หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[yowyow]

จัดการไล่ไอ้โจ้มานออกไป   

[Supermimt]

Waiting for you na

[Horizon]

น้องภูหาย

[yayee2]

น้องภู(ภูภูมิ)เป็นอะไรน้อ ทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วงนะเนี่ย

[sumonta]

น้องภูหายไปไหน 
รู้ไหมว่าคิดถึงและเป็นห่วงมากเลยนะ

[runningout]

น้องภูหายยย . เป็นห่วงนะคะ

[smirnoi]

fight kan tam mai
rak kan rak kan!

[som]

ภูไปใหน  วันนี้มาไม่เจอ คิดถึงมากรู้มั๊ย

[gumrai3]

หายไปไหนคะ รออยุ่น่ะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :sad4:ตามทันแล้ว พี่พทเนี่ยไม่ถามเหตุผลเลยยยยยยยยยยย
งอลมากมาย นิยายเรื่องนี้สนุกมากยอมรับว่าคนแต่งเก่งจริงๆๆ
 

[eaey]

หายไปไหนอ่ะ เค้าติดเรื่องนี้ มันเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจในยามท้อ เพราะอ่านแล้วอารมณ์ดี 

[nolirin]

ประกาศ!!!!น้องภูหาย ช่วยตามหาด่วน

[AnimajuS]

พักผ่อนได้ แต่อย่าหายไปนานนะ คนแต่ง

มีคนเค้า  รักและคิดถึง

[gumrai3]

กระซิกๆ เค้ารออยู่นะมันค้างมากๆ

[look_new]

จองไวก่อน หน้า ที่7 

[DINNDANN]

นอนไม่หลับแน่เลย ถ้าไม่ได้อ่านเรื่องนี้ ติดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[ekonut]

ตามอ่านจนทันแล้ว 

สนุกมาก น้องภูกะพี่พีทน่าร้ากกกกกก

[4559]

คนแต่งหาย

191 ช่วยที

[pannisaw]

คิดถึงน้องภู จังเลยค่ะ

[iota]

"ภูภูมิ^^" หายไปหนึ่งวันมันมีผลกระทบทางใจ ต่อคนที่รอคอยมากจริงๆ
ผมในเวลานี้ ความรู้สึกเดียวกับเพลงๆ นี้ครับ

คืนที่ไร้แสงไฟ วันที่ใจมัวหม่น
ขอเพียงใครสักคนห่วงใยกัน
วันที่เสียน้ำตา วันที่ฟ้าเปลี่ยนผัน
เธอก็ยังมีฉันอยู่ทั้งคน...

                           http://www.youtube.com/v/ZmYHmdxDJeo

ภูภูมิยังมีคนอ่าน ที่รอคอย.. อยู่หลายคนฯ
กำลังใจให้คุณ (>3<)

รัก..

[khuan]

เอ....น้องภูหายไหนน๊อ

เกินเที่ยงคืนจะแจ้งศูนย์ประชาบดีแล้วนะ

[K.Pupoom]

ตอนที่.....78


 




**********พีท
ไม่เคยขับรถเร็วขนาดนี้เลยชีวิต ปวดหัวกับเรื่องต่างๆมากมาย
นึกโทษตัวเองว่าเมื่อไรจะเลิกอารมณ์เสียใส่น้องภูได้ซะที แต่ในใจก็ยังคงหงุดหงิดไม่หาย
ทำไมมีอะไรถึงไม่บอกผม ชอบจัดการเองอยู่เรื่อย เป็นเด็กขี้ฟ้องหน่อยไม่ได้หรือไง
แล้วโทรศัพท์โทรไปทำไมไม่รับ แถมยังปิดเครื่องอีกต่างหาก เด็กคนนี้เธอเจอนะ จะจูบซะให้เข็ด!!!!!

**********กลับมาที่  น้องภู^^

"กลับมาแล้วครับบบบ"
"ทำไมมาคนเดียวล่ะลูก"
"พี่พีทไปพบลูกค้าข้างนอกอะครับ" ขอโทษนะครับคุณย่าที่น้องภู มุสา
"งั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทำการบ้านเถอะลูกไป อยากทานอะไรเย็นนี้"
"น้องภูช่วยคุณย่าทำกับข้าวดีกว่า"
"งั้นก็ไปลูก"
"วันนี้คุณย่าจะทำอะไรหรอครับ"
"ว่าจะทำทอดมันนะลูก ย่าซื้อปลากรายขูดมา แล้วก็พะโล้ดีไหม"
"ดีที่สุดเลยครับ" อยู่กับคุณย่าแล้วสบายใจกว่าตั้งเยอะ ไอ้เสาไฟบ้า
"งั้นย่าแถมผัดผักกับหมูทอดให้อีก ให้น้องภูทำนะ ไปเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่ลูก"
"ครับ" เย้ๆๆๆๆๆ วันนี้ได้ทำเอง  อิอิ

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ  กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงโทรศัพท์บ้าน เอาเสาไฟแน่ๆ
"สวัสดีครับ บ้านคุณหญิงศรีประภาครับ"
"โทรไปทำไมไม่รับ แล้วยังปิดเครื่องอีก  ตืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" กดตัดสายไปเลยจบ แล้วก็วางหูไว้ข้างนอก
เดินกลับเข้าไปในครัว ทำอาหารต่อดีกว่า
"ใครโทรมาหรอลูก"
"คนบ้าที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะครับ สงสัยจะโรคจิต"
"เดี๋ยวนี้มันเยอะลูก พวกเนี่ย ต้องระวัง"
"ใช่ครับ"
"น้องภูเอาไข่บนโต๊ะต้มให้ย่าหน่อยลูก ใส่เกลือลงไปด้วยนะ"
"ครับผม"
"เมื่อวานป้าชูโทรมาคุยกับย่า บอกว่าทีมงานชมว่าหนูน่ารักทุกคนเลยแล้วลูกค้าก็ชอบแฟชั่นชุดนี้มาก ย่าไม่ผิดหวังในตัวหนูเลยลูก ไม่เสียชื่อย่า ตอนนี้นะ ไปทางไหนใครๆก็พูดแต่เรื่องหลานคุณหญิง"  ฮ่าๆๆๆ ดูเหมือนคุณย่าจะมีความสุขมากที่มีคนชมหลานตัวเอง หุหุ
"ก็คุณย่าสอนน้องภูให้มีสัมมาคารวะนิครับ แล้วก็ให้ทำตัวน่ารักๆด้วย"
"จ้า ผัดผักของเราจะใส่กุ้งหรือหมูดีลูก"
"กุ้งค๊าบบบบ"
"งั้นก็แกะกุ้ง ผ่าหลังด้วยนะ"
"ครับผม" แล้วก็มีเสียงรถเข้ามาในบ้าน สงสัยไอ้เสาไฟกลับมาบ้านแล้วแน่ๆ
"สงสัยพี่เขากลับมาแล้ว ไปหาน้ำหาท่าให้พี่เขาหน่อยไปลูก"
"มีมือก็ให้เขาหาเองสิครับคุณย่า"
"พึ่งชมอยู่หยกๆ ไม่เอาลูกไม่น่ารักเลย หรือ ว่าทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย"
"เปล๊า" วันนี้ต้องโกหกคุณย่าไปอีกนานแค่ไหนเนี่ยน้องภู เห้อออ
"สวัสดีครับคุณย่า" อ่าวนึกว่าพี่พีทเลยไม่ออกไปดูที่ไหนได้เป็นพี่บุ้งกับพี่อ้น
"มาทำไม?"
"เรานิทำไมถามพี่เขาแบบนั้น นั่งก่อนนะลูก เดี๋ยวย่าหาขนมให้ทาน"
"เดี๋ยวบุ้งจัดการเองครับคุณย่า แล้วนี้ทำอะไรกันอยู่ครับ"
"ทำกับข้าวไง ไม่มีตาหรอ " แล้วพี่อ้นก็มานั่งข้างๆผม
"เดี๋ยวพี่ช่วยนะ"
"เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยหืมมมมมม" คุณย่าเหมือนจะจับได้แล้วว่าผมมีพิรุธ
"ไม่มีนิครับ ใช่ไหมพี่อ้น เนอะๆๆ" หาพวกดีกว่า
"ไม่ใช่"
"นั้นง่ะเจ้าตัวเล็ก ทพเลาะกับไอ้ตัวใหญ่มาอีกแล้วสิ ถึงว่าทำไมกลับมาบ้านคนเดียว หลอกคนแก่นะเราอ่ะ หืมมมม" คุณย่าก็เดินมาบิดแขนผมเบาๆ
"คุณย่าน้องภูขอโทษครับ"
"ครั้งนี้เคลียร์กันเองนะ ย่าไม่ช่วยนะ"
"จะไม่มีการเคลียร์อะไรทั้งนั้นครับ เบื่อ"
"ตามใจ งั้นคืนนี้นอนห้องย่าไหม"
"แน่นอน"
"จะดีหรอครับคุณย่า" พี่บุ้งถาม
"ดีสิ เดี๋ยวดึกๆ ย่าก็จะดูสิว่าใครจะลุกไปหาใครก่อน ฮ๋าๆๆ"
"ไม่มีทางเป็นน้องภูแน่นอน"
"ผักบุ้ง เอาขนมในตู้เย็นไปให้อ้นทานสิลูก แล้วเดี๋ยวมาช่วยย่าโขลกพริกแกงหน่อย"
"ได้ครับ"
"พี่ขอโทษนะ" พี่อ้นกระซิบเบาๆกับผม
"ขอโทษเรื่องไรพี่อ้น"
"ที่เพื่อนพี่ทำกับน้องภูแบบนั้นอ่ะ"
"พี่อ้นไม่ใช่คนทำซะหน่อยจะมาขอโทษน้องภูทำไม ไม่ต้องคิดมากหรอกพี่คราวซวยของน้องภูเอง"
แล้วผมก็ได้ยินพี่บุ้งเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณย่าฟัง คุณย่าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงความคิดห็นอะไร
แล้วรถพี่พีทก็เข้ามา ใจเต้นเป็นกลองรัวเลย มันจะทำอะไรช้านไหมเนี่ยไอ้เสาไฟ
"กลับมาแล้วครับ" เสียงพี่พีทพูดเมื่อเดินเข้าบ้านมันเป็นคำติดปากของพวกเราไปแล้ว
"เอาไงดี" คุณย่าหันมาถามผมพร้อมรอยยิ้ม
"ไม่พูดไม่คุยไม่ง้อไม่สนใจ"
"เอ้า จัดไป" ผมเห็นพี่นแแอบขำคุณย่า เดี๋ยวนี้มีมุกนะ อิอิ
 
"ขึ้นไปคุยกับพี่ข้างบน" ใครล่ะ ไม่ได้เจาะจงนิ นั่งกันอยู่ตั้งสามคนนะที่เป็นน้องพี่อ่ะ
ผมก็นั่งแกะกุ้งของผมหน้าตาเฉยไม่ได้สนใจไอ้คนตรงหน้านั้นเท่าไรหรอก
"คุยตรงนี้ก็ได้พ่อคุณ คนในครอบครัวทั้งนั้น หรือที่เรียกไปสองคนเพราะจะเผด็จการ ที่นี้อยู่กันแบบประชาธิปไตยนะจ้ะ"
พี่อ้นมันก็แอบขำอยู่นั้นแหละ ทานเห็ดหัวเราะมาหรอไงว่ะ มันใช่เวลาไหมเนี่ย
"คุณย่า!!!!!!"
"ทำไมลูก จะดุย่าอีกคนเร๊อะ"
"คุณย่าอ่ะ" แล้วไอ้เสาไฟขี้โมโหมันก็เดินขึ้นข้างบนไปเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คุณย่าเยี่ยมมาก
"คุณย่าเดี๋ยวพี่พีทก็โกรธหรอกครับ"ไอ้พี่บุ้งยังคงเข้าข้างพี่พีท
"พีทเสียอยู่อย่างเดียวคือ ใจร้อน น้องภูย่าถามะไรหน่อยลูก"
"อะไรหรอครับ"
"โกรธกันแบบนี้มีความสุขไหมลูก?"
"ไม่เลย"
"แต่หนูก็โกรธกันบ๊อยบ่อยนะลูก"
"หนูภูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม"
"ก็เพราะพี่เขารักหนูมากไงลูก ก็เลยทั้งหวงทั้งห่วงไปหมด"
"แต่ครั้งนี้พี่พีทไม่ปกป้องน้องภูแถมยังมาดุน้องภูอีกต่างหาก"
"หนูลองคิดนะลูก ถ้าหนูเป็นพี่เขา เป็นเจ้านายคน แล้วน้องตัวเองไปทะเลาะกับพนักงาน หนูจะทำเหมือนที่พี่เขาทำหรือเปล่า ย่าเองก็เหมือนกัน ถ้าวันหนึ่งหนูเกิดไปต่อยกับเด็กในหมู่บ้าน ย่าก็ต้องตำหนิหนูก่อน ว่าไปทะเลาะกับเขาทำไม  แล้วค่อยมาถามเรื่องราว เพราะย่าเป็นห่วงหนูไม่อยากให้เจ็บตัวเลยต้องตำหนิ  พี่เขาก็เหมือนกัน เขาไม่อยากให้หนูไปทะเลาะกับใครเลยตำหนิ พี่เขาไม่ได้คิดว่าหนุผิดหรอกลูก"
"ครับ"
"แต่น้องไม่ได้ทำอะไรผิดนิครับ อ้นว่าน้องทำถูกแล้วนะครับ ไอ้โจ้มันก็เกินไป เอากาแฟสาดป้าเขา"
"แล้วถ้าน้องภูไม่ใส่เกลือลงไปในกาแฟละลูก จะเกิดการสาดขึ้นไหม"
"ไม่เกิดครับ แต่ถ้ามันไม่จับก้นน้องภู น้องภูก็คงไม่ทำแบบนี้" พี่อ้นสู้ๆ
"พระพุทธองค์ท่านถึงสอนไว่ไงว่า พึ่งระงับความโกรธด้วยความไม่โกรธ แล้วก็อย่าจองเวรซึ่งกันและกันนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"อ้นเข้าข้างไอ้ลิงมันเกินไปแล้ว" ไอ้พี่บุ้งนะไอ้พี่บุ้ง
"อ้นเขาก็มีมุมคิดอีกมุมที่ไม่ผิดเลยนะลูกบุ้ง ในมุมนั้นย่าก็คิด เพียงแต่ย่าอยากพูดมุมนี้ให้น้องภูฟัง ส่วนมุมที่อ้นคิดคนที่ควรฟังคือพีท"
"พี่บุ้งเขาถูกพี่พีทครอบงำ พี่พีททำอะไรก็ถูกไปหมดแหละ" น้อยใจว่ะ
"โอ๋ๆๆๆๆ มาหอมทีสิน้องรัก " แล้วพี่บุ้งมันก็ก้มมาหอมแก้มผ คุณย่าเห็นก็ยิ้ม
"ตบหัวแล้วอย่ามาลูบหลัง ไปหอมเมียตัวเองโน้น"
"ก็ได้"
"เห้ย ไอ้บ้า ออกไป"
"เอาล่ะน้องภู ย่ารู้ว่าสิ่งที่หนูทำคือเจตนาที่ดี หนูไม่ผิดหรอกลูก แต่ที่ย่าให้หนูเข้าใจพี่เขา เพราะหนูเป็นคนรักกัน ถ้าคนรักกันไม่เข้าใจกันแล้วคนอื่นเขาจะไปเข้าใจได้ไงล่ะลูก "
"ครับคุณย่า"
"กุ้งได้ยัง ได้แล้วก็หั่นบล็อคเคอรี่ซะลูก เดี๋ยวย่าทอดทอดมันเสร็จหนูจะได้ผัด"
"ครับ"
"ให้ไอ้ลิงผัดเนี่ยนะครับ"
"น้องทำกับข้าวเก่งแล้ว เราอ่ะไม่มาซะนาน ไม่คิดถึงย่ากันเลยนะสองคนนี้น่ะ"
"งานมันยุ่งอ่าครับ"
"อย่ามาอ้างเลยพี่บุ้ง เย็นก็ขับรถออกไปหาอะไรทานกันสองคนทุกวัน เดี๋ยวอัพเฟซร้านโน้น เช็คอินร้านนี้ คุณย่าอย่าไปเชื่อ"
"รู้ดีจริงนะไอ้ลิง"
"หรือไม่จริงล่ะไอ้ผักเน่า"
"พอๆ เอาหมูในตู้เย็นออกมาทีลูก เดี๋ยวจะทำหมูทอด"
"ครับ"

*****************กลับมาที่พี่พีท ผู้โดดเดี่ยว

คุณย่านะคุณย่า เข้าข้างไอ้ลิงนั้นอีกตามเคย ใครไม่เป็นไอ้พีทไม่รู้หรอกว่ามันลำบากใจแค่ไหน
คนรักก็รัก พนักงานก็ต้องให้เกียรติเขา จะไปด่าเขาเพราะว่าทะเลาะกับน้องเราเนี่ยนะ
อาบน้ำดีกว่าวุ้ย!!!!!!!!
หลังจากที่ใช้น้ำชำระร่างกายก็ได้แง่คิดอะไรเพิ่มเติมมากขึ้น ผมอาจจะดุน้องแรงเกินไป
แทนนี้จะถามไถ่กันดีๆ ผมทำแบบนี้หลายครั้งแล้ว แล้วก็ไม่จำซะที น้องคงเสียใจมาก
แต่ผมก็ยังน้อยใจนะ ผมไม่ชอบให้น้องวิ่งหนีผม เพราะผมกลัวเขาหายไปแบบคราวที่แล้ว
ผมกลัวจริงๆนะ ถ้าวันหนึ่งน้องหนีผมไปจริงๆผมคงอยู่ไม่ได้  "พี่ขอโทษ"

***************กลับมาที่ครัวหรรษา อิอิ

"ตั้งโต๊ะได้แล้วลูก น้องภูไปตามพี่เขามาทานข้าว"
"ทำไมต้องน้องภูด้วยอ่ะ น้องภูไม่ไปหรอกคุณย่า"
"ดื้อกับย่าหรอลูก"
"แต่......."
"ไปๆขึ้นไป ทิฐิทานไม่ได้นะลูก ระหว่างจะเดินไปตามพี่เขากับอดทานข้าวจะเอาอะไร"
"ตามก็ได้" แล้วก็ต้องเดินคอตกจากในครัวขึ้นไปบนห้อง เห็นแก่ทอดมัน หมูทอด พะโล้ ผัดผักนะเนี่ย
เปิดประตูเข้าไปก็เห็นไอ้เสาไฟนอนหลับอยู่บนเตียง ปรกติไม่เคยหลับนิ
หรือจะไม่สบายหรือเปล่า ก็เลยเอามือไปแตะๆที่หน้าผาก พี่พีทก็ลืมตา ผมก็รีบชักมืออก
"คุณย่าให้มาตามไปทานข้าว" แล้วผมก็หันหลัง จะเดินออกจากห้อง
"เดี๋ยว!!!!!" ผมหยุดแต่ไม่ได้หันไปมอง
"ไอ้โจ้มันทำอะไรเราบ้าง" ผมหันไปมองด้วยหางตา ยกไหล่เบาๆทีหนึ่ง แล้วก็เดินออกจากห้อง
"น้องภู!!!!!!"เสียงพี่พีทตะโกนเรียกไล่หลังมา  แล้วก็วิ่งตามมา ดึงแขนผมไว้
"พี่ถามว่าไอ้โจ้มันทำอะไรเราบ้าง ไม่ได้ยินหรอไง"
"ได้ยิน แล้วพี่พีทจะรู้ไปทำไม ในเมื่อพี่พีทก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว ไม่ว่าน้องภูทำอะไรจะผิดหรือถูก น้องภูก็โดนพี่พีทดุ ต่อให้ไอ้โจ้มันจับน้องภูแก้ผ้าแล้วข่มขืน น้องภูก็คงผิดอยู่ดี ปล่อยน้องภู น้องภูหิวข้าว"  ผมสะบัดมือออกแล้ววิ่งลงบันด เดินไปที่โต๊ะอาหาร
"วิ่งอีกแล้ว เดี๋ยวจะตีให้ตาตุ่มแตกแล้ว "
"ขอโทษครับ"
"แล้วไหนพี่เราล่ะ"
"กำลังลงมาครับ"
"แล้วแขนไปโดนอะไรมาแดงเป็นปื้นแบบนั้น" ผมขาวอ่ะ ถ้ามีรอยแดงก็เห้นแล้ว
แต่ยังไม่ทันตอบคำถามคุณย่าหรอก ว่าไปโดนอะไรมาพี่พีทก็เดินเข้ามาซะก่อน
พี่บุ้งตักข้าวให้ทุกคน ทุกคนก็ทานข้าว แต่สีหน้านิ่งๆของพี่พีทเลยไม่มีใครกล้าพูดอะไร
ผมก็หลบสายตาคุณย่าด้วย ก้เลยก้มหน้าก้ตาทานข้าวต่อไป
"อ้น"
"ครับคุณย่า"
"อึดอัดไหมลูก"
"นิดหน่อยครับ"
"แต่ย่าไม่นิดหน่อยเลยลูก ไปทานในครัวกับย่าไหมลูก "
"ครับ"
"ไม่ต้องหรอกครับ พีทอิ่มแล้ว ไม่มีพีททุกคนคงไม่อึดอัด" แล้วพี่พีทก็วางช้อน ทานไปไม่กี่คำเองอ่ะ
แล้วก็เดินขึ้นข้างบนไปเลย
"เห้อ  บ้านนี้ต้องมีฮวงจุ้ยตรงไหนผิดแน่ๆ คนบ้านนี้ถึงได้ขี้น้อยใจกันเป็นว่าเล่น เอ้า เอาไงดีล่ะเจ้าตัวแสบ"
"คุณย่ามาถามน้องภู แล้วน้องภูจะไปถามใครล่ะครับ น้องภูไม่รู้อ่ะ"
"บุ้งว่าคุณย่าต้องจัดการเองแล้วครับ"
"ย่าไม่ได้ก่อเรื่องนี้ จะให้ย่าจัดการได้ไงล่ะลูก คนก่อนเรื่อง คนนี้นิ"
"คุณย่าอ่ะ น้องภูไม่ได้ก่อเรื่องซะหน่อย"
"ทานข้าวๆ เดี๋ยวจะหมดอร่อยกันพอดี"
ผมก็นั่งเขี่ยข้าวไปเขี่ยข้าวมานั้นแหละ พี่พีทนน้อยใจแน่ๆเลยแล้วจะให้ผมทำไงดีเนี่ย
"สงสัยจะมีคนทานไม่ลงอีกคนนะครับเนี่ยคุณย่า" ไอ้ผักเน่าเดี๋ยวเถอะ
"ย่าก็ว่างั้น มีอะไรก็ไปคุยกับพี่เขาสิลูก"
"น้องภูไม่รู้จะคุยอะไรนี้ครับ"
"ย่าจะบอกให้นะลูก อ้นกับบุ้งก็ฟังไว้ด้วย ถ้ามัวแต่คิดว่าเราถูกเขาผิด แล้วทิฐิที่เกิดก็ทำให้เราไม่พูดกัน ปัญหามันก็จะไม่จบเราก็จะอยู่อย่างไม่มีความสุข การที่ไม่หันหน้าคุยกันมันไม่ดีหรอกนะลูก อย่างเอาศักดิ์ศรีมาเป็นเครื่องต่อรองความรัก"
"ครับ"
"ย่าจะมเข้าไปยุ่งเรื่องของหนูนะลูก หนูโตๆกันแล้ว จัดการเองได้แล้ว ถ้าย่าเข้าไปยุ่งทุกครั้งเมื่อไรหนูจะโตสักที"
"ครับ งั้นน้องภูขอตัวก่อนนะครับ"
"จ้ะ" แล้วผมก็วิ่งไปขึ้นบันได "ไม่วิ่งนะลูก"
"ขอโทษครับ แหะๆ ลืมตัวตลอดเลย"
"อ่ะทานข้าวบุ้ง อ้น เรื่องของเขาให้เขาแก้กันเอง ทานๆๆ"

แล้วผมก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องนอน ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปอ่ะ ง้อไงดีว่ะ
เปิดก็เปิด   คาราบาววววว   แอ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พี่พีทนั่งคลิกเม้าท์อยู่ ติ๊กๆๆๆๆ
ทำอะไรไม่ถูก ก็เดินวนไปวนมา หยิบโทรศัพท์ เข้าห้องน้ำดีกว่า......... โทรหาไอ้แบงค์
"มีไรมึง"
"กูมีเรื่องจะปรึกษา"
"ว่ามา"
"คือว่า บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ง่ายนิดเดียว"
"ยังไงอ่ะ"
"มึงก็เอาเรือนร่างที่มึงมี ยั่วพี่พีทสิ ฟังนะ เสาศิลาแปดศอกมาตอกปัก เอามือผลักทุกวันเข้าเสายังไหว นับประสาอะไรกับใจชาย เอาตูดไถเอาตูดร่อนก็อ่อนลง"
" ไอ้บ้า"
"ลองดู แล้วมึงจะรู้ว่ามันได้ผลเกิดคาด"
"กูไม่น่าโทรมาปรึกษามึงเลย แค่นี้นะ"
ผมวางสายจากไอ้แบงค์ก็เดินอกจากห้องน้ำ ออกมาก็เห็นพี่พีทนั่งคลิกเม้าท์ ติ๊กๆๆๆๆ
ถ้าจะลองทำตามที่ไอ้แบงค์มันบอกก็คงจะไม่เสียหายอะไร เอาไงดีน๊าาาาาาา
ก็เลยค่อยยๆถอดเสื้อ ใส่ตะกร้าช้าๆๆ ถอดเข็มขัดไปแขวนช้าๆ ถอดกางเกงช้าๆ
เหลือกางเกงในสีขาวตัวหนุ่งเดินวนไปวนมา พี่พีทก็ไม่เห็นจะสนใจอะไรเลยอ่ะ
ไอ้บ้าแบงค์กูไม่น่าเชื่อมึงเลยจริงๆ อาบน้ำดีกว่า........
อาบน้ไปก็คิดถึงคำพูดของคุณย่า ในเมื่อเขาไม่ง้อเรา เราก็ง้อเขาสิ จะทิฐิอะไรกันนักหนา
อาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมา หยิบผ้าเช็ดผมแล้วก็เดินไปหาพี่พีท ยื่นผ้าให้
"อ่ะ" พี่พีทก็มองหน้า แล้วก็หันไปคลิกเม้าท์ต่อ
"เช็ดผมให้หน่อย" ผมดึงเก้าอี้พี่พีทเลื่อนออกมาแล้วผมก็แทรกตัวลงไปนั่งตักพี่พีท
พี่พีทก็เช็ดให้แต่ก็ไม่พูดอะไร เช็ดจนผมแห้งนั้นแหละ
"เสร็จแล้ว ลุก พี่จะทำงาน"
"ทำงานอะไรเห็นนั่งคลิกเม้าท์อย่างเดียว"
"ลุก พี่จะทำงาน วันนี้ไม่ได้งานเลย" บ่นจังเลยลุกจากตักแล้วก็หันไปหา เอามือประกบสองแก้ม
แล้วก็จูบทันที สอดลิ้นเข้าไปหาดอกพิกุล ที่พี่พีทกลัวมันจะร่วงเวลาโกรธ
"ทำแบบนี้ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก"
"นน้องภูขอโทษต่อไปนี้น้องภูจะไม่ทำอีก แล้วก็จะไม่กวนใจพี่พีทอีก" ไอ้คนบ้า ใจร้ายเกินไปเปล่าว่ะ
แล้วผมก็จัดการใส่เสื้อผ้า หอมหมอนผ้าห่มไปนอนห้องพี่บุ้ง
"ก๊อกๆๆ"
"เข้ามาเลยไม่ได้ล็อค"
"นอนด้วยดิ"
"ยังไม่ดีกันอีกหรอ เห็นเสียงเงียบไปนึกว่าเคลียร์เรียบร้อยแล้ว"
"น้องภูจะไม่ง้อพี่พีทอีกต่อไปแล้ว ทำเป็นเล่นตัว น้องภูไม่ได้ผิดยังง้อ แทนที่จะหายโกรธ พอกันที"
"สงสัยที่คุณย่าพูดคงไม่ได้เข้าหูเลยสิ"
"จบ เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก พี่อ้นไปไหนอ่ะ"
"อยู่ห้องคุณย่า"
"คืนนี้น้องภูจะนอนนี้ ราตรีสวัสดิ์" ผมก็กระโดดขึ้นเตียงโดนไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ
"เห้ย นอนไได้ไงแล้วพี่กับพี่อ้นจะนอนตรงไหน"
"นอนสามคนเบียดๆกันก็ได้อุ่นดี"
"กอดกันที่คอนโดยังไม่พออีกหรอไง"
"แล้วคืนนี้ไม่ได้นอนกอดพี่พีทจะหลับหรอ"
"สบายมาก"
"งั้นก็ตามใจ เดี๋ยวพี่ไปหาคุณย่าก่อนนะ"
"แล้วไม่ต้องบอกคุณย่าล่ะ เดี๋ยวท่านไสบายใจ"
"อื้ม"
มีหรอที่คนอย่างไอ้ผักบุ้งจะไม่บอกคุณย่า ก็เลยรายงานให้คุณย่าทราบ คุณย่าก็เลยเดินเข้าไปหาพี่พีท

..........ตัดมาที่........คุณย่า+พี่พีท

"ยังไม่นอนอีกหรอครับคุณย่า"
"พีทล่ะลูก"
"ทำงานน่ะครับ"
"แล้วน้องล่ะลูก"
"ไม่ได้ไปนอนกับคุณย่าหรอครับ"
"ไม่มีนิลูก"
"สงสัยไปนอนกับบุ้งมั้งครับ"
"อะไรก็ตามนะลูก ถ้ามันมีครั้งที่1ได้ ครั้งที่2มันก็ไม่ยากที่จะเกิดขึ้น วันนี้พีทปล่อยให้น้องเดินไปนอนห้องอื่นได้ ครั้งต่อไปก็ไม่ยากที่น้องจะไปนอนบ้านอื่น"
"พีทไม่รู้เป็นอะไรครับ แล้วก็ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปด้วย "
"การที่น้องเข้ามาง้อพีท โดยที่น้องไม่ได้ผิดอะไร แต่พีทกลับเย็นชาใส่น้อง ต่อไปน้องก็จะไม่กล้าเข้ามาง้อพีทอีก พีทชอบหรอลูก"
"คุณย่า พีทเหนื่อย!!!!" แล้วผมก็โผเข้าไปกอดคุณย่า
"ที่ผ่านมาพีกก็เหนื่อยนะลูก แล้วพีททำไงให้หายเหนื่อย"
"พีทได้เห็นรอยยิ้มของน้องพีทก็หายแล้วครับ"
"นี่ไงคำตอบ พีททำลายกำลังใจตัวเองไงลูก พีทต้องยอมรับแล้วแหละว่าน้องเป็นส่วนหนึ่งของพีทไปแล้ว พีทขาดน้องไม่ได้ แล้วย่าก็เชื่อว่าน้องก็ขาดพีทไม่ได้เหมือนกัน แล้วทำไมพีทต้องถือทิฐิกับน้องล่ะลูก"
"พีทอยากให้น้องโตเป็นผู้ใหญ่"
"แล้วสิ่งที่น้องทำวันนี้มันไม่แสดงให้พีทเห็นเลยหรอลูก ว่าน้องเป็นผู้ใหญ่ นอกจากจะปกป้องตัวเองได้แล้ว ยังปกป้องคนอื่นอีกต่างหาก การที่พีทกล่าวโทษน้อง แทนที่จะชื่นชม น้องก็น้อยใจมากพอแล้วนะลูก"
"พีทผิดใช่ไหมครับ"
"พีทไม่ได้ผิดหรอกลูก เพียงแต่พีทกับน้องมองกันคนละมุม ย่าเข้าใจพีทนะลูก แล้วก็เข้าใจน้อง พีทต้องพยายามเข้าใจน้องให้มากกว่านี้นะลูก"
"ครับ"
"น้องเป็นผ้าขาว สิ่งที่น้องคิดและทำมันเลยบริสุทธิ์  น้องทำถูกต้องนะลูก พีทคิดดูนะ เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งกล้าลุกขึ้นมาปกป้องคนอื่นไม่ให้ถูกกดขี่จากตำแหน่งหน้าที่ที่ต่างกัน เพื่อให้เกิดความถูกต้องและะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ถ้อยทีถ้อยอาศัย มากกว่าการใช้คำสั่ง พีทเองก็บกพร่องในเรื่องนี้ แต่น้องมีแล้วน้องก็ทำมันได้ดีด้วย น้องไม่เคยใช้แม่บ้านทำโน้นทำนี้ อะไรที่ทำเองได้น้องจะทำเอง ถ้าน้องจะใช้แม่บ้าน น้องจะแสดงออกโดยการขอความช่วยเหลือมากกว่าการออกคำสั่ง  พีทก็รู้ข้อนี้ดีนิลูก "
"ครับ"
"การที่น้องเป็นเด็ก ใช่ว่าน้องจะทำอะไรผดเสมอไปนะลูก ผู้ใหญ่อย่างเราๆบางทียังต้องดูน้องเป็นตัวอย่าง"
"ครับคุณย่า"
"ย่าเห็นพีทหึงหวงน้อง แต่คราวนี้มีคนมาจับก้นน้องทำไมพีทถึงมาดุน้องละลูก"
"ก็ตอนแรกพีทไม่รู้นิครับ"
"น้องเห็นพีทเครียด ทำงานหนัก เลยไม่อยากเอาเรื่องเล็กๆน้อยไปให้พีทปวดหัวหรือเปล่า"
"คงงั้นมั้งครับ"
"ถ้าไม่อยากให้น้องไปวุ่นวาย น้องเลิกเรียนก็ให้กลับบ้านเลยไม่ต้องไปออฟฟิตดีไหม"
"ไม่ดีครับ"
"นั้นง่ะ เรามันก็ไม่รู้จักโตเหมือนกันแหละ พีทเอ๊ย ย่าไม่รู้จะอยู่ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าเรื่องเล็กๆแค่นี้พีทจัดการไม่ได้ ต่อไปไม่มีย่าจะทำไงลูก หืมม"
"คุณย่า พีทขอโทษครับ"
"จำไว้นะลูก ต่อให้กี่ล้านอุปสรรค เราก็จะผ่านมันไปได้ ถ้าเรารักกันมากพอ  เอาล่ะ ย่าไปนอนแล้วนะ"
"เดี๋ยวพีทไปส่งครับ ขอบคุณนะครับคุณย่า"
"คุณปู่เคยพูดกับย่าว่า ไม่ว่าฉันจะผิดหรือถูก ฉันก็จะเป็นฝ่ายง้อเธอ เพราะฉันได้เธอมาเป็นภรรยา ฉันเอาลูกสาวเขามา ฉันต้องดูแลให้ดีที่สุด พีทเอาคำพูดของคุณปู่ไว้ใช้ก็ได้นะลูก เมื่อก่อนบางทีย่าทำอะไรผิดคุณปู่มาง้อ ย่ายังละอายใจจนไม่กล้าทำอีกเลย"
"ครับ พีทจะจำไว้ครับ"
"อาล่ะ ไปนอนเถอะลูกส่งย่าแค่นี้พอ"
ผมส่งคุณย่าเข้าห้องนอนก้เดินไปดุไอ้ลิงที่ห้องผักบุ้ง
"ก๊อกๆๆ"
"ไม่ได้ล็อคครับ"
"นอนกันยังอ่ะ" เห็นผักบุ้งกับอ้นนั่งเล่นไอแพดกันอยู่ ส่วนน้องภูนอนหลับอยู่บนเตียง
"ยังครับ อุ้มไปได้เลยครับ หลับแล้ว"
"อย่ามาแตะต้องตัวน้องภู"
"อ่าวนึกว่าหลับ" ผมก็เลยจัดการเอาผ้าห่มห่อตัวแล้วเอาพาดบ่า
"ปล่อยนะเว้ยยย พี่อ้นช่วยน้องภูด้วย คุณย่าาาาาาาาาาา  ไอ้ผักเน่ายืนมองอะไรเล่ามาช่วยดิ"
"เห้ยย อย่าดื้อกับพี่เขาเลย ไปนอนห้องตัวเองไป พี่ง่วงเลย ราตรีสวัสดิ์นะ"
แล้วผมก็แบกไอ้ลิงกลับเข้าห้องตัวเอง มันก็ดิ้นแล้วก็แหกปากมาตลอดทาง
เข้ามาในห้องผมก็วางมันลงบนเตียง เจ้าตัวก็พยายามดิ้น ออกจากผ้าห่มให้ได้
"หลบไป น้องภูจะไปนอนห้องอื่น"
"พี่ขอโทษ"
"สายไปแล้ว"
"ให้อภัยพี่พีทนะ"
"หลบไป"
"เดี๋ยวไอห้าออกซื้อให้เลย"
"เสียใจด้วย น้องภูไม่ใช่คนบ้าวัตถุ หลบไป"
"แล้วจะให้พี่ทำไงอ่ะ ถึงจะหายโกรธอะ"
"พี่พีทไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะสิ่งที่น้องภูพยายามทำมาตลอดทั้งวัน พี่พีทยังไม่เห็นค่า ต่อให้พีททำอะไรมากกว่านี้ มันก็ไม่มีประโยชน์เหมือนกัน"
"น้องภู"
"น้องภูจะบอกให้นะน้องภูจะยอมรับผิดแค่เรื่องเดียว คือเรื่องที่น้องภูทำให้ป้าโดนกาแฟสาด แต่เรื่องอื่นที่พี่พีทมาว่าน้องภูน้องภูไม่ยอมรับผิด หลบไปน้องภูจะไปนอนห้องโน้น"
"น้องภู"
"อ่อออ  อีกอย่างนะ ตอนที่พี่โจ้เขาจับก้นน้องภู น้องภูเคลิ้มไปด้วยล่ะ เร้าใจมาก ตื่นเต้นสุดๆ"
"ทำไมพูดกับพี่แบบนี้อะครับ พี่เสียใจนะ"
"พี่พีทเสียใจเป็นด้วยหรอ"
"น้องภู ทุกครั้งที่พี่ดุน้องภู พี่พีทไม่เคยมีความสุขเลยนะ พี่พีทเกลียดตัวเองทุกครั้ง ทุกครั้งที่น้องภูวิ่งหนีพี่ไป ใจพี่เหมือนแตกสลาย พี่ขอโทษน้องภูจะให้พี่ทำอะไรก็ด้ พี่ยอม"
"แน่นะ" สายตาเจ้าเล่ห์เริ่มฉายแววออกมาแล้ว ไอ้ลิง
"แน่ครับ"
"งั้นก็หลบไป น้องภูจะไปนอนห้องพี่บุ้ง"
"งั้นพี่ก็จะไปนอนด้วย"
"ไม่"
"น้องภู ดีกันนะ นะ น๊าาาาาาาาา"
"พี่พีทยอมรับผิดแล้วใช่ไหมล่ะ"
"ยอมๆ"
"งั้นก็ต้องได้รับโทษ"
"ก็ได้"
"โทษของคุณมีดังนี้   งดเพศสัมพันธ์เป็นเวลา หนึ่งอาทิตย์"
"หนักไป"
"สองอาทิตย์"
"หนึ่งก็หนึ่ง"
"แล้วก็ลงไปนอนที่พื้นด้วย"
"โอ๊ย ปวดหลังอ่ะ"
"สามอาทิตย์"
"โอเคๆๆ พื้นก็พื้น"
"ราตรีสวัสดิ์" แล้วไอ้ลิงก็กระโดขึ้นเตียงห่มผ้าหลับตาพริ้มมม เจ้าเล่ห์นักนะ
มีหรอที่คนอย่างพีทคนนี้จะยอมถึงหนึ่งอาทิตย์ ให้แค่วันเดียวเท่านั้นแหละ
****************
ให้มันรู้ซะบ้างไอ้เสาไฟ ว่าคนอย่างน้องภูอย่ามาดุเรี่ยราด
ผมก็นอนหลับสบายใจเมื่อกี้กำลังเคลิ้มๆเลยไอ้เสาไฟก็ไปอุ้มมาซะงั้น
ไม่อย่างนั้นคืนนี้อาจได้ดูหนังสดไปแล้ว อะคริอะคริ
เตียงนี้เป็นของเรา เตียงนี้เป็นของเรา เป็นของเราจ้าเป็นของเรา

คร๊อก.......ฟี้

ตื่นมาอีกทีตีสามทำไมมันหนาวอย่างนี้ว่ะเนี่ย พี่พีททำไมไม่กอดน้องภูห๊าาาาา
หันหลังกลับไปหา อ่าวพี่พีทไปไหนว่ะ อ่อ เราไล่พี่พีทไปนอนพื้นนี้หว่า
แล้วน้องภูจะหลับได้ไงอ่ะ ไม่มีคนกอดอ่ะ  แงๆๆๆๆ ก็เลยเลื้อยลงไปที่พื้น
พี่พีทเหมือนจะรู้สึกตัว ก็เลยโอบกอดน้องภูไว้ น้องภูก็หลับ สบายยยยยยยยยยยยยย

*****************
สวัสดีครับทุกคน

ขอโทษด้วยนะครับที่หายไปโดยไม่ได้แจ้งให้ทราบ
เนื่องมาจากทำงานยันเช้า กลับมาน็อคไปเลย ซอรี่ๆ
แต่ที่ตื่นมานี้น้องภูไปปลุกนะ  ฮ่าๆๆๆ
แบบว่าเมื่อคืนกลับมา ร่างกายไม่ไหว แต่ในหัวสมองมันคิดตลอดว่า ยังไม่ได้มาต่อเรื่อง
แต่ก็ยันสังขารขึ้นมาไม่ไหว เลยเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะเรื่องน้องภู  ฮ่าๆๆๆๆๆ

ขอโทษอีกทีนะครับ

แล้วก็ขอขอบคุณทุกคนที่ถามถึงและห่วงใย

ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันมาโดยตลอด

ขอบคุณมากครับ


รักเสมอนะ
ไม่ว่าเธอ จะทำ อะไรผิด
จะหงุดหงิด ซึมเศร้า หรือเหงาหงอย
ไม่ว่าเธอ จะเป็นอะไร ก็จะคอย
ใจดวงน้อย จะรอคอย รักจากเธอ

ตั้งแต่ก่อน วันนั้น จนวันนี้
เริ่มวันที่ ไม่รู้จัก กันสักนิด
จนมากลาย เป็นเพื่อน ที่สนิท
เริ่มใกล้ชิด เป็นคนสนิท ที่รู้ใจ.....

ปล. ยังไม่ถึงเที่ยงคืนนะ เค้ายังไม่ผิดสัญญาที่จะมาต่อทุกวัน  อิอิ

[eaey]

  :z13:ก่อนอ่าน

[ArMee]

นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว 

[gupalz]

เย้มาแล้ววว คนที่ผิดแต่ต้นคืออิโจ้เนี่ยแหละ

[the_pupae]

ดีกันซะที...อย่างอลกันบ่อยนักนะสงสารน้องภู

[seaz]

รักกันนานๆ นะ

[ladymoon_yy]

น้องภูน่าจะโกรธให้หนักกว่านี้   

[Supermimt]

อ่าา  พักผ่อนมากๆๆนะคะ
 
เค้าก็นึกว่าเป็นอะไร เห็นไม่มาอัพ แหะๆๆ
 
สุดท้ายน้องภูก๊ไปปลุก เนอะๆๆ
 


เห้อออออ  รสชาตินิมันดีจิงๆๆเลย

ทะเลาะกับความรู้สึกของคนสองคน มันให้ความอบอุ่นมากกว่า
ทะเลาะเรื่อง มือที่สามน๊าาา

[special]

พี่พีทนี่น่าตีที่สุดเลย อ่านแล้วโกรธพี่พีท น้องภูยอมมาง้อก่อนด้วยซ้ำชริ
ถ้าไม่มีคุณย่าคอยเตือนพี่พีทจะหายโกรธน้องมั๊ยเนี่ยยยย เคืองพี่พีทที่สุดดดดด เชอะะะะ