ตอนที่.....46 
นี่เป็นอีกเช้าวันหนึ่ง ของชีวิตคู่ผม
ที่เมื่อคืนผมต้องรับศึกหนัก 5 กระบวนท่า 18 กลยุทธ์ จนคุณย่าต้องมาเรียกเราสองคน
"ก๊อกๆๆๆ ๆๆ ๆๆๆ ๆๆ ๆๆๆ"
ผมพยายามลุกออกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตู แต่ทว่า วงแขนกล้ามเป็นมัดๆ อุ๊ยน่าจะกัด บลาๆ
ของไอ้พี่พีทมันรัดตัวผมอยู่ ทั้งแขนทั้งขาเป็นเครื่องพันธนาการชั้นเยี่ยมยอด
"พีท ภู ตื่นหรือยังลูก"
"ตื่นแล้วครับคุณย่า" เสียงแหบพร่า ด้วยเพราะอากาศในห้องเย็นหรือเพราะเมื่อคืนเราเสียน้ำไปเยอะนะ แบร่
"ตื่นแล้วก็ลงไปทานข้าวสิจ้ะ"
"ครับ เดี๋ยวลงไปครับ"
ผมพยายามแกะทั้งแขนและขาของพี่พีทออกจากตัวผม แต่ผมก็รู้ว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์หนทางแห่งความสำเร็จยังมองหาไม่เจอ
"พี่พีทภูรู้นะว่าพี่พีทตื่นแล้ว ไม่ต้องมาทำเนียน" รอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์เผยออกมา
"ยัง"
"ยัง อะไรเล่า ปล่อย ภูปวดฉี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ไหนดูสิปวดจริงเปล่า" แล้วพี่พีทมันก็เอามือล้วงมาใต้กางเกงผม
"ไอ้บร้านิ เอาออกไปเลย" ผมดึงมือพี่พีทออกไป แล้วก็รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
วิ่งไปก็จะล้มเสียให้ได้เลยเชียว ขาสั่น งึกๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อคืนโดนไปหลายรอบ
ไม่รู้ว่าพี่พีทมันไปอดอยากมากจากไหน แค่ไม่ต่อเนื่องไปวันเดียวพี่พีทเล่นผมซะเดินไปตรงเลย
คืนนี้ไม่ให้แล้วจริงๆด้วย ถ้าขืนหื่นมากขนาดนี้ ไม่จบม.6แน่น้องภู อู่พัง
แล้วพี่พีทมันก็เดิน โทงๆเข้ามา คว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วก็แปรงฟันหน้ากระจก
"พี่พีท" พี่พีทหันมามองพร้อมส่งรอยยิ้มคาบแปรงสีฟัน
"ต่อไปให้แค่วันละรอบพอนะ" พี่พีทส่ายหน้าพร้อมทำเป็นไม่สนใจในคำพูดผมเลย
ผมกดชักโครกแล้วก็ไปยืนแปรงฟันคู่พี่พีท แปรงฟันเสร็จก็ตัดสินใจกันว่า
จะลงไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว
ลืมบอกไปว่าวันนี้พวกเราต้องไปสมาคมกับคุณย่า (ไปทำไมนะหรอ อ่านต่อไปสิคนเขียนมันบอกมา)
"อ่าว...นี่ยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวกันอีกหรอ หืม" โดนดุเลยเป็นไงล่ะ
"เราสองคนตื่นสายน่ะครับคุณย่า แล้วตอนนี้ท้องมันก็ร้องโครกครากๆไปหมดแล้ว"
"พีทนะพีท ทำไมไม่ปลุกน้อง เมื่อคืนทำะไรกันอยู่ ไม่หลับไม่นอน" ต่างคนต่างมองหน้า
ถ้าตอบว่า ทำการบ้านกันดึกไปหน่อย การบ้านมันยาก คุณย่าจะว่าไงน๊า อิอิ
"พอดีพีทต้องเคลียร์งานน่ะครับ วันนี้จะได้ไม่มีอะไรต้องห่วง เลยดึกไปหน่อย"
"งั้นก็รีบๆทาน จะได้ไปอาบน้ำแต่งตัว"
คุณย่าก็ทำดุไปอย่างนั้นแหละครับ จริงๆแล้วคุณย่าใจดีที่สุดในโลก
แต่คุณย่าไม่ชอบคนเอาแต่ใจแล้วก็ไม่มีสัมมาคารวะ คุณย่าจะสอนให้ผมอ่อนน้อมเสมอ
"พีทไม่ต้องแกล้งน้องเลยน่ะ" พี่พีทมันกำลังจะแย่งทอดมันที่ผมกำลังจะเอาซ้อมจิ้ม
"นั้นสิ พวกเรากำลังรีบนะ ยังจะเล่นอยู่ได้ ไม่รู้จักโต เห้ออออ" ฮ่าๆๆๆ ได้ทีเลยช้าน
แล้วพี่พีทมันก็เขกหัวผมเบาๆ
"ยังๆ รีบๆทานสิลูก ถ้าย่าแต่งตัวเสร็จ พวกเราสองคนยังไม่เสร็จ มีเรื่องแน่"
"หมี่เหลืองแล้ว" ผมพูดกับพี่พีทเบาๆ คุณย่าเดินขึ้นไปแต่งตัว เราสองคนก็รีบทาน
แล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แต่ก็ยังคงอาบน้ำด้วยกันเหมือนเดิม แต่งดการละเล่นบางอย่างไป อิอิ
"เลือกเสื้อเสื้อผ้าให้ภูด้วย"
"มันหน้าที่ภูไม่ใช่หรอ"
"วันนี้ภูต้องหล่อมากเพราะสาวๆที่สมาคมรออยุ่ ภูอยากให้พี่พีทเลือกให้"
"จะหล่อไปทำไม มีสามีแล้ว"
"มีแล้วหล่อไม่ได้หรอ"
"ไม่ได้........ หวง" แต่พี่พีทก็เลือกให้ ใจดีแต่ปากกวนประสาทไปงั้นแหละพี่พีทของน้องภูอะ
พี่พีทหยิบเสื้อเชิ๊ตสีขาว ปกสีครีม แล้วก็กางเกงผ้าสีน้ำตาลอ่อน เข็มขัดสีน้ำตาลเข้ม
หูกระต่ายสีน้ำตาลเข้มเช่นกัน
"ทำไมต้องใส่หูนุ้งต่ายด้วยล่ะ"
"พี่ว่ามันน่ารักเหมาะกับภูดี " เดี๋ยวนี้พี่พีทจะเป็นคนดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ผมตลอด ซื้อให้บ่อยมาก
จริงๆแล้วผมคือใส่อะไรก็ได้ แต่พี่พีทบอกว่า เวลาผมแต่งตัวจะดูเป็นอีกคน
แต่งอีกสไตล์ก็ดูเป็นอีกคน เหมือนมีหลายคาแรคเตอร์ในคนๆเดียว
"ขอบคุณครับ"
"ทีนี้น้องภูเลือกให้พี่พีทบ้างสิ" ผมเดินไปเลือกเสื้อให้พี่พีท
"อืมมมม เอาเชิ๊ตสีดำกระดุมเฉียงตัวนี้แล้วกัน ใส่กับกางเกงแปดส่วนสีกรมท่า แล้วก็คาดเข็มขัดสีน้ำเงินเข้ม ดีไหม"
"ก็แล้วแต่สิ พี่ชอบหมดแหละที่ภูเลือกอ่ะ"
เราสองคนก็แต่งตัวให้กันแล้วก็มานั่งทำผม คุณย่าก็เคาะประตูเรียก พี่พีทเดินไปเปิด
"เสร็จกันยังลูก"
"เหลือเซตผมอีกนิดเดียวครับคุณย่า" ผมตอบ คุณย่านั่งลงที่เก้าอี้ดูเราสองคนแต่งตัว
"โอ้โห หลานชายย่า หล่อจริงๆ "
"ใครหล่อกว่ากันครับ" ผมละสายตาจากกระจกหันไปหาคุณย่า พร้อมส่งยิ้ม
"สูสีกันเลย แต่วันนี้คนเล็กเหมือนจะหล่อกว่านะ"
พี่พีทเดินไปหยิบของที่จำเป็นใส่กระเป๋า
"พี่พีทเอาโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ภูใส่ไปด้วยนะ"
"อืม" แล้วผมก็ฉีดสเปรย์ที่ผม ฟืดๆๆ เป็นอันว่า หล่อครบสูตรพร้อมเดินทาง
"เสร็จแล้ว"
"เสร็จก็ไปกันได้แล้วจ้ะ"
ผมเดินลงไปกับคุณย่าพี่พีทยังไม่ลงมา คุณย่าเตรียมขนมใส่กล่องไปเล็กน้อย
เพราะกว่าจะถึง พยาธิในตัวผมมันคงจะเริ่มทำงาน ฮ่าๆๆๆ
"อ่ะนาฬิกา" พี่พีทยื่นนาฬิกาสายหนังสีน้ำตาลให้ผม
"ใส่ให้หน่อยสิ" ให้ใส่แค่เนี่ยทำไมต้องทำคิ้วขมวดด้วยไม่เข้าใจเลย
พร้อม ออกเดินทาง ลุย!!!!!!!!!!!
คุณย่าให้ผมนั่งหน้ากับพี่พีท
"ตกลงเราสองคนต้องเป็นนายแบบจริงหรอครับคุณย่า" ตอนนี้เริ่มหวั่นๆ รู้สึกจะทำงานเขาพังอย่างไรก็ไม่รู้
"ก็ใช่สิลูก"
"แล้ววันนี้คุณย่าให้เราสองคนไปทำไมหรอครับ"
"ก็ไปคัดตัวไง แล้วก็ให้ช่างวัดตัวด้วย"
"มีคนเดินเยอะหรอครับคุณย่า"
"ก็นอกจากเครื่องเพชรของผู้หญิงที่จะเปิดประมูลแล้วก็จะมีนาฬิกาห้าเรือนที่จะเปิดประมูล ที่พวกเราต้องใส่เดินนั้นแหละ"
"งั้นก็จะมีพี่พีท พี่บุ้งแล้วก็ภู แล้วอีกสองคนล่ะครับ"
"เดี๋ยววันนี้เราก็จะได้เจอไง แล้วเดี๋ยวให้สมาชิกคนอื่นๆช่วยกันเลือก เพราะว่าคนที่จะได้ใส่นาฬิกาห้าเรือนนี้จะเป็นไฮไลท์ของงาน"
"คุณย่าแน่ใจนะครบว่าจะให้เราสองคนเดินแบบจริงๆ"
"แน่สิ หลานย่าไม่น้อยหน้าใครหรอกนะ เอาตำแหน่งนายกเป็นประกัน"
"น้องภูนิโชคดีจริงๆได้เป้นหลายชายท่านนายก"
"นายกสมาคมนะ" ฮ่าๆๆ แล้วคุณย่าก็อมยิ้มหลังจากพูดจบ วันนี้รถก็ติดแสนจะติด
แต่พอถึงบางเส้นการจราจรก็ดีขึ้น เราแวะรับพี่บุ้งแถวรถไฟใต้ดิน ซึ่งพี่บุ้งยืนรออยู่แล้ว
"สวัสดีครับคุณย่า สวัสดีครับพี่พีท" พี่บุ้งยกมือไหว้
"แล้วภูล่ะ"
"ทะลึ่ง"
"ไปมหาวิทยาลัยมาหรอลูก" คุณย่าถามคงสงสัยเพราะเห็นพี่บุ้งใส่ชุดนิสิตมา
"ครับคุณย่า"
"ทานอะไรมาหรือยัง ย่ามีแซนวิชกับขนม เอาไหม?"
"ก็ดีครับ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย"
"แล้วอยู่ได้ไงมาจนถึงป่านนี้เนี่ย หึ ถึงว่าตัวผอมแห้งเชียว"
"นี้พี่บุ้งมันอ้วนขึ้นมาแล้วนะครับคุณย่า เพราะพี่เขาอินเลิฟ ทานอะไรคงอร่อยไปหมด โอ๊ยยยย"
ไอ้พี่บุ้งมันทำร้ายร่างกายน้องภูเอามือมาเขกหัวดัง โป๊ก เจ็บนะโว้ยยย
"พูดมากดีนัก เป็นไงล่ะ " คุณย่าอ่ะ แทนที่จะช่วยกัน โหย
"ขึ้นรถมายังไม่หยุดพูดเลยเนี่ย พูดโน้นพูดนี้ เงียบบ้างเถอะ" เอ้า ไอ้พี่พีท เดี๋ยวเถอะ
"หยุดพูดก็ได้ ชิ" แล้วผมก็หาเกมส์ในกระเป๋าพี่พีท เอาออกมาเล่น
ไม่นานนักเราก็ถึงสมาคมผู้ค้าอัญมณีแห่งประเทศไทย........
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีจ้ะ" เลขาของคุณย่า เดินมารับเอกสารแล้วก็กระเป๋า
"สวัสดีครับพี่นุ่นคนสวย"
"สวัสดีค่ะน้องภู" สวัสดีน้องภูแต่ตานี้มองพี่พีท ไม่ไหวเลยผู้หญิงคนนี้ เชอะ
"คนอื่นๆมาครบหรือยัง"
"ยังค่ะ เหลืออีกท่านหนึ่ง"
"ยังพอมีเวลาเหลือใช่ไหม"
"มีเวลาเหลืออีกยี่สิบนาทีค่ะ"
แล้วพี่นุ่นก็พาเรามาที่ห้องเดิม คุณย่าอ่านเอกสารต่างๆแล้วก็คุยรายละเอียดการประชุมวันนี้กับพี่นุ่น
เราสามคนก็นั่งเล่นกัน พี่พีทกับผมก็เล่นไอแพด ส่วนพี่บุ้งเอาเกมส์ผมไปเล่นแล้ว
"พีทดูน้องนะอย่าให้ไปไหน เดี๋ยวถึงเวลาย่าจะให้พี่นุ่นมาตาม"
"ครับ" แต่ว่าคุณย่าหมายถึงผมหรือพี่บุ้งนะ ผมไม่ซนนะ ทำไมคุณย่าต้องกำชับพี่พีทขนาดนี้ด้วย
คุณย่าออกไปได้ไม่ถึงสิบนาทีผมก็เริ่มจะอยุ่นิ่งไม่ได้แล้ว
"จะไปไหน"
"ออกไปเดินเล่น ข้างนอกเนี่ยแหละ "
"อย่าไปไกลนะ"
"อื้ม"
"เอาโทรศัพท์ไปด้วย"
"ไปแค่นอกห้องเนี่ย ไม่ได้ไปไหน"
แล้วผมก็ออกมาเดินเล่นข้างนอก แล้วก็เห็นผู้หญิงสี่ห้าคนกำลังจับกลุ่มคุยกัน
ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีพี่นุ่นอยู่ด้วย
"คนนั้นต้องเป็นหลานคนโตที่พึ่งกลับมาจากอเมริกาแน่ๆเลยอ่ะเธอ หล่อมากๆเลยอ่ะ อยากจะกรี๊ด"
"ใช่ๆ คราวที่แล้วคนน้องมาฉันยังปลื้มมาจนวันนี้ พอมาเจอคนพี่ แทบบ้า"
"อีกคนหนึ่งก็น่ารักนะ ดุหล่อตี๋ เซอร์ อยากได้อ่ะ"
"อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน"
"ตกลงคนไหนหล่อสุดครับ" ผมถามไป ผู้หญิงกลุ่มนั้นก็ตกใจ แล้วหันมามองเป็นตาเดียว
"มาตั้งแต่เมื่อไรค่ะ "
"มาตั้งแต่แรกเลย"
"อูยยยยย ได้ยินหมดแล้วสิ"
"พวกพี่เม้าท์กันเบาๆซะที่ไหน ได้ยินชัดเเจ่ม"
"เง้อออออ ว่าแต่มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่าค่ะ"
"ไม่มีครับ"
"ถ้ามีอะไรบอกพี่ๆพวกนี้ได้นะค่ะ เดี๋ยวพี่เข้าประชุมก่อน อย่าไปไหนไกลนะคะ เดี๋ยวพี่จะมาตาม"
"ครับ" ออกมาข้างนอกก็ไม่มีอะไรทำเลย มีแต่ ตึกโต๊ะกองเอกสารหน้าต่างประตู เห้อออออ เบื่อ
"ไม่มีอะไรให้ซนล่ะสิ" พี่พีทละสายตาจากไอแพดเงยหน้ามามองผม เมื่อผมกลับเข้ามาในห้อง
"อื้ม"
"งั้นก็มานั่งนี่" ผมทิ้งตัวลงที่โซฟาข้างๆพี่พีท แล้วก็เอาหัวพิงไปที่ไหล่
"พี่บุ้ง"
"ว่าไง"
"สนุกไหม"
"ก็ดี"
"หนังสือหนังหาอ่านซะบ้างนะ ไม่ใช่วันๆเล่นแต่เกมส์ ไปอยู่หอแล้วก็ควรจะมีระเบียบวินัยในชีวิตบ้าง"
"เออ" ผมหลับตาลง เพราะไอ้พี่บุ้งเน่ามันไม่สนใจผมเลยแม้แต่น้อยนิด
"ง่วงหรอ"
"เบื่อมากกว่า ขอหนุนตักหน่อยสิ" แล้วพี่พีทก็ให้ผมหนุนตัก สักพักก็มีคนเข้ามา
"เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ" พี่พนักงานในสมาคม เชิญผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามานั่งในห้องที่พวกเรานั่งกันอยุ่
พี่เขาเลือกที่จะไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับพี่บุ้ง เพราะโซฟาตัวนี้มีผมกับพี่พีทนั่งอยู่
ไม่ใช่สิ ผมนอนอยู่พี่พีทนั่งต่างหาก อิอิ พี่พีทส่งยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นบางๆ ส่วนพี่บุ้งกดเกมส์
"รับกาแฟหรือชาดีค่ะ"
"ขอน้ำเปล่าดีกว่าครับ" ไอ้ขี้เก็กนี้ใครว่ะ ผมมองหน้ามันแต่ไอ้พี่พีทมันก็จับหน้าผมหันเข้าหาตัวมัน
"พี่พีทภูจะไปซื้อสตรอเบอร์รี่ปัน ข้างๆสมาคมเนี่ยเอาป่ะ"
"เดี๋ยวเขามาตามแล้วไม่เจอตัวนะ ยังไม่ต้องไป"
"แปปเดียวนะ ห้านาที โอป่ะ"
"ไม่"
"โหยยยยยยย"
"ไปเอาขนมในรถมาทานก่อนไป"
"กุญแจ" พี่พีทยื่นกุญแจให้ แต่มีหรือที่เด็กคนนี้จะไม่มีหนทาง ผมรีบเดินไปที่รถแล้วก็รีบวิ่งไปที่ร้านเค้ก
"คุณน้า สวัสดีครับ"
"อ่าวน้องภู"
"เอาสตรอเบอร์รี่ปั่นอย่างด่วนเลยครับ"
"ได้จ้ะ" แล้วคุณน้าก็รีบทำให้ ผมควักเงินจะจ่าย เห้ย ลืมเอากระเป๋าสตางค์มา
"คุณน้าครับ น้องภูลืมกะเป๋าสตางค์ เดี๋ยวเอามาจ่ายได้ไหมอ่ะครับ"
"น้าให้ค่ะ ไม่ต้องหรอกค่ะ"
"ไม่เอาอ่ะครับเดี๋ยวคุณย่าดุเอา เดี๋ยวน้องภูเอามาให้นะครับไปทำงานก่อน"
"จร้า"
เดินกลับเข้ามาก็เห็นพี่นุ่น เดินไปเดินมาอยู่หน้าตึก
"ไปไหนมาค่ะเนี่ย"
"นี่ง่ะ" ผมชูแก้วสตรอเบอร์รี่ปั่นให้พี่นุ่นดู
"เอาวางไว้ก่อนเลยค่ะ เขาเข้าห้องประชุมกันหมดแล้ว
*************************
ณ ห้องประชุม
"อ่าว แล้วนี้ไอ้ตัวแสบไปไหน นุ่น" คุณย่ากระซิบถามพี่นุ่น เลขาส่วนตัว
"สงสัยจะไปร้านเค้กค่ะ"
"ฉันบอกแล้วไงให้เฝ้าไว้ให้ดี ให้เวลาอีกห้านาทีนะ ถ้ายังไม่มานะ เธอโดนดีแน่ "
โปรดิวเซอร์ของงาน ก้คือบริษัทของพี่พีทนั้นแหละ ออกมาบอกรายละเอียดของงานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้
"จะมีการเดินแบบชุดเครื่องเพชรสำหรับสตรีทั้งหมด 50 ชุดนะคะ โดยชุดฟีนาเร่ จะเปิดให้ประมูลเพื่อการกุศล
เพียงชุดเดียวเท่านั้น คือชุดมรกตล้อมเพชรชุดนี้(ภาพสไลด์ชุดเครื่องเพชรแสดงขึ้น)
และยังมีนาฬิกาบุรุษอีกห้าเรือน ที่จะทำการประมูลเพื่อการกุศล
โดยเราจะใช้นายแบบกิตติมศักดิ์ทั้งหมดห้าท่าน เป็นบุตรหลานของหลายๆท่านในสมาคมนี้ค่ะ
เดี๋ยวเราไปพบกับนายแบบทั้งหมดกันเลยค่ะ
พี่พีท พี่บุ้ง พี่เต้ ท่านฟังไม่ผิดหรอกครับมีอีพี่เต้ด้วย เพราะแม่มันเป็นกรรมการในสมาคม ชิ
แล้วก็มีนายแบบขี้เก็กหน้านิ่งที่มานั่งในห้องร่วมกับเราอีกหนึ่งคน รวมน้องภูด้วยเป็นห้า...............
"ทำไมมีแค่4เองละจ้ะหนู นาฬิกามีห้าเรือนนะ" กรรมการในสมาคมแย้งขึ้น
"มาแล้วค่ะอีกหนึ่งคน" ผมยกมือสวัสดีทุกๆคน มาสายแล้วยังหน้าทะเล้นอีกนะแก
"เราจะให้คณะกรรมการทุกท่าน ลงความเห็น ว่าใครควรจะเดินแบบให้กับนาฬิกาเรือนไหนซึ่งมติที่ออกมาถือเป้นคำตัดสินสุดท้ายนะคะ"
พนักงานเอาเบอร์มาติดที่หน้าอกพวกเราแล้วก็แจกกระดาษลงคะแนนให้กับกรมการในห้องประชุม
เห้ย นั้นมันพี่เต้นิหว่า มันมาทำไมว่ะนั้น สวยตายแหละทำเป็นเชิ่ดคอตั้ง แหวะ
"ดิฉันอยากให้ทุกอย่าง ออกมาด้วยความชอบธรรมของทุกคนในสมาคม เชิญเลือกเลยค่ะ"คุณย่ากล่าว
"นาฬิกาหน้าตามันก็เหมือนๆกันแหละ ทำไมจะต้องลงคะแนน ด้วย" ผมกระซิบบอกพี่พีท
"พวกเขาเป็นดีไซน์เนอร์เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องประดับ เขาจะมองออกว่านาฬิกาแบบไหนเหมาะกับคนใส่บุคลิคแบบไหน"
"หรอ" ยุ่งยากเนอะ ทำเรื่องง่ายๆให้ยุ่งซะงั้น
"คุณหญิงค่ะ พอดี ดิฉันมีสร้อยทับทิบสยามล้อมเพชรอีกหนึ่งเส้น ออกแบบมาให้ใส่ได้ทั้งบุรุษและสตรี อยากจะขอร่วมประมูลด้วยค่ะ" แล้วคุณป้าหรือคุณลุงดี คุณป้านั้นแหละ ก็หยิบกล่องเพชรออกมาจากกระเป๋า ยืนขึ้นเปิดให้ทุกคนได้ดู เมื่อทุกคนได้เห็นต่างก็ปรบมือ แล้วร้อง อู้ววววววววววว
"ขอบใจมากนะคุณชู ขอให้ผลบุญส่งผลโดยเร็วไวนะ"
"ชูชื่นชมในการทำงานของคุณหญิง เลยอยากร่วมทำบุญด้วย แต่ชูมีข้อแม้นะคะ"
"อะไรหรอจ้ะ"
"ชูขอเลือกนายแบบเองนะคะ"
"ได้จ้ะ"
"เอาเป็นว่า เราจะเปิดประมูลชุดทับทิมชุดนี้เป็นชุดสุดท้าย ต่อจากนาฬิกาทั้งห้าเรือนนี้นะคะ เอกสารรายละเอียดการดำเนินงานที่แนบมาให้ก็ขอแทรกชุดทับทิมเพิ่มไปอีก ทุกคนเข้าใจตรงกันนะคะ แล้ววันจริงรบกวนเจ้าของเครื่องเพชรทุกท่าน นำเครื่องเพชรมาส่งมมอบให้ก่อนวันงานหนึ่งวันนะคะ ส่วนเครื่องเพชรที่ร่วมเข้าประมูลเพื่อการกุศล คุณหญิงท่านจะเป็นผู้จัดการ ในวันงานจะมีสื่อมวลชนเข้าร่วมเป็นจำนวนมาก บลาๆๆๆๆๆๆๆ
พวกผม ออกมาจากห้องประชุม แล้วก็มีหนึ่งสีหน้าเหยียดหยามมองมาที่ผม
"ไม่รุ้คุณหญิงท่านคิดอะไรนะครับคุณแม่ เอาลิงมาใส่เครื่องเพชร" พี่พีทมันเอามือปิดหูผม แล้วก็พาผมเดินเข้าไปในห้อง
" อีนางอิจฉาในละคร เดี๋ยวสอยร่วงเลย" ไอ้พี่ที่มาเดินแบบอีกคนมันคง งง ที่ผมโวยวายฟาดแขนฟาดขากับพี่พีท
"ใครหรอ" พี่บุ้งมันเดินเข้ามาถามผม
"เดี๋ยวไว้เล่าบนรถ"
"เล่นเลยม๊ะ" ไอ้พี่บุ้งถาม
"พอๆๆๆ แล้วก็นั่งลงทั้งพี่ทั้งนองนั้นแหละ "
"พี่พีทแต่มันว่าภูนะ"
"ถ้าไม่หยุดโวยวายพี่จะจูบภูตรงนี้นะ" พี่พีทมนกระซิบข้างหูผม หยุดก็ได้ว่ะ
"พี่พีทเข้าข้างมันหรอ " ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ
"พี่ไม่ได้เข้าข้าง แต่เรามีค่ามากเกินกว่าจะไปยุ่งกับคนๆนั้น"
ผมไม่พูดไม่จาไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้นแหละ นั่งก้มหน้าก้มตาเอารองเท้าตีกันไปตีกันมา
แล้วคุณย่าก็เข้ามาพร้อมกับคนอีกสี่ห้าคน
"อ่าวหนุ่มๆ เดี๋ยวให้ช่างวัดตัวนะจ้ะ แล้วก็เดี๋ยวเจ้าตัวแสบมาหาย่าหน่อย"
"ครับ"
"สวัสดีป้าชูซะสิลูก"
"เรียกคุณน้าก็พอมั้งครับคุณย่า สวัสดีครับคุณน้า"
"ดูสิ พูดจาน่ารักน่าเอ็นดู ชูพึ่งรู้นะคะว่านี่หลานคุณหญิง แต่ก็ให้คะแนนคนนี้เต็มร้อยอยู่แล้ว ตอนออกแบบเครื่องเพชรชุดนี้ก็ออกมาให้เหมาะกับเด็กน่ารักๆทันสมัย ประจวบเหมาะพอดีมาเจอน้องภูเข้า แถมเป็นหลานคุณหญิงอีก ชูดีใจ๊ดีใจค่ะ"
ผมยิ้มให้คุณป้าชู
"ที่ไม่ให้บอกกรรมการท่านอื่นว่าเป็นหลานฉันนะ จะได้ไม่มีคนครหาได้ นี่คนเล็ก คนโตคนโน้นจ้ะ แล้วคนโน้นคนกลาง "
"คนโตก็หล่อคนกลางก็เท่ห์คนเล็กก็น่ารัก น่าอิจฉาคุณหญิงนะคะ"
"เวียนหัวจะตาย ทะเลาะกันทุกวัน"
"ก็ตามประสาเด็กผู้ชายแหละค่ะคุณหญิง ไหนๆเข้ามาใกล้ๆป้าหน่อยสิลูก"
แล้วคุณป้าแกก็จับหน้าผมพลิกไปพลิกมา จับตัวหมุนซ้านหมุนขวา
"เป็นไงจ้ะ หุ่นก้านพอได้ไหม"
"ผิวละเอี๊ยดละเอียด ใส่เครื่องเพชรแล้วต้องสวยมากๆแน่ๆ งั้นลองเลยดีกว่า น้องภูใช่ไหมลูก"
"ใช่ครับ"
"ปลดกระดุมเสื้อหนูให้ป้าชูสองเม็ดนะคะ สามเลยดีกว่า"
"ครับ" ผมเอาหูกระต่ายออกแล้วก็ปลดกระดุมเสื้อให้สามเม็ดตามที่ป้าแกร้องขอ
แล้วคุณป้าก็หยิบเครื่องเพชรออกมาใส่ให้ อย่าบอกนะว่าให้ผมเดินชุดทบทิมชุดนี้
นี้ถ้าเอาไปใส่ในชีวิตจริงคนต้องหาว่าผมเป็นพระเอกลิเกแน่ๆ
"สวยไหมค่ะคุณหญิง หนูดูดีมากเลยนะลูก นี้ถ้าฟิตหุ่นให้บึกๆหน่อยนะเป็นนายแบบอาชีพได้เลยนะ แต่นี้ก็น่ารักใสๆตามวัยเขานะคะ"
"จ้ะ ไหน ลองไปยืนตรงโน้นหน่อยสิลูก"
"ถ้าใส่สูทสีดำ น่าจะขึ้นมากกว่านี้นะคะ ดีไซนเนอร์ว่าไงจ้ะ คิดเหมือนฉันหรือเปล่า"
"ค่ะ หรือจะใส่สีแดงให้แมชกับทับทิมก็ดีนะคะ แต่ต้องเป็นสูทกระดุมเดียวคอลึก แล้วต้องไม่ใส่เสื้อข้างในค่ะจะได้โชว์เครื่องเพชร"
"งั้นตัดมาสองสีเลย ทั้งแดงและดำ"
"ตอนที่ใส่นาฬิกาเป็นสีดำค่ะ ทั้งห้าคน สีแดงเดินฟีนาเร่ชุดทับทิมก้น่าจะโอเคนะคะ แต่น้องตัวเล็กใส่สูทขาวก็น่าจะเหมาะแล้วก็ใส่รองเท้าเสริมส้นขึ้นมาอีกภาพรวมจะดีมากค่ะ"
"เออๆจริงๆ เอาตามนี้ดีไหมค่ะคุณหญิง"
"ฉันให้เธอจัดการเลยแล้วกันชู เธอเชี่ยวชาญมากกว่าฉัน รบกวนด้วยนะ"
"ได้เลยค่ะคุณหญิง ชูเนี่ยถูกชะต๊าถูกชะตากับน้องภูไม่รู้ทำไม เดี๋ยวน้องต้องเด่นที่สุดในงานค่ะ เชื่อชู"
"ป้าชู พีทน้อยใจนะครับเนี่ย"
"โถ..หลานพีท แค่หนูเรียกป้าว่าป้าเนี่ย หนูก็แพ้น้องแล้วนะลูก" ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
"แล้วนี่นายแบบหายไปไหนคนหนึ่งยัยนุ่น"
"เออ คุณเต้ เขานั่งรออยู่ห้องรับรองนะคะ แต่หนูเชิญมาห้องนี้แล้วแต่เขาบอกว่าให้เรียกช่างไปห้องโน้นนะคะ"
"ใครหรอค่ะคุณหญิง ดูเจ้ายศเจ้าอย่างเสียเหลือเกิน"
"ก็ลุกชายคุณสีดาไง"
"อ๋อออ ถึงว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเลยนะคะ"
"ช่างเขาเถอะ เดี๋ยววัดตัวสี่หนุ่มนี้เสร็จก็พอช่างเขาไปห้องโน้นนะ"
"ค่ะคุณหญิง"
"สร้อยนี้ถอดได้ยังอ่ะครับ"
"มาๆเดี๋ยวป้าถอดให้นะ แล้ววัดตัวน้องภูหรือยังจ้ะ"
"ยังค่ะ
"มาเอาไปวัดสิจ้ะ รบกวนทุกคนในห้องนี้เก็บเป็นความลับนะจ้ะ เรื่องว่าใครได้ใส่เครื่องเพชรชุดทับทิมชุดนี้"
"ได้ค่ะ" ช่างทุกคนน้อมรับคำบัญชาจากคุณป้าชู
"มีอะไรหรอชู" คุณย่าถาม
"ชูอยากจะดูน้ำหน้าคุณสีดาซะหน่อย แล้วคุณสีดาไม่รู้ใช่ไหมค่ะ ว่าเด้กสามคนนี้หลานคุณหญิง"
"น่าจะยังนะ แต่เดี๋ยวก็คงมีคนคาบข่าวไปบอกแหละ"
"ช่างหล่อนเถอะค่ะ เราก็รู้ๆกันอยู่"
อย่าไปพุดเรื่องของเขาเลยชู"
"ค่ะคุณหญิง ชูก็ไม่อยากพูดเท่าไร ว่าแต่อีกคนลูกหลานใครค่ะนั้น"
"น้องอ้อไงค่ะ ใช่ไหมค่ะลูก" คุณย่าถามไปที่ไอ้หน้านิ่ง ที่เป็นนายแบบนั้นอีกคน
"ใช่ครับ"
"อ่อออ คุณแม่หนูสบายดีนะค่ะ"
"สบายดีครับ ท่านฝากมาบอกคุณหญิงย่าว่า ขอโทษด้วยวันนี้ติดธุระด่วนนะครับ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่เป็นไร ฝากความคิดถึงไปถึงคุณแม่เราด้วยนะ"
"ครับ"
"ฝากบอกคุณแม่หนูด้วยนะลูก ว่าป้าชูคิดถึงนะลูก"
"ครับ"
"เด็กสมัยนี้โตไว๊ไวนะคะ อันเรานี้ก็แก่ไว๊ไวเหมือนกัน"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไม่เห็นจะแก่เลยครับ ถ้าไม่รุ้จักมาก่อนน้องภูจะเรียกพี่แล้วนะครับเนี่ย"
"ดูเด็กคนนี้สิ น่ารักจริงๆนะคะคุณหญิงมีหลานแบบนี้ชูหลงตายเลย"
"ก้เจ้าตัวเล็กเนี่ยแหละ ทำให้บ้านไม่เหงา ช่างพูดช่างจา "
"ว่างๆหาเวลาไปทานข้าวที่บ้านฉันบ้างสิชู "
"ต้องงไปแน่ค่ะ คุณหญิงชวนหลายรอบชูก็เกรงใจแต่หาเวลาว่างไม่ได้ซะที"
"คนรวยก็ต้องยุ่งแบบนี้แหละจ้ะ"
"ยังไม่รวยหรอกคร๊าาาาาา"
จบบทสนทนา แล้วก็การวัดตัว ลองโน้นลองนี้ ช่างทั้งหมดก็เคลื่อนย้ายตัวไปอีกห้อง
เหลือพี่พีท ผม พี่บุ้ง คุณย่า ป้าชู แล้วก็ไอ้พี่หน้านิ่ง ยังไม่รู้เลยว่ามันชื่ออะไร
"เดี๋ยวภูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับคุณย่า"
"เดี๋ยวย่าไปด้วย ฉันขอตัวแปปนะชู คุยกับหนุ่มมๆนี้ไปก่อนนะ"
"ค่ะ"
"คุณย่าภูมีเรื่องจะบอกล่ะ"
"อะไรล่ะลูก"
"ไอ้คนที่ชื่อเต้อ่ะ ลูกคุณสีดาอะไรนั้นอ่ะ"
"อื้มทำไมหรอ"
"มันคือเเฟนเก่าพี่พีท ที่ส่งรูปมาก่อกวนภูไง"
"อ้าวหรอ ตายแล้ว"
"ยังไม่ตายคุณย่า"
"ทำไมโลกมันกลมแบบนี้ล่ะหืม"
"ภูก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะครับ"
"แล้วเขามาทำอะไรเราหรือเปล่า"
"เปล่าครับ"
"ระวังตัวด้วยนะลูก"
"ครับ" เดินมาถึงห้องน้ำ ผมก็เข้าห้องน้ำ เดินเข้าไปกจัดการธุระออกมาก้เจออีเต้ยืนล้างมืออยู่
"ระวังใส่เพชรแล้วจะคันนะ" มันพูขึ้นพร้อมกับจ้องมองผมผ่านกระจก ผมเดินไปล้างมือ อ่างถัดมาอีกสองอ่าง
"ถ้าคุณใส่แล้วไม่คัน ผมก็คงไม่คันเหมือนกัน แต่ถ้ามันคันจริงๆ ผมก็มีพี่พีทช่วยเกา"
แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ มันก็เดินตามมาคงจะมาหาเรื่องอีกแหละ แต่พอเห็นคุณย่ามันก้ต้องชะงัก
"สวัสดีครับคุณหญิงย่า"
"สวัสดีจ้ะ แม่เรากลับไปแล้วหรอจ้ะ"
"ยังครับ อยู่ห้องโน้นครับ"
"อ่อๆ ขอตัวก่อนนะจ้ะ"
"คุณย่าครับ พีทอยู่ด้วยหรือเปล่าครับ"
"อยุ่จ้ะในห้องโน้นน่ะ"
"ครับ"
"ขอตัวก่อนนะ" ผมเดินนำคุณย่ามาตั้งนานแล้ว ขี้เกียจทนเห็นสีหน้า สตรอของมัน แหวะ
เดินเข้ามาป้าชูก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ
เหลือเราห้าคน
"เรากลับกันเลยแล้วกัน แล้วหนูชื่ออะไรนะลูก ย่าลืม"
"เฟียตครับ"
"อ่า เฟียต แล้วหนูเอารถมาหรือเปล่าลูก"
"พอดีเฟียตขับรถไม่เป็นนะครับ ให้คนรถที่บ้านมาส่ง เดี๋ยวเฟียตกลับแท็กซี่ครับ"
"งั้นเดี๋ยวออกไปพร้อมกันนเลยนะลูก"
"ครับ" เราก็เลยนั่งรถออกไปพร้อมกัน ผมให้คุณย่าไปนั่งข้างหน้า แล้วก้มีผมสามคนนั่งมาข้างหลัง
โดยมีผมนั่งแทรกกลางระหว่างสองคน
"พี่พีทๆๆ จอดร้านเค้ก จอดร้านเค้ก"
"เฟียตหนูรีบไปไหนหรือเปล่าลูก"
"เปล่าครับ"
"งั้นเดี๋ยวทานเค้กด้วยกันก่อนนะ ย่าจะพาลิงไปให้อาหารก่อน"
"คุณย่าอ่ะ" ผมพึ่งเห็นไอ้หน้านิ่งนี้ยิ้ม เป็นไรมากป่ะเนี่ย
แล้วเราก็มาทานเค้กกัน อิ่มก็กลับบ้าน โดยไปส่งพี่เฟียตมันที่บ้าน เพราะทางผ่านพอดี
วันนี้พี่บุ้งไปนอนที่บ้านด้วย เพราะผมบังคับ อิอิ คุณย่าก็ช่วยด้วยมันเลยยอม
*********************************************************************************************ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับวันนี้มาดึกมากมากเลย
พอดีนัดลูกค้าแล้วลูกค้าดันพาไปเลี้ยงเบียร์ที่ CDCไอ้เราก็ขัดเสียไม่ได้
ก็ต้องนั่งฟังเพลงต่อไป แต่วันนี้ไม่เมานะ เพราะดื่มแค่โค้ก เลิกเหล้าแล้ว จะได้มีเมียซะที(เกี่ยวกันไหม?)
แต่อยากบอกว่า นักร้อง น่ารักอ่ะ ใครอยากรู้ชื่อร้าน หลังไมค์นะ ฮ๋าๆๆๆๆๆ
ปล. คำผิดเดี๋ยวตื่นมาแล้วแก้ให้นะ ไม่ไหว ง๊วงง่วง
สายลมพัดผ่านไป ฝากหัวใจ ฉันไปที
ฝากลอยจากตรงนี้ พัดไปที่ หัวใจเธอ
ฝากวอนลมเจ้าขา ถามน้องยา รักไหมเออ
อย่าให้ฉันรอเก้อ เพราะรักเธอ เพ้อคนเดียว...........
ปล.2 อยากแต่งกลอนซึ้งๆมั้งไม่ได้หรอ โดนจับผิด(ถูก)ซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆๆ
มีใครอยากได้กลอนบ้าง ผมจะแต่งให้ทุกวันเลย .......
รักนะ จุบุจุบุ
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2837991 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก