ำ เดี๋ยวเจ็บตัว
"เดี๋ยวทานข้าวอิ่ม ขึ้นห้องนะ" พี่พีทบอกผมก่อนจะออกจากห้อง
"ให้ไอ้พวกนั้นกลับไปก่อนดิ"
"งั้นเดี๋ยวรีบเอาของฝากให้ไปเลย จะได้รีบๆกลับ"
"พี่พีทนิ"
"ฮ๋าๆๆ"

"หลับสบายไหมลูกพีท"
"สบายมากเลยครับคุณย่า อยู่โน้นหนาวๆแถมไม่มีคนให้กอด กลับมาบ้านเรามีคนให้กอดทั้งนุ่มทั้งหอม"
"พี่พีทพอได้แล้ว อายเขา"
"ฮ๋าๆๆ อายทำไม พวกนี้มันก็ทำกันทั้งนั้นแหละ"
"ทานข้าวเถอะลูก พี่อ้นเขาตื่นมาทำกับข้าวให้แต่เช้าแล้ว"
"โดนยังว่ะ" ไอ้พี่บุ้งมันมากระซิบถามผม แต่คนอื่นก็ได้ยินจะกระซิบทำไม
"ยัง"
"สงสัยพี่พีทยังไม่หายเมาเครื่อง คืนนี้ไม่พลาดแน่น้องเอ๊ย เตรียมรับศึกหนัก"
"ไม่กลัว"
"ของชอบล่ะสิ"
"ชิ"
"ฮ๋าๆๆๆ"
"นี้เจ้าผัก ไปเอากระเป๋าย่ามาสิ ย่าจะแกะของฝากให้น้องๆ"
"ครับ"
"ส่วนน้องภู ไหนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ย่าฟังสิ" ผมก็เล่าให้ฟังคร่าวๆ เพราะไอ้อิคคงเล่ารายละเอียดหมดแล้ว
"มาหาย่าสิลูก" ผมนั่งข้างๆคุณย่าแล้วก็กอดเอวคุณย่า
"คุณย่าอย่าดุน้องภูเลยนะครับ"
"ย่าจะดุน้องภูทำไมล่ะลูก หนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะ จำไว้นะลูก ทำอะไรต้องมีสติ สติจะทำให้เรารอดจากอันตราย จำไว้นะลูก คนอื่นๆก็เหมือนกันนะ"
"ครับ"
"อิค ย่าขอบใจมากนะลูก ที่คอยดูแลน้องภู"
"ครับคุณย่า ที่อิคมาเจอทุกคนได้ก็เพราะไอ้ภู อิคไม่มีทางทิ้งเพื่อนหรอกครับ"
"ขอบใจลูก พวกเราต้องรักษามิตรภาพดีๆนี้ไว้นะ มีอะไรต้องช่วยเหลือกัน อย่าทิ้งกันนะ"
"ครับ"
"พวกเราโตแล้ว ย่าก็หมดห่วง ดูแลกันและกันต่อไปนะลูกนะ"
พี่บุ้งมันก็ไปลากกระเป๋าคุณย่ามา แล้วก็เปิดออก คุณย่าหยิบของที่ซื้อมาออกมาวางแล้วก็แกะออกจากห่อ
"ย่าซื้อมาให้เหมือนกันทุกคนนะให้เจ้าแพทเขาช่วยเลือก ย่าให้ขิงเลือกก่อนจะเอาสีไหน" คุณย่าซื้อนาฬิกาข้อมือมาฝากทุกคน
แบบเดียวกันแต่คนละสี ก็ดีนะได้ไม่เกิดการทะเลาะเบาะแว้ง ฮ่าๆๆ
"ขิงเอาสีฟ้าครับ ขอบคุณครับคุณย่า"
"แล้วนี้ฝากไปให้แม่เราด้วยนะ" คุณย่าส่งถุงกระดาษใบเล็กให้ ข้างในน่าจะเป็นเครื่องประดับ
"ขอบคุณครับคุณย่า"
"คุณย่าทำไมให้พี่ขิงเลือกก่อนอ่ะ"
"ก็พี่ขิงเรียบร้อยสุด ใครดื้อก็คนสุดท้าย ต่อไปเจ้าฝุ่น"
"โห อย่างนี้พี่ภูก็คนสุดท้ายน่ะสิ"
"แกนั้นแหละไอ้โยชิ"
"ไม่จริง โยชิเรียบร้อยกว่าพี่ภูอีก" ทุกคนก็เรียงลำดับกันเลือกนาฬิกา คุณย่าซื้อของมาฝากแม่ๆของแต่ละคนด้วย
ของฝากของคุณย่าหมดแล้ว เหลือบางส่วนที่เอาไปฝากเพื่อนๆของคุณย่า ของที่เหลือในกระเป๋าก็เป็นของที่พี่แพท คุณแม่ คุณพ่อฝากมาให้ผม
"ถ้าเราใส่พร้อมกันมันก็เท่ห์ดีเนอะ ว่าแต่ปิดเทอมคราวนี้ไม่ไปทะเลหรอพี่พีท" ไอ้โยชิเริ่มทวงสัญญา
"เดี๋ยวดูก่อนว่าว่างเปล่า"
"งานรออยู่เพียบเลยพี่" พี่บุ้งบอกพี่พีท
"นั้นน่ะสิ"
"โห่" ไอ้โยชิเริ่มไม่พอใจ

ผมกับพี่พีททานข้าวอิ่ม ก็ชวนพวกมันขึ้นไปบนห้อง เพราะของฝากอยู่บนห้องแล้ว
พี่พีทเริ่มเปิดกระเป๋าสองใบที่อัดของไว้แน่น ของถูกแพคเรียงมาอย่างดี

"ใบเนี่ยของน้องภู ส่วนใบนี้คือของที่พวกเราฝากพี่ซื้อแล้วพี่ก็ซื้อฝาก"
"นึกว่าจะซื้อฝากทั้งหมดซะอีก" ไอ้อิคแซว
"อื้ม ก็ได้ ซื้อฝากก็ซื้อฝาก" พวกมันก็รู้ว่ายังไงพี่พีทก็ไม่เอาเงิน มันก็เลยฝากกันอย่างพร้อมเพรียง
"อันนี้ครีมของขิง อันนี้กระเป๋าของอิค อันนี้น้ำหอมของเฟียต ส่วนอันนี้หูฟังของฝุ่น บลาๆๆๆๆ"

มันมากมายเหลือเกิน แล้วพี่พีทก็ซื้อหมวกมาฝากพวกมันคนละใบ แล้วก็ขอเล็กๆน้อยๆ
พี่พีทเลือกของได้เหมาะกับบุคลิกของแต่ละคน ทุกคนชื่นชมกับของฝากอย่างสนุกสนาน ใช่สิก็มันของฟรีนินา
ไอ้โยชิได้เฟอร์บี้ตามคำขอ พี่แพทก็ฝากของมาให้พวกเพื่อนๆผมด้วย ผมยังไม่ได้แกะของฝากของผมดูหรอก
แค่นี้ก็กระดาษเกลื่อนเต็มห้องแล้ว......
"เห้ยไปลองเกมส์ใหม่กันดีกว่า ปล่อยให้พี่พีทกับไอ้ภูเขาได้ฟีชชชชชชช กันบ้าง"
"ไอ้ชั่วอิค" แล้วพวกมันก็ลงไปเล่นเกมส์ที่พี่พีทซื้อมาใหม่

"พี่สั่งให้เขาสลักแหวนให้สองวง สวยไหม" พี่พีทเอาแหวนออกมาจากกล่อง
"สวย"
"เพชรสีชมพูที่ประดับแหวนสองวงนี้ ทำมาจากแร่เพชรก้อนเดียวกัน"
"แพงไหม"
"แพงมาก"
"เสียดายตังค์"
"แพงมากเพราะมันมีค่าทางใจมาก"
"ตกลงราคามันแพงไหม"
"ก็พอซื้อไหว"
"ขอบคุณนะ ฟ๊อดดดด"
"เดี๋ยวพี่สวมให้"
"แล้วจะเอาวงที่สวมอยู่ไปไว้ไหนอ่ะ"
"เก็บ เอาไว้สลับกันใส่ไง"
"ไม่ต้องซื้อแล้วแหวนอ่ะ มีหลายวงแล้ว ซื้อทองแท่งดีกว่า ฮ๋าๆๆๆ"
"มีแต่แท่งทองของพี่อ่ะ เอาป่ะ"
"แบร่" ผมแลบลิ้นให้พี่พีท พี่พีทันก็รีบประกบผมทันที แล้วก็เอาริมฝีปากงับลิ้นผมไว้
แล้วพี่พีทมันก็หัวเราะชอบใจ ผมก็ก้มหน้าดูแหวนที่พี่พีทใส่ให้ แล้วผมก็ใส่ให้พี่พีทบ้าง
ถอดวงเก่าใส่กล่องเก็บไว้คู่กัน

"ก๊อกๆๆๆ"
"เชิญครับ อ่าวคุณย่า มีอะไรหรอครับ"
"มีของฝากมาให้เราไง ย่าไปร้านเพื่อนย่าที่โน้น ย่าเจอสร้อยข้อมือเส้นหนึ่ง ย่าว่ามันเหมาะกับหนู"
"ขอบคุณครับคุณย่า"
"แต่ราคาอาจจะสู้เพชรสีชมพูไม่ได้นะ " คุณย่าแอบแซวพี่พีท
"ของที่คุณย่าให้มันก็มีค่ามากสำหรับน้องภูแล้วครับ"
"ลองใส่ให้ย่าดูสิลูก เอาไว้ใส่ไปถ่ายโฆษณา"
"ครับ"
"แล้วพรุ่งนี้เดี๋ยวไปทำบุญกับย่านะ ย่าจะไปถวายพระพุทธรูป แล้วก็ถวายสังฆทาน"
"ครับ"
"จะได้หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะลูกนะ คนเก่งของย่า"
"ขอบคุณครับคุณย่า"
"ย่าขอตัวไปเอนหลังซะหน่อยนะ ยังมึนๆหัวอยู่เลย"
"ทานยายังครับคุณย่า"
"ทานแล้วลูก"
"เดี๋ยวน้องภูไปส่งครับ"
"ไม่ต้องหรอกลูก"
"ครับคุณย่า"
"พีทเดี๋ยวจัดการเรื่องพระให้ย่าด้วยนะลูก"
"พีทให้เลขาจัดการให้แล้วครับ"
"ขอบใจมากลูก" แล้วคุณย่าก็เดินออกจากห้องไป ผมก็นั่งดูของฝากที่คนโน้นคนนี้ฝากมาให้
พี่แพทซื้อของมาฝากเยอะมาก ส่วนมากก็เป็นพวกของใช้ของแต่งตัวแกเห็นว่าอะไรน่ารักก็ซื้อมาให้ผม
คุณแม่ก็ฝากพวกวิตมิน ของใช้แล้วก็กางเกงในมาให้ผมด้วย ฮ่าๆๆ แล้วยังมีของฝากจากแม่พี่พีทอีก
แกะกันยันเย็นค่ำ เพื่อนๆผมมันก็ตัดสินใจค้างกันที่นี้อีกคืน เพราะพรุ่งนี้จะไปทำบุญที่วัดกับผมด้วย
ผมเริ่มทยอยเอาของฝากใส่ตู้ เรียงตามชั้นตามที่มันควรอยู่ แล้วก็มานอนเล่นเฟอร์บี้.....

"เริ่มรำคาญมันพูดไม่หยุดแล้วอ่ะ" พี่พีทบ่น เพราะทำงานไม่รู้เรื่อง
"ไม่เล่นก็ได้" ผมก็ล้มตัวลงนอน
"นอนด้วยดีกว่า ตาลาย" พี่พีทล้มตัวลงนอนทับผม
"โอ๊ย ตัวไม่ใช่เบาๆนะพี่พีท"แล้วพี่พีทก็เลื่อนตัวลงนอนข้างๆผม แต่มือก็ก่ายมาที่ท้อง
แล้วก็ล้วงมาใต้เสื้อ เขี่ยบริเวณหัวนม
"ไปปิดไฟก่อน ปิดม่านด้วย" พี่พีทว่าง่ายมาก เดินไปล็อคประตูปิดไฟ ปิดม่าน
แล้วหลังจากนั้นล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

พี่พีทล้มตัวนอนตะแคงเอามือจิ้มแก้มผม
"เดี๋ยวทะลุหรอก"
"ฟ๊อดดดดด" ฟ๊อดชื่นใจจนเต็มปอด ก็เริ่มคลอเคลีย เปิดเสื้อผมขึ้นจนเห็นพุงขาวๆแล้วก็ยอดอกสีชมพู
พี่พีทมุ่งตรงนำพาริมฝีปากประกบที่ยอดอกทันที สองมือเลื่อนต่ำลงไปใต้กางเกงของผมแล้วก็ค่อยๆดึงกางเกงผมลงไปคาที่หัวเข่า
ผมใช้ขาสองข้างถอดมันออกจากขาทั้งสอง พี่พีทกอบกุมทงอีของผมไว้อย่างเบามือ แล้วก็เลื่อนไปลูบตามขาแล้วก็สะโพก
พี่พีทถอดเสื้อตัวเองออกแล้วขึ้นคร่อมบนตัวผม จับผมถอดเสื้อออก แล้วก็ซุกไซร้ปลายจมูกไปจนทั่วตัว
ผมพลิกตัวแล้วก็ดันให้พี่พีทนอนราบไปกับที่นอน แล้วก็จัดการขึ้นนั่งบนตัวพี่พีทบ้าง ผมประกบริมฝีปากทันที
สองมือพี่พีทประคองอยู่ที่เอวของผมลูบไล้วนไปมาผมค่อยยๆเลื่อนตัวลงไป ถอดกางเกงพี่พีทออก
จนไอ้จูมงออกมาสูดอากาศภายนอก ไอ้จูมงโตเต็มไวมีพิษเยิ้มออกมาที่ส่วนปลาย ผมเอามือถูวนจนพี่พีทต้องกัดริมฝีปาก
หลังจากนั้นผมก็จัดการครอบไอ้จูมงด้วยปากของผม พี่พีทจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่น
"น้องภูพอก่อน" พี่พีทประคองสองแก้มผมให้ละออกมาจากไอ้จูมงตัวดี แล้วก็ดึงผมมากอดแนบอกไว้สองมือก็ลูบไปที่ก้นของผม
แล้วพี่พีทก็จัดการจับผมนอนหงายแล้วก็ทำแบบที่ผมทำกับพี่พีทเมื่อครู่ น้ำที่กำลังเอ่อตลิ่ง มันพร้อมจะทำลายคันกั้นน้ำตลอดเวลา
ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา มันถูกบ่มเพาะอย่างดีเพื่อรอวันนี้
พี่พีทเอื้อมไปหยิบเสื้อเกราะมาสวมใส่ให้ไอ้จูมง แล้วก็นำพามันเข้าไปในตัวผม
แล้วพี่พีทก็จัดการกระทำเหมือนอย่างเคย
"เจ็บ"ผมบ่นเบาๆพี่พีทก็เลยยังไม่ขยับตัว จนผมพยักหน้าให้พี่พีทถึงได้เดินเครื่อง แต่ไม่นานนักพี่พีทก็กระตุกไอ้จูมงในตัวผม
ครั้งนี้ไวกว่าปรกติ อาจจะป็นเพราะไม่ได้ปลดปล่อยเลยเช่นกัน พี่พีทค่อยๆเอาไอ้จูมงออกจากตัวผม
พิษที่ไอ้จูมงคลายออกมาเต็มถุง บ่งบอกได้ว่า มันไม่ได้ทำศึกสงครามมาหลายวันแล้ว
น้ำรักถูกทิ้งลงถังขยะ พี่พีทล้มตัวลงนอนหอบเล็กน้อย หายใจแรงพอได้ยิน
"มันแน่นมาก มันเอ่อออออออ อืม  อธิบายลำบากอ่ะ แต่พี่ไม่สามารถกลั้นได้จริงๆ โคตรเสียว"
"อย่าอธิบายเลย น้องภูไปอาบน้ำนะ" รู้ไหมว่าน้องภูอาย พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ไอ้พี่พีทบ้า
"แต่น้องภูยังไม่ได้"
"ช่างมันเหอะ แค่พี่พีทมีความสุขก็พอ"
"เห้ยไม่ได้" พี่พีทจัดการเอาน้องทงอี เขาไปในปาก สองมือเขี่ยที่ยอดอกของผม
จนผมต้องดันหัวพี่พีทออกจากไอ้ทงอี แต่พี่พีทเหมือนจะแกล้งกัน
ยิ่งผมดันพี่พีทก็ยิ่งฝืนแรงไว้
"พี่พีท เออะ อื้อออ    อ่าส์  พะ พะ พี่พีททททท อื้ออออออออ"
ผมก็พ่นพิษเต็มปากพี่พีท
"น้องภูขอโทษ ก็พี่พีทไม่ยอม เอ่ออออ"
"ก็พี่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้" พี่พีทก้มมาหอมผมฟ๊อดใหญ่ แล้วก็ล้มตัวลงมากอดผม
"ไม่ไปอาบน้ำหรอ"
"ขอกอดแบบนี้อีกสักพักนะ"
"ครับ"
"พี่ไม่อยู่นี้ ไม่ได้ทำอะไรเลยสินะ" พี่พีทพูดแล้วก็อมยิ้ม
"อืม"
"พี่ทำไปสองครั้ง"
"บ้า ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว"
ผมว่าไอ้จูมงมันหายเหนื่อยแล้วล่ะ เพราะตอนนี้มันเริ่มแข็งแรงขึ้นมาอีกแล้ว ผมคงต้องรับศึกหนักอีกเป็นแน่

ขอตัวก่อนนะครับ  ฮ๋าๆๆๆ




สวัสดีครับ

ไอค๊อกไอแค๊ก กระด๊อก กระแด๊ก  ฮ่าๆๆ

ผมเป็นหวัด เลยเขียนหนังสือไม่สวย  เอ๊ย  ไม่ใช่  เป็นไข้หวัดคร๊าบบบ

มาช้าหน่อยนะ แต่ก็มา เอิ๊กๆๆ

ขอบคุณทุกกำลังใจเหมือนเคยครับ  ขอบคุณมากๆ

รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ

รักเวอร์ๆ

ฝากเพจด้วยจร้า  https://www.facebook.com/KpPhu


 

[Monkey D lufy]

^
^
^
จิ้มๆ ภูภูมิ  (ทันไหมนะ)  ไม่สบายหายไวๆนะค่ะ

[kimboom]

ตามมาจากเฟส...ขอบคุณค่ะ..

[indy❣zaka]

หวานกันตลอด   น้องภูก็น่ารักตลอด   รักเด็กคนนี้จัง 

[IIIA]

ครอบครัวนี้เขาอบอุ่นจริงๆนะ 

ไม่สบายหายเร็วๆนะคะ 

[sunshinesunrise]

อยากได้ของฝาก......... ฮืออออออออออออ

สองคนนี้หวานกันอีกแล้ว..คนเขียนหายไวๆนะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยช่วงนี้

[MoMoRin]

ว่าแล้ววววว วาน้องภูคงต้องเจอศึกหนักหลังจากพี่พีทกลับมาเมืองไทย ไงล่ะ 

[tumtok]

อย่าลืมมารายงานข่าวนะน้องภูว่ากี่รอบ

[gupalz]

น้องภูถ้าจะโดนจัดหนักอ่ะ

[mild-dy]

น้องภูโดนจัดหนักแน่นอน
ไม่น่ารอด 555555

[noy]

พี่พีทเวอร์ตลอด

[KhunToOk]

 

น่ารักตลอดสองคนนี้  กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ววว   

ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ  เป็นกำลังใจให้นะคะ   

[greensnake]

ในที่สุดก็ได้เจอกันสักที น้องภูไม่ต้องเหงาอีกแล้วนะ
ครอบครัวพร้อมหน้า น้องภูคงกลับมาดื้อได้เหมือนเดิม
ไม่ว่าน้องจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดเนาะพี่พีท
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. ขอให้หายไข้ไวๆ และรักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

[nemesis]

พี่พคทกลับมาแลวววววว

[pp_song]

บ้านนี้น่ารักกันจริงๆ

[bobie]

พอกลับมาก็หวานกันเชียวนะ
น่ารักจริงๆเล้ยยยย ><

[ujen]

  พี่พีทกับคุณย่ากลับมาแล้วววว

 

[pochu52]

ความรักอ้อมล้อมน้องภู อิจฉาๆ ^^

น้องภูคนแต่งก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

[kasarus]

กลับมาซะที ต่อไปนี้ก็จะมีแต่เรื่องดีๆ แล้วนะน้องภู

สรุปว่าขุนศึกจูมงตีเมืองทงอีแตกไปกี่รอบล่ะ

[maemix]

แอบแกล้งพี่พีทอีกน้องภู โดนพี่พีทจัดความคิดถึงให้ห้าเหลืองเลยรึป่าว
 

[som]

คิดถึงความน่ารักของภูจริงๆด้วย  คิดถึงทุกคนในเรื่องนี้

[whitechocalate]

ผ่านเรื่องร้ายๆไปแล้วนะน้องภู
พี่พีทกลับมาก็ช่วยดูแลกันและกัน
ต่อจากนี้จะต้องมีแต่เรื่องดีๆ
เหลือแค่รอคุณแม่กลับมาแล้วสิ ฮี่ๆ

รักคนเขียน หายไวๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[CarToonMiZa]

ครอบครัวนี้เค้ารักกันดีจริงๆๆ
ไม่สบายหายไวไวน้า
+1และเป็ด

[OoniceoO]

คิดถึงฟุดๆๆๆเลย ^0^

[litlittledragon]

ดีที่เรื่องร้ายๆ ผ่านไปได้ด้วยดี ได้ทำไมรู้สึกว่างานจะเข้าช่วงเดียวกับตอนไปถ่ายโฆษณาก็ไม่รู้